• (Aangezien de vorige stil viel, heropen ik hem gewoon (;)


    We zijn een paar jaar verder, de mensen hebben meer kennis verworven over het veranderen van DNA en zijn flink aan het experimenteren geslagen. Al gauw besloot de regering hier een einde aan te maken en verbood het, wat hij niet wist was dat een klein groepje laboranten, genaamd The Division, toch stiekem doorgingen. In een laboratorium dat diep verborgen ligt in een gigantisch, verlaten bos creëren ze al een paar jaar mutanten. Gewone mensen, jong volwassene die als 3-jarige, soms zelfs als baby, weggenomen zijn uit het weeshuis.De laboranten voedden de kinderen op, zorgden dat ze naar hun zouden luisteren en voerde experimenten op hun uit. Ze gaven ze krachten, gaven, of een vloek zoals sommigen mutanten het zelf noemden.

    Nu, een aantal jaar later, gebeurt het nog steeds. Ze zijn niet opgehouden met experimenten uitvoeren. Sommige mutanten zijn de laboranten dankbaar, zijn trouw aan The Division en gebruiken hun nieuwe krachten om hun te beschermen en te helpen met meer onderzoeken. Een aantal anderen zijn te bang om in verzet te gaan en blijven ze trouw, maar tegen hun zin in. Toch was er een groepje dappere mutanten die zijn gevlucht, het was hun eerste keer buiten, het was wennen, maar ze redden het. Ze worden nog altijd gezocht door The Division en ze komen steeds dichterbij, klaar om ze terug te halen voordat het geheim van The Division uitkomt. De mutanten en laboranten zijn tot alles in staat. Kopen elkaar om, verraden vrienden, moorden..

    Het is een kwestie van tijd voordat het geheim van The Division uit zou komen, of tot de vluchtelingen worden uitgemoord of opnieuw gevangen worden genomen. Wie zal deze strijd weten te winnen? Wie kan de doodssprong ontlopen?


    Informatie
    Volledige naam:
    Leeftijd: Liefst 18+
    Karakter:
    Uiterlijk:
    Rol+reden: Waarom gevlucht etc.
    Gaven: Voor mutanten!
    Extra:

    Personages: (Vrouwelijk& mannelijk)
    The Division/Laboranten:
    Scott Morgan by vluuv
    Fateh Harvey by Lykos
    Michael Davey McGarret by Gnome

    Trouwe mutanten:
    B72/ Emily Green by Endure
    C13/ Sky Leah Morgan by Endure (Met tegenzin 'trouw')
    A21/ Gem by Vluuv
    M23/ Raven Falianth by Fouvism
    ?/ Carthal Hollow by Primwen

    Gevluchte mutanten:
    A11/ Elisa Nera Serper by LittleTear
    ?/ Six by Primwen
    C44/ Cole Halliwel by Kiara2
    ?/ Aurora Lucca Fyth by sweetiepie
    N69/ Dwayne Richard Hayes Vengenz by deathbat


    Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

    Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.


