|
”Oh, dat zal ik zeker doen,” lacht Misha zacht wanneer Aloisia hem verteld dat hij het gerust eens vaker mag uitproberen om een kus op zijn wang te krijgen. Als ze hem elke keer een zoen moest geven voor al wat hij voor haar en de kinderen deed, dan kon ze vermoedelijk alleen daarom al niet meer stoppen. “Ook als je nog hulp nodig hebt met iets anders, oké?” Aloisia knikte, trachtend haarzelf op het hart te drukken dat ze het dan ook echt zou doen en zich niet bezwaard gaat voelen als ze wederom, voor de zoveelste keer, om hulp moet vragen. Aan de start van het weeshuis had ze niet verwacht dat er zoveel bij kwam kijken, maar gedreven met een geboren moederhart weet Aloisia zich tot op de dag van vandaag nog altijd staande te houden. Het verlies dat ze geleden heeft wellicht nooit helemaal vervangbaar, maar het helpen van de kinderen nu vervult een leegte waarvan de brunette nooit gedacht had dat deze ooit wat minder kon zijn.
”Nee, dat heb ik niet, dan had ik het je niet gevraagd,” reageert Misha echter vervolgens, pakweg een stuk geïrriteerder dan Aloisia hem ooit eerder gehoord heeft. Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt ze dan ook naar de man op, waarbij ze zichzelf voor luttele seconden afvraagt of het dan werkelijke zo’n domme vraag was geweest om te stellen. “Sorry, ik wil gewoon weten of ze in orde is. Ik ga morgen wel opnieuw naar de politie.”
”Het is al goed,” reageert Aloisia zacht, oprecht. Zelf zou ze zich ook ontzettend veel zorgen maken als een van haar broers verdwenen was, zonder enig spoor van hen te vinden. En misschien zou ze op soortgelijke wijze gereageerd kunnen hebben, al was het eerder bedoeld in een subtiele poging om te overdenken of hij echt niks gemist had. “Het komt wel goed, Mish, we vinden haar wel,” stelt Aloisia Misha vervolgens voorzichtig gerust, wetende dondersgoed dat hij deze woorden vast en zeker al vaker gehoord had en ze waarschijnlijk eerder leeg dan waardevol zijn.
Echter, als het koppel de grensovergang nadert voelt Aloisia hoe haar maag zich zenuwachtig een keer samenknijpt. Ze mocht van geluk spreken dat het niet Ilya is die op wacht stond, waar ze liever niet aan de grote klok wat ze allemaal voor de man deed om de grens over te geraken. Alles voor de kindjes. . . Gelukkig had ze haar waardigheid nog kunnen behouden, maar een ijselijk gevoel wijst Aloisia er altijd weer op dat ze de grenswachter niet moet onderschatten. “Doen alsof je hier thuis hoort,” fluistert Misha haar ondertussen toe, waarop de brunette slechts een keer slikt en knikt. “Het komt wel in orde. Geen zorgen.”
En precies zoals Misha gezegd had kwam het inderdaad in orde. Zonder problemen weet het tweetal na het laten zien van hun papieren verder te gaan en rolt er een vloedgolf van opluchting door Aloisia’s lichaam heen. Nogmaals drukt ze de papieren dankbaar tegen haar lichaam aan, alvorens ze veilig op te bergen in haar tas. Vanaf nu zou het zoveel gemakkelijker worden al om vaker de grens over te gaan en spullen te halen. Voedsel, kleding, hout, kolen en zelfs medicijnen als ze er op stuitte. Het weeshuis kon er niet genoeg van hebben. Vooral niet met de komst van een baby van nog maar een paar maanden.
Zodra Aloisia samen met Misha die Betrunkene Katze bereiken begroet ze de twee heren bij de ingang slechts met een glimlach, waarna ze het café binnenstapt. Direct komt de geur van sigarettenrook haar tegemoet, net als het geluid van mensen die praten, stoelen die schuiven en een warmte dat alleen Gail’s café kent. Zonder moeite vind Aloisia de eigenaresse achter de bar, waar ze druk in de weer is met glazen en de tap, maar het is vooral Heidi die de aandacht weet te vangen. Verrast neemt Aloisia de blondine waar. “Misha,” hoort ze zichzelf uitbrengen, waarbij ze de man een zachte por met haar elleboog geeft — alsof deze niet allang zijn zuster gespot heeft.
”Gott sei dank,” reageert Misha, waarna hij vrijwel meteen excuseert. Aloisia glimlacht terwijl ze toekijkt hoe hij op de blondine afstapt, de zorgen van eerder langzaam uit zijn gelaatstrekken verdwenen zodra hij haar in zijn armen neemt. Ze was veilig, Heidi was hier — levend en wel. Met haar mondhoeken nog miniem omgekruld besluit Aloisia haar jas alvast op te hangen, haar tas desondanks wel bij haar als ze een plekje gaat zoeken om plaats te nemen. Met een zachte zucht gaat ze zitten op een van de houten stoelen en tracht ze alle gedachten aan thuis voor de komende paar uur van haar af te zetten. Aloisia weet maar al te goed dat dat geen gemakkelijke opgave gaat zijn, waarvoor ze de nodige afleiding zal moeten hebben om zich niet af te vragen of de kinderen doorslapen — of de baby zijn voeding wel opgedronken heeft, de gewassen lakens wel goed schoon geworden zijn. . . Subtiel schudt Aloisia met haar hoofd, waarop ze haar vingers een keer door haar haren heen strookt om een losse pluk achter haar oor te steken, haar slapen kortstondig een keer masserend. Een avondje pokeren, afleiding en ontspanning, ze kon dit wel. Ze had het nodig.
Wanneer Aloisia wil besluiten alvast wat drinken te gaan halen in de tijd die Misha nog weg is, spot ze hem bij de bar samen met Josie. De aarzelingen slaan toe, waarop twijfels voor heel even de kop op steken — tot hij met twee drankjes in de hand terug komt gelopen en het haar lukt ze af te doen als niets bijzonders. “Alsjeblieft, madam,” zegt Misha zodra hij haar bereikt heeft, een van de glazen aanreikend. “Dat was niet de afspraak,” prevelt Aloisia licht geamuseerd, doelend opdat zij een drankje voor hen zou halen als bedankje voor de papieren van eerder, terwijl ze het glas whiskey naar haar gezicht brengt om de diepe alcoholgeur op te snuiven. Voorzichtig wijst ze zichzelf erop niet te gulzig te drinken, hoezeer ze ook naar het drankje snakte na de afgelopen dagen, Aloisia kan het zich niet veroorloven om na één glas al tipsy te zijn. De eerste slokken zijn echter groter dan gepland en de brunette plaats haar glas vluchtig op het houten blad van de tafel terwijl de warmte van de whiskey zich door haar lichaam verspreidt.
”Heb je nog muziekverzoekjes?”
”Hmm,” humt Aloisia zacht, terwijl ze bedenkelijk Misha’s blik richting de platenspeler volgt. “Dat ligt eraan, willen we iets om slechts op de achtergrond naar te luisteren, of om mee te zingen en dansen — óf beide?” Met een zweem van een lach kijkt Aloisia schuins naar Misha op, een van haar wenkbrauwen licht omhoog getrokken. Hoewel ze zin had zometeen aan het eerste potje pokeren te beginnen, hopende om aan het einde van de avond met iets of wat winst naar huis te gaan, was vooral de gezelligheid het belangrijkste.
|
|
