[RPG • 0] Fabula et Fiat • Schrijftopic - Speeltopics

Voor een luttele seconde was Nizana huiverig dat haar vriend dit papiertje eveneens tot een propje zou verfrommelen en weggooien. Een nutteloze gedachte natuurlijk, aangezien ze hem beter hoorde te kennen dan dat. Zelfs in zijn explosieve momenten wist ze hem tot bedaren te brengen, een gegeven die (door de jaren heen) voldoende lading had gekregen—en welke ze allebei met zorg behandelden. De roodharige begreep de veranderingen van zijn wezen steeds beter, net zoals hij haar essentie correct wist te exploreren. Dankbaar besefte ze dat de constitutie van deze gepassioneerde Gryffindor niet zou veranderen. Castor tikte er gewoonweg tegenaan en een vreemde sensatie bloeide in haar borstkas eens de woorden zijn lippen verlieten. Een verlichtende stroom die de onrust van het briefje meenam. Het is goed, vertelde haar binnenste in een zacht gehum, het komt goed. Met een simpel gebaar stopte ze het papiertje weg, daarmee heimelijk mededelende dat haar prioriteiten langzaamaan verschoven waren. Een tedere glimlach streek op haar zachtroze lippen neer, waardering glansde in kobaltblauwe poelen terwijl ze hem aankeek. ‘Dank je wel’, onuitgesproken en bijna tastbaar in de lucht.
      Vooral eens Castor liet weten wat voor haar te hebben meegebracht. De Ravenclaw kon het niet helpen: haar nieuwsgierigheid werd gewekt, een kenmerk die ze van nature had en waar ze regelmatig gebruik van maakte tijdens het studeren van bepaalde onderwerpen. In het begin begaf Castor zich op dat terrein—hun eerste ontmoeting stond dan ook nog in haar geheugen gegraveerd. Het laatste wat ze zag voor ze haar ogen sloot, was de geamuseerde trek op zijn gelaat. Ze vroeg zich gelijk af wat hij nu weer van plan was en (lichtelijk ongeduldig) maakte ze een korte beweging met haar opgestoken hand. Haar opmerking over traditionele verwachtingen werd weloverwogen in plagerij overgebracht. Een omgangsvorm die voor haar gewoonte was geworden door de losse houding die de jongen meebracht—als een warme gloed van vuur; een vlam die ofwel in een vuurzee veranderde en alles op zijn pad kon verwoesten of het knisperen en knetteren van een open haard, die warmte gaf aan zijn dierbaren. Ongeacht wat er over hem verteld werd, in Nizana's ogen was het niets meer dan flauwekul. Hoewel een zekere gejaagde opschudding door haar lichaam heen banjerde als een stoomlocomotief bij het horen van zijn streek.
      “Hm. Misschien hou ik dit anders nog even voor mezelf.” In een haastige observatie nam ze de zachte aanraking waar die op haar huid plaatsvond, al haar zintuigen op scherp gesteld door het aangename effect die het tersluiks teweegbracht. De kus als kers op de taart. Nu had hij dit vaker gedaan in een opwelling, dus niet ongewoon—en desalniettemin schoten haar ogen open, om die door de zijne te laten opdrinken. “Oh alsjeblieft zeg, Black”, trachtte ze te snauwen terwijl ze haar pols los trok, iets dat finaal faalde door de zweem van een glimlach die op verfijnde wijze haar mondhoeken omhoog krulde. En door de kenmerkende zachte blos op haar wangen. “Doe niet zo kinderachtig.” Nizana streelde haar slanke vingers door de rode krullen om hiermee de blos af te weren, echter werd de aandacht hiernaar juist getrokken—ronduit wegens de overeenkomende kleuren. Om zijn grijns (die ongetwijfeld aanwezig was) niet te hoeven zien, wendde ze haar blik van hem af. “Ugh, prima, houd het dan maar. Ik wilde het toch niet.” Op geheel eigen wijze sloeg ze haar armen strak over elkaar heen, haar lichaam een tikkeltje van hem afgedraaid en haar kin ietwat in de lucht gestoken. Uit haar ooghoeken trachtte ze zijn reactie te polsen, afwachtend op een moment dat ze toe kon slaan—welke eerder kwam dan verwacht. Zonder er verder over na te denken, keerde ze naar hem toe en schoot haar hand richting zijn jasje. Het mocht echter niet baten, daar Castor de poging net zo snel tegenhield. Net zoals de opeenvolgende aanvallen die ze vervolgens uitvoerde.
      “Cas, geen spelletjes spelen—wees niet zo'n. . . etterbak!” klonk het bij de jonge vrouw vandaan, welke bijna dartel rond hem heen hupste—elke keer proberend om het cadeautje te pakken te krijgen. Wellicht beter dat ze alleen waren buiten anders was het bij een ander vreemd overgekomen; het aanzicht van de twee die op speelse manier met elkaar omgingen. “Kom op, je bent niet grappig!” De stof van haar jurk danste met haar mee, deinzend in de zachte wind en tegen hen beiden aan. Elke keer wanneer ze dacht dichtbij te komen, was Castor haar een stap voor. Maar ondanks haar woorden van beklag, schreeuwde alles van haar —van de brede glimlach tot de fonkelende ogen en kalverachtige houding— dat ze plezier had. Uiteindelijk stond hij met zijn rug naar haar toe, waardoor ze diep zuchtte en haar armen van achter om zijn middel sloeg in een knuffel. Het puntje van haar kin kon ze nog net op zijn schouder leggen maar veel langer had hij niet moeten zijn. Als ze deze jurk niet aanhad, zou ze het vast allang in handen hebben gehad. “Je had me beloofd een heer te zijn”, pruilde ze, mopperend, om daarna plagerig tegen de schelp van zijn oor aan te blazen. “Je weet dat ik enkel Immobulus hoef te gebruiken om te bereiken wat ik wil?”

Met de onstuimigheid van een orkaan schoot haar blik zijn kant op. In dat opslag werd voldoende verteld: ‘Wees voorzichtig, jij. Er lopen geen prinsesjes rond, maar koninginnen en godinnen.’ Een feit die sinds het begin kenbaar was gemaakt, en waar haar vriend absoluut geen waarde aan scheen te hechten—simpelweg door de reactie welke het telkens opnieuw bij haar teweegbracht. Door deze eeuwigdurende streek besloot ze dat het hem duur zou komen te staan; een koekje van eigen deeg, welteverstaan. Echter, om bij het huidige moment te blijven, trachtte de jonge heks eerst om haar (welverdiende) cadeautje te bemachtigen. Dit ging enkel niet zonder slag of stoot, daar Castor elke poging met gemak onderschepte. Nizana wist niet of ze grimmig werd doordat het mislukte of vanwege de nonchalante houding waarmee hij dit deed. Het zorgde er nochtans voor dat ze een andere aanpak hoorde te bewerkstelligen.
Zodra de jongeman zijn rug naar haar had gedraaid, zijn handen in de broekzakken, gleden haar armen rond zijn middel. Nizana verschoof haar hand al zoetjesaan over zijn borstkas heen, klaar om haar nieuwsgierigheid te bevredigen—en Castor kantelde zijn hoofd een miniem stukje haar richting op. Ze knipperde kort met haar ogen, verbaasd over de plotse emotie die erbij kwam opzetten. Het was genoeg om haar acties te staken, te bemerken dat ook zij comfort haalde uit zijn lichaamswarmte. Een zachte glimlach zeeg op haar lippen neer bij deze gewaarwording, terugdenkend aan het begin van hun vriendschap.
      ”Ah, maar ik weet ook dat dat niet de manier is waarop je wilt winnen, is het wel?” Totdat de etterbak zijn mond weer opendeed. Een bries maakte kenbaar hoe fris het in feite was door over de naakte huid van haar schouders heen te strijken. Ze rilde spontaan. Om het te verbloemen, zuchtte ze eens diep, “Een vrouw wil graag betoverd worden, Castor Black, hoe vaak heb ik je dat al verteld? Alleen al bij het beeld van haar vlam zal ze verlangend op haar onderlip bijten, zichzelf afvragend wat hij zou doen, en—” Een zucht vol begeerte rolde over haar lippen heen, wegdromend bij een niet bestaande liefde, terwijl ze zich (grinnikend) overgaf in de dans die Castor haar liet uitvoeren. De afwezige uitdrukking op haar gezicht veranderde echter eens ze weer voor hem stilstond, “Oh, waarom vertel ik je dit eigenlijk?" Jij luistert toch niet naar mijn advies!” Met een plagerige beweging sloeg ze hem zachtjes tegen de borstkas, voor haar andere hand werd omgedraaid en het cadeautje (ten lange leste) werd gepresenteerd. Ze trok haar wenkbrauwen uit verrassing iets omhoog.