    [ topic verplaatst door een moderator ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Sky Leah Morgan ~ ‘Trouwe’ mutant.
    "Ze zijn klein, sterk en snel, dat wel. Maar hóé wil jij terug veranderen zonder water ? Of wil jij dan als een naakt vossenwolfje weg huppelen? Ik denk dat de jongens hier.. het best wel Nice zouden vinden. Veel meisjes zouden niet zo gauw met de billen bloot willen."
    Hij lachtte en Leah voelde haar schaamtegevoel enkel groeien en ze verweet alles aan Scott. Híj had haar zo gemaakt. Plots vroeg ze zich af of ze werkelijk een mislukt experiment was. De jongen tegenover haar had haar ego flink ingedeukt en ze wist voor het eerst in korte tijd wist ze niet wat ze moest zeggen. Vol afschuw schudde ze haar hoofd. "Je bent walgelijk," zei ze hem, al had ze het idee dat hem niks deed. Hij had een geweldige gave, kon er zelfs zo mee ontsnappen als hij wou, en ze wist dan ook niks om hem mee terug te pakken. "Ik verdoe mijnt ijd hier," voegde ze eraan toe met een zucht en liep langs hem heen, Scott ging hier voor boeten. Ze wist waar hij zat, hij zat er namelijk altijd, en toen ze dan ook voor de deur stond bonkte ze er hard op. "Scott! Doe open! VERDOMME! IK weet dat je daar zit dus doe die klote deur open!" Ze was gefrustreerd, niet zo'n beetje ook, en was niet van plan zich in te houden. Plots kwam Joey langs, een van de laboranten.
    "C13, gedraag je nou eens een keer!" Hij kwam dreigend op haar afgestapt en Leah stopte met het bonken op de deur.
    "Nee! Ik heb alle reden om kwaad te zijn dus laat me met rust!" beet ze hem toe, het feit negerend dat hij diegene was geweest die haar uit haar cel had gelaten.
    "Sla die toon niet tegen me aan jongedame," zei Joey haar streng en Leah keek hem uitdagend aan, ze haatte het als ze zo tegen haar deden. "Want anders?" daagde ze hem uit. Meteen was ze boos op zichzelf, want ze zag hoe hij op een knopje drukken en de pijn begon in haar pols. Het voelde alsof er duizenden beestje in haar zaten die in haar beten, het deed vreselijk pijn, alsof er bulldozers over haar heen reden en zelfs dat kwam niet in de buurt. Het begon bij haar pols en al gauw zat de pijn door haar hele lichaam, die vervloekte armband ook! Ze zakt in elkaar met opgetrokken knieën en haar handen over haar oren, ze bleef ineengedoken zitten en wachtte tot de pijn weg zou gaan. Ze had niet eens de kracht om te gillen, zoveel pijn deed het.

    Ik vond Ravens stukje trouwens echt grappig :'D Dat stukkie met Gem.

    Emily Green ~ Trouwe mutant.
    Ze knikte toen hij zei dat hij nog twee checks moest doen. Nadat hij haar ogen en hartslag had gecheckt deelde hij mee dat ze kon gaan en hij vertrok weer. Emily vertrok niet meteen, ze wou eerst wat duizeligheid kwijt, dus terwijl ze wachtte tot het weg was borstelde ze haar haren en maakte een losse visgraatvlecht. Tevreden bekeek ze het resultaat in de spiegel en liep toen naar buiten, niet alle mutanten mochten vrij rondlopen, maar als ze je vertrouwen en je misdroeg je niet kreeg je een armband om. Ze konden je ermee in de gaten houden en al misdroeg je je dan buiten je cel gaven ze je via die armband een schok. Geen prettige ervaring overigens. Emily liep door de lange, witte gangen. Het rook er altijd vreemd, maar ze kon de geur niet direct thuisbrengen. Er hingen geen schilderijen of andere dingen waar de mutanten zichzelf of andere mogelijk mee konden verwonden. Na een korte wandeling kwam ze bij het muzieklokaal uit, ze haalde de sleutel tevoorschijn opende de deur. Niet iedereen mocht hier komen, maar zij gelukkig wel, ze werd door bijna alle laboranten vertrouwd, gelukkig, want ze hield van dit lokaal. Nadat ze was binnengestapt deed ze de deur ook weer netjes dicht, maar niet op slot. Het was een ruim lokaal, met allerlei instrumenten. De muren hadden hier een lichte tint, een beetje beige of gebroken wit, maar ook hier waren er geen schilderijen of beeldjes. Enkel instrumenten, allerlei soorten, in verschillende groottes en kleuren. Emily ging op de oude, stoffige bank zitten en nam een gitaar in handen. Het geval was nogal vals, ze had er ook al een poos niet op gespeeld, en toen dat gebeurd was begon ze te spelen. Een rustige melodie, het klonk erg hard in de stille kamer, en ze ging opnieuw helemaal op in haar muziek. Vergat alles om haar heen.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    abo


    Dreams are the best thing in life, but dont lose yourself!

    wow ik heb het niet meer gevolgd, al topic 2. ik ga straks reageren op gem haar les, heb geduld aub


    Do it scared, but do it anyway.

