[RPG • 100] Demigods & Divine Drama (CHB) • Speeltopic 1 - Speeltopics

1 mei 2023 - 12:28 Vanparys is offline

Na de godenoorlogen aan het begin van de 21ste eeuw, lijkt alles in Kamp Halfbloed relatief kalm. Eigenlijk bijna saai. Kampactiviteiten gaan hun gewone weg, kinderen van goden krijgen de erkenning die ze willen. Doordat alles zo vlot en normaal verloopt, begint er stilaan toch wat onrust te komen. De halfgoden willen actie; kunnen niet langer stilzitten. Sommigen van hen beginnen zelfs bewust onrust te stoken... en wanneer het Orakel opnieuw een profetie uitspuwt, lijken de gemoederen een kookpunt te bereiken...

Wanneer godenkinderen verdwijnen
Zal vrede in Kamp Halfbloed voorgoed wegkwijnen
Een zonnige zomer zonder slot
Openbaart de dageraad van een pijnlijk lot

Het is nu de zomer van 2023, een jaar nadat het Orakel van Delphi deze woorden door de mond van Rachel Elizabeth Dare uitsprak. De vakantie is een week bezig en de sfeer bereikt een vriespunt wanneer uitkomt dat Alicia Stanford, dochter van Iris, nu drie dagen vermist is. Hoewel de activiteiten gewoon als gepland doorgaan, is de spanning te snijden; onderlinge strubbelingen zorgen voor wantrouwen. De Kampers willen antwoorden, maar er is geen aanknopingspunt om bij te beginnen.

R O L L E N
Nummers = Cabin nummers • Rood = vermiste kamper • NPC (blauw) = Non Player Character; wordt door iedereen gespeeld • Doorstreept = dood • G = Gereserveerd • HC = Head counselor • Geen cabin voor jouw god van keuze? We fiksen dat wel.

1. Z E U S
• [HC - Lichamelijke vechttechniekeninstructeur] James Scott | 22 | 1.6 | Mexx / Satoru
•

3. P O S E I D O N
•
•

4. D E M E T E R
• Rhea Grace McCain | 20 | Mexx / Satoru
•
• [HC] Orlanda Stanislav | 15 | NPC • Iedereen

5. A R E S
• [Pegasusinstructeur] Katarina Madden | 17 | 1.3 | Marthe / Vanparys
• [HC] Mart Beckett | 22 | 1.4 | Saar / Ken_

6. A T H E N A
•
• [HC - Zwaardvechtinstructeur] Silas Lincoln Perry | 19 | 1.2 | Saar / Ken_

7. A P O L L O
• [Zangstondecoördinator] Hazel Evelynn Whitlock | 19 | 1.3 | Lisa / Saureus
•

9. H E P H A I S T O S
• Nicholas Aiden Woods | 22 | 1.3 | Lisa / Saureus
•
• [HC] David Wittbrand | 17 | NPC • Iedereen

10. A P H R O D I T E
•
• Caerwyn Teague | 18 | 1.5 | Marthe / Vanparys

11. H E R M E S
• [HC] Izelle Riona Barlowe | 21 | 1.2 | Lisa / Saureus
• [G] Paesano
• ~~Christian Owen Taylor | NPC - Iedereen~~

12. D I O N Y S O S
• Diana Chapman | 19 | 1/4 | Saar / Ken_
•
• [HC] Ilyas Zoilos | 14 | NPC - Iedereen

13. H A D E S
• [HC] Gavin Peter Nash | 19 | 1.6 | Xan / Silverwalker
•

14. I R I S
•
• [HC] Alicia Stanford | 17 | NPC - Iedereen

15. H Y P N O S
• Augustus Walker | 20 | 1.3 | Saar / Ken_
•
• [HC] Vera Kazimir | 22 | NPC • Iedereen

16. N E M E S I S
•
• ~~Michael Devin | NPC - Iedereen~~

17. N I K E
• [HC • Zwaardvechtinstructeur] Petra Diane Yaxley | 20 | 1.1 | Marthe / Vanparys
•

18. H E B E
•
•

19. T Y K H E
•
•
• [HC] Olyvia Beaumont | 19 | NPC - Iedereen

20. H E K A T E
• [Tijdelijk HC] Jules Sébastien Hunter | 20 | 1.2 | Marthe / Vanparys
• Aurora Millie Ashford | 20 | 1.5 | Lisa / Saureus
•

21. P H O B O S
• Yasuo Ida | 17 | 1.6 | Mexx/Satoru

O V E R I G (G R O T E H U IS)
• [Activities director] Neil Keaton | 31 | 1.4 | Saar / Ken_
• [Activities director] Chiron | ? | NPC - Iedereen
• [Oracle in the cave on the beach] Rachel | 30-ish | NPC - Iedereen
• [Camp director] Dionysus (Meneer D.) | ? | NPC - Iedereen

C A M P A C T I V I T I E S

• Zwaardvechten (Petra Yaxley, Silas Perry)
• Lichamelijke vechttechnieken (James Scott, ~~Caerwyn Teague~~)
• Boogschieten (Chiron, -, -)
• Pegasuslessen (Katarina Madden, -)
• Theorie - Monster vechttechnieken (-,-)
• Theorie - Mythologie (-, -)
• Kano races (Naiaden, -)
• Muurbeklimming (Saters)
• Zwemmen en strandtijd (Nereïden)
• Sport - Volleybal (-, -)
• Zangstonde aan het kampvuur (Hazel Whitlock, -)

R E G E L S

V A N D A A G, E E N W E E K N A D E S T A R T V A N D E Z O M E R.

De sfeer op Kamp Halfbloed is grimmig en het weer lijkt dat te weerspiegelen. Donkere wolken hebben zich verzameld boven het kamp, maar regenen doet het niet - dat gebeurt nooit in Kamp Halfbloed, toch? Deze ochtend bij het ontbijt werd meegedeeld wat een aantal kampers al vermoedden of wisten: Alicia Stanford, Head Councelor van het Iris-gebouw is sinds drie dagen vermist. Niemand lijkt te weten wat er precies is gebeurd, al lijken meerdere kampers zich verdacht te gedragen... Weten zij iets meer? Hebben zij iets met haar verdwijning te maken? En bovenal: kondigt dit de start van Rachels profetie aan?

In ieder geval is de spanning te snijden en net daarom hebben Chiron, Rachel en Meneer D (ook wel bekend als Dionysos) de andere Head Councelors deze voormiddag bijeengeroepen om een plan van aanpak te bespreken. De andere kampactiviteiten gaan zoals gepland door. Op het programma staan deze voormiddag: theorielessen, pegasuslessen en muurbeklimming. Niemand lijkt echter veel zin te hebben om te doen alsof er niets aan de hand is.

Het is 11u 's ochtends en de wolken zijn donker. Zo dadelijk gaat de Head Councelor meeting van start. Chiron, Meneer D en Rachel zijn reeds aanwezig en vragen zich af waar Neil zit. Het nieuws van Blue, Maeve en Hythams terugkeer heeft hen ondanks het rumoer blijkbaar nog niet bereikt. Meneer D ziet er zoals gewoonlijk ongeduldig uit, alsof hij er eigenlijk helemaal niet wil zijn, en Chiron kijkt bezorgd. De koekjes op tafel zijn voorlopig nog onaangeroerd, behalve dat ene dat Rachel net geërgerd in haar mond stopt.

MEETING
Alle NPC HC's zijn ondertussen ook aanwezig (Orlanda - Demeter; David - Hephaistos; Vera - Hypnos; Olyvia - Tykhe). Nog zin om je interactie nog af te werken? Ga je gang! Geef wel even het tijdstip waarop je post plaatsvindt aan als die zich nog voor de meeting afspeelt. Iedereen kan Chiron, Meneer D en Rachel besturen. Om het overzicht te bewaren van wat zij zeggen, wil ik vragen dat je die zinnen in het rood in je post zet. Vragen? Mijn deur staat open ^^

LUNCH
De meeting loopt tot een einde, maar een beslissing lijkt er niet echt gekomen te zijn. Zowel Sayah als Milan, net als een heleboel van de jongere Head Councilors bieden zich aan om op queeste te vertrekken en na wat geruzie wordt beslist om de meeting later verder te zetten met een kleinere groep. Rachel geeft aan dat het belangrijk is dat de queesteleider iemand is die dicht bij Alicia staat - en dat het nutteloos is om daar nu over te blijven kibbelen. "Daarnaast," kondigt Meneer D. aan, "ik heb honger." En daarmee lijkt de meeting gesloten.

Alle kampers verzamelen zich voor de lunch, elk aan de tafel van hun goddelijke ouder, zoals het hoort. Meneer D. geeft een korte speech om de gemoederen te bedaren... of hij daar in geslaagd is, is niet helemaal duidelijk.

"Blijkbaar vindt Chiron het belangrijk dat ik deze aankondigingen blijf doen, maar goed. De meeting was een ramp, zoals jullie onwaarschijnlijk al te weten zijn gekomen, maar het goede nieuws is dat Marion, Barry en Harold veilig terug zijn van hun queeste." Meneer D. last even een korte pauze in voor applaus en rolt met zijn ogen. "Ja, ja, we zijn allemaal doodgelukkig, hoera. Daarnaast mogen we vandaag... nog maar eens... een nieuwe kamper verwelkomen: César Swallow. Hij is vreemd genoeg nog niet door één van mijn familieleden geclaimd, maar ik vermoed dat we daar binnenkort iets van te zien zullen krijgen. Voorlopig zal Gebouw 11 hem met open armen ontvangen - ja, Isabella, geef hem straks maar een warme knuffel, als dat je lukt. Verder werden we vandaag vervoegd door twee oude bekenden die niet eens de moeite gedaan hebben om dat even te komen melden, waarvoor dank. Wynter Teagan, fijn om te zien dat je niet dood in een gracht ligt, Cedric Donovan en Arabella Asher. Ik ben er zeker van dat jullie ze allemaal vreselijk gemist hebben, maar ga ergens anders huilen. Voor vanavond heeft meneer Keaton een fijne, dodelijke variant op vlaggenroof bedacht. Hij verwacht jullie om tien uur stipt in het amfitheater om de spelregels uit te leggen." Meneer D. zucht even en kijkt naar Chiron, die knikt, waarna hij met een dikke laag sarcasme vervolgt: "Ik hoop van harte dat er niemand een bloederige dood sterft vanavond. Smakelijk."

De nimfen brengen het eten rond, waarna de kampers rechtstaan om er een deel van te offeren aan de goden.

V L A G G E N R O O F

[ bericht aangepast op 2 april 2024 - 12:46 ]

help

13 mei 2024 - 16:27 Hisoka is online

Hisoka 5042

╔════════

_{James Scott}
^{⚡︎ Son of Zeus ⚡︎}
════════╝

James vond de verwarring die geregeld over het gezicht van van de jongen ging wel aandoenlijk. Het was altijd wel wat om wakker te worden in een onbekende omgeving met nauwelijks een idee over waarom je er was of wat er aan de hand was. Gelukkig werd de nieuweling zelf ook steeds spraakzamer en James deed zijn best om de energie van de jongen aan te houden als leidraad voor het gesprek. Blijkbaar was het concept van flauwvallen al moeilijk genoeg. De zoon van Zeus was nieuwsgierig naar de omgeving waarin de jongen was opgegroeid als dit het eerste punt was waarover hij struikelde. Hij vond het op z'n minst goed voor Jamie om op het bed te gaan zitten en James ging dan ook graag in op die acceptatie. Met een paar stappen overbrugde hij de afstand en nam plaats op het voeteneind, voorzichtig dat hij niet op de de benen ging zitten.
"Voor zover ik heb gehoord niet," zei hij op de vraag of er wat mis was met de jongen. "Flauwvallen kan ook gebeuren door uitputting of stress en de weg naar het kamp kan nog wel eens lastig of lang zijn dus het is niet ongehoord dat iemand flauwvalt als ze er eenmaal zijn." Hopelijk zou dit de jongen wat gerust stellen. Jamie ging er vanuit dat als er inderdaad wat mis was, hij het wel gehoord had in de korte briefing vooraf. Hij trok zijn been onder zich om wat comfortabeler te gaan zitten terwijl hij naar de nieuweling luisterde. Geen info dus, duidelijk. Maar te paard komen was wel intens. Was de jongen Amish? Z'n kleren waren niet extreem modern, dus het zou kunnen, al hadden Amish mensen voor zover hij wist vaak een andere stijl kleren.
"Pluto is je paard?" vroeg hij voor de zekerheid. "Die is goed opgevangen en wordt tot in de puntjes verzorgd en verwend."

James kon niets anders dan lachen bij de vraag. Waar de jongen ook vandaan kwam, het was exotisch op de een of andere manier.
"Sorry," verontschuldigde hij zich voor het lachen. James legde de appel naast zich neer en begon de banaan te pellen. "Het is een banaan, een soort fruit. Wil je proeven? Het is zoet" Hij brak een stukje af en hield het uit naar de jongen.
"De appel is ook voor je als je honger hebt," zei hij nog, gelukkig leek de nieuweling die wel te herkennen. Jamie had inderdaad al gehoord dat de jongen geclaimd was door Hades toen hij binnenkwam en snapte gelukkig was de jongen bedoelde met het vreemde symbool dat hij probeerde uit te beelden. De zoon van Zeus kon zich wel voorstellen dat het niet het meest eenvoudige was om te visualiseren, zeker als je aan het flauwvallen was. Wat dat betreft had hij het makkelijk met een bliksemschicht.
"Doe maar rustig aan, ik kan het meeste voor je uitleggen en je vragen beantwoorden. We hebben alle tijd vandaag," zei hij, hopend dat dat de jongen wat comfortabeler maakte. "Ik zal beginnen bij was simpele uitleg over kamp Halfbloed, dat plaats meestal een boel dingen in context." Dit was niet de eerste keer dat Jamie een nieuwe mocht opvangen en hij kende de informatie ondertussen van buiten.
"Kamp Halfbloed is een veilige plek voor halfbloed kinderen. Dit zijn kinderen met één normale mensen ouder en een Goddelijke ouder. Normale mensen kennen die Goden uit bijvoorbeeld Griekse en Romeinse mythes, maar al die Goden en monsters zijn dus echt. Soms denkt een God dat het leuk is om een halfbloed kind te krijgen en daar zijn wij het resultaat van." Jamie hield een korte pauze om de jongen wat meer tijd te geven. "Dat symbool is het symbool van Hades, de koning van de onderwereld en God van de dood. Dat je dat symbool zag betekend dat hij je officieel geclaimd heeft als een van zijn kinderen." Hopelijk zou James hiermee de eerste verwarring weghalen en kon de jongen zo iets makkelijker vragen stellen naar wat hij vreemd vond of nog niet snapte.

22 ⚡︎ HC en vechtinstructeur⚡︎ Zeus
Ziekenboeg ⚡︎ Gavin

───── ⚡︎ ─────

13 mei 2024 - 20:28 Cavaliere is offline

Cavaliere 32814

Gavin Peter Nash
◈ Son of Hades ◈
19 ◈ Ziekenboeg ◈ met James ◈ Gemoedstoestand: verward

Gavin was gerustgesteld over het feit dat er niets mis bleek te zijn als je flauwviel. Hij zou zich eens een keertje beter moeten inlezen over gezondheid als hij de kans kreeg.
“De uitputting zou weleens de reden kunnen zijn. Ik weet niet hoelang ik onderweg ben geweest, maar zeker een tijdje. En na een tijdje zijn konijntjes met champignons ook wel genoeg geweest,” zei Gavin terwijl hij er een gezicht bij trok. Hij had al die tijd geleefd op wat hij kon vangen in het bos of in rivieren. Al moest hij er eerlijk gezegd wel bij vertellen dat vissen echt zijn ding niet was.
“Pluto is inderdaad mijn paard,” zei hij trots. “Al is hij het enige dier dat me leuk vindt,” gooide hij er nog achteraan met een pruillip. Hij vond paarden prachtig, maar enkel Pluto liet hem kort bij hem toe. Gavin vond het jammer, maar hij had het al lang geaccepteerd.

