• Experium



    • • Experium High is een school, afgelegen in de Amerikaanse woestijnen. Het is een school voor jongeren tussen 15 en 25 jaar, met ieder een bijzondere gave. Op deze school kunnen ze lessen volgen om hun gaven te optimaliseren, en vanuit daar een gezamenlijk doel te bereiken:
    • • Het scheppen van de ultieme mens. • •

    Aangezien de school te groot wordt en het aantal experimenten onoverzichtelijk, heeft de school het Zuiveringstoernooi uitgeroepen. De vijf houses gaan tegen elkaar strijden, in een poging hun plek te verdienen aan Experium High. De winnaars krijgen de grote school-trofee. De verliezers worden van school verwijderd, wat dat ook mag betekenen.


    Je personage komt terecht op een vrij normale high school, met uitzondering van het feit dat je dagelijks verschillende onderzoeken moet ondergaan om te zien hoe je je gaves ontwikkelen. Ook zijn er bijzondere vakken voor de verschillende gaves, zoals bijvoorbeeld ......
    Er heerst een competitieve sfeer tussen de leerlingen, want elke leerling weet; mocht je gave niet genoeg ontwikkelen (of zich niet laten zien) dan verdwijn je op mysterieuze wijze.


    Nodige informatie
    * Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
    * Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
    * Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
    * Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
    * Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.


    Personages

          • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User
    Onyx. 23 Muziek en dromen Maneur Croweater
    (studieobject) 8175 (Adam) 17 Tijdreizen Margeaux Croweater
    Jester Madcap 20 Overtuiging Cackle ProngsPotter
    Merrin 16 Gedaanteverwisseling Moreau Slughorn
    Yrla 19 Superspeed Williams Slughorn

    Vienna 20 Telekinese Maxwell Slughorn
    Fayr Fixfault 20 Repareren Navkar Gates ProngsPotter
    Nenya Agami15 Helderziend Mentor? ProngsPotter
    Dezi 20 Samenvloeien met draak Naam Croweater
    Fersephone 20 Slopen Gates Slughorn
    Bijpersonages
    • Naam • Gave
    LIONS
    ⚜️
    Fire Vuur
    Fox In dieren veranderen.
    Astreal Astral projection.
    Tony Onzichtbaar in het donker.
    Emil Dupliceren
    Onna Ondoordringbare huid
    Vera Vliegen
    Serena Stembeheersing
    Heidi Groene vingers.
    8226 Praten met dieren
    Elephants
    ⚜️
    Vision Met zintuigen spelen
    Dalit Immuniteit voor gaven
    Rai Electriciteit
    [Onbekend] [Onbekend]
    [Onbekend] [Onbekend]
    Kijo Veranderen in een Oni.
    Stella Licht ombuigen.
    Vera Leugendetector.
    Helene Genezing.
    Cherry Voedsel toveren
    Rhino's
    ⚜️
    Romeo Emoties manipuleren
    Damon Dementor
    Peter Spiderman
    Azrael Krachten afnemen en aanvullen
    Darian Objecten materaliseren
    Maaya Hallucinates.
    Melissa Fauna manipulatie.
    Alice Spiegelloper
    Medusa Verstenen onder haar blik
    Naamloos Gedachtenlezer.
    Buffalo's
    ⚜️
    Ednoces Tijd bevriezen voor 10 sec
    Nish Aanwezigheid verbergen
    Goliath Ant-Man
    Klaus Necromancer
    8167 Energieschilden
    Evelin Reizen tussen werelden/dimensies
    8034 Gevarensonar
    Nemesis Vloeistoffen sturen
    Maevis [Onbekend]
    Sarah Binding

    • Buiten de school •
    Nathaniël Broer van Gabriël (Yrla)
    Rory Vriend van Aaron (Adam)

    • Inqurium High •
    Adrasteia The Alder Vampier - overname gaves door bloed
    Casey The Oak Mentaal binnendringen
    Robin The pine Tree -> The Alder Boogschieten
    Kassander The Alder Telepathie

    • Afgestudeerd •
    Ryan Panther Portalen maken
    Onbekend Buffalo onbekend
    Melody RhinoBanshee/ geluid-manipulatie


    Rooster

    Directeur Dubois
    Panthers
    Maandag
    * GeschiedenisSogat
    * Muziek /CreatiefWish
    * Les rondom je gaveEigen Mentor
    * Lunch
    * Wiskunde Margeaux
    * Engels Cackle

    Dinsdag
    * Sociale training Navkar
    * Gymnastiek Williams
    * Onderzoeken
    * Lunch
    * Aardrijkskunde Maxwell
    * Natuur/scheikunde Gates

    Woensdag
    * Engels Cackle
    * Maatschappijleer Maneur
    * Gave training Eigen mentor
    * Lunch
    Vrije tijd

    Donderdag
    * Biologie (Blokuur) Moreau
    * Biologie (Blokuur) Moreau
    * Wiskunde Margeaux
    * Lunch
    * Muziek/ Creatief Wish
    * Geschiedenis Sogat

    Vrijdag
    * Aardrijkskunde Maxwell
    * Natuur/scheikunde Gates
    * Gave training Eigen Mentor
    * Lunch
    * Vrije tijd.


    Eerdere topics
    Speeltopic 1: Klik ^^
    Speeltopic 2: Klik ^^
    Speeltopic 3: Klik ^^
    Speeltopic 4: Klik ^^
    Speeltopic 5: Klik ^^
    Speeltopic 6: Klik ^^
    Speeltopic 7: Klik ^^
    Speeltopic 8: Klik ^^
    Speeltopic 9: Klik ^^
    Speeltopic 10: Klik ^^
    Speeltopic 11:Klik ^^
    Speeltopic 12:Klik ^^
    Speeltopic 13: Klik ^^
    Speeltopic 14: Klik ^^
    Speeltopic 15: Klik ^^
    Speeltopic 16: Klik ^^
    Speeltopic 17: Klik ^^
    Speeltopic 18: Klik ^^
    Speeltopic 19: Klik ^^
    Speeltopic 20: Klik ^^
    Speeltopic 21: Klik ^^
    Speeltopic 22: Klik ^^
    Speeltopic 23: Klik ^^
    Speeltopic 24: Klik ^^
    Speeltopic 25: Klik^^
    Speeltopic 26: Klik^^
    Speeltopic 27: Klik ^^
    Speeltopic 28: Klik ^^
    Speeltopic 29: Klik ^^
    Speeltopic 30: Klik ^^
    Speeltopic 31: Klik ^^
    Speeltopic 32: Klik ^^
    Speeltopic 33: Klik^^
    Speeltopic 34: Klik ^^
    Speeltopic 35: Klik ^^
    Speeltopic 36: Klik ^^
    Speeltopic 37: Klik ^^
    Speeltopic 38: Klik ^^
    Speeltopic 39: Klik ^^
    Speeltopic 40: Klik ^^


    Rules
    * Een reservering blijft 24 uur staan
    * Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
    * Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegd hebt.
    * Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkelt tijdens de RPG.
    * Meedoen? -> Klik voor het rollentopic


    Every villain is a hero in his own mind.

    ✓ Zebediah/Fort
    Zebediah
    Zebediah moest Fort nog drie keer oproepen voor die lul eindelijk van zich liet horen. ‘Kom hier,’ droeg hij hem met een grom op. Het had hem zo geërgerd dat die eikel júíst vandaag zo slecht bereikbaar was dat hij zijn acteurs van de Saw-scène had opgedragen elkaar op te vreten.
          Het restant was voor Fort.
          ‘Waar was jij?’ vroeg hij op een ijskoude toon.
          Fort schoof met zijn voeten over de vloer en sloeg zijn blik neer. ‘Gewoon… Ik wilde even een strandwandeling maken.’
          ‘Een strándwandeling?’ sneerde Zebediah.
          De jongen dook in elkaar. Hij verborg duidelijk iets.
          Zebediah greep hem bij zijn kin zodat hij niet bij hem weg kon teleporteren en keek hem in de ogen. ‘Waar ben je geweest?’
          ‘B-bij een meisje dat ik laatst heb leren kennen.’
          Zebediah snoof. Het lag natuurlijk voor de hand dat die sukkel weleens ergens anders heen sprong, maar hij zat niet te wachten op een of ander grietje die hem afleidde. Zijn loyaliteit werd toch al enkel gevoed door angst en een gebrek aan ambitie. ‘Je zoekt haar niet meer op zonder het mij eerst te vragen.’
          ‘Ja, Zebediah,’ klonk het zacht, met neergeslagen ogen.
          ‘Mooi. Nou, neem je rust. Ik wil dat je vanavond paraat staat voor als er iets misgaat.’


    Every villain is a hero in his own mind.

    ✓ Verdwijning Darian

    Romeo
    Romeo zat nonchalant in zijn stoel, zijn benen over de zijleuning geslagen en zijn elleboog over de achterkant. Hij bestudeerde zijn nagels alsof het het meest interessante van de wereld was. Wachten was absoluut niet zijn beste kant. Fort moest maar eens opschieten met die knul.
          Darian.. Nogal nietszeggend persoon als je het Romeo vroeg. Nooit echt bijzondere gevoelens, of iets bijzonders om uit te halen. Hij zou er dan ook geen aandacht aan besteed hebben als zijn gave niet zo handig was geweest. Ja, zijn vriendinnetje was ooit een leuk speeltje geweest, maar behalve dat was Darian alles behalve bijzonder. Misschien lukte het hem om de jongen een beetje uit zijn schulp te lokken, iets van emotie bij hem los te maken. Dat voelde ergens wel als een uitdaging. En iets tegen de verveling van dit kasteel. Inquirium was te makkelijk geweest. En SAAI. DOODSAAI.
          Romeo keek even op van een plof in de kamer. Fort stond opeens voor zijn neus, de jongen die eerder nog sliep aan zijn zijde. Romeo zijn ogen gingen even naar Fort. “Je hebt hem gecontroleerd, neem ik aan?” Fort knikte. Romeo wenkte met zijn hoofd, waardoor de jongen weer verdween. Op het moment dat Darian omhoog kwam en naar hem keek, kwam er een kleine grijns op zijn gezicht te staan. “Morguh.”

    Darian
    Verdoofd keek hij om zich heen. Wat – waar was hij? Zijn schouders verstrakten toen hij Romeo zag zitten, met een veel te grote grijns op zijn gezicht. Hij keek van de onbekende jongen naar zijn doodgewaande klasgenoot. ‘Wat is dit nou weer?’ bromde hij.

    Romeo
    “Een reunie,” zei hij met opgetrokken mondhoek. “We verzamelen alle Rhino’s voor een feestje.” Hij wees naar de stoel aan de andere kant van de tafel, Darian uitnodigend om te gaan zitten.

    Darian
    Darian rolde met zijn ogen, ging zitten en bleef ondoorgrondelijk naar Romeo staren.

    Romeo
    Romeo viel even stil, keek bestuderend naar de jongen aan de overkant. Iets wat helemaal geen zin had, want de jongen liet zich niet intimideren door zijn blik. Zijn gevoel was nog altijd oppervlakkig als altijd.
          Dus viel hij maar meteen met de deur in huis. “We hebben je nodig. Of beter gezegd, we hebben je gave nodig.”

    Darian
    Dat was niet echt een verrassing – verder had hij Romeo – en vast ook Zebediah – niet zo veel te bieden. Alleen waarom nu?
          ‘Oké,’ zei hij met een knikje. Hoe eerder hij hen hun zin gaf, hoe eerder hij waarschijnlijk weer kon vertrekken. ‘Wat wil je dat ik maak?’

    Romeo
    Romeo keek oprecht verrast naar de jongen tegenover hem. Hij had wel iets tegenstand verwacht, al was het zelfs maar een keer nee. Maar dat Darian direct mee zou werken, was iets wat hij absoluut niet verwacht had. En absoluut nog veel saaier dan de overval op Inquirium.
          Romeo schoof Darian een lijstje toe met de spullen die ze wilden hebben. Mocht inquiriums overval die avond niet zo vlekkeloos verlopen, dan moesten ze zichzelf toch kunnen beschermen.

    Darian
    Darian wierp een blik op de lijst. Wapens. Vooral heel veel wapens.
    Nou, die kon hij wel maken. Liet hij ze lekker in hun gezicht ontploffen, ofzo.
    ‘Ik heb dan wel blauwdrukken nodig.’

    Romeo
    “Wordt geregeld.” Romeo kwam overeind en keek peilend naar Darian. Dit ging te makkelijk. “En geen funny stuff. Je zult er spijt van krijgen.” Romeo draaide zich om en liep terug naar de deur. Tijd voor belangrijkere zaken, zoals de val van Inquirium.


    Every villain is a hero in his own mind.

    ✓ Feest Zaterdagavond

    ✓ Intro

    Adam
    Het was bijzonder gezellig tijdens het avondeten, aangezien bijna iedereen de effecten van de alcohol wel voelde. Bij Adam was het voor het eerst dat daar geen zwaar, donker gevoel aan gekoppeld was. Anderhalve week geleden had hij ook naar de fles gegrepen, maar toen voelde hij zich heel anders. Toen had Nish hem geprobeerd te versieren en had Adam zelf Merrin een huwelijksaanzoek gedaan. Het voelde alweer lang geleden. Gelukkig. Misschien had hij zichzelf er zelfs van kunnen overtuigen dat het een nachtmerrie geweest, als hij niet had geweten dat er een andere ziel in zijn lijf zat.
    Vrijdag had hij zijn mentor gevraagRd om theorieles om een volgende sprong voor te bereiden, zodat Gollem niet tevoorschijn kon komen. Dat kon hij niet blijven doen, maar nu hoefde hij zich pas maandag weer zorgen te maken dat Gollem zou opduiken.
    Tijdens het avondeten kondigde Jester aan dat het feest nog niet voorbij was en dat alle Panthers voor het laatste deel waren uitgenodigd. Ergens was het een beetje gek dat Fox’ eigen afdelingsgenoten er niet bij waren – dat die, op Fire na, niet eens wísten dat hij zou gaan trouwen. Dat had toch iets triests en maakte dat Adam er extra op gebrand was om er vanavond zo’n leuk mogelijk feestje van te maken.

    Merrin
    Merrin voelde zich toch al wel wat licht in zijn hoofd. Aan het einde van de middag had hij toch een beetje rustig aan gedaan, aangezien hij Jesters aankondiging om een of andere reden had zien aankomen. Het avondeten deed hem zeker goed, waardoor hij het gevoel had dat hij er nog wel even tegenaan kon.
          Even keek hij tevreden de tafel rond. Ze waren compleet, nou ja. Bijna dan. En dat gaf hem gek genoeg ook een goed gevoel, het idee dat iedereen er vanavond zou zijn. Nu Adam net weer terug was, zouden ze gewoon voor een avond echt feest gaan vieren. Wie weet hoe vaak ze dat nog konden doen? Merrin legde even zijn hoofd op Adams schouder, terwijl hij tevreden kleine hapjes at van zijn avond eten. Vanavond ging hij aan niets anders denken dan aan feest. En Adam. Ja.. en Adam.

    Nish
    Het had niet al te lang geduurd voordat Nish verlost werd omdat het tijd was om te gaan avondeten. Met een scheve grijns had hij toegekeken hoe Yrla een liedje met Fox en daarna ook met Vienna zong, maar hij was daarna weer onzichtbaar geworden om aan eenzelfde lot te kunnen ontkomen.
    Iemand had zelfs een fles drank meegesmokkeld naar het avondeten en Jesters aankondiging dat er vanavond een feestje zou zijn, gaf Nish het gevoel dat hij een herkansing kreeg. Hij voelde zich al wat licht in het hoofd door de drank en inmiddels leek het hem toch niet heel rampzalig om een liedje te zingen.

    Yrla
    Yrla keek een beetje onhandig naar zijn avondeten. Ergens had hij wel trek, maar aan de andere kant wist hij ook dat als hij nu enorm ging zitten bunkeren, dat hij er nog ellendig lang over zou doen om op hetzelfde niveau als de rest te komen. En een feestje was niet altijd leuk als hij de enige nuchtere van het stel was.
          Misschien… Misschien kon hij straks nog een duik doen in Sogats geheime alcoholvoorraad. Die had zeer sterke drank daar verstopt, iets waar hij zelf misschien een kleine neut van nam, maar bij Yrla in ieder geval schot in de zaak bracht als hij al een halve fles op had. Al ging dat best lastig zonder sleutels, bedacht hij zich opeens somber. Jester kon hij vast op het moment niet zo ver krijgen om alcohol van een docent te jatten, dus dat was absoluut geen optie.
          Dus moest hij zijn noodmaatregel maar aanpakken. Er stond nog een fles absint achterin de kast. Het spul was werkelijk waar smerig, maar het was paardenspul om hem een beetje in de flow te brengen. Met bier of wijn kwam hij nooit op niveau, alleen sterke drank die hij puur dronk en absint was dé sterke drank met het hoogste alcoholpercentage. Zijn maag vond dat niet zo leuk, maar vaak herstelde het prima.
          En met die gedachte in zijn achterhoofd begon hij toch maar te eten. Misschien wel minder als anders. Een lege maag zou helpen sneller aangeschoten te worden en anders… anders moest hij maar gewoon met zijn nuchtere hoofd ervan genieten hoe de rest dronken werd.

    Fox
    Fox had wat van het eten dat hij voor Kris verzameld had in de magnetron opgewarmd en zette het voor zijn vriend neer. ‘Zo, voor jou ook een klein feestmaal.’
          Kris ging op de stoel achter het bureau zitten. Fox sloeg zijn armen van achteren om Kris hals. ‘Hoe was jouw vrijgezellenfeest? Jullie hebben vast geen piemels versierd.’
          En anders vast met echte piemels en echte piercings. Hij giechelde om het idee, wat Kris deed omkijken.
          ‘Wat moet ik me daarbij voorstellen? Is-ie nu beschilderd of zo? Of vol glitters?’
          Fox schoot in de lach. ‘Nee. We hadden koekjes.’
          Kris schudde grinnikend zijn hoofd. ‘Dat klinkt al braver.’
          ‘Voor sommigen van mijn vrienden was dat anders al best gewaagd,’ grijnsde Fox.
          Hij hees zich op het bureau, zodat Kris niet om hoefde te kijken terwijl hij aan een paar gehaktballen begon.
          ‘Wat gingen jullie doen?’
          ‘In een droom van Onyx naar een concert. Van Killswitch Engage.’ Zijn ogen glommen een vurig oranje. ‘Het was echt vet.’
          Dat Onyx dat voor Kris gedaan had, vulde hem met een rozige warmte.
          ‘Vanavond is er ook een feestje. Voor iedereen.’
          Hij zag dat dat vooruitzicht Kris ongemakkelijk maakte. Het verbaasde Fox niet. Het was jaren geleden dat hij voor het laatst naar een feestje was geweest en lang niet elke Panther mocht hem. Hij streek met zijn voet langs Kris’ onderbeen.
          ‘Het wordt echt heel leuk. Trust me.’

    ✓ Kris & Fayr
    Kris
    Kris wilde Fox best vertrouwen – het probleem was alleen dat Fox een stuk makkelijker tevreden te stellen was dan hij. Dit waren zíjn vrienden. Kris wist nog niet eens of hij Onyx een vriend durfde te noemen en de enige bij wie hij zich verder een beetje op zijn gemak voelde, was Fayr.
    En die was er niet, constateerde hij toen even later iedereen zich in de huiskamer had verzameld. Niemand anders had waarschijnlijk de moeite genomen om haar te halen, dus hij liep zelf naar haar slaapkamer, voor hij op de deur klopte en die daarna opendeed.
    Hij leunde met zijn schouder tegen de deurpost. ‘Je gaat mijn vrijgezellenfeestje toch niet overslaan hm?’

    Fayr
    Bij het zien van Kris ontspande ze onwillekeurig weer een beetje, en ze richtte haar aandacht weer op de steek die ze aan het maken was. De rode draad gleed soepel door de strakgetrokken stof. Ze had het borduren de afgelopen week voor het eerst in maanden weer eens opgepakt, en op wat eerste foutjes na had ze het ritme en de techniek al snel weer in de vingers.
    Het was een geruststellend gevoel, de draad opnieuw en opnieuw straktrekken en te zien hoe langzaam het menselijke hart steeds herkenbaarder werd. Ze had het met wat grafiet uitgetekend op de stof, aan de hand van een afbeelding en een beetje intuïtie vanuit haar gave. De vorm zelf was vrij simpel, maar de details… Zoveel aders die kriskras door de hartspier heen liepen. Zoveel plekken die zomaar…
    Het was bevrijdend.
    Met een blik op Kris trok ze haar mondhoek op. ‘Alsof dat niet stiekem ook jouw plan was.’

    Kris
    ‘Nah, ik trek me dan wel niet zó veel van anderen aan, maar dat zou Fox toch wel echt raken.’

    Fayr
    Ze glimlachte, nu echt. ‘Softie.’

    Kris
    ‘Niet doorvertellen.’ Hij gaf haar een knipoog. ‘Maar hé, kom je ook mee wat drinken? De mensen die me niet haten zijn op mijn eigen vrijgezellenfeest nogal ondervertegenwoordigd. Wat best triest is.’

    Fayr
    In alle eerlijkheid bleef ze liever hier. Als Kris ook wilde vluchten van het feestgedruis was hij welkom, maar Fayr zag er best wel tegenop om met hem mee te gaan naar de huiskamer. Vienna en alcohol versterkten elkaar enorm, er waren teveel mensen in een te kleine ruimte, de muziek stond te hard, en je begeven in een sociale aangelegendheid betekende zonder uitzondering dat er op zijn minst wel één iemand het nodig vond te vragen hoe het met je ging. Nee, dankje.
          Maar één blik op Kris en ze bedacht zich dat hij al die tegenwerpingen ook had, en meer. En gezien hij momenteel toch wel het meest verdraagzame gezelschap was in het house, kon ze hem daar echt niet in zijn eentje toe veroordelen.
          ‘Ik doe niet mee aan karaoke of wat dan ook,’ waarschuwde ze hem, terwijl ze het hart weglegde en overeind kwam.

    Kris
    Kris grijnsde. Het deed hem meer dan hij aan zichzelf wilde toegeven dat ze met hem meeging. ‘Ook niet als we een een heavy nummer doen met alleen grunts?’ Hij schoot in de lach. ‘Ik wil hun koppen weleens zien.’

    Fayr
    Ze rolde met haar ogen, maar kon een glimlach toch niet onderdrukken. ‘Je past maar op, of ik fluister Fox het idee in dat je een Disney-ballade met hem wil doen.’ Fayr trok de scrunchie uit haar haren en kamde haar vingers er een paar keer doorheen terwijl ze naar de deur liep. ‘Onwards dan maar, hmm?’

    Kris
    ‘Ik vrees dat ik daar toch niet aan ontkom,’ grijnsde hij, waarop hij uit de deuropening vandaan stapte om haar erdoor te laten.

    ✓ Vienna & Safira
    Vienna
    De middag was best leuk geweest. Het had Vienna even af kunnen leiden. Ze had Merrin even kort los kunnen weken van Adam en even bij kunnen kletsen. Het koekjes versieren had ze gewoon gezellig gevonden en ze had een aantal liedjes kunnen zingen, zelfs met Jester. Iets wat ze eerder niet zomaar zou doen, maar ze had het wel leuk gevonden zelfs.
          Nu alleen het avondfeest begon, merkte je dat iedereen van die middag weer uitwaaierde. Stelletjes zochten elkaar weer op, Fox danste als een malle door de kamer heen om bij iedereen aan te haken en Fayr was natuurlijk niet gekomen. Dat hield alleen Nenya, Fire en Safira voor haar over.
          In eerste instantie was ze geneigd naar Nenya te lopen. Ze waren niet echt vriendinnen, maar mischien moest ze het meisje maar beter leren kennen. Daarnaast stond ze met Adam en Merrin te kletsen, dus daar kon ze zich best bij voegen. Alleen toen ze zag hoe Safira alleen op de bank was, draaide ze toch maar af naar het [kleur haar?] meisje. Vienna was niet heel tevreden met haar, zeker niet met die actie van die middag. Het was niet nodig geweest dat bij Yrla te doen, maar er was vast een reden toch?
          ”Hee,” zei ze zacht, toen ze naast het meisje ging zitten. Ze stak Safira een glas wijn toe en glimlachte even kort naar haar.

    Safira
    Safira kon nou niet zeggen dat ze van deze dag had genoten, zelfs al deed ze haar best om blij te zijn voor Fox. Ergens voelde het alleen zo… nutteloos. Trouwen. Ze was er vrij zeker van dat Kris en hij geen lang leven samen beschoren was. Iedereen deed echter alsof dat wel zo was, alsof ze hier niet vastzaten in een of ander experiment terwijl Kris waarschijnlijk bovenaan Zebediahs dodenlijstje stond. En natuurlijk snapte ze heus wel dat Fox daar níet bij stil wilde staan, maar het voelde nog alsof hij zijn kop in het zand stak.
    En dan had je Yrla nog. Die gisteren zo’n klootzak was geweest. Overduidelijk omdat hij liever Nish aan zijn leuter had hangen dan haar. Nu ze die twee de hele tijd samen zag staan, was dat haar wel duidelijk. De smaak in haar mond was bitter. Jarenlang had hij op zo’n beetje alle meisjes geaasd die hij tegenkwam en nu was het uitgerekend Nish voor wie hij gevallen was.
    Ze kon dan ook nauwelijks een glimlach opbrengen toen Vienna naast haar kwam zitten, al nam ze de glas wijn aan. Niet dat ze van wijn hield, maar goed. Het was ook zo kinderachtig om dat te zeggen.

    Vienna
    Safira zei niet eens ‘hoi’ terug. Het meisje kon gewoon de donkere wolk voelen die om haar nieuwe vriendin heen hing. Het maakte haar nogal ongemakkelijk. Ergens had Vienna gehoopt dat Safira en zij een leuke tijd nu samen konden hebben, maar als het meisje zo deed, wist ze niet of ze uberhaupt wel vriendinnen wilde worden. En wist ze eigenlijk ook niet zo goed waarom ze hier naast haar was gaan zitten.
          ”Gaat het wel?” vroeg ze zachtjes aan het meisje, omdat ze zich toch een beetje verplicht voelde zich ernaar te vragen.

    Safira
    Safira lachte schamper. Ze nam een slok van de wijn en leunde met haar hoofd tegen de rugsteun van de bank, staarde naar het plafond. ‘Ik heb Romeo vanochtend geneukt.’
    Zo. Dat zei alles wel, toch?

    Vienna
    “W-wat?” vroeg ze geschrokken. “W-waarom zou je dat doen?” Romeo was een klootzak eerste klas. Wist Safira niet zo goed wie hij was? Vienna had gedacht van wel. Of misschien had hij Safira haar gevoelens gemanipuleerd, al was het dan wel heel rigoreus om over te gaan op seks. Kon hij dat ook opwekken?
    [tav]Vienna voelde een rilling over haar rug gaan. Ze vond het nu nog meer een creep dan de verhalen die ze al van Fayr had gehoord. Als hij dat daadwerkelijk kon… Dan bleef ze zeker heeeeel heel ver uit zijn buurt.

    Safira
    Safira haalde haar schouders op. ‘Hij was best goed.’

    Vienna
    Vienna keek geschokt naar Safira. Wat zei ze nou? “Maar ik dacht dat…” Vienna haar ogen gleden even door de kamer. Haar ogen vonden Yrla die Nish de salsa aan het leren was. Ze herkende de stappen direct. Een blik op zijn gezicht verklaarde alles voor Vienna. Ze zuchtte even. Sukkel…
          Ze vond het kut voor haar vriendin. Maar ergens was ze niet verrast. Ze had het al geweten dat Yrla gevoelens voor Nish had en misschien voelde ze zich zelfs wel een beetje schuldig tegenover Safira. Ze had Yrla toch een beetje op haar pad gezet en geprobeerd hem in haar richting te leiden. Maar ze had ook heus wel gezien dat de laatste tijd Yr steeds meer met Nish optrok, zelfs zoveel dat ze hem lichtjes miste.
          Vienna keek even naar Safira. Ze had het gevoel dat het meisje er niet over wilde praten, want dan was ze er wel over begonnen. Maar dan nog begreep Vienna niet waarom ze precies Romeo moest hebben. Vienna begreep maar al te goed dat Yrla waarschijnlijk een klootzak geweest, maar Romeo was dat honderd keer zo erg.
          ”Je weet dat hij slecht nieuws is toch?” vroeg ze toch maar voor de zekerheid aan Safira.

    Safira
    ‘Ik word heus niet op hem verliefd.’ Ze snoof. ‘Hij zal in elk geval niet met me spelen.’

    Vienna
    “Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn als ik jou was.” Ze zag Romeo aan voor iemand die juíst met haar zou spelen en er juíst misbruik van maakte. Waarschijnlijk had hij dat al gedaan als ze vanmorgen seks hadden gehad.
          Vienna aarzelde of ze er toch iets over moest zeggen. Over Yrla. “Wil je… er wat over kwijt?” vroeg ze voorzichtig.

    Safira
    Oh, hij zou het ongetwijfeld proberen, maar dat wist ze. Daar kon ze rekening mee houden.
    ‘Over Yrla?’ beantwoordde ze Vienna’s vraag. Ze haalde haar schouders op. ‘Van het een op het andere moment hoefde hij niets meer van te hebben. Was het klaar. In plaats van nou gewoon te zeggen dat-ie gewoon gevoelens voor een ander had, behandelde hij me als een of andere hoer die hij zo weg kon wuiven.’

    Vienna
    Vienna trok een pijnlijk gezicht. Ze kon zich het zo voorstellen. Wat dat betreft was Yrla niet subtiel. Nooit geweest. Hij had genoeg harten gebroken en ze had er wel wat van gezegd, maar hij had zijn schouders erover opgehaald. Al had ze het idee dat hier nog even een tikketlje meer speelde. Vanwege dat dit over Nish ging.
          ”Ik vraag me af of hij al er klaar voor was dat toe te geven,” mompelde ze zachtjes. Ze wilde haar vriendin niet afvallen, maar hopelijk hielp het haar als ze Yrla een beetje begreep. “En als hij iets moeilijk vindt, kiest hij ervoor om de botte lul uit te hangen in plaats van een gewoon gesprek aan te gaan.” Vienna keek even naar Safira en liet haar blik vlug weer dalen. “Niet dat dit het goed maakt natuurlijk. Hij is gewoon een klootzak soms.”

    Safira
    ‘Ik dacht dat we vrienden waren. Blijkbaar niet dus,’ zei ze met een zuur gezicht.

    Vienna
    “Misschien waren jullie dat ook wel. Zoals ik al zei, niet subtiel.” Vienna keek peilend naar Safira. “Maar wil je dat nog dan? Vrienden zijn? Ook als hij.. nou ja met een ander is?” vroeg ze zacht aan Safira. Haar ogen gingen even op zoek door de kamer, maar Yrla was opeens verdwenen. “Ik kan voor je vragen wat er door zijn hoofd ging? Hem even een schop onder zijn kont geven?” Haar lach werd toch iets breder. “Ik heb een vrij goede invloed op hem al zeg ik het zelf.”

    Safira
    Safira wist niet of ze daar behoefte aan had. Aan iemand die blijkbaar door een ander aangestuurd moest worden. Vienna had al eens tussen hen bemiddeld.
    ‘Nee laat maar,’ mompelde ze. ‘Hij is gewoon veranderd. Of in elk geval anders dan ik altijd dacht.’ Misschien had ze wel een roze bril op gehad, of zo. Of had ze als draak allerlei nuances gemist.

    Vienna
    Vienna knikte. Als ze heel eerlijk was, was Yrla inderdaad veranderd. Maar eigenlijk naar iets wat zij heel postief vond. Yrla voelde meer als zichzelf aan. Hij was meer open geworden en was niet meer de grote klootzak die hij soms wel kon zijn. De oude Yrla was niet altijd even leuk geweest, zelfs vervelend, maar als precies dat was wat Safira leuk vond, dan zou ze de oude Yrla niet snel meer terug vinden nee. Safira vond het misschien niet leuk, maar Vienna wel. Yrla leek… gelukkiger. Al voelde ze ook stukje bij beetje dat hij steeds verder wegglipte. Dat hij veel tijd met Nish doorbracht en zij steeds minder. Maar dat lag waarschijnlijk eerder aan haar dan aan Yrla. Fayr wilde namelijk ook al niets meer met haar te maken hebben.
          Vienna voelde een scherpe pijn door haar borst gaan. Verdriet zat haar hoog en even haalde ze huiverend naar adem. Niet aan denken. Vlug concentreerde ze weer op Safira. Het was makkelijker aan andermans ellende te denken dan haar eigen. Ze gooide in een keer haar wijntje achterover en stond op. “Jij ook een refill? Of iets sterkers? Kan je wel gebruiken,” zei ze met een halve grijns.

    ✓ Yrla & Nish
    Yrla
    Yrla sloeg een arm om Nish schouder heen, voor hij hem een biertje toestak. Hij had zichzelf net voor zichzelf een beker absint achterover gegooid. Zijn slokdarm brandde, net zoals zijn mond van de smaak en die kon hij het best af blussen met een biertje. Dus nam hij ook vlug een slok van zijn eigen.
          In de kamer hadden ze de bank tegen de muur geschoven, net als de tafel waardoor er nu meer ruimte was. Het leek wel alsof hun feestjes steeds kleiner werd. Hij herinnerde zich opeens scherp de feestjes waar hij met Ni sh naar toe was geweest, dit was de eerste sindsdien. “Kun je nog een beetje dansen of ben je dat verleerd in al die jaren?” Vroeg hij grijnzend aan de jongen.

    Nish
    ‘Ik geloof dat ik nooit heb kunnen dansen,’ antwoordde Nish hoofdschuddend. Al kon hij zich daar best overheen zetten, als het moest. Of als hij genoeg gedronken had. ‘Het is in elk geval niet bepaald een hobby van me.’

    Yrla
    Yrla trok een mondhoek op. Het was lang geleden dat hij met Vie gedanst had, maar bijzonder genoeg na de laatste keer dat zij met elkaar gedanst had en hij Vienna had leren kennen, had hij er wel zijn hobby van gemaakt. Of nou ja, vooral Vienna had hem erin meegesleept. “Nou ja, zo moelijk is het ook weer niet.”
          Hij keek grijnzend naar Nish. “We kunnen gewoon simpel dansen als je wil, maar ik kan je ook de salsa leren. Of de tango.”

    Nish
    Nish kneep zijn ogen ietsje samen, hij kon niet zo goed peilen of Yrla nu serieus was of niet. ‘Als je me nog wil terugpakken, heb ik dan liever een emmer water over mijn hoofd.’

    Yrla
    Yrla schoot in de lach. “Terugpakken? Door je de salsa aan te leren?” Dat klonk als een uitdaging. Yrla’s grijns werd steeds breder. Hij draaide zich vlug voor Nish, greep met snelheid zijn hand en legde die op zijn schouder en liet zijn eigen hand over de schouder van Nish glijden naar zijn zij en pakte zijn andere hand in de zijne.
          ”Zo moeilijk moet dat niet zijn.” Yrla wiebelde even met zijn wenkbrauwen. “Of je moet willen dat ik het vrouwtje ben in deze dans, dan moet ik ook even wennen.”

    Nish
    ‘Doe maar,’ antwoordde Nish korzelig, die überhaupt al een hekel had aan zulke dansen omdat er twee verschillende seksen bij verondersteld werden.