    abo ben ff weg :S tot verder in de avond


    I'm finally back, Finally after a Year break

    Als er nu iemand voorbij zou lopen zouden ze mij waarschijnlijk geen eens zien, want een paar struiken staan vlakbij de boom en het gat is niet zo groot, dus ik moest mezelf er doorheen wringen met moeite.
    Met opgetrokken benen zit ik in de kuil, onder de boom, en mijn hoofd leunt op mijn benen. Mijn ogen zijn dichtgevallen van de moeheid en na een paar minuten ben ik al helemaal van de wereld.
    Beelden van de laboratorium en de laboranten komen tevoorschijn op mijn netvlies. Mijn zus, Merte, heeft net gehoord dat ze zo aan de beurt is voor een test. Ik merk dat ze best zenuwachtig is vanwege dat ze nu wat testen bij haar gaan doen. Dit is de eerste keer voor haar, dus ze is ook best enthousiast, want straks heeft ze krachten. Dan is ze speciaal. Tenminste dat vindt zij, want voor mij is ze altijd speciaal geweest. Dat heb ik haar ook honderden keren gezegd, maar toch geeft ze er niet veel waarde aan. Krachten hebben, dat is wat ze wil.
    Ze wordt geroepen door één van de laboranten dat ze aan de beurt is en ze brengen haar naar een bed, waar ze op moet liggen. Nu beginnen de verwarrende gevoelens bij mij: Wat als er wat misgaat? Wat als ze.. Nee, hier moest ik niet aandenken. En ik schudt mijn hoofd. Alles gaat goed, liet ik mezelf geloven. Met een heleboel gehoop en gebid keek ik toe hoe ze haar een prik gaven waardoor ze van zou slapen en niet de pijn zou merken. De laborant die haar net had geroepen liep naar Merte toe met een enorme naald en bracht die naar haar nek toe. Ik moest mezelf tegenhouden om die naald af te pakken en die bij de laborant zelf in te brengen. Hier schrok ik echt van, dus ik keek weg hoe ze de vloeistof inbrachten. Dit hoefde ik niet te zien.
    Opeens hoorde ik een luid geschreeuw en een raar brullend geluid. Merte was het eerste wat door me heen schoot en mijn ogen schoten terug naar mijn zus. Wat mijn ogen nu zagen konden ze niet geloven. Merte was Merte niet meer. Ze was helemaal groen en ze had nog net geen kieuwen. Allemaal schuim kwam haar mond uit en haar ogen sprongen wagenwijd open. Het leek een eeuwigheid, maar ik kon mezelf niet verroeren. Ik kon niet bewegen. Het leek net alsof ik stond vastgeketend aan de grond of dat ik een soort standbeeld was geworden tot ik een duw kreeg van een andere mutant. 'Hey, moet je niet naar je zus toe?' had het meisje gevraagd. Ik had alleen maar geknikt naar haar, maar de gedachte dat ik vastgeketend was bleef nog steeds. Met moeite rende ik met beverige benen naar Merte toe. Ik wilde zo graag iets zeggen, maar het kwam mijn keel gewoon niet uit. 'M-' Nee, dit was echt te veel voor me. Dit kon niet gebeuren. Mijn ogen waren al vol met tranen en langzaam rolden ze over mijn wangen. 'Me-' Nog steeds kon ik niets zeggen.
    Ik keek de andere kant op. Zo wilde ik haar niet zien. Allerlei gedachten kwamen boven en mijn ogen vulden zich nog met tranen. Waarom moest dit nou? Ze was zo lief. Ze was alles voor me. Dit is de schuld van die verdomde laboranten. Ik haat ze. Ik haat ze. Mijn enigste zus hebben ze afgepakt van me.
    'Merte, ga niet dood!' schreeuwde ik vol verdriet. Eindelijk had ik wat kunnen zeggen, maar een schuldgevoel overweldigde mij. Ik haatte mijzelf. Waarom liet ik dit toe? Als ik het niet toe had gelaten dan leefde ze nog.
    Mijn ogen schoten weer terug naar haar en een enorme bult bevindt zich nu op haar nek. Boos en vol verdriet keek ik de laboranten aan. 'Dit is jullie schuld! Kijk wat jullie gedaan hebben! Mijn zus is dood door jullie!' schreeuwde ik. De laboranten keken me vol verbaasdheid aan en sommigen van hun wisten niets wat ze moesten zeggen. Toen ze zagen dat ik mijn hand naar haar toe wilde brengen hielden ze me tegen. 'Nee, dat mag niet.' 'En waarom niet? Het is verdomme mijn eigen zus?' vroeg ik verontwaardigd met een felle stem. 'Als je haar aanraakt dan gaat het over op jou en dan kun je ook dood gaan.' legde een van de laboranten uit. 'Mooi,' had ik gezegd. 'Dan ga ik samen het graf in met mijn zus.'
    Nu hadden ze een serieuze blik in hun ogen. 'Nee, dat kunnen wij niet doen. Wij kunnen niet zo'n goed exemplaar opgeven voor zo'n mislukte. Sorry, maar we moeten je opsluiten.' De mannelijke laborant had een knik gegeven naar een van de beveiliging en wilde me meetrekken van mijn zus vandaan. 'Wát? Is mijn zus een mislukte mutant?' Dit kon ik niet geloven. Wat een stelletje klootzakken ook bij elkaar. Ze hebben ons gebruikt voor hun eigen doeleinden, voor hun eigen testjes. Letterlijk. Mijn ogen werden rood en als iemand hier aan zou kunnen overlijden dan zou dat gebeuren. De haat sprong uit mijn ogen, terwijl ik naar de laboranten keek en de beveiliging me mee moest sleuren van Merte vandaan. 'Jullie gebruiken ons! Ik haat jullie!' schreeuwde ik zo hard als ik kon. 'Mijn zus is niet mislukt! Hoe durf je dat zo over haar te zeggen! Jullie hebben haar verpest; als jullie haar gewoon met rust lieten!'
    Die dag haatte ik echt iedereen op de hele wereld. Het kon me niet schelen of het vrienden van me waren, maar ik haatte iedereen. Mijn zus was me alles en nu.. is ze dood.

    Ik schrok wakker uit mijn droom. Of nachtmerrie, want dat vond ik het meer. Hoezo komt er nu een flashback in mijn dromen voor? Is het een soort waarschuwing? Ik trok mijn schouders op en probeerde even tot rust te komen. Het wordt toch moeilijker in slaap vallen dan ik dacht.


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Abo.

    Scott Morgan - Laborant
    Terwijl ik met een oog de microscoop in tuur krabbel ik wat op een kladblaadje. Misschien dat ik maar eens moet proberen om nog wat aan Sky's DNA te sleutelen, er mankeert namelijk nog een hoop aan. Ik schrik als er ineens luid op de deur wordt geramd en ik vloek als ik uitschiet en mijn aantekeningen half door kras. Ik sta op, zet mijn bril af en loop naar de deur toe. De stemmen aan de andere kant betekenen niet veel goeds, en fronsend open ik de deur van mijn lab. Voor me zakt Sky op de grond, maar ik kan haar val nog net voorkomen door haar arm vast te grijpen en haar weer omhoog te hijsen. Ze beeft lichtjes en reageert niet. Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik op naar Joey Polano, een lager geplaatste laborant, en zie de afstandsbediening van de polsbanden die hij in zijn hand heeft. Hij staat me grijnzend aan te kijken, alsof hij een beloning verwacht voor het martelen van mijn zusje. Terwijl ik mijn ogen vernauw sla ik hem hard in zijn gezicht. Hij is er duidelijk door overdonderd, en valt half achterover. Zijn afstandsbediening valt op de harde vloer en breekt, waardoor de batterijen eruit rollen. "Sky is mijn verantwoordelijkheid, Polano. Laat het niet nog een keer gebeuren." Zonder hem nog een blik waardig te keuren loods ik Sky mijn laboratorium in en sluit de deuren achter ons. Ze is nog steeds verzwakt en ik trek mijn bureaustoel er bij zodat ze kan zitten. "Wacht even, ik haal een glas water voor je." zeg ik, terwijl ik me omdraai en naar een plastic wegwerp bekertje zoek.

    A21/Gem – Mutant
    Glunderend om het compliment loop ik de labkamer binnen. Ik ga zitten op een van de ijzeren stoelen en leg het blad op de tafel voor me. Terwijl ik nadenk over zijn vraag frons ik en sla mijn armen over elkaar. "Ikh.. Ikh wil oef-nen met.." Ik twijfel even. "Geshied-nis?" Ik verbaas me over het feit dat Fateh en de andere mensen de woorden zo soepel over hun lippen laten lopen. Het lukt me gewoon weg niet. Ik kan vrijwel alle dierengeluiden nabootsen die er zijn, sommige natuurlijk beter dan anderen, maar praten is en blijft moeilijk. Het is veel gecompliceerder. "Kunnen wijh, oef-nen meth Ghrieken en Romeinen?" vervolg ik dan mijn vraag. Ik vind het altijd leuk om naar Fatehs verhalen over veldslagen, goden en mythes te luisteren. Het zijn spannende verhalen, en daarom houd ik het meest van Geschiedenis, al zijn de andere vakken ook geen straf.

    Ik heb het met GS over Grieken&Romeinen :Y) Hell yeah, en stiekem was Scott's actie lief.. :X


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Endure schreef:
    Ik heb het met GS over Grieken&Romeinen :Y) Hell yeah, en stiekem was Scott's actie lief.. :X

    Jaaah, ik ook, dat ga je in de bovenbouw allemaal herhalen, hehe :3 Vind ik eigenlijk wel chill :p
    En stiekem is Scott gewoon.. Nee, eigenlijk is hij niet lief, nevermind.

    -Fateh-
    'Hmm de grieken zeg je, altijd leuk.' zeg ik, ik zet mijn vertel stem op en begon. Voor Gem praat ik altijd rustig en duidelijk. Zo kan ze het makkelijk volgen en beter begrijpen hoe ik praat. 'Deze keer gaat het over de stad Athene:

    In de tijd, dat de goden nog over het lot van de wereld beschikten, besloten zij, dat de eerste beroemde stad in het oude Griekse Attica moest ontstaan.Daar regeerde toen koning Kekrops, half mens, half slang, want hij was uit de aarde geboren, maar zijn onderlichaam was dat van een reusachtige slang. Kekrops wilde Attica tot een beroemde en machtige staat maken en hij besloot rond de berg Acropolis een stad te bouwen, die in pracht en schoonheid haar weerga niet zou kennen. De goden van de Olympus keken vanuit de hoogte met belangstelling en nieuwsgierigheid op het mensenwerk neer, en enkelen van hen koesterden een heimelijk verlangen, de stad aan zich te onderwerpen, om er heerser en beschermer van te kunnen worden.Vooral de "aardschokker" Poseidon, de veroorzaker van de aardbevingen en tevens heerser over al het water in de wereld, was vastbesloten de stad zijn wil op te leggen, en misschien zou hij in dit voornemen ook geslaagd zijn, want de almachtige Zeus had zoveel andere zorgen, dat hij er niet op lette, wat zijn twistzieke broeder in zijn schild voerde.Maar de tegenwerking kwam van een heel andere kant, niemand minder dan Zeus' dochter, de wijze, strijdbare en goddelijke jonkvrouw Athene, verzette zich tegen Poseidons plan. "Waarmee zou de koppige Poseidon de stad eigenlijk van nut kunnen zijn?" vroeg ze de andere goden. "Wil hij soms een springvloed sturen of een aardbeving te voorschijn roepen? En bovendien, jullie weten allemaal, dat hij veel te gauw driftig wordt." Natuurlijk liet Poseidon dit niet op zich zitten. Nauwelijks had hij de woorden, die de godin met de mooie grote ogen had uitgesproken, vernomen, of hij sloeg zo woedend met zijn drietand, dat zijn paleis bijna in zee stortte en zijn dochters, de Nereiden, hun spel op het wateroppervlak staakten om het schuimende water niet in hun neus te krijgen. Toen barstte de watergod pas goed los: "Athene weet, dat ik sinds mensenheugenis de vissers en zwemmers bescherm. En dat kan de nieuwe stad alleen maar ten goede komen. Immers, door de ligging aan zee kunnen de bewoners zich alleen maar met de visvangst bezig houden. Of wil je soms, meesteres van de uilen, met mij om de stad strijden?" brulde hij, met een stem als een donderslag. "Waarvoor heb jij je wijsheid dan wel nodig, die uit je vaders hoofd afkomstig is. Bij jouw geboorte moet zijn hoofd hem zoveel pijn gedaan hebben, dat hij je haastig de wereld in liet springen om van zijn afschuwelijke hoofdpijn verlost te worden." Spot en bittere woorden vlogen over en weer, tot deze ruzie zelfs Zeus ter ore kwam. Deze bedacht zich niet lang, ontbood zijn broeder en dochter naar de Acropolis en met hen ook alle andere goden. Ook enige mensen nodigde hij uit, en koning Kekrops. Toen sprak de almachtige heerser van de Olympus: "Ik wil niet langer allerlei toespelingen te horen krijgen over wie er op de stad aanspraak kan maken. Nu, broeder Poseidon en ook jij, lieve dochter, ik nodig jullie uit om Attica iets te schenken, wat voor haar bewoners het meest van nut zal zijn. Daarna zal koning Kekrops een rechterlijke uitspraak doen." Poseidon verliet zijn wagen om aan land te gaan, hij hief zijn gouden drietand hoog boven zijn hoofd en sloeg ermee op de kale rotsen. Onmiddellijk begon er op deze plaats een indrukwekkende zoutwaterbron naar buiten te spuiten; maar nauwelijks waren de toeschouwers van hun verbazing bekomen, of de godin Athene schreed, gewapend met helm, rond schild en speer, naar dezelfde plaats. Ook zij raakte de rotsen met haar glinsterende wapens aan, en wat gebeurde er? Uit de stenen wand begon een olijfboom te groeien, en haar takken bogen tot bijna op de grond onder het gewicht van de zware vruchten. Nadat mensen en goden de beide wonderen ademloos in ogenschouw hadden genomen, nam koning Kekrops het woord: "Het mag zeker een wonder worden genoemd, dat hier op de Acropolis zeewater uit de rotsen ontspringt," zei hij. "Maar heeft het voor ons nut? Met het blote oog kunnen we van hieruit de eindeloze zee zien, dus wat hebben we aan nog meer zout water?" De koning pauzeerde even, schonk Athene een warme glimlach en vervolgde zijn toespraak: "Een boom daarentegen, die zulke rijke vruchten draagt, is een waarlijk kostbaar geschenk. De mensen in Attica zullen hem met blijdschap verder kweken, want de vruchten zullen u waardevolle olie schenken, en voor uw levensonderhoud en rijkdom zorgen. Ik zie de schaduwrijke olijfbomen al voor me, die zich van de berghellingen tot aan de oever van de zee zullen uitstrekken. Daarom behoort de stad Attica de godin Athene toe, en zo zal het volgens de wet ook gebeuren." Toen Kekrops zijn wijze toespraak had beëindigd, spraken alle goden, behalve de woedende Poseidon en zijn gevolg, over de nieuwe stad, die voortaan aan Pallas Athene was gewijd en te harer ere ook Athene werd genoemd. Kekrops liet de goddelijke beschermster de eerste tempel bouwen en zijn dochter tot priesteres uitroepen. Pallas Athene zorgde op haar beurt voor de opvoeding van Kekrops' zoon Erichthonia. Toen deze tot man was opgegroeid en zijn vader na diens dood als koning was opgevolgd, stelde hij, ter ere van de godin, het belangrijkste feest in van de Atheners, de Panathenaeën. De festiviteiten vonden steeds begin augustus in Athene plaats. Behalve ruiter-, turn-, muziek- en dichtkunstwedstrijden werd erbij het ochtendgloren een feeststoet gevormd. Deze stoet trok naar het standbeeld van de godin - een schepping van goud en ivoor - die op de Acropolis in Panathena stond. In het bijzijn van allen kreeg het standbeeld een nieuw, rijk geborduurd hemd, dat pas bij het volgende feest verwisseld werd.'

    Nadat ik klaar ben met vertellen wacht ik op de reactie van Gem

    nee ik verwacht niet dat je het hele verhaal gaat lezen, maar het mag altijd

    [ bericht aangepast op 31 okt 2011 - 21:38 ]


    Do it scared, but do it anyway.

    Vluuv schreef:
    (...)
    Jaaah, ik ook, dat ga je in de bovenbouw allemaal herhalen, hehe :3 Vind ik eigenlijk wel chill :p
    En stiekem is Scott gewoon.. Nee, eigenlijk is hij niet lief, nevermind.


    'Hij staat me grijnzend aan te kijken, alsof hij een beloning verwacht voor het martelen van mijn zusje.' < Dat laatste klonk zo lief, mijn zusje ;p


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    @ Endure - Joah, nôh, het is toch z'n zusje :3 Niet denken dat hij een softie is hoor ;3

    @ Lykos - Holy cow, nice :0 Ik heb even de tijd nodig om dat allemaal te lezen :3

    Sky Leah Morgan ~ ‘Trouwe’ mutant.
    Ze realiseerde zich amper dat ze opgevangen werd, de pijn was ondragelijk en ze had het idee dat ze elk moment haar bewustzijn kon verliezen. Plots was het weg, de pijn ebde langzaam weg en Leah knipperde verbaasd met haar ogen. "Sky..verantwoordelijkheid..niet..gebeuren," ving ze vaagjes op. Ze werd naar binnen geloodsd en ging zitten op de bereaustoel die ze kreeg, ze voelde zich brak, trillerig en versuft.
    "Wacht even, ik haal een glas water voor je." Deze keer herkende ze de stem van Scott. "Het is jouw schuld," wist ze uit te brengen en zuchtte diep. "Waarom wist die mutant van mijn.. gave?" het laatste woord sprak ze uit als iets vies. "Als ík straks aangerand of verkracht of vernederd word is het jóúw schuld!" beet ze hem toe en keek hem fel aan. "Je hebt me zwak gemaakt, je weet dat ik dat haat." Ze zag Scott als de reden van haar gruwelijke leven, van alle narigheiden die ze meemaakte.

    -inspiratieloos, sorry ;x-


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Vluuv schreef:
    @ Endure - Joah, nôh, het is toch z'n zusje :3 Niet denken dat hij een softie is hoor ;3

    @ Lykos - Holy cow, nice :0 Ik heb even de tijd nodig om dat allemaal te lezen :3

    Waar internet nou toch niet allemaal handig voor is, mijn gedachten stonden er niet voor om het zelf te gaan schrijven sorry.


    Do it scared, but do it anyway.

    Louise Catherina Youe Heart
    Nog steeds stond mijn gezicht op onweer. 'Carthal ga jij maar even ik spreek je later wel.. Elisa in tegenstelling ga jij onmiddelijk mee.' zei ik met een ingehouden woede. Ik greep in een fractie van een seconde Elisa's arm en sleurde haar mee. Hoe kon ze me zo teleurstellen. Gegil kwam uit haar mond terwijl ik haar meesleurde een een korte schok liet ik door haar armband gaan waardoor ze meteen stopte. Ik liep het laboratorium in, Ik zat naast het laberatorium van Scott en Fateh, Snel deed ik de deur dicht terwijl Elisa op de grond zat. 'Ga zitten.' Zei ik rustig terwijl ik mijn labjas en handschoenen aandeed.

    Elisa Nera Serper
    Ik werd meegesleurd door Louise opweg naar het lab. Het liet me rillingen over mijn lijf gaan. Ik wou dit niet en ik begon te gillen. Iets dat leek alsof er piranha's in mijn vel beten voelde ik bij mijn pols mijn gil stopte onmiddelijk. Met tranen in mijn ogen werd ik het lab in gesleurd waarna de deur opslot werd gedaan. 'Ga zitten.' Zei louise terwijl ze haar labjas en handschoenen aandeed. Rillingen gingen over mijn lijf. ik ging op de enige plek zitten dat kon, Op de ijzeren stoel, Rustig liet op me erop zakken en mijn armen ruste op de leuning. Een korte piep was te horen en mijn handen en voeten zaten vast. Louise kwam terug met een spuit en tapte bloed van me af. Na een halve seconde spoot ze het weer terug. Een masker ging op wat een soort anti-gave schild maakte en mijn armband ging af. Nu tapte ze weer bloed af nadat mijn ogen blauw waren geworden. Het voelde niet normaal. Helemaal niet normaal zelfs. Wat ging ze met me doen? angst in mijn ogen was te zien, maar ze leek het niet te merken. Ik werd bang, bang on wat komen zal gaan.


    I'm finally back, Finally after a Year break