• Het gaat over piraten ja, maar zelfs als je er bijna niks van weet kan je gewoon meedoen. Probeer het gewoon eens, ikzelf weet ook niks over die periodes, enkel dingen die ik toevallig heb gezien in POTC. (; En niemand zal je kwaad aankijken als je een klein foutje maakt door je personage bijv. een mobiel te laten pakken.
    Inspringen kan/mag altijd! We verzinnen er wel wat, geven je korte samenvatting en helpen je natuurlijk ook met in de RPG komen (;


    Lang geleden was er een kapitein, zo barbaars en zo harteloos, dat zelfs de stoerste mannen hem uit de weg gingen. Kapitein Olivier Dalton, hij had zijn eigen schip, de Medusa, en zijn eigen bemanning die hij als grof vuil behandelde, maar ze bleven, bang voor wat er zou gebeuren als ze vertrokken. Ze kregen bijna niks en als ze niet luisterden konden ze beter maken dat ze wegkwamen, want Olivier stond bekend om zijn gruwelijke straffen. Zweepslagen, kielhalen, laten vechten om leven en dood tegen een ander bemanningslid voor zijn vermaak, ze voor schut zetten door ze op te dragen vrouwenkleren aan te trekken en dergelijke. Cameron Sand, kapitein van de Posideon's Mermaid kon hem niet uitstaan, was ziedend van jaloezie en ze werden rivalen. Nooit gingen ze elkaar uit de weg, gingen juist altijd de strijd met elkaar aan, toch won er nooit iemand. Op een dag veranderde alles, Olivier zag wat hij aanrichtte met zijn harteloosheid. Huilende vrouwen die hun kleine kinderen probeerde te sussen, de stoerste mannen die hem smeekte om genade. Van de een op de andere dag zag hij het in, het achtervolgde hem in zijn slaap, maar hij dacht dat het wel weg zou gaan, het schuldgevoel. Het nare gevoel bleef, de nachtmerries gingen niet weg dus nam hij een noodzakelijk besluit. Hij stuurde zijn bemanning weg, vastberaden een nieuwe start te maken, hij liet zijn aartsrivaal achter. Er was één ding dat hij niet achter liet, hetgeen wat wel tegen zijn barbaarsheid kon en hem niet zou laten vallen, zijn schip de Medusa. Hij zocht een nieuwe bemanning en was milder dan ooit te voren, misschien zelfs té soft.

    Hij ontdekte dat een van zijn bemanningsleden geen man was, maar een vrouw. Hij liet haar blijven. Niet veel later werd hij verliefd op haar, maar het was niet wederzijds, toch bleef hij vriendelijk. De vrouw van zijn dromen werd verliefd op een ander, liet hem in de kou staan en vanaf dat moment kwamen zijn slechte kanten weer omhoog. Hij werd jaloers en verbande de man waar ze verliefd op was van het schip en het deed hem niks toen hij zag hoe stuk zij daar van was. Later kwam de man, door wat je een wonder kan noemen, toch weer aan boord. Olivier liet hem deze keer toch blijven, maar hij was niet meer zo aardig als hij geweest was. Zelfs tegen de vrouw waar hij verliefd op was geweest deed hij vreselijk, hij was weer net zoals vroeger. Snauwde zijn bemanning af, was weer een echte piraat en kende geen genade meer.

    Nu, met zijn nieuwe bemanning en weer zijn oude karakter terug, is hij op zoek naar een schat. Hij weet niet precies wat het is of hoe het eruit ziet, maar het blijkt geweldig te zijn en te liggen op een onbewoond, geheimzinnig eiland midden in de oceaan. Hij is vastberaden de schat te vinden, zijn aartsrivaal Cameron Sand voor te zijn. Toch zijn er kleine dingen die hij over het hoofd ziet.
    Hij gaat er namelijk niet vanuit dat er toch een volk blijkt te wonen op het eiland, verwacht niet dat er een verrader in zijn bemanning zit en dat zijn aartsrivaal het juiste moment om toe te slaan afwacht.


