[RPG • 0] Fabula et Fiat • Schrijftopic - Speeltopics

Enigszins ongelovig verwijdden haar kristalblauwe poelen zich, die zijn gelaatstrekken vervolgens op sceptische wijze onderzochten. Na een luttele seconde krulde haar rechtermondhoek miniem, lichtelijk hoofdschuddend over het feit hoe de jongeman vorm gaf aan gedachtewisselingen. “Castor toch”, verzuchtte ze geamuseerd, haar handen in zijn nek gelegd en de vingers automatisch zoekend naar zijn zachte lokken om ze hierin te wikkelen, liefdevol kriebelend tegen zijn huid aan, “Hoe kun je zo volledig foutief tussen de regels door lezen? Wellicht beter op de lichaamstaal van de gesprekspartner letten. Onbewust vertelt iemand meer dan diegene wilt—net als ik.” Ze knipoogde, ditmaal volkomen bewust van het gegeven dat de naakte waarheid in haar kijkers lag: een blik vol tederheid en loyaliteit naar de man voor haar. Zou hij zich realiseren hoe diep die affectie ging? Hoe geborgen ze zich voelde in zijn nabijheid—en dat ze hoopte dat deze nacht samen bleef voortduren?
      Om het momentum te behouden, stelde ze hem een vraag die al langer op haar tong had gelegen. Iets waarvan ze het antwoord wel kon raden, daar Castor tot nog toe kort en krachtig was gebleven. Nochtans konden ze beiden er niet omheen: de omgang tussen haar en andere dames één van dag en nacht was—en ze hoopte ooit een dieper antwoord te krijgen dan hetgeen hij haar gegeven had. Tijd was ze echter niet gegund, daar Morpheus roet in het eten had gegooid door vulgaire berichten aan haar adres te sturen. Nu was ze niet vies van zoiets, mits er niet lichtzinnig mee omgegaan werd. Echter, nogmaals had haar ex-geliefde bewezen roekeloos met haar hart om te gaan, zich niet te bekommeren om de gehavende staat ervan. Nizana trachtte haar verdriet te maskeren door zich los te maken uit Castors omhelzing, zo subtiel mogelijk terug te keren in haar camouflage. Ondanks de gemaakte schone schijn, realiseerde zij zich van de duistere schaduwen die in elk hart op de loer lag—roerend, glibberend, zoekend naar een gelegenheid zich te vermengen met het daglicht. Met alles dat uitgesproken en onverbloemd was. En in Nizana’s geval was haar bestaan een zorgvuldig geheim, verborgen en geperfectioneerd door de Thindrells. ‘s Nachts lag ze onder de sterrenhemel, dromend over een ander leven. Maar reëel gezien, bleef het een fantasie — dromers kregen niet hetgeen gedaan waar zij aan hoorde te voldoen.
      De scherpte van haar nagels klauwde zich in haar palmen, in de stof van haar jurk en het perkament van een nieuwe boodschap, teleurstellend verfrommeld tot een propje. De roodharige had net een hand op de deurknop gelegd toen deze belemmerd werd te worden geopend. Pas toen ze dit doorhad, werd ze zich bewust van zijn gedaante welke vlak achter haar stond—de warmte ervan ontfermend over haar eigen koele huid. Ze liet haar hoofd zakken, starend naar de grond—het blauw in haar ogen waterig, alsof deze elk moment over haar wangen konden sijpelen. Zijn vraag hetgeen dat haar verborgen wezen aanwakkerde, klaar om wonden open te rijten, om breekbaar en hulpbehoevend te kruipen.
