[RPG • 0] Experium|| 59 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar Gates• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • Energieschilden •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegd hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkelt tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

Every villain is a hero in his own mind.

Wat een dag was dit weer geweest. Nog voordat ze het plan om Ednoces uit de weg te ruimen hadden kunnen uitvoeren, was die vent al aan zijn einde gekomen. Zomaar, midden in de eetzaal. Had Melissa hem dan toch vergiftigd? Toeval kon het niet zijn. Nou ja, hij had weinig zin om zich daar verder druk over te maken. De Buffalo was dood, daar ging het om. En dit liet verder geen sporen achter. Hij had een herseninfarct gehad, werd gezegd.
      Voor ons in elk geval een zorg minder.
      De zorg die er nog wel was, heette Sarah. Onyx wilde zichzelf wijsmaken dat het hem geen reet kon schelen wat er met die trien gebeurde, maar zo zat het nou eenmaal niet. Jes liet er dan wel weinig van merken, maar hij wist heus wel dat het hem niet lekker zat. Daarbij had Zebediah nu ook een supermachtig wapen in handen.
      Met een ingehouden zucht draaide hij zich op zijn andere zij, al vermoedde hij dat de slaap nog lang op zich zou laten wachten. Hij bleef maar zoeken naar kansen, naar mogelijkheden, zelfs al hadden Jes en hij hier al zo veel over gepraat dat zijn gedachten stroperig voelden.
      Verder dan Fox inschakelen kwamen ze niet. Dat hadden ze geprobeerd, maar die wilde voorlopig niet meewerken. Niet zo vlak na Sarahs verdwijning – volgens hem was dat te opzichtig. En gelijk had hij natuurlijk. Maar het gevolg was wel dat ze nu met hun rug tegen de muur stonden en maar moesten wachten tot de eikel weer een misstap maakte.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nathaniël
De hele dag hadden ze zich voorbereid op dit moment. Rory en hij hadden misschien wel tien keer hun spullen gecheckt, de looproute en het goede nummer in hun hoofd geprent. Over vijf minuten zou de teleporteur er zijn. Nathaniël was stiekem een beetje zenuwachtig, maar misschien kwam dat door het feit dat ze steeds dichter en dichterbij kwamen. Voor het eerst sinds jaren kon hij haast voelen dat ze dichtbij waren. Zijn broertje en Rory zijn vriend.
      De teleporteur was precies op tijd. Nathaniël wisselde even een blik met Rory voor hij zijn hand uitstak naar de teleporteur. Met een flits stonden ze opeens in grote open ruimte. Het kleine stukje waarin ze stonden werd verlicht door het bordje van de nooduitgang. Vanuit zijn zak haalde Nathaniël een zaklamp tevoorschijn en zag dat Rory de zijne ook aan knipte. “Dicht bij elkaar blijven, bij ook maar een seintje onraad, springen we terug.” Nathaniël knikte naar de anderen en ging de jongens voor.
      Bij de eerste zuil die ze tegenkwamen, moest Nathaniël een kreet van schrik onderdrukken. Geschokt liet de jongen zijn lamp over de zuil gaan. In de zuil - die hol was van binnen- leek een lijk te drijven. De ogen van de jongen waren gesloten, zijn huid bleker dan bleek, terwijl hij in een soort groen spul leek te zweven. Er was een kap over zijn mond getrokken, die met een slang aan het voetstuk verbonden was. 342, muren doordringen, stond er met een gouden plaatje op het voetstuk.
      Nathaniëls gezicht werd bleek. Was dit… was dit wat ze bedoelden met experimenten in quarantaine zetten? Nathaniël wisselde even een blik uit met Rory. Hoe luguber was deze plek?

Rory
‘Holy shít.’ Aanvankelijk deinsde Rory achteruit bij het zien van het spookachtige beeld. Daarna werd hij toch nieuwsgierig en drukte hij zijn neus bijna tegen het glas terwijl hij naar het levenloze lichaam keek. Het leek wel door een soort zwart wetsuit omhuld te zijn. De ogen waren gesloten en hij zou zweren dat deze gast gewoon hartstikke dood was, ware het niet dat hij een kap voor zijn mond had. ‘Dit is echt ziek man.’
      Een rilling liep over zijn rug. Was dit ook Aarons toekomst?
Hij stapte weer naar achteren en keek naar de naamplaatjes tot hij 541 vond. Daar zweefde een lange, breedgeschouderde jongen met blond haar. 541, portalen stond erbij.
‘Hebbes!’ Hij keek over zijn schouder omhoog naar Nathaniël. ‘Nu is de vraag hoe we hem hieruit halen.’

Nathaniël
Nathaniël werd uit zijn gedachten gehaald door Rory zijn schreeuw. Ook hij was langs de verschillende zuilen gaan lopen en geëindigd bij de zuil waarbij de teleporteur om een of andere reden was blijven hangen. Het had zijn nieuwsgierigheid gewekt, nog erger toen hij het bordje op de zuil had gelezen; 4666, slopen. Gevaarlijk! Zij was de reden dat ze nu hier waren, dat hij dit had gevonden.
      Nathaniël had zijn blik over de meid heen laten glijden, die nauwelijks ouder dan hem kon zijn. Zo in deze slapende fase leek ze amper gevaarlijk. Ze leek zelfs een doodgewone tiener. Het enige wat je wel aan haar kon zien, was dat zij de meest recente aanwinst van deze slapende lijken was. Ze had iets meer kleur op haar gelaat nog dan degene die hier al langer leken rond te zweven.
      Rorys stem had hem eraan herinnerd dat hij andere dingen te doen had dan aandacht te besteden aan een griet die hij niet kende. Hij rende in de richting van waar hij Rory zijn zaklamp zag schijnen. Even las hij snel het bordje en scheen toen met zijn zaklamp op het gezicht van de jongen. Oke dan. Nathaniël liep even om de zuil heen en zag een kleine boordcomputer onderaan de zuil zitten. Beveiligd. Natuurlijk. “Ik denk dat dit gewoon op de ouderwetse manier wordt,” zei hij met een halve grijns. Hij trok het breekijzer van zijn rug af en keek met een grijns naar Rory, die hetzelfde deed. “Bij 3,” knikte hij de jongen toe.

Fort
Hoe kon het dat Fayr hier was? Hij dacht aan dat lieve meisje en begreep niet hoe ze hier nu verzeild was geraakt. Met zijn vingers streek hij over het glas. Hij zou haar hier niet achterlaten.
Hij schrok op toen hij een harde klap hoorde, gevolgd door een tweede. Met een ruk keek hij over zijn schouder. De twee jongens waren op het glas in aan het hakken. Het glas brak, de ranzige substantie barstte eruit en wierp een van de twee tegen de grond. Ook het lichaam gleed eruit. Gelijk ging er een snerpend alarm af.
‘Fuck,’ bromde hij. Gelijk flitste hij naar de anderen toe. Nathaniël trok de beademing los. ‘Bevrijd dat nieuwe meisje ook, dan haal ik jullie zo op.’
Hij greep Rory en de bewusteloze jongen en bracht ze naar Zebediahs kasteel.

Nathaniël
“Nieuwe meisje?” Nathaniël keek naar de plek waar Fort, Rory en de bewusteloze jongen nog waren geweest. Het alarm denderde in zijn oren en hij besefte dat Fort hem hier achtergelaten had. “Fuck!” Hij greep even met zijn handen in het haar, maar voor hij er ook verder bij stil kon staan, was Fort alweer terug. Opluchting overviel Nathaniël en hij bood zijn hand al aan, maar Fort negeerde hem compleet.
      “Kom op!” riep de jongen die langs hem heen rende. Nathaniël was even in de war, maar volgde de jongen op de voet. Binnen seconden waren ze weer terug bij de zuil met het blonde meisje. Fort begon op het glas in te slaan met de koevoet van Rory en ongelovig staarde Nathaniël naar de jongen. “Je bent gek!” riep hij de jongen toe. Hij legde even zijn hand op de schouder van de jongen. “Kom op, we moeten gaan voor het te laat is.”

Fort
‘Nee, ik ga niet weg zonder haar,’ bromde Fort.

Nathaniël
Even keek Nathaniël ongelovig naar Fort. Het alarm echter en de voetstappen die hij aan hoorde komen, moedigde Nathan erin om gewoon mee te gaan in Forts keuze - hoe dom die ook mocht zijn. Hij haalde uit met zijn koevoet en met drie klappen brak het glas. Nathaniël ving het meisje op en trok het mondstuk van haar gezicht af. Precies op dat moment ging de deur van de zaal open, waardoor een enorme hoeveelheid licht naar binnen stroomde.
      ”Nu!” schreeuwde hij naar Fort. Nathan voelde hoe een hand om zijn arm heen sloot en binnen een tel werd hij overspoelt door zonlicht. Voor een moment moest hij zijn ogen dichtknijpen en even wennen aan de omgeving waar ze waren. Het zomerhuis. Zijn hart bonkte nog altijd als een razende in zijn borst en Nathaniël nam de eerste minuut om even te kalmeren. Ze waren veilig.
      Nathaniëls blik gleed even naar de teleporteur, maar die had alleen maar aandacht voor het meisje in Nathan zijn armen. Hij stond haast kwijlend over haar heen en Nathaniël trok zijn neus op bij het zien van die blik. Hoofdschuddend liep hij van Fort weg, opende een van de deuren van de kamers en legde haar neer op het bed daar. Fort knielde naast het meisje neer, waarna Nathan hem alleen liet en terug liep naar de kamer. “Rory?” Er kwam geen antwoord. Binnen minuten had hij het huisje doorzocht, maar zijn vriend was nergens te vinden. “Waar heb je Rory gelaten?” vroeg hij bruusk aan de teleporteur. Zie… Ze hadden die Zebediah nooit moeten vertrouwen.

Fort
‘Rustig aan. Het lijkt me gewoon beter als Zebediah niet hoort dat we nog iemand hebben gered. Hij houdt er niet van als zijn plannetjes aangepast worden. Daarom neem ik jou nu mee naar Zebediah, doen we alsof er verder niemand is meegegaan en breng ik Rory en jou dan terug.’ Hij keek weer naar Fayr, die een beetje verdwaasd haar ogen opende. Later zou hij nog wel langskomen, voor haar. Nu moest hij vooral zorgen dat Zebediah niet argwanend werd. Voorzichtig legde hij een hand op haar schouder en gaf een kneepje. ‘Ik kom voor je terug…’ beloofde hij. Daarna greep hij Nathaniël vast en flitste weg.

Fersephone
Fersephone knipperde met haar ogen. Ze bleef zo stil mogelijk liggen, terwijl ze haar blik door de kamer heen liet gaan. Het was veel te licht in de kamer, die ze in geen velden of wegen herkende. Er had zojuist een vreemde jongen aan haar bed gezeten, die zogenaamd voor haar terug zou komen en een norse versie, die ook met een flits weer weg waren.
Of misschien had ze ze verbeeld.
      Haar lichaam voelde aan alsof er een truck overheen was gereden, alsof ze uit een heel ver dromenland was gerukt. Fersephone sloot haar ogen weer, in een poging de slaap terug te vinden, maar al na tien minuten had ze door dat ze alweer veel te wakker was. Kreunend kwam het meisje overeind. Haar lichaam voelde nu eerder aan als dat van een 80 jarige dan hoe oud ze werkelijk was.
      Voor een moment bleef ze nog even twijfelend zitten op de rand van haar bed, maar de vreemde omgeving prikkelde ook weer haar nieuwsgierigheid. Voorzichtig deed ze de deur open, waardoor ze in een kleine hal terecht kwam, een hal die uitkwam op een kleine kamer en… Fersephone wreef nogmaals in haar ogen, toen ze door het raam keek. Ze vergat alle voorzichtigheid en baande zich gehaast een weg door de kamer heen, door de deur naar buiten. Haar ogen werden groot van verbazing, terwijl ze uitkeek over het brede, schuimende blauw voor haar, een uitgebreide, prachtige sterrenhemel erboven. Het was nog zo’n tien meter lopen naar de zee, die nog veel mooier was dan ze kon herinneren. Ze keek even naar links en rechts, maar het strand was uitgestorven, met alleen een prachtige wolkeloze lucht boven het zand.
      Ze droomde… Dat kon niet anders. Onyx moest haar wel in slaap hebben gespeeld. En wauw, wat had hij zichzelf overtroffen dit keer! Ze rook zelfs de zilte zee, voelde de wind strijken langs haar hete wangen. Voor een moment sloot ze genietend haar ogen. Ze had de droom van Onyx wel vaker gebruikt de afgelopen dagen, stiekem. Om gewoon even vrij te kunnen rennen, springen, puur in het zand te liggen en zich even geen zorgen te maken over haar gave. Maar deze droom was anders dan de eerste.
      Was dat ook waarom Onyx haar nu te slapen had gelegd? Even geen zorgen maken? Waarom… Fersephone haar gezicht betrok naarmate de herinneringen aan die ochtend binnen kwamen sijpelen. De schreeuw van Fire echoode door haar hoofd heen, gevolgd door het euforische gevoel toen haar gave eindelijk eens mocht gaan. Ze had… ze had de hele eetzaal gesloopt. Ze had… Het euforische gevoel kreeg een klap door een zure bitterheid. Ze had Navkar vermoord. Haar hele lichaam leek zich weer te voelen in dat moment, waarbij ze elk botje van Navkar zorgvuldig had verpulverd, tot er niet eens meer een docent van over was. Misselijkheid overviel haar en voor ze het wist, stond ze voorover gebogen en gooide ze haar hele maaginhoud eruit. Ze had iemand vermoord. Haar grootste angst was uitgekomen. Ze had echt iemand gedood. Ze had…
      Ietwat verward ging ze zitten en liet zich achterover zakken in het zand. In dat moment had ze juist alle controle gehad over haar gave. Ze had hem gestuurd, laten gaan, bedwongen zoals ze nog nooit had gedaan. Dat.. dat betekende dat ze Navkar niet per ongeluk had gedood… Maar hem echt dood had gewild. Fersephone wist niet of dat het veel beter maakte, al dimde het de angst iets in. Ze had niemand gedood, omdat ze geen controle had. Maar juist de controle had.
      Fersephone liet zichzelf vallen en staarde geschokt naar de sterrenhemel boven haar. Oke, oke. Ze begreep opeens waarom ze hier was, waarom Onyx haar slapende hield. Dit.. dit kon ze prima verwerken op dit moment. Gewoon.. gewoon even de tijd nemen. Navkar. Navkar was een lul. Hij had het verdiend, de dood. De school verdiende het om gesloopt te worden, ze hadden aan Fire gezeten, hem pijn gedaan. Jester pijn gedaan, Vienna. Ze hielden haar vrienden gevangen, haarzelf. Dit… dit had gewoon een keer moeten komen. Fersephone bleef zo voor een tijdje liggen, maar hoe langer het duurde, hoe meer ze juist gefrustreerd raakte, omdat ze niets kon doen. Ze kon beter met Fire hierover praten. Ze wilde weten hoe het ging met haar vriend, of hij zich beter voelde.
      En dus kwam ze overeind. Ze keek om zich heen of ze de deur zag, maar blijkbaar was Onyx die deze keer vergeten. “Onyx!” riep ze in de lucht, in de hoop dat hij haar kon horen. “Ik ben kalm! Je kunt me nu wakker maken!” Fersephone wachtte even op het moment dat ze wakker zou worden, maar er gebeurde niets. Dat frustreerde Fersephone. “Onyx! Ik zal Jester niets aandoen! Echt niet! Haal me gewoon hieruit!” Het bleef angstvallig stil en veranderde niets. Wat…

Rory
Rory voelde zich toch wel opgelucht toen Nathaniël weer naast hem stond, zelfs al was hij amper een minuut met Zebediah en de verdwaasd op zijn kont zittende jongeman.
‘We hebben gedaan wat we moesten doen,’ zei Rory. ‘Kunnen we nu Aaron en Gabriel zien?’
‘Zij zitten nog in gevangenschap,’ vertelde Zebediah. ‘Ik kan wel wat regelen, maar dat duurt even. Ik zorg dat ze zondag hier zijn.’
Rory blikte even naar Nathaniël. Dat uitstel vond hij maar niks, maar misschien was het wel echt zo lastig…

Nathaniël
Zondag. Nog twee nachten. Hij wist niet of hij blij was met dit uitstel, maar hij kon er ook niet veel aan doen. Zebediah liep waarschijnlijk een enorm risico al met het feit dat hij een ontmoeting regelde. Ergens had hij een punt, zijn broertje zat nog steeds in gevangenschap. Hij moest nu gewoon afwachten of Zebediah zijn woord na kwam, iets wat hij verschrikkelijk vond. En anders stuurde hij die zogenaamde gevaarlijke meid op hem af, die Fort zo nodig moest redden.
      Zijn blik kruiste even die van Rory en knikte toen naar Zebediah. “Kan je ons terugbrengen?” vroeg hij maar. Hij had geen idee wat hij er anders aan moest toevoegen. Zij waren hun deel van de deal nagekomen, nu was het aan Zebediah. En anders had hij nog een hele bunch vol informatie op de computer staan, waar hij hopelijk ook wel een locatie van de school uit kon halen.

Rory
Rory ademde opgelucht uit toen hij weer terug was in het strandhuis. Door het lange gereis was dat toch al best snel als een thuis gaan aanvoelen. ‘Nou, dat hebben we gehad.’ Rory gaapte. ‘Nu ga ik pitten, man.’

Nathan
Nathaniël knikte. “Trusten man.” Nathan liet zijn ogen over de open deur gaan waar ze het meisje hadden achtergelaten. “Ik kijk nog eerst even bij onze verstekeling.”

Rory
Rory had zich al omgedraaid, maar draaide zich nu verder zodat hij een rondje had gedraaid. ‘Onze wát?’

Nathaniel
Nathaniel zuchtte. “Onze teleporteur wilde me niet terugbrengen, als ik niet een meid voor hem mee wilde brengen. Dus daar zitten wij nu mee opgescheept.” Er klonk een schreeuw van buiten. Nathaniel keek even kort naar Rory, greep toen zijn pistool en liep naar de deur. Er stond een schim even verderop het strand. Nathaniel liep erop af, zijn pistool geheven. Hadden ze hem gevonden?
      Nathaniel zag pas na een paar stappen dat het de verstekelinge was, die nogal zoekend om zich heen keek. Ze begreep vast niet wat er aan de hand was. Misschien was het ook niet slim geweest haar alleen achter te laten. Nathan wisselde even een blik met Rory en liet zijn pistool toen iets zakken.
      ”Hee,” riep hij naar haar, niet goed wetend wat hij eigenlijk moest zeggen. “Uhm, je bent op een veilige plek. We hebben je uit dat gekke onderzoekscentrum gered.”

Fersephone
Fersephone keek met een ruk om naar de jongen die tegen haar sprak. Hoewel het donker was, wierp het maanlicht net genoeg op de jongen om hem te herkennen als de jongen van eerder. En het pistool in zijn handen te zien. Onyx had een vreemd gevoel voor humor. Was dit een test?
      ”Veilig hmm?” vroeg ze spottend terug. “Waar is die dan goed voor?” De jongen keek even naar het pistool in zijn handen en toen weer terug naar haar. “Voor het geval je een van die Experium dudes was, ons gevolgd was.” Fersephone keek even niet begrijpend naar de jongen tegenover haar. Wat? Fersephone zag de jongen even een blik wisselen met zijn maat. Nou, Onyx als dit haar pissed moest maken, mocht ie wel beter zijn best doen.

Rory
Rory liet zijn handen in zijn zakken glijden, hopend dat het hielp als hij wat nonchalant overkwam. Het meisje zag eruit alsof ze de werkelijkheid niet helemaal kon bevatten. Misschien wist ze ook wel niks van die opslag waarin ze gezeten had…
‘We moesten iemand ophalen. Zo’n experiment, uit een kamer vol met mensen die… nou, op sterk water stond, zullen we maar zeggen. Kijk, ik heb foto’s gemaakt.’ Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn. ‘Voor als we ooit bewijs kunnen overleggen over wat dat Experium allemaal doet. Wil je ze zien?’

Fersephone
Fersephone spande haar spieren aan, toen de jongen zijn hand in zijn zakken stak en daar iets uit haalde. Ze voelde een flikkering van haar gave onder haar huid en ietwat ongelovig keek ze naar haar eigen hand. Als dit een droom van Onyx was, waarom zou hij haar laten beschikken over haar gave? Was dat niet juist de bedoeling dat ze daar niets mee kon? Of was dat juist de test?
      Verward schudde Fersephone haar hoofd. Mensen op sterk water? Iemand… “Wie zijn jullie?” vroeg ze verward. Misschien dat dat wat helderheid schepte.

Rory
‘Ik ben Rory,’ stelde Rory zich voor. ‘Een paar maanden geleden verscheen mijn… wat ik dacht overleden vriend in mijn kamer en vertelde dat hij op een soort school werd vastgehouden en dat hij kon tijdreizen. Natuurlijk wilde ik hem daar weghalen. En toen ontmoette ik Nathaniël,’ hij knikte naar zijn vriend, ‘die al jarenlang op zoek was naar zijn broertje. Uiteindelijk vonden we een van de twee scholen waar mijn zwager was en die bracht ons in contact met een ontsnapte leerling die iedereen wil bevrijden. In ruil voor contact met Aaron en Gabriel moesten we iemand uit zo’n tank bevrijden – iemand die portalen maakt – en om de een of andere reden stond de teleporteur die ons heen en weer bracht erop dat we jou ook bevrijdden.’

Fersephone
Fersephone had het gevoel dat haar eigen gave haar hoofd wilde laten ontploffen. Er zaten zoveel haken en ogen aan dit verhaal van Rory, er klopte geen kant van.
      Tijdreiziger. Dat moest Adam wel zijn.
      Blijkbaar waren er twee scholen.
      Wie the fuck waren Aaron en Gabriël?
      Portalen. Ze wist wel wie die klootzak was. Leefde die idioot nog dan?
      De teleporteur. Er was er maar eentje met en teleporteur, een leerling buiten de school. Fucking Zebediah.
      Direct keek Fersephone op haar hoede om zich heen. Ze zag Zebediah nergens, maar Fersephone voelde direct in haar zak, waar ze de zonnebril uit haalde die ze perse van Yrla op zak moest houden. Pas toen merkte ze dat het ding was verdwenen en dat ze niet meer haar eigen kleding aan had. Kak! Langzaam begon te dagen dat ze misschien niet in een droom van Onyx zat. Dat.. dat ze de school had opgeblazen, dat deze twee haar… Was ze fucking buiten de school?!
      Direct voelde ze haar gave onder haar huid opspelen. Waren dit… Zebediahs handlangers die haar waren komen halen? “Zeg maar tegen die klootzak dat als hij ook maar een stap in mijn buurt waagt dat ik zonder pardon zijn kop van zijn romp af knal,” beet ze de jongens toe.

Nathaniel
De hele sfeer van het gesprek leek ineens om te slaan. In plaats van dat het verhaal van Rory haar gerust zou stellen, draaide het meisje ineens vierkant om. In plaats van voorzichtigheid straalde ze nu een enorme dreiging uit. Ergens in zijn achterhoofd zeurde het stemmetje; Gevaarlijk. Ontploffingsgevaar. Nog steeds begreep Nathaniel niet helemaal wat daar mee bedoeld werd, maar hij ging absoluut niet het risico nemen, aangezien er blijkbaar wel meer was dat hem boven de pet ging.
      ”Rory, misschien kunnen we beter gaan. Laat Fort dit maar oplossen,” zei hij zacht tegen Rory. Hij vertrouwde het meisje voor hem voor geen ene meter. En waarschijnlijk hadden ze al genoeg problemen dan dit kind ook nog eens op sleeptouw mee te nemen.

Rory
Rory wierp nog een blik op het meisje. Hij begreep er weinig van en haalde toen zijn schouders op. ‘Nou, dan ga je maar lekker terug die tank in.’ Zoek het lekker uit. ‘Ik ga pitten. Nu echt.’

[ bericht aangepast op 27 april 2024 - 19:44 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone
Terug welke tank in? Fersephone begreep er nog steeds vrij weinig van. De jongens liepen ook gewoon van haar weg. Ze vroeg zich af of het een val was, of dat dit gewoon hele slechte handlangers van Zebediah waren. Misschien wisten ze ook niet goed wie zij was. En dat moest ze dan ook maar zo houden. Zodra Zebediah namelijk lucht kreeg van het feit dat ZIJ vrijuit rondliep, zonder de bescherming van de andere Panthers… Of Experium…
      Dan liet ze vast straks op zijn order nog meer docenten vergaan, zoals ze met Navkar had gedaan. En hoewel ze de school intens haatte, voegde ze liever niet nog meer doden aan haar lijstje toe.
      Deze hele scene voelde nog steeds aan als een droom. En ergens wilde ze schreeuwen dat Onyx moest stoppen met deze grapjes. Dan zou hij haar wakker maken en dan zou ze hem een stomp geven, maar erom kunnen lachen. Maar er waren steeds meer tekens dat ze… ze helemaal niet droomde. Stond ze echt… echt buiten de school? Was ze echt vrij?! Die bizarre gedachte liet eerst zachtjes lachend haar hoofd schudden. Haar lach werd echter steeds harder en na een tijdje keek ze over haar schouder of die jongens echt verdwenen waren. Ze leek vast wel een maniak op deze manier. Niet goed bij haar hoofd. Beter dat ze dat niet zagen.
      Maar goed. Plan. Als ze echt buiten de school was, dan… dan wat eigenlijk? Ze had niets. Geen eten, geen telefoon, geen geld. Zelfs niet haar eigen kleding. Technisch gezien bestond ze niet voor de wereld hierbuiten. Ze was vrij, maar dat was het dan ook. Fersephone haalde een hand door haar haren heen. Ze had het wel eens met Fire erover gehad dat ze de school zouden ontsnappen, maar nooit over wat daarna.
      Ze liet haar ogen over het strand gaan, ze kon natuurlijk een richting uit gaan lopen, maar je wist dan nooit waar je uit kwam. Waarschijnlijk was het hopeloos, dus gleden haar ogen terug naar het huisje. Waarschijnlijk moest ze dan toch iets met die twee jongens. Iets waar ze absoluut geen zin in had. Hoe sneller ze weg van hen kon, hoe verder ze weg was bij Zebediah. Ze kon nu het beste haar vrienden beschermen door heeeeeeel ver van die dude weg te blijven. En dan.. dan zou ze wel een manier vinden om de school te vinden. Zo moeilijk moest dat niet zijn? Toch?
      Ferspehone lachte weer om zichzelf, maar nu een beetje wanhopig. Dit was zo fucking KANSLOOS! Fersephone had gedacht blij te zijn nu ze vrij was, maar zo alleen, op een plek waar ze niet wist waar. Nope. Niet wat ze verwacht had.
      Het meisje liet haar ogen over het huisje verderop gaan. Het licht was al een tijdje geleden uitgegaan. Misschien als ze even wachtte tot die gasten sliepen, kon ze daar een clue vinden waar in de fucking wereld ze eigenlijk was. Aangezien ze geen horloge had, of haar i-Net, stond ze dus maar voor een voor haar gevoel veel te lange tijd steentjes te gooien de zee in. Zelf was ze veel te wakker om ook echt te gaan slapen. Het voelde alsof ze juist uit een hele winterslaap gekomen was.
      Pas toen de zon ineens lichtelijk boven de zee uit piekte, besloot Fersephone dat ze lang genoeg gewacht had. Op een drafje liep ze naar het huisje. Toen ze aan de deur voelde, merkte ze dat de deur op slot zat. Fersephone lachte in zichzelf. Amateurs Fersephone liet haar hand langs het slot glijden, waardoor het verging. Ze opende stilletjes de deur, luisterde even of ze iets hoorde en glipte naar binnen. Voor twee jongens was het huisje wonderbaarlijk… opgeruimd. Fersephone haar oog viel op een laptop. Even keek ze naar het halletje, maar het was stil. Vlug ging Ferspehone zitten en opende de laptop. Wachtwoord. Verdomme! Even zocht ze om zich heen. Er lagen wat documenten op tafel, maar het was niet echt iets waar ze zo snel iets aan had. Ze trok elk laatje open wat ze maar kon vinden, doorzocht uiteindelijk een tas die in de hoek van de kamer stond. Ze trok net een portemonnee uit de tas, tot haar oog viel op iets veel beters. Een zonnebril.
      Met het ding in haar hand voelde ze zich al een stuk beter. Zelfs als Zebediah nu kwam opdagen, was ze in ieder geval beschermd.

Fort
Met veel moeite dwong Fort zichzelf om een uur te wachten. Zebediah kon hem op de meest vreemde tijdstippen ergens naartoe sturen, maar hij was er nu vrij zeker van dat de man hem de komende uren niet meer nodig zou hebben.
      Hij flitste naar de woonkamer van het strandhuis toe. Door de boog heen zag hij de eetkamer, waar het licht aanstond. Zijn hart sloeg een slag over toen hij het blonde meisje zag.
      ‘Fayr…’ zei hij zacht.
      Met een ruk keek ze op. Gelijk zette ze een zonnebril op.
      Fort zette een paar stappen dichterbij. ‘Zebediah weet niet dat ik hier ben. Ben je… ben je in orde? Ik schrok me wild toen ik je ineens achter dat glas zag zweven…’

Fersephone
Fersephone knipperde even met haar ogen bij het zien van de nieuwe dude. Hij sprak haar aan met Fayr. Op haar lippen lag al het antwoord dat ze niet haar zusje was, maar die slikte ze heel snel in. Als deze gasten dachten dat ze Fayr was, dan was ze… Dat was misschien de veiligste weg. Misschien kon ze dan nog even uitstellen dat ze als een of ander superwapen aan Zebediah werd geleverd. Zebediah zou meteen doorhebben welke tweelingszus hij voor zich had, dus ze moest zo lang mogelijk uitstellen voor ze hem zou zien. Een noodplan bedenken.
      Hoe zou haar zusje reageren? Bang waarschijnlijk…
      ”Ik..” Ze zette een stap achteruit, wat onnatuurlijk voelde, weg van de jongen. “Ik… weet het niet. W-waar ben ik hier?” Fersephone zette nog een stap achteruit. Expres stotteren was nog niet makkelijk trouwens, dus misschien moest ze dat maar achterwege laten.
      “Je bent hier om me terug naar hem te brengen, is het niet? Ik.. ik ga echt niet terug!” Nog een stap achteruit. Als hij het werkelijk zou proberen, om haar te pakken zou ze genoeg tijd hebben om hem op te blazen. Want ergens ging een vermoeden omhoog dat dit wel eens de teleporteur kon zijn. Dode teleporteur, geen Phone bij Zebbie. Misschien was dat trouwens nog niet eens zo’n slecht idee. Haar gave kriebelde al onder haar huid.
      Geen teleporteur betekent waarschijnlijk ook dat je Fayr of Fire of de andere Panthers nooit meer ziet, fluisterde een stemmetje in haar hoofd. Fersephone liet haar krachten weer zakken. Misschien… misschien was het een roekeloos riscio. Maar als deze gast er ooit voor kon zorgen dat ze Fire weer in haar armen sloot, dan nam ze dat.

Fort
‘Terugbrengen?’ vroeg Fort verward. ‘Waarom zou ik de moeite doen om je te bevrijden om je vervolgens weer terug te brengen?’
      Hij voelde de drang om dichter naar Fayr toe te lopen, maar het was duidelijk dat ze bang was.
      ‘Je bent hier veilig, Fayr. Niemand weet dat je hier bent, behalve die twee jongens die hier ook tijdelijk wonen.’

Fersephone
Niemand wist dat ze hier was? Wel, dat kwam haar goed uit. “Maar.. Zo.. Je.. gaat me niet naar Zebediah brengen?” vroeg ze aarzelend. Ze keek even naar de gang en knikte in de richting. “Wie - wie zijn zij?”

Fort
Fort schudde zijn hoofd. ‘Nee. Ik…Ik vond het niet prettig hoe hij je de vorige keer behandelde.’ En dat was nog zacht uitgedrukt, zelfs al Zebediah haar nog veel meer kunnen aandoen. ‘Ik weet niet wie zij zijn,’ gaf hij toe. ‘Ik heb alleen de opdracht gekregen om ze iemand te laten weghalen uit het onderzoekscentrum.’

Fersephone
Oke… Weird. Blijkbaar had haar zusje het voor elkaar gekregen dat de teleporteur een zwak voor haar had gekregen. Wel, nice move, siss. Waarschijnlijk was dat nu haar redding. Wat haar eraan herinnerde dat als ze terug kwam op Experium ze dus maar eens over haar trots heen moest zetten en met Fayr moest praten. Haar bedanken.
      ”Thanks,” zei ze zacht, maar aarzelend met een kleine glimlach. “Zo, uhm… Wat nu? Ben - ben ik echt buiten de school?” Hoewel die gasten het al een soort van gezegd hadden, had Fersephone toch nog een soort van bevestiging nodig.

Fort
Fort knikte. ‘We zijn nu in Cambria, in California. Zo’n beetje tussen Los Angeles en San Fransisco in.’

Fersephone
Wauw. Oke. Het was nog steeds haast onwerkelijk dat ze buiten de school was. Iets waar ze gek genoeg niet zo goed wist wat ze ermee moest. In ieder geval was deze dude er heilig van overtuigd dat ze Fayr was en wilde hij haar niet uitleveren zolang ze Fayr was. Dat moest wel te doen zijn toch? Zolang hij maar niet vroeg haar gave te gebruiken.
      Ze hoopte maar dat Fayr niet teveel met deze gast had gesproken, al kon ze wel doen alsof ze het niet meer wist. Fayr was behoorlijk onder de indruk teruggekomen van Zebediah, dus het kon vast dat ze dan dingen vergat toch?
      Een naam bijvoorbeeld was wel handig. “Ik.. Het spijt me. Maar ik weet niet goed meer of je toen ook je naam verteld hebt.”

Fort
‘Ik ben Fort,’ antwoordde hij. Zelf wist hij ook niet meer wat ze destijds tegen elkaar gezegd hadden. ‘En… het spijt me dat ik je toen uit je bed hebt gelicht.’ Hij boog zijn hoofd. ‘Hij liet me niet veel keus.’

Fersephone
Fort… Hij liet me niet veel keus… Fersephone had de neiging haar ogen ten hemel te slaan en een afkeurend geluid te maken. Fersephone kon erg slecht tegen mensen die in zo’n slachtofferrol kropen. Hij werkte zelf voor Zebediah! Of zou hij ook onder opdracht van de jongen staan, zodat hij alles moest doen wat Zebediah van hem vroeg. Dat maakte het misschien anders.
      Net op tijd bedacht Fersephone dat ze Fayr was en dus dwong ze een kleine glimlach op haar gezicht. “Wel, ik kan niet zeggen dat ik het je nu al vergeef.” Zelfs Fayr zou niet zo dom zijn. “Maar je zou kunnen beginnen door te beloven dat je het nooit meer doet?” zei ze met een glimlach. Fersephone hield haar hoofd iets scheef en keek naar de jongen voor haar. Als hij dat daadwerkelijk voor haar - ahum voor Fayr - zou doen, dan zat ze in ieder geval oke de komende tijd.

