Bij mij zit het zo dat die jongen précies bij me past. We lijken ontzettend op elkaar, maar zijn daarnaast ook in veel dingen ook weer precies tegenpolen. We kwamen elkaar tegen, zo zou je het kunnen zeggen, en het lijkt gewoon zo te moeten zijn, alsof dat gewoon ons lot is. We voelen ons zo ontzettend tot elkaar aangetrokken dat heb ik gewoon nog nooit bij iemand zo ontzettend sterk en intens gehad. Maar, nu komen de maars:
- hij woont behoorlijk ver van me weg, als in 800/900km.
- hij heeft een vriendin.
- hij heeft een zoon (!!)
- hij heeft een moeder die beroemd is, waardoor je al veel sneller dat gezeik van anderen mensen zult krijgen dat je dingen doet die niet juist zijn.
- hij heeft een tweelingzus die me vermoord als ik ook maar 1 stap bij hem in de buurt zet.
Ik maak me hier gewoon zorgen om, omdat ik weet dat ik mezelf uiteindelijk niet meer in zal kunnen houden als ik hem weer zie, maar ik wil ook niets kapot maken.. Maar aan de andere kant lijkt het net of ik geen keus heb en wel moet. Zijn moeder moedigde mij en hem de laatste keer enkel aan door ons steeds lachend aan te kijken en door haar zoon te blijven plagen om het feit dat een meisje hem leuk vond. Normaal doe je zoiets als moeder zijnde toch niet als je het er niet mee eens bent? En hij heeft dus een tweelingzus, die mij niet mag. Logisch, ik zou ook zoiets hebben van ‘kut op’ als mijn tweelingbroer nota bene bijna vreemd zou gaan, maar toch.. ik doe het niet met opzet. Ik wil het niet eens.
En al zijn vrienden gaven hem ook de indruk dat hij met me moest gaan praten en dat ze zoiets hadden van ‘doe toch gewoon’. Ook heeft hij mijn foto van mij en hem als een van de weinige foto’s in zijn fotoboek staan op facebook. En als ik met hem sta te praten als er fans van zijn moeder of hem bij hem staan dan word iedereen jaloers en krijg ik van die valse blikken, terwijl ik enkel met hem praat o.o
Maar, dit weekend ga ik hem weer zien. Dus dames en heren, als ik na dit weekend niet meer leef dan ben ik vermoord door zijn zus en dan was het leuk jullie gekend te hebben.
Sorry ik moest dit gewoon even kwijt, aangezien ik hem hier al een tijdje behoorlijk over out freak. Want ik kan er gewoon niks aan doen. Ik kan mezelf wel tegenspreken, maar uiteindelijk wint mijn gevoel het toch van mijn verstand..
Wie du mir, so ich dir.
Krullebol
