[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

1 mei 2023 - 12:28 Halbrand is offline

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

help

27 juli 2023 - 11:34 Halbrand is offline

Halbrand 27865

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | mess hall (cyrille)}}

sorry if i looked interested.
i'm not.

Wyn had eigenlijk geen zin om te gaan jagen. Hij zag er het nut niet van in, had al veel te lang geen boog vastgehad en was eigenlijk nooit echt gemaakt om gefocust ergens op de loer te liggen om minutenlang naar een dier te staren om het dan te doden. Zijn focus was iets dat meestal getriggerd werd door adrenaline en die was meestal niet aanwezig bij een trage activiteit als jagen.
Wat was zijn plan eigenlijk geweest? Kamp Halfbloed weer binnen wandelen, even doen alsof hij er niemand kende en de dag daarna weer vertrekken? Hij draaide zijn hoofd even in de richting van de gebouwen, vroeg zich af of zijn staf daar nog ergens lag, of hij even zou kunnen binnenbreken in de kampshop om een slaapzak en wat geld te stelen zodat hij hier weg kon en naar een andere staat kon. En wat dan? Waar zou hij dan heen gaan? Zou hij hopen dat hij te voet tot in Arizona te wandelen waar hij ergens nog een vervreemde tante had wonen? Zou die hem binnen laten?
Maar Wyn wilde hier ook niet zijn - of toch niet blijven. Hij was het aan Milan verschuldigd om hem te vertellen waar hij heen ging, wat zijn (gebrek aan een) plan was, maar daarbuiten hoefde hij niemand anders te zien. Hazel niet, Augustus niet, Caolan al helemaal niet. Al zou het wel fijn zijn om Mart en Ivans gezichten even te bewerken voordat hij weer vertrok.
Ciri haalde haar schouders op. "Ik eet ook wat er op tafel ligt, maar ik geef de voorkeur aan mijn eigen vangsten," zei ze, waarop Wyn haar opnieuw aankeek en zijn beker op tafel neer zette. Ze zag er niet uit alsof ze zou ophouden met hem lastig te vallen. Wyn schudde even met zijn hoofd en sloeg zijn ogen ten hemel.
"Onnozelaar," mompelde hij.
"Ik heb Milan nog niet gezien vandaag, maar van wat ik begreep is er een meeting in het Grote Huis voor alle Head Counselors. Grote kans dat hij daar is," vervolgde Cyrille. Wyn fronste. Zoiets gebeurde enkel als er iets ernstigs aan de hand was. "En aangezien je daar dus even op mag wachten, kun je mooi eerst een rondje schieten mee doen." Het meisje knikte in de richting van het bos in de verte achter hen, draaide zich al om weg te lopen. Ze wierp een blik over haar schouder in Wyns richting. "Tenzij je niet durft, natuurlijk." Wyn keek nors terug, zijn ogen bijna lui, maar hij haalde zijn schouders op.
"Mag ik dan wel even een boog? Veel kan ik niet schieten met enkel mijn vuisten."
Hij ging Ciri voor naar de verzameling gebouwen ten zuiden van het paviljoen, dook even de wapenkamer binnen om te checken of hij er toevallig twee dolken kon vinden die gelijkaardig waren aan zijn oude set, maar er lagen enkel klassieke exemplaren die te groot waren voor wat hij zocht. Uiteindelijk vond hij ergens in een hoekje een versleten goddelijk bronzen jachtmes, dus stelde hij zichzelf daar maar tevreden mee.
"Wat is er trouwens aan de hand?" vroeg hij Ciri toen hij weer buiten kwam met het mes in de binnenzak van zijn sjofele regenjas. Hij knikte in de richting van het Grote Huis, dat niet ver bij hen vandaan stond. Zijn nieuwsgierigheid stuurde zijn voeten bijna die richting uit, maar hij hield zichzelf voor dat hij het niet belangrijk vond. Eén dag. Daarna was hij weer weg. Maakte niet uit wat er aan de hand was. "Geruzie om wie deze zomer op queeste mag?" Wyn maakte aanstalten om verder te lopen naar de boogschietbaan om er een boog op te pikken toen zijn blik op twee mensen voor het Grote Huis viel. De ene herkende hij als Maeve en de tweede... hij wilde zijn blik afwenden, want hij was er zeker van dat hij zich vergist had - maar de man draaide heel even zijn hoofd en hoewel zijn haar anders was en hij iets vreselijks met zijn snor gedaan had... Keaton had hem gevraagd naar Kamp Halfbloed, dus eigenlijk moest Wyn helemaal niet verbaasd zijn om hem hier te zien... Tenzij hij een tweelingbroer had. Maar toch... Zijn nieuwe begeleidingsadviseur had hem verteld dat Keaton onverwachts terug naar zijn familie in San Fransisco had moeten keren omwille van een sterfgeval. Wyn had er daarna eigenlijk niet meer bij stilgestaan dat het vreemd was dat de man zeven maanden verlof nam omwille van één sterfgeval. En nu stond hij (of zijn tweelingbroer, Wyn wist niet eens of Keaton broers had) hier. Had hij zijn haar gekleurd?
Wyn haalde een hand door zijn haar terwijl de man die griezelig veel op zijn oude begeleidingsadviseur leek samen met Maeve het Grote Huis binnen ging en keerde zich terug naar Ciri, die al wat verder op de zandweg in de richting van de boogschietbaan stond. Hij plooide zijn gezicht opnieuw in een neutrale uitdrukking in een poging om zijn verwarring te verbergen. "Sorry," zei hij. "Zei je iets?"

[ bericht aangepast op 27 juli 2023 - 11:37 ]

help

27 juli 2023 - 12:38 Armadillo is offline

Armadillo 9080

~ Don’t confuse my personality,
with my attitude.