Fort
Fort vond dat lastig om te beloven. Natuurlijk – hij had haar niet voor niets mee hierheen genomen. Maar als Zebediah specifiek om haar zou vragen, als hij of iemand anders echt gewond was… ‘Zolang er niemand dusdanig gewond raakt dat Galen er niets meer mee kan, heeft hij je vast niet nodig,’ probeerde hij haar gerust te stellen.

Fersephone
Dat was nog niet eens een halve belofte. Wat een zwakkeling. Ietwat minachting kroop al op haar gezicht, waardoor Phone vlug haar gezicht afwendde. “Je kunt maar beter gaan dan,” zei ze, waarbij ze probeerde niet de afschuw erin te laten weerklinken. Hopelijk klonk ze eerder teleurgesteld, al had ze niet zo goed het idee hoe dat klonk.
      Deze dude had haar zusje midden in de nacht wakker gemaakt om Zebediah te genezen en zou het zo weer doen. Ze begreep wel als Fayr doodsbang was hem was geworden. Hij kon gewoon op elk moment weer opdagen en haar weer door die hel slepen. Haar vingers jeukte om alsnog zijn nek om te draaien en haar gave vonkte zelfs al tussen haar vingers. Niet doen, je bent Fayr. Niet Phone.

Fort
‘Ja, hoe langer ik hier ben, hoe groter het risico,’ gaf Fort toe. ‘Blijf in elk geval hier. Het duurt niet lang voor Zebediahs plan is uitgevoerd, dan zal ik je vrienden vertellen dat je hier bent.’

Fersephone
Als die vrienden dan nog leven. Het scherpe antwoord lag haar op haar lippen, maar in plaats daarvan koos ze niets te zeggen. Ze wilde hem niet nu al gillend naar Zebediah hebben. Ze wachtte op het moment dat de jongen weg was en haalde toen opgelucht adem. Zich voordoen als Fayr was nog niet makkelijk, ook al had ze zo'n gevoel dat zelfs haar zusje hem allang aan de wilgen had gehangen.
      Verslagen keek Fersephone om zich heen. Ze was nog niets opgeschoten. Behalve dan dat ze wist dat ze in Cambria was, waar de Fuck dat ook mocht liggen. Waarschijnlijk gaf Experium expres geen topografieles. Voor dit soort situaties.
      En dus zat er maar een ding op. Fersephone haar ogen gingen naar de kamers waar die gasten sliepen. De teleporteur zou haar nu niet naar Zeb brengen, had zelfs haar aangezien voor Fayr. Maar wat van die andere twee? Ze waren dan wel niet op beste voet begonnen, maar ze moest iets. Des noods een lift, dan zocht ze het daarna zelf wel uit.
      En dus ging Fersephone op de bank zitten, pakte het boek erbij dat op tafel lag en begon te lezen. Ze zouden zich vanzelf wel een keer aankondigen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Rory
Rory was al niet echt iemand die van uitslapen hield, maar door de adrenaline van het bevrijden van het experiment en het feit dat hij Aaron binnenkort zou zien, had hij al helemaal geen rust in zijn lijf. Al vrij vroeg liep hij de keuken binnen en zag het blonde meisje toen aan de tafel een boek zitten lezen. Nou, als hij uit gevangenschap zou komen, was dat waarschijnlijk wel het laatste wat hij zou doen.
      ‘Heeft je liefje je niet opgepikt?’ vroeg Rory toch wat verbaasd.

Fersephone
Fersephone keek op uit het boek wat ze gepakt had. Ze had geen idee van wie het was, maar wie dit las had een goede smaak. “Mijn liefje?” vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw. Ze had besloten even iets minder defensief naar deze jongens te zijn. Hopelijk boden zij een uitweg en anders moest ze er toch echt eentje vinden, hier in het huisje. Geld, een kaart, een telefoon, iets.
      ’Theewater is nog warm. Mocht je willen.” Fersephone keek even naar de bladzijde van het boek waar ze gebleven was, las haar laatste zinnen af en sloeg hem toen dicht.

Rory
Rory dronk alleen thee wanneer hij ziek was en zette een pot koffie. ‘Ja. Die gast zou voor je terugkomen.’ Hij hees zich op het aanrecht terwijl hij wachtte tot de koffie klaar was en liet zijn blik bestuderend over het meisje heen glijden.

Fersephone
“Oh, Fort bedoel je,” zei Fersephone, terwijl ze een slok nam van haar thee. Ze twijfelde erover of ze tegenover deze gasten ook moest doen dat ze Fayr was. Misschien wel het beste. Stel ze hadden wel van haar gehoord, was Fayr zijn nog altijd het veiligst. Al kenden deze jongens Fayr helemaal niet, dus ze kon ook alleen Fayr zijn in naam.
      “Hij is geweest. En hij is niet mijn vriend. Verre van zelfs.” Fersephone nam een slok van haar thee. Ze had door dat de jongen haar bestudeerde, dus keek ze hem lekker terug aan. Had hij niet gezegd dat hij Adam kende? Vaag kwam het gesprek an de avond ervoor weer omhoog. “De hielenlikker is terug naar het baasje,” zei ze met een glimlach, benieuwd hoe de jongen erop zou reageren.

Rory
‘De hielenlikker, zelfs.’ Hij tikte met zijn hakken tegen het keukenkastje onder zich. ‘Je bent dus geen fan van Zebediah?’

Fersephone
“Jij zou dat ook niet moeten zijn,” zei Fersephone, terwijl ze de jongen in de gaten hield om te zien hoe hij daarop reageerde. “Hij is aartsvijand nummer 1 van iedereen die op Experium zit. En dacht ik niet dat ik je hoorde zeggen dat een vriend van je daar is?”

Rory
‘Ja, Aaron. Ik begreep dat jullie je namen niet meer weten. Hij kan tijdreizen. Ken je hem?’ Zijn hart ging toch iets sneller kloppen – zelfs al bestond de kans dat ze hem helemaal niet kende. Hij had geen flauw idee hoeveel leerlingen er op Experium zaten. Misschien wel honderden.

Fersephone
Tijdreizen huh. Dat kon er maar een zijn. Fersephone knikte. “Adam, hij is mijn… huisgenoot?” Ze kon het beter zo omschrijven. “Experium is verdeeld in vijf houses, Adam is net als mij een Panther.” Fersephone leunde over de tafel heen. “En ook zeker geen fan van Zebediah.”

Rory
‘Je huisgenoot?’ Rory staarde het meisje overdonderd aan. Hij had nooit verwacht dat het meisje dat hier als een soort verstekeling was achtergebleven, onder één dak met zijn vriend had geleefd. ‘Maar hoe zit het met die Zebediah dan? Ik bedoel – ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik geen nare vibes van die kerel krijg, maar hij doet wel z’n best om jullie uit die school te halen.’

Fersephone
Fersephone kon er niets aan doen, maar schoot toch zachtjes in de lach. “Zebediah heeft absoluut geen interesse in ons uit die school te halen. Hij wil de school vernietigen, dat zeker. Maar alleen om er daarna zelf over te heersen, zijn eigen kleine koninkrijk.” Fersephone keek Rory peilend aan. “Ik neem aan dat hij je niet verteld heeft wat zijn gave is?”

Rory
Rory schudde zijn hoofd. ‘Ik wist helemaal niet dat hij er een had. Ik dacht dat hij daar ook een familielid ofzo had zitten.’

Fersephone
Fersephone stootte een spottende, korte toon uit. “Ja, zijn vader. De directeur van de school. Maar als ik het goed heb, zijn die twee geen vrienden.” Fersephone keek Rory direct aan. Achter hem ging een deur open, waarbij een tweede slaperig gezicht om de hoek kwam. Zodra de jongen haar zag, stond zijn blik een stuk alerter. Fersephone keek nog eens goed langs de eerste jongen heen - zijn naam alweer vergeten - en keek naar de tweede. Lag het aan haar of had hij iets.. herkenbaars? Zo in het donker vannacht had ze het niet zo vlug gezien.
      Fersephone blikte weer op Rory. “Zebediah heeft de gave dat als hij je aankijkt, recht aankijkt, en je een opdracht geeft, je MOET doen wat hij zegt.” Ze knikte even naar de tattoo-guy naast hem. “Als Zebediah zegt dat je hem MOET vermoorden, dan doe je dat. Of je het nu wil of niet. Zijn gave dwingt je zijn opdracht uit te voeren.” Fersephone trok even beide wenkbrauwen op. “Snap je nu waarom ik zo paranoia werd van het idee dat Zebediah me gevonden had? Ik heb niet echt zin als een of andere puppet aan zijn wensen te voldoen.”

Nathaniël
Nathaniël was een lichte slaper en voor zijn gevoel had hij ook veel te weinig gehad in de afgelopen dagen. Maar het geluid van stemmen had hem terug naar de wakende wereld getrokken. Hij herkende de stem van Rory, maar had de tweede niet zo vlug kunnen plaatsen. Nu hij het meisje van de avond ervoor aan tafel zag zitten, was hij meteen weer op zijn hoede. Haar woorden kwamen hard aan op de vroege ochtend en dit was een veel te zwaar gesprek voor de vroege ochtend. Hij had koffie nodig.
      ”Ook goedemorgen,” bromde hij. Nathaniël zag dat Rory al koffie had gezet en pakte twee mokken. Hij liet Rory de koffie inschenken en liet daarna zijn ogen over het meisje aan de andere kant gaan. Blijkbaar waren ze nu on speaking terms. Nathaniël trok een stoel naar achter en plofte erop neer. Zijn ogen gingen wantrouwend over het meisje tegenover hen. Hoe.. hoe was ze binnen gekomen? Had Rory haar binnen gelaten? Hij had de avond ervoor de deur op slot gedaan toch?
      ”Waar hebben we het over?” bromde hij. Nathaniël voelde een lichte irritatie aankomen en als ze lang zo doorgingen, een mega ochtendhumeur.

Rory
Nathaniëls binnenkomst had er net voor gezorgd dat hij de woorden van een meisje een beetje had kunnen verwerken. Hij wreef in zijn gezicht. ‘Blijkbaar is die Zebediah een soort mindcontroller en de zoon van de directeur. En wil hij vooral wraak op zijn pa.’ Hij blikte weer even op het meisje. ‘Maar hoe weet je zo zeker dat dát is wat hij wil…’ Nu keek hij weer naar Nathaniël. ‘Want je broertje zal toch niet zomaar met hem samenwerken?’

Fersephone
Fersephone keek even naar de blonde jongen. “Als je broertje echt samen met hem werkt, is hij niet goed wijs.” Ze vroeg zich af wie dan het broertje kon zijn. Ze wisten eigenlijk niet echt wie er op school met Zebediah werkte, behalve dan Romeo. En die zou hij vast al een keer gezien hebben, dus was vast niet de persoon. Maar ze had niet het idee dat de jongen dat zou delen, nadat ze net zijn broertje beledigd had.
      Fersephone richtte zich weer op Rory. “Maar hoe ik dat weet? Vroeger op school was hij al een machtswellusteling. Hij genoot van het feit dat mensen bang van hem waren en deed er samen met Romeo graag nog een schepje bovenop. Hij zal echt de school niet bevrijden uit de goedheid van zijn hart. Dat heeft hij namelijk niet.”

Nathaniël
Nathaniël balde hij zijn vuist, bij het horen dat het meisje zijn broertje niet wijs noemde. Wie was zij om dat te zeggen?! Het liefst greep hij haar nu bij haar arm en slingerde haar zo het huisje uit. Zelfs na zoveel jaren voelde hij nog steeds die ontzettende beschermingsdrang. Om iedereen een mep te geven wie ook maar iets verkeerds zei over zijn broertje.
      Nathaniël verbeet echter de woede, wetende dat alles rondom zijn broertje gevoelig voor hem lag en hij meer uit het meisje wilde horen. Nathaniël had vanaf het begin Zebediah al niet vertrouwd, als er een andere kant aan zat, dan moesten ze die onderzoeken. Hij mocht dit niet verpesten voor hemzelf, ze hadden een bron voor zich zitten. De vraag was of ze haar geloofden.
      Daarnaast wist hij ook dat zelfs als klein kind Gabriël al behoorlijk beinvloedbaar was. Als wat deze griet zei waar was, dan hoopte hij niet dat zijn broertje zich had laten verleiden tot domme dingen.

Rory
Rory deed een poging om een blik met Nathaniël te wisselen, maar die keek niet echt amused. Oké, die Zebediah was dus geen engeltje. Dat was niet echt nieuws. Allebei hadden ze al het gevoel gehad dat hij gevaarlijk was.
      ‘Nou ja, zolang hij die school neerhaalt, wil ik hem best helpen. We kunnen zodra dat gelukt is altijd een kogel in zijn hoofd rossen, toch?’
      Dat zei hij nou wel heel koelbloedig, maar hij had natuurlijk nog nooit van z’n leven op iemand geschoten en al helemaal niemand gedood. Maar dat hoefde zij niet te weten. En als hij daarmee Aaron kon terugkrijgen, zou hij dat waarschijnlijk nog doen ook.

Fersephone
“We waren ook met een plan bezig vanuit Experium, maar aangezien Fort hier was vanmorgen denk ik dat dat mislukt is.” Fersephone had er nog niet eens stil bij gestaan, maar dat kon niet anders. Het was ergens deze week toch? Maar goed, de jongen had een punt. Als ze Zebediah het vuile werk konden laten doen. Het probleem alleen was dat ze geen idee hadden hoe groot het leger van Zebediah was.
      “Zorg dat je een zonnebril bij je hebt volgende keer, dan kan hij zijn gave niet op je gebruiken.” Fersephone tikte even tegen de zonnebril die ze van een van de jongens geleend had en die om haar kraag hing. Aarzelend keek ze naar de twee jongens. Misschien… Ze wilden gewoon terug om wie ze gaven. Niet echt Zebediah steuners als ze het zo beoordeelde. Ze glimlachte kleintjes. “En dat heb je niet van mij, want ik ben hier niet. Als je ten minste niet een hele pijnlijke dood wil sterven. Zebediah gebruikt me waarschijnlijk tegen alles en iedereen die hem dwars zit. Wat dat betreft hadden jullie me inderdaad beter in die buis kunnen laten zitten.”
      Fersephone zuchtte, zakte iets achterover en haar gezicht betrok. Ze voelde haar gave onder haar huid opspelen van de onrust die die gedachte vrij maakte. Ze haalde even een hand door haar korte haar heen, wat nog steeds lichtelijk onwennig voelde. Ja, misschien was het beter voor iedereen geweest als ze buiten bereik van Zebediah was geweest.

Rory
‘Het is hier zonnig genoeg voor een zonnebril,’ vond Rory. Maar voorlopig moesten ze maar niets laten merken. Zeker niet zolang hij Aaron nog niet gesproken had. ‘Waarom hebben ze je in die buis gestopt? Gaan ze dat met alle leerlingen daar doen?’

Fersephone
Oei.. Al begreep ze de vraag. “Uiteindelijk denk ik, als we afgestudeerd zijn met 26.” Dat leek haar een logische conclusie, dat zou misschien ook wel met Fire gebeuren als hij 26 werd.
      ”Ik.. Uhm.. Heb daarentegen nogal de regels overtreden en werd te gevaarlijk voor Experium.” Fersephone keek even peilend naar de jongen voor haar. “Jullie moeten begrijpen dat Experium echt niet mild is de laatste tijd. Sinds er leerlingen verdwijnen, vooral door toedoen van Zebediah, hebben ze oude straffen ingevoerd. Een overtreding van de regels stond gelijk aan [Zoveel] volt door je lichaam. Ik kon het niet aanzien dat mijn vriend werd geëlektrocuteerd, en hij was niet de eerste, dat ik er een beetje klaar mee was. Ik heb de gehele eetzaal vernietigd.” En een docent vermoord. Fersephone slikte even een brok in haar keel weg. Dat leek haar niet nodig te vertellen. “Ze waren waarschijnlijk bang dat ik de docenten of andere experimenten wat aan zou doen.”

Rory
Rory staarde het onschuldig ogende meisje aan. ‘Je hebt de eetzaal vernietigd?’ Hij floot. ‘Damn.’ Hij trok een mondhoek op. ‘Nou. Dan ben je zeer welkom aan onze kant. De shady side van de dark side – gezien we Zebediah alleen helpen om onze vriend en broer vrij te krijgen.’

Nathaniël
Nathaniël keek even met opgetrokken wenkbrauw naar Rory. Hij was nog niet zo heel zeker ervan of ze ook welkom was, maar waarschijnlijk konden ze haar beter binnen hengelen dan tegen zich in het harnas jagen. Het woordje ‘gevaarlijk’ spookte nog steeds door zijn hoofd. Toen hij terug keek naar het meisje zag Nathan even een blos over haar wangen glijden, toen Rory floot. Gevolgd door een brede grijns. “Ik kan zometeen buiten wel even een demonstratie geven van mijn gave, maar ik wil jullie ook weer niet te erg op de kast jagen, aangezien jullie nu mijn enige aanspreekpunt zijn op het moment.”
      Nathaniël kon een spottend lachje even niet onderdrukken. Dat trok haar aandacht en voor ze erop in kon gaan, gooide Nathaniël het over een andere boeg. “Wat kun je ons vertellen over de school?” Het meisje keek hem even met samengeknepen ogen aan, maar ging toen relaxter terug in haar stoel zitten. “Wat wil je weten?” Nathaniel trok een schouder op. “Alles. Ik zoek al zeven jaar naar deze verdomde plek. Ik wil alles weten.”

Fersephone
Dit keer was het Fersephone haar beurt om onder de indruk te zijn. Zeven jaar. Dat was heel wat toewijding naar een lang verdwenen familielid. Ineens hoopte ze ergens dat zijn broertje niet een of andere kut Rhino zou zijn, dat was een wrang iets als je zo lang zou zoeken en je er bijvoorbeeld een Peter of Damon voor terug zou krijgen.
      Het deed haar tegelijkertijd afvragen of zijzelf dat ook zou doen. Alles in haar wilde ‘ja’ antwoorden, maar ergens zat er ook een vervelend stemmetje dat die ja weer indimde.       Zou haar zusje nu ook naar haar zoeken? Zou ze dat gedaan hebben? Geprotesteerd omdat ze weggestuurd was? De anderen overgehaald hebben dit op te lossen? Ze hadden Adam in ieder geval niet gestuurd om haar ‘verbanning’ te voorkomen, anders had ze hier niet gezeten. Maar misschien was er geen andere weg geweest. Fersephone zuchtte. Het liefst schreeuwde ze dat Fayr precies hetzelfde voor haar zou doen als andersom. Maar met hun ruzies van de laatste tijd wist ze dat niet zo goed meer…
      Om de pijn te vermijden die bij dat besef kwam, richtte ze zich maar vol op de vraag van de jongen. “Uhm, school. Ja. Je start op Experium op je vijftiende, totaal blanco. Niemand van ons heeft nog zijn geheugen aan wat voor aan Experium is gebeurd.” Ze keek even verontschuldigend naar de jongens. “Het enige wat wij weten is dat je tien jaar op Experium blijft, wat daarvoor of erna gebeurd, geen idee. We.. volgen normale vakken zoals aardijkskunde en taal, maar ook speciale lessen waar we met ons gave oefenen en waar we in onderzocht worden.” Fersephone schudde met haar hoofd en bewoog met haar handen in de lucht, terwijl ze zocht naar wat ze allemaal kon vertellen. “De campus is onderverdeeld in 5 houses, vernoemd naar de Big 5. Elk house bestaat zeg maar uit ongeveer 10 leerlingen en dat zijn je klasgenoten voor de jaren die volgen.”

Nathaniël
Een soort Harry Potter achtige sfeer kreeg hij het idee van de Experium school. Plus dan het feit dat iedereen hier opgesloten had, geen geheugen en blijkbaar bij een overtreding van de regels een elektrische schok kon krijgen! Klonk echt als een lekkere school.
      ”En wat voor mensen lopen daar dan rond? Welke gaven?” Nathaniël hoopte door deze de-tour wat informatie uit het meisje te krijgen, zonder nog even toe te geven wie zijn broertje precies was. Hij wist niet of hij haar dat toevertrouwde.
      Het meisje tegenover hem keek even hem peilend aan, maar ze deed absoluut niet moeilijk verder over het antwoord. “Oh, dat loopt echt heel erg uiteen." Mijn vriend kan bijvoorbeeld vuur beheersen, tot uhm verbindingen leggen en dingen laten vliegen.” Dat was niet wat hij wilde horen.

Fersephone
“En je huisgenoten?” vroeg de jongen. Fersephone keek de jongen even peilend aan. Hij was duidelijk naar iets aan het zoeken, maar wilde dat nog niet toegeven. Maar goed, hij maakte het vooral moeilijk voor zichzelf. Als ze hier bleef, wat maakte haar het uit. Haar ogen gingen naar de jongen met de blonde pieken. Misschien werd een naam wel een keer handig.
      ”Wel, we zijn met 9, 5 jongens en 4 meiden. Je vriend ken ik dan. Adam, de tijdreiziger. En dan heb je Merrin, gedaanteverwisselaar. Oh en Jester en Onyx. Als jullie nog voor elkaar krijgen om hen te spreken, zou ik zeker doen. Jester is zeg maar onze leider.” Zo spreken over de Panthers bracht gek genoeg toch wel een beetje gemis mee, iets waar ze zelf een beetje om moest lachen. Verdorie. “En je hebt..” Fersephone haar blik dwaalde af naar de grote brede jongen naast Rory en opeens viel het kwartje. Met haar vriend in haar hoofd zag ze opeens de overeenkomst. Die ochtend had ze al gedacht dat ze de jongen herkende. Hij zag er dan wel wat ruiger uit, maar de blauwe ogen en vorm van gezicht had toch gelijkenis. Ze begreep waar de jongen naar zocht, al had ze geen idee waarom hij er zo moeilijk over deed. Al zou zij ook niet de eerste beste persoon vertrouwen, zeker niet als die de boel kon laten ontploffen.
      Fersephone zat te twijfelen of ze gewoon Yrla’s naam zou noemen, maar ze zag het nut er niet vanin om eromheen te draaien. “Jij bent Yrla’s broer,” zei ze. De jongen trok zijn wenkbrauwen op. “Pardon?” Het meisje grijnsde. “Jij bent Yrla’s broer. Ik kan het gewoon aan je zien, je lijkt op hem. Of hij op jou.” Er werd even een blik gewisseld tussen de twee en toen pas besefte Fersephone dat de naam Yrla hem waarschijnlijk niets zei. “Snelheid als gave? Sorry, we kennen geen van allen onze echte naam. We kiezen een naam, nadat we onze eerste gave-examen hebben gehaald. Daarvoor zijn we een nummer.”

Nathaniel
Nathaniël was toch een beetje van zijn stuk gebracht, doordat hij blijkbaar op zijn broertje leek en dit meisje hem daarop herkende. Yrla, hij had de naam al een keer eerder gehoord. Opeens leken een aantal puzzelstukjes in elkaar te vallen. “Ken je mijn broertje?” vroeg hij toch wel een beetje verrast. Het meisje grijnsde. “Hij is… een vriend van me.” Haar gezicht betrok even en Nathaniël vroeg zich af waar ze aan dacht. Hij keek haar ongelovig aan. Het was haast te mooi om waard te zijn dat hij nu met iemand sprak die bevriend was met zijn broertje. Opnieuw het teken dat hij nog leefde. Er kwamen zoveel vragen in hem op aan het meisje te stellen, maar hij wist niet welke.

Rory
Nou, het voelde wel weer erg toevallig allemaal. Gabriel die een vriend van dit meisje was en Aaron die haar afdelingsgenoot was. Toch kon hij niet echt een eventueel masterplan bedenken waarom ze daarover zou liegen. Om hun vertrouwen te winnen, misschien. Maar ja. Opgesloten in zo’n tank viel er weinig te plannen, leek hem zo. Dus dan moest het maar zo zijn. Voorbestemd, ofzo.
      ‘Oké.´ Rory rekte zich uit. Voor nu was het toch wachten tot ze Gabriel en Aaron te spreken kregen. ´Nou, je — hoe heet je eigenlijk? — hebt dus jaren alleen het terrein van je school gezien. Dus wat wil je vandaag doen?’

Fersephone
“Fersephone,” zei ze met een knikje. Ze vroeg in ruil voor hun namen. “En ik heb echt geen fucking idee wat ik zou kunnen doen. Buiten de school zijn was altijd onmogelijk en ons werd zo min mogelijk over de buitenwereld verteld. So, als jullie ideeën hebben over wat ik zou moeten doen.” Fersephone zuchtte even, maar trok daarna een mondhoek op. “Maar beginnen met een ontbijt klinkt wel goed.”

[ bericht aangepast op 27 april 2024 - 19:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester
‘s Ochtends wakker worden met Onyx heerlijk warm tegen hem aangedrukt was één van de beste dingen op aarde. Jester glimlachte naar bij het zien zijn slapende vriend en maakte uitgebreid gebruik van de gelegenheid om schaamteloos naar de jongen te staren. In het grijze ochtendlicht waren de trekken van zijn gezicht nog scherper en in de war gedraaid tijdens zijn slaap, stond Onyx’ zwarte haar in plukken overeind.
      Jester’s raceautootjes snorden tevreden door zijn maag. Hij wilde dat hij hier een foto van kon maken, maar weinig bevorderde de nachtrust minder dan een keiharde flits in je gezicht, of een wegwurmende partner die heel hard probeerde om je niet wakker te maken. In gedachten drukte Jester toch nog op een knopje van een camera.
      Zo. Een mentale polaroid, voor op het heidens-roze Onyx-prikbord.
      Op de gang klonken al de eerste tekenen van leven (Merrin en Adam) en binnenkort zou de wekker de boel hier loeiend komen verpesten, dus in plaats daarvan kroop Jester iets naar voren en drukte een zachte kus tegen Onyx’ wang.
      ‘Goeiemorgen, Scary-Vibes.’

Onyx
‘Hmm,’ mompelde Onyx. Hij sloeg zonder zijn ogen te openen zijn arm steviger om Jester heen en trok hem steviger tegen zich aan, alsof dat zou kunnen voorkomen dat ze zo hun bed uit zouden moeten gaan. ‘Kun je de wekker – en maar meteen het hele universum – er niet van overtuigen dat-ie ons over een uur moet wekken?’

Jester
‘Misschien.’ Jester nestelde zich heel tevreden tegen Onyx’ borst aan, genietend van het gevoel van zijn blote huid tegen die van hem. Goden, wat hield hij van dit mens. ‘Maar ik doe liever niet aan het hemel-en-aarde bewegen gedoe voor het ontbijt, snapje.’

Onyx
‘Ik kan je een droomontbijt op bed geven?’ mompelde hij, nog steeds half-wakker.

Jester
Hij lachte en bevrijdde zich (zij het met gezonde tegenzin) uit Onyx armen. Jester duwde zich overeind en streek een lok haar van Onyx’ voorhoofd. ‘Over cute dates gesproken, heb je later vanmiddag plannen?’

Onyx
‘Heb ik ooit plannen zonder waarvan jij geen onderdeel van bent dan?’

Jester
Jester porde hem plagend wat in zijn buik. ‘Ik probeer je uit te vragen, lul.’

Onyx
Onyx grinnikte. Hij deed eindelijk zijn ogen open en duwde zichzelf ook overeind. ‘Dat was véél te cryptisch op de vroege ochtend. En een beetje een retorische vraag, hm? Tenzij het Disneypercentage hoger is dan 10% zeg ik ja.’

Jester
‘Komt dat me nou hééél mooi uit, want het Disneypercentage is vrijwel nul,’ zei Jester met een grijns. ‘Vanmiddag om halfzes hier afspreken? Vertel ik je dan wat we gaan doen.’

Onyx
‘Spannend hoor,’ zei hij met een grijns. ‘Is goed. Is er nog een dresscode?’

Jester
‘Ja en nee. Kies maar gewoon iets uit wat comfortabel zit, verdere details vertel ik vanavond.’ Hij boog zich voorover en kuste zijn vriend vol op de mond. ‘Ik heb er nou al zin in.’

Onyx
Onyx zoende zijn vriend terug, op slag klaarwakker. ‘Ik ook. Ik ben benieuwd wat je verzonnen hebt.’ Hij kuste Jes nogmaals. Maar zelfs als ze tóch naar een Disney-optocht gingen kijken, was hij ervan overtuigd dat hij zich prima zou vermaken.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone
Fersephone had nog nooit in een auto gezeten, althans - niet dat ze kon herinneren. Een beetje ongemakkelijk keek ze naar Nathaniël die zonder schroom achter het stuur ging zitten. Een beetje onhandig ging ze naast hem zitten en trok de deur achter zich dicht. Ze wachtte geduldig tot Nathaniël de motor zou starten, maar die keek haar eerder met een donkere blik aan. “Als je iets sloopt, ik vermoord je.” Nathaniël wees naar de wand naast haar. “En doe je gordel om.”
      Fersephone zei niets. Ja, voer de druk maar op, dacht ze lichtelijk ongemakkelijk. Onder haar vingers speelde haar gave even op, die Fersephone moeiteloos neersabelde. Nathaniel leek haar iemand die dit echt meende, dus haar gave kon zich beter even in een hoekje verstoppen. En een gordel omdoen, wat dat dan ook was.
      Even keek ze naar het ding wat Nathaniel bedoelde, maar ze had echt geen idee wat hij van haar wilde. Met een zucht leunde de jongen over opeens over haar heen. Fersephone schoot zo ver mogelijk naar achteren om aanraking te voorkomen, al voelde ze zijn adem op haar huid. Voor ze kon vragen wat hij deed, trok de jongen een soort riem uit de muur en klikte het ding vast naast de stoel. De gordel. Juist ja.
      Fersephone kuchte even ongemakkelijk, maar de jongen naast haar startte onvermoeibaar de auto. Nathaniël draaide hen een zandpad op, dat uiteindelijk overging in een lange versteende weg. Fersephone was haar ongemak en de onzekerheid rond haar gave meteen vergeten. De omgeving rond haar slurpte al haar aandacht op. De hoge bomen, de snelheid waarmee ze zich verplaatsten, de andere auto’s, de kleine dorpjes, maar vooral de grote stad die na een uur in de auto zitten volgde.
      Fersephone had nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien. Zelfs nog nooit kinderen gezien in het echt. Het was voor haar letterlijk alsof ze een scene van een film binnen was gestapt. “Nou, kom op.” Nathaniëls stem ontwaakte haar uit haar droom. Fersephone was zo opgegaan in de omgeving dat ze niet eens door had dat Nathan de auto geparkeerd had en haar nu met een halve grijns op zijn gezicht haar aankeek vanuit het portier. Vlug schudde Fersephone de waan van zich af en klom uit de auto.
      Het geluid wat haar tegemoet kwam, was haast oorverdovend. Op een drafje liep Fersephone achter Nathaniël aan. De hele weg al was Nathan behoorlijk stil geweest en zelfs nu zweeg hij vooral. Het gaf Fersephone de kans de felgekleurde winkels te bekijken, al werd ze een paar keer door Nathan aan haar shirt getrokken dat ze door moest lopen of om hem niet kwijt te raken.
      “We gaan hier naar binnen,” zei hij uiteindelijk. Fersephone volgde hem de winkel in, die allerlei verschillende soorten telefoons, televisies en laptops verkocht. Hoewel ze dit heus wel vaker had gezien, was alles hier alsof er een nieuwe waas overheen zat, alsof ze dit allemaal nog nooit eerder met haar ogen had mogen waarnemen.

Nathaniël
Nathaniël vond Fersephone zowel amuserend als vervelend. Hun tripje liep ontzettend veel vertraging op, doordat het meisje alles in zich op nam. Tegelijkertijd vond hij juist de gezichten die ze maakte zowel amuserend als haast vertederend. Hij vroeg zich af of zijn broertje er ook zo bij zou lopen als de jongen eenmaal bevrijd was uit die kut school.
      Toch liep hij hoofdschuddend de elektronica winkel in. Vanuit de schappen haalde hij een van de betere telefoons en rekende hem af bij de kassa. Hij zou het ding zo installeren dat als hij Gabriel zou zien dat het contact tussen hen niet alleen op zondagmiddag zou blijven. Op zijn weg naar de uitgang trok hij het blonde meisje mee naar buiten. Ergens wilde hij zich weer omdraaiden, terug naar zijn auto en terug naar het hutje, maar een blik op het meisje naast hem liet hem beseffen dat dit voor haar allemaal een heel avontuur was.
      ”Kom op,” bromde hij. Nathaniël trok Fersephone achter zich aan, daarbij huid op huid contact vermijdend. Hij vond het al verschrikkelijk genoeg dat hij haar bij de arm had vastgepakt. Uiteindelijk stopte hij voor een winkel, waarvan hij het idee dat het wel geschikt was. “Nou, leef je uit,” zei hij, terwijl hij een mondhoek optrok. Fersephone keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Je mag ook altijd in die zwarte kleding of dat van mij blijven lopen als je dat liever hebt,” zei hij zacht.

Fersephone
Fersephone keek even naar haarzelf. Nathaniel had haar die ochtend een broek, een shirt en een vest gegeven. Het was iets aan de grote kant voor haar, maar dat vond ze niet zo erg. Al was schoon ondergoed echter geen verkeerd iets.
      Fersephone haalde dan ook haar schouders op. “Ik heb er geen problemen mee.” Nathaniel trok een wenkbrauw op, maar duwde haar mopperend toch de winkel in. Een blik in de enorme ruimte liet de moed haar in de schoenen zakken. Hoe moest ze ooit hier iets vinden?! Het hele ding was groter dan hun hele schoolgebouw bij elkaar leek wel.
      Vienna zou ontzettend jaloers op haar zijn. Een steek van gemis ging door Fersephone heen. Dit keer zou ze het niet erg gevonden hebben als Vie naast haar stond. Ze zou het meisje chagrijnig achterna lopen, die honderduit zou praten en van alles uit de rekken zou trekken. “Ik zie je over een uur.”
      ”Wat?!” Fersephone draaide zich om, maar Nathaniël was al verdwenen. “Hoe wil je dat ik voor dit betaal?” schreeuwde ze hem nog achterna, maar er kwam al geen antwoord meer. Fersephone keek terug naar de winkel voor haar. Welkom in de hel. Met een zucht schuifelde ze vooruit de winkel in, op zoek naar schoon ondergoed en toch ook maar een outfit voor zichzelf. Het leek er nou niet echt op dat de jongen erop zaten te wachten dat ze hun kleding leende.