    De verhaallijn in het kort.
    Het gaat over de bemanningsleden en kapitein van de Medusa die op zoek zijn naar een schat. Eén van de bemanningsleden is een verrader (Tristan Wright) in dienst van aartsrivaal Cameron Sand, hij houdt zijn opdrachtgever op de hoogte met een postduif, stuurt hem berichten over de koers en informatie over wat er gaande is op de Medusa. Als ze eenmaal op het eiland aankomen, waarvan ze dachten dat het onbewoond zou zijn, blijkt hun een verrassing te wachten. Er woont een vreemd volk dat hun niet vertrouwd, de bemanningsleden moeten hun vertrouwen zien te winnen, maar hoe gaan ze dat doen als blijkt dat Cameron Sand, samen met zijn bemanning, al eerder op het eiland is aangekomen en het vreemde volk al helemaal voor zich gewonnen heeft?

    Lijstje
    Volledige naam:
    Leeftijd:
    Uiterlijk:
    Innerlijk:
    Rol+rang: (Bemanning Medusa, kok. Avaloniër, krijger etc.)
    Extra:
    (Je mag er zelf dingen bij verzinnen zoals verleden enzo)

    Persones (Als je vragen hebt hierover, stel ze dan gerust)
    Kapitein Medusa: Vluuv – Olivir Dalton .. – 24
    Kapitein Poseindon's Mermaid: SuperCookie - Cameron Sand - 24
    Stamhoofd Aveloniërs: MustacheMe - Vérum Chestïo - 24
    Verrader: Sid – Tristan Wright – 22

    Bemanning Medusa:
    Endure – Abby (Abigail Rosaline Valence) – 19
    Sid - Natambu Mmba - 25
    MustacheMe - Ticimo Carabét - 26
    MoonyLove - William Davis - 18
    C18 - Ace Franklin Johnson -24

    Bemanning Poseindon's Mermaid:
    Sid - Leopold Smiths - 24
    Vluuv - Bee - 19
    SuperCookie - Luce Damians - 20

    Het volk, de Aveloniërs:
    Endure -: Ayiana Kateri Chestio - 21
    MustacheMe - Phani Cinta Carabét - 11
    MoonyLove - Katy Griffin - 14

    'Regels'
    Ik wil niet echt regels opgeven, maar heb liever wel dat jullie je hieraan houden of het onthouden.

    - Doe alsjeblieft je best om een redelijk stukje neer te zetten, dus niet 1 regel en dan denken ‘klaar’. Mocht je geen inspiratie hebben voor langer stuk, meld het dan gewoon. En nee, je hoeft niet 800 woorden te schrijven, zelf niet als anderen dat wel doen, maar 5 regels moeten je vast wel lukken.
    - Wil je je personage kwijt of stoppen? Zeg het dan, dan brengen we je personage even om het leven :P
    - De meesten vinden het niet prettig als je beslist wat hun personages doen, dus vraag het voor de zekerheid of ze het erg vinden of niet.
    - Je hoeft echt niet elke dag meteen te reageren op elke post, maar wacht alsjeblieft niet een week met posten. Ga je weg? Meld het dan en stuur je personage even op pad, laat hem/haar bijvoorbeeld verdwalen in de rimboe.
    - Houd je alsjeblieft aan de verhaallijn en als je een ‘speciaal’ personage wilt, vraag het dan even, ik sta open voor interessante personages die het verhaal leuker maken.
    - Don’t be scared. Stuur je personage gewoon op anderen af, bekijk desnoods de RPG Handleiding site voor tips. Weet je nog steeds niks? PB mij of een ander dan om te vragen waar zijn personage is en of die naar jouw personage kan gaan.
    - Verhaal kwijt? Stop dan niet zomaar zonder wat te melden, maar vraag waar de rest is of om een kleine samenvatting.
    - Er zijn een hoop personages nodig, maak er gerust meer en je kan ook voor niet bestaande personages schrijven natuurlijk! En kijk ook een beetje welke 'groep' nog weinig personages heeft en dergelijke!

    Nogmaals; Niet echt regels, maar meer dingen om jullie aan te herinneren [;

    [ bericht aangepast op 16 nov 2011 - 20:18 ]


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Tristan - Piraat, Medusa.
    Wanneer ik 5 minuutjes het zeil kan laten voor wat het is, hef ik snel even mijn hoofd op om naar het kraaiennest boven me te kijken. En alsof ze gedachten kan lezen, kijkt Abby net op dat moment naar beneden. 'Hey, schone slaapster!' Ik grijns.
    'Hey, vroege vogel! En dag Will!'
    Dan roept de gast naast me op de stag dat ik het zeil nog wat losser moet zetten, dus concentreer ik me terug op de knopen voor me. Ik ben nog steeds geen pro, maar mijn knopen zien er best aardig uit tegenwoordig, al zeg ik het zelf. Het zeil krijgt meer spel en bolt nog meer op, zodat we weer wat sneller vooruit gaan. Heel even kijk ik naar het dek onder me en hoewel ik totaal geen hoogtevrees heb, neem ik het steunkoord toch wat strakker beet.


    Home is now behind you. The world is ahead!

    If anyone feels like it.. Stiekem hebben we meer personages nodig.. Dus als iemand er een 2e/3e personage bij wilt en kan nemen, doe dat dan ajb ;p

    Aiyana Kateri Chestio ~ Zusje stamhoofd, jager.
    Ze trok zich niks aan van het gezeur van de mannen, haar ego viel niet snel in te deuken. Ze wist dat ze goed kon jagen en alles, geen enkele reden om zich minder te voelen dan de mannen die geen eens een konijntje konden vangen. "Zie jij het niet als jouw taak ons dan te leren een wapen maken?" Ze fronste kort en keek Leopold aan. "Wil je soms de hele dag met me opgescheept zitten?" vroeg ze gemauseerd. "Maar nee, ik denk sowieso niet dat de rest zit te wachten op nog meer opdrachten van mij. Ze zaten te jammeren als kleine kinderen en ik zie het sowieso niet als mijn taak, ik ben een jager, geen babysitter. Jullie moeten zelf maar contact maken met de andere Aveloniërs en ze vragen om hulp, of nog beter, het gewoon zelf proberen. Jullie zijn geen kleine kinderen meer, of wel soms?" vroeg ze en bekeek hem vanuit haar ooghoeken. "Ik heb trouwens wel wat betere dingen te doen," voegde ze eraan toe. Ze wou nog naar het meer, even zwemmen en zich wassen en ze had overigens ook trek in edelhert.. Misschien kon ze zelf wat vangen of, als ze mazzel had, wat halen bij de vrouwen. Vaak kreeg ze wel wat mee, omdat ze de vrouwen vaak veel voedsel wist te brengen als ze weer eens een geslaagde jacht had gehad. Vaak jaagde ze in haar eentje, dat vond ze prettiger, anderen liepen haar, vond zij, toch maar in de weg.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Haha, Leo is geniaal :'D
    En toen hij "blinde garnaal" zei dacht ik er niet zo bij na maar nu bedenk ik me ineens dat ze ook nog echt blind is 0-0 Kind of.
    En als derde personage kan ik misschien Eden gebruiken van Badr? :3 Dan zonder de gave en die shizzle, maar goed.

