[RPG] ~The Escape #2. - Speeltopics

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Zo leuuk schrijf ik niet x'D
Keb n style die iedereen heeft

Emily Green
Toen er plots op de deur geklopt werd stopte ze met spelen en keek verbaasd op, de deur ging open en er kwam een jongen naar binnen die vroeg of hij stoorde. "Nee, helemaal niet," zei ze hoofdschuddend, waarna ze de gitaar opzij zette en opstond. "Carthal toch? De jongen die in verschillende dieren kan veranderen," ze glimlachte en stak haar hand naar hem uit, ze had hem nog nooit gesproken en het leek haar wel beleefd. "Ik ben Emily," stelde ze zichzelf voor en dacht dat die naam wel een belletje zou doen rinkelen. Zijzelf kende iedere mutant, ze had de dossiers mochten inzien en wist alles van iedereen, dankzij haar gave om snel te leren. De laboranten verwachtten dat zij een beetje een oogje in het zeil hield. "Mag je hier trouwens wel komen?" voegde ze er toen aan toe en bekeek hem kort. De meeste mutanten hadden geen toegang tot het muzieklokaal, vanwege de velen dingen die als wapen gebruikt konden worden.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oke dan blijft Louise bij Elisa
Louise Catherina Youe Heart
Ik had het al helemaal uitgedacht. Ik was 1 van de slimste laboranten en ik wist perfect hoe ik iemands karakter kon veranderen. Elisa was weggelopen en ik zal haar onderdanig maken zodat ze zichzelf kan verdedigd, maar toch ook hier blijft. Rustig bracht ik haar dieper in de narcose. Ik deed een kapje voor mijn mond en handschoenen rond mijn hand. Rustig maakte ik haar hoofd open zodat haar brein te zien was. Dit zou ik helemaal onzichtbaar verwerken en het bracht geen schade. Rustig veranderde ik dingen ze zou haar geschiedenis niet herinneren. Ze zal naar me luisteren. En natuurlijk ook naar andere Laboranten. Ze zou een jaagster worden andere mutanten vinden en vangen. Rustig ging ik verder met de perfecte gedachte over haar. Ik zal haar ook precies hetzelfde maken. Ik was perfectionistisch. Ik maakte haar niet perfect nee dat nooit. Als ze ooit een geheugensteuntje krijgt zou ze het kunnen herinneren en weglopen onvangbaar worden. Rustig liet ik haar schedel weer via een lijmachtige stof aan elkaar gaan. Haar gave zal het healen. Ze zal over een kwatiertje wakker worden en dan was ze onderdaniger dan nu. Een stuk onderdaniger. Gaves kon ze hier gebruiken en kon ze een gevecht winnen van iemand die haar wou vermoorden. Rustig gleed mijn hand liefdevol over haar haren.

Elisa Nera Serper
Ik werd verlamd en met moete hield ik mijn ogen open. Een extra stof maakte me slaperig en ik viel in een zwart gat. Even dacht ik dat ik dood was, maar een gum kwam in beeld geknip en een potlood die schreef. Mijn ogen stonden groot en ik wist niets meer over mezelf. Mijn ogen schoten open en Louise stond daar. 'Is het goed gelukt Mevrouw?' Zei ik voorzichtig. Terwijl een armband naar me toe ging.

I'm finally back, Finally after a Year break

Sky Leah Morgan.
Ze nam het bekertje water aan, maar net toen ze het aan haar mond zette bedacht ze zich en hield het weer gewoon vast. Wie wist wat hij erin gedaan had.. "Leah," verbeterde ze hem, "ik heet Leah, leer het nou eens, dat is namelijk wel het minste wat je voor me kan doen na alles wat je me hebt aangedaan. Me gewoon bij mijn naam noemen," mompelde ze, voor haar klonk Sky nog bijna erger als C13. "Anders?" vroeg ze en haalde arrogant haar neus op. "Jij weet net zo goed als ik dat ik een nutteloos iets bezit, wat bezielde je?"
"Nu ik het er toch over heb, ik zat er aan te denken misschien nog wat dingen te veranderen in je DNA, zodat het transformeren makkelijker gaat. Carthal, die je misschien wel kent, heeft dat beter onder controle, en dat zou voor jou ook van pas kunnen komen," zei hij plots en bij het horen van de naam kneep ze in het bekertje. "Zo heette die klootzak dus.." siste ze kwaad. Ze beet haar tanden strak op elkaar en keek toen Scott aan, het drong ineens door wat hij had gezegd en ze veerde overeind. "Je blijft verdomme van mijn DNA af!" snauwde ze terwijl ze de inhoud van het bekertje in zijn gezicht gooide. Het leek haar beter als ze zelf kon bepalen wanneer ze veranderde, maar de angst dat er wat fout zou gaan was groter en misschien zou dan wel wat anders doen dan dat hij haar beloofd had, zij had er namelijk geen verstand van al die dingen en kon hem moeilijk gaan controleren. "Je. Blijft. Van. Mijn. DNA. Af!" Ze sprak elk woord duidelijk uit en ze keek hem dreigend aan voordat ze naar de deur liep, van plan te vertrekken.

