[RPG • 0] Fabula et Fiat • Schrijftopic - Speeltopics

3 aug 2024 - 10:56 catastrofe is online

fabula et fiat

Tahani • verbeelding

Het jaar is 1689.

Na jaren van genadeloze heksenvervolgingen die zelfs overzees de kolonies aan de Amerikaanse oostkust bereikt hebben en oplopende spanningen in een Verenigd Koninkrijk waarvan de Mugglevorst weigerde om tovenaars bescherming te bieden heeft de International Confederation of Wizards een nieuwe wet getekend: het International Statute of Wizarding Secrecy. Deze nieuwe wet is nog niet definitief, maar de hoop is dat het een einde zal maken aan alle onrust die is ontstaan tussen tovenaars en Muggles. Waar er voorheen een verscheidenheid aan opvattingen bestond over Muggle relations – samenwerking, angst, dominantie, oorlog, afzijdigheid – zullen alle tovenaarsfamilies zich nu moeten aanpassen aan de nieuwe orde.

De nieuwe wet is nog niet geratificeerd en niets is nog in steen gebeiteld, behalve de uitkomst, die onafwendbaar lijkt: tovenaars zullen verplicht worden magie verborgen te houden voor Muggles. Verwacht wordt dat invoering van de Statute zware implicaties zal hebben voor het dagelijks leven en de inrichting daarvan: familiebanden, werk, huisvesting, Fabeldieren, vervoer, handel, cultuur, en ga zo maar door. Toch zullen er ook families zijn die juist baat hadden bij de openheid van zaken die nu wordt opgedoekt. Waar sommigen blij, downright opgelucht zijn, zullen anderen de nieuwe ontwikkelingen met lede ogen aanzien. Het nieuw geïnstalleerde Ministry of Magic is optimistisch begonnen met een nieuwe tak van sport – professionele Obliviators, die een korte maar zeer effectieve tocht langs enkele delen in het land hebben gemaakt en daar de herinneringen van menig Muggle hebben gemanipuleerd. Tovenaars stichten nieuwe dorpen waar Muggles niet langer welkom zijn, en er vallen belangrijke handelspartners weg, wat leidt tot innovatie, maar ook afhankelijkheid.

Een nieuw tijdperk is aangebroken. Maar niet iedereen is het daar mee eens, en daar de wet aan verandering en invloed onderhevig is, is er een hevige machtsstrijd gaande.

In deze RPG volgen we studenten aan Hogwarts. Zij volgen een nieuw, tweejarig programma dat niet vrij van controverse is, aangezien de roots uit het klassieke onderwijs uit de Mugglewereld komen en nog niet zo lang geleden is geïntroduceerd door Pheba Smith, één van de prominentste nazaten van Helga Hufflepuff.

"Upon the signature of the International Statute of Secrecy in 1689, wizards went into hiding for good. It was natural, perhaps, that they formed their own small communities within a community. Many small villages and hamlets attracted several magical families, who banded together for mutual support and protection."

▬ Bathilda Bagshot, A History of Magic

Na afronding van hun zevenjarige studie aan Hogwarts is er voor alumni de mogelijkheid hun opleiding voort te zetten aan Hogwarts door middel van een tweejarig specialisatieprogramma in een richting naar keuze. Met een dergelijk programma kunnen ze voorsorteren op een latere carrière en opleiding. Studenten kiezen twee richtingen en doen onderzoek naar een overkoepelend onderwerp als groot eindwerk. Sommige richtingen zijn theoretischer dan andere; bij een aantal worden studenten al ingewijd in sectoren. Door middel van het eindwerk kunnen studenten hier ook zelf invloed op uitoefenen.

Studenten maken nog steeds deel uit van het sociale leven op Hogwarts, maar maken deel uit van kleinere klassen en hebben geen slaapzalen, maar vertrekken. Twee en soms drie studenten kunnen een vertrek betrekken met eigen slaapkamers, badkamer en een studeerkamer. Dit kunnen studenten van alle vier de afdelingen zijn omdat studenten worden aangemoedigd andere perspectieven tot zich te nemen. Verder worden studenten wel geacht om met hun afdeling op te trekken. Elke afdeling heeft, naast de leerlingenkamer, een aparte gemeenschappelijke ruimte voor de studenten.

Richtingen
Elemental Magic ● De studie van magische theorie, werking en ontstaansgeschiedenis. (Asher). Keuzes: Alchemy en Reflections on Magic (Ilias).
Philosophy of Power ● Ethiek, recht en kennisleer met betrekking tot magie (Ilias, Morpheus).
Discord and Dueling ● Praktische toepassing van offensieve en defensieve magie. (Wren, Emrys, Sammy)
Spell Experimentation and Manipulation ● Bezweringen, Transfiguration en Curses ontwikkelen. Keuzes: Mental Arts (Niamh, Merry) en Physical Arts (Emrys, Wren).
Ecosystems and Conservation ● Fabeldieren bestuderen vanuit de ecologie en band tussen mens en natuur. Keuzes: Underwater Folk (Xander), Nursing en Mythological Creatures (Rose, Lenore, Marcelene) .
Advancement of Magic ● Geschiedenis van de tovenaarswereld. Keuzes: Ancient Tongues and Runes (Xander), The Other Represented, Old Age Developments and Civilizations (Merry).
Works of Wonder ● Kunst. Keuzes: Illusionism, Hortoculturism, Meaning of Magic, Transformative Art (Niamh), Wandlore (Rose), Arcane Design.
Medicinal Magic ● “Moderne” geneeskunde, die met name gestoeld is op wat later Herbology en Potions zullen worden (Marcelene, Morpheus, Sammy, Nizana).

Invullijstje

Personages
Name | Age | Gender | Bloedstatus | FC | Richtingen | Page | User

Alexander Marlowe Nightshade | 20 | M | Onduidelijk| Rudy Pankow | Ravenclaw: Underwater Folk en Ancient Tongues and Runes | 1.4 | 1.7 | Culloden
Wren Cornelius Nightingale | 20 | M| Pureblood | Milo Manheim | Slytherin: Discord and Dueling en Physical Arts | 1.3 | 1.9 | Novalunosis
Emrys Lloyd | 20 | M | Muggleborn | Danny Griffin | Gryffindor: Physical Arts en Discord and Dueling | 1.5 | 1.7 | Tahani
Ilias Cadmus Peverell | 20 | M| Pureblood | Charles de Vilmorin | Gryffindor: Philosophy of Power en Reflections on Magic | 1.5| 1.7 | bitterzoet
Samuel "Sammy" Wynn | 19 | M | Muggleborn | Daniil Kalinin | Gryffindor: Discord and Dueling en Medicinal Magic | 1.6 (inclusief relatielijst) | Mazino
Asher Felix Wolf | 20 | M | Half-blood | Anar Khalilov | Ravenclaw: Elemental Magic en Mental Arts | 1.6 (inclusief relatielijst) | Mazino
Castor Arius Black | 20 | M | Half-blood | Thomas Doherty | Gryffindor: Philosophy of Power en Discord and Dueling | 1.6 | 5.18 | Syaoran
Morpheus Salazar Gaunt | 20 | M | Pureblood | Maverick LaRue | Slytherin: Medicinal Magic en Philosophy of Power| 1.2 | 1.7 | verbeelding

Rose Malfoy | 19 | F | Pureblood | Anya Taylor-Joy | Slytherin: Wandlore en Mythological Creatures | 1.4 | 1.7 | Tahani
Marcelene Rosewood | 20 | F| Half-blood | Hande Ercel | Hufflepuff: Mythological Creatures en Medicinal Magic | 1.5 | 1.9 | Novalunosis
Lenore Vonetta Daneer | 19 | F | Pureblood | FC | Gryffindor: Mythological Creatures en Advancement of Magic | 1.2 | 1.9 | Vermithor
Nizana Alina Thindrell | 19 | F | Half-blood | FC | Ravenclaw: Physical Arts en Medicinal Magic | 1.6 | 4.19 | ThestraI
Meredith "Merry" Marjorie Gaunt | 19 | F | Pureblood | Aga Cioska | Slytherin: Old Age Developments and Civilizations en Mental Arts| 1.4 | 1.7 | bitterzoet
Beatrice Leybourne | 19 | F | Half-blood | Sage Tullis | Ravenclaw: Underwater Folk en Transformative Art | 1.6 | 5.18 | Saureus
Niamh Elowen Bones | 19 | F | Pureblood | Freya Allan| Hufflepuff: Mental Arts en Transformative Art | 1.3 | 1.7 | verbeelding

Kamerindeling

Quidditch
Dit jaar is er een nieuw, afdelingsoverstijgend Quidditch-team opgezet dat in een amateurcompetitie gaat spelen, en, wellicht in de toekomst, zelfs tegen andere scholen. Betrokken bij de opzet hiervan is Ilias Peverell. De meeste plekken zijn inmiddels ingevuld; de eerste training staat op de planning.

Indeling

Speciale functies

Onderwijs
Het geboden onderwijs bestaat met name (onderzoeks)seminars en stages. Onderwijs is vaak facultatief. Er wordt een behoorlijke inspanning verwacht en een beroep gedaan op de zelfstandigheid van studenten. Twee keer per week is er een seminar van een dagdeel dat voor alle studenten verplicht is. Hierin worden uiteenlopende onderwerpen behandeld: doorgaans pittigere vormen van magie of theorie. Verder kunnen studenten zelf of in groepsverband aan docenten of vakspecialisten vragen onderwijs te verzorgen; dit wordt sterk aangemoedigd. Experts kunnen worden ingevlogen vanuit allerlei instituten en afdelingen. Sommige docenten hebben ook een tweede, andere aanstelling in het veld.

Regels
| Geen ruzie of gedoe
| Posts worden in het Nederlands geschreven
| Geef bij langere aanwezigheid dit even aan bij zowel de TS en tegenschrijver
| Laat het even weten als je je wil uitschrijven
| Houd rekening met elkaar bij het afspreken van relaties: claim niet direct alle liefdesrelaties en overleg of iedereen genoeg boeiende dynamieken heeft
| Er geldt een maximum van twee personages; slechts één vrouwelijk personage en één mannelijk
| Personages dienen realistisch vormgegeven te worden, dus met voldoende flaws en keuzes die daadwerkelijk gevolgen hebben
| In deze RPG worden geen Veela, Metamorphmagi, Legilimens of tovenaars met een andere speciale status geschreven
| Schrijf niet voor een ander zonder overleg
| 0 woorden minimum
| Voel je vrij om bijpersonages (NPC’s) in je post te betrekken
| Houd je aan de huisregels van Qreaties
| Later inspringen met een nieuw personage is altijd mogelijk
| Plaats een trigger warning en/of leeftijdscategorie bij dergelijke onderwerpen – daarnaast zien we geen plaats voor eetstoornissen en seksueel geweld in dit verhaal
| Indien je over delicate onderwerpen schrijft: behandel deze met respect en doe je onderzoek: gelieve geen heftige backstories op te stellen voor shock value

[ bericht aangepast op 18 nov 2024 - 11:03 ]

Omnia mutantur, nihil interit

11 aug 2024 - 19:46 littlestorm is offline

littlestorm 425

Mijn topicssss

Must be emasculating to be replaced by a teenage girl - Beatrix

14 aug 2024 - 0:25 catastrofe is online

catastrofe 865

Morpheus Salazar Gaunt

20 ● Slytherin ● Pureblood ● Philosophy of Power & Medicinal Magic ● Owlery ● Rose

