[RPG • 0] Fabula et Fiat • Schrijftopic - Speeltopics

3 aug 2024 - 10:56 desillusie is online

fabula et fiat

Tahani • verbeelding

Het jaar is 1689.

Na jaren van genadeloze heksenvervolgingen die zelfs overzees de kolonies aan de Amerikaanse oostkust bereikt hebben en oplopende spanningen in een Verenigd Koninkrijk waarvan de Mugglevorst weigerde om tovenaars bescherming te bieden heeft de International Confederation of Wizards een nieuwe wet getekend: het International Statute of Wizarding Secrecy. Deze nieuwe wet is nog niet definitief, maar de hoop is dat het een einde zal maken aan alle onrust die is ontstaan tussen tovenaars en Muggles. Waar er voorheen een verscheidenheid aan opvattingen bestond over Muggle relations – samenwerking, angst, dominantie, oorlog, afzijdigheid – zullen alle tovenaarsfamilies zich nu moeten aanpassen aan de nieuwe orde.

De nieuwe wet is nog niet geratificeerd en niets is nog in steen gebeiteld, behalve de uitkomst, die onafwendbaar lijkt: tovenaars zullen verplicht worden magie verborgen te houden voor Muggles. Verwacht wordt dat invoering van de Statute zware implicaties zal hebben voor het dagelijks leven en de inrichting daarvan: familiebanden, werk, huisvesting, Fabeldieren, vervoer, handel, cultuur, en ga zo maar door. Toch zullen er ook families zijn die juist baat hadden bij de openheid van zaken die nu wordt opgedoekt. Waar sommigen blij, downright opgelucht zijn, zullen anderen de nieuwe ontwikkelingen met lede ogen aanzien. Het nieuw geïnstalleerde Ministry of Magic is optimistisch begonnen met een nieuwe tak van sport – professionele Obliviators, die een korte maar zeer effectieve tocht langs enkele delen in het land hebben gemaakt en daar de herinneringen van menig Muggle hebben gemanipuleerd. Tovenaars stichten nieuwe dorpen waar Muggles niet langer welkom zijn, en er vallen belangrijke handelspartners weg, wat leidt tot innovatie, maar ook afhankelijkheid.

Een nieuw tijdperk is aangebroken. Maar niet iedereen is het daar mee eens, en daar de wet aan verandering en invloed onderhevig is, is er een hevige machtsstrijd gaande.

In deze RPG volgen we studenten aan Hogwarts. Zij volgen een nieuw, tweejarig programma dat niet vrij van controverse is, aangezien de roots uit het klassieke onderwijs uit de Mugglewereld komen en nog niet zo lang geleden is geïntroduceerd door Pheba Smith, één van de prominentste nazaten van Helga Hufflepuff.

"Upon the signature of the International Statute of Secrecy in 1689, wizards went into hiding for good. It was natural, perhaps, that they formed their own small communities within a community. Many small villages and hamlets attracted several magical families, who banded together for mutual support and protection."

▬ Bathilda Bagshot, A History of Magic

Na afronding van hun zevenjarige studie aan Hogwarts is er voor alumni de mogelijkheid hun opleiding voort te zetten aan Hogwarts door middel van een tweejarig specialisatieprogramma in een richting naar keuze. Met een dergelijk programma kunnen ze voorsorteren op een latere carrière en opleiding. Studenten kiezen twee richtingen en doen onderzoek naar een overkoepelend onderwerp als groot eindwerk. Sommige richtingen zijn theoretischer dan andere; bij een aantal worden studenten al ingewijd in sectoren. Door middel van het eindwerk kunnen studenten hier ook zelf invloed op uitoefenen.

Studenten maken nog steeds deel uit van het sociale leven op Hogwarts, maar maken deel uit van kleinere klassen en hebben geen slaapzalen, maar vertrekken. Twee en soms drie studenten kunnen een vertrek betrekken met eigen slaapkamers, badkamer en een studeerkamer. Dit kunnen studenten van alle vier de afdelingen zijn omdat studenten worden aangemoedigd andere perspectieven tot zich te nemen. Verder worden studenten wel geacht om met hun afdeling op te trekken. Elke afdeling heeft, naast de leerlingenkamer, een aparte gemeenschappelijke ruimte voor de studenten.

Richtingen
Elemental Magic ● De studie van magische theorie, werking en ontstaansgeschiedenis. (Asher). Keuzes: Alchemy en Reflections on Magic (Ilias).
Philosophy of Power ● Ethiek, recht en kennisleer met betrekking tot magie (Ilias, Morpheus).
Discord and Dueling ● Praktische toepassing van offensieve en defensieve magie. (Wren, Emrys, Sammy)
Spell Experimentation and Manipulation ● Bezweringen, Transfiguration en Curses ontwikkelen. Keuzes: Mental Arts (Niamh, Merry) en Physical Arts (Emrys, Wren).
Ecosystems and Conservation ● Fabeldieren bestuderen vanuit de ecologie en band tussen mens en natuur. Keuzes: Underwater Folk (Xander), Nursing en Mythological Creatures (Rose, Lenore, Marcelene) .
Advancement of Magic ● Geschiedenis van de tovenaarswereld. Keuzes: Ancient Tongues and Runes (Xander), The Other Represented, Old Age Developments and Civilizations (Merry).
Works of Wonder ● Kunst. Keuzes: Illusionism, Hortoculturism, Meaning of Magic, Transformative Art (Niamh), Wandlore (Rose), Arcane Design.
Medicinal Magic ● “Moderne” geneeskunde, die met name gestoeld is op wat later Herbology en Potions zullen worden (Marcelene, Morpheus, Sammy, Nizana).

Invullijstje

Personages
Name | Age | Gender | Bloedstatus | FC | Richtingen | Page | User

Alexander Marlowe Nightshade | 20 | M | Onduidelijk| Rudy Pankow | Ravenclaw: Underwater Folk en Ancient Tongues and Runes | 1.4 | 1.7 | Culloden
Wren Cornelius Nightingale | 20 | M| Pureblood | Milo Manheim | Slytherin: Discord and Dueling en Physical Arts | 1.3 | 1.9 | Novalunosis
Emrys Lloyd | 20 | M | Muggleborn | Danny Griffin | Gryffindor: Physical Arts en Discord and Dueling | 1.5 | 1.7 | Tahani
Ilias Cadmus Peverell | 20 | M| Pureblood | Charles de Vilmorin | Gryffindor: Philosophy of Power en Reflections on Magic | 1.5| 1.7 | bitterzoet
Samuel "Sammy" Wynn | 19 | M | Muggleborn | Daniil Kalinin | Gryffindor: Discord and Dueling en Medicinal Magic | 1.6 (inclusief relatielijst) | Mazino
Asher Felix Wolf | 20 | M | Half-blood | Anar Khalilov | Ravenclaw: Elemental Magic en Mental Arts | 1.6 (inclusief relatielijst) | Mazino
Castor Arius Black | 20 | M | Half-blood | Thomas Doherty | Gryffindor: Philosophy of Power en Discord and Dueling | 1.6 | 5.18 | Syaoran
Morpheus Salazar Gaunt | 20 | M | Pureblood | Maverick LaRue | Slytherin: Medicinal Magic en Philosophy of Power| 1.2 | 1.7 | verbeelding

Rose Malfoy | 19 | F | Pureblood | Anya Taylor-Joy | Slytherin: Wandlore en Mythological Creatures | 1.4 | 1.7 | Tahani
Marcelene Rosewood | 20 | F| Half-blood | Hande Ercel | Hufflepuff: Mythological Creatures en Medicinal Magic | 1.5 | 1.9 | Novalunosis
Lenore Vonetta Daneer | 19 | F | Pureblood | FC | Gryffindor: Mythological Creatures en Advancement of Magic | 1.2 | 1.9 | Vermithor
Nizana Alina Thindrell | 19 | F | Half-blood | FC | Ravenclaw: Physical Arts en Medicinal Magic | 1.6 | 4.19 | ThestraI
Meredith "Merry" Marjorie Gaunt | 19 | F | Pureblood | Aga Cioska | Slytherin: Old Age Developments and Civilizations en Mental Arts| 1.4 | 1.7 | bitterzoet
Beatrice Leybourne | 19 | F | Half-blood | Sage Tullis | Ravenclaw: Underwater Folk en Transformative Art | 1.6 | 5.18 | Saureus
Niamh Elowen Bones | 19 | F | Pureblood | Freya Allan| Hufflepuff: Mental Arts en Transformative Art | 1.3 | 1.7 | verbeelding

Kamerindeling

Quidditch
Dit jaar is er een nieuw, afdelingsoverstijgend Quidditch-team opgezet dat in een amateurcompetitie gaat spelen, en, wellicht in de toekomst, zelfs tegen andere scholen. Betrokken bij de opzet hiervan is Ilias Peverell. De meeste plekken zijn inmiddels ingevuld; de eerste training staat op de planning.

Indeling

Speciale functies

Onderwijs
Het geboden onderwijs bestaat met name (onderzoeks)seminars en stages. Onderwijs is vaak facultatief. Er wordt een behoorlijke inspanning verwacht en een beroep gedaan op de zelfstandigheid van studenten. Twee keer per week is er een seminar van een dagdeel dat voor alle studenten verplicht is. Hierin worden uiteenlopende onderwerpen behandeld: doorgaans pittigere vormen van magie of theorie. Verder kunnen studenten zelf of in groepsverband aan docenten of vakspecialisten vragen onderwijs te verzorgen; dit wordt sterk aangemoedigd. Experts kunnen worden ingevlogen vanuit allerlei instituten en afdelingen. Sommige docenten hebben ook een tweede, andere aanstelling in het veld.

Regels
| Geen ruzie of gedoe
| Posts worden in het Nederlands geschreven
| Geef bij langere aanwezigheid dit even aan bij zowel de TS en tegenschrijver
| Laat het even weten als je je wil uitschrijven
| Houd rekening met elkaar bij het afspreken van relaties: claim niet direct alle liefdesrelaties en overleg of iedereen genoeg boeiende dynamieken heeft
| Er geldt een maximum van twee personages; slechts één vrouwelijk personage en één mannelijk
| Personages dienen realistisch vormgegeven te worden, dus met voldoende flaws en keuzes die daadwerkelijk gevolgen hebben
| In deze RPG worden geen Veela, Metamorphmagi, Legilimens of tovenaars met een andere speciale status geschreven
| Schrijf niet voor een ander zonder overleg
| 0 woorden minimum
| Voel je vrij om bijpersonages (NPC’s) in je post te betrekken
| Houd je aan de huisregels van Qreaties
| Later inspringen met een nieuw personage is altijd mogelijk
| Plaats een trigger warning en/of leeftijdscategorie bij dergelijke onderwerpen – daarnaast zien we geen plaats voor eetstoornissen en seksueel geweld in dit verhaal
| Indien je over delicate onderwerpen schrijft: behandel deze met respect en doe je onderzoek: gelieve geen heftige backstories op te stellen voor shock value

[ bericht aangepast op 18 nov 2024 - 11:03 ]

Omnia mutantur, nihil interit

15 dec 2024 - 23:02 desillusie is online

desillusie 1108

niamh elowen bones

19 ● Hufflepuff ● Pureblood ● Seeker ● Mental Arts & Transformative Art ● Het bal ● Xander

