[RPG] #Pirates. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 16 nov 2011 - 20:18 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

C18 schreef:
(...)
Dat Leopold Ace een trap gaf x'D En hij zich ging vermaken in de bosjes -evil smile-

Home is now behind you. The world is ahead!

Natambu Mmba - Piraat.
De kapitein komt de kombuis uit gelopen, met een gezicht op onweer -zoals gewoonlijk tegenwoordig- en een hemd vol rumvlekken. De helft van de bemanning ziet er verzorgder uit dan hij. Ik schud mijn hoofd, dat hij zich zo laat gaan, alleen om die Abby. Daar moet iets aan worden gedaan, een man kan zich zo niet tonen. Ik haast me even weg en kom dan terug met een proper hemd, net wanneer hij de kombuis uit komt gelopen. Onderweg heb ik de beleefde en de brutale aanpak van deze situatie overwogen, en de brutale lijkt me toch een stuk gunstiger: kontlikkers heeft hij hier genoeg op het schip zitten, en zo toon ik ineens dat ik wat meer pit heb dan al die andere. 'Hier,' zeg ik en ik duw het kraakwitte hemd onder zijn neus. 'Zo kan u u niet vertonen.'

Leopold Smith - Piraat.
Als er één ding is waar ik niet tegen kan, dan zijn het wel mensen die denken dat ze beter zijn dan ik, in wat dan ook. Maar wanneer ze zegt dat ze de zus is van het stamhoofd, moet ik wel inbinden. De kapitein vermoord me -letterlijk- wanneer ik zijn plannen verpruts.
'Macht en gezag zijn twee,' antwoord ik tenslotte al even arrogant als zij is, omdat ik die grijns op haar gezicht niet kan uitstaan. Normaal hoef ik maar aan 1 iemand verantwoordig af te leggen, de kapitein: een man die mijn loyaliteit heeft verdiend omwille van zijn kwaliteiten. Deze arrogante griet haalt echt het slechtste in mij naar boven. Ik kijk haar nog even kil aan, maar zeg niets meer. Vervolgens wandel ik weg, om me samen met de rest te gaan bezighouden met een nieuw, fantastisch tijdverdrijf: een indianenwapen maken.

Tristan Wright - Piraat.
Na een serieuze tijd worden we afgelost door een paar andere kerels, dus klim ik rustig weer naar beneden.
'Ha, Ace,' zeg ik wanneer ik hem zie staan met John. Die laatste kijkt me wat vertwijfeld aan, alsof hij door bij mij te staan onmiddelijk de toorn van de kapitein op de hals haalt. Ik knik naar hem. 'Bedankt van dat zwaard laatst. Ik heb er een nieuw te pakken gekregen, dus je krijgt dat van jou terug wanneer je wil. Het ligt nu in Abbys kajuit, geloof ik.'
John grinnikt. 'Daar zou ik ook wel willen liggen,' grijnst hij. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. 'Ik dacht van niet, rooie.'
Ik weet niet wat we verder hebben gezegd of wie de eerste klap heeft uitgedeeld, maar resultaat is wel dat we nu over de grond rollen, elkaar rakend waar we maar kunnen. Ik geef hem met mijn vuist een klap op zijn neus en incasseer er daarvoor één terug in mijn maag, maar de pijn, in combinatie met de honger, doet me hem alleen maar harder slaan.

[ bericht aangepast op 7 nov 2011 - 20:38 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Willen jullie me even bijpraten? Dan schrijf ik zo even wat

Poseindon's Mermaid was gaan jagen, enkel leopold had wat gevangen, rest mag Aiyana niet zo, ze heeft de mensen van Poseidon's mermaid opdracht gegeven een fatsoenlijk wapen te gaan maken ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Cameron ~ Kapitein PM
Mijn handen vuil maken aan wapens maken bah, als ik terug zou lopen naar mijn schip zou ik al genoeg wapens klaar hebben.
Ik sta op en loop een rondje, ik blijf voor de bemanning staan, druk bezig met takjes en stenen om een wapen te maken.
Ik trek een wenkbrauw op en kijk naar Luce die erbij is komen zitten.
'Zo dus vrouwen mogen nu ook iets doen?' vraag ik minachtend.
Luce kijkt me vuil aan en stapt weer weg ze loopt het dorpje weer in, waarschijnlijk opzoek naar Bee.
Ik ga weer zitten en ga aan de gang met mijn wapen.