    Yrla
    Yrla grinnikte om Nish zijn stekelige reactie. Hij wisselde Nish hand van zijn schouder op zijn zij, daarna legde hij zijn eigen op Nish schouder. Dat voelde nogal onwennig, omdat hij nu het deel moest doen dat Vienna altijd deed, maar hij kon het vast. “En ik maar denken dat je blij zou zijn dat je met me mag dansen.”
          Yrla liet zijn blik even langs hen naar beneden gaan. “Oke, ik leer je alleen de basisstap aan, oke? Jij begint met je linkervoet vooruit.” Yrla moest oppassen dat hij niet zelf vooruit stapte, maar dat hij nu achteruit stapte. Hij vertelde rustig wat Nish stap voor stap moest doen en bleef bij het allermakkelijkste wat er was. Daarbij probeerde hij zijn lachen in te houden, want Nish was inderdaad zo houterig als wat.

    Nish
    Nish snoof. ‘Dansen stond nou niet op mijn lijstje met dingen die ik nog eens met je hoopte te doen.’ Hij wilde ook weer niet als een stuk chagrijn overkomen, dus dwong hij een grijns om zijn lippen. ‘Maar goed. Als jij hier stiekem al wekenlang van heb gedroomd, laat ik die droom graag uitkomen.’ Hij zond Yrla een knipoog en voerde de passen nu met iets meer zelfzekerheid uit.

    Yrla
    Yrla kreeg het toch even heel warm van die knipoog. Hij had er geen weken van gedroomd, maar ergens roerde het hem toch wel dat Nish het toch deed en probeerde. Het was toch wel iets wat hij stiekem wel leuk vond. Het duurde even voor ze een ritme met elkaar hadden gevonden en Yrla zijn grijns groeide steeds groter.
          Toen hij een blik omhoog wierp naar Nish gezicht en hun blik elkaar ontmoette, voelde hij de vlinders opfladderen in zijn buik. Heel even sloot hij zijn ogen, waarbij hij het gevoel probeerde te omarmen. Op het moment dat hij ze weer opende, keek hij recht in de prachtigste ogen die hij ooit gezien had.
          Een ondeugende glimp ging door zijn eigen ogen heen en draaide een rondje onder Nish arm door. Officieel moest Nish leiden, maar dat was wel voor een andere keer. Hij trok Nish dichterbij, tegen hem aan, waardoor ze helemaal uit het ritme raakte. “Zie, zo moeilijk is het niet,” zei hij met een halve grijns.

    Nish
    Nish voelde een tinteling langs zijn armen gaan toen Yrla even zijn ogen sloot, alsof hij intens van dit moment genoot. Hij had de afgelopen tijd heel wat emoties in Yrla’s ogen gezien, maar er school nu een soort geluk in die nieuw was, alsof de schaduw die Dezi’s manipulatie over hem geworpen had, nu was weggetrokken.
    ‘Blijkbaar zit ik vol verborgen talenten,’ zei Nish, die terug grijnsde. Hij keek even om zich heen. ‘Al zagen we er blijkbaar niet zo overtuigend uit dat we een trend hebben gezet.’

    Yrla
    Yrla haalde zijn schouders op. “Hun gemis, niet het onze.” Yrla liet zijn ogen even over de anderen gaan. Iedereen was druk in gesprek of met andere dingen bezig. Zijn ogen gingen terug naar Nish. Zo dichtbij Nish voelde hij zijn huid alleen nog maar meer tintelen. Zijn ogen gleden langs Nish lippen en heel even had hij de neiging de zijne er stevig op te drukken.
          Maar niet hier. Niet waar iedereen het kon zien. Hij wilde.. hij wilde dat dit iets was tussen hem en Nish voor de eerste keer.
          “Denk je dat ze ons zullen missen?” vroeg hij met een halve grijns. Hij knikte in de richting van de gang. Yrla liep voor Nish de gang in en draaide naar links om door de voordeur naar de veranda te gaan.

    Nish
    Nish hees zich op de veranda op de tafel. Hij wierp een blik op de ramen, die hem eraan herinnerden dat ze pikzwart waren. Er was niet te zien dat daarachter een feestje werd gegeven. Nu konden ze nog even buiten zitten – straks ging de avondklok in.
    Er woei een fris briesje en hij dook iets in elkaar. ‘Ik geloof dat we hier alleen niet zo op gekleed zijn.’ Ziek worden stond tegenwoordig haast gelijk aan schokbanden omkrijgen, dus wat dat betreft was hij ook niet zo nonchalant als hij vroeger was geweest. ‘Of kan jij gewoon je bloed een stuk sneller laten stromen waardoor je het warmer krijgt?’ Hij wist niet zo goed of Yrla zijn gave ook voor zulke dingen kon gebruiken. ‘Of hoe een lichaam daar normaal dan ook voor zorgt.’ Hij had geen idee, eigenlijk.

    Yrla
    Yrla keek verrast op naar Nish. Hij wist eigenlijk niet of het zo werkte. Hij had het nooit koud, behalve misschien als hij zijn gave teveel had gebruikt of als hij ziek was (Of als een of andere jaloerse draak zijn kruis bevroor).
          “Ik heb het eigenlijk nooit koud,” antwoordde hij dan ook met een halve grijns. “Dus je mag best tegen me aankruipen hoor,” zei hij plagend.
          Yrla ging vlak voor Nish staan en zette zijn handen aan weerszijden van Nish neer. Hij keek met een ondeugende grijns naar de jongen. Yrla kantelde zijn hoofd en leunde iets in naar voren, zodat hun neuzen elkaar nog net niet raakten. “Al kan ik ook wat anders doen om je wat op te warmen,” fluisterde hij tegen Nish lippen.
          Een antwoord wachtte Yrla niet eens af. Dit keer wilde hij degene zijn die het initiatief nam. Stiekem was dit beeld al een paar keer door zijn hoofd geschoten na de kus van die ochtend en beter dan dit moment kon al haast niet. Zelfverzekerd duwde hij zijn lippen op die van Nish. Zodra hun kus overging in een zoen waste een warme golf over hem heen. Hij voelde de vlinders over zijn huid lopen en verloor zich compleet in dit ene moment van contact.

    Nish
    Natuurlijk had Nish wel geweten dat dit moment eraan zat te komen. Toch overrompelde de zoen hem, alsof hij nooit écht had kunnen geloven dat zijn gevoelens voor Yrla wederzijds waren. Zijn ademhaling haperde een ogenblik – net als zijn hart – en even voelde hij zich compleet verloren, zij het op een manier waarop hij zich wel voor altijd wel verloren zou willen voelen, niet meer wetend wat onder of boven was, maar met een vertrouwde warmte die hem omringde.
    Hij beantwoordde de kus, voelde zijn knieën tegen Yrla benen drukken alsof hij onbewust bang was dat die weg zou stappen – dat één korte kus zijn wraak was voor alles wat Nish hem had aangedaan en hij hem met een gebarsten hart achterliet.
    Maar nee, Yrla liet hem niet los, en hij draaide zijn hoofd niet weg toen Nish’ hand naar zijn hals gleed en ook niet toen Nish de kus verdiepte. Een kreun van vijf jaar opgekropt verlangen kwam tussen zijn lippen vandaan en liet daarmee een vuur los die zijn laatste aarzeling verbrandde. Zijn hand bewoog naar Yrla’s achterhoofd, gleed langs zijn nek en weer omhoog alsof zijn vingers zich de vorm van zijn nek wilden toevertrouwen.

    Yrla
    Deze zoen was anders dan alle andere die hij ooit gegeven had. Het was niet meer simpel en gewoon lekker. Het was niet met het oog op de daad die hij hieruit wilde krijgen. Het was veel meer dan dat. Hij voelde zich meer verbonden met Nish dan wie dan ook.
          Yrla voelde zijn hartslag versnellen, de plekken waar Nish de huid in zijn nek aanraakte tintelen. Hij kwam iets meer overeind en liet zijn handen naar Nish heupen dwalen. Hij greep de jongen beet bij zijn achterste en schoof hem naar de rand van de tafel, zodat hij zelf een stuk comfortabeler kon staan. Het moment dat huid op huid raakte, haperde zijn ademhaling een keer, waardoor hij Nish voor een moment los moest laten. De koude lucht die langs zijn lippen ging, liet toch een rilling over zijn rug trekken.
          ”Hielp dat?” vroeg hij Nish zachtjes met een klein lachje, terwijl hij zo dicht mogelijk op zijn vriend bleef staan.

    Nish
    Zijn bovenlijf gloeide en hij wilde niets liever dan Yrla’s warmte weer tegen zich aanvoelen. Hij sloeg een arm om Yrla heen en trok hem weer dicht tegen zich aan. ‘Zeg dat wel,’ zei hij met een scheve grijns. ‘Zeker zolang ik je huid tegen de mijne voel.’
    In hem hongerde iets naar meer. Naar de beslotenheid van hun kamer, naar de vrijheid die zijn handen en zijn lippen daar zouden hebben. Hij remde zijn gedachten af, wilde zich niet weer te hard laten meeslepen door wellustige gevoelens terwijl Yrla hem zoveel meer kon geven dan dat alleen.

    Yrla
    Yrla sloeg zijn armen om Nish schouders heen. Voor een moment viel het stil tussen hen, maar absoluut geen vervelende stilte. Yrla genoot gewoon van Nish nabijheid. “Moeten we nog terug naar het feestje, denk je?” Hij had eigenlijk niet zo heel veel zin meer om terug te gaan. Hij ging liever met Nish terug naar zijn kamer.

    Nish
    Ergens was Nish een beetje bang voor wat daar zou gebeuren. Yrla was niet bepaald een maagd meer. Nish kon er de duvel op zeggen dat Zebediah door zijn gedachten zou spoken als hij alles op zijn beloop liet gaan. Werd die kans minder als hij wat meer gedronken had? Vast wel.
    ‘We gaan toch niet zo’n stel worden dat alle lol aan zich voorbij laat gaan? Ik heb al in geen tijden een goed feestje gehad. En ik heb zo het idee dat Fox ons de kamer wel uitsleurt als we nú al weggaan.’
    Hij gaf Yrla een kus en keek in zijn blauwe ogen. ‘Niet dat ik dit niet wíl voorzetten,’ zei hij met een scheve grijns. ‘Maar dan liever zonder onderbrekingen, omdat ze ons twee saaie ouwe lullen vinden.’

    Yrla
    Yrla had nu niet echt het idee dat dit nu een goed feestje zou worden, maar dat hield hij zich maar voor zich. De karaoke hadden ze die middag al gehad en net waren ze de enige geweest die dansten. En met een echt grote club waren ze niet. Niet dat hij het niet leuk vond, maar hij had een voorgevoel dat het een taaie avond zou worden.
          Maar misschien had hij ook wel te veel feestjes meegemaakt dat hij dit niet heel interessant vond. Of moest hij zijn concept van een goed feestje wel iets aanpassen. Goede feestjes eindigden in seks, maar zo ver wilde hij nou ook nog niet gaan met Nish. Hopelijk gooide iemand gewoon straks nog iets boeiends op tafel, anders werd het achterover zitten met een drankje.
          Toch trok hij een mondhoek op. “Is dat niet de bedoeling dan?” Vroeg hij zogenaamd verrast. “Ik dacht dat zodra je een stel werd je automatisch veranderde in een oude saaie lul.”

    Nish
    ‘Ik dacht dat jij wel grotere ambities had,’ antwoordde Nish. Nu Yrla toch nog voor hem stond, kon hij daar nog wel even gebruik van maken. Hij legde zijn handen tegen Yrla’s borst, voelde gladde huid die onder zijn aanraking leek te zinderen. In Yrla’s ogen las hij dat hij naar hetzelfde verlangde als hij – dus misschien moest hij gewoon gauw die drank achteroverslaan. ‘Een uurtje,’ zei hij. ‘Dan hebben we vast wel aan onze sociale plicht voldaan.’

    Yrla
    Nish aanraking ontnam hem even de adem. Hij trok een mondhoek op. “Oh nee, Ik was echt van plan, oud, saai en rimpelig te worden. En dan alleen nog maar te klagen dat mijn broodkorstjes te hard zijn.”
          Yrla nam Nish hand in de zijne en bracht hem omhoog naar zijn lippen. Hij drukte er een kleine kus op. “Uurtje. Maar als het dan nog steeds niets is, ga ik de oude saaie lul uithangen in mijn kamer.” Hij grijnsde en knipoogde naar Nish, voor hij zich van de jongen losmaakte.


    Every villain is a hero in his own mind.

    ✓ Fuck, Marry Kill

    Fox
    Het feestje was al lekker in gang. Zo’n beetje niemand was nuchter meer – Fire had zelfs gewoon schijt aan de avondklok – en er werd af en toe wat gedanst. Fox liep al niet helemaal recht meer en hij vond het wel tijd voor een goed gesprek. Hij kreeg Nish en Yrla in het vizier, die wat bij de anderen vandaan stonden. Safira wierp er af en toe grimmige blikken op; Fox was niet de enige die zag dat er wat gaande was.
    Hij liep naar het tweetal toe, wrong zich tussen hen in en duwde een arm om hun schouders. ‘Tijd voor een hele serieuze vraag!’ Hij keek Yrla aan. ‘Marry, fuck, kill – iedereen in deze ruimte doet mee. Wie kies jij voor wat?’

    Yrla
    Yrla keek met een zucht naar Nish die naast hem stond. Moest hij dit doen? Hoewel hij Truth or dare nog vaak wel grappig vond, ook al werden de dares nu vaak saai, had hij niet zoveel met al die andere games. “Weet je zeker dat je mijn antwoord daar op wil hebben? Ik kan zomaar je verloofde omleggen,” zei hij met een halve grijns.

    Fox
    ‘Allemaal theoretisch hè? Je potentiële fuckbuddy is statistisch gezien waarschijnlijk ook wel verboden terrein.’ Hij gaf Yrla een vette knipoog.

    Yrla
    Yrla vroeg zich af of Fox daarmee iets suggereerde. Hij keek even vanuit zijn ooghoeken naar Nish en toen maar weer terug naar Fox. Hij speelde dit kut spel wel. “Ik antwoord alleen als jij het ook doet. Al weet ik natuurlijk een antwoord op die vragen al wel.”
          Dan mocht hij hem ook terug kaatsten. Fox stak twee duimen omhoog. Yrla keek daarna een beetje met een zucht rond. Kill had hij een paar kandidaten voor, zijn fuck was eigenlijk nogal leeg en marry was niet moeilijk, al wist hij niet of hij het hardop kon zeggen.
          ”Dan ga ik voor kill, denk toch Safira.” Was hij meteen van de jaloerse bitch af. “En doe voor fuck maar Nen.” Tja, de andere guys zag hij absoluut niet zitten, Nish was wat dat betreft wel de uitzondering. Vienna had nog gekund, maar liever had hij wat nieuws dan. En tja, van Fayr kroop alles meteen naar binnen. Nooit van zijn leven.
          Yrla keek even opzij en tikte Nish aan met zijn elleboog. “En ik marry wel met deze guy.” Het was gek om zo hard op uit te spreken, maar Fox kende toch al de waarheid. En hoe onwennig of gek het ook in zijn oren klonk, dat klonk wel het meest logisch.

    Fox
    Fox grinnikte. ‘Nen. Laat het haar maar niet horen.’
          Het viel hem mee dat Yrla toegaf dat hij Nish zou kiezen om mee te trouwen, al kwam het er op zo’n manier uit dat een ander het nog voor vriendschap had kunnen aanzien.
    ‘En Safira. Auch. Dat is heel hard heel verkeerd gegaan.’

    Yrla
    Yrla haalde zijn schouders op. “Ze had me vanmiddag gewoon met rust moeten laten. En ik wilde de eregast niet beledigen door zijn verloofde om te leggen,” zei hij met een halve grijns.

    Fox
    Fox grijnsde. ‘Dat wordt gewaardeerd. Nou. als ik moest kiezen… zou de jouwe dan wel het loodje leggen.’ Hij keek Nish gespeeld-spijtig aan. ‘Ik vind jullie natuurlijk allemaal lieverds. Maar… Nou ja, je weet waarom.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘En een fuck… Hm, dan zou ik voor Vienna gaan. We hadden toch wel wat sparks en hé, ik ben toch best nieuwsgierig hoe seks met een meisje is.’

    Yrla
    Yrla keek met samengeknepen ogen naar Fox. “Ah, als dat het geval is, moet ik mijn kill misschien nog maar wijzigen.” Yrla zette een grijns op. “Misschien wel om je beide keuzes.”

    Fox
    ‘Wat?’ Hij keek Yrla geschokt aan. ‘Ik ben een fantastische minnaar. Dat zou je je beste vriendin niet moeten misgunnen.’

    Yrla
    “Ze overleeft het wel,” maakte hij er maar van. Ergens was hij blij dat het met Fox nooit wat geworden was. Hij wilde niet weten wat voor skills Fox dacht in huis te hebben, maar dat kon Vienna zeker missen. Yrla zijn blik gleed even door de kamer. Zijn ogen bleven hangen bij Vienna, die een drankspelletje aan het doen was met een paar anderen. Ze leek om iets te lachen wat Safira naast haar zei. Die leek ook iets opgeknapt. Dat stelde hem toch iets gerust. Hij was ook wel een lul geweest gisteren, maar behoefte om het echt goed te maken had hij niet. Toch was het wel fijn dat het niet zo in zijn face zat.
          ”Goed, jouw beurt,” zei hij met een grijns tegen Nish.

    Nish
    ‘Nou, ik denk dat ik jouw keuzes best goed te pruimen vind. Op de fuck na dan.’ Hij vond Nenya verre van aantrekkelijk en hun leeftijdsverschil was ook gewoon veel te groot. Ze was nog een kind, in zijn ogen. En los daarvan wilde hij sowieso niet met een meid naar bed.
          De enige twee crushes die hij verder had gehad, liepen hier op het moment ook rond, dus het was niet zo héél moeilijk om daar iemand voor te kiezen. Hoewel diep vanbinnen de naam Kris omhoog kwam, durfde hij dat niet te zeggen. Niet omdat het Fox’ vriend was. Wel omdat het… nou ja, Kris was. Hun relatie was al ingewikkeld genoeg en waarschijnlijk vond Kris het al lastig zat om hem in de buurt te tolereren. Wie weet wat hij zou doen als hij dit opving.
          ‘En voor een heet nachtje tussen de lakens… ga ik dan voor Onyx. Wat niet echt een verrassing zal zijn,’ voegde hij er met een grijns aan toe. Nog maar een week of drie geleden waren ze daar immers al aan begonnen.

    Yrla
    Het was inderdaad geen verrassing voor hem geweest en toch deed het hem iets. Een lichte jaloezie. Het gevoel verbaasde hem, zoiets had hij nog nooit over iemand gevoeld. Onbewust ging hij iets dichter op Nish staan, had de neiging haast om de jongen vast te pakken zodat hij niet meer wegging. Die neiging onderdrukte hij echter onder het waakzame oog van Fox.
          ”Tevreden?” Vroeg hij Fox, die best wel random met zijn vraag aan was komen waaien.

    Fox
    ‘Tevreden, tevreden… Het is altijd leuker om genoemd te worden.’ Hij grijnsde, kneep beide jongens in de schouders. ‘Maar het is fijn dat jullie elkaar eindelijk gevonden hebben.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen, liet de twee los en wandelde naar het volgende groepje toe, dat een spelletje met opdrachten aan het doen is. Hij plofte bij Merrin op schoot. ‘Dé vraag van de avond vandaag – marry, fuck or kill. Je moet voor elk eentje kiezen uit de mensen die aanwezig zijn.’

    Yrla
    Yrla keek hem achterna en snoof. “De enige keer dat ik hem zou noemen, is in mijn kill rijtje.” Yrla vroeg zich af waarom hij de jongen de afgelopen dagen wat aardiger was gaan vinden, want hij was gewoon ronduit irritant. Yrla keek even naar Nish naast hem en trok een mondhoek op.

    Nish
    Nish grinnikte. ‘Ik pas ook.’

    Merrin
    Merrin werd een beetje overrompeld door de vraag, vooral omdat hij probeerde op te letten in het spelletje wat er gespeeld werd. Hij miste haast de opdracht die Vienna kreeg, door Fox plotse vraag. Maar hij merkte ook wel dat hij toch de aandacht had gekregen. “Uh wat?” vroeg hij niet begrijpend. Hij wist niet zo goed wat Fox nu wilde weten.

    Fox
    ‘Een typisch verlovingsfeestvraagje,’ antwoordde Fox luchtig. Het verbaasde hem niet dat Merrin het niet kende, dat was de onschuld zelve. ‘Van de mensen hier moet je kiezen met wie je zou willen trouwen, met wie je in bed zou duiken en wie je zou omleggen als je móést kiezen.’

    Merrin
    Merrin kreunde… “Moet ik echt kiezen?” vroeg hij Fox. Alleen al aan het gezicht van Fox te zien, was hij er heel serieus over. Merrin zuchtte even. “Nou, marry is makkelijk.” Hij keek even naar zijn vriendje en legde een hand over de zijne. “Dat is Adam natuurlijk.” En met wie hij het bed zou willen delen? Dat was er eigenlijk ook maar een. “En fuck is dan natuurlijk ook Adam.”

    Fox
    ‘Ja je mag natuurlijk niet twee keer dezelfde zeggen,’ zei Fox met een grijns.

    Merrin
    Merrin keek even naar Fox en besloot schijt te hebben aan zijn woorden. “Ja, dat had je er niet bij gezegd,” zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde.

    Fox
    ‘Daarom zeg ik het nu.’ Hij leunde met zijn hoofd tegen Merrins schouder. ‘En naar die vraag ben ik wel het meest benieuwd.’

    Merrin
    Merrin keek even naar Fox. “Het blijft allebei Adam,” zei hij, terwijl hij een mondhoek optrok. “Ik zou echt niet weten wie anders. Ik wil niemand anders, nooit gewild ook.” Voor wat hij zich herinnerde dan. Fox kon proberen een andere naam uit hem te krijgen, maar eigenlijk kreeg hij het van niemand om hem heen warm, behalve dan van Adam. (Of technisch gezien Fire als die de hitte opbouwde, maar dat telde niet mee).

    Fox
    ‘Je wil ook niemand vermoorden,’ antwoordde Fox met rollende ogen. ‘Je hoeft het ook niet echt te doen.’ Zo was er weinig aan, maar goed.

    Merrin
    Merrin had het idee dat zijn antwoord Fox niet beviel, maar hij wist ook niet zo goed wat hij dan wel moest zeggen. “Nee…klopt. Maar ik zou echt niet weten wie, naast Adam. Daarnaast vind ik niet iemand echt aantrekkelijk. Maar ik kan wel een kill verzinnen denk ik.”
          Aarzelend keek Merrin de groep rond. Hij zou nooit iemand vermoorden, er was ook niet iemand die hij kwijt wilde. Ook al kon hij het niet goed met de anderen vinden. Dus als het echt moest, dan moest hij maar iemand strategisch kiezen? Iemand waar je niet zoveel aan hand in de strijd of iemand waar hij zelf niet zoveel waarde aan hechtte. Even ging het in zijn hoofd langs het meisje naast Vienna ten noemen, waar hij de naam al weer van was vergeten. Maar dat durfde hij niet zo goed. “Uhm, doe de jongen naast Yrla maar. Nish toch?” Hij kende de jongen niet en hij wist ook niet zo goed wat hij hier deed, dus Merrin zou hem het minst missen.

    Vienna
    Vienna grijnsde. Ze stak haar duim op naar haar broertje. Een giechel borrelde op vanuit haar binnenste. “Goeie keuze, Merr.” Vienna schonk haar eigen glas nog een keer bij. Als ze heel eerlijk was, draaide de kamer al behoorlijk. Maar ze had absoluut schijt aan de duizeling. Ze wilde er eigenlijk alleen maar dieper in verdrinken.
          Ze had niet door dat Fox haar nu veelbetekenend aan keek. Toen hij de vraag aan haar stelde, fronste Vienna haar hoofd. Wie zou zij willen? Ze vond het ergens nog niet zo heel makkelijk. Darian was niet hier, dus die mocht ze al niet meetellen. Vienna keek naar haar nieuwe vriendin en grijnsde breed. “Ik trouw wel met jou,” zei ze veel te hard. Ze giechelde om haar eigen woorden. Ze draaide haar hoofd, met een veel te brede glimlach. “En dan ben jij mijn fuck, Fox. En ik knal…”
          Een aantal namen gleden door haar hoofd heen. Ze was geneigd om ook Nish naam te zeggen, de klootzak had dat wel verdiend. Jesters naam glipte ook even door haar hoofd heen, maar daar had ze het best gezellig mee gehad met koekjes bakken… Onyx… Er waren er genoeg. Haar ogen gleden naar Fayr, die met Kris stond te praten. Nee, er was maar een iemand die ze wilde vermoorden. “Ik knal Fayr neer,” zei ze haast donker. Een bittere smaak kwam in haar mond en in afgunst draaide ze haar hoofd weg van haar vroegere vriendin. Ze wist niet waar ze deze behandeling aan verdiend had, maar ze was er wel een beetje klaar mee…

    Fox
    Nou, dat klonk wel erg donker. Het klonk haast nog of ze het meende en het zorgde voor een zure smaak in zijn mond. ‘En jij, Saf?’

    Safira
    Safira leunde naar achteren. ‘Trouwen… Hm, Jester misschien?’ Ze keek even om naar het groepje dat een eindje verderop een ingewikkelde versie van bierpong deed. Ze mocht hem wel. Hij was niet op zijn achterhoofd gevallen, had best een leuke kop en leek ook niet zo op z’n emoties te varen. ‘En om te neuken…’ Ze trok een mondhoek op. ‘Ik ben wel benieuwd hoe vurig Fire is. Lijkt me wel het type stille wateren hebben diepe gronden.’
    Hij was vast heel anders dan Yrla of Romeo. Daarbij had Dezi hem tot haar ergernis nooit kunnen krijgen, dus dat waren bonuspunten.
    ‘En de kill… die is voor Nish. Wie zou jij omleggen, Fox?’
    Met wie hij wilde trouwen was duidelijk, maar ze was wel benieuwd hoe vergevingsgezind hij was.
    ‘Ook Nish. Maar ik heb geen hard feelings meer hoor. Maar ik moet iemand kiezen. En mijn hete nacht… Die is voor Vie.’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. ‘Ben toch wel benieuwd hoe het is, met een meid.’ Hij keerde zich met een grijns naar Adam. Samen met Nenya was hij de enige die nog niet geweest was. ‘Jouw beurt.’

    Adam
    Adam had de bui natuurlijk wel voelen hangen dat hij ook aan de beurt zou komen, dus hij had er al even over na kunnen denken. Nadat Fox had duidelijk gemaakt dat hij verschillende personen moest noemen, voelde het nogal kinderachtig om ook gewoon twee keer Merrin te zeggen.
    ‘Nou uh, Merrin natuurlijk om mee te trouwen.’ Hij schonk zijn vriend een glimlach en begreep niet helemaal waarom hij een nerveuze knoop in zijn maag had. Omdat Merrin zelf niemand had weten te noemen? En het vreemd of verkeerd voelde als hij dat wel deed, zelfs al wás er verder niemand met wie hij zoiets intiems wilde doen?
    ‘En… de kill is voor… Yrla.’ Dat was ook niet zo moeilijk, van iedereen die aanwezig was, had die hem het hardst gekwetst, zelfs al kon Adam zich daar inmiddels wel grotendeels overheen zetten.
    ‘En, die overblijft…’ Hij beet op zijn wang. Fire in ieder geval niet. Die vond hij… een beetje eng. Onyx noemen was raar, zelfs al zou hij het dan wel het liefst doen met iemand die hij een beetje vertrouwde. Jester voelde al even raar. En Fox… Dat zou misschien nog de meest voor de hand liggende optie zijn, zeker omdat hij daar in de andere tijdlijn mee samen was geweest. Toch had de gedachte aan seks met Fox hem vorige week laten overgeven en voelde het gewoon naar om het hardop tegen Fox uit te spreken. Dan liever iemand die het niet hoorde. ‘Dan kies ik maar voor Nish. Ook al… zijn jullie duidelijk niet zo’n fan van hem.’ Hij streek door zijn haar en hoopte dat Nenya gauw de beurt overnam.
    Het kwam natuurlijk vooral door zijn vriendschap met de andere tijdlijn-Nish dat dit überhaupt in hem opkwam, maar hij vond het op zich wel een knappe jongen die daar duidelijk in hem geïnteresseerd was geweest. Een beter antwoord kon hij niet verzinnen.

    Nenya
    Als laatste van de groep had ze gelukkig wat meer tijd gehad om over haar eigen antwoorden na te kunnen denken. Zodra de afwachtende blikken zich dan op op haar richtte, telde ze simpel op haar vingers af.
          ‘Fuck wordt denk ik Yrla, ik trouw wel met Adam, en dan zit er niets anders op om Merrin te vermoorden voordat hij mij vermoordt omdat ik met z’n vriendje trouw.’ Ze grijnsde.

    Adam
    Adam grinnikte om de reden van haar kill. Het idee dat ze van alle mensen met Yrlá naar bed zou willen was… onverwacht. Blijkbaar had die jongen toch meer dan Adam zelf zag, aangezien hij blijkbaar niet alleen de aandacht van de alternatieve Merrin had getrokken.
    ‘Oh dít is dan wel weer interessant,’ zei Fox. ‘Mocht het tussen Yrla en Nish toch niet zo lekker uitpakken, dan ben jíj nog wel interessant voor een koppelpoging, Nen. Had je ooit verwacht dat hij – van alle knappe mensen hier – het liefst eens met jou in bed zou duiken?’

    Nenya
    Nenya voelde de hitte naar haar wangen stijgen. Yrla had haar genoemd? Godsamme, als ze dat geweten had (een ironische gedachte voor iemand die de toekomst kon zien) had ze wel iemand anders gekozen. Waarschijnlijk.
          ‘Ach,’ zei ze, in een poging zo lúchtig mogelijk te klinken, ‘ik denk dat iedereen hier wel kan beamen dat Yr en ik vanaf het begin al een onontkenbare aantrekkingskracht hadden.’
          Zoals toen hij haar met stroop begoten had.
          Of zij de eetzaal versierd had met zijn onderbroeken.

    Safira
    Safira keek naar het kleine grietje tegenover haar. Ze zag eruit als dertien en had nauwelijks tieten – ze betwijfelde of Yrla wist wat hij ermee moest doen. Ze kon het dan ook niet helpen dat ze minachtend snoof. ‘Hij wil vast nog een Aziatische van zijn lijstje afstrepen.’

    Nenya
    Nenya haalde haar schouders op. ‘Misschien sta ik dat wel toe, zodat ik hem kan krijgen waar ik hem hebben wil. Naakt, gefrustreerd, en machteloos. Daar kan ik wel inkomen hoor.’
          Voordat haar uiterst behulpzame brein daar creatieve beelden bij ging bedenken, herinnerde Nenya zich er vlug en stellig aan dat het allemaal maar een hypotetisch spelletje was, en dat bovendien er wel iemand anders was die ze… jeweetwel. Misschien wel leuk vond zonder shirt aan. Of andere kleren.

    Fox
    Fox floot. ‘Nou, als jij nog even goed door drinkt, kom ik je straks even overtuigen dat het een fantastisch idee is om dat naar Yrla te appen.’ Hij grijnsde bij het idee. Oké, hij had zijn antwoorden van dit groepje. Op naar de volgende. Hij stond op van Merrins schoot en liep naar het laatste groepje toe, dat aan het bierpongen was.
    Fire en bierpong, de wonderen waren de wereld nog niet uit. Meestal hield hij zich ver van te veel drank, maar blijkbaar vond hij Fox’ vrijgezellenfeest een goed moment om daar lak aan te hebben. Fox vond dat ook.
    ‘Zo, de vraag van deze avond: Fuck, marry of kill – gaat om iedereen in de ruimte. Jij mag beginnen, Jes.’
    Want hé, de spanning opvoeren naar van wie hij daar écht benieuwd naar was, moest je toch een beetje extra opvoeren.

    Jester
    Hij moest toegeven dat een potje bierpong niet per sé op de lijst met activiteiten hoorde te staan die je aanhield als het je doel was de avond grotendeels nuchter door te brengen, maar aan de andere kant luchtte het stiekem ook wel erg op om weer even zulke stomme spelletjes te spelen en gewoon lol te kunnen maken.
          Zodoende was hij beslist niet nuchter genoeg meer om enigzins door een blaastest heen te kunnen komen, maar hield het daar verder ook wel mee op. Jester grijnsde toen Fox zich bij hun groepje voegde en sloeg meteen een arm om zijn schouders.
          ‘Fuck, marry, kill,’ herhaalde hij, om zichzelf een paar extra seconden tijd te geven. ‘Nou, da’s niet zo moeilijk. Trouwen wordt met Onyx, de kill is voor jou, Legolas, om de score tussen ons gelijk te trekken, en een goed potje seks…’ Jester keek de kamer rond, en eindigde bij Kris. ‘Je verloofde, Foxie. Met een beetje geluk krijg ik jou er dan nog bij ook, dus hey, winst.’ Hij knipoogde.

    Fox
    Fox schoot in de lach. Hij had iets te veel gedronken om zich daar geen beeld van te vormen – en dat beviel hem best. Hij wierp een blik op zijn vriend en daarna op Onyx. ‘Dus een kwartetje kan er best ‘s van komen? Ik durf te wedden dat jullie elkaar ook kiezen. Eerste liefdes, en zo.’ Hij schaterde toen hij Onyx’ gezicht zag betrekken en hij zijn kill alvast aan het uitdenken leek te zijn.

    Jester
    ‘Niet doen alsof je dat niks lijkt, Scary-Vibes, want je hebt ons alledrie al een keer gezoend,’ zei Jester plagend. Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen naar zijn vriend.

    Onyx
    Onyx trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wanneer zou ik dan met Kris gezoend moeten hebben? In jouw fantasie soms?’

    Kris
    Dit was toch meer vrijgezellenfeestpraat dan hij gedacht had… Hij was verbaasd dat Jester hem genoemd had en al helemaal dat die een trio kon suggereren zonder dat Onyx daarbij zuur over zijn hoofd leek te willen gooien.
    ‘Nou wel in mijn fantasie, vroeger,’ zei Kris met een scheve grijns, aangezien Onyx op de stang jagen toch altijd wel interessant was. ‘En hé, voor je mijn oogkas brak héb je toch een seconde lang mijn lippen kunnen proeven.’
    Onyx leek niet te weten wat hij moest zeggen – wat ook best een prestatie was.
    ‘Maar jij hebt ook met Fox gezoend,’ zei hij tegen Jester. ‘Dus dan blijven alleen wij nog over hè?’ Hij tikte op de rand van de tafel.

    Jester
    Hij blies Kris een luchtkusje toe. ‘Precies. Is wel zo eerlijk, toch?’

    Onyx
    ‘Als je het maar laat,’ zei Onyx, die een irritatie naar boven voelde komen alsof er een vulkaan uitbarstte. ‘Anders is er straks geen bruiloft meer.’
    Jes was niet nuchter en Kris ook niet en Onyx wist nog al te goed hoe hún eerste zoenen waren gegaan – door elkaar uit te dagen en doordat ze niet voor de ander wilden onderdoen.
    Kris leek genoeg op hem om hem er niet op te vertrouwen dat hij wél zou terugdeinzen.