My personality is who I am,
and my attitude depends
on who you are ~

~ Where focus goes
energy flows ~

DAYZE NAYOMI TYSON
19 — Daughter of Iris — Caolan

‘Bof jij even dat ik me daar toch helemaal niets van aatrek, sterker nog,’ sprak hij onheilspellend en Dayze zette zich schrap om werkelijk geplet te worden. Zijn armen sloegen om haar heen als een slang die zijn prooi op zijn plek probeerde te houden en ze voelde hoe haar lichaam in elkaar vouwde bij iedere spier die hij aanspande. Ze vroeg zich af hoe ze tot nu toe nog altijd levend uit zijn knuffels was gekomen – want man, hij was zich niet half bewust van zijn kracht. Ze perste haar lippen duidelijk niet geamuseerd op elkaar, trok één wenkbrauw op en schonk hem een dodelijke blik die als waarschuwing diende. Het is dat ik je maanden niet heb gezien, maar de volgende keer kom je hier niet mee weg trachtte Dayze over te brengen met haar blik.
’Ik geef je er zelfs een paar extra deze week.’ Sprak Caolan alvorens de grip om haar lichaam verdween en ze haar longen vol zoog met lucht. Ze maakte geen woorden vuil aan zijn opmerking – hij wist dondersgoed dat hij zich op glad ijs zou bevinden zou hij zijn woorden waar maken. Dayze liet niet snel mensen in haar aura komen en al helemaal niet als het ging om lichamelijk contact. Qua knuffels en genegenheid dan, ze had op de een of andere manier minder problemen met het spenderen van een nacht samen met iemand. Een verklaring daarvoor was waarschijnlijk het feit dat ze daarmee enkel haar lust stilde, vandaar dat ze van begin af aan duidelijk naar de desbetreffende mannen was geweest. Hoewel - het was al weer een tijdje geleden dat ze daadwerkelijk het bed met iemand had gedeeld.
’Maar ijdel, zeg je? Die deed eigenlijk ook wel een beetje zeer. Ik moet je helaas wel teleurstellen, het is niet omdat ik ijdel ben geworden dat ik besloten heb om ook mijn winterkleding mee naar het kamp te nemen. Ik ga niet meer terug naar huis na deze zomer. Er is. . . het is makkelijker als ik hier blijf vanaf nu.’ Caolan sprak de woorden nonchalanter uit dan ze van hem had verwacht, wat haar het gevoel gaf alsof dit niet was wat hij meteen bij haar neer had willen leggen en het daarom luchtiger over wilde brengen dan dat het daadwerkelijk was. Hij nam nog een laatste hijs van zijn sigaret alvorens hij het restant aan haar aanbood en wat Dayze op haar beurt gewillig aannam. Haar groene kijkers weken echter niet van zijn gezicht af en namen waar hoe zijn blik wat afwezig in de verte tuurde. Dit weerzien had ze toch anders bedacht.
Hoewel Dayze wist dat hij op alles behalve haar medelijden zat te wachten, kon ze zich niet bedwingen om haar tengere vingers over zijn bovenarm heen te vouwen en hier zacht in te knijpen. Haar hand was echter zo snel als dat het zijn lichaam had aangeraakt weer naar beneden gegleden. Ze schonk hem een bemoedigende glimlach en liet haar ogen nog even op zijn gezicht rusten. Dit klonk als een onderwerp voor een andere keer.
’Oh en trouwens,’ Caolan leek in een flits weer aanwezig te zijn, ‘helemaal nergens, nee. Dus nee, ik laat je inderdaad niet alleen meer douchen, zelfs daar kom je niet meer van me af, maar het is alvast goed om te weten dat je dat toch niets uitmaakt, hm.’
Dayze stootte een lachje uit alvorens ze haar hoofd schudde in ongeloof – al had ze deze omschakeling van hem kunnen verwachten. Het was immers niet veranderd in de afgelopen 3 jaar dat ze hun problemen verscholen onder grappen. Hun aanwezigheid was zonder woorden vaak al genoeg om dingen te verwerken en daarbij, voelde ze ondertussen haarfijn aan wanneer de ander zat te wachten op een goed gesprek. ‘Ik douche naakt hé, C.’ deelde ze hem mee met een speelse grijns, alvorens ze een hijs nam van de sigaret – die nu bijna haar vingertoppen begon te branden. Het einde was in zicht.
Ze sloot haar ogen terwijl de laatste nicotine resten zich een weg baande naar haar longen. Dayze opende haar ogen en gooide het restje asociaal op de grond om vervolgens haar rechtervoet op te tillen en het restje met haar slipper de grond in te duwen. Ze keek niet op of om, om te kijken of iemand haar gezien had. Dat was wel het laatste waar ze over in zat en daarbij, was iedereen die dit wat zou boeien toch in de meeting aanwezig.
De meeting
Wat zou er uit komen? Zouden ze enig idee hebben waar Alicia is?
Dayze schudde haar hoofd, pogend los te komen van deze gedachte. ‘Dus,’ Dayze deed geen moeite om de zucht die over haar lippen rolde te verbergen, ‘zullen we jou maar eens settelen?’. Ze positioneerde haar handdoek goed om haar nek en ging door haar knieën om vervolgens haar vingers rond een van de handvaten van zijn tas te vouwen. Oof. Die was iets zwaarder dan ze had verwacht. Desalniettemin wist ze de tas mee omhoog te nemen – het was te doen. Daarbij was zijn cabin niet ver van het sanitair gebouw af, dat moest ze wel overleven.
Ze stelde zich in op een protesterende Caolan vanaf het moment dat ze aanstalten had gemaakt om de tas te tillen en besloot zich hier niks van aan te trekken zou dit inderdaad het geval zijn. Vandaar dat ze al een paar passen nam in de richting van zijn tijdelijke verblijf – of nee, vanaf dat moment permanent. Dat zou betekenen dat hij hier álle roddels mee zou krijgen en ze de volgende zomers niet meer samen hoeven te sprokkelen naar de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Het zou betekenen dat hij nieuwe mensen eerder gaat ontmoeten dan zij en ze niet meer alle avonturen zullen delen. Nee – dat is geen zorg voor nu, Dayze.
’Kom je nog?’ riep ze zonder naar hem om te kijken en probeerde het piepende geluid van haar slippers te negeren. Ze zal hem straks wel inlichten over de meeting in het grote huis.

[ bericht aangepast op 27 juli 2023 - 12:41 ]

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

31 juli 2023 - 22:22 Saureus is online

Saureus 1959

Nicholas Aiden Woods
The Smith • Son of Hephaistos • 22 years old

Outfit | The Forge | With Diana

❝ I always liked to play
With fire.❞

❝Darling, I'm everybody's type.❞

Het is geen verrassing dat Diana altijd welkom is bij hem. Ook al begrijpt hij haar manier van denken niet, hij zal er altijd voor haar zijn. Hoe groot of klein het verdriet ook is, ze is altijd welkom. Nicholas weet niet precies waarom hij haar zó graag met een glimlach wil zien, maar er echt over nadenken doet hij ook niet. Het is nou eenmaal zo en daar kan hij niets aan veranderen. Hij heeft geaccepteerd dat hij zoveel om haar geeft, al is het allemaal vriendschappelijk natuurlijk. Althans, dat is wat hij zichzelf voorhoudt. Een tevreden gevoel nestelt zich dan ook in hem als hij erin slaagt haar te kalmeren. Het voelt goed om haar zo te zien.
“Geen uitgelopen mascararoetvegen meer?” vraagt de brunette, waarop hij zacht lachend zijn hoofd schudt. ‘Niet als je niet in de spiegel kijkt.’ Plagend wiebelt hij met zijn wenkbrauw voor hij er nog iets aan toevoegt. ‘Je hebt nog lichte zwarte vegen, maar het is nauwelijks te zien.’ Nog geen seconde denkt hij na over zijn shirt, daar ligt zijn prioriteit immers niet. Bovendien is dat niet veel zwarter geworden. Misschien was het gewoon niet de verstandigste keuze om een licht gekleurde blouse te dragen. Maar ja, maakt Nick ooit verstandige keuzes? Zodra het niet meer over wapens gaat, houdt zijn kennis op. Het is een wonder dat hij zijn quests overleeft, want echt nadenken doet hij daar niet. Hij volgt zijn gevoel en vertrouwt zijn eigen kunnen.
“Het is nooit te vroeg voor frietjes.” Nick trekt een wenkbrauw op als ze haar handen in haar zij plaatst. Een poging om minder schattig over te komen, al werkt het averechts. “Oké oké, misschien wel- maar niet om de volgende frietdate al te plannen,” geeft ze toe, waarop de jongen enkel zachtjes kan lachen, ondanks dat het eigenlijk helemaal niet grappig is. Iets in hem lijkt iedere keer weer geamuseerd door de reacties van Diana. Het maakt niet uit wat ze doet of hoe ze iets zegt, alles lijkt hem op de een of andere manier te raken. ‘We hebben eerst nog heel de zomer Indy, daarna kunnen we weer een frietdate plannen. Beloofd,’ verzekert hij haar met een charmante glimlach.
De plannen voor een volgende date parkeert hij ergens achterin zijn hoofd. Als hij dit zwaard weer in orde wil hebben, moet hij gefocust zijn. Al is hij lichtelijk afgeleid door de bril die steeds van haar neus schuift. De kleine beweging die ze maakt om hem weer goed te zetten, laat zijn blik steeds terug naar haar glijden. Wetend dat ze veilig achter hem staat, begint Nick aan de zware taak om het probleem van zijn halfbroertje op te lossen. Het lijkt wel of hij eeuwig met de hamer tegen het stuk staal staat te slaan, maar het wapen begint steeds rechter te trekken. De rondvliegende vonken laten een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Hier en daar branden er wat kleine gaten in zijn blouse, maar zijn huid blijft ongedeerd. Ondanks de hitte die van het zwaard afkomt, staat er geen druppeltje zweet op zijn voorhoofd. De enige warmte die hem lastig valt, komt van binnen. Al weet hij niet helemaal of het door hemzelf of door Diana komt. De manier waarop ze haar handen om de stof geklemd heeft, een houvast om over zijn schouder mee te kunnen kijken. Het doet wat met hem, maar het warme gevoel houdt hij veilig verborgen achter de friend zone.
Bijna schiet de hamer uit zijn handen als hij voelt hoe er aan zijn kledingstukken getrokken wordt. Hij weet niet wat Diana aan het doen is, maar even dacht hij dat zijn broek naar beneden werd getrokken. Niet dat het hem echt zou uitmaken, maar waarschijnlijk zou zijn beste maatje daar wat ongemakkelijk van worden. Zijn vermoedens worden bevestigd als hij haar reactie ziet op zijn ontblote torso.
Het gaat zo snel dat hij niet eens doorheeft dat er een stuk van zijn shirt wordt geschuurd. Pas als hij het stukje stof in haar handen ziet, verplaatst hij zijn ogen naar zijn borst. Kort haalt hij zijn schouders op voor hij de overblijfselen van zijn blouse uit begint te trekken.
“Oh Nick- Ik wilde niet-“
Glimlachend kijkt hij toe hoe ze steeds roder begint te worden. Wat is ze toch schattig als ze bloost. Snel schudt hij die gedachte weer van zich af. Nee Nick, foei. Ze is gewoon een vriendin. Niet meer, en niet minder.
‘Zeg, als je me zo graag shirtless wilt zien, mag je het ook gewoon vragen,’ grijnst hij haar plagend toe, waarbij er een zachte gniffel uit zijn mond ontsnapt. Net voordat hij er nog een schepje bovenop wil doen, stopt hij zichzelf. Haar bezorgde blik laat hij de grijns van zijn gezicht verdwijnen. Hij wil haar ook niet martelen hiermee, een ongelukje kan gebeuren.
“Ik koop je een nieuwe ! zonder eh scheuren en vegen en mascarapellen en nouuuu-“ Gelijk schudt de smid zijn hoofd, dat gaat absoluut niet gebeuren. ‘Geen zorgen, deze blouse had toch niet zo veel potentie meer. Bovendien vond ik de kleur niet helemaal bij me passen.’ Hij legt zijn vieze blouse op de werkbank, die neemt hij later wel weer mee naar zijn kamer. Al weet hij nog niet precies wat hij ermee gaat doen, waarschijnlijk belandt ie toch in de vuilnisbak.
Onbewust spant hij zijn borstspieren aan, die verlicht worden door het nog gloeiende metaal. ‘Oh-’ Snel draait hij zich om als hij het rode licht in zijn ooghoeken ziet flikkeren. Snel plaatst hij zijn hand op het wapen, om de warmte te onttrekken. Met alle onhandige ambachtsmannen -en Diana- die hier rondlopen, is het niet zo verstandig om het te laten gloeien. Straks verbrand ~~Diana~~ iemand zich nog.