[ bericht aangepast op 2 nov 2011 - 18:40 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Carthal Hollow .
Hij grijnsde kort naar haar en knikte. "Nee, helemaal niet," antwoordde ze hoofdschuddend op zjn vraag, waarna ze de gitaar opzij zette en opstond. "Carthal toch? De jongen die in verschillende dieren kan veranderen," Kort glimlachtte het meisje, waarbij hij verplicht werd om even terug te glimlachen terwijl hij haar hand pakte. Ze stelde zichzelf voor als Emily en hij drukte een klein kusje op haar hand die hij nog even vast had. Ja zeker, Carthal had wel manieren. "Aangenaam, Emily. Mijn naam weet je al.. zo te horen. " hij grinnikte en liet haar hand los en deed zijn handen terug in zijn zakken. Vervolgens gleden zijn ogen kort over het meisje. "Mag jij hier trouwens wel komen? " vroeg ze hem waarop hij zijn schouders op haalde. "Geen idee, maar wat zou ik moeten doen? Ik heb een gave waarmee ik iedereen met gemak kan verwonden, trust me, daar heb ik echt geen instrument voor nodig. " hij grijnsde even plagerig en leunde tegen een van de witte muren.

Scott Morgan - Laborant
Ik blijf geconcentreerd in de lens van de microscoop kijken, zelfs als Sky begint te vloeken. Ik werp enkel wel even snel een blik over mijn schouder en meteen krijg ik een volle lading water in mijn gezicht. Stank voor dank, noemen ze dat. Ik laat Sky uitrazen en veeg met mijn hand het water van mijn gezicht. Terwijl ze zich omdraait en naar de deur loopt leg ik mijn bril op het tafelblad naast de microscoop en met twee grote stappen heb ik haar ingehaald. Ik grijp haar pols vast en duw haar beheerst terug in de stoel. Haar geest is sterk, maar fysiek ben ik nog altijd sterker. "Rustig, Sky. Calm down. Ik probeer je leven juist makkelijker te maken met die aanpassingen. Bovendien is het niet alsof ik je de keus geef; Het is iets wat ik ga doen, of je het leuk vind of niet." Ik pak de telefoon die aan de muur hangt op en type het nummer van de centrale beveiliging in. "Scott hier. Nee, nee, niets aan de hand. Ik heb alleen iemand nodig om C13 op te halen. Uh-huh. Oké. Tot zo." Ik hang de telefoon weer terug op de haak en draai me om naar Sky, met mijn handen in mijn zij. "Er komt zo iemand om je terug te brengen naar je kamer. Het was duidelijk wat te veel van je gevraagd om je meteen al vrij rond te laten lopen." Ik haal een hand door mijn haar, dat doorweekt is, en probeer te bedenken of ik hier ergens doekjes heb liggen om de plas water op te ruimen.

A21/Gem – Mutant
Met open mond en opengesperde ogen luister ik naar het verhaal. Ik kan me niet voorstellen dat er nu, in deze tijd, nog zoiets prachtigs zou gebeuren. Het is nu anders, saaier. Dromerig luister ik naar Fateh's kalme stem, die voortkabbelt als een beekje. Zou ik op Athene lijken? Zouden haar ogen, die volgens het verhaal groot en mooi waren, op de mijne kunnen lijken? Misschien wel, maar waarschijnlijk had Athene geen staart, bedenk ik me dan fronsend. Ach, iedereen heeft gebreken. Als Fateh klaar is met zijn verhaal blijf ik even stil. De woorden echoën nog na en mijn hoofd. "Vát-èh." begin ik dan, al heb ik nog steeds moeite met de woorden. "'Oeh zagh Á-teen-è er uit?"

Ik ben ongeduldig x'D
Ben ik klaar met leren is Simo weg

Haha, lol, mensen gaan inderdaad echt altijd op de verkeerde momenten weg :']

hehe ja ;d

Oh yeah, ik ben goed ebzig met alles bijwerken en mijn huiswerk niet doen -kucht-
Vanavond komt reactie.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