    Jester
    Jester grijnsde. De donkere blik van Onyx was er zeker niet eentje om mee te spotten, maar dat betekende niet dat de bezitterige ondertoon in de stem van zijn vriend niet kon zorgen voor stuivende raceautootjes in Jesters bloedbaan. Sue him, het was heel bevredigend dat Onyx hem met niets of niemand wilde delen. Misschien moest hij hem daar later vanavond nog maar eens aan herinneren, dacht een behulpzaam deel van zijn niet-zo-nuchtere brein meteen. Ondersteund met beeldmateriaal.

    Kris
    Kris grinnikte bij het zien van Onyx’ donkere blik. ‘Relax. Als ik – om in de trant van het spelletje te blijven – iemand voor de fuck moest kiezen dan ben jij het en niet je vriend.’
    Hij vroeg zich af of Jester zijn gave zou gebruiken op Onyx. Of dat een ding tussen hen was. Onyx was overduidelijk iemand die de controle wilde behouden, dus die dan toch weggeven kon best een kink zijn.
    ‘Mijn kill en marry zijn ook niemand onbekend, gok ik zo.’ Hij gooide weer een balletje, die in een bekertje van Fire terechtkwam. ‘Nu jij, hot shot. Ik ben benieuwd met wie jij een hete nacht wil hebben. Als jij mij ook noemt, ga ik nog verlegen worden.’

    Fire
    ‘Ik denk dat ik jou per ongeluk zou affikken,’ zei Fire hoofdschuddend. Hij voelde zich al licht ontvlambaar en ergens dacht hij dat het beter zou zijn om nu naar huis te gaan, ware het niet dat hij er waarschijnlijk als een wandelend vuur uitzag en zeker betrapt zou worden. ‘Ik zou trouwen met… Fayr.’ Want dat voelde als de meest logische keuze. ‘Of misschien toch niet.’ Want dat was juist iets wat wel heel cru was, trouwen met de zus van degene met wie je eigenlijk samen was. ‘Nee, ik trouw wel met…’ Goh, veel opties bleven er niet over. ‘Vienna. En de seks dan met… die Safira.’ Die vriendin van Fox, die hij zich niet herinnerde. ‘En mijn kill… Goh.’ Hij streek door zijn haar. Hij zou het niet weten. ‘Jester dan maar. Vanwege het organiseren van feestjes waar ik verplicht ben om zó aan te komen.’ Hij gebaarde naar zijn weinig flatterende Tinkerbell-jurk.

    Jester
    ‘Hé, de eerste was niet mijn schuld,’ zei Jester, met een opgestoken vinger. ‘En tja, als je dan met die model-benen aan komt zetten… Je weet toch dat Fox en Kris alleen maar nu gaan trouwen omdat ik dan dit feestje zo kon organiseren? Sommige dingen wil een mens vaker zien dan één keer.’

    Fire
    Fire schudde grinnikend zijn hoofd. Maar eerlijk was eerlijk – het was een goed feestje. Hij had het naar zijn zin, wat als heel lang geleden voelde.
    ‘Seks met Safira,’ zei Fox, langs zijn kin strijkend. ‘Dat… klinkt verrassend praktisch. Hitte en vuur… ik bedoel ijs. Als het dan weer te –’
    ‘Fox,’ gromde Fire en hij voelde het vuur door zijn haren trekken.
    ‘Woeps. Je hebt gelijk. Privé en zo. Goed… dan… FAYR! Naar jouw antwoorden ben ik ook wel benieuwd.’

    Fayr
    Fayr voelde zich betrapt toen de aandacht naar haar verschoof. Ze had toch even de stille hoop gehad dat ze erbij had kunnen staan zonder mee te hoeven doen, of beter nog, dat ze haar zouden vergeten, maar helaas. Ze schudde haar hoofd. ‘Oh nee. Pas. Onyx, jouw beurt.’

    Fox
    ‘Je past? Het klinkt bijna alsof je iets te verbergen hebt.’ Fox wiebelde met zijn wenkbrauwen en ging naast haar staan. Nieuwsgierig keek hij haar aan. ‘Houdt dat in dat je stiekem hele hete fantasieën over iemand hier hebt?’
    Fayr
    Eventjes flitste Damon’s spitse gezicht door haar hoofd, maar ze schoof die gedachte net zo snel weer opzij. Er was niets romantisch aan wat ze met hem deed—ze wist ondertussen wel beter dan dat. Maar voor af en toe… ach, erg vond ze het ook niet.
          ‘Nee,’ zei ze enkel.

    Kris
    ‘Hé, niet zo knorrig doen hè,’ zei Kris met een grijns en hij gaf haar een stootje met zijn elleboog. ‘Al snap ik dat je opties hier beperkt zijn. Dus… als jij ook de mensen op de rest van Experium erbij neemt?’

    Fayr
    Ze rolde met haar ogen. ‘Ook dat verandert weinig,’ zei ze, niet helemáál eerlijk. Maar haar tegensputteringen leken weinig uit te halen en ze slaakte een zucht. ‘Oké, ik fuck Nenya, ik kill Yrla, en ik trouw wel met jou,’ zei ze, met een blik op Kris.

    Fox
    ‘Eeey, welcome to the bi-club,’ zei Fox met een grijns. ‘Een avond vol openbaringen.’ Hij nam een slok. ‘Nou Onyx. Alleen jij nog.’

    Onyx
    Onyx gaapte. Zijn irritatie was weer wat weggezakt, maar niet dusdanig dat hij ging toegeven dat hij ervoor zou kiezen om Kris te neuken. ‘Oké. Nou, de fuck is voor Nish. En de kill… Vienna maar. Die heeft nog niet zoveel voor d’r kiezen gehad.’

    Jester
    ‘Je bent je Marry vergeten,’ zei Jester behulpzaam, die geen nee zei tegen de extra ego-streling. En zonet had hij Onyx dan wel zitten teasen, maar bij het horen van Nish’ naam als Onyx’ hypothetische fuckbuddy gromde er net zoiets donkers en bezitterigs bij hem vanbinnen als het daarvoor bij Onyx gedaan had. Mine.

    Onyx
    ‘Hmm, Merrin,’ zei hij Onyx met een uitgestreken gezicht, wat net zo waar was als zijn andere antwoorden. ‘Als die na een paar jaar verveelt, gaat ie gewoon verder in een ander lijf.’

    Jester
    ‘Ik verander mijn kill, denk ik,’ zei Jester bedenkelijk.

    Onyx
    ‘In Merrin? Of mij?’

    Jester
    ‘Is dat een risico dat je wil nemen?’ vroeg hij uitdagend.

    Onyx
    ‘Ik hoor graag je fantasieën, waarover dan ook,’ antwoordde hij met een grijns.

    Jester
    ‘Oh?’ zei Jester plagerig. ‘Zonet keek je nog erg beteuterd toen het ging over kwartetten, en Kris en mij. En mij en Kris. Samen.’

    Onyx
    ‘Ik had het idee dat je wel op een jaloerse vriend zou kicken,’ antwoordde Onyx met een grijns – al had hij natuurlijk een punt.

    Jester
    ‘Baby how you know me,’ grijnsde Jester. Hij keek opzij naar Fox, gezien dit feestje toch wel een beetje om hem en Kris draaide en anders Onyx en hij het volgende uur nog niet klaar waren met elkaar de loef af steken. ‘En jij? Wat jaloezie op zijn tijd een deal-maker of een deal-breaker?’

    Fox
    ‘Kris heeft veel te veel kapsones om jaloers te kunnen worden,’ zei hij grinnikend, terugdenkend aan zijn ontmoeting met Vienna.

    Kris
    Kris trok een mondhoek op. Vroeger was dat inderdaad zo geweest. Hij had nooit ook maar een greintje twijfel gevoeld. Pogingen tot jaloezie had hij eerder amusant dan wat anders gevonden. Fox was toen ook nog een stuk onschuldiger geweest.
    Maar nu? Nu had hij vaak het gevoel dat Fox eigenlijk wat beters verdiende dan hij. Was er een stemmetje dat fluisterde dat Fox nooit met hem zou willen trouwen als hij hem écht kende. Terwijl hij dondersgoed wist dat Zebediah Fox óók vreselijke dingen had laten doen. Maar als je een deel van jezelf verafschuwde, kon je misschien wel nooit echt geloven dat een ander dat niet zou doen.
    Of dat naar iets als jaloezie zou leiden? Dat wist hij ook niet.
    Als Fox gelukkiger zou kunnen worden met een ander, zou hij misschien wel een stapje terug doen. Al wist hij dat Fox dat zelf niet geloofde – dus hoefde hij dat gelukkig niet te doen.
    ‘Als ik een spelletje truth or dare voorstel, neem je dan de benen?’ vroeg hij aan Fayr.

    Fayr
    Fayr trok haar wenkbrauwen op. ‘Ik denk dat je teveel drank op hebt, Kris. Je begint rare dingen te bedenken,’ antwoordde ze hoofdschuddend. Voor op een feestje was het voorstel niet zo verrassend, maar dat het idee vanuit Kris zou komen had ze dan weer niet gedacht.
          Zou ze weggaan als de anderen aan het spel begonnen? Ze wist het niet zo goed. Het hele feest was hier in deze hoek eigenlijk al beter te verdragen dan ze had gedacht, en zo naast Kris en luisterend naar de grapjes en plagende opmerkingen van de anderen had ze verrassend weinig teruggewenst naar de rust en stilte van haar kamer.
          ‘Als je maar niet bij mij begint,’ bromde ze uiteindelijk in haar glas.

    Kris
    ‘Je mag zelf beginnen,’ antwoordde hij, nog een slok nemend om te demonstreren dat hij nog lang niet te veel drank op had. ‘Er is vast wel iemand hier die je eens wat mafs wil zien doen.’ Hij wierp haar een veelbetekenende blik toe. Zelf wilde hij die stijve hark van een Fire weleens zien paaldansen, of zo. Hij grijnsde bij het idee.

    Fayr
    Nog liever dan niet meedoen begon Fayr zelf, dus ze rolde met haar ogen en knikte naar de rest van de groep. ‘Volgens mij heb jij al mooie ideeën. Pak je podium.’

    Kris
    Kris vermoedde dat dit toch al een hele stap voor haar was, dus hij drong niet aan. Fox had ergens een bak chips vandaan gevist en stapelde wat lege bekertjes van het bierpong op om hem neer te zetten. Daarna bleef hij naast Kris staan.
    Kris realiseerde zich dat ze elkaar nauwelijks gesproken hadden deze avond. Hij liet zijn arm om zijn vriend heen glijden en stond zichzelf even toe om te genieten van zoiets simpels als dit, zonder zich te moeten verstoppen op zijn kamer.
    Heel even was het alsof hij geen drieënhalf jaar was weggeweest en ze gewoon op het zoveelste geheime feestje waren.
    ‘Oké best.’ Niemand zei dat-ie niet meedeed. ‘Nou, Fire. Als oudste hier mag jij beginnen: truth or dare.’

    Fire
    De glom iets in Kris’ knalpaarse ogen wat hem ervan overtuigde dat hij beter geen dare kon zeggen. Dan moest hij vast nog meer uitdoen, ofzo. Dat Kris niet zo heel veel morele grenzen had, wist hij allang.
    ‘Doe de waarheid maar.’
    Kris rolde met zijn ogen. ‘Oef, zo gedurfd voor iemand die niet kan liegen.’ Hij grijnsde. ‘Oké dan. Je hebt een hekel aan me zolang je me kent. Waarom?’
    Fox keek omhoog naar zijn vriend. ‘Zeg, zijn er geen vrolijke vragen? Zijn favoriete my little pony? Guilty pleasures?’
    ‘Die mag jij stellen.’
    'Nou, ik hoef het antwoord niet te horen,’ zei Fox, die daarna hard begon te zingen en zich op de chips stortte.
    Was het iets wat Fox zich al lange tijd afvroeg? Had hij voor zichzelf al een reden bedacht waar hij zich liever aan vasthield dan dat hij de waarheid hoorde? Zijn reactie liet merken dat het een pijnpunt was. Iets waar Kris – niet heel verrassend – niet heel veel rekening mee hield.
    ‘Precies om dit. Omdat je zo provocerend bent en altijd anderen uit de tent wilt lokken en je daarbij soms ronduit asociaal gedraagt. Ik weet inmiddels dat ik ernaast zat, maar het duurde lang voordat ik kon geloven dat je werkelijk wat om Fox – om íémand – gaf.’
    Zoals verwacht, leek het Kris weinig te doen. Hij leek er nog een vraag aan toe willen voegen, maar keek even naar zijn vriend en liet het er toen bij. ‘Nou. Dan mag jij.’
    Juist. Meestal wist Fire spelletjes als deze wel te vermijden. Fox de beurt geven voelde het simpelst en toen die om een dare vroeg, liet hij hem iedereen in de ruimte een knuffel geven.
    ‘Nu ben ik!’ riep Fox opgetogen toen hij was teruggekeerd. Hij keek even rond. ‘Oké, Fayr. Jij mag.’

    Fayr
    Verdorie, nu was ze alsnog vrijwel meteen aan de beurt. Ze zond Kris een donkere zijlingse blik en woog haar prioriteiten af. ‘Truth.’

    Fox
    ‘Hmm…’ Hij dacht na. Wat zou hij van Fayr willen weten? Hij kende haar helemaal niet zo goed. ‘Wat is je gelukkigste herinnering?’

    Fayr
    Haar gelukkigste herinnering? Ze had geen idee. Hier en daar sprongen er wel een paar momenten uit, met Vienna of met Phone, maar naast dat die nu een wat bitterder nasmaak hadden wist ze ook niet of die nou het méést gelukkig waren. Een paar maanden terug had ze misschien gezegd samen met Romeo op het dak. Ondertussen wist ze beter.
          ‘Zingen onder de douche met Vienna,’ antwoordde ze uiteindelijk. Ze knikte opzij naar Onyx. ‘Jij mag.’

    Onyx
    Zingen onder de douche. Nou dat was… toch ook best een trieste mooiste herinnering? Ergens had hij haar soms een beetje benijd, doordat alles haar zo makkelijk af leek te gaan. Tot voor kort altijd vrolijk, altijd behulpzaam – zo’n beetje een engel waar hij een duivel was geweest.
    Maar als onder de douche zingen met zijn kamergenoot zijn béste herinnering zou moeten zijn… Nou. Dan was zijn leven nu toch zo slecht nog niet.
    ‘Ik ga ook voor een truth.’ Hij was wel benieuwd waarmee ze op de proppen zou komen.

    Fayr
    Nou moest ze nog iets verzinnen natuurlijk. Fayr aarzelde, en een plotselinge golf van ongemak rolde door haar heen toen ze zich realiseerde dat iedereen nu naar haar keek. Vienna was hier altijd beter in, schoot door haar hoofd. Die zou vast meteen al iets geweten hebben. Fayr’s blik gleed door de huiskamer naar haar vriendin—was ze dat nog steeds? Het was moeilijk, de laatste tijd. Gewoon iets wat Vienna zou vragen. ‘Wat… wat is je grootste turn-on?’

    Onyx
    ‘Het verbaast me dat ons bleue meisje dat begrip überhaupt kent,’ antwoordde Onyx met een scheve grijns. Hij keek opzij, naar zijn vriend. Eigenlijk vond hij het nog best een lastige vraag. Het was nog maar kort dat hij überhaupt iets als opwinding kende. ‘Maar geen idee, eigenlijk.’ Hij kon niet echt iets specifieks bedenken wat hem opwond. Héél zijn vriend wond hem gewoon op. Alles was nog nieuw. ‘Een paar maanden verder en ik heb vast een spicy verslag voor je, maar op dit moment hoeft Jes alleen maar naar me te grijnzen of ik krijg al een harde.’ Wat iets verder van de waarheid lag dan de rest van zijn antwoord, maar wat maakte dat uit.

    Jester
    Hij kon een scheve grijns niet voorkomen bij dat antwoord, en wiebelde suggestief met zijn wenkbrauwen naar zijn vriend. ‘Cute.’

    Onyx
    Onyx grijnsde met een even veelbetekenend blik terug en keek toen rond. Alleen Jes en Kris waren nog niet geweest, maar er was niets wat hij Jes hier hoefde te vragen en hij zou zijn hand ook niet voor een opdracht omdraaien. ‘Nou, de beurt is aan onze bachelor.’ Hij keek Kris aan.
          ‘Ik sluit wel aan bij het vragenrondje.’
          Hmm. Hij besloot een beetje bij het liefdesthema te blijven gezien de aard van dit feestje en vroeg: ‘Wat is het meest romantische wat je ooit hebt gedaan?’
          ‘Zoek je inspiratie?’ vroeg Kris met een grijns.
          Misschien. Ik heb de lat al vrij hoog voor mezelf gelegd.’

    Kris
    Kris hief zijn arm en kriebelde door de bruine krullen op Fox’ achterhoofd. ‘Wat vond jij het meest romantisch, Fox? Het bloemenveld met de vlinders? De graffititekening?’
          Fox leunde tegen hem aan en keek met een warme glimlach omhoog. ‘Eigenlijk van alles. Maar vooral de tattoo.’
          Kris pakte de hals van zijn shirt en trok het schuin omlaag om de omhoogkijkende vos op zijn borst te laten zien. Hij was niet meer zo mooi als hij eens geweest was. De sneden die Zebediah er twee weken geleden doorheen had gehaald had Fayr inmiddels geheeld, maar de inkt ontbrak wel op die plaatsen. Athena – die hem destijds gezet had – zat bij Zebediah vast en hij zou niet weten wie het anders zou kunnen fixen. Ach ja. Het was duidelijk wat het moest voorstellen.
          Kris liet zijn shirt weer los en richtte zich tot Jester. ‘Jij mag.’
          Jester koos voor een dare.
          Kris dacht even na en grijnsde toen. ‘Bel van elk House de leider op en zing een stukje van een spicy nummer.’

    Jester
    Jester siste. Dat was een goede dare—nog een beetje beter dan hij helemaal comfortabel vond. Vroeger zou hij hier geen seconde over geaarzeld hebben, maar was hij zelf ook leider en moest hij al zoveel moeite doen om serieus genomen te worden. Dit zou weinig bijdragen aan de nieuwe reputatie die hij aan het opbouwen was, maar… ach. Fack it. Het was voor Fox, en Jester was te beroerd niet om zichzelf een beetje voor lul te zetten.
          ‘Iemand, geef Onyx een handje ter mentale ondersteuning. Serenades doet een mens goed of helemaal niet.’ Hij zond zijn vriend plagende knipoog en viste zijn iNet uit zijn zak. Gewoon niet teveel over nadenken, hield hij zichzelf voor, terwijl hij Melissa’s nummer opzocht. Verstand op nul en gaan.
          Jester drukte op het groene icoontje. De lijn ging twee keer over tot ze opnam en hij zette haar op speaker voordat hij uit volle borst begon te zingen.

    Stop, wait a minute, what did you say?
    I thought I heard those three little words right after my name
    Yeah, I feel the same
    Never wanted to play this damn game
    Even though it might be soon
    Oh, baby, I love you too


    Ergens op drie-kwart hing ze op, maar voor de vorm maakte hij het refrein toch af, met een diepe buiging naar de anderen. Kijo was nummer twee, die hij trakteerde op een stukje “Unholy”, en als dit moment ooit in strip-vom vertaald zou worden, had je de vraagtekens uit de telefoon kunnen zien komen.
          De Buffalo’s hadden momenteel geen aangewezen leider, maar Jester vond Nemesis wel een mooie kandidaat. Helaas nam die niet op, dus ging hij verder naar de laatste in het rijtje.
          Jester grijnsde naar Fire toen hij zijn nummer aantikte, en de iNet van de jongen geen twee seconden later afging. De laatste in het rijtje, dus dat moest ook met een goede toewijding afgerond worden. Hij keek de jongen recht aan en hield zijn blik vast gedurende het hele stuk:

    How I crave you in the morning
    When the moon is fast asleep
    But I feel you burning my chest
    Like a feather of flames on me
    I'm a prisoner to all of ye
    I question who I am
    How can such an innocent Lion have
    Such dangerous hands?


    Fire
    ‘Is dat écht een liedje of zuig je dat nou uit je duim?’ vroeg Fire zich af, die het wel iets té toepasselijk vond.

    Jester
    ‘Ik voel me gevleid dat je me daartoe in staat acht,’ antwoordde Jester grijnzend. ‘Nee, het liedje bestaat echt. Recent wat aandacht gestopt in het samenstellen van een bepaalde playlist, dus ik had toevallig wat munitie klaarliggen. Met wat… specifieke alteraties. Speciaal voor jou, Tink.’ Hij knipoogde. ‘Nog een rondje, of wat?’

    Fire
    Fire kneep zijn ogen samen, wist niet helemaal of hij het moest geloven. Ergens zag hij Jester er wel voor aan om ter plekke zo’n liedje te verzinnen. ‘Goed, nog één rondje.’ Hij keek om zich heen. ‘Daarna moet ik toch Nish maar even lief aankijken of hij me terug kan brengen naar mijn eigen campus.’

    Jester
    ‘Truth or dare?’

    Fire
    ‘Nu maar een dare dan.’ Al wist hij nu al dat hij er spijt van zou krijgen. Morgen, waarschijnlijk. Op het moment kon alles hem eigenlijk barweinig schelen.

    Jester
    Hij dacht even goed na, tot zijn blik op de fles vodka in de keuken stond. ‘Doe een belly-button shot met iemand hier. Je mag zelf kiezen of je drinkt of,’ hij wiebelde met zijn wenkbrauwen, ‘serveert.’

    Fire
    Fire staarde Jester een paar tellen aan. ‘Wat?’ Hij herstelde zich snel, voor Jester in jip-en-janneketaal ging uitleggen wat hij bedoelde. Hij had de blik van Jester gevolgd en liep naar de keuken om de fles te halen. Daarna keek hij rond. Eén van de banken was leeg. ‘Nou, ik serveer dan wel.’ Als het niet gelijk verdampt. ‘Aan jou.’

    Jester
    Hij wapperde zichzelf dramatisch koelte toe, en greep Fox’ hand. ‘Shit man, al m’n dromen komen uit. Hou me vast!’ Hij wierp een korte blik op Onyx, met de vraag in zijn ogen.
          You okay with that?

    Onyx
    Onyx trok zijn neus op. Het leek hem vooral heel ranzig om met z’n tong in iemands navel te zitten. Al leefden bacteriën vast niet lang op Fires lijf.
          ‘Moet Fayr eventuele brandblaren wel willen genezen, want ik had toch nog wel een afterparty in gedachten waarbij je tong best een fanatieke deelnemer zou zijn.’

    Jester
    Jester grinnikte en kreeg een oog-rol van Fayr als halve bevestiging. Hij volgde Fire naar de bank, en begon halverwege toch wel een beetje flink te hopen dat Fire zijn lichaamstemperatuur nog enigszins onder controle wist te houden, want anders waren die brandblaren misschien toch wel een wat groter risico dan leuk was.

    Fire
    Fire liet zich achterover zakken op de bank. Zijn buik was al ontbloot, dus hij gooide er alleen een scheut drank in. Daarna staarde hij naar het plafond, zich afvragend of hij ooit zoiets idioots had gedaan. Fox was hen echter gevolgd en scheen het reuze-vermakelijk te vinden. Een klein offer dan maar, voor een van zijn beste vrienden…

    Jester
    ‘Niet te heet zijn,’ waarschuwde Jester de Lion nog, semi-serieus. Daarna boog hij zich onder luid gejoel van Fox voorover en sloot zijn lippen om Fire’s navel (hoe was hij in deze situatie belandt?) en slurpte de shot vodka op. Fire’s huid was gloeiend heet, maar het deed niet echt pijn dus waarschijnlijk was hij oké. Lachend kwam hij overeind, precies op het moment dat de flits van Fox’ iNet afging en het moment op camera vereeuwigde.

    Fox
    Fox schaterde het uit. ‘Dat ik dit mag meemaken.’ Hij steunde op de leuning van bank. ‘Jullie zijn helden. Echt. Als ik ooit een huis heb ga ik deze foto op canvas drukken voor in onze mancave.’

    Jester
    Hij lachte met Fox mee. ‘Geef een gil als je ‘m hebt, dan kom ik signeren.’ Jester grijnsde en stapte achteruit zodat Fire weer rechtop kon gaan zitten. ‘Je hebt een hele prima navel,’ liet hij de jongen weten, met een goedkeurende klap op zijn schouder.

    Fire
    Fire nam zich voor om de laatste vijf minuten maar gewoon uit zijn geheugen te wissen.
          Ze keerden terug naar de anderen. Hij was weer aan de beurt om wat te bedenken. Fox’ dare was tot nu toe de makkelijkste geweest, dus hij moest het misschien ook maar eens wat meer op het niveau van de anderen zoeken.
          ‘Onyx. Ook een dare?’
          Onyx leunde met een arm op Jesters schouder toen die weer naast hem kwam staan. ‘Ja hoor.’
          Fire keek even naar Fox. ‘Suggesties zijn welkom. Het is jouw feestje.’
          ‘Oh, laat Onyx dan maar eens paaldansen,’ zei Fox met een grote grijns. ‘Ik heb hem één keer zien dansen – nou, ritmegevoel heeft hij wel.’
          Kris liet een kristallen paal omhoogkomen. ‘Wel je shirt uitdoen hè? Laat die spieren maar rollen.’

    Onyx
    Fuck.
          Het was niet dat hij het genant vond, maar hij had nog nooit iemand zien paaldansen en kon zich er niet zo heel goed een beeld bij vormen.
          ‘Laat me raden, paaldansers bekijken behoort zeker niet tot je guilty pleasures?’ vroeg hij zijn vriend op gedempte toon. ‘Een verbale snelcursus zou best handig zijn.’

    Jester
    Zoveel wist hij nou ook weer niet van paaldansen, maar hij leunde toch naar zijn vriend toe. ‘Denk aan een combinatie tussen calisthenics, burlesque, en stripclub. Draai sexy om de paal heen, klim erin en defy gravity, zulk soort shit.’ Hij keek op en kreeg een idee. ‘Je doet het goed als één of meerdere van ons hier zich halverwege oppeens begint voor te stellen hoe het zou zijn om seks met je te hebben.’ Hij knipoogde.

    Onyx
    Onyx mocht dan wel een perfect ritmegevoel hebben – van dans wist hij niet veel. Dat werd geheid improviseren. Wat de vorige keer op zich ook goed ging. Hij kon zich alleen niet echt voorstellen hoe iemand opgewonden kon raken van een dans – zelfs als hij zich Jester inbeeldde met een paal werkte dat niet echt beter dan wanneer hij hier gewoon stond.
          ‘Nou.’ Hij hief zijn glas en gooide het restant van de inhoud achterover. ‘Op jullie lachspieren dan maar. Een beetje zwoele muziek zou behulpzaam zijn.’
          Een paar tellen later overstemde een nummer uit Jesters iNet de gewone muziek.
          Hij zou wel gewoon niet nadenken, zijn gevoel volgen.

    Onyx hield zich maar voor dat de drank hem tegenwerkte. De paal was op zich wel handig om zichzelf aan overeind te houden, maar veel verder dan er een paar keer (hard) omheen draaien – waarbij hij weggleed – en er een stuk in te klimmen, kwam hij niet. De spieren had hij wel om een stuk boven de grond uit te komen, maar niet de flexibiliteit om verder ook maar enigszins elegant wat te doen.
    Ach ja, misschien waren aanspannende spieren – want hij had braaf zijn shirt uitgedaan – inderdaad wel genoeg voor een stel aangeschoten gasten bij wie de hormonen toch al vrij losjes rondvlogen.
    Uiteindelijk liet hij zich weer naar beneden zakken. ‘Nou, hebben jullie het droog gehouden?’
    ‘Nauwelijks,’ antwoordde Kris met een grijns.
    Fox gaf hem een elleboogstoot. ‘Jij mag dan wel immuun zijn voor jaloezie, ik niet.’
    ‘Ik weet zeker dat jij tien keer zo sexy bent aan die paal, Foxie.’
    ‘Damn right I am.’ Hij had verder geen enkele aanmoediging nodig om Onyx’ plek in te nemen, die weer bij Jester ging staan.
    ‘En, was dat nachtmerriemateriaal?’

    Jester
    ‘Oh, ik heb me uiterst vermaakt,’ antwoordde Jester grijnzend. Hij ging op zijn tenen staan voor een kus, en sloot zich daarna aan bij het gejoel voor Fox’ dansmoves—die het hele paaldansen inderdaad een stuk beter in de vingers bleek te hebben.

    Onyx
    Fayr was er tot nu toe wel erg makkelijk vanaf gekomen, dus hij richtte zich tot het meisje. ‘Durf jij ook een dare aan?’

    Fayr
    Ze blikte even opzij naar Kris. Ja, hier kwam ze nou natuurlijk niet meer onderuit, en de uitdagende blik in zijn ogen sprak boekdelen. Met enige tegenzin keek ze terug naar de rest van de groep. ‘Sure.’

    Onyx
    Onyx keek haar even peinzend aan. Wat paste er in het rijtje van een paaldans, iemands navel uitlikken en steamy serenades brengen? Hij dacht niet dat ze er een erg spannende lapdance van zou maken. En hier was vast niemand die op een tongzoen van Fayr zat te wachten. ‘Zoek op je telefoon een erotisch verhaaltje op en draag dat aan iedereen hier voor.’

    Fayr
    Fayr kneep haar ogen samen. Ja, doei. Dat ging ze dus echt niet doen. Onyx leek zelf erg tevreden met zijn idee en de rest van de groep stond haar nu ook besmuikt aan te staren. Ze kon natuurlijk gewoon weglopen, maar ze wilde zich ook niet zo erg laten kennen. Dus diepte ze haar iNet maar op uit haar zak.
          Een erotisch verhaaltje. Waar haalde ze dat nou weer vandaan? Ze aarzelde met haar duim boven de zoekbalk. Ze kon nu natuurlijk gewoon maar wat intoetsen en het eerste het beste resultaat gebruiken, maar als ze dit nou echt ging doen, ging ze eigenlijk het beste maar ook gewoon all-in.
          Smutty boekenscènes, was haar eerste zoekterm. Na een korte zoektocht op wat forums kwam ze een aantal, erm, geschikte stukken tekst tegen.
          Niet rood worden, hield ze zichzelf streng voor. Het zijn maar woorden. Ze schraapte haar keel en wachtte tot ze iedereens aandacht weer had. En ze begon met voorlezen. Over tongen die langs een gezwollen bundel zenuwen streken, sterke handen die de heupen van het hoofdpersonage vastgepinde tegen de tafel, en vingers die soepel naar binnen gleden terwijl hij zijn lippen langs haar clitoris liet dwalen.
          Fayr liet haar iNet zakken en maakte een buiginkje. ‘Fox, jouw beurt. Truth or dare?’

    Fox
    Fox grinnikte om Fayrs licht blozende wangen. ‘Mooie vertelstem heb je, Fayr. Ik voelde de vibes wel.’ Hij bewoog veelbetekenend zijn wenkbrauwen op en neer. ‘Ben je in te huren? Niet live, maar om wat in te spreken?’
    Fayr
    ‘Natuurlijk,’ zei ze luchtig. ‘Gaat je wel wat kosten.’

    Fox
    ‘Nou schijn ik onbeperkt toegang tot diamanten te hebben, dus dat is prima.’

    Fayr
    ‘Kies nou maar,’ bromde ze.

    Fox
    Fox rolde met zijn ogen. Chagrijn. Zijn vorige dare was een knuffelrondje – daar was weinig spannends aan. Hij dacht alleen niet dat Fayr met iets beters aan zou komen. ‘Doe maar een vraag.’

    Fayr
    ‘Noem drie plekken waar je graag nog een keer sex wil hebben.’

    Fox
    ‘Oef, drie maar…’ Ooit hadden Kris en hij voor de gein een bucketlist opgesteld, al kon hij zich niet meer herinneren wat. ‘Nou, in een luchtballon lijkt me heel romantisch. En… in het reuzenrad…’ Hij keek peinzend naar Kris. ‘En met die rebelse verloofde van mij… in een politieauto?’

    Jester
    Jester grinnikte. ‘Nice.’

    Fox
    ‘Ja toch?’ Hij trommelde met zijn vingers op zijn knieën. ‘Oké, jouw beurt.’
          Zodra Jester zei dat hij een dare wilde, begon Fox te glunderen. ‘Nou, aangezien er op een echt vrijgezellenfeest geen strippers horen te ontbreken en jij na Kris de lekkerste gast hier bent…’ Hij wees naar de tafel. ‘Voer maar een mooie striptease op.’

    Jester
    Dat hoefde Jester zich heus geen twee keer te laten zeggen. Hij duwde Onyx zijn glas in de handen en klom boven op de tafel. Na een serenade aan Melissa was er weinig waar hij zijn hand nog voor zou omdraaien, en hij zou er een fenomenale striptease van maken ook.
          Onder luid gejoel haalde hij zijn handen door zijn haren en begon zich daarna van zijn kostuum te ontdoen, al rollend met zijn heupen. Het laatste stukje van het jurkje scheurde hij los, en in alleen nog zijn onderbroek sprong hij vervolgens van de tafel.

    Fox
    Fox floot op zijn vingers en joelde terwijl hij tegen zijn vriend leunde. ‘Bijna net zo sexy als jij.’
    Kris trok zijn wenkbrauwen op. ‘In door Onyx gesponnen dromen misschien.’
    Fox grijnsde. Ze hadden zo'n compleet andere bouw dat het niet te vergelijken viel, maar Jes had iets onbezonnens en spontaan wat hem nog steeds erg aantrekkelijk maakte. ‘Nou, volgens mij is het jouw beurt voor een dare.’

    Jester
    Jester wiebelde met zijn wenkbrauwen naar Kris terwijl hij zijn drinken weer terugpakte van Onyx. ‘Inderdaad, wat mag het wezen?’

    Kris
    ‘Doe mij maar een vraag.’ Hij dacht dat Jester wel nuchter genoeg was om geen vragen te stellen die aan Zebediah gerelateerd waren en anders moest hij straks gaan rondspringen als een kikker, wat bij toch echt niet ging doen.

    Jester
    Jester hield even nadenkend zijn hoofd schuin. Er was een mooi inkoppertje voor een cheesy vraag waar Fox het antwoord op zou zijn, maar dat was tegelijk wel weer heel makkelijk. ‘Welke grap zou je uithalen met iemand op dit feestje als je wist dat ze er nooit achter zouden komen dat jij het was?’

    Kris
    Nou, dat was nog best een goeie vraag. Hij was nou niet echt een grappenmaker en zijn humor was toch wat donkerder dan dat van de meeste. Een of andere boobytrap? Maar met wie hier dan? Iets met zijn gave lag voor de hand… ‘Ik zou de ruimte in een doolhof veranderen, er een wedstrijd van maken en de muren manipuleren bij de persoon die de grootste mond heeft dat die gaat winnen?’

    Jester
    Jester grijnsde goedkeurend.

    [ bericht aangepast op 29 april 2024 - 20:41 ]


    Every villain is a hero in his own mind.

    ✓ Arrin smut - 16+

    Adam
    Nadat ze allemaal Fox’ vragen hadden beantwoord, pakten ze het opdrachtenspelletje weer op. Het duurde niet lang voordat Fox er weer vandoor ging om waarschijnlijk zijn prangende vraag aan iemand anders te stellen. Safira mocht het komende halfuur alleen gebarentaal gebruiken, Nenya moest een minuut lang dansen, Merrin moest een berichtje sturen naar een willekeurig persoon in de contactlijst van zijn zus en Adam moest iemand een serenade brengen. Vienna moest op haar beurt iets dirty’s tegen Nenya zeggen en zo ging het nog wel even door. Hij wist niet of het door de gezelligheid kwam of door de drank, maar zijn schroom verdween na een tijdje. De laatste opdracht die hij kreeg, was om Merrin in een koning om te toveren en dus maakte hij er werk van door Fox’ felrode badjas uit zijn kamer te stelen. Vienna droeg haar steentje bij door ergens een tiara vandaan te toveren, die Adam grinnikend op Merrins hoofd plaatste.
          ‘Zo, mijn knappe hoogheid,’ zei Adam met een grijns. ‘Wat kan uw nederige onderdaan nog meer voor u doen?’

    Merrin
    Merrin grinikte. Een hik volgde door zijn lach, waardoor hij eigenlijk alleen nog maar harder in de lach schoot. Hij haalde even diep adem, voor hij naar Adam keek. Wat kon hij als koning van zijn onderdaan wensen?
          ”Doe een dansje voor me,” zei hij met een halve grijns.

    Adam
    ‘Een dansje…’ Nogal theatraal streek Adam langs zijn gezicht. ‘In welke hoek moet ik dan zoeken? Iets met veel pirou- pirouettes,’ hij sprak het woord duidelijk articulerend uit, om niet nogmaals over zijn tong te struikelen. Wat best een gekke uitdrukking was. Wás het wel een uitdrukking? Hij schudde de vragen uit zijn hoofd en dook in zijn dans-repertoire. Die niet zo uitgebreid was. ‘Ik denk dat ik val bij veel pirouettes,’ bedacht hij. ‘Ik kan ook de vogeltjesdans. De macarena. Of een hele zwoele dans maar dan wordt het meer een dans mét je en dat is niet heel koninklijk?’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Toch?’

    Merrin
    Merrin keek even met een glazige blik naar zijn vriendje, maar kreeg na twee tellen door wat hij zei. Zijn grijns verbreedde zich langzaam, terwijl er een ondeugende glimp in zijn ogen kwam. “Die zwoele dans wil ik anders wel hoor.”

    Adam
    Misschien was hele zwoele dans wel een klein beetje overdreven, want hij wist spontaan niet meer hoe je zoiets uitvoerde. Nu kon hij alleen niet meer terugkrabbelen, dus dat werd improviseren. In zijn hoofd spookte het beeld van een paaldans met Merrin als paal maar dat was toch wel een beetje raar en waarschijnlijk vielen ze allebei om. Hij strekte zijn handen naar voren en toen Merrin ze na een paar seconden aanpakte, draaide hij zichzelf zo dat hij met zijn rug tegen zijn vriendje aan stond, met diens armen om zich heen. Hij bewoog zijn heupen terwijl hij tegen Merrin aanleunde en keek daarna lachend naar Merrin op. ‘Ik ben nog niet zo geoefend,’ zei hij. ‘Maar wilde zijne majesteit zoiets?’

    Merrin
    Merrin kreeg het toch wel heel warm van Adams poging tot een dans. Hij voelde dat er zelfs iets begon te steigeren. Merrin sloeg zijn armen om Adams schouders heen en trok zijn vriendje naar hem toe. “Ik wil nog wel iets meer van dit,” fluisterde hij zacht. “Maar ik denk niet dat ik daar nog meer onderdanen bij wil hebben. Alleen jij en ik.”

    Adam
    Adam draaide zich in Merrins armen om en kuste hem zacht, met ogen die haast wel moesten fonkelen. ‘Dat klinkt wel als een hele grote eer. Die kan ik natuurlijk niet afslaan.’

    Merrin
    Merrin trok een mondhoek op. Hij keek even naar de anderen, maar nam toen Adam aan de hand mee de trap op naar boven. In hun kamer ging hij op hun bed zitten, zijn koningsmantel gooide hij strak om zich heen.
          ”Goed,” zei hij deftig. “Doe het nog maar een keertje en schroom niet om u daarbij van wat kleding te ontdoen.”

    Adam
    Adam deed zijn best om niet te lachen om jou Merrins statige gezicht en gewichtige woorden; hij wilde in zijn rol blijven.
    ‘Zoals u wenst, hoogheid,’ zei hij, waarna hij met een zwierig gebaar een buiging maakte en bijna omviel. Vlug ging hij weer rechtop staan. Wiegend op denkbeeldige muziek, knoopte hij het rode sjaaltje dat voor cowboy-zakdoek had moeten doorgaan los, slingerde die met zijn meest zwoele blik boven zijn hoofd en liet hem los zodat hij vlak naast Merrin op het bed terechtkwam. Zijn cowboyhoed en zwarte gilet volgden, zodat hij alleen nog zijn spijkerbroek aanhad.
    ‘Krijgt u het al wat warm van dit vermaak, hoogheid?’

    Merrin
    Merrin kreeg het inderdaad warm van de manier waarop Adam voor hem danste. Maar dat probeerde hij in zijn rol als koning nog niet helemaal te laten merken.
          ”Het kan ermee door, onderdaan,” zei hij statig. Hij wees met zijn handen in de richting van Adams broek. “Maar wat mij betreft heeft u hier nog iets teveel kleding aan.”

    Adam
    Adam ontdeed zich ietwat stuntelig van zijn schoenen en broek en besloot toen de stoute schoenen aan te trekken en zich ook van zijn boxer te ontdoen, zodat hij helemaal naakt voor zijn koning stond. Hij vouwde zijn handen zogenaamd verlegen voor zich – al was hij dat stiekem misschien ook wel een beetje echt – voor zich. ‘En wat verlangt u nu van mij?’

    Merrin
    Merrin kreeg het compleet heet van het feit dat Adam deed alsof hij verlegen was. Hij had niet verwacht dat zijn vriend helemaal stripte, maar Merrin voelde zijn eigen broek knellen bij het zien van zijn vriend.
          Ergens wilde hij elk stukje huid wat hij zag kussen, een spoor van lippen op de huid van Adam achterlaten. Toch kwam er een idee in zijn hoofd op waar hij het nog veel warmer van kreeg.
          ”Ik wil wel eens zien wat je daarachter verstopt,” zei hij met een ondeugende glimp in zijn ogen. “En wat je daarmee kan.”

    Adam
    Adam beet op zijn lip, niet helemaal wetend of dat gespeeld was of niet. Merrins gezicht liet duidelijk zien dat hij dit leuk vond en Adam zelf stiekem ook. Het rollenspel had hem al ietwat opgewonden gemaakt en hij haalde zijn handen voor zijn halfharde lid weg. Met twee vingers gleed hij langs de schacht voor hij zijn hand eromheen sloeg en zich begon af te trekken. Merrins blik deed hem harder in zijn lip bijten en hij voelde zijn wangen gloeien, hij was zich nog nooit bewust van zichzelf geweest en hij hield Merrins blik even vast.

    Merrin
    Merrin kreeg het bloedheet, toen hij zag dat Adam deed wat hij van hem vroeg. Zijn ogen gleden over het schouwspel voor hem en uiteindelijk ontmoette zijn blik weer van Adam. Bijna was hij opgesprongen en had hij zijn rol gebroken. Zijn vingers jeukten om ook aan zijn vriend te zitten, om zijn vingers over die gladde borst te laten glijden. Om alles te zoenen wat hij daar had, zelfs… zelfs dat daar beneden.
          ”Kom eens dichterbij,” wenkte hij Adam. Adam bleef vlak voor zijn neus staan, maar Merrin wilde hem nog dichterbij. Hij trok Adam zo dichtbij dat zijn lid bijna in Merrins gezicht hing. Merrin stak zijn hand omhoog en nam Adams bewegingen over met zijn hand. Hij bewoog steeds langzamer en keek op naar Adam. Terwijl hij op bleef kijken naar zijn vriend, draaide hij zijn hoofd en drukte een voorzichtige kus op de schacht van zijn vriendje. En een tweede, een derde.

    Adam
    Terwijl Adam zichzelf onder Merrins scherpe blik bevredigde, had hij al een beetje verder gefantaseerd. Over hoe hij nadien voor Merrin neer zou knielen en hem zou vragen of hij zijn koning mocht plezieren. Eerst met zijn mond, en daarna aftastend of hij ook nog andere verlangens had.
          Geen moment was het in hem opgekomen dat Merrin hem dichterbij zou gebaren en dat híj degene was die als eerste die stap zette. De kussen tegen zijn gevoelige en lichtjes trillende lid zorgden voor explosies van warmte en hij gleed door Merrins haren en snakte naar adem toen Merrins mond om hem heen gleed. Een hoog, verrukt geluidje ontglipte zijn lippen en hij moest zich met één hand stevig aan Merrins schouder vastpakken om niet door zijn benen te zakken.

    Merrin
    Merrin kon een lach niet van zijn gezicht weren toen hij Adams bereikte kreet hoorde. Dat moedigde hem alleen maar meer aan om door te gaan met wat hij deed. Hij liet zijn tong langs de schacht van zijn vriendje glijden en nam de jongen volledig in zijn mond. Hij zoog er zachtjes aan en gleed op en af van de top.
          Hij voelde de spanning bij zijn vriendje opbouwen, vooral door Adams hand die steeds steviger in zijn schouder begon te knijpen. Hij was er alleen nog niet klaar voor of klaar mee of allebei voor dit om te stoppen. En dus liet hij Adam los en blies even zachtjes over diens eikel heen.
          Wat wilde hij nu?

    Adam
    Adams hele lichaam gonsde en hij ademde zwaar. Zijn huid was overgevoelig nu Merrin erlangs had geblazen en het joeg een hevige schicht van verlangen door hem heen.
          En al die tijd zat Merrin daar nog, met zijn kleren en zelfs Fox’ rode badjas aan.
          Als ik die maar niet bevuil, dacht hij met gloeiende wangen. Hij durfde in ieder geval niet op Merrins schoot te gaan zitten. In plaats daarvan knielde hij neer en maakte de sjerp los, terwijl hij naar zijn vriendje opkeek. ‘U heeft het vast inmiddels wel zo warm dat deze uit kan?’

    Merrin
    Merrin moest zichzelf opnieuw herinneren dat hij de koning was. “Ik heb het bloedje heet. U mag zeker mijn jas nemen. En misschien kunt u me sowieso helpen met mijn kleding.”
          Merrin grijnsde en kwam ietwat wankelend overeind. Hij liet zich uitkleden door Adam. Daarbij streek Adam over zijn huid heen wat hittesporen daarop achter hield. Toen Adam weer omhoog kwam, ving Merrin zijn kin. Hij kriebelde er even onderdoor. “En nu zou ik graag een kus willen.”

    Adam
    ‘Uw bevel is mijn wens,’ antwoordde Adam, en hij kuste zijn vriendje. ‘Oh, dat is andersom hè? Nou ja, dit is ook waar.’ Hij trok Merrin – die nog steeds een tiara op had – tegen zich aan, genietend van de warmte die zich gelijk met die van hem vermengde. ‘Mag uw nederige dienaar ook één verzoek doen?’ fluisterde hij in zijn oor.

    Merrin
    Merrin kreeg het alleen al warm bij Adams vraag. “Natuurlijk,” fluisterde hij terug.

    Adam
    ‘Wilt u op het bed gaan liggen? Dan… zal ik u eens te kennen geven hoezeer ik u begeer.’ Hij schraapte even zijn keel om in zijn rol te blijven. ‘Als ik niet te vrijpostig ben, natuurlijk.’

    Merrin
    Merrin grinnikte, maar trok snel weer zijn gezicht recht. “U maakt mij zeer nieuwsgierig,” zei hij met een halve grijns. Merrin kroop hun bed op. Eén rilling van jou trok even over zijn huid heen. Vlug sloeg hij de dekens open, wachten tot Adam zich bij hem voegde en hij hen beiden in kon pakken.

    Adam
    Adam sloeg het deken echter verder weg, hij wilde zijn vriendje bewonderen zoals die net ook naar hem gekeken had. Hij boog zich over hem heen om hem te kussen, eerst zijn lippen, daarna zijn hals en zijn schouder. Hij nam uitgebreid de tijd om zijn lippen over zijn hele lichaam te laten dwalen terwijl zijn handen ook hun strelingen achterlieten.
          Voor het eerst kuste hij ook Merrins intieme delen en nam hij hem ook in zijn mond. Opwinding joeg door zijn lijf, zijn hart hamerde wild in zijn borstkas en toen hij zich weer naar Merrins gezicht boog, was het alsof er een brok in zijn keel zat. ‘Mag ik…’ Hij wist niet goed hoe hij zijn verlangen onder woorden moest brengen.

    Merrin
    Merrin knikte. Adam hoefde het niet eens onder woorden te brengen, hij wist meteen al wat de jongen bedoelde. Hij had al door dat ze allebei hetzelfde wilde, ook al voelde hij de zenuwen daarbij groeien.

    Adam
    Door Merrins instemming ging zijn hart alleen nog maar harder slaan. Begreep hij zijn voorstel wel echt? ‘Oké,’ zei hij zacht. Er kwam een trillerig, zenuwachtig lachje om zijn lippen. Hij klom van Merrin af en rommelde in zijn nachtkastje naar glijmiddel. Na hun laatste gesprek had hij dat toch maar geregeld. Zelfs al had hij niet geweten wanneer het zou gebeuren; hij wilde er in elk geval niet verlegen om zitten.
          Hij klom weer over Merrin heen en smeerde zijn keiharde opwinding ermee in. Even twijfelde hij toch, zelfs al wist hij niet waarom. Hij was niet bang dat het pijn zou doen en hij was ook niet bang voor flashbacks. Zelfs niet voor zijn alter ego.
          Het was gewoon spannend, hield hij zich voor.
          Hij klom weer over zijn vriendje heen en begon hem te zoenen, zodat de zenuwen een beetje wegebden. Ik wil dit. De gedachte werd steeds sterker. En het was ook deze manier waarop hij het wilde. Waarbij hij de meeste controle had en waarbij hij geen handelingen hoefde te verrichten die voelden als die waar Dezi hem toe gedwongen had.
          Langzaam verschoof hij zich naar Merrins middel. Hij streek langs de rechte, gladde schaft en positioneerde zichzelf daarna boven hem. Heel langzaam liet hij zich zakken terwijl hij in Merrins ogen keek. Iedere hartslag weergalmde door zijn hele lichaam. Hij steunde op Merrins borst terwijl hij zich milimeter voor milimeter verder liet zakken, het ongemak negerend.
          Hij streek langs Merrins gezicht, keek in die prachtige blauwen ogen die nu glommen van verwachting en spanning. Zijn haren waren rood met goud en het trof hem opnieuw hoe onwijs knap zijn vriendje was.
          Langzaam liet hij hem steeds meer binnen en nu ze helemaal met elkaar verstrengeld waren, brandden er opeens tranen in zijn ogen. Hij voelde zo ongelofelijk veel liefde voor deze jongen.
          ‘Ik hou van je,’ fluisterde hij. Inmiddels had hij voldoende balans gevonden en hij reeg de vingers van Merrins rechterhand door de zijne, tilde zijn hand op en kuste zijn knokkels terwijl hij zichzelf aan Merrins omvang liet wennen voor hij zou gaan proberen te bewegen.

    Merrin
    Merrin had zich haast niet durven bewegen, bang dat hij toch een move maakte waarbij Adam van hem in paniek raakte. Het hele idee dat ze dit gingen doen, wond hem op. Maar het was ook tegelijkertijd spannend, omdat dit voor het eerst was. Plus was dit voor Adam misschien nog wel nog spannender door wat er gebeurd was met Dezi.
          De spanning liep zelfs zo erg op dat Merrin voelde dat hij wat opwinding verloor. Hij was dan ook blij dat Adam erdoorheen zoende, waardoor hij het niet kwijt raakte. Adam wilde dit zelf, hij zei zelf dat hij er klaar voor was.
          Die gedachte hielp iets, al keek Merrin vol spanning toe hoe Adam zich liet zakken. Hij schrok even door de tranen in Adams ogen, maar er volgde direct een hele brede glimlach toen hij Adams woorden hoorde. “Ik ook van jou,” fluisterde hij terug.

    Adam
    Het was nog zoveel fijner dan het in zijn fantasieën was geweest. Iedere vezel van zijn lichaam gloeide en nadat ze allebei hun hoogtepunt hadden bereikt, kroop hij dicht tegen Merrin aan gaf langzame kusjes tegen zijn kaak en nek, terwijl zijn ogen zwaar voelden. ‘Dit was perfect,’ fluisterde hij. ‘Jij bent perfect.’


    Every villain is a hero in his own mind.

    ✓ Yrish smut - 16+

    Nish
    Nish wist wel dat Yrla en hij hier moeilijk de hele tijd met z’n tweeën aan de zijkant konden blijven staan – dan konden ze net zo goed naar hun kamer gaan. Normaal was hij allang naar Onyx gelopen, maar nu Kris daar ook stond, durfde hij toch niet zo goed.
          Hij voelde er echter ook niks voor om zich bij het groepje van Safira en Vienna aan te sluiten. Het gros van dat groepje kende hij niet eens.
          ‘Ga je mee daarnaartoe?’ vroeg hij aarzelend aan Yrla. Hij wist niet eens of Kris
    überhaupt zijn excuses aan de jongen had aangeboden, dus misschien wilde hij wel helemaal niet bij Kris in de buurt komen. ‘Of ga je toch liever naar onze kamer?’


    Yrla
    Yrla keek een beetje ongemakkelijk in de richting van het groepje waar Nish naar knikte. Kris stond erbij, Fayr, Fire en Fox. “Uhm, nou… Liever niet?” zei hij aarzelend. Als hij heel eerlijk was verdween hij heel graag naar de kamer, echt op zijn gemak voelde hij zich niet perse meer in het Panthershouse met al die ‘nieuwe’ mensen die erbij waren gekomen. “Misschien straks even?” opperde hij, omdat hij ook niet tegen Nish wens in wilde gaan om nog even terug te gaan. Al wist hij echt niet wat hij hier nog deed.


    Nish
    Nish knikte langzaam, al waren ze zelf ook wel een beetje door de gespreksstof heen. Dansen was ook niet echt hun ding. Of in elk geval niet die van hem. Op het vorige feest hadden ze een prank uitgehaald met Fire en ergens vond hij het wel stijl om de twee vrijgezellen ook met een geintje te verrassen, maar het ging wel om Kris en alles met Kris was gewoon lastig. ‘Zullen we anders samen een fles achterover gooien en kijken of je dan wél van me kan winnen met Call of Duty?’ vroeg hij met een grijns.

    Yrla
    Yrla had nu niet perse echt zin in om te gamen. Er speelden flarden van andere ideeën door zijn hoofd, zeker na de zoen van net. Die durfde hij echter niet te delen met Nish, dus trok hij een mondhoek op. “Dan hebben we wel meer nodig dan een fles.”


    Yrla
    Yrla sloeg grijnzend een arm om Nish heen, toen die over de drempel van de kamer struikelde en Yrla hem net kon opvangen voor hij op zijn snufferd ging. “Ik wist wel dat je voor me viel,” zei hij grappend, voor hij met Nish de trap op naar boven ging.

    Nish
    ‘Nou, het heeft anders best even geduurd voor je dat zo zeker wist,’ antwoordde Nish met een grijns. Hij sloeg ook een arm om Yrla’s schouder. Niet omdat hij dat nodig had om overeind te blijven – de trapleuning deed wonderen – maar gewoon, omdat hij dat wilde, omdat het goed voelde.

    Yrla
    Yrla opende de deur voor hem en Nish. De stilte van zijn kamer was zowel verwelkomend als bedreigend. Hier in de kamer zou niemand komen, behalve zij. En dat bood kansen die hem ergens in hem een vuurtje aanwakkerde en tegelijkertijd de zenuwen door zijn lichaam lieten razen.
          Lichtelijk onzeker keek hij naar Nish. Moest hij nu iets verwachten? Werd er ook iets van hem verwacht? Hij wist het niet zo goed. Misschien overdacht hij het weer eens te erg. Hij moest iets zeggen. Maar wat?!

    Nish
    De aarzeling die Yrla uitstraalde verraste hem en veroorzaakte een grijns om zijn lippen. De zoen op de veranda had hen beiden laten verlangen naar meer, maar Yrla leek even niet te weten hoe hij dat moest voortzettend. Nish sloeg een arm om Yrla’s middel en trok hem krachtig naar hem toe, waardoor de jongen tegen hem aan struikelde. Nish gaf hem niet de kans om te reageren; hij drukte zijn lippen tegen die van Yrla, bereid om zich over te geven aan de draaikolk van gevoelens die hem eerder zo in zijn greep had gehad.

    Yrla
    De ruk aan zijn middel was zo plotseling, dat in eerste instantie een hand van angst naar zijn hart klauwde. Die angst werd echter weggeslagen door de lippen van Nish en de arm die stevig -veilig- om hem heen geslagen werd. Eén razend vuur kwam vanuit zijn tenen omhoog.
          Met een grom duwde hij Nish naar achteren, totdat hij tegen de kast stond. Hij ving Nish gezicht met zijn hand en verdronk zichzelf in de zoen die hij aan de jongen gaf. Hitte steeg omhoog. Yrla voelde de opwinding groeien, terwijl hij zo dicht tegen Nish aan stond en zijn hand op zijn borst voelde. Hij stootte zijn hand door naar Nish haar en gleed met zijn vingers door het korte haar heen. Elke aanraking liet hem tot in zijn tenen tintelen, waardoor zijn ongeduld steeds verder groeide.

    Nish
    Het was een heftige zoen die volgde, waarbij ze beiden om dominantie vochten. Hun handen verplaatsten zich gretig, trekkend aan kledingstukken, aan haar, en zijn lippen waren gezwollen toen hij zich buiten adem iets terugtrok. Hij was inmiddels keihard en voelde dat Yrla dat ook was, wat toch een nerveuze tinteling door zijn maag liet trekken omdat hij niet zo goed wist hoe het nu verder moest. Yrla dook tot voor kort geleden gemakkelijk met meiden in bed, maar Nish wist dondersgoed dat dit ook nieuw was voor zijn vriend. Rustig aandoen was waarschijnlijk het keyword, maar op dit moment schreeuwde zijn hele lijf in protest en wilde hij de jongen dicht tegen zich aan voelen, zonder ook nog maar een laagje kleding tussen hen in.
    Nog steeds zwaar ademend verplaatste hij zijn lippen naar Yrla’s kaken en kuste de verhitte, stoppelige huid. ‘Fuck, je maakt me echt botergeil,’ mompelde hij.

    Yrla
    Yrla was blij dat Nish even het contact verbrak. Het gaf hem even een moment op adem te komen. Al ging Nish onverminderd door. Yrla ademde even scherp in, terwijl hij zijn handen naar beneden liet dwalen.
          Hij had geen idee in hoe ver hij zich kon mee laten slepen door zijn passie, herinnerde zichzelf eraan dat dit Nish eerste keer was. En dan hij absoluut op moest passen met het vuur dat hij voelde. Grenzen waren al een keer tussen hen verbroken en dit keer wilde hij niet zelf de fout in gaan.
          Yrla ving Nish hoofd en dwong de jongen hem even aan te kijken. “Ik.. ik weet niet hoe of wat…” hijgde hij. Yrla liet zijn vinger langs de rand van Nish broek lopen. Hij wist niet eens hoe de woorden te vormen die hij eigenlijk wilde zeggen. Het had ergens iets spannends, vanwege dat het al een keer mis gegaan was. Maar Yrla was vooral nieuwsgierig merkte hij, nieuwsgierig naar de nieuwe dimensie van seks die voor zijn neus lag.
          Toen hij zijn vingers op de heup van Nish had liggen, kwam toch de drangende vraag eruit. “Mag ik?” Hij wist niet hoe ver ze kwamen, maar een ding wist hij zeker. Hij wilde Nish heel dicht tegen hem aan voelen.

    Nish
    De steek van verlangen die hij laag in zijn onderbuik voelde, had geen duidelijker antwoord kunnen geven. Hij zocht Yrla’s blik en knikte overtuigd. Je mag alles doen wat je maar wilt.

    Yrla
    Dat knikje was alles wat hij nodig had. Hij stroopte Nish broek naar beneden en ontdeed hem van het jasje. Zelf stroopte hij de bretels van zijn schouder en ontdeed hem van zijn eigen broek, voor hij weer Nish lippen met de zijne ving.
          Hij liet zijn handen dwalen over elk stukje naakt wat hij kon vinden en trok Nish uiteindelijk mee zijn bed op. Hij bleef boven de jongen hangen en zoende hem kort. Daarna liet hij hem los en hield elke centimeter van Nish gezicht goed in de gaten. Normaal kon het hem niet schelen of de ander ervan genoot. Natuurlijk moest het niet tegen haar zin zijn, maar zijn plezier ging voorop. Zolang hij maar kwam.
          Nu echter wilde hij het verlangen, het genot zien op het gezicht van zijn vriend. Yrla liet zijn hand naar beneden dwalen en liet eerst plagerig zijn vingers langs de boxershort glijden. Hij wreef over de stof die strak stond en gleed daarbij precies langs Nish lid heen zonder het echt te raken.
          Yrla zag het verlangen groeien op Nish gezicht en met een grijns besloot hij zijn vriend te verlossen. Eerst over de stof en daarna eronder. Op het moment dat Yrla Nish naaktheid aanraakte, ging er even een elektrische schok door hem heen. Twee tellen had hij nodig om zich toch er even overheen te zetten dat hij aan een andere jongen zat, maar Nish gezicht zei alles. Wat Yrla zijn ongemak totaal liet vergeten.

    Nish
    De vorige – en enige keer – dat er een mannelijke hand om hem heen had gelegen, had hij zelf ook een handvol gehad. De spanning van die avond herinnerde hij zich nog haarscherp en hoewel hij toen ook verliefd was geweest, was het toch heel anders. De handelingen van die avond hadden hem pas zijn gevoelens doen beseffen en nu was hij zich er maar al te goed van bewust. Nu had hij er al langer naar verlangd en erover gefantaseerd. Het feit dat hij nu zelf niet bij Yrla kon, riep een vreemde mix van gevoelens op, een soort overgave waar hij niet voor terugschrok, maar die wel nieuw voor hem was. Iemand wíl dat ik dit lekker vind. Niet uit nieuwsgierigheid, maar uit… meer.
    Die gedachte liet zijn bloed net zo vurig stromen als de stevige greep die hij om zich heen voelde. Hij snakte naar adem toen Yrla zijn hand bewoog en hij kwam overeind van het matras, moest gewoon ook zijn vriend aanraken. Hij trok zijn hoofd dichterbij, ving zijn lippen en kreunde goedkeurend tegen Yrla’s lippen doordat hij zo verdomd goed leek te weten wat hij met zijn hand moest doen.

    Yrla
    Yrla verloor bijna zijn evenwicht door Nish, maar wist zichzelf net op te vangen. Hij bleef vlak boven de jongen hangen, zodat zijn hand vrij spel had. Tegelijkertijd was zijn tong verwikkeld in een strijd met die van Nish.
          De kreun van Nish spoorde hem aan nog even door te gaan. Uiteindelijk stoorde het laatste kledingstuk hem zo dat hij Nish en zichzelf ervan ontdeed. Hij voelde zich gek genoeg verschrikkelijk naakt opeens, een naar gevoel wat hij verdrong door Nish nog harder te zoenen. Hij ging naast de jongen liggen en drukte hem zo dicht mogelijk tegen hem aan. De warme huid van Nish en hun verlangens die elkaar ontmoeten, lieten hem gloeien. Dit.. dit was zoveel anders dan hij gewend was. En hij wilde zoveel meer.
          Niet langer zijn eigen opwinding negerend ving hij Nish hand en bewoog hem richting zijn eigen pik. Zijn adem haperde even toen Nish vingers om de gevoelige huid voelde klemmen. Nish had nauwelijks meer aanmoediging nodig. Yrla schokte heel even onder de beweging, maar liet zich toen meevoeren op het tempo, wat hij weerspiegelde richting Nish door ook hem weer beet te pakken.

    Nish
    Het werd mistig in zijn hoofd, alsof zijn lichaam zo heet werd dat er damp van opsteeg. Hij wilde Yrla dichter tegen zich aan voelen, zonder hun handen tussen hun lichamen. Helemaal in hem opgaan. De gedachten glipten echter al weer snel weg, verzengd door de hitte die hij voelde, die afzakte naar zijn middel en zijn ballen loodzwaar liet voelen.
          Hij kwam al bijna – en dat wilde hij nog helemaal niet.
          Misschien is het dan wel over, net als de vorige keer.
          Hij wierp een blik op Yrla’s gezicht, zag aan de manier waarop de spiertjes in zijn gezicht trokken dat hij ook niet ver van zijn climax was. Hij liet Yrla los, legde zijn hand over die van Yrla. ‘Nog niet,’ hijgde hij, vastklampend aan dit fantastische moment.
          Met zijn hand om die van Yrla heen, omvatte hij niet alleen zijn eigen geslachtsdeel, maar ook dat van Yrla, zodat die als twee hete poken tegen elkaar aan lagen.
          Dat bracht de opwinding niet bepaald naar beneden; zodra ze langs elkaar wreven stak er een storm op die Nish onmogelijk kon stoppen. Hij begroef zijn gezicht tussen Yrla’s nek en schouder terwijl hij schokkend toch tot ontlading kwam.
          ‘Nou,’ mompelde hij tegen Yrla’s zilte huid, terwijl de gloeiende golven weg ebden. ‘Dat mislukte dus.’

    Yrla
    Yrla schoot zachtjes in de lach. Hij kuste Nish in zijn haren. Hij drukte de teleurstelling van het feit dat hij net niet tot zijn eigen hoogtepunt was gekomen ver weg en genoot vooral nog van de gloeiende warmte en Nish dichtbij.
          Even bleven ze liggen, genietend van elkaars warmte. Tot het moment dat Yrla zijn huid voelde trekken, aangezien Nish hem flink geraakt had. “Ik ga even douchen.” Yrla moest zijn keel even schrapen, zijn stem klonk lichtelijk schor.
          ”Ga je mee?” vroeg hij met een halve grijns.

    Nish
    Nish was al een beetje in de roes die zowel de drank als de seks hadden veroorzaakt. Waarschijnlijk maakte een douche hem weer wakker, al kon dat geen kwaad. De avond was nog niet voorbij en hij wilde toch op zijn minst dat zijn vriend hetzelfde zou ervaren als hij.
          ‘Ga maar alvast,’ zei hij met halfgesloten ogen. ‘Ik kom zo.’
          Hij vond het nu eenmaal leuk om Yrla met zijn gave te kunnen overvallen.

    Yrla
    Yrla drukte een kus op Nish voorhoofd. Daarna klom hij over de jongen heen, trok een onderbroek en een handdoek uit zijn kast. Even keek hij vlug op de gang. Het feest beneden was nog in volle gang, dus hij kon vast douchen. Snel stak hij de gang over naar de badkamer. Hij hing zijn handdoek op en pakte de douche net om het wandje.
          De warme stralen waren stiekem ontzettend welkom. Genietend sloot Yrla zijn ogen, terwijl hij de douche zo warm mogelijk zette dat zijn huid lichtjes rood kleurde. Hij zeepte even het plakkerige spul van zijn borst af, voor hij met een zucht onder de warmte bleef staan.

    Nish
    Nish bleef nog vijf minuten liggen. Of misschien waren het er wel tien – hij lag eigenlijk wel erg lekker. Tot hij het al zag gebeuren dat Yrla terugkwam en hij stommelde gauw zijn bed uit, sprak zijn gave aan en liep naar de badkamer toe. Het opendoen van de deur was het meest riskant, gelukkig had Yrla zijn ogen dicht. Het klaterende water verhulde zijn voetstappen en Nish liep naar zijn vriend toe, ging achter hem staan en plaatste een paar kussen op zijn schouder, voor hij zijn handen om zijn heupen liet glijden.

    Yrla
    Het was haast alsof hij Nish kussen nog kon voelen op zijn schouder, zijn handen nog langs zijn heupen voelde strijken. Het liet even een rilling langs zijn rug lopen en schroefde zijn opwinding weer op. Door zijn hoofd schoot de fantasie dat Nish hem hier gevolgd was, zijn handen over zijn huid zou laten glijden en hem daar beneden vol zou pakken.
          Gelijk daarop voelde hij iets om zijn pik klemmen. Yrla haalde even snakkend naar adem en keek even naar beneden. Hij zag niets. Toch was het alsof iemand hem vast had en eraan trok. Was zijn fantasie zo scherp?
          Nee wacht… “Nish?” vroeg hij zacht.

    Nish
    Nish grinnikte zacht, waarna hij Yrla net onder zijn haargrens kuste. ‘Verwacht je iemand anders dan?’
          Met één hand bleef hij Yrla’s heup omklemmen, zijn andere had hij om Yrla’s erectie geklemd. Terwijl hij de jongen aftrok, voelde hij zijn eigen opwinding weer wakker worden. Doordat ze even lang waren, duwde hij op de meest geile plek zacht tegen zijn vriend aan, wat hem alleen nog maar meer opwond.

    Yrla
    “Nee,” zei hij vlug, met het schaamrood op zijn kaken. Hij wist niet of hij zijn fantasie met Nish kon delen, al was hij wel ineens uitgekomen. De jongen zou het vast grappig vinden.
          Yrla verloor de woorden echter op zijn lippen. Even haalde hij happend naar adem, terwijl hij zijn opwinding terug voelde opbouwen. Ergens wilde hij zich omdraaien, Nish zoenen. Maar de jongen had hem zo in zijn greep dat Yrla als bevroren vast stond aan de grond.

    Nish
    Nish liet zachtjes zijn tanden in de overgang tussen Yrla’s nek en schouder zakken. Zijn vingers drongen in Yrla’s heup en zijn hand ging in een stevig tempo op en neer. Er dreef alweer een waas door zijn hoofd en op het moment begon hij zichzelf een egoïstische zak te vinden. Hij schiep wat meer afstand, zodat zijn stijve lul niet langer verlangend tegen Yrla’s achterwerk drukte; een gevoel dat al zijn gedachten lam leek te leggen. Hij duwde zijn eigen erectie opzij en liet zijn voorhoofd hijgend tussen Yrla’s schouderbladen rusten, terwijl hij zijn linkerhand nu ook naar voren liet glijden en Yrla’s ballen masseerde. Dat leek hem over het randje te duwen, want zijn hoofd zakte extatisch achterover. Nish liet de nu overgevoelige delen van Yrla’s lichaam los en sloeg zijn armen om Yrla’s middel, wederom een kus in zijn nek drukkend. ‘Fuck,’ mompelde hij. ‘Dat was zo fucking sexy.’ Er kwam een scheve grijns om zijn lippen. ‘Of was het voor jou eerder creepy?’ Nish realiseerde zich nu pas weer dat Yrla hem helemaal niet kon zien – al had hij vast wel geflakkerd door de opwinding – en hij liet de onzichtbaarheid van zich afvallen.

    Yrla
    Yrla moest eerst bijkomen voor hij Nish kon antwoorden. “Wel, ik dacht eerst dat mijn eigen hoofd me voor de gek hield,” gaf hij lichtelijk beschaamd toe. Hij draaide zich om in Nish armen, daarbij de douchestralen vermijdend. Hij drukte een lange kus op Nish lippen. “Maar het was echt fucking lekker.”

    Nish
    Nish grijnsde. Zijn hart leek wel een warm bad dat over dreigde te stromen. ‘Dan moeten we er maar een gewoonte van maken.’


    Every villain is a hero in his own mind.

