|
|
”Dat zeg je nu,” brengt Heinrich uit, waarna hij de sigaret weer van Gail over neemt om zelf een hijs te kunnen nemen. De rook kringelend tussen hen in als hij deze uitblaast. De blonde café eigenaresse glimlachte subtiel. Een geamuseerd gloed heersend in haar lichte poelen, zonder daarbij haar kijkers van de man voor haar af te halen. Als Heinrich een stap dichterbij zet, de afstand tussen hen in weer weet te verkleinen, kantel Gail haar hoofd miniem. “Maar wij weten allebei dat er een dag komt, waarop je wel op mijn voorstel ingaat. Ik zie echter in dat het er vanavond niet in zit en je zult me dan ook moeten excuseren,” gaat hij verder. Onderwijl pakt hij zacht Gail’s hand vast, waarop hij een zachte kus weet te plaatsen — ondanks de ruwe haartjes van zijn snor. Een streling waar ze verder niet al te veel over na moet denken, haarzelf terdege bewust van het feit dat het Heinrich er om te doen is. Hij wist niet waar hij aan begon als het op haar aan kwam en dus kon ze hem beter een (haast letterlijk en) figuurlijk blauwtje laten lopen. “En laat maar weten als de Ier zijn rekening niet betaald. Dat is dan mijn goedmakertje.”
”Hmm,” humt Gail zacht, terwijl ze toekijk hoe Heinrich weer afstand van haar neemt, klaar om de ruimte achter de bar zo direct weer te verlaten. Zou hij het ooit gaan leren? Gail mocht dan wellicht niet ingaan op zijn voorstel, ze was er heilig van overtuigd dat als de beste man het beter aan zou pakken er genoeg vrouwen voor zijn charmes konden vallen. Het zat hem allemaal in de verkooppraatjes, en die van Heinrich waren in dit soort gevallen niet het allerbeste. “Ik weet je te vinden,” zegt de blondine. Een zweem van een glimlach rond haar lippen gekruld, waarbij ze een knikje maakt richting de vooralsnog enige Ier in het midden. “Voor als Paddy weer eens niet betaald, uiteraard.”
”Evans,” knikt Heinrich haar dan toe. “Heb je ooit gedacht aan een Duitse achternaam voeren? Het zou je goed staan. Denk erover na!” Hoofdschuddend kijkt Gail hem na, de woorden inslikkend dat ze hem nog toe had willen werpen. Gail zou geen andere achternaam aannemen anders dat van haarzelf. Trouwen was niet aan haar besteed, precies hetgeen dat Heinrich wel in een vrouw zocht. De jonge eigenaresse achter de bar was er echter niet voor in de wieg gelegd — waar ze te veel waarde hechtte aan de vrijheid dat haar leven nu bezat. Als het kon had ze Heinrich dan ook nog het liefst een tik tegen het achterhoofd aan gegeven, maar de blondine vermoedde dat haar liefkozingen met zijn edele delen nog lang voelbaar zou blijven. En dus liet ze hem gaan.
Lang werd ze echter niet zonder gezelschaps gelaten, want de Duitser was nog niet vertrokken of iemand anders had zijn plek al weer ingenomen.
“Gail!” klinkt het dan ook.
Gail kijkt op wanneer ze haar naam geroepen hoort worden. Met een van haar strakke wenkbrauwen opgetrokken blikt ze op naar Isaac terwijl deze zijn gewenste bestelling kundig vanop een afstandje laat horen. “Twee jägermeister? Voor Alex en mij! Of, maak daar maar drie van, ook één voor jezelf. Hebben Alex en ik je ooit verteld over onze jeugd in Berlijn?” vraagt de donkerharige man vervolgens, waarbij hij een derde lege stoel tussen hem en niemand minder dan Alex in plaats. Met haar vele jaren aan ervaring dat Gail heeft opgedaan als serveerster binnen het café, alvorens ze er zelf eigenaresse van werd, wist de blondine dan deze vraag niet perse retorisch gesteld werd. De klanken van Isaac’s stem verrieden iets te veel om als gewoontjes over te komen. Alsof hij een doodleuk praatje wilde maken, waarin ze plots verhalen uit het verleden gingen delen samen. Maar, dat was juist hetgeen dat een vagelijk belletje in haar achterhoofd deed rinkelen. Het was te gewoon. En als Gail iets geleerd had door de jaren heen, dan was het wel dat overal waar te voor stond, nooit veel goeds kon betekenen.
”Nee,” reageert Gail dan ook. Ondertussen haalt ze de juiste glazen tevoorschijn en gaat ze met een oplettend oog aan de slag. “Ik geloof niet dat jullie me daar ooit iets over verteld hebben. Is het zo spannend dan?” spreekt ze tussendoor verder. “Je wilt het niet missen, kom! Alex heeft heel veel te vertellen,” reageert de joodse man direct, zijn enthousiasme te aanstekelijk om het te negeren. Net als het gevoel dat er wat meer aan de hand is — een vreemd onderbuik gevoel dat de blondine krijgt wanneer ze een vlugge blik op de twee heren weet te werpen. Door de afgelopen maanden heen had ze Alex beter leren kennen, iets beter dan de gemiddelde bezoeker in het café. Of misschien gewoon veel meer beter dan ieder andere man of vrouw in deze ruimte. Het was eigenlijk niet de bedoeling geweest om met de man het bed in te duiken, maar Gail mocht dan hard overkomen, ze was niet van steen. Ondanks dat ze haar hart diep verborgen hield voor wie dan ook hunkerde ze desalniettemin naar wat lichamelijk contact. Alex was beslist geen onaantrekkelijk man, in tegendeel zelfs — en die bewuste eerste avond had hij precies geweten wat te zeggen. De keren daarna volgde geheel tegen Gail’s principes in, maar waar ze zich niet tegen kan verzetten. Het was de aantrekking die het hem deed. Hetgeen gepaard ging naar het verlangen om simpelweg zo nu en dan eens bemind te worden.
Nu zag Alex er echter niet zo ontspannen uit als dat ze hem voorheen had gezien. Zijn gelaat was wat vertrokken, en terwijl hij druk in gesprek was met Isaac naast hem merkte ze op dat hij niet helemaal op zijn gemak was. Gail fronste lichtjes, nog altijd niet goed wetende wat er nu precies aan de hand was — of wat ze ervan moest vinden. Zorgvuldig plaatst de blondine de bestelde drankjes op een dienblad en onderweg naar het tafeltje toe grist een paar sigaretten onder de bar vandaan. Met Max die haar nauwlettend in de gaten houdt zodra zijn vrouwtje de vloer op gaat, loopt Gail naar de twee heren toe.
”Kijk eens, drie jägermeister, zoals gewenst,” prevelt de eigenaresse zoetgevooisd, waarbij ze het dienblad met één hand op de tafel weet te schuiven; de sigaretten in het midden geplaatst voor wie wil. Een voor een deelt ze de glazen uit en met het hare in de hand neemt Gail plaats op de stoel in het midden. “Nu, laat me eens wat verhalen horen. Over jullie jeugd, toch? Jullie waren vast en zeker een stel rotzakken destijds.” Lichtjes krullen Gail’s mondhoeken op naar omhoog, de blik in haar ogen twinkelend — veelbetekenend te noemen als ze een zijdelingse blik op Isaac weet te werpen, alvorens een keer naar Alex te kijken.
|