4 aug 2023 - 13:01 Kobyla is offline

Kobyla 19250

Hytham Argyris

21 ✼ Nemesis ✼ At the infirmary ✼ With Hazel

Hazel’s gedrag maakte hem alleen maar meer ongerust. Eerst maakt hij haar wakker uit een levendige nachtmerrie en nu geeft ze toe zich zorgen te maken om Alicia, terwijl er naar zijn weten niets aan de hand zou moeten zijn. Er was dus duidelijk wel wat aan de hand en hij haatte dat dit in zijn afwezigheid was gebeurd, waardoor hij zo onwetend terugkwam op kamp. Als er al één ding mis was, dan zou het hem weinig verbazen als er nog meer aan de hand was en nu vreesde hij ervoor.
‘Alicia is… weg,’ legde Hazel uit, waarop Hytham zijn wenkbrauwen bedachtzaam samentrok. Nee, dit was absoluut niet goed, maar ook waar hij voor vreesde na Hazel’s eerdere woorden. ‘Het is 3 dagen geleden gebeurd. Ik was met haar gaan schilderen en daarna hadden we nog samen afgesproken, maar ze is nooit meer gekomen,’ legde ze vervolgens uit, duidelijk van slag door de gebeurtenissen. ‘Er is nu een head counselor meeting in het grote huis, hopelijk komen ze met een plan om haar te helpen.’
Hytham knikte bedachtzaam. Hopelijk zouden de Head Counselors wat erop kunnen vinden, al wist hij ook wel uit verhalen van Sayah dat dit waarschijnlijk samen zou gaan met een hoop onzinnige discussies. ‘Ze verzinnen vast wel wat, daar vertrouw ik op,’ probeerde hij Hazel gerust te stellen. ‘Ze zullen wel een zoektocht op moeten zetten. Ik weet dat sommige Head Counsellors hiervoor zullen vechten.’ Zijn zus daarbij meegeteld. Dat verklaarde ook waarom hij haar nog niet gezien had, die zat dus vast in een meeting. Hopelijk zou hij haar daarna kunnen opzoeken. Als Hazel hem liet gaan.
Eerst tijd om verder te vertellen over de queeste en hoe alles mis was gegaan. Het was een klein wonder dat ze er alle drie levend uit waren gekomen. Hytham wist dat hij daarvoor Blue te danken had. Als hij ieder ander had gekozen als derde lid, waren ze nu waarschijnlijk alle drie visvoer geweest, een gedachte die hem de rillingen gaf.
‘Je had dit niet kunnen zien aankomen, Hytham, het is niet jouw schuld,’ bracht Hazel tegen zijn woorden in. Al deed het weinig voor zijn schuldgevoel. ‘Bovendien had de rest het ook niet gezien. Zoiets kan nou eenmaal gebeuren en gelukkig is het goed afgelopen.’ Het was maar net goed gelopen en dat kwam dus alleen omdat hij slim was geweest bij het kiezen van Blue.
‘Nee, ik had niet overmoedig moeten zijn,’ bracht hij er weer tegenin. ‘Hoewel het een queeste voor mijn moeder was, haar invloed zal altijd over me blijven hangen. We hadden te veel geluk, ik nam het aan als vanzelfsprekend. Ik vrees dat de Kraken haar wraak was hiervoor.’ Ondertussen voelde hij hoe Hazel nu haar hand op zijn arm legde. Verwonderd keek hij toe naar het licht dat uit haar hand kwam schijnen. Al veranderde dit gauw naar afschuw zodra hij zag hoe Hazels aderen donker kleurden. Zijn pijn verdween even, maar het was duidelijk dat Hazel dit opnam.
‘Haze,’ bracht hij uit en hij wilde zijn arm wegtrekken van zijn hand om het te stoppen, maar op dat moment deed ze het zelf al. Ze zag er vermoeid uit, alsof het beetje wegnemen van pijn haar heel veel moeite had gekost. ‘Het is goed zo. Ik voel me oké genoeg,’ stelde hij haar gerust. De rest van zijn lichaam deed nog steeds pijn, maar daar ging hij haar niet mee lastig vallen.
Eenmaal Hazel terug was met de spullen om de splinters eruit te halen, legde ze uit dat ze maar verder niet meer ging helen. Geen wonder na wat er net gebeurd was en hij nam het haar dan ook absoluut niet kwalijk. Juist na wat er net gebeurd was, had hij liever dat ze maar verder hem traditioneel zou helen. Geen enge magie meer.
‘Bedankt,’ zegt Hazel nog. Hytham begreep haar op dit soort momenten niet. Waarom zou ze hem bedanken voor iets vanzelfsprekends? Ieder die eiste dat ze verder zou gaan met haar magie, was een eersteklas eikel. Of echt absoluut blind en doof. Voor hem was het overduidelijk dat Hazel momenteel leed onder het gebruik van haar magie en hij wilde niet verantwoordelijk zijn voor meer lijden.
Hij maakte een grapje over dat hij een stekelvarken was en gelukkig deed het Hazel lachen. Het was zachtjes, maar het was goed om haar te horen lachen. ‘Het moet wel echt een rotklus zijn,’ merkte hij nog op, terwijl ze bezig was. Het voelde op een manier goed om langzaamaan ontdaan te worden van alle splinters, al bracht het wel een hoop pijn met zich mee. Maar dit was goede pijn, hij wist dat hij zich er uiteindelijk beter door zou gaan voelen.
‘Ik ben blij dat jij degene bent die me helpt,’ vertrouwde hij haar toe toen ze bijna klaar was. ‘Het voelt veel fijner dan iemand die alleen maar plichtsgetrouw alle splinters eruit zou trekken en verder niets om mee geeft.’ Hij vond het belangrijk om nog gezegd te hebben hoe zeer hij haar waardeerde.

[ bericht aangepast op 4 aug 2023 - 13:02 ]

4 aug 2023 - 20:24 Syaoran is offline

Syaoran 12961

There's no heroes or villains in this place, just shadows that dance in my headspace
Leaving nothing but phantoms in their wake