    ✓ Vienna - Safira

    Vienna
    Ze had het de hele avond proberen te negeren, maar het leek wel alsof haar aandacht als een magneet naar de andere groep werd getrokken. Elk lachje dat uit Fayrs mond kwam, sneed als een mes door haar heen. Het feit dat ze lol had met de anderen, dingen deed die ze nog nooit gedaan had waren misschien nog wel de grootste klap in haar gezicht. Zeker omdat het juist de personen waren waar Vienna niet zo goed mee op kon schieten; Fire, Jester, Onyx en Kris. Vienna probeerde het zo goed mogelijk te negeren, de pijn die het veroorzaakte weg te drinken, lol te hebben met Safira en de anderen. Maar het hielp niets.
          Ze was zich super bewust van het feit dat haar beste vriendin aan de andere kant van de kamer lol aan het maken was, zonder haar. Lol kon maken met anderen, terwijl ze haar al meer als een week als oud vuil aan de kant schoffelde.Terwijl elke keer dat Vienna het vroeg of ze iets wilde doen, of ze mee wilde naar dit feest, ze een nee had gekregen. Vienna wist niet wat ze precies fout had gedaan of waarom Fayr zich als een complete bitch gedroeg. Maar één ding had Fayr haar nu overduidelijk in haar gezicht gewreven: Ze waren geen vriendinnen meer.
          De pijn was zo scherp dat door de alcohol haar verdriet omsloeg in verbittering. Dit verdiende ze niet. Ze was altijd goed geweest voor Fayr. Natuurlijk hadden zij ook hun ruzies gehad, maar niet zo erg dat ze dit verdiende… Om als vuil aan de kant gegooid te worden. Vienna voelde langzaam de woede in haar opbouwen, terwijl ze haar ogen niet meer los kon krijgen van haar vriendin. Het was alsof donkere wolken langzaam in haar hoofd kropen. De greep op haar glas versterkte zich steeds erger, haar gave gonzend onder haar huid. Vienna ging zo op in haar woede dat ze niet door had dat iemand haar naam twee keer noemde, dat langzaam om haar heen kleine dingen begonnen te zweven.
          Een knal en scherpe pijn haalde Vienna terug naar het hier en nu. Geschrokken keek ze naar haar hand, waar eerder nog een glas wijn had gezeten. Het materiaal had de kracht die ze erop uitgeoefend had niet aangekund en was in haar hand gesprongen. Bloed golfde over haar huid heen.”Fack,” gromde ze. Vienna stond vlug op, te vlug, want ze wankelde direct op haar voeten heen en weer en zakte weer door haar benen heen. Ze voelde haar maag golven. Safira ving haar gelukkig op en Vienna bood haar even een korte glimlach.

    Safira
    ‘Vie!’ Verschrikt pakte Safira het meisje bij de pols vast. Haar vingers bloedden behoorlijk en ze bracht haar gauw naar het keukentje toe. Daar spoelden ze met lauw water Vienna’s hand schoon om de sneeën te kunnen zien. Haar huid kleurde alweer gauw rood. ‘Nou, dit lijkt me een mooi moment dat die zogenaamde vriendin van je stopt met je ghosten.’

    Vienna
    “Ik red me best prima zonder haar,” mopperde Vienna. Ze liet haar andere hand boven de sneden zweven en probeerde de pijn te negeren. Vienna sloot even haar ogen en concentreerde zich op het glas wat nog achter in haar hand moest zijn blijven zitten. Ze verbeet de pijn die ze voelde bij het bewegen van het glas. Het bloeden werd al minder heftig, waardoor Vienna beter zicht kreeg op de krassen. Heel diep waren ze niet.
          ”Volgens mij zit de EHBO-DOOS in de kast daaronder.” Het ding was vast nog nooit aangeraakt. Meestal ging iedereen naar Fayr voor genezing, maar Vienna vertikte het nu gewoon om het meisje om hulp te vragen. Desnoods liep ze zelfs het terrein op en vroeg de school om hulp als het echt niet stopte met bloeden. Maar zo ver zou het vast niet komen.

    Safira
    Stiekem had Safira wel zin gehad in een confrontatie, maar ze pakte braaf de ehbo-kist, zette hem op het kleine aanrecht en vond een paar pleisters die ze over de sneden plakte. ‘Tada!’

    Vienna
    “Zie! Dit kan ik ook prima oplossen met mijn nieuwe vriendin,” zei ze met een grijns, terwijl ze een arm om Safira heen sloeg. Even keek ze over haar schouder en toen terug naar Safira. “Mag ik vanavond bij jou slapen?”
          De vraag was eruit voor ze er erg in had. Alleen slapen leek haar niet echt wat met alles wat er gebeurde, maar samen met Fayr op de kamer wilde ze nu ook niet meer.

    Safira
    Safira wilde zeggen dat zij ook wel bij Vienna kon gaan slapen – puur om die Fayr een beetje te kunnen uitdagen – maar er was nu een extra kamer over dus dat zou niet echt een boeiende confrontatie worden. ‘Ik vind het best.’ Haar blik flitste even naar Fox, die verderop tegen Kris aan hing. ‘Al heb ik luidruchtige buren. Ik denk zeker vannacht.’

    Vienna
    Vienna volgde de blik van Safira. Ai, daar zat ze ook niet echt op te wachten. Maar goed, nog altijd beter dan Fayr op het moment. “We kunnen ook in de lege kamer van Fersephone gaan liggen? Dan slaap jij ook beter vannacht.”

    Safira
    Safira grinnikte. ‘Ja, dat lijkt me een beter idee.’


    Every villain is a hero in his own mind.


    Val inquirium (Zaterdagnacht)


    Robin
    Robin controleerde nog een keer zijn pijlenkoker. Vijfentwintig pijlen. Hij was de afgelopen dagen heel druk geweest met het maken van de pijlen. Te veel. Maar voor de zekerheid. Het zou ervoor zorgen dat zijn docenten uitgeschakeld waren voor minstens een paar uur. Kassander en hij hadden de pijl voor de zekerheid uitgetest op een andere leerling, die minstens drie uur heerlijk had geslapen.
          Robin keek op naar Kassander die tegenover hem zat. Alle gedachten die door zijn hoofd waren gegaan, alle twijfels, Kassander was er vast al van op de hoogte. Het maakte dat hij ergens opgelucht was, maar ook geirriteerd omdat voor Lucas geen geheim te bewaren was.
          ”Klaar voor?” zei hij zenuwachtig. Kassander moest voor hem de docenten vinden, kijken of ze al sliepen of niet, waar ze precies in de kamer stonden. Robin had goede ogen, maar door deuren heen kijken kon hij niet. Plus Kassander kon sneller aanvoelen als er iemand aan kwam dan hem. Dat betekende dat ze de docenten een stap voor waren.

    Kassander
    Kassander knikte, al voelde hij de spanning tot diep in zijn schouders en nek. Dit móét goed gaan. En dan… Dan zouden ze vrij zijn. Hij kon er met zijn verstand nog niet bij.
          Stilletjes slopen ze hun kamer en daarna het gebouw uit. De zoeklichten waren uitgeschakeld, wat Kassander wel geruststelde. Ze zijn goed voorbereid. Vrij gemakkelijk bereikten ze het hek dat het campusterrein van dat van het personeel scheidde. Normaal was die op wel vier manieren beveiligd, maar nu hoorde hij geen gezoem en hij duwde de klink naar beneden. Het hek zwaaide open en als stille schaduwen bewogen ze zich naar het eerste huis toe.
          Met de loper die ze gekregen hadden, gingen ze het eerste huis binnen. De trap kraakte zacht toen ze naar boven gingen en Kassander hield een moment stil en tastte met zijn geest de omgeving af.
          ‘Ik voel één aanwezigheid en diegene slaapt.’
    Ze gingen verder naar boven en Kassander hield uiteindelijk stil voor de slaapkamerdeur.

    Robin
    Robin keek even aarzelend naar Kassander. Dit gaat haast te makkelijk, dacht hij, terwijl hij Kassander aankeek. Robin gleed een pijl uit zijn koker en legde hem op zijn boog. Hij spande de pijl. Als jij de deur opendoet, laat ik mijn pijl gaan.
          De jongens wisselde even een blik uit. Robin liet zijn adem even ontsnappen en knikte toen naar Kassander. Die deed de klink naar beneden en gaf de deur een klein zetje. Robin vloog door de opening zonder veel geluid te maken en richtte zijn boog.
          Direct zag hij het gestalte in het bed liggen. Niet voor het eerst was hij maar wat blij met zijn zicht in het donker. Geruisloos liet hij zijn pijl gaan, raakte moeiteloos het hoopje in het bed en meer dan een zachte ‘huf’ kwam er niet vandaan.
          Vol spanning liep Robin op de man af. Die was nog altijd ver in dromenland en zou door zijn pijl heel lang nog niet ontwaken. Hij durfde eindelijk diep te zuchten en keek met een glimlach naar Kassander. “Als ze allemaal zo makkelijk gaan, dan hebben we een eitje vanavond,” zei hij zacht.

    Kassander
    Kassander grijnsde. ‘Die zal raar opkijken als ze morgen op het schoolterrein komen.’
    Ze verlieten het gebouw en gingen door naar de volgende, en de volgende. Twee keer werd er iemand wakker van de deur, maar dat maakte voor Robin niet uit; die schoot alsnog raak.
    ‘Nou, zonder ons was dit ze nooit gelukt,’ merkte Kassander op nadat ze de laatste docent hadden uitgeschakeld. ‘Nu maar hopen dat ze inderdaad een weg hiervandaan hebben, want anders hebben we wel echt een probleem.’

    Robin
    Robin knikte. “Dan heb ik vooral een probleem,” zei hij met een halve grijns, in een poging er een beetje luchtig over te doen. Wat mislukte. Het waren ZIJN pijlen die overal achter waren gebleven. Ze hadden gemerkt dat als ze de pijl eruit haalde, de verdoving lang niet zo lang duurde. Dus die zouden gevonden worden. Het zou het einde van Inquirium voor hem betekenen. Van hem misschien wel. Hij slikte een brok in zijn keel weg.
          ”Laat Zebediah maar snel weten dat het gelukt is. Dan is hij hopelijk snel hier.”

    Kassander
    Kassander knikte en pakte de telefoon die hij gekregen had. Hij kon zijn gave ook gebruiken, maar instinctief voelde hij nog steeds aan dat hij beter kon verbergen dat dat over zo’n lange afstand mogelijk was. Dat wist tot nu toe niemand behalve Rory, Nathaniel en Robin. Hij startte een oproep met Zebediah en zei zodra er werd opgenomen: ‘We zijn klaar met ons deel, ze zijn allemaal onder zeil.’
    Hij voelde een lichte druk op zijn slapen toen hij toegang tot de geest van de man zocht. Er glipten verschillende gedachten langs, te vluchtig om ze te kunnen onderscheiden, bijna alsof Zebediah iets verborgen probeerde te houden.‘Ik zal mijn andere contacten instrueren. Kom maar naar het plein voor de school.’
          Kassander richtte zich tot zijn vriend. ‘We moeten naar het plein voor de school.’ Hij grijnsde opgetogen. ‘Nog even en ik kan mijn broer zien – en jij die geheimzinnige liefde van je.’ Hij zond hem een knipoog.

    Robin
    Robin voelde een blos over zijn wangen trekken. Het idee dat er daar iemand voor hem rondliep, liet hem lichtjes opwarmen. Hoe zou die persoon zijn? Wat was er aan hem dat hem dat ooit was opgevallen? Hij kende niet eens de naam van de persoon, alleen een foto… Er waren zoveel vragen nog die hij wilde stellen voor hij uberhaupt die persoon zou ontmoeten. Opeens kwam er ook een andere gedachte in hem op.
          ”Zou Zebediah ook toegang hebben tot onze herinneringen of een manier hebben om die terug te krijgen?” Dat leek hem nu opeens belangrijker dan ooit. Hij wilde ook vooral weten wie hij zelf was, voor hij zijn mysterieuze liefde onder ogen kwam.

    Kassander
    Kassander streek door zijn haar. ‘Ik heb geen idee. Ik zal het hem eens vragen.’
          Hij voegde daad bij het woord en zocht direct – en niet heel zachtzinnig – toegang tot Zebediahs geest. ‘Heb je een manier om ons onze geheugens terug te geven?’

    Zebediah
    Automatisch schoten zijn gedachten naar Maxwell. Moest hij eerlijk zijn of niet?
          ‘Nog niet,’ zei hij.

    Kassander
    ‘Ah, jammer.’ Kassander verbrak de verbinding en keerde zich tot Robin. ‘Hij wilde er niet te veel over kwijt. Hij had een samenwerking met een man met wie het contact nu verbroken is. Er bestaat dus apparatuur voor. Waarschijnlijk weet Nathaniël er wel raad mee.’

    Robin
    Robin keek Kassander met samengeknepen ogen aan. Waarom zou Zebediah daar moeilijk over doen? “Dat hoop ik dan maar.”
          Veel tijd om erbij stil te staan, kregen ze niet. Zo vlug als ze konden keerden ze terug naar de school en verzamelden op het plein. Ze waren de laatste die zich op het plein verzamelden. Blijkbaar hadden anderen de hele school bij elkaar geroepen. Zebediah kon nu elk moment binnen komen lopen. Was… Was het dan echt zo ver dat ze de school uit konden?

    Kassander
    Kassander kon zijn ogen nauwelijks geloven toen er vlak voor de school een groot portaal verscheen waar ze zomaar doorheen konden stappen. Ging dit nou echt zo makkelijk?
          Ze repten zich eerst terug naar de campus, waar ze de spullen die ze wilden meenemen al hadden klaargezet.
          ‘Echt bizar dat we hier straks nooit meer terugkomen,’ mompelde hij. Het voelde nog steeds als een droom.
          Samen liepen ze terug naar het plein, waar een groot deel van de leerlingen al door het portaal gestapt was. Kassander en Robin sloten aan en kwamen in een grote zaal terecht, waar de muren van fonkelend kristal waren gemaakt. Verwonderd keek Kassander om zich heen, waarna ze beiden een plekje zochten aan een de grote tafels.
          Er waren vriendelijk glimlachende meisjes en jongens die drinken rondbrachten, al hadden ze een beetje een griezelig lege blik in hun ogen. Hij reikte met zijn geest naar hen uit, maar al hun gedachten leken afgevlakt.
          ‘Die bedienden hebben helemaal geen gedachten. Ik krijg er de kriebels van,’ zei hij tegen zijn vriend.

    Robin
    Robin rook even aan zijn drankje voor hij een slok nam. Het smaakte niet.. verkeerd? Toch was hij op zijn hoede. Iets klopte hier niet. Het was alsof er een constante kriebel tussen zijn schouders zat, alsof iemand hem de hele tijd bekeek.
          Dat is op zijn minst vreemd. Sowieso klopt er iets niet aan hen. Hun uitdrukkingen zijn niet.. oprecht. En ze zijn net even… te netjes? Robin kreeg alleen al de kriebels door naar hen te kijken. Door zijn hoofd spookte de twijfel. Was dit wel zo’n goed idee geweest?

    Zebediah
    Tevreden keek Zebediah de zaal rond. Niemand had ook maar enig verzet geleverd. Kon dat bij Experium ook maar zo makkelijk. Daar hadden Romeo en hij echter een reputatie. Vanaf de kleine verhoging keek hij uit over de leerlingen. Het waren er een stuk of veertig. Nu moest hij een beetje een samenhorigheidsgevoel creëren, loyaliteit kweken. Natuurlijk kon hij hen ook met zijn gave instrueren, maar…
          Zijn blik bleef bij een donkerharig meisje hangen. Sarah? Romeo had er met weinig woorden over gesproken, hij had verwacht dat ze gewoon in haar cel zat. Niet dat ze nu doodleuk aan tafel zat en zelfs subtiel naar hem zwááide.
          Ach ja. Zolang ze hier maar bleef en die band in stand hield. En hem niet wilde doden. Maar goed – zo afschuwelijk vond ze het vast niet dat de vrijheid nu op de loer lag en met haar gave kon dat ook weer niet zó gemakkelijk.
          Hij focuste zich weer op de hele groep. ‘Welkom, allemaal,’ sprak hij. ‘Enkel de oudste onder jullie zullen zich mij misschien nog herinneren. Mijn naam is Zebediah. Of eigenlijk is mijn naam Clive. Mijn vader is de oprichter van Experium en heeft mij tot zijn eerste experiment gemaakt.’ Er trok een spiertje in zijn kaak, ondanks dat hij Romeo gevraagd had alle gevoelens die dit bij hem opriep weer te laten sluimeren. Behalve met Fox, had hij hier nooit over kunnen praten met iemand. Maar nu moest hij wel, wilde hij deze mensen achter zich krijgen. Ze zouden met hem meevoelen. ‘Al vlak nadat ik op een school neergekwakt werd met veel lotgenoten, zon ik op wraak. Ik wil het levenswerk van mijn vader vernietigen, de scholen tot hoopjes steen laten vergaan. Ik wilde mijn vrijheid terug en ik wilde jullie je vrijheid teruggeven. Daarom bracht ik jullie hier en ik hoop dat jullie mij zullen helpen om ook de andere school ten onder te brengen, die veel strenger bewaakt wordt en waar ze in leugens geloven waardoor hun loyaliteit bij Experium ligt, in plaats van bij ons.’
          Hij keek rond, gaf Romeo de tijd om met zijn gave de juiste gevoelens te versterken. Hij zag instemmend geknik, hoorde men enthousiaste geluiden maken en hij deed zijn best om een tevreden glimlach te onderdrukken.
          ’Nu Inquirium gevallen is, zal de beveiliging op Experium nog meer aangescherpt zijn. Daarom kunnen we niet overhaast handelen en moeten we de situatie daar eerst door en door leren kennen. Tot die tijd zijn jullie hier van harte welkom.’ Hij wees om zich heen. ‘Er zijn verschillende kamers voor jullie beschikbaar gemaakt en jullie kunnen hier driemaal per dag eten krijgen. Daarnaast is er een recreatieruimte en een trainingsruimte voor wie zich in deze strijd achter ons willen scharen.’
          Het kasteel was zo ontworpen dat het léék alsof ze overal toegang tot hadden, maar dat was niet zo. De mensen die hij hier al langer gevangenhield, hield hij in hun cellen totdat het moment dat ze Experium zouden aanvallen aanbrak. Dan zou hij de nuttigen onder hen wel met zijn gave dwingen om mee te gaan. De doorgang was echter verzegeld en niemand hier zou ze zomaar tegen het lijf kunnen lopen. Precies zoals hij gepland had.
          Hij neeg zijn hoofd naar zijn publiek en het applaus en gejoel dat hij ontving, deed hem meer dan hij verwacht had. Zijn gedachten gingen naar Fox. Had hij dit maar kunnen zien… Misschien zou je dan geloven dat ik heus zo slecht niet ben. Soms moesten er gewoon offers gebracht worden…

    Sarah
    Ze moest het Zebediah nageven, dit had hij goed voorbereid. Sarah’s blik gleed van de ex-Rhino naar Romeo (bindingbindingbindingbinding), die iets meer in de schaduw stond. Ze twijfelde er niet aan of die zat met zijn poten aan de knoppen van de gevoelens van de groep hier, maar ook zonder klonk Zebediah’s speech toch al behoorlijk overtuigend.
          Zelfs Jane en Siphonäe wisselden een blik met elkaar uit waar Sarah niet helemaal gerust op was.
          Zebediah’s speech klonk zo goed. De leerlingen bevrijden, wraak op zijn vader. Zelfs Sarah was het daarmee eens. Maar waarom moest Jester daarvoor dood? Waarom moest zij daarvoor dagenlang in een duistere cel opgesloten worden, waarom moesten naakte, bleke meisjes in het kasteel rondlopen met pistolen?
          Als ze Zebediah zelf niet kende, en de verhalen die de rondte hadden gedaan op Experium, zou ze er zelf ook ingetrapt zijn.
          Er trok een vlaag van spijt door haar heen.
          Het klonk zó mooi. Ze wist zeker dat als Zebediah een beter persoon geweest zou zijn, als dit mooie praatje echt geweest was, dat Experium allang bevrijd zou zijn. Zodra Jester en Onyx hiervan gehoord zouden hebben, zouden ze alles op alles gezet hebben om te helpen. En Jester’s geslepen plannetjes kennende zou het binnen wéken gelukt zijn.
          In plaats daarvan… God, het was gewoon pijnlijk.
          Sarah wendde haar blik af, en hield zich bezig met lijntjes tekenen op de tafel. Siphonäe had een stift voor haar meegebracht. Rood. Het bracht haar af en toe wat rust, maar temidden van de opgewonden leerlingen van Inquirium, voelde Sarah zich ineens enorm alleen.
          De binding, dacht ze tegen zichzelf. Debindingdebindingdebinding, mag niet kapot, blijf gefocust. Kop erbij.. Ze trok nog een lijntje.
          De stift was rood en ze miste Jester.
          Debindingdebindingdebindingdebinding.

    Kassander
    ‘Nou, dat was verrast oprecht, zei Kassander tegen Robin. Bij het praatje over zijn vader, had Kassander toch een paar beelden opgevangen waardoor hij wist dat het waar was en dat maakte de hele situatie alleen maar verwarrender. Er wás iets niet in de haak met die gast – maar ging het verder dan heftige PTSS? Hij had hen wél bevrijd en hij wilde ook de anderen bevrijden. Toch ging zijn onderbuikgevoel niet weg.

    Robin
    Robin was eigenlijk niet zo bezig geweest met het praatje. Kassander zou daar wel opletten. Zelf had hij zijn ogen de zaal rond laten gaan. De anderen leken erg goed op Zebediah te reageren, in hun ogen was hij natuurlijk hun grote bevrijder. Toch lieten de bedienden zonder ziel achter hun ogen hem niet los. Zij reageerden nauwelijks op Zebediahs woorden.
          Nee, het enige interessante waren de mensen achter Zebediah, die er meer uitzagen als hen. Een van hen was de jongen die het portaal had gemaakt die hen hier had geleid. Hij leek ontzettend tevreden met zichzelf, een type dat Robin sowieso zou vermijden. De gespierde gast ernaast was niet veel beter. Zo’n figuur van meer spieren dan hersens.
          De persoon die echter Robins aandacht had getrokken, was degene die net iets voor de andere twee jongens stond. Iets in zijn houding of de haast onzichtbare grijns op zijn gezicht had Robin zijn aandacht getrokken, al kon hij er nog geen vinger op leggen wat het was, want Zebediah zijn speech was al voorbij.
          Kun je hun gedachten wel lezen? vroeg hij Kassander, terwijl hij subtiel richting het drietal wees.

    Kassander
    Kassander drong voorzichtig de gedachten van de drie jongens binnen. De een dacht aan heel veel bier en naakte meiden om zich heen en leek zichzelf een grote overwinnaar te vinden. Niets daarvan sloot aan bij wat die Zebediah net verteld had, alsof hij daar niet eens naar geluisterd had. De gedachte van de jongen ernaast waren niet veel diepgaander, hij zag ook een glorieuze toekomst voor zich. En de laatste…. was een liedje aan het neuriën. Hij ving enkel een onbekende melodie op en hij schrok toen de jongen opeens naar hém keek, alsof hij de tentakels van Kassanders geest kon voelen. Kassander trok zich terug en wendde zich tot Robin.
    ‘Die gast die geen halve bodybuilder is… die sluit zich bewust af.

    Robin
    Dat was op zijn minst vreemd toch? Misschien hield hij er niet van dat iemand in zijn hoofd neusde - Robin was ook niet altijd blij dat Kassander zijn gedachten kon horen. Maar het was op zijn minst vreemd.
          Laten we voorzichtig zijn. Misschien kunnen we contact opnemen met die vrienden van jou? Zij weten vast wie hij is.

    Kassander
    Kassander knikte. ’Ja, dat kan ik morgen wel doen.’ Het was inmiddels al tegen middernacht en het vele gebruik van zijn gave vandaag zorgde ervoor dat hij het moeilijk begon te vinden om zijn eigen gedachten ‘binnen’ te houden. ‘Ze hadden het over slaapkamers. Zullen we die gaan opzoeken? Ik heb mijn gave behoorlijk veel gebruikt en al die prikkels hier helpen niet.’

    Robin
    Robin knikte. Hoewel hij zijn vriend soms benijdde om zijn coole gave, was hij er ook absoluut niet jaloers om. Het leek hem verschrikkelijk om in elk hoofd te kunnen kijken en ook gedachten mee te krijgen die je niet wilde horen. Hij hielp Kassander overeind en leidde hem door de menigte heen, voor het hem teveel werd. Uiteindelijk vonden ze een klein kamertje, net zo bizar als de rest van het kasteel, maar wat deed denken aan hun kamer op de campus. En ergens had Robij het onheilspellende gevoel dat ze misschien wel helemaal niet zo vrij waren als ze misschien dachten.


    It's never gonna happen, Guys.


    ✓ Ontmoeting Yrla - Nathaniël (Zondag)


    Yrla
    Meet me op de afgesproken plek. 12 uur.
    R.


    Meteen was Yrla klaarwakker en nerveus toen hij het bericht zag. Zijn hart hamerde in zijn borst. Zijn blik ging direct naar de tijd, maar het was gelukkig half 10. Romeo kwam zijn woord na. Ging hij nu echt zijn broer ontmoeten? Yrla liet de telefoon haast uit zijn handen vallen, maar wist hem nog met zijn snelheid op te vangen voor hij op Nish hoofd viel.
          Zijn vriend sliep nog. Yrla had zijn wekker zo snel uitgezet dat hij Nish hem waarschijnljik niet eens gehoord had. Met enige moeite wist Yrla zich uit het bed te wurmen, de herinneringen aan de avond ervoor nog sluimerend in zijn hoofd.
          Wat moest hij aan? Yrla trok zijn kledingkast open en staarde naar de inhoud. Opeens leek niets in zijn kast goed genoeg. Zijn sportkleren schoof hij meteen al uit de weg. Een spijkerbroek? Een pantalon? Misschien was dat laatste wel te netjes voor zijn doen. Uiteindelijk koos hij maar voor zijn favoriete outfit, een nette spijkerbroek met daarop een wit t-shirt en zijn bruine jack. Hij liep naar de badkamer om zijn haar te doen, luchtje en tanden te poetsen. 09.45 Dit ging een hele lange zit nog worden.
          Yrla flitste naar de eetzaal toe, waar hij net op tijd bedacht dat hij ook het ontbijt voor Nish mee moest nemen, omdat die anders niet op tijd ervoor was. Hij voegde de spullen samen op een dienblad en liep toen de zaal weer uit. Op een ultra traag tempo slenterde Yrla terug met het ontbijt, alsof dat genoeg tijd zou rekken om niet alsnog twee uur lang zenuwachtig te wachten. Yrla fikste opnieuw weer even zijn haar, voor hij het Panthers house weer in ging. Zijn wekker gaf aan dat het 10.00 was en met een zucht zette Yrla het dienblad op het bureau neer. Even keek hij naar zijn vriend. Moest hij Nish wakker maken? De avond ervoor was best laat geworden, dus misschien was dat ook weer niet zo’n goed idee.

    Nish
    Nish wreef in zijn ogen toen hij wakker werd van een geluid dat hij niet kon thuisbrengen. Hij richtte zich iets op en zag Yrla’s silhouet. De gordijnen waren nog dicht, al piepte er genoeg licht tussendoor om te kunnen zien.
          ‘Morgeh,’ mompelde hij terwijl hij rechtop ging zitten. Al vrij snel vulde zijn hoofd zich met beelden van de vorige nacht – van Yrla’s bed, van de douche… en hij kreeg het gelijk weer warm. Hopelijk heeft hij daar geen spijt van.
          Hij realiseerde zich dat Yrla ontbijt voor hem had gehaald en grijnsde. ‘Ontbijt op bed? Je zit ook vol verrassingen, Yr.’

    Yrla
    Yrla schrok op uit zijn gedachten. Hij keek even naar het ontbijt en trok een mondhoek op. Hij had er eigenlijk niet over na gedacht, maar beetje gebruik ervan maken kon hij wel.
          ”Natuurlijk,” zei hij met een halve grijns. “Alles voor jou natuurlijk.”
          Yrla zijn grijns werd weer verjaagd door de zenuwen en voor de zoveelste keer ging zijn blik naar zijn horloge. Nog geen vijf minuten verder.

    Nish
    Nish sloeg zijn deken van zich af. Yrla had zich al aangekleed en wierp een blik op zijn horloge. En het was nog wel hun vrije dag. ‘Heb je plannen vandaag?’

    Yrla
    Yrla keek even naar Nish en toen nerveus terug naar het raam. “Romeo stuurde een bericht,” begon hij. Het duurde even een paar tellen voor het hem gelukt was om de andere woorden ook echt hard op uit te spreken, alsof hij ze nog steeds niet geloofde. “Ik.. ik ga mijn broer ontmoeten vandaag.”

    Nish
    Nish sperde zijn ogen open. ‘Wat? Echt? Hoe dan? Geloof je dat het hem echt is?’

    Yrla
    Yrla haalde zijn schouders op. “Ik.. Ik heb geen idee. D-dat weet ik vast wel als ik hem zie.” Yrla keek naar zijn vingers. “Romeo zei dat hij al jaren naar me op zoek is. Dat.. Dit als een soort beloning is voor het werk wat we beiden gedaan hebben.”

    Nish
    Nish wist niet zo goed wat hij ervan moest vinden. Natuurlijk was hij blij voor Yrla, maar hij kon zich niet aan de gedachte onttrekken dat er een addertje onder het gras school. Ze hadden het hier wel over Zebediah. Die hem tot een pijpbeurt dwong omdat hij niet meer mee wilde werken. Het voelde dan vooral als een groot, verkapt dreigement. ‘Hopelijk kan je je broer dan wel overhalen om zich zo ver mogelijk van Zebediah te houden. Als je wel door de mand valt, weet ik zeker dat hij je broer zal gebruiken om je te straffen.’

    Yrla
    Yrla kreeg het opeens heel benauwd bij dat idee. Zo had hij er nog niet eens over na gedacht. Het was al heel erg onvoorstelbaar geweest dat hij echt zijn broer zou gaan ontmoeten, dat Zebediah hem tegen hem zou gebruiken was nog niet een keer door zijn hoofd gegaan. Of dat de Nathaniël die hij ging ontmoeten misschien zijn broer helemaal niet was.
          Het maakte echt zijn zenuwen nog erger. Wat moest hij straks zeggen?! Moest hij Nathaniel voor Zebediah waarschuwen? Kon dat wel als Zebediah erbij zat? Of misschien was het wel iemand die wel voor Zebediah werkte en dan viel hij meteen helemaal door de mand. Misschien was dit wel gewoon een test!
          Yrla stond op van zijn bed en begon haast paniekerig te ijsberen. Wat moest hij doen?! Wat moest hij doen?! Gewoon niet op komen dagen? Nee, dat was niet mogelijk. Hij moest er zijn. En als het echt zijn broer was, dan wilde hij de kans niet missen om hem echt te ontmoeten.
          Nish woorden stelden hem in geen velden of wegen gerust. Het zorgde er alleen maar voor dat hij lichtelijk in paniek raakte en niet goed wist wat hij nu moest doen of denken.

    Nish
    Nish sprong op van de rand van zijn bed toen Yrla in paniek begon te raken en pakte hem bij zijn pols om hem tot stilstand te brengen. ‘Oké, rustig. Dat had ik niet zo moeten brengen. Laten we er even over nadenken, oké? Misschien kun je hem een briefje met een waarschuwing toestoppen als je hem omhelst ofzo?’

    Yrla
    Ja, ja.. Misschien was dat wel een idee. Misschien ook niet… De paniek vulde zijn hoofd zo met watten dat het hem niet eens lukte om na te denken. Hij moest even rennen… Even zijn hoofd leeg maken, of.. of.. Zijn ogen gleden over Nish heen.
          Yrla schoot naar voren en drukte zijn lippen stevig op die van zijn vriend. De rust en veiligheid die zijn vriend uitstraalde was aanstekelijk en Yrla voelde binnen no-time zijn binnenste afkoelen. Hijgend liet hij zijn vriend weer los en legde even zijn voorhoofd tegen dat van Nish. Het was haast vreemd hoe erg kalmerend effect Nish op hem had, een effect dat hij normaal alleen naar boven kon halen door zichzelf uit te putten of zich helemaal op de ander te storten.
          “Sorry,” mompelde hij wat ongemakkelijk, zich beseffend hoe raar dit over moest komen op Nish. “Ik ben gewoon zo fucking zenuwachtig. Wat zeg je tegen iemand die jij nog nooit hebt ontmoet voor je idee, maar wie waarschijnlijk zoveel van jou al weet?”

    Nish
    Nish voelde zich gloeien vanbinnen, omdat een zoen met hem Yrla blijkbaar hielp om wat meer te aarden. De enige keren dat hij met mensen had gezoend, was dat puur voor de lol geweest. Was het alleen een zucht naar genot geweest. Maar hij voelde dat er iets sterkers was ontstaan tussen Yrla en hem en dat Yrla zich daar nu ook voor had kunnen openstellen. ‘Nooit sorry zeg daarvoor,’ zei hij met een grijns, waarna hij nog even kort zijn lippen kuste en met zijn voorhoofd tegen dat van Yrla bleef staan. ‘Ik snap dat je zenuwachtig bent. En – dat is precies wat ik zou zeggen? Dat dit super ongemakkelijk is omdat je je hem niet herinnert maar dat je evengoed enorm blij bent om hem te zien?’ Hij keek Yrla aan, wat enorm intiem voelde, omdat ze zo dichtbij stonden.

    Yrla
    Yrla knikte, wat niet echt vlekkeloos ging doordat ze zo dicht op elkaar stonden. Hij lachte even zachtjes om zijn eigen fout. Hij vouwde zijn hand door die van Nish heen en genoot zo erg van zijn nabijheid dat zelfs de zenuwen naar de achtergrond verdwenen. Al was er een knagende vraag zo groot, dat hij hem voorzichtig aan Nish stelde. “Wat als hij me.. niet leuk vind?” vroeg hij kleintjes.
          Het was super onwennig om zijn onzekerheid uit te spreken, zoiets had hij nog nooit gedaan. Het liefst ging hij eraan voorbij, maar hij wilde nu gewoon dolgraag dat iemand deze vraag voor hem beantwoordde. En Nish was de enige persoon bij wie hij veilig genoeg voelde om hem ook echt te stellen.

    Nish
    Nish schoot in de lach. ‘Wat is er nou niet leuk aan jou? Dude, jij bent een fucking dubbelspion. Ik weet zeker dat hij je een held vindt.’

    Yrla
    Dat Nish in de lach schoot om zijn vraag, liet in eerste instantie zijn maag samenkrimpen. Hij voelde een blos van schaamte over zijn wangen glijden. Was dat dan zo’n domme vraag? Hij haalde even een hand door zijn haar heen, terwijl hij een beetje verlegen erbij glimlachte. “Weet ik veel.. Genoeg denk ik?”

    Nish
    ‘Het is je broer. Vroeger was je vast net als elk kind een etterbak en dat houdt een grote broer echt niet tegen om je terug naar huis te halen.’ Hij gaf hem een knipoog.

    Yrla
    Nish woorden stelden hem meer gerust dan hij verwacht had. Opgelucht haalde hij adem, waardoor langzaam weer zijn gebruikelijke grijns op zijn gezicht groeide. Hij trok Nish dichter tegen zich aan. “Wel, uhm. We hebben nog minstens een uur voor ik weg moet. Dus.. wat gaan we doen?”

