[RPG] Geen weg meer terug [10] - Forum spelletjes

Nummer 1: Blub.
Nummer 2: Blub.
Nummer 3: Blub.
Nummer 4: Blub.
Nummer 5: Blub.
Nummer 6; Blub.
Nummer 7; Blub.
Nummer 8; Blub.
Nummer 9; Blub.

Joinen maar geen idee wat RPG's zijn?
Kijk hier!
Inspringen altijd mogelijk. Vraag maar een samenvatting aan mij en ik zal je helpen met in het verhaal komen (;
Het verhaal
Het gaat over een stel kinderen die om de een of andere reden in een verlaten villa in het bos komen. Denk aan weddenschap, weggelopen, verdwaald etc. De villa is enorm, heeft alles wat je maar wensen kan, ookal is het stoffig en wat oud. Maar wat ze niet weten is dat de villa die zo verlaten lijkt al bewoond is, niet door mensen of dieren. Door vampiers. Twee sorten nog wel, de slechte kennen geen medeleven en drinken van alles en iedereen en houden zich vaak niet in, de 'goede' doen het zo lang mogelijk met dierenbloed, maar moeten af en toe ook dat van een mens. Ze nemen dan zo min mogelijk en doen de mensen verder niks. Die twee soorten vampiers haten elkaar, obviously.
Dan nu het grootste probleem, als een mens eenmaal binnen de poorten die rond de villa staan stapt, kan die niet meer terug. Enkel vampiers kunnen naar binnen en naar buiten. Overleven ze het?

Rollen - Het waren er meer maar bon ;p
Normale tiener: Dewi - Candy - Timothy - JamieGoede vampier: Elif - Gawyn - Lew - Odile - Yue
Slechte vampier: Faith - Savoy
Vampierjagers: Ask (Damiën) - Chase (James)

Weetjes over vampiers
- Ze kunnen in het daglicht, maar niet de hele dag. Eerst gaat het jeuken als ze te lang zien en dan pijn doen, als ze dan nog te lang blijven is er logisch wat er gebeurt.
- Als een vampier van een mens drinkt wordt dat mens geen vampier, dat gebeurt pas als een vampier gif 'inspuit'
- Een vampier die een mens ook tot nachtwezen maakt creëert als het ware een band en is eigenlijk verplicht die persoon te begeleiden in het begin.
- Vampier worden is een zeer pijnlijk proces.
- Als vampiers elkaar écht mogen drinken ze elkaars bloed zodat ze een sorot band krijgen ^^
- Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen en al hun zintuigen zijn ook sterk ontwikkeld.
- Vampiers kunnen sluipen zonder geluid te maken en kunnen haast opgaan in de schaduwen.
- Vampiers hebben geen eten/drinken nodig, ookal kunnen ze het wel eten.
- Vampiers hebben bijna geen slaap nodig.
- En als laatst; Elke vampier heeft een soort kleine gave, geen vuursturen of iets dergelijks maar denk aan gedachten lezen. Hier een

lijstje met ideeën.
Gedachten lezen door op persoon te concentreren of door aanraking
Iemands hele verleden zien door simpele aanraking
Persoon pijnigen als je wilt door enkel te kijken
Dingen verplaatsen zonder aan te raken
Hypnose
Iemand in slaap kunnen laten vallen
Zelf kunenn beslissen hoe je eruit ziet
Ogen verkleuren naar je emotie
Gedachten kunnen 'verzenden'
Als iemand slaapt en je raakt die persoon aan kan je droom meekijken
Dromen manipuleren
Genezen
Emoties aanvoelen
Weten of iemand de waarheid spreekt
Visioenen
En ga zo maar door.

HAVE FUN :'D

[ bericht aangepast op 28 april 2011 - 16:09 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Yue
Verrast voel ik hoe hij een arm om me heen slaat. "Gaat het wel?" Ik slik en schud mijn hoofd. "Ik.. ik weet niet." Mijn stem klinkt zacht en breekbaar, en zo voel ik me ook. "Het went wel. Al die doden. Hoe langer je er mee geconfronteerd wordt, hoe sneller je leert te vergeten en verder te gaan." Ik knik en maak een snotterend geluid. "Het is moeilijk, liefje, dat weet ik. Maar Elif heeft een erg lang leven gehad en ze is gestorven voor een nobel doel, probeer haar te herinneren als de hartelijke persoon die ze was." Zijn poging om me te troosten maakt me blij, maar zijn woorden maken me verdrietig. Hij heeft gelijk, dat weet ik, maar toch is het naar. Zonder na te denken sla ik mijn armen om Lew heen en snotter een zacht "Dankje". Mijn hoofd komt nauwelijks boven zijn schouders uit en ik voel me ineens heel klein. Ik slik en laat hem los. "Je hebt gelijk, we kunnen beter naar huis gaan."

Savoy
Ik voel hoe ze me bij mijn shirt pakt, en geniet van mijn macht. Als ze me smeekt te stoppen haal ik mijn mond van haar hals weg en glimlach gemeen. "Het spijt me Dewi.. Je bloed smaakt gewoon zo heerlijk." Ik lik mijn lippen af en veeg een druppeltje bloed op Dewis nek weg. Ik wil nog wat zeggen als Odile binnengestormd komt. Ik zucht, daar gaan we weer. Ze smijt me tegen een van de muren en ik vang de klap op met mijn arm. "Het spel is over." zegt ze ijzig en ik kijk haar grijnzend aan. "Ik was eigenlijk al klaar, om je de waarheid te zeggen. Je bent net wat te laat. Maar als jij nog wilt, ga je gang. Zorg alleen dat je geen vlekken maakt op het behang."

Dewi
Alles wat Savoy deed bezorgde mijn kippenvel, hij maakte me bang, ookal wou ik dat het niet zo was. Opeens stopte hij en vlak daarna kwam Odile binnenstormen die hem op de grond smeet. God zijn dank. Mijn benen trilde licht en ik zakte via de muur op de grond, met grote ogen keek ik naar Savoy en Odile. Ik legde mijn hand even in mijn nek en bekeek die toen, bloed. Ik slikte en zweeg verder, mijn concentratie nu volledig op Savoy en Odile gericht. [kort, geen inspiratie verdomme ;l]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hij knikte en begon zijn weg naar het huis te maken. Hij zag er behoorlijk tegenop om het slechte nieuws te brengen, waardoor het lood in zijn schoenen bij elke stap zwaarder leek te wegen. Hij zuchtte toen ze bij de poort kwamen. 'Voel je je al wat beter?' vroeg hij dan aan Yue, terwijl hij de poort voor haar open hield en daarna na haar het domein op liep. 'Anders moet je straks nog wat met Odile praten. Ik ben niet zo goed in troosten, vrees ik,' gaf hij met een flauw lachje toe. Hij ging haar voor naar binnen, maaar voelde daarna meteen dat er wat mis was. De lucht was gepenetreerd met een bloedgeur. Snel liet hij Yue alleen en draafde de trap op, de bloedgeur volgend. Toen hij de bewuste kamer binnenstapte, leek Odile Savoy onder controle te hebben. Dewi was er heel wat minder mooi aan toe. 'Alles goed, popje?' vroeg hij aan het meisje terwijl hij een laken van het bed aan stukken scheurde en het rond haar nek bond. 'Ga maar naar beneden, Yue is daar. Zij zal je verder wel helpen,' Dan draaide hij zich met een ruk om en wandelde naar Odile. 'Elif is dood.'

Frankly my dear, I don't give a damn.

Dewi
Plots kwam ook Lew erbij. 'alles goed, popje' vroeg hij me en ik haalde mijn schouders op. "Heb me wel eens beter gevoeld," antwoordde ik met flauw glimlachje. Ik keek toe hoe hij het laken van het bed aan stukken scheurde, hij bond de reep stof rond mijn nek. Het voelde aan als een soort halsband, maar het moest nou eenmaal. Hij zei me naar beneden te gaan en ik knikte, ik was niet van nut hier. Ik stond op en liep naar buiten en hoorde nog net Lew's woorden. Elif was dood. Ik slikte en liep gauw naar beneden. "Yue?" Lang hoefde ik niet te zoeken voordat ik haar zag. "He," zei ik zachtjes toen ik der zag.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Oké ik was heel eventjes *kuch* afwezig (a)

Ash - Vampierjager

met grote stappen loop ik naar Chase toe natuurlijk zou hij al weten dat Dewi gebeten is, en natuurlijk wist ik dat hij het hier zat was. Toen ik heb zag draaide ik hem op zodat hij me aankeek 'Wij gaan Dewi hier weghalen, ook al moet ik haar hier wegslepen. Zoals je waarschijnlijk al weet is ze gebeten' de woorden komen zuur uit me mond. 'Daalijk zal ik met Odile gaan praten, ik weet dat je haar niet mag maar ik denk dat dat het beste is' ik zuchtte 'Zij helpt om Dewi te redden of ik doe het alleen'

Trust me. I'm the doctor

Odile - Goede vampier.

Ik merk hoe Savoy me met een valse grijns aankijkt.
"Ik was eigenlijk al klaar, om je de waarheid te zeggen. Je bent net wat te laat. Maar als je nog wilt, ga je gang. Zorg alleen dat je geen vlekken maakt op het behang." Nu is het mijn beurt om te grijnzen. 'No worries. Er komen geen vlekken op dit behang. Zo wel, dan zijn ze van jouw bloed.' Daarop draai ik me naar Dewi.
'Alles in orde?' vraag ik peilend en met een zachter gezicht dan dat waarmee ik Savoy heb uitgekafferd. Hoewel de situatie er totaal niet staat, glijden mijn ogen toch onwillekeurig naar de hand bij haar hals, waar een stroompje bloed naar beneden glijdt. Ik zet een korte stap naar achteren, want ik ken mezelf goed genoeg. "Alles goed, popje?" hoor ik ineens. Wat geschrokken draai ik me naar Lewis. Shit. Hopelijk denkt hij niet dat ik mijn zinnen op Dewi heb gezet. Maar hij is al bezig een stuk laken om haar hals te binden. Ineens komt hij op mij af gelopen. Zijn blik is nu heel moeilijk de plaatsen.
"Elif is dood." Automatisch zakt mijn mond een stuk open en laat ik de woorden tot me doordringen. 'Nee..' fluister ik zo zacht dat het voor mensenoren behoorlijk lastig moet zijn om te horen. Nu ben ik het die met een verslagen blik naar beneden kijkt.
'Dan moet ik haar begraven,' zeg ik voorzichtig. 'Wie of wat is hiervoor verantwoordelijk.' Meteen gaat mijn aandacht uit naar James en die andere. Maar het kan net zo goed een clan zijn. Want immers, ik was toch de hele tijd bij James? Alhoewel.. ik weet ook nog steeds niet hoe lang Elif dood is. Ik voel me rot, vooral nu ik me bedenk dat het onder andere mijn missie is om te voorkomen dat er nog meer sterven. Het lijkt of geluk ons nooit gegund is. Niet alleen ik, maar ook Lew, Yue en de mensen moeten hiermee leren leven.

[ bericht aangepast op 8 mei 2011 - 22:21 ]

No growth of the heart is ever a waste

Yue
Trillend blijf ik in de tuin staan. Ik ruik de bloed-geur ook. Zou Dewi..? Nee, dat kan niet. Odile was hier, dus ze heeft haar wel beschermt. Tenzij Odile degene was die.. Mijn ogen worden groot en ik voel paniek opkomen. Nee! Zo mag ik niet denken. Odile zou nooit zoiets doen. Toch? Ik slik en bijt op mijn lip. Gelukkig komt Dewi naar buiten en opgelucht omhels ik haar. "God, ik dacht even dat je dood was." Ik voel de tranen weer over mijn wangen stromen en kijk haar aan. Ik slik nog een keer en praat zacht verder. "Ik.. Elif... Ze is dood. Lew en ik hebben haar in het bos gevonden."

Savoy
Ik merk dat Odile en Lew het over Elif hebben. Aangezien ze me nu al niet zo mogen besluit ik het maar voor me te houden dat ik verantwoordelijk ben voor haar dood. Het zijn toch maar details, niet waar? Ik schraap mijn keel en onderbreek hun gesprek. "Zouden jullie misschien even op kunnen flikkeren? Dit is en blijft namelijk mijn kamer." Ze werpen me allebei een dodelijke blik toe en ik hef mijn handen verontschuldigend op. "Oke, ik heb niets gezegd, ga gerust door, en stoor je vooral niet aan mij."

Dewi
"God, ik dacht even dat je dood was," zei Yue tegen me. "Ik ook," fluisterde ik als antwoord en omhelsde haar ogen, ik merkte dat ze huilde en wreef zachtjes over haar rug. "Ik.. Elif... Ze is dood. Lew en ik hebben haar in het bos gevonden," vertelde ze me, ze sprak zachtjes. "Ik weet het, maar ze heeft mooie leeftijd bereikt, niet waar?" Ik glimlachte flauwtjes, maar hij verdween al gauw weer. Ik voelde me kut, behoorlijk klote, ik trok het hier verdomme niet meer. Ik liet Yue voorzichtig los en keek haar aan. "Gaat het weer een beetje..?" vroeg ik na een tijdje voorzichtig aan der, ze leek in ieder geval weer ietsjes gekalmeerd.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

'Daar heb ik al voor gezorgd,' verzekerde hij haar toen ze begon te mompelen over begraven. 'Wie of wat is hiervoor verantwoordelijk.' Lew haalde zijn schouders op. 'Geen idee. Maar ik denk niet dat het dezelfde als de vorige keer was. Het lijk was bijlange niet zo toegetakeld. Deze moord was niet zo wreed als die van Gawyn. Elif heeft waarschijnlijk niet eens gevoeld dat ze stierf. Toen ze haar in de zon legden, was ze ofwel al dood, of was ze buiten bewust zijn,' vertelde hij terwijl hij zich het tafereel opnieuw voor de geest haalde. 'Afijn, als ze nog niet dood was toen de moordenaar haar achterliet, dan maakt dat van hem -of haar- een achterlijk konijn. In dat geval was haar dood slecht een kwestie van toeval, want hij had duidelijk geen rekening gehouden met het draaien van de zon en het vallen van de nacht. Als ze maar een meter verder had gelegen of een paar uurtjes later was gedumpd, dat had ze het waarschijnlijk overleefd. Vertelt ons trouwens ook dat haar moord niet lang geleden is. Enkele uren, hooguit.' Lew wreef vermoeid over de brug van zijn neus en breidde dan uit naar zijn denkbeeldige baard. Hij hoorde zich niet zo moe te voelen, nu hij bloed had gedronken, maar de mentale vermoeiheid was slopend. 'Zouden jullie misschien even op kunnen flikkeren? Dit is en blijft namelijk mijn kamer.' Ongelovig en boos wierpen zowel Odile als Lew een blik op Savoy. Dat achterbaks stuk vreten... Hij kende Elif al langer dan Lew zelf, en hij leek niet het minste onder de indruk van haar dood. 'Oke, ik heb niets gezegd, ga gerust door, en stoor je vooral niet aan mij.' krabbelde Savoy echter meteen weer terug. 'Hoe dùrf je,' gromde Lew, met een laag gerommel uit diep in zijn keel. Razendsnel greep hij zijn soortgenoot bij de keel, net aan zijn strottenhoofd en kneep hard. Het zou hem niet doden, of verwonden, want vampieren hadden geen aandacht nodig, maar Lew hoopte half 'n half dat het enorm pijnlijk zou zijn. 'Jij verachterlijk stuk stront. Ik weet dat je geen hart hebt, maar toon alsjeblieft een beetje respect. Ze heeft ik-weet-niet-hoeveel jaar met je in één huis geleefd. Eikel,' spuwde hij met vurige ogen. Elifs dood was één ding, deze mottige kever maakte hem helemaal woedend.

Frankly my dear, I don't give a damn.

-

[ bericht aangepast op 9 mei 2011 - 18:30 ]

"I have written you down. Now you will live forever, and all the world will read you."

Odile - Goede vampier.

Ik knik langzaam bij het horen van Lew's woorden en staar naar een onzichtbaar punt in de verte, terwijl de voorstelling van het tafereel zich als een film voor mijn ogen afspeelt. Ik voel me verdoofd, niet in staat om wat dan ook te doen of te zeggen.
"Zouden jullie misschien even op kunnen flikkeren? Dit is en blijft namelijk mijn kamer." Met een pislinke blik snijden mijn ogen in die van Savoy, die zich ogenblikkelijk herstelt. Ik wil dat akelige mormel eens flink bewerken met mijn vuisten, maar tot mijn verbazing is Lew me voor. Hij grijpt Savoy hard beet en scheldt hem verrot. Nu ben ik het die zacht een hand op Lew's schouder legt, waar ik me zelf enigszins over verbaas. Normaal ben ik degene die terug in de kooi moet worden geroepen, maar die ellendeling is het niet waard. Ik denk vaag aan James - wie ik dolgraag eens te grazen wil nemen - maar zeg niets. Mijn hand ligt nog steeds op Lew's schouder.
'Deze vuile hond is je woede niet waard,' zeg ik zacht en laat mijn hand liefkozend langs zijn schouderblad glijden. En vervolgens voeg ik toe: 'laten we naar de woonkamer gaan. Daar hebben we alle rust en hoeven we niet tegen zijn rotkop aan te kijken.' Ondanks de kwade aard van de woorden zeg ik het beheerst. Ik werp kort een blik op Savoy. Een vampier moet wel helemaal gevuld zijn met haat als hij niets geeft om de dood van een soortgenoot waarmee hij jaren een huis heeft gedeeld. I can tell. Ik weet alles over haat. En ik weet: iemand heeft een hart van steen. 'Kom,' zeg ik zacht tegen Lew en pak zijn vrije hand vast.

[ bericht aangepast op 9 mei 2011 - 20:59 ]

No growth of the heart is ever a waste

dewi & yue zijn buiten he

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

aangepast!

No growth of the heart is ever a waste

Lew voelde zijn spieren trillen onder Odile's aanraking. Haar fijne, frisse hand omsloot de zijne en hij voelde zich meteen kalmeren. Hij realiseerde zich dat ze normaal in een omgekeerd positie waren. Meestal kalmeerde hij hààr in plaats van omgekeerd.'Klootzak,' vloekte Lew voor de laatste keer waarna hij Savoy krachtig tegen de muur lanceerde. Dan liet hij zich gewillig door Odile meevoeren naar de woonkamer. 'Hoe kan hij er in godnaam zo wienig om geven. Hij was zelfs niet verrast. Moest je me nu vertellen dat Faith er aan was, zou ik tenminste uit de lucht komen vallen,' raasde hij tegen Odile terwijl hij haar hand bijna fijn kneep in zijn opwinding. 'Wat is dat met die klootzakken hier? Allemaal zo zot als een achterdeur. Ik heb genoeg van deze bullshit, hier moet nu een eind aan komen,' snoof hij nog steeds vurig toen ze in de woonkamer aankwamen.

Frankly my dear, I don't give a damn.

Wahaha, Lew en Odile zijn geniaal samen X]

Yue
Ik knik en haal mijn neus weer op. "Het gaat in ieder geval beter dan eerst." Ik adem trillerig in en wrijf mijn tranen weg. "Ik snap niet waarom iedereen dood moet gaan. Waar slaat dat op?" Even denk ik aan mijn gesprek met James. Misschien heeft hij gelijk. Misschien is het echt beter als wij er niet meer zijn. Ik bijt op mijn lip en denk aan de gevolgen die het zou hebben. Dewi zou niet meer beschermd zijn. Maar als we Faith en Savoy eerst uitschakelen.. Nee, zo moet ik niet denken. Hoe zouden we ooit zoiets kunnen doen? Dan zouden we net zo erg zijn als de moordenaars van Elif. Ik kijk naar Dewi en glimlach flauwtjes. "Wie heeft je aangevallen?" De wondjes in haar nek, en de bijbehorende bloedgeur, zijn me zeker niet ontgaan. Nu ik er op let zie ik dat er zelfs al meerdere beten zitten. Ik slik en voel aan mijn eigen nek. Er zitten slechts twee miniscule littekentjes van waar ik gebeten ben. Maar Dewi is haast een levend speldenkussen.

Savoy
Geschokt voel ik hoe Lew mijn keel dichtknijpt en me tegen de muur drukt. Godver, waar slaat dat nou weer op. Ik heb toch gezegd dat ze mogen blijven? "Hoe dùrf je." gromt hij en met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan. Wat is zijn probleem? O, ja, ik leefde in hetzelfde huis als Elif. Maar de beste vrienden waren we echt niet. Ik bedoel, er leven hier toch ook spinnen in het huis. Als die geplet worden moet ik ook heus niet janken alleen maar omdat ze in hetzelfde huis woonden. Omdat mijn nek zo'n beetje plat wordt gedrukt lukt het me eerst niet om te praten, maar na een tijdje krijg ik er toch een "Dude, chill even." uitgeperst. Odile komt op Lew aflopen en vraagt hem om mee te gaan. Ik negeer haar beledegingen en grijns naar Lew. "Dat klopt, luister naar je.." Ik slik nog net het woord bitch in en glimlach. "Naar je vriendin." Hij kijkt me misprijzend aan en smijt me tegen de muur. "Klootzak." Ik sta op en wuif met mijn hand. "Ja, het was gezellig, kom nog eens terug." Ik draai me om en kijk naar de deuk in de muur. "Heel erg fijn. Just great. Dat had deze kamer nu echt nodig." Ik zucht dramatisch en loop naar het raam. "Vuile eikel." mompel ik terwijl ik over mijn pijnlijke keel wrijf. Misschien wordt het tijd om uit dit huis te vertrekken. Ik zit hier nu al zo lang, en ik heb geen enkele reden om hier te blijven.