Als reactie op haar voorstel betrok Xanders gezicht – zelfs met het masker dat het grootste deel van zijn gezicht verborg ontging dat haar niet. Niamh giechelde. ‘En toch blijf je mijn beste vriend,’ zei ze glimlachend. Ze haakte haar arm nog iets vaster in de zijne en verlegde haar aandacht naar het belangrijkste gespreksonderwerp van die avond: de moonflowers.
Vanzelfsprekend had ze intern een zorgvuldige selectie van potentiële danspartners gemaakt, die ondanks haar voornemens met de minuut veranderde. Maar de kunst was om luchtig te blijven, zich met een bepaalde air van nonchalance door de zaal te bewegen en altijd te blijven lachen. Toch was de gedachte om iedere mannelijke Gryffindor de dansvloer op te sleuren meerdere keren door haar hoofd geschoten. Alle jongens – behalve Ilias Peverell. Maar alleen al de mogelijkheid dat hij het niet eens zou registreren was dermate vernederend dat Niamh direct wist dat ze het niet zou durven. Bovendien wilde ze zich niet laten kennen.
Het was dus maar beter zich bezig te houden met Xanders opties terwijl ze de laatste namen met bedachtzame blik oplepelde. Ze lachte toen hij snoof en prompt grimaste. Niamh legde kort haar hand op zijn rug voor ze een onschuldig gezicht trok en de ordinaire Muggle-versieringen zo goed mogelijk de rug toekeerde. ‘Neem je soms aanbevelingen aan?’ vroeg ze met sprankelende ogen.
Toen ze zich eenmaal in de mensenmassa hadden gemengd leek de maalstroom aan gedachten zich te vereenzelvigen met de andere aanwezigen en ze vertraagde haar tempo iets voor ze kort in Xanders hand kneep. Waar ze ook keek, wiens blik ze ook ontmoette, de ene associatie na de andere drong zich aan haar op. Ze besefte hoe onbeleefd en ondankbaar het was tegenover Xander – dat ze een mentale notitie maakte van iedereen die ze wilde spreken, welke jurk nadere inspectie waard was, en welke niet, dat ze opnieuw afwoog of het meer indruk maakte als ze Castor of Sammy ten dans vroeg, de kans dat iemand überhaupt een moonflower aan haar wilde verspillen, maar toch lukte het Niamh niet om haar zinnen te verzetten.
Ilias maakte al snel plaats voor Catriona’s opbeurende glimlach en vervolgens voor Asher. Onbewust slaakte ze een diepe zucht voor ze opkeek en Xanders blik ontmoette. De zorgen die ze in zijn ogen las, maakten dat ze zich onmiddellijk herpakte en een brede glimlach forceerde. ’Nee,’ schudde ze haar hoofd voorzichtig maar resoluut om aan te geven dat de Ravenclaw voor nu uit hun avond diende te blijven. Nog voor Xander kon protesteren, stak ze hem haar hand toe.
Haar glimlach veranderde in een oprechte toen ze haar beste vriend “Omdat jij het bent” hoorde mompelen. ‘Beloofd,’ antwoordde ze daarna tevreden. Wat Niamh betrof konden ze zich daarna in het gezelschap mengen. Xander loodste haar mee naar de dansvloer.
’Natuurlijk,’ knikte ze toen hij voorstelde dat zij leidde. Daar had ze al op gerekend. Niamh legde haar hand op Xanders schouder en glimlachte toen hij haar andere hand vastpakte. Automatisch besloot ze wat meer afstand te nemen van andere dansende stellen voor haar voeten automatisch in beweging kwamen. Het kostte haar nauwelijks moeite om de pasjes bij te houden, en ze hield haar blik op Xander gericht in plaats op hun voetenwerk.
Pas toen ze zijn zachte stem hoorde, net toen ze Xander grappend wilde voorbereiden op een complexe draai, keek ze op en struikelde ze over haar eigen voeten toen zijn woorden eenmaal tot haar doordrongen. Geschrokken greep ze Xanders hand beter vast, botste ze met haar schouders tegen zijn torso maar voorkwam hun lengteverschil gelukkig dat ze daadwerkelijk op de grond belandden. ‘O,’ slaakte ze een gefrustreerde kreet terwijl ze haar balans weer vond op de hoge hakken en met bevende hand Xander hielp te stabiliseren.
’Het spijt me,’ fluisterde Niamh ontdaan. Haar wangen waren roze. Koortsachtig probeerde ze te glimlachen, maar haar wenkbrauwen verraadden haar ware gemoedstoestand.
Ze wilde protesteren dat ze Asher heus niet miste, dat ze al drie jaar zonder hem had gekund, maar kreeg de woorden niet over haar lippen. Misschien was ze erin geslaagd als ze tegenover Merry stond, of tegenover Lenore, zelfs tegen Emrys – maar succesvol liegen tegen Xander was haar in al die jaren nog nooit gelukt. In plaats daarvan keek ze beschaamd naar haar voetenwerk voor ze kort, nauwelijks zichtbaar, knikte. Haar adem stokte in haar keel.
Niamh beet op haar lip. ‘Nee,’ bevestigde ze toen hij naar haar brieven vroeg. Er verscheen een diepe frons tussen haar wenkbrauwen. Ze begreep niet waarom ze nog hoop gekoesterd had; voelde zich inmiddels niet alleen dom dat ze het nog probeerde, maar vooral ongewenst. Waarom bleef ze maar investeren en proberen in de hoop op een ander resultaat? Las Asher haar berichten überhaupt wel? Of negeerde hij haar doelbewust?
Ondertussen was de harp tot haar opluchting vertraagd, waardoor het dansen zelf minder concentratie vergde. Al voor ze hem had gevraagd, had ze al besloten dat er geen pittige draaien, lifts en andere manoeuvres aan te pas zouden komen, zelfs als het betekende dat ze tot in den treure dezelfde vier passen herhaalden.
’Maar Morpheus wel.’ Haar blik versomberde. ‘Ik begrijp het niet, Xan. Wat heb ik verkeerd gedaan? Hij kijkt me niet eens aan. Alsof ik niet besta.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Waarom zou Asher met Morpheus praten, van alle mensen die er op deze aarde rondlopen, en niet met ons?’ Pas toen Niamh uitgesproken was, besefte ze dat ze haar vriend nog niet had ingelicht over de zojuist ontvangen berichten. Mondeling herhaalde ze wat de Slytherin haar had gestuurd. In een soepele beweging haalde ze haar perkament uit een verborgen compartment van haar feeërieke jurk en liet ze het in het borstzakje van Xanders gewaad glijden.
’Jij ook niet?’ vroeg ze daarna bezorgd. ‘Wat heb je hem gestuurd?’ Kort bewoog ze opzij, in een poging de zaal rond te kunnen kijken. Morpheus was er zo te zien nog niet. Ergens verwachtte Niamh dat de jongen in een of ander opzichtig, extravagant kostuum zou verschijnen, als een soort combinatie van de prins die hij zich waande en een hofnar. Ze richtte haar blik weer op Xander, maar legde toen de muziek erom vroeg haar hoofd tegen zijn schouder. Zachtjes stuurde ze hem bij naar links. Haar ogen fladderden vermoeid open en dicht terwijl ze samen wiegden. De rijen kaarsen die de wanden flankeerden verwerden tot een waas, kregen wat weg van onvolledige manifestaties van Lumos. Ze kantelde haar hoofd en keek verwonderd op voor ze weer afstand van Xander nam. ‘Moeten we hem betrekken, denk je?’ vroeg ze. Haar ogen stonden bezorgd.

[ bericht aangepast op 16 dec 2024 - 22:24 ]

Omnia mutantur, nihil interit

22 dec 2024 - 22:02 Omatikaya is online

Omatikaya 11037

ROSE MALFOY

19 — Slytherin — Pureblood — Wandlore & Mythological Creatures — hallway — Lenore — outfit

Rose keek vertederd naar de kleine Niffler die Lenore met wat moeite bij zich wist te houden. Terwijl Lenore uitlegde hoe ze hem had gevonden, smolt Rose alleen nog maar meer. Ze wilde al jaren een Niffler als huisdier, ook al wist ze wat voor problemen die met zich mee zou brengen. Haar ouders waren er fel tegen. De dure sieraden die ze in Malfoy Manor hielden en alle andere glinsterende objecten wilden ze niet op het spel zetten voor maar een Fabeldier. Toen ze jonger was, haalde Rose alles uit de kast, maar haar ouders gaven niet toe. Ze wilde zo graag met zo'n zacht beestje knuffelen en spelen. Nu ze ouder was, wist ze ook wel dat het onhandig was in een huis met zo enorm veel mooie dingen. Een Niffler zou zich nog geen kwartier kunnen inhouden. Alleen al in de kamer van Rose hingen, stonden en lagen zoveel mooie spullen dat de Niffler zich binnen de kortste keren zich helemaal vol zou stoppen.
'Mag ik hem aaien?' vroeg Rose, terwijl ze haar hand al voorzichtig naar het beestje uitstak. Haar vingers kriebelden even onder de kin en over de kop. Deze ontmoeting liet haar even vergeten hoe gefrustreerd ze was over het feit dat ze al minimaal twintig minuten op de gang stond te verkleumen dankzij Morpheus. Haar lieftallige verloofde had zich nog altijd niet laten zien.
Ze beantwoordde nog snel enkele berichtjes voor ze nogmaals om zich heen keek. Eindelijk zag ze Morpheus om de hoek verschijnen. Kort richtte ze haar blik op Lenore, die haast ook opgelucht leek. Ze hadden weinig gemeen, behalve hun liefde voor Fabeldieren. De Niffler was een welkome afleiding geweest, hoe kort het ook had mogen duren.
Morpheus begroette de twee en Rose stak haar hand naar hem uit. Zijn excuses over een "zee van maskers" was natuurlijk onzin, maar Rose zou hem niet verbeteren. Niet alleen omdat Lenore bij ze was, maar ook omdat ze wist dat ze die discussie niet ging winnen. Wat hij precies moest doen wat belangrijker was dan zijn verloofde meenemen naar het bal, was onduidelijk, en waarschijnlijk zou hij het nooit vertellen.
'Ik weet niet wat ik moet zeggen. Je ziet er beeldschoon uit.' Morpheus liet zijn ogen over Rose heen glijden. Ze wist even niet waar ze moest kijken. Hoewel veel van zijn opmerkingen normaal doordrenkt waren van een zeker sarcasme, leek dat nu niet het geval te zijn. Zijn adder hing rustig om hem heen. Rose vond haar ook mooi, maar de Niffler won het toch wel aan schattigheid. Nog even stak ze haar hand naar het beestje uit en kroelde nog een keer onder zijn kin.
'Dank je, Morpheus,' reageerde Rose. Ze knikte kort naar hem. 'Jij ziet er ook goed uit.' Het was normaal om het terug te zeggen, maar Rose meende. De outfit stond hem goed. 'Zullen we gaan?' vroeg ze uiteindelijk. 'We zijn veel te laat. Ga je mee, Lenore?' De Gryffindor wachtte op niemand, had ze gezegd, dus ze kon vast wel met hen meelopen. Het masker zette ze weer op haar gezicht.
Aan de arm van Morpheus betrad Rose de zaal van het feest. De muziek klonk vrij luid en haar ogen moesten even wennen aan het feit dat het nogal donker was, maar dat ging vrij snel. De ruimte was prachtig versierd in herfstkleuren en overal zag ze haar schoolgenoten al praten, lachen, drinken, eten en dansen. Van haar werd natuurlijk verwacht dat ze vrijwel de hele avond met Morpheus naast zich zou doorbrengen. Ze kende hem amper. Zou hij willen of kunnen dansen? Hij zou daarin getraind zijn, maar of hij zich ook de hele avond op de dansvloer wilde begeven, was een ander verhaal.
'Zullen we wat drinken halen?'

To: Morpheus
Kom snel.

To: Niamh
Geen probleem

To: Marcelene
Ik ben er zo, dus dan kan je 'm zien!
Morpheus is eindelijk gearriveerd...

To: Castor
Mijn moeder vermoordt me als ik daar alleen kom en ze komt erachter, dat weet je
En ze gaat er hoe dan ook achter komen
Maar volgens mij komt hij eraan, eindelijk!
Zie ik je zo?