      Door een enkele knik te geven, hoopte ze haar stem niet te gebruiken, het daarmee af te sluiten. Eens Castor haar dwong naar hem toe te draaien echter, liet ze dit toe en trachtte door een glimlach te laten weten dat het prima ging, dat er absoluut niets aan de hand was—ware het niet dat haar kin zachtjes beefde en de kleur uit haar gezicht verdwenen was. In een snelle handeling was het briefje dan ook uit haar hand verdwenen om zich kenbaar te maken naar de man in kwestie. Nizana hoefde niet naar hem omhoog te kijken om te weten wat zijn reactie was, daar ze hem goed genoeg kende. Alles in haar vocht om er iets op te zeggen, om hem te kalmeren, maar het enige wat ze kon, was meelijwekkend naar adem snakken. Haar mond opende en sloot weer, onzeker over de tastbare emoties die tussen hen in hingen als een rookgordijn. “Het is niets”, trachtte ze uiteindelijk, maar het klonk zielig eens de woorden over haar lippen rolde. Langzaam durfde ze zijn ogen te ontmoeten, welke stormachtig stonden eens deze waren geopend; een storm die op uitbarsten stond en geen overlevenden mee zou nemen, bedacht ze zich.
      "Wanneer geef je hem eens de pijn terug die hij jou bezorgd?” En die formulering bezat zoveel waarheid, zoveel pijn, dat het gewicht ervan als een bliksemschicht door haar heen schoot. Met haar lippen strak opeengeperst, gleed er een koelte over haar gedaante die enkel beschreven kon worden als woede. Alsof het Castors schuld was, alsof hij ook maar iets eraan kon veranderen. De vijandigheid welke van haar afstraalde nog nooit eerder zo vertoond, en zeker niet naar Castor toe.
      “Het gaat perfect”, siste ze uiteindelijk, zacht maar met een scherp randje, “misschien is dit simpelweg hoe hij zijn liefde toont. Niet dat jij het begrijpt. Jij hebt het gemakkelijk — er is niemand wiens mening jij veel waarde hecht. Jij kunt authentiek jezelf zijn. Jij twijfelt nooit aan jezelf! En ik. . .” Langzaamaan stierf haar stem weer weg, de woede veranderde in de ware gevoelens van haar wezen. “Ik altijd. . . Ik heb hier geen fut voor, Castor, laat het zitten”, fluisterde ze, waarbij ze zich van hem keerde, richting de deur. Ze wilde naar binnen—pogend hem voor te blijven voor hij opnieuw verhaal kwam halen, antwoorden die te dichtbij haar wonden kwamen. Maar Castor duwde de deur alweer dicht, krachtiger dan voorheen, en dit was de laatste druppel die de emmer deed overvloeien.
      “Wat wil je dat ik zeg?! Met alles wat er gaande is —een buitenstaander in mijn eigen familie, Morpheus en zijn courtship, mijn plaats in deze raadselachtige wereld, en dan heb ik het nog niet eens over de nieuwe tovenaarswet— Cas, ik. . . heb niet het gevoel mezelf echt te kennen of te vertrouwen. Sinds mijn geboorte heeft iedereen me altijd verteld wie ik moest zijn en wat ik moest zeggen en dragen en. . . Voor wat?” kwam er luider uit dan verwacht, haar stem een die ze niet herkende, vol van emoties, “Ik besteed al mijn energie en uren aan een studie die ik absoluut verafschuw, ik gedraag me op een manier die niet bij me past om aan de wensen van mijn familie te voldoen. . . en. . . ik dacht dat Morpheus van me hield.” Haar stem brak. Nizana schudde haar hoofd, haar ogen glinsterend van de opbouwende tranen, terwijl haar vingers zochten naar de stof van Castors blouse en zich hierin wikkelde voor houvast.
      “Zoals ik van hem hield”, vervolgde ze zachter, snikkend en bevend, de tranen nu rijkelijk over haar bleke wangen sijpelend. “Maar na de beëindiging van onze courtship behandelde hij me gewoon als lucht, alsof er nooit iets tussen ons was gebeurd. Alsof. . . ik niets ben”, gaf ze hikkend toe, starend naar Castors borstkas alsof ze bang was voor de gevolgen in zijn steeds donkerwordende expressie. “En ongeacht wat hij zegt of doet, blijf ik een zwak voor hem houden. Hoe dom ben ik, hm?” Haar onderlip trilde zo erg dat ze erop moest bijten het stil te houden. “Ik wil gewoon nodig zijn, Castor. Ik wil me geliefd voelen. Echt geliefd. Ben ik dat dan niet waard?”

Zijn stem klonk laag en vastberaden. Het deed haar denken aan het diepe gerommel van onweer voordat het losbarstte in een onvergetelijke storm. En naarmate de jaren verstreken, leerde Nizana de razernij kennen die door Castors aderen bulderde—net zoals de anderen op Hogwarts. Al snel heersten er geruchten over hem, werd hij vermeden uit angst en verafschuwd wegens zijn woestheid. Zo onbegrepen als hij was, had Castor eveneens zijn eigen mensen gevonden welke begrepen waar hij vandaan kwam. En Nizana? Voor haar bleek hij een merkwaardig en aangrijpend verhaal, elke keer weer pagina's vol nieuwe wendingen erbij. Met hem leerde ze elke dag opnieuw. Ze realiseerde zich maar al te goed dat het onbegrip kwam van degenen die niet wisten welke prijs hij betaald had om te komen waar hij nu stond. Hierdoor trad er steeds sneller herkenning op bij zijn woede—hoe zijn donkere kijkers iets wilds kregen, geleid door zijn primitieve instincten; hoe de knokkels van zijn strak gebalde vuisten wit trokken, en zijn ademhaling verraderlijk en rasperig, alsof het beest in hem de ketenen had weggehaald. Echter, nooit ofte nimmer had ze hier spijt van gehad.
      Tot nu.
      De keerzijde hiervan was dat des te meer ze bekendmaakte, des te bozer hij werd. Al deze voorgaande symptomen borrelden in luttele minuten naar boven, en Nizana kon het niet maskeren enigszins te schrikken toen zijn vuist kennismaakte met de muur. Castor mocht wellicht niet woedend op haar zijn, het was zeker omwille van haar, en de razernij die hij hierbij uitstortte nog niet eerder (in zo'n mate) in haar buurt gedaan. Zeker zonder mogelijkheid hem te kalmeren—nu was haar stem juist hetgeen dat hem op hol sloeg. In een andere situatie had ze naar hem toegerend en zijn gewonde hand durven vast te nemen, het geheeld met magie of een zakdoek eromheen gewikkeld en hem meegenomen naar de ziekenboeg. Nu leek haar aanwezigheid datgene wat hem zeer deed, en dat veroorzaakte tevens bij haar voor pijn in het hart. Terwijl Castor zich van haar weg keerde, veegde Nizana zo goed mogelijk de tranen van haar wangen, meer dan ooit opgelucht over het feit dat ze een spreuk had uitgesproken waardoor de make-up niet uitliep. Vreemd genoeg had ze al rekening gehouden met de mogelijkheid te gaan huilen deze avond—er waren immers wonden die nog open lagen, hoe triest ook.
      Haar blik zocht Castors gestalte op, die strak stond van alle emoties, en ze wenste dat ze haar mond had gehouden. Maar toen ze zijn ogen zag, dierlijk van allerlei emoties, schuifelde ze een enkele stap naar achteren. Voor de eerste keer in hun vriendschap wist ze niet wat te verwachten, begreep ze de rauwe emoties niet, maakte het haar zenuwachtig en schichtig eens hij in grote stappen naar haar toe bewoog—als een wild beest dat klaar was zijn prooi te verslinden.