[ bericht aangepast op 8 nov 2011 - 19:12 ]

Abby (Abigail Rosaline Valence)
"Maar... we zijn tenminste wel even verlost van die lui daar beneden," zei Will en Abby knikte instemmend. "Maar dat is ook het enige," voegde ze eraan toe. Het schip ging flink scheef en Abby moest zich gauw vasthouden. "De volgende keer stuur ik iemand anders naar boven," mompelde ze en grijnsde toen kort. Gelukkig kabbelde het schip alweer gauw rustig verder en Abby tuurde weer over de rand omlaag, ze zag een stel vechten en fronste kort. Was dat Tristan? Ze vernauwde haar ogen iets en vloekte zachtjes, waarom was hij aan het vechten met John? Die gozer zag er misschien dom uit, maar hij kon flinke klappen uitdelen en Tristan was nog gewond ook. "Nee hè," fluisterde ze en keek Will aan. "Ik ben zo terug, je red het hier wel even hè?" zei ze terwijl ze alweer over de rand klom. Sneller dan verwacht was ze beneden en ze liep naar het vechten stel. "Tristan!" Geen reactie, misschien moest ze zich hier niet mee bemoeien, maar als niemand dat deed konden ze elkaar nog wel eens kreupel slaan. Ze ging achter Tristan staan en sloeg haar armen om hem heen en trok 'm een stukje naar achteren. "Tristan!" Toen de twee eindelijk elkaar niet meer de hersens in probeerde slaan liet ze hem los en zuchtte zachtjes. "Waar waren jullie mee bezig?" vroeg ze, ze vond 't soms nogal lomp dat mannen meteen begonnen te vechten, vrouwen praatten het vraak gewoon uit, een veel betere oplossing als je het haar vroeg.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Bee - Bemanning Poseidon's Mermaid
Het verbaast me dat Leopold zich zo laat opfokken door de vrouw. Omdat ik hem net echter boos heb gemaakt besluit ik een tijdje uit zijn buurt te blijven en ik loop een stukje terug naar het bos. De pijl en boog die ik eerst voor ogen had was misschien iets te ambitieus, maar een speer zou moeten lukken. Als ik een mooie, rechte stok vind, hem wat bijschaaf en er een punt aan slijp zou alles goed moeten komen. Hoop ik. Ik kijk goed uit naar de takken op de grond en de takken aan de bomen, maar niets lijkt lang en recht genoeg voor een speer. Dan zie ik een boom met een geschikte tak, die alleen te hoog hangt om vanaf de grond af te breken. Behendig klauter ik via de stam naar boven. Daar probeer ik eerst de tak af te breken, maar als die toch te sterk blijkt te zijn pak ik mijn kleine mes erbij, en probeer hem er af te zagen. Ik heb nog geen idee hoe ik van deze tak een goede speer wil gaan maken, maar ach, ik improviseer wel wat.

Captain Oliver Dalton - Captain Medusa
Met de kom loop ik het dek op, als Nate ineens voor mijn neus opduikt en me een overhemd toont. Ik til een wenkbrauw op en kijk er een seconde naar. "Hier, zo kan u u niet vertonen." Ik kijk hem even aan, maar hij staart doodserieus terug. "Hm." brom ik dan, geen zin in een gesprek, en ik pak het overhemd van hem aan. Omdat ik mezelf zo snel mogelijk weer wil opsluiten in mijn donkere kamer zeg ik niets van zijn brutale woorden, maar ik heb meteen bij mezelf besloten dat hij het nog een keer moet wagen zoiets te zeggen en dat ik hem dan zonder pardon aan stukken rijg en van boord flikker. Of ergens de cellen in, een hongerdood is nu eenmaal nog minder prettig. Hoe dan ook, hij heeft wel gelijk, en dat besef ik me best. Vandaag zal ik gebruiken om mezelf op te frissen en mijn kamer wat op te ruimen, of in ieder geval de etensresten en vuile was de zee in flikkeren, dan kan ik morgen weer goed beginnen. Ik wil er niet zo slonzig bijlopen als we op het eiland aankomen. Het moment dat we de schat te pakken krijgen zal een historisch moment zijn, en dan moet ik er goed uitgerust uit zien.