Morpheus had zich voortreffelijk gedragen, vond hij zelf. En dat terwijl hij toch dolgraag minstens de helft van zijn nieuwe teamgenoten de ziekenboeg in had willen slaan. Zelfs Ilias Peverell had tijdens de eerste training niet volledig aan zijn inwendige woede kunnen ontsnappen. Toen de Gryffindor zich met zijn verschrikkelijke kamergenoot bemoeide op een manier die zo joviaal was dat het aan Morpheus vrat, had hij prompt de eerste de beste Bludger die Emrys’ kant op suisde over het hoofd gezien. Old habits die hard, had hij met een verontschuldigende grijns over het veld geroepen. Helaas had de ijzeren bal de jongen slechts geschampt.
Na afloop was er maar weinig waar hij nog minder zin in had dan plichtsgetrouw borrelen terwijl zijn hoofd er niet naar stond. Zonder nog iets te zeggen had hij de kleedkamers als een van de eersten verlaten. Uit een zwak automatisme was hij naar de Uilenvleugel gebeend. Het perkament dat hij die ochtend in allerijl uit zijn bureau gegrist had brandde in de zak van zijn gewaad. De dag daarvoor had een zesdejaars Slytherin Prefect hem met een ongemakkelijke glimlach aangesproken en hem geïnformeerd dat ze Nimue huilend bij het raam in de leerlingenkamer had aangetroffen. Ze maakte zich zorgen. Morpheus had zijn zusje bij het ontbijt opgezocht en geconstateerd dat ze er inderdaad niet uit zag alsof ze genoeg slaap kreeg. Met een zwaar hart had hij zijn spiegelei naar binnen gewerkt terwijl hij zijn best dood om domme woordgrappen over Fabeldieren te maken, de een meer geslaagd dan de andere. Nimue had geforceerd gelachen.
Tot overmaat van ramp bleek toen ook nog dat Elysia niet alleen na bedtijd op de gangen was geweest, maar met een half-blood door het kasteel had gedwaald. Morpheus had zijn zusje geen blik waardig gekeurd terwijl hij alleen maar kon denken hoe hun vader vroeger ongetwijfeld de schaal kwark die ze nu scheidde naar haar hoofd zou hebben gegooid. Hij had Mordred met zijn huiswerk voor Charms geholpen en pas daarna was hij naar zijn eigen seminar gehold.
De geur van zaagsel wasemde hem al meters eerder tegemoet en fronsend betrad Morpheus de Uilenvleugel. Een uil die zich had verwaardigd om zich beneden bij de ingang te installeren vloog met een kwade uitdrukking op de kop op. ‘Stil maar,’ mompelde Morpheus al even verontwaardigd.
Wezenloos keek hij om zich heen. Soms, buiten de spits van leerlingen die post te versturen had, trok hij zich hier graag op de meest onlogische tijdstippen terug om in alle rust zijn ouders te kunnen schrijven. Zoals gewoonlijk nam hij plaats in de eerste vrije erker die hij op het pad omhoog tegen kwam. Morpheus tilde zijn benen een stukje op en liet zijn voeten parallel tegen de muur rusten.
Hij had net zijn veer gevonden toen hij naar de lege ruimte op het blad staarde waar hij normaal gesproken de aanhef de plaatste. Een eenzame “E” stond in het midden, halverwege afgebroken als een geknakt bloemensteeltje. Als verdoofd tuurde hij naar de delicate patronen die de structuur en herkomst van het perkament verraadden. Morpheus legde zijn veer weer neer.
Wat moest hij zijn vader in hemelsnaam schrijven?
Morpheus kwam overeind en draaide zich af van de toren. Zijn benen liet hij over de rand bungelen. Beneden in het dal vloog een reiger over alvorens in het riet te verdwijnen.
Zijn rapport zou zijn vader nooit bereiken. Morpheus betwijfelde of er nog iets van leven in zijn brein aanwezig was. Of hij gezichten aan de namen kon koppelen.
Hij moest zich hier nu over buigen. Er was simpelweg niemand anders die het zou doen. Ze waren allemaal aan hem overgeleverd. Natuurlijk had Morpheus altijd al een oogje in het zeil gehouden als het op zijn broertjes en zusjes aan kwam. Maar nu besefte hij des te sterker dat ook dit een routine was waar hij niet langer een beroep op kon doen. Voor even wenste hij dat hij, zoals vroeger, al zijn zorgen op papier kon zetten en dat ze dan met de vaart van een Pixie weg vlogen. Vervolgens losten zijn ouders alles op en werd er nooit meer over een misstap van zijn broertjes of zusjes gesproken.
Met een akelige uitdrukking op zijn gezicht klom hij uit de erker en verscheurde hij het perkament. Morpheus ademde in en uit, voelde zich stom dat hij hier niet bij stil had gestaan. Een amateur, dacht hij smalend.
Met tegenzin liep hij verder de trap op. Nu hij hier toch was kon hij op z’n minst controleren of er al antwoord van Gringotts was. Toen Morpheus laatst de toegang tot hun kluis was ontzegd had hij de goblin achter de balie het liefste de huid vol willen schelden. Met moeite had hij zich weten te beheersen en op ferme toon had hij de medewerker in kwestie duidelijk gemaakt dat ze nog wel van hem zouden horen. Waarvan akte, had Morpheus gedacht toen hij driftig allerlei argumenten en reglementen had zitten pennen.
Hij was nog maar nauwelijks boven toen hij een zachte stem hoorde. Morpheus kromp ineen toen hij zich realiseerde dat het Rose was en vloekte inwendig. Ook dat nog.
Het liefste wilde hij zich uit de voeten maken. Hoe saai, degelijk en zachtaardig hij haar ook vond, het voelde onprettig om haar zonder haar medeweten te observeren. Toen hij zijn tweede naam hoorde, fronste hij tot hij afleidde dat ze vermoedelijk tegen een uil sprak. Morpheus rolde met zijn ogen en liep stug verder.
Zij mocht opdonderen. Hij liet zich niet door haar van zijn stuk brengen.
Al was het natuurlijk handig geweest als ze elkaar ontlopen hadden. Morpheus was misleid door haar zachte fluistering, die hem onterecht had doen vermoeden dat ze zich hogerop schuil hield.
Maar nu stond ze recht voor hem. De zucht die ze slaakte, ontging hem niet.
’Rose,’ bromde Morpheus op een toon die zijn ongenoegen duidelijk kenbaar maakte. Hij keek toe hoe ze gracieus overeind kwam en haar mantel schoon veegde. Morpheus schraapte zijn keel. In ieder geval was ze mooi. Dat was toch iets.
Maar ze was geen Nizana. Of Nore. Ze ontbeerde in alles het zelfvertrouwen en de daadkracht die hij adoreerde in zijn ex-geliefde en zijn beste vriendin. Onwillekeurig schudde hij kort zijn hoofd.
’Het is niet de bedoeling dat we alleen zijn,’ zei hij zakelijk in de hoop snel een einde te breien aan deze onvoorziene ontmoeting. Het gekras van de uilen was gestopt en achter Roses hoofd zag hij her en der flitsen van nieuwsgierige, amberkleurige ogen heen en weer schieten. Waar waren die vervloekte huiselven als je ze nodig had?
Op dat moment viel zijn blik op haar schouder, waar nog een crèmekleurige veer op leek te zweven die ze had gemist. Morpheus zei er echter niets van, en reageerde simpelweg: ‘Wees maar zuinig op die mantel. Ze stoppen met de productie.’
Morpheus wilde opnieuw kuchen om aan te geven dat hij nu verder wilde lopen toen er plotseling een zacht gekrijs opsteeg. Ergens nabij, vermoedde hij, maar hij zag niets. ‘Wat is dat in hemelsnaam?’ zei hij op bijna beledigde toon.

[ bericht aangepast op 14 aug 2024 - 22:45 ]

Omnia mutantur, nihil interit

14 aug 2024 - 16:43 LordJohn is online

LordJohn 10839

EMRYS LLOYD

20 — Gryffindor — Chaser — Physical Arts & Discord and Dueling — Quidditch pitch — Merry

Emrys bewoog zijn linkerarm een paar keer en trok de mouw van zijn Quidditchoutfit op. Hij zag nog geen blauwe plek, maar het zou niet lang meer duren. Morpheus had geheel per ongeluk een Bludger zijn kant op gesmeten. De Bludger had hem gelukkig niet vol geraakt, maar was toch hard genoeg tegen zijn schouder aangekomen dat hij een kneuzing voelde opzetten. Voor iedereen was het nieuwe team wennen. Emrys was dolgelukkig dat hij weer op een wat meer kon trainen, maar het was raar dat hij dit keer mét zijn voormalig rivalen moest spelen. Morpheus leek het ook even vergeten te zijn. Natuurlijk. Zolang hij er geen botbreuken en inwendige bloedingen aan overhield, vond hij dit te overzien.
Vrijwel iedereen had het veld al verlaten, maar Emrys bleef nog even achter. Op zijn — relatief oude — bezem raasde hij nog even over het veld heen, terwijl hij de Quaffle behendig van zijn ene in zijn andere hand gooide en ook nog even door de ringen aan het uiteinde van het veld smeet. Na de eindeloos lange vakantie was het fijn hier weer te zijn. Behalve Hogwarts voelde hij zich nergens echt helemaal thuis. Hij wilde nog niet denken aan het einde van het schooljaar, waar hij de school toch echt officieel zou moeten gaan verlaten.
Emrys landde op de grond en klemde de Quaffle stevig onder zijn niet-pijnlijke arm, terwijl hij naar het hok liep waar ze de bezems bewaarden. Daaruit pakte hij de houten kist waarin de Snitch, Quaffle en Bludgers werden opgeborgen. De Quaffle legde hij er alvast in en meteen kwam hij weer overeind. Zijn oog viel op Merry, die als enige nog op het veld aanwezig leek te zijn. In tegenstelling tot de andere Gaunt, leek Merry zich niet zo druk te maken over Emrys' aanwezigheid.
'Hé,' begroette hij haar met een kleine glimlach. Hij drukte met zijn rechterhand weer even tegen zijn linkerschouder. Au. 'Je hebt me volgens mij behoed voor meer ongelukken vandaag, dank je wel.' Hij kon dit keer een grijns niet onderdrukken. Haar neef was niet Emrys' grootste fan, en Emrys deed ook zeker zijn best om de Slytherin eens in de zoveel tijd flink te irriteren. Het leek hem zonder enige moeite te lukken. 'Moeten we de Bludgers nog zoeken en opbergen?'