Fersephone
Zo zonder Nataniel voelde ze zich toch wel ietwat nerveus. Deze hele wereld om haar heen kende ze helemaal niet. Wat als ze nu toch iemand van Experium hier rondliep en haar opmerkte? Kon dat? Hoewel ze diegene ook zo om zeep kon helpen, zou dat haar reputatie buiten de school vast ook geen goed doen. Zou ze al deze mensen hier laten rennen van angst? Niemand kende haar gave nu nog. Waren.. hadden deze mensen hier om haar heen ook een gave? Misschien ook wel gevaarlijke net als zij? Of waren zij meer als de docenten en hadden ze niets? Ze waren vast meer als Nathan en Rory. Het maakte haar echter nog nerveuzer, want ze wist helemaal niet wat ze kon verwachten van de mensen om haar heen.
      “Kan ik je helpen?” Fersephone schrok zo erg van het meisje dat haar om hulp vroeg, dat ze een kreetje slaakte en er spontaan een lamp boven haar hoofd sprong. Fersephone voelde en blos op haar wangen ontstaan. Er lag een excuses op haar lippen, maar die verbeet ze uiteindelijk. Het meisje leek even te schrikken van de knal, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
      Haar glimlach was bijna bedreigend en veroorzaakte ook dan Fersephone haast stotterend haar antwoordde. “Hulp… Nee hoor, het..het..” Lukt wel. Haar blik ging door de winkel heen. Ja, vast. “Uhm.. Ik zoek naar ondergoed en… nou ja, vooral wat nieuws?” begon ze aarzelend, hopend dat dit een of ander Vienna type is. Het meisje glimlachte haast nog breder. “Heb je voorkeuren voor een stijl?” Fersephone keek haar met grote ogen aan. “Iets stoers?” zei ze aarzelend. Het meisje knikte en leek daar genoeg aan te hebben. Ze vroeg haar te volgen. Terwijl ze door de winkel heen liepen, hield het meisje om de beurten wat omhoog. Fersephone hoefde alleen maar nee te schudden of ja te knikken.
      Af en toe keek ze nog een beetje behoedzaam om zich heen, maar als ze niet als een of andere kip zonder kop door die winkel zou lopen, zou ze vast minder opvallen. En dus liet ze zich door het meisje begeleiden en met veel te veel kleding uiteindelijk het pashok ingestuurd.
      Toen ze eenmaal klaar was met uitzoeken, had ze voor haar gevoel veel te veel om mee te nemen. Maar goed, ze had dan ook echt niets meer. Nathaniel stond haar al op te wachten bij de kassa en zonder iets te zeggen, rekende hij voor haar af. Fersephone zei geen woord tegen hem. Ze had woede omhoog voelen komen, zodra ze de jongen zag, maar had niets durven zeggen bang dat haar gave nog een keer wild zou gaan door de woede die ze door haar lichaam voelde razen. Pas buiten keerde ze zich naar hem toe, met een dodelijke blik. “Laat me nooit meer alleen,” siste ze haast woest.
      Nathaniel trok een wenkbrauw op bij het horen van haar stem, maar Fersephone wilde er verder geen woord meer aan vuil maken. Dit was het slechtste plan ooit geweest.

[ bericht aangepast op 27 april 2024 - 20:02 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla werd helemaal gek van zichzelf. Ook nu weer dwaalde zijn ogen af naar de tafel waar Nish zat te eten samen met Damon. De afgelopen dagen waren zijn ogen als een magneet zijn zijn oude vriend getrokken. En elke keer dat hij hem zag lachen met Damon voelde hij een misselijke steek van jaloezie, wenste ergens dat hij het was die daar zat en vervloekte zichzelf omdat hij van zichzelf zich niet zo mocht voelen.
      Het was zelfs zo erg dat hij het idee had dat het mensen begon op te vallen. Vienna had hem al een keer met opgetrokken wenkbrauw aangekeken en van Fox had hij alleen maar irritante grijnzen gehad. Hij had tegen de jongen gesist dat Nish nu blijkbaar een relatie met Damon had, waarop de jongen alleen maar had geantwoord dat hij vond dat Nish dan wel een hele beroerde smaak had. Waar hij het op zich wel mee eens was. Al vroeg hij zich af of dat alleen kwam uit een stukje jaloezie.
      De afgelopen dagen liep hij op zijn tenen rondom Nish. De jongen was continu in zijn hoofd geweest, maar Yrla wist absoluut niet wat hij moest. Mocht hij hem nu wel aanspreken of niet? Wat betekende dat een beetje ruimte? Was het de bedoeling dat hij hem echt vermeed en uit zijn buurt bleef? Of kon hij gewoon hoi zeggen? Kon hij uberhaupt gewoon nog hoi zeggen zonder dat zijn hart een radslag maakte bij het zien van die ogen. Of hij de vlinders voelde gaan bij de lichtste aanraking. Hij had de afgelopen dagen zelf dan ook nauwelijks een woord tegen Nish durven zeggen en was zelfs soms weggedoken op het moment dat hij zijn vriend zag. Nu juist voelde hij zich ongemakkelijk en wist hij geen houding te geven.
      Ergens bleef het voelen alsof hij iets compleet verkeerd had gedaan. Nish was nu twee keer van hem weggelopen, de eerste keer na het gesprek op de veranda, de tweede keer na zijn paniekaanval. Met de dag werd hij er zekerder van dat hij iets verkeerd had gedaan en Nish hem daarom vermeed. Al had zijn vriend hem wel even opgezocht de dag dat Fersephone verdween. Met het uur werd hij om een of andere reden wanhopiger. De angst om weer een vriend te verliezen klom ineens omhoog en verstikte hem haast.
      Hij had dan ook met zichzelf afgesproken dat hij vandaag toch met Nish zou praten of gewoon wat leuks doen. Ergens moest hij gewoon gerust gesteld worden, die angst weer terug in zijn hoekje geduwd worden. Want waarschijnlijk was het allemaal niet zo erg als hij het in zijn hoofd maakte. Waren Nish en hij gewoon nog vrienden, overdreef hij alles veel te erg, puur omdat zijn angsten aan hem knaagden. Had Nish gewoon bij Damon willen zijn, want dat was nu eenmaal zijn vriendje. En maakten die stomme kutgevoelens het gewoon nog erger.
      Of hij werkelijk zou opbiechten wat er was, wist hij nog niet of hij dat kon. Hij wist niet wat hij wilde met die gevoelens die steeds heviger leken te worden nu Nish juist ‘ruimte’ van hem nam. Nee, hij had voorgenomen iets leuks te doen met zijn vriend. Dat kon hem misschien juist wel helpen. Zijn gevoelens wegdrukken, zoals hij de hele week al probeerde, scheen absoluut niet te helpen. En dus had hij Nish zelf nodig en de ruimte om te kijken of hij zijn gevoelens kon laten gaan. Of hij echt Nish wilde, of niet. En op dit moment kon hem geen ene reet schelen of Nish nu samen was met Damon of niet. Hij moest dit onderzoeken, voor hemzelf.
      Op het moment dat hij Nish op zag staan van de tafel, was hij ook als een van de eerste die van zijn bank opstond. Hij haatte het dat Damon nog altijd naast de jongen liep en hoopte dat die maar buiten het gesprek hield. Want om een of andere reden was hij bloednerveus. Alsof het de eerste keer was dat hij Nish weer aansprak, als een klein vijftienjarig jongetje. Dat blijkbaar ook al tot over zijn oren op deze jongen was geweest.
      Yrla schudde zijn hoofd. “Nish,” hield hij de jongen tegen. Op het moment dat Nish naar hem omkeek en hun blikken kruisten, sloeg bij Yrla zijn hart even een keertje over. Het mag, het mag, zei hij zachtjes tegen zichzelf, waarbij hij een kleine beverige glimlach naar Nish toonde. Nish kwam op hem afgelopen en ergens was hij blij dat Damon in de gang bleef staan. “Uhm. Kunnen we.. Ga je mee zwemmen vanmiddag?” vroeg hij aarzelend, zijn moed ergens vanuit zijn tenen verzamelend.

Nish

Nish was een beetje overrompeld doordat Yrla hem opeens aansprak. Hij had juist het gevoel gehad dat zijn vriend hem een beetje ontliep – al had hij zelf ook niet heel hard zijn best gedaan om contact te zoeken. Stiekem was het wel lekker geweest de afgelopen twee avonden – hij was zich niet de hele tijd bewust van zijn gevoelens en dat hij die niet mocht laten zien. En nu… vroeg Yrla of hij wilde zwémmen. In een zwembroek, ongetwijfeld. Was dat een soort test? Of Nish niet te veel naar zijn lijf zat te kijken ofzo? Hij kon zich niet voorstellen dat Yrla daarop zou komen, maar Vienna daarentegen… Die vond hij wel zo geslepen. Zijn eerste instinct was dan ook om te zeggen dat hij al plannen had, maar liegen voelde ook weer heel verkeerd. Dan maken we de boel verdorie nóg ongemakkelijker.
      ‘Ja, prima,’ zei hij daarom maar.

Yrla

Het was een hele opluchting dat Nish meeging. Zie… hij overdreef dingen gewoon veel te erg. Al kwamen er gek genoeg meteen nieuwe zenuwen als vervanging van deze. “Zie ik je vanmiddag daar?” Toen Nish dat bevestigde, knikte Yrla de jongen even toe met een opgetrokken mondhoek, voor hij zich zich uit de voeten maakte. Hoplijk liep hij normaal, want hij had het idee dat hij wilde rennen. En vond Nish hem niet raar ofzo. Anders begreep hij nu heel snel waar Nish het over had als hij zei dat hij zich ongemakkelijk in zijn buurt voelde.
      Die middag stond hij al ver voor afgesproken tijd op Nish te wachten. Het was haast belachelijk hoe hij hier als een soort puppy op zijn vriend stond te wachten, wonderbaarlijk en overdreven op tijd (wat niet echt zijn ding was). Opnieuw waren daar die plotselinge zenuwen. Alsof er van vanmiddag enorm veel afhing. Misschien was dat ook wel zo. Hij wlide aan Nish laten zien dat hij dit best kon doen, zonder dingen ongemakkelijk te maken. Dat ze gewoon vrienden konden zijn, zoals de afgelopen weken. Hij spotte Nish al van verre, toen die aan kwam lopen. “Hee,” begroette hij de jongen met een kleine glimlach. Hij wilde zoveel meer nog zeggen tegen de jongen, maar ergens was hij bang dat hij er vooral poep uitgooide, waardoor hij maar raadzaam zweeg.

Nish

‘Hé.’ Yrla leek… nou ja, niet zichzelf. Alsof hij toneelspeelde. Nish onderdrukte een zucht, hij kon er moelijk wat over opmerken en besloot het spelletje maar mee te spelen. ‘Weer helemaal hersteld van die klap met die boom, zondag?’
      Misschien was het niet het allerslimste idee om zondag überhaupt aan te halen, maar goed, hij moest toch iets zeggen?

Yrla

Zondag… Yrla schudde zijn hoofd, alsof hij zijn gedachten wakker moest schudden. “Ja hoor. Gisteren nog een beetje hoofdpijn van gehad, maar uhm.. ik heb het geluk dat ik snel weer herstel.”
      De wedervraag hoe het bij Damon was, lag op zijn lippen, maar die vraag wilde hij helemaal niet stellen. Hij wilde niet weten hoe het met Damon was en al helemaal niet over hem hebben. Als hij echt van plan was nog achter Nish aan te gaan, dan wilde hij het niet hebben over diens vriend. Niet helemaal sjofel plan, dat wist hij ook wel. Maar Damon was toch kut, dus echt medelijden had hij er ook weer niet mee.
      ”Was je plan eigenlijk nog een beetje gelukt?” vroeg hij daarom maar in plaats daarvan. Het was nog steeds deels over Damon, maar het zou hem hopelijk geen zoet antwoord opleveren. “Dat heb ik hopelijk niet in de war gegooid toch?” Yrla liep voor Nish uit naar binnen en hield de deur voor hem open, zodat hij kon passeren.

Nish

Het duurde even voordat Nish dacht te weten wat Yrla bedoelde. ‘Een beetje contact leggen tussen Damon en Onyx? Ja, dat wel. Al weet Onyx niet echt hoe het verder moet en doet Damon alsof hij het hierbij wil laten. Dus ja. Ik laat ze maar even.’ Yrla kwam weer naast hem lopen, onderweg naar de kleedkamers.

Yrla

Yrla knikte. “Het lijkt me ook best gek als je dus ineens familie blijkt te zijn en je elkaar niet herinnerd,” zei Yrla aarzelend. Hij keek even naar Nish, maar toen weer vlug voor zich. “Ik denk dat ik ook niet zo goed weet hoe ik moet reageren, mocht ik mijn broer ooit nog eens zien. Maar ik hoop in ieder geval dat het iets soepeler gaat dan die twee.” Yrla trok een mondhoek op. Nu ze eenmaal begonnen waren aan een gesprek leken dingen al weer iets meer als vanzelf te lopen, al waren die zenuwen nog niet helemaal weg.

Nish

Nish trok zijn shirt uit, net als Yrla had hij zijn zwembroek al aangetrokken. Hij wilde net iets vragen over Yrla’s broer, toen hij zag dat Yrla’s wangen rood werden en dat hij vlug wegkeek en ook zijn shirt uittrok. Het verwarde hem en liet tegelijk iets warms in zijn onderbuik wervelen. Zit ik er dan zo naast? Raakte Yrla dan niet in paniek door wat ik voelde en te duidelijk liet merken, maar door wat hij zélf voelde? – hetzelfde, misschien?
      Hij wilde een plagende opmerking maken, maar het leek hem toch ook weer geen goed idee om nú al de sfeer awkward te maken, in het geval hij er toch naast zat.
      Dan maar het serieuzere onderwerp. De kleedkamer was leeg, dus hij kon het wel vragen. ‘Je hebt een broer?’ Nish hoefde niet te vragen hoe hij dat wist; half Experium leek zijn dossier te hebben ingezien. ‘Hoe oud is ie?’

Yrla

Yrla voelde de hitte naar zijn wangen stijgen. Oh help. Hij was totaal vergeten dat zwembroek van hen vroeg om halfnaakt ergens in te duiken. Hij was al een keer met Nish wezen zwemmen, dus hij had er niets achter gezocht. Toen had het geen effect gehad. Maar nu hij Nish zo ineens voor zich zag, kreeg hij het opeens bloedheet.
      Vlug trok hij zelf zijn shirt over zijn hoofd heen, hopend dat de hitte snel weg zou trekken. Hij was dan ook blij met Nish serieuze vraag. “Uhm, ik denk eigenlijk dat hij net zo oud moet zijn als jij nu.” Yrla stopte zijn shirt in zijn tas in een poging nog even langer weg te kunnen kijken. “Er stond niet veel informatie over mijn familie, behalve een foto van hen en dat Nathaniel geen gave had. En mijn vader schijnt overleden te zijn.”
      Yrla haalde even diep adem. Kom op, yr. Dit moet je kunnen. Je kan niet alleen naar die hoek blijven kijken. Yrla keek om naar Nish en wist er een glimlachje uit te persen. “Het is ergens wel gek, te weten dat daarbuiten mensen zijn die je kennen. Ik vraag me soms wel eens af waar ze nu zijn. Of ze me missen. Of denken dat ik dood ben ofzo.”
      Zijn blik betrok even. Yrla wist natuurlijk al een tijdje dat hij een broer had en eigenlijk had hij vrijwel direct besloten, zodra hij het wist, dat hij Nathaniel zou gaan zoeken, mocht hij ooit nog uit deze school komen.

Nish

‘Ik denk er de laatste tijd ook wel vaker over na. Sinds Halloween, toen we met die dossiers bezig waren. Onyx vroeg toen of ik de mijne ook wilde inzien en heb er nou wel spijt van dat ik dat niet heb gedaan. Al kan het vast nog steeds, maar…’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik weet niet. Straks kom ik dingen te weten die kut zijn. En ik kan nu toch niks met die info.’

Yrla

”Ik kan wel met je mee als je graag wilt?” stelde hij voor. “Het is toch.. nou ja, informatie over jezelf. Wie jij bent.” Ergens was Yrla stiekem ook wel nieuwsgierig, maar dat hield hij maar voor zich. Hij wilde ook niet overkomen alsof hij in Nish verleden wilde wroeten. Al vond hijzelf het toch fijn te weten dat er nog iemand buiten de school was, al ontmoette hij zijn moeder en broer misschien nooit. “Maar kijk maar, je moet het zelf weten natuurlijk.”

Nish

Hij wist dus niet of hij het graag wilde. Straks was fucking Romeo zijn broer, ofzo. ‘Ik zie wel,’ zei hij alleen en hij stond op van het bankje. ‘Laten we maar een duik nemen.’

Yrla

Oh kak. Hij had overduidelijk iets stoms gezegd. Hij greep vanuit zijn tas een opblaasbare bal en liep toen achter Nish aan. Omdat hij niet goed wist wat te zeggen, blies hij de bal maar op. Nish dook als eerste het zwembad in en Yrla volgde hem snel. Even keek hij naar Nish. Ergens wilde hij dat hij wat slims wist te zeggen, een compliment ofzo. Waar flirten met meiden zo natuurlijk leek te gaan, bleef zijn tong nu in zijn keel steken nu het er echt toe deed. En hij baalde van zichzelf.
      Zijn ogen gleden even over de jongen voor hem. Het feit dat zijn haar nu nat was hielp niet echt. Het zorgde opnieuw voor warmte. Alsof hij Nish voor het eerst zag, besefte hij nu pas hoe knap zijn vriend eigenlijk was. Tegen elk meisje zou hij dat zo gezegd hebben, maar tegen Nish durfde hij niet zomaar. Dus sloeg hij maar gewoon de bal in zijn richting, zijn redmiddel die hij meegenomen had als dingen weer ongemakkelijk tussen hen zou worden.

Nish

Nish wist dat hij zich eroverheen moest zetten. Dit hele gedoe. Het was nou niet dat hij niet wist hoe hij moest omgaan met goeie vrienden waar hij gevoelens voor had. The story of my life, zo’n beetje. Misschien moest hij er toch gewoon eerlijk over zijn, afspreken dat Yrla hem gewoon een dreun gaf als hij hem toch eens probeerde te zoenen. Dat was beter dan dat hij nu op elke beweging, op bijna elke blík zat te letten.
      Een tijdje gooiden en mepten ze de bal heen en weer, toch was het alsof hij zich moeizamer bewoog dan anders. Na een tijdje stelde hij een wedstrijdje zwemmen voor, dan kon hij zijn gedachten dáár helemaal op richten. Naderhand hezen zich beiden hijgend op de kant.
      ‘Snelheid mag dan wel jouw gave zijn, maar volgens mij valt er in het water nog veel terrein voor je te winnen,’ zei Nish met – eindelijk een oprechte – grijns.

Yrla

Nish grijns liet zijn hart even een keer opspringen. “Wel, ik werd nogal afgeleid tijdens de race door een bepaald persoon hier,,” zei hij met eenzelfde grijns. “Dus dan snap ik dat het easy is voor je om te winnen.” Water was inderdaad niet zijn sterkste kwaliteit, maar dat ging hij natuurlijk niet toegeven. Yrla schoof iets op en duwde met een hand Nish terug het water in. Hij grijnsde breed naar de jongen toen die weer boven water kwam.
      ”Ik ben ook een slechte verliezer, is je dat wel eens opgevallen?” Yrla grijnsde. Voor het eerst tijdens deze afspraak met Nish voelde hij zich compleet op zijn plek en weer een beetje zichzelf. En dat maakte dat hij voor zijn gevoel gloeide. “Rematch? Of ben je al toe aan het bubbelbad?”

Nish

Afgeleid door een bepaald persoon hier? Nish keek automatisch toch even om zich heenn. Er waren een paar Lion en Elephant-meiden, maar verder was het rustig. Hij vroeg maar niet verder, hij hoefde niet echt te weten wie Yrla’s hart sneller deed kloppen.
      ‘Ik vind je anders nog best vrolijk voor iemand die net verloren heeft,’ antwoordde Nish, die het gevoel kreeg dat het weer een beetje als vanouds werd tussen hen. ‘Dus ja, ik ben wel benieuwd hoe je doet als je wéér van me verliest.’

Yrla

”Huilen, definitely,” zei hij met een knikje, alsof het iets zeer ernstigs was. “Dus dan heb ik zeker een goede fles whiskey en een knuffel nodig.” De opmerking kwam als vanzelf, net als de plagerige grijns op zijn gezicht en de knipoog die volgde. Voor het eerst op de dag voelde Yrla zich helemaal in zijn element. Het feit dat hij zo hard zijn best had moeten doen op hun race, had de ergste twijfels van hem afgewassen.
      Yrla hees zich op de rand en stak toen zijn hand uit naar Nish. “Nou, kom op. Bubbelbad tijd dus, denk dat mijn ego niet nog een verlies aan kan.”

Nish

Nish pakte Yrla’s hand vast, maar in plaats van zich overeind te laten trekken, trok hij Yrla iets naar zich toe. Die knipoog van net… Hij kon het toch niet laten en zei, toen hij Yrla zo ver had getrokken dat hij nog net niet in het water viel: ‘Whisky en knuffels klinkt anders niet verkeerd hoor.’ Hij knipoogde overdreven terug. Met nog een rukje, trok hij de jongen over de rand en liet zichzelf ook het water in glijden.

Yrla

Nish knipoog liet van een bom van vlinders ontploffen in zijn buik. Al had Yrla er niet veel tijd om bij stil te staan. Proestend kwam hij weer boven water en moest zich aan Nish schouder vasthouden om een beetje stabiel boven water te blijven. Met een oog dicht keek hij Nish aan.
      ”Klootzak,” zei hij met geknepen stem, maar tegelijkertijd een halve grijns op zijn mond. Het duurde even voor Yrla zichzelf weer bij elkaar had. Met tranen in zijn ogen keek hij naar Nish. “Oké, rematch dus,” zei hij, nadat hij zijn adem weer een beetje onder controle had. Hij wist zijn grijns terug op zijn gezicht te planten. “Oké, wat krijg ik als ik wel win?”

center]Nish[/center]

'Een schouderklopje.'

Yrla

”Saai,” kaatste hij terug. Dan verloor hij nog liever. Yrla zwom naar de kant en ging daar hangen voor de afzet. “Wil jij nog iets als je wint?” vroeg hij met een plagerige grijns.

Nish

'Ik neem genoegen met de whisky en knuffels,' antwoordde Nish met een grijns en hij begon af te tellen. Bij 0 schoot hij ervandoor.

Yrla

Het klonk nu verleidelijker om te verliezen, maar het zat gewoon niet in hem om expres te verliezen. Toch hoe hij zijn best ook deed, Nish was nu eenmaal sneller dan hem, ook wel eens verfrissend.
      Hijgend bleef hij aan de kant hangen. “Je begrijpt nu wel dat ik expres verloren heb he,” zei hij toch, ondanks dat het niet waar was. Hij grijnsde even naar Nish en liet toen voor even zijn hoofd op zijn handen rusten om op adem te komen.

Nish

‘Uhu. Nou, ga maar razendsnel die fles halen. Ik wacht wel in het bubbelbad.’

Yrla

Yrla trok een wenkbrauw op. “Oh, dus nu ben ik nog je boodschappen jongen ook.” Yrla schudde grijnzend zijn hoofd, maar hees zich uit het water. Hij droogde zichzelf snel even af, voor hij door de kleedkamer heen liep en het zwembad verliet. Op blote voeten rennen was niet helemaal ideaal, maar hij had geen zin zijn schoenen aan te trekken.
      Binnen seconden stond hij voor het Panthershouse. Uit de keuken beneden haalde hij twee glazen en vanuit zijn kamer haalde hij een whiskey die hij soms op zijn tijd wel eens lekker vond.
      Uiteindelijk stond hij na een paar minuten weer voor Nish neus, voeten gewassen en al, met de Whiskey en de glazen in zijn hand. Hij schonk een bodempje in twee glazen en zette zijn fles weg tegen het trapje.
      Uiteindelijk zakte hij naast Nish neer en gaf hem een glas aan. “Wel, proost op je overwinning dan maar.”

Nish

‘Met glazen zelfs. Chic hoor.’ Hij zakte achterover en nipte van de whisky, maar die smaakte even goed als altijd. ‘Maar het was eigenlijk om jouw vreselijke verdriet weg te drinken toch? Dus jij moet maar driedubbel drinken, met die alcoholtolerantie van je.’

Yrla

”Nah, dat is zonde van mijn whiskey,” zei hij, terwijl hij een schouder ophaalde. Hij had een van zijn betere meegenomen, dus die was niet echt om te atten. Yrla nam een slok van zijn glas. “Of je moet me graag dronken willen zien. Dan heb ik trouwens ook wel meer nodig dan een halve fles.”
      Yrla liet zich ook iets dieper in het water zakken en schoof stiekem iets dichter op Nish, maar deed net alsof hij daar niets van merkte.

Nish

‘Hoe ben jij als je dronken bent?’ vroeg Nish zich af.

Yrla

”Uhm, luidruchtig,” zei hij met een grijns.

Nish

Nish schudde grinnikend zijn hoofd. ‘Da’s niet heel spannend.’

Yrla

Yrla grinnikte ook. “Ik weet het niet zo goed. De keren dat ik echt dronken ben geweest kan ik nog op twee handen tellen denk ik. Maar volgens mij ben ik gewoon mezelf, alleen dan iets extremer. En Vienna klaagt altijd dat ik behoorlijk luidruchtig kan zijn met alcohol op. Dus vandaar,” zei hij met een grijns.
      Zijn arm streek even langs die van Nish. Elektrische schokjes leken over zijn huid naar boven te trekken, maar Yrla deed alsof hij te druk was met het nemen van een slok en het niet merkte.

Nish

Op twee handen te tellen… Nou, die van hem waren op twee vingers te tellen. Het was maar goed dat Yrla niet vroeg hoe híj zich gedroeg als hij goed dronken was. Een onverwachte aanraking langs zijn arm leidde hem af, liet het kippenvel vanaf zijn arm naar zijn nek trekken. Zat Yrla nou expres zo dichtbij? Of had híj dat zelf onbewust gedaan? Het bubbelbad was groot zat. Toch leek Yrla er niet mee te zitten en dus onderdrukte Nish de drang om op te schuiven, voor hij dingen dáár weer raar mee maakte.

Yrla

”Wanneer ben jij voor het laatst goed dronken geweest dan?” vroeg hij nieuwsgierig aan Nish. Hij had nog wel een vaag idee van hoe Nish dronken was, en dat zou vast niet veranderd zijn. Maar vaak waren dronken verhalen de grappigste, dus hij was benieuwd met wie of wanneer Nish dat gedaan zou hebben.

Nish

‘Sinds die keer met jou niet meer,’ antwoordde hij, in zijn glas turend. ‘Ik wil het niet meer. Zo de controle over mezelf verliezen en anderen pijn doen.’

Yrla

Dat was het laatste antwoord wat Yrla verwacht had en ergens raakte het hem wel. Op de goede manier. “Oh… wauw,” reageerde hij in eerste instantie, omdat hij even niet wist wat verder te negeren. Was Nish echt sindsdien nooit meer dronken geweest? Alcohol dronk hij zo te zien nog wel, maar dit was niet echt wat Yrla verwacht had. En ergens was hij er ook wel een beetje door gevleid, ook al wist hij dat het waarschijnlijk helemaal niets met hem te maken had.
      Zonder er verder over na te denken, liet Yrla zijn hand zakken en legde die op Nish been. “Ik geloof niet dat je ooit nog mensen zo pijn doet. Of je nou dronken ben of niet.” Hij wist niet of die woorden ooit aan kwamen bij Nish, maar hij hoopte het. “En hee, niet alles aan de avond was slecht,” zei hij met een halve grijns. De eerste zoen, hun dare zoen, spookte voor heel even door zijn hoofd heen. “Ik herinner me nog een of ander hondje dat blaffend door de zaal heen ging,” zei hij met een plagende grijns, om niet te lang na te denken over die kus.

Nish

Nish grinnikte hoofdschuddend. Het viel niet mee om een gevat antwoord te geven, zijn gedachten cirkelden rond de hand op zijn been en de vraag of Yrla niet stiekem ook wat van Fires gave had, want zijn hele been leek wel te gloeien. ‘Nou, die herinnering knikker ik ook het liefst in de vuilnisbak.’

Yrla

Yrla grijnsde. “Ik niet.” Yrla nam een slok van zijn whiskey, terwijl hij over het zwembad heen keek. Yrla legde zijn hoofd op de rand van het bubbelbad en leunde ermee in de richting van Nish. Vanaf zijn plek keek hij op naar de jongen. Een brede grijns lag op zijn lippen.
      “Wel, als je mij ooit een keer dronken wil hebben, moet je minstens toch aangeschoten zijn. Dingen moeten wel een klein beetje in verhouding blijven.”

Nish

‘Aangeschoten kan wel,’ vond Nish. Het was niet zo dat hij niks dronk, hij kon zijn grens gewoon best goed bewaken. ‘Maar ik ben er nog niet helemaal van overtuigd dat ik nou per se een luidruchtige Yrla wil meemaken.’ Hij nam het laatste beetje uit het glas en zette het op de rand. ‘Als ik van lawaaierige mensen hield, had ik mijn vrienden wel anders gekozen, denk je niet?’ Met een scheve grijns dacht hij aan Damon en Onyx. Nee, niet echt de luidruchtigste types.

Yrla

Yrla haalde zijn schouders op. Hij wist eigenlijk helemaal niet zo goed nog waar Nish van hield. Wat überhaupt zijn voorkeuren waren. Hij wist dat Nish ooit voor Kris en Onyx gevallen was, en als Damon ook in dat rijtje zat, was Yrla sowieso niet zijn type.
      “Volgens mij pas ik sowieso al niet in dat rijtje,” zei Yrla, terwijl hij een mondhoek optrok. Een vlaag van onzekerheid trok door hem heen, die hij probeerde te verdoezelen met de laatste slok uit zijn glas. Toch betrok zijn gezicht iets, omdat hij zich iets besefte. Yrla keek in geen van allen op de types waar Nish op gevallen was, sowieso niet echt op zijn andere vrienden, dus wat deed hij dan hier?
      Ongemakkelijk kwam Yrla overeind en schonk zichzelf nog bij. De neiging om het glas achterover te drukken, weerstond hij. “Jij nog?” Vroeg hij Nish met de fles in zijn handen.

Nish

Vooruit, nog een glas kon wel. Hij hield het naar Yrla op. Het rijtje met knappe jongens waar hij ongewenste gevoelens voor kreeg? Nou, Yrla sloot daar haarfijn bij aan.
      In plaats van dat hardop te zeggen, kaartte hij een andere overeenkomst aan. ‘Je past best bij het type grote mond, klein hartje.’

Yrla

Yrla trok een mondhoek op. Om een of andere reden was hij er nog niet van overtuigd. “Dat tweede glas kost je wel wat,” deed hij nog een poging met een halve grijns, ook al was hij niet helemaal overtuigd van zichzelf. Hij haatte het, deze nieuwe onzekerheid. Meerdere suggesties schoten door zijn hoofd; een kus, een date, een knuffel. Waarschijnlijk iets wat hij tegen elke meid er al uit had gegooid.
      Maar Nish was niet elke meid. En het idee om Nish te zoenen maakte hem alleen al nerveus en ergens… ergens voelde het nog steeds verkeerd dat hij daar al twee dagen over droomde. Dat hij dat blijkbaar wilde. Het had hem ook meermaals in de weg gezeten bij een zoen met Safira.
      Hij kon ook een vraag stellen, iets wat hij graag van Nish wilde weten. Hij zette de hals van de fles op het glas. Hopend dat hij niet akward stil was gevallen. “Je moet antwoord geven op deze vraag,” zei hij met een halve grijns. Yrla ging weer naast Nish zitten. Zijdelings dit keer, zodat hij Nish beter aan kon kijken. Hij legde zijn arm over de rand van het bubbelbad, achter de jongen langsheen. Ergens wilde hij graag iets weten van Nish liefdesleven, maar hij vroeg zich af of hij teveel weggaf als hij nu daar een vraag over zou stellen. Toch, hij werd met de minuut zich bewuster van zijn gevoelens voor Nish en hij wilde ergens weten of er een miniskule kans voor hem in zat. En wilde hij bewijzen dat hij geen problemen had met Nish zijn gay zijn. Het probleem was, de vraag bleef echter in zijn keel steken.

Nish

Afwachtend keek Nish zijn vriend aan, wiens lippen – waar hij eigenlijk helemaal niet zou moeten kijken – een paar keer van elkaar weken voor hij ze weer sloot. ‘Is het de bedoeling dat ik die vraag nu raad?’ vroeg Nish met een grijns toen het stil bleef, stiekem toch wel heel benieuwd wat er nu in Yrla’s hoofd omging. ‘Je wilt toch niet zeggen dat er vragen bestaan die je mij niet durft te stellen?’

Yrla

”Een paar,” gaf Yrla eerlijk toe. Al waren er op dit moment misschien wel een heleboel vragen die hij niet durfde te stellen, bang dat hij zijn ware gevoelens showde aan Nish. Dit was niet helemaal de richting die hij op gewild had, maar hij kon maar beter eerlijk zijn. Hij kon maar beter leren dat hij met Nish kon praten, in plaats van dat wat Fox zei, hij Nish weg zou jagen uit angst. Verdomme, hij deed dat jong nog eens wat.
      Yrla ging weer recht vooruit zitten en gooide zijn glas whiskey in een keer naar achteren, alsof hem dat iets moed ingaf. Het was zonde van het spul, maar Yrla verlangde nu naar niets anders dan de lichtheid in zijn hoofd van het aangeschoten zijn. Hij zette zijn glas weg, keek naar Nish en schonk hem een kleine glimlach. Daarna keek hij naar zijn vingers, die hij liet zweven over het water. Hij was bang merkte hij, voor Nish reactie. Al was hij er ergens ook klaar mee, met die angst.
      “Soms ben ik bang dat ik je wegjaag, als ik sommige dingen vraag of deel. En nou ja, je bent mijn enige vriend, naast Vie. Ik.. kan je gewoon niet verliezen,” zei hij met een zucht. Hij keek even op naar Nish en trok een mondhoek op.

