[RPG • 0] Experium|| 59 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar Gates• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • Energieschilden •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegd hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkelt tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla was toch behoorlijk nerveus. Tot twee keer toe was het plan om de teleporteur te ontvoeren mislukt. Wie zei dat zijn plan wel zou lukken?
Je hebt het plan goed uitgedacht, Zebediah moet je wel geloven. Yrla zette zijn zonnebril iets beter op zijn neus en wachtte -ruim op tijd- op het moment dat Zebediah zou verschijnen. Hij wist zeker dat te laat komen bij Zebediah niet alleen hem ontevreden stelde, maar ook zichzelf. Nu had hij tijd om zich voor te bereiden voor zijn komst. Nou ja, zo ver mogelijk dan.
      Hij had de meiden aangesproken van de week al, met enige moeite kunnen overtuigen dat dit de manier was om te voorkomen dat ook zij zouden verdwijnen, net als die andere leerlingen. Ze keken er natuurlijk niet naar uit om in het bos te wonen voor onbepaalde tijd, maar begrepen uiteindelijk de ernst er wel van. Dat was al een hele opluchting geweest. Nu er nog voor zorgen dat dat alles niet voor niets was geweest.
      Hij kon dit. Dit zou het moment zijn dat hij echt erdoorheen zou vallen of binnen zou komen bij Zebediah. Het maakte het ergens nog spannender, aangezien hij wist dat Adam niet helemaal zichzelf was. Maar goed. Uiteindelijk zouden ze wel voor hem komen toch als het mis ging?
      Niets, geen geluid kondigde Zebediahs komst aan. Hij was gewoon opeens daar. Nee, niet eens. “Romeo,” groette Yrla de jongen verbaasd. Hij wist natuurlijk dat Romeo terug was bij Zebediah, maar hij had om een of andere reden de jongen niet verwacht. Zebediah was nergens te bekennen. Dan kon hij zijn zonnebril wel afdoen en moest hij dit heel anders aanpakken. Al hield hij het ding liever op, voor het geval dat.
      ”Yrla,” groette de jongen hem met een halve grijns. Hij gooide zijn wenkbrauwen een keer omhoog. “Volgens mij heb jij een cadeautje voor me.” Yrla keek even peilend naar de jongen en dwong toen een halve grijns naar zijn gezicht. “Wel, twee zelfs.” Yrla knikte even naar de twee zakken die naast hem lagen. Hij had de lijken die hij van Emil had gekregen in oude lakens gehesen en hoopte maar dat Emil het zo goed gedaan had, dat Romeo het verschil niet zag.
      Romeo knielde neer bij de lijken, waarbij Yrla hem de ruimte gaf om te kijken. In zijn hoofd probeerde hij een heel vrolijk liedje te zingen, zodat dat hopelijk zijn werkelijke gevoelens zou overschaduwen. Romeo leek zeer tevreden met wat hij zag. Hij kwam overeind en schopte zelfs er een keer tegenaan. “Neem ze mee en ruim ze op,” zei hij naar de teleporteur. De arme jongen boog er even overheen en voor Yrla het wist, waren de twee meiden verdwenen. Tot zo ver was zijn plan prima verlopen, iets wat hem ook wel lichtelijk opluchte.
      Iets wat Romeo natuurlijk aanvoelde. Yrla ving Romeo zijn geamuseerde blik. “Opgelucht ja?” vroeg die met een grijns. Yrla trok een wenkbrauw op. “Natuurlijk, ik loop met twee lijken door een zwaar beveiligde school. Als ze me betrapten, was het een enkeltje de school uit geweest.” Romeo knikte. De jongen keek hem even peilend aan, waardoor Yrla zich lichtelijk ongemakkeljk begon te voelen. Iets wat de jongen amuseerde, want Romeo grinnikte. “I like your style, Yrla. Het werd eens tijd dat er iemand echt iets zou doen.” Romeo keek even naar de plek waar net nog de zakken met Emils lijken hadden gelegen, alsof hij ze nog kon zien. “Hoe heb je het gedaan?”
      In eerste instantie begreep Yrla de vraag niet, maar het duurde twee tellen voor hij door had dat Romeo vroeg naar hoe hij ze vermoord had. De jongen was op een lage tak gaan zitten. “Gewoon zo snel mogelijk. Nek gebroken.” Hij had ergens deze vraag verwacht, dus hij had stiekem opgezocht hoe je dat eigenlijk deed. Zelfs een beetje gepeild bij zijn mentor, die meteen wantrouwend was geweest. Ook niet makkelijk. Maar hij was bang geweest dat als hij had gezegd neergestoken, dat het ook niet zou kloppen. Hij had geen idee hoe iemand bloedde als je er… een mes in stak. Dit leek het meest slimme oplossing.
      Romeo grinnikte. “Je eerste blijft je altijd bij,” zei hij veel te vrolijk. “De mijne was ook niet netjes. Don’t worry. Het wordt makkelijker.” Yrla zijn gezicht betrok. Hij hoopte van niet.