Protect the people.

28 dec 2024 - 18:37 Naoe is offline

Naoe 13437

Castor Arius Black
^{^{^{Look — his hands drip with blood!

20 ⋅ Gryffindor ⋅ Philosophy of Power & Discord and Dueling ⋅ Bij de fontein w/ Nizana}}}

Castor was zich amper bewust van de warmte die plakkerig tussen zijn vingers doorglipte, maar hij wist wel te voorkomen dat hij Nizana zou raken met de rode druppels bloed. Er was niets wat een simpele spreuk straks niet weg kon halen, behalve de herinnering die hij nu had achtergelaten bij de roodharige dame. Het deed niets af aan het feit dat Nizana bekend was met zijn ontvlambare woede, die soms maar slechts een kleine flikkering nodig had om volledig te ontbranden. Nog nooit had deze woede zich zo gekeerd dat het kwam door iets wat haar betrof.
Haar smaak hing nog aan zijn lippen toen Castor uiteindelijk de kus verbrak waarmee hij naar Nizana toe was bewogen. De vingers van zijn goede hand, vastgegrepen aan haar rode lokken, lieten haar zachtjes los terwijl hij zijn razende ademhaling onder controle probeerde te krijgen, gelijktijdig met dat Nizana terug in de werkelijkheid leek te keren. Haar troebele blik, dit keer niet van pijn of verdriet, maar een vol wellustig verlangen, dwaalde over Castor zijn gelaat heen. Hij kon nog voelen hoe ze verstijfde van zijn ruwe aanrakingen, alvorens ze tegen hem aan smolt als een perfect passend puzzelstuk.
Date me.
Hij meende ieder woord. De eerste paar, maar ook degene die daarna vlekkeloos over zijn lippen rolde terwijl zijn hart nog daverde in zijn borstkas. Zijn bloederige hand rustte tegen de muur aan. De kloppende pijn bleef op de achtergrond. Zijn lichaam voelde nog de nasleep van woede, adrenaline — en liefde.
”Castor, ik ー” begon Nizana met hese klanken. Haar stem was nog altijd dik en vol vanwege emoties die hij bij haar had losgemaakt. Toen ze zich aan hem vastklampte om overeind te blijven, greep Castor kort haar middel vast om te voorkomen dat ze door haar benen zou zakken. “Wat betekend dit? En hoezo zou je dit voor mij overhebben?” Haar stem trilde, onzeker en zoekend naar een antwoord waarop Castor misschien zelf wel helemaal nooit een echt duidelijk antwoord op had. Zijn gevoelens voor Nizana gingen dieper dan bij wie dan ook ーdie voor altijd in zijn ziel gegrift stonden.
Een frons verscheen tussen Nizana strakke wenkbrauwen in. “De gevolgen die komen, de vrijheid die jij opoffert… dat kan ik jou niet aandoen. Het is niet wijs, Castor, ik ー ik wil niet met je gevoelens spelen.”
Een flauwe glimlach brak door op Castor zijn gelaat, maar de donkere sluimering in zijn ogen bleef onaangetast. Hij twijfelde er geen seconde aan dat Nizana met zijn gevoelens zou spelen. Voor iemand die hunkerde naar alles wat ze eerder bloot had gelegd, zat het niet in haar om hem dan nu op geheel andere wijze te behandelen. Misschien dat het anders was wanneer het iemand betrof die haar niet nauw aan het hart lag, maar Castor kende zijn plek binnen Nizana’s bestaan maar al te goed.
Voorzichtig trok Castor zich een klein stukje terug en creëerde slechts een fractie meer ademruimte tussen hen in. De hand die hij gebruikt had om haar bij haar middel vast te houden, tilde hij nu op naar haar gezicht. Met een bijna tedere aanraking streek Castor zijn duim langs haar gezwollen onderlip. “Waarom zou ik dit niet voor je overhebben?” vroeg Castor toen. Zijn eigen stem nog even rauw en doordrenkt met een gelijkwaardige hese klank als Nizana had. “Laten we eerlijk wezen, prinses,” ging hij vervolgens verder terwijl zijn duim een weg maakte naar de scherpe lijn van haar kaak toe. Iedere hint van plagerij was uit dat ene woordje verdwenen, wat hij anders als speels koosnaampje voor haar gebruikte. “Zou je andersom niet hetzelfde voor mij gedaan hebben?”
Heel even liet Castor zijn blik naar haar mond dartelen en kon hij er niets aan doen zijn eigen lippen vluchtig een keer te bevochtigen. Echter kuste hij Nizana geen tweede keer meer. Castor kende zijn eigen grenzen maar al te goed en dit was niet het moment om daar nu mee te gaan spelen. Toen zijn blik uiteindelijk de hare weer ontmoette, tilde hij een van zijn wenkbrauwen veelzeggend op ー daagde hij de roodharige schone voor luttele seconden uit om tegen hem in te gaan. Om de kracht van zijn woorden onderuit te halen, alsof ze juist nooit hetzelfde voor hem zou doen.

Berichten blijven voor nu even onbeantwoord.

[ bericht aangepast op 28 dec 2024 - 18:37 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

28 dec 2024 - 18:38 Naoe is offline

Naoe 13437

Lenore Vonetta Daneer
^{^{^{In the end, we will all become stories.

19 ✦ Gryffindor ✦ Mythological Creatures & Advancement of Magic ✦ Dress ✦ Hallway w/ Rose}}}

”Mag ik hem aaien?” vroeg Rose terwijl ze haar hand uitstak naar het wezentje dat Lenore nog altijd vasthad. Inmiddels was het dier uit haar donkere lokken gekropen en hing het ongeduldig in haar armen te bungelen. Toen hij echter onder zijn kin en over zijn kop gekroeld werd, stootte het knorrige geluidjes van tevredenheid uit, waarna hij al snel zijn aandacht weer verloor aan iets anders dat glinsterende verderop in de gang.
Het was de niffler die Lenore op tactvolle wijze wist te waarschuwen dat er iemand hun kant op kwam gelopen, doordat het wezen wat onrustiger bewoog in haar armen, waardoor de brunette uiteindelijk niet schrok van de hand die onderop haar rug werd gelegd. Het was een korte, zachte aanraking en net zo snel weer verdwenen als deze tevoorschijn kwam. Morpheus onderbrak het fragiele gesprek dat Lenore met Rose had zonder schaamte noch schroom.
”Goedenavond, Rose,” bracht hij uit met een glimlach waarvan Lenore op een mijlen verre afstand zelfs kon zien dat deze uitermate geforceerd was. “Mijn welgemeende excuses dat ik je heb laten wachten. In de zee van maskers vanavond was het een herculeaanse taak je lieflijke verschijning te vinden. Ik zal proberen mijn leven te beteren. Ik dank je voor je geduld.”
”Dankje, Morpheus,” reageerde Rose.
Lenore slikte en vocht uit alle macht om iedere plooi in haar gezicht uitermate krachtig op haar plek te houden. Mag ik een teiltje, misschien? was een van de eerste gedachten die door haar hoofd heen schoot en ze kon alleen maar hopen dat het op geen enkele mogelijkheid te lezen was in de diepte van haar ogen. Hadden ze niet in de gaten dat zij hier ook nog stond? De verandering van Morpheus zijn geforceerde glimlach naar geheel een andere uitdrukking die Lenore niet eens wilde plaatsen omdat het zo snel ging, lieten haar nog verder door de grond zakken (als ze dat al kon). De brunette bewoog ietwat ongemakkelijk op haar plek, verschoof de niffler in haar armen van de ene kant naar de andere kant om deze zo nog verder buiten het bereik van de adder rond Morpheus zijn nek te houden. Lenore kuchte vervolgens, trachtend zo iets van de ongemakkelijkheid te weren die haar van alle kanten bekroop terwijl ze naar het wezentje in haar armen keek, alvorens Lyra een waarschuwende blik toe te werpen.
“Als je het waagt, maak ik een handtas van je,” murmelde ze de reptiel toe.
”Nore,” zei Morpheus vervolgens, wat een zachte ‘Ah’ van Lenore ontlokte toen ze naar de jongen keek. “Even sprankelend als altijd. Dank je voor het gezelschap houden van mijn verloofde.” En waar je zeker de prijs voor gaat betalen. Een zoete glimlach krulde zich desondanks rond Lenor haar mondhoeken. Hij was haar beste vriend. En beste vrienden deden nu eenmaal alles voor elkaar, nietwaar?
”Ah, wacht ー gaan? Waar naar toe?” bracht Lenore plotsklaps een tikkeltje verward uit toen het haar begon te dagen dat het verloofde koppel haar mee wilde nemen naar het bal. De woorden rolde sneller over haar lippen dan de bedoeling was, en een lichte rilling kroop langs haar ruggengraat. Hoe had ze zich hier in hemelsnaam in verwikkeld? Was ze werkelijk van plan haar avond deels met hen door te brengen? Een steek van onzekerheid dreef door haar heen. Dit was namelijk wel het allerlaatste dat Lenore verwacht had en ze wist ook niet of dit nu iets was waar ze werkelijk op stond te springen. Het was niet dat, omdat Lenore op niemand stond te wachten, ze daardoor ook niemand had om mee naar het bal te gaan. “Ik ーeh, weet het niet hoor,” hoorde de Gryffindor zichzelf nog uitbrengen, maar het koppel was haar allang en breed vooruit gegaan.
”Zullen we wat drinken halen?” hoorde ze Rose nog vragen.
Lenore schudde met haar hoofd. Blindelings had ze een paar stappen achter het tweetal aangezet, maar haar passen happerde al gauw toen ze de grote deuren naar de balzaal in zicht zag. Lenore had genoeg over voor Morpheus, dat mocht wel blijken, maar dit was de grens. Ze vertikte het om als derde persoon in hun gezelschap te verkeren en mocht Morpheus die ene veelzeggende blik op haar gebruiken, waarmee hij wel vaker wat bij Lenore voor elkaar wist te krijgen, dan vervloekte ze hem ter plekke.
”Anders gaan jullie maar alvast vooruit. Ik moet nog even ー iets,” sprak Lenore tegen Morpheus en Rose terwijl ze halverwege de weg naar de balzaal toe compleet stil bleef staan. De niffler kroop ondertussen via haar rokken omlaag en Lenore wist dat hij op deze manier door het kasteel op zoek ging naar alles wat glinsterde, waarna hij het onder haar bed in zijn hol dumpte. De brunette wrong haar handen in elkaar, rustend voor haar lichaam in een onrustige houding. Waarom voelde het alsof er iets van haar verwacht werd? Lenore wilde geen toeschouwer zijn in hun relatie. Ze wilde niet dat Morpheus en Rose zich verplicht voelden haar mee te nemen, alsof ze zo een keuze had tussen ‘verplicht samenzijn’ of eenzaamheid. Lenore wilde gewoon zichzelf kunnen zijn, zonder zich gedwongen te voelen zich ergens tussen te voegen.

