• Courage and Conviction
    “I can deal with Stalin. He is honest, but smart as hell.”
    — President Harry Truman, diary entry, July 17, 1945.

    Propaganda I II III
    Rollentopic Praattopic Speeltopic

         
    Berlin. End of WW2.
    Met de onvoorwaardelijke capitulatie van het nationaalsocialistisch Duitsland op 8 mei 1945 werd de Tweede Wereldoorlog in Europa beëindigd. De belangrijkste overwinnaars, de Sovjet-Unie, de Verenigde Staten en Groot-Brittannië namen op 5 juni 1945 de regeringsmacht in Duitsland officieel over en stelden de bezettingszones in Duitsland in. Later werd ook een zone aan Frankrijk toegewezen. De gebieden ten oosten van de Oder-Neissegrens werden toegewezen aan Polen en de Sovjet-Unie en maakten geen deel meer uit van Duitsland. Het is nooit de bedoeling geweest dat het resterende deel van Duitsland verdeeld zou worden. De vier bezetters zouden met elkaar samenwerken, maar de samenwerking met de Sovjet-Unie bleef niet lang standhouden.

    Midden in de Sovjet-bezettingszone van Duitsland lag Berlijn, dat na de overwinning van de geallieerden op nazi-Duitsland was opgedeeld in een Amerikaanse, een Britse, een Franse en een Sovjet-sector. Toen op 20 juni 1948 in de westelijke bezettingszones de nieuwe munt de D-mark werd ingevoerd, verklaarde Stalin dat dat in strijd was met de gezamenlijke afspraken. Als reactie hierop sloot hij de toegangswegen af en startte daarmee de blokkade van Berlijn.

    Op 24 juni 1948 blokkeerden de Sovjetautoriteiten de westelijke sectoren in de hoop de hele stad te annexeren. Het was voor mensen uit de drie westelijke sectoren verboden door de sector van de Sovjet-Unie te reizen. Omdat de sectoren van het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en de Verenigde Staten als een eiland in de Sovjetsector lagen, was het niet mogelijk deze gebieden over land van goederen te voorzien. De westelijke geallieerden reageerden daarop door een luchtbrug in te stellen: alle goederen die de stad nodig had werden met vliegtuigen aangevoerd. Op 12 mei 1949 werd de blokkade opgeheven.

    Huidige Skip
    Welcome to Berlin
    “Too many people here and in England hold the view that the German people as a whole are not responsible for what has taken place – that only a few Nazis are responsible.
    That, unfortunately, is not based on fact. The German people must have it driven home to them that the whole nation has been engaged in a lawless conspiracy against the decencies of modern civilization.”
    — Franklin Roosevelt, August 1944.

         
    die betrunkene Katze, East Berlin.
    Wednesday. 30 juni 1948. 21:23

    De zon gaat onder. Berlijn is al maanden chaotisch. Na de val van het Derde Rijk is Berlijn een ruïne vergeleken met de levendige hoofdstad van Hitler's Arische droom. Maar sinds 2 september 1945 maken de nationaal socialisten de dienst niet meer uit. De Amerikanen, Britten, Fransen en Soviets hebben hun plek ingenomen en de spanningen tussen deze naties loopt steeds hoger op. Te midden van deze chaos komt een groep vrienden samen in een café genaamd die betrukene Katze, welke gerund wordt door de Duits-Amerikaanse Gail Evans. Een pokerclub werd opgericht door schoonzussen Josie Rosler en Freya Rosler-Scholtz en de wekelijkse bijeenkomsten bieden een ontsnapping aan het dagelijkse leven in de gevallen stad. Familie en vrienden werden uitgenodigd voor de wekelijkse pokeravondjes. Het is een bond gezelschap geworden; een weerspiegeling van de stad buiten het café. Bankmedewerker en zusje van een van de oprichters Charléne Rosler, Duitse verzetsstrijders Alexander Dahlinger en Lorelei Meminger, Duitse verpleegster Odette Hartmann, de gewonde Duitse soldaat Ludovic Müller, kampbewaker Heinrich Hoffmann en Nazi sniper Michael Blumenthal, Soviet Night Witch Darya Ivashkova, hospik Liliya Romanova en grensbewaker Ilya Sokolov in Oost-Berlijn, de Amerikaanse grensbewaker James Morgan uit West-Berlijn, de Joodse Isaac Goldmann en Jesse Sherman, de Italiaanse Giovanni Pellegrino, Aloisia Lehmann die haar weeshuis staande probeert te houden, psychologiestudente Lina Steiner en zelfs de verloren IRA-strijder Paddy Mac Lochlain maakt onderdeel uit van de groep. Vanavond voegt zich daar exotisch danseres Rouge de Sauvage bij op verzoek van laatstgenoemde Ier.