    Nish
    ‘Hmm, wat dacht je hiervan?’ Hij liet een hand langs Yrla’s gezicht omhoogglijden en drukte zijn lippen suggestief tegen die van zijn vriend.




    Yrla
    Yrla stond al ruim van tevoren te wachten op Romeo. Nerveus stond hij op zijn voeten te wippen en schrok haast toen Romeo vanuit het niets voor hem verscheen. Romeo grijnsde vrijwel direct toen hij hem zag. “Nerveus?”
          ”Zou jij dat niet zijn dan als jij je broer zou ontmoeten die je je niet herinnert?” kaatste Yra terug. Romeo haalde zijn schouders op. “Geen idee. Ik heb geen broers of zussen. En mijn ouders moet ik niet.” Yrla trok een wenkbrauw op. Zijn ouders moest hij niet? Betekende dat dat Romeo ook zijn geheugen terug had aan voor Experium. Kon Zebediah die ook losmaken? Hij vroeg zich dat sterk af. Al zou hij niet weten waarom Romeo zijn ouders anders niet moest? Zouden ze hem… nare dingen aangedaan hebben? Dat verklaarde misschien waarom Romeo zo’n ontzettende klootzak was geworden. Of misschien was hij altijd al zo geweest…
          Met dat de teleporteur zijn hand naar hem uitstak, piekte zijn zenuwen en voorzichtig pakte Yrla zijn hand vast. Binnen seconden stonden ze in een haast glazen gang. Hij kon zichzelf in de reflectie zien, keer tien dan, maar waar hij verwacht had door glas heen te kunnen kijken, kon dat absoluut niet. Er zat een groene glas over het glas. Zebediah had een dure smaak….
          Romeo ging hem voor. Yrla keek naar elke deur waar ze langs liepen, elke keer zijn nervositeit weer iets hoger. Uiteindelijk bleef Romeo voor een deur staan, zijn grijns breder dan eerder. “Ik kom je straks oppikken, zodat je weer op tijd terug bent op Campus. Maar laten we daarvoor nog even een biertje doen.”
          Een biertje doen… Dat was nu niet echt waar hij met Romeo op zat te wachten, maar goed. Romeo keek hem even verwachtingsvol aan, voor hij de deur opendeed. Yrla hoorde een stoel schrapen, iets wat zijn zenuwen zijn keel in joegen. Vlak daarna ontmoette hij twee net zo blauw ogen als de zijne. Yrla bleef even bevroren staan, terwijl hij keek naar de vreemdeling daar in die kamer. Hoewel hij de kleur ogen herkende, was niets, maar dan ook niets aan deze jongen hem bekend. Hij was misschien zelfs een beetje eng, een stoere, brede kerel met ongelooflijk veel tattoo’s. Eigenlijk was Nathaniël alles wat hij gehoopt had en toch sneed er een scherpe pijn door zijn borst. Want hij herkende ook maar niets in de jongen voor hem, zelfs dit weerzien triggerde niets van zijn herinneringen. Iets wat hem toch wel teleurstelde.


    Nathaniël
    Nathaniël had een tijdje door de kleine kamer staan ijsberen, maar uiteindelijk had hij zichzelf moeten dwingen om te gaan zitten. Ergens verwachtte Nathaniël nu alsnog de steek van de dolk, dat Zebediah nu doodleuk binnen kwam en zei dat het allemaal maar een grapje was. Na zeven jaar zoeken kon zijn broertje namelijk niet ineens voor zijn neus staan. Het was zo onwerkelijk, nog steeds zo ver weg. Het kon haast niets anders dan een leugen zijn. Zou hij zijn eigen broertje nog wel herkennen? Hij was nog zo jong geweest, toen ze hem van hem wegnamen. Als hij het goed had bijgehouden - en hij vierde Gabriels verjaardag nog elk jaar - was zijn broertje nu negentien.
    Voor de zekerheid had hij een zonnebril in zijn zak gestoken, naar aanraden van Fersephone. Mocht Zebediah zich nu opeens bedenken, kon hij zich hopelijk nog wapenen.
          Toen de deur openging, kwam Nathaniël met een ruk overeind. Hij had zijn hand al naar zijn riem laten glijden, verwachtend dat het Zebediah was die in de deuropening zou staan. Nathaniël keek echter recht in twee blauwe ogen, twee blauwe ogen die net zo blauw waren als die van hem. In de eerste seconden keken ze elkaar vooral vol ongeloof aan. Voor Nathaniël stond een lange blonde jongen, in een bruin, stoffen jack. Het duurde twee tellen voor hij Gabriël erin herkende. Hij was zeker ouder geworden, meer volwassen. Het was zeker niet meer het negenjarige jongetje dat hij zich herinnerde.
          De trance tussen hen werd verbroken, toen Yrla een zetje naar voren kreeg en de deur achter hem sloot. Voorzichtig zette Nathaniël twee stappen dichterbij. Vol ongeloof stak hij zijn hand uit naar de jongen voor hem en raakte even zijn wang aan. Hij was hier echt! Nathaniël trok de jongen voor hem dichter tegen zich aan, in een haast wanhopige knuffel. Hij was hier echt… Na al die jaren zoeken, had hij zijn eigen broertje voor zich.

    Yrla
    De lucht werd haast uit zijn longen geperst door de stevige knuffel. Een beetje onwennig sloeg Yrla zijn armen om de vreemdeling heen. Hij kon zien dat deze ontmoeting hem ontroerde en Yrla wenste uit het diepst van zijn hart dat hij dezelfde reactie kon afroepen. Dat voelde wel zo eerlijk. De jongen voelde zich vooral erg ongemakkelijk, aangezien hij voor zijn gevoel een vreemde stond te knuffelen. Daarnaast zat er ook nog de waarschuwing in zijn achterhoofd. Wat als Zebediah gewoon iemand liet voordoen als zijn broer?
          Toen Nathaniël losliet, kon Yrla de ontroering aflezen uit zijn ogen, iets wat in sterk contrast stond met de stoere guy die voor hem stond. Zoiets was niet te toneelspelen toch? “Is het te cliché als ik zeg dat je behoorlijk gegroeid ben?” Zijn broer grijnsde, eentje die Yrla automatisch kopieerde. De jongen sloeg hem nogmaals op zijn schouder, waarna ze er een stoel bij trokken en gingen zitten.
          Yrla keek nog altijd een beetje overdonderd naar de grote, stoere kerel die tegenover hem zat. Als hij hem tegen was gekomen op Experium was hij waarschijnlijk met een boogje eromheen gelopen. Of had hij juist met Jester hem op de hak genomen, dat dan ook weer wel. Het gaf hem ergens een goed gevoel, al was hij ook lichtelijk geïntimideerd.
          Voor heel even viel er een ongemakkelijke stilte tussen hen, die ze tegelijkertijd probeerde te vullen en uiteindelijk liet Nathan hem voorgaan. Met een lichte blos op zijn wangen wendde Yrla zijn gezicht af, zich opeens schuldig voelend.
          ”Het.. Uhm… Was werkelijk waar een verrassing voor me, toen ik hoorde dat je hier was. Sowieso dat… dat ik een broer had. Experium heeft ons geheugen gewist.” Yrla keek even voorzichtig op naar zijn broer, maar sloeg snel zijn blik weer af. “Sorry.”
          Nathaniel stak zijn hand op. “Zo ver was ik al gekomen, daar kan je niets aan doen. Hopelijk kunnen we dat ook fixen als ik je van die rotplek haal.” Yrla glimlachte even kort naar zijn broer. Dat hoopte hij ook, zeker nu hij Nathaniel zag. “Is.. Mam er ook nog?” Het wordt ‘mam’ voelde heel vreemd aan op zijn lippen. Op Experium had hij nooit echt nagedacht over wie zijn ouders waren. Ze waren er gewoonweg niet.
          Nathaniel knikte. “Het zal een schok voor haar zijn, als ze je weer ziet, maar ik weet zeker dat ze net zo blij is je te zien als ik.” Yrla knikte als antwoord, niet goed wetende wat hij daarop moest zeggen. Spreken over dingen buiten de school voelde onwerkelijk en haast verboden. Niemand op Experium verwachtte dat ooit te zien. “Ik ben blij dat je er ben,” zei hij met een oprechte grijns.

    Nathaniel
    Het was vreemd. Deze haast verlegen jongen naast hem moest echt zijn broertje zijn, al zag hij dat nog niet echt terug. Al kon hij ook merken dat Gabriel een soort van nerveus was. Het sneed in ieder geval dat zijn broertje hem niet herinnerde.
          ”Hoe is het bij jou? Vrienden, relatie?” Vroeg hij nieuwsgierig. Het was vreemd dat hij zo weinig wist over zijn broertje en toch zo veel. Maar in het hiaat van tien jaar kon zoveel gebeurd zijn. Wat dat betreft wist hij maar vrij weinig over zijn broertje, behalve het beeld wat hij had van de kleine jongen die nog altijd door zijn hoofd rondjes rende.

    Yrla
    Yrla keek even op naar Nathaniël. Hij begreep in alles dat zijn broer daar nieuwsgierig in was en het liefst wilde hij ronduit vertellen over zijn leven daar, maar tegelijkertijd was hij alert. Ze waren nog altijd in Zebediahs kasteel en ergens -ook al zag hij niets - had hij het idee dat ze toch in de gaten gehouden werden.
          ”Uhm,” begon hij, terwijl hij een hand door zijn haar heen haalde. “Ik heb geen relatie. Niet echt mijn ding.” Dat was waar toch? Yrla twijfelde nog steeds of dat wat hij met Nish had niet al zo telde, maar hier in deze omgeving zou hij zeker niet toegeven dat hij met Nish samen was. In Zebediahs ogen was hij nog steeds de homohatende klootzak, waardoor hij niet op zijn gemak was in het Panthers house en vooral zich tegen hen keerde. Dat verhaal gaf hem nu een beetje de kriebels, voelde ook niet helemaal lekker meer, maar hij zou zich eraan houden. Willekeurig vroeg hij zich af wat zijn broer daarvan zou vinden, maar hij kon het onmogelijk nu vragen.
          Yrla schudde zijn hoofd om niet verder af te dwalen. “Ik heb wel een beste vriendin, waar ik heel veel samen mee doe. Mijn andere vriendin… is verdwenen.” Yrla deed zijn best om aan zijn verhaal te houden, maar zijn broer voorliegen was moeilijker dan hij had gedacht. Hopelijk kregen ze binnenkort nog een keer moment zonder dat Zebediah ertussen zat, dan zou hij honderduit alles vertellen. Yrla zijn blik ging even naar zijn broer en zuchtte toen. Hij besloot het over een andere boeg te gooien. “De school is echt geen pretje. Er staat een grote muur rondom de campus, met geen enkele mogelijkheid te ontsnappen. De docenten zijn aardig op zijn tijd, maar je merkt aan alles dat ze ons gewoon bestuderen alsof we labratten zijn. Sinds kort zijn de straffen weer opgeschroefd, dus als je ook maar een klein beetje over de rand gaan, kan je een schok door je lichaam verwachten. We worden gewoon behandeld als hun vee.”
          Nathaniëls gezicht bleef haast onbewogen, al gleed er een glimp van woede over zijn gezicht. Yrla had iets van schok verwacht, maar ergens leek het.. leek het alsof hij Nathaniël niets nieuws vertelde. “Dan wordt het maar eens hoog tijd dat we je daaruit halen,” bromde de jongen donker.

    Nathaniël
    Nathaniël legde zijn hand over die van zijn broertje heen, iets wat vreemd aanvoelde. Tot noch toe had zijn broertje hetzelfde verteld als die Fersephone. Al vond hij zijn broertje tegelijkertijd weinig spraakzaam in tegenstelling tot hoe zijn broertje vroeger was geweest. Nathaniel had verwacht dat hij honderuit zou praten, mateloos dingen aan hem zou vragen, maar er bleven ongemakkelijke stiltes tussen hen vallen.
          In eerste instantie irriteerde dat Nathaniël en vroeg hij zich af of Zebediah niet gewoon iemand gestuurd had. Iemand die zich voordeed als Gabriël. Tot hij zijn broertje even een korte blik de kamer in zag werpen en begreep dat Gabriël op zijn hoede was en waarschijnlijk niet vrijuit durfde te spreken met Zebediah om hen heen. Dat vulde zijn hart toch wel iets met trots, dat betekende namelijk dat zijn broertje niet klakkeloos Zebediahs woorden overnam.
          Een uur lang kletsen ze dus maar over niet heel relevante dingen. Zijn broertje vertelde over zijn schooltijd, al bleef dat oppervlakkig. Nathaniël vertelde op zijn beurt delen over zijn zoektocht, waar hij bewust ook details uit liet, mocht Zebediah mee luisteren. “Hoe ben je hier bij Zebediah terecht gekomen dan?” Nathaniël keek even op naar zijn broertje, even nadenkend over de vraag of het slim was die te beantwoorden, maar goed. Zebediah had die vraag vast ook wel verwacht. “We hadden eerst de andere school gevonden. Waar ik trouwens je beste vriend tegen kwam. Via hem ben ik in contact met Zebediah gekomen en dan nu eindelijk met jou.”
          Zijn broertje keek hem verrast aan. “Ik heb een beste vriend op een andere school?” Nathaniel trok zijn mondhoek op. “Er zijn meer scholen zoals deze. Er staat -zo ver ik weet- nog een andere hier in Amerika. En in Europa hebben we er ook eentje opgerold. Ik kwam Lukas tegen op Inquirium, zo heet de school geloof ik. Jullie waren vroeger onafscheidelijk. Dus je snapt dat ik verrast was hem daar te zien.”

    Yrla
    Yrla vergat even voor een moment dat hij moest letten op zijn woorden. Hij had een beste vriend… op een andere school. Dat was haast net zo verrassend als zijn broer die hier zat. “Wauw.. oke.” Yrla haalde een hand door zijn haren heen, een schaapachtige grijns op zijn gezicht. “Dat klinkt toch best wel gek dat ik daar niets meer van weet.”
          Nathaniël knikte hem toe. “Ik zal straks eens aan Zebediah vragen of we daar iets aan kunnen doen.” Yrla slikte een brok in zijn keel weg. Hij had niet het idee dat Zebediah er uberhaupt iets aan zou willen doen, maar hij sprak zijn broer niet tegen. Zou Zebediah zoiets kunnen? Hun geheugen terug bevelen of zoiets? Dat klonk nog best aannemelijk. “Ik heb geen idee of hij wat daaraan kan doen, maar wie weet,” zei hij, terwijl hij een mondhoek optrok. Even aarzelde Yrla, maar uiteindelijk zei hij toch tegen zijn broer. “Over Zebediah gesproken, je kan beter een zonnebril bij je dragen. Dat beschermt je tegen zijn gave.”
          Nathaniël trok een wenbrauw op. “Heeft hij die dan? Ik dacht dat hij zoals mij was.” Yrla schudde zijn hoofd. “Zowel Romeo als Zebediah hebben ook bij ons op school gezeten. Ze helpen ons uit de school, maar ik zou toch voorzichtig zijn als ik jou was.” Nathaniël knikte dat hij het begreep en Yrla was toch iets opgelucht dat hij zijn broer had gewaarschuwd, al liep hij nu misschien het risico dat hij iets gezegd had wat hij niet had moeten zeggen. Dat zou hij vast straks merken, dat risico wilde hij wel nemen. “Wat voor gave heeft Romeo dan?”
          ”Hij kan je gevoelens sturen en aanvoelen.” Nathaniel lachte spottend. “Nou, hij mag best weten dat ik hem een klootzak vindt.” Yrla kon niet anders dan zachtjes lachen om die opmerking van zijn broer. Duidelijk…

    Nathaniël
    Veel te snel hoorde hij al weer een klopje op de deur, het teken dat Gabriël terug zou moeten naar zijn campus. Het liefst greep Nathaniël zijn broertje nu bij zijn nek, schoot iedereen in het kasteel overhoop en vluchtte met hem ervandoor. Dat idee was echter alleen behoorlijk onmogelijk. Hij wist niet eens of er wel een uitgang was uit deze plek en je moest eerst de uitgang weten, voor je kon vluchten. Daarnaast moest de school wel neergehaald worden, wilde hij een vredig bestaan met zijn broertje verder leven.
          De deur werd opgegooid door de teleporteur. Nathaniël keek wantrouwend naar de gast in de deur. Het bleef een enorme creep, bijna nog erger dan die Zebediah. “Tijd gasten,” Nathaniël keek nogal donker naar Fort, maar gunde hem geen seconde langer een blik. Het voelde verschrikkelijk om Gabriël weer te laten gaan, maar het was nu even niet anders. Nathaniël trok zijn broertje tegen hem aan, in een dikke knuffel. Zijn rechterhand lag om zijn schouders, zijn linker gleed zijn broekzak in. Hij pakte daar de telefoon die hij speciaal voor Gabriel had gekocht en liet hem op zijn beurt in de zak van Gabriel zakken. “Ik beloof dat we er voor zullen zorgen dat je snel die kut school uit bent,” zei hij tegen de jongen. “Gisteravond is de andere school gevallen, Experium zal snel volgen.”
          Nathaniël nam het gezicht van zijn broertje even tussen handen en keek met een brede grijns naar hem. Daarna drukte hij een kus op de wang van zijn broertje. Ze namen daarmee afscheid. Yrla werd als eerste teruggebracht naar zijn school, daarna kwam Fort voor hem. Eenmaal terug in het strandhuis liet hij met een zucht naast Rory op de bank zakken. Hij gunde de jongen een kleine grijns.

    Rory
    ‘Aan je kop te zien heb je hem echt gezien?’ vroeg Rory. Hij wist nog steeds niet zo goed wat hij nou van die Zebediah moest vinden. Er was hem beloofd dat hij Aaron morgen zou zien. Lukas had hem telepathisch laten weten dat hem hetzelfde was beloofd. Blijkbaar was het moeilijker om daar een ontmoeting mee te regelen. Van Gabriel wisten ze dat hij samenwerkte met Zebediah, maar Aaron deed dat waarschijnlijk niet. Het voelde wel wat vreemd, dat Zebediah de ene broer wel benaderd had en de andere niet.

    Nathaniel
    Nathaniel knikte. “Het was hem echt. Geen twijfel over mogelijk.” Ook al had hij hem niet zijn gave zien gebruiken, dat was misschien de ultieme bevestiging geweest. Hij keek even naar Rory die naast hem zat, en vond het lullig voor hem dat hij zijn vriend nog niet had gezien. “Ik heb Gabriel een telefoon toegestopt. Als we hem vanavond bellen, kan je Aaron misschien ook nog wel te spreken krijgen.”

    Rory
    Rory veerde op. ‘Dat zou mooi zijn, ja!’


    It's never gonna happen, Guys.

    ✓ Yrla - Romeo


    Yrla
    Opeens stond hij weer in het bos, helemaal alleen. Ergens had hij Romeo verwacht nog te zien, zijn belofte in zijn hoofd, maar de jongen was niet op komen dagen. Nou ja, ook best. Er brandde iets in zijn broekzak waar hij dolgraag naar wilde kijken, maar hier nog op de onmoetingsplek wilde hij geen aandacht besteden aan wat Nathaniel in zijn zak gestopt had. Het voelde zwaar en Yrla had een licht vermoeden, maar hoe ver had hij geen idee van.
          Hij liep rustig naar de rand van het bos, waar hij uiteindelijk toch zijn zakken inspecteerde. In de linkerzak zat een telefoon, eentje die hij gekregen had van Nathaniel. Zijn hart sprong een keer bij het idee dat hij een directe lijn had met zijn broer en dit keer zonder dat Zebediah er tussen zat. Ze konden zo prima contact houden met elkaar en misschien wel meer vertellen dan dat ze nu hadden kunnen doen onder Zebediahs neus. Nieuwsgierig wilde hij in het ding kijken, maar Nathaniel was vergeten hem de code te geven om te unlocken. Wel stond er een soort herinnering in beeld. Ik bel vanavond. 20.00 Yrla knikte. Dit was waarschijnlijk zijn beste informatiebron tot noch toe. Hij zou Jester straks wel vragen of hij erbij wilde zitten met het gesprek met zijn broer. Die kon alle informatie waarschijnlijk goed gebruiken.
          In zijn zak trilde zijn andere telefoon. Verrast keek Yrla erop, een bericht van Romeo.

    Ontmoet me op het sportveld. - R

    Natuurlijk. Hij had het al niets gevonden voor Romeo om eerst iets te beloven en daarna het af te laten weten. Yrla zuchtte even diep en sprintte toen toch maar naar het sportveld. Hij ging het niet nu af laten weten.
          ”Yrla! Goed je te zien. Hoe was de ontmoeting met je broer?” Romeo groette hem haast jolig. Hij zat daar gewoon open en bloot, op een van de bovenste tredes van de oude tribune. Yrla keek even alert om hem heen, klom daarna de tribunes op en plofte naast Romeo neer. De zwartharige jongen stak hem een biertje toe en verrast nam Yrla het aan. Ze klinkten het glas even tegen elkaar aan en Yrla ging lui achterover zitten, in een poging comfortabel over te komen tegenover Romeo. “Het was… vreemd,” antwoordde hij eerlijk. Yrla keek even op naar Romeo. “Hij herinnert zich overduidelijk iemand, terwijl ik alleen een gespierde bundel voor me ineens zie staan. Maar ja, verder weet ik niet echt hoe het te omschrijven.”
          Yrla voelde zich toch warm worden bij de herinnering aan het gesprek van net en aan het feit dat hij zijn broer voor hem was gekomen. “Hoeft ook niet. Ik kan het voelen.” Die woorden lieten zijn bui toch iets betrekken. Het was gek en naar dat iemand met je meevoelde, letterlijk.

    Romeo
    Romeo grinnikte door de plotselinge wissel in gevoelens. De jongen zou er wel aan wennen. Zebediah deed er op gegeven moment ook niet meer moeilijk over. Het gouden gevoel van warmte overheerste gelukkig en Romeo zette zijn eigen gave volledig open, gewoon om er even van mee te genieten. Er hing genoeg negativiteit in het kasteel, en Zebediah was zo oppervlakkig in gevoelens, dat het soms heerlijk was om juist iemand om je heen te hebben die veel voelde. En dat terwijl het normaal hem juist irriteerde.
          Er viel even een stilte tussen hen, waarin Romeo rustig laag na laag emoties van Yrla onderzocht. Hij moest zeker weten dat er niets was tussen hen, dat er niet ergens een verstopte haat schuilde, niet een gevoel dat Romeo tegenstond. Romeo vond echter niets bijzonders in die lagen emoties, behalve wat ongemak. Al kon dat ook veroorzaakt worden door de harde bank onder hun kont. Het was lastig om door het warme van die dag heen te worstelen, maar niets liet Romeo ook maar vermoeden dat Yrla hem een klootzak vond, wat de overgrote meerderheid van de Panthers wel deed.
          Ergens was Romeo bang geweest dat alles wat hij Yrla vertelde, doorgebriefd werd aan Jester. Nish had hen vast verteld dat Yrla aan hun kant stond. Maar misschien was Zebediah toch overtuigend genoeg geweest, waardoor Nish niets had durven vertellen. Yrla zijn opdracht was namelijk vlekkeloos gegaan. Er was niemand tussen gekomen, hij had geen bezoek gehad - die hij ergens wel verwacht had - en er waren twee naamlozen dood. En als er iets was waar Jester allergisch was, was dat voor de dood. Hij had vast de naamlozen willen redden als hij het had geweten.
          Romeo nam nog een slok van zijn bier. “Je weet nu dat ik mijn woord nakom,” begon hij, terwijl hij zijn ogen over het terrein liet glijden. “Ik heb nog een laatste opdracht voor je.”

    Yrla
    Daar was Yrla al bang voor geweest, maar hij vroeg zich af waarom Romeo benadrukte dat hij zijn woord nakwam. “Wat kan ik voor je doen?” vroeg hij met een knikje. Romeo nam nog een slok van zijn bier en liet even een stilte vallen.
          ”Kijk, Yrla. Laat ik even eerlijk tegen je zijn. Je hebt goed werk verricht, prima gedaan - wat vooral ik wilde. Maar wat je ook doet, Zebediah zal je nooit een voet buiten zijn kasteel of buiten de school laten zetten. En… je lijkt me nu niet het type dat geniet van heers en verdeel.” Yrla keek even verrast naar Romeo. Waar kwam dit vandaan? Wat was de passende reactie hierop? “Dus.. ik ben gewoon een persoon die jullie vuile werk doet?” vroeg hij donker. Denk aan iets waar je boos van wordt. Zijn gedachten gleden terug naar Dezi, een herinnering waarin het meisje hem verleidde, hem vertelde hoe slecht Nish wel niet voor hem was. Het hielp, het wekte lichtelijke woede op.
          ”Ho. Relax,” zei Romeo die het opving. “Het aanbod staat nog steeds. Als je deze opdracht voor me doet, breng ik je persoonlijk buiten de school, mag je met je broer en des noods zelfs nog Vienna meenemen als je dat wil. Gewoon lekker vertrekken en hoef je nooit meer om te kijken.” Er kwam een hoopvol gevoel in hem omhoog, waarvan hij het idee had dat Romeo dat veroorzaakte. Want hij had zelf geen idee waarom dat idee hem hoopvol zou maken.
          ”Maar als je deze opdracht tegen Zebediah verlult of als je faalt, dan zweer ik je dat ik Vienna en je broer op de meest pijnlijke manier ombreng.” Romeo zijn blik was verduisterd en Yrla voelde een glimp van angst in hem omhoog komen. “Deze opdracht blijft tussen ons, alleen dan kun je je vrijheid verdienen.”
          Yrla slikte een brok in zijn keel weg. Hij was wel heel benieuwd wat Romeo zou vragen van hem, iets wat Zebediah niet mocht weten. “Ik heb Zebediah op zijn best nodig, op zijn donkerst. Ik wil dat hij weer zijn oude verotte zelf wordt, en dat kan alleen als hij een ding mist.” Romeo leunde in zijn richting. “Ik wil dat je Fox vermoord en hem open en bloot dood ergens achterlaat.”

    Romeo
    Romeo wist dat hij een enorm risico hier mee liep. Maar hij had iemand met een motivatie, iemand die wat kon doen. Iemand die ook wist hoe hij iemand om zeep moest helpen. Maar sinds Fox was Zebediah nooit meer de oude geworden. En als hij zijn oude vriend terug wilde hebben, als hij wilde genieten van de school die gevallen was, dan moest hij dit doen. Voor zijn vriend. Het was beter zo.
          Want Romeo wist een ding zeker. Als de school gevallen was en Zebediah kon zijn greep krijgen op Fox, dan zou hij zonder pardon hem achter laten. Hun vriendschap betekende dan niets meer voor hem. Alsof ze nooit vrienden waren geweest, zou Zebediah hem bij het oud vuil neerzetten. Nooit of te nimmer zou Romeo nog een seconde Zebediah met Fox delen. En hoewel het pijn deed, wist Romeo diep van binnen dat de jongen Fox boven hem zou verkiezen. En hij zou alles ervoor doen dat te voorkomen.
          Zijn eigen woede overschaduwde de gevoelens van de jongen naast hem, waardoor het niet echt lekker lukte om Yrla te pijlen. De lange jongen naast hem knikte echter.
    “Hoe lang heb ik?,” antwoordde die alleen. Romeo kon een halve grijns niet langs zijn mond weerstaan. Hij wist dat Yrla hier de goede persoon voor was. De belofte van vrijheid was teveel. “Maximaal twee weken. Ik wil dat het gebeurd is voor de school valt.”
          Yrla zuchtte. “Je zorgt dat ik buiten de muren sta,” verzekerde hij nog eens bij Romeo. “Dat mijn broer en Vie veilig zijn.” Romeo knikte. Het was maar een klein iets wat hij kon doen voor Yrla, plus dan was zijn getuige van de dood van Fox heel ver weg. “Absoluut. Je hebt mijn woord.”


    It's never gonna happen, Guys.

    ✓ Yrla - Nish


    Yrla
    Yrla vond Nish waar hij hem had verwacht, waarschijnlijk ook in spanning. Bij het zien van zijn vriend sprong er een brede grijns op zijn gezicht. “Ik denk echt dat ie het is. Dat het mijn broer was.”

    Nish
    ‘Ah wat fijn zeg!’ Ondanks dat hij blij was dat zijn familie ver bij Zebediah vandaan was, voelde hij toch ook wel een flintertje jaloezie omdat Yrla zijn familie had mogen ontmoeten. ‘Hoe is hij?’

    Yrla

    “Best wel… Intimiderend?” zei hij met een zacht lachje. “Hij is echt best groot, en breed. En vol tattoo's.” Yrla liet zijn handen langs zijn armen glijden. “Maar hij was echt aardig. Hij heeft een telefoon in mijn broekzak gedaan, dus ik kan hem straks direct spreken zonder Zeb erbij.” Yrla grijnsde en liet de telefoon zien die Nathan hem toegespeeld had.

    Nish
    ‘Klinkt als een lekker jong,’ zei Nish en hij gaf Yrla plagerig een schouderduwtje. ‘En een slimme gast, met die telefoon. Dat is echt wel een goeie zet. Ik ben benieuwd wat-ie je te zeggen heeft als er niemand meeluistert’

    Yrla
    Yrla grijnsde. Daarna werd zijn blik serieuzer. “Ik denk dat ik Jes wil vragen om straks even mee te bellen, alle info die Nathan heeft kan misschien wel belangrijk zijn.” Yrla glimlachte kleintjes. “Wel zo handig als Jes het meteen weet en ik weet wel zeker dat hij liever zelf die vragen stelt.”
          Yrla keek even naar Nish naast hem. “Wil je… Wil je hem ook ontmoeten?”

    Nish
    ‘Ja, tuurlijk man! Ik ben fucking nieuwsgierig!’

    [ bericht aangepast op 26 mei 2024 - 18:06 ]


    It's never gonna happen, Guys.

    ✓ Vienna - Fox
    (Zondagmiddag)


    Vienna
    Nogal wanhopig klopte Vienna op de deur bij Fox. Ze had Yrla al proberen te bereiken, maar om een of andere reden kon ze hem niet te pakken krijgen. Ze was zelfs zo wanhopig geweest dat ze Nish gevraagd had waar hij was, maar de jongen (Antwoord?)
          En dus stond ze nu bij Fox aan de deur, het huilen zat haar hoog. “Fox?” vroeg ze gesmoord. Ze hoopte vooral dat hij open deed. Kris hoefde haar echt niet zo te zien en ze had gewoon Fox even nodig.

    Fox
    Fox was nog een beetje in een roes van het fantastisch feest – en de net zo fantastische afterparty met zijn verloofde – en opende na het aandoen van een boxer de deur. De stem klonk als die van Vienna, maar hij wist het niet zeker. Hij stond op het punt om een flauwe grap te maken, maar slikte die in toen hij Vienna’s wanhopige gezicht zag. Gelijk was het alsof hij onder een koude douche stapte. Er zal ook eens een week geen drama zijn hier op Experium. ‘Hé, wat is er gebeurd?’

    Vienna
    “Ik… ik” Vienna knipperde woest met haar ogen in een poging de dringende tranen weg te dwingen. “Ik kan Darian niet vinden. En hij reageert niet op mijn berichten.”

    Fox
    ‘Oké, rustig aan.’ Fox sloeg een arm om haar schouders en leidde haar de slaapkamer in, want huilen op de gang was ook weer zo wat. ‘Ben je dan al op zijn kamer geweest?’ Hij kon zich niet voorstellen dat Vienna zomaar het Rhino-house doorkruiste. En als ze dat wel vaker deed, dan waren die gasten haar nu vast op stang aan het jagen.

    Vienna
    Vienna schudde haar hoofd. Ze keek even snel om zich heen of Kris er was, maar tot haar opluchting was de jongen er niet. “Nee, Darian heeft liever niet dat ik er kom.” Schaamtevol veegde ze een vlugge traan van haar wangen af. Verdorie, die kak-tranen. Ze overdreef waarschijnlijk gewoon veel te erg. Dat zou Fox vast ook vinden. “We hadden afgesproken, maar hij kwam maar niet. En reageerde ook niet op zijn berichten. D-dat is gewoon niets voor hem.” Ze lachte even om zichzelf. “M-misschien is hij wel gewoon in slaap gevallen. M-maar met al die verdwijningen de laatste tijd...”
          Vienna voelde buikpijn opkomen. “Wil je.. wil je samen met mij gaan kijken?”

    Fox
    ‘Misschien hebben ze hem ergens opgesloten, voor de gein. Dat klinkt wel als Peter-humor.’ Fox liep naar zijn kast en schoot een paar kleren aan. ‘Ik kan ook alleen kijken?’ stelde hij voor. ‘Als dier, bedoel ik dan?’ Hij herinnerde zich nog in welke kamer de jongen sliep.

    Vienna
    Vienna aarzelde. Kon… Kon ze dit wel vragen van Fox? Ze wilde hem ook niet echt.. belasten met haar zorgen. Ze had dan ook getwijfeld of ze wel naar hem toe moest stappen. Het verschil was dat ze wanhopig was en hij haar laatst ook goed geholpen had met Fayr.
          Ook al had zijn advies totaal niets veranderd aan de situatie. Vienna voelde Fayr gewoon tussen haar vingers weg glippen. Met de dag werd haar beste vriendin killer, het gat tussen hen dieper. Elk gesprek dat ze ook maar aan knoopte, ook al was het om te vragen welk huiswerk ze moesten maken, werd vakkundig afgekapt, waardoor de meeste contact nog bestond uit goedemorgen en slaap lekker.
          Fayr was er ook nog maar heel weinig. Na schooltijd was ze nauwelijks te vinden en soms kwam ze laat terug naar hun kamer. Misschien wel om haar te ontwijken. In haar wanhoop had ze Fayr een keer proberen te volgen, om te zien wat ze nou dan deed, maar gek genoeg was Fayr er zelfs toen in geslaagd te ontsnappen..
          Vienna schudde haar hoofd los van haar beste vriendin, voor ze weer in dat gat van wanhoop getrokken werd. Nu Fersephone ook weg was, had ze geen idee naar wie ze moest gaan met haar zorgen. En het werd met de dag duidelijker dat ze zelf met geen mogelijkheid Fayr kon helpen, dat joeg haar alleen maar harder weg. Daarnaast de meesten vonden waarschijnlijk toch alleen maar dat ze zeurde, Fayr maakte dat in ieder geval wel heel duidelijk naar haar. “Ik.. Ik.. Als je dat geen probleem vindt,” zei ze haast verlegen.

    Fox
    ‘Nee joh, doe niet zo gek. Ik zou voor jou als slome naakstslak de hele school afzoeken als dat je ergens mee zou helpen.’ Hij gaf haar een knipoog.

    Vienna
    Vienna voelde haast opnieuw tranen uit haar ogen springen, maar dit keer doordat Fox zoiets liefs tegen haar zei. Iets wat ze stiekem even moest horen van iemand. Vienna knikte met een kleine glimlach en trok daarna Fox onhandig in een knuffel.
          Fox was er nog. En hij vond Darian vast. Het kwam vast goed….

    Fox
    Fox zette het raam open en veranderde in een vogel, waarna hij het raam uit sprong en naar de campus van de Rhino’s vloog. Daar bedacht hij dat hij eigenlijk niet wist welke kamer precies van Darian was. In de een trof hij Peter aan, in de andere Damon en de andere kamer was leeg. In elk geval geen Darian. Hij kroop door een spleet, veranderde terug – realiseerde zich dat hij alleen zijn boxershort droeg – en rommelde in het bureau om te zien of deze kamer inderdaad van Darian was. Hij vond een essay waar zijn naam inderdaad bovenstond en nam een kledingstuk van de stoel om de jongen te kunnen zoeken.