Romeo keek peilend naar Yrla die tegenover hem stond. Ergens vond hij Yrla wel een funny guy. Echt zo’n dude die hij nog kon kneden tot iets waar hij lol mee kon hebben. Hij begreep ergens waarom Dezi ervoor had gekozen vrienden met hem te zijn, en zonder Dezi… had hij een nieuwe richtlijn nodig. Hij kon die plek wel vullen.
      Plus, Yrla bracht ten minste resultaten binnen, ook al was het misschien niet op de manier die Zebediah het liefst gezien had. Het bracht wel eindelijk een keer vaart in hun plan. Aan die naamlozen hadden ze toch niets en er was nog genoeg om over te heersen als Zebediah en hij de school overnamen. Dat was het belangrijkste, Dat de school viel. Kon hem het wat schelen als ze een spoor van lijken achterlieten. Hoe meer, de beter.
      ”So.. Wat nu?” hoorde hij Yrla aarzelend vragen. Romeo keek de jongen even geamuseerd aan en twijfelde of hij een tipje van de sluier zou oplichten. Ergens zei een stemmetje in zijn achterhoofd dat hij nog steeds een Panther was, al stond hij nog altijd hier. En was hij de enige Panther die hem niet naar de keel vloog. Hij wist zeker dat Yrla hem in seconden zijn nek kon breken. Net als hij met die meiden had gedaan. Als hij echt aan hun kant had gestaan, had hij hier waarschijnlijk dood gelegen. Daarnaast was zijn broer ook heel dichtbij levering, so. Het kon vast wel.
      “Wel,” zei hij met een halve grijns. “Als je broer net zulk goed werk doet als jij, dan kunnen we door naar de volgende fase van ons plan.”
      ”M-mijn broer?!” Romeo moest grinniken om de schok op Yrla’s gezicht. “Ja, surprise. Je hebt een broer. Ten minste, ik denk broer en niet broertje. Volgens mij is Nathaniël ouder dan jij.” De jongen sprong van de tak af en liep op Yrla af. Hij snoof zijn gevoelens naar binnen, een mix van verbazing, zorgen en nieuwsgierigheid. Het was de eerste cocktail van gevoelens die hij los had kunnen maken bij de jongen. En het rook heerlijk.
      Ietwat ongelovig keek Yrla hem aan. “Heb.. heb je een foto?” Romeo grijnsde, liep om Yrla heen en sloeg een arm om Yrla zijn schouders heen. “Ik heb nog iets veel beters. Als je broer morgen levert, dan zorg ik ervoor dat je hem kan ontmoeten.”



Yrla wist niet zeker of Romeo echt de waarheid sprak. Toch, de feiten klopten. Hij had een oudere broer die Nathaniël heette, maar goed dat had ook in zijn dossier gestaan. Was zijn broer echt naar hem komen zoeken? Dat idee warmde hem op van binnen, en maakte hem opeens vet nerveus. “Wat moet hij doen? Kan ik nog iets doen?”
      Yrla stelde de vraag zonder na te denken en had er bijna direct spijt van. Was hij te direct? Nog iemand zogenaam omleggen had hij ook geen zin in. Romeo scheen er gelukkig niets geks erachter te zoeken. “Jij moet vooral even wachten op ons teken. Het duurt nu niet lang meer.” Dat antwoord frustreerde Yrla. Had hij eindelijk de vraag durven stellen wat Romeo en Zebediah van plan waren, kreeg hij nog niets. Zo met deze informatie kon hij niet terug naar Jester, het enige wat hij kon vertellen was dat zijn broer -blijkbaar- ook ergens in het complot zat. Dat was voor hemzelf misschien interessant, maar voor Jester niet.
      Yrla keek even opzij naar Romeo, die hem bestudeerde. Yrla trok een vragende wenkbrauw, tot hij besefte dat Romeo natuurlijk zijn frustratie kon voelen. “Ik ben niet goed in wachten,” maakte hij het af met een excuus. Hij schudde Romeo zijn arm van zijn schouders af. Misschien moest hij ook maar gewoon geduld hebben en het aan Nathaniël vragen, als dat doorging. Romeo grinnikte. “Ik ook niet. Wat mij betreft hadden we het plan drie weken geleden al uitgevoerd, maar Zebediah heeft zitten slapen.” Yrla trok een wenkbrauw op, maar Romeo wuifde zijn vraag weg. Zijn ogen gingen even naar een persoon naast Yrla, die verrast om keek. De teleporteur stond vlak achter hem. Yrla vatte dat op als het moment dat hij moest zwijgen. Romeo liep langs hem heen, maar bleef vlak naast hem even staan. “Ik spreek je zondag. Als je braaf bent, heb ik de meest speciale opdracht van allemaal voor je.” Romeo zijn blik verduisterde even. “Waar iets tegenover staat natuurlijk,” fluisterde hij met een glimlach. Daarna stak hij Yrla een briefje toe. “Wil je deze voor mij onder de deur doorschuiven bij die rooie? Dit wil hij vast weten.”
      Romeo grijnsde even breed toen Yrla zijn briefje aannam en daarna met de teleporteur verdween.

[ bericht aangepast op 7 jan 2024 - 13:52 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

De rust in zijn lijf was ver te zoeken. Al een uur lang liep hij te ijsberen en verwachtte hij ieder moment dood neer te vallen. Volgens Adam was dat immers al twee keer gebeurd, dus er was niet echt een goede reden om aan te nemen dat het nú niet zou gebeuren.
Jester was al net zo gespannen, hij zat op het randje van het bed en volgde hem met zijn ogen bij iedere stap die hij zette. Toen de deur openging, keek hij dan ook met een ruk om.



Yrla keek even om de hoek van de kamer, naar de roodharige jongen die daar zat. “Hee,” zei hij met een kleine glimlach. “Dit keer is het goed gegaan, denk ik. Zebediah was er alleen niet, maar Romeo viel voor het plan.” Yrla zijn ogen gingen even nerveus naar Onyx aan de andere kant van de kamer, die hij ten slotte probeerde te negeren.
”Hij gaf me dit voor jou,” zei Yrla, terwijl hij het briefje aan zijn vriend gaf.


Jester
Jester trok zijn wenkbrauwen op. ‘Romantisch.’ Hij pakte het briefje aan en vouwde het uit, en wenste half dat hij die opmerking niet gemaakt had. In een krullend handschrift met daadwerkelijk hartjes boven de i stond:

Hint: kill me, and lose someone very dear to you. See ya around!
🥰 —R

Jester trok een zuur gezicht, terwijl hij het briefje doorgaf aan Onyx. ‘Ja, daar waren we ondertussen achter.’