    Bee - Bemanning Poseidon's Mermaid
    Ik grijp naar mijn keel, verstikt door Leopolds handen, en probeer ze van mijn nek te wringen. Het mag niet baten: Hij valt tegen me uit en duwt me dan hard weg. Ik knal hard tegen een boom aan en begin te hoesten nu mijn luchtwegen eindelijk weer vrij staan. De tranen die al een tijdje in mijn ogen stonden rollen nu over mijn wangen en trekken schone sporen door de modder op mijn wangen. "Sorry.." zeg ik nog, maar hij heeft zich al omgedraaid naar de inboorlinge van net, en terwijl ik mijn neus ophaal veeg ik met de rug van mijn hand langs mijn neus. Voorzichtig loop ik op de rest van de mannen af, die er ook niet in zijn geslaagd iets te vangen. De volgende opdracht, een wapen maken, klinkt me net zo slecht in de oren als het vangen van een dier. Ik heb nul punt nul ervaring met het maken van wat dan ook, en dit zal ook wel weer eindigen in een ramp. Toch besluit ik me niet te laten kennen, en aangezien ik de vrouw net doeltreffend een dier heb zien raken met pijl en boog ben ik van plan dat als eerste te proberen. Maar waar moet ik beginnen?

    Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
    "Nog maar één nacht, Kapitein. We liggen goed op schema en de wind staat gunstig." deelt de stuurman mee, en ik knik. "Mooi." zeg ik dan kortaf, en ik loop naar beneden, richting de kombuis. De laatste keer dat ik wat at is minstens 24 uur geleden, en al kan ik er wel tegen, een gevulde maag voelt toch beter dan een lege. Op rum kan een mens nu eenmaal niet leven. Ik stap de kleine kombuis in en de kok kijkt verbaasd op. Hij lijkt te schrikken als hij ziet dat ik het ben. In een poging hem ietwat gerust te stellen zet ik een grimas op die moet lijken op een glimlach. "Wat is er nog te eten?" Ik merk hoe schor mijn stem klinkt, iets wat ik eerder niet heb gemerkt omdat ik nauwelijks iets zei, en ik schraap mijn keel. De kok haalt zijn schouders op. "Ach, tja. We hebben nog scheepsbeschuit, mocht het u interesseren. Als de maden er ten minste nog wat van overgelaten hebben." Ik trek mijn neus op en stap de keuken wat verder binnen. "Hm. Laat maar zitten, in dat geval." Ik til het deksel van een van de pannen op en tuur naar de grijze brij die er in zit. "En dit?" Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat de kok zijn schouders ophaalt. "Pap. Het zou nog goed moeten zijn. Wilt u wat?" Ik knik en hij reikt me een houten kom aan. Met de lepel die nog in de pan zit schep ik wat in de kom en besluit het in mijn eigen hut op te eten. "Ik kom zo de kom wel terugbrengen." zeg ik terwijl ik de kombuis al weer uit loop. Het is maar goed dat we snel aan zullen komen. Deze troep zal me niet veel langer op de been houden dan rum.

    Leopold - Piraat, Mermaid.
    'Nee, verre van,' antwoord ik op haar vraag of ik de hele dag met haar opgescheept zou willen zitten. Ze begint een uitleg over dat de mannen niet op haar opdrachten zouden zitten wachten en ik pers mijn lippen samen. 'Wat had je dan verwacht? En jij bent hier wel de hele tijd bezig over stoer doen en dit en dat, maar als het erop aankomt, loop je al weg voor de minste confrontatie. Hoe wil je dan gezag hebben?' snauw ik terug. Jesus, Leo, waar hou je je toch mee bezig?

    Kort


    Home is now behind you. The world is ahead!

    Abby (Abigail Rosaline Valence)
    Ze grijnsde nog kort naar Tristan en richtte zich toen weer op Will. "Ook weggelopen van huis dus? Ik ook, maar dat heb je vast al gehoord.." het laatste zei ze wat twijfelend, eigenlijk was het meer om erachter te komen of hij verhalen over haar had gehoord en zo ja, wat dan. Ze wilde niet dat hij verkeerde dingen van haar dacht, er waren al genoeg mensen hier die haar niet mochten. Abby tuurde uit over zee en had stiekem gehoopt dat ze op de uit kijk mocht staan met Tristan, ze leek wel bijna verslaafd aan hem. Het was bijna beangstigend, maar ook prettig.

    Ik heb ook geen inspi (x stuur Tristan eens omhoog ofzo x'D


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Ik antwoord morgen wel :Y) Ik peer 'm nu, doeidoei ;D


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Will Davis ~ Bemanning Medusa
    Lui steek ik als groet mijn hand op naar Tristan. Ik heb niet zo'n harde stem, dus hij zou me toch niet horen vanaf hier.
    Ik schud mijn hoofd naar Abby. 'Ehm.. Nee, eigenlijk niet.' Het was waar, de bemanning roddelde over van alles en nog wat -eigenlijk net een stel wijven, dacht ik ondertussen geamuseerd- maar over Abigail's afkomst had ik nog niks gehoord. Het zou kunnen omdat ik nog vrij nieuw was en ze me nog niet goed kenden, maar ik had het idee dat ze er niet zoveel van af wisten en het hen zelfs maar matig boeide.
    Even vroeg ik me af of ze het ongemakkelijk zou vinden als ik erover zou beginnen, maar mijn nieuwsgierigheid won. 'Waarom ben je dan weggelopen van huis?'
    Ik veranderde onbewust weer van houding en zuchtte geïrriteerd. Het was onmogelijk om goed te kunnen zitten hierboven, het was ruw hout waar ik op zat en de mast was rond waardoor je er gewoon niet normaal tegen aan kon leunen. En staan vond ik helemaal geen optie, al had ik geen hoogtevrees, ik had geen zin om bij de eerste de beste onverwachtte beweging van het schip naar beneden te storten.


    Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

    Endure schreef:
    Ik antwoord morgen wel :Y) Ik peer 'm nu, doeidoei ;D


    Doeegg (:


    Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

    Aiyana Kateri Chestio ~ Zusje stamhoofd, jager.
    "Wat had je dan verwacht? En jij bent hier wel de hele tijd bezig over stoer doen en dit en dat, maar als het erop aankomt, loop je al weg voor de minste confrontatie. Hoe wil je dan gezag hebben?" snauwde haar hij toe en ze vernauwde haar ogen. "Heb jij soms nooit manieren geleerd? En ík heb mezelf al bewezen én ik volg enkel bevelen op," zei ze hem. Wie dacht hij wel niet wie hij was? Hij was hier net, had amper wat weten te vangen en dacht haar de les te kunnen lezen? "Trouwens, weet je wel tegen wie je het hebt? Ik ben Aiyana Kateri Chestio, familie van 't stamhoofd. Misschien moet je voortaan beter nadenken tegen wie je het hebt voordat je je grote mond opentrekt," zei ze hem kalm, maar kil. "Nou? Anders nog wat?" vroeg ze hem uitdagend met een zelfvoldane grijns.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Abby (Abigail Rosaline Valence)
    "Niks gehoord? Mooi, geloof ze ook niet als ze wat aan je vertellen, oké?" zei ze me ene flauw glimlachje. Ze had de vraag aan kunnen zien komen, waarom ze weg was geloepn van huis, maar toch overviel hij haar evne en dacht ze eerst even na. "Ik voelde me opgesloten, te veel regels en te streng, ik wou weg en op avontuur.. En toen kwam ik hier terecht en ik ben niet meer weggegaan," ze glimlachtte flauwtjes bij dat laatste. Alsof ze weg kon, het leek wel alsof God haar strafte. Je had een perfect leven en moest toch zo nodig het gevaar op zoeken, wel, dat kun je dan krijgen ook.. Ze zweeg en streek een verdwaalde lok haar achter haar oor. "Ik haat het om op de uitkijk staan," mompelde ze zachtjes, het was vreselijk saai, al wa ze nu wel weg van nate en de kapitein, die eerste had ze overigens al een poos niet meer gezien. Zou hij bezig zijn met een plan om haar uit de weg te ruimen? Want het leek erop dat hij dat het liefste zou doen, al begreep ze nog altijd niet zo goed waarom. Hij kende haar geen eens en toen haatte hij haar al, de eikel.


    In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

    Will Davis ~ Bemanning Medusa
    Ik knikte, natuurlijk zou ik niks verder vertellen. Ik luisterde naar haar zonder haar te onderbreken. Ik herkende het wel een beetje. Voor dat ik op zee kwam had ik alleen maar romantische gedachtes over het leven op zee gekoesterd; tropische stranden, nieuwe plekken, vrijheid... In werkelijkheid was het heel anders. Je moest hard werken om jezelf in leven te houden, als je ondertussen niet al dood ging door het gebrek aan beter voedsel als we te lang op zee bleven. En dan moest je ook nog het geluk hebben om een niet al te vreselijke kapitein te treffen. Helaas had ik dat nog niet ondervonden - dacht ik zuur.
    "Ik haat het om op de uitkijk staan," hoorde ik Abby zachtjes zeggen. Ik knikte langzaam. Het was verschrikkelijk saai hier boven, het enige wat je de hele dag zag was zee. Eindeloze zee. En als je al een stukje land zag, dan had de kapitein dan had meestal iemand anders het al gezien. Waarom zouden we dan nog op wacht moeten staan? Tja, voor onverwachtte aanvallen of zo. Maar wanneer werden we nou aangevallen? Bijna niemand zou het in zijn hoofd halen een op en top gewapend piratenschip aan te vallen.
    En het was dan ook nog eens zo, dat als je in het kraaienest zat, er ook nog kans was dat je naar beneden viel. Ik dankte god stilletjes dat ik geen hoogtevrees had want dan zou het helemaal ondraaglijk zijn. Toch probeerde ik voor Abby een pluspunt te bedenken.
    'Maar... we zijn tenminste wel even verlost van die lui daar beneden,' ik wees naar beneden, waar een twee gespierde piraten luidkeels tegen elkaar stonden te vloeken. Het was natuurlijk niet zo dat iedereen zo was hier, maar je kon al gauw een slechte reputatie krijgen als je alleen maar bij een gevecht stónd. Het schip ontmoette een grote golf en kantelde even gevaarlijk. Ik verloor bijna mijn evenwicht en greep me vast aan de mast. Het schip kwam bijna meteen weer recht waarna het rustig verder schommelde. Ik drukte me wat dichter tegen de mast aan. 'Tja, je hebt gelijk.' Mompelde ik zenuwachtig met een blik op de golven. 'Ik háát op wacht staan.'


    Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

    Sid schreef:
    Damn, nu ben ik nieuwsgierig naar wat je had geschreven zeg (:

    Dat Leopold Ace een trap gaf x'D En hij zich ging vermaken in de bosjes -evil smile-


    No growth of the heart is ever a waste

    Ace - Piraat.

    Met een triest gezicht staar ik naar mijn bijna lege fles rum. De afgelopen nacht was een typische nacht doorhalen geweest. Kaarten, drankspelletjes en natuurlijk veel grootspraak. Ze hebben me zelfs zo gek gekregen een van mijn voor Josephine bedoelde gedichten voor te dragen. God, ik schaam me kapot. Mijn kop barst bijna door de enorme kater.
    Ach, Josephine. Die lieve Josephine. Waar is ze heen? Waarom heeft ze nooit wat gezegd? Het ene moment waren we om middernacht in de zee aan het zwemmen, het andere moment had ik haar nooit meer terug gezien. Ik zweerde dat ik haar veilig terug naar het schip had gebracht. Wat deed ik fout? Het kon niet anders, of ze was achtergebleven in Afrika. Wat deed ze zichzelf aan? Wat deed ze mij aan? Ik slik even. Het zijn de vragen waar ik me al een tijd lang mee kwel. Ik weet het gewoonweg niet. Ik dacht echt dat ze.. dat ze wat in me zag. Al was het dan misschien niet veel. Misschien verbeeldde ik het me wel. Misschien wilde ik het gewoon zien. En misschien ben ik wel gedoemd om als eenzame piraat te sterven. Ik slaak een zucht en zet de fles weg. Sinds Josephine's vertrek is de situatie er niet gunstiger op geworden. Het alcoholgebruik is weer als vanouds. Het is de enige manier om mijn ellende tijdelijk te verjagen, om de vragen een keer weg te douwen. Ik sta op, trek een blouse aan en bind mijn haar vast.
    Op het dek is het weer een drukte van jewelste.
    'Ace, jongen, lang niet gezien. Beneden aan het rukken geweest?' Ik draai me om en kijk recht in de ogen van een Ier, genaamd John.
    'Was het maar waar,' mopper ik en slenter verder. Ik loop richting de keuken, waar ik een brood in handen gedrukt krijg.
    'Het gerucht gaat dat het niet lang duurt voor we op het eiland zijn. Olivier doet geheimzinnig.' 'Ik hoop dat het niet lang duurt,' zegt John en kauwt aan zijn stuk brood.
    Ik slaak een zucht en tuur naar boven, waar Abby met de man in het kraaiennest praat. William, geloof ik dat hij heette.


    No growth of the heart is ever a waste

    Katy ~ Avaloniër
    Ondertussen was nu de helft van de mand af. Ik luisterde nog steeds naar de gesprekken van mijn moeder, maar ik werd er niet veel wijzer van. Afwezig plukte ik aan wat riet. Ik had geen zin meer om het verder af te maken, dus liet ik het maar voor wat het was. Ik stond op en veegde het stof van mijn kleding af. Mijn moeder keek op, maar schonk niet al te veel aandacht aan me.
    Op mijn gemak wandelde ik weg, tussen de hutten door. Hier en daar stonden of zaten mensen in groepjes. Ik liep langs de hut van mijn oom en tante en bleef even staan. Mijn tante was buiten bezig met wat fruit. Ze keek op, en toen ze me zag lachtte ze naar me en gooide me een stuk fruit toe. Ik glimlachtte dankbaar naar haar en liep verder. Ondertussen zette ik mijn tanden in het sappige vruchtvlees en nam een hap. Ik keek om me heen en vroeg me af wat ik zou kunnen gaan doen.
    Ik kreeg een idee: Ik zou bij Phani lang kunnen gaan. Die had ik al best lang niet gezien, tenminste, niet met hem gesproken. Rustig wandelde ik in de richting van de hut waar hij woonde. Ik keek of er iemand was, maar ik zag niemand. Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen en gewoon zijn naam te roepen. 'Phani! Phani, ben je daar?' Ik schuifelde wat met mijn voeten over het door de zon warm gemaakte zand, terwijl ik wachtte op een eventueel antwoord.


    Don't forget to b.r.e.a.t.h.e

    Ghihih. Haaj. Ik kom even gezellig meedoen ^-^

    Volledige naam: Genesis Elisabeth Thrown
    Leeftijd: 20 jaar
    Innerlijk: Genesis is een charmante, welopgevoede dame.
    ze is nooit iets te kort gekomen, maar ook niet te verwend. Ze is echter niet snel tevreden, en herbergt een must voor uitdaging en passie. Ze is dol op verhalen over werelddelen met namen die ze nog nooit heeft gehoord. Haar uiterlijk gebruikt ze als één van haar vele trucjes maar ijdel is ze totaal niet. Ze is vriendelijk en zorgzaam, maar ook kwetsbaar. Er valt niet met haar te sollen. Ze is ook een dame van haar woord. En met namen ook heel eerlijk en oprecht. Maar, maak er geen misbruik van want dan ben je zuur.
    Rol+rang: Genesis is de dochter van een graaf, maar ontvoerd door een bemanningslid van de Medusa.
    Extra: Genesis is ontvoerd door Ace, maar waarom weet ze eigenlijk niet. Ook is ze de dochter van een machtig graaf.

    [ bericht aangepast op 6 nov 2011 - 22:18 ]


    Feel the fire, but do not succumb to it.