Nish

Er kwam een honend lachje over Nish’ llippen. ‘Je denkt dat ík wegga, na alle shitty dingen die ik zelf heb gedaan? Ik weet dat ik niet eens vrienden verdien, laat staan dat iemand iets zou kunnen doen waardoor ik er klaar mee ben.’ Hij dimde iets in toen hij de onzekerheid op Yrla’s gezicht zag, die hem niet eens leek te kunnen aankijken. ‘Zonder jou was ik dóód, Yr. En ja – dat laat de balans eerder de andere kant op slaan. Alsof er een soort schuld is die ik nooit kan afbetalen, zelfs al weet ik dat jij dat niet zo ziet. Maar tenzij je van plan was om net zo’n monster als Zebediah te worden, kan ik echt niks bedenken waarom ik je vriend niet meer zou willen zijn.’

Yrla

Yrla schrok in eerste instantie van Nish lach en woorden, waardoor hij iets in elkaar kroop. Nish laatste woorden warmden hem iets op, maar er knaagde nog een dingetje. Een beetje ongemakkelijk haalde Yrla zijn schouders op. “Ik haatte alles wat je bent. En ik heb daar veel in geleerd, maar ik heb denk ik ook nog wel een weg te gaan. Niet in haat, maar angst.” Yrla aarzelde. Nu hij er zo over sprak, voelde hij diezelfde angst broeien. Alsof Nish hem wat aan zou doen als hij nu eindelijk een keer open en eerlijk tegenover hem was, wat natuurlijk nergens op sloeg. Het was alleen de leus die Dezi keer op keer in zijn hoofd had gestampt. Dat kwetsbaar opstellen hem opnieuw pijn zou opleveren. “Ik zou.. wat van dat willen delen en je misschien wel vragen erover willen stellen, maar ik ben ergens ook bang dat ik je… beledig.”
      Yrla keek op naar Nish, de tranen langs de rand van zijn ogen. “Daarnaast de laatste vrienden die ik had, heb ik verjaagd door een paar stomme fouten. De een vond in de tussentijd iemand die… beter voor hem is als ik. En de ander is zojuist van school gestuurd, waardoor ik misschien nooit meer de kans krijg om het goed met haar te maken..” Yrla kuchte even. “Daar komt dit vandaan.”

Nish

Nish draaide zich naar zijn vriend toe. Zijn knie raakte die van Yrla, maar het was meer steunend bedoel dan als wat anders en hij hoopte dat dat ook zo overkwam.
      ‘Ik geloof niet dat je Jester hebt weggejaagd door stomme fouten. Want kom op, Onyx heeft hem veel ergere dingen geflikt dan jij en die konden daar uiteindelijk overheen stappen. Ik denk dat jullie gewoon uit elkaar zijn gegroeid. Jullie waren altijd… twee lolbroeken. Altijd in voor een geintje. En ik denk dat de zuivering, en alle shit daarna, dat gewoon veranderd heeft. Júllie veranderd heeft, zonder dat een van jullie daar schuld aan heeft. Soms gaat dat zo, bij vriendschappen. Dat het niet meer hetzelfde werkt als voorheen.’ Hij dacht dat hij dat punt ook bij Damon bereikt zou hebben, als hij die niet om hulp gevraagd had bij het begraven van twee lijken. Dan was hij meer naar Onyx en Yrla toe gaan trekken, omdat die vriendschap zich op een dieper niveau afspeelde. Maar Damons keuze om te helpen, had dat allemaal veranderd. Voor het eerst voelde het alsof die vriendschap ook diepgang had.’ Hij zag dat Yrla’s ogen nog steeds glommen van de tranen en voelde een steek in zijn borst. ‘En over mij beledigen… Nou ja, ik zou niet één twee drie weten hoe je dat wil gaan doen aangezien je me ervan verzekerd hebt dat je gegroeid bent wat je homohaat betreft en verder zijn er niet zo heel veel dingen die me echt raken. En zelfs daarbij weet ik dat het een soort… indoctrinatie is. Al maakt dat het niet opeens chill, natuurlijk.’

Yrla

Yrla glimlachte na Nish woorden. Ergens luchtte het wel op dat hij dit met de jongen naast hem gedeeld had, het nam de onrust in zijn buik iets weg. Het voelde alsof er ruimte kwam om over dingen te praten, die voor zijn gevoel toch een beetje taboe tussen hen waren geweest. Hij veegde even de haast ontstane tranen weg uit zijn ogen en knikte even glimlachend naar Nish. Hoewel hij zijn volgende vraag toch ergens spannend vond, stelde hij hem toch.
      ”Kan ik je nu een knuffel geven?” vroeg hij met een blos op zijn wangen.

Nish

‘Eh…’ Nish kon zich niet herinneren dat iemand dat ooit aan hem gevraagd had. Onyx had hem laatst een knuffel gegeven, nadat hij over Zebediah verteld had. Fox had hem geknuffeld, na hun gesprek over Kris. Maar ja, Fox was Fox. En Onyx… dat was ook anders geweest.
      In elk geval waren ze toen niet halfnaakt geweest en had de ander niet gebloosd, zoals Yrla wel deed, en Nish wist wel dat dat kwam door het kwetsbare aan die vraag, maar de vlinders in zijn maag hadden daar maling aan.
      ‘Jawel.’ Hij grijnsde een beetje schaapachtig. ‘Tuurlijk. Ben niet ze niet echt gewend maar het was natuurlijk part of the deal.’
      En dus kwam hij iets overeind, spreidde zijn armen en bad tot alle goden waar hij ooit van gehoord had dat hij hier géén stijve van zou krijgen.

Yrla

Knuffelen met een jongen was wel anders. Yrla had geen idee of hij nu zijn armen om Nish schouders heen moest gooien of om zijn middel. Waarschijnlijk dacht hij hier teveel over na. Hij dook dus maar onder Nish armen door en trok de jongen iets tegen hem aan. Hij legde zijn hoofd voor even tegen diens schouder.
      Het was meteen alsof hij alle onzekerheid voelde dalen. Hij voelde een soort van serene rust over hem heen vallen en voor even sloot Yrla zijn ogen. Hij had zich nog nooit zo… veilig gevoeld in iemands buurt. Een warmte overviel hem en iets in hem zei dat dit het plekje was waar hij hoorde te zijn.
      De neiging onderdrukkend om Nish een kus in zijn nek te geven, liet Yrla hem weer iets los. “Dank je. Ik zal het niet snel toegeven, maar dat had ik nodig.” Yrla glimlachte breed naar Nish, die hem voor zijn gevoel niet helemaal durfde aan te kijken.

Nish

Nish hoopte maar dat hij dat niet te vaak nodig had, want zijn hele lijf gloeide en zijn gebed was niet helemaal verhoord, waardoor hij maar vlug weer ging zitten. ‘Anytime,’ zei hij toch. ‘Nou, brand dan maar los met de vragen die je me niet durfde te stellen?’

Yrla

Oh kak, nu voelde het nog meer out of place die vragen te stellen, omdat de toon van hun gesprek zo serieus was geworden. Hij wist even niet wat te zeggen, maar begon maar uiteindelijk met de makkelijkste. (Al was die misschien ook wel de meest pijnlijke.)
      ”Hoe zit dat nou tussen jou en Damon? Want uhm…” Yrla haalde een hand door zijn haar heen en liet even een ongemakkelijk lachje los. Maak ik nog een kans? “Jij zei dat Damon niet op die manier in je geïnteresseerd was, maar Onyx vertelde dat jullie samen waren. Wanneer is dat dan gebeurd?” Yrla haalde zijn schouders op en voelde een blos naar zijn wangen kruipen. “Onyx zei ook trouwens dat het niets serieus was. Dus… ik begrijp er gewoon even niet zoveel meer van.”

Nish

Ho – een vraag als dit had hij níét verwacht.
      ‘Wat maakt dat uit dan?’ vroeg Nish en hij deed zijn best om niet te defensief te klinken. ‘Zit het je dan zo dwars? Ik bedoel – ja, ik weet dat hij een eikel is. Maar hij is heus meer dan dat.’

Yrla

Yrla schrok van Nish. Hoewel hij net gezegd had dat hij Nish niet kon beledigen, was Yrla hier niet op voorbereid geweest. Nish beet wel heel hard van zich af. “Ik… was… gewoon nieuwsgierig?” Zei hij aarzelend. “En ik wilde… gewoon begrijpen wat er veranderd is en waarom… Onyx zegt dat het niet serieus is?” Al zijn woorden klonken als een enorme vraag, bang dat hij nu toch de verkeerde dingen zei. Yrla kneep even een oog dicht, zich schrap zettend voor woede of een preek, die hij nu om een of andere reden verwachtte.

Nish

Nish slaakte een zucht. Kut-Onyx. Waarom had hij dat nou weer gezegd? Hij had zich toch ook nooit met Jester en hem bemoeid? Oké, dat was niet helemaal waar, hij had tegen Jester gezegd dat Onyx nog steeds van hem hield. Maar dat was anders. Dat… argh.
      ‘Het is… niet zoals Jester en Onyx. Of die twee jonkies.’ Hij haalde even diep adem, maar hij had het gevoel dat hij alleen maar in de knel begon te raken. ‘Waarom rende je weg, zondag?’
      Want als het níét door Nish’ gevoelens kwam, hield ie vast aan het verhaal met Damon. Als dat wel zo was, had het geen enkele zin.

Yrla

Yrla voelde angst omhoog kruipen. Deze vraag had hij niet verwacht. En hij wist niet of hij die vraag al kon beantwoorden.
      “Wat heeft dat te maken met jou en Damon?” vroeg hij ontwijkend. Hij begreep het niet zo goed dat zijn paniekaanval iets te maken kon hebben met het feit dat die twee een relatie hadden.

Nish

Het was net alsof ze in cirkeltjes bleven draaien. Dat betekende dat Yrla niet wilde laten merken dat hij wist van Nish’ gevoelens. En dat terwijl hij net wél een knuffel had gewild, dus hij vond het dan niet zo rampzalig als hij deed voorkomen. Niet meer, in elk geval. Waarschijnlijk schrok hij er zondag van en kon hij het nu relativeren.
      Nish liet zich een stuk in het water zakken, tot het tot zijn kin kwam. Daarna stekte hij zijn benen, dreef op zijn rug en keek omhoog. ‘Ik ben niet echt met Damon samen,’ zei hij toen. ‘Ik wilde dat iemand dat dacht. Zodat hij niet doorhad dat ik gevoelens voor hem had.’

Yrla

”Oh,” zei Yrla haast opgelucht. Hij hoopte maar dat Nish dat niet zou merken, maar hij kon het niet helemaal verbergen. Hij wist ook niet zo goed hoe erop te reageren verder.
      ”Dat lijkt… me best lastig,” maakte hij er maar van. “En nu dan? Hoe lang wil je dat volhouden?”

Nish

Wat de fuck was dít nou weer voor een reactie? Hield Yrla zich nu van de domme omdat hij dit gesprek niet écht wilde aangaan of… had hij een bord van maatje-Onyx voor zijn kop?
      ‘Zo te horen heeft het niet heel veel zin.’ Hij bleef naar boven kijken, misschien maakte dat het ook makkelijker voor Yrla om eerlijk te zijn. ‘Waarom rende je weg, Yr? Waar raakte je van in paniek?’

Yrla

De vraag dreunde haast bij hem naar binnen. Twee dagen lang had hij naar een ontwijkend antwoord gezocht, maar elke keer kwam hij terug op de woorden van Fox. Schaamte en onrust over vielen hem. Hij wist niet.. Hij kon niet. Nish zei dat er niets tussen hen zou veranderen.
      ”Ik weet niet of…” Onrustig keek hij om zich heen. Waren er mensen die mee konden luisteren met dit gesprek? Het liep tegen etenstijd en met de strengere tijden was het zwembad al aardig leeg gelopen. Yrla keek naar Nish. Hij kon het ook gewoon zeggen en dan zou Nish zeggen dat het vervelend voor hem was dat hij het niet zo zag, en dan zouden ze die gevoelens af kunnen bouwen. “Ik… Uhm… Weet niet of ik het al hard op kan zeggen,” zei hij aarzelend. Yrla speelde met zijn vingers terwijl hij zocht naar woorden. “Om je-weet-wel. Eruit te komen?” zei hij Kleintjes.

Nish

Nish trok zichzelf iets dichterbij en keek Yrla verbaasd aan. 'Waaruit komen? Het bos? Moest je Zebediahs hulp inschakelen ofzo?'

Yrla

Yrla schudde zijn hoofd. “Nee, dat bedoelde ik niet,” zei hij haast wanhopig. Hij had gehoopt dat Nish het in een keer zou begrijpen. Dat Nish nu ineens dichterbij zat, maakte hem enigszins onrustig. “Ik.. Ik.. Ik…”
      Yrla schoof iets op naar Nish en bracht zijn stem tot fluistertoon, zodat hij zeker wist dat alleen Nish hem hoorde. “Ik heb gevoelens, Nish.. V-voor jou.” Yrla schrok van zichzelf dat hij het werkelijk zei. En verontschuldigde zich meteen erachteraan.

Nish

Nish schrok zo van die woorden dat hij prompt zonk. Hoestend kwam hij weer boven. Zo, dat was nog eens een beroerde reactie op een liefdesverklaring. Hij veegde zijn haren uit zijn gezicht en ging weer naast Yrla zitten. 'Oké, wauw. Die zag ik niet aankomen.' Het drong nog niet echt tot hem door, voor hem was het gewoon nooit een mogelijkheid geweest. Hij grinnikte dan ook een beetje lomp. Dan was Yrla niet de enige met een Onyx-bord voor zijn kop. 'En dan te bedenken dat ik naar Damons kamer vluchtte omdat ik bang was je af te schrikken met mijn gevoelens.'

Yrla

”Wat?” Zei Yrla toch een beetje geschrokken. De zin van Nish spookte door zijn hoofd heen. Nee, nee, nee,. Zo hoorde dit niet te gaan. Nish had hem af moeten wijzen en dan zouden ze samen een oplossing zoeken voor die gevoelens. Het zou niet terug gezegd worden. Hij schoof iets van Nish weg. Nee, nee. Wat Nish zei kon niet waar zijn, want dit mochten ze niet voelen, niet voor elkaar.

Nish

Oké. Dat was niet echt de reactie die hij verwacht had. Yrla leek heel ver bij de zevende hemel vandaan te zijn. Het zinnetje over niet ergens uit willen komen, kwam weer in hem op. De kast dus. Yrla worstelde nog met zijn gevoelens, had ze waarschijnlijk nog niet eens geaccepteerd.
      'Hé, ik duik nu heus niet bovenop je. Er hoeft niks te veranderen ofzo. We kunnen ook gewoon vrienden zijn.'
      Natuurlijk verlangde hij al best lang naar een relatie, maar hij wilde wel zekerheid dat dat ging werken bij iemand die ook een dierbare vriend was.

Yrla

Yrla glimlachte beverig. Dit.. Hij had gewoon even tijd nodig dat dit kon zakken. Want Nish stelde wel voor dat ze vrienden konden zijn, maar als hij hem ook leuk vond, wilde hij natuurlijk heus wel meer. Dat idee benauwde hem wel iets. Maar hij wist ook heus wel dat Nish hem niet zomaar zou bespringen. Niet nog een keer.
      Opeens voelde hij zich enorm kwetsbaar hier zo in het open zwembad en verlangde hij naar niets anders dan zijn eigen kamer. Hij stond om op het bubbelbad te verlaten, maar bedacht zich halverwege de trap. Hij wilde Nish dit keer niet achterlaten.
      En dus draaide hij zich om en stak zijn hand uit naar de jongen. Hij hoopte ten volle dat Nish zijn hand zou pakken en dat hij hem gewoon nog even de tijd zou geven om het even te laten landen. Hij had deze uitkomst niet voorspelt en wist niet zo goed wat hij nu dan wilde. Of moest.
      Toen Nish dan ook zijn hand aannam, ging er een tinteling door zijn arm heen. Yrla glimlachte dankbaar en ging Nish voor in de richting van de kleedkamers. Er waren een paar andere jongens aan het omkleden, dus Yrla zweeg tot die vertrokken waren. In de tussentijd kleedde hij zichzelf om. Eenmaal aangekleed ging hij naast Nish staan en keek de jongen even met een kleine glimlach aan.
      ”G-ga.. Ga je mee naar het Panthers house?” Vroeg hij de jongen nerveus. “I-ik weet niet precies W-wat ik wil. M-maar d-dat vind ik nu liever ook niet hier uit. ” Yrla glimlachte kleintjes naar Nish en keek toen weg naar zijn voeten.

Nish

Nish wist niet zo goed wat hij ervan moest denken dat Yrla opeens het zwembad uit wilde. Liever had hij gewoon ergens anders over gepraat of nog wat gezwommen, want nu leken hun opgebiechte gevoelens heel erg tussen hen in te hangen. Dat Yrla ook nog begon te stotteren maakte het ook niet echt beter.
      'Ja, prima,' antwoordde Nish, zich afvragend of dit er nu in resulteerde dat hij weer bij Yrla op de kamer zou gaan slapen of juist niet.

Yrla

De frisse lucht van buiten deed hem goed. Het liet al een klein beetje de onrust zakken en toch… Yrla legde zijn hand op Nish schouder. “Geef me twee minuten. Ik beloof dat ik dit keer terug kom.” Hij trok zijn mondhoek op in een halve grijns. “Ik zal niet tegen een boom rennen dit keer.”
      Yrla nam een aanloopje en voelde de snelheid onder zich aanwakkeren. Hij voelde hoe zijn spieren in werking werden gezet en wachtte op het vertrouwde branden als hij zichzelf net iets te hard pushte. De fysieke inspanning liet zijn warboel van emoties achter en liet alleen even ruimte voor de fysieke pijn. Precies op dat moment stopte hij, ergens achterop het terrein, waar niemand was. Hijgend bleef hij even staan, langzaam zijn gedachten toelatend om terug binnen te komen.
      Hij was verliefd op Nish.
      En Nish ook op hem.
      Dat betekende dat hij een relatie aan kon gaan als hij dat wilde.
      En dat was oke. Dat was allemaal oké.
      Trap er niet in.
Yrla schudde zijn hoofd bij die laatste gedachte. Het was een lange tijd terug al dat hij de stem gehoord had, maar het verraste hem niet dat hij nu kwam.
      Er was niets om in te trappen, sprak hij de stem tegen. Nish zou niet zo met zijn gevoelens spelen. Hij was veranderd. Het is smerig, dat weet je. Nee… Nee, niet waar. Dat was het niet. Het hoort niet, mensen zijn er zo niet voor gemaakt. Waarom kan dit dan wel? De man past bij de vrouw, al die andere gevoelens zijn verkeerd…
      ”Oh, hou toch eens je mond!” schreeuwde hij woest. En opeens was het stil. De drukkende aanwezigheid in zijn hoofd leek verdwenen en zijn hoofd was haast angstvallig stil. Even keek Yrla om zich heen of iemand hem had horen schreeuwen , maar het terrein was leeg. En hij voelde zich opgelucht…, begon zelfs zachtjes te lachen. Het was oké… Het was oke en hij kon dit, als dit ook was wat hij wilde.
      Met nieuwe moed keerde hij bij Nish terug, die nog steeds op hem stond te wachten. Hij schonk de jongen een dankbare glimlach en ging naast hem staan. “Eerst eten en dan wat zombies knallen?” Hij grijnsde naar de jongen naast hem. Ondanks dat de zenuwen nog altijd door zijn lijf gieren, voelde hij zich beter dan voor zijn run.

Nish

Het was weer even wennen aan elkaar, al voelde het snel al weer als vanouds en daar was Nish wel blij om. Tijdens het gamen leunde Yrla af en toe tegen hem aan, maar ook dat was niet nieuw. Ze spraken verder niet echt over hun gevoelens of wat ze ermee wilden. Yrla wist dat waarschijnlijk niet en Nish… Nou ja, die was dat ook wel gewend. Kris en Onyx hadden dat destijds ook niet echt geweten en het was in elk geval een geruststelling dat hij nu geen tweede keuze was. En als er verder niets van kwam, dan wist hij niet of hij dat echt rampzalig vond. Zolang ze maar gewoon vrienden konden blijven.
      Zo tegen tienen had Nish droge ogen van het kijken naar het scherm en wreef eroverheen. ‘Ik denk dat ik mijn bed maar eens moet opzoeken.’
      Welk bed hij daarmee bedoelde wist hij niet echt. Het kon hem eigenlijk niet zoveel schelen of hij bij zijn ene of andere beste vriend sliep en het meeste ongemak was bij Nish wel geweken. De voornaamste reden dat hij echter niet meteen bij Damon was gaan slapen, was omdat hij bang was dat Zebediah hem eerder zou vinden, maar die angst was ook wel gesluimerd nu Damon ervoor had gezorgd dat die gast bijna bewusteloos raakte én nog eens amper sliep. Hij dacht niet dat Zebediah zijn gezicht daar nog eens zou laten zien.

Yrla

Yrla knikte. Waarschijnlijk zou Nish teruggaan naar Damon, maar gek genoeg had hij daar minder moeite mee dan de afgelopen twee dagen. Al brandde er misschien nog ergens een tikkeltje jaloezie, Nish had gezegd dat er niets tussen hen was, dus dat moest hij maar geloven. Toch merkte hij dat hij het ergens jammer vond als Nish zou vertrekken, maar misschien.. misschien kwam dat wel weer. Hij vroeg zich alleen af of Nish nog een beetje ruimte nodig had, maar hij had zo'n vermoeden van niet.
      Yrla werd alleen al een beetje nerveus van het idee dat ze misschien nu wel afscheid van elkaar namen. Was het goed als ze gewoon alleen doei tegen elkaar zeiden of werd er nu van hem verwacht Nish een kus te geven, of zoiets. De hele avond waren er verschillende stroomschokjes door zijn lichaam heen geschoten van de aanrakingen met Nish, al waren die uiteindelijk ook tevreden weer gaan liggen.
      ”Uhm, ja. Lijkt me een goed plan.” Moest hij nu dan vragen wanneer ze elkaar weer zagen of lieten ze dat gewoon op hun beloop? Yrla moest een zucht onderdrukken. Wanneer waren dingen ineens zo ingewikkeld geworden?
      De jongen kroop over het bed naar de console om die uit te zetten en nam de controller van Nish over om hem op te ruimen. Daarna keek hij over zijn schouder naar Nish, gunde hem een glimlach omdat hij even niet wist wat hij moest zeggen.

Nish

‘M’n toiletspullen enzo liggen nog bij Damon,’ zei Nish, die uiteindelijk besloot dat het het minst ongemakkelijk was alshij gewoon terugging naar deze kamer. Maar dat kon ook best een dag later. ‘Dus anders –’
      Er werd op de deur geklopt, waarna die openging voor er iemand kon reageren
      Safira stond in de opening, met een hand op haar heup. Nish’ ogen vielen bijna uit hun kassen toen ze enkel gekleed bleek in donkerrode lingerie. Zodra haar blik die van hem kruiste, verkilden haar ogen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla keek nieuwsgierig langs Nish heen wie er daar in de deuropening stond. Toen hij Safira zag staan, in alleen een donkerrood lingeriesetje, voelde hij het schaamrood naar zijn kaken stijgen. Hij had die dag geen moment meer aan Safira gedacht of wat ze de afgelopen dagen hadden uitgespookt.
      Nish kon vast ook wel raden wat ze kwam doen en Yrla boog in opeens ontzettende schaamte zijn hoofd en keek naar zijn vingers. Het schuldgevoel dat hem de afgelopen dagen hem al achtervolgde, kwam nu ineens keihard omhoog zetten.

Nish

Nish keek even tussen de twee heen en weer. Blijkbaar waren hun dates inmiddels in iets anders veranderd. Nish wist niet echt wat hij ervan moest denken. Was het een vlucht geweest van Yrla’s gevoelens? Net zoals Onyx afleiding bij hem had gezocht nadat Jester zijn hart gebroken had? Niet helemaal hetzelfde natuurlijk, maar goed.
      En wat als hij hier nu niet in de kamer was geweest? Had Yrla haar dan bij zich in bed genomen? Gebeurde dat alsnog, als hij nu wegliep? Hij stuurde haar in elk geval niet weg.
      ‘Ik slaap hier weer,’ zei Nish. ‘Dus als jullie samen willen rollenbollen, moeten jullie dat maar ergens anders doen.’

Yrla

Yrla voelde gewoon dat de twee personen in de kamer afwachtend naar hem keken. Het voelde meteen alsof hij een keuze tussen de twee moest maken. En hoewel zijn hoofd nog allerlei vraagtekens zette bij wat dit nu was met Nish, sprong alleen bij die laatste zijn hart op. Misschien gooide hij nu wel compleet zijn eigen ogen in, maar dat was het risico dat hij dan maar nam.
      Yrla kuchte even ongemakkelijk en kwam toen ik beweging. Hij liep langs Nish heen naar de deuropening, zich schrap zettend op een hele hoop woede, en nam toen de deur in zijn handen.
      ”Ik denk dat het beter is als je gaat,” zei hij zacht tegen Safira.

Safira

Safira fronste haar wenkbrauwen. Wat was dit nou weer? Yrla kwam al een paar nachten bij haar aankloppen en nu stond zij hier en dacht hij haar zomaar te kunnen wegsturen?
      ‘Je komt toch wel mee?’

Yrla

”Nee.”

Safira
Verward keek Safira aan. 'Hoezo niet?' Ze keek de kamer rond, maar het tvscherm was uit en het zag er niet naar uit dat ze hen verder ergens bij gestoord had.

Yrla

Hoezo niet? Tja, er stond nu eenmaal een jongen achter hem die hij leuker vond en met wie hij dingen niet wilde verpesten door zijn lul achterna te lopen. Plus, daarnaast was de behoefte om bovenop Safira te kruipen compleet verdwenen. Hij had zijn gevoelens uitgesproken, hij hoefde er niet meer tegen te vechten of ze te vergeten. Ze mochten er gewoon zijn. En dus kon hij zich ook niet voorstellen dat hij ooit weer bovenop het meisje klom.
      ”Geen behoefte aan,” zei hij schouderophalend. Yrla vond het maar niets, werd zelfs een beetje nerveus van dit. Waar hij eerder geen moeite had met de complete klootzak te zijn, was dat toch wel ergens veranderd. En juist die complete klootzak had hij nodig. Dus haalde hij even diep adem en trok een mondhoek op. “Het is klaar, Safira. Whatever dit ook was.”
      Yrla sloot rustig de deur en aarzelde of hij die even in het slot moest draaien. Dat deed hij uiteindelijk toch, aangezien hij niet veel vertrouwen had in het meisje en hij geen Safira op zijn nek wilde. Hij zuchtte diep, dit was nu niet het gedeelte van zijn oude ik dat hij miste. Hij had genoeg meisjes op deze manier laten zitten, al was dit wel de eerste keer dat hij zich er toch wel rot onder voelde. Maar hij was dan ook zelf de sukkel geweest die aan haar toegegeven had.
      Met een verontschuldigde glimlach draaide hij zich om naar Nish - Nish die natuurlijk alles meegekregen had… Probably vond hij hem ook een klootzak. Yrla grijnsde pijnlijk. “Misschien… is het niet verkeerd dat je nog een nachtje bij Damon slaapt vannacht, want ik weet zeker dat ik morgenochtend dood ben.” Yrla haalde een hand door zijn haar heen en voelde het schaamrood zijn wangen kleuren. Hij stuurde Nish liever niet naar Damon, maar wilde ook niet dat Safira hem iets aandeed.

Nish

Nish voelde zich enorm ongemakkelijk door de hele situatie. Sowieso door Safira daar out of the blue te zien staan, maar hoe Yrla reageerde vond hij toch ook wel heftig. Hij had gedacht dat ze met elkaar bevriend waren en de manier waarop hij er nu een punt achter zette, gaf hem een wee gevoel in zijn maag. Stel dat Yrla het wel met hem wilde proberen en het werkte niet – gedroeg hij zich dan ook als zo’n eikel? Hij kende deze kant van zijn vriend helemaal niet.
      ‘Ja… oké dan.’ Veel meer wist hij ook niet te zeggen. Hij streek door zijn haar. ‘Ik weet dat deze hele situatie wat ongemakkelijk is… maar dit verdient ze ook niet echt toch? Ik dacht dat jullie toch ook een soort van vrienden waren geworden de afgelopen twee weken.’

Yrla

Yrla haalde zijn schouders op, liet zich zakken langs de deur en ging daar zitten. Zuchtend wreef hij in zijn gezicht. Hij had het weer eens goed verkloot. “Het enige waar ze volgens mij geïnteresseerd in is, is mijn lul. En ik ben gewoon zo stom geweest me in te geven met haar. Dat had ik gewoon nooit moeten doen.” Hij keek even op naar Nish, besloot maar gewoon eerlijk te zijn. “Ik probeerde… Te vergeten wat ik voelde, en daar wel iets te voelen. Dat leek me beter. Voor ons allebei.”
      Hij keek weer naar zijn handen en zuchtte. Hij voelde zich ontzettend schuldig. “Safira is een aardige meid, en natuurlijk verdient ze dit niet, maar ze kan me beter haten dan dat ik haar aan het lijntje hou. Dan is ze sneller over me heen.” Yrla wreef even over zijn gezicht. Spijt was duidelijk ervanaf te lezen. “Ik ben gewoon een klootzak.” Yrla lachte even spottend om zichzelf en zuchtte daarna diep. Hij Had gehoopt dit soort streken achter zich gelaten te hebben, maar de eerste de beste meid die zich aanbood in zijn slechte periode lag hij zo weer bovenop.

Nish

Nish wist niet meteen een goed antwoord. Ten eerste vond hij Safira natuurlijk helemaal niet zo’n aangenaam mens, al kwam dat vooral doordat ze een hekel aan hem had. Dat had waarschijnlijk te maken met hoe hij Fox in het verleden behandeld had en nou ja, dat kon hij haar niet echt kwalijk nemen. Hij wist daarnaast ook niet of het zin had om nog met haar te praten.
      ‘Wil je niet… vrienden met haar blijven ofzo?’ Aangezien Yrla zelf had aangegeven dat hij er daar niet echt veel van had. Als hij wel met Safira bevriend wilde blijven, leek het hem beter als dit niet ging woekeren. En als Yrla daar geen behoefte aan had… Nou ja, dan niet.

Yrla

”Oh.. Ik heb dat geprobeerd, een paar keer. Liep nooit goed af.” Yrla legde zijn hoofd tegen het hout van de deur aan. Verdomme, wat moest Nish nu wel niet van hem denken? Nish had weinig meegemaakt van zijn oude Ik en nu presenteerde hij hem op een blaadje aan zijn vriend. Al hoopte hij ergens dat hij Nish ook een soort van duidelijk had gemaakt dat hij voor hem koos en niets met anderen te maken wilde hebben op het moment. Hopelijk had zijn oude Ik niet dingen veranderd aan hoe Nish over hem dacht.
      ”En zo goed bevriend zijn we nu ook weer niet. We hebben het twee keer gezellig gehad en dat was het. Misschien had het meer kunnen zijn als ik niet zo’n idioot was geweest en me mee had laten slepen.”
      Yrla trok een mondhoek op. “Als Safira wraak wil hierom, heeft ze het alle recht daartoe. Maar ik ga niet mezelf of haar voor liegen.”

Nish

‘Nou, wraak klinkt wel heel dramatisch,’ zei Nish hoofdschuddend. ‘Al weet je het maar nooit,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Dezi kon er ook nooit zo goed tegen om afgewezen te worden.’
      Zijn gedachten dwaalden even naar Yrla en Safira, innig verstrengeld in bed. Hij kreeg er toch een nare steek in zijn maag van. Moest hij… iets zeggen?
      ‘Ik weet… dat we nu niks zijn, ofzo. Behalve vrienden. En daar hoef je nu echt niet over na te denken, of je dat zou willen. Maar…’ Maar wat? Wil je het me wel vertellen als je wél weer met iemand het bed induikt? Wilde hij dat horen, dan? Of wilde hij vragen of Yrla dat vooral niet wilde zeggen? Hij zuchtte. ‘Nou ja, je weet hoe het voelde. Toen je dacht dat ik met Damon was. Dus ergens zou ik het wel fijn vinden als je pas weer met een ander gaat als we… dit… wat meer hebben uitgezocht?’
      Hij had toch het gevoel dat hij Yrla nu heel wat opgelegde en boog met warme wangen zijn hoofd.

Yrla

Yrla keek een beetje verbaasd naar Nish. Deze kant had hij nog nooit gezien van Nish en gek genoeg deed het hem goed om te weten dat hij niet de enige was die onzeker was over dingen.
      Grinnikend kwam hij overeind en liep naar Nish toe om naast hem te gaan zitten. “Ik dacht dat ik die ander net de deur wees? Niet echt netjes, dat geef ik toe. Ik raakte een beetje in de stress door de situatie. Maar ik stuur Safira echt niet weg voor mijn lol hoor.” Hij pakte Nish hand vast en keek hem even aan met een halve grijns en tikte hem iets aan met zijn schouder. “Misschien wilde ik ook wel een beetje laten zien aan deze… leuke jongen dat er voor mij op dit moment ook niemand anders is.” De woorden smaakten een beetje vreemd in zijn mond en kwamen er niet helemaal vlekkeloos uit, maar hij wist een glimlach op zijn gezicht te behouden.

Nish

Nish trok een mondhoek op. ‘Ik snap dat je haar wegstuurde, ik stond er met m’n neus bovenop. Maar dat wil niet zeggen dat die behoeftes er niet meer zijn of niet terugkomen. Als… weet ik veel, dit je stress oplevert.’ Hij keek even naar zijn hand in die van Yrla, wat onwennig voelde. Toch liet hij hem daar rusten. ‘Dus nou ja. Ik maak er liever afspraken over,’ zei hij schouderophalend. ‘We zijn allebei al eens de mist ingegaan wat grenzen aangeven of praten over onze gevoelens betreft, dus dat moeten we nu in elk geval beter doen.’

Yrla

”Met stress ren ik wel een rondje,” zei hij met opgetrokken mondhoek. Hij wilde ergens uitleggen waar het vandaan kwam, - de behoefte aan seks - maar wat had Nish eraan om het te weten? Die wilde vooral weten of hij het niet meer deed. Hij had het idee dat Nish dacht dat hij heel wat van hem vroeg, maar de afgelopen weken had hij ook prima zonder seks gekund, dus waarom nu niet? Hij had het niet echt gemist en nu zijn gevoelens eruit waren, zag hij het nut ervan ook niet in 'm, behalve dat het lekker was.
      Hij begreep Nish echter ergens wel . Op zich was het wel fijn als ze gewoon met elkaar konden praten of inderdaad iets afspraken. En hij begreep de vraag, zijn oude reputatie zei genoeg over hem en wat net met Safira gebeurd was, bewees wel dat zijn oude Ik nog niet helemaal weg was. “Zolang we dit uitzoeken, zal er geen ander zijn,” beloofde hij Nish. Hij kon het wel moeilijker maken dan dit, maar dat was wat Nish wilde horen.
      Yrla keek even weg van Nish. “Zou ik dan op mijn beurt mogen vragen of je dit nog heel even geheim wil houden van Onyx?” Yrla haalde een hand door zijn haar. “Ik weet dat ik zoiets eigenlijk niet mag vragen, maar Als hij het weet, weet waarschijnlijk het hele panther house het. En ik..” Yrla zocht even naar woorden, maar besloot toen voor dezelfde te kiezen als die van Nish. “Ik zou het fijn vinden als we dit iets meer hebben uitgezocht, voor de roddel rondgaat.”

Nish

'Dat is echt niet waar, Yr. Hij kan echt zijn mond wel houden over gevoelige zaken. Zeker als dat hem gevraagd wordt.' Hij keek even naar de deur, alsof hij zijn vriend zo zou kunnen zien. 'En ik denk dat hij die conclusie toch al snel trekt. Dan is de kans groot dat hij juist bepaalde opmerkingen maakt om te zien of hij gelijk heeft.'

Yrla

“Ook van Jester?” Vroeg Yrla met opgetrokken wenkbrauw. Ergens voelde hij onrust opkomen, alsof hij geen grip had op deze zaak. Als dit echt zo was, waar het op leek, dan wilde hij dit zelf zeggen. Tegen mensen. “Of van Adam die ik het leven zuur heb gemaakt om dezelfde reden?”
      Met dat Yrla aan de tijdreiziger dacht, schoten hem opeens weer de woorden binnen die de jongen hem verteld had. Dat hij in die andere tijdlijn samen was geweest met een jongen. Adam wist al dat hij op jongens viel, dreef het zelfs een stapje verder en als hij dat wist, wist Merrin het vast ook. En hij kon er donder op op zeggen dat Vienna het vast ook al wist, die kende hem beter dan wie dan ook. Maakte ze er laatst niet een opmerking erover?
      Gefrustreerd liet Yrla zich achterover zakken. “Wat maakt het ook uit? Blijkbaar weet iedereen het toch al…” Yrla verborg zijn gezicht in zijn handen. Zou Adam het aan meer mensen verteld hebben, als wraak? Daar zag hij de jongen nu ook weer niet voor aan.

Nish

‘Tja, verliefd worden op je kamergenoot is hier wel een dingetje hè?’ grinnikte Nish. ‘Ik denk eerlijk gezegd dat het echt niemand behalve mij wat kan schelen of je ook op jongens valt.’

Yrla

Yrla keek terug naar Nish met opgetrokken wenkbrauw. “Je hebt hier nog niet eens een week geslapen.” Yrla kwam overeind en gaf Nish een duw. ‘Had ik dat dan niet moeten doen?’ plaagde hij hem grijnzend. Hij liet Nish zijn woorden over hem heen gaan. Het voelde niet echt zo, dat het niemand wat kon schelen. Het kon hem wat schelen hoe mensen over hem dachten. Er liepen toch nog mensen zoals hij, die het smerig vonden. Al wist hij onderhand ook wel beter dat het pantherhouse er niet zo over dacht. Hun halve house was eigenlijk alles wat hij gehaat had, dus eigenljik maakte hij misschien er gek genoeg juist meer deel van uit op deze manier.
      ”Adam vertelde me dat hij in een soort andere tijdlijn was geweest, en dat ik daar met een jongen was geweest.” Yrla wist niet zo goed waarom hij dit hard op uitsprak. “Ik wilde er alleen nog niets van weten toen hij het zei.”

Nish

‘Ik ging naar hem toe, nadat jij kwaad op hem was geworden. Ik dacht dat het over mij ging. Eerst wilde die Adam niks zeggen, maar uiteindelijk gaf hij toe dat je in die andere tijdlijn een relatie met een jongen had. Al… voelde dat nog niet doorslaggevend genoeg om hoop te houden dat je dat in deze tijdlijn ook zou willen. Dat hele tijdlijngedoe… dat klonk überhaupt al zo enorm vaag.’ Hij trok een mondhoek op. ‘Al zei hij wel dat ik daar ook gevoelens voor je had. Alleen hadden we het daar nooit goed gemaakt.’ Hij grinnikte. ‘En nu blijkt dus dat er wél een mannelijke concurrent hier op school rondloopt waar ik dan toch wel retenieuwsgierig naar ben.’ Hij schoot in de lach. ‘Straks is het Fox.’

Yrla

Yrla trok een gezicht. Hij kon zich niet voorstellen dat hij samen met Fox zou zijn, hij zou zich uberhaupt niet kunnen voorstellen dat hij met iemand was.       “Gadver, wil je me nachtmerries bezorgen ofzo?” Yrla kwam weer overeind en gaf Nish een zet. Als hij in die andere tijdlijn niet samen was geweest met Nish, met wie dan wel? Yrla aarzelde even of hij dat wilde weten, maar besloot dat het misschien maar beter was als hij dat met rust liet.

Nish

Nish grinnikte. ‘Ik kan anders nog een hele reeks grotere verschrikkingen bedenken hoor. Wat dacht je bijvoorbeeld van Fire. Of Peter. Romeo. Oeh, of Zebediah!’

Yrla

Yrla gromde en sloeg zijn arm om Nish nek. Hij trok de jongen achterover op het bed en nam zijn hoofd in een houtgreep. “Neem dat terug,” zei hij met een brede grijns. “Ik weet dat ik een slechte smaak heb, maar zoo erg is het nu ook weer niet.”

Nish

‘Je hebt een fantastische smaak,’ grijnsde Nish. ‘Hooguit een brede smaak, dus er is niks om terug te nemen.’ Om aan de houdgreep te ontkomen, duwde hij Yrla’s arm een stuk omhoog en zette zijn tanden erin zodra dat lukte.

Yrla

Geschrokken trok Yrla zijn arm terug. “Nou, als je me probeert te koppelen aan Zebediah ga ik toch wel erg twijfelen aan mezelf.”

Safira
Woede kroop door haar heen door de manier waarop Yrla haar aan de kant had gezet. Zomaar, zonder uitleg. Hij had z’n seks gehad, nu verveelde ze hem blijkbaar? Zelfs dát had hij op een normale manier kunnen zeggen. Ze had gedacht dat ze vrienden waren. Dat hij oprecht wilde uitzoeken of het wat meer tussen hen kon worden. Ze klemde haar kiezen op elkaar, hoorde haar tanden knarsen. En ze hoorde nog veel meer, gegrinnik, stemmen. Alsof haar gehoor opeens beter werkte. Ze kneep haar ogen dicht. Opeens leek het wel alsof er ijs door haar aderen vloeide. En wat voelde dat lekker, en vertrouwd.
      Voor ze het wist, werd de kamer groter. Schubben gleden over haar huid en het was net alsof ze na een lange marathon op een heerlijk bed neer plofte. De kou omvatte haar als een warm bad en ze verwelkomende het, meer en meer kou, tot er een laag ijs over haar bed kroop, en over haar vloer en verder en verder tot het ongetwijfeld de hele bovenverdieping bedekte.

Nish

‘Nou ja, hij heeft er de gave voor,’ grinnikte Nish. Hij werkte zich overeind, maar liet zijn been over dat van Yrla liggen. Opeens was het alsof er een koude luchtstroom langskwam. Hij huiverde. Pas toen zag hij dat er iets over de grond kroop. Een paar tellen staarde hij ernaar. ‘Nou. Ik geloof dat ze wil dat we vannacht dicht tegen elkaar aan liggen.’

Yrla

Yrla voelde hoe de haren op zijn huid overeind gingen staan. Toen hij achterom keek, zag hij het ijs over de grond kruipen. Een steek van schuld ging door zijn maag. Hij begreep wel dat Safira boos was, en hoewel ze niet zo close waren geweest, voelde hij zich toch er kut onder. Dat was de reden dat hij het vroeger ook vaak maar bij een nacht hield, bij meerdere kwam gezeik.
      Yrla zuchtte even diep en schudde het gevoel zo veel mogelijk van zich af. Hij keek even om naar Nish en trok even kort zijn mondhoek op. Als Safira dumpen hem Nish zou opleveren, dan kwam hij hier wel overheen. “Kun je dat wel aan dan? Mijn hete lichaam naast de jouwe?” Yrla trok even zijn wenkbrauwen op en verbreedde zijn glimlach toch iets, proberend om niet te laten merken dat die opmerking hem nerveus maakte.

Nish

Nish trok een wenkbrauw op. ‘Wat een gedurfde praatjes. Wil je mijn zelfbeheersing testen?’

Yrla

Yrla wilde bijna vragen; heb je die dan? Maar bedacht zich net op tijd dat dat misschien niet de allerbeste vraag was in hun geval en slikte de vraag weg. “Dat ik ineens van voorkeur ben veranderd, wil niet zeggen dat ik het flirten ben verleerd.” Yrla kwam overeind, een halve grijns op zijn gezicht. Ergens in dit, was hij ook wel weer in zijn element, ook al was het onwennig omdat Nish een jongen was.
      ”Maar ja, als je niet wil. Dan kruip ik lekker in mijn eigen bed.” Yrla liet zich voorzichtig op de grond zakken. Direct voelde hij de grond onder hem glibberen. Hopelijk werd het niet veel erger dan dit, want hier doodvriezen leek hem ook niets.

Nish

Voor Yrla weg kon stappen, kwam Nish overeind, sloeg een arm om Yrla’s middel en trok hem terug op bed. ‘Nah. Tot nu toe heb ik je vooral zien blozen en stotteren, dus ik ben wel benieuwd naar die flirtskills van je.’ Hij grijnsde.

Yrla

Stotteren en blozen… Dat waren precies twee woorden die hij nooit verwacht had zichzelf mee te omschrijven. Nish arm om zijn middel lieten vlinders daar zachtjes op fladderen.
      ”Nah, ik flirt alleen met leuke mensen.” Yrla draaide zijn hoofd om en keek met een brede grijns naar zijn vriend.

Nish

Nish grijnsde terug. Hij liet één arm om Yrla heen rusten terwijl hij op zijn zij zakte en met zijn andere hand zijn hoofd ondersteunde. ‘Dus wat moet ik doen om in de categorie leuk te vallen?’

Yrla

”Me geen nachtmerries bezorgen,” kaatste hij vrijwel direct terug.

Nish

Grinnikend schudde hij zijn hoofd. ‘Nou, ik zal m’n best doen.’

---

It's never gonna happen, Guys.

Jester
Na de sprookjesachtige date die Onyx voor hen had georganiseerd in het bos, was de toon wel gezet. Niets mis met een leuke film of gamen, maar Jester vond het zijn beurt om het een beetje groots uit te pakken. Ondanks hun beste intenties zaten ze nog steeds hier vast op Experium en leek dat in de nabije toekomst niet te gaan veranderen, dus tussen het plannen van hun overleving door moest een mens af en toe ook even mogen ontspannen.
      Cue: sprookjes-date 2.0.
      Rond halfzes stak Jester grijnzend zijn hoofd om de hoek van hun slaapkamer. ‘He, hottie. Ben je d’r klaar voor?’

Onyx
‘Oh, zeker.’ Hij had zich verveeld vanmiddag. Gek eigenlijk, vroeger vermaakte hij zichzelf altijd in zijn eentje. Hij legde zijn gitaar weg en verliet de kamer.
      Hij dacht terug aan hoe afschuwelijk nerveus hij was geweest toen hij zelf een date voor Jester had georganiseerd. Het was nog niet eens zo lang geleden en ergens mocht het toch best gezegd worden dat het heel wat zei dat hij geen greintje spanning meer voelde.
      ‘Nou kleintje.’ Hij liet zijn hand in die van Jes glijden. ‘Ik ben benieuwd. Het is een wonder dat je hier nog tijd voor had met dat vrijgezellenfeest van morgen.’

Jester
‘Schijnbaar maken je planningsvaardigheden grote sprongen als je tegelijkertijd probeert een invasie tegen te houden,’ antwoordde Jester wijs. Hij gaf Onyx een kus. ‘Oké dan. Tijd om in te pakken. Ik hoorde uit betrouwbare bronnen dat je sinds kort over een zwembroek beschikt?’ Hij grijnsde. ‘Dat zie ik graag ook vanuit de eerste hand bewezen. Dus graaf je zwemspullen maar op, Scary Vibes. We gaan het zwembad onveilig maken.’

Onyx
‘Je zou toch denken dat een zwembroek na sluitingstijd wel overbodig is,’ antwoordde Onyx. ‘Al snap ik dat jij toch ook benieuwd bent naar een Onyx-in-zwembroek.’ Hij ging zijn kamer weer in graaide het ding uit zijn la met boxers.

Jester
Met hun zwemspullen onder de arm staken ze het terrein over naar het zwembad, waar hij de deur hielp herinneren dat het voor zo’n leuke date een uitzondering ging maken wat sluitingstijd en ‘op slot’ betrof. Een paar tellen later stonden ze binnen in de warmte van het donkere gebouw.
      Hand in hand nam Jester Onyx mee langs de kleedhokjes en naar het zwembad, dat verlicht was door wat snoeren kerstlichtjes op de grond langs de muren en her en der wat kaarsen. Uit de boombox van Gerrit klonk zachte relaxte muziek, en op een van de tafeltjes onder een deken stond hun avondeten alvast klaar—met dank aan Vienna’s goede connectie met Yara-de-voedselheks.
      Hij draaide zich afwachtend om naar zijn vriend, ineens toch stiekem een tikkeltje nerveus. ‘Tada.’

Onyx
Zachte muziek, een gedekte tafel en lichtsnoeren – een groter romantisch cliché was er waarschijnlijk niet. Tot voor kort had Onyx nooit, maar dan ook nóóit van zijn leven kunnen denken dat híj zoiets zou meemaken en dat het een kriebel laag door zijn maag zond. Hij wilde grijnzend zeggen dat Jes zich wel erg had uitgesloofd, maar dat klonk toch wat vreemd uit de mond van iemand die fucking Disney World had nagebouwd.
‘Nou – niet verkeerd,’ zei hij uiteindelijk. Zijn grijns was wat minder Onyx-achtig dan hij zou willen en hij pikte ook wel op dat Jes wat aan de zenuwachtige kant was. Dit was toch wat anders dan moorden beramen en mensen redden. Bijna alsof we twee normale mensen zijn. Hij schudde het ongemak van zich af en kneep in Jes’ hand. ‘Heb je zelf gekookt?’

Jester
‘Gezien mijn eigen kunsten niet veel verder gaan dan gebakken eieren, mag ik je geruststellen dat ik het gewoon uit de keuken heb genakt,’ antwoordde Jester lachend. ‘Wil je eerst eten of mag ik nu al genieten van het uitzicht op dat prachtige lichaam van je?’

Onyx
‘Valt dat niet te combineren?’ vroeg Onyx met wiebelende wenkbrauwen. ‘Iets met chocolademousse, ofzo?’

Jester
‘Wat heb jij toch ook heerlijke ideeën,’ vond Jester tevreden.

Onyx
‘Een en al heerlijkheid ben ik,’ zei hij met een knipoog. Hij liep naar de tafel toe en tilde het kleed op om te zien wat er onder lag. ‘Al is het zonde om dit koud te laten worden.’ Hij keek naar de stoel. ‘Ga je nog galant mijn stoel naar achter trekken?’

Jester
Gedienstig liep hij achter zijn vriend aan en trok de plastic stoel voor hem naar achteren, en zodra Onyx zat maakte hij nog even uitgebreid gebruik van de gelegenheid nu Onyx’ nek zich zo heerlijk binnen zoen-bereik bevond.
      Onder de deken was het eten heerlijk warm gebleven en voor een random vrijdagavond was het ook nog bijzonder goed te kanen. Terwijl het licht buiten steeds verder afzwakte en met de muziek op de achtergrond was het veruit een van de meest gezellige maaltijden ooit. Ze hadden het niet over de problemen die ondertussen dooretterden. Vanavond was even alleen voor hen, voor flirty opmerkingen en complimentjes, en uitdagend oogcontact waardoor Jester’s raceautootjes er joelend vandoor scheurden.

Onyx
Even verdween Experium, waren alleen Jes en hij er, in het zwembad, met niemand die hen in de gaten hield en geen oneindige partijen donderwolken die boven hun hoofd dreven. Omdat ze nu eenmaal slecht waren in níét competitieve dingen doen, deden ze verschillende wedstrijdjes in het zwembad met natuurlijk zeer (on)gepaste beloningen en uiteindelijk trokken ze zich terug in de hot tub, waar ze hun best deden om de temperatuur nog een beetje extra te laten stijgen.
      Onyx drukte een kus tegen Jesters schouder, die tegen hem aan leunde. Hij voelde zich rozig en merkwaardig tevreden en probeerde zich een voorstelling te maken van hoe hun leven er samen buiten Experium zou uitzien. ‘Ik wil wel zo’n bad als dit, als we een eigen huis hebben,’ mompelde hij slaperig.

Jester
Jester humde bevestigend als antwoord. ‘Ik ook. Met van die kleur-wisselende lampjes.’

Onyx
‘Voor een jaren tachtig discovibe? Hmm. Eens per jaar kan ik nog wel aan.’

Jester
‘In dat geval lobby ik ook voor een stereoset,' zei Jester, die een uitgebreide karaoke sessie met de akoestiek van een badkamer wel zag zitten. Hij grijnsde naar zijn vriend en kwam wat overeind om zijn iNet van de rand te plukken. De ontspannen achtergrondmuziek werd vervangen door een lage, uitdagende bas en een …suggestief ritme. ‘Heel handig voor momenten zoals deze,’ legde hij uit. Hij schoof zijn iNet weer buiten het bereik van het water en draaide zich naar Onyx om.

Onyx
Onyx grinnikte zacht. ‘Daar valt niets tegen in te brengen.’
Jesters ogen leken een tikkeltje donkerder dan normaal en hij voelde zijn huid zinderen toen Jes’ hand over zijn been gleed op het moment dat hij zich naar Jes toe boog om hem te zoenen.

Jester
Hij klom bij zijn vriend op schoot, en koele lucht sloeg tegen zijn huid aan waar het hete water hem niet meer raakte. Jester begroef zijn vingers in Onyx’ natte haren en beet zachtjes in zijn onderlip. ‘Ik hou van je,’ fluisterde hij tegen Onyx’ lippen, terwijl hij de jongen gretig dichter tegen zich aan trok.

Onyx
Onyx liet zijn armen om Jes heen glijden en herhaalde de woorden voor hij zich in een kus verloor die hij nooit meer wilde eindigen.

[ bericht aangepast op 27 april 2024 - 20:11 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Yrla
Toch wel lichtelijk nerveus klopte Yrla aan bij de deur van Fox en Kris. HIj hoopte maar dat de jongen er was, niet op het moment iets aan het doen was met Kris en dat Safira niet precies nu uit haar kamer kwam, want dat was recept voor drama.
      In zijn linkerhand had hij een fles mede. Hij wist ook wel dat Fox gegrapt had afgelopen maandag dat hij het goed kon maken met een fles mede, maar Yrla had zich de hele week al rot gevoeld. Tegenover fox, en Fersephone, zelfs tegenover Fire. Hij was zelfs op de Lions leider afgestapt deze week, om zijn excuses aan te bieden. Yrla was absoluut geen fan van de jongen, maar hij had voor zijn gevoel niet anders gekund. Fire had nogal lauw gereageerd erop, en dus was Yrla snel maar weer akward vertrokken.
      Maar dit kleine gebaar kon hij nog wel doen, als het hem iets zou opvrolijken en hopelijk iets van het schuldgevoel zou wegnemen. Van Zebediah had hij niets meer gehoord, sinds hij hem woensdag gezien had. Ergens brandde de hoop nog dat de jongen Fersephone had gevonden, maar als dat al zo was, liet hij er niets over los.
      Aan de andere kant van de deur klonk het woordje ‘binnen’. Haast nerveus stapte Yrla na het openen van de deur naar binnen. Fox was - gelukkig! - alleen. Veel opgeluchter nu hij wist dat Kris er niet was, zat er een kleine grijns op zijn gezicht. “Zoals beloofd. Volgens mij komt die vandaag wel goed uit.” Hij stak de fles mede naar Fox toe, in de hoop dat de jongen hem aannam en ze er misschien achteraf hier een klein beetje om konden lachen.

Fox
‘Een fles mede komt elke dag goed uit,’ zei Fox lachend. Hij pakte de fles aan. ‘Maar waarom vandaag? Heb ik Experiums nieuwste griezelactiviteit gemist? Menselijke piñata’s slaan?’

Yrla
Shit. Fox wist natuurlijk niet dat er vanavond een feestje was, dat was natuurlijk de bedoeling van een vrijgezellenfeest. Daar had hij helemaal niet bij stilgestaan, want hij had er nu ook niet echt eentje verwacht. “Omdat je deze nog van me te goed had, en we een soort van vieren dat ik naar je heb geluisterd,” zei hij met een halve grijns, hopend dat deze smoes een redelijke was. “Dat is toch wel een feestje waard.”

Fox
‘Je hebt naar mij geluisterd? Nou, daar hoor ik graag meer over!’

Yrla
Ai. Dit was nu ook weer niet waar hij met de jongen over wilde hebben, en heel stiekem misschien ook wel. Want hij had geen idee wat nu. Hij had nog nooit een relatie gehad en nooit gehad dat iemand… hem ook leuk vond op die manier. Zeker niet iemand van hetzelfde geslacht. Dat Nish hem leuk vond, klonk nog altijd een beetje onwennig, al voelde zijn eigen gevoelens ook nog onwennig. Dus misschien had het wat meer tijd nodig. Misschien ook wel niet en was hij gewoon een te grote lafaard om echt eraan toe te geven. Ergens was hij nog altijd bang het te verpesten met Nish, zelfs nu Nish benadrukt had dat hij niet zomaar hem aan de kant zou zetten. Maar dit was toch wel een nieuwe dimensie… in hun vriendschap.
      Dus.. Wat nu? Fox leek dat vast wel te weten als hij echt ging trouwen met Kris. Bij hem leek dit heel gemakkelijk te gaan, gewoon heel… natuurlijk ofzo. Dus hopelijk had hij iets waardoor dat voor Yrla ook meer zo ging voelen.
      ”Wel, uhm… Ik heb Nish verteld dat…” Yrla haalde een hand door zijn haar heen, een lichte blos op zijn wangen. “Nou ja, je weet wat ik gezegd heb.”

Fox
‘Woah!’ Fox sprong op – hij kon de fles mede nog net redden die in zijn schoot had gelegen. ‘Nee echt? En hij vindt jou ook leuk hè? Ha! Ik wist het! Jullie zijn net een kuise versie van Onyx en Jester.’

Yrla
“Je wist dat?” vroeg hij verbaasd aan Fox. Had Fox bepaalde voorkennis gehad die hij niet had gehad? “Hoe dan?” vroeg hij nieuwsgierig. Hij vroeg zich af wat hij gemist had, of hij het eerder had kunnen weten in plaats van verrast te zijn door zowel zijn eigen gevoelens als die van Nish.

Fox
‘Het spat er gewoon vanaf. Gewoon – vanaf het begin al. Jullie zitten altijd dichter bij elkaar dan nodig, laatst legde je je fucking hand op zijn been zonder dat je het volgens mij doorhad,’ hij lachte, ‘en altijd als ik er een opmerking over maakte tegen een van jullie begonnen jullie te blozen en te mompelen en vooral te zeggen dat het niet zo was.’ Hij grijnsde. ‘Nou, deze jongen houd je niet voor de gek hoor!’ Hij plofte weer op het bed neer en begon de fles open te maken. ‘Dus proost! Kan ie een beetje lekker zoenen?’

Yrla
Yrla werd een beetje ongemakkelijk van Fox woorden. Was het echt zo… overduidelijk geweest? Hij had zelf het nauwelijks nog in de gaten gehad, kon hij er dan al naar handelen? “Ik…” Hij werd een beetje ongemakkelijk door de vraag van Fox. “We hebben nog niet…” gezoend? Zelfs het woord uitspreken zorgde voor een blos op zijn wangen en hij wist niet waarom hij zo raar deed rond deze woorden.
      Met meiden was alles zoveel makkelijker geweest en nu het ertoe deed, leek het wel alsof hij alles was vergeten hoe hij dat moest doen en mocht doen.

Fox
Fox grinnikte om Yrla’s ongemak en nam een slok. ‘Best cute, dit. Wie had dat nou van onze vrouwenverslinder verwacht.’ Hij vouwde zijn benen onder zich. ‘Nog niet gezoend dus. Wacht je op het ideale moment? Tussen de rozenblaadjes?’ Hij wiebelde zijn wenkbrauwen. ‘Ben je een beetje romantisch?’

Yrla
Yrla trok een wenkbrauw op naar de jongen naast hem. Het liefst had hij hem een klap gegeven, maar op dat niveau zaten zij totaal niet. Ze hadden gewoon nog niet gezoend… Omdat dat toch wel eng was, alsof ze daarmee een weg insloegen waarna hij niet meer terug kon. Hij haalde dan ook een beetje ongemakkelijk zijn schouders op. “Denk het niet.” Hij had romantiek met wat meiden geprobeerd, maar vaak resulteerde het erin dat hij de lompe boer was. Maar hij had romantiek nooit ook echt nodig gehad. Zijn woorden hadden het vaak wel voor hem gedaan. Hij vond het ook niet echt iets aan.. Of zoiets.
      “Moet dat dan?” Yrla zijn gezicht betrok. Hij zat nu er niet echt op te wachten om echt iets romantisch met Nish te gaan doen. Dat leek hem alleen maar… ongemakkelijk en verschrikkelijk.

Fox
‘Niet romantisch dus.’ Fox schoot in de lach bij het zien van Yrla’s gezicht. ‘Nee, natuurlijk hoeft dat niet. Ik hou nou eenmaal van smeuïge verhalen. Ik vind het leuk. Maar goed, Fire is volgens mij ook zo romantisch als een steen en dat werkte ook met Fersephone.’
Werkte. Juist. Niet de meest tactische opmerking.
‘Jullie vinden er vast je eigen weg in.’

Yrla
Yrla zijn gezicht betrok toen hij Fox Fire en Ferspehone hoorde noemen. Hij snapte nog steeds niet wat het meisje in die ontzettend, saaie drol zag. Dat ging hij niet worden toch als hij niets romantisch deed richting Nish? Saai was ook niet goed, en hij wist zeker dat Nish dan snel op hem uitgekeken was.
      Maar hij had dan ook geen idee hoe hij het wel aan moest pakken. Zomaar Nish vanuit het niets zoenen ging ook niet toch? Hij wist daarnaast nog steeds niet of hij dat ook wel wilde, dat hun vriendschap veranderde van wat ze nu hadden in…meer?
      Opnieuw haalde hij een hand door zijn haar heen. Een beschamend glimlachje lag op zijn gezicht. “Het lijkt alleen nu wel alsof ik alles vergeten ben hoe ik.. dit moet doen zeg maar,” gaf hij toe aan Fox. “Nu het… er toe doet.”

Fox
Er brandde een plagerige opmerking op zijn lippen, maar hij besloot toch een wat serieuzer pad in te slaan. Want dat hij zijn gevoelens aan Nish had opgebiecht, betekende nog niet dat hij klaar was om uit de kast te komen. ‘Weet je al of je een relatie met hem zou willen?’

Yrla
Een relatie? Dat idee liet hem nog steeds in schrik opspringen. Hij had zichzelf nooit echt gezien als relatiemateriaal, dus waarom zou het nu anders zijn met Nish. Hij haalde dan ook zijn schouders op. “Ik heb geen idee. Ik denk…” Yrla aarzelde of hij de woorden uit wilde spreken, maar goed. Ergens was hij ook wel een soort van met deze vraag bij Fox was gekomen. “Ik denk ook dat ik niet zo goed weet wat dat is.. een relatie.”
      Yrla keek even over zijn schouder. “Dezi is daar denk ik niet echt het goede… voorbeeld in?” grijnsde hij.

Fox
‘Nou ik heb ervaring met een fantastische relatie en een enorm toxische relatie en dat is inderdaad nog al een verschil.’ Fox nam een slok uit de fles en gaf hem aan Yrla. ‘Maar jullie zijn vet goeie vrienden. Dus het lijkt me dat er eigenlijk maar weinig voor jullie veranderd, behalve dat je met elkaar zoent enzo – en met niemand anders.’ Hij grijnsde. ‘En dat je wil dat anderen weten dat Nish off-limits is, voor het geval Damon toch weer honger krijgt.’

Yrla
Yrla keek in eerste instantie verbaasd naar de fles mede die hij in zijn handen kreeg gedrukt. Hij was eigenlijk niet van plan hem samen met Fox op te drinken, maar hij durfde de slok ook niet te weigeren. Zijn gezicht betrok even toen het zoete spul door zijn keel gleed, hem iets te zoet, maar deed vrolijk de fles weer terug geven.
      Yrla dacht na over Fox laatste woorden. Hij kon nog niet helemaal voorstellen dat hij ook met Nish zou zoenen, maar ze hadden wel een soort van afgesproken dat ze niet met andere mensen wat zouden doen. Betekende dat… dat hij stiekem al een relatie had met Nish? Yrla schudde een beetje verward zijn hoofd. Dit gedoe was maar ingewikkeld.
      Bij het horen van Damon zijn naam vertrokken zijn ogen en wenkbrauwen tot een lichte woede, en voelde hij een golf van jaloezie door zijn maag trekken. Het verraste hem iets, maar als Fox over Damon begon, wilde Yrla niets liever dan keihard roepen dat Nish zeer off-limits was en bij hem hoorde. Die gedachte liet hem dan ook weer blozen en ongemakkelijk voelen. “Ik vind dit maar ingewikkeld,” zei hij, terwijl hij achter zijn oren krabte. “Maar als Damon nog een keer aan Nish zit, schiet ik hem naar de maan.”

Fox
Fox grijnsde. Check. Als ze nog een duwtje in de rug nodig leken te hebben, wist hij dat hij de dementor moest inschakelen. ‘Je bent er volgens mij echt veel te veel over aan het nadenken. Denk je dat ik wist wat een relatie inhield toen ik zestien was? We zijn nu zes jaar verder en wij hebben ook nog steeds dingen waar we aan moeten werken.’

Yrla
Deed hij dat? Overdacht hij dit veel te erg? Misschien kwam het wel omdat iedereen om hem heen nu ineens een succesvolle relatie leek te hebben en hij geen flauw benul had wat je precies moest doen om daar te komen. Maar als hij Fox zo hoorde, waren ze gewoon vrienden met benefits, en dan natuurlijk alleen een persoon. Friens met benefits kon hij best doen toch? Hij had er meerdere gehad.
      Al voelde het ook weer niet goed om Nish zo te noemen. Het voelde zelfs heel verkeerd dat hij er zo over dacht, maar waarom wist hij ook niet zo goed. Hij moest het maar gewoon laten gebeuren. Al was hij dan ook wel weer bang dat er juist niets gebeurde, omdat hij dingen teveel over na dacht en hij nooit tot die zoen zou komen. Als hij die al wilde.
      Yrla kreunde door zijn gedachten. Het opbiechten van zijn gevoelens had het niet perse makkelijker gemaakt. Hij bleef maar heen en weer pingpongen tussen dat hij er wel wat mee wilde doen en het doodeng eigenlijk vond om er iets mee te doen. Maar die woorden durfde hij niet uit te spreken naar Fox.
      Hij keek naar de fles in zijn handen. “Misschien moet ik mezelf maar gewoon een beetje moed indrinken,” zei hij al grappend. “Al kan ik dan wel een hele doos van dit gebruiken voor dat een beetje effect heeft.”

Fox
‘Heb jij zo’n hoge tolerantie? Damn. Ik ben al kacheltje lam na nog twee slokken.’ Hij sloot de fles af. ‘Dus laat ik er maar even mee stoppen, al drinkt dit weg als limonade. Maar goed – ik kan bij Cherry best een flesje met extra veel alcohol halen. Al is alcohol soms ook het recept voor ellende. Want eh, naja. Jullie hebben ook al een geschiedenis met alcohol. Misschien moeten we gewoon weer een feestje organiseren en lekker veel meeslepende lovesongs spelen. En anders wordt het gewoon tijd voor het klassieke Truth or Dare!’

Yrla
Yrla stootte even een korte lach eruit. “Onze eerste zoen was een dare. Dus zou kunnen.” Hoewel hij op het bankje toen met truth or dare hun zoen bijna niet kon herinneren, bracht het nu hij er opnieuw aan dacht toch gevoelens omhoog. Of hij die gevoelens toen ook voelde, wist hij niet. Maar het voelde in ieder geval niet meer zo naar als het jaren had gedaan. Hij schaamde zich niet meer voor de herinnering, hij deinsde er ook niet meer van terug. Dat was al heel wat.

Fox
‘Hè? Dus jullie hebben al wel gezoend?’ Een paar tellen gingen voorbij voor hij dacht te weten hoe de vork in de steel zat. ‘Ah, op een van die topfeestjes van een paar geleden zeker?’

Yrla
Yrla haalde beschaamd een hand door zijn haren heen. Dit had hij nog nooit aan iemand toegegeven. “Ja,” zei hij zacht. Toen had Nish zelf het inititatief genomen en het absoluut niet verschrikkelijk gevonden. Dus waarom zou hij dat nu wel vinden? Het was niet dat… Het was niet dat als hij nu weer deze grens over ging dat het weer meteen helemaal uit de hand zou lopen. Toch?

Fox
‘En dat leek dus nergens naar? Nou ja, hij heeft kunnen oefenen,’ zei Fox met een grijns. ‘En jij ook.’

Yrla
Yrla keek naar Fox en schoot om een of andere reden toch in de lach. Hij keek even naar Fox. “Thanks, ik…” Het lukte hem niet om zijn zin af te maken, want opeens stond Kris in de deuropening. Yrla was direct zijn woorden vergeten. Een lichte angst ging door zijn lichaam heen. “Ik laat jullie wel weer alleen.” Alsof hij gestoken was door een bij schoot hij overeind en wurmde zich een beetje onhandig langs Kris heen de gang op.
      De jongen vluchtte gauw terug naar zijn kamer, waar Nish op zijn bed zat te zappen. Hij had net tegen de jongen gezegd dat hij even vlug naar Fox zou gaan, maar dat had toch iets langer geduurd dan gedacht. Er zou niet zoveel veranderen, had Fox gezegd. Hij moest er dan ook niet zo moeilijk over doen. “Wat - uhm - gaan we doen vanmiddag?” vroeg hij de jongen. Ergens was Yrla nerveus, waar hij niet zo goed van wist waar dat vandaan kwam. Dit ging gewoon normaal, zoals altijd. Met iets extra’s. Dat kon hij best.