Yrla
Yrla trok even een mondhoek op. “Romeo liet niet veel los, alleen dat hij ontzettend ongeduldig is. Hij vond dat Zebediah had zitten slapen in zijn afwezigheid en leek niet zo blij met hem.”
Yrla aarzelde even voor een moment, maar deelde dan toch het nieuws wat hij nog niet helemaal kon geloven. Misschien was het ook wel te mooi om waar te zijn. “Hij zegt dat ze nu snel komen, als.. Als mijn broer ten minste goed zijn werk doet. Wat ze hem als taak hebben gegeven, leek cruciaal voor het plan van Zebediah. Ze hebben iets of misschien wel iemand nodig.” Zo ver was Yrla zelf al geweest met puzzelen na Romeo zijn woorden.
Yrla keek even naar Jester, aarzelde nogmaals en danste iets op zijn voeten. Toen keek hij naar de grond, wachtend tot Jester iets zou zeggen over zijn eerste woorden.


Jester
Jester had het “slapen” van Zebediah al actief genoeg gevonden en was juist niet zo blij met de ondernemende geest van Romeo, maar er bleek in ieder geval vanavond weinig van te stoppen. Hij wreef over zijn voorhoofd, maar keek op toen Yrla zijn broer noemde.
‘Hij heeft je broer gevonden?’ Jester schudde verrast zijn hoofd. ‘Hoe heeft ie dat gedaan?’


Yrla
“Ik.. Heb geen idee. R-romeo zei dat als alles goed ging, ik hem zondag kan ontmoeten.”


Jester
‘Shit, dude.’ Jester trok zijn benen onder zich op de stoel. ‘Als het hem echt is… Nou, dan houdt Zeb in ieder geval daar aan zijn woord. Heeft Romeo gezegd wat voor werk ze van Nathan verwachten?’ Want met het hele leger supermensen hier tot zijn beschikking, wat moest Zebediah nou met twee normale mensen?
Het nieuws dat Zebediah nu snel zou komen met zijn invasie stond hem ook helemaal niets aan. Maar voor vanavond was de ontmoeting met Romeo voorbij en leefde Onyx nog. Leefde iedereen nog.
Winst was winst?


Yrla
Yrla schudde zijn hoofd. “Ik kan het zondag Nathaniel vragen? Als het echt mijn broer is, dan zal die vast antwoord geven.” Yrla keek even naar zijn voeten, hij wist dat het weinig was. “Ik weet alleen dat wat Nathan moet doen cruciaal voor het plan leek. En ik neem aan dat hij daarmee bedoelt de school overnemen.”


Jester
Jester mompelde iets onaardigs. ‘Doe voorzichtig, zondag. Vraag naar details.’ Hij keek zijn vriennd even aan. ‘Goed gedaan verder, vanavond. Dit hele gebeuren is al tricky met Zebediah, en al helemaal als je Romeo dan ineens voor je krijgt. Respect man.’


Yrla
Yrla voelde zijn borst helemaal oplichten door Jesters compliment. Een kleine grijns klom op zijn gezicht. “Thanks.” Yrla keek even van Onyx naar Jester en liep toen achteruit naar de deur. “Ik zal jullie verder laten.”


Onyx
Onyx had zich een beetje buiten het gesprek gehouden – hij had zich er ook niet helemaal op kunnen concentreren. Al de hele avond had hij in spanning afgewacht, bang dat hij weer dood neer zou vallen zoals volgens Adam al tweemaal gebeurd was, zonder aanwijsbare reden.
Nu zag hij de reden: Romeo.
Een nieuwe fucking bloedband.
‘Ze moeten Sarah hebben gebruikt,’ zei hij zodra Yrla de deur uit was.


Jester
Hij liep terug naar het bed en plofte neer op het matras met een hartgrondige “Fuck”. Waren ze eindelijk van de ene problematische bloedband af, werden ze weer met een nieuwe opgezadeld. ‘Je zei het laatst al. Dat ze gevaarlijk veel kon. Zebediah moet ook één en één bij elkaar opgeteld hebben.’


Onyx
‘Ja.’ Hij zuchtte diep. Al zijn spieren stonden strak. ‘Probeer haar eens te bellen?’
Hij had zo het idee dat Zebediah geen halve maatregelen had getroffen.


Jester
Half schoot er nog de grappende opmerking door hem heen dat Onyx zichzelf dat vast nooit had zien zeggen, maar er viel nogal weinig te lachen bij de huidige situatie. Hij haalde zijn iNet tevoorschijn en draaide haar nummer.
      Na vijf keer werd er opgenomen—maar meteen werd het duidelijk dat het Sarah zelf niet was, maar haar kamergenote. ‘Sarah is weg,’ vertelde hij Onyx, nadat hij had opgehangen. ‘Sinds vorige nacht. Dit was Maeve.’


Onyx
‘Nou. Dat is mooi kut.’ Hij haalde een hand door zijn haar. In elk geval zou Zebediah haar in leven houden en haar ook niet dusdanig martelen dat ze de greep op haar verbinding zou verliezen.


Jester
Hij staarde naar het plafond. Misschien dat hij dit had kunnen hebben als Sarah’s verdwijning het enige was wat er deze avond fout was gegaan, maar na twee keer het nieuws gekregen te hebben dat hun ontsnappingspogingen niet alleen faalden, maar zouden resulteren in één of meer dooien?
      ‘Ze zal die binding niet eeuwig volhouden,’ zei hij zwakjes.
      Ze schoten er alleen weinig mee op. Ofwel Sarah hield dat stomme ding in stand tot ze erbij neerviel, of Zebediah liet haar gewoon weer van voren af aan beginnen. En al die tijd had Romeo vrij spel, kon hij gaan en staan waar hij wilde.
      Konden ze hem niet weer proberen te vangen? En… opvouwen als een accordion om in Onyx’ muziekkluis te dumpen? Voor twaalf uur was dat misschien nog een degelijke optie, maar hoe slechter het met Romeo zou gaan, hoe slechter… Dat was geen risico waar hij graag mee speelde.