    Een halfuur later kwam hij terug in Vienna’s kamer. ‘Sorry,’ zei hij met neergeslagen ogen. ‘Ik heb ieder geurspoor gevolgd die ik kon vinden, maar hij is inderdaad verdwenen.’ Hij sloeg een arm om haar heen – hij wist maar al te goed hoe ze zich voelde. ‘Maar we weten waar hij is. We zullen hem terugkrijgen.’

    Vienna
    Vienna haar knieën begaven het, toen Fox met het nieuws kwam. Ze had het geweten. Haar onderbuikgevoel had gelijk gehad. Met grote ogen staarde ze voor zich uit, zichzelf wiegend. Het ongeloof vocht tegen de realiteit, waardoor ze totaal Fox laatste woorden miste. Hij was weg. Verdwenen. Weg. Echt weg…
          De enige persoon bij wie ze de laatste tijd zich echt thuis, echt veilig had gevoeld. Hij was er niet meer…

    Fox
    ‘Zal ik Zebediah bellen? Wie weet kan ik wat regelen…’

    Vienna
    Hij is weg.. HIj is weg. Vienna vocht tegen de opkomende tranen die ze voelde. Vaag hoorde ze Fox iets zeggen over Zebediah bellen. Ze wist niet zo goed waarom. Wie zei dat Darian daar was? Misschien… Misschien had de school hem wel weggestuurd. Of misschien was.. misschien was…
          Vienna schudde haar hoofd. Nee, nee dat kon niet. Darian kon zich prima verdedigen. Hij moest gewoon nog in leven zijn, er was vast niets geks aan de hand. En… en van die andere persoon hadden ze hem ook gevonden. “Denk.. denk je dat hij daar is?” vroeg ze zacht. Ze had geen idee wat Zebediah met Darian moest.

    Fox
    ‘Hij hield Kris vast om edelstenen te maken. Ongetwijfeld om iets groots te financieren. Nu hij weg is, is Darian eigenlijk de enige die die taak kan overnemen.’ Hij beet op zijn wang en keek haar schuldbewust aan. ‘Wat we hadden moeten inzien.’

    Vienna
    Ergens was het een prettig idee dat Darian in ieder geval nog leefde, ook al was dat bij Zebediah. Maar ze was nog niet helemaal overtuigd van die theorie. Rai hadden ze laatst in zijn bed vermoord gevonden. Wat als de andere Rhino’s hem nu wel zat waren geweest, of Zebediah hem juist gevaarlijk vond en hem weg had geruimd. Of misschien had de school hem juist wel nodig om die reden en hadden ze hem weggehaald. Had hij iets gedaan wat de regels had overtreden? Waren ze erachter gekomen dat Darian soms niet in het Rhino’s huis sliep, maar bij haar? Kwamen ze dan ook zo voor haar? Dat idee benauwde haar. Nee, nee. Fox had vast gelijk… M-maar dan moesten ze dat wel zeker weten.
          ”Hoe… hoe komen we daarachter dan dat hij daar is?”

    Fox
    ‘Waar denk je anders dat hij zou kunnen zijn?’ vroeg Fox voorzichtig.

    Vienna
    Vienna haalde haar schouders op. “M-misschien heeft de school hem laten verdwijnen?” zei ze kleintjes. “N-net als met Fersephone?”

    Fox
    ‘Maar Fersephone had een leraar gedood. Waarom zouden ze Darian willen weghalen? Volgens mij is hij de meest brave leerling die er is.’

    Vienna
    Vienna haalde haar schouders op. Ze hield op dit moment met alles rekening. De school was de laatste tijd tot alles in staat, dus waarom ook niet dit? Vienna zuchtte en opeens kwamen de eerste tranen los. Het enige wat ze wist, was dat haar vriend verdwenen was. Als zelfs Fox hem niet kon vinden hier…
          Vienna trok Fox even tegen zich aan voor een knuffel. Ze wist het allemaal niet. Ze wist het gewoon even niet. Wat ze nu moest doen, waar Darian was of iemand haar kon helpen met dit. Ze wist het gewoon niet.

    Fox
    Fox besloot straks inderdaad Zebediah te bellen, maar dat hield hij wel voor zich. Als hij meer zekerheid had, zou hij dat haar vertellen. Hij knuffelde Vienna terug.
          ‘Zullen we in elk geval Onyx en Jester op de hoogte stellen? Dan kunnen we op een plan broeden. En bij Nenya langsgaan? Die kon ons ook geruststellen over Fersephone.’

    Vienna
    Vienna schudde haar hoofd. Ze wilde helemaal niet langs Jester en Onyx. Hoewel de twee bewezen hadden dat ze wel te vertrouwen was, stond Vienna er nou niet om te springen om haar persoonlijke dingen met hen te delen. Als ze nou echt iets konden doen, dan zou ze bij hen langs gaan. Maar ook zij zouden nu vast niets kunnen. “Jester en Onyx kunnen ook niets doen. Vorige keer hadden ze Romeo als leverage, maar zij staan nu ook met lege handen. Ik wil eerst weten of hij echt daar is. Ik vraag Safira wel of ze me in contact kan brengen met Romeo of misschien kan zij het hem vragen.”
          Dan kon ze Romeo in ieder geval vermijden. Adam zijn waarschuwing klonk nog door in haar hoofd. “Oh! Ik kan Adam vragen of hij terug wil springen en Darian wil waarschuwen, dan is hij vannacht gewoon niet in het Rhino’s house.” Dat ze daar niet eerder aan gedacht had! Adam kon haar vast helpen! “Oh Fox. Je bent de beste! Sorry. Ik… kon gewoon even niet meer nadenken.” Ze drukte Fox een kus op zijn wang en draaide op haar hielen om, regelrecht naar de kamer van haar broertje. Vienna klopte haastig op hun deur, hopend dat ze op hun kamer waren.

    Fox
    Wat? Safira vragen om in contact te komen? Was ze gek geworden? Alsof die ging helpen! En hoezo had Safira contact met Romeo? Daar moest hij ook snel een hartig woordje met haar over spreken! Voor hij echter wat over die klootzak kon zeggen, ratelde Vienna alweer verder. Adam. – Ja, dat was een betere oplossing.

    Adam
    Adam had de deur geopend toen er op geklopt werd en glimlachte aarzelend naar Merrins zus. ‘Hé.’ Hij deed een stapje opzij, aangezien ze ongetwijfeld voor Merrin kwam.

    Vienna
    Vienna stapte langs Adam heen hun kamer in. Ze wachtte even tot hij de deur sloot en keek hem toen met een kleine glimlach aan. “Ik uhm… Ik heb je hulp nodig, als.. Als je dat niet erg vindt.” Vienna haalde een hand door haar haren heen. Ze was niet altijd even aardig geweest tegen Adam, maar de laatste tijd spraken ze iets meer met elkaar, vriendelijker. Dus dit kan vast.
          ”Uhm, jullie weten dat ik samen ben met Darian. Hij.. Hij is weg. Fox.. Kan hem nergens vinden op het terrein en ik hoopte.. Wel hoopte eigenlijk dat jij hem kon waarschuwen. Ik ben bang dat iemand hem meegenomen heeft.”

    Adam
    Adam aarzelde, want hij was niet voor niets heel voorzichtig met terugspringen. Nadat hij woensdag meerdere pogingen had gedaan om zijn afdelingsgenoten te helpen en dingen te fixen, voelde het echter ook niet eerlijk om Vienna dan niet te helpen.
          ‘Er kleven tegenwoordig wel veel risico’s aan,’ zei hij voorzichtig. ‘Wat niet betekent dat ik het niet wil doen, maar ik heb eigenlijk wel zo’n goed mogelijk beeld nodig van wat er gebeurd is. Denk je dat Zebediah erachter zit?’ Ten slotte was het wel zijn style om mensen uit hun bed te lichten.

    Vienna
    Vienna knikte. Ze hoorde vooral dat Adam haar wel wilde helpen, waardoor er een vonkje van hoop in haar begon te gloeien. “Fox denkt vooral dat Zebediah hem is komen halen, als vervanger van Kris. Maar ik kan er wel voor zorgen dat we het zeker weten dat hij daar is.” Een beetje onrustig stond ze op haar tenen te dansen, maar sloeg toen toch haar armen om Adam heen en trok hem in een knuffel. “Dankjewel,” fluisterde ze zacht. Het deed haar veel dat Adam haar wilde helpen, het liet haar voor even geloven dat het toch niet zo erg was allemaal, dat ze toch niet zo alleen was als ze die avond ervoor had gedacht.
          Vienna liet Adam vlug weer los. “Als ik andersom een keer iets voor jou kan doen, roep je maar.” Vienna glimlachte even naar de jongen en keek toen naar Merrin die aan de andere kant stond. Zijn gezicht stond zorgelijk. Vienna glimlachte bemoedigend, om ervan te verzekeren dat ze oké was. Merrin kopieerde haar glimlach maar halfslachtig.
          Vienna keek even heen en weer tussen de jongens. “Ik.. Laat jullie wel weer alleen. Ik zal zo snel mogelijk met de informatie komen die je nodig hebt.” Vienna knikte hen beiden even toe en verliet toen de kamer.

    Merrin
    Merrin wachtte even tot zijn zus weer buiten gehoorafstand was. Daarna keek hij even bezorgd naar zijn vriendje. “Weet je het zeker?” Vroeg hij de jongen zacht. Hij vond het enorm lief en nobel dat Adam zijn zus wilde helpen, maar ze zaten nu een a met een situatie hier. En hij kon niet anders dan zich zorgen maken om zijn vriend.

    Adam
    ‘Nee,’ gaf hij toe. ‘Maar ik kan het toch niet maken om haar te laten stikken? Ze zag er zo wanhopig uit. En het is je zus… Zij zou vast ook alles hebben gedaan wat in haar macht lag om mij terug te krijgen toen ik weg was, toch?’

    Merrin
    Merrin knikte. Vienna was er veel voor hem geweest in de afgelopen week dat Adam weg was. “Ze heeft het wel een paar keer gezegd dat ze het zo jammer vond dat ze niet kon helpen.”
          Merrin vond het super lief dat Adam zijn zus wilde helpen, maar hij wilde ook dat zijn vriendje veilig was. Hij stond op en liep naar Adam toe. “Het is echt heel lief dat je wilt helpen. Maar.. Ik wil jou niet ook weer kwijt raken. Dus uhm… Als je echt wil helpen… We.. We nemen wel extra voorzorgsmaatregelen of zoiets, zodat ik je snel weer terug héb,” zei hij met een glimlach in een poging Adam -maar misschien vooral zichzelf -gerust te stellen.

    Adam
    Adam knikte. ‘Ja – natuurlijk. Wil je weer mee? Of zal ik Onyx meenemen, zodat die ervoor kan zorgen dat de andere Adam… wordt afgekapt als hij erin slaagt om van plek te wisselen?’

    Merrin
    Merrin haalde met een blos op zijn wangen een hand door zijn haar. “Ik denk dat het beter is als je Onyx meeneemt. Die kan je vast beter helpen als hij terugkeert dan ik.” Zij hadden ook samen daarop geoefend, dus hij vertrouwde Onyx er wel op dat het goed zou komen.

    Adam
    ‘Oké, is goed. Dan doen we dat.’ Hij schonk zijn vriend een bemoedigende glimlach – hij had er wel vertrouwen in.

    [ bericht aangepast op 26 mei 2024 - 18:07 ]


    It's never gonna happen, Guys.

    ✓Vienna - Safira


    Vienna
    Adam kon helpen, zolang ze maar alle details van zijn verdwijning wist. Dat betekende dat ze moest weten hoe laat Darian ongeveer verdwenen was en/of het echt zo was dat hij nu bij Zebediah was of dat het toch de school was die hem had weggehaald.
          Vienna viste haar iNet uit haar zak. Haar laatste bericht met Darian was gisteren net na de lunch geweest, vlak voor Fox zijn vrijgezellenfeest. In die tussentijd kon Darian dus opgehaald zijn. Nu moest ze alleen nog weten of Fox gelijk had. Ze moest Romeo te spreken krijgen en hopen dat die de waarheid zou vertellen als ze hem naar Darian vroeg. Natuurlijk kon ze daar niet vanuit gaan, maar ze wilde in ieder geval het vragen.
          Ze klopte aan bij de slaapkamer van haar vriendin en zonder op een antwoord te wachten, liep ze naar binnen. “Saf, ik heb je hulp nodig,” denderde ze als een trein verder.

    Safira
    Safira keek op. ‘Sure. Wat wil je dat ik doe?’

    Vienna
    Vienna ging -toch wel ietwat nerveus - naast Safira zitten. “H-heb jij nog contact met Romeo op een of andere manier?” Vienna keek terug naar haar vingers. “Darian is weg en ik MOET gewoon weten of hij daar bij hun is.”

    Safira
    Safira trok haar wenkbrauwen op. ‘En jij vindt Romeo wel het behulpzame type die je een aai over je bol gaat geven en je gaat geruststellen? Vraag het dan Yrla. Ook een lul, maar niet eentje waar jij wat van te vrezen hebt. Destijds was-ie toch samen met Dezi Naamlozen aan het wegpesten om Zebediah een plezier te doen. Ze hebben vast nog steeds wel contact. Zebediah lijkt me niet het type dat losse eindjes wil.’ Instinctief voelde ze in elk geval aan dat er meer speelde tussen Zebediah en Yrla, al kon ze zich geen heldere herinneringen vormen.

    Vienna
    “Nee natuurlijk niet, maar…” Vienna voelde zich al chagrijnig worden bij het idee dat Safira haar idee meteen afkaatste zonder haar uit te horen, maar was zo verrast door de rest van het verhaal dat ze dat vergat. Yrla? Had Yrla contact met Zebediah? Dat kwam als een verrassing voor haar. Ze wist ook niet of ze het echt geloofde, maar ze kon het in ieder geval aan hem vragen.
          Vienna keek even peilend naar Safira, maar alleen bij de blik van Safira wist ze al dat het meisje niet eens zou proberen haar te helpen. Jammer…
    “Oké dan,” zei ze een beetje ongemakkelijk. Vienna kwam weer overeind. Stil zitten kon ze toch niet. Dan… Dan ging ze maar naar Yrla. En anders zocht ze zelf wel een manier om Romeo te spreken te krijgen. Ze moest dan misschien inderdaad alleen iets hebben, waardoor hij haar de informatie gaf die ze wilde hebben.

    Safira
    Het was duidelijk dat Vienna teleurgesteld had, maar wat moest ze dan doen? Vienna was toch niet dom? Al begreep ze heus wel dat ze zich wanhopig voelde. ‘Hou wel in je hoofd dat je een hoop weggeeft als je Romeo om hulp vraagt. Darian voelt geen pijn, dus je reikt hem dan wel een manier aan om hem pijn te kúnnen doen. Ik weet zeker dat ze op die manier ook Kris onder de duim hebben gehouden.’

    Vienna
    Vienna zuchtte. Daar had Safira een punt. “Ik wilde het eigenlijk ook niet zelf vragen. Het is.. Maar beter als ik uit Romeo zijn buurt blijf.” De waarschuwing van Adam sluimerde ergens achterin haar hoofd. Ze schudde haar hoofd. “Ik wil hem gewoon terug.”

    Safira
    ‘Ja, dat snap ik.’ Ze dacht na. Hoe kon ze haar vriendin helpen? Ze had echt geen idee en het frustreerde haar. ‘Ik kan wel doen alsof ik me bij hen wil aansluiten. Experium heeft me genoeg geflikt. En Romeo is arrogant genoeg om te geloven dat ik aan zijn voeten wil liggen nu we een keer geneukt hebben. Misschien kan ik op die manier wat uitvinden…

    Vienna
    “Zou je dat doen voor mij?” Vienna voelde opnieuw tranen langs haar ogen prikken, maar nu omdat ze zo geraakt werd door het gebaar van Safira. Na zo in de steek gelaten te zijn door Fayr raakte het haar diep van binnen dat Safira zoiets voor haar wilde doen.
          Vienna schudde haar hoofd. “Maar is dat niet te gevaarlijk?”

    Safira
    Safira haalde haar schouders op. ‘Die lul van een Zebediah heeft mijn beste vriend in een moordenaar veranderd. Als ik zijn plannen op de een of andere manier kan dwarsbomen, vind ik dat alleen maar mooi. Ze weten niet eens wat mijn gave is.’

    Vienna
    Vienna beet even op haar onderlip, maar kon zichzelf toen niet meer inhouden. Ze viel het meisje dankbaar om de schouders. “Dank je,” fluisterde ze zachtjes naar haar nieuwe vriendin.


    It's never gonna happen, Guys.

    ✓ Fox - Kris - Zebediah


    Fox
    ‘Darian is verdwenen,’ zei Fox toen Kris de kamer binnenkwam. Zijn haar was nog nat van het douchen en leek nog donkerder dan normaal.
          ‘Darian?’ Kris ging fronsend naast hem zitten. ‘Spreek je die nog weleens dan?’
          ‘Alleen als Fire vuurbestendige condooms nodig heeft.’ Hij grijnsde, maar de herinnering aan Vienna’s wanhoop liet de grijns algauw wegzakken. ‘Hij heeft wat met Vienna. Dus die is nu flink in paniek.’ Hij sloeg zijn blik neer. ‘En helaas weet ik maar al te goed hoe dat voelt.’
          Kris sloeg een arm om zijn middel en liet zijn hoofd tegen het zijne rusten. ‘Denk je dat Zebediah hem heeft?’
          ‘Ja. Zodat hij jouw plek kan innemen? Dat klinkt logisch, toch?’
          ‘Helaas wel.’
          Fox draaide zich wat meer naar Kris toe, zodat die zijn hoofd ophief. ‘Ik wil hem bellen om het hem te vragen.’
          Kris fronste. ‘En dan?’
          ‘Dan heeft Vienna in elk geval zekerheid dat hij daar is. En misschien… kan ik regelen dat ze elkaar in elk geval geregeld kunnen spreken ofzo.’
          Kris zuchtte. Het was duidelijk dat hij niet blij was met dat idee, al had Fox dat al wel geweten.
          ‘Het had voor mij zoveel verschil gemaakt, Kris,’ zei hij zacht. ‘Als ik af en toe met je had kunnen praten. Als ik had geweten dat je had geleefd.’ Er zat plotseling een brok in zijn keel die hij niet weggeslikt kreeg. ‘Misschien dat Zebediah toch nog steeds contact wil. En ik wil hem dan wel niet in levenden lijve zien… maar misschien dat hij ermee akkoord gaat dat zij met elkaar bellen, als hij net zo lang met mij mag bellen, ofzo.’ Hij haalde zijn schouders op en grijnsde een beetje scheef. ‘En we weten allemaal dat ik zo een uur vol lul.’

    Kris
    Kris grinnikte, voor hij een hand door Fox’ krullen haalde en hem kuste. Daarna keek hij hem aan. ‘Oké. Als je op die manier je vriendin kan helpen, moet je dat zeker doen. Maar beloof me dat je het bij telefoongesprekken houd – en dat je daarin ook je grenzen niet over gaat. En als je je toch gedwongen voelt om met hem af te spreken, wil ik erbij zijn.’
          En dan maak ik een eind aan zijn leven, zoals we woensdag al van plan waren.
          ‘Zal ik hier bellen?’ vroeg Fox.
          Kris aarzelde. ‘Het hoeft in elk geval niet op de speaker,’ bromde hij. Bij alleen de herinnering aan Zebediahs stem voelde hij zijn gave al roerig worden. Als hij eerlijk was, was hij sowieso bang voor wat het meeluisteren van een gesprek tussen Fox en Zebediah met hem zou doen. Maar hij wilde Fox hier ook in steunen.

    Fox
    Fox keek zijn vriend peilend aan. Zijn ogen flikkerden van groen, naar paars, naar zwart. Een duidelijk teken dat hij zich niet op zijn gemak voelde. Ergens geloofde Fox ook dat hij het prettiger zou vinden om met Zebediah te bellen als hij alleen was. Dan hoefde hij minder op zijn woorden te letten, niet bang te zijn dat hij bij Kris iets triggerde. Dan kan ik zeggen wat nodig is.
          Hij pakte Kris’ hand. ‘Ik wil je er niet in buitensluiten, dus ik laat de keuze aan jou. Maar ik vind het niet erg om alleen met Zebediah te bellen. Het is denk ik zelfs makkelijker. Dus als jij het te lastig vindt, hoef je het voor mij niet door te zetten.’
          Kris sloeg zijn blik neer en Fox besefte dat hij het vast moeilijk vond om te moeten toegeven dat hij iets lastig was. Dat hij het zwak van zichzelf vond.
          Hij gaf een kneepje in Kris’ hand. ‘Het heeft geen enkele zin om jezelf tot iets te dwingen wat je helemaal niet wilt. Niet als het verder niks oplevert.’
          Kris zuchtte zacht, nog steeds met neergeslagen ogen. Met zijn duim streek hij over de rug van Fox’ hand. ‘Oké,’ mompelde hij. ‘Als het voor jou geen meerwaarde heeft als ik er wel bij ben…’
          Fox aarzelde. Dat klonk ook weer zo hard, zelfs al was het misschien waar. ‘Het is gewoon… niet zo’n big deal meer voor me?’ Hij realiseerde zich dat hij lange tijd bang was geweest voor Zebediah, maar dat dat nu veranderd was. Ja, hij was echt wel op zijn hoede, maar hij was niet meer bang dat hij in zijn manipulaties trapte. ‘Hij heeft iets wat ik wil – informatie. Verder heeft hij geen enkele invloed meer op me. Niet sinds jij bij me terug bent.’ Er kwam een grijns om zijn lippen. ‘En als hij niet wil meewerken… Nou dan wil ik hem gewoon onder zijn neus wrijven dat je me ten huwelijk hebt gevraagd en dat ik niet kan wachten tot ik je man ben.’
          Dat liet Kris weer zijn hoofd weer opheffen. Zijn ogen glommen nu, maar niet meer van de onrust die er in flakkerde. Hij hief zijn hand, streelde met zijn vingers langs Fox kaak en bracht zijn gezicht dichterbij.
          De zoen die erop volgde, liet zijn tenen krullen en liet een explosie van vlinders los. Dat zou nooit, nóóit veranderen.

    Zebediah
    Zebediah verkeerde in een tevreden roes door hoe alles afgelopen nacht was verlopen. Precies zoals gepland. In tegenstelling tot op Experium, was er niemand die tegendraads was. Iedereen was blij met de bevrijding. Er was slechts één iemand die hem dwarszat en dat was Kassander. Hij was toch bang dat die eens een verkeerde gedachte opging. Zijn belofte nakomen ging ook al nauwelijks. Aanvankelijk had hij daar Adrasteia voor willen inzetten, maar de telepaat doorzag die vermomming natuurlijk meteen. Dan bleven er twee opties open: zijn belofte helemaal niet nakomen – wat hij waarschijnlijk niet zomaar zou pikken – hem uit de weg ruimen of hem dumpen. Als hij de tijdreiziger nog eens onder druk wilde zetten, was het zonde om zijn tweelingbroer nu al uit de weg te ruimen. Dan kon hij ze beter wél met elkaar in contact brengen en ervoor zorgen dat de jongen hem verder niet in de weg zou zitten. Door hem op Experium neer te zetten, of zo. Toonde hij ook gelijk een beetje goodwill, wie weet leverde dat nog een beetje medewerking op.
          Zijn telefoon ging af, fronsend pakte hij het toestel. Bij het zien van Fox’ naam, sloeg zijn hart een slag over. Hij haatte het, rukte zijn hart er het liefst meteen uit. Het sloeg nergens op dat iemand zoveel macht over hem had. En toch… Toch verlangde hij naar zijn stem, voelde hij de drang om te vertellen wat hij gisteren gedaan had, wilde hij Fox’ goedkeuring horen.
          Hoor jezelf eens man. Wat ben je walgelijk zwak.
          Hij drukte het gesprek weg.

    Fox
    Fox staarde naar zijn telefoon. Zebediah had hem weggedrukt. Dat hoefde niets te betekenen, misschien kwam de timing hem niet uit. Toch was hij ergens teleurgesteld, had hij gedacht dat hij toch enige invloed op Zebediah had. Maar hij zou het later nog wel eens proberen.

    [ bericht aangepast op 26 mei 2024 - 18:08 ]


    It's never gonna happen, Guys.

    ✓ Tijdsprong Adam Zondag 20 nov -> teruggesprongen naar vrijdag

    Adam
    Adam klopte aan bij de deur van Jester en Onyx. Vienna had helaas niet veel informatie kunnen geven, maar hij wilde de afstand tot de sprong zo kort mogelijk houden. Hij moest Darian gewoon een waarschuwing geven, ergens de vorige dag. Merrin en Vienna hadden niets tegen dat idee ingebracht, maar hij wilde ook graag de mening van Jester en Onyx. De laatste zou hij sowieso meevragen, maar hij hoorde ook graag wat Jester ervan vond.
          Jester riep dat hij binnen kon komen en hij stapte de kamer binnen.
          ‘Hé,’ zei hij een beetje opgelaten – want een moment als dit betekende meestal dat er wat aan de hand was. En dat was ook zo. ‘Eh… Darian is verdwenen. En zijn uh… vriendin heeft me gevraagd of ik hem kan waarschuwen. Waarschijnlijk heeft Zebediah hem.’ Hij keek Onyx aan. ‘En dat wil ik wel doen – maar alleen als jij meegaat. Voor het geval dat Gollum… je weet wel.’
          Onyx knikte langzaam. ‘Dat kan. Wie is die vriendin dan?’
          Adam haalde ongemakkelijk zijn schouders op. ‘Maakt dat uit?’
          Onyx wisselde een blik met Jester en leek te aarzelen of hij het daarbij wilde laten of niet.

    Jester
    ‘Een beetje,’ antwoordde Jester, die het niet kon helpen dat zijn brein meteen klaarstond met nieuwsgierige prikborden en post-its. Waarom wilde Adam niet vertellen wie ze was? Darian was de meest vanilla Rhino van het hele stel, daarmee gezien worden was heus het einde van de wereld niet. ‘Heeft ze je onder druk gezet?’
          Als het überhaupt een meid was.

    Adam
    Adam schudde zijn hoofd. ‘Nee hoor.’

    Jester
    Het was duidelijk dat Adam dat inderdaad meende, want de onzekere spanning in zijn houding verdween bij dat antwoord. ‘Voel je je goed genoeg om met Onyx te springen?’ vroeg Jester, die zich er maar bij neerlegde dat hij klonk als iedere stereotype moeder-hen. ‘Woensdag zag je er nogal tegenop, met Gollum.’

    Adam
    ‘Toen ging het wel alle keren goed, al is deze sprong wel iets groter.’ Hij beet op zijn lip. ‘Maar ik zal er toch doorheen moeten. Morgen hebben we weer gaveles, dan loop ik ook het risico dat de ander het weer overneemt. En nu is Onyx er in elk geval mee om hem dan gelijk weer te laten wisselen.’

    Jester
    Jester knikte. ‘Goed punt. Mijn zegen heb je. Maar… pas ook een beetje op, Adam. Dit is de tweede keer dat je gevraagd wordt iemand terug te halen die je eigenlijk niet kent en dat je het—albeit met wat reserveringen—meteen doet. Het is mooi dat je graag helpt, maar anders dan bij Merrin of Onyx verandert jouw gave the very fabric of reality. Dat is best heftig.
          ‘Dus… wees voorzichtig met hoe je hem gebruikt, en voor wie, want het is niet zomaar een gunst. Let erop dat als je veranderingen gaat aanbrengen, dat je weet wat die gaan inhouden en dat dat ook een door jou gewenste uitkomst is.’

    Onyx
    Onyx was het met zijn vriend eens. Het zat hem ook totaal niet lekker dat Adam zo vaag was over degene die dit aan hem gevraagd had. ‘Wie heeft het je gevraagd?’ vroeg hij nogmaals. ‘Je laat een hoop van mij afhangen. Zodra die Gollum van je het overneemt, ben ik degene die moet voorkomen dat hij weet-ik-veel wat gaat doen. Dus ja, deze keer ben jij niet de énige die verantwoordelijk is voor het verloop van de tijdlijn. Ik wil op z’n minst weten of het de moeite waard is. Of iemand je niet weer gewoon zit te fucken.’
    Adam slaakte een zucht. ‘Vienna,’ zei hij toen. ‘Darian is haar vriend. Ik geloof alleen dat ze het geheim wilden houden omdat… nou ja, zijn afdelingsgenoten niet de leuksten zijn.’

    Jester
    Jester’s wenkbrauwen schoten omhoog tot aan zijn haarlijn. Vienna was met Darian? Sinds wanneer? Hij wisselde een verbaasde blik uit met Onyx, maar wist verder commentaar voor zich te houden. Hij had maar een vaag beeld bij de Rhino—stil en teruggetrokken, en iemand die de kunst van zich-met-zijn-eigen-zaken-bemoeien heel goed in de vingers had.

    Onyx
    Onyx fronste ook. Hoe kenden die elkaar überhaupt? Hij vond Darian het type dat alleen zijn kamer uit kwam om te eten. Maar goed. Vienna dus. Geen wonder dat hij zijn toekomstige schoonzus wilde helpen.
    ‘Oké. Wat is het plan?’
    ‘Dat ik hem een briefje geef waarop ik uitleg wat we weten en dat hij naar Vienna toe kan komen voor een plan. Hoe korter we daar zijn, hoe beter. Misschien gewoon vroeg in de ochtend, als hij nog in zijn bed ligt?’
    Onyx knikte. ‘Klinkt wel safe. Slaapt-ie alleen?’
    ‘Volgens Vienna wel.’
    Onyx keek Jester kort aan. ‘Oké. Als we jouw evil twin onder de duim kunnen houden, klinkt het als een aardig plan.’

    Jester
    Hij knikte. ‘Je kan het briefje eventueel hier al schrijven en dan pas springen. Ik weet niet hoe Darian is op de vroege morgen, maar als Rhino-zijnde denk ik dat hij wel beducht is op mensen die hem in zijn slaap proberen te besluipen. Met een plakbandje op de deur kan je redelijk snel weer weg, zonder het risico onthoofd te worden door een geschrokken Fabricator.’

    Adam
    Adam klopte op zijn broekzak. ‘Vienna heeft dat al gedaan. Hopelijk herkent hij haar handschrift en neemt hij het daarmee serieuzer.’ Hij wenste dat hij haar óók mee had kunnen nemen, maar twee mensen durfde hij niet aan. Zeker nu niet. ‘Maar een plakbandje op de deur is een goed idee,’ zei hij met een flauw glimlachje.

    Jester
    ‘Ik zit vol goeie ideeën,’ beaamde Jester vol overtuiging. ‘Bovenste la van het bureau.’ Hij knikte over Adam’s schouder.

    AltAdam
    Adam had zich na het gesprek van woensdag braaf op de achtergrond gehouden, maar het plan van Jester en Onyx was gigantisch mislukt en daarna hadden ze totaal niet naar hem omgekeken. Echt niet dat hij ze een tweede keer ging vertrouwen, dus. Sterker nog: hij vreesde dat Jesters gave hem permanent naar de achtergrond kon duwen en dus wilde hij zo snel mogelijk van hem af. Eindelijk werd hem een kans in de schoot geworpen. De andere Adam zou een tijdsprong gaan maken. Samen met Onyx, die hem zou moeten temmen. Nou, echt niet.
          Hij zou weg zijn voor de oudere jongen het doorhad.
          Hij merkte dat de andere ziel zich klaarmaakte voor de sprong en zette zich schrap. Even werden ze een donker niets in gezogen. Zodra het licht terugkeerde, drong hij zich naar voren toe. Een vlaag van paniek walste over hem heen, maar dat was niet zíjn gevoel.
          Integendeel, triomf vulde zijn borstkas. Hij hief zijn handen – ja, hij had de controle weer. Hij liet Onyx los, schonk de jongen een donkere grijns en flitste naar het keukenblok bij de eetzaal. Hoewel de eetzaal nog niet in gebruik was na de instorting, lag er nog wel wat bestek. Hij vond een groot vleesmes en sprong ermee naar de kamer van Jester en Onyx.
          Ironisch was het, dat hij nu met een mes aan hún bed stond, terwijl zij hem gedwongen hadden om hetzelfde bij Fire te doen. Jester lag aan de buitenkant; hij zag enkel zijn krullen. Hij had zich tegen Onyx aan opgekruld, wat het lastig maakte om met één haal zijn hart te doorboren.
          Wat kan mij het ook schelen. Zijn leven was toch al naar de klote. Als er voor hem geen hoop meer was, dan zorgde hij er in elk geval voor dat de rest nooit meer last van deze twee klootzakken zou krijgen. Hij wierp zich boven op het stel en begon met het mes op hen in te hakken.

    Jester
    Een vlammende pijn sloeg alle lucht uit zijn longen, en Jesters ogen schoten open. Hij hapte naar adem—en werd beloond met een volgende dreun bij zijn schouder die brandde als zuur. Een donkere gestalte torende boven hem uit, en zelfs in het vage licht van de invallende ochtend flikkerde het lemmet van een mes.

    Onyx
    Ook Onyx werd wakker van een snijdende pijn in zijn schouder. Iets warms spatte in zijn gezicht en hij had maar één tel nodig om te beseffen dat Jester en hij aangevallen werden. Hij schoot overeind, wrong zich tussen hun aanvaller en Jester heen en wist de arm waarin een mes glom vast te grijpen en zichzelf over zijn vriend heen uit het bed te werken.
          Hun aanvaller viel op de grond en Onyx dook erboven op. In het vage schijnsel dat tussen de gordijnen doorkwam, zag hij de contouren van Adam. Dat voorkwam echter niet dat hij de jongen bij zijn haren greep en hem tegen de grond ramde zodat hij bewusteloos raakte. Vloekend kwam hij overeind en griste naar het nachtlampje, dat van de tafel afsleurde voor hij erin slaagde het aan te doen.
          Hij pakte het mes en draaide zich met een bonkend hart naar Jester toe. Hij probeerde de opkomende paniek te negeren en draaide zich naar zijn vriend. ‘Hoe erg is het?’

    Jester
    Nou, hij was niet dood, maar de scherpe pijn in zijn borstkas betekende ook niet per sé heel veel goeds. Jester probeerde genoeg lucht te verzamelen om iets geruststellends te kunnen antwoorden, maar meer dan een, ‘Ik— Leef.’ kreeg hij er niet echt uit. Warm bloed doordrenkte zijn zij en liep langs zijn nek de lakens in.
          Wat.. wat was er gebeurd?
          Onder Onyx, bij wie stroompjes bloed langs zijn armen naar beneden liep, lag Adam roerloos op de grond. Jester volgde de rode lijntjes omhoog naar een diepe snee op Onyx’ schouder, hoewel de jongen er momenteel weinig van leek te merken.
          Adam… had hen aangevallen? Jester vloekte in stilte en klemde zijn kaken krampachtig op elkaar terwijl hij opnieuw adem probeerde te halen, en hij kromp in elkaar bij de steek van vuur die volgde.
          Ergens in zijn hoofd, het deel dat niet in paniek was omdat ademen ineens niet meer ging, realiseerde hij zich dat ze Adam in slaap moesten spelen. En snel ook, voor de jongen bijkwam en wegflitste naar fuckshit nergens, om vervolgens met meer messen terug te komen.
          ‘Adam… eerst,’ wist hij uit te brengen, toen hij Onyx bezorgde blik ving.

    Onyx
    Onyx begreep waar zijn vriend op doelde, greep naar zijn mondharmonica die in de zak zat van de broek die over de stoel hing en speelde de jongen in slaap. Daarna richtte hij zich tot zijn vriend. ‘Oké, die blijft wel even onder zeil. Kom, naar Fayr.’

    Jester
    Met hulp van Onyx werkte Jester zich overeind, en ze stommelden richting de gang. Adam’s mes had Onyx bij zich, maar het voelde haast alsof het ding nog recht tussen Jesters ribben geramd zat. Ook Onyx siste toen ze de trap af gingen en hij zijn arm moest gebruiken om hun balans te bewaren.
          ‘Fayr, wij zijn het.’ Onyx bonsde op haar deur, en stapte daarna gewoon maar meteen naar binnen.
          Allebei de meiden zaten ondertussen rechtop in bed, Fayr op haar hoede en met een killere blik dan Jester zich ooit kon herinneren bij haar gezien te hebben. Of misschien ook wel—heel veel aandacht voor andere dingen dan overeind blijven en hard te proberen niet te stikken had hij niet echt.
          Iemand knipte het licht aan en Onyx en hij werden op een bed gedrukt.

    Onyx
    ‘Surprise,’ mompelde Onyx. ‘Er is iemand met een hakmes on the loose.’ Hij hief het mes.

    Fayr
    ‘Allemachtig.’ Fayr riep opnieuw haar gave naar haar vingers toe. Vers, helderrood bloed liep vanuit een diepe vleeswond in Onyx’ schouder in stroompjes naar beneden, en Jester zat er evengoed half onder.
          ‘Vienna, kan jij handdoeken pakken?’ vroeg ze over haar schouder, terwijl ze meteen Onyx’ rechterhand al naar zijn eigen schouder dirigeerde om de wond dicht te houden terwijl ze met Jester aan de slag ging. Te oordelen aan de manier waarop die naar adem snakte had het mes een long geraakt.
          Dit ging leuk worden.
          In ieder geval was Fersephone ver weg genoeg dat Fayr weinig mee zou krijgen van haar boosheid.
          Fayr draaide zich om en liep snel naar het gootsteenkastje waar de EHBO doos opgeruimd lag, en waar ze laatst ook de nieuwe kristallen hulpmiddelen van Kris had opgeborgen. Ze viste de lange groene naald eruit en keerde zich resoluut weer tot de twee jongens. Terwijl Vienna Onyx hielp om genoeg druk te houden op zijn schouder, duwde Fayr zonder veel uitleg Jester plat op zijn rug, telde zijn ribben en stak vervolgens de holle naald in zijn borst.
          Er klonk fel gesis, en met haar gave hield ze zorgvuldig bij wanneer Jester’s long zich weer gedroeg zoals de bedoeling was, en heelde vervolgens direct zoveel mogelijk van het acute probleem. Ze dichtte de vleeswonden op zijn schouder en zijn zij, hoewel ze erop lette niet meer te doen dan strikt noodzakelijk. Een bloedtransfusie kon altijd nog geregeld worden en nodeloos energie verbruiken had geen nut. In ieder geval klonk zijn ademhaling weer iets in de richting van normaal.
          Zodra ze ervan verzekerd was dat Jester het zo wel weer zou redden, wendde ze zich tot Onyx en deed hetzelfde voor hem. De geur van koper verspreidde zich door de kamer en tegen de tijd dat ze klaar was waren haar handen plakkerig van het bloed.
          ‘Eigenlijk moet je nog iemand sturen voor extra bloed uit de ziekenboeg,’ deelde ze de twee mee. ‘Of je moet Merrin lief aankijken, dat werkt ook. Drink de komende tijd goed water en eet koolhydraten en het liefst ook wat zout.’

    Onyx
    ‘Gaan we doen, mam,’ zei Onyx met een flauwe grijns. Hij kwam overeind en knipperde even toen het zwart voor zijn ogen werd. Al gauw trok het weer weg. ‘Sorry voor het verstoren van jullie nachtrust.'

    Jester
    Een lekker teken was het, wanneer het niet eens meer het raarste was wat er op een dag kon gebeuren als je dodelijk gewond de kamer van je afdelingsgenoten kwam binnenstrompelen. Een beetje onvast op zijn voeten zwaaide Jester naar de twee meiden en volgde zijn vriend de gang op.
          Zijn borst voelde beurs en schrijnend, en ondanks dat hij niet meer op het punt stond een bloederige dood te sterven, keek hij alsnog niet erg uit naar het vooruitzicht om straks de trap weer op te moeten.
          ‘Nou,’ merkte hij droogjes op. ‘Ik denk dat we vast kunnen stellen dat het probleem met Adam’s alter ego nog niet helemaal opgelost is.’

    Onyx
    Onyx zuchtte. ‘Nee. Zullen we even kijken daar? Wie weet wat die gek Merrin heeft aangedaan…’

    Jester
    Hij knikte. Ze werkten zich met enige moeite de treden op, langs verschillende poeltjes donker bloed dat ondertussen aan het indrogen was op het hout. Iets waar ze zich morgen maar weer zorgen over gingen maken, want nu hij eenmaal boven was ging Jester ook voor niets meer dan een noodgeval pas weer naar beneden.
          De deur naar Merrin’s kamer zat dicht, en ze wisselden een blik met elkaar uit. Jester reikte naar voren en klopte tegen het hout. ‘Merrin?’

    Merrin
    Het duurde even, voordat Merrin in de gaten had dat het kloppen wat hij hoorde niet in zijn droom voorkwam, maar werkelijk tegen de deur van zijn kamer gebeurde. Slaperig kwam hij overeind, zichzelf iets overeind houdend aan Adam die naast hem sliep. Welke idioot wekte hem op dit tijdstip?
          Zo voorzichtig mogelijk klom Merrin uit bed, waarbij hij per ongeluk met zijn tenen tegen de stoel aan stootte. En al vloekend alsnog probeerde zo stil bij de deur te komen. Alle slaap was direct verdwenen toen hij Jester en Onyx aan de andere kant van de deur zag staan, verzopen in het bloed. “Wow, wat is er met jullie gebeurd?”

    Jester
    ‘Neergestoken,’ antwoordde Jester vluchtig, terwijl hij Merrin inspecteerde op vergelijkbare verwondingen. De jongen zag er echter uit alsof hij pas twee tellen wakker was en iets van opluchting stroomde door Jester heen toen hij constateerde dat de jongen helemaal oké was. ‘Adam en zijn alter ego zijn geswitcht,’ legde hij uit. ‘Even checken of jij niet ook lag dood te bloeden. Maar,’ hij gebaarde vermoeid naar de jongen, ‘da’s dus niet. Mooi.’

    Merrin
    Merrin knipperde verbaasd met zijn ogen en keek even achterom naar het bed. Adam lag er nog steeds en Merrin had niet het gevoel dat zijn vriendje het afgelopen uur ook maar iets bewogen had, behalve dan dat hij zich omgedraaid had misschien.
          “Adam ligt gewoon naast mij in bed?” zei hij even niet begrijpend. Hij keek terug naar Jester en Onyx en het duurde even voor het puzzelstukje op zijn plek viel. Was de alternatieve Adam gesprongen? En waren er nu dan twee Adams? Merrin keek nog even over zijn schouder en kwam vlug de gang op. “Is.. de andere Adam hier nog?” vroeg hij nieuwsgierig.

    Jester
    Op ongeveer hetzelfde moment als Merrin realiseerde Jester zich wat er gebeurd was—en dat zei wat over ofwel zijn huidige staat van zijn, of de onverwachte reactiesnelheid van Merrin midden in de nacht.
          De Adam die hen had aangevallen kwam uit de toekomst. Ergens in de komende dagen zou er iets gebeuren waardoor Adam zou springen, en dan nam de ander het van hem over.
          Jester keek op naar Onyx. ‘Onze Adam komt uit de toekomst.’

    Onyx
    ‘Juist.’ Onyx trommelde met zijn vingers tegen de deurpost. ‘Nou, dan moeten we maar eens uitzoeken wat hij hier doet en hem terugsturen. Hij slaapt nu, dus ik zal het zwembadtrucje wel weer uithalen.’

    Merrin
    “Uhm.. Succes. Ik hou de andere Adam wel hier.” Hij wilde niet echt bij zijn als Onyx dat met Adam deed, ook al zou Merrin er vast niets van zien. Maar misschien was het ook niet goed als de andere Adam hem bij Onyx en Jester zag. Als hij bereid was zo ver te gaan… Tot noch toe had hij met de andere Adam het kunnen vinden, toch…?
          ”O-of hadden jullie me nog voor iets anders nodig?”

    Onyx
    ‘Nee…’ Hij keek even langs Merrin heen naar de slapende gestalte op het bed. ‘Maar dit probleem is wel wat urgenter geworden. We moeten er wel echt wat op gaan verzinnen.’

    Jester
    Jester knikte, en Onyx en hij namen afscheid van Merrin en liepen terug naar hun eigen kamer. Naast het bed lag Adam nog steeds uitgeteld op de grond, met een flinke buil op zijn voorhoofd.
          ‘Gaan we er nu wat aan doen of pas als we zijn bijgeslapen?’

    Onyx
    ‘Nou, het lijkt me goed als hij in elk geval weer snel naar zijn eigen tijd terugkeert, dan kan er niet nog meer misgaan.’ Hij zakte op zijn bed neer en creeërde een droom waar hij rustig op een opblaaskrokodil dobberde terwijl Adam in de verste verte geen streepje land kon zien. Een paar haaien erbij zorgden er al gauw voor dat hij in paniek raakte en de andere Adam het kon overnemen – tegen de tijd dat die bijna verzoop door de paniekaanval, verdween het water tot ze samen op het zand zaten.
          ‘Welkom terug,’ zei hij met een flauwe glimlach, waarna hij de droom beëindigde.
          Adam ging rechtop zitten en wreef over zijn achterhoofd. Met een blik vol onbegrip keek hij van Jester naar Onyx. ‘Wat… is er gebeurd?’
          ‘We vermoeden dat je terug in de tijd bent gereisd, je evil side het overnam en ons daarna geprobeerd heeft te vermoorden. Wij zijn inmiddels opgelapt – maar van je missie is vast nog niet veel terechtgekomen.’

    Adam
    Adam kneep zijn ogen tot spleetjes. Zelfs het schamele licht deed pijn aan zijn ogen. Hij begreep nog niet helemaal wat er gebeurd was. Waar was de Onyx die hij had meegenomen? Nog in de kamer van Darian?
          ‘Sorry,’ mompelde hij tegen het tweetal. Hij wilde niet denken aan wat er had kunnen gebeuren. ‘Zebediah komt Darian over een paar uur halen. Dat wilden we voorkomen door hem te waarschuwen. Maar Gollum… is me blijkbaar te snel af geweest.’

    Onyx
    Darian? Wat hadden ze nou weer met Darian te maken? Hij nam echter niet de moeite om het te vragen. Hij dacht niet dat Adam dit ondernomen zou hebben zonder het met hen te bespreken. ‘Nou, we zullen op scherp staan als je weer terug bent en je dark side het weer overneemt. Wanneer is de sprong?’

    [/b]Adam[/b]
    ’Zondagmiddag, rond een uur of vijf.’ Adam haalde zijn iNet tevoorschijn en zag dat Onyx op de kamer van Damon zat te wachten. ‘Nou. Tot later.’
          Het bleef toch gek, zulke sprongen. Hij teleporteerde naar de kamer van Darian, waar al een briefje hing. Hij vervang hem toch door die van Vienna en stuurde Onyx een berichtje terug dat hij op Darians kamer was.




    Een uur eerder: Tijdreizende-Onyx
    Onyx staarde verbluft voor zich uit. In een oogwenk was Adam verdwenen.
          ‘Ah, fúck,’ verzuchtte hij toen hij besefte dat zijn dark side hen te slim af was geweest. Wat zou hij gaan doen? Fox om hulp vragen? Hoe dan ook kon Onyx niet in de buurt van het Panther House komen. Adam had gezegd dat de grond eens was gaan trillen, toen hij te dicht bij zichzelf was gekomen. Straks tiefde Onyx hun hele House in een afgrond, ofzo. Nee, er zat niets anders op dan te wachten tot Adam weer bij zijn positieven kwam. Hij wierp een blik op de slapende gestalte van Darian, zond die nog even wat dieper in slaap en wilde het zich net gemakkelijk maken op het andere bed toen er een nare gedachte naar binnen sloop. Wat als Adam gewoon teruggaat naar zijn eigen tijdlijn en mij hier laat?
          Uiteindelijk kwam hij hem vast weer halen, maar dat kon uren duren. Dagen, misschien wel. Het had weinig zin als Darian zolang bewusteloos was, dus hij schreef alsnog een briefje voor die gast en besloot daarna maar een beroep te doen op broederlijke gastvrijheid. Hij tikte tegen Damons deur.

    Damon
    Ooit was er een tijd geweest dat men hem ‘s nachts gewoon met rust liet, en Damon wist niet precies zeker wat hij verkeerd gedaan had om dat te doen veranderen. Een tikje geïrriteerd duwde hij zich overeind, half-en-half in de verwachting dat de deur vanzelf open zou gaan en Zebediah zijn vrolijke kop weer om de hoek zou komen steken, maar dat was niet zo. Nee, hij mocht er ook nog eens zelf zijn bed voor uit.
          Wie de fuck had er om twee uur ‘s nachts zin in een theekransje met hem? Nish behoorde schaapjes te tellen in het Pantherhouse, Fayr zag hij inmiddels twee keer per dag maar nog nooit midden in de fucking nacht, en meer mensen hadden niet echt een reden om hun ziel en zaligheid te riskeren.
          Weinig geamuseerd trok hij de deur open. ‘Wat?’

    Onyx
    Onyx stapte naar binnen toen Damon wakker genoeg klonk om hem niet meteen naar de hel te slepen. ‘Ik weet om dit tijdstip geen betere plek om de tijd uit te zitten zolang ik niet mijn eigen kamer kan,’ verklaarde hij.

    Damon
    Fronsend keek Damon de Panther na toen hij zomaar verder naar binnen banjerde. ‘Je kan je eigen kamer niet in? Hoe is dit nu mijn probleem?’

    Onyx
    ‘Je hoeft er geen probleem van te maken. Ik ben weg voor het ochtend is.’
    Hoop ik. Hij liet zich op het lege bed vallen, pakte zijn iNet en stuurde Adam een berichtje waar hij was. Vroeg of laat kwam hij dat vast wel tegen.

    Damon
    Damon staarde de Panther een tikje overdonderd na. Sinds het halen van zijn naam had niemand meer zo’n toon tegen hem aangeslagen, en hij vroeg zich af of het het waard was weer eens duidelijk te maken waarom dat zo was.
          Tegelijkertijd had Onyx hem wel geholpen toen die keer… ah, verdomme.
          Knorrig duwde Damon de deur weer dicht en liep terug naar zijn eigen bed. Hij draaide zich op zijn rug en trok de dekens weer over zich heen, maar Onyx’ aanwezigheid leek de hele kamer wel te vullen. Uiteindelijk staarde Damon voornamelijk in stilte naar de muur voor hem en werd hij er met de minuut ongeduriger van.
          Met een zucht kwam hij weer overeind en knipte het licht aan. ‘Kan je schaken?’

    Onyx
    ‘Ja. Maar daar heb ik weinig zin in.’ Hij staarde naar het plafond. Om de een of andere reden beeldde hij zich daar glow-in-the-dark sterren in en hij vroeg zich opeens af of Damon vroeger bang in het donker was geweest. Misschien werd het tijd dat hij aan Jester vroeg of die zijn herinneringen wilde terughalen. ‘Zou je je herinneringen terug willen?’ vroeg hij zich af.

    Damon
    Ondanks Onyx’ antwoord trok Damon alsnog het bord tevoorschijn en zette het neer op het nachtkastje dat hij tussen hen in schoof. Het was een cheat, dat wist hij zelf ook wel. Een bekend format om op terug te vallen wanneer hij zich niet op zijn gemak voelde. Het maakte hem weinig uit; het werkte, en dat was het voornaamste.
          ‘Nee,’ antwoordde hij simpel, terwijl hij de stukken neer begon te zetten. ‘Wit of zwart?’

    Onyx
    ‘Roze.’

    Damon
    ‘Voel je vrij om je onderdak ergens anders te zoeken. Je krijgt wit.’ Damon zette de stukken op hun juiste plekken en draaide de witte kant naar Onyx toe. ‘Hier vertoeven betekent spelen.’

    Onyx
    ‘En anders laat je me weer mijn ergste herinneringen herbeleven?’ snoof Onyx.

    Damon
    Hij haalde zijn schouders op, weinig onder de indruk. ‘Ja.’

    Onyx
    ‘Fantastisch. Nou, leef je uit. Kijken of ik daarna een nachtmerrie kan verzinnen die je aan het janken krijgt. Echte bro-time.’ Hij vouwde zijn hand onder zijn hoofd, sloot zijn ogen en wachtte dan maar op die shit.

    Damon
    Damon liet een ongelovig lachje horen. ‘Ja, succes daarmee. Dag hoor.’ Hij liet zijn gave omhoogkomen en kwakte de bak met kou over de andere jongen heen. Ervaring had hem geleerd dat als je een dreigement maakte, je die beter ook uitvoerde en goed ook. En wat dan nog als de Panther in een ander leven zijn broer was geweest? Hier was dat niet zo, en Onyx werkte hem op de zenuwen. Damon viste het goud uit de lucht en liet het in een glazen bol verdwijnen, viste zijn iNet op aan de oplaadkabel en tikte een van zijn nieuwe playlists aan. Dan schaakte hij wel in zijn eentje.

    Onyx
    Ergens had hij het niet verwacht, dat de jongen het echt zou doen. De afgelopen week had hij bij zowel Vienna als Merrin geprobeerd informatie in te winnen hoe hij een beetje een band met zijn broertje kon krijgen – en wat die nu doodleuk deed, was hem teruggooien in zijn donkerste momenten.
          In zijn eentje, zittend aan de rand van het paarse meer, terwijl het bloed langs zijn polsen stroomde terwijl hij geloofde dat niemand hem zou kunnen redden. En net toen die herinnering zwart werd, keek hij recht in het doodbleke gezicht van Jester, dat kouder dan het koudste ijs was.
          Schreeuwend zat hij naast zijn vriend terwijl die zijn laatste adem uitblies.
          En toen, het moordende afscheid in zijn droomwereld…
          Toen de kou zich terugtrok, rolde hij zich op zijn zij en staarde naar de muur, te moe om ook maar te reageren op die klootzak die zich een paar meter verderop om zijn ellende zat te verkneukelen, zijn keel schor van het schreeuwen en zijn ogen dik van het huilen. Alles wat hij wilde was nu Jester zien, zichzelf ervan overtuigen dat hij er nog was – en dat kon niet eens.

    Damon
    Het was niet zijn bedoeling geweest om mee te kijken. Sterker nog, hij had expres wat mentale afstand gecreëerd om het te voorkomen en had zich in plaats daarvan weer op zijn spel gericht. Normaal was dat genoeg.
          Deze keer vervaagden de stukken voor zijn ogen en werd hij meegesleurd Onyx’ herinneringen in.
          De Panther zat aan de rand van een onbekend meer, zijn polsen opengereten van zijn handen tot aan zijn ellebogen. Donker bloed droop langs zijn vingers op de grond en een bevlekt mes lag naast hem op de oever.
          Geschrokken deinsde Damon achteruit en het beeld veranderde; bomen rezen op uit de grond en Onyx was niet meer alleen. Jester lag naast hem op de grond, bleek en doods. En Onyx schreeuwde, verloren en wanhopig en gebroken, en Damon kon zich niet herinneren ooit zo’n afschuwelijk geluid gehoord te hebben.
          Dit was niet— Hij probeerde zich los te maken uit de stroom van herinneringen, terug te landen in zichzelf om zijn gave weg te trekken. Hij had heus wel geweten dat Onyx niet de meest plezierige dingen had meegemaakt, maar dit niveau van ellende was nieuw.
          En onaangenaam.
          De scène veranderde weer, nu een besneeuwd landschap ergens ver, ver buiten Experium. De twee Panthers stonden niet ver bij hem vandaan, tranen op hun wangen.
          ‘Ik hou van je, Noah.’
          Onyx’ stem was schor van verdriet.
          Damon kneep zijn ogen dicht en rukte alle kou, alle pijn en alle shit waar hij maar grip op kon krijgen zo hard als hij kon weer naar zichzelf toe. De besneeuwde wereld flikkerde en verdween. Onder hem materialiseerde zijn bed weer, evenals de zachte muziek van zijn iNet.
          Wat. De. Fuck.
          De kamer leek nog na te echoën van Onyx’ geschreeuw. Damon staarde naar de deur, in tweestrijd. Heel ongebruikelijk was het niet, op hun afdeling. Maar hij hoefde Peter of Melissa nu ook echt niet te zien. Enigszins stijfjes kwam hij overeind en dwong zichzelf naar de deur, en draaide hem op slot.
          Onyx had zich naar de muur gekeerd en zei niets.
          Damon staarde naar hem, niet-wetend wat hij nu moest zeggen. Of doen. Zijn blik gleed van de Panther naar het schaakbord, en daarna naar de kast waar hij zijn goudvoorraad in bewaarde. Hij aarzelde.
          Uiteindelijk deed hij stilletjes de kastdeur open en pakte er een gloeiende bal uit voor hij zich weer op zijn eigen bed liet zakken. Hij verbond zijn koptelefoon met zijn muziek en drukte het volume omhoog, en terwijl de melodie begon liet hij voorzichtig het uiteinde van de gouden draad opwaaieren uit de kluwen, en stuurde die naar Onyx.
          Daarna wendde Damon zijn blik af van de Panther en richtte zich op zijn spel, en keek ook niet meer op. Hij wist niet precies wiens geluk het beste bij Onyx paste, maar dat van Jester, levend, enzo, moest er hopelijk in de buurt komen.

    Onyx
    Onyx voelde dat hij opwarmde, dat de herinneringen brokkelden en er een wattig gevoel in zijn hoofd kwam. Blijkbaar was Damon geschrokken van zijn herinneringen – of van zijn reactie erop. Onyx kwam overeind, wierp een blik naar de andere kant van de kamer en zag dat de jongen aan het schaken was. Hij kon de muziek door zijn koptelefoon heen horen en wist dat het geen zin had om wat te zeggen. Niet dat hij iets wíst te zeggen. Hij wierp een blik op zijn iNet. Hopelijk kwam Adam snel.
          Het duurde niet lang voordat zijn schermpje oprichtte. Damon zat nog steeds met zijn koptelefoon op en Onyx verliet maar gewoon de kamer, niet wetend wat hij verder moest zeggen.
          ’Nou, dat ging niet helemaal van een leien dakje,’ merkte Onyx op nadat hij hen had teruggebracht naar hun eigen tijdlijn en ze daar midden in de kamer van Onyx verschenen. Jester keek hem nogal verbouwereerd aan.
          ‘Nee,’ mompelde Adam. ‘Gollum heeft jullie geprobeerd te vermoorden.’
          Dat konden ze er ook nog wel bij hebben. Jester zag er gelukkig springlevend uit. ‘Is het gelukt? Is de Rhino er nog?’

    Jester
    ‘Ik heb geen tracker in dat jong, maar zover ik weet wel. We zagen hem nog met de lunch. Als in,’ Jester gebaarde naar zichzelf en Onyx, die niet dezelfde Onyx was als met wie hij eerder die dag Darian nog gespot had, ‘jij en ik. Soort van.’

    Onyx
    Onyx grijnsde tevreden naar Adam. ‘Nou, missie geslaagd, zo te horen. Zelfs al was het kantje boord.’
          Adam slaakte een zucht en sloeg zijn blik neer. ‘Ja… Na elke volgende gaveles mogen jullie wel op je hoede zijn.’ Hij beet op zijn wang en keek Jester aan. ‘Misschien kun je hem in een droom overtuigen dat jullie zijn vijanden niet zijn?’

    Jester
    ‘Dat lijkt me het beste, ja,’ antwoordde Jester. ‘En het is ook niet alsof het een leugen is. We zijn zijn vijanden niet, hij is alleen… nouja. Een beetje de onze.’ Hij blikte naar Onyx en hief een collegeblok. ‘Nu meteen maar doen? Ik ben voorbereid.’

    Onyx
    Onyx knikte. Hoe eerder, hoe beter. Hij gebaarde met zijn hoofd naar het bed zodat de andere twee zich daar te rusten zouden leggen en bracht hen daarna alle drie in slaap.
          ‘Lukt het je om de controle weg te geven?’ vroeg hij aan Adam, aangezien hij zijn vriend toch liever niet met trauma’s opzadelde om het te forceren.
          ‘Nee,’ mompelde Adam. ‘Hij voelt de bui al hangen, denk ik. Of misschien heeft hij het wel letterlijk gehoord.’ Hij keek Jester aan. ‘Kun je hem eigenlijk ook rechtstreeks aanspreken? Zijn… aanwezigheid voelen, of zo?’

    Jester
    ‘Soort van,’ knikte Jester. Hij ging tegenover Adam zitten en gebaarde de jongen hetzelfde te doen. Hij hief zijn kin en keek Adam aan, en beeldde zich in dat hij door het bruin heen de ander kon zien zitten. ‘We weten dat je er bent,’ begon hij koeltjes. ‘Je terugtrekken heeft geen zin. We krijgen je op de ene of op de andere manier toch wel tevoorschijn. Kom hier.’

    AltAdam
    Als Adam kon grommen, had hij dat gedaan. Hij wist dat Jester hem zou gaan straffen. Misschien had hij zelfs wel een manier bedacht waarop hij hem kon pijnigen - of zou hij dat bij Fox gaan doen. Die gedachte deed zijn hart verkrampen. Nee, ik kan hem niet weer verliezen. Hij kon maar beter meteen aan Jesters wensen toegeven en nam de controle over het lichaam dat hij met de andere Adam deelde over.
          ‘Nou, je hebt je zin,’ bromde hij.

    Jester
    ‘Gee, thanks.’ Jester leunde wat achterover. ‘En wat kijk je chagrijnig. Fleurt het neersteken van andere mensen je niet op?’

    Adam
    ‘Niet als ze het kunnen navertellen,’ snauwde hij. Fuck dit. Hij wilde naar buiten teleporteren, maar er gebeurde niks.

    Jester
    ‘We zitten in een droom van Onyx,’ deelde Jester behulpzaam mee, bij het zien van de groeiende frustratie op Adams gezicht. ‘Dus laat dat teleporteren maar zitten.’

    Adam
    ‘Fantastisch.’ Hij sloeg demonstratief zijn armen over elkaar. ‘Nou, wat willen jullie?’

    Jester
    ‘Momenteel? Ik ben gewoon fucking geïrriteerd. Wat hebben wij jou ooit aangedaan?’

    Adam
    Adam snoof minachtend. ‘Moet je horen wie het zegt. Alsof jullie ooit enige aanleiding hadden tot wat voor… gruwelijke dingen jullie ook deden.’

    Jester
    ‘Dat waren wij niet,’ viel Jester Adam in de rede. ‘Reden afgekeurd.’

    AltAdam
    ‘Jullie zijn net zo geschift.’

    Jester
    ‘Feitelijk gezien ben jíj geschift.’ Jester klakte met zijn tong. ‘In ieder geval, ik mis je bewijs.’

    AltAdam
    Adam klemde zijn kaken op elkaar. ‘Wat wil je nou van me?’

    Jester
    ‘Wat,’ vroeg Jester sarcastisch, ‘beginnen de duimschroeven tegen te vallen?’

    AltAdam
    ‘Ja.’ Hoe eerder dit gesprek klaar was, hoe beter.

    Jester
    ‘Jammer nou. Neergestoken worden viel mij best tegen, en ik heb er geen zin in dat Onyx en ik dat nog eens mee moeten maken. Je hebt een shit-leven achter de rug gehad in die andere tijdlijn. Kut voor je. Maar dat is niet wie wij hier zijn, en het is tijd dat je dat leert accepteren.’ Hij rechtte zijn rug en haalde zijn gave omhoog.
          ‘Wij zijn niet de mensen die je woede verdienen. Jouw Onyx is dood, jouw Jester is een complete realiteit bij je vandaan. Ze zijn niet hier; je kan hen niets doen. Wij twee zijn compleet andere mensen: ik ben Noah-Jester en hij,’ Jester wees naar zijn vriend, ‘is Roan-Onyx. We delen gezichten met de klootzakken die je het leven zuur hebben gemaakt, maar we zijn niet hetzelfde. Noah en Roan kunnen je helpen. Noah en Roan zijn oké.’

    AltAdam
    Onyx… Onyx en Jester waren er niet meer. Het drong nu pas echt tot hem door. Roan-Onyx en Noah-Jester leken gewoon heel erg op die twee andere Panthers. Het was… Het was alsof er een enorme last van zijn schouders viel. Hij was veilig hier. Fox was veilig.
          Hij boog zijn hoofd en voelde schaamte omhoogkomen. ‘Het spijt me.’ Zijn stem trilde. ‘Het is gewoon… sinds ze me dwongen om…’ Het lukte hem niet om uit zijn woorden te komen. De tranen prikten in zijn ogen en opeens voelde hij zich vreselijk alleen.

    Jester
    ‘Het is oké,’ zei Jester zachtjes. ‘Je hebt iets afschuwelijks meegemaakt. Het is niet jouw schuld.’ Hij keek over zijn schouder en gebaarde Onyx ook dichterbij. ‘We gaan er hier het beste van maken, oké? Met jou en onze Adam, samen.’

    AltAdam
    Adam wreef in zijn jeukende ogen en knikte. ‘Ja.’ Hij boog zijn hoofd. ‘Al weet ik niet hoe. Ik… ik hoor hier niet.’ En hoe verschrikkelijk de wereld ook was waar hij vandaan kwam – dat was wel waar zijn plek was. Hij voelde zich nu een indringer, een parasiet.

    Jester
    ‘Nee,’ zei Jester. ‘Maar ook dat is oké. We verzinnen er wel wat op. En tot die tijd kunnen jij en Adam misschien los van elkaar je eigen leven hebben? Na sprongen switchen jullie, maar zo ingewikkeld is dat nou ook weer niet. Een kwestie van even vragen met wie van de twee we praten en jullie twee die afspraken met elkaar maken. Je mag bestaan, Adam. We moeten alleen nog even uitpuzzelen hoe we dat het beste kunnen laten werken, toch?’

    AltAdam
    ‘Ja. Dus…’ Hij wilde vragen of hij dan nu zichzelf kon blijven, maar besefte dat Jester en Onyx daar weinig over te zeggen hadden. Hij richtte zich naar binnen en zocht contact met zijn andere zelf. ‘Adam? Ga je daarmee akkoord? Dat we een soort schema maken?’
          ‘Het was even stil. Ja, dat kan wel, denk ik. Kunnen we daar morgen mee beginnen? Ik… wil daar graag met Merrin over praten.’

          Adam gaf toe en hij gaf de ander de ruimte om het weer over te nemen.

    Adam
    ‘Bedankt,’ zei hij tegen Jester zodra hij zelf weer de controle had. ‘We zullen een… rooster maken.’ Als hij eerlijk was, zag hij er enorm tegenop – maar het was wel het meest eerlijk. En uiteindelijk was het zíjn schuld dat de andere Adam uit zijn tijdlijn was weggerukt.

    Jester
    Jester knikte. De wisseling tussen de twee jongens was vrij soepel gegaan en stiekem was hij toch best opgelucht dat de overtuiging aan leek te slaan. ‘Hoe voelt het nu tussen jullie? Wel redelijk oké?’
          De andere optie hadden Onyx en hij ook al doorgesproken; dat was een experiment met Onyx’ gave om de andere Adam mogelijk in slaap te spelen terwijl die van hun vervolgens gewoon verder kon met zijn leven. Het was alleen nog niet helemaal zeker of dat zou werken, dus hadden ze voor nu op de overtuiging ingezet. Maaya liet hen immers ook nog steeds met rust, dus wat de halfwaarde-tijd van zo’n overtuiging betrof zaten ze wel redelijk veilig.

    Adam
    ‘Ja… Beter dan het was, in ieder geval.’ Hij liet een opgeluchte zucht ontsnappen.
          Hij ving even Onyx’ blik, die wat sceptisch leek. Toch zei hij niks.
          ’Nou… Dan is voor nu alles oké, geloof ik. Jullie leven nog, Darian is gered… Hij haalde wat opgelaten een hand door zijn haar en werd zich bewust van zijn knorrende maag. ‘Zullen we dan zo naar de eetzaal gaan?’

    Onyx
    Onyx knikte en beëindigde de droom. Adam zei dat hij Merrin eerst zou gaan ophalen. Zodra hij de deur dichtdeed, keek hij zijn vriend peilend aan. ‘Dus… hoe gaat-ie? Voelt fucking raar dat jij vannacht bijna vermoord bent en ik me daar niks van herinner.’

    Jester
    ‘Zeg dat wel.’ Jester ging op de rand van hun bed zitten. ‘Het gaat, I guess? Ribben zijn nog wat beurs, maar Fayr doet voorzichtig met eventuele overbelasting van haar gave. Vrijdag heeft ze alleen het hoognodige hersteld. Nish en Yrla hebben gisteren wat bloed voor ons gejat en Fayr heeft vandaag mij weer wat geholpen, maar jou niet.’ Hij knikte naar Onyx’ schouder. ‘We vonden de kans redelijk dat zodra de tijdsprong ons inhaalde, jij weer oké zou kunnen zijn. Hoe is het met je arm?’

    Onyx
    ‘Mijn arm?’ Hij controleerde ze beide. ‘Niks. Blijkbaar bestaat de Onyx van de afgelopen twee dagen niet meer. Dat is… ook weird.’

    Jester
    Hij knikte. ‘Dat dachten we al. We hebben het er ook al over gehad of deze overtuiging een goede definitieve oplossing is of niet en of het eventueel mogelijk zou zijn om de ene Adam in slaap te spelen en de ander niet.’ Hij keek met een flauwe grijns naar zijn vriend op. ‘Vals hoor, om zo aan de blauwe plekken te ontsnappen. Valt me van je tegen.’

    Onyx
    Onyx trok zijn wenkbrauwen op en grijnsde. ‘Krijg je het extra warm van zo’n bad ass uiterlijk dan?’

    Jester
    ‘Misschien,’ zei Jester, ‘maar da’s geen uitdaging hoor.’ Hij grijnsde.

    Onyx
    ‘Hmm. Mooi. Zelfverminking is niet echt mijn ding.’ Hij leunde naar zijn vriend toe, liet zijn vingers door Jes’ krullen gaan en eiste een kus op.

    Jester
    Jester glimlachte en trok zijn vriend naar zich toe—en er klonk een droog kuchje vanuit de deuropening. Ze keken om, naar Adam en Merrin die bij de drempel stonden te wachten. Jester grijnsde, gaf Onyx nog een vlugge kus op zijn lippen en liet zich vervolgens overeind trekken om naar de eetzaal mee te lopen.

    [ bericht aangepast op 13 juli 2024 - 17:15 ]

    [ bericht aangepast door een moderator op 13 juli 2024 - 18:26 ]


    Every villain is a hero in his own mind.