To: Niamh
Eindelijk!!!!! Vond het nu al geweldig
Ennnn jawel
Wordt een mooie blauwe plek
Zal hij leuk vinden

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

17 aug 2024 - 21:21 bitterzoet is offline

bitterzoet 34

Ilias Peverell

20 ● Gryffindor ● Tribunes ● Niamh

Het was droog en de zon stak nog net boven de heuvels uit. Toch was Ilias erin geslaagd zijn Quidditchkostuum zo vies te maken dat het leek alsof hij uren door de modder had geploegd. Zodra de wedstrijd voorbij was, had hij zijn beenbeschermers losgemaakt om ze tegen elkaar aan te kloppen. Zand stoof in de rondte en verdween tussen de houten vloerplanken van de omkleedtent.
Nu zag hij er weer respectabel uit, of in ieder geval respectabel genoeg om rond te hangen op de tribunes, om te proosten op hun allereerste training. Het grootste deel van hun team hing nog ergens anders rond. Emrys en Merry waren beneden op het veld en een aantal mensen waren er meteen tussenuit geknepen, waaronder Morpheus Gaunt, die wel erg selectief zijn best had gedaan om Bludgers bij zijn teamgenoten weg te houden. Toen ze nog tegenstanders waren had Ilias altijd gedacht dat je de jongen beter met dan tegen je kon hebben, maar na vandaag was hij daar plots niet meer zo zeker van. Hij hoopte maar dat Emrys en Morpheus hun vete in ieder geval op het veld opzij konden zetten. Anders zou hij met beiden een gesprek moeten voeren over sportiviteit en teamgevoel en meer van dat soort holle termen waar hij liever bij vandaan bleef. (Bovendien zou Emrys zijn halfslachtige poging om een echte teamcaptain te zijn alleen maar met lachen beantwoorden.)
Alleen Niamh was er ook al. Ze zag er enigszins verwaaid uit, net als hij, met een blos op haar wangen. ‘Dankje,’ glimlachte hij toen ze zei dat dit Quidditchteam een goed idee was geweest. ‘Volgens mij moet iedereen nog een beetje wennen, maar dat lukt vast snel genoeg,’ voegde hij fronsend toe. Veel van hen hadden überhaupt nog nooit samen getraind.
Het idee voor het team had hij op een stuk perkament gezet en opgehangen in het kasteel, zodat iedereen die wilde kon reageren, maar een paar mensen had hij daarnaast nog persoonlijk benaderd. Als je toch een team samen kon stellen zonder de begrenzingen van een afdeling, kon je net zo goed een beetje cherrypicken. Niamh had hij na één van hun lessen aangesproken. Vlak voor de zomer hadden ze het nog gehad over die ene wedstrijd waarbij Gryffindor het onderspit had moeten delven tegen Ravenclaw, door háár doelpunten, die hij niet tegen had weten te houden.
En voor de vakantie was er natuurlijk ook de kus geweest, die was onderbroken door een huis-elf – Ilias voelde zich niet snel oncomfortabel, maar zelfs hij kon niet ontkennen dat het een ongelukkige loop van gebeurtenissen was geweest. Ach – het had geen zin er te lang bij stil te staan, en enig ongemak dat hij over de situatie gevoeld had, was gedurende de zomer allang weer verdwenen.
Hij knikte enthousiast toen ze over kostuums begon. ‘Goed voor het saamhorigheidsgevoel,’ merkte hij op. ‘Misschien onthoudt Morpheus dan wie hij wel en niet van hun bezem hoeft te slaan.’ Het idee van afdelingskleuren die zichtbaar werden in de zon klonk geweldig. ‘Dat weet ik wel zeker,’ zei hij toen ze aangaf dat waarschijnlijk wel te kunnen, want aan haar Transfiguration-capactiteiten twijfelde hij geen seconde, net zomin als aan haar smaak.
Net als Niamh pakte hij een flesje Butterbeer aan en nam na het proosten een slokje. Normaal greep hij niet snel naar het drankje – te zoet – maar na een potje Quidditch was het de perfecte dorstlesser. Hij hield zijn blik op de hals van het flesje gericht terwijl Niamh vroeg naar zijn zomer. ‘Het was prima,’ zei hij. ‘Ik ben niet weggeweest. Emrys is een paar weken langs geweest. Ik denk dat mijn ouders hem inmiddels als hun vierde kind beschouwen. Hoe was het in Carrigaholt?’ vroeg hij geïnteresseerd. ‘Heb je nog een harp weten te vinden?’

[ bericht aangepast op 17 aug 2024 - 21:22 ]

19 aug 2024 - 22:56 littlestorm is offline

littlestorm 425

◤ ◥
slytherin
◣ ◢

◤ ◥
23
◣ ◢

◤ ◥
mudblood
◣ ◢

𓆘
*₊

ELIKAI AERRYN
^{^{^𓆙}}

° . 𓆘 . *₊ ♔ ☆ . ° ✘ .

❛❛ Been trying hard to not get in T R O U B L E but I've got war on my M I N D .❜❜

° . 𓆘 . *₊ ♔ ☆ . ° ✘ .

wearing a white blouse, black trousers and a long black coat ✘ with Sammy, men's locker room

Elke dokter zal je vertellen dat een ziekte tot de dood kan leiden. Ziektes, zoals de drakenpokken, de bloedvloek, de zwarte dood... Daarbij is zo'n einde bijna onmiskenbaar.
Maar niemand zegt ooit dat de dood een ziekte op zichzelf kan zijn. De dood kan je achtervolgen, je lichaam martelen en overnemen zoals een ziekte dat kan, tot het punt waarop er geen weg terug is naar je ooit schone en pure menselijke lichaam. Het idee van de dood kan al rillingen over een ruggengraat bezorgen, kan je in je dromen achtervolgen, en kan je elke keer dat je denkt dat je boven water gaat, je weer mee de diepte in sleuren, misschien zelfs erger dan een ziekte. Vanaf het moment dat je in aanraking komt met de angst, zullen als je beslissingen en keuzes vanaf dat moment worden gemaakt met het idee dat je ooit zal gaan sterven in je achterhoofd. Ooit komt er namelijk een einde aan, en dan maakt het niet uit wie je bent of waar je staat op het podium, het maakt uit of je geleeft hebt.
Heb je, in de momenten voor je laatste uren, geleefd?
Misschien was het de angst om onbekend, onherinnerd en plotseling te sterven die zijn broer uiteindelijk fataal werd, omdat Elikai niet kon geloven dat Arzhel zo gemakkelijk een gevecht tegen een ziekte zou verliezen. In zijn laatste momenten was zijn broer sterk. Maar misschien was het wel de blijvende angst om ooit te verliezen die zijn hoop wegnam. Toen de artsen zeiden dat ze niets meer voor hem konden doen, gaf hij zich daar waarschijnlijk helemaal aan over. Het was de angst. Niet de nietsbetekenende ziekte. Elikai zou nooit, nooit kunnen, accepteren dat zijn broer zomaar zou sterven.
Hij bracht die middag zijn tijd door op het dak van de school, zoals hij dat altijd doet, en staarde verbitterd en veel te boos naar de onschuldige hemel, alsof die hem zijn broer had afgenomen. De woede van de Slytherin moest niet onderschat worden. Het kon vergeleken worden met pandora's box. Verschuilen was het beste, voordat iemand zijn spinnenweb aan chaotische, explosieve gevoelens zou losbreken en hij zichzelf niet meer kon tegenhouden om zijn toverstaf te grijpen.... Tegen een andere leerling vechten zou slecht staan op zijn cv, misschien wel zijn kansen in de toekomst verpesten, voordat hij ze überhaupt had toegereikt gekregen. Misschien, heel misschien, was het dak wel de beste optie om op dit moment te blijven.
Totdat de prins zich natuurlijk begon te vervelen. Zoals hij dat altijd doet.
Elikai had vermaak nodig, een muze, iets of iemand om hem te bevrijden van deze kwelling van verveling... Toen hij zich plotseling realiseerde dat hij toch een taak had. Waarom niet meteen op zoek gaan naar dit Malfoy-girl, Rose? De enige echte, het meisje waar iedereen hem over vertelde als hij zelfs maar wandlore benoemde. Ze kon hem het echte verhaal vertellen over wat zijn broer zocht, of hem op zijn minst... een beetje op weg helpen. Terwijl hij naar zijn toverstok staarde, schoot de spreuk hem te binnen.

Apparate.
En plotseling verscheen hij vlak bij de tribunes van de zojuist afgelopen Quidditch game. De rook die zijn spreuk achterliet, verdween weer in de lucht alsof er niets was gebeurd. Elikai had Rose hier verwacht. In de zomer had hij haar gevraagd om af te spreken, omdat hij wat vragen had over zijn toverstaf en vooral over de geruchten die om Thestral Hair als core hingen. De papieren die hij had onderzocht bevatten ogenschijnlijk waardevolle informatie, iets over de kracht ervan, maar Elikai kon de volledige waarheid alleen ontdekken met een expert in wandlore. Deze taak kon alleen een taak zijn voor Rose, aangezien er niemand anders was aan wie hij deze geheime missie wilde toevertrouwen.
Maar in de menigte die van de tribunes kwam, leek het Malfoy-meisje er niet tussen te zitten, waardoor de tovenaar gedwongen werd om naar boven te gaan, iets wat hij eigenlijk liever niet wilde doen. Elikai zuchtte, de motivatie missend om zich bij het luide gejuich voor wie er ook had gewonnen, te voegen. Het leek erop dat zijn zoektocht meer van hem vergde dan hij in eerste instantie had verwacht. Hoe onbeschoft.

Terwijl hij rondliep, weg van de menigte, zag hij een deur waar de spelers uit leken te komen. Er stond inderdaad het woord 'spelers' op de deur. Een ruimte waar Elikai waarschijnlijk niet in mocht, maar ach... Hij had doelen, goede, goede redenen, om Rose te vinden, dus zou hij gewoon deze ene keer naar binnen gaan.. Je weet het nooit, misschien kende Rose Malfoy een speler en hing de dame die hij zocht hier wel ergens rond, hij had geen idee met wie ze omging behalve met Niahm, maar Niahm was behoorlijk populair. Als ze dit meisje aan iedereen zou voorstellen, zoals ze ooit Elikai aan Rose had voorgesteld, zou Rose overal en met iedereen kunnen zijn en dan zou dit een hele zoektocht worden.
Elikai had er nu geen zin in om aan die inspanning te denken. Hij opende nu gewoon een deur en liep door de gang. Dat was wat telde. Sommige afslagen links, sommige afslagen rechts, bla bla bla. Elikai raakte de tel kwijt... Misschien had hij het mis. Op een dak hangen was beter dan dit.
Aan de andere kant van de gang stonden wat meisjes te kletsen en liepen naar hem toe. Zouden ze merken dat hij hier niet thuishoorde? Er was maar één ding dat hij kon doen als dekmantel, er verdwaald uitzien. Hij glimlachte en zwaaide naar hen, terwijl er inderdaad één voor hem bleef staan, fuck.

''Ben je verdwaald? Vroeg de kleine blondine.
''Uhm,'' denk na Elikai, gebruik dat brein van je!
Elikai glimlachte, krabde op zijn hoofd en keek om zich heen alsof hij echt verdwaald was. Hij knikte toen naar haar, zich beschaamd gedragend alsof hij inderdaad te bang was om de weg te vragen. ''Yea, Ik-'' Kom op Elikai! Een goede leugen, een goede leugen....
''Kijk... Ik ben mijn sokken vergeten in de kleedkamer van de mannen. Ik ben een nieuwe speler in het team, weet je... Het grappige is, ik liep er net nog weg en nu... Nu ben ik alweer vergeten waar ik vandaan kwam. Denk je dat je me hiermee kunt helpen?''

Het meisje glimlachte, ze geloofde hem helemaal. ''Oh, ik begrijp het nu, je bent Sammy. De nieuwe speler van het studententeam! We hebben al veel over je gehoord!'' ze wees naar een deur achter hem, had hij dat echt gemist? ''En daar moet je heen!''
Elikai knikte, maar merkte dat ze stil bleef staan. Het kleine meisje zou echt gaan wachten tot hij de mannenkleedkamer inging... Serieus? Zelfs dat? Hij glimlachte, ongemakkelijk, liep achteruit, mompelde iets als ''dankjewel'', voordat hij de ruimte in sprong om haar starende blik te ontwijken.