Onyx
Een lange tijd waren ze stil en uiteindelijk kleedden ze zich maar uit en schoven onder de dekens. ‘We kunnen ons plan nog steeds uitvoeren,’ bedacht Onyx, terwijl hij een arm om Jester heen sloeg. ‘Maar dan met Fox. Zebediah weet natuurlijk niets van onze mislukte pogingen van vandaag.’


Jester
Jester slaakte een zucht. ‘Schoot ook al door mijn hoofd, maar Fox heeft laatst Zebediah een earful gegeven over wat een klootzak ‘ie is en dat hij niets meer van ‘m wil weten totdat dat eens een keertje verandert. Hij was nogal duidelijk, zei hij. Wat, nouja, een positieve ontwikkeling is, zij het dat het ons niet zo goed uitkomt.’


Onyx
‘Hmm. Hij ging wel naar een fucking schoolfeest voor die gast. Het valt niet mee om in te schatten hoe ver de gevoelens van zo’n psychopaat gaan… maar als ik kijk naar mezelf, een paar maanden terug… Had ik toch wel iedere strohalm vastgegrepen als dat betekende dat je me misschien zou vergeven.’


Jester
‘Goed punt,’ gaf hij toe. Hij staarde naar het donker voor zich. ‘Morgen maar voorstellen dan?’


Onyx
‘Ja, laten we dat doen.’

[ bericht aangepast op 7 jan 2024 - 13:59 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 27 april 2024 - 14:04 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Vision sloop de gang door, naar de slaapkamer van Rai. Hij baalde ervan dat Rai van met uitgerekend Dalit een kamer deelde. De enige die bestand was tegen zijn gave. Anders had hij ongestoord zijn gang kunnen gaan. Nu moest hij vooral stil zijn.
Zo zacht mogelijk opende hij de deur en stapte naar binnen. Hij bleef even stil, luisterde. Rustige ademhalingen. Daarna sloop hij naar Rai’s bed en raakte zijn arm aan. Gelijk liet hij zijn gave zijn gang gaan en zorgde dat Rai niets zag, hoorde en zou voelen. Daarna pakte hij zijn arm en met een lange haal sneed hij zijn pols open.
Met ingehouden adem keek hij naar Dalit. Die sliep door.
Rai ook, terwijl hij kalmpjes leegbloedde.
Vision nam niet het risico hem hier weg te halen; ze vonden hem morgen wel.
Stilletjes trok hij zich weer terug uit de kamer. Romeo kwam er vast snel genoeg achter dat hij zijn opdracht uitgevoerd had.

---

It's never gonna happen, Guys.

[ bericht aangepast op 7 jan 2024 - 14:03 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij had een aparte groep aangemaakt zonder Ednoces en de anderen gevraagd om voor het ontbijt nog langs te komen. Volgens de rapporten van Adam zou Ednoces hen verraden, en ook het back-up plan met Kris was volledig misgelopen. De pogingen waren teruggedraaid, maar Ednoces wist nog steeds van het plan. Eén bezoekje van Zebediah, en dat was wel heel veel informatie die plotseling de kant van de vijand uitging. Niets doen betekende wachten tot de jongen hen wéér zou verraden, met de kans dat Adam er dan eens niet zou zijn om de boel recht te trekken.
      Onyx en hij wachtten de anderen bij de veranda op en namen ze mee naar de woonkamer (voornamelijk omdat Jester het niet zo zag zitten om halverwege het overleg te beginnen met klappertanden). De rest van de Panthers sliepen nog, of waren pas net bezig met wakker te worden. Zowel Safira als Kris hadden ze gewaarschuwd niet beneden te komen tot het all-clear gegeven was.


‘Nou, het lijkt me duidelijk dat we Ednoces niet langer vrij kunnen laten rondlopen. Als Zebediah erachter komt dat hij een fan heeft, gebruikt hij die gast om ons allemaal om te leggen. Met een beetje pech kan hij zelfs zorgen dat Zeb ons een opdracht geeft terwijl voor ons de tijd stilstaat.’ Hij draaide zich naar zijn vriend. ‘Ik weet dat je hem niet dood wil hebben. Maar ik geloof niet dat er veilige alternatieven zijn.’
Het was iets wat de hele nacht door zijn hoofd had gespookt. Maar opsluiting, zijn brein bewerken… het was allemaal niet permanent.

‘Eenzame opsluiting tot hij zich bekeert,’ mompelde Jester, ondanks dat ook hij wel inzag dat het niet veel kans van slagen had. En wat was uiteindelijk beter, een snelle dood of wekenlang in isolatie langzaam gek worden van jezelf? Jester blikte naar de andere twee, met de vage hoop dat die nog met een goed idee op de proppen zouden kunnen komen.

(bewerkt)

‘Er verdwijnen de laatste tijd zo veel leerlingen. Eentje meer of minder valt nauwelijks op. Ik ben het met Onyx eens. Van mij mag hij dood, na wat hij ons geflikt heeft. Mijn planten vreten zijn lijk wel op.’

Niet echt het ethisch verantwoorde antwoord waar hij op zat te wachten. ‘Ja, want iedereen die ons tegenwerkt maken we maar gewoon dood. Dat is Zebediah’s strategie. Kunnen wij niet met iets beters op de proppen komen?’


‘Dit is niet gewoon “tegenwerken”, Jes,’ antwoordde Onyx. ‘Hij heeft Nish en Yrla gisteren zonder schroom gedood en liet jou vast alleen in leven om je op een presenteerblaadje aan Zebediah aan te bieden. En waarom? Niet omdat zijn leven in gevaar was. We boden hem de fucking vrijheid.’