      “Cas—”, prevelde ze beverig, afgebroken door de kreun die onverwacht over haar lippen rolde eens zijn vingers over haar huid streken en vervolgens haarlokken ruw naar achteren grepen. Ongetemd drukte hij zijn lippen op de hare in roekeloze frustratie, waardoor haar poelen zich vergrootte als twee schoteltjes. Een gedempt geluid werd afgezwakt tegen zijn mond, de schrik en verbazing versmolten samen terwijl Castor hen naar de muur begeleidde. De kus —intens, wanhopig, vol verlangen— openbaarde een kant waarvan ze niet wist dat het bestond, vanuit hun beide. Alles verdween naar de achtergrond, alsof enkel hun twee belangrijk waren op dat moment. Haar lichaam, die voorheen bevroren stond van de schrik, bewoog langzaam en ze plaatste haar handen tegen zijn borstkas aan. Niet om hem weg te duwen, maar wellicht om te voelen of zijn hart net zo tekeer ging als de hare—om tengere vingers in zijn kraag te wikkelen en hem dichterbij te trekken, zodat niet enkel de koude kon worden buitengesloten maar tevens het verdriet. Cas. In geen enkele herinnering voelde ze zich zo kwetsbaar en gewild tegelijkertijd, twee uitersten van elkaar waarvan ze dacht niet samen te kunnen. Zoals zij en Castor, zoveel raakvlakken hadden en gelijktijdig zoveel van elkaar verschilde.
      Ze voelde haar lichaam ontspannen, haar ogen fladderde dicht en een warme gloed steeg naar haar voorheen bleke wangen. Cas. Haar tong gleed over zijn lippen heen, nodigde hem uit, verstrengelde met de zijne, en verloor zichzelf in de passie die hij bood. Hij proefde naar veiligheid, naar kaneel, naar meer—naar een kans om alles achter haar te laten. Een zucht van verrukking gleed tussen haar lippen door eens ze op haar tenen ging staan, haar ene arm rond zijn schouders gooide en haar andere hand door zijn haren liet strelen. Castor. Zijn naam herhaalde door haar hoofd als een gebed, rolde door haar lijf als een koortsachtige belofte, en ze wilde niet dat het zou stoppen.
      Op onbezonnen wijze beet en zoog ze zachtjes op zijn onderlip, grijnsde hierbij alvorens zich opnieuw te laten bedwelmen door zijn geur. Frisse aarde van het dennenbos en perkament en iets dat ze enkel kon thuisbrengen als Castor zelf. Tot hij zich terugtrok en ze hem enkel verdwaasd aan kon kijken, knipperend met haar ogen om het feit wat er zojuist gebeurd was, teruggegooid in het heden. Beiden waren ze buiten adem, hun voorhoofden rustten tegen elkaar—en haar lippen, rood en rauw, tintelde nog van de kus. Haar ogen dwaalde over zijn gelaatstrekken heen, merkte op dat haar hand was geëindigd bij zijn kaak waar haar duim zachtjes over zijn huid streek. Mocht dit het beest zijn die in hem zat, realiseerde Nizana zich hier wel aan te kunnen wennen—de vurigheid op een zeker niveau zelfs al te missen, daar er plots een leegte was achtergelaten die ze niet verwacht had. Wellicht zelfs een grotere leegte dan ze hiervoor voelde, een sluimerend verlangen waar ze niet mee om wist te gaan.
      Zijn woorden kwamen aanvankelijk niet bij haar binnen, waar haar brein de connectie trachtte te maken over wie hij het ook alweer had en in welke positie ze zich begaf. Nizana haalde diep adem, een scherpe teug die ze niet kon bedwingen, en doordrong haar poelen in de zijne. “Castor, ik—” fluisterde ze, lichtelijk hees als een smachtende restant, maar de woorden stierven op haar lippen. Wat kon ze zeggen? Dat ze zich verloren voelde? Dat ze verlangde naar iemand die haar echt waardeerde? De emoties die tussen hen was ontstaan, was overweldigend. Haar hoofd voelde wazig, alsof er een mist hing waar ze niet door kon komen, en ze moest zich stevig aan hem vasthouden om niet door haar knieën te zakken. “Wat betekent dit? En hoezo zou je dit voor mij overhebben?” vroeg ze uiteindelijk, haar stem onzeker en zoekend. Haar wenkbrauwen trokken langzaam in een frons, “De gevolgen die komen, de vrijheid die jij opoffert. . . dat kan ik jou niet aandoen. Het is niet wijs, Castor, ik—ik wil niet met je gevoelens spelen.”