Elikai zuchtte en ging op een van de banken zitten bij wat kluisjes waar het meisje hem niet kon zien. Voor de zekerheid deed hij alsof hij tussen zijn benen eronder zocht. Als iemand het zou vragen, weet je, dan zou hij inderdaad gewoon zoeken... Iets... Sokken?
Hij keek een paar seconden naar de lege vloer, waarschijnlijk zag hij er heel vreemd uit, maar hij had geluk. Het spel was afgelopen, dus de spelers waren waarschijnlijk al weg. Hij had in ieder geval nog niemand gezien... Nog niet... Misschien had Elikai wel geluk? Dat kon tegenwoordig nog? Een gevoel dat hij de laatste tijd niet meer had, misschien stonden de Goden wel aan zijn kant vandaag... Misschien had hij toch wel iets goeds gedaan, de jongeman zou bijna grijnzen...
Als er niet opeens een roodharige bij hem in de ruimte verschenen was.
Dit moest er vast gek uitzien...
''Uhm,'' mompelde hij zachtjes, nog steeds met zijn gezicht naar beneden tussen zijn benen, opkijkend naar de jongen die hij nog nooit eerder had gezien. ''Dit moet er vast raar uitzien....'' Zijn hoofd was leeg, behalve de sokken. Verdomme, als hij maar kon stoppen met denken aan het verliezen van sokken. ''Sammy?''
De naam verraste hemzelf ook, maar hij herinnerde zich de naam die het meisje net had genoemd. Een nieuwe speler. Een nieuw gezicht. Misschien was dit de reddende gedachte die hij had. Misschien was hij nog niet gek geworden.
''Sammy, de nieuwe speler, heb je hem misschien gezien?''

[ bericht aangepast op 20 aug 2024 - 21:00 ]

Must be emasculating to be replaced by a teenage girl - Beatrix

20 aug 2024 - 11:42 Culloden is online

Culloden 693

ALEXANDER MARLOWE NIGHTSHADE
20 - Ravenclaw - Underwater Folk & Ancient Tongues and Runes - at lakeside - with Lenore

Misschien had hij het zelf gezocht, maar Xander kon de flirterige opmerkingen die vaak door zijn hoofd spookten maar zelden tegenhouden. Het was gewoon een deel van wie hij was en wanneer iemand anders dan op zijn woorden in ging, kon hij het niet laten om dubbel zo hard terug te slaan. 'Mhm, is dit jouw manier van zeggen dat je me gemist hebt?'
Xander beet kort op zijn tong terwijl hij kon zien dat Lenore duidelijk tevreden was met haar opmerking. 'Oh, iedere minuut meer en meer,' was zijn eigen reactie op haar woorden. Zijn blik bleef misschien iets te lang hangen, maar meer dan dat was het niet. Of dat was toch wat hij zichzelf voorhield.
'Tijd en ik zijn vandaag niet elkaars beste vrienden, hij haalt me steeds in,' verklaarde de brunette. Eén van zijn wenkbrauwen schoot omhoog, wetende dat ze normaal gezien haar zaakjes wel op orde had. Het gebeurde dan ook zelden dat ze niet op haar plekje aan de oever van het meer zat.
'Iets teveel aan je hoofd vandaag?' Hij hees de tas met zijn spullen nog wat hoger op zijn schouder.
'Het verzorgen van de Abraxans liep ook wat uit,' ging Lenore verder waarmee ze hem ook meteen een vraag op zijn antwoord gaf. 'En daarna moest ik even een kijkje gaan nemen bij de eerste Quidditch trainingen. Ben je daar ook nog geweest of heb je al je vrije uren hier vertoefd?' Xander schudde zijn hoofd.
'Nee, ik ben inderdaad wat te lang in het water gebleven,' bekende hij eerlijk. Niet dat Quidditch echt zijn ding was. Xander was niet te vertrouwen op een bezemsteel en was alleen door Niamh te overhalen voor een vlucht over Hogwarts. De helft van de tijd klom hij dan ook nog eens achterop bij haar. 'Maar ik twijfel er niet aan dat ik vandaag nog een uitgebreid verslag van Niamh krijg,' voegde hij met een lachje toe. Het enthousiasme van zijn beste vriendin was niet te temmen, dus hij zou plichtsgetrouw een uitgebreide samenvatting van haar krijgen.
'Hoe was het zwemmen vandaag? Behalve vast en zeker verschrikkelijk koud.' Hij schoot in de lach toen hij de zachte "brr" hoorde, alsof ze het koude water al aan haar tenen kon voelen.
'Niks wat een hot air charm niet kan oplossen.' Inmiddels was hij wel heel wat kou gewoon door zijn frequente zwemmen in het meer, maar wanneer het echt koud was, kon hij altijd op magie voor een oplossing rekenen. 'De selkies waren in een goed humeur vandaag, dus ik heb rustig kunnen observeren.' En die bevindingen had hij netjes genoteerd zodat hij ze later kon gebruiken voor zijn schoolwerk.
Met een afwezig gebaar doelde hij op een stuk boomstronk dat enkele passen verderop lag en waarop ze wel even konden gaan zitten. 'Je bent altijd welkom om een keer mee te gaan. Ik ben er zeker van dat de selkies je heel interessant zullen vinden.' Een ondeugende grijns nestelde zich op zijn lippen, haast wetende dat Lenore zijn aanbod zou afwijzen. 'Maar vertel, hoe waren de Abraxans?' wilde hij van haar weten. Soms vond hij het vervelend dat hij de lessen van Mythological Creatures niet volgde en zulke dingen moest missen, maar langs de andere kant zou hij zijn Underwater Folk lessen voor geen goud willen ruilen.

Nothing is impossible in my own powerful mind.

20 aug 2024 - 15:44 Mazino is online

Mazino 5469

┌────⇌•••⇋────┐

Samuel "Sammy" Wynn

└────⇌•••⇋────┘

_{◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤}
^{◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤}

Rot bezem! Rot training! Met dat Ilias het einde van de training aankondigde was Sammy zonder een woord er vandoor gevlogen. Het was niet dat de training perse slecht ging en dat hij niks voor elkaar kreeg. Meer dat elke beweging die hij op de schoolbezem wilde maken, zoveel meer moeite kostte om voor elkaar te krijgen. En snelheid behouden, ho maar! Voor een eerste training met het nieuwe team had hij echt te vaak de quaffle gemist waardoor hij weer een duikvlucht moest inzetten. Uiteindelijk had Sammy de schoolbezem geforceerd langer te vliegen en hem hoog tussen de torens te brengen. Morpheus' bezem zou er allemaal geen probleem mee hebben gehad en Sammy wist meteen dat die gedachten ook het hele probleem was geweest. Hij moest 'm nog steeds teruggeven aan de Slytherin, maar met dat ze elkaar al een paar keer voorbij waren gelopen, was het er steeds niet van gekomen. De bezem lag nog steeds netjes ingepakt onder zijn bed, maar als hij terug in zijn slaapkamer was zou hij 'm in Morpheus' kamer droppen, dan was hij er vanaf, konden die pleuris schoolbezems stoppen met jaloers zijn en gewoon meewerken.

Hardhandig stopte Sammy de betreffende bezem terug in de kast. Het veld was leeg en met hoeveel mensen hij op de tribune zag, zou de kleedkamer dat ook zijn. Hij had nog een practicum op de planning staan dus veel tijd had hij ook weer niet om te zitten mokken, zijn planning was om om te kleden en meteen door te gaan. Het extra vliegen had al genoeg tijd gekost. Sammy's gedachten dwaalde af naar de les die hij straks nog zou hebben, misschien kon hij wel samenwerken met Luciano en misschien was dat ook gewoon een verschrikkelijk slecht idee. Hij begroette een paar jonge Huffelpuff meisjes die door de gang liepen terwijl hij richting de kleedkamer ging. De rondjes tussen de torens hadden zijn zeldzame slechte humeur gelukkig flink verbeterd. Waarom ze zo over hun woorden stamelde en hem extreem verbaasd aankeken snapte hij niet, maar het zou vast niet belangrijk zijn. Sammy sloeg de deur open, waarop de verbaasde blik die de meisjes net gehad hadden ook ineens op zijn gezicht zat. Wat deed zijn kamergenoot in de kleedkamer? En waarom staarde hij zo intens naar de vloer? Sammy had hem niet gezien tijdens training en er was verder niemand in de kleedkamer. Elikai had wel gelijk, het zag er inderdaad vreemd uit hoe hij daar zat. Ondertussen liep hij naar zijn school uniform dat in een van de kastjes lag en voordat hij zelf het woord kon nemen, ging de Slytherin verder en Sammy keek op toen zijn naam genoemd werd. Hij wilde bijna antwoorden toen Elikai verder sprak en hem in z'n gezicht vroeg of hij zichzelf gezien had. Een glimlach verscheen op Sammy's gezicht.
"Nee, nie gezien met training," zei hij en Sammy trok zijn gezicht in een bedenkelijke uitdrukking, alsof hij er serieus over nadacht. "Heb je 'm ergens voor nodig?" Oke, misschien was Sammy wat asociaal geweest om Elikai tot nu toe praktisch te negeren en al zijn vrije tijd buiten zijn kamer door te brengen, maar de Slytherin had op zich kunnen weten dat hij recht tegenover zijn kamergenoot zat. Hoewel, als zijn kamergenoot zo slecht oplette, kon dit nog wel eens een erg leuk jaar worden. De bedenkelijke uitdrukking was ondertussen vervangen door de glimlach die Sammy standaard op z'n gezicht had en hij begon met het uittrekken van z'n oude Gryffindor trainingsgewaad.

Elikai
Quidditch kleedkamers

_{◢◤◢◤◢◤}
^{◢◤◢◤◢◤}

19
Muggleborn
Gryffindor
Chaser
1e jaar
Discord and Dueling
Medicinal Magic

[ bericht aangepast op 20 aug 2024 - 16:23 ]

Do it scared, but do it anyway.