Om Vienna stilletjes te kunnen ontlopen was ze de laatste paar dagen expres wat eerder opgestaan. Meestal was ze daarmee eerder dan alle andere Panthers, op een uitzondering in de vorm van Merrin na, hier en daar. Dat was dan ook de voornaamste reden dat ze verrast opkeek toen er stemmen vanuit de woonkamer klonken. Ze wist dat Jester en Onyx gisteren bezig geweest waren met een ontsnappingspoging, en te oordelen aan het feit dat ze hier nog steeds zaten was die niet gelukt. Ergens wel neuwsgierig kwam ze wat dichterbij en luisterde ze mee.

Daar had hij vrij weinig tegenin te brengen. ‘Wat nou dan, we wachten ‘m op voor z’n slaapkamer en veranderen hem in kooltjes? Belladonna in z’n sinaasappelsap?’ Jester kon het cynisme in zijn stem niet voorkomen en hij baalde er inwendig van. Dit was één van zijn grootst gebreken als leider, dat wist hij ook wel.
      Sommige harde keuzes moesten nou eenmaal gemaakt worden. Zachte heelmeesters maakten stinkende wonden, en al die shit. Wie dood was kon hen ook niets meer aandoen. Melissa zou er in ieder geval geen minuut slaap aan missen en Onyx ook niet.
      Jester keek naar Fire, de enige die zich nog niet had uitgesproken en van wie Jester ook niet honderd procent zeker was aan welke kant hij zou staan. Toen met Tony en Astreal had hij gezegd dat ze het zachter hadden moeten aanpakken, en die waren ook van plan een meisje te verkrachten voor de lol. ‘Wat vind jij?’


Fire zuchtte. Mensen vermoorden was nou ook niet echt zijn hobby, zelfs al had hij zich gisteren blijkbaar niet echt kunnen inhouden. Sinds Fersephone van Experium was verwijderd, huisde er sowieso een woede in hem die hij nauwelijks kon beteugelen, zelfs al wist hij dat ze veilig was. Of veilig… in elk geval nog in leven. Ednoces was zijn kans geweest om haar terug te zien en die had nu willens en wetens een mes in hun rug gestoken.
En Onyx had gelijk. Ednoces was levensgevaarlijk en dood was de enige permanente oplossing die hij kon bedenken. Met Romeo hadden ze een vreedzame oplossing geprobeerd en die liep nu ook weer vrolijk rond.
‘Als 8175 niet ingegrepen had, was hij nu twee- of drievoudige moordenaar geweest. Niet in een poging om zichzelf te verdedigen, ook niet omdat wij hem ook maar íéts misdaan hebben. In veel staten staat daar de doodstraf op en als Experium dat niet uitvoert, moeten we zelf het recht in onze handen nemen en onze vrienden en alle andere leerlingen veilig houden. Zij rekenen op ons, we zijn niet voor niets hun leiders.’


Daar zat wat in. Uit de stilte die volgde maakte Fayr op dat Jester daar ook weinig van terug had. Wat ze wel begreep, maanden terug had Jester al verteld dat hij zulke keuzes moeilijk vond, en nog moeilijker om ze vervolgens uit te voeren.
      En Fersephone had gezegd dat ze daar een team voor waren.
      Fayr keek omlaag naar haar hand. Had ze niet diep van binnen het liefst willen oefenen op iets levends? Als ze het altijd bij objecten hield, hoe wist ze dan zeker dat ze zich kon verdedigen als het er echt toe deed? Ook zulke dingen moest ze oefenen, maar dromen bleven dromen.
      Het plan groeide stilletjes in haar hoofd, sneller en duidelijker dan ze verwacht had. Het hoefde niet eens moeilijk te zijn. Straks in de eetzaal bijvoorbeeld, daar was het altijd druk. Zeker nu ze verhuisd waren naar de gymzaal, waar nog geen camera’s hingen.
      Of misschien vroeg ze Nish waar hij sliep.
      Nee, ze deed het liever alleen. Dat ze dit nieuwe deel van haar gave met Damon deelde was één ding, en ook alleen maar omdat ze niet veel anders had gekund. Fayr draaide zich om en liep weer terug de gang in. Misschien liep hij wel alleen naar het ontbijt.
      Het voelde gek om over zulke dingen na te denken.
      Tegelijkertijd knetterde haar gave ook zachtjes onder haar huid, nieuwsgierig en gretig.

Jester wendde zijn blik af. Fire had gelijk. Hier waren ze leiders voor. Ednoces’ verschuiving in loyaliteit was niet alleen een flinke tegenvaller die dodelijk geweest had kunnen zijn, hij had iedereen op Experium verraden voor de mogelijkheid van eigen gewin. Het was een kwestie van tijd voor dat fout ging.
      ‘Wat stellen jullie voor?’


Onyx dacht na. ‘Ik kan er wel voor zorgen dat hij zijn kamergenoot vannacht diep in slaap zijn en hem omleggen, maar iemand anders moet het lichaam dan laten verdwijnen.’ Hij keek Fire aan. ‘Kun jij dat?’
‘Natuurlijk. Maar niet in zijn kamer, dan vinden ze de asresten. We moeten hem dan wel uit zijn kamer krijgen.’
‘Dat is niet zo moeilijk, dan flikker ik hem gewoon uit het raam,’ opperde Onyx.
Fire knikte. ‘Dat werkt wel.’

‘Of je vraagt Nish om mee te komen en draagt hem onzichtbaar uit zijn kamer weg,’ zei Jester, die het niet zo zag zitten om gesnapt te worden.


