[RPG] #Pirates. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 nov 2011 - 20:18 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Genesis
‘‘Ik heb hier toch niet om gevraagd? Je hebt me gestolen! En dan verwacht je dat ik vriendelijk ben?’’ Mijn ogen betraand, veegde ik met de stof van mijn onderjurk over mijn wangen. Een zachte, bibberige zucht gleed over mijn lippen, terwijl ik stuntelig opstond, en mijn lokken voor mijn ogen vandaan veegde. Mijn wenkbrauwen gekruld in een gekwetste frons. ‘‘Als je me niet meteen had beoordeeld, was ik ook een stuk milder geweest. Maar jij kunt duidelijk alleen overweg met..’’ Ze schud haar hoofd. Hij is het niet waard, Genesis. Ze ademt langzaam uit, en ontspant haar handen wat. Ze voelde haar boosheid wegebben, en keek nu een beetje door haar wimpers naar de nieuwe jongen, en Ace. Ze beet op haar onderlip, en streek de overgebleven tranen van haar wangen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

jullei zijn snel en ik traag Abby komt eraan.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mag ik een samenvatting, ik zal vanaf nu proberen vaker te schrijven

Ik zoek nog vervanger voor 't stamhoofd, dus momenteel ligt eiland beetje stil, maar ze gingen/zijn nog steeds wapens aan 't maken ;"D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik moet echt een stamhoofd zoeken, kunnen eialndbewonertjes ook gewoon goed verder Ö Dus als iemand zich aan wilt bieden :'D

Abby
Ace's aanpak was alles behalve subtiel en ergens kon ze begrijpen dat de vrouw op de vlucht sloeg, aan de andere kant, het was niet de meest slimme zet. "Goed gedaan Ace," mompelde ze en zuchtte. Even bleef ze in de deuropening staan toen Ace haar volgde. Haar eerste intuïtie zei dat ze gewoon terug naar het dek moest, zich hier buiten houden. Toch, het was en bleef een vrouw en de meeste mannen hier waren niet te vertrouwen, ze zou het zichzelf niet kunnen vergeven als haar wat overkwam. Ze zuchtte zacht en volgde de rest toen, het was niet moeilijk om ze te vinden, maar behalve Ace en de jonge vrouw trof ze ook Nate aan. Haar maag draaide ze zich kort om, het idee dat hij haar dood wou spookte nog rond in haar achterhoofd. "Jij weer. Ga je ergens anders aftrekken. Opzouten," hoorde ze Ace zeggen, zelfs nu ontbrak alle subtiliteit. Ze liep naar de jonge vrouw toe en keek haar aan. "Gaat 't een beetje?" vroeg ze, misschien was het voor haar een geruststellend idee dat ze niet de enige vrouw was hier. Trouwens, ze hadden nu wel grotere problemen dan dat. Nate zou ze vast en zeker verraden, dan werd ze meteen gekielhaald, op het eerste het beste eiland gedumpt of erger. Ze wierp een zijdelingse blik op Ace en Nate en wachtte hun voglende zet af.

J'ai une .. writersblock :"D

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Sorry voor kleine stukje xd

Kapitein Cameron
Mijn wapen zag er geweldig uit. Het hout was mooi ruw, het gevlochten buigbare liaan die je kon spannen zat perfect, en de punt van mijn eerste boog was meer dan scherp. Ik lachte in mezelf.
Een perfecte boog.
Ik keek opzij naar Leopold die nog steeds bezig was.
Ik stond op en ging opzoek naar het meisje dat ons had gewekt 's ochtends, misschien konden ze even gezellig "kletsen". Ik stond op en ging naar haar opzoek.