20 aug 2024 - 23:22 catastrofe is online

catastrofe 865

niamh elowen bones

19 ● Hufflepuff ● Pureblood ● Seeker ● Mental Arts & Transformative Art ● Tribunes ● Ilias

Ilias glimlachte en Niamh voelde zich nog wankeler dan de allereerste keer dat ze door haar broer op een bezem was gezet. Bijna automatisch glimlachte ze terug terwijl ze uit alle macht hoopte dat niets in haar reactie verwachtingsvol overkwam. Zo goed als het ging, slikte ze haar teleurstelling weg. Haar ouders hadden tijdens de vakantie regelmatig aangedrongen of ze hulp nodig had met het vinden van een nieuw courtship. Nee hoor, had Niamh die zorgen koppig weggewuifd. Maar nu ze terug waren op Hogwarts en hij niet anders naar haar keek dan naar ieder ander meisje schaamde ze zich dood dat ze zichzelf in de zomer had toegestaan te fantaseren over hoe de toekomst eruit kon zien. Natuurlijk zag hij niets in haar. Waarom ook wel?
’Ik denk het ook.’ Voor de meeste van hun teamgenoten gold dat ze eerder rivalen waren geweest. In meer of mindere mate gold dat ook voor Niamh, al was zij de enige Seeker in het team en hoefde ze geen tweede speler naast zich te dulden. Hetzelfde gold natuurlijk voor Ilias.
‘Maar goed, voor ons is het makkelijk praten,’ zei ze. ‘In onze solistische posities.’
Tot haar ergernis ontging het haar niet dat er geen bericht van Nizana binnen kwam. Niamh had onmiddellijk spijt van haar poging tot toenadering. Had ze iets verkeerds gezegd? Iets dat niet goed viel?
Zonder dat ze er erg in had, was de glimlach die praktisch altijd rond haar lippen hing weggevaagd. Niamh werd pas weer bij het gesprek betrokken toen Ilias enthousiast reageerde op haar voorstel om een tenue te ontwerpen. ‘En we moeten er gewoon goed uit zien,’ vond ze, al twijfelde ze direct of ze dat wel had willen zeggen. Ze was dan wel veel bezig met haar uiterlijk, maar de kunst lag er juist in dat niet te laten doorschemeren aan anderen. Op Ilias’ opmerking over Morpheus reageerde ze niet. Niamh had geen zin in een nieuwe klacht van de jongen en besteedde liever geen aandacht aan hem.
Irritant genoeg voelde Niamh toch weer een sprankje hoop opleven toen Ilias verder sprak. ‘Volgende week neem ik wel een voorbeeld mee,’ beloofde ze. ‘Dan moet jij het eerst maar bekijken en goedkeuren.’
Ze proostten en Niamh nam een slokje Butterbeer. Ilias vertelde wat over zijn zomer, maar het viel haar op dat hij eigenlijk weinig zei. Niamh glimlachte echter toen hij over Emrys begon. Ze wist al dat haar vriend de zomer bij de Peverells had doorgebracht, maar ze vond het leuk om te horen dat anderen net zo hoog van hem op gaven. ‘Gezellig,’ knikte ze. Ditmaal dwong Niamh zichzelf om geen nieuwe vraag te stellen en af te wachten.
De wedervraag die Ilias haar stelde kwam echter zo onverwachts dat ze even niet wist wat ze er mee aan moest. Niamh had van tevoren verschrikkelijk tegen de zomer op gezien – zo erg dat ze haar ouders had geschreven met het verzoek bij een vriend of vriendin te mogen logeren. Toen ze dat hadden geweigerd, had ze plannen gemaakt om haar gedachten zoveel mogelijk te verzetten om de dagen, in afwachting van Catriona’s sterfdag. Ze had zelfs overwogen om harp te leren, een instrument dat door verschillende familieleden Bones bespeeld werd.
‘Ehm –‘ begon Niamh overdonderd. Was dit wat hij van die avond in het Waterlabyrint had onthouden? Ze waren de enigen geweest toen, de zon had laag tegen de horizon gehangen en een schitterende gloed over het water geworpen. Niamh had een verfrissende duik genomen toen ze binnen was gekomen, had zich ongemakkelijk gevoeld, maar niet zo erg dat ze zich had omgedraaid. Pas toen ze naar elkaar toe gezwommen waren had ze gemerkt dat er iets in Ilias’ houding veranderde. Voor ze het wist had een arm om haar schouder er toe geleid dat ze innig verstrengeld in het water lagen.
‘Wel op zolder één gevonden,’ antwoordde Niamh uiteindelijk. Ze gebruikte haar hand om te voorkomen dat er plukken lichtblond haar in haar gezicht vielen nu ze weer hoog in de toren stonden. ‘Maar ik geloof vooralsnog niet dat ik een groot talent ben.’ Ze kon niet voorkomen dat er een lichte kilte in haar stem sloop en liep iets dichter naar de rand toe. Beneden zag ze twee kleine figuren die ze herkende als Merry en Emrys.
Niamh vouwde haar ene arm over de andere en sipte opnieuw van haar Butterbeer terwijl ze zich net zo nonchalant probeerde te gedragen. Was Ilias het oprecht vergeten of deed hij maar alsof? Hoe dan ook deed het haar pijn te merken dat de kus, voor haar zelfs haar eerste, zo weinig voor hem betekende. Zelfs in de meest gunstige verklaring die ze voor zijn gedrag kon bedenken kwam hij er nog bekaaid af. Niamh beet op haar lip en vervloekte de salto die haar maag onwillekeurig maakte toen hij ook nog de naam van haar woonplaats wist – en vlekkeloos uitsprak.
Stilletjes wiegde ze het halfvolle flesje Butterbeer in haar handen. Waar blééf Emrys? Of Merry? Zelfs Marcelenes gezelschap was nu welkom. In alle eerlijkheid kon Niamh zich absoluut niets meer herinneren van waar ze het die avond allemaal over hadden gehad. ‘Dat je dat nog onthouden hebt,’ zei ze daarom hoofdschuddend.

[ bericht aangepast op 21 aug 2024 - 21:52 ]

Omnia mutantur, nihil interit

23 aug 2024 - 15:21 LordJohn is online

LordJohn 10839

ROSE MALFOY

19 — Slytherin — Pureblood — Wandlore & Mythological Creatures — Owlery — Morpheus

De manier waarop Morpheus haar naam uitsprak, zei genoeg. Ze waren geen van beiden blij met deze ontmoeting, ook al zou het in de toekomst vaker gaan gebeuren. Rose wilde nog niet denken aan het moment waarop ze het ja-woord tegen elkaar uitspraken. Ze zouden elkaar dan permanent moeten zien. En meer. Sinds de verloving besproken was, had haar moeder Rose al vaker geïnstrueerd dat de goede naam van de Gaunts en Malfoys voorgezet moest worden met kinderen. Meervoud. En zo snel mogelijk. Ze had meegaan geknikt, "natuurlijk, moeder" gezegd.
'Het is niet de bedoeling dat we alleen zijn.'
Rose keek naar Morpheus op. Het was schemerig, en hij viel haast niet op tegen de donkere achtergrond. Ze hadden hier toch niet afgesproken? Niemand kon ze dit kwalijk nemen. Maar ze zei niets. Haar moeder zou het niet waarderen als ze haar verloofde tegen zou spreken. Het nieuwsgierige gekras van de uilen, achter haar in de toren, zorgde ervoor dat haar verloofde toch wat verstoord opkeek.
'Wees maar zuinig op die mantel. Ze stoppen met de productie.'
Roses blik gleed weer even af naar haar mantel, waar ze nog een paar uilenveren vanaf streek. Kort knikte ze. 'Ik heb het gehoord,' reageerde ze. 'Jammer. Misschien wel beter voor de Hippogriff-populatie.' Ze keek weer op naar Morpheus en glimlachte even. Slechts één keer had ze een Hippogriff gezien, toen ze bij Care of Magical Creatures de kans kregen om het beest van dichtbij te bestuderen. Rose was gebiologeerd door het prachtige dier. Ze hoopte dat ze er snel nog een zou zien. Misschien moest ze Professor Guinevere Quinlan een keer vragen of het zou gebeuren. Het betekende echter niet dat ze deze mantel thuis zou laten, of helemaal niet meer zou dragen.
Hun oppervlakkige gesprek werd onderbroken door het kleine uiltje dat naast Rose nog op de grond lag. Wederom vond Morpheus het nodig commentaar te leveren.
'Het is een uil,' vermeldde ze, terwijl ze weer bukte en dit keer het uilskuiken oppakte. 'Een steenuil,' legde ze uit. Aarzelend keek ze naar Morpheus, maar zette toch een stap zijn kant op. 'Ik denk dat hij is aangevallen. Kijk maar naar zijn vleugel.' Ze streek teder met haar wijsvinger over zijn kop. 'Zijn ze niet prachtig?' vroeg ze aan Morpheus, voor ze zich weer op de uil richtte. 'Hij moet verzorgd worden, anders gaat hij dood.'

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

24 aug 2024 - 17:40 ThestraI is offline

ThestraI 3652

Een kort lachje rolde over haar lippen, alsof hij zojuist iets hilarisch had gezegd. ‘Voorspelbaar is wel het laatste hoe ik jou zou beschrijven—in elk geval voor een leek.’ Ze schudde haar hoofd, haar wenkbrauwen hierbij uit verrassing iets omhoog gehaald. ‘Hoe zal ik de Quidditch-held portretteren? Enigmatisch, misschien. Standvastig? Zeker.’ With a snort, she exchanged a knowing look; hereby letting him know it was merely banter. Her grandparents (grandmother specifically) would probably berate her of the fact that it wasn't befitting for a young lady to tease a man. It might give him the wrong idea. She was a Thindrell, not some common goblin. But this was Wren, was it not—her childhood friend? He could not possibly fall for that nonsense.
As the silence between them grew, she took an opportunity to watch the ever-changing skies. It calmed her. Sadly, it wouldn't remain this way forever, and with this thought, she opened her mouth—inviting him for a well-deserved butterbeer. Among another reason. Which he caught onto rather quickly. Nizana smiled. Of course, even if she anticipated this outcome (after all, she had complimented him for this trait before), it was worth a try. Now Nizana was the one wishing not to be predictable; definitely not in the eyes of a friend, however dear, it would mean she was slipping. ‘As a gentleman, Wren Nightingale, are you not supposed to play along with a lady? Oh, well, you cannot blame me for trying; I could even bring you two or three. Four butterbeer, if you ask nicely. Depending if there are any left.’
Ever since the moment of her release from the library, his favor hung over her head like the sword of Damocles. However much she tried to be good and refined and devote herself to the chosen studies, she did miss it. (In the name of Merlin, her previous wand did combust to prove a point, after all!) The mischief, the laughter, their moments of freedom. It made her feel like she still had a choice about her life. Naturally, after Hogwarts (wedded or not) this wouldn't matter as much. She sighed, ‘Fine, I won't shy away for a dare. What would you like me to do? I'll tell you what, you think about it while I'm getting us some drinks.’ Contrary to what people thought of her, Nizana did take notice of her companions' worries, wanting them to be healthy and happy. The almost tortured look on Wren's face, however, was the exact opposite she wished. The fact that he, despite his conflict, still endured for her meant a lot. To her, Wren was the definition of still waters run deep. Simply not everyone got to see it.
As he already made way towards the celebration, Nizana followed (attempting to stop him). But alas, he confronted her with a question she hadn't expected, and the Ravenclaw-student dropped the previous subject. ‘You'd like to know that, wouldn't you?’ she chuckled, walking beside him, ‘Are you jealous, Wren? Fear not—you know you are the only one for me.’ Offering him a bemused smile, her blue orbs twinkled with mischief as she nudged him playfully. What she needed at this moment weren't profound conversations, it was comfort and merriment—something she thought her friend would want now as well. It had been quite the day, after all. ‘Although, if training continues like this, I'll surely have to share you with hordes of admirers. And all the maidens would be screaming: “Aaah, it's Wren Nightingale!”’ she imitated their outcry, waving her hands excitedly and then pretended to faint against him. (Nizana vroeg zich af hoe lang het zou duren eer hij zich zou ergeren aan alle aandacht, of hij dit voor lief zou nemen omdat meerdere meisjes (en wellicht jongens) hem een held zouden noemen. Lachend stond ze weer recht, een enkele traan glipte hierbij over haar wang heen.)
The young woman stopped him in his tracks, about to say something when another message caught her attention. House of Hippogriff? She quirked a brow. Safe to say: she hadn't heard anything about it, mostly because she'd been studying round-the-clock. Nonetheless, knowing his disposition, she was confident he'd send it on purpose. Why else would he otherwise ignore her existence the rest of the year? Momentarily speechless, the words sunk in, causing her face to redden slightly. Truly, is that man starting a fight?
Tearing up Morpheus’ message, the small pieces fluttering to the ground turned into butterflies as she changed direction—then remembered Wren and sighed deeply, stroking her fingers through her hair. ‘Wait here—I'll get those butterbeers, and you better have a dare for me when I'm back.’ Her grandparents should expect a letter of discontent real soon as well, but for that she'd have to call Eluriel, and the snow-owl could get quite grouchy after she'd just eaten. One of the main things that kept Nizana going was the soft, feathery coat every winter. For others it might seem materialistic, but the satisfaction after working and trying so hard would melt other problems away. She could actually be proud of herself. The coat meant a gift to all her senses, and sometimes she'd even lay in bed wearing one—imagining it was a warm hug.
Arriving at the festivity, the young lady took a glance around, still in her mind about the unfortunate news she'd received. Hastily grabbing three, not two, butterbeer, Nizana swirled around to leave when she came eye to eye with Niamh. There was a slight look of confusion before the thunder in her eyes cleared and she smiled, raising her hand in greeting. Seeing her companion, she realized not to interfere their conversation into discomfort. Which was why Nizana simply thanked the girl (for the message as well), clarified she wished to reply in person, and congratulated her on the great training. Niamh certainly seemed to be in her element. Before she left, however, she wished them a good evening.
Returning, she noticed Wren against the Quidditch stadium—asleep. Looking at the bottles in her hand, she opened one and plopped down beside him. ‘Now you are reading my mind, Nightingale, it has been an interesting day.’ Slowly sipping until the bottle was empty, Nizana closed her eyes and rested her head against his shoulder, drifting off into slumber.

𝕿𝖍𝖎𝖓𝖉𝖗𝖊𝖑𝖑 ^{^{𝓃𝒾𝓏𝒶𝓃𝒶}}

╭─────── ･｡ﾟ☆: *.☽ .* :☆ﾟ. ───────╮

Een kort lachje rolde over haar lippen, alsof hij zojuist iets hilarisch had gezegd. ‘Voorspelbaar is wel het laatste hoe ik jou zou beschrijven—in elk geval voor een leek.’ Ze schudde haar hoofd, haar wenkbrauwen hierbij uit verrassing iets omhoog gehaald. ‘Hoe zal ik de Quidditch-held portretteren? Enigmatisch, misschien. Standvastig? Zeker.’ Met een licht gesnuif wisselde ze een veelbetekenende blik uit; hiermee liet ze hem weten dat het slechts vermaak was. Haar grootouders (grootmoeder in het bijzonder) zouden haar waarschijnlijk berispen over het feit dat het niet gepast was voor een jongedame om een man te plagen. Het zou hem een verkeerd idee kunnen geven. Ze was een Thindrell, geen gedeelde goblin. Maar dit was Wren, toch—haar jeugdvriend? Hij kon onmogelijk in die onzin trappen.
Naarmate de stilte tussen hen groeide, maakte ze van de gelegenheid gebruik om naar de steeds veranderende lucht te kijken. Het kalmeerde haar. Helaas zou het niet voor altijd zo blijven, en met deze gedachte opende ze haar mond—hem uitnodigend voor een welverdiende boterbier. Naast nog een andere reden. Wat hij vrij snel doorhad. Nizana glimlachte. Zelfs als ze deze uitkomst had verwacht (ze had hem immers al eerder voor deze eigenschap gecomplimenteerd), was het natuurlijk het proberen waard geweest. Nu was Nizana degene die hoopte niet voorspelbaar te zijn; zeker niet in de ogen van een vriend, hoe dierbaar ook, het zou betekenen dat ze aan het aftakelen was. ‘Hoor je als heer, Wren Nightingale, niet met een dame mee te spelen? Je kunt het me in elk geval niet kwalijk nemen dat ik het probeer; ik zou je er zelfs twee of drie kunnen brengen. Vier boterbier, als je het netjes vraagt. Afhankelijk of er nog over zijn.’
Vanaf het moment dat ze uit de bibliotheek was gered, hing zijn gunst als het zwaard van Damocles boven haar hoofd. Hoe hard ze ook probeerde om goed en verfijnd te zijn en zich te wijden aan de gekozen studies, ze miste het avontuur wel. (In de naam van Merlijn, haar vorige toverstok ontbrandde tenslotte om een punt te bewijzen!) Het kattenkwaad, de vreugde, hun momenten van vrijheid—het gaf haar het gevoel dat ze nog steeds een keuze had over haar leven. Natuurlijk zou dit na Zweinstein (getrouwd of niet) niet meer zoveel uitmaken. Ze zuchtte: ‘Prima, ik deins niet terug voor een uitdaging. Wat wil je dat ik doe? Laten we dit afspreken, denk er maar over na terwijl ik wat te drinken voor ons haal.’ In tegenstelling tot wat mensen van haar dachten, merkte Nizana wel degelijk de zorgen van haar metgezellen op en wilde ze dat ze gezond en gelukkig waren. De bijna gekwelde blik op Wrens gezicht was echter precies het tegenovergestelde van wat ze wenste. Het feit dat hij, ondanks zijn duidelijke conflict, het nog steeds voor haar volhield, betekende veel voor de jonge vrouw. Voor haar was Wren de definitie van “stille wateren hebben diepe gronden”. Gewoon niet iedereen kreeg de kans het te zien.
Terwijl hij al op weg was naar het feest, volgde Nizana (vooral in een poging hem tegen te houden). Maar helaas confronteerde hij haar met een vraag die ze niet had verwacht, en de Ravenclaw-studente liet het vorige onderwerp vallen. ‘Dat zou je wel willen weten, hè?’ grinnikte ze, terwijl ze naast hem liep. ‘Jaloers, Wren? Vrees niet—je weet dat jij de enige voor mij bent.’ Ze gaf hem een gewiekste glimlach, haar blauwe ogen twinkelden ondeugend terwijl ze hem speels aanstootte. Wat ze op dit moment nodig had, waren geen diepgaande gesprekken, maar comfort en gezelligheid, iets waarvan ze dacht dat haar vriend dat nu ook wel zou willen. Het was tenslotte een behoorlijke dag geweest. ‘Al gok ik dat, indien je trainingen zo doorgaan, ik je binnenkort met horden aanbidders zal moeten delen. En alle jonkvrouwen zouden gillen: “Aaah, het is Wren Nightingale!”,’ imiteerde ze hun geschreeuw, terwijl ze opgewonden met haar handen wapperde en deed alsof ze flauwviel tegen hem. Nizana vroeg zich af hoe lang het zou duren eer hij zich zou ergeren aan alle aandacht, of hij dit voor lief zou nemen omdat meerdere meisjes (en wellicht jongens) hem een held zouden noemen. Lachend stond ze weer recht, een enkele traan glipte hierbij over haar wang heen.
De jonge vrouw hield hem vervolgens tegen, ze stond op het punt iets te zeggen toen een ander bericht haar aandacht trok. House of Hippogriff? Ze trok een wenkbrauw op. Het was veilig om te zeggen dat ze er niets over gehoord had, vooral omdat ze dag en nacht had zitten studeren. Niettemin, wetende hoe hij van aard was, was ze er zeker van dat hij het opzettelijk verstuurd had. Waarom zou hij anders haar bestaan de rest van het jaar negeren? Voor even was ze sprakeloos, terwijl de woorden indaalde, waardoor haar gezicht lichtjes rood werd. Oprecht, was die man op zoek naar ruzie?
Terwijl ze Morpheus' bericht verscheurde, transformeerden de kleine stukjes die naar de grond fladderden in vlinders eens ze van richting veranderde—tot ze zich Wren herinnerde en diep zuchtte, terwijl ze met haar vingers door haar rode lokken streek. ‘Wacht hier—ik haal die butterbeers, en je kan maar beter een uitdaging voor me hebben wanneer ik terug ben.’ Haar grootouders konden ook binnenkort een brief vol ontevredenheid verwachten, maar daarvoor zou ze Eluriel moeten roepen, en de sneeuwuil kon behoorlijk chagrijnig worden nadat ze net had gegeten. Een van de belangrijkste dingen die Nizana op de been hield, was de zachte, gevederde mantel elke winter. Voor anderen leek het misschien materialistisch, maar de voldoening na zo hard werken en proberen zou andere problemen doen verdwijnen. Zo kon ze echt trots op zichzelf zijn. De jas was een geschenk voor al haar zintuigen en soms lag ze zelfs in bed ermee—zich voorstellend dat het een warme knuffel was.
Bij aankomst op het feest keek de jongedame om zich heen, nog steeds in gedachten over het ongelukkige nieuws dat ze had ontvangen. Nizana pakte snel drie, niet twee, boterbiertjes en draaide zich om, om te vertrekken toen ze oog in oog kwam te staan met Niamh. Er was een lichte blik van verwarring voordat de donder in Nizana's ogen opklaarde en ze glimlachend haar hand opstak ter begroeting. Toen ze Niamh's metgezel zag, realiseerde ze zich dat ze hun gesprek niet moest verstoren. Daarom bedankte Nizana het meisje simpelweg (eveneens voor het bericht), verklaarde dat ze persoonlijk erop wilde antwoorden, en feliciteerde haar met de geweldige training. Niamh leek toen zeker in haar element. Voordat ze vertrok, wenste ze hen een goede avond.
Toen ze terugkwam, zag ze Wren tegen het Quidditch-stadion—slapend. Ze keek naar de flesjes in haar hand, opende er een en plofte naast hem neer. ‘Nu lees je mijn gedachten, Nightingale, het was zeker een interessante dag.’ Nizana dronk langzaam tot de laatste druppel, sloot haar ogen vervolgens, en legde haar hoofd tegen zijn schouder—langzaamaan in slaap vallend.

▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

❝ ᴵ ᶜᵒⁿᶠᵉˢˢ ᴵ ᵈᵒ ⁿᵒᵗ ᵏⁿᵒʷ ʷʰʸ,
ᵇᵘᵗ ˡᵒᵒᵏⁱⁿᵍ ᵃᵗ ᵗʰᵉ ˢᵗᵃʳˢ
ᵃˡʷᵃʸˢ ᵐᵃᵏᵉˢ ᵐᵉ ᵈʳᵉᵃᵐ. ❞
▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

[ bericht aangepast op 30 aug 2024 - 16:15 ]

[ heaven knows ]

28 aug 2024 - 13:17 bitterzoet is offline

bitterzoet 34

Meredith Gaunt

19 ● Slytherin ● Quidditchveld ● Emrys

Merry had nog een paar rondjes rond de doelpalen gevlogen terwijl de rest van het team al geland was – vooral om Wren te ontwijken, die ze al vanaf het begin van het studiejaar uit de weg ging, maar op het veld niet had kunnen vermijden. Haar moeder had de beginnende plannen voor hun uithuwelijking gebracht met de nonchalance van iemand die over het weer praat. Vanzelfsprekend had Merry hevig geprotesteerd, maar met haar moeder viel niet te discussiëren. Je kon net zo goed proberen te praten met een kil standbeeld. Tot haar afschuw was ze uit frustratie zelfs gaan huilen, waarnaar haar moeder haar prompt betichtte van kinderachtig gedrag en haar er fijntjes op wees dat ze als Gaunt bepaalde plichten had, dat ze zich niet moest aanstellen en dat de Night.. nou eenmaal een goede partij waren.
Toen daar ook nog een knallende ruzie met Morpheus bovenop kwam, die om één of andere volstrekt onbegrijpelijke en vooral onuitstaanbare reden had besloten om haar met dezelfde hautaine houding als haar moeder aan te spreken, was ze overgeschakeld op een andere tactiek: het probleem negeren.
Tegen de tijd dat ze landde was het grootste deel van het team al weg. Alleen Emrys was nog aanwezig. Hij stond in de buurt van het bezemhok. Merry keek om zich heen, maar zag alleen Niamh en Ilias op de tribunes staan. Waar de rest van het team was gebleven – geen idee. Half-en-half overwoog ze bij het tweetal te gaan staan, maar iets weerhield haar ervan. Misschien de gedachte aan het korte maar opvallende gesprek dat ze een paar dagen geleden met Niamh had gehad, waarin haar vriendin plots vroeg wat ze eigenlijk van Ilias Peverell vroeg. Mensen stelden die vraag niet vaak zomaar, al hadden Merry’s hoezo en waarom-vragen niks opgeleverd.
Daarom bleef ze nog even op het veld en liep richting het bezemhok om te helpen met het opruimen van de spullen. Ze stak haar hand op als reactie op Emrys’ begroeting en maakte een geluid dat ophield tussen gelach en verontwaardigd gesnuif toen hij zei dat ze hem behoed had voor meer ongelukken. Morpheus was weinig subtiel geweest in zijn pogingen Emrys van zijn bezem te werpen. ‘Graag gedaan,’ zei ze. ‘Morpheus leert vanzelf dat je beste teamgenoten van hun bezem afslaan niet tot overwinning leidt,’ zei ze schamper (of overschatte ze haar neef hiermee?). Het was haar tijdens hun potje niet ontgaan dat Morpheus meer bezig was met het uitvechten van zijn persoonlijke vete dan met de training. Het had haar gevoelsmatig dubbel zoveel werk opgeleverd om de bludgers daadwerkelijk bij hun teamgenoten weg te houden.
Emrys vroeg of ze de Bludgers nog op moesten ruimen, die inderdaad nog ergens rondzweefden. Merry twijfelde niet aan of de ballen zouden snel weer naar ze terug suizen – ze kwamen op mensen af alsof het muggen waren. Ze had haar knuppel nog losjes in de hand maar nam het ding steviger vast terwijl ze naar de hemel tuurde. ‘Je hebt veel gescoord,’ zei ze enthousiast en ze wierp een vlugge blik op Emrys. ‘Dat derde doelpunt, met die voorzet van Sammy – volgens mij had Ilias het niet eens door wat er gebeurde totdat de Quaffle al door het doel ging.’
Ze richtte haar blik weer op de horizon. Waar waren die Bludgers?

[ bericht aangepast op 28 aug 2024 - 13:18 ]

29 aug 2024 - 14:16 Syaoran is online

Syaoran 12970

Lenore Vonetta Daneer
^{^{^{In the end, we will all become stories.

19 ✦ Gryffindor ✦ Mythological Creatures & Advancement of Magic ✦ Bij het meer w/ Xander}}}

”Oh, iedere minuut meer en meer.”
Lenore voelde hoe de warmte naar haar wangen steeg, welke lichtjes roder kleurde dan ze al deden door de kou van buiten. Voor nu was de brunette dankbaar voor de vriezende temperaturen, waardoor haar rode konen aan niets anders dan dat te verwijten vielen. Een geamuseerde trek gleed echter gelijktijdig rond haar mond bij het horen van de subtiele flirt, waarna ze een zachte ‘Jij charmeur’ liet klinken, alvorens aan de ratel te gaan met hoe en waarom ze vandaag veel later dan anders bij het meer was.
”Iets teveel aan je hoofd vandaag?” vroeg Xander. Ondertussen hees hij zijn tas met spullen omhoog.
Lenore voelde de brief in haar binnenzak branden in een pijnlijke herinnering met wat hetgeen was dat haar de hele dag al uit ritme had gehouden. Heel even twijfelde ze of ze Xander de brief in zijn handen moest drukken zodat hij zelf kon lezen wat er aan de hand was, maar terwijl de brunette met een aarzelende blik naar de jongen keek wist ze dat het misschien nog een stap te ver was. Te vroeg in hun vriendschap omdat het een onderwerp betrof dat er ook voor had kunnen zorgen dat ze nooit tegen elkaar spraken. Op het gebied van muggles, heksen en tovenaars bleef Lenore veel te wankel en er was maar één iemand waaraan ze alles van het begin af aan had durven vertellen. De geschiedenis die haar op de hielen zat, de pijn en het verdriet dat ze geleden had, was iets dat er altijd voor zou blijven zorgen dat ze op dit onderwerp niet met een neutrale blik kon kijken.
”Het is niets,” fluisterde Lenore dan ook zachtjes tussendoor, hopende dat Xander de kleine leugen niet zou opmerken, waarna ze tactvol het onderwerp van de Abraxans, naar Quidditch en uiteindelijk zijn zwemmen wist te brengen. Xander was inderdaad langer in het water gebleven en had daarmee de oefentraining op een tactvolle wijze weten te skippen. Beide wisten dan ook maar al te goed dat het uitgebreide verslag van Niamh er zonder twijfel aan zat te komen.
”Niks wat een hot air charm niet kan oplossen,” reageerde Xander uiteindelijk op Lenore’s laatste vraag. De geveinsde kou liep nog altijd in een rilling over haar rug heen en hoewel ze terdege bewust was van hoe zo’n spreuk precies werkte, kon de brunette het zich niet voorstellen dat het deze koude temperaturen wist te doen verdwijnen.
“De selkies waren in een goed humeur vandaag, dus ik heb rustig kunnen observeren.” In een kort gebaar wees hij naar een stuk boomstronk, waarop Lenore samen met Xander plaats nam. “Je bent altijd welkom om een keer mee te gaan. Ik ben er zeker van dat de selkies je heel interessant zullen vinden.” Met haar ogen een klein stukje toegeknepen keek Lenore Xander aan toen hij een ondeugende grijns haar kant op wierp. “Maar vertel, hoe waren de Abraxans?”
”Interessant genoeg om opgegeten te worden zeker? Nee dank u, ik denk dat ik pas als je het niet erg vind.” Lenore trok haar neus op bij de gedachte aan de selkies niet goed wetende wat ze daar nu precies van moet vinden. Het feit dat Xander ze echter uren kon bestuderen, zijn bevindingen uitgebreid noteerde om er goede verslagen van te maken, was iets dat Lenore weldegelijk bewonderde. De wezens zelf… not so much. “Maar de Abraxans, ze waren prachtig! Zo groot en sterk, maar tegelijkertijd sierlijk. En hun ogen… alsof ze door je ziel heen weten te kijken.” Met een tevreden blik keek Lenore over het meer dat voor hen lag, terugdenkend aan de wezens die ze eerder vandaag had mogen verzorgen. “Het zijn zo’n mooie dieren,” murmelde Lenore nog even na. Ze zou hier uren over door kunnen ratelen, haar liefde voor magische wezens iets dat een ongekende diepte bezat.
Toen blikte Lenore opzij, naar Xander die naast haar zat. “Je had erbij moeten zijn. Ik weet zeker dat je het leuk gevonden had. En zij jou ook“ Zachtjes gaf ze de jongen een duw met haar schouder terwijl een oprechte glimlach zich rond haar mondhoeken krulde en voor de zoveelste keer in de tijd die de twee nu bevriend waren geworden, was ze Xander dankbaar voor het feit dat hij was blijven vechten. Dat hij zich niet had laten afschrikken door Lenore haar angsten en onzekerheden. De kwellingen die haar, vooral in de eerste jaren, in hun grip wisten vast te houden, zelfs nu op een dag zoals vandaag. De brief in de binnenzak van haar mantel brandde opnieuw en Lenore deed haar best om de glimlach op haar gezicht te houden.
”Hoe was jouw dag verder vandaag? Welke ondervindingen heb je nog meer weten op te doen?”

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

29 aug 2024 - 22:34 catastrofe is online

catastrofe 865

Morpheus Salazar Gaunt

20 ● Slytherin ● Pureblood ● Philosophy of Power & Medicinal Magic ● Owlery ● Rose

Was zijn verloofde haar tong verloren? Morpheus moest moeite doen om niet ongelovig te snuiven toen Rose simpelweg zweeg op zijn observatie. Hij wist niet goed of hij geïntrigeerd of beledigd was door dit buitengewone respectloze gebrek aan erkenning. Uiteindelijk zwaaide zijn stemming door in milde irritatie.
‘Ik kwam alleen maar een brief posten,’ mopperde hij op verwijtende toon, alsof Rose degene was die hier iets ongehoords uit kwam spoken. Demonstratief wapperde hij met het vel perkament voor hij het opborg. Het stoorde hem dat ze zweeg, hem met die grote, schrikachtige ogen aankeek. Hij wist dat het zo hoorde, dat ze zich aan de etiquette hield en niets fout deed, maar toch: op de een of andere manier ergerde haar gelatenheid hem des te meer. Morpheus had zichzelf nooit met iemand samen gezien die zich naar hem schikte. Hoewel hij dat nooit zo tegen zijn vader had durven uitspreken, vond hij haar de Gaunt-naam niet waard.
‘Niet bepaald beter voor ons,’ zei hij cynisch tegen Rose. Haar volgende opmerking herinnerde hem er plotseling aan dat Rose zich specialiseerde in Mythological Creatures. ‘Maar ja. Wie weet floreert de populatie van Hippogriffs wel weer.’ In een schamele poging om dan toch maar iets te doen, haar wellicht een glimlach te ontlokken zei hij: ‘Ik begreep dat ze vroeger zo dominant waren dat ze regelmatig in de lucht te zien waren. Dat vertelde mijn opa vroeger.’
Zijn welwillendheid verdween als sneeuw voor de zon toen bleek dat er een uil in hun midden was. Het dier lag hulpeloos aan Roses voeten.
‘Ja ja,’ bromde hij nors. ‘Dat wist ik ook wel.’
Instinctief deed hij een stap naar achteren toen ze het wezentje met haar ontblote handen oppakte. Ontstemd wist hij nog net uit te brengen: ‘Waar zijn je handschoenen?’
Maar Roos liet zich daar niet door van de wijs brengen en inspecteerde het piepende diertje met een bezorgde blik op haar fijne gezichtje. Een rilling trok over Morpheus’ schouders. Zouden ze ooit zo over een kind gebogen staan?
Ongemakkelijk schraapte hij zijn keel totdat Rose hem wenkte. Hij keek haar even aan en schuifelde toen toch, aangewakkerd door een morbide fascinatie, een klein stapje dichterbij. In het midden van de vleugel, waar de vogels kracht uit putten, leek een gat geslagen. Geronnen bloed liet het gestippelde verendek donker lijken, en halverwege hing een stukje bot ondersteboven. Morpheus verplaatste zijn blik naar de kop van het dier. De steenuil trilde. Het hartje klopte zo luid dat hij zich bewust werd van de breekbaarheid van het leven.
Het dier was inderdaad prachtig. Maar ook zwaargewond. Waarschijnlijk was het aangevallen door een groter roofdier. Had het de vleugel af proberen te scheuren in de hoop de steenuil te verzwakken. Morpheus rukte zijn blik los van de lijdende uil en keek Rose aan toen ze zei dat hij verzorging nodig had.
‘Tja. Is dat niet de natuur?’ vroeg hij schouderophalend. ‘Quinlan of Burke weet er vast meer raad mee dan wij,’ zei hij terwijl hij zijn blik weer afwendde van het gewonde dier. ‘Als je tenminste niet denkt dat het wreed is om het dier een kans te gunnen terwijl het overduidelijk zwak is.’