[ bericht aangepast op 28 dec 2024 - 18:41 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

30 dec 2024 - 14:05 Sorasa is online

Sorasa 743

ALEXANDER MARLOWE NIGHTSHADE
20 - Ravenclaw - Underwater Folk & Ancient Tongues and Runes - at the ball - with Niamh

Dansen was niet zijn ding. En dat was dan nog maar een understatement. Het was heus niet overdreven om te zeggen dat hij mensen huilend kon doen wegrennen met zijn danskunsten. Waarom Niamh haar voeten dan ook weer in gevaar wilde brengen was voor hem een raadsel. Waarschijnlijk voelde ze zich als beste vriendin moreel verplicht, maar Xander wilde haar best vertellen dat het écht niet hoefde. Maar voor hij het wist bevond hij zich al op de dansvloer, niet zonder duidelijk te laten verstaan dat Niamh maar moest leiden. Of was het eerder lijden?
Gelukkig vond Niamh haar enthousiaste zelve dit geen probleem en schoot ze meteen in actie. Xander zou niets liever willen dan gewoon voor zich kijken, maar een onweerstaanbare nood om zijn blik op zijn voeten te richten nam het van hem over. Alsof hij op die manier minder op die van Niamh zou gaan trappen. Of dat hoopte hij toch.
Na enkele minuten wat op en neer geschuifeld te hebben, vroeg hij haar op zachte toon naar Asher. Hoewel hij het zelf ook vreselijk vond dat zijn beste vriend niet met hem wilde praten, leek het Niamh toch nog zwaarder te vallen. En hij haatte het om haar zo te zien. Zo verslagen. Zijn vragen brachten haar dan ook volledig van haar stuk. Deze keer was zij het die over haar eigen voeten struikelde. 'Merlin,' vloekte Xander zacht terwijl hij zichzelf schrap zette en probeerde om haar, met pure armkracht, overeind te houden. Om hen beiden overeind te houden. Het zou nogal een zicht voor de rest zijn als ze daar met z'n tweeën op de grond zouden belanden.
'Het spijt me,' klonk het verontschuldigend toen ze beiden hun balans een beetje hadden teruggevonden. Xander schudde zijn hoofd.
'Nee, ik had je niet moeten verrassen met het onderwerp,' antwoordde hij zuchtend. Asher lag niet alleen voor hem gevoelig, dus hij had best kunnen verwachten dat Niamh zou schrikken. Maar als er iemand was waarmee hij over de jongen kon praten, dan was zij het wel. De steen in zijn maag leek echter nog wat dieper te zakken toen ze bekende dat ook haar berichtjes onbeantwoord bleven.
'Maar Morpheus wel.' Xander's ogen flitsten omhoog, weg van zijn voeten waar hij inmiddels weer gefocust op was geweest. Morpheus?
'Wat?' vroeg hij dan ook ongelovig. Waarom zou die glibberige Slytherin antwoorden op berichtjes die voor Asher bedoelt waren? En waarom zou Asher dat toelaten?
'Ik begrijp het niet, Xan. Wat heb ik verkeerd gedaan? Hij kijkt me niet eens aan, alsof ik niet besta,' deed Niamh haar beklag. Xander snoof kort, meteen denken aan het moment in de gang waarop Asher hem volledig had genegeerd. 'Waarom zou Asher met Morpheus praten, van alle mensen die er op deze aarde rondlopen, en niet met ons?' Dat was een zeer goede vraag. Eentje waar Xander ook het antwoord op moest schuldig blijven.
'Oh Nim, ik geloof niet dat je iets verkeerd hebt gedaan,' probeerde hij haar gerust te stellen. Dan zouden ze tenslotte allemaal iets fout hebben gedaan, want Asher leek met niemand te willen praten. 'Als er iemand is met wie hij zou willen praten, zou jij het wel zijn. Dus ik denk niet dat het iets persoonlijk is...'
Wat het dan wel was, mocht God weten. 'Jij ook niet?' hoorde hij Niamh vervolgens vragen. 'Wat heb je hem gestuurd?' Xander had hem genoeg briefjes gestuurd in het begin en zelfs toen Asher hem bleef negeren. Maar sinds het moment in de gang was hij ermee gestopt omdat het geen zin leek te hebben.
'Van alles, Nim,' verzuchtte hij terwijl hij haar hoofd tegen zijn schouder voelde. Ondertussen bleef hij zijn uiterste best toen om niet op haar tenen te trappen. Iets wat wonderwel goed aan het lukken was. 'Dat ik blij was hem te zien, of hij eens wil bijpraten, of er wat aan de hand is, of ik ergens mee kan helpen, ... Maar nergens kwam antwoord op.' Het was frustrerend. Ook gewoon omdat hij niet wist wat er aan de hand was, want er was duidelijk iets.
'Moeten we hem betrekken, denk je?' Een bezorgde blik groette hem toen hij omlaag keek bij het horen van haar vraag.
'Wie? Morpheus?' Een afkeurend geluidje weerklonk in zijn keel. Als het aan hem lag, schakelde hij de hulp van zijn kamergenoot zo weinig mogelijk in. Als je het al hulp kon noemen. 'Ik weet niet of dat de beste zet zou zijn.' Grote kans dat ze er alleen maar bedrogen uit zouden komen. 'Morpheus staat namelijk niet echt gekend om zijn hulpvaardigheid,' mompelde hij er nog achteraan. En al zeker niet wanneer Xander het hem zou vragen.
'Ik denk dat als we met Asher willen praten, we het heft in eigen handen zullen moeten nemen,' concludeerde hij terwijl hij een stap zette en deze keer wel Niamh's voet onder de zijne voelde. Onmiddellijk trok hij zijn eigen exemplaar terug. 'Sorry!' Hij probeerde haar gezicht te peilen om te zien of hij haar veel pijn had gedaan. 'Het bleef ook te lang goed gaan. Was het hard?' vroeg hij bezorgd, Asher voor enkele seconden vergeten.

[ bericht aangepast op 30 dec 2024 - 14:05 ]

Nothing is impossible in my own powerful mind.

30 dec 2024 - 16:52 Omatikaya is online

Omatikaya 11037

EMRYS LLOYD

20 — Gryffindor — Chaser — Physical Arts & Discord and Dueling — his room > Great Hall — Sammy

'Zie je mij van hoog adellijke afkomst zijn en daarmee weten hoe een gemaskerd bal werkt? Volgens mij komen we uit eenzelfde shitdorp waar maskers en nette kleding gezien worden als geldverspilling, of niet soms?' Sammy lachte.
'Mijn shitdorp is wat erger dan jouw shitdorp,' zei Emrys nog even, maar Sammy ratelde alweer verder, dit keer over het dansen. In de jaren dat Emrys hier rondliep, had hij wel een en ander opgestoken. Creaseworthy wilde een goede indruk achterlaten, mochten er afgevaardigden van andere scholen of zelfs vertegenwoordigers van de Ministry langskomen. Een bal zou in het water vallen als de studenten van Hogwarts niet letterlijk hun beste beentje voor zouden zetten. Toch had Emrys het nooit helemaal onder de knie gekregen. Waar zwemmen, vissen en varen hem als een tweede natuur afgingen, was het bij dansen nooit gelukt. Het was niet zo erg dat hij op de voeten van zijn partner zou staan, maar het scheelde niet veel. Voor Emrys het doorhad, trok Sammy hem mee richting de Great Hall.
'Zie! Simpel!'
Emrys grinnikte en schudde zijn hoofd. 'Ik heb nog weinig danspassen bij je gezien. Laat jij maar eens een mooie wals zien. Zorg dat je Creaseworthy helemaal inpakt,' grapte hij toen. Hij zag het al voor zich hoe Sammy sierlijk door de menigte danste met het schoolhoofd in zijn armen. 'Of de single dames hier. Je weet niet wat er op zo'n avond allemaal kan gebeuren.' Met een speelse grijns pakte hij uiteindelijk ook een glas wijn op, nadat hij de tafels nauwkeurig had bestudeerd, maar inderdaad geen Butterbeer vond.
Emrys dacht aan de Moonflowers die hij had gekregen. Vijf, in totaal. Wat verwachtten al die docenten? Dat ze hun halve klas mee uit zouden vragen? Sowieso zou Emrys er eentje aan Niamh schenken, en het liefst wilde hij er ook een aan Marcelene geven. Hij vond het alleen zó ongemakkelijk dat hij niet wist hoe hij het moest aanpakken. Sinds hun kus waren er flink wat weken verstreken en Emrys wist niet hoe Marcelene het zou vinden als hij ineens weer wat van zich liet horen. Via briefjes hadden ze wel wat gecommuniceerd, maar toch.
'Heb je ondertussen al nagedacht over wie je ten dans gaat vragen? Ik denk dat het niet wordt geaccepteerd als wij samen zwierend over de dansvloer vliegen, namelijk. En zo zwierend zal het er bij mij niet uitzien.' Emrys keek weer naar zijn beste vriend en wachtte nieuwsgierig af.

To: Xander
Natuurlijk sta ik dat!
Ze heeft het me al laten weten zelfs
Anders kan ze het niet aan vanavond, om wat voor reden dan ook

To: Niamh
Als ik je straks vind, zal ik op mijn knieën gaan voor je
En ja ja, ik weet het

Protect the people.

2 jan 2025 - 17:42 Cecia is offline

Cecia 4382

Nizana
^{^{𝓉𝒽𝒾𝓃𝒹𝓇𝑒𝓁𝓁}}

🅜🅐🅢🅚|🅞🅤🅣🅕🅘🅣|🅗🅐🅘🅡|🅜🅐🅚🅔-🅤🅟

„Why were we taught to be afraid of the witches and not the people who burned them alive?‟

De intensiteit van zijn kijkers verkleurden in dit licht meer naar grijs dan blauw, en de jonge vrouw adoreerde de integriteit die daarmee kwam. Hoewel zijn woede als zowel woorden als een verrassing aankwam, was Nizana zich terdege bewust van het feit dat het uit een goed hart kwam. Zonder spelletjes, misleiding of een geheime agenda.
Ze slaakte een zucht, diep in- en uitademend om haar ademhaling onder controle te krijgen. Hierbij sloot ze kort haar ogen tot het nuchtere gedeelte enigszins terug wist te keren. “Dat is het punt nu niet”, wist ze hem te vertellen, het razen van haar hart langzaamaan gekalmeerd — al daagde de tedere aanraking langs haar onderlip dit te verpesten. Zelfs het lonken van de wellust glom voor een luttele seconde weer als een lichte schittering in haar poelen. “Het is een riskant en onzeker plan, gedoemd om te falen — natuurlijk zou ik het voor jou overhebben”, vermeldde ze alsof hij zojuist iets dwaas had gezegd, haar stem enigszins rusteloos. Hierbij poogde ze haar blik niet naar zijn mond af te laten dwalen, de verraderlijkheid ervan voldoende om het voor een tweede maal te herhalen. Ze kuchtte, en vervolgde: “Laten we ons voor nu focussen op het helen van jouw hand. En in Merlijns naam, Castor Black, zorg alsjeblieft beter voor jezelf — verwond jezelf niet voor iemand, zeker niet voor mij.”
De warmte verdween eens zijn arm rond haar middel verdween. Ondanks de kwetsbaarheid die ze getoond had (en welke nog altijd op een zeker niveau door haar lijf dwaalde), ervoer ze een vertrouwde zelfverzekerdheid die ze al lang niet meer gevoeld had. Enkel al het idee dat haar beste vriend zich gepijnigd had wegens haar problemen vormde een knoop in haar maag. Nizana zuchtte. Terwijl ze iets meer ruimte tussen hen creëerde, gleden haar kristalblauwe poelen over zijn gedaante heen. De zwarte roos was ietwat geknakt, Castors donkere haren waren verwilderd, en zijn pak verfomfaaid. De Ravenclaw studente vroeg zich af hoe zij er wel niet bij stond momenteel en haalde haar toverstok tevoorschijn, welke verstopt zat in een geheime opening in de jurk. Zonder blikken of blozen hield ze zijn gewonde hand in de hare, tikte zachtjes met de punt van haar stok op zijn knokkels en fluisterde: “Brachio Emendum.”
Binnen de kortste keren heelde de botten in zijn hand en pas nu bedacht Nizana zich dat ze hem wellicht van tevoren had horen te waarschuwen. Het leek haar geen hele fijne spreuk en tegelijkertijd geloofde ze dat ‘wie niet horen wil maar moet voelen’. De band met Castor was diep, en er was amper iets dat ze niet voor hem over zou hebben — maar ze vond eveneens dat hij niet steeds in vlammen hoefde uit te barsten. De enige die herboren zou worden op dat punt was een Feniks, en gezien Castor die kracht niet bezat, hoorde hij beter voor zijn lijf te zorgen. Voor ze het doorhad, streelde ze met haar vingers door zijn lokken om deze te fixeren en negeerde zo goed mogelijk de gevoelens die het met zich meebracht. Of de gedachten aan hoe ze deze handeling eerder had gemaakt tijdens de kus. Hoe zijn vingers haar rode haren stevig hadden vastgegrepen.
Zelfbewust perste ze haar lippen op elkaar, tikte vervolgens met de toverstok zachtjes op de roos en zijn pak om deze op te lappen en keerde zich vervolgens naar haar eigen behoeften. Ze slaakte een zacht gilletje uit. “Mijn hemel”, bracht ze ontdaan uit toen ze zichzelf in de getoverde spiegel zag, waarbij ze een ietwat beschuldigende blik naar Castor stuurde, “ik zie er niet uit.” Met een kleine zwieper van haar stok zorgde ze ervoor dat alles weer in orde werd gebracht. Anders zou ze niet normaal haar gezicht kunnen vertonen binnen! Haar grootouders waren al niet blij dat ze met Castor ging, of dat ze de jurk afsloeg die ze speciaal voor dit feest hadden opgestuurd — Ze zouden haar waarschijnlijk linea recta het huis uitsturen wanneer nieuws zou komen van haar zogenaamde courtship met Castor Black. Of de positie waarin ze zich zojuist bevonden zonder desbetreffende courtship.
“Volg mij”, vermeldde ze vervolgens kordaat, om hem mee naar binnen te trekken — waar het direct een stuk warmer was. “Ik wil dat Theseus Fawley controleert of er wellicht een andere methode toegepast moet worden voor optimaal herstel.”