Ace - Piraat.

Niet veel later komt Tristan aangelopen.
'Ha, Ace. Bedankt van dat zwaard laatst. Ik heb er een nieuw te pakken gekregen, dus je krijgt dat van jou terug wanneer je wil. Het ligt nu in Abbys kajuit, geloof ik.' Ik groet hem.
'Tristan, goed om je weer eens te zien. Ik zal er zo achteraan gaan, na het ontbijt. Zeg John, hoe staat het met de-' Veel kans om mijn zin af te maken krijg ik niet, want John en Tristan zijn verwikkeld geraakt in een gevecht. Wat is hier aan de hand.
'Jongens? Jongens!' schreeuw ik. Volgens mij horen ze me niet eens. Moet ik nu echt met mijn halfdronken kop daartussen springen? Ach, waarom ook niet? Ik slaak een zucht, haal mijn schouders op en duik er letterlijk tussen. Ik krijg een schoen in mijn gezicht en een vuist tegen mijn borst. Na een korte worsteling weet ik uiteindelijk iemand tegen de grond te krijgen. Als ik mijn ogen open, blijkt het John te zijn. Ik kijk om me heen en zie dat Abby zich over Tristan heeft ontfermd. Gelukkig. Ineens bedenk ik me dat ik in een wel heel aparte positie zit, met John onder me.
'Eh..' 'Ace. Ga van me af,' sist deze kwaad. 'Ik waarschuw je. Ik ben geen verdomd wijf dat je kan neuken. Ga van me af of je krijgt een trap tussen je noten.' Zwijgend ga ik van hem af. Dat was genant, maar ik heb er in elk geval voor gezorgd dat het gevecht is opgehouden.
'Tristan, ik moet je spreken. Het is best.. dringend,' zeg ik dan. Ik gooi John een pissige blik toe. 'Opflikkeren.' Zuchtend verlaat hij het toneel, 'spelbreker' mompelend.
'Dit ga je niet geloven,' begin ik. 'De laatste baai waar we waren he.. ik en een paar man waren een kleine rooftocht aan het houden. Niks bijzonders, het ging allemaal heel netjes. Er werd niemand vermoord. Alleen een vervelend barjongetje in elkaar getrapt omdat hij maar bleef schreeuwen. Maar afijn, net op het moment dat we de buit van een of andere rijke graaf aan het inladen waren, stond er een vrouw toe te kijken. En ik zweerde toen dat ik haar herkende. En ineens begon het me te dagen: ze was dezelfde vrouw die tijdens de plundertocht door Tortuga toekeek, inmiddels een jaar terug. En ik begon 'm te panikeren. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wilde haar niet om zeep helpen, maar ik wilde ook niet dat ze aan de bellen ging trekken en de marine achter ons aan stuurt. Straks zijn we echt de sigaar. Dus ik heb..' Nerveus bijt ik even op mijn lip, kijk even spiedend in het rond.
'Ik heb haar meegenomen. Gewoon, om onze positie veilig te stellen. Ik heb haar in een aparte kamer verborgen zodat de rest er niet bij kan. Maar Olivier weet van niks. Ik ben echt de sigaar als ze erachter komen dat ik een vrouw heb meegenomen.'

[ bericht aangepast op 10 nov 2011 - 14:31 ]

No growth of the heart is ever a waste

Genesis
Een zachte zucht verlaat mijn lippen als ik mijn ogen door het schemerige kamertje laat glijden. Het enige licht is afkomstig van mijn robijngroene ogen, en een stoffig, hoog raam. Al diverse keren heb ik geprobeerd de deur in te trappen, of om hulp te schreeuwen. Maar het enigste dat die actie's mij opleverden waren een rauwe stem. Ik heb me er uiteindelijk maar bij neer gelegd. Geen hulp, geen redding. Opnieuw glijden mijn ogen over de stoffige, oude wanden. Ze lijken in niets op de grote, versierde wanden thuis. Thuis.. Een gevoel van zwakke heimwee glijd een moment door mijn buik. Thuis met mijn vader, bedienden, paarden en land.. Want inmiddels wist ik vrijwel zeker dat ze me niet meer thuis zouden brengen. Met een plofje liet ik me op een geïmproviseerde stoel zakken, en streek over de genaaide plooien in mijn jurk. Hij had een veel te strak lijfje, een een zwierende rok. Ik was er dol op, want hij was van mijn moeder geweest. Inmiddels stonk ik naar rum, zweet en misschien zelfs hout. Van mijn sierige knot was al lang geen spraken meer. Nu hingen mijn krullende haren er gewoon wat slapjes bij. Hoe lang zou het duren voor mijn ontvoerder zich zou tonen? Wilde hij het geld van mijn vader? Zocht hij iemand om het bed mee te delen? Of was hij van plan me te vermoorden? Bij dat laatste kreeg ik een misselijk gevoel. Zou hij er zo voor zorgen dat ik mijn geheimen mee het graf in zou nemen? Oh, hemeltje. Ik slikte, en liet mijn hoofd tegen één van de houten wanden rusten. Wat moest ik doen? Kwetsbaar, onschuldig en goedgelovig spelen? Of zou ik mezelf moeten zijn? Arrogant, kieskeurig en brutaal.. Bedachtzaam tikte ik tegen mijn wang. Het tweede. Het waren piraten, misschien kon ik ze zelfs om mijn vingers winden. Ik was immers charmant genoeg. Maar zouden ze daar in trappen? Ik haalde mijn schouders op, en legde me maar neer bij mijn geweldige, eigenbedachte plan.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Tristan - Piraat.
Uiteindelijk halen ze ons dan toch uit elkaar. Iemand heeft zijn armen om me heen geslagen om me achteruit te trekken, en uit die armen wil ik me nu bevrijden. Met mijn lijf nog één en al spanning kijk ik even rond, de verzamelde pottenkijkers beginnen zich al terug te verspreiden. Dan draai ik me fel om, zodat mijn goedbedoelde belager me wel moet lossen. De bedoeling is dat we neus aan neus zouden staan en ik zou zeggen dat hij moet oprotten, maar dat mislukt. Ten eerste is mijn belager veel kleiner dan ik dacht, en ten tweede merk ik dat het Abby is. Ik ontspan. 'Tristan! Waar waren jullie mee bezig?' Ik ontwijk haar blik door naar de horizon achter haar te kijken.'Die rooie mier beledigde je,' ik draai mijn hoofd zodat ik haar nu toch aankijk. 'En ik deed hem zijn kop houden.' Nu ik gekalmeert ben, begin ik John's vuistenwerk toch te voelen; mijn hoofd bonkt en mijn lichaam voelt alsof er een koets is over gereden. Maar hetgene wat me vooral zorgen baart is dat ik ineens een vreemde voor mezelf ben geworden. Normaal vecht ik niet zomaar, ik ben niet agressief, integendeel zelfs. Wat nu gebeurd is, is absoluut niets voor mij. Eerst blokkeerde ik op die rooftocht, nu wordt ik ineens agressief... Ik weet niet wat er met me scheelt. Abby's vragende ogen maken me er nog ongemakkelijker onder de hele situatie en voor het eerst in mijn leven wil ik even niet bij haar zijn.
Dan komt Ace me 'redden'. Ik geef Abby snel een kneepje in haar hand en een scheve glimlach die wilt zeggen 'alles is oké, ga maar terug naar je post'. Half en half luister ik naar Ace' nerveuze uitleg, maar tegen het einde ben ik één en al oor. 'Je hebt haar meegenomen?' herhaal ik even, doodernstig. 'Ben je gek? Had haar laten lopen, wat is de marine vergeleken met Olivier?' Ik zwijg een tijdje, maar grijns dan. Dankzij Ace kan ik me met iets anders dan mijn eigen mentale problemen bezig houden, iets waar ik hem erg dankbaar voor ben. 'Mja, het begon hier toch al saai te worden.'
Nadenkend trommel ik met mijn vingers op het dek. Lang blijf ik ook nooit uit de problemen, maar dat neem ik Ace niet kwalijk. Het is al lang geleden dat ik nog eens een listig plan heb bedacht en ik houdt van uitdagingen. Heel traag begint er iets zich te ontvouwen in mijn hoofd. 'Denk je dat ze zich zou kunnen redden tussen de mannen?' vraag ik Ace.