[ bericht aangepast op 1 sep 2024 - 19:22 ]

Omnia mutantur, nihil interit

1 sep 2024 - 21:33 Novalunosis is online

Novalunosis 673

_{_{WREN CORNELIUS}}
^Nightingale

20 ● Slytherin ● Pureblood ● Discord and Dueling & Spell Experimentation and Manipulation ● With Nizana

Een subtiele glimlach verscheen op zijn gelaat nadat ze hem verre van voorspelbaar noemde. Wren zag het als een compliment en was er trots op dat een ander niet gemakkelijk kon uitstippelen wat zijn volgende zet zou zijn. In zijn ogen was dat een sterke eigenschap; een eigenschap die alleen maar goed van pas kon komen, hetzelfde gold voor standvastigheid.
Over voorspelbaarheid gesproken; het kwam niet geheel als een verassing toen Nizana een poging deed te ontkomen aan de belofte met behulp van een gunst, maar dat was niet hoe hun vriendschap werkte. In hun jongere Hogwarts jaren stond er altijd een vreselijke opdracht te wachten voor degene die een uitdaging weigerde uit te voeren. Hele voorraden snoep hadden ze behekst met verschillende spreuken. De uitkomst was in ieder geval constant hetzelfde: de buitenkant verraadde niets, maar de binnenkant was echt te walgelijk voor woorden; pus, tenenkaas, kots; de meest smerige smaken kwamen voor in hun snoepcollectie, die speciaal ontworpen was voor het falen van een uitdaging. Het was maar de vraag of je het juiste snoepje pakte. Om het erger te maken hadden ze afgesproken dat een gehele portie op moest; zo had je gegarandeerd pech.
Nu viel de reddingsactie uit de bibliotheek niet helemaal in de categorie uitdagingen, maar het kon de oude traditie weer leven inblazen. Echter had Wren nog geen passende uitdaging bedacht. Het moest uitvoerbaar zijn, zodat ze ermee in zou stemmen, maar zeker niet gemakkelijk én hij wilde er graag zelf van kunnen profiteren.
'Ik doe enkel aan de waarheid,'' deelde hij theatraal mee nadat Nizana hem bewustmaakte van de etiquette normen als 'gentleman'. Een leugen was het niet; Wren had inderdaad een voorkeur voor de waarheid, hoe hard en pijnlijk deze ook kon zijn. Hij was niet het type mens dat ergens doekjes om wond om de ander te besparen. Geen shows, geen acteerwerk, enkel de pure waarheid. ''Geen enkele hoeveelheid Butterbeer zal de situatie veranderen, je kan het beter opgeven.''
''Prima, ik deins niet terug voor een uitdaging. Wat wil je dat ik doe? Laten we dit afspreken, denk er maar over na terwijl ik wat te drinken voor ons haal.'' stelde Nizana voor en het klonk Wren als muziek in de oren. Zijn mondhoeken krulden omhoog terwijl hij een actievere positie aannam. Hij keek er nog steeds tegenop om zich bij de anderen te voegen, maar na deze overwinning was het vooruitzicht een stuk dragelijker.
Wren's aandacht werd getrokken door Nizana's reactie op een geheimzinnig berichtje. Achteraf was het misschien een fout om de vraag te stellen die hij had gesteld. Plagend schoof Nizana de reden van zijn vraag onder jaloezie – iets wat zeker niet het geval was. ''Vrees niet—je weet dat jij de enige voor mij bent.''
''Dus ik zit voor eeuwig aan je vast?'' Kaatste hij grijnzend terug. ''Ik weet niet of ik dat wel trek, hoor.'' Zeker niet de versie van Nizana die een levendige voorstelling kon schetsen van al zijn niet-bestaande aanbidders, het klonk hem als een verschrikking. Een lichte blos kleurde zijn wangen terwijl hij haar een licht zetje gaf. ''Stop het, of ik gebruik een silencing charm op je.'' De twinkeling in zijn ogen verraadden dat hij het niet gemeen bedoelde.
Plotseling hield ze hem tegen. Wren verwachtte een uitleg, maar deze moest op zich wachten door wederom een bericht. Ditmaal was haar reactie niet luchtig. Een frons verscheen tussen zijn wenkbrauwen, maar ernaar vragen deed hij niet. Er hing een lading emotie achter en Wren was er niet klaar voor om dat vat te openen na de drukke dag.
Braafjes luisterde hij naar haar bevel: hier blijven terwijl zij Butterbeer zou halen, een beter bevel had hij niet kunnen krijgen. Wren liet zich weer op de tribune zakken en staarde naar de nachtelijke hemel terwijl hij nadacht over de perfecte uitdaging. Iets met het verboden bos, of iets met Peeves? Er waren zoveel mogelijkheden.
De drukte van de dag begon een inhaalslag op hem te maken. Hij leunde zijn hoofd tegen een houten pilaar aan en voelde zijn ogen steeds zwaarder en zwaarder worden. Net toen hij hét perfecte idee had om Nizana mee uit te dagen zakte hij in een droomloze slaap, diep genoeg dat hij het niet doorhad dat Nizana zich bij hem voegde tot veel later toen hij weer ontwaakte.
Zijn eerste reflex was om zich terug te trekken al kon hij zich net op tijd tegenhouden bij het zien van Nizana's vredige gezichtsuitdrukking. Zijn persoonlijke ruimte beschouwde hij als bewaakt terrein, maar van Nizana had als een van de weinige toegang, hij kende haar immers al zo lang. Werkelijk elk ander persoon had hij vol afgunst weggeduwd terwijl hij zijn houding weer herpakte. Slapen? Ik – nee joh, ik rustte gewoon even uit, zou hij keihard gelogen hebben om zijn gezicht te redden.
Maar nu niet want Nizana had hem praktisch zien opgroeien – en hij haar ook.
''Slaap je nog?'' Fluisterde hij. Haar reactie, of gebrek daaraan zou antwoord genoeg zijn. ''Ik heb een uitdaging voor je bedacht.''

To: Morpheus Gaunt
Werkelijk waardeloos
Kunnen we niet wat spelers democratisch wegstemmen...
Ik beloof plechtig dat te zullen doen. Beschouw dit bericht als een unbreakable vow.
Kan je er echt niet op de een of andere manier onderuit komen?

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

7 sep 2024 - 17:08 Novalunosis is online

Novalunosis 673

_{_MARCELENE}
^Rosewood

20 ● Hufflepuff ● Halfblood ●Ecosystems and Conservation (Mythological Creatures) & Medicinal Magic ● with Sammy

Gedurende de training had Marcelene meer gestaan dan daadwerkelijk op het houten bankje gezeten - tot frustratie van degene achter haar. Ze blokkeerde niet opzettelijk zijn uitzicht, maar vergat in haar enthousiasme dat er nog meer mensen op de tribune zaten. Het gevoel van één zijn met een hele groep mensen gaf haar zo'n warm en energiek gevoel vanbinnen, dat viel niet op te kroppen. Het maakte niet uit naast wie je zat, zelfs zonder elkaar te kennen was er een verbintenis. Samen juichen, samen joelen, samen naar adem happen; alle verschillen deden er niet meer toe.
Daarnaast was het zéér verfrissend om weer een Quidditch training te volgen – hoe rommelig deze ook mocht verlopen. Stiekem was dit een van de vermakelijkste trainingen die ze ooit had gevolgd aangezien sommige spelers overduidelijk de briefing hadden gemist waarin werd verteld dat ze nu één team waren. Het zorgde voor iets meer spanning en sensatie.
Tot nu toe was Marcelene's dag fan-tas-tisch, eerder die dag had ze vol interesse geluisterd naar de lezing van Carolus Bonham, vervolgens had ze gewoon mogen zorgen voor een Abraxan – ze kon nog steeds niet helemaal geloven dat ze zo'n machtig wezen als een Abraxan had geborsteld – en nu had ze ook nog een onwijs gezellige avond. Het zorgde voor een overlading aan energie dat door haar hersenen sidderde. Voorlopig zou ze nog niet kunnen slapen en dat was maar goed ook want de Butterbeer stond al klaar in de docenten tribune.
Toen de training voorbij was wist Marcelene al vrij snel twee glazen Butterbeer te veroveren met de intentie om er een aan een specifieke speler te geven. Sinds een zekere kus tijdens de zomer verliep alle communicatie met Emrys vrij stroef en ongemakkelijk. Ze haatte deze ontwikkeling en hoopte dat een vergevingsoffer in de vorm van Butterbeer de ongemakkelijkheid enigszins zou kunnen weg spoelen.
Met de twee glazen baande ze een weg door de menigte opzoek naar Emrys. Echter bleek hij zich nog niet bij de menigte te hebben gevoegd. Een mogelijke tweede plek zou het veld zijn, waar Marcelene direct heen ging. Vakkundig ontweek ze de jaargenoten die in haar weg stonden zonder ook maar een druppel Butterbeer te verspillen om vervolgens tot stilstand te komen aan de rand van het veld.
Zoals verwacht was Emrys inderdaad nog op het veld, echter was hij niet alleen. Merry stond bij hem en dit leverde een gevoel op waar Marcelene niet al te bekend mee was. Van een afstandje keek ze toe, de glimlach was van haar gezicht verdwenen en er vormde zich een knoop in haar maag. Ze was zich ervan bewust dat ze aan het staren was, maar toch kreeg ze het niet voor elkaar om haar blik los te trekken.
Fysiek moest ze zich lostrekken door zich om te draaien en weg te lopen. ''Merlin's beard, wat is er mis met me.'' Mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze een zijgang opzocht. Ze waren enkel aan het praten, het was niet alsof ze aan het zoenen waren. Haar reactie sloeg helemaal nergens op. Marcelene zou zichzelf helemaal niet beschrijven als een jaloers persoon, ze was juist van mening dat jaloezie een slechte eigenschap was die het plezier van het leven enkel belemmerde en moet je haar nu zien...
Ze zuchtte eens diep een keerde zonder kijken een hoek om waardoor ze met volle vaart tegen Sammy aanbotste. De inhoud van de Butterbeer glazen werden gehalveerd en belanden deels op de grond en deels op hun kleding. Met verschikte ogen en een opengevallen mond bekeek Marcelene de schade.
''Oh nee, het spijt me zo!'' Verontschuldigde ze zich direct. ''Ik keek niet waar ik liep, sorry!'' ratelde ze verder. Zo vaak had ze haar klasgenoot nog niet gesproken en door nu een glas Butterbeer over zijn kleding – en die van haarzelf – te gooien maakte ze ook niet de beste indruk.
''Wacht ik weet een droog-maak-spreuk, mag ik die gebruiken?'' Met een zwierige beweging en een gefluisterde bezwering voerde ze de exaresco spreuk op haar eigen kleding uit. Waterdamp trok uit haar kleding en zweefde omhoog richting de donker wordende lucht waar het verdween.
''Sorry,'' zei Marcelene waarmee de sorry-telling inmiddels op 3 stond. ''Kan ik je een half glas Butterbeer aanbieden ter excuses?'' Met een voorzichtige glimlach verhief ze het glas wat eigenlijk voor Emrys bedoeld was. ''Jullie training was trouwens leuk om te zien!''

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Index RPG Actieve Topics Zoek