Nish
‘Ik was eigenlijk van plan heel saai geschiedenis te gaan maken, want ik loop flink achter.’ Hij trok een gezicht. ‘Zou me niet verbazen als we daar straks ook een schokband voor omkrijgen.’

Yrla
Yrla zijn gezicht betrok. Huiswerk Absoluut niet zijn favoriet, maar als hij eerlijk was, had hij ook nog wat liggen. “Samen naar de bibliotheek dan maar?” stelde hij voor met een zucht. Normaal maakte hij nooit huiswerk, al had hij de laatste tijd wel gemoeten nu hij het niet meer af kon dwingen bij Merrin. Maar als Nish gelijk had, nog een schok van die band was iets waar hij absoluut niet op zat te wachten.
      Ze pakten allebei hun tas met spullen. Yrla was als eerste bij de deur. Zijn hand lag al op de klink, terwijl hij achterom keek naar Nish. Nish stond vlak achter hem en keek afwachtend naar hem. Hij moest iets doen. Wat zou hij normaal gedaan hebben, als Nish een van de meiden was geweest die hij versierde?
      Yrla greep Nish maar bij zijn zij en trok hem tegen zich aan. Het was ietwat onwennig aangezien Nish een stuk groter was dan de meiden waarmee hij normaal flirtte, waardoor ze nu op gelijke ooghoogte waren. Hij zette een grijns op, leunde iets dichter naar Nish, terwijl hij Nish aankeek. Gewoon doen. “Wat motivatie nodig voor we gaan?”

Nish
Nish was nog niet helemaal aan de ‘we vinden elkaar leuk’-situatie gewend – het had vannochtend eerder een droom geleken – en toen Yrla hem opeens zijdelings tegen zich aan trok, sloeg zijn hart een slag over. ‘Nou, ik kan alle motivatie gebruiken die er is,’ zei Nish met een scheve grijns en zijn ademhaling haperde even door de speelse blik in Yrla’s ogen.

Yrla
Hij kon Nish nu niet teleurstellen toch? Nerveus slikte Yrla een keer en bracht daarna zijn hand omhoog. Hij ving Nish kin met zijn hand. De stoppels kriebelden over zijn huid, iets wat lichtelijk onwennig voor hem aan voelde. “Wat dacht je van een van deze, als we straks klaar zijn?” Yrla liet zijn lippen vlak voor die van Nish hangen en vroeg zich af of hij Nish een voorproefje zou geven of dat hij hem echt zou plagen en zich nu terug zou trekken.

Nish
‘Jij denkt dat ik me dan echt kan concenteren op die doodsaaie geschiedenisstof?’ Yrla was zo dichtbij dat zijn ademhaling langs zijn lippen streek en bijna zijn eigen adem afkapte. Hij keek in Yrla’s blauwe ogen. ‘Dan denk ik alleen maar aan hoe zacht je lippen zullen zijn, hoe je haren tussen mijn vingers voelen…’ Zijn hart hamerde zwaar in zijn borstkas, zijn vingers jeukten om hem aan te raken. Fuck it. Hij streek door Yrla’s haar, trok hem nog net iets dichterbij zodat zijn lippen die van Yrla raakten en hij een vastberaden, maar korte kus gaf, zodat hij verder initatief aan zijn vriend kon overlaten.

Yrla
Nish zijn antwoord en zijn plots korte kus brachten Yrla een beetje van zijn stuk. Zo had het niet moeten gaan, hij… Knipperend met zijn ogen keek Yrla naar zijn vriend. Er was nog nooit iemand geweest die zulke woorden tegen hem uitgesproken had, of van wie zijn hart al een sprong maakte bij zo’n kort aanraken. De kus was veel te kort naar zijn zin geweest, hij had hem zelfs een beetje overrompeld. Dat… dat gebeurde hem nooit.
      Nish was nog zo dichtbij. Hij kon… Voor hij het wist had Yrla zijn lippen alweer op die van Nish staan, dit keer een langere kus eisend. Yrla vergat totaal dat hij Nish had willen plagen, dat ze eigenlijk huiswerk gingen doen. Hij wilde gewoon.. Nish heel dichtbij zich hebben.
      Toen hij Nish lippen losliet, keek hij zijn vriend toch lichtelijk onzeker aan. Hij was nu die grens over gestapt. Was dat oké?

Nish
Nish wilde méér. Een echte zoen, de streling van zijn tong voelen. Zijn armen om de jongen heen slaan, hem dicht tegen zich aan voelen. Maar hij was al tweemaal te snel van stapel gelopen en was niet van plan om dat een derde keer te doen, dus hij nam zijn winst met wat hij al kreeg en zag aan de onzekerheid in Yrla’s blik dat dat verstandig was.
‘Nou, nu ben ik zeker gemotiveerd, als ik er daarna twee uur huiswerk maken nog eentje van krijg.’ Hij gaf Yrla een knipoog.

Yrla
Yrla was gek genoeg opgelucht. Ontzettend opgelucht. Nish vond het niet raar dat hij dit deed, wilde zelfs nog een keer. En het had… het had niet verkeerd gevoeld. Onwennig misschien, maar niet.. niet verkeerd. Het had voor even zelfs zijn lichaam in vuur en vlam laten staan. Hij was blij dat Nish niet halsoverkop vol ervoor ging. Deze voorzichtigheid… gek genoeg beviel het hem wel en maakte juist dat hij zekerder in zijn schoenen stond.
      Yrla moest even zachtjes lachen om hemzelf. Hij had nooit verwacht van zichzelf dat hij zo’n… doetje zou worden rondom dit. Hij haalde even een hand door zijn haar heen. “Ik kan niet wachten,” zei hij met een glimlach, waarna hij de deur opendeed.

---

It's never gonna happen, Guys.

Romeo
Zaterdagochtend… Het was misschien niet het beste moment om rond te lopen, aangezien leerlingen elk moment konden ontwaken. Maar ze wilden nu eenmaal even oefenen voor die avond en het beste was te starten met bekend terrein.
      Romeo keek naar Ryan naast hem, die scheen te genieten van de vroege ochtendzon op zijn gezicht. Zijn eerste portalen waren nog wat onscherp geweest, maar na een paar pogingen hadden ze gedurfd erdoor heen te stappen. Nieuwsgierig zette Romeo zijn gave iets verder open. Naast een diepgegronde haat voelde Romeo een serene rust en een lichte onroering. Een cocktail die Romeo niet echt verwacht had, maar hij liet Ryan zijn ding doen. Hij begreep niet zo goed waar de gevoelens vandaan kwamen, hij had vooral haat gevoeld na zijn ontsnapping. Maar hee, niet voor niets was iedereen anders.
      ”Doe je ding verder. Ik heb een afspraak. Zorg ervoor dat je vanavond er klaar voor bent. We gaan eens even goed de boel op stelten zetten.” Er verscheen een onheilspellende grijns op Romeo zijn gezicht. Hij groette Ryan en verdween het terrein op.
      Hij was al halverwege zijn route naar het Rhino’s house, toen hij een aangebrand luchtje zijn neus binnen drong. Even keek Romeo naar zijn route, maar de woede die in de lucht sidderde, was gewoon te verleidelijk. Hij zwaaide dus af, het gevoel dat in de lucht trilde volgend. Niet veel later vond hij een blond meisje halverwege het bos, waar duidelijk de woede vanaf straalde. Romeo liet de woede even genietend over zijn huid glijden, voor hij het meisje aansprak. “Je ziet eruit alsof je een moord kan plegen,” zei hij met een halve grijns.

Safira
Safira had niet geweten wat ze met zichzelf aan moest. Yrla had haar gekwetst – en hard ook. De hele nacht hadden moordzuchtige beelden door haar hoofd gespookt waar ze niet aan wilde toegeven. Het gevolg was dat de hele verdiepig in een ijsbaan was veranderd, waar op Onyx opmerkelijk behoedzaam haar kamer was binnengeklost en gedreigd had haar uit het raam te smijten als ze dat ijs niet weghaalde.
Morrig had ze toegegeven dat ze dat niet kón, waarna ze toch maar naar haar drakengedaante was veranderd en naar buiten was gegaan om de boel niet nog erger te maken. Sinds halverwege de nacht zwierf ze daar al rond – en het laatste wat ze verwacht had, was hier iemand tegenkomen.
Niemand minder dan Romeo. Wat deed dat snotjong hier? Vast niets prettigs.
‘Inderdaad,’ antwoordde ze koeltjes. ‘Dus als je slim bent, wandel je verder.’

Romeo
Romeo grinnikte om het meisje. Ergens zin in een lolletje zakte hij naast haar neer. “Nah, ik hou wel van een risicootje.” Hij leunde iets naar haar toe. “Dus, zeg het maar. Is er iemand die we werkelijk om zeep moeten helpen?”

Safira
Safira rolde met haar ogen. ‘Daar heb ik geen hulp bij nodig. Maar je mag me best vertellen wat jou de meest afschuwelijke manier lijkt om te sterven.’

Romeo
Romeo zette zijn armen achter hem. “Hmm… Interessante vraag…” Zijn mondhoek trok op. Hij liet de vraag door zijn gedachte glijden. “Ik denk neergeschoten worden, gewoon in een keer dood.” Hij schudde zijn hoofd. “Zo ontzettend saai…”
      Romeo keek naar het meisje naast hem. Hij had het idee dat ze niet een hele hoge pet op had van hem. Hij voelde de haat, de woede. Subtiel plukte hij er iets van weg, alsof hij blaadjes uit een bloem trok. “Oké, je meest fantasievolle dood dan,” vroeg hij terug met een grijns.

Safira
‘Gewoon in je slaap sterven lijkt me dan erger voor je,’ merkte Safira op. Ze had geen zin om op zijn vraag te antwoorden.

Romeo
“Nah, dat zie ik niet aankomen, dus merk ik niet eens wat van.” Romeo haalde zijn schouder op, terwijl hij bleef plukken. Even keek hij peilend naar het meisje naast hem en gooide hem er gewoon in. “Je haat me,” concludeerde hij. ”Waarom?”

Safira
‘Waarom niet?’

Romeo
Romeo grinnikte. “Ik ben gewoon ontzettend knap. Ik heb een zeer goed gevoel voor humor en een beest in bed.” Hij gunde het meisje een brede grijns en wiebelde even met zijn wenkbrauwen.

Safira
‘Allemaal dingen die een kwestie van smaak zijn. Niet de mijne.’ Ze liet haar blik even over hem heen glijden. Knap vond ze hem inderdaad niet. Niet zoals Yrla. ‘Op het laatste na misschien, dan. Aan wat voor beest moet ik dan denken?’

Romeo
Dat laatste verraste Romeo. Hij kreeg het niet helemaal voor elkaar de verbazing van zijn gezicht te weren, voor hij die weer verplaatste voor een halve grijns. “Ik ben geen luiaard of een vis, mocht je dat soms denken.” Hij schoof iets dichter naar haar toe. De laatste keer seks was lang geleden voor hem en als dat erin zou zitten deze middag. Daar zei hij zeker geen nee tegen. “Ik ben meer een roofdier. Ik hou van de jacht en ben ook zeker niet weg van een beetje pijn.”

Safira
Safira grinnikte. ‘Je bent anders zo glad als een aal.’ Al was dat vast ook een roofvis.

Romeo
Dat zag hij als een compliment. Hij leunde iets naar het meisje toe. “Op bepaalde plekken wel,” maakte hij ervan.

Safira
Safira schudde haar hoofd. Ze kon het niet helpen dat hij toch wel iets aantrekkelijks had, met zijn foute opmerkingen. Of zórgde hij ervoor dat ze dat voelde? Ach, veel maakte het haar niet uit. Met Yrla was het nergens op uitgedraaid – en een grotere eikel dan hem kon Romeo toch amper zijn.
‘Nu ben ik wel benieuwd naar die plekken,’ zei ze, hem uitdagend aankijkend.

Romeo (16+)
Dat was gewoon een uitnodiging. Hij was benieuwd hoe ver hij dit kon pushen. Romeo zette zijn gave volledig open, klaar om elk flintertje opwinding of spanning naar zijn hand te zetten. Romeo greep het meisje bij de pols en trok die onder haar vandaan. Hij duwde haar het gras in en gooide zijn been over haar heen. De hand die hij nog steeds vast had, liet hij over zijn borst steeds verder naar beneden dwalen.
      ”Om te beginnen, hier,” zei hij met een ietwat zwaardere stem dan normaal. Hij voelde een vonkje opwinding door haar lichaam gaan en Romeo greep dat meteen aan om die iets op te voeren. Hij liet haar hand langzaam naar beneden zakken en draaide als een soort van volumeknop haar opwinding ook steeds ietsje hoger. “Maar de beste zit hier,” vertrouwde hij haar toe, terwijl hij haar hand over zijn kruis liet glijden.

Safira (16+)
Safira kon niet ontkennen dat ze opgewonden raakte. Iets waar Romeo waarschijnlijk mede de oorzaak van was, maar dat kon haar niet echt meer wat schelen. Waarom zou ze niet gebruik van hem maken? Ze voelde zich klote en hij bezorgde haar een afleiding die niemand anders haar zou bezorgen. Ze drukte met haar vingers tegen zijn kruis, hij was duidelijk ook opgewonden. Met haar nagels volgde ze de rits van zijn broek, waarna ze de knoop openmaakte. Het toch al weinige geduld dat ze had, was door Yrla wel verdwenen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Merrin
Merrin werd toch wel een beetje nerveus van de leider van de Lions. Fire was lang, toch best wel intimiderend en heel vrolijk keek hij ook niet. En dat terwijl het vandaag toch echt feest zou moeten zijn. Al was het ook wel begrijpelijk als hij niet vrolijk was, want zijn vriendin wat natuurlijk van school gestuurd. Merrin kon als geen ander in hem verplaatsen dat hij Fersephone miste.
      Om zijn zenuwen tegen te gaan, keek hij even naar Adam naast hem en schonk hem een beetje nerveuze glimlach. Hopelijk zouden ze Fox echt verrassen vandaag. Merrin had het echt lastig gevonden zijn mond te houden tegenover de krullenbol. Hij was zo bang geweest dat hij zich versprak, waardoor hij misschien lichtjes Fox had ontlopen. Het idee wat Jester bedacht had, was echt leuk. Zo leuk dat hij bang was geweest dat de altijd al enthousiaste Fox het per ongeluk uit hem los trok. Gelukkig hoefde hij het na vanmiddag niet meer geheim te houden, dat scheelde ontzettend.

Jester
Met een extra glas champagne in zijn hand ging hij Fox ophalen. De anderen waren al beneden in de woonkamer, waar ze met behulp van Kris de ramen hadden afgedekt met een blinderend kristal zodat Safira er gewoon de hele middag zonder zorgen bij kon zijn.
      Hij liep de trap op naar boven, en roffelde op de deur van het gelukkige stel-to-be. ‘Hup, beter zijn jullie degelijk!’ Met zijn elleboog duwde hij de klink omlaag. ‘It’s coronaration day!’

Fox
Fox veerde op. ‘Wat? Wat gaan we doen?’

Jester
Jester grijnsde en stak de champagne naar zijn vriend uit. ‘Je vrijgezellenfeest vieren. Het spijt me verschrikkelijk om je van je eigen smaakje scary-vibes los te moeten weken,’ zei hij met een knikje naar Kris, ‘maar de rest van de dag zal je het met ons moeten doen. De rest staat beneden al te wachten.’ Hij wiebelde veelbelovend met zijn wenkbrauwen. ‘Kom je mee?’

Fox
Fox sprong van zijn bed overeind en wilde al enthousiast op Jester af stuiven – tot hij besefte dat Kris alleen achterbleef. ‘Kan het niet… heel ontraditioneel voor ons samen?’

Jester
‘Oh, Kris vermaakt zich wel,’ wuifde Jester zijn bezwaar weg, sloeg een arm om Fox heen, en buiten Kris’ blikveld voegde hij daar nog een weinig subtiele knipoog aan toe. ‘Maak je daar maar géén zorgen over.’

Fox
Hadden ze ook iets voor zijn vriend georganiseerd? Hij schonk Jester een dankbare glimlach en keerde zich naar Kris toe.
‘Veel plezier,’ zei die met een knipoog.
Fox grijnsde breed, stuiterde zo’n beetje de slaapkamer uit en pakte daarna de glas champagne uit zijn hand. ‘Let’s get this party started!’

Jester
‘Zo mag ik het horen,’ zei Jester tevreden, en hij stuurde Fox mee naar de woonkamer. Samen met de rest was hij het afgelopen uur druk bezig geweest om die uitgebreid te versieren met hangende uitgeknipte kristallen, kerstlichtjes, kleine vosjes, opzichtige piemels, en de allerhotste Disneyfiguren. Beneden in de gang haalde Jester met veel ornaat de bachelor-sjerp van de kapstok en hing die om Fox’ schouders, en daarna ging hij hem voor naar het feest.

Safira
Het was een vreemde dag vandaag. Vanochtend was ze ziedend van woede geweest. Daarna had ze seks gehad met Romeo – of all people. Best goeie seks, eigenlijk. En nu was ze verkleed als Jasmine en klapte ze luid in haar handen terwijl Fox met een grote grijns naar binnen stapte.

Fox
Er sprongen tranen in Fox’ ogen toen hij de woonkamer binnenkwam. De versieringen, zijn verklede vrienden, het was gewoon perfect. Al helemaal toen Jester met een omzichtig gebaar zijn joggingbroek en vest afdeed. Fox floot, waarna hij glunderend om zich heen keek. Adam, Merrin, Vienna… zelfs Fire en Safira waren hen. Vrolijk zwaaide hij naar hen. ‘Wat geweldig dit! Wat zien jullie er allemaal ongelofelijk sexy uit.’

Jester
‘Deed ook niemand moeilijk over, geloof het ook niet.’ Jester grijnsde en gebaarde iedereen naar de statafel. ‘First order of business: een speed-round Never have I ever. Vie, wil jij het flesje in het midden draaien om aan te wijzen wie er mag beginnen?’
      Ondertussen zette Jester ook de eerste disney liedjes aan als achtergrond muziek, met een heel stel remixen en covers om de variatie erin te kunnen houden. Op de statafel stonden de shotglazen al klaar, samen met een mooie grote karaf vol met margarita-mix en suiker op de rand.

Fox
Ze gingen om de statafel heen staan en Vienna draaide aan het flesje. Fox kreeg een grote grijns op zijn gezicht toen het uiteinde naar hem wees.
‘En zo hoort het ook, als de bachelor hier!’ Hij dacht na over een vraag. Iets wat hij nog nooit had gedaan en anderen wel. Zijn blik bleef even op Fire hangen. Vooral iets wat Fíre wel heeft gedaan. Zijn vriend kon wel een beetje afleiding gebruiken. Gewoon een leuke middag, waarbij hij alle verantwoordelijkheden even kon loslaten. Een beetje drank hielp vast. ‘Ik heb nog nooit seks gehad met een meisje.’

Fire
Fire ving Fox’ blik wel op en grimaste. Die ene keer dat hij seks had gehad, was nou niet iets waar hij graag aan terugdacht. Hij vermoedde dat Fox daar niet eens aan dacht; die dacht vast dat hij en Fersephone al zo ver waren gegaan, maar daar waren ze niet eens bij in de buurt gekomen. En de kans bestond dat ze dat ook nooit meer zouden komen.
Net als Jester vulde hij een shotglaasje en gooide die achterover, waarna hij toch een grijns kon opbrengen naar de roodharige jongen. ‘Nou, we zetten als leiders goed de toon.’
Fox was de volgende die aan de fles draaide. ‘Aan jou de beurt, Mer.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Wel een beetje in de pikante hoek blijven hè?’

Merrin
Merrin keek even onzeker naar Fox. Hij had geen idee hoe hij in de pikante hoek moest blijven. Ja, als enige schoot hem door zijn hoofd dat hij vast de enige was die.. Nog nooit de daad had gedaan. Maar dat wilde hij ook niet helemaal benadrukken, plus het voelde dubbel.
      Koortsachtig zocht hij naar iets wat hij nog nooit gedaan had. Hij wist alleen niet zo goed wat Fox onder dirty verstond en wilde hoorde. Hij kon ook letterlijk dirty doen, gewoon om flauw te zijn. Maar dan wist hij het ook niet. “Ik heb nog nooit… Naakt gezwommen?” maakte hij er maar van. De rest van de dingen wilde hij helemaal niet delen met een ieder hier. Hij hoopte maar dat hij de volgende ronde gewoon iets simpelers ervan kon maken.
      Merrin zag een paar glazen omhoog gaan, maar wachtte niet echt af op degene die zou drinken. Hij draaide vlug aan de fles, die wees naar het nieuwe meisje dat hij nog niet zo goed kende.

Safira
In haar drakenvorm had Safira natuurlijk zo vaak naaktgezwommen, dus ze vond dat ze wel een slok mocht drinken. Voor haar was dat net zo natuurlijk als haar menselijke lichaam en op dat vlak zou ze er ook geen moeite mee hebben. Nu was het aan haar de beurt om een vraag te stellen. Een pikante, blijkbaar.
Ik heb nog nooit seks gehad met iemand voor wie het ook maar iets betekende, dacht ze bitter. Iedereen zou daar waarschijnlijk op drinken. Zelfs die twee broekies.
‘Ik heb nog nooit…’ ze dacht even na. ‘Een naaktfoto naar iemand gestuurd.’

Vienna
Zou halfnaakt daar ook onder vallen? Met licht rode wangen nam ze maar een kleine slok van wat voor haar neus stond. Ze had nooit echt naakt naakt op de foto gestaan, maar alleen in bh had ze nog wel gedurfd. Thor had er vroeger vaak om gevraagd, te vaak, waardoor ze niet verder dan haar shirt uit had gedurfd. Ze had het toch niet helemaal vertrouwd. Maar goed ook.
      Misschien dat ze het ooit met Darian zou durven. Hij gaf haar toch wel veel meer het vertrouwen dat ze vooral ook hem kon vertrouwen. Daarnaast was hij zo lief dat elke keer dat ze hem zag haar hart haast zo snel als dat van een muis ging. Ze koesterde dan ook de momenten dat ze samen waren, zeker aangezien hij een van de weinige personen was die haar aandacht kon afleiden van de situatie met Fayr.
      Safira draaide aan de fles, die daarna natuurlijk naar haar wees. Het was wel duidelijk dat ze in de pikante versies moest blijven zitten, maar ze vroeg zich af met welke opmerkingen ze de anderen ook echt aan het drinken kreeg. Al verwachtte ze sowieso niet veel van Adam of Merrin. Fire leek haar nou ook niet echt een… Party animal. Safira kwam net om de hoek kijken. Waarschijnlijk was ze zelf met Fox het meest de pineut. “Uhm, ik heb nog nooit…” Oh Nee Wacht! Ze had er eentje. “Ik heb nog nooit gezoend met iemand van hetzelfde geslacht.” Dat waren toch een paar drinkers.
      Vienna draaide na de slokken de fles, die dit keer door schoof naar Jester. Ze gunde hem even kort een glimlachje.

Jester
‘Ik heb nog nooit in het Lion’s house gezoend,’ zei Jester vlotjes. Een iets onschuldigere optie misschien, maar hij knipoogde naar Fox en Fire die allebei hun glas bijvulden. Jester draaide aan het flesje, die eindigde bij Adam.

Adam
Hij vond het lastig, zulke dingen bedenken. Zeker nu een paar hem al waren voorgegaan. ‘Uh…’ De vele blikken zorgden ervoor dat hij het warm kreeg. ‘Ik heb nog nooit…’ Hij kauwde op zijn lip. ‘Ik heb nog nooit gevoelens gehad voor iemand anders dan mijn huidige partner.’ Zodra die woorden eruit waren, besefte hij dat dat niet waar was. Blijkbaar had hij wel ooit gevoelens gehad voor Rory. Maar dat herinnerde hij zich niet – dus dan telde dan niet, toch? ‘Of dat herinner ik me in elk geval niet,’ voegde hij er twijfelachtig aan toe.

Jester
Hij grijnsde en proostte met de anderen die ook mochten drinken. Ze speelden nog een paar rondjes tot er bij de meesten wel een goede fundeering drank in zat, waarna Jester iedereen meenam naar de keuken. Die middag had hij samen met Vienna de obscene koekjes al gebakken, en de tafel stond vol met suiker-icing in allerlei verschillende kleuren, chocoladehagelslag, en zilveren balletjes mochten mensen spannende piercings willen toevoegen.
      ‘Omdat we hier allemaal zonder ouders bij mekaar gegooid zijn, blijft het belangrijk om eens in de zoveel tijd je afdelingsgenoten voor te lichten over de bloemetjes en de bijtjes. Vandaag, goed gezelschap, is het aan ons om een mooi breed scala van prachtige piemels te maken. Leef je uit, en punten voor creativiteit en realiteit.’

Fox
Fox schoot in de lach. ‘Nou aangezien we hier allemaal – op Fire na – van piemels houden, ben ik toch wel benieuwd naar jullie ideale piemels. Maar hé, jij hebt volgens mij wel genoeg op om te doen alsof je van piemels houdt.’ Hij gaf zijn vriend een duwtje met zijn schouder – hij had hard zijn best gedaan om Fire aangeschoten te krijgen.
En dat was hij. Flink.
Het eerste koekje dat Fire aanraakte, kreeg meteen een zwarte laag doordat hij zijn gave wat dubieus onder controle had.
‘Zwarte piemels dus.’ Fox knikte goedkeurend. ‘Dat is nieuw voor me. Laat Vision het maar niet horen.’ Hij grinnikte. ‘Of juist wel.’ Hij pakte een zilver balletje, wat hem terug deed denken aan een gesprek van lang geleden. ‘Misschien moet ik een piercing laten zetten voor onze huwelijksnacht. Iemand van jullie die dat aandurft?’

Jester
‘Waar precies?’ vroeg Jester, die toch wel wat moeite had zich voor te stellen hoe het zou zijn om op wat gevoeligere plekken een piercing te laten zetten.

Fox
Stiekem had Fox weleens naar de mogelijkheden gezocht. Het zou je verbazen hoeveel verschillende penispiercings er waren. Hij duwde aan beide zijden van de eikel een glimmend balletje. ‘Hier zo, er dwars doorheen. Schijnt ook een extra stimulans tijdens de seks te zijn.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘En als Fayr het nou gelijk geneest, zit ik ook geen drie maanden met een gevoelige lul.’

Jester
Jester begon te lachen. ‘Arme Fayr. No offense naar die dan prachtig versierde leuter van je, maar of zij daar nou zo warm voor loopt…’ Hij reikte zelf naar de hagelslag en begon kunstig de stukjes chocola in het koekje te steken. ‘Maar hé, you go dude. Stuk metaal door je eikel, da’s wel hardcore.’

Fox
Fox grijnsde. ‘Ach, Fayr is de laatste tijd anders best stug. Misschien draait ze d’r hand er niet eens voor om. Ze kan goed met Kris overweg. Het is ook voor hem.’ Maar het was vast te veel gevraagd om hem ook te zétten. Ach, hij kon het vragen.

Merrin
Merrin voelde zich toch wel een beetje rozig door de drank. Hij had niet veel hoeven drinken, veel had hij nog nooit gedaan, maar het kleine beetje dat hij binnen had gekregen deed toch al wel zijn werk. In eerste instantie had hij zich voorgenomen geen alcohol aan te raken, maar Adam had er geen moeite mee gehad zijn glas op te pakken en op zich, na alles wat er gebeurd was, was het vast niet verschrikkelijk om gewoon een keer mee te doen.
      Met een lichte blos op zijn wangen volgde hij het gesprek tussen Fox en Jester. Hij werd er toch wel een beetje ongemakkelijk van. Dat Fox serieus over zoiets nadacht! Hij keek dus maar een beetje naar zijn koekje, waar hij maar wat glitters overheen gooide, meer wist hij ook niet goed wat hij ermee moest doen.

Adam
Adam kon het niet helpen dat hij zich afvroeg om zo’n genitale piercing te hebben. Het leek hem vooral heel erg pijnlijk. Straks bleef je aan je broek hangen, of aan het laken. Er ging een rilling door hem heen.
Hij wierp een blik op Merrins piemelkunstwerk, zich afvragend of daar ook van die glimmende balletjes op zaten. Toch met enige opluchting, constateerde hij dat dat niet zo was. ‘Heb jij ook van die stiekeme wensen?’ vroeg hij zacht en door de plotse zenuwen schoot zijn stem iets omhoog.

Jester
Bij het zien van de glitter op Merrin’s piemel (niet een gedachte die hij zichzelf ooit had zien hebben) werd hij enthousiast. ‘Oehh, ik wil ook glitter!’

Merrin
Merrin schrok haast van Jester die ook om de glitter vroeg. Zeker omdat hij net antwoord had willen geven aan Adam en hij zich behoorlijk betrapt voelde. Met een lichte blos gaf hij het aan de roodharige. Even wachtte hij op het moment dat Jester weer afgeleid was, voor hij zich naar zijn vriendje boog. “Je bedoelt dat ik mezelf door mijn..” Merrin kuchte even. “Jodocus wil schieten. Nee bedankt.” Merrin keek even naar zijn eigen koekje en er kwam een halve grijns op zijn gezicht. “Maar ik denk dat met mijn gave me dit nog wel moet lukken,” plaagde hij Adam.

Adam
Adam schoot in de lach. ‘Jodocus. Heet hij zo?’ Hij keek nog eens naar de glitters die Merrin uitgestrooid had. Stiekem was hij best benieuwd hoe dat eruitzag, Merrins hele lichaam onder de fonkelende glitters. Een soort Edward, maar dan knap. Hij grijnsde om de gedachte.

Merrin
“Nee,” zei hij verrast. Hij keek naar Adam. “Ik.. denk niet dat hij een naam heeft.” Merrin fronste zijn wenkbrauwen. “Die van jou wel dan?”

Adam
Adam keek even naar beneden, alsof hij dwars door de tafel heen een naamplaatje zou kunnen zien. ‘Nee. Niet dat ik me herinner. Al kan het vast handig zijn. Als codewoorden ofzo.’

Jester
Met zijn eerste piemelkoekje klaar, begon Jester aan de tweede. Hij ving hier en daar het halve gesprek op tussen Merrin en Adam en er lagen een aantal suggesties op zijn tong die… niet zo gewaardeerd zouden worden, dus hij hield braaf zijn mond. Mocht Fox erover beginnen stelde hij met alle liefde “prinses sophia” voor.
      ‘Dus, Safira. Wat mag er volgens jou dus eeecht niet aan een piemel ontbreken?’

Safira
‘Nou, daar vraag je me wat.’ De drank had haar een beetje rozig gemaakt. Ze had al het blauwe erop gedaan wat ze kon vinden, zodat het net schubben leken. Dan passen ze mooi bij de mijne. ‘Schubben, denk ik,’ zei ze, keurend kijkend naar haar kunstwerk.

Jester
Jester knikte wijs. ‘Nice.’

Nish
Twee uur lang had hij aan zijn huiswerk gezeten, maar hij kon nu echt geen letter meer zien. Bovendien smaakte die kus van net wel naar meer. ‘Nou, ik ben er wel klaar mee,’ zei hij tegen Yrla. ‘Zullen we teruggaan?’

Yrla
Als hij heel eerlijk was, was dit de langste tijd ooit dat hij aan zijn huiswerk had gezeten. Nou ja, zichzelf er steeds aan had herinnerd dat hij aan zijn huiswerk moest zitten. Hij had heus wel wat gedaan, maar het voelde een beetje vreemd met alles wat er om hen heen gebeurde om gewoon zijn geschiedenis huiswerk te maken. Hij had best een goede start gemaakt, maar aan het einde had om een of andere reden elk geluidje om hem heen hem afgeleid. Veel geschiedenis zou niet meer uit zijn vingers komen. “Laten we maar doen, mijn concentratie is toch op.”
      Yrla veegde zijn huiswerk bij elkaar en stopte het in zijn tas. Het was verrassend rustig op de campus, terwijl ze terug liepen naar het Panthers house. “Goed, potje gamen dan maar?”

Nish
‘Altijd goed,’ antwoordde Nish met een grijns – zelfs al waren zijn gedachten zelf naar iets anders gegaan. De plagerige sfeer moest daarvoor waarschijnlijk eerst wat worden opgebouwd en onderweg naar hun slaapkamer was daar nou niet per se het beste moment voor.
De ramen van de woonkamer waren zwart een hij herinnerde zich dat er een vrijgezellenfeest voor Fox was. Toch ietwat nieuwsgierig keek hij de kamer in. Hij grinnikte toen hij zag dat ze veelzeggende koekjes aan het versieren waren.
‘Hé!’ riep Fox. Hij sprong overeind van de tafel. ‘Komen jullie ook mee piemels versieren? We hebben er nog zat.’

Yrla
Yrla had net als Nish even nieuwsgierig een blik door de woonkamer heen geworpen. De sfeer zat er duidelijk in. Hij had alleen niet verwacht dat Fox hen zou zien. Hij keek een beetje ongemakkelijk naar Nish naast hem. Hij zat nu niet echt te wachten op het versieren van de suggestieve koekjes. Zeker toen zijn blik op het achterhoofd van Safira viel. Daar ging hij niet graag naast staan na gisteren.

Nish
Gamen konden ze elke dag doen, meedoen aan dit toch wel gezellig uitziende feestje niet. ‘Goed opstapje voor je,’ fluisterde hij tegen Yrla. ‘Eerst met koekjespiemels spelen.’ Hij trok hem grijnzend mee de kamer in, hopend dat hij het grapje kon hebben.

Yrla
Voor Yrla Nish kon tegenhouden, sleepte de jongen hem al de kamer in. Een beetje ongemakkelijk ging hij aan de tafel staan, waar hij een koekje aangereikt kreeg door Fox. Zijn gezicht betrok, terwijl hij ernaar keek en de opmerking van Nish door zijn hoofd heen schoot. Hij wilde dit helemaal niet…
      Al had dat meer te maken met het meisje dat verderop aan de tafel stond, dan de koekjes voor hem. Even keek hij naast hem, hij was naast Vienna komen te staan. Hij stootte het meisje even aan, met een kleine glimlach. “Hee jij,” groette hij haar. Hij probeerde het andere meisje zoveel mogelijk te vermijden en keek toen om naar Nish met grote ogen en zijn hoofd nauwelijks knikkend in Safira’s richting, hopend dat die de hint begreep.