Trauma van die moordpartij, dat scheelt er.

[ bericht aangepast op 11 nov 2011 - 17:40 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

- niets (:

[ bericht aangepast op 11 nov 2011 - 17:40 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Omfg, hoe epic dat zou zijn als Genesis Ace zou versieren ahaha :'D Oke. eerst eten, dan komt m'n post :]

No growth of the heart is ever a waste

Haha, en als Ace daar dan helemaal zou inlopen.. :') Smakelijk!

Home is now behind you. The world is ahead!

Haha inderdaad x'D.

Ace - Piraat.

Nerveus begin ik aan mijn inmiddels stoppelbaardje te pulken.
'Ben je gek? Had haar laten lopen. Wat is de marine vergeleken met kapitein Olivier?' Ik zucht. Ja, daar heeft hij een punt. Het laatste wat ik wil is afgemaakt worden in de kelder, als een hond. 'Er is maar één optie. Ik moet ervoor zorgen dat hij haar niet te zien krijgt. En dat ze geen lawaai maakt. Och bij Neptunus, wat moet ik nu? Misschien had ik haar inderdaad gewoon om zeep moeten helpen. Een snelle, pijnloze dood.' 'Denk je dat ze zich zou kunnen redden tussen de mannen?' vraagt Tristan ineens. Ik kijk even bedenkelijk omhoog, maar echt focussen kan ik me niet. Ik moet weer terugdenken aan die mooie Josephine. Deze vrouw heeft wel wat weg van haar. Ze deelt dezelfde verfijndheid, ook al heeft ze een ander uiterlijk. Ze is de bron voor al mijn perverse fantasieën, als ik 's nachts in bed lig en het daar beneden voel kriebelen. Ze is werkelijk prachtig, maar als ze met haar uiterlijk het dek op komt lopen, weet ik niet hoelang ze het zal uithouden tussen de piraten. Of anders gezegd: hoelang zíj het zullen uithouden met haar in de buurt. Al met de dames destijds had ik zo links en rechts mannen weddenschappen horen sluiten.
'Ik weet het niet.. ik vrees het ergste. In tegenstelling tot de vrouwen toen, heeft zij nu niet Olivier aan haar kant. Eigenlijk.. als je het zo bekijkt.. is ze ten dode opgeschreven.' Ik kijk van hem naar Abby, die zich waarschijnlijk nog steeds afvraagt waar wij het over hebben. En ineens krijg ik een plannetje. Mijn blik kruist die van Tristan, die aan zijn gezicht te zien mogelijk aan hetzelfde denkt.
'Tenzij,' zeg ik met een onheilspellend gezicht. 'Denk jij waar ik aan denk?' vraag ik grijnzend en gooi een slok rum naar binnen. Een goed begin van de ochtend.

[ bericht aangepast op 11 nov 2011 - 18:08 ]

No growth of the heart is ever a waste

Tristan - Piraat.
Dat ze zich niet gaat kunnen redden volgens Ace, slaat een barstje in mijn plan en dat ik in gedachten weer snel probeer te repareren. Dan kruisen onze blikken zich en ik zie iets helders in Ace's ogen. 'Denk jij waar ik aan denk?'
'Misschien, maar ik betwijfel het, maat. Ik ga geen kogel door haar kop jagen.' Ik overweeg even om ook een slok te nemen, maar daar kan mijn ongeoefende maag niet tegen 's ochtends.

Home is now behind you. The world is ahead!