‘Nah. We kunnen het raam van die kamer gebruiken, of die van Nish. Eén ervan kijkt vast wel uit op de struiken uit. Of vliegen die dan ook in de fik?’ vroeg hij Fire.
‘Nee, die controle heb ik wel.’
‘Dat lijkt me minder riskant dan dat ik een lijk naar beneden moet tillen en Nish ons ook nog onzichtbaar moet houden.’ Hij keek toch zijn vriend even aan. ‘Maar we kunnen van tevoren kijken of er geen camera’s zijn?’

Jester knikte. ‘Ja. Als we niet ongezien van hem af kunnen komen schieten we er als nog niks mee op namelijk.’


Onyx geloofde er niets van dat er daar camera´s hingen, maar hij kende zijn vriend inmiddels goed genoeg om te weten dat die in elk geval wat geruststelling zou ervaren.

---

It's never gonna happen, Guys.

Grijze wolken joegen boven haar hoofd door de lucht terwijl Fayr met een rustige pas naar de gymzaal liep. Straks in het gedruis zou ze tegen de jongen aanstoten en haar gave meteen omhoog sturen naar zijn hersenen. Het was oké als het niet in één keer lukte, in de drukte had hij het vast niet door als ze hem vaker per ongeluk aanraakte.
      Fayr keek er op een vreemde manier al naar uit. Om het te kunnen proberen, om haar gave los te laten en iets gevaarlijks, iets scherps, iets dodelijks te laten doen. Verrassend genoeg stond het idee haar niet eens zo enorm tegen. Was dat niet de bedoeling, dat je terugdeinsde om een leven te nemen?
      Ach. Ednoces was een gevaar, blijkbaar. Dus zo erg kon het niet zijn om hem te doden.
      Fayr was de eerste om haar ontbijt te halen, en ze at in alle rust in haar eentje aan de tafel van de Panthers terwijl de rest van de leerlingen binnendruppelden. Ze kende Ednoces niet echt, maar met de keren dat de leiders naar het podium geroepen waren wist ze wel wie hij was. Dus hield ze nonchalant de deuropening in de gaten, te wachten op zijn blonde hoofd.
      Pas tegen de tijd dat zij klaar was kwam hij binnen, samen met nog een stel andere leerlingen. Showtime dan maar. Fayr stond op. Tijdens het eten had ze zitten na te denken hoe ze het het beste kon aanpakken. In eerste instantie had ze zitten denken om zijn hartkleppen aan elkaar te laten groeien, maar bij nader inzien zou dat misschien toch iets te snel weer terug naar haar kunnen leiden. Een herseninfarct daarentegen…
      Fayr stond op. De rij voor Yara was al langer en langer aan het worden, en Ednoces lette niet op haar terwijl ze langsliep. Nog vijf stappen. Drie. Eén.
      ‘Sorry,’ zei ze zachtjes, terwijl ze bij de blonde jongen bleef staan, gebarend of ze er langs mocht. De Buffalo ging nauwelijks opzij en Fayr wrong zich langs hem. Haar gave knetterde onder haar huid, en schoot door haar schouder door naar Ednoces. Zo snel als ze kon zond Fayr de sissende wespen omhoog langs zijn ruggegraat naar zijn brein en het netwerk bloedvaten dat daar weer uitwaaierde.
      Zoveel gaten, dacht ze tegen zichzelf. Hier. Dit moet beter zijn. Ze kneep het bloedvat dicht, en nog maar net op tijd ook, want de jongen bewoog en het contact was weg. Fayr weerhield zich ervan om om te kijken en liep door naar waar ze haar dienblad weer kon inleveren.
      Met dat ze de deur uitliep, begon achter haar de commotie.
      ‘Yo Ed, gaat alles wel goed?’
      ‘Wat is er mis met je gezicht?’
      ‘Hallo? Gast…’
      Het geluid van een vallend lichaam, en geschrokken uitroepen. Fayr stond op de gang op haar iNet nietsziend te scrollen, terwijl de mensen van de ziekenzaal aangerukt kwamen. Ze waren best snel, to their credit. Maar het mocht niet baten. Zes minuten nadat Fayr tegen hem aangebotst was, was Ednoces dood.
      Fayr verborg een glimlach en liep weg.

---

It's never gonna happen, Guys.

Azrael wreef over Cherry’s rug. Hij was meteen na de lessen naar haar toegekomen en ze kon niet stoppen met huilen. Rai was dood. Vermoord in zijn eigen bed. Maar door wie? En waarom? Er zat een enorme brok in zijn keel. Hij was niet goed in mensen troosten en daarom had hij Merrin een berichtje gestuurd of hij ook langs wilde komen. Hopelijk kon hij een betere steun zijn, want Azrael wist niet zo veel meer te doen dan over haar rug wrijven en tevergeefs naar troostende woorden zoeken.

Merrin was al zoekende naar Cherry en Azrael geweest, toen hij het berichtje van Azrael kreeg. De hele ochtend gonsde het gerucht rond dat Rai dood in zijn bed was gevonden, zijn pols doorgesneden en doodgebloed. Het hele gerucht gaf hem een misselijk gevoel. Hoewel hij Rai nog niet echt goed had gekend, was hij uiteindelijk best aardig geweest.
      Maar voor Cherry en Azrael was hij natuurlijk hun beste vriend. Hij had Adam vlug een kus gegeven en was op een holletje in de richting van het Elephants house gegaan. Hij denderde zowat de gang in en bleef staan voor de kamer van Cherry. Hij klopte even zachtjes aan, voor hij voorzichtig de deur opendeed.
      Opeens was hij heel nerveus. Merrin wist niet zo goed wat hij moest verwachten, maar hij hoorde het gesnik van het meisje al door de deur heen. “Hee,” begon hij zachtjes. “Ik heb het gehoord. Wat verschrikkelijk voor jullie.” Merrin kwam de kamer in, schonk hen beiden even een onhandig glimlachje.