Safira
Safira’s humeur kelderde dusdanig bij het zien van Yrla dat haar piemel een ice-coating kreeg. Ze zou die van Yrla graag eenzelfde behandeling geven. En dan niet zijn koekje. Zou dat lukken, van deze afstand? Ze kon het ijs over de grond laten kruipen, via zijn schoen omhoog… Een donker lachje verscheen om haar lippen. Ze was gefrustreerd genoeg dat ze haar gave met gemak die kant op kon sturen.

Jester
‘Hee, Yr!’ Jester zwaaide opgewekt. ‘Heb jij ooit nagedacht over een piemel-piercing?’

Yrla
Yrla staakte zijn poging om Nish aandacht te trekken meteen, toen hij Jesters vraag hoorde. Geschrokken keek hij zijn oude vriend aan. “Sorry?” vroeg hij geschokt.

Jester
Jester keek kort even zoekend om zich heen en vond al snel Fox’ eerste koekje. ‘Kijk, zoiets als dit. We hadden het er net over, volgens Fox zou het zelfs nog voor extra stimulans zorgen. Heb jij er ooit over nagedacht?’

Yrla
Geschokt schudde hij zijn hoofd. Hij had nooit verwacht dat Jester zoiets zou vragen. “Uhm. Nee. Nooit,” zei hij nogal ongemakkelijk. Vlug keek hij weer naar zijn koekje en pakte maar een of ander rood flesje wat ernaast stond.

Fox
Fox grijnsde naar de twee nieuwkomers. Een minstens zo relevante vraag was natuurlijk wat Nísh van genitale piercings vond, want als die twee zo doorgingen, kreeg die er net zo mee te maken. Hij was alleen bang dat hij zijn mond voorbijsprak als hij daar iets over zei, dus hij gooide het maar over een andere boeg en keek Nish aan.
‘Heb jij een beetje een vaste hand?’
‘Eh…’ Nish fronste. ‘Voor… wat?’
‘Piercings zetten.’ Hij knikte naar zijn koekje. ‘Ik zoek nog een piercer, voor het geval dat Fayr niet wil. Wat, misschien, redelijk aannemelijk is.’
‘Je wil dat ík je ga piercen?’ Nish staarde hem ongelovig aan.
Fox haalde zijn schouders op. ‘Onyx kan je vast laten oefenen in een droom.’
‘En ook nog… dáár?’
Fox wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Daar schrik je toch niet voor terug?’
‘Jawel.’
Fox slaakte een theatrale zucht. Tjee, wat deed iedereen er toch moeilijk over. ‘Nou weet je…’ Zijn naam was niet voor niets Fox toch? Hij mocht best een beetje sluw zijn. ‘Je hebt nog best wat goed te maken. Dus als je mee kan helpen aan mijn huwelijkscadeautje voor Kris… dan zou je dat toch zeker doen?’

Jester
‘Je denkt dat Kris het gaat waarderen dat Nish een stuk staal door je genotsknots heeft geduwd?’ vroeg Jester op een semi-fluistertoon.

Fox
‘Hij heeft het vast liever dan dat jij het doet,’ reageerde Fox schouderophalend. ‘Mijn lul is waarschijnlijk wel de laatste waar Nish aan wil zitten.’

Jester
‘Hmm, ik denk dat Onyx de meest politiek-neutrale kandidaat is,’ zei Jester nadenkend.

Nish
Het laatste wat Nish wilde was wéér onvrijwillig aan iemands geslachtsdeel zitten. De gedachte alleen al liet zijn maag verkrampen, zelfs al was dit natuurlijk onschuldiger.
‘Vraag eerst Onyx maar,’ bromde Nish. ‘Die ramt er waarschijnlijk zonder schroom een stuk metaal doorheen.’ Ergens kon hij zich nog voorstellen dat zijn vriend het… intrigerend vond ook. ‘Anders doe ik het wel.’
Want eerlijk was eerlijk – hij had nog wat goed te maken.

Yrla
Kou trok plotseling via zijn linkervoet omhoog. Yrla schrok terug van de tafel. Hij zette een stap achteruit en schudde met zijn been. De kou kroop echter verder over zijn been naar boven en Yrla voelde paniek omhoog komen. Hij begreep meteen dat Safira bezig was, waarschijnlijk met een of andere wraak actie. Hij wreef naar de plotselinge kou, in een poging het ijs tegen te houden. Het trok echter meedogenloos door en Yrla voelde hoe er een scherpe pijn door zijn been omhoog trok.
      Yrla kon het niet tegenhouden voor het bij zijn kruis kwam. De pijn volgde twee seconden later. Er ging een lichte kreun over zijn lippen heen en de jongen zakte door zijn knieën. Hij legde zijn handen erover heen, in een poging de kou te verdrijven en boog voorover. Oke. Leuk. Hij wilde het ding graag houden, nu mocht het wel stoppen.

Nish
‘Yrla!’ Zodra hij zijn vriend door zijn knieën zag zakken, knielde hij bij hem neer en keek hem bezorgd aan. Zijn gezicht was getekend door pijn en hij drukte zijn handen tegen zijn kruis. ‘Wat is er aan de hand?’

Yrla
Yrla knikte even in de richting van het blonde meisje. “Safira,” zei hij zacht. “Ze heeft…” Hij kreunde even… “Heb je iets warms? Tegen het ijs?” bromde hij maar meteen direct. Eerst het ijs weg, dan kon hij wel uitleggen.

Nish
‘Veel verder dan m’n handen kom ik niet,’ mompelde Nish. Hij keek Safira vuil over zijn schouder aan. ‘Wat de fuck, dude? Probeer je Dezi te evenaren of zo? Een beetje mensen bevriezen, omdat je een blauwtje loopt?’
Safira rolde met haar ogen. ‘Wat een drama queen ben je toch. Stiekem zou je ‘m maar wat graag opwarmen’
‘Wat?’ Fox draaide zich naar zijn vriendin toe. ‘Heb je z’n leuter bevroren?’
Een tevreden glimlachje schemerde om haar lippen. ‘Nish heeft vast wel zin in een ijslolly.’
Nish voelde zijn wangen gloeien. Hij wist niet of het van ongemak of woede was.
Fire was opgestaan en kwam bij hen staan, er kwam zo’n gloed van hem af dat er gelijk zweetdruppels langs Nish’ nek geleden.
‘Is dat genoeg?’ vroeg hij aan Yrla.

Yrla
Yrla voelde zelfs het zweet over zijn rug lopen, zo warm was Fire. Maar tot zijn grote opluchting voelde hij de kou en de pijn wegrekken. “Ja, uhm, bedankt,” kuchtte hij een beetje ongemakkelijk, vooral omdat het precies Fire was die hem was komen helpen. Met behulp van Nish kwam hij overeind en Yrla blikte naar zijn broek. Daar zat nu zo’n grote natte plek, dat het leek alsof hij in zijn broek geplast had. “Uh, Ik ga maar even een andere broek aantrekken,” zei hij toch lichtelijk gegeneerd.
      Hij keek even naar de anderen en zijn blik eindigde op Fox. “Sorry,” floepte er uit zijn mond, omdat hij om een of andere vage reden het idee had dat hij zijn excuus naar de jonge moest uiten.

Fox
Fox grinnikte. ‘Natte kruizen passen helemaal bij het thema,’ zei hij met een knipoog.

Jester
Jester moest daar dan toch ook weer om grijnzen. Hij vond het wel een beetje sneu voor Yrla zo, maar wist niet zo goed of hij er wat van moest zeggen of niet. Dit was Fox’ feestje, en daarmee was het ook wel een beetje zijn plaats om Safira aan te spreken. Want, nouja. Niet cool.
      ‘Straks is het karaoke en charades, als jullie mee willen doen,’ zei hij tegen Yrla en Nish, schuif gerust aan. En als je je dan toch omkleedt: dresscode is slutty.’

Yrla
Yrla knikte. Hij wist niet of hij wel zo’n zin had in het feestje, niet met de wraakzuchtige Safira op de loer. Al wilde hij de rest ook niet echt teurstellen, plus hij wilde zich ook weer niet door dat wicht weerhouden van een leuke avond. Nee, dat ging hij dus ook echt niet doen. Een soort vastberadenheid overkwam hem, waardoor hij iets rechter op ging staan.
      Hij keek even over zijn schouder naar Nish, maar liep toen naar de trap, richting hun kamer. Het eerste wat hij moest doen, was die broek uit. En dan zou hij de meest slutty kostuum uit zijn kast trekken die hij had.

Fox
Fox richtte zich tot Safira. ‘Ik weet niet wat er tussen jullie gebeurd is, maar kan je je oorlogvoering uitstellen tot een andere dag? En ook niet op mijn bruiloft, als het even kan.’

Safira
Safira rolde met haar ogen. ‘Ik wist niet dat jullie zulke dikke vrienden waren.’

Fox
Fox herinnerde zich niet dat ze vroeger ook zo bitter was geweest. Cynisch, dat wel. Maar de bitterheid die ze nu uitstraalde was niet iets waarmee hij zich graag omringde.
‘Ik breid graag mijn vriendenkring uit.’ Er hing toch een wat bedrukte sfeer nu, die hij gauw wat om probeerde te buigen. ‘En ik wil met ieder van jullie een liedje zingen!’

Vienna
Vienna was toch wel een beetje geschokt door wat haar vriendin Yrla aan had gedaan. Misschien ook omdat het de kriebels omhoog haalde van het moment dat Dezi ijspegels door de klas heen had laten vliegen. Ze slikte even een brok in haar keel weg, vermande zich en probeerde er verder maar niet aan te denken. Later zou ze wel aan Safira vragen wat haar nu precies bezielde, maar nu moest ze er zijn voor Fox. Vlug liep ze om de tafel heen en haakte haar arm in de zijne. “Zullen we A whole new world doen?” vroeg ze met een halve grijns.

Fox
‘Ja! Daarmee zongen we de vorige keer de sterren van de hemel.’

Yrla
Yrla graaide in zijn kast naar een kostuum. Hij had er een aantal van de afgelopen jaren. Koortsachtig zocht hij naar de brandweerbroek die hij nog ergens had liggen. Hij trok het ding aan, de bretels over zijn schouders heen en liet expres de jas en het shirt wat er onder hoorde achterwege. Hij zette zijn helm op en duikelde ergens, ver uit de kast twee kleine waterpistolen op. Vlug vulde hij de dingen met water, koud water welteverstaan, en stak ze daarna grijnzend in zijn zakken. Ook pakte hij de kleine sirene, die behoorlijk herrie kon maken als hij dat wilde.
      Eenmaal beneden hoorde hij al gezang (of misschien eerder vals gekrijs) uit de woonkamer komen. Yrla pakte de sirene - die aan een touwtje op zijn borst hing - en kwam grijnzend terug de woonkamer in. Hij liet het geluid denderend door de kamer gaan. “Attentie, dames en heren,” begon hij grijnzend, terwijl hij zijn handen naar zijn zakken liet glijden. “Mij is ter oren gekomen dat er hier een veel te heet feest wordt gegeven en het tijd is voor wat verkoeling.” Hij greep de pistolen uit zijn zakken en vuurde zo snel mogelijk het water af, met de bedoeling vooral eerst Fox te raken.

Nish
Nish schoot in de lach toen Yrla als een soort herboren terugkeerde en Safira’s negativiteit helemaal van zich afgeschud leek te hebben. Zowel Fox als Vienna werden slachtoffer van Yrla’s waterstralen en hun liedje ging gelijk een paar octaven hoger. Zoals Yrla daar met ontbloot bovenlijf en een enorme grijns op zijn gezicht stond, kreeg Nish het eerder warmer dan kouder. Hij zette de fles die hij gebruikt had om de wrange smaak na Safira’s actie weg te spoelen weg en gebruikte zijn gave om te verdwijnen; eens zien of hij zijn vriend straks ook wat verkoeling kon geven.

Yrla
Yrla liet zijn blik door de kamer gaan. Achter zijn bretels had hij zijn Alladin kostuum gehangen met het plan die in Nish zijn handen te duwen. Als iedereen verkleed moest, dan hij ook. Hij zag Nish alleen nergens. Zijn vriend had toch niet in de tussentijd zijn snor gedrukt, terwijl Yrla aan het omkleden was? Even keek hij verward in de gang achter hem, maar die was leeg. Misschien was hij toevallig net naar de wc ofzo. Dat was wel jammer, maar speciaal voor Nish hield hij zeker nog wat water achter.

Nish
Hij zag Yrla al wat zoekend om zich heen kijken. Hij wilde hem ook weer niet te lang laten staan – híj had hem overgehaald om hierheen te komen – en dus vulde hij in de keuken een glas met water en liep naar zijn vriend toe. Fox was nu met Jester een liedje aan het zingen, wat voor voldoende afleiding zorgde. Hij ging vlak voor Yrla staan, haakte een vinger achter de bretels ter hoogte van zijn sleutelbeen en bewoog zijn hand langzaam naar beneden, zodat de rug van zijn wijsvinger langs zijn huid gleed.
Hij boog zich naar Yrla toe en fluisterde: ‘Ik krijg het warm van je als je er zo bijloopt, hoor. Ik dacht dat dat juist niet de bedoeling was?’

Yrla
Yrla schrok in eerste instantie van de aanraking op zijn schouder en de fluistering, die hij pas later herkende als de stem van Nish. In een reflex trok hij zich iets terug, maar door de bretel veerde hij net zo hard weer naar voren. Voor een seconde was hij bang geweest dat Safira weer zat te kutten. Maar deze aanraking was zacht geweest, plus hij zag niemand. Waardoor het haast wel moest dat Nish zijn gave gebruikte.
      Beschaamd haalde Yrla een hand door zijn haar heen. “Sorry,” kuchtte hij ongemakkelijk, omdat hij dit nog niet helemaal gewend was. Daarna probeerde hij zich te concentreren op de woorden die Nish had gezegd. Nish probeerde duidelijk een sfeer te zetten, dus raapte de jongen zich snel bij elkaar. Al moest hij even nadenken over wat hij terug zou zeggen. “Misschien.. Misschien wil ik voor jou wel de uitzondering maken,” fluisterde hij terug, terwijl hij een halve grijns op zijn mond toverde.

Nish
‘Ja? Wil je graag dat ik ook wat uittrek?’ Zijn blik dwaalde even naar Yrla’s hals. Hij voelde drang om zijn lippen er tegenaan te drukken. Die paar slokken drank waren misschien toch niet zo’n goed idee geweest; hij trok zijn gezicht gauw iets terug.

Yrla
Yrla trok een wenkbrauw op. “Wat dacht je dan?” Zei hij met een scheve grijns. “Je kan niet de enige zijn zonder kostuum.” Hij haakte even zijn hand achter de andere bretels. “Ik heb zelfs voor je meegenomen.”

Nish
‘Ik heb geen handen vrij om het aan te nemen.’ Hij hield het glas water boven Yrla’s hoofd en draaide hem om. ‘Omdat ik je met nat haar toch net nog een tikkeltje sexy’er vind.’

Yrla
Yrla deinsde met een kreet achteruit. Hij hield de kleding die hij voor Nish had uitgekozen voor zich uit en keek ongelovig naar Nish, die met een grijns tevoorschijn kwam. “Oh, die is geleend,” bedreigde hij de jongen. Hij gooide de kleren naar zijn hoofd en streek daarna zijn natte haar over zijn hoofd weg. Hij pakte Nish nog wel terug.

Nish
‘Zolang je me maar niet terugpakt als ik slaap, dat is me te flauw,’ antwoordde Nish met een grijns. Hij pakte het kostuum, de witte stof van de wijde broek voelde soepel. Er zat ook een paars jasje bij. Hij verplaatste zich wat naar de rand van de ruimte en kleedde zich daar om. ‘Ik heb geen idee wie ik moet voorstellen,’ gaf hij toe terwijl hij het jasje dat het hem iets te strak rond de schouders zat wat rechter trok.

Yrla
“Het was mijn kostuum van afgelopen party,” zei hij met een halve grijns. “Voor de rest moet je mij ook niet veel vragen. Voor wie je bent, moet je bij die rooie zijn daar.” Yrla knikte in de richting van Jester, die net zijn lied afrondde met Fox. “Ik geloof dat hij Alladin heet.”
      Yrla liet zijn ogen even stiekem over Nish heen dwalen en betrapte zichzelf erop dat hij het ook wel een beetje warmer kreeg van Nish. Dat gevoel was nog een beetje wennen, maar hij probeerde het er gewoon te laten zijn.

Nish
‘Aladdin,’ herhaalde Nish. Vaag herinnerde hij zich die naam. Iets met een arme sloeber die wensen mocht doen en een prins werd, of zo. Hij wierp een blik op het zingende duo, maar voelde er niet zo veel voor om zelf ook een nummer te gaan staan zingen. ‘Kom, we gaan je portie alcohol zoeken. Jij moet drie-dubbel drinken om een beetje op hetzelfde niveau te komen als de rest.’

Yrla
Yrla herinnerde hun laatste gesprek over alcohol nog maar al te goed. Maar als Nish er zo over kon praten, kon hij er vast een grapje over maken. “Oh ja? Ga je me nu al dronken voeren?” Zei hij met een plagende grijns.
      Hij liep achter Nish aan in de richting van het keukentje. Terwijl Nish wat voor hem in schonk, keek Yrla naar het zingende tweetal. Hij ging iets dichter op Nish staan, een brede grijns op zijn gezicht. “Dus.. Welk nummer gaan wij doen?”

Nish
‘Er zit een hoop tussen nuchter en stomdronken,’ vond Nish. Hij reikte zijn vriend een glas aan. ‘Ik stem voor een instrumentaal nummer. Luchtgitaar gaat me wel goed af.’

Yrla
Yrla grinnikte. Hij nam een slok van zijn drinken. Bij het horen van Nish antwoord had hij al door dat zijn vriend eigenlijk helemaal niet wilde, iets wat zijn ogen juist ondeugend lieten glimmen. "Ah,ik had gehoopt dat we samen een romantisch duet konden doen,” zei hij zogenaamd teleurgesteld. “Ik zal de sterren van de hemel voor je zingen.”

Nish
Nish schoot in de lach. Er was vat nog wel een paar liter drank nodig om Yrla echt uit de kast te laten komen. ‘Oh, je mag evengoed wel de sterren van de hemel voor me zingen hoor. Ga je gang.’

Yrla
“Niet zonder jou,” Kaatste hij meteen terug. “Dus zoek maar een nummer uit wat je wil doen, maar ik heb er sowieso eentje van je tegoed.”

Nish
Nish schudde grinnikend zijn hoofd. ‘Je hebt helemaal niks van me tegoed. Sterker nog, jij had míj nog iets beloofd, als we braaf ons huiswerk gemaakt hadden.’

Yrla
Dat was waar. Maar met de rest net iets verderop voelde hij zich daar nog niet comfortabel bij. “Jij sleepte me meteen mee naar dit feestje,” Kaatste hij terug. “Maar prima. Ik merk al wie er belangrijker is als je Onyx wel een liedje heb gegund en mij niet “
      Yrla trok een mondhoek op, nam een slok van zijn drank.

Nish
Nish grijnsde ondeugend. ‘Wie zegt dat Onyx daar niets voor heeft hoeven doen?’

Yrla
Oei. Daar wist hij niet zo goed wat hij daarop moest zeggen. Hij wilde ook helemaal niet weten of Onyx daarvoor iets had moeten doen. Alleen dat idee al maakte hem toch een beetje ongemakkelijk.
      Hij baalde van zichzelf dat hij niet zo vlot een antwoord terug had. Normaal wist hij wel wat te zeggen, maar dat leek niet veranderd te zijn. Zelfs jaren terug al wist Nish hem te over bluffen.
      ”Ik wil niet weten of hij daar iets voor heeft moeten doen,” zei hij hoofdschuddend. Yrla haalde een hand door zijn haren heen. Hij lachte een beetje ongemakkelijk. “Ik ga Fox wel vragen, die zegt vast geen nee.” Yrla schonk zichzelf bij en gunde Nish een knipoog voor hij naar de kleine krullenbol liep.

Nish
Goh. Dat pakte toch iets anders uit dan hij gehoopt had. Hij nam een slok uit zijn glas en keek rond, maar wist zelf ook niet echt naar wie hij toe moest lopen. Fire, Vienna en Safira warene alle drie niet echt van fan hem. Met die Merrin had hij nog nooit een woord gesproken en het laatste gesprek met die Adam was maar raar geweest. Bovendien hadden die vooral oog voor elkaar op dit moment en voelde het heel raar om daar nu bij te gaan staan. Jester bleef over, maar hij vreesde dat hij dan ook niet aan een karaoke-liedje ontkwam en daar had hij nu nog minder zin in dan net. En dus hulde hij zich maar in zijn gave totdat Yrla z’n liedje gedaan had of Onyx misschien ook opdook.

---

It's never gonna happen, Guys.

Kris
Kris keek op toen de deur openging. Net was Fox al door Jester opgehaald, nu was het Onyx die in de deuropening stond. ‘Je dacht toch niet dat jij onder een vrijgezellenfeest uitkwam hè?’
Eigenlijk wel.
Hij had nou niet echt vrienden om dat mee te doen – of dat had hij in elk geval gedacht. En hoewel Onyx niet meer vijandig naar hem was, had hij toch ook niet verwacht dat hij zoiets voor hem zou doen.
‘Dat hoeft niet hoor,’ zei hij toch wat ongemakkelijk.
‘Wel dus. Anders zijn m’n voorbereidingen voor niks geweest.’
Kris vermoedde dat Onyx hem anders gewoon in slaap toverde. Aangezien ze de kamer niet uit konden, bevond dat vrijgezellenfeest zich vast in een droom. En de ervaring van vorige week was niet verkeerd geweest. Dus vooruit dan maar… Hij kwam overeind.

Onyx
Het was niet helemaal waar, wat de voorbereidingen betrof. Hij had dit ook met oog op zijn broertje gedaan. Dit was meer… een soort try-out. Als Kris zich nou goed vermaakte, kon Damon dat misschien ook. Sinds het paintballen had hij zijn broertje niet meer gesproken en iedereen zei zo’n beetje dat hij iets moest doen wat beiden leuk vonden… Dus een band die ze allebei luisterden was dan vast wat. Echt praten kon daar niet, maar dat kwam hem juist wel goed uit.
      Onyx sloot zijn slaapkamerdeur achter zich. Kris voelde zich overduidelijk niet op zijn gemak, maar dat was wederzijds. Hoewel ze het dan wel hadden bijgelegd, was het nooit écht ontspannen tussen hen geweest. Vroeger had er ook al een rare spanning gehangen en vriendschappen waren nog steeds een wat wild terrein voor hem. Jester, Nish en Adam – ze waren allemaal compleet anders en ook Kris had weinig overeenkomsten met hen.
      Onyx pakte zijn gitaar erbij en begon The End of Heartache te spelen. Hij wist niet of het passend of ironisch was dat juist dit nummer bij hem naar boven was gekomen. Pas na een minuut liet hij zijn gave los en spon de droom om de noten heen, voor hij die eerst naar Kris en dan naar zichzelf voelde.
      Toen het steeds moeilijker werd om zijn ogen open te houden, legde hij zijn instrument naast zich en liet zich meevoeren door de droom.

Kris
Ze kwamen midden in een concertzaal terecht. Het nummer dat Onyx net op zijn gitaar gespeeld had, knalde nu uit verschillende geluidsinstallaties. Even was Kris totaal overdonderd en vergat hij dat het een droom was. Het voelde zo echt, alsof Killswitch Engage hier écht op het podium stond te spelen en al deze mensen echt waren. Zo voelden ook écht, besefte hij toen iemand tegen hem aan botste.
      Onyx keek hem met een brede grijns aan en hield hem een beker bier voor.
      Kris pakte hem aan en alle argwaan van eerder was verdwenen. Het was misschien iets kleins, maar een concert bijwonen was altijd een droom van hem geweest. Iets waarvan hij geloofde dat hij dat vroeger had gedaan, maar die herinneringen zaten achter dik, donker kristal verborgen.
      Kris nam een slok van het bier, dat beter smaakte dan een tap-pilsje. Op de een of andere manier wist hij dat gewoon. Hij keek naar het podium waar Take this Oath werd ingezet. Hij liet zich opzwepen door de muziek, door de uitgelaten sfeer en zodra zijn bier op was, dook hij samen met Onyx de moshpit in en liet hij zich helemaal gaan.

Onyx
Het was een goeie keuze geweest. Sinds zijn vrijlating had er een schaduw over Kris heen gehangen en zag de jongen gewoon genieten, alsof hij alle shit even van zich af kon schudden. Hij kon het niet helpen dat hij toch een beetje trots voelde omdat het hem wederom gelukt was om iemand een goed gevoel te geven.
      Zelf genoot hij ook van het concert, zelfs al had hij flink wat filmpjes moeten kijken om een zo echt mogelijk optreden neer te zetten. Maar zelfs hij vergat bijna dat het een droom was.
      Na anderhalf uur waren ze beiden bekaf en bracht Onyx hen terug naar zijn kamer. Het bleef een gek gevoel; het ene moment plakte zijn shirt nog tegen zijn rug van het zweet, het volgende was zijn shirt weer droog, zelfs al had hij het nog steeds warm.
      Hij pakte er een fles drank bij.
      ‘En nu voor het echie,’ zei hij met een grijns. ‘We kunnen straks niet nuchter bij de rest aankomen.’
      Onyx zag de aarzeling in Kris’ ogen. Net als hij, wilde hij waarschijnlijk niet de controle verliezen.
      ‘Je hoeft niet stomdronken te worden, maar de scherpe randjes mogen er best eens af.’ Onyx nam zelf een slok. ‘Vanavond is er een feestje voor het hele House plus alle verstekelingen. Fort plukt je dan heus niet ineens weg.’
      Kris aarzelde nog even, maar pakte toen de fles en zette die aan zijn mond.

---

It's never gonna happen, Guys.

Sarah
74057…
74058…
74059…
74060…
74061…
Sarah staarde naar de glanzende donkerbruine muur tegenover haar zonder hem echt te zien. Er lekte een zwak schijnsel van licht door het zwarte kristal, maar nauwelijks genoeg om haar eigen voeten te kunnen zien. Hoe harder ze keek, hoe meer ze zich kon voorstellen dat er een rode koperen draad langs heen liep. De binding, de binding, de binding.
74062…
74063…
      De bindingdebindingdebiiiiinding. Haar hoofd schoot met een rukje omhoog. De muur was er nog steeds, met de rode draad er langsheen. Was ze in slaap gevallen? Misschien. Debindingdebindingdebindingdebinding. Dat was het enige wat telde.
      Niet dat ze dat wilde, maar ze kon er weinig aan veranderen.
      Een vage schim bewoog achter de muur, en een paar tellen later knerste het luik en viel er een stroom van helder licht de kamer binnen. Sarah kneep haar ogen dicht. Er verscheen een hand in het felle licht, die een nieuwe kom eten naar binnen schoof en de oude weer meenam.
      Waar die dingen van gemaakt waren wist Sarah niet, maar ze waren frustrerend durabel. Ze had die kommen door de hele kamer gesmeten zonder enig resultaat. De emmer waar ze haar behoefte in mocht doen ditto. Ze moest het Zebediah nageven, hij was niet helemaal op zijn achterhoofd gevallen.
      De draad, de draad, de binding van koper van hier tot heeel ver weg.
      Sarah tikte met haar nagels op de grond terwijl het licht weer wegstierf.
      Tik.
      Tik.
      Tik.
      740… 64.
      74065.
      74—
      Ze keek omlaag, naar de schimmige omtrek van haar hand. Ze had maar weinig dingen tot haar beschikking hier. Het idee dat ze erin zou slagen om te ontsnappen had ze al lange tijd geleden afgedaan als onmogelijk. Maar de hele dag in dit godvergeten hol zitten met alleen haar eigen gave als gezelschap was gekmakend. Zebediah had ze niet meer gezien, Romeo evenmin. Hoeveel ze nu niet zou geven voor alleen maar een gesprek.
      DebiNding, de BINDing, de draad de binding de binding en de draad, Romeo en Scary Vibes, Onyx en kutjong.
      Ze had al eens geprobeerd om de grendel van het luik open te krijgen, maar de binding tussen steen en metaal was treurig, en de vorm van de kom was zo anders dan die van de grendel dat er met geen mogelijkheid beweging in kwam zodra ze de twee aan elkaar probeerde te maken. En de kom kapot gooien was al twee honderdzesenzeventig keer mislukt.
      Onyx en ROMEO.
      Misschien zou de kom wat sneller breken als ze hem een handje hielp. Eerst de kom ergens aan binden, dat breken en op de kom stampen? Maar ze had niets. Ja, zichzelf. En zonder Fayr had ze de optie van haar eigen pols ook maar afgestreept.
      Kutjong en scaryscarysc-scaryVibes. De draad, de rodedraad, de draad, van koper en rood en rood en koper en de binding, de binding, de binding!
      Tik.
      Tik.
      Tik.
      Als ze de kom verbond aan haar pols en dan haar pols brak, zou dan de kom ook breken? Ze keek naar de omtrek van haar arm. Hoe brak je je eigen pols? Zou het het waard zijn? Op heling hoefde ze straks niet te rekenen.
      Tik.
      Tik.
      Tik.
      Ze had haar nagels. Tien stuks. Ze hield ze altijd lang, omdat ze het mooi vond, en er wel goed op ging om ze zwart te lakken. Wat nou als… DeBinding,DeBinding,DeBinding. Wat nou als ze met haar tanden haar lange nagels eraf kon bijten, en die dan kon binden aan de kom? Tien keer kon ze dan de nagel doormidden breken, dat zou toch wel iets van een effect moeten hebben op de kom? En ach, anders was ze weer even bezig.

Tegen de tijd dat het gelukt was, verwachtte Sarah bijna de volgende kom alweer. De vloer van haar cel lag nu bezaaid met scherven en splinters en gebroken nagels, en op blote voeten betekende dat schuifelen. Ze knielde neer voor het luik, voelde met haar vingers naar de naden. De meest smalle scherf had ze in haar handen, samen met een kleintje. Eentje voor omhoog. Eentje om de grendel mee opzij te duwen.

Nog een tijdje later was het luik open. Sarah siste tegen het felle licht en schoot achteruit, en een scherpe pijn trok door haar handpalmen. Verdorie. Ze mompelde een vloek, maar schoof alsnog weer naar voren. Dit was haar kans. Eindelijk wat fucking anders.
      Het idee om eindelijk deze stomme kamer uit te zijn was euforisch. Ze wrong zich door het gat, knijpend met haar ogen tegen het licht. En toen stond ze buiten. Fucking eindelijk.
      Sarah leunde tegen de muur van haar cel aan. De wereld draaide een beetje, maar het kon haar niks schelen. Ze plukte met enige moeite de scherfjes uit haar handen en staarde daarna gebiologeerd naar het bloed op haar huid.
      Mooi helder rood.
      De rode draad, de koperen draad, roodkoperkoperrood, de BINDING.
      De muur tegenover haar was lichtgroen, en impulsief stapte ze erop af en duwde haar vingers in het plakkerige rood, en trok een lijn over het kristal. Ergens kalmeerde er iets in haar hoofd en ze knikte tegen zichzelf. Dat zag er goed uit.
      Ze liep wat verder, met de laatste scherf nog in haar handen zodat ze nooit te weinig verf zou hebben. De binding. Ze neuriede een deuntje. Sloeg een paar hoeken om en trok nog meer lijnen. Draden. De binding, de binding, de binding.

Zebediah
Zebediah keek verstoord op toen er op de deur werd geklopt. Ze hadden een Saw-film opgezet en lieten die een paar van straat geplukte mensen naspelen. Een beetje afleiding voor vanavond, dan zouden ze eindelijk de eerste grote stap van hun plan uitvoeren.
Hij trok vragend zijn wenkbrauwen op toen een jongen binnenstapte, die vlug zijn hoofd boog. Eén glimp op het tafereel liet hem al krijtwit worden. Zebediah grijnsde. Hij mocht wel meedoen.
‘Er is iemand losgebroken,’ murmelde het jong. ‘Een meisje dat de muren met bloed aan het verven is.’
Zebediah fronste. ‘Lijkt me wat vroeg voor Halloween.’ Hij schudde even zijn hoofd, wierp een blik op de afgezaagde hand bij een van zijn acteurs en onderdrukte een zucht. ‘Nou, breng haar terug dan.’
De jongen knikte vlug en stapte weer de gang op.

Sarah
Een flink aantal gangen en dichte deuren waar ze open deuren van maakte en hoeken verder, stapte er iemand in haar blikveld. Sarah keek op, haar vinger nog steeds op de muur voor haar rode lijn (debinding, binding, binding). Het was een jongen, een gezicht dat haar niet bekend voorkwam.
      Hij reikte naar haar arm.
      Sarah deelde haar geest door twee en verbond zijn armen aan zijn benen, en twee tellen later lag de jongen met een kreet op de grond. Ze keek even naar hem en vroeg zich af of ze daar nog wat van moest vinden, en besloot van niet.
      De binding, de binding, de verbiiiiiiiiinding.
      Ze drukte opnieuw haar vinger in de sneden op haar hand en ging verder met haar lijnen.

Zebediah
Wéér kwam er iemand melden dat er iemand losgebroken was. Iemand met een donkere huid, met krullen.
      Sarah.
      ‘Shit,’ mompelde hij. Hij maakte zijn portofoon los van zijn riem en riep Fort op.
      Hij hoorde alleen ruis. Waar was dat jong als je hem nodig had? Hij kwam overeind en duwde een van de naakte decoratiestukken in de kamer een pistool in handen. ‘Dwing het wicht met kroeshaar terug naar haar kamer, anders schiet je haar maar in de knieën.’

Sarah
Het kasteel van Zebediah leek wel eindeloos. Dat was mooi, want de verbinding was ook eindeloos. Eindeloos lang en eindeloos groot. Haar hand deed wel flink pijn ondertussen, maar met een extra splitsing van haar geest kon ze dat ook best redelijk in de hand houden.
      In de hand houden. Ha, snap je ‘m?
      Voetstappen verderop in de gang.
      Sarah keek om, al een halve binding voorbereid. Ze moest ervoor zorgen dat de binding in stand hield, koste wat het kost. En mensen die op haar af kwamen en haar vast kwamen grijpen, tja, dat was nou niet echt voordelig voor de binding.
      De rode draad, de dradige rood, de koperen roodachtige draad.
      Er stond een meisje in de hal, naakt, bleek en mager, maar met een pistool in haar handen.
      Sarah staarde haar aan.
      ‘Je moet terug naar je kamer.’
      Sarah zei niets.
      Het meisje gebaarde met het pistool. ‘Nu.’
      Onyx en Romeo, verbonden, verwikkeld, in het rood en koper en in het onzichtbaar. De binding. Debindingbindingbinding.
      De binding mocht niet kapot. En als Sarah dood was bleef er van de binding weinig meer over, dus liet Sarah met tegenzin haar hand zakken. Neergeschoten worden was geen optie. Sterker nog, als dat meisje zou schieten, zou Sarah haar dood moeten maken.
      Ze had nog nooit iemand vermoord.
      Maar het meisje stond nog steeds met het pistool op haar gericht en daarmee was ze een bedreiging voor de binding, en dat kon Sarah niet voort laten bestaan. ‘Ik weet niet waar mijn kamer is,’ antwoordde ze uiteindelijk, terwijl ze gedwee richting het meisje liep.
      Dat was waar, ze was ondertussen overal eigenlijk wel geweest. Zie, ze werkte netjes mee. Alles voor de binding. Nou moest ze alleen nog verzinnen hoe ze van dat pistool en dat meisje afkwam. Het meisje, bleek en mager of niet, hield de loop in ieder geval heel goed op haar gericht.
      Ze moest effectief zijn, maar vooral zelf niet doodgaan.
      Sarah bleef in de buurt van het meisje staan en keek toen lichtjes fronsend langs haar heen. ‘Wat is dat?’
      Het meisje keek om.
      Sarah schoot naar voren en trapte zo hard als ze kon het pistool uit de handen van het meisje. Het meisje slaakte een kreet en het wapen kletterde een eindje verderop op de vloer. Ze greep ernaar, maar Sarah en de lange smalle scherf waren sneller.
      En toen was er ineens heel veel rood.
      Sarah stond erbij en keek ernaar.

Zebediah
Waarom liet die eikel van een Fort niks van zich horen? Geërgerd kwam hij overeind toen hij ook nog eens een ijselijke gil hoorde. ‘Het ziet ernaar uit dat onze nieuwe gast zich verveelt,’ zei hij tegen Romeo. Die wist daar meestal wel raad mee.

Romeo
Romeo keek met een dodelijke blik naar Zebediah. Waarom mocht hij deze zooi opruimen? Toch sprak hij Zebediah niet tegen en liep de kamer uit, op zoek naar het donkere meisje met de krullen. Iets wat lang kon gaan duren.
      Romeo liep met zijn handen in zijn zakken door de gangen. Hij wilde net een hoek omslaan, toen hem iets opviel aan de andere kant. Een bloedrode streep liep langs de muur. Voorzichtig haalde Romeo zijn vinger erlangs. Het was nog nat. En zo te ruiken, echt bloed. Even keek hij heen en weer en besloot toen de rode streep te volgen, vermoedend dat hij dan bij Sarah uit zou komen.
      Het duurde niet lang, voordat hij het meisje dat Zebediah eerder had gestuurd dood in de gang vond. Gevoelens van waanzin, uiterste vastberadenheid, haast manische plukken hingen om het lijk. Dit was een probleem.
      Romeo voelde zijn eigen angst omhoog dringen. De geur van manie was zo sterk dat hij al haast de radertjes in zijn eigen hersenen over voelde slaan. Zijn linkeroog begon te trekken. Vlug zette hij een paar stappen weg van het lijk, niet in staat de manie of zijn eigen plotselinge angst buiten te sluiten. Niet nog eens. Hij wilde er niet aan herinnerd worden, niet… niet… Niet!
      Romeo zijn eigen gevoelens over vielen hem. Vlug strompelde Romeo de dichtstbijzijnde kamer in. Leeg. Fijn. Romeo greep naar zijn eigen borst en trok alle angst naar zich toe. Verlost van zijn lichaam minderde de angst al iets, maar het was hem nog te dichtbij. Hij moest.. hij moest ervanaf! Aggressief begon Romeo kastjes open te trekken. Uiteindelijk vond hij een pot, die hij ongegeneerd leeggooide op de grond, stopte in wanhoop de bol erin en ramde de deksel erop.
      En opeens was hij de rust zelve. Nu de angst zijn huid had verlaten, was hij compleet verdwenen. Er was een serene rust over hem heen gevallen, geen flintertje angst te bekennen. Verrast keek Romeo naar de pot in zijn handen. Dit… dit was nieuw. Hij hield de pot even omhoog, tilde de deksel voor een paar seconden op, maar sloeg hem direct weer dicht toen de doodsangst eruit op steeg.
      Met de rust in de keuken en in hemzelf, het besef wat viel wat hij gedaan had, begon hij eerst zachtjes te lachen. Een lach die uitmondde in een haast manikale lach. Met een grijns keek hij naar de pot in zijn handen. Hij vroeg zich af wat hij hier nog meer mee kon. Of hij ook andermans gevoelens kon bottelen of hij ze kon bewaren voor een later moment en doorgeven. Dat was iets om uit te testen.
      Maar eerst terug naar de gang van zaken. Sarah. Het meisje en de staat waarin ze was, joegen hem opeens geen angst meer aan. Zonder verder om te kijken naar de staat van de kamer liep hij met de pot tergu naar het lijk. Nu de angst hem niet belemmerde, was zijn hoofd een stuk helderder. Buitensluiten, buitenhouden. Romeo schroefde zijn schild op en knielde opnieuw neer naast het lijk.
      Nu de manie hem niet dwars zat, zag hij pas hoe nette snee het meisje gemaakt had. Romeo knikte onder de indruk. Hoewel hij de manie zag in de meerdere keren dat het meisje was neer-gestoken, was het ook haast een moord die in koel bloed gepleegd was. Misschien… Misschien konden ze nog wel een lolletje hieraan beleven.
      Romeo greep naar zijn riem, waar zijn portofoon hing. “Fort. Schiet op,” blafte hij in de portofoon, in een poging de gast weer op te roepen. Er kwam alleen maar ruis aan de kant van de lijn. Romeo rolde met zijn ogen. Dan ging hij wel op zoek naar Ryan.

Ryan
Ryan lag languit op de bank in zijn nieuwe kamer een filmpje te kijken met een zak chips op schoot. Het was prima vertoeven hier. Helemaal prima. Hij keek dan ook wat verstoord op toen de deur openging, al verdween dat gevoel zodra hij Romeo zag. ‘Ha, Romeo.’ Hij maakte een joviaal gebaar met zijn arm. ‘Ook aan het genieten van het goede leven?’

Romeo
Romeo grijnsde bij de uitbundige begroeting van de jongen. “Helaas niet. We hebben een probleem, waarvan ik hoopte dat jij kon helpen.” Zijn gezicht werd iets ernstiger. “Een van de gevangenen is ontsnapt en nogal op een rampage. Wil jij haar naar Inquirium portalen? Dan geven we de school vast een voorproefje van onze krachten.”
      Een donkere blik schoot door zijn ogen heen. In zijn hoofd zag hij al voor zich hoe Sarah een spoor van lijken op de nieuwe school achter zou laten. Of hopelijk zou de school haar oppiken en haar vastzetten, dan hadden zij dat gedoe niet meer.

Ryan
Ryan wreef in zijn handen. ‘Klinkt goed! Gaan we wel toekijken?’

Romeo
Romeo schoot in de lach van de vraag. “Met alle liefde. Maar denk je ook niet een beetje risicovol als we vanavond hen willen verrassen?” Het was niet perse dat Romeo toe wilde kijken, maar Ryan een beetje good vibes op de hals spelden, kon nooit geen kwaad.

Ryan
Ryan en Romeo gingen de gang op. Het duurde niet lang voordat hij een meisje door de gang zag zwalken. Sarah. Hij grijnsde toen hij het liefie van het vuurtorentje zag. ‘Beetje verdwaald, meissie? Wat zeg je d’r van als we een wandelingetje gaan maken?’ Met een zwaai van zijn arm liet hij de rand van een portaal verschijnen. ‘Zeg maar waar je heen wilt.

Sarah
De gangen bleven maar komen, dus de rode vlekkerige lijn ging maar door, en door, en door. Het was eigenlijk wel rustgevend. Het voelde alsof een deel van haar geest eindelijk weer een beetje adem kon halen.
      De binding, de binding. Stevig en stabiel.
      Het lichaam dat ze had achtergelaten dreef af en toe haar gedachten weer in en uit, en de elektrische lading aan afschuw en schuld die dat met zich meebracht was Sarah liever kwijt dan rijk, dus ze probeerde er vooral niet te hard aan te denken. Denken aan de binding was beter.
      Ze miste Jester.
      Die had er vast voor kunnen zorgen dat ze helemaal niet veel van het meisje gevonden had. Ze was een bedreiging geweest voor de binding en Sarah had er efficiënt op gereageerd, precies zoals haar opgedragen was. Als de opdracht van Jester was geweest zou ze tevreden en opgelucht zijn nu.
      De verbinding, Saar. Verbondenverbindinggebondenaanelkaar.
      Ze duwde haar vinger weer in haar handpalm.
      Voetstappen achter haar, en dan een stem.
      Sarah draaide zich om.
      Het duurde een paar tellen voor de de blonde jongen leerde herkennen als Ryan. Tjee, typisch dat ze die nou hier ook weer tegen moest komen. Waar anders zou zo’n vent als hij eindigen dan als eregast van Zebediah?
      Een korte flits van irritatie bracht wat helderheid in haar hoofd, en ze trok een wenkbrauw naar de jongen op.
      ”Meissie” Gatver.
      Maar de rand van het portaal dat verscheen trok toch haar aandacht wel. Deze ontsnapping uit haar cel was voornamelijk een vlucht uit dat godganse donker, ze had zich er al een paar dagen geleden bij neergelegd dat ze hier heus niet zomaar weg zou komen.
      Maar ze had nooit de opdracht gekregen om netjes hier te blijven. Dus als Ryan het aanbood… tja. De binding zou er niet beter of slechter van worden, dus wat maakte het uit? Beter nog, ergens vond Sarah het wel vermakelijk om alsnog buiten Zebediah’s kasteel te eindigen. Niet dat ze er Ryan op vertrouwde om haar weer terug te brengen naar haar eigen slaapkamer, maar het maakte haar eigenlijk ook niet zoveel uit waar ze terechtkwam. Zolang het maar niet terug in die cel was.
      ‘Naar buiten,’ antwoordde ze hem uiteindelijk. Ze keek nog eens naar de rand van het portaal, met een gezonde achterdocht en een vlaag van hoop. Zodra die cel verscheen maakte ze van Ryan ook een lijk en ging ze verder met haar lijnen, maar als hij haar daadwerkelijk naar buiten kon brengen? Winst. ‘Terrein van Experium als je er zin in hebt, maar ergens anders is ook goed.’

Ryan
‘Check.’ Hij opende een portaal naar Inquirium, waar een groen grasveld haar tegemoet glansde. ‘Gaat u maar voor.’

Sarah
Helemaal vertrouwde ze het niet, maar Ryan maakte portalen, geen illusies. Ze zag groen gras en een paar bomen verderop, en een bewolkte lucht. Dat was buiten, en dat was haar goed genoeg. Ze stapte door het portaal heen. Toen ze zich omdraaide was de gang achter haar verdwenen, en Ryan ook. Wind streek langs haar gezicht en ze rook het gras en de buitenlucht.
      Koperroodkoperrood. Ze kon de binding voelen in haar hoofd, nu verder weg dan ooit, maar nog steeds intact. Afstand inschatten was niet haar sterkste kant, maar het was haar wel duidelijk dat Ryan haar niet naar Experium had teruggebracht.
      Ach.
      Sarah draaide langzaam om haar as. In de verte stond een gebouw dat haar wel enigszins aan de school deed denken, maar het was niet hetzelfde. Her en der stonden nog wat andere huisjes—campussen?
      De wind streek langs haar blote middenrif en ze onderdrukte een rilling. Juist. Misschien moest ze maar eens wat kleren vinden. Dat kon best lukken. Ze controleerde de binding in haar hoofd, stelde zich voor dat de draad even opgloeide en zoemde. Dat zat wel goed.
      Ze koos het dichtstbijzijnde gebouwtje en begon haar stappen te tellen.
      Eén.
      Twee.
      Drie…
      Zevenentwintig…

Het gebouwtje was net als een campus, zei het wat kleiner. Hier en daar liepen al wat mensen haar voorbij in de verte, maar als ze al vreemde blikken toegeworpen kreeg kon het haar vrij weinig schelen. Ze was onderweg naar kleren.
      Het bruinharige meisje keek haar heel bevreemd aan toen ze de kamer binnenstapte, en aan de verwarring op haar gezicht te zien begon het haar ook langzaam te dagen dat dit niet alleen een random vreemde was die zomaar haar kamer binnenkwam, maar ook een random vreemde die ze nog nooit eerder had gezien.
      ‘Uhm, hallo? Wie de fuck ben jij?’
      Sarah keek de kamer rond tot ze de kledingkast gevonden had. ‘Sarah.’ Ze stapte op de kast af en deed hem open. Het was dezelfde kast als ze zelf had staan op Experium. Waar had Ryan haar ooit heen gebracht? Ze reikte naar een stapel t-shirts.
      ‘Hey,’ protesteerde het meisje. ‘Dude, wat? Blijf van mijn spullen af!’
      Sarah trok het eerste shirt van de stapel. ‘Welke maat heb je?’
      ‘Gaat je niks aan. Wie bén jij?’
      Sarah hoorde het meisje opstaan, en scheidde meteen een deel van haar geest af om de benen en armen van het meisje aan elkaar te binden. Er klonk een kreet, een originele combinatie van scheldwoorden, en een doffe bons. Sarah trok het volgende shirt van de stapel, en het shirt erna, en die gooide ze daarna achter zich op het bed. ‘Wie ben jij?’ vroeg ze terug, terwijl ze een la opentrok op zoek naar een bh.
      Het antwoord dat ze terugkreeg was een reeks gefrustreerde vloeken.
      Sarah stak haar hoofd om de hoek van de deur. ‘Ik ben zo weer weg hoor.’
      ‘Wat heb je met me gedaan?!’
      ‘Een binding,’ antwoordde Sarah schouderophalend. Ze pakte een zwarte bh met kant uit de la en checkte de maat. Iets aan de grote kant, maar dat was best te doen, toch? Ze draaide zich om naar de tweede kast. ‘Heeft je kamergenote kleinere borsten dan jij, of niet?’ vroeg ze, terwijl ze de kast al opendeed. ‘Ik ben niet zo goed voorbereid op m’n spontane uitstapje.’
      In plaats van een antwoord wilden Sarah’s benen ineens niet zoveel meer. Verbaasd keek Sarah naar haar voeten. Een stap vooruit zetten voelde alsof ze door drijfzand probeerde te waden. Ze keek langs de deur heen. ‘Ben jij dat?’
      Het meisje haar gezicht was vertrokken met concentratie.
      ‘Hee, kom op. Ik heb alleen een stel kleren nodig,’ zei Sarah sussend, terwijl ze ook de binding (debindingdebindingdebindingdebinding) snel checkte.
      ‘Tief op,’ gromde het meisje.
      ‘Wat, nooit gehoord van girl-code?’
      ‘Ik weet niet eens wie je bent!’
      ‘Sarah,’ zei Sarah, die dit gesprek zo toch enigszins vermoeiend begon te vinden. ‘Ik heb ook geen idee wie jij bent, maar daar hoor je me toch ook niet moeilijk over doen? Nou, waar heeft je kamergenote haar bh’s liggen? Oh, en hebben jullie hier douches? Ik snak naar een goede douche. Zebediah heeft geen manieren.’
      De brunette keek alsof ze ze zag vliegen. ‘Wie?’
      Sarah keek nog eens om zich heen. ‘Waar ben ik eigenlijk?’
      ‘Ben je… niet van hier?’
      ‘Dat lijkt me duidelijk.’
      Het meisje opende een paar keer haar mond, en leek zichzelf toen te herpakken. ‘Dit is Inquirium. Een school, soort van.’
      Er begon Sarah iets te dagen. ‘Oh,’ zei ze langzaam. ‘Ja, daar waar de helft van de school naartoe verdween. God, dat is ook jaren geleden. Wie ben jij? Heb je een gave?’
      ‘Jane,’ zei Jane. ‘Ik kan bloedsturen.’
      Sarah keek weer omlaag naar haar voeten. ‘Cool. Kan je er ook mee ophouden?’ Een paar tellen later verdween de rare druk om haar benen, en ze knikte. ‘Thanks.’ Even liet ze haar blik over Jane’s lichaam glijden en daarna besloot ze als vredesoffer ook maar haar binding op te heffen.
      ‘Jij komt van…?’
      ‘Experium,’ vertelde Sarah, terwijl ze zich weer richtte op de lades voor schoon ondergoed. Nu ze niet de kast van Jane zelf plunderde stootte ze ook op heel wat minder weerstand, wat wel goed uitkwam. ‘Ben zojuist hier gedropt.’
      ‘Waarom? En door wie? Die Zebediah-dude?’
      ‘Nee, een andere oud-leerling. Het is een lang verhaal.’ Ze vond een setje bh’s die beter leken te passen en diepte ook een bijpassende onderbroek op.
      Jane keek vanaf de andere kant van de kamer toe. ‘Waarom zit je onder het bloed?’
      Het lichaam van het naakte meisje flitste voor haar ogen langs. ‘Lang verhaal, dat zei ik toch? Waar zijn jullie douches?’
      Ze moest er straks wel op letten dat ze het water niet te warm zette. Als ze te rozig onder de douche vandaan kwam viel ze straks in slaap, en dat kon niet. Hoelang ze de binding al in stand hield wist ze niet, maar het was gegarandeerd voorbij de hoeveelheid dagen waarin ze ook slapend het voor elkaar kreeg de binding voort te laten bestaan. En als de verbinding brak…
      Een grote poel rood.
      Rood.
      Koperrood.
      Nee. Dat was anders rood. Glanzend rood. Gloeiend, zoemend, oranjerood. Belangrijk rood. De binding deed het nog. Onyx en Romeo, kutjong en stuk chagrijn waar Jes nu aan gehecht was. Romeyx. Oneo. Debindingdebindingdebinding.
      ‘Tweede deur rechts,’ zei Jane.
      Sarah knipperde. ‘Top.’ Ze pakte een handdoek en mat of de broek paste. ‘Kan je ergens een goede broek voor me opdiepen? Deze gaat niet passen. Ik heb maat 40.’ Ze sloeg de handdoek over haar schouder en pakte haar verzameling ondergoed van het bed. ‘Bedankt alvast,’ zei ze met een knipoog, en liet de deur achter haar dichtvallen onderweg naar de badkamer.

Het douchen was heerlijk. Sarah had het idee dat ze wel een week aan vuil van haar huid afschrobde. Ze stal wat shampoo van iemand anders en nam goed de tijd om het in te masseren en weer uit te spoelen. Het liefst had ze natuurlijk haar eigen producten, maar nood brak wet. Ze koos de meest veelbelovende conditioner uit en genoot daarna lekker van de stroom van het warme water langs haar lichaam.
      Later stond ze in de warme stoom haar nieuwe schone ondergoed aan te trekken, voorzichtig met de prikkende sneden in haar linkerhand. Tot nu toe ging het goed zo. De binding was oké—debindingdebindingdebindingdebinding—en ondanks de vermoeidheid die nu toch wel weer begon in te zetten voelde ze zich wel echt een stuk beter dan eerst.
      Geen idee hoelang ze dit in totaal kon volhouden, maar zo had ze in ieder geval weer wat tijd gewonnen.
      Ze had iemand als die Azrael nodig, de kleinste van de Rhino’s. Energie.
      Ze zou het Jane straks vragen.
      Sarah trok het shirt over haar hoofd en depte haar krullen zo goed mogelijk droog. Ze draaide zich om om haar oude pyjama in de prullenbak te mieteren, en de wereld werd ineens zo draaierig dat ze tegen de muur aan struikelde. Sarah mompelde een scheldwoord en wreef in haar ogen, en toen ze weer opkeek rook de badkamer naar zeep en koper.
      Haar handpalm bonsde, en een vlekkerige rode lijn ging de hele badkamer door.
      Sarah staarde er even naar.
      Minder wenselijk.

Jane had tot nu toe niet merkbaar aan de alarmbellen getrokken. Het meisje zat op haar bed met haar iNet en een set oortjes, en kwam overeind toen Sarah weer binnenkwam. Geen docenten, of mensen in witte pakken om haar weg te voeren. Nou, dat scheelde weer.
      Jane knikte naar het andere bed. ‘Ik heb twee broeken van de anderen gepakt die je zouden moeten passen.’
      ‘Held,’ zei Sarah, en koos de zwarte van de twee. Als daar wat bloed op kwam dan zag je het tenminste niet. Ze trok de broek aan en een fris paar sokken, en Jane had zelfs de vooruitziende blik gehad om op zoek te gaan naar schoenen. Met een warm vest erbij en na zelfs het föhnen van haar haren, betrapte Sarah zich bijna op dankbaarheid richting Ryan dat hij haar hierheen had gebracht.
      Als ze dan toch gek aan het worden was, deed ze dat liever met schone kleren en een lekkere trui aan.
      Jane (en de rest van de school) bleek niet bekend met Zebediah, en Sarah gaf een beknopte samenvatting die eindigde met het advies om lenzen of een zonnebril aan te schaffen. Op haar beurt vertelde Jane over Inquirium, de zuivering van vorig jaar en welke gaven er ongeveer overgebleven waren. Ze hadden geen heler (balen), maar wel iemand die leek op een menselijke oplader.
      Siphonäe zat in een andere afdeling, maar Jane kon haar straks in de eetzaal wel aanschieten voor haar hulp. Of ze die ook zouden krijgen… dat was de vraag. Het was een aparte meid, volgens Jane. Niet onaardig, maar ook niet enorm gesteld op anderen.
      Sarah hoopte dat ze haar te pakken konden krijgen voordat Zebediah besloot dat hij haar liever weer in een cel had en de jacht op haar opende. Dat zou vast ergens wel gebeuren, maar ze had het dan natuurlijk liever als er weer wat extra dagen aan haar levensverwachting waren toegevoegd.
      Nadat Jane’s kamergenote teruggekomen was en Jane haar en Sarah aan elkaar had voorgesteld, vertrokken de twee meiden al snel naar de eetzaal voor het avondeten. Sarah bleef achter in hun kamer, waar ze eerst een poging deed tot meditatie en rust, en tot haar spijt helaas buiten eindigde om wakker te kunnen blijven.
      Toen ze weer terugcirkelde naar Jane’s kamer waren de meiden weer terug, met zelfs nog een extra dienblad aan eten én een ongeïnteresseerde Siphonäe op sleeptouw, die pas een aantal graadjes meer betrokken werd toen ze hoorde dat het ging om iemand die helemaal niet op Inquirium hoorde te zijn en er toch was.
      Al met al geen slechte dag zo, vond Sarah.

[ bericht aangepast door een moderator op 29 april 2024 - 9:29 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone/Fort

Fort
Hoewel het plan van Zebediah en Romeo steeds dichterbij kwam, bleef Fayr steeds Forts gedachten innemen. Hij wilde weten hoe het met haar ging. Zodra hij klaar was met de oefeningen van Ryan, had hij wat vrije tijd en dus teleporteerde hij naar het strandhuis. Tot zijn geluk zag hij haar meteen zitten – alleen, en op het strand. Behoedzaam liep hij naar haar toe. ‘Hé. Mag ik naast je komen zitten?’

Fersephone
Fersephone schrok op van de stem achter haar. Met een ruk keek ze om zich heen, maar de teleporteur was alleen gekomen. “Ligt eraan wat je komt doen,” zei ze lichtelijk achterdochtig.

Fort
‘Gewoon… Ik wil even horen hoe met je gaat. Of ik iets voor je kan doen.’ Hij glimlachte zo vriendelijk mogen naar haar.

Fersephone
Fersephone draaide zich weer om naar het water. Deze gast… Hij was echt zo’n ontzettende creep. Ze begreep wel als Fayr er schrik van had gehad. Ze viel even stil, waarin ze koortsachtig probeerde te bedenken wat Fayr zou zeggen.
      ”Het gaat prima. De jongens zorgen goed voor me.” Fersephone trok een mondhoek op en dwong zichzelf een gevoel uit te spreken wat ze anders nooit zou doen. Maar haar zus wel. “Ik mis alleen de anderen.”

Fort
‘Wil je dat ik iemand voor je haal?’ stelde hij voor.

Fersephone
Fersephone knipperde met haar ogen. “Naar hier?” vroeg ze verrast. Wilde hij personen voor haar gaan ophalen? Wel, alle panthers naar hier en Fire en Fox erbij. Dat was wel een wens. Maar dat zou hij vast niet doen. Fersephone trok haar mondhoek op. “Ik kan je vast er niet om vragen om iedereen hier heen te halen?”

Fort
Fort krabde in zijn haar. ‘Niet vandaag, ik heb al veel teleporteersprongen gemaakt. Ik kan één iemand halen, denk ik.’ Al dacht hij niet dat Zebediah dat zou waarderen, maar op zich hoefde hij daar ook niet achter te komen, toch? Dat Fayr hier was, stelde hij waarschijnlijk ook niet echt op prijs.

Fersephone
Teveel teleporteersprongen. Dat was interessant. Blijkbaar zat er een limiet aan de hoeveelheid sprongen die de jongen kon maken. Informatie die Jester vast wilde hebben. Misschien kon ze sowieso wat informatie uit de jongen kloppen, wat ze met Jester kon delen. Dan moest ze alleen haar rol met verve spelen. Misschien zelfs een beetje flirten met de jongen? Hij leek nogal gesteld op Fayr (terwijl ze zeker wist dat die andersom niets van hem moest hebben). Fersephone had echter geen idee hoe ze dat moest doen. Ergens baalde ze nu ergens dat ze nooit opgelet had bij wat Dezi haar allemaal vertelde.
      Het was ook niet echt dat ze dit echt wilde doen. Maar one for the team, right? Als ze de anderen ermee kon helpen door ‘vriendjes’ te worden met de teleporteur, misschien kon ze hem een andere dag wel overtuigen de anderen te halen uit Experium. Of haar tijdens het eindgevecht naar Experium te teleporteren, zodat ze in ieder geval de anderen kon helpen. Dat was al iets…
      ”Dan heeft het niet veel nut denk ik. Mijn zus zal je nooit in haar buurt laten en ik denk dat de andere Panthers ook wel twee keer oppassen als je opeens in de kamer staat. Plus, het is al erg genoeg dat ze het nu zonder mij moeten doen, straks tegen…” Fersephone maakte haar zin niet af. De teleporteur was niet dom. Zij was de tegenpartij. Of misschien was hij wel dom, daar zou ze dan vast snel genoeg achter zijn. “Dan kan je me straks beter terug brengen naar Experium, zodat ik in ieder geval mijn vrienden kan helpen.”
      Fersephone zuchtte overdreven, trok haar mondhoek op tot een glimlach en nodigde - zonder de jongen aan te kijken - hem toen uit om naast haar te komen zitten door te kloppen op het zand.

Fort
Forts hart maakte een sprongetje toen Fayr hem uitnodigde om naast haar te gaan zitten. Hij deed dat – misschien ietsje te dichtbij. Maar ze schoof niet weg, dus dat was een goed teken. ‘Dat kan ik inderdaad wel doen,’ zei hij. Hij begreep maar al te goed dat ze haar vrienden wilde genezen als ze gewond raakte, want ze waren lang niet allemaal van Zebediah gecharmeerd.

Fersephone
Fersephone voelde de rillingen over haar huid trekken, toen de jongen duidelijk net iets te dichtbij ging zitten. Ze moest een impuls onderdrukken om haar arm weg te trekken of weg te schuiven. Misschien moest ze zich gewoon voorstellen dat Fire naast haar zat, dan voelde dit niet zo verschrikkelijk akward.
      Fersephone deed enorm haar best, maar Fort leek in geen velden of wegen ook maar iets op haar vriend. Er was zelfs geen greintje aantrekking in de kleine krielkip die naast haar zat. Dit werd wat… Misschien kon ze Yrla later nog om tips vragen, die sloeg ook elk onbenullig ding aan de haak, zonder er zelf echt geïnteresseerd erin te zijn. Als ze Yrla nog een keer sprak dan…
      Zou ze vragen aan Fort of hij hem haalde? Ze wist niet hoeveel Fort van Fayr wist en Yrla en zij waren beslist geen vrienden. Plus, Nathaniel zou vast moeite hebben een ontmoeting de volgende dag te faken, als hij zijn broertje al gezien had. Fersephone zuchtte. Volgende keer misschien.
      ”Het is wel mooi hier,” gooide ze het maar over een andere boeg, in een poging het gesprek gaande te houden. “Het is haast bizar dat deze wereld hier bestaat, zo buiten de school.”

Fort
Fort knikte. ‘Er zijn ontelbaar veel mooie plekken. Als er een plek is die je zou willen zien, breng ik je er graag een keer heen.’ Het liefst zou hij dat meteen doen, maar hij kon niet te lang wegblijven. Niet vandaag.

Fersephone
Fersephone kon een klein spottend lachje niet onderdrukken. Shit. Ze dwong een glimlach op haar gezicht en zichzelf de jongen aan te kijken. “Ik zou niet eens weten wat ik wil zien. Experium vertelt niets over de buitenwereld.”
      Fersephone haalde even naar adem, drukte een misselijk gevoel naar achteren en negeerde alle stemmetjes in haar hoofd die zeiden: niet doen! “Maar als jij een mooie plek weet om te laten zien, dan ga ik graag met je mee.” Ze glimlachte even (hopelijk) verleidelijk naar de jongen. Daarna wendde ze haar hoofd gauw weer af naar de zee, voor de jongen zou zien dat ze daar absoluut geen zin in had.
      Fersephone voelde haar maag haast al omhoog komen bij het idee. Ze huiverde nu zelfs van zichzelf, maar Hee. Ze moest wat als ze de jongen aan haar kant wilde hebben.

Fort
Fort voelde zijn hart sneller kloppen. Hij pakte haar hand en gaf een kneepje. ‘Ik zal een mooie plek uitzoeken en je daar binnenkort mee naartoe nemen,’ beloofde hij.

Fersephone
Een rilling trok over haar huid naar boven. Fersephone moest alle macht gebruiken die ze had om haar hand niet te snel terug te trekken. Ze was blij dat er niets ‘sloopbaars’ in de buurt waren, want er waren zeker weten een paar lampen gesprongen. En dan was haar dekmantel weg.
      Toch trok ze haar hand voorzichtig weg van de jongen. Zelfs Fayr zou meer zelfrespect voor zichzelf hebben, ook al zou Fayr ditzelfde plan in haar hoofd hebben. Die bracht het er waarschijnlijk wel vlekkelozer vanaf dan zij. “Daar hou ik je aan. Je hebt nog flink wat goed te maken.”
      Zo daar mocht hij nog wel even stil bij staan. Het moest ook niet te makkelijk gaan. Onbereikbaar was aantrekkelijk, zoiets toch? Althans zoiets had ze - als ze heel diep in haar geheugen groef- Dezi ooit horen zeggen.

Fort
Goed, dat was ook zo. Misschien liep hij toch iets te hard van stapel. ‘Ik ga mijn best doen! Ik zoek je snel weer op, nu moet ik weer gaan.’ Hij kwam overeind, knikte even naar haar en flitste terug naar Zebediahs kasteel.

Fersephone
Was hij weg? Fersephone keek even om zich heen, maar de teleporteur was echt verdwenen. Kreunend liet ze haar hoofd naar achteren vallen. “Wat een marteling.”
      Vienna zou zich waarschijnlijk kapot gelachen hebben om haar. Fayr vast ook wel, als ze weer on speaking terms waren. Yrla zou ze meteen een knal verkopen als ze zijn grijns alleen al zag. Een vlaag van gemis ging door haar heen, waardoor ze niet doorhad dat er ondertussen iemand anders achter haar stond.

Rory
Misschien kende hij Fersephone dan pas enkel een dag, maar hij voelde toch een soort loyaliteit en beschermingsdrang naar haar toe en omdat hij die Fort niet helemaal vertrouwde, was hij toch in de richting van het tweetal gelopen. De jongen verdween al voor hij daar aankwam, alsof hij inderdaad wat te verbergen had. Hij grinnikte bij het horen van Fersephones woorden. Die had duidelijk niet op zijn gezelschap zitten wachten. ‘Wat moest-ie van je?’ vroeg hij terwijl hij naast haar neerplofte.

Fersephone
Fersephone schrok van Rory, ook al probeerde ze het niet te laten merken. “Kusjes en knuffels waarschijnlijk.” Fersephone stopte even een spottend lachje uit. “Ik heb het vemoeden dat de idioot een oogje heeft op mijn zus. En aangezien hij me voor Fayr aanziet, ben ik nu de pineut.”
      Fersephone grijnsde even breed naar Rory.

Rory
Rory schoot in de lach. ‘Een teleporteur om je vinger winden kan nog best eens goed uitkomen. Dan kunnen we je vrienden gewoon uit die school halen zonder dat we met die lul van een Zebediah moeten samenwerken.’

Fersephone
“Precies mijn idee,” zei Fersephone met een opgetrokken mondhoek. “Ik heb alleen twee problemen.”
      ”Punt 1, er is absoluut niets wat ik ook maar beetje aantrekkelijk vind aan de jongen en Punt 2, flirten is nou ook niet echt mijn sterkste ding.” Fersephone trok vermaakt even een wenkbrauw op. “Dus, mocht je nog tips hebben.”

Rory
Rory haalde zich die teleporteur voor de geest en trok een gezicht. ‘Er ís ook inderdaad niets aantrekkelijks aan hem. Dus misschien helpt het om je wél een knappe jongen of meid in te beelden?’ Hij grijnsde. Zelf kon hij best flirten, maar het was ook wel weer een tijd geleden dat hij dat überhaupt had gedaan. ‘Maar hij lijkt me wel het type dat er goed op gaat als iemand om zijn grapjes lacht en hem zo ontzettend dankbaar is voor álles wat hij voor je heeft gedaan? Een beetje de damsel in distress uithangen, zeg maar?’

Fersephone
Fersephone kreunde bij het horen van Rory zijn woorden. Damsel in distress, dat was ze absoluut niet.
      ”Damsel in distress?” Vroeg ze dan ook haast beledigd. “Als in…” Fersephone probeerde grote ogen op te zetten en knipperde een paar keer overdreven met haar wimpers. “Oh Fort, ik ben je zooo dankbaar dat je me uit die buis hebt gered, zonder jou was ik nooit aan Experium ontsnapt.”

Rory
Rory schoot in de lach. ‘Ja precies! Volgens mij eet-ie dan echt uit je hand.’

Fersephone
Fersephone gruwelde al bij het idee. “Zolang hij zijn tengels maar een beetje thuis houdt vind ik het best.” Dat was waarschijnlijk een hele slechte wens, maar Fersephone werd nu eenmaal niet graag aangeraakt.

Rory
Rory grinnikte. ‘Groot gelijk heb je.’

[ bericht aangepast op 29 april 2024 - 20:34 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.