[ bericht aangepast op 14 nov 2011 - 18:07 ]

Omg dat spel x3
Ik word helemaal gek van dat liedje o_o

Will ~ Bemanning Medusa
'Nee, maat. Abby had nog een wacht te goed van me,' zei Tristan. Ik lach vrolijk. 'Daar heb je ook niet echt veel geluk mee, dan.' Mijn gedachten dwalen af en voor de vierhonderdachtenveertigduizendse keer vandaag werp ik een blik op de donkerblauwe zee, die rustig golvend en klotsend het eindeloze uitzicht vormt. Het is zo frustrerend om niks anders dan de zee te zien. Ik hoop dat we hier niet meer zo lang hoeven te zitten, de vorige keer dat ik zo lang op een schip zat bestond het avondmaal uit niet veel meer dan een stukje veel te zoute vis en wat scheepsbeschuit. En dat is iets waar ik niet tegen kan; te weinig eten. Ik heb een enorme eetlust, wat helaas niet erg van pas komt op zee waar je meestal toch wel een paar weken op een schip zit. Maar ach, ik moet er nog van groeien toch?
Ik schrik op uit mijn gedachten als Tristan weer begint te praten. Tja, veel meer heb je niet te doen hier. 'Heb jij nog nieuwtjes?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, niet echt. Niet dat de rest van de gasten hier me veel verteld; ik ben ook nog vrij nieuw hier.' Zeg ik met een scheve grijns. Het was waar: ik had gehoopt dat ze me wat sneller zouden opnemen in de bemannig maar helaas was dat niet helemaal het geval geweest. Zeker niet omdat ik zo 'jong' ben vergeleken met de rest. Ze zien me nog als een broekie, een onervaren jochie dat wat meehobbelt met de rest. En ik moet dus eigenlijk nog een manier verzinnen om ze van hun ongelijk te overtuigen...

Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

Nate/Natambu
Bedenkelijk sta ik even stil: ik ruik bloemen. Mijn ogen zijn nu stilletjesaan wel gewend aan het duister en ik zie wat verder Ace gehurkt tussen de tonnen zitten. Ik grijns. Een piraat met liefdesverdriet, wat een zwakkeling. Heeft hij de bloemengeur van zijn liefje over zich heen gegoten om zich te troosten? Ik loop dichterbij en dan lijkt hij me op te merken. Hij veert recht, en ik ruik dat hij niet degene is met parfum. 'Jij weer. Ga je ergens anders aftrekken. Opzouten!'
'Iets te verbergen?' zeg ik met mijn mond vol. En dan begint er een onzichtbaar meisje vanalle verwijten slik mijn beschuit door en grijns. 'Kop dicht, Ace, laat me die griet eens bekijken,' grijns ik. Dan komt ook Abby er bij. 'Natuurlijk, als er iets gebeurd, ben jij er wel bij hé,' zeg ik tegen haar. Vervolgens sleur ik het meisje bij haar bovenarm vanachter de tonnen. Tranen hebben natte sporen over haar wangen getrokken, ik zou bijna medelijden met haar krijgen. Ik hou haar stevig vast aan haar arm en kijk naar de andere twee. 'Wat heeft dit te betekenen? In elk geval Ace, dat wordt delen.'

Home is now behind you. The world is ahead!

Tristan
'Nee, niet echt. Niet dat de rest van de gasten hier me veel verteld; ik ben ook nog vrij nieuw hier,' antwoord Will. Ik knik. Nieuw zijn, dat ken ik. Een leeftijdsprobleem had ik natuurlijk niet, maar niets schepen of varen afweten was mijn grote problemen, iets wat hij niet lijkt te hebben. 'Ach, dat komt wel goed,' zeg ik. 'Gewoon zorgen dat je altijd over de Medusa praat als een schip, nooit ofte nimmer als een boot. Mij hebben ze daar bijna voor van de mast geduwd.' Ik glimlach bij de herinnering.
'Maar nu praat ik als een opa. Je gaat zoiezo nog wel een kans krijgen om jezelf te bewijzen, wie weet wat er op dat eiland op ons wacht...' Ik kijk even op, in de ijdele hoop dat ik dat eiland al kan zin.

Home is now behind you. The world is ahead!

Ace - Piraat.