To Niamh: Je weet hoe dat met mannen gaat, die hebben altijd de sturing van een vrouw nodig. Uiteindelijk komt die droomprins wel aan, Niamh, hoe (on)gehavend ook. In mijn geval heeft een humeurige Black me weten te vangen. Hij smeekte me praktisch samen te gaan, hoe kon ik dat afwijzen?

To Lenore: Ik kan met zekerheid zeggen dat de afleiding een aangename verrassing was. Castor blijkt precies hetgeen dat ik nodig had vanavond. Een dame die alleen gaat? Een sterke zet, als je het mij vraagt! Zou je wel met een zeker iemand willen dansen?

To Morpheus: Vergeet jij niet iemand?

To Rose: Goedenavond Rose, graag zou ik op deze prachtige avond een moment samen willen besteden. Heb jij hier tijd voor?

To Merry: Merry — toen ik je eerder vandaag langs zag komen, droeg je al een prachtige jurk! Is Wren een perfecte heer en heeft hij je intussen opgehaald? Als hij lastig doet overigens, kan je hem simpelweg “Wrennie” noemen: dat doet hem goed.

To Wren: Sinds ik een dame ben, jij balzak. En ik noem je zoals ik wil: Wrennie, Wrennie, WRENNIE. Als je maar weet dat jij trakteert. Probeer tot die tijd van het bal te genieten.

[ bericht aangepast op 12 feb 2025 - 15:31 ]

[ I will always love you ]

6 jan 2025 - 22:07 desillusie is online

desillusie 1108

niamh elowen bones

19 ● Hufflepuff ● Pureblood ● Seeker ● Mental Arts & Transformative Art ● Het bal ● Xander

‘Xan, nee,’ protesteerde Niamh toen Xander zijn excuses aanbood. Met moeite wist hij te voorkomen dat ze daadwerkelijk onderuit gingen. Ze glimlachte zwakjes en verplaatste haar hand kort naar zijn onderarm terwijl ze hun evenwicht weer vonden.
De geforceerde lach verdween van haar gezicht toen ze weer aan Morpheus dacht. Xander was al even verbluft, en toen ze zijn gezicht zag, voelde ze een steek van schuld. Toch weerhield dat haar er niet van om verder te vertellen. Wat haar bezielde om haar hart te luchten, midden op de dansvloer, omringd door vrolijke, lachende mensen, die zo verliefd in elkaars ogen verdronken dat Niamh zich spontaan bij hen wilde voegen, wetende dat ze Asher voorgoed kwijt was, wist ze niet. Het was alleen maar zelfkastijding. En het was niet alsof Xander een vreemdeling was die er geheel buiten stond.
‘Ik weet het,’ zei ze zachtjes terwijl ze haar blik afwendde, zogenaamd om hun voetenwerk te kunnen bestuderen. Xanders ongelovige blik was te pijnlijk. ‘Ik geloof niet dat hij Morpheus ooit heeft gemogen...’
Ze beet op de binnenkant van haar lip toen haar beste vriend een verwoede poging ondernam haar ervan te overtuigen dat het niet aan haar lag. Hoe ze het ook probeerde, de woorden bleven slechts een zin die vlak en weliswaar logisch leek, maar klonk alsof het betrekking had op een ander. Niamh zweeg. Wat als Asher haar had doorzien? Als hij wist dat er niets bijzonders aan haar was, zij in haar naïviteit een diepe band gevoeld had? Misschien had hij wel over haar en Ilias gehoord. Bij die gedachte trok ze wit weg.
Het was echter oneerlijk om nog langer te klagen. Vooral omdat ze wist dat Xander al even van slag was door Ashers rare gedrag. Die ruimte hoorde ze hem te geven. Niamh dwong zichzelf te glimlachen – al dan niet zo enthousiast als normaal gesproken het geval was – en knikte langzaam, alsof zijn geruststellende woorden daadwerkelijk bezonken waren.
In de hoop haar wanhoop te verbergen liet ze haar hoofd op Xanders schouder rusten. Ook hij had van alles gedaan om Asher te bereiken, allemaal tevergeefs. Niamh zuchtte zo diep dat ze onwillekeurig een pluk haar die los was gevallen uit haar gezicht blies. ‘Hij lijkt zichzelf niet,’ mompelde ze.
Ze kwam weer in beweging en keek op toen ze Xander een schamper geluid hoorde maken. Niamh haalde half-en-half haar schouders op, alsof ze wilde zeggen: ik weet het ook niet meer, hoor. ‘Maar als hij tenminste met hem kan praten...’ opperde ze gefrustreerd. Tegelijkertijd kon ze zich niet voorstellen dat Morpheus haar – of Xander wilde helpen. Maar toch. Het voelde als hun enige aanknopingspunt.
‘Maar als hij ons niet wil spreken, zijn we snel klaar,’ vond Niamh. Ze dacht na over de plekken waar hij vroeger graag kwam, de ruimten waar ze elkaar vroeger voor privacy getroffen hadden, maar slaakte een luid kreetje toen ze een loodzwaar gewicht op haar voet voelde.
‘Au!’ jammerde ze terwijl ze op sprong en haar voet uit de hak schoot die ze droeg. Niamh schoof haar schoen met haar andere voet aan de kant en bewoog haar voet bezorgd op en neer terwijl ze de danspassen al hinkend vol probeerde te houden.
‘Nee, nee, het gaat,’ zei ze met een gezicht dat boekdelen sprak. ‘Echt. Je danst veel beter dan de vorige keer,’ zei ze luchtig, in de hoop er luchtig over te kunnen doen. Met een hoogteverschil van tien centimeter dansen was echter zelfs voor een geoefend danser als Niamh een fikse uitdaging, dus ze ontdeed zich al snel ook van haar tweede schoen. Daardoor moest ze wel constant op kijken naar Xander. Heimelijk hoopte ze dat ze het onderwerp nu konden laten rusten. Ze wilde Asher niet nog meer van haar vreugde laten vergallen.
Ze wentelde zichzelf op de bal van haar voet zodat ze Xander lachend een pirouette kon laten draaien. Toen stierven de laatste noten van de harp weg, en werd iedereen geacht de dansvloer te verlaten, al zag Niamh ook een zevendejaars die vastberaden leek uit te proberen of de moonflowers niet één dans vertegenwoordigden, maar één partner en koppig op de dansvloer bleef staan met een meisje dat niet bijster blij keek. ‘Dat zal ik jou niet aandoen,’ giechelde ze en ze trok Xander van de dansvloer af nadat ze haar schoenen weer gevonden had.
‘Wat wil je drinken?’ vroeg ze terwijl ze haar ogen over de dienbladen liet glijden. Ze keek nog eens naar de moonflowers die in een speciaal ontworpen vakje van haar jurk verborgen laten en licht fonkelden. ‘Xan,’ zei ze op een toon die niets goeds te betekenen had, ‘als we nu eens voor elkaar kiezen aan wie we een bloem geven?’

[ bericht aangepast op 6 jan 2025 - 22:11 ]

Omnia mutantur, nihil interit

12 jan 2025 - 14:44 Naoe is offline

Naoe 13437

Castor Arius Black
^{^{^{Look — his hands drip with blood!

20 ⋅ Gryffindor ⋅ Philosophy of Power & Discord and Dueling ⋅ Bij de fontein w/ Nizana}}}