    De sfeer is broeierig. Het is warm in Berlijn en door de blokkade van de Soviets is er steeds minder eten in het Westerlijk deel; drank is er daarentegen in overvloed in die betrunkene Katze. Om elkaar te helpen heeft de pokerclub eten verzameld voor de leden die woonachtig zijn in West-Berlijn; het minste wat ze voor elkaar kunnen doen in deze moeilijke tijden. Sommige leden zullen al aanwezig zijn in Gail haar café, anderen komen net aan of zijn nog onderweg. Maar wees gewaarschuwd; te lang om dit tijdstip op straat blijven rondhangen is niet verstandig. Niet alle grensbewakers willen een oogje dichtknijpen zoals Jimmy en Ilya bereid zijn om te doen voor een pokerclubje. Het bier staat koud, Gail gaat over de bar, Josie en Freya gaan over de potjes poker en vergeet je niet aan de huisregels te houden!

    Haast je naar binnen, de tap is open. Pokeren maar.

    die betrunkene Katze
    • Kroeg in Oost-Berlijn
    • bar met tap
    • kelder
    • verschillende tafeltjes met stoelen, maar één grote tafel te midden van de ruimte waaraan gepokerd wordt
    • open haard
    • dartbord en oude pooltafel die lichtelijk is beschadigd en er missen een paar ballen
    • platenspeler met uitgebreide platencollectie
    • voorraad sterke drank achter de bar
    • gescheiden wc's: 1 mannen wc en 1 vrouwen wc
    • ramen zijn afgeplakt
    • ruimte wordt verlicht door lampen en kaarsen
    • oude piano in de rechterhoek van de kroeg
    • kleine verhoging met een oude microfoon, paal/pilaar, welke dient als podium
    • iedereen komt binnen via de achterdeur in een afgelaten steegje, de voordeur wordt niet gebruikt en is al tijden dichtgetimmerd

    Huisregels - Gail
    1. Kotsen is Ruimen
    2. Slopen is nieuwe kopen - of heel hard rennen en maken dat je weg komt.
    3. Blijven pitten is afwas doen/vloer boenen.
    4. Voor niks gaat de zon op.
    5. Wapens inleveren bij de deur, op medische spullen daargelaten.
    6. Onderhandelen kan en mag altijd (wil niet altijd iets zeggen)
    7. Vechten -> buiten.
    8. Weddenschappen mogen gelegd worden.

    Extra informatie over de setting.
    Ter informatie over de hele setting is dit filmpje top!
    Samengevat:
    - Soviets blokkeren alle wegen, spoorwegen en alle waterwegen op 23 juni. Ook de elektriciteit is afgesloten.
    - De geallieerden hebben genoeg eten voor 36 dagen, daarna zal de bevolking verhongeren.
    - Op 26 juni arriveren de eerste vliegtuigen met rantsoen.
    - Rpg start op 30 juni, 1 week na de blokkade door de soviets, 4 dagen na de eerste vliegtuigen zijn aangekomen.
    - De precieze afsluiting is een beetje onduidelijk voor 'gewone burgers', dus daarvoor geldt:
    • alleen met een paspoort en bewijs van werk mag je over de grens (dus alleen als je en paspoort hebt en bewijs dat je moet werken in oost-berlijn mag je de grens over en vice versa. Joden zullen geen paspoort hebben en er kunnen genoeg reden zijn waarom je char ook geen paspoort heeft; als je dat een leuke verhaallijn vindt voor jouw boy or gal.)
    • grenswachters moeten dus streng controleren en bewaken
    • schoten mogen worden gelost.
    • de gehele grens wordt bewaakt met barbed wire, cementblokken en grenswachten, (geen muur die wordt pas later gebouwd).