Cherry kwam overeind en liet zich door Merrin omhelzen. Gelijk begon ze weer te huilen. ‘Ik snap het niet… wie doet nu zoiets?’

Merrin trok het meisje dicht tegen zich aan. In zijn haar verschenen blauwe plukken. “Ik heb geen idee,” zei hij zacht tegen haar. Al brandde er ergens een vermoeden in zijn achterhoofd, waar hij niet zeker van wist of hij dat met Cherry erbij moest bespreken. Zijn ogen gingen even naar Azrael. Hij trok even zijn mondhoeken op naar zijn vriend. Straks zou hij hem er wel verder naar vragen. Misschien werd het tijd dat hij ook naar zijn nieuwe vrienden een boekje opendeed. Zeker aangezien Rai een gevaarlijke gave had gehad en Azrael die misschien ook wel had, en misschien ook wel opeens in gevaar was. Ze moesten erachter komen wie dit gedaan had.
      Merrin trok Cherry van hem los en keek haar even met een glimlach aan. “Wil je… Wil je dat we iets voor hem doen? Om.. nou ja… een soort van eer aan hem te tonen?” Het nare van Experium was dat ze nooit een begrafenis zouden geven, wie er ook was. Aan de rand van zijn herinneringen sluimerde nu de herinnering aan de begrafenis van zijn vader. Het was een verdrietig moment geweest, maar het was een prachtige dienst waar hij jaren met een glimlach aan terug gedacht had. Misschien… misschien konden ze zoiets voor Rai doen.

Cherry veegde langs haar ogen. ‘Kijo organiseert vanavond een afscheid voor hem.’

Wat fijn. “Denk je dat ik erbij mag zijn?” vroeg hij met een kleine glimlach. “Of is het na de avondklok?” Hij kende Rai dan niet goed genoeg, maar hij wilde er zeker zijn voor Cherry en Rai.

Cherry toonde hem een waterig glimlachje. ‘Ja, het is voor de avondklok. Dan kan Azrael er ook bij zijn.’

Merrin knikte. “Dan ben ik er ook.”

[ bericht aangepast op 7 jan 2024 - 14:12 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Merrin had nog een uur na zitten praten met Cherry, over wat ze misschien wel niet kon zeggen die avond bij de herinnering aan Rai. Uiteindelijk was het meisje zo moe geweest, dat ze in slaap was gevallen. Merrin had even gehint naar Azrael dat hij hem moest volgen en hij liep naar buiten. Merrin besloot in de richting van het hek te lopen, naar een plek waar zometeen weinig leerlingen maar kwamen en hen af konden luisteren.
      "Hoe is het nu met jou?" vroeg hij aarzelend aan Azrael. Merrin had door het troosten van Cherry nog nauwelijks kunnen vragen aan zijn vriend hoe het met hem ging. Er spookten van allerlei theorieën over Rai zijn dood door zijn hoofd, maar hij wilde eerst weten hoe het met Azrael überhaupt ging.

---

It's never gonna happen, Guys.

'Het dringt nog niet echt tot me door. Dat hij dood is. Dat hij... vooral altijd weg is.' Hij liet zijn armen naar beneden hangen. Even had hij zich afgevraagd of Blue's vriend Rai niet kon redden, maar hij geloofde dat de Panther dat dan wel geopperd zou hebben.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin keek naar zijn vriend en voelde een steek door zijn borst gaan. Hij vond het verschrikkelijk zijn vrienden zo te zien. Een aantal keer vandaag was al door zijn hoofd gespookt of Adam niet terug kon springen, maar hij vertrouwde dat ook niet helemaal met AltAdam die telkens erachter zat. En wat als ze weer de gang van zaken veranderden, dat het niet zo vlekkeloos afliep als het nu had gedaan. Maar hij wist dat Azrael de vraag zou hebben.
      "Ik zou... willen dat ik daarin iets kon veranderen. Maar uhm... Dat gaat op het moment even niet." Merrin keek even naar zijn voeten en daarna terug naar Azrael. "We zijn vrienden toch? Ik wil je heel graag het uitleggen waarom het niet kan, wat ik ervan denk wat er gebeurd is. Maar alles wat ik je nu ga vertellen, moet echt super geheim blijven. Anders ben ik in gevaar en Adam en de ook andere Panthers."
      Merrin wilde dolgraag Azrael vertrouwen, maar hij moest het zeker weten. Zijn gevoel zei van wel, maar hij wilde het horen.