Castor wist dat Nizana zijn korte argument zou proberen te weren. Dat ze hem zou vertellen dat het nu niet het punt was waarop zij wel of niet hetzelfde voor hem zou doen, maar ieder andere reden raakte verdwaald in zijn gedachten. Hij kon haar verschillende dingen opnoemen met waarom hij dit voor haar zou doen. Waarom hij een courtship met haar aan zou gaan, ook al verdiende ze uiteindelijk onderaan de streep zoveel beter. Castor wilde haar de kracht geven om haar verdriet boven te komen. Om aan de rest te laten zien dat niemand anders nodig had om sterker te worden, behalve een partner aan haar zijde die haar door dik en dun steunde. Castor wilde Nizana zien terug groeien naar de zelfstandige, zelfverzekerde jonge vrouw die ze was.
”Voor mij is dat het punt wel en ik zie niet in hoe het zou falen,” reageerde Castor terwijl hij zijn hand langzaam terugtrok en de schittering van wellust in haar ogen poogde te negeren. Warm bloed druppelde nog steeds via zijn knokkels omlaag, langs zijn vingers en over de palm van zijn hand, waardoor het een spinnenweb aan rode sporen achterliet. Nizana kuchte in een poging haarzelf te herstellen terwijl ze zich besloot te focussen op zijn hand.
”Het is niets,” mompelde de jongen toen hij de wijselijke beslissing nam om nog meer ruimte tussen hen in te creëren, maar Nizana zou zichzelf niet zijn wanneer ze het hier nu bij liet. Castor bewoog zijn vingers lichtjes op een neer, negeerde daarbij de pijnscheuten die door de kleine botjes in zijn hand trokken, terwijl hij Nizana’s blik over hem heen voelde trekken. Ieder vezel in zijn lichaam stond op scherp en hoewel Castor deze donkere zijde van zichzelf soms vervelende vond, kon hij niets doen tegen de felle uitbartstingen die hij had. Net als dat Castor even goed wist er niets tegen te kunnen doen wanneer Nizana besloot hem te helpen. Had ze enig idee hoe ‘verwilderd’ ze er zelf intussen uit zag?
Een zweem van een glimlach danste rond zijn mondhoeken toen de roodharige schone een spreuk liet gelden, maar deze vertrok al gauw toen de pijn in zijn hand reeds feller branden, de pijn sensatie intenser, alvoren zijn gekneusde en bloederige toestand weer heelden. Toen Castor ditmaal zijn vingers weer bewoog, was er slechts een doffe pijn die nog achterbleef. “Je weet dat je dit niet had hoeven doen,” bracht Castor tevergeefs uit. Meer dan eens had hij zelf zijn verwondingen verzorgt op een geheel muggle-achtige wijze door niets meer dan een simpel verband aan te brengen, waarbij op tactvolle wijze herinnerd werd aan zijn eigen keuzes. Iedere gedachten daaraan dreef naar de achtergrond toen Nizana verder ging met haar pogingen om alles weer te fatsoeneren. Een donkere teint poelde dan ook kortstondig door zijn ogen heen toen hij zag hoe ze naar hem keek; hoe haar lippen zich op elkaar perste terwijl ze haar vingers door zijn verwilderde haren haalde, alvorens ze zich tot haar eigen keerde en een gil slaakte.
”Mijn hemel,” stootte Nizana uit. “Ik zie er niet uit.”
De beschuldigende blik die ze Castor wierp via de smalle spiegel die ze met magie had opgeroepen, counterde hij met een geamuseerde uitdrukking op zijn gelaat. Mocht ze excuses verwachten voor de staat waarin hij haar nu achtergelaten had, dan kon ze daar lang op wachten. “Ik zou nu niet perse willen zeggen dat je er niet uitziet," grijnsde Castor in plaats daarvan lichtjes terwijl hij met zijn goede hand een keer over de hand wreef die Nizana net geheeld had. Met één simpele zwaai van haar toverstaf zag Castor hoe iedere kreuk, iedere oneffenheden die hij had achtergelaten op haar kleding, in haar haren of wat dan ook, gladgestreken werd. Net zoals ze eerder bij had gedaan. De enige hint dat er minuten geleden iets gebeurd was, viel enkel en alleen nog maar af te lezen aan de zachte blossen op haar wangen en de subtiele zwelling van haar lippen die hij ruw gekust had.
”Volg mij,” gebood Nizana hem vervolgens, waarop ze Castor met zich mee naar binnen trok. “Ik wil dat Theseus Fawley controleert of er wellicht een andere methode toegepast moet worden voor optimaal herstel.”
Castor trok zich terug. Met een hand greep hij zachtjes Nizana haar pols beet en dwong hij haar tot stilstand op het moment dat ze door de hoge deuren door naar binnen waren gelopen. “Theseus Fawley hoeft niets te controleren,” zei hij toen. Met een schuine blik keek Castor de roodharige dame aan. Wat ze ook zou zeggen of doen, welk argument Nizana nu zou gebruiken om hem toch over te halen, dit keer was Castor onverbiddelijk. Hij had geen behoefte om nagekeken te worden of de afkeuring te zien en horen nadat hij voor de zoveelste keer zijn woede de overhand had laten nemen. Een woede die nog altijd onder de oppervlakte van zijn bewustzijn sluimerde en slechts een nieuwe vonk nodig had om terug tot leven te komen. “Je hebt het perfect geheeld, Niz. Geloof me, ik kan het weten.” Hij tikte zachtjes met zijn wijsvinger tegen het puntje van haar neus aan en vlocht de vingers van zijn geheelde hand kort door de hare heen, waarbij hij de doffe pijn kundig wist te negeren. “Wat wij nu moeten doen is zorgen dat we jou heel snel op dat bal aanwezig krijgen,” glimlachte Castor vervolgens. “En denk na over wat ik heb gezegd, ik verwacht op z’n minst een ‘ja’ of ‘nee’.”

Berichten blijven voor nu even onbeantwoord.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

12 jan 2025 - 20:14 Rassalentar is offline

Rassalentar 5835

┌────⇌•••⇋────┐

Samuel "Sammy" Wynn

└────⇌•••⇋────┘

_{◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤}
^{◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤◢◤}

Het gesprek ging verder over dansen en vooral wat Sammy daar wel niet mee moest gaan doen.
"Rustig aan, dansen gaat altijd beter na wat wijn," zei hij lachend terwijl hij met het glas in zijn hand gebaarde. "En zo te zien is Creaseworthy al helemaal in haar element als ik haar zo zie met Ffrench dus daar hoef ik weinig meer mee te doen." Sammy wees met z'n glas richting de dansvloer waar hij de twee docenten had gespot. Zelfs met maskers op waren ze makkelijk genoeg te herkennen voor de Gryffindor. Sammy nam nog een slok van de zoete drank. Hoewel hij het spul niet nodig had om zich hier een hele avond te vermaken, maakte het alles wel makkelijker.
"Ik zie jou anders ook nog niet hier met een single dame aan het dansen zijn. Want zoals je zelf zegt, je weet nooit wat er op zo'n avond kan gebeuren." Het waren makkelijke woorden om terug in Emrys' gezicht te gooien. Helaas veranderde Emrys het onderwerp terug naar de moonflowers die hij in z'n binnenzak had. Even ging er een donkere waas over zijn gezicht, de opmerking over met met elkaar over de dansvloer zwieren, of stuntelen in Emrys' geval, ging dieper dan Sammy had gewild. Hopelijk verhulde dat stomme masker genoeg dat Emrys het niet zou opmerken.
"Trixie, Niamhje, Leo, misschien Marcy," zei Sammy snel, misschien iets te snel, "of ieder ander die nog graag wil, mij maakt het niet zoveel uit met wie ik dans zolang ik maar niet de hele avond suf aan de kant hoef te staan." Sammy rockte wat heen en weer tussen z'n tenen en z'n hakken, zin om meer te bewegen dan hij nu deed.
"Maar dan moeten we wel iemand gaan vinden in deze zee van gekleurde maskers."

Aestheticsae

Emrys

Great hall

_{◢◤◢◤◢◤}
^{◢◤◢◤◢◤}

Aesthet

19
Muggleborn
Gryffindor
Chaser

1e jaar
Discord and Dueling
Medicinal Magic

[ bericht aangepast op 12 jan 2025 - 20:14 ]

Do it scared, but do it anyway.

22 jan 2025 - 12:16 Sorasa is online

Sorasa 743

ALEXANDER MARLOWE NIGHTSHADE
20 - Ravenclaw - Underwater Folk & Ancient Tongues and Runes - at hallway - with Niamh

Hij was kwaad. Op Asher. En dan niet omdat de jongen weigerde om met Xander te praten. Nee, zijn eigen gevoelens konden hem wel gestolen worden op dit moment. Het ging hem eerder om de manier waarop zijn beste vriend, als hij hem überhaupt zo nog mocht noemen, Niamh behandelde. Hoe hij er moeiteloos in leek te slagen om deze mistroostige blik in haar ogen naar boven te halen. Zag hij dan niet hoeveel pijn hij de blondine deed door niet tegen haar te praten? Door niet mét haar te praten? Het brak zijn hart haar zo ongelukkig te zien en op dat eigenste moment besloot hij dat hij toch een hartig woordje met Asher wilde spreken. Of de jongen er nu zin in had of niet.
‘Maar als hij ons niet wil spreken zijn we snel klaar,’ antwoordde Niamh op zijn suggestie om het heft in eigen handen te nemen. Ze had een punt, maar Xander leek een nieuw soort vuur in zichzelf gevonden te hebben en was nog niet klaar om de zaak helemaal op te geven.
‘Hij kan op z’n minst ons een uitleg geven. Dat is hij ons toch wel verschuldigd,’ ging hij koppig verder vlak voordat hij met zijn volle gewicht op Niamh haar voet stapte. Een pijnlijk gejammer weerklonk en Xander keek haar geschrokken aan. Half hinkelend probeerde ze verder te dansen, inmiddels ook met één schoen minder aan haar voeten. Bezorgd vroeg hij haar of het wel ging en of het hard was. Al kon hij het antwoord wel al raden, afgaand op haar gepijnigde kreet van enkele seconden geleden.
‘Nee, nee, het gaat,’ probeerde ze hem toch te doen geloven. ‘Echt. Je danst al veel beter dan de vorige keer.’ Xander stootte een lach uit toen ze ook haar andere schoen wegtrapte. Opeens was ze wel een heel stuk kleiner dan hem, maar van opgeven leek ze niks te willen weten.
‘Ik weet inmiddels heus wel wanneer je aan het liegen bent, Nim.’ Ondertussen hield hij iedere beweging van zijn voeten nauwkeurig in de gaten. Hij was als de dood om nog een keer op haar voet te gaan staan. Zeker nu ze geen schoenen meer droeg. ‘Maar ik waardeer je poging om mijn gevoelens te sparen,’ mompelde hij met een lach toen hij zijn hoofd naar haar oor had gebracht. Als een soort van bedankje drukte hij vluchtig zijn lippen tegen haar zachte wang. Of iemand het kon zien kon hem vrij weinig schelen.
Hoe hij zichzelf tot een pirouette had laten verleiden wist hij niet, maar de lach die hij van Niamh kreeg was genoeg om er verder niet moeilijk over te doen. Toch kon hij de grond wel kussen toen de dans eindelijk tot een einde kwam en Niamh hem eindelijk wegtrok van de dansvloer.
‘Wat wil je drinken?’ vroeg ze hem nadat ze haar schoenen weer had aangetrokken. Xander wist niet hoe te kiezen, de opties leken wel eindeloos.
‘Ik heb geen idee wat het is, maar dat paarse spul ziet er niet al te gevaarlijk uit,’ antwoordde hij, wijzend naar een paars drankje. Onder een juiste hoek van het weinige licht, leek het zelfs te glitteren.
‘Xan,’ de hand waarmee hij een glas had willen pakken bleef in de lucht hangen. Hij kende die toon en wist dat hij wat ging volgen niet leuk ging vinden, ‘als we nu eens voor elkaar kiezen aan wie we een bloem geven?’ Xander keek haar zijdelings aan, er niet aan twijfelend dat ze al perfect wist aan wie ze zijn bloem wilde geven.
‘Wat ben je van plan?’ vroeg hij haar op een toon die duidelijk maakte dat hij precies wist wat ze probeerde te doen. ‘Denk je werkelijk dat het een slim plan is om nog een hulpeloos meisje op te zadelen met mijn danskunsten?’ Hoe ongemakkelijk dansen ook voor hem was, bij Niamh voelde hij zich tenminste als persoon wel op zijn gemak. Zij zou hem nooit scheef bekijken als hij een stap verkeerd zette.
Xander liet zijn arm zakken, het paarse drankje inmiddels helemaal vergeten. En wie zou hij dan voor Niamh moeten vragen? Castor? Emrys? Of misschien zelfs Sammy? Heel wat andere jongens vielen af, gewoon omdat hij ze simpelweg niet vertrouwde met zijn beste vriendin.
Hij maakte de fout door in haar ogen te kijken waar hij duidelijke pretlichtjes kon zien. Een toegevende zucht ontsnapte uit zijn mond, wetende dat hij zich dit later ging beklagen. ‘Oké, goed dan,’ gaf hij toe.
‘Heb je een lijstje met voorkeuren?’

[ bericht aangepast op 22 jan 2025 - 13:19 ]

Nothing is impossible in my own powerful mind.