Maeve O'Dowd

20 ✦ Nyx ✦ Somewhere at the Camp ✦ With ~~Blue, Hytham & Hazel~~ —> Neil

I ”Hmm,” klonk het peinzend vanuit Neil nadat Maeve hem op plagende wijze gevraagd had of dat dit, het zijn van een excuus, nu hetgeen is dat ze voor hem was. Met een arm om haar middel heen gewikkeld trok hij de brunette dichter tegen zich aan. “Je bent nooit een excuus, Maeve,” fluisterde Neil vervolgens, waarna hij een kus van haar stal. Maeve humde, genoot van het korte moment, tevens blij dat ze eindelijk weer terug is. “Je bent gewoon de reden dat ik te laat ben.” Een plagende knipoog volgde, tezamen met een brede grijns. Maeve wist dat ze nooit een excuus voor hem zou worden, maar desalniettemin stak ze ook niet onder stoelen of banken dat de bevestiging daarvan fijn was om te horen. Plagend vroeg ze Neil dan ook wie nu nu wie ondersteunde, dit allemaal onder het mom van de ‘vloek van de oude man’.
”Brutaal,” reageerde Neil streng. “Beetje respect voor je ouderen, anders mag je zelf lopen.” Maeve pruilde, gespeeld en onderwijl ze op zoete wijze hier en daar nog wat tegenstribbelde (haar tanden knarsten toen haar ribben protesteerden), liep ze uiteindelijk gedwee mee naar buiten. Ze was blij om weer terug te zijn, maar er was overduidelijk veel dat gemist had. “Vertel me meer, alsjeblieft?” vroeg Maeve ondertussen aan Neil. Met zijn vrije hand woelde de man een keer door zijn krullen heel, welke langzaamaan droog werden onder de warme zon, alvorens hij de donkere schone aan zijn arm een schuine blik toe wierp.
”Ene Alicia, dochter van Iris. Ze is nu al 3 dagen vermist, Argus heeft haar niet meteen zien vertrekken en haar vriendinnen zijn erg van streek,” beantwoordde hij de vraag. “Rachel vermoedt dat het iets met haar profetie te maken zou kunnen hebben. Chiron lijkt het ook vrij serieus te nemen.” Lichtjes haalde Neil zijn schouders een keer op. “We kunnen maar pogen een oplossing te vinden natuurlijk.”
Maeve humde, dronk de informatie dat Neil haar gaf zo goed als kon en kneep haar ogen lichtjes een keer samen. “Wat is die profetie? En wat vind jij er van? Maak je je druk om andere?” vroeg ze vervolgens. Bij het zien van de naderende trap kreunde ze een keer. Ook al was ze volledig genezen in haar verwondingen, de pijn was nog lang niet volledig verdwenen. En de trap zag plots een heel stuk ingewikkelder uit dan de keren dat ze er moeiteloos op en af gerend was. “Rustig aan,” fluisterde Neil, wie al lang en breed in de gaten had dat ze deze hoge drempel niet zo gemakkelijk als altijd over ging.
”Dankjewel,” mompelde Maeve terug toen ze de houten traptreden overwonnen had en de veranda wist te bereiken. Een warm gevoel trok door haar lichaam heen toen Neil vlug nog een kusje op haar oor wist te drukken en Maeve moest de verleiding weerstaan om hem niet alsnog tegen haar aan te drukken voor een veel gepassioneerde kus. In de paar seconden die ze zo samen stonden snoof ze zijn geur dan ook op, dronk ze de warmte die hij haar schonk en stapte vervolgens samen met Neil het Grote Huis binnen. Maeve raakte zijn ruwe wang met haar vingertoppen aan, alvorens ze de gepaste houding aannam voor een kamplid en activiteitenleider.
Eenmaal binnen aangekomen merkte Maeve al vrij snel op dat niet iedereen aanwezig was en hoewel ze blij was Izzy te zien, stak Sayah’s aanwezigheid er met kop en nek bovenuit. Maeve zag hoe Sayah’s ogen zich vergrootte zich en haar lippen weken vaneen, klaar om iets te zeggen toen ze Nyx’s dochter binnen zag komen. Strompelend weliswaar, ondanks dat ze haar rug krachtig recht wist te houden. “Hytham,” fluisterde Sayah geluidloos, een woordje dat Maeve moeiteloos op wist te vangen omdat hij altijd de eerste was naar wie ze vroeg. Maeve glimlachte, knikte subtiel een keer naar buiten ten teken dat hij vlakbij was. Zodra Maeve op een stoel zat, ze een kort knikje naar Chiron maakte ten teken dat ze weer terug was en de quest geslaagd was, golfde de uitputting door haar lichaam heen. Het was Neil’s zachte aanraking, zijn vingers die met een paar lange plukken van haar donkere lokken speelde, zonder opgemerkt te worden, die er voor zorgde dat Maeve de kalmte wist te bewaren — evenals de rust die ze nu nodig had.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

6 aug 2023 - 17:23 Saureus is online

Saureus 1959

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 19 years old

Outfit, Hair| Ziekenboeg -> cabin 7| With Hytham -> alone

❝ Look at the sun,
It's so pretty in the morning.❞

❝ Who did this to you? I need to find you.❞

Op de een of andere manier heeft Hazel weinig vertrouwen in de meeting. Er is namelijk niemand aanwezig die écht om Alicia geeft. Ze hoopt maar dat ze de verdwijning serieus nemen en een zoektocht starten. Al acht ze de kans daarop klein.
‘Ze verzinnen vast wel wat, daar vertrouw ik op,’ probeert Hytham haar gerust te stellen, maar het werkt niet. Natuurlijk zegt hij zoiets, zijn tweelingzus is aanwezig en daar vertrouwt hij op. Maar zij doet dat niet. Eerst zien dan geloven.
‘Ze zullen wel een zoektocht op moeten zetten. 'Ik weet dat sommige Head Counsellors hiervoor zullen vechten,’ vervolgt hij, waarop ze haar schouders wat ophaalt. ‘Ik hoop het maar.’
Terwijl Hytham opnieuw tegen haar ingaat, vervolgt ze de verzorging van zijn wonden. Nu is hij op z’n minst wat afgeleid, waardoor hij er minder last van zal hebben.
‘Nee, ik had niet overmoedig moeten zijn. Hoewel het een queeste voor mijn moeder was, haar invloed zal altijd over me blijven hangen. We hadden te veel geluk, ik nam het aan als vanzelfsprekend. Ik vrees dat de Kraken haar wraak was hiervoor.’
Doordat ze volledig gefocust is op haar werk, hoort ze niet helemaal wat hij allemaal zegt. ‘Ik denk niet dat je moeder zoiets zou doen,’ brengt ze tegen hem in. ‘Wat is geweest, is geweest. Je kunt er nu toch geen verandering meer in brengen, dus probeer je er niet al te druk over te maken.’
Met het wegnemen van zijn pijn hoopt ze hem te helpen, maar hij lijkt geen hulp meer te willen aannemen. ‘Het is goed zo. Ik voel me oké genoeg.’ Langzaam knikt ze, de pijn die hij heeft negerend. Ze kan het voelen onder haar vingertoppen, maar laat ditmaal niet toe. Ze kan niet nog meer pijn op zich nemen
‘Het moet wel echt een rotklus zijn,’ merkt hij op, terwijl ze druk bezig is met het verwijderen van alle splinters. ’Nee hoor, ik doe dit soort dingen dagelijks. Het is zo’n beetje mijn werk hier,’ zegt ze schouderophalend. Ze haalt misschien niet iedere dag splinters uit een arm, maar ze is wel dagelijks bezig met het verzorgen van de meest vreemde wonden. Sommige halfbloeden krijgen de raarste dingen voor elkaar.
‘Ik ben blij dat jij degene bent die me helpt.’ Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht, het is altijd fijn als iemand complimentjes geeft. ‘Het voelt veel fijner dan iemand die alleen maar plichtsgetrouw alle splinters eruit zou trekken en verder niets om mee geeft.’ Zachtjes lacht ze op zijn opmerking. ‘Ik ben blij dat ik kan helpen,’ geeft ze toe. Ze maakt de laatste wondjes schoon en bedekt het vervolgens met een verbandje. ‘Zo, dat is geregeld. Nu veel rust houden en voorlopig geen quest meer,’ vertelt ze hem streng terwijl ze overeind komt om wat ambrosia te halen. ‘En vergeet niet-.’ Ze stopt haar zin als haar blik naar buiten glijdt.
Buiten loopt iemand die verdacht veel op Wyn lijkt. Al twijfelt ze of hij het wel is. Zijn haar is namelijk een heel stuk korter en vandaag is zijn verjaardag. Hij heeft vast wat beters te doen op zo’n speciale dag. Bovendien kan hij hier niet zijn, waarom zou hij terugkeren naar CHB zonder iets tegen haar te zeggen? Ze schudt de gedachten van zich af, waarna er een zacht spottend lachje over haar lippen rolt. ‘Ik ben echt toe aan wat slaap, want ik dacht dat ik Wyn zag.’
Hazel haalt een blokje ambrosia uit de kast en geeft die aan Hytham. ‘No way dat hij hier is toch? Dan had hij vast wel wat gezegd. Toch?’ Hoe langer ze erover nadenkt, hoe meer ze begint te twijfelen. Twee jaar lang heeft hij niets van zich laten horen, dus waarom zou hij nu ineens contact met haar op willen nemen? Het schuldgevoel kruipt weer omhoog en haar mondhoeken vallen naar beneden. Op dat moment komt Sayah binnenlopen. ‘Oh… Ik laat jullie wel alleen,’ zegt ze vluchtig. ‘Doe voorzichtig en rust goed uit.’ Nadat ze dat heeft verteld, loopt ze de ziekenboeg uit. Het is tijd voor een heel lang dutje.

7 aug 2023 - 12:13 Halbrand is offline

Halbrand 27865

PEACE CANNOT BE KEPT
BY FORCE. IT CAN
ONLY BE ACHIEVED
BY UNDERSTANDING.

• KATARINA MADDEN •
Daughter of Ares | 17 | The sky (Aldara)

Kat glimlachte toen Aldara haar bedankte. Ze kon zich geen leven zonder de dochter van Athena inbeelden, wist niet eens wanneer ze elkaar eigenlijk voor het eerst hadden leren kennen. Aldara was ooit enkel een internetvriendin met een gelijkaardige jeugd, gelijkaardige levensvragen. Kat vroeg zich af wanneer ze meer geworden was; was het toen ze aangevallen werd door monsters en Kat enkel maar kon toekijken terwijl Petra, Milan en Maeve haar leven redden? Of was het later gebeurd? Ze wist het niet zo goed. Ze wist alleen dat ze eigenlijk liefst van al gewoon de hele dag in de lucht zou willen blijven met haar beste vriendin, maar ze had een les te geven. Kat wierp even een blik op haar horloge en staarde toen naar de grond, waar het Grote Huis in zicht kwam. Ze herkende een piepkleine Neil en een piepkleine Maeve, die op hem steunde. Kat wist niet of dat betekende of de queeste goed of slecht was afgelopen.
"Trouwens, briljant prachtmens," begon Aldara plots. Kat keek weer op. "Daar ben ik niet alleen in. Ook jij bent fantastisch, Kat. Ik ben blij hier samen met jou te zijn."
Kat rolde met haar ogen om enigszins te verbergen dat ze bloosde. "Waar hoop je te komen met die vleierij?" vroeg ze, quasi-spottend, haar wenkbrauw opgetrokken. Ze keek even weer naar beneden. Neil en Maeve waren verdwenen, maar ze zag twee andere kleine figuurtjes bij de wapenschuur en niet veel later Hazel het Grote Huis verlaten.
"Maeve, Blue en Hytham moeten terug zijn," mompelde Kat, waarna ze haar keel schraapte. "Ik zou zo eigenlijk les moeten geven, maar daar heb ik vandaag helemaal geen zin in. Hoe kwaad schat je dat Chiron op me zou zijn als ik mijn taken negeer? De Demeterkinderen kunnen het toch even best alleen aan, nee?" Het was bijna alsof ze het tegen zichzelf zei in plaats van tegen Aldara. Kat ging met haar onderarmen in de manen van haar pegasus liggen en zuchtte. De hengst brieste op hetzelfde moment, alsof hij ook geen zin had om kleine kindjes op zijn rug te nemen die alleen maar aan zijn manen zouden trekken. Arme diertjes. Ze werden goed verzorgd, kregen veel liefde, maar enthousiaste twaalfjarigen waren ook niet per se Kats favoriete gezelschap.

[ bericht aangepast op 7 aug 2023 - 12:14 ]

help

7 aug 2023 - 15:30 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Love could be labled poison and we'd drink it anyways.

Cyrille Eathon

21 ✦ Eros ✦ Somewhere at the Camp ✦ With Caerwyn

Aan zijn uitdrukking kon Cyrille al zien dat gaan jagen niet iets was dat nu hoog op zijn lijstje stond, dat hij er eigenlijk zelfs helemaal geen zin in had, maar daar had de brunette geen boodschap aan. Op haar eigen subtiele manier loodste ze de jongen met haar mee, waar ze in de diepte van zijn blik kon zien dat hij ergens vastberaden was om niet te lang rond te blijven hangen — of dat nu hier in CHB algemeen was, of gewoon puur het punt waar hij nu was. Als hij niet mee ging, dan dwong Cyrille hem niet.
”Onnozelaar,” mompelde Caerwyn tussen haar woorden door en toen ze hem vertelde nog altijd haar eigen vangsten boven dat van andere de stellen. Cyrille was een geboren jarig en los van de lichamelijke geneugten was het tevens een van de weinige dingen die haar liefde echt had weten te vangen. Zonder haar boog zou Cyrille pas echt doodongelukkig zijn. Na Caerwyn dan ook verteld te hebben waar zijn broer zich bevond begon Cyrille te lopen, ze zag vanzelf wel of hij volgde of niet.
”Mag ik dan wel even een boog? Veel kan ik niet schieten met enkel mijn vuisten.”
Ongezien trokken Cyrille’s mondhoeken iets omhoog, vormde ze een minuscule glimlach die net zo snel weer verdwenen was als toen hij verscheen en was ze niet teleurgesteld in het feit dat ze, ondanks de lange maanden waarin ze de jongen niet meer gezien had, Caerwyn nog steeds goed kende. “Een boog zou wel handig zijn, ja. "Tenzij je een paar vogels uit de lucht wilt stoten, maar dat is geen gemakkelijke opgave, kan ik je verzekeren.” Terwijl Caerwyn dan ook de wapenkamer in dook, liet Cyrille haar blik een keer rond glijden. Het was rustig op het kamp, veel te rustig misschien en de brunette kreeg er maar geen vinger op gelegd met wat er precies gaande was. Te veel geroezemoes de laatste tijd en nog altijd geen concrete feiten.
”Wat is er trouwens aan de hand?” vroeg Caerwyn, zodra hij weer naar buiten kwam. Cyrille leunde tegen het muurtje van het gebouw aan, drukte haar lichaam er vanaf zodra de jongen tevoorschijn kwam en keek kort toe hoe hij zijn spullen bij elkaar gesprokkeld had. “Geruzie om wie deze op queeste mag?” Een ‘humpf’ geluidje verliet Cyrille’s mond en ze schudde losjes een keer met haar hoofd. Was het maar geruzie geweest om zoiets iets simpels nu als een queeste waar iedereen naar toe wilde. De vermissing van één van de kampleden was net een tandje erger, zo niet veel belangrijker dan dat.
”Alicia is vermist. De dochter van Iris,” reageerde Cyrille uiteindelijk, terwijl ze nog een vlugge blik over haar schouder heen wierp, alvorens ze de pas er in zetten. “Ze is een paar dagen weg nu en niemand weet hoe of wat.” Met haar boog over haar schouder gedrapeerd, een koker vol pijlen op haar rug gebonden, liep Cyrille vooruit. Nu ze de vermissing ter sprake had gebracht trok het haar weer terug haar eigen hoofd in, waar ze begon te zoeken naar dingen die ze misschien gemist kon hebben. “Het is vreemd en er zit een luchtje aan, maar dat is mijn mening,” mompelde ze vervolgens, waarna ze een zijdelingse blik op Caerwyn wierp. Ze kon net de verwarring op zijn gezicht zien, die hij al gauw weer verschool onder een neutrale gloed. Cyrille volgde zijn blik, maar kon niet goed herleiden wat het was waarom hij zo gekeken had.
”Sorry,” klonk het vervolgens. “Zei je iets?”
Cyrille fronste haar wenkbrauwen, keek toe hoe Neil een strompelende Maeve het gebouw in hielp en blikte weer terug naar Caerwyn. “Alleen maar dat er iemand vermist is. Verder alles goed me je?” kaatste de brunette terug, haar hoofd een klein stukje gekanteld als ze Caerwyn weer in haar opneemt. “Deze kant op.” Met een subtiel knikje gebaarde ze vervolgens met haar hoofd in welke richting ze moest lopen, waarop Cyrille weer vooruit keek en verderging.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

7 aug 2023 - 21:18 Syaoran is offline

Syaoran 12961

What's the matter — afraid of temptation?

Caolan Doyle

20 ✦ Hecate ✦ At the Camp ✦ With Dayze.

Caolan wist dat hij zich een heel klein beetje op glad ijs bevond toen hij Dayze in zijn armen trok voor een stevige knuffel. Hij had haar gemist, ontzettend, maar die woorden zou hij nooit zomaar hardop uitspreken en dus daarom deed hij het maar op deze manier. Ook al trok de roodharige zich terug van zijn knuffels en omhelzingen, ergens wist Caolan dat als ze het echt niet toestond hij er al lang en breed iets van gemerkt zou hebben — of gevoeld, wellicht. Uiteindelijk liet hij zijn beste vriendin dan ook weer los, staarde hij geveinsd in de verte toen hij aangaf niet meer naar huis te gaan na de zomervakantie. Caolan wilde het er nu niet over hebben, of het gespreksonderwerp op zijn problemen en worstelingen leggen. Niet nu hij net terug was en Dayze gevonden had, die het overduidelijk ook niet makkelijk leek te hebben.
”Ik douche naakt hé, C,” grijnsde Dayze toen Caolan aangaf vanaf nu zelfs met haar mee te gaan terwijl ze besloot te gaan douchen. Met een schuine blik, zijn ogen vervuld met een nonchalance die alleen hij bezat, keek hij naar de roodharige. “Ik zou teleurgesteld zijn als je dat niet deed,” plaagde hij haar vervolgens. En toch, toch probeerde Caolan geen beeld te vormen van een douchesessie met Dayze waarin ze ogenschijnlijk naakt zou zijn. Om te voorkomen dat de illusie dan ook in gedachten omhoog kwam schudde Caolan grijnzend een keer met zijn hoofd.
”Dus,” bracht Dayze uit, zuchtend. “zullen we jou maar eens settelen?”
Caolan wilde instemmen, knikkend of met een paar woorden, maar nog voor hij ook maar iets had kunnen zeggen besloot Dayze gelijk aan de slag te gaan. “Dayze, ik wil niet dat je —” begon hij, maar de roodharige schone was hem al voor. De sigaret had ze weggegooid, de restant uitgetrapt met haar piepende slipper, waarna haar slanke vingers zich rond een van de handvatten vouwden. Moest hij zeggen dat er in die tas vermoedelijk een paar sportspullen zaten? Aan de uitdrukking op haar gelaat kon Caolan zien dat de tas zwaarder was dan ze verwacht had, maar in plaats van het ding weer in het zand te laten ploffen, zette ze stug door. “Waarom laat je mij nou die tas niet gewoon tillen?”
Dayze reageerde niet. In plaats daarvan liep ze met de voor haar net iets te zware tas kalmpjes in de richting van de cabin waar Caolan tot nu toe enkel alle zomers en weekenden verbleven had. Hoofdschuddend keek Caolan haar een paar tellen na. “Nog altijd net zo koppig en eigenwijs, hm?” humde hij binnensmonds, maar met desondanks een subtiele glimlach rond zijn mondhoeken. Soepel boog hij vervolgens naar voren en raapte de overigens tassen en rugzak van het pad af, gooide deze over zijn schouder heen en blikte eenmaal een keer kort rond naar de rest van het kamp. “Kom je nog?” riep Dayze tussendoor terwijl het piepende geluid van haar slippers verried dat ze nog altijd was blijven lopen. Caolan grinnikte.
”Ja ja, ik kom eraan," reageerde hij vervolgens. Met een paar grote lange stappen haalde hij de roodharige in en bleef hij langs haar lopen. “Je weet dat ik die tas ook zelf kan dragen, toch?” Het was niet dat hij niet wilde dat ze hem hielp, in tegendeel zelfs. Nu hij weer terug op het kamp was, was hij dolblij dat zij als een van de eerste was die hij tegenkwam, maar de tas was zwaar en zat vol met spullen die Dayze waarschijnlijk nog ging vervloeken achteraf. “Weet je zo of iedereen deze zomer weer teruggekomen is, of de meeste misschien?” vroeg Caolan vervolgens, doelend op de mensen die afgelopen zomer zijn weggegaan met de bedoeling om dit jaar weer terug te komen. De kans was altijd wisselend te noemen met wie ze een volgend seizoen weer terug zagen en hoewel Caolan zijn persoonlijke kring met favoriete mensen maar klein was, nam dat niet weg dat hij verder niemand graag terug zag komen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