[ bericht aangepast op 7 jan 2024 - 15:10 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het kwam niet vaak voor dat iemand hem iets groots wilde toevertrouwen en op een gekke manier voelde hij zich vereerd. 'Natuurlijk. Ik zal tegen niemand iets zeggen.' Hij zou niet eens weten tegen wie.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin knikte. Hij haalde even diep adem. Waar moest hij beginnen? Hij zocht even naar een plekje en ging uiteindelijk met zijn rug tegen het hek dat rondom de school stond aanzitten. "Oké, ik denk... dat ik weet wie er achter de dood van Rai zit en ik moet je even uitleggen waarom Adam niet kan springen voor je." Hij keek even naar Azrael. "Ik denk namelijk niet dat Rai zelfmoord heeft gepleegd. Jij wel?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Het was gewoon een film. The Hunger Games. Kris had die al vaker gezien en er niet aan getwijfeld toen Fox voorstelde om die te gaan kijken. Maar zien hoe een groep jongeren een arena in werd gestuurd om elkaar af te maken… Het deed hem meer dan hij wilde toegeven. Er flitsten beelden voor zijn ogen langs, van hulpeloze ogen en rondspuitend bloed. Afgehakte ledematen, gillende tieners. Allemaal ter vermaak van Zebediah.
      Hij proefde zuur, zijn maag speelde op.
      Kijkend naar deze film, voelde hij zich net zo’n toeschouwer als toen. Al was ik toen meer een spelleider. Opeens kwam deze film uitzettend dichtbij, terwijl zijn vriend naast hem zat en dit nog wel als puur vermaak kon zien.
      Als hij eens wist wat ik allemaal gedaan heb…
      Hij beet op zijn piercing. Vroeg of laat zou Fox er wel achterkomen. Zebediah zou hem dat vast voor de voeten gooien. Hij wendde zijn blik af naar beneden. Moest hij er wat over zeggen? Het was wel zo eerlijk als zijn vriend het wist vóórdat ze gingen trouwen.
      Maar hoe bracht je zoiets ter sprake? “Hé, trouwens, wist je dat ik ook in zo’n arena heb gestaan? Dat ik onschuldige mensen heb vermoord? Oh – en weet je dat ik zelfs programma’s samenstelde? Dat ik besloot wat wel een spannende match zou opleveren?”
      Hij wist wel dat Fox hem heus niet zou gaan dumpen. Maar het veranderde vast wel zijn kijk op hem. Zelfs als hij er niet van walgde, zou hij medelijden hebben. En dat haatte hij ook. Alsof hij een of ander zielig slachtoffer was.
      En wat als Fox zich zélf schuldig voelde? Omdat Zebediah hém had gebruikt om Kris onder druk te zetten? Dat kon hij zo zien gebeuren.
      Fox leek zijn gemoed beter op te kunnen pikken dan hij vroeger had gedaan – of misschien kon Kris het gewoon minder goed verbergen. ‘Als je hoofd niet naar een film staat, kunnen we ook wat anders doen? Het is toch mooi kut dat alles gisteren misliep. Anders waren we nu vrij geweest en hoefde je je niet meer te verbergen.’ Fox draaide zich op zijn zij en legde een hand op zijn heup. Zijn vingers vonden al snel een weg onder zijn shirt. ‘Ik heb nog wel een betere vorm van afleiding achter de hand.’ Hij wierp hem een indringende blik toe die zijn schuine lachje versterkte.
      Het was zo verleidelijk om eraan toe te geven. Om te doen alsof dát hem dwars zat.
      Maar het voelde niet eerlijk, niet nadat Fox al zovaak had laten doorschemeren dat hij wilde dat Kris hem in vertrouwen nam.
      ‘Zebediah had zo’n arena. In zijn kasteel.’


‘Wat?’ Fox ging gelijk rechtop zitten. Het kwam niet vaak voor dat Kris iets deelde over zijn tijd bij Zebediah. ‘Liet hij je daar in vechten?’
      Kris boog zijn hoofd.
      Fox zette de tv uit en legde zijn hand op die van zijn vriend. Verder drong hij niet aan.
      ‘Ja,’ zei Kris uiteindelijk. ‘In het begin wel.’
      Fox dacht aan alle littekens die het lichaam van zijn vriend bedekten.
      ‘Soms liet hij mensen met een gave tegen elkaar vechten. Tot we bijna dood waren, dan lapte een heler ons weer op. Soms kregen we een schokband om en moesten we met gewone wapens vechten. Of tegen dieren. Net waar hij zin in had.’
      Fox sloeg zijn armen om Kris heen en trok hem dicht tegen zich aan. Voor de zoveelste keer voelde hij een enorme schaamte omdat hij samen was geweest met zo’n monster. En omdat hij hem, ondanks alles, nog steeds een kans had willen geven. Nog steeds niet had willen geloven dat hij echt zó verdorven was.
      Kris rustte met zijn hoofd tegen dat van hem. Zijn ademhaling klonk zwaar.
      ‘Bedankt,’ zei Fox gesmoord, aangestoken door zijn verdriet. ‘Dat je me dit vertelt.’
      Er was vast meer, maar dat zijn vriend er nu over begon, was al een enorme stap vooruit.


Kris drukte een kus in Fox’ haren. Hij was blij dat hij het gedeeld had, en vooral dat er daarna geen beklemmendde stilte was gevallen. Hij leunde tegen zijn vriend aan, het voelde nog steeds onwerkelijk dat ze bij elkaar terug waren, al bijna twee weken. Hij kreeg steeds meer hoop dat het zo zou blijven, zeker nu er plannen waren om in opstand te komen tegen de school.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Azrael schudde zijn hoofd. ‘Nee. Dat geloof ik ook niet.’
      Experium had die conclusie dan wel met hen gedeeld, maar dat was vast alleen om paniek te voorkomen. Niet dat er paniek wás – iedereen hier op Experium leek nogal afstompt wat de dood betrof. Afdelingsgenoten kwijtraken was niet echt nieuw.
      ‘Denk je dat Vision het heeft gedaan?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Zou kunnen, maar het zou ook nog iemand anders kunnen zijn." Merrin trok even een mondhoek op. Hij twijfelde nog voor een moment, maar besloot toen dat hij zijn vriend beter kon waarschuwen. "Weet je nog toen, je vertelde over iemand die met een kind binnen kwam. Ik.. weet wel bijna dat dat Zebediah was." Merrin begon rustig aan Azrael uit te leggen wie Zebediah precies was, wat hij wilde van de school en hoe ze te weten waren gekomen dat hij nog leefde, dat hij hem zelf gezien had. Daarbij legde hij ook uit dat hij dacht dat Rai een gevaarlijke gave had voor Zebediah, dus beter uitgeschakeld kon zijn. Of misschien werkte Vision zelfs wel met hem samen en waren ze het allebei.
      "Misschien moet je zelf ook maar een beetje voorzichtig zijn de komende dagen. Al valt het voor jou misschien mee omdat je.. nou ja... Een Rhino bent."

---

It's never gonna happen, Guys.