23 jan 2025 - 20:28 Cecia is offline

Cecia 4382

Nizana
^{^{𝓉𝒽𝒾𝓃𝒹𝓇𝑒𝓁𝓁}}

🅜🅐🅢🅚|🅞🅤🅣🅕🅘🅣|🅗🅐🅘🅡|🅜🅐🅚🅔-🅤🅟

„Why were we taught to be afraid of the witches and not the people who burned them alive?‟

[ 16+ TINTEN ]

Nizana begreep de beredenering van Castor niet. Hij had meer emotionele wijsheid dan zij had (en haar grotendeels emotioneel ontwikkeld)—iemand die was opgegroeid om vol te houden met gebruik van intellect en voor haar, als vrouw-zijnde, was er amper mogelijkheid om te weigeren. Hoe zakelijk het ook klonk, het was de pijnlijke waarheid dat zonder match er geen zekerheid zou zijn. De rebellie die Castor belichaamt zou de nagel in haar doodskist zijn : de buitenwereld heeft meer invloed op de vrouw dan een man ooit door zou hebben. Zelfs al zou ze het liefst zichzelf vrij kunnen uiten en haar eigen weg vervolgen, er zal altijd een laag van terughoudendheid zijn in verband met de maatschappelijke druk. En ze vroeg zichzelf in die mate af of Castor dit überhaupt begreep. Voor nu besloot ze zijn opmerking daardoor links te laten liggen en zich te focussen op zijn hand. Als die man ergens een mening over had, dan was het lastig hem op andere gedachten te brengen. Die koppige ezel.
Nadat ze de beenderen in zijn hand zo goed mogelijk hersteld had door middel van een spreuk, trachtte ze hun verwilderde gedaantes eveneens te herstellen—iets dat een zacht gilletje bij Nizana had ontlokt, waarna ze de desbetreffende persoon beschuldigend aankeek. De geamuseerde glimlach op zijn gelaat was het laatste dat ze nu wilde zien. Ze wilde hem een uiterst bijtende opmerking naar zijn hoofd gooien toen er wat onverwachts gebeurde. Een gedachte van verdorven aard schoot door haar hoofd heen. Het verontrustte haar in zo'n mate dat ze Castors blik zowaar vermeed, en haar mond sloot. Haar nieuwsgierigheid was altijd een gewin geweest, iets dat haar dreef vooruit te komen en om datgene wat twijfelachtig was uit te zoeken. Nu, echter, bezorgde het een onbestemdheid in haar wezen die niet wist wat ze ermee aan moest. Of wat het betekende—daar ze dit sinds hun ontmoeting niet over hem had durven te denken. Maar ze kon het niet laten zich af te vragen wat haar uiteindelijke vorm zou zijn geweest mochten ze verder zijn gegaan. Hoe zijn mondhoek in een subtiele brutaliteit was omgekruld, en hoe donker de teint in zijn poelen zou zijn geweest—terwijl hij haar steeds dichter naar de rand van een hoogtepunt had geholpen, om haar vervolgens te laten smeken. Alsof hij op wilde scheppen dat enkel hij zo'n reactie bij haar uit kon lokken. Alsof haar eigen lichaam Nizana had verraden door zich aan hem over te geven.
Ze schudde haar hoofd, hopend hiermee de behoefte weg te jagen, en trok hem mee naar binnen. Zijn moment was nu officieel voorbij. Het optimale herstel (of wellicht was het de docent) waar Nizana het echter over had, liet hem terugtrekken. De zachte greep om haar pols zorgde ervoor dat ze zich naar hem omdraaide met vraagtekens in haar ogen. De manier waarop hij haar tot stilstand bracht, liet haar zien dat (hoezeer hij haar zorg ook waardeerde) hij trachtte zijn controle weer terug te pakken. Ze kantelde haar hoofd kritisch. “Ik geloof er geen snars van”, antwoordde ze botweg, haar filter bij hem onbestaanbaar, terwijl een kritische expressie in haar helderblauwe poelen drong. Toen Castor voor de zoveelste keer tegen haar neus aantikte, een teken uit genegenheid die geregeld terugkwam, zuchtte Nizana echter inschikkelijk. “Volgens mij lieg je dat je zwart ziet, Black. Maar prima, laat het me dan op z'n minst weten wanneer je er last van ondervindt.” Teder wreef ze met haar duim over zijn hand eens ze hun vingers verweven hadden met elkaar. “Mijn antwoord houdt je nog tegoed—als jij tenminste nadenkt over de gevolgen van een mogelijke courtship. Je hoeft niet overal halsoverkop in te vliegen, Castor : een verbintenis als dit kan meer zijn voor jou, als heer, dan enkel een economische beslissing voor mij te nemen. Ik kan zo een aantal vrouwen opnoemen die graag met jou het huwelijksbootje in willen stappen. Deze courtship, zelfs al is het voor de schijn, hoef je niet voor mij over te hebben.”
Nizana keerde haar gezicht kort van hem af, inspecteerde hierbij de hal waar ze in stonden en merkte de mensen aan het einde van de gang op. Wren en zijn verloofde Elysia Gaunt. Wetende dat Castor en hij elkaar niet goed lagen, toverde ze een zachte glimlach tevoorschijn. “Laten we voor nu van het bal genieten. Ik begroet Wren en zijn verloofde nog even en zal me daarna bij jou voegen. Het zal niet lang duren, beloofd.” In eerste instantie maakte ze al aanstalten om haar hand los te maken van de zijne en richting de twee te lopen, tot ze zich bedacht, weer naar Castor draaide, en hem een liefdevolle kus op zijn wang drukte. Haar ogen doordrongen de zijne, zodat ze zeker wist dat hij realiseerde hoe oprecht ze was. “Bedankt, Castor. Bij jou durf ik echt mezelf te zijn. Je bent speciaal, precies zoals je bent.” Voor een luttele seconde zei ze niets, waardeerde de stormachtige kleur van zijn ogen, om vervolgens haar vertrek te nemen.
Eens ze eenmaal in zicht kwamen, tikte ze Wren op zijn schouder, pakte de stof van haar jurk beet en maakte een gracieuze buiging voor de twee—meer uit plagerij dan etiquette. Haar blik gleed over de twee heen, om vervolgens een goedkeurende glimlach te laten zien. “Nou, nou, Wren, zie jij er niet keurig uit, alsof je hier thuishoort. Heb je het nette pak van je overgrootvader uit de kast getrokken en afgestoft?”, humde ze, een ondertoon van luchtige speelsheid in haar stem, tegelijkertijd dat ze hem onder de loep nam. De jas had een diepgroene kleur die haar aan het dennenbos deed denken, het borduurwerk was voortreffelijk, en het leek alsof het pak speciaal voor hem was gemaakt. Hoewel ze zich zijn afschuw voor dit soort evenementen herinnerde, scheen het hem desalniettemin op het lijf geschreven te staan. En de jongedame naast hem eveneens, met een olijfgroene kleur hield ze haar afdeling en Huize Gaunt in ere, wat Nizana niet verraste. Haar haarlokken waren schitterend opgestoken en het palet voor de gekozen opmaak voegde zich samen tot één mooi geheel. Ze vroeg zich af of Wren haar al gecomplimenteerd had. “Elysia, je ziet er prachtig uit, die kleur complimenteert je ogen perfect. Ik hoop dat Wren zich als een charmante gentleman gedraagt. Mocht dat niet het geval zijn, houd mijn berichtje in je achterhoofd”, grinnikte ze geheimzinnig, waarna ze een lok achter haar oor streelde, om daarna opnieuw een lichte buiging te maken—ditmaal als afscheid. “Wellicht dat ik jullie tegenkom op de dansvloer. Als jullie mij nu willen excuseren, een knorrige Black wacht op mijn aanwezigheid.” Met deze woorden liep ze langs hun heen de zaal in, om zich weer bij Castor te voegen, haar arm door de zijne te steken.

To Niamh: En ze zelf maar aan laten modderen? Dan kan je net zo lang wachten tot ze de Golden Snitch weten te vangen zonder bezemsteel. Over Castor: hij zakte zelfs door één knie!

[ bericht aangepast op 6 feb 2025 - 12:47 ]

[ I will always love you ]

1 feb 2025 - 16:37 Novalunosis is offline

Novalunosis 858

_{_{WREN CORNELIUS}}
^Nightingale

20 ● Slytherin ● Pureblood ● Discord and Dueling & Spell Experimentation and Manipulation ● With Elysia ● at the bal ● mask

Wren had er eigenhandig voor gezorgd dat het onderwerp ‘half reuzen op een bal’ niet van de grond was gekomen. Zulke wezens hadden niets te zoeken op Hogwarts – Wren gruwelde zelfs van het bestaan van de wezens. Een reus en een tovenaar hadden elkaar niets te bieden en zij die kozen om het bed in te duiken zorgden ervoor dat Wren's maag zich omdraaide. Het ministerie zou veel harder moeten optreden tegen zulke onzinnige relaties. Dat tovernaarsbloed werd vervuild door Muggles was al een ding, maar reuzen... Afschuwelijk.
Het scheppen van verwachtingen rondom de avond leek Wren een veel beter onderwerp. Vrij stellig sommeerde hij Elysia Gaunt om een keuze te maken uit de dansen van de avond. Opening- midden-, of sluitingsdans, het maakte Wren niet veel uit, het liefste deed hij aan geen enkele dans mee, maar die optie was er niet.
''Hoe kun je in één ademteug voorstellen om er het beste van te maken en tegelijkertijd maar één dans ter beschikking stellen?'' Een verontwaardigde uitdrukking had zich genesteld op Elysia's gezicht. Voor een luttele seconde dacht Wren dat ze hem achter zou laten bij de ingang, maar de jongste Gaunt deed het tegenovergestelde. Ze haakte haar arm om zijn uitgestrekte arm heen en gaf er een subtiel trekje aan. ''Was het je plan om één dans te doen en dan de rest van de avond toe te kijken vanaf de zijlijn?'' Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze hem aan. Wren wendde al vrij snel zijn blik af. ''Misschien is dat voldoende voor jouw ouders, maar niet die van mij. Eén bloem van jou en één bloem van mij, dat is het minimale wat je kan doen. Dus wees geen zak.''
Wren klemde zijn kaken op elkaar. Irritatie begon door zijn masker heen te breken; aangesterkt door het feit dat ze gelijk had – over de hoeveelheid dansjes dan. ''Ik ben geen–''
Voordat Wren zijn zin kon afmaken tikte Nizana hem op de schouder en maakte ze een extra aangedikte buiging naar hen toe. Zijn gelaat ontspande zich vrijwel direct en de mensen om hen heen leken even te verdwijnen. De nachtelijke sterrenhemel, die hij zo vaak bewonderde, krulde om haar heen in een zilver borduurwerk. De blauwe stof van de jurk zorgde ervoor dat de vurige kleur van haar rode lokken nog meer naar voren sprong; elk universum had een zon nodig. In dit universum vertolkte Nizana beiden rollen. Voor een tweede keer die avond was Wren sprakeloos. Zijn hart maakte een verraderlijke misstap.
Dat was gek...
''Nou, nou, Wren, zie jij er niet keurig uit, alsof je hier thuishoort. Heb je het nette pak van je overgrootvader uit de kast getrokken en afgestoft?'' Nizana wist als geen ander hoeveel hekel Wren had aan zulke avonden. In zijn familie werden regelmatig dansfeesten georganiseerd; de een nog saaier dan de ander. Zijn oudere broers en zussen waren altijd te druk bezig met hun courtships en de haviksogen van zijn moeder wisten elke verslapping van zijn houding van ver te spotten met een ferme tik als gevolg. De avonden waarop de Thindrells waren uitgenodigd, waren een stuk dragelijker, want het betekende dat Wren met een beetje geluk niet meer alleen was. Samen met Nizana zorgde ze ervoor dat de wijn net iets sneller vloeide onder hun ouders zodat de stevige grip op hen zou verslappen. Dat was hét moment waarop de vrijheid toesloeg en ze streken konden uithalen zoals de dansvloer omtoveren tot een ijsbaan.
''Dan heeft het zijn doel bereikt.'' Een halve glimlach vormde zich rond zijn lippen. Deftig maakte hij een buiging, die niet verder kwam dan enkele centimeters omdat zijn arm nog altijd verweven was met die van Elysia. ''Jij ziet er vanavond schitterend uit.'' Zijn blik dwaalde voor een ogenblik terug naar haar beeldige outfit.
''Elysia, je ziet er prachtig uit, die kleur complimenteert je ogen perfect,'' sprak Nizana verder, zich ditmaal naar Elysia gericht. ''Ik hoop dat Wren zich als een charmante gentleman gedraagt.'' Nog voordat Wren in protest kon gaan herinnerde Nizana Elysa aan een mysterieus berichtje. Dit bracht Wren zo van zijn stuk dat hij vergat te reageren. In plaats daarvan verscheen er een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen terwijl hij van Nizana naar Elysia keek. Aan Elysia's gegrinnik te horen was het geen nieuwe informatie. Waar hadden die twee het over gehad – en wat had hij daarmee te maken?
“Wellicht dat ik jullie tegenkom op de dansvloer. Als jullie mij nu willen excuseren, een knorrige Black wacht op mijn aanwezigheid.” Na die woorden ging Nizana er weer vandoor. Wren volgde haar met zijn blik die verduisterde bij het zien van Castor. Als blikken hadden kunnen doden, dan droeg Wren nu de titel moordenaar.
''Laten we wat drinken halen,'' bromde Wren waarna hij zijn blik losscheurde van het tweetal.