Jamie leek iets grappig te vinden, maar hij excuseerde zichzelf ervoor. Gavin begreep niet goed waarom, maar wist wel beter dan ernaar te vragen. De andere jongen reikte hem het stuk fruit aan, maar had deze al half gepeld. Hij vond het gek dat de schil eraf moest. Hij at appels en peren gewoon zo.
Dankbaar nam Gavin het stukje fruit aan, het voelde plakkerig aan. Nog steeds gek, maar de jongen waagde zich toch aan een hapje na er eerst uitvoerig aan te ruiken. Gavin moest toegeven dat het wel een lekker smaakje had.
“Smaakt goed!” zei hij blij. Gavin merkte ook op dat hij ook verzadigd raakte van het stuk fruit. Hij wees opnieuw naar de rest in Jamie’s hand. “Eet je de schil niet op?” vroeg hij nieuwsgierig. Het fruit intrigeerde hem. Hij hoopte dat hij de rest ook nog kon opeten.
“Halfbloed kinderen,” bromde Gavin, meer tegen zichzelf dan tegen Jamie. Een goddelijke ouder. Dat bedoelde zijn moeder vast toen ze zei dat pa niet zijn pa was. De naam Hades bleef in zijn hoofd gonzen alsof er een zwerm bijtjes gevangen zat in zijn hoofd.
“Dus hij is mijn echte vader? Weet iedereen hier wie zijn goddelijke ouder is?” begon hij aan zijn spervuur van vragen. Hij herkende de naam Hades vaag uit een van zijn boeken.
“Mijn moeder zei me dat de stad geen goede plek voor me was. Ik kwam er maar een keer en vond het prima, maar ze stuurde me hierheen toen mijn zusje werd aangevallen. Het ding volgde mij voor een tijdje, maar toen werd ik geholpen door een vrouw met vleermuisvleugels. Ik kon haar niet eens bedanken,” vertelde Gavin ietwat beteuterd. De vrouw had hem geholpen, maar hij kon niet eens vragen wat hij voor haar kon doen.
“Zijn er nog kinderen van Hades?” vroeg hij uiteindelijk nog voorzichtig terwijl hij aan zijn kapotte broek prulde. Hij was het gewoon om met veel broers en zussen te zijn, dus hij vroeg zich af of er nog kinderen van Hades waren.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

13 mei 2024 - 21:09 Saureus is offline

Saureus 1929

Hazel Evelynn Withlock
The Healer • Daughter of Apollo • 18 years old

Hair| The infirmary | With Wynnie boi

Hazel ontwaakt langzaam uit haar slaap. Ze mompelt enkele onverstaanbare woorden alvorens ze haar ogen opent. In de buurt hoort ze stemmen, maar ze is nog niet bewust genoeg om te weten wat er gezegd wordt. Het licht dat in haar ogen schijnt, laat haar oogleden weer sluiten. Ze brengt haar hand naar haar gezicht, wrijft door haar ogen en opent ze daarna opnieuw. Op het moment dat ze iemand naast haar in bed ziet liggen fronst ze, pas als de herinneringen terugkeren, maakt de frons plaats voor een kleine glimlach. ‘Goedemorgen,’ zegt ze zacht. Als ze zich beseft dat ze helemaal tegen hem aan genesteld zit, schuift ze een stukje op - voor zover dat mogelijk is op dit bedje -. ‘Sorry, hopelijk vind je het niet erg dat je hier hebt geslapen. Ik kon je nergens anders heen tillen,’ zegt ze verontschuldigend. Het is niet de eerste keer dat ze een bed delen, maar aangezien ze elkaar al zo lang niet meer hebben gezien, weet ze niet zeker of hij er nog steeds oké mee is.
‘Hoe voel je je?’ vraagt ze vervolgens lichtelijk bezorgd, want zij is degene die zijn levenskracht heeft genomen. Als ze dat niet gedaan had, had hij zich waarschijnlijk een stuk beter gevoeld. Maar ja, dan was ze er zelf niet meer geweest.
De pijn van gisteren is nog op de achtergrond voelbaar. Het is meer de fysieke zwakte die ze merkt. De wond is genezen, maar haar lichaam moet nog herstellen. Het heeft tijd nodig om de verloren bloedcellen weer aan te maken. Wat ambrosia zal dat proces versnellen, maar ze wilt daar ook niet te veel van nemen.
Aan de andere kant van de ziekenzaal hoort ze de stemmen. Ze herkent James, maar de andere persoon klinkt niet bekend. Zou er afgelopen nacht iemand aangekomen zijn? Of is ze in de middag te druk geweest om die persoon op te merken? Misschien is het wel een van de nieuwelingen, die ze nog niet goed herkend. Dat zou natuurlijk ook nog kunnen. Ze heeft nu echter te veel andere dingen aan haar hoofd om zich daar nu druk over te maken.

[ bericht aangepast op 13 mei 2024 - 21:10 ]

13 mei 2024 - 21:09 Saureus is offline

Saureus 1929

[ bericht aangepast op 13 mei 2024 - 21:10 ]

13 mei 2024 - 22:30 Hisoka is online

Hisoka 5042

╔════════

_{James Scott}
^{⚡︎ Son of Zeus ⚡︎}
════════╝

Blijkbaar viel de banaan in de smaak en blijkbaar was de gemoedstoestand van de jongen ook zo ongeveer altijd van zijn gezicht te lezen. Jamie kende niet zoveel mensen die zó expressief waren in alles wat ze deden en dan had hij de jongen alleen nog maar op een bed zien zitten.
"Nee, bij dit fruit kun je de schil niet eten. Volgens mij is dat giftig ofzo," zei hij, maar de precieze details wist hij er ook niet van. "Je kunt niet bij elk fruit de schil eten." James rijkte de rest van de banaan richting de nieuweling, hij had het in ieder geval niet voor niks meegenomen.
"We hebben hier altijd wel een groot aanbod aan verschillend groente en fruit, de satyrs en de kinderen van Demeter groeien echt van alles in de tuinen." Als dit al nieuw was voor de jongen, was James benieuwd wat hij van de rest van het eten ging vinden met hoeveel keuze er altijd was.

Het viel James alles mee hoe makkelijk de jongen alle informatie in zich opnam, misschien had zijn moeder hem toch meer verteld dat nu pas op z'n plek viel.
"Tja, je echte vader is een beetje subjectief. Maar ja Hades is je biologische vader," zei Jamie. Er waren er genoeg die een andere mening hadden over wie hun echte ouder was, maar hij snapte de woordkeuze van de jongen wel met hoe de nieuweling tot nu toe op hem over kwam.
"Ja als het goed is wel. Een halfbloed heeft een keer aan de Goden gevraagd of ze hun kinderen op z'n minst wilde claimen als ze het kamp binnenkomen zodat iedereen tenminste die duidelijkheid heeft." James probeerde te bedenken of hij iemand kon bedenken die niet geclaimd was, maar hij kwam zo snel op niemand.
"Dus je weet meestal ook wel wie iedereen als ouder heeft, dat is niet echt geheim hier. Zeker gezien je in het huisje slaapt met alle andere kinderen van je Goddelijke ouder." Het maakte James niet zoveel uit dat de jongen veel vragen stelde. Vragen waren vaak veel makkelijker dan dat hij alles zelf maar in een monoloog moest uitleggen.
"Oh, ja het betekend ook dat ondertussen zo'n beetje iedereen weet dat jij Hades' kind bent. Zulke info gaat hier nogal snel met nieuwelingen." Jamie wist niet zo goed of hij zich hier voor moest verontschuldigen namens de rest van het kamp, maar hij vond het in ieder geval belangrijk dat de jongen wist dat de rest het wist.
"Steden zijn vaak een beetje hit or miss. Monsters vinden het nog wel eens leuk om op ons te jagen en in steden zijn er vaak meer te vinden dus dan kan het gevaarlijk zijn om daar te wonen." Het verhaal over de vrouw met vleermuisvleugels liet James voor nu een beetje gaan. De redenatie van monsters was moeilijk te doorgronden, maar het zou kunnen dat omdat hij een kind van Hades was hij hulp kreeg uit de onderwereld. Dat zou Jamie in ieder geval niet vreemd vinden, al was het ergens wel grappig dat die beesten andere halfbloeds juist opjoegen.
"Volgens mij ben je momenteel de enige. De grote drie, Zeus, Poseidon en Hades, hebben vaak minder kinderen dan de andere goden. Dus je hebt je huisje voor jezelf." James dacht even na. Hij wist eigenlijk niet of dat geruststellend was of juist niet afhankelijk waar de jongen vandaan kwam.
"Maar je bent niet de enige, ik ben ook alleen om dezelfde reden." Mogelijk zou dit het wat relativeren en misschien ook niet, James had eigenlijk geen idee.

22 ⚡︎ HC en vechtinstructeur⚡︎ Zeus
Ziekenboeg ⚡︎ Gavin

───── ⚡︎ ─────

13 mei 2024 - 23:57 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Son of Athena - Headcounselor of the Athena Cabin - The riverside- With Yasuo
SONG

The night has been a rush- Yasuo had come to my aid helping me carry Petra to the infermatory that had been pretty busy with wounded campers. It was not uncommon for capture the flag to have a few kids with bruised and slashed, but right now it almost has seemed a slaughter. IT had been a tormented move to bring a freaking basilisk into the camp- I didn’t even know how he even managed to bring that monster into camp but it had happened. And looking at the different wounded the basilisk wasn’t the only lv 10 monster that had roamed the woods.
We were lucky that one of the Apollo healers had time tot take the halfscorched Petra off our hands however I wasn’t really ready to leave her out of my sight yet. She was extremely annoying and stubborn, but i- I wanted to make sure that they got her the right care.
The night had been long and I wasn’t bothered by the fact that my wounds got treated as one of the last patients in the infirmary. I’ve gotten some ambrosia tasting like fresh picked cherries and those sugary froggummies. The burning sensation of my scorched arm calmed a bit at the hands of the healers however knwing that they were at the end of their energis that night- I had suggested to just put a cold patch of healing herbs that some of the demeter kids had been brewing . It would have been to risky to force them further in using the last of their powers. Hazel had patched me up many times after trainings so I sortoff knew how the Apollo kids with healing abilities took away the pain but also made them suffer.
This wound was my mistake- so I had to carry it with me.

The next morning was harsh- I barely slept and had to keep my arm in a sling. But even is I understood the logic I wans’t used to not moving freely so I ditched the brace and started my morning early with a morning walk towards the demeter Cabin- allowing them to refresh the gauze that containdd my burn .
It was quite fascinating and gnarly to see how the flamed had managed to mangle my skin – the blaze of that basalisk had been massive. , yet the herbs had done their work in keeping the wound cool and moist for it to absorb the effects of faster healing but it might become a scar that was unfixable. If so it was a shame I had to drag with me- for my errors I had last night. A good hero had to accept that he had failed.
With th morning gathering I hadn’t been very hungry and wel- I didn’t really care to join my halfsiblings at the Athena table knowing they would try to be chatty and ask about what had happened. And I wasn’t in a very vocal mood towards them. So I made my journey further, towards the river until I spotted a familiar face on the side of the pinetrees.
I didn’t use many words, I walked toward Yasuo, sat down right next to him and closed my eyes in peace. Eventough Yasuo never dared to look anyone in the eyes- I knew in our silence that he knew it was me. We had our unspoken agreement of peace and quiet yet shared a few words now and then if we really felt like it.
And how much I like to preach that friends were an irrational thing and an weakspot in battle- I did need a friend at this moment.
“Thank you for yesterday- I appreciate the help.” I said still with my eyes closed as I let the breeze rush trough my curls. “I realised I never asked you about our quest- how did it go?” I pondered as I finally opend my eyes again, glancing quickly at him from the corner of my eye before I looked at the river before us.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

13 mei 2024 - 23:58 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Daughter of Dionysus || Hopeless Romantic || At the tables with Izzy <'3

The campfire had an embracing warmth solacing us in the tiny trros that had happened. So far our campleader Neil had vanished an Chiron was trying his best to get all th wounded campers into the infirmary but to most it felt like we were failures of campers. I never had had the chance to go on a mission- to fight real monsters like some of my friends but after this night I kinda hoped I never had too.
If it hadn’t been for Nick who stumbled by on accident I would have been Sheep Shauw. Missing both my shoes I scooted my feet a bit closer towards the fire aswell as scooted closer towards Nickie that had been helping me get rid if the many leafs that got tangled up in my black locks.
I couldn’t thank Nick enough for saving me again but the red blush on my cheecks wasn’t only because of the calming fire in front of us. µmy shouldr leaning to his as a sighed tirresly and carefully resting my head on his shoulder. I pondered.
What the hell am I about to do with my feelings? Was I being an hopeless romantic again? Was my crush on Nick the same as I had been crushing on most of the boys at camp or…
I pressed my lips on eachother and my eyes had found my bestfriend Izzy on the other side of the campfire with no one more then het EX boyfriend sticking little bandages on her face. Holymoly. As my excitement for her grew and I almost got my feetsies wobbeling like a little happy kid Nick his wamr voice got me looking up in his oceanblue eyes again. My stomach fluttering even more as he asked me if I wanted him to patch me up aswell. Of wish I wishpered a shy ‘Oh- okay’ before also getting tiny bandages on my cheecks, his fingers so carefull as he sticked them on my face.
As the mood at camp got at its lowest and we knew for sur all the campers got back with all their limbs attached and hearts beating, Nick offered to walk me back to my Cabin. Being one of the sole Dionysus kids it was more enjoyable to have company escorting me back. For at night it got quiet lonely.

The moon shone bright and like a young god Nick got blessed by the soft light fathering his sharp features making it impossible for him to get lost in the dark. “Thank ou for walking with me to the cabin.” I smiled “And- well again for everything else. “ I wobbled on my legs a bit debating if I should kiss his cheek or just wish him goodnight. I had been so brave today so I stood on my tippietoes – leaned towards him and closed my eyes
AND.
He pressed a kiss on my forehead.
Opening my eyes the stars glimmed in my brown orbs and a big smile formed on my lips. Being more than happy with his blessed goodnight wishes. “Don’t count to Many sheep.” I chuckled soflty wich he made a ‘enough of sheep’ face that made me laugh even more. “ See you Tomorrow Nicky.” I smiled and went inside only to jump on my bed and scream. “OH GODS” in my pillow. Why did I do that???

As the morning rose- and the birds finally sang their song again I awoke, I actually had slept really well if you didn’t count the spooky sheeps popping up here and there. I braided my hair in two braids with a few flowers woven inthere for the day and followed my little half brother towards the morning feast which was noticeable more empty then other days. Sacrificing some fresh strawberries to the gods before scooting waving to Izzy who also had arrived. I know it wasn’t really in the rules to sit on the other tabled but my little brother was quickly finished with his food and being alone on the table was less funn then gossiping with my bestie at a less empty table.
So as soon is Izzy got close to the table and barely set het plate on the table I grapped her arm and pulled her next to me. “Oh my Gods Izzy- You and Guss?? What happened?? Tell me more.” My bambi bornw eyes flickered with excitement as I wanted to know everything going on in her life.

[ bericht aangepast op 13 mei 2024 - 23:58 ]

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

14 mei 2024 - 11:29 Hisoka is online

Hisoka 5042

🜋 ϓλȘƲΘ ίɖλ 🜋
^{🜋 YASUO IDA 🜋}

De nacht was een hel geweest voor Yasuo. Nadat hij Silas en Petra naar de ziekenzaal had gebracht, was hij nog snel langs het kampvuur gegaan, maar veel had hij niet naar binnen gekregen. Hij was op, van alles waar James hem mee naartoe gesleept had en van alle emoties die rond het kampvuur hingen. Even had hij gehoopt dat alles beter zou worden als hij gewoon maar vroeg naar bed zou gaan, maar hij had de halve nacht alleen maar liggen draaien. Uiteindelijk was hij rond een uur of drie weer opgestaan. Hij had het niet aan gedurfd om Gus op te zoeken, niet de eerste nacht dat hij terug was. Yasuo had niet nu al willen toegeven dat hij moeite had met slaap vatten. Dus er had niks anders opgezeten dan het kamp rondzwerven. Op zoek naar een plek die niet vol emotie zat. Richting zonsopkomst had hij een plekje bij de rivierrand gevonden dat op zich wel oke was, in ieder geval beter dan de andere plekjes. Een stevige den was zijn rugleuning geworden terwijl hij naar het water staarde. Hij moest wel een paar keer weg zijn gedommeld met hoe snel de zon omhoog was geklommen toen hij zijn ogen weer open deed, maar een diepe slaap had hij nooit gevat.

De aanwezigheid van een persoon naast hem nam zijn aandacht bij de rivier weg, maar hij bleef stil zitten. Hij had zijn armen rond zijn opgetrokken benen geslagen en zijn hoofd rustte op zijn knieën. Een bijna uit elkaar vallend boekje hield hij in zijn handen geklemd. Voorzichtig keek hij opzij en zag een bekend paar schoenen. De stem die niet veel later klonk bevestigde Yasuo's vermoeden over wie er naast hem was komen zitten.
"Geen probleem," zei hij zacht, alsof woorden daadwerkelijk hardop uitspreken monsters zou oproepen. Silas en Petra hadden eruit gezien alsof ze alle hulp konden gebruiken en Yasuo was de beroerdste niet. Silas vroeg naar zijn quest, was dat wat iedereen dacht waarom ze weg waren?
"Het was geen quest." Hoewel Yasuo's stem nauwelijks boven het geluid van de rivier uitkwam, was zijn irritatie erin hoorbaar. "James vond dat ik meer jeugdervaringen op moest doen." Met één hand maakte hij air-quotes. "Ik kwam hem tegen bij het busstation waar hij me kidnapte voor een roadtrip door het halve land." Yasuo bleef even stil terwijl hij nadacht over hoe hij zijn eigen vragen wilde stellen.
"Wat was er gister?" vroeg hij uiteindelijk. "Waarom is iedereen boos?"

17 🜋 Phobos 🜋 De rivierrand 🜋 Silas

🜋
Feel the fear
and do it anyway
🜋

14 mei 2024 - 11:36 Hisoka is online

Hisoka 5042

══❃══╡᯽❁᯽╞══❃══

Rhea Grace McCain
Child of Demeter

══❃══╡᯽❁᯽╞══❃══

20 ᯽ Ares Cabin ᯽ Mart

Rhea was pissed! Nu was dat niet een vreemde gewaarwording van haar, maar dat het bij het ontbijt al zo was, was toch altijd wel een kunst. Meestal moest ze op z'n minst iemand gesproken hebben om haar gemoedstoestand te veranderen. Nu keek ze rond de tafels, duidelijk op zoek naar iemand terwijl de storm op haar gezicht steeds groter werd. Waar was die idioot nou weer gebleven? Gisteravond had ze hem ook al gemist. Van een afstandje had Rhea gezien dat Mart boos naar z'n huisje was gestormd voordat ze hem kon onderscheppen. Ze had hem toen de ruimte gegeven, ook omdat ze door wat Apollo kinderen werd gekidnapped om snel meer helende kruiden te laten groeien. De ziekenzaal had vol gelegen na de vlaggenroof. Zelf was ze er prima vanaf gekomen. Immobiliseer de hele rotzooi, werkte zoals gewoonlijk als een trein. Zo konden zij en haar partner van een afstandje het beest doden makkelijk doden zonder al te veel kleerscheuren oplopen. Meer dan een beest vinden was echter een grotere uitdaging geweest waardoor ze niet heel veel vlaggen had gevonden. Dus gezien ze nog daadwerkelijk zelfstandig liep an het einde van het spel, was ze aan het werk gezet.

Dat ze Mart nog steeds niet kon vinden was gewoon onzin. Ze had wel gezien dat hij chagrijnig was geweest, maar niet op komen dagen voor het ontbijt was een grote no-no in haar boek. Vandaar dat Rhea na het ontbijt op oorlogspad was. Met wat ingepakt brood en een sinaasappel liep ze haast stampvoetend naar het Ares-huisje. Ze had uit een van zijn half-broertjes weten te krijgen dat die gast nog steeds in zijn bed lag te stinken en weigerde om eruit te komen. Het maakte haar geen ene reet uit wie zich nu in dat huisje bevond of wat hun mening over Rhea was. Ze was een vrouw op een missie en was niet van plan zich tegen te laten houden. Hardhandig trapte ze de deur van het huisje in een stapte naar binnen. Even moest ze wennen aan het duister in contrast met de zon die buiten scheen, maar al snel had ze haar prooi gevonden. Ze gooide dreigend de sinaasappel en paar keer in de lucht terwijl ze haar tirade afstak.
"Gast! Wat voor onzin is dit?! Eerst het avondeten missen en nu ook al niet komen opdagen voor het ontbijt!" Dit gedrag was niks voor Mart. Boze Mart zou iemand zoeken om mee op de vuist te gaan of in de wc te dunken, maar niet dit.
"Ga je nou een beetje zielig in bed blijven liggen omdat je niet tegen je verlies kan?! En dan vinden mensen jou hier eng, wat een onzin is dat ook, zeker als je er zo bij ligt!" Rhea ving de sinaasappel nogmaals op voordat ze het stuk fruit richting Marts hoofd smeet. Met haar handen in haar zij bleef ze pontificaal in het licht van de openstaande deur staan en met haar blik joeg ze nog een jong Ares-kind het hutje uit nadat die nog nooit zo snel z'n spullen bij elkaar had gezocht voor de ochtendactiviteit.

══╡°˖᯽❁᯽˖°╞══

14 mei 2024 - 14:43 Cavaliere is offline

Cavaliere 32814

Gavin Peter Nash
◈ Son of Hades ◈
19 ◈ Ziekenboeg ◈ met James ◈ Gemoedstoestand: verward

Dankbaar nam hij ook de andere helft van het fruit aan.
“Wat jammer dat je niet alles kan eten, het zou wat afval uitsparen,” mijmerde Gavin tussen de happen door. Hij was het gewoon om van elk stuk voedsel zo veel mogelijk te gebruiken. Gavin herinnerde zich de jaren van magere oogst goed genoeg.
Hij schrok ook door de opmerking over de giftigheid van de schil, maar ging er verder niet op in.
“Jullie groeien ook jullie eigen gewassen?” vroeg Gavin met een lichte flonkering in zijn ogen. Misschien kon deze plek net zoals thuis zijn, al leek het in het kamp wel een pak drukker dan enkel de zijn familieleden.
De gedachte aan zijn familie bracht een frons op zijn gezicht. Zouden ze hem missen? Wat zou hun moeder vertellen? Hopelijk maakte haar zusje het goed. Hij hoopte alvast dat ze op zijn minst nog een brief zouden sturen als ze nog een keer naar de stad gingen.

“Wat aardig van die persoon,” glimlachte Gavin oprecht op de comment over het claimen van de godenkinderen. Jamie sprak plots over het feit dat iedereen wist dat hij een kind van Hades was.
“Iedereen. Over welk aantal spreken we dan?” informeerde hij nieuwsgierig. Gavin vond het gek dat al deze mensen die hij niet kende beter begrepen wat er met hem aan de hand was dan hijzelf.
“Ik was nog nooit in de stad geweest,” vertrouwde hij Jamie toe. “Mijn familie ging vaak zonder mij, ze zeiden dat er altijd twee mensen het fort moesten houden,” babbelde hij er op los. “Maar meestal was ik dat samen met een van mijn broers of zussen. Soms bleef mijn vader of moeder, maar ik was er altijd.”
Gavin begreep niet dat de andere jongen zijn thuissituatie helemaal niet kende. Het rondreizen, de miniboerderij die doortrok van plaats naar plaats was niet hoe de meeste mensen hun leven spenderen.
Toen Jamie hem vertelde dat hij de enige zou zijn in het huisje, ging er weer een golf van blijdschap door de jongen.
“Echt waar? Een huis voor mij alleen?” vroeg hij enthousiast. Als hij rechtop had gestaan had hij getrappeld als een blij hondje. “Ik heb altijd mijn woonwagen moeten delen met mijn broers en ik heb nooit alleen ergens kunnen slapen,” zei hij. “Als zou het wel eens eenzaam kunnen zijn,” vervolgde hij, nu ietwat beteuterd. Hij had in heel zijn leven weinig momenten voor zichzelf gehad door hun levensstijl.
“Hoe vind jij een huisje voor jezelf tot nu toe?” vroeg hij uiteindelijk nieuwsgierig aan Jamie.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

14 mei 2024 - 16:00 Hisoka is online

Hisoka 5042

╔════════

_{James Scott}
^{⚡︎ Son of Zeus ⚡︎}
════════╝

Het bleef aandoenlijk om te zien hoe de jongen reageerde op de meest normale dingen. James gokte dat hij een behoorlijk beschermde jeugd moest hebben gehad om zelfs een banaan nieuw te vinden.
"We composteren het meeste biologische afval," reageerde hij. Even dacht hij na terwijl de jongen enthousiast werd over het groeien van eten. Hij moest nog steeds het deel van gaven uitleggen en dit was mogelijk het beste bruggetje dat hij ging krijgen.
"Ja klopt. De kinderen van de Godin van de agricultuur en de satyrs, half-geit mensen maar zeg dat maar niet in hun gezicht, zijn er erg goed in. De meeste van hen hebben talenten en gaven om dingen te laten groeien, zelfs als de plant dat normaal niet zo doen of om planten zo te veranderen dat ze beter of sterker worden." Terugdenkende aan de rest van de conversatie met de nieuweling was dit misschien niet de meest duidelijke uitleg.
"Magische gaven om planten te laten groeien," verduidelijkte James zichzelf.

Aantallen was altijd een goede vraag.
"Pfoeh, uhm, goeie vraag?" Een betere reactie kon James eigenlijk ook niet zo snel geven. "In de zomervakantie is het sowieso altijd drukker dan door het jaar heen. En soms zijn groepjes weg van het kamp. Maar ik denk een man of honderd? Plus of min 50 afhankelijk van wanneer je telt. Volgens mij hebben we ruimte voor zeker twee honderd man, maar we zitten nooit helemaal gevuld." Als hij er zo over nadacht waren dat er best wel veel om zomaar op een kamp rond te hebben rennen. Toch leek het nooit zo extreem druk als hij over het terrein liep.
"We hebben gelukkig veel ruimte dus het voelt bijna nooit extreem druk, behalve tijdens het avondeten." al waren dat alleen maar kampers, hij miste nog een groep wezens die ook rondliepen. "Oh, ik heb de satyrs en nimfen enzo niet meegeteld, maar werkelijk geen idee hoeveel dat er eigenlijk zijn." Top gedaan James, hier had die goede jongen natuurlijk helemaal niks aan... Maar iets beters kon hij er ook niet van maken. Tijd om verder te gaan op een ander onderwerp en hopen dat de jongen niet teveel bleef hangen op de precieze details. Misschien woonde hij op een boerderij ver van de stad. Dat zou in ieder geval het paard en de interesse in het verbouwen van groenten verklaren, maar voordat James er op door kon vragen leek de jongen al enthousiast te worden over het hebben van een huisje alleen. En die enthousiasme kwam gepaard met gebabbel over zijn eigen woonsituatie. Een woonwagen dus, dat hoorde je nu niet elke dag. Hij moest zo maar eens door gaan vragen naar waar de jongen vanaf kwam en hoe hij eigenlijk heette. Gelukkig leek hij hun gesprek niet vervelend te vinden dus dat scheelde.
"Jep, all yours. Tenminste totdat er een ander kind van Hades het kamp binnen wandelt, dan moet je delen. Maar de huisjes zijn gemaakt voor een man of twaalf dus zelfs met paar heb je nog steeds ruimte genoeg voor jezelf." James was in ieder geval blij dat hij niet hoefde uit te leggen dat de jongen in het huisje van Hermes ofzo hoefde te gaan wonen gezien hij dan nooit meer privacy ging krijgen.
"Ik vind het wel prima. Het is absoluut beter dan delen met elf anderen en als ik zin heb in meer mensen ga ik wel ergens langs. Al was het in het begin wel wennen, ik kwam van een gezin met twee zusjes en m'n ouders dus helemaal alleen was wel raar. Maar ik was toen ook wel wat jonger dan jij." De jongen leek voor nu niet meteen extreem dringende vragen te hebben dus James had de ruimte om er zelf een paar tussendoor te gooien.
"Maar je woonden in een woonwagen met je ouders en broers en zussen? Ik denk niet dat ik dat eerder gehoord heb. Hoe was dat?" vroeg James rustig. "Oh, en heb je ook een naam?" Stiekem had James gehoopt dat hij zichzelf wel een keer had voorgesteld, maar als zijn vermoedens over de jongen klopte, zou dit nog wel eens een van de eerste keren zijn dat hij nieuwe mensen ging leren kennen.

22 ⚡︎ HC en vechtinstructeur⚡︎ Zeus
Ziekenboeg ⚡︎ Gavin

───── ⚡︎ ─────

16 mei 2024 - 16:07 Cavaliere is offline

Cavaliere 32814

Gavin Peter Nash
◈ Son of Hades ◈
19 ◈ Ziekenboeg ◈ met James ◈ Gemoedstoestand: Rustig

Jamie legde hem uit dat het meeste afval werd omgezet naar compost en Gavin knikte goedkeurend bij die woorden. Dat soort mentaliteit kon hij zich wel in vinden. Hij luisterde ook met een schuin gehouden hoofd naar de uitleg over de satyrs, die hij kende uit zijn boeken en de gave van de kinderen van de Godin van de agricultuur.
“Wat een fijne gave,” zei hij terwijl de pretlichtjes in zijn ogen weer gingen dansen. “Ik was sowieso geen kind van haar geweest. Mijn familie hield me doorgaans weg van de akkers omdat ze gewoon stierven als ik er bij kom,” zuchtte hij mijmerend.
Zijn ouders hadden meerdere keren geprobeerd, maar toch hadden ze hem na een tijdje verbannen van de akkers.
“Ik vulde die tijd meestal met het plukken van eetbare paddenstoelen,” zei hij uiteindelijk met een glimlach. “Ik kon steeds de eetbare paddenstoelen onderscheiden van de giftige.” Gavin glunderde terwijl hij het er over had.

“Dat zijn wel heel veel mensen en… schepsels?” Gavin was niet zeker hoe hij de nimfen en saters moet samenbrengen tot een woord. Hij was nogal onzeker over zijn woordkeuze, maar door gebrek aan een ander woord, bleef hij toch bij dat woord.
“Ik moet al heel mijn leven delen met mijn drie broers,” knikte hij. Hij zag er geen enkel probleem in om met iemand te delen. Of zelfs met twaalf anderen. Hij was het gewoon zo.
James vertelde Gavin dat hij het ook prima vond en dat gaf Gavin alleen maar meer zelfvertrouwen dat hij zou wennen aan alleen in een huisje zijn. Eentje dat bleef staan deze keer.
“Kan je het goed vinden met je broers en zussen?” Vroeg hij uiteindelijk aan de jongen. Gavin had besloten dat hij hem wel mocht, dus hij voelde zich genoeg op zijn gemak om zelf ook wat dingen terug te vragen.
“Ja, met mijn moeder en, ja, vader en drie broers en twee zussen. Elke winter trokken we van een plaats naar de andere om er opnieuw kamp op te zetten. We bleven eigenlijk nooit langer dan een volledig jaar op dezelfde plek. Meestal in het bos en in de buurt van een stroom voor vers water,” vertelde Gavin aan zijn nieuwe vriend. “We teelden onze eigen gewassen en hadden enkele dieren die mee trokken als de winter zacht was of dienden als eten of inkomst als de winter streng was,” vertelde hij bedachtzaam. De rest van zijn leven was niet bepaald interessant om over te vertellen.
“Oh wat dom van me! Gavin Peter Nash,” zei hij terwijl hij nu zijn hand uitreikte naar Jamie.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

16 mei 2024 - 16:53 Hisoka is online

Hisoka 5042

╔════════

_{James Scott}
^{⚡︎ Son of Zeus ⚡︎}
════════╝

Ergens vroeg James zich af in hoeverre de jongen doorhad dat het hebben van gaven een universeel halfbloed ding was en niet alleen ging over de kinderen van Demeter. Wat hij vertelde over de dode planten paste inderdaad wel bij Hades en James was benieuwd welke krachten de jongen nog meer had zonder het te weten.
"Ik ben stiekem niet verplaatst dat de planten om je heen dood gaan. Maar ik denk dat met wat oefening nu je daadwerkelijk weet waar het door komt, je het wel kunt leren beheersen." James glimlachte bemoedigend. "Kinderen van Demeter kunnen je er vast bij helpen, de meeste van hen kunnen hetzelfde namelijk, maar die kunnen ze ook weer laten groeien." Krachten was nu eenmaal een kwestie van oefenen.
"Zijn er nog meer dingen die je kan of die er om je heen gebeuren zonder dat je het kan verklaren?" Even dacht hij na over alles waar Hades zelf om bekend stond. "Iets met stenen of aarde, misschien metalen? Uhm, schaduwen? Skeletten van dode diertjes die spontaan weer verder hupsten?" Dat waren wel een beetje de grote dingen als James zijn godenkennis even langs ging.

"Het zijn natuur spirits, maar schepsels is een best goede benaming. Zolang je ze geen monsters noemt denk ik dat het wel prima is." James wist eigenlijk ook niet zo goed hoe die groep wezens nu precies genoemd moest worden.
"Zeker! Mijn twee zusjes zijn echt super lief. Wel een stuk jonger dan ik. Maar het is beter als ik niet bij ze in huis woon, al ga ik elk jaar wel een paar weken langs om ze te zien." James glimlachte bij z'n woorden, al trok er iets verdrietigs over z'n gezicht terwijl hij over z'n zusjes vertelde. Hij had ze graag zien daadwerkelijk opgroeien in plaats van een paar weken elk jaar, maar dan zouden ze nooit veilig zijn geweest. Gelukkig begon de jongen al over zijn eigen familie en kon Jamie daar naar luisteren.
"Cool! Dan heb je vast wel veel gezien van het land. Weet je waar jullie zoal zijn geweest?" James was wel benieuwd waar de jongen allemaal doorheen gereisd had en wat hij dan allemaal al had meegemaakt tijdens het reizen. Dat moest wel een aantal verhalen hebben. James lachte even toen de jongen zich voorstelde als Gavin, maar keek ongemakkelijk naar de uitgestoken hand.
"Sorry," fluisterde hij en hield zijn handen bij zich.
"Maar Gavin dus, nice!" Het enthousiasme was snel weer terug in zijn stem. Jamie pakte de appel en stond op van het bed. "Denk je dat je uitgerust genoeg bent voor een rondleiding? Dan kunnen we ook kijken waar je gaat slapen vanavond." De jongen leek een stuk rustiger en meer op zijn gemak dan het begin van het gesprek dus James gokte zo dat het wel kon.
"Wil je de appel nog? Of heb je liever wat anders te eten? We hebben echt zat!"

22 ⚡︎ HC en vechtinstructeur ⚡︎ Zeus
Ziekenboeg ⚡︎ Gavin

───── ⚡︎ ─────

16 mei 2024 - 22:06 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Son of Ares - HC - His Cabin

Ik had me gewonnen gegeven.
Ik was een mislukkeling- die een einde van een lafaard had verdient. Had ik mijn laatste beetje aan digniteit verloren door Wyn om hulp te roepen- te smeken terwijl ik mijn grip verloor aan de afgrond.
De afgrond- hoe de aarde onder mijn voeten opensplijten als een staf van de goden, waar niet alleen mijn vader me de rug toekeerde maar eveneens alle ander goden. Ik was een Pion van het spelbord gegooid- afgedankt en zonder soelaas zou ik niet gemist worden. Niet door hén- zogenaamde onsterfelijke helden die kinderen baarden als ongeleide soldaten klaar voor het slachthuis.
Ik was niet meer dan een spikkeltje van woede gemixt met een onwetend sprankeltje menselijkheid die zijn verdomde leven had moeten opgroeien zonder vader. Een vader die zichzelf met eer en arrogantie in mijn leven mengde toen ik hem het minst nodig had- beïnvloed werd door zijn trials en uitdagingen die me niet alleen mijn onschuldige jeugd- maar alsnog mijn moeder, beste vriend en mijn sprankeltje van ‘liefde ‘ gekost had. Ik was niet meer dan een schande in zijn ogen- het zoveelste mislukte experiment die afgedankt werd op camp Halfbloed.

Na de vlaggenroof was ik dan ook in alle staten terug naar de cabin gestormd, mijn versleten sporttas vanonder het bunkbed gesleurd en had ik in alle woede al mijn spullen in de zak gegooid. Meer dan een paar verse kleren, oude schoenen en mijn speer was er niet. Woest had ik de kralenketting van mijn hals getrokken klaar om het ding ver uit mijn buurt te gooien maar ik kon het niet.
Zonder die kralen- zonder wat me nog restte op Camp Halfbloed had ik niets meer… Geen thuis- geen toekomst- geen vrienden. Na wat ik tegen Wyn gedaan had kon ik dat ook wel gedag zeggen.
Zat was ik het gewoon- stront zat! Waarom mogen zij ons als poppen laten dansen? Waarom was ik gecreëerd? Waar het niet dat mijn doel enkel was te falen in alles wat ik deed.

Als een hoopje ellende lag ik dus nog in mijn bed t stinken. Mijn anderzijds grote eetlust verdwenen, geïmmobiliseerd door de onzekere demonen die zich in mijn gedachten nestelden. Het ging niet.
Haast badend in het zweet woelde ik nogmaals onder de versleten linnen lakens van de Ares Cabin en trok deze ook koppig over het hoofd toen het veels te felle licht de kamer vulde. Gepaard met een gevaarlijke grom die over mijn lippen rolde. “ZOUT ES OP!” dreigde ik gefrustreerd onder mijn lakens als ik merkte dat het lucht nogsteeds bleef prikken. Echter was het een gekende vrouwelijk brom die mij beantwoordde
"Gast! Wat voor onzin is dit?! Eerst het avondeten missen en nu ook al niet komen opdagen voor het ontbijt!" Rhea – de dame met geen blad voor der mond- al zou je dat wel horen denken van een plantenjuffertje. Maar ze had me al merendeels het tegendeel bewezen dat ze geen “vrede is de oplossing” typje was. Antwoorden deed ik niet- meer gefrustreerd dan iets anders duwde ik mijn gezicht nog dieper het hoofdkussen in.
"Ga je nou een beetje zielig in bed blijven liggen omdat je niet tegen je verlies kan?! En dan vinden mensen jou hier eng, wat een onzin is dat ook, zeker als je er zo bij ligt!" Verhief ze haar stem verder, met mijn kiezen op elkaar knarsend hoopte ik gewoon dat ze het zou aftrappen. Een plan die leek te werken voor een volle 5 seconden vooralleer ik een projectil tegen mijn kop aangegooid kreeg en ik luid vloekend de lakens van me afgooide.

“WAT WAS DAT VOOR?!” brulde ik kwaad waarna mijn blik naar de sinaasappel gleed die nog op mijn hoofdkussen blonk. Mijn borstkas ging hevig op en neer en onder mijn ogen kon je een donker setje wallen zien opdoemen. Mijn vingers om het stukje fruit ballend om deze ver weg te gooien al hield ik halt en zuchtte kort. “ Ik heb geen honger.” Mopperde ik waarna ik naar de kortharige dame blikte – in haar hand nog een stuk brood rustend. “Wat ga je daarmee doen als ik niet uit bed kom- in mijn mond dauwen?” ik trok één van mijn wenkbrauwen op en haalde kort een hand door mijn haren. Ik negeerde der opmerking over het verliezen- ik was al een grote loser genoeg zonder dat ze het er nog dieper in moet wrijven. De gvulde sportzak schoof ik subtiel met mijn hiel nog dieper onder het bed. Wetende dat de Demeter dochter meteen zou lopen zeiken als ze het zag. “Moet jij geen bloemepjes toveren voor de halfdooie? Ik dacht dat ze het klotedruk hadden daar.” Probeerde ik de aandacht van mezelf af te leidden.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

16 mei 2024 - 23:03 Ken_ is offline

Ken_ 18305

Sleepy Boy - Outfit -Ziekenboeg met Petra

Wat hadden Schorpioenen, hello kitty en mijn Ex gemeenschappelijk? Wel ze waren allen deel geweest van mijn avond gisteren. Beiden hadden we onze groep kwijtgespeeld en elkaar gevonden – soort van. Na de wel erg ‘bijzondere’ vlaggenroof was ik letterlijk uit de klauwen van een reuzenschorpioen gered door Izzy na mijn mislukte reddingspoging om haar te helpen bij het beest.
Met kleerscheuren en een lichte hersenschudding waren we er uitgekomen een lot die niet veel andere kampers gegund was geweest. Tijdens de afvoer van de vele gewonden was er gevraagd geweest aan de minder gekwetsten om veilig rond het kampvuur te blijven zitten en niet in de weg te lopen. Orders di Izzy en ik ook uitgevoerd hadden. Hoewel ons samenzijn ongemakkelijk zou moeten wezen had ik er vrede mee gehad- eer waren ook geen woorden voor gewisseld gezien de avond geen zware gesprekken meer kon dragen.
Nee in plaats daarvan hadden we gesproken over het feit dat ik dringend nog eens de insecten encyclopedie moest herlezen en had ik Izzy haar wonden zelf iets verzorgd zodat ze schrammen toch een beetje beter zouden genezen. Dit gepaard met enkele hello kitty pleisters die ik nog in mijn zakken had steken. Mijn kleine zusje Abigail had altijd pleisters voor me opzak gezien ik op de meest bizarre plaatsen en slaap dreigde te vallen. En er dus vaker dan eens een wondje moest verzorgd worden.
Ze had het doosje pleisters voor mijn vertrek hierheen nog meegegeven als geluksbrenger en aandenken aan haar- dus met trots droeg ik Hello kitty bij me overal waar ik heen ging. En nu mocht Izzy dit ook. De avond viel sneller eens we aan de praat geraakten en tot grote opluchting waren alle kampers terugvonden, al waren er enkele in zeer kritiek toestand.
Gezien ik Izzy ook niet alleen naar haar Cabin wilde sturen was ik met haar meegenomen naar de Hermes Cabin het iets krakemikkige pand die zij haar thuis beschouwde. ‘Het eh-“ begon ik niet meteen wetend hoe ik haar een goede nachtrust moest schenken mijn hand kort rustend op haar bovenarm. Het ‘avontuur’ van vandaag had zeker zijn indrukken nagelaten op iedereen en wel zeggen dat ik het een gezellige avond vond bij het vuur zou me als halve gare afstempelen.
‘ Het pleistertje mag je houden-“ kwam erdan maar klungelig over mijn lippen- welke ik even op elkaar perste en mijn blik meteen stond op ‘ahyesiamanabsoluteidiot’. Ik gaf nog een zacht gemoedelijk kneepje in haar arm om mijn bedankingen nogmaals te uitten en zonder haar beseffen haar een welverdiende nachtrust te schenken met name op een gewenst rust.
Ik was dan wel een slaapwandelaar van jewelste ik kon mijn krachten ook voor goeds benutten- iets waar ik me ook als vrijwilliger voor aanbood bij de ziekenboeg. Slapen deed ik toch amper eens de nacht viel en daarbij alle pijn en angsten die ik kon helpen verlichten bij mijn vrienden was een gewonnen slag. Zo was ik die avond dus druk geweest met de gewonden in slaap te sussen of nare dromen weg te nemen.

Ik had als laatste halt genomen bij één van mijn oudste maatjes hier op het kamp. Petra. Bezorgd kneedde mijn wenkbrauwen zich samen in een frons- haar ademhaling hevig en onstabiel. Mijn ogen sluitend nam ik voorzichtig haar hand vast- verbrande veren en immense pijn zowel fysiek als mentaal plaagde haar wezen.
“Komt Goed Petra, “ fluisterde ik mezelf in haar dromen nestelen terwijl ik haar nachtmerrie zag afspelen een film die al jaren door haar gedachten plaagde- een nachtmerrie zo genesteld dat ik ze niet bij de wortel kon uitroeien. Maar wel één waarbij ik haar niet alleen liet en eens het kon ik het donkere doek van droomloze nacht ook voor het poppenspel kon neerdalen. Toch voor deze nacht waarbij ik fluisterde. “Alles komt goed”.

Voor het eerst in jaren leek ik dan toch een nachtrust gevonden te hebben- zijnde door uitputting of mentale vrede die ik door de avond had beleefd. Ik had toch zo’n 3 uren weggeslipt- mijn hand nog steeds in die van Petra genesteld. De ochtendzon kwam op aan het meer en ik zag dit als een kan om mijn hulp nog iets verder in te schakelen.
De kinderen van Apollo had ik ook in slaap helpen sussen voor degene die dat vroegen. Krachten zoals deze waren voor hen ook ontzettend uitputtend geweest en de taferelen die zich hier voordeden waren niet voor de lichtgevoelige. Dus met mijn beste beentje voor had ik aan de nimfen en satyrs gevraagd om een deel van het ontbijt naar de ziekenboeg te brengen, zodat iedereen hun energie kon aanvullen.
Met en plateau in handen keerde ik dan ook terug, stukken brood en fruit uitdelen aan de ontwakende gepaard met de nieuwe lading aan ambrosia die de hevig gewonden kregen. Eens ik ook weer eindige bij Petra voelde ik aan dat ze uit haar slaap kwam te ontwaken- dus geduldig plaatste ik me op een stoel niet ver van de Nike dochter, met een beker van het godendrankje in mijn handen- haar zacht begroetend zodat ze wist dat ze niet allen was. “Petra? Hé- het is oké.” Begon ik rustig mijn hand zacht op de hare rustend.

Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Index RPG Actieve Topics Zoek