moet leren, weet niet of ik vandaag reageer

ik ben net bezig (x

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sky Leah Morgan ~ 'Trouwe' mutant.
"Scott! Laat me los, ik ben verdomme je hondje niet!" beet ze hem kwaad toe toen hij haar pols pakte en haar terugduwde op de stoel, op dat moment hoopte ze vurig dat ze haar onmenselijk sterk hadden gemaakt in plaats van waar ze nu mee opgezadeld zat.
"Bovendien is het niet alsof ik je de keus geef; Het is iets wat ik ga doen, of je het leuk vind of niet."
Met grote ogen keek ze hem aan, een angstig gevoel bekroop haar en ging als een kille winterbries door haar aderen en deed een rilling over haar rug gaan. "Dat kan je me niet aan doen," zei ze, haar stem klonk neutraal, waar ze dankbaar voor was, maar ze was doodsbang. Ze moest toegeven dat dat haar grootste angsten waren, dat ze weer aan haar DNA gingen rommelen, wat als ze dood ging? Of erger, in een vreemd, afgrijselijk monster veranderde? Of een nog vreemdere gave?
"Scott hier. Nee, nee, niets aan de hand. Ik heb alleen iemand nodig om C13 op te halen. Uh-huh. Oké. Tot zo," hoorde ze hem zeggen door de telefoon, vervolgens draaide hij zich naar haar toe: Er komt zo iemand om je terug te brengen naar je kamer. Het was duidelijk wat te veel van je gevraagd om je meteen al vrij rond te laten lopen."
"Scott! Ik ben geen kleuter meer, ik kan prima zelf terug!" zei ze hem, balend van het feit dat hij op het punt stond haar laatste beetje vrijheid van haar af te nemen. "Dit kun je me niet aandoen! Klootzak, ik haat je." Ze meende elke woord dat ze zei. Ze was soms afhankelijk van hem, maar daar hield het ook op, hij had haar dit verdomme aangedaan en ze zag hem al helemaal niet als familie. Leah stond op en liep naar de deur, ze wou zelf naar buiten gaan toen de deur openvloog en er een beer van een vent voor haar stond. Hij was breed, gespierd en lang, Leah slikte en keek omhoog. "Laat me erlangs," zei ze toch dapper en probeerde zich langs hem te wurmen, maar tot haar grote verbazing bleef hij gewoon staan.
"Dacht het niet dame, jij gaat mee," zei hij met een lage bromstem en tilde haar op om haar over zijn schouder te gooien. Leah's ogen werden groot van verbazing en ze probeerde meteen los te komen. "Ik mankeer niks aan mijn benen, ik kan prima zelf lopen hoor! Scott, zeg er verdomme iets van!" zei ze gefrustreerd, ze zei het maar tegen Scott omdat ze het idee had dat de bewakerd toch niet zou luisteren.

Emily Green
Carthal drukte een kus op haar hand en ze voelde haar wangen kleuren. "Ja, ik ken vrijwel iedereen van naam," antwoordde ze naar de waarheid.
"Geen idee, maar wat zou ik moeten doen? Ik heb een gave waarmee ik iedereen met gemak kan verwonden, trust me, daar heb ik echt geen instrument voor nodig," vertelde hij haar. "Hebben ze niks tegen jouw gave dan?" vroeg ze verbaasd. Meestal hadden ze wel speciale armbanden tegen bepaalde gaves, misschien vertrouwde ze hem wel? "Zeg, zal ik anders wat voor je spelen?" vroeg ze toen enthousiast met een glimlach, ze vond het fijn als ze mensen blij kon maken met een beetje muziek of ze kon kalmeren.. Ze in ieder geval kon laten genieten.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Carthal Hollow.
Hij grijnsde geamuseerd toen haar wangen begonnen te kleuren. How cute. Ze vertelde hem dat ze bijna iedereen kon van naam en ze sprak de waarheid. Sommigen waren niet zo open tegen hem en stiekem verraste hem dat wel. Bij haar leek alles zo makkelijk te gaan. "Hebben ze niks tegen jouw gave dan?" vroeg ze verbaasd. Kort glimlachtte hij door haar verbazing. Hij liet zijn polsen zien die vrij waren van armbandjes. "Nee, ik moet in actie kunnen komen als er wat gebeurd. Zie me maar als een kleine bodyguard. Niet dat ik mijn gave nooit heb misbruikt om iemand aan te vallen." kort gniffelde hij. Hij vond het altijd zo leuk om mensen aan te vallen net zoals hij met Elisa had gedaan. "Ik moet mijn mensen kunnen beschermen. Dus hebben ze mij geen armband gegeven. Dat zou trouwens ook niet veel helpen. Als ik zou transformeren zou hij afvallen. Ze zouden dan een speciaal mee transformerend ding moeten maken." Hij sloeg zijn armen even over elkaar. Haar gezicht klaarde op toen ze enthousiast vroeg of ze wat voor hem kon spelen. Haar enthousiasme liet hem even een warm glimlachje op zijn gezicht toveren die hij zo snel mogelik weer weg veegde. "Dat lijkt me... erg leuk." glimlachtte hij en keek naar haar. "Verras me." -bijgevoegdvoorEndure- Emily schudde haar hoofd. "Zeg maar, wat wil je horen? Ik kan alle instrumenten hier bespelen." Carthal fronste zijn voorhoofd, "