To: Nizana
*left on read*

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

3 feb 2025 - 10:23 Naoe is offline

Naoe 13437

Lenore Vonetta Daneer
^{^{^{In the end, we will all become stories.

19 ✦ Gryffindor ✦ Mythological Creatures & Advancement of Magic ✦ Dress ✦ Hallway -> Ballroom w/ Rose -> Xander}}}

Nadat Lenore, Morpheus en Rose ieder hun eigen weg waren gegaan (het koppel alvast vooruit de zaal in om zonder een derde wiel aan de wagen te verschijnen), was de brunette nog heel even in de lange gang blijven staan. Ze ijsbeerde heen en weer, van links naar rechts en weer terug. Wilde ze wel naar het bal, of toch liever niet? Zelfs de niffler, verscholen in haar haren, had er genoeg van. Hij sprong van haar schouder en ging op onderzoek uit, terwijl Lenore alleen achterbleef. Na een paar lange minuten raapte ze zichzelf bijeen. Ze tilde haar rokken iets op en stapte met haar masker op zijn plek de balzaal binnen. Daar botste Lenore al veel te gauw tegen iemand aan, die ze herkende als haar beste vriendin Niamh, maar meer dan een paar vlugge woorden en een moonflower die in haar handen gedrukt werd, wisselende de twee niet.
Een tikkeltje verbluft keek Lenore haar vriendin na. De bloem was afkomstig van Xander, had Niamh gezegd, tevens met een glunderende uitdrukking op haar gezicht die Lenore niet goed kon plaatsen. Maar, wat betekende dit? Wilde hij een dans met haar? Voorzichtig bracht Lenore de bloem naar haar neus toe en snoof voorzichtig de verse geur op die vrijkwam. Gelijktijdig kwam ze terug in beweging, haar blik scannend door de ruimte heen en langs de verschillende maskers af. Het was moeilijk om te gokken wie nu precies wie was, maar door de jaren heen was Lenore haar beste vrienden steeds beter en beter gaan herkennen. Het duurde weliswaar wat langer dan normaal voordat ze Xander spotte, mede ook doordat ze onderweg een paar keer werd tegengehouden of door haar onoplettendheid tegen iemand aan botste, maar Lenore vond hem uiteindelijk aan de rand van de zaal. Bijna alsof hij zich verstopte voor de dansvloer, waar hij zich niet graag bevond.
Een glimlach krulde zich rond haar mondhoeken en met de moonflower stevig tussen de vingers van haar rechterhand geklemd, tilde ze met de ander haar rokken opnieuw een klein stukje op om naar haar beste vriend toe te lopen. “Ik heb je,” fluisterde ze in zijn oor toen ze ongemerkt achter hem was verschenen en op de tippen van haar tenen ging staan terwijl ze de stof van zijn gewaad beetpakte. Het was een subtiele verwijzing naar een van zijn berichten eerder, toen Xander haar vertelde dat ze hem eerst te pakken moest zien te krijgen om überhaupt een dans te kunnen doen samen. Een zachte grinnik rolde over haar lippen heen en iedere spanning die Lenore eerder nog gevoeld had, dreef met iedere vioolstrijk van de muziek die klonk weg uit haar lichaam nu ze bij Xander was.
”Iemand heeft me deze gegeven en weet je wat dat betekent?" zei de brunette, waarna ze naar Xander keek toen deze zich naar haar had toegedraaid. Voorzichtig hield ze de moonflower omhoog. Een speelse twinkeling schitterde in haar ogen, onbekend met mogelijk het werkelijke idee achter het geven of krijgen van deze bloem. Ondertussen gleed haar blik over de jongen heen en viel het haar nu pas echt op hoe goed hij eruit zag deze avond. Volledig gekleed in een net pak voor een avond zoals deze kon Lenore er niets aan doen een kleine fladder in haar buik te voelen. “Toe maar, Xan. Wat zie je er goed uit vanavond,” glimlachte ze de jongen toe.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

3 feb 2025 - 11:29 Naoe is offline

Naoe 13437

Castor Arius Black
^{^{^{Look — his hands drip with blood!

20 ⋅ Gryffindor ⋅ Philosophy of Power & Discord and Dueling ⋅ Ballroom w/ Nizana}}}

Castor hoefde niet te gissen naar wat de redenen waren waarom Nizana nog niet direct antwoord gaf op zijn voorstel om een courtship met hem aan te gaan. Hij kon de radars in haar hoofd al tekeer zien gaan, zonder dat ze al te veel prijsgaf, maar de werkelijkheid was (en bleef) dat Castor niets gaf om de meningen, vooruitzichten of ieder ander argument dat gebruikt zou worden van andere wanneer het een mogelijke relatie met Nizana betrof. De enige aanwijzing die hij dan ook zonder tegenargumenten zou accepteren was wanneer ze het niet wilde, simpelweg omdat ze hem niet wilde. Tevens wist Castor ook dat hij op langere termijn niet de geschikte kandidaat zou blijven voor haar, wetende wat voor smet hij op haar reputatie kon gooien, maar hij was arrogant genoeg om hardop uit te spreken dat hij mogelijk een van de weinige was die haar alle ruimte zou (en kon) geven die ze nodig had om te groeien. Bij hem kon Nizana zijn wie ze wilde zijn, zonder dat ze zichzelf in een keurslijf hoefde te stoppen om maar geaccepteerd te worden. Toch drong Castor verder niets aan en toen Nizana niet meer in ging op zijn voorstel, liet hij de snaai in haar handen liggen om er mee te doen wat ze wilde.
”Ik geloof er geen snars van,” had ze ondertussen botweg gereageerd toen Castor haar op weg naar binnen weer tegen hield om naar een docent te gaan die zijn hand beter moest herstellen, waarop hij slechts een wenkbrauw naar haar had opgetrokken. De inschikkelijke zucht die ze daarop liet klinken deed een van zijn mondhoeken geamuseerd naar omhoog trekken.
”Ik beloof je plechtig te laten weten als het alsnog pijn gaat doen,” bracht hij uit. Dat zijn hand nu nog wat dofjes pijn deed was iets dat hij voor zich hield, enkel en alleen omdat het een subtiele pijn was die hij nodig had om niet alsnog volledig terug door het lint te gaan. Zijn woede was nog altijd op een sluimerende wijze aanwezig, gonzend onder de oppervlakte van zijn bewustzijn. Het laatste woord over Morpheus was nog niet gesproken, maar Castor wilde de avond niet verpesten.
”Mijn antwoord houdt je nog tegoed,” reageerde Nizana uiteindelijk alsnog op zijn voorstel.”Als jij tenminste nadenkt over de gevolgen van een mogelijke courtship. Je hoeft niet overal halsoverkop in te vliegen, Castor : een verbintenis als dit kan meer zijn voor jou, als heer, dan enkel een economische beslissing voor mij te nemen. Ik kan zo een aantal vrouwen opnoemen die graag met jou het huwelijksbootje in willen stappen. Deze courtship, zelfs al is het voor de schijn, hoef je niet voor mij over te hebben.”
Hij wilde zuchten, met zijn ogen rollen en misschien zelfs wel even naar de roodharige schone grommen. Gods, hij hield van haar, oprecht met alles wat hij in zich had, en hij waardeerde het enorm dat ze zich zo om hem bekommerde, maar Castor wist wat hij deed en hij wilde dat ze daar niet te lang aan twijfelde. Hij wist wat de gevolgen waren voor haar, maar ook voor zichzelf en wat hij voor haar over had. Andere vrouwen interesseerde hem op dit moment niet, simpelweg doordat hij niet bezig was met zijn eigen toekomst. Dat kwam later wel, wanneer hij wel de behoefte voelde om zich aan iemand te binden.
”Ik weet wat de gevolgen zijn, Niz. Maak je daar maar niet druk om en laten we het alsjeblieft niet over andere vrouwen hebben nadat ik je net een voorstel heb gedaan, oké? Mijn ego kan dat niet aan.” Om enige spanning van zijn woorden weg te halen, schonk hij de roodharige een ondeugende grijns vlak voordat ze haar vrienden besloot te begroeten. Ze hadden bijna het einde van de hal bereikt, hun handen nog altijd samen verstrengeld, toen ze Wren en zijn verloofd spotten. Iedere hint van plagerijen verdween als sneeuw voor de zon van Castor zijn gezicht en hij klemde zijn kaken stevig opeen. Een donkere gloed poelde over zijn gelaat heen. “Het is oké, prinses. Zolang je dat maar niet vergeet,” mompelde hij Nizana toe toen ze bekende bij hem zichzelf te kunnen zijn. Hij hoopte dat dit nooit zou veranderen.
Zonder Wren ook maar een blik waardig te keuren, liep Castor de jongen met zijn verloofde voorbij. Zelfs een mager glimlachje bleef van zijn gezicht toen Elysia hem een kort knikje schonk, al erkende hij haar aanwezigheid met een simpele beweging van zijn eigen hoofd. Binnen in de zaal was het druk. De dansvloer bezaaid met koppels die het aandurfden een dans te doen, omringd met gasten aan de zijkanten die er ver vandaan bleven. Castor stak zijn handen losjes in de zakken van zijn nette broek en met het masker op zijn plek liet hij zijn blik kortstondig door de zaal heen gaan. Hij moest bekennen, de feestelijke versiering op Hogwarts stelde zelfs hem niet teleur. En hoewel Castor een liefhebber was van vooral donkere kleuren, waren de lichte tinten die nu gebruikt werden niet eens hinderlijk te noemen.
Lang duurde het niet vooraleer Nizana weer terug kwam en ze haar arm door de zijne stak. ”Mis je me nu al?” Met een schuine blik keek Castor een klein stukje naar omlaag, gezien Nizana (zelfs met hakken aan) nog altijd net een stukje kleiner was dan hij. Zonder schroom wierp Castor tevens een blik in de richting vanwaar Wren nog stond, wiens blik een cruciatus vloek op hem af zou sturen als hij dit kon. Castor reageerde niet. De donkere teint die nog altijd door zijn ogen speelde gaf net genoeg prijs over wat hij van Nizana’s beste vriend vond en het feit dat hij Wren’s aanwezigheid tolereerde, was puur en alleen omwille van haar. Het was dan ook verleidelijk om een kus op haar slaap te drukken, of een arm rond haar middel te laten glijden, nu de Slytherin dit nog kon zien ー terdege bewust ook wat voor reactie het bij Nizana kon ontlokken. Maar, dat was Castor niet.
”Nu zeg me eens, prinses. Wil je een rondje door de zaal lopen, ergens wat drinken gaan halen, of heb je me toch maar even bovenaan op dat lijstje van je gezet zodat we een dans kunnen doen?” Met een subtiele glimlach rond zijn mond keek hij de roodharige weer aan en voelde hij enige triomf met dat ze toch weer zo snel naar hem toe was gekomen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek