|
|
Niet alleen Josie vergat soms hoe vredig het café op de vroege ochtend kon zijn, zelfs Gail had hier een handje van aan, ondanks de vele jaren die ze de bar nu runt. De drukke uren namen dusdanig veel tijd in beslag dat ze het vaak pas in de gaten kreeg vlak voor de eerste gasten weer verschenen. In die paar minuten, vaak in haar eentje zonder wie dan ook om haar heen, nam de blondine het oude café in zich op. Met de geblindeerde ramen waarvan ze alleen maar kon hopen dat ze ooit weer eens het echte daglicht binnen zouden laten, of de straatverlichting van buiten — schijnend door de dunne enkele beglazing heen. Een oude droom tot werkelijk gekomen, misschien.
”Mhm,” humt Josie ondertussen. “De eerste man die niet corrupt is moet ik nog ontmoeten. Ze denken stuk voor stuk met hun edele delen.” Wanneer Gail richting de donkere schone blikt kan ze de veelzeggende twinkeling in haar bruine kijkers zien schitterend. Direct vormen haar eigen lippen een met onschuld geveinsde glimlach, donders goed wetende wat het is waar Josie op doelt. Haar eigen mening niet ver verwijderd van dat van haar inmiddels beste vriendin — tevens een van de vele reden waarom ze zichzelf nog niet aan een serieuze relatie gewaagd heeft. Het zal ook niet voor het eerst zijn dat Gail een man kennis heeft laten maken met hoe het indalingsprocess van diens ‘zaakje’ ook alweer in elkaar steekt nadat ze deze een knietje terug omhoog heeft gegeven. Gail is er tevens ook niet vies van haar charmes in de strijd te gooien, vooral niet als ze daar een eigen voordeel uit weet te trekken.
”Die zijn onbestaand, zo simpel is dat,” reageert de café eigenaresse, kort voor de blik van Josie een pakweg serieuzer weet te veranderen. “Houd jij het een beetje uit? Zonder gas, elektriciteit?” klinkt het vanuit de brunette.
Gail humt slechts kort. Ze wil het er liever niet over hebben — de strijd die ze moet voeren om wat licht en warmte alleen al voor zichzelf te hebben. Het waren harde wegen om te bewandelen, alles voor de kleinste beetjes dat ze maar te pakken kan krijgen. Gail schaamt zich niet voor het gevecht dat ze moet leveren, hoe ze zich opstelt om de kleine beetjes voorraad te kunnen bemachtigen, maar hoe lang kan ze zich nog veilig houden achter een verborgen mes onder haar rokken, de knuppel in haar hand en het valse gegrom van haar vierpotige beschermduivel? Gail liet zich niet gemakkelijke kennen, maar gestript van al deze veiligheidsmaatregelen was ook zij maar een simpele vrouw in een wereld waar er op haar soort al gauw werd neergekeken. Dan mag ze een naam hebben gemaakt, of niet.
De blondine zorgt er dan ook voor dat haar moeder warm zit — geborgen met alles waar ze dit moment aan kunnen komen. Niet alleen Gail zelf zorgt hier voor, maar ondanks haar vele gemopper en voordelen over dat ze het veel beter had kunnen treffen, springt ook haar tante bij. Dat de oude vrouw bij haar zuster en nichtje in is komen wonen iets dat Gail maar voor lief heeft moeten nemen, inclusief de vele preken die ze te verduren krijgt over een mogelijke toekomst die ze heeft vergooid. En tevens de reden dat Gail een uitvlucht heeft gevonden in Die betrunkene katze[, waar ze al vele uurtjes na sluitingstijd heeft doorgebracht. Het café was een veilige haven, een tweede thuis dat ze niet alleen voor haarzelf gecreëerd heeft, maar ook voor andere. De plek waar ze niet alleen een stempel op haar zelf gedrukt heeft naar familie toe, maar ook naar een ieder ander die tracht de jonge vrouw te onderschatten.
”Ik red me wel,” antwoord Gail uiteindelijk, alvorens ze het onderwerp soepel over weet te brengen naar wat er vanavond mogelijk te wachten staat. Verschillende ideeën hadden haar gedachten al gekruist met wat hetgeen kon zijn dat de Ier van plan is. Het feit dat hij niks met haar had willen bespreken kon desondanks alsnog van alles betekenen. Hoofdschuddend steekt Josie een sigaret op. “Met die man weet je het maar nooit. Wat het ook moge zijn: God zij met ons. Ik denk dat we aan het einde van de avond geld moeten inzamelen voor gesneuvelde meubels. Voorgevoel dat het weer zo'n avond gaat zijn.” Gail kreunt zachtjes. Ging het heus die kant weer op? In dit tempo ging Aloi’s fooienpotje nooit rijkelijk gevuld zijn met al wat ze voor het weeshuis kon gebruiken. “Waar zet jij je geld op in?”
”Hm,” humt Gail vervolgens, waarop ze haar blik bedenkelijk een keer door het café heen laat glijden. “Ik zou zeggen op een mannelijke stripper, maar iets zegt me dat geen een van de mannen dat ook maar een klein beetje in zijn hoofd haalt.” Een zachte doch korte gniffel volgt, waarna ze lichtjes met haar hoofd schudt. “Ze hebben veel te graag de aandacht voor henzelf.” En dus besluit Gail om dan maar samen te proosten op een goede afloop, hopende vooral dat haar spullen deze avond gespaard gingen blijven omdat ze zich niet nog meer onkosten kon veroorloven. Niet nu er al zoveel op haar afkwam. Met het glas tussen hen in kijken de twee vriendinnen elkaar aan, hun band wellicht niet zichtbaar voor anderen, maar voelbaar strak getrokken tussen hen in. “En op ons,” vult Josie de woorden aan. “Dat geen man of beton ons kan tegenhouden.”
”Ze mogen het wellicht een keer proberen,” glimlacht Gail duivelachtig, de twee glazen klinkend tegen elkaar aan — een onuitgesproken deal tussen twee sterke vrouwen, ieder getekend door hun eigen verleden. “Op ons.”
Zodra de alcohol door haar keel heen is gegleden, de laatste restje kou uit haar binnenste verdreven, staat Gail weer op van haar kruk. Nu de eerste gasten binnen zijn gekomen zullen tevens de eerste bestellingen ook niet op zich laten wachten. Met Maxi in haar kielzog verplaatst de café eigenaresse zich dan ook weer achter de bar, waar ze al gauw de blik van Darya weet te kruisen. Diens verzoek niet moeilijk te raden, waar het speciaal voor haar is dat Gail achter de dure vodka aan is gegaan. Geamuseerd krullen haar mondhoeken zich op wanneer ze in de gaten krijgt dat slecht seconden nadat ze Darya haar drankje heeft gegeven, ook Hein een subtiel gebaar weet te maken. Ze hoeft er niet vanuit te gaan dat de Russische het drankje voor de man is vergeten, absoluut niet zelfs. Nee, de vrouwen die in dit café kwamen maakten het de mannen beslist niet gemakkelijk, en dat moest ook. Deze dames waren geen schoothondjes, of marionetpoppen die luisterde wanneer er aan de touwtjes getrokken werden. Zij waren de poppenspelers binnen dit verhaal.
”Waar is Freya? Ze komt ook, toch?” vraagt Gail aan Josie ondertussen, terwijl ze een tweede glas vodka over de bar heen schuift. Dit keer in de richting van Hein, wie ze slechts een veelzeggende blik weet te schenken — haar mondhoeken miniem opgetrokken, de succeswensing nog net niet schitterend in haar lichte kijkers. Een voor een druppelen de leden van de pokerclub binnen, allen via de achterzijde. En terwijl Gail Lene’s bestelling volbrengt door een Fanta en whiskey in te schenken, luisterend naar het antwoord van haar beste vriendin, neemt ze alles nogmaals in haar op. Het café verder tot leven gebracht, vervuld met de geluiden van gaande gesprekken naast het knappende vuur en stoelschrapende geluiden — waar niets aan haar aandacht ontsnappen zal.
|
-gthumb-gwdata1200-ghdata1200-gfitdatamax.jpg" style="max-width:350px; margin: 5px auto;display:inline;" />