8 aug 2023 - 12:08 Halbrand is offline

Halbrand 27865

Caerwyn Teague
^{^{son of aphrodite | woods (cyrille)}}

sorry if i looked interested.
i'm not.

"Alleen maar dat er iemand vermist is," antwoordde Ciri nadat Wyn zijn blik had losgetrokken van het Grote Huis. Hij fronste. "Verder alles goed met je? Deze kant op." Ze knikte in de richting van het bos en Wyn nam van haar laatste opmerking gebruik om haar vraag te negeren. Hij volgde haar het pad op en wierp een laatste blik op het Grote Huis achter hen, waar Hazel net de trappen naar beneden liep. Hij keek opnieuw voor zich en versnelde zijn pas lichtelijk om Ciri in te halen.
Eigenlijk wilde hij er niet naar vragen - morgen was hij weg, hij hoefde helemaal niet te weten wat er aan de hand was. De woorden waren zijn mond al uit voordat hij er erg in had.
"Dus wie was er vermist?" vroeg hij, rijkelijk te laat. Naast hem keek Ciri hem even geamuseerd aan, waarop hij een wenkbrauw optrok. Ze vertelde hem wat er aan de hand was, dat Alicia vermist was en in plaats van te zeggen dat hij geen idee meer had wie Alicia was, hield hij wijselijk zijn mond. Hij uitte ook zijn prangende vraag niet waarom haar verdwijning zo'n heisa leek te hebben veroorzaakt. Niemand was hem komen toen hij twee zomers geleden niet was komen opdagen. Behalve Hazel en Milan dan, maar die telden niet. Misschien zat Alicia ook in de jeugdgevangenis.
Wanneer ze aankwamen bij de rand van het bos na nog even een boog en pijlenkoker voor Wyn op te pikken op de schietbaan, was hij zo'n beetje mee met het hele drama. Alicia's verdwijning had een verdeeldheid gecreëerd onder de kampers - niet dat die nieuw was - en de hele sfeer was erdoor verpest. Dat was ook niet nieuw, maar Wyn zei er niets van. Hij kende Alicia niet goed genoeg, maar herinnerde zich vaag dat het een vriendin van Hazel geweest was naarmate Ciri meer vertelde.
Wyn bleef even stilstaan toen ze dieper het bos in gingen, heel even overdonderd door de natuur rond hem. Het enige beetje 'buiten' dat hij de afgelopen twee jaar gezien had, was door een raam geweest. Of de lucht boven de koer die omrand was met trieste, betonnen muren. Het was even te veel. De stilte - vogels in plaats van geschreeuw in de verte. Hij herinnerde zich hoe hij als kind door deze bossen gerend had, hoe hij bij elke nieuwe plant die hij ontdekte even moest stilstaan in een poging om zich de schoonheid ervan in te prenten. Maar die tijd was voorbij en het bos was gewoon een bos en Wyn was hier maar een dag en -
Er bewoog iets in zijn gezichtsveld en Wyn nam instinctief een stap achteruit. Zijn grip verstevigde op de boog die hij vast had, alsof hij het kleine insect daarmee uit de lucht zou kunnen slaan. De wesp landde echter op het hout van het wapen, naast zijn hand, en Wyn haalde scherp adem.

help

9 aug 2023 - 11:39 Halbrand is offline

Halbrand 27865

• PETRA DIANE YAXLEY •
20 | Nikè | Meeting (Milan, Sayah, Chiron, Mr. D, Rachel, Izzy, Augustus, Neil, Maeve)

Petra wilde nog iets zeggen, maar op dat moment kwam Silas binnen. Ze trok haar wenkbrauw op en volgde hem terwijl hij ergens tegen de muur plaatsnam, alsof het niet zou opvallen dat hij een halfuur te laat was. Ze vergat wat ze wilde zeggen toen er rumoer in de ruimte ontstond. Izzy gaf een nutteloze opmerking die hen nergens verder bracht, terwijl een aantal van de andere Head Councilors meteen op het idee sprongen om een queeste te leiden. Petra zakte onderuit in haar stoel, keek op toen Milan en Saya aangaven dat ze graag betrokken zouden zijn bij die queeste, maar de jongere Head Councilers gingen er meteen tegen in omdat ze vonden dat de 'oude garde', zoals ze hen noemden, nu toch echt al genoeg glorie op hun naam hadden staan. Het was tijd om de fakkel eens door te geven. Iemand van de oudere kampers zei dat ze te jong waren, dat het te gevaarlijk was, waarop Orlanda van Demeter bijna schreeuwde dat Percy Jackson en Annabeth Chase twaalf geweest waren toen ze hun eerste queeste kregen, waarop Rachel de gemoederen trachtte te bedaren dat Percy en Annabeth meerdere keren bijna dood gegaan waren. Dat leek niet echt te helpen; de dood was niet iets dat een halfgod afschrikte.
Op een gegeven moment kwamen Neil en Maeve de ruimte binnen en Petra keek op met een frons. Door al het gedoe rond Alicia had niemand door gehad dat Maeve - en hopelijk ook Blue en Hytham - terug waren. Neil moest haar ondersteunen, en even werd het stil in de ruimte. Chiron schraapte zijn keel. "Ik moet maar even de ziekenboeg gaan checken, denk ik."
Petra masseerde haar slapen, terwijl hij de ruimte verliet, alsof dat zou helpen om de druk die ze op haar hoofd had te verlichten. Ze wierp even een blik op de klok. De helft van de Head Councilors was er nog niet eens en het was al bijna twaalf uur. Op deze manier zouden ze nergens raken.
"Is dit niet iets wat we beter zouden bespreken met Dayze en Dante? Of met de mensen die het dichtst bij Alicia staan? Zij zullen een beter idee hebben van wat ze Rachel kunnen vragen."

[ bericht aangepast op 9 aug 2023 - 20:52 ]

help

9 aug 2023 - 21:07 Halbrand is offline

Halbrand 27865

De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

[ bericht aangepast op 9 aug 2023 - 21:08 ]

help

10 aug 2023 - 22:42 Armadillo is offline

Armadillo 9080

~ Don’t confuse my personality,
with my attitude.

My personality is who I am,
and my attitude depends
on who you are ~

~ Where focus goes
energy flows ~

DAYZE NAYOMI TYSON
19 — Daughter of Iris — Caolan

Een voldane grijns sierde haar gezicht wanneer Caolan haar verwachting met woorden bevestigde. ‘Dayze, ik wil niet dat je –‘ begon hij op het moment dat ze door haar knieeën was gegaan en besloot dit te negeren. ‘Waarom laat je mij nou die tas niet gewoon tillen?’ trachtte hij nogmaals. En hoewel het even door haar hoofd schoot toen ze het gewicht van de tas aan haar handen voelde trekken, was ze veel te koppig om zich nu nog te bedenken. Echter, deed ze ook geen moeite om te verbergen dat de tas wel degelijk zwaarder was dan ze had verwacht. Ze kon zich beter uit de voeten maken, voor de tas tussen haar vingers vandaan zou glippen.
Ze was hem al een paar stappen voor, alvorens ze achter haar beweging hoorde door het verschuivende gruis onder zijn voeten. ‘Je weet dat ik die tas ook zelf kan dragen, toch?’ vroeg hij na haar met enkele grote passen bij te hebben gebeend, waarop ze even bedenkelijk knikte. ‘Ja, C. Ik ben me bewust van jouw buffel armen, maar sluit de mijne niet uit, wil je?’ sprak ze om vervolgens een korte blik op haar linkerarm te werpen die nou niet bepaald te vergelijken was met zijn spiermassa. Ze was nog altijd mager – té mager volgens sommigen. Op de middelbare school werd haar vader enkele keren uitgenodigd voor een gesprek om hun zorgen over haar gezondheid te uitten waarin hij keer op keer benadrukte dat ze voldoende at. Eten was nooit het probleem geweest, ze hield er zelfs van. Vooral als haar stiefmoeder kookte, dat was een stuk lekkerder dan de prutjes van haar vader en zelfs daar kon ze van genieten. Schijnbaar werkte haar metabolisme sneller dan normaal, waardoor ze voedsel en calorieën sneller verwerkt en verbrand. En gezien de hoeveelheid fysieke activiteiten die ze onderneemt, is het geen verrassing dat vet weinig kans heeft om te blijven plakken. Toch was ze verbaasd over het feit dat haar spiermassa ook niet bepaald toenam – ondanks het velen sporten.
’Weet je zo of iedereen deze zomer weer teruggekomen is, of de meeste misschien?’ vroeg Coalan, terwijl Dayze haar grip op de tas verstevigde – nog een klein stukje. Dayze fronste en bedacht zich wie ze de afgelopen dagen al had gezien. Na de verdwijning van Alicia had ze zichzelf meer afgezonderd, dus ze kon niet zeggen dat ze al veel mensen gesproken had. Desalniettemin had ze haar observerende houding aangenomen, om onder andere in de gaten te houden of er niet nog iemand zou verdwijnen of dat Alicia op magische wijze weer onder hen was, waardoor ze wel enigszins op de hoogte was van ieder die het kamp weer betrad.
’Eh – de meesten wel. Ik kan me zo even niet bedenken –,’ haar blik gleed naar Caolan’s naderende cabin toen ze de woorden sprak en plots schoot haar iets te binnen. ‘Oh C, blijkbaar heeft je ma niet stilgezeten, want je hebt een nieuwe jongen in je hutje. Jules heet hij. Maar zoals je waarschijnlijk wel kunt raden, heb ik hem nog niet gesproken, dus verder kan ik je niet inlichten over je nieuwe familielid.’. Een schuchter lachje verliet haar mond, alsof ze zichzelf zojuist verraden had. Terwijl Caolan dondersgoed wist hoe Dayze in elkaar zat als het ging om nieuwe mensen en sociale gelegenheden. Ze was niet iemand die de behoefte voelde om nieuwe mensen aan te spreken en keek van een afstandje tot diegene haar zou benaderen.
Een paar meter voor zijn cabin konden haar vingers het leer niet meer in bedwang houden en glipte de tas tussen haar vingers vandaan op de grond. Iet wat onhandig stapte ze er overheen om niet ook zelf de grond te kussen. ‘Oké, de rest moet je zelf doen,’ sprak ze alsof het de bedoeling was om de tas daar neer te zetten en ze vouwde haar armen over elkaar heen terwijl ze hem aankeek.
Haar haren waren ondertussen wat gaan krullen door de wind die het langzaam droog had geblazen. Dayze streek een pluk achter haar oren en dat was het moment dat ze in de verte enkele mensen het Grote Huis zag verlaten. Dat betekende dat de meeting over was en dat ze blijkbaar tot een overeenstemming – of niet – waren gekomen.
Dayze beet wat nerveus op haar onderlip en bleef in de verte staren – pogend af te kunnen lezen wat de uitkomst van de meeting was. Wat overduidelijk onmogelijk was van die afstand. Op dat moment besefte ze dat Caolan nog ingelicht moest worden over wat er precies gaande was en zich geen weet had van de situatie. Misschien was dat iets wat ze beter kon doen voordat hij anderen tegen zou komen bij de lunch.
’Eh C,’ Dayze knikte in de richting van het Grote Huis om aan te geven dat er iets belangrijks gaande was. ‘voordat je dadelijk gebombardeerd word met alle info. Er ehm, is iets gaande op het kamp en ze hebben zojuist een meeting gehad om dit te bespreken.’ Haar ogen bleven in de verte staren, wetende dat ze hem niet zou kunnen aankijken bij het spreken van de woorden die ze nog niet eerder hardop uit had durven spreken. ‘Alicia is al 3 dagen onvindbaar’

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

11 aug 2023 - 22:35 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Daughter of Dionysus || Hopeless Romantic || The Hephaestus Cabin with Nick <"3 -> outside Falling for JJ ? "

Met gloeiende wangen vol schaamte piepte ik tussen mijn vingers door naar Nick die de restanten van zijn shirt uittrok en ik kon niet anders dan staren. Met het warme flikkerende vuur leek hij net een gesculptuureerd Grieks standbeeld die gekust werd door het ochtendgloren. Hoe kleine zweetdruppels over zijn torso likten en hij op één of andere manier daar ook al roetvegen had verkregen. Mijn wangen die eerst rood waren van schaamte bleven hun rozige tint aanhouden terwijl ik de kleine vuurvonkjes in mijn maag trachtte tegen te houden- maar hoe kon ik ook anders. Nick was een pracht van een jongen, ik hield van hem als mijn beste maatje, mijn soul mate maar hem hier zo voor me zien staan kon ik niet anders dan ook zwijmelen voor de veels te knappe jongen.
‘Zeg, als je me zo graag shirtless wilt zien, mag je het ook gewoon vragen,’ kwam er plagend over zijn lippen, waarbij een kleine haast betrapte “Eek” mijn lippen verliet waarna ik mijn vingers weer dichtte, vooralleer ik een diepe zucht nam in de naar Nick ruikende stof en dan toch de mod bij elkaar sprokkelde om mijn handen uit mijn gezicht tehalen. “Het spijt me zo! Was echt niet de –“ Mijn donkere poelen gleden onbewust weer naar zijn wasbordje, waarna ik mezelf vermande en terug met rode kaken naar zijn gezicht keek. “Echt niet de bedoeling. Ik schaam me zo” zuchtte ik verslagen al wist Nick me met zijn goedlachsheid gerust te stellen dat het niet erg was.
‘ Geen zorgen, deze blouse had toch niet zo veel potentie meer. Bovendien vond ik de kleur niet helemaal bij me passen.’ Sprak hij waarna ik nog even naar het beigestofje keek en daarna weer naar hem) voor ik echter kon tegenstribbeken was hij terug naar het zwaard gaan kijken, en stopte ik onbewust het lapje stof in mijn achterzak. Beetje bang dat Nick zich zou verbranden- en compleet vergetend dat de Griekse demigod vuur bestendig was- plukte ik dan ook een lederen schort van één van de haken en trippelde met kleine schaamtelijke pasjes terug naar Nick toe, waarbij ik uiteindelijk met een glimlachje de schort voor hem hield. “ Hier, zo kan je weer verder aan het werk, ik eh, zal anders van hier verder kijken? Straks pleur ik je broek nog uit.” Ik gniffelde om mijn eigen woorden, al werden mijn bruine kijkers plots groot bij het idee dat ik Nick Shirtloos en broekloos voor me zou hebben. Oh gods. Dat zou ik niet overleven- toch niet zonder een glaasje wijn op.
Voor ik nog wat zou uitblurren die me later therapie zouden kosten, stond ik op mijn tippen om zo de short over Nicks hoofd te trekken, mijn handen kort glijdend over zijn gespierde schouders en de kriebel in mijn buik beantwoorden door enkel mijn lippen op elkaar te persen. Ik moet met Izzy spreken. Wat gebeurd er…
Ik zette mijn bips ergens veilig achter Nick, maar toch in goed zicht van zijn stalen kunst en keek toe hoe de jongen met veel passie en vuur het zwaard recht hamerde. Gefascineerd naar Nick kijken en soms vergetend dat ik wegdroomde naar warme en veilige plekken die de jongen belichaamde.
De tijd vloog algauw en voor ik het mist rijkte de middag aan, waardoor Nicks halfsbroertjes langskwamen met de vraag of we mee wilden gaan eten. Half wakker schuddend uit mijn gedachten, keek ik dan ook een beetje verward dat het al zo laat geworden was- en dat het inderdaad misschien tijd was dat ik de warme cabin zou gaan verlaten. Beetje tegenpruttelend schoof ik mijn bibs van de werkbank af en hobbelde naar Nick toe. “Kijk nu staat hij weer recht! Knap werk” glimlachte ik vrolijk, waarna ik even op mijn benen wiebelde voor ik terug naar Nicks blauwe ogen opkeek. Oh.
“Ik ehm- zal je dan maar laten eten.” Probeerde ik mijn gedachten op orde te brengen. “En het zwaard afleveren, weer klaar voor actie” ik poogde een ‘zwaardvecht’ pose aan te houden al faalde ik met dit soort charades. Nick would know- meestal had hij de mijne wel goed. “Dus ehm- Ik zie je later weer?” vroeg ik hem terwijl ik achterwaarts al enkele stappen had gezet dichting de deur van de Hephaestus Cabin. ‘En Diana, maak je geen zorgen. Er zal niets met je gebeuren.’ Ik hield even halt en keek mijn glimlachende beste maatje aan. ‘En als er iets is, dan weet je me te vinden.’ Hij schink me een knipoog en ik moest me zelf inhouden om niet weer te gaan huilen voor no reason. Ik zette enkele stappen naar Nick toe en kon hier niet laten hem nog een laatste knuffel te schenken. Zonder woorden. Mijn gezicht tegen zijn werkschort aan, mijn wang kort dat stuke blote bast aanrakend. Waarna ik naar hem opkeek met een glimlachje als hij me die knipoog schonk. “Jij bent alles dieik me kan wensen Nickie.” Zuchtte ik tevreden, waarna ik me van hem losmaakte en met warme borstkas naar buiten snelde, hem nog vlug nawuiven, vooraleer ik buiten me moest bewingen om niet te giechelen.
Al snel had ik mijn mobieltje beet en marcheerde dichting mijn Cabin terwijl ik als een razende begon te typen naar Izzy.