      “Ik waarschuw je, Castor: als het een ring is, kun je beter achteraan in de rij gaan staan, want ik zal. . .” Nizana opende het doosje, haar blauwe poelen lichtelijk vergroot bij het zien van de betoverde bloem. “. . .je moeten weigeren.” Ze viel stil ; keek van de nachtbloem naar de stormachtige kijkers van Castor en weer terug. En haar vrije hand zweefde naar haar lippen, licht van elkaar geweken. “Cas. . . Je hebt mijn lievelingsbloem meegenomen, wat attent. Ik. . .” In plaats van woorden gleed er een zachte glimlach rond haar mondhoeken, bracht de schoonheid van de moonflower naar zich toe om het aroma tot zich te nemen. “Het is prachtig, dank je wel.” Al snel bracht ze de pracht ervan naar de rode lokken, om deze erin vast te maken. Haar wangen verwarmden, ditmaal uit genegenheid naar haar vriend, en geheel uit eigen beweging draaide ze opnieuw een rondje rond haar as — haar gezicht straalde, de sterrenstof van haar jurk deinend als golven, en de bloem een trotse statement van de sterke bond die ze deelden. “En, hoe staat het me? Je hebt toestemming om me te overladen met complimenten.”
      Ze grinnikte, sloeg hem gade alsof ze hem voor de eerste keer zag—-in elk geval deze avond. Zijn donkerbruine haren lagen verwilderd ; het jasje van zijn nette pak stond open, net zoals de eerste paar knoopjes (en zoals verwacht zonder stropdas) ; en zijn intense blik, het was een uitdaging die ze zonder twijfel aanging. Een simpel gebaar veranderde het doosje in een zwarte roos, de delicate bloemblaadjes glinsterden terwijl ze de steel in het borstzakje van zijn colbert plaatste. “Nu weet ik dat doornen een symbolische betekenis hebben, maar. . .” Haar handen streken liefkozend en met zekere aandacht over zijn kostuum; gleden de kreukels weg, trokken de punten recht. “Tijdens het slow-dansen hoort een dame haar hoofd tegen je borstkas te kunnen rusten.” Haar stem had een zachtaardige, fluwelen toon aangenomen, alsof de wind voor haar in de plaats zong. Teder streelde ze de pluk voor zijn ogen aan de kant, vervolgde haar weg door slanke vingers door de lokken te halen als een langzaam lied, om ze achter zijn nek ineen te vlechten. “Toegegeven: je ziet er knap uit, bijna als een heer.” Een grijns sierde haar volle lippen, krulden de mondhoeken omhoog, en de affectie in haar blik was niets minder dan oprecht. “Bedankt dat je vanavond met me mee bent gegaan, Castor Black. Ik zou het met niemand anders willen.”

De hemel was langzaamaan verkleurd tot het eenzelfde tint als haar jurk trof, klaar om de geheimen die overdag gaande waren over te dragen naar de nacht. Voor een zekere roodharige betekende dit vooral dat ze de kwetsbaarheid (welke haar vriend zo ongedwongen wist te ontrafelen) probeerde te beperken. Volledig jezelf zijn, zonder een ideaal beeld te portretteren, kon Nizana Thindrell (net zoals vele andere vrouwen) de kop kosten. Zeker in een klassieke volbloed-familie waar geen ruimte lag om fouten te maken. Het verzuurde voor een enkele seconde haar gezicht eens ze zich bedacht het te veel naar haar plezier te hebben — een gewaarwording dat Castor elke grilligheid van haar wist te keren, mee om wist te gaan en te herkennen, zorgde voor een rusteloos gevoel in haar maag. Haar grootouders dwaalde bijna non-stop door haar gedachtegang met hun normen en waarden, hun tradities en zedelijkheid, en de verscheidene preken over het onderwijs. Vermaak was voor sociale evenementen bedoeld, om onder andere netwerken op te bouwen, en ontspanning was voor onverschillige mensen zonder ambities. Castor Black duidden ze tot één zo'n afleiding: iemand die niet op gelijke voet stond met Nizana (of de Thindrells in dat geval). En daarvoor was het reden genoeg om zijn bestaan te negeren. Voor Nizana echter bleek het des te meer een drijfveer om met hem om te blijven gaan. Hij probeerde haar te begrijpen en maakte haar aan het lachen.
      Nu ook, hoe hij op enigszins dramatische wijze liet weten getroffen te zijn door haar afwijzing — haar lach had kort en helder geklonken. “Oh mijnheer”, kirde ze theatraal terug, “het spijt me voor dit teleurstellende nieuws, maar anders raken de andere heren nog jaloers, ziet u”. Om haar woorden te versterken, sloeg ze met de achterkant van haar hand tegen haar voorhoofd alsof ze flauwviel en hiermee wilde zeggen dat ze zoveel aandacht niet meer aankon. Eens de bloem haar als geschenk werd gegeven, nam de dramatiek plaats voor een ontroerende gelegenheid waarin ze haar oprechte dank deelde en het vervolgens in haar haren vastmaakte. Wetende wat zijn favoriete bloem was, net zoals de reden ervan, besloot ze hem deze te geven met een mededeling. Castor mocht het wellicht niet op haar liefdesadvies hebben, maar later (wanneer de perfecte vrouw aan zijn zijde stond) zou hij haar bedanken.
      Ze klakte haar tong eenmaal, kon niet negeren hoe haar rechtermondhoek lichtelijk omkrulde in een glimlach. “Oh, Castor toch”, bracht ze schrander uit, “hoewel ik weet dat je niet kunt wachten mij voor jezelf te houden, zal dat moeten wachten. Met jouw charmante temperament en gladde praatjes horen we minstens te hopen op één andere dame. Anders heb ik gefaald. En de volgende keer dat we je familie zien, wil ik kunnen opscheppen over hoe ik je heb geholpen de ideale vrouw te vinden. Dat zal ze leren.” De roodharige verraste het enigszins hoe zacht de haarlokken van haar vriend waren toen ze ranke vingers door ze heen liet glijden. Dit scheen echter niet op haar gezicht door, waar enkel een tedere uitdrukking op te bemerken was — terwijl ze haar lichaam dichter bij de zijne plaatste, onbewust zoekend naar de warmte en veiligheid ervan, streek zijn arm rond haar middel als een keten waar ze niet uit los wilde breken. Hoe de complimenten in zijn warme tonen om haar heen walmden, zorgde het ervoor dat de koude naar de achtergrond verdween.
      “Ik dacht dat je er nooit over zou beginnen. Weet je hoe lang het eindresultaat heeft geduurd?”, humde ze, luisterend naar de uitingen vol lof die bij een ander al snel als geveinsde vleierij gezien konden worden. Bij Nizana niet, die tevreden toestemde en zijn handelingen met smart afwachtte, “Blijf me vooral complimenten voeren, ik heb het verdiend”, vervolgde ze zachter in een zucht, haar blauwe kijkers iets gesloten door de aangename beroering op haar huid. Haar stem was zelfs zo zacht dat, als ze niet zo dicht bij elkaar stonden, het onverstaanbaar bleek. Onbewust leunde de jonge vrouw tegen hem aan, verstevigde haar grip in zijn nek als een anker, en scheidde haar lippen iets van elkaar — het was een verlangende verwachting. Ze realiseerde zich hoezeer ze dit miste; de tijd en aandacht die een ander aan jou geeft en het oprecht meent, jou als prioriteit ziet. Tot ze terugkwam in de realiteit door een simpele tik tegen haar neus. Ze opende haar ogen en schudde glimlachend haar hoofd, nam ietsjes afstand terwijl ze dat deed om zichzelf bijeen te rapen. Bijna begreep ze de reden dat hij geen liefdesadvies nodig had, mocht hij eveneens een charmante houding hebben aangenomen jegens andere vrouwen. Wat ze tot nu toe niet opgemerkt had. Nizana wilde ernaar vragen tot Castor een langzame dans inzette, en het knisperen onder hun schoenen mededeelde dat het geen tijd was voor serieuze vragen.
      “Over welke dans heb je het, Black? Voor zover ik weet, oefenen we gewoon. En je kunt alle oefening gebruiken die je kunt krijgen”, knipoogde ze, zichzelf volledig overgegeven aan de begeleidende positie die Castor had aangenomen. Het geluid van hun zachte stappen weerklonk in de rustige binnenplaats, terwijl de fontein om hen heen een kalmerend geruis veroorzaakte en een betoverend lied produceerde. “Of misschien moet ik je aan het begin zetten, meneer, en je er echt voor laten werken.” Hoewel haar stem een speelse toon had aangenomen, lag er een liefdevolle sfeer tussen hen in de lucht — nagenoeg tastbaar, als een dunne, onzichtbare draad die ze samen had verbonden. En terwijl Castor haar teder vasthield, zijn hand stevig om haar taille, dwaalden hun vrije handen naar elkaar toe om de vingers met elkaar te verstrengelen. Terwijl ze langs de fontein dansten, fonkelden de waterdruppels als diamanten, als de sterren op haar jurk. Maar de wereld om hen heen vervaagde langzaamaan, en het enige wat ze konden waarnemen was elkaars aanwezigheid. Nizana rook de frisse aardse geuren die hem omhuldden als rook, een warme, houtachtige aroma die zo vertrouwd aanvoelde. Zwijgzaam legde ze haar hoofd op zijn borstkas, nestelde haar gezicht in de holte van zijn nek en ademde diep in en uit om zo alle onrust uit haar lijf te voelen verdwijnen. De lucht was gevuld met de geur van bloemen en fruit, maar haar zintuigen waren vol van de man voor haar. Elke draai, elke beweging was in overgave gedaan, daar ze steeds een beetje meer thuis voelde en gevangen was in dit intieme moment. Helaas kwam hier eveneens een einde aan, waardoor Nizana haar armen weer rond zijn nek legde.
      “Castor, vertel me”, fluisterde ze, terwijl haar kijkers de zijne zochten, “waarom kun je niet zo zacht zijn met een andere dame? Als je er één een kans geeft, zou ze zomaar je leven kunnen veranderen.” Ze trok haar wenkbrauw iets op, in afwachting op hetgeen wat hij hiervan zou vinden. Echter bleek hier niet voldoende tijd voor, daar een onverwacht (en steeds meer ongewild) bericht haar gelaat deed verzuren. Onbewust rilde ze nogmaals, ditmaal door de emoties die het had losgemaakt en niet door de koude wind die langs haar naakte huid streek. “Probeer het eens, Castor, het zal je verrassen”, vervolgde ze haar woorden, op oude toon verder alsof er niets gebeurd was. Al gleed er een verdrietige glans over haar ogen, welke ze snel afwendde. Het briefje verstopte ze achter haar rug, verfrommelde het, verbrandde het tot as — tegelijkertijd dat ze haar op elkaar geperste lippen in een lichte glimlach forceerde. Ze wilde geen argwaan wekken voor haar temperamentvolle vriend, die (zonder twijfel) een zeker persoon aan zou willen vallen hierom. En ze had geen trek in onnodige problemen, daar er al voldoende catastrofe in de wereld aanwezig was. Zijn eeuwige loyaliteit stelde ze zeer op prijs, meer dan dat ze in woorden uit kon leggen, maar ze hoorden van deze avond te genieten. De Ravenclaw-studente was voortdurend met school bezig, het enige wat ze de afgelopen tijd had gezien waren boeken en lesmateriaal — en als ze dat niet was, kreeg ze wel preken en aanwijzingen van haar familieleden binnen. Er was zelfs amper tijd voor slaap geweest. Nizana had zich zo verheugd op deze feestelijke gelegenheid dat ze alles ervoor wilde doen het niet te laten verpesten door wie dan ook.
      Haar robijnrode krullen danste achter haar heen eens ze zich los had gemaakt uit Castor zijn omhelzing om richting de grote deuren van Hogwarts te lopen. “Het begint behoorlijk fris te worden, laten we naar binnen gaan.” Maar haar rug was niet meer zo recht als eerst en ze moest haar best doen haar stem niet te laten breken. De zinnen van Morpheus bleven door haar gedachten spelen, hakte zonder medeleven in op het diepste van haar wezen. Betekende ze inderdaad zo weinig voor hem? Ze bleef stilstaan bij deze gedachte, duwde haar scherpe nagels in de palmen van haar handen om het verdriet terug te dringen. “Ik heb de afgelopen week niet veel van de voorbereidingen meegemaakt, ik ben benieuwd hoe mooi de zaal is geworden”, glimlachte ze waterig, echter zonder zich om te draaien naar Castor of ook maar enigszins in zijn richting te kijken. “Kom.”