'Kop dicht Ace, laat me die griet eens bekijken,' hoor ik Nate zeggen.
Oh verdomme, waarom moet die achterlijke aap ook alles verpesten? Ace, denk na. Denk na! Mijn handen glijden als vanzelf naar mijn broekriem, maar ik bedenk me dan dat ik die aan Genesis heb gegeven. Geweldig, laat dat nu net de riem zijn waar ik mijn dolk aan vast had gemaakt. Dus hem een flinke opsodemieter geven wordt 'm ook al niet. Tot mijn opluchting komt Abby erbij, waarna ik me bedenk dat ik eigenlijk weinig reden tot juichen heb. Nate heeft - in tegenstelling tot ik - wel een wapen op zak. Ik voel er niet veel voor om weer een paar weken met een steekwond rond te wandelen, als ik uberhaupt dan nog kan wandelen.
Tot mijn verbazing trekt hij Genesis ruw naar zich toe.
'Wat heeft dit te betekenen? In elk geval Ace, dat wordt delen.' Fijn. Wat nu? In nog geen seconde komt de ouderwetse Ace Franklin Johnson weer opspelen. Bluf jezelf eruit. Met een beetje mazzel is die gorilla nog zo achterlijk dat hij erin trapt. 'Mocht je willen. Dat daar wat jij vast hebt is mijn koopwaar.' Niet dat ze eruit ziet als iemand die ooit op een slavenmarkt te krijgen is, maar afijn, dit wordt dus lullen als Brugman, Ace.
'Dus wees een brave piraat en laat haar los. Misschien, als je iets hebt van grote waarde dat me interesseert, laat ik je haar een nacht lenen maar anders ook niet. Dus ga wieberen.'
Natuurlijk weet ik maar al te goed dat ik het heel moeilijk ga krijgen als ik het tegen Nate moet opnemen in een gevecht en de kans is ook nog aanwezig dat hij er met haar vandoor schiet, maar ik moet zien te voorkomen dat het zo ver komt. Alleen hoe?

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Haar ogen werden groot, en ze onderdrukte de neiging te gaan schreeuwen toen hij zo hard in haar arm kneep. ''Ik ben van niemand! Ik ben geen smokkelwaar, en laat me verdomme los!'' Sist ze boos. Ze kijkt op naar Ace. Wat doet hij nu weer? Ze begrijpt hem echt voor geen meter. Ondertussen probeert ze zichzelf los te wringen, of hem in ieder geval een rake schop tussen zijn ballen te verkopen. Dus tilt ze een van haar slanke benen op, en geeft ze hem een geoefende trap tussen zijn benen. Ach, wat zou ze daarop zeggen? Ze had al veel vrijpostige mannen gezien, dus het een en ander leren? Dat kon geen kwaad.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Natambu/Nate
'Ik ben van niemand! Ik ben geen smokkelwaar, en laat me verdomme los!'
Ik kijk triomfantelijk naar Nate. Alsof die armoedzaaier zo'n meisje zou kunnen betalen. Ik denk even terug aan de tijd op de slavenschepen en begin automatisch te rekenen. Zo'n meisje was een fortuin waard, en ze is dan nog eens blank ook. Ze lijkt trouwens wat op het blondje in die villa. 'Vloeken is onbeleefd, pop,' grijns ik pesterig. Ik heb de touwtjes in handen en geniet er met volle teugen van.
En dan geeft ze me een trap tussen mijn benen. 'GODVERDOMME,' puf ik dubbelgevouwen en ik laat haar los, maar geef haar in een reflex toch nog een harde klap in haar gezicht. Dat moet ze nog eens proberen!

[ bericht aangepast op 14 nov 2011 - 23:11 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Ace - Piraat.

'Ik ben van niemand! Ik ben geen smokkelwaar, en laat me verdomme los!' Oh Jezus Christus, waarom slaagt ze er altijd zo goed in om alles te verpesten? Had ik eindelijk een minieme kans om Nate ervan te overtuigen dat ze een ingekochte slavin is, verknalt ze het zelf voor me. Misschien had ik haar gewoon bewusteloos moeten slaan toen ik de kans had. De volgende momenten volgen elkaar vliegensvlug op. Voor ik het doorheb, zie ik een been zwaaien en vervolgens Nate ineen krimpen van de pijn.
'Godverdomme!' hoor ik hem schreeuwen en hij haalt flink uit naar Genesis. Krijg nu wat. Ze heeft het nog voor elkaar gekregen om hem een flinke trap in zijn noten te geven. Ik begin te grinniken.
'Nou, het ziet ernaar uit dat er van aftrekken niks terecht zal komen,' zeg ik niet helemaal zonder leedvermaak. Ik maak gauw van de gelegenheid gebruik om Genesis weer aan een arm naar me toe te trekken. 'Oké, je hebt jezelf nu wel bewezen. Rennen nu je de kans nog hebt,' sis ik haar toe. Ze kijkt me nog steeds koppig aan.
'Het is dat of je maagdelijkheid. En hij is er niet één van de zachte aanpak, dus lopen,' voeg ik toe. En deze keer is het niet eens om haar bang te maken, maar zijn het solide feiten. Ik heb het idee dat die Nate op oorlogspad is en heb geen idee hoe lang ik hem kan afhouden. Al helemaal niet zonder dolk.