‘To IZ:
Meid- wil je met me shoppen ? Need new shirt for Nick- kinda tore his apart? Anyway where are you? How did it go? Wh-‘

Terwijl mijn blik vastgeplakt zat aan mijn mobieltje had ik niet door dat mijn voeten over een ander paar voeten heen gestrompeld waren, waardoor ik met een kleine “Woah!” bijna met mijn neus in het stof belandde- was het niet voor een paar sterke armen die me opving. Met mijn mobieltje half uit mijn handen gevlogen, wist ik met mijn handen me vast te klauteren aan de reddende engel en keek op naar JJ die zowel mijn obstakel als held bleek te zijn. “ Oh sorry! “ mompelde ik verbijsterd, mijn hand aan zijn schouder leundend. “Ik keek weer eens niet eh- uit.” Mijn bruine poelen knipperden onschuldig naar de jongen, waarna ik hem met een geschrokken’ Oh’ losliet als ik van mezelf weer merkte dat ik aan eht staren was. Ik bukte me even om het mobieltje van de grond te plukken al had ik geluk dat het scherm nog heelhuids was.
Het verzonden bericht naar Izzy daarentegen eindigde met een azjfhmfmmm al was ditnog niets het vreemdste die ik ooit naar mijn beste vriendin had gestuurd. Ik keek weer op naar JJ en kneede mijn wenkbrauwen even vragend samen. “ Sta je altijd klaar om meisjes te redden?” vroeg ik hem lichtelijk grappend en met kleine uitdaging. JJ was geen onbekende voor me- waar de waaghals graag mee ging feesten met ons en beweerde dat ik hem nog een kus te goed had- al herinnerde ik me daar niets meer van. “Of probeer je toch die kus van me af te snoepen? Je krijgt hem niet hoor.” Gniffelde ik “Maar toch bedankt dat je me eh niet liet vallen.” Mijn lippen krulden iets op in een dankbare glimlach jegens de blonde jongen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

12 aug 2023 - 17:33 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Love could be labled poison and we'd drink it anyways.

Cyrille Eathon

21 ✦ Eros ✦ Somewhere at the Camp ✦ With Caerwyn

”Dus wie was er vermist?” vroeg Caerwyn aan Cyrille. De brunette schudde licht met haar hoofd, dwong haar mondhoeken omlaag te blijven zodat ze niet zou lachen om het feit dat hij inderdaad niet helemaal geluisterd had, of te afgeleid was geweest om direct op haar woorden in te haken. Cyrille nam het hem niet kwalijk. In de afgelopen twee jaar dat hij nu niet op het kamp was geweest, was er toch het een en ander veranderd. Nieuwe mensen waren er bij gekomen, waaronder Neil. “Alicia,” antwoordde Cyrille dan ook. “ Niemand heeft niets meer van haar gehoord nadat ze verdwenen is — of vertrokken zoals anderen dat vermoeden. Vandaag bespreken ze als het goed is wat er nu verder te gebeuren staat,”ging ze verder. En Cyrille vertelde hoe de onrust zich verspreid had door het kamp heen, hoe de meningen verdeeld waren geraakt en hoe er zich ongemerkt groepjes aan het vormen waren. Ze bracht de verloren jongen, wie eindelijk weer leek te zijn teruggekeerd, zo goed als kon op de hoogte van de het meest belangrijke dat hij tot nu toe gemist had.
Met een schuine blik over haar schouder, keek Cyrille naar Caerwyn om zijn reactie te kunnen lezen toen ze klaar was; om de vragen in zijn hoofd te kunnen raden, welke vagelijk hier en daar leken te schitteren in zijn ogen. Ze zei verder niets, vroeg ook niet wat hij nu dacht en of hij zo zijn eigen mening had. Caerwyn leek zijn mond te houden, was duidelijk niet van plan om verder nog iets te zeggen over de vermissing, dus Cyrille vroeg er ook niet naar. Ze had geen zin om een discussie te starten, al dan niet onbewust misschien, en wilde dat hij zelf met dingen naar haar toe kwam als hij antwoorden nodig had.
Eens ze de rand van het bos bereikt hadden, haalde Cyrille haar boog van haar schouder af. Ze controleerde de spanning en of ze deze eerder vandaag goed gesteld had en liet het gespannen koord opnieuw een keer zoemen. Haar lippen weken van een toen ze tegen Caerwyn wilde zeggen dat hij nu alleen nog geen antwoord op haar vraag gegeven had, toen ze hem gesteld had of alles wel goed met hem ging, maar ver kwam ze niet. Nadat de jongen het bos in zich op had genomen, stilletjes staande op zijn plek, was hij bevroren gebleven. Een frons nestelde zich tussen Cyrille’s wenkbrauwen in en net toen ze aan hem wilde vragen wat er aan de hand was, zag ze de wesp op het hout van zijn boog, vlak naast zijn hand, zitten. De gevaarlijke bron van zijn allergie.
”Niet bewegen,” mompelde Cyrille zacht terwijl ze langzaam iets dichterbij kwam. Was dat een gemakkelijke opgave? Vast niet. Maar, als hij ging slaan of wapperen dan was de kans het allergrootst dat hij het kleine insect kwaad zou maken, waardoor het risico op steken alsmede groter werd. “Hij zal zo weer wegvliegen,” poogde Cyrille de jongen gerust te stellen. Ze wilde niet weten wat er nu door hem heen ging, tenslotte was zijn laatste ‘strijd’ met een van de wespen bijna fataal geweest. Net wanneer Cyrille echter haar hand wil uitsteken om de boog van Caerwyn af te nemen, vloog het kleine diertje inderdaad weer weg. Een zweem van een glimlach verscheen rond haar mondhoeken en in plaats van de woorden uit te spreken, schonk ze hem een veelzeggende blik. “Kust is weer veilig. . .”

Miniskip naar de lunch.

Enige tijd later liep het tweetal weer terug naar het kamp. Caerwyn’s schietkunsten waren inderdaad behoorlijk wat afgenomen en de paar pijlen die hij dan ook had afgevuurd waren een eindje bij hun doel vandaan beland. Cyrille had hem geholpen; corrigeerde zijn houding als zijn schouder te slap hingen, of duwde subtiel de gespannen pijl een klein stukje hoger als hij afweek van de juiste baan die hij moest hebben. Het was haar niet gelukt om wat wild te schieten en mee te nemen, dus behalve een paar rijpe bramen had ze niets mee terug naar het kamp genomen. “Zo te zien is de meeting ook weer voorbij,” zei Cyrille toen ze zag hoe een paar van de HC’s alweer terug waren gekomen. In de verte spotte ze ergens Milan, waarop de brunette een keer knikte. “En daar is je broer.” Met de boog terug over haar schouders, de kleine buidelzak aan haar riem gevuld met het verse fruit liep Cyrille richting de lange eettafels. Zelf was ze niet van plan om direct aan te schuiven, ook al hield haar buik nog altijd een grommend klaagzang aan.
”Ik ga mijn spullen opruimen en deze bramen eens wassen. Ik zie je straks misschien, oh en Caerwyn — fijn om je weer terug te zien.” Een nieuwe glimlach verscheen rond Cyrille’s mond en na de jongen een zacht kneepje in zijn arm te geven liet ze hem achter bij waar de rest aan hun lunch begon. De brunette maakte langzaam haar weg terug naar haar cabin, waar ze haar boog zou opruimen en het zand van de bramen af ging spoelen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek