[RPG] Pirates -Exchange- 3. - Speeltopics

Ik ben van woensdag tot vrijdag avond naar Hamburg, en daar heb ik geen internet, dus ik kan waarschijnlijk zaterdag pas weer reageren.. Dus dan weten jullie dat even :']

Josephine
"Een paar dagen pas." Ik zucht en denk terug aan thuis. Ineens voel ik me heel moe worden, en ik glimlach slaperig naar May. "Ik ga maar eens een plek zoeken om te slapen." Ineens wordt er een pistool afgevuurd, en geschrokken kijk ik om me heen. De piraten rennen allemaal over het schip heen, en bang ren ik naar binnen. Ik snap niet wat er gebeurd is, en ik hoop maar dat het niets ergs is.

Olivier
Met mijn mond vol tanden gaap ik Abby aan. Het liefst zou ik haar uit blijdschap om de hals vallen, net als Maxime, maar dat lijkt me niet gepast. Ik ruim samen met Tristan het touw op en loop terug naar de reling, waar Abby en Felix nog staan. Ze ziet er niet erg blij uit, en ik leg een hand op haar schouder. "Gaat het een beetje?" Ik barst van nieuwsgierigheid, en ben ontzettend blij haar weer te zien. Ik voelde me schuldig om haar achter te laten, ook al heb ik dat vaker moeten doen met piraten. Maar dat was, of voelde in ieder geval, anders.

[ bericht aangepast op 3 mei 2011 - 12:16 ]

adieu <3

Abby
Ik snapte niet dat Felix' ineens zo geïnteresseerd in me was, maar liet het maar zo. Opeens kwam de kapitein naar me toe en legde zijn hand op mijn schouder.
"Gaat het een beetje?" vroeg hij me en ik knikte.
"'t Gaat prima," loog ik, leugentje om bestwil. Hij had wel andere zorgen aan zijn hoofd. Bij bijna elke beweging voelde ik mijn rug of arm wel en ik vreesde dat dat nog een tijdje zou duren, dat werden vervelende nachten zo. Ach, niks aan te doen, ik kon erom blijven treuren en zeuren, maar het zou me niet veel verder helpen. Opnieuw rommelde mijn maag en ik voelde me wel wat licht in mijn hoofd, hopelijk wkam Tristan gauw terug met het eten. Ik keke de Kapitein weer aan, zijn nieuwsgireigheid was af te lezen in zijn ogen, eits wat ik zeer goed begreep.
"Ik leg binnenkort alles aan U uit, maar nu nog niet, oké?" vroeg ik hem, ik had het idee dat hij dat wel zou begrijpen. Hij zat anders in elkaar dan de bemanning op zijn schip.

[ bericht aangepast op 3 mei 2011 - 19:20 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan

In de kombuis stapel ik een groot bord vol met zowat alles wat ik kan vinden: druiven, brood, kip, groenten... Alles is nog vers nu we net vertrokken zijn. Hier en daar neem ik ook een beetje van want van het zien van al dat voedsel merk ik dat ik ook al eventjes niet meer gegeten heb. Het bord is meer dan vol en ik begin rond te zoeken naar verband. Dat vind ik uiteindelijk ergens in het ruim in een zware zwarte kist. Ik rommel er nog wat verder in tot ik ook een zalfje vind dat net er net zo uitziet en ruikt als het spul waar ik zelf maanden mee heb rondgelopen op mijn rug: lichtgroen en zoetig stinkend. Wat ze ook heeft - en ik veronderstel rapier- of zweepwonden-, dit zal helpen. Ik steek het verband en de pot zalf in mijn jaszak, pak het bord weer op en loop verder door het schip. Eerst naar de kajuit van de kapitein, waar ik veronderstelde dat ze zouden zijn, maar die leeg is, en dan terug het dek op.
'Hier, smakelijk.' Eerst geef ik haar het volle bord en blijf dan met het verband en de zalf in mijn handen staan draaien, omdat ze niet meer genoeg handen heeft om die ook aan te pakken.

Home is now behind you. The world is ahead!

Abby
Gelukkig liet Tristan niet lang meer op zich wachten en kwam naar buiten met wat hij beloofd had. Een bord vol eten, verband en nog wat dingen die ik zo snel niet kon thuisbrengen. Ik nam het bord aan en glimlachte, jezus, het zag er heerlijk uit. Helaas trilde mijn handen lichtjes, energie te kort, het liefste was ik meteen aangevallen, maar ik hield me netjes in, ik was en bleef een vrouw, geen varken.
"Bedankt," antwoordde ik en keek 'm dankbaar aan, ik zag 'm klooien met het verband dat hij nog vast had en grinnikte zachtjes.
"Laten we naar binnen gaan, kunnen we de spullen kwijt enzo," stelde ik voor, al had ik geen idee waar binnen. Waarschijnlijk mijn kamer even, kon ik het verband vernieuwen. Ik liep samen met Tristan terug naar binnen, het waaide hier ook minder hard en dat beviel me ook wel wat. Ik liep door de gangen, werd hier en daar nagestaard door nog een enkeling die rondzwierf, maar werd verder met rust gelaten. Ik had geen gezeik in 'waar was je wat is er gebeurd' verhalen, dus dat kwam goed uit. Eindelijk bij mijn kamer opende ik de deur, verbaasd dat ik hem waarschijnlijk vergeten op slot was te doen, maar het bespaarde me moeite. Eenmaal binnen zette ik het bord even neer op het kastje en keek Tristan aan.
"Leg het maar op het kastje," zei ik hem. "En als je wilt gaan slapen snap ik dat best hoor, ik red me wel." Ik wilde niet dat ie zich verplicht voelde om te blijven. Aan de andere kant, het was wel prettig als hij bleef, hij leek me betrouwbaar en ik was bang dat als ik alleen was, ik me weer liet gaan. Aan de andere kant, dan zou hij dus mijn wonden doen en vast vragen naar mijn verhaal, naar water er gebeurd was. Eerlijk gezegt wist ik dus niet wat ik het liefste had en liet ik de keuze geheel aan hem.

[ bericht aangepast op 4 mei 2011 - 17:19 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Zie nu pas dat we over 9 (nu nog berichtjes weer in 't 4e topic zitten 8D

Lol, iedereen komt zaterdag pas weer terug, helaas xo
En Sid, ik heb mijn berichtje nog even aangepast

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

***mag ik medoen?***

why is always london so far away when you need it?

Tristan

Abby heeft een eigen kajuit, stel ik vast. Hij is sober ingericht, maar heeft toch iets persoonlijks. Haar terugkeer naar dit schip moet voor haar vast vast aanvoelen als thuiskomen, bedenk ik terwijl ik de kleine ruimte in me opneem. Zelf kan ik me dat gevoel nauwelijks herinneren, het is lang geleden dat ik nog een echte thuis heb gehad. En dat is misschien maar goed ook, want ik heb rondgezworven op plaatsen die je lot nog meer verdoemen dan een piratenschip. Plaatsen waarvan ik blij ben dat ik ze achter me heb kunnen laten.
Abby zegt dat ik de pot op een kastje kan zetten en voegt er aan toe dat ik kan gaan slapen als ik wil, dat ze zich wel redt. Ik doe zwijgend wat ze zegt en zet het potje neer. Blijven of niet, ze laat de keuze aan mij over. Ik haal mijn schouders op en zeg terwijl ik met mijn hoofd een gebaar maak naar haar overvolle bord: 'Ach, iemand moet straks dat bord gaan terugzetten.' Ik zie dat ze een beetje moet lachen.
Aangezien ze niet in de hut van de kapitein was, heeft ze hem haar verhaal nog niet verteld en als ze de kapitein, een getalenteerd luisteraar heb ik gemerkt, haar verhaal nog niet verteld heeft, zal ze daar geen zin in hebben. Begrijpelijk, zelf zou ik dat ook niet willen. Dus ga ik -bij gebrek aan een stoel- met mijn rug tegen de deur zitten zonder haar te vragen om over haar belevenissen te vertellen. 'Dus, hoe lang vaar je al op dit schip?'

Voor mij is dat goed, hoe meer zielen hoe meer vreugd, maar pb eventjes naar Vluuv, het is haar RPG (:

[ bericht aangepast op 5 mei 2011 - 14:41 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Vluuv zegt altijd toch tegen iedereen ja ;p

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Hoe ging je wiskunde toets Tinne? Goed hoop ik? (:

Abby (Abigail) ~ Pirate.
Ik zag hem mijn kamer rondkijken en ik was blij dat er geen ondergoed of iets anders gênants rond slingerde. 'Ach, iemand moet straks dat bord gaan terugzetten,' was zijn antwoord toen ik zei dat hij wel kon gaan. Ik lachte zachtjes, hij was lief. De meeste piraten hier waren ongemanierde, luie enkel op seks en drank kickende lui, hij was anders. Ik vermoedde dan ook dat hij uit een beter nest kwam, dat viel ook aan zijn kleren te zien. Ik pakte een stuk brood van het bord en ging op mijn bed zitten. "Je mag best op het bed zitten hoor," zei ik met glimlach toen hij op de grond ging zitten, "of ben je soms bang dat het doorzakt?" voegde ik er met klein grijnsje aan toe. Het was fijn weer terug te zijn, het voelde alsof ik hier al mijn hele leven was, ik hoorde hier. Ook was het prettig dat Tristan bleef, hij zorgde voor een prima afleiding. Ik at met mijn linkerhand, iets wat ik niet gewend was, maar expres deed omdat mijn rechterarm nog gevoelig was. 'Dus, hoe lang vaar je al op dit schip?' vroeg Tristan me, ik slikte het brood door en keek hem aan. "Een maandje pas.. Ik had thuis geen toekomst, althans, niet de toekomst die ik wou.. Dus ik verkleedde me als jongeman en ging hierbij," vertelde ik hem, hij leek me betrouwbaar wat er voor zorgde dat ik gemakkelijk mijn verhaal kon doen. "Ze hadden het niet door, of dachten er niet over na. Uiteindelijk vond vlak voor mijn verdwijning de Kapitein uit dat ik dus een vrouw ben, geen jongeman." Ik grijnsde lichtjes, het gaf toch wel een triomfantelijk gevoel dat niemand het door had gehad. "Gelukkig was hij niet boos en mag ik ook gewoon blijven." Toen ik mijn stuk brood op had besloot ik toch even te kijken naar mijn wonden, dat Tristan erbij was moest dan maar, zoals ik al zei, hij leek me betrouwbaar. Ik stond op en rolde de mouw van mijn, sorry James', jas op. Alleen het kwam niet ver genoeg, een zucht ontsnapte aan mijn lippen. Wie A zei, moest ook B zeggen. Daarom knoopte ik de jas los, hij was van een goede kwaliteit en had veel details, James' had altijd ook voor detail en kleren gehad. Ik liet voorzichtig de jas van mijn schouders glijden en legde hem vervolgens op mijn bed. In feiten stond ik nu in mijn BH, maar het verband was vanaf mijn heupen tot helemaal naar boven, zelfs nog over mijn BH, gewikkeld. In de haast had ik dat maar snel gedaan, aangezien ik niet wist hoe hoog de wonden op mijn rug kwamen. Ik zag Tristan kijken en voelde het bloed naar mijn wangen stijgen, maar dit moest nou eenmaal. Twijfelend keek ik naar mijn rechterarm, het verband was op sommige plaatsen rood gekleurd en ik slikte, dat voorspelde niet veel goeds. Voorzichtig maakte ik het verband bij mijn pols los en begon het eraf te wikkelen, aan de bovenkant van mijn armen was geturfd. Er waren sneetjes in mijn armen gekerfd, iedere keer dat ik me niet gedroeg.. Een grote mond had, niet deed wat hij zei en ga zo maar door. Ik kon me die nacht nog goed herinneren, ik had de longen uit mijn lijf gegild, maar had stug volgehouden. Ze wilden dat ik iedereen op dit schip zou verraden, maar dat kon ik niet. Uiteindelijk stond mijn arm vol en hadden ze het opgegeven, ze hadden me met rust gelaten, alleen in een donkere ruimte.. En de volgende avond had James me onder handen genomen. Ik huiverde kort toen ik eraan terugdacht.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan

Ik grinnik en ga naast haar zitten. Het bed kraakt toch een beetje en ik trek lachend mijn wenkbrauwen naar haar op. Als ze vertelt dat ze verkleed als jongen op dit schip aanmonsterde, knik ik bewonderend. Dat durven er niet veel. Ik wil vragen hoe ze op dat idee kwam, of wat haar daartoe dwong, maar de woorden bevriezen in mijn mond wanneer ze haar kapiteinsjas begint uit te trekken, met zo goed als niets daaronder aan. Het flitst door mijn hoofd dat ze er ondanks al dat verband dodelijk sexy uitziet en even wil ik er een grapje over maken. Tot ze het verband begint af te rollen en er allemaal diepe krassen op haar arm zichtbaar worden. Mooi evenwijdig en even ver uit elkaar; zo verwondt je alleen iemand met opzet. Iemand die niet gewapend is. Ik kan me bijna niet voorstellen hoeveel pijn ze meot hebben geleden. En daarboven weet ik dat zout zeewater ook geen goed doet in open wonden. 'Shit,' fluister ik. Wanneer ik van mijn verbijstering bekomen ben, heb ik door dat ze hevig aan het blozen is. Hoeft toch niet, met zo'n lichaam? Verdomme, pervert, snauw ik mezelf in stilte toe.
'Wil je dat ik één van de meisjes ga zoeken om je te helpen?' Ik kan me voorstellen dat ze zich zo niet op haar gemak voelt met een wildvreemde man naast haar.

[ bericht aangepast op 5 mei 2011 - 21:17 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Abby (Abigail) ~ Pirate.
'Wil je dat ik één van de meisjes ga zoeken om je te helpen?' vroeg hij me en ik schudde mijn hoofd. "Doe maar niet, ik wil ze hier niet mee lastig vallen, ze hebben het al zwaar genoeg hier op het schip," zei ik hem, "en trouwens, ik denk niet dat ze goed tegen bloed kunnen." Dat was waar, ze hadden vast nog nooit bloed gezien durfde ik bijna te wedden. "En trouwens.. Jij hebt vast meer verstand van wonden dan ik of hun en de andere mannen op het schip vraag ik liever niet.." zei ik hem terwijl ik het laatste beetje verband van mijn arm wikkelde, het zag er pijnlijk uit en haalde herinneringen boven, dingen die ik graag wou vergeten. Hopelijk zou ik ze ook vergeten, maar ik vreesde dat ik er dan eerst met iemand over zou moeten praten en dan pas zou kunnen verwerken en misschien ook vergeten. Ik liet het verbandje in een klein, rieten mandje dat in de hoek van mijn kamer stond verdwijnen. "Kan je me helpen? Verband om doen gaat niet erg lekker met één hand.." Ik glimlachte flauwtjes naar hem, ik haatte het om hulp te vragen.. Ik wilde andere niet lastig vallen met mijn problemen, maar ik kon niet anders. "En waar is dat trouwens voor?" Ik wees naar een soort potje dat op het kastje stond, het leek erop dat er iets van zalf inzat. Waarschijnlijk moest het op de wonden, ontsmetten ofzo? Ik had geen flauw idee, ik was nog nooit echt gewond geraakt.. En als ik gewond raakte was het een schrammetje van niks en hielpen de dienstmeiden me. Even keek ik naar het verband dat mijn torso leuk woord compleet bedekte, ik vreesde dat mijn rug er nog erger aan toe was. Het geluid van de zweepslagen weerklonk weer in mijn oren en ik knipperde gauw mijn opkomende tranen weg, het lag nog steeds gevoelig, de gebeurtenissen van pas geleden. Maar ik wilde niet huilen, ik moest sterk zijn, ik was 19, geen 7 meer. Het was makkelijker om me groot te houden als er iemand bij was, in dit geval Tristan. Ik liet niet gauw mijn zwakke kant zien bij mensen, daar konden sommigen gebruik van maken en dat was niet de bedoeling. Ik concentreerde me voor de afleiding op een klein spinnetje dat over de muur kroop, bah, ik had het niet zo met insecten..

[ bericht aangepast op 5 mei 2011 - 21:47 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Tristan:

Ik kan haar geen ongelijk geven als ze zegt dat de meisjes waarschijnlijk niet goed zouden worden bij bloed. Die van Felix is een echt poppetje. Ik antwoord niet als ze zegt dat ik waarschijnlijk meer verstand heb van wonden. In het krijgen wel, het behandelen iets minder. Ik ben meestal, nu ja, altijd eigenlijk, degene die ze weer bij elkaar moeten vegen.
'Iets waarvan ik je kan verzekeren dat het werkt. Het remt ontstekingen enzo en het verlicht de pijn,' antwoord ik haar. Ik zet haar op mijn plaats op het bed, zij is tenslotte de patiënt. 'In het begin pikt het een beetje.'
Met de ene hand neem ik haar hand vast om haar arm te strekken, en met de andere begin ik haar arm heel voorzichtig in te smeren met het lichtgroene spul, zonder haar aan te kijken. 'Eventjes gestrekt houden.' Ik laat haar arm los, smeer mijn vingers droog aan de achterkant van mijn andere hand en neem dan proper verband uit mijn jaszak om haar arm terug te omwinden. Ik leg er aan haar pols een soort platte knoop in zodat het niet loskomt en snij het los met een klein mesje dat ik op een plank zie.
'Je rug ook?' Nu kijk ik haar wel aan en zie dat ze best wel last heeft van de zalf. 'Het helpt echt, hoor, ik spreek uit ervaring.' Ondertussen vraag ik me al af hoe ik dat praktisch ga aanpakken. Achter haar op het bed gaan zitten zodat ze niet hoeft te bewegen of haar zich laten omdraaien?

Oké, feit (:

[ bericht aangepast op 5 mei 2011 - 22:14 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Feit? ;p

Abby (Abigail) ~ Pirate.
Ik liet het maar gebeuren en ging braaf op het bed zitten met mijn arm gestrekt. 'In het begin pikt het een beetje,' meldde hij en ik haalde mijn schouders op. "Ben nu wel wat gewend." Ik had het idee dat bijna niks kon tippen aan de pijn die ik dankzij James en zijn maten had gevoeld. Toch prikte het spul wel, het beet een beetje en ik beet op de binnenkant van mijn wang. Ik probeerde het niet te laten merken, maar hij keek niet naar me en was alleen bezig met de wonden. Hij ging voorzichtig te werk, hij was blijkbaar niet zo ruw als de andere mannen die ik kende. Hij zei dat ik mijn arm even gestrekt moest houden, wat ik dan ook deed, en hij begon het verband weer rond mijn arm te binden. Toen hij klaar was glimlachte ik dankbaar. "Dankje." Het zag er beter uit dan toen ik het even vlug gedaan had.'Het helpt echt, hoor, ik spreek uit ervaring.' verzekerde hij me en ik knikte, ik geloofde hem graag. 'Je rug ook?' vroeg hij me vervolgens en ik twijfelde even, ik plukte aan het verband rond mijn torso. Ik was bang dat de wonden erg waren, misschien viel het wel mee, maar toch. Ook betekende het dus dat ik in mijn BH moest staan, nog nooit had een man mijn ondergoed gezien.. Dat was nogal taboe voor het huwelijk thuis, maar aan de andere kant.. Wat moest dat moet. "Wat moet dat moet, nietwaar?" zei ik. Ik pakte een mes uit mijn laatje, gek genoeg vertrouwde ik Tristan, misschien wel meer dan sommige piraten van dit schip die ik al een maand kende. Sommigen mensen hadden dat gewoon over zich, zoiets betrouwbaars, iets wat ervoor zorgde dat je je gelijk bij hun thuis voelde. Ze hadden gewoon een soort prettige sfeer om zich heen hangen. Voorzichtig sneed ik met het mes het verband los wat vervolgens langzaam op de grond dwarrelde.

[ bericht aangepast op 5 mei 2011 - 22:15 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Wow, jij schrijft snel!

Tristan
'Wat moet dat moet, niet waar?' Wat is die meid moedig, zeg. En niet alleen met mij als 'dokter', ook met hoe ze is toegtakeld. Zweepslagen. Ik ken mannen die voor minder 3 dagen hadden liggen kermen en zielig doen. Hoe gestoord ben je als je een vrouw dit allemaal aan doet? Ik wil niet weten wat ze nog meer met haar hebben uitgespookt. Ik knik. 'Het is zo voorbij.' Ze snijdt het oude verband los en ik probeer me zo zakelijk mogelijk te houden. Valt me al bij al makkelijker dan ik dacht. Ik neem een flinke schep van de zalf, waar ik volgens mij nog niet mee toekom en begin weer te smeren. 'Zeg het als het niet meer gaat, dan stoppen we even.'
Nog een schep zalf en ik stoot het potje om zodat het naar de andere kant van de kamer rolt - heel, Naamloze zij gedankt. Ik laat het liggen en smeer verder. Haar rug is warm en zacht en ik probeer me er zo veel mogelijk voor af te sluiten. Ze is nu in de eerste plaats een gewonde en dan pas een vrouw, houd ik mezelf voor. Dan heb ik nog een schep nodig voor het laatste stuk en laat ik haar met meer tegenzin los dan ik aan mezelf wil toegeven om de zalf te gaan pakken.

[ bericht aangepast op 5 mei 2011 - 22:34 ]

Home is now behind you. The world is ahead!

Lol, ik wil je niet lang laten wachten én ik ben het gewend ;p

Abby (Abigail) ~ Pirate.
Toen ik het mes qwggelegd had ging ik staan, Tristan zei me dat ik het moest zeggen als het niet meer ging, dan zouden we even stoppen. "Dan duurt het alleen maar langer, nietwaar?" Ik voelde hoe hij de zalf op mijn rug begon te smeren, het prikte inderdaad een beetje, maar het was nog te doen. Opeens stootte hij het potje om en dat rolde naar de andere kant van de kamer, ik grinnikte zachjes. Hij had mazzel dat het ding niet helemaal onder het bed rolde.. Vervolgens keek ik weer naar mijn handen, moordenaarshanden, ik kreeg het niet uit mijn hoofd.. Ik voelde me er verschrikkelijk onder, ookal wist ik dat hij het verdiend had en ik geen andere keus had.. Ik liet mijn gedachten te veel gaan en voor ik het wist rolde er een traan over mijn wang die ik gauw wegveegde met mijn linkerhand. Ik voelde hoe Tristan me los liet, óf hij was klaar óf hij had meer zalf nodig, ik gokte het laatste. "Hoe erg is het?" vroeg ik hem, "mijn rug bedoel ik," voegde ik er voor de duidelikheid nog aan toe. Ik gaapte even en vroeg me af hoe laat het was, midden in de nacht misschien? Tristan was veels te lief voor me, hij kende me nog geen eens en had me net pas voor het eerst ontmoet en hij hielp me nu al zo. Ik keek over mijn schouder en keek hem aan. "Waarom ben je toruwens zo lief ovor me? Je kent me nu al." De meeste mannen op dit schip handelden enkel uit eigenbelang, alles wat ze deden, deden ze om zichzelf beter te maken of te doen voelen. Ik keek weer voor me en sloeg mijn blik neer, mijn blik viel op mijn dieprode BH. De meeste vrouwen die van goede huizen kwamen kozen voor maagdelijk wit, maar ik ging met alles tegen de draad in, zelfs met dit dus. De dieprode kleur had me meer aangesproken dan het saaie wit. Ja, ik was zeer koppig, tot mijn ouders hun grote ergenis. Gelukkig voor hun hadden ze daar nug een last meer van, zouden ze me eigenlijk missen? Ik betwijfelde het, ondanks de gezocht posters.. Dat was denk ik meer James' idee geweest, zijn laatste.

[ bericht aangepast op 6 mei 2011 - 10:25 ]

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.