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Ze voelt de tranen in haar ogen prikken, en wrijft zacht over haar rode wang. Daarna rent ze terug, maar waar naartoe? Beneden blijven leek haar te veiligst. Dus rende ze terug naar de kamer waar ze had gezeten, en gooide die met een klap in het slot. Na er nog het een en ander voor te hebben gezet, ploft ze neer op een geïmproviseerd bed, en veegt de overige tranen van de klap van haar wang. Hij voelde onaangenaam warm aan, en ze hoopte dat het enkel bij schrik en pijn bleef. Ergens was ze ook trots. ze had een piraat overmeestert, en dat helemaal zelf. Maar de blijheid daarom was al snel vergeten, had Ace gelijk gehad? Of loog hij? Ze schud haar hoofd lichtjes, en strijkt haar lokken voor haar ogen vandaan. De stoffige wanden maken dit alles nog droeviger. Was ze hier alleen als.. Als hoer? ze trok wat met haar mond, en schudde haar hoofd. Niet lang daarna bekeek ze haar kleding. De satijn witte jurk was vies, en gescheurd. Ze mopperde afkeurend, en pakte de blouse en riem vast. Ze wrong zichzelf uit de jurk, en gooide die als een hoopje stof op de grond. In de hoek stond een gebroken spiegel, waarop ze zichzelf zag. De rode klap op haar wang en haar naakte lichaam. Ze zuchtte, en trok de blouse over haar hoofd, waarna ze het overige aandeed, en daarna de riem om haar slanke middel trok. Ze gaapte, en hield haar hand voor haar mond, waarna ze weer op haar bed neerplofte. Hoe lang zou het nog rustig blijven?

Feel the fire, but do not succumb to it.

Abby
Voor ze het wist had Nate de jonge vrouw, waar ze nog altijd niet de naam van wist, naar zich toe getrokken. Besluiteloos bleef ze staan, toen Ace plots ene verhaal begon over haar verkopen, ze keek 'm eerst vreemd aan, maar ze begrepe al gauw waar hij mee bezig was. Was hij toch nog slimmer dan hij eruit zag. De rest van het gesprek volgde ze niet helemaal en het volgende dat er gebeurde was dat de vrouw Nate een flinke trap op een niet al te prettige plek gaf. Ze grijnsde kort en Ace wist van het moment gebruik te maken door de jonge vrouw terug naar hem te trekken, vervolgens zei hij haar om te rennen, wat ze dan ook deed. Nadat ze de kamer verlaten had keek ze van Ace naar Nate en weer terug. "Ace," zei ze kort en toen ze zijn aandacht had trok ze haar zwaard uit de schede en overhandigde die aan Ace. Het was haar al opgevallen dat hij ongewapend was en zo widle ze hem niet achterlaten. "Ik let wel even op haar, dus geen zorgen," zei ze en met ide woorden vertrok ze. Ze hoorde wat mannen op de gang mompelen over een vrouw die voorbij gerend was, sommigen dachten dat ze hallicuneerden, een geest zagen en anderen bleven beweren dat het echt was geweest. Abby besloot rustig te lopen, ze wou niet verdacht overkomen, en het voelde dan ook als een eeuw voordat ze weer bij het kamertje van toen straks uitgekomen was. Ze ging er vanuit dat ze hier weer heen was gegaan en aan het gestommel binnen te horen, had ze nog gelijk ook. Abby voelde aan de deur, maar toen ze voelde dat die op slot was klopte ze maar. "Hé, kun je open doen?" vroeg ze, in de hoop dat ze haar zou vertrouwen.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.