[RPG] ~The Escape #2. - Speeltopics

Ps. Het leek mij wel cool om dit een beetje in de toekomst af te laten spelen, de wereld is heel anders enzo (: En de laboranten/mensen van The Division kunnen dus ook coole wapens hebben om de mutanten te pakken zien te krijgen (;

Nog een belangrijke ps! De laboranten hebben formulieren van iedere mutant, met naam, verleden, gaven en ga zo maar door.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sid schreef:
Mag ik weer meedoen? (: *puppy eyes*

I'm finally back, Finally after a Year break

Yes! (:

Naam: D101/ Caelio Marshall
Leeftijd: 20
Karakter: Caelio is streng voor zichzelf (soms té ). Hij is kan er niet tegen als mensen zich aanstellen, maar zal het niet laten om iemand te helpen. Hij kan veel verdragen, maar dat heeft grenzen: als het te erg wordt, zal hij dat wel laten merken. Vergeven kan hij best snel, maar vergeten niet. Soms is dat een voordeel, soms een nadeel. Hij is altijd bereid mensen een kans te geven. Caelio is een trouwe vriend, die meestal zonder moeite zegt waar het op staat en zoveel mogelijk de dingen probeert te relativeren.
Uiterlijk: Caelio heeft lichtblauwe ogen en donkerbruin warrig haar. Hij heeft vrij brede schouders en is gespierd. Hij is groot, maar niet opvallend. Op zijn armen staan er kleine littekens van de proeven die The Division met hem heeft uitgevoerd.
Het blauw van zijn ogen beweegt; kolkend of rustig kabbelend, al naargelang hoe hij zich voelt. (Een gevolg van zijn gave.)

[ bericht aangepast op 5 nov 2011 - 16:04 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Hooray, Caelio is er weer!
Een samenvatting, even kijken hoor..
Scott en Leah Sky zijn weer aan het ruziën in Scott's lab, Gem en Fateh zitten ergens in een lokaal waar hij haar geschiedenis les geeft, verder zijn Elisa en Cole gevangen door Louise, met hulp van Carthal en Raven. Oja, Scott was ook nog boos op Louise, en die mogen elkaar niet echt meer
En nu is Carthal bij Emily in de muziekzaal, en zijn de rest van de gevluchte mutanten gewoon ergens op een plek buiten. :p
Sorry als ik foutjes heb gemaakt, maar dit is het volgens mij

[ bericht aangepast op 5 nov 2011 - 16:40 ]

D101/Caelio
Wanneer ik een blik op de klok werp, besef ik met een schok dat ik nog maar 1 minuut heb om tot in het labo te geraken. Ik klap mijn boek dicht -en bedenk met een zucht te laat dat ik mijn bladwijzer er niet tussen heb gestoken. Mja, ik heb nu geen tijd om de pagina terug te zoeken. Ik spring van mijn bed en snelwandel gehaast door de grijze gangen. Deze hele plek begint me stilletjes aan depressief te maken met zijn TL-licht, witgeverfde muren en stille gangen. Ik ben al een tijdje aan het bedenken weg te lopen, maar ik wil eerst een goed, waterdicht plan hebben. De woordgrap van 'waterdicht' maakt mijn humeur nog een beetje bitterder. Hoe dichter ik in de buurt van de labo's kom, hoe meer lawaai ik hoor. Nee, het is geen lawaai, besluit ik. Het is geschreeuw. Het geschreeuw wordt luider en luider en wanneer ik de laatste hoek omsla, kan ik het zelfs verstaan.
'... prima zelf lopen hoor! Scott, zeg er verdomme iets van!'
Ik sta voor de open deur bij Morgan's labo en binnen heeft een kerel van de bewaking Leah over zijn schouders gegooit. Ik blijf staan wachten aan de deur. Morgan ziet er niet happy uit en ik wil niet dat hij mijn glas water nog lang uitstelt; ik heb vandaag nog niets gedronken en begin het te voelen. Ik haat mezelf dat ik zo makkelijk braaf te houden ben, ik haat het zo machteloos te zijn.

Home is now behind you. The world is ahead!

Scott Morgan - Laborant
Met mijn armen over elkaar kijk ik toe hoe Sky als een veertje wordt opgetild door de bewaker. "Stil, Sky. Als je werkelijk zo volwassen bent als je beweert, gedraag je er dan ook naar." Ik haal mijn neus op en loop naar de deuropening. "Al heeft ze wel gelijk, ze kan zelf lopen. Je hoeft haar alleen maar te begeleiden." Mijn aandacht wordt even getrokken door een mutant die om de hoek komt en ons nadert. Caelio. Ik kijk op mijn horloge en realiseer dat Sky mijn schema helemaal door de war heeft gehaald. Dat wordt overwerken, bedenk ik me met een geïrriteerde zucht. De wacht heeft haar inmiddels wel neergezet maar houdt haar nog steeds in de gaten. "Zo. Breng haar maar terug. Tot ziens Sky, ik zie je later nog wel." Hij leidt haar mee en al snel verdwijnen ze om de hoek. Ik glimlach als een boer met kiespijn naar Caelio en stap aan de kant zodat hij het lab kan binnentreden. "Goed om je te zien, Caelio. Kom maar binnen, dan beginnen we meteen." Ik wacht even tot hij binnen is gestapt en volg hem dan, waarna ik de deur achter me sluit. Caelio is een goed gelukt experiment, al had ik liever gezien dat hij minder afhankelijk van water was. Misschien is het iets om in de toekomst nog eens aan te passen, net als bij Sky. Ik vul een glas water voor hem en zet het neer op de onderzoekstafel. Terwijl ik in mijn ladekast naar zijn dossier zoek hoor ik hem gulzig het water naar binnen gooien. Ik pak zijn papieren uit de kast en blader ze door. "Even kijken, ik moet wat bloed van je aftappen, je moet een vragenlijst invullen en wat van je gave laten zien om te kijken of er nog iets is verandert. Dan kun je weer gaan." Ik wijs hem een stoel waar hij kan zitten en haal de vragenlijst en een potlood tevoorschijn. Het zijn vooral vragen over hoe hij zich voelt, of hij klachten heeft en hoe de omgang met de rest van de mutanten gaat. "Ga je gang."

A21/Gem – Mutant
Met open mond en opengesperde ogen luister ik naar het verhaal. Ik kan me niet voorstellen dat er nu, in deze tijd, nog zoiets prachtigs zou gebeuren. Het is nu anders, saaier. Dromerig luister ik naar Fateh's kalme stem, die voortkabbelt als een beekje. Zou ik op Athene lijken? Zouden haar ogen, die volgens het verhaal groot en mooi waren, op de mijne kunnen lijken? Misschien wel, maar waarschijnlijk had Athene geen staart, bedenk ik me dan fronsend. Ach, iedereen heeft gebreken. Als Fateh klaar is met zijn verhaal blijf ik even stil. De woorden echoën nog na en mijn hoofd. "Vát-èh." begin ik dan, al heb ik nog steeds moeite met de woorden. "'Oeh zagh Á-teen-è er uit?"

D101/Caelio
Ik probeer haar blik te vangen wanneer ze naar buiten loopt, maar door de kleerkast voor haar slaag ik er niet echt in. Dan roept Morgan me binnen en hij begint direct een glas water voor me te vullen, wat hij voor me op tafel zet. Zie ik er dan zo slecht uit?
Morgan zegt niet dat ik er van mag drinken, maar daar trek ik me niets van aan. Wanneer hij mijn dossier gaat zoeken, neem ik het glas van de tafel en drink het ad fundum leeg. Ik voel me onmiddelijk weer sterker en wat helderder in mijn hoofd. Morgan heeft het blijkbaar gevonden, en begint op te sommen wat hij met mij van plan is. Zou hij eigenlijk doorhebben dat ik een mens ben - soort van dan? Of zou hij me gewoon als niets beters dan de eerste beste proefrat beschouwen? Ik ontwijk zijn blik wanneer hij zijn uitleg doet -ik weet niet wat mijn irissen nu doen, maar het zal wel niets rustig zijn- en begin de vragenlijst in te vullen. Voel ik me gezond? Ja. Blablabla, ben ik gelukkig? Neutraal.
'Klaar,' zeg ik en ik duw de ingevulde lijst naar hem toe, terwijl ik naar de muur blijf staren. Terwijl hij het blad aanneemt, trek ik mijn trui over mijn hoofd om mijn arm bloot te maken zodat hij makkelijk bloed kan nemen.

[ bericht aangepast op 5 nov 2011 - 19:03 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Yeah, Tinne 8D

Sky Leah Morgan ~ 'Trouwe' mutant.
"Stil, Sky. Als je werkelijk zo volwassen bent als je beweert, gedraag je er dan ook naar."
Leah wierp hem een vernietigende blik toe. Ze wou wat zeggen, maar hield wijselijk haar mond. Ze was blij dat ze neergezet werd, maar de bewaker hield haar scherp in de gaten. "Je hoeft niet zo te staren, het is niet zo dat ik onzichtbaar kan worden ofzo," zei ze koppig en keek de man pissig aan. Ze haatte de bewakers vaak nog meer dan de laboranten, schijnheilige mensen. Plots kwam er iemand de hoek om, alweer iemand die ze enkel wel eens gezien had, hopelijk was hij niet zoals Carthal.
"Zo. Breng haar maar terug. Tot ziens Sky, ik zie je later nog wel."
Leah keek Scott fel aan. "Leah," verbeterde ze hem, gefrustreerd dat hij weigerde haar zo te noemen en even baalde ze ervan dat hij geen naam had waar hij niet tegen kon. De duw in haar rug bracht haar weer op aarde, even wierp ze een boze blik op de bewaker en begon toen maar te lopen. Ze had geen zin om gedragen te worden omdat ze weigerde te lopen, het zou niet de eerste keer zijn. Zacht beet ze op de binnenkant van haar wang, ze moest hier weg zien te komen, maar dat kon ze niet alleen.. Ze had hulp nodig.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Iets gemist (

Elisa Nera Serper
Mijn armband ging weer om maar mijn gaves kon ik gebruiken. Ik zou het allee doen om mezelf te beschermen. Ze had me veranderd. Alsof mijn lichaam hier wou blijven, maar mijn ziel weg. De deur ging open en mijn lichaam liep naar buiten. Ik was bijna onbestuurbaar. Wat had ze met me gedaan? Rustig ging ik op een bankje zitten voor de labs kijken of ik nog iemand tegen kon komen.

I'm finally back, Finally after a Year break

Scott Morgan - Laborant
Terwijl ik Caelio op de papieren hoor krabbelen trek ik plastic handschoentjes aan. Ik pak een steriele naald, een pleister, een watje en wat alcohol en zet het alvast op het roestvrijstalen tafelblad. Ik pak de ingevulde papieren aan en werp er een blik op. Niets alarmerends, zo op het eerste gezicht. Ik kijk ze later wel wat beter door. Ik ga op de stoel naast hem zitten en wacht tot hij zijn trui heeft weg gelegd. Voordat ik hem prik draai ik alvast het flesje alcohol half open zodat ik het wondje dat door de prik ontstaat snel zal kunnen ontsmetten. Dan prik ik de naald op de plek waar zijn slagader loopt en zuig hem vol met het het bloed dat voor kort nog door zijn lichaam liep. Ik kan het niet laten om even naar het goedje. Het heeft niet de normale, donkerrode kleur die ik gewend ben. Een bijeffect van zijn gave heeft het een vreemde, blauwe gloed gegeven. Blauw bloed, heb ik de andere laboranten wel eens horen grappen. Behendig laat ik de volle naald in een luchtdicht plastic zakje vallen en daarna draai ik het flesje alcohol open, om het watje ermee te bevochtigen. Ik ontsmet het kleine wondje, plak er een pleister op en sla op mijn knieën. "Zo. Dat was dat." Ik sta op en leg het zakje met de naald in een vriezer. Ik open de deur naar het achterste gedeelte van mijn lab, een lege, witte kamer. Het is te zien door een dikke glazen wand, en wordt gebruikt om gaves te testen en te bekijken. Niets komt door deze muren, en daarom kan het geen kwaad als de experimenten hierin proberen te ontsnappen. Ik open de deur voor Caelio en wacht tot hij is binnen gestapt. Er staat al een teil voor hem klaar, waar hij in kan veranderen. Ik koppel zijn armband los, sluit de ruimte af en druk op het knopje naast de deur, wat er voor zorgt dat alles wat hij doet wordt opgenomen op video. Ik spreek in een microfoontje, zodat mijn stem uit de luidspreker in de kleine kamer klinkt. "Je kent de procedure wel. Drie keer veranderen, dan ben je klaar. Begin maar." zeg ik, terwijl ik plaats neem op een van de stoelen en hem gade sla vanachter het glas.

A21/Gem – Mutant
Met open mond en opengesperde ogen luister ik naar het verhaal. Ik kan me niet voorstellen dat er nu, in deze tijd, nog zoiets prachtigs zou gebeuren. Het is nu anders, saaier. Dromerig luister ik naar Fateh's kalme stem, die voortkabbelt als een beekje. Zou ik op Athene lijken? Zouden haar ogen, die volgens het verhaal groot en mooi waren, op de mijne kunnen lijken? Misschien wel, maar waarschijnlijk had Athene geen staart, bedenk ik me dan fronsend. Ach, iedereen heeft gebreken. Als Fateh klaar is met zijn verhaal blijf ik even stil. De woorden echoën nog na en mijn hoofd. "Vát-èh." begin ik dan, al heb ik nog steeds moeite met de woorden. "'Oeh zagh Á-teen-è er uit?"

D101/Caelio
In die bijna lege kamer, voel ik me net een cirucsdier dat zijn kunstje moet tonen. Wanneer Scott mijn armband losmaakt -waardoor er een onzichtbare druk van me af lijkt te vallen-, wrijf ik even langs mijn pols; er zitten rode striemen op waar het metaal in mijn huid sneedt. Nog wat littekens meer, denk ik bitter. Mechanisch ga ik in de teil staan en concentreer me. Onmiddelijk begin ik te veranderen: het is alsof ik ineens nog maar zo groot ben als een muntstuk. Daarnet keek ik nog recht in mijn eigen, kolkende ogen in het glas, nu zie ik alleen nog het witte plastic van de teil waar ik instond. Echt anders voel ik me ook nooit wanneer ik verander, wat leniger, maar niet noemenswaardig anders.
Ik blijf even liggen op de bodem van de teil, mezelf mentaal voorbereidend op wat er nu gaat komen: het meest vernederende aan de proeven waarbij ik moet veranderen. Mijn kleren transformeren uiteraard niet mee, dus telkens wanneer ik terug naar mijn "gewone" menselijke vorm ga, ben ik naakt. Ik trek het me nu al minder aan dan in het begin, maar voel me er nog steeds enorm ongemakkelijk bij. Daarom ben ik ook blij dat het glas spiegelend glas is (je kan niet van in deze kamer naar het lab kijken), zodat ik Morgan niet kan zien. Met tegenzin focus ik me terug; ik groei weer tot ik een lichaam van helder, stromend water ben en vervolgens weer een lichaam van vlees en bloed. Met een pokerface staar ik naar mijn eigen naakte weerspiegeling in het glas, ik gun het Scott niet mijn ongemak te zien. Na de derde keer getransformeert te zijn, raap ik mijn kurkdroge kleren van de bodem van de teil en begin me aan te kleden. Show's over. Het plakkertje dat hij me net gegeven had, laat ik liggen. Ik overleef het zo ook wel.
Wachtend op Morgan's binnenkomen met mijn armband, kijk ik even snel in het glas. Mijn irissen klateren onrustig, maar dat zal Scott wel niet merken; hij maakt zich te veel zorgen over de vorige mutante, dat merkte ik al de hele tijd. Misschien moet ik haar straks eens opzoeken.

[ bericht aangepast op 7 nov 2011 - 19:02 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Elisa Nera Serper
Rustig keek ik om me heen. Een aantal mutanten kwamen langs, maar meestal met bewaking. Gegil klonk soms door deze gang maar erg vond ik het niet. De kou plakte tegen mijn arm aan en ik huiverde. Zou er ook nog iemand kunnen komen zonder bewaking. Trots keek ik naar mijn armband. Hij was niet dik en grijs meer nee. Gelukkig wist Louise dat ik van kleur hield. Een groene armband van onverwoestbaar plastic en met lieve onuitputbare bloemetjes versierde mijn pols. Ik kon mijn gave gebruiken, maar ik zou dit hier nooit verlaten. Tenzei het met iemand is van wie ik hou, gewoon als vriend. Ik had geen idee wat ik moest doen. Misschien wou iemand testjes met me doen? Weer keek ik om me heen of ik iemand zou zien.

I'm finally back, Finally after a Year break

Scott Morgan - Laborant
Terwijl ik aantekeningen maak over de snelheid waarmee Caelio verandert, hoe lang hij er over doet om terug te veranderen en hoe veel vloeistof er precies in de teil zit werp ik af en toe een blik op de jongen. Ik ben er aan gewend hem en andere mutanten naakt te zien, maar blijft een vreemd gevoel. De meesten, waaronder zo te zien Caelio, zijn er aan gewend en proberen te doen alsof het ze niet veel uitmaakt, maar er zijn er ook die elke keer in huilen uitbarsten. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Als hij klaar is en zijn kleren weer aan heeft sta ik op. Ik stop de ingevulde evaluatie papieren in zijn dossier en pak de armband op. Als ik opkijk kijkt Caelio net in het glas, en ik staar recht in zijn ogen. Het voelt alsof hij me verwijtend aankijkt, al weet ik dat hij me niet kan zien. Ik maak van het moment gebruik door zijn irissen te bestuderen en frons als ik zie hoe wild ze bewegen, maar dan wend hij zijn blik af. Veel zal het niet betekenen. Wie zou niet onrustig zijn na iets dergelijks. Ik stop de camera en open de vergrendelde deur. Zonder hem aan te kijken of iets te zeggen pak ik zijn pols en bevestig de armband. Hij klikt vast en ik kijk even op naar Caelio. "Oké, je kunt weer gaan. Bedankt voor je tijd." Met zijn dossier nog steeds in mijn hand sluit ik de deur van de observatie kamer en open dan die van mijn lab voor hem. "Ik laat je nog wel horen bij wie je de volgende keer moet zijn en hoe laat."

A21/Gem – Mutant
Met open mond en opengesperde ogen luister ik naar het verhaal. Ik kan me niet voorstellen dat er nu, in deze tijd, nog zoiets prachtigs zou gebeuren. Het is nu anders, saaier. Dromerig luister ik naar Fateh's kalme stem, die voortkabbelt als een beekje. Zou ik op Athene lijken? Zouden haar ogen, die volgens het verhaal groot en mooi waren, op de mijne kunnen lijken? Misschien wel, maar waarschijnlijk had Athene geen staart, bedenk ik me dan fronsend. Ach, iedereen heeft gebreken. Als Fateh klaar is met zijn verhaal blijf ik even stil. De woorden echoën nog na en mijn hoofd. "Vát-èh." begin ik dan, al heb ik nog steeds moeite met de woorden. "'Oeh zagh Á-teen-è er uit?"

-Fateh-
'Sorry Gem, ik weet niet hoe Athena eruit zag.' zeg ik. De nieuwsgierigheid van Gem is soms een beetje raar waardoor ik niet altijd haar vragen kan beantwoorden.


sorry ben inspiratieloos...............

Scott Morgan - Laborant
Terwijl ik aantekeningen maak over de snelheid waarmee Caelio verandert, hoe lang hij er over doet om terug te veranderen en hoe veel vloeistof er precies in de teil zit werp ik af en toe een blik op de jongen. Ik ben er aan gewend hem en andere mutanten naakt te zien, maar blijft een vreemd gevoel. De meesten, waaronder zo te zien Caelio, zijn er aan gewend en proberen te doen alsof het ze niet veel uitmaakt, maar er zijn er ook die elke keer in huilen uitbarsten. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Als hij klaar is en zijn kleren weer aan heeft sta ik op. Ik stop de ingevulde evaluatie papieren in zijn dossier en pak de armband op. Als ik opkijk kijkt Caelio net in het glas, en ik staar recht in zijn ogen. Het voelt alsof hij me verwijtend aankijkt, al weet ik dat hij me niet kan zien. Ik maak van het moment gebruik door zijn irissen te bestuderen en frons als ik zie hoe wild ze bewegen, maar dan wend hij zijn blik af. Veel zal het niet betekenen. Wie zou niet onrustig zijn na iets dergelijks. Ik stop de camera en open de vergrendelde deur. Zonder hem aan te kijken of iets te zeggen pak ik zijn pols en bevestig de armband. Hij klikt vast en ik kijk even op naar Caelio. "Oké, je kunt weer gaan. Bedankt voor je tijd." Met zijn dossier nog steeds in mijn hand sluit ik de deur van de observatie kamer en open dan die van mijn lab voor hem. "Ik laat je nog wel horen bij wie je de volgende keer moet zijn en hoe laat."

A21/Gem – Mutant
Teleurgesteld knik ik. Fateh weet heel veel, maar niet alles. Ik wou dat ik alles wist, dat zou geweldig zijn. Dan zou ik me nooit meer dom hoeven voelen. En dan zou ik weten hoe ik de woorden van de mensen wél moet uitspreken. Het blijft even stil en ik kijk naar buiten. De zon schijnt waterig door de bomen heen en de bladeren van het dichte bos dat ons omringt lichten zacht op door zijn stralen. Het is een mooi gezicht, en even blijf ik glimlachend kijken. Dan kijk ik weer naar Fateh. "Is dé, les, afghelopen?" Ergens hoop ik dat hij nog een verhaal zal vertellen, maar hij heeft me vaker verteld hoe druk hij het heeft, dus het gebeurt niet snel dat de lessen langer duren dan en klein halfuurtje.