    Voor onze chars is van belang:
    - het café waar ze elkaar ontmoeten staat in Oost-Berlijn
    - West-Berlijn heeft een te kort aan eten, drinken, fuel en geen elektriciteit en geen gas.
    - In heel Berlijn is de situatie erbarmelijk: 80% van de city centre is in ruins

    Character wehereabouts
    Character overview

    • Gail & Josie - at the bar - die betrunkene Katze
    • Darya & Heinrich - at the bar - die betrunkene Katze
    • Jimmy & Isaac - outside, backdoor - die betrunkene Katze
    • Aloisia & Misha - outside - somewhere in Berlin
    • Charléne & Ludovic - outside - somewhere in Berlin
    • Ilya & Lorelei - outside - borderpost
    • Paddy & Rouge- inside - the Lollipop

    [ bericht aangepast op 10 jan 2022 - 12:35 ]

    DARYA ALEKSANDRA IVASHKOVA
    and then, as darkness descended, they became killing machines
    twentysix • soviet • night witch • soundtrack • at the bar • with jimmy

    Hein is net babushka,” verklaarde Darya aan haar favoriete Amerikaan, Jimmy. Ze drukte een glas vodka in zijn handen. Ze was blij dat ze de man gevonden had. Voor het komende uur was ze wel weer klaar met de Duitsers. Een blik van afschuw had ze niet van haar gezicht kunnen houden toen Heidi eerder vroeg of ze ooit met een Duitse man was geweest. Nee, ze hoefde er helemaal niks mee. Dat Heidi daarna haar hand vast pakte maakte het niet veel beter. Avonden in die Betrunke Katze deden soms aan een als fever dream en Darya had het gevoel dat deze avond er ook zo een werd. Ondanks dat Freya er ook bij had gestaan, had het grote moeite gekost om uiteindelijk bij het tweetal weg te stappen, met Heidi die haar zoveel deed denken aan Tamara. “Vroeg of ik niet man moet vinden. Ik zeg ‘nee, ik wil niet vastzitten aan idioot tot ik doodga.’ Ik denk, hij niet getrouwd want stelt vreemde vragen, zoals babushkas doen.. Misschien is hij bang.” Ze schudde haar hoofd. Ze zou nooit kunnen inzien hoe iemand zich aangetrokken kon voelen tot die man.
          Haar gedachten dwaalden kort af naar toen er zonet ruw op de deur werd geklopt, waardoor de club voor enkele minuten in volledige stilte viel. Zelfs Hein was voor even stil – goed om te onthouden. Van de stilte was ondertussen weinig nog te merken en het was alsof de Soviet soldaten nooit langs waren geweest. De muziek van de platenspeler was nauwelijks boven het gekakel uit te horen. Haar blik belandde opnieuw op Jimmy en het besef kwam dat hij die een week eerder jarig was geweest, toen de pokerclub niet doorging vanwege de blokkade. “Oh! С днем рождения. Jij geluk hebt dat er geen торт is.” Ze maakte een beweging alsof ze een taart in zijn gezicht wilde duwen. “In moederland hebben wij traditie, ik ga op jou doen.” Waarschuwend hield ze haar wijsvinger omhoog. “Niet onderbreken, brengt ongeluk. Wil je niet.” Voordat de Amerikaan er verder nog een woord tussen kon brengen, plaatste haar handen op zijn oren en trok ze er negenentwintig keer aan, een voor elk jaar van zijn leeftijd. Ze deed het een stuk zachter dan ze bij Ilya, Lili of Hein zou doen. Bij die laatste zou ze het juist eerder extra hard doen. Ze haalde haar handen weer van zijn oren af en knikte naar Jimmy. “Nu jij weet wat te doen op Russisch verjaardag. Oh, en ik heb подарок.” Darya rommelde in haar tas en overhandigde de man de grootste fles vodka die ze had kunnen vinden. “Beter dan die bier van jou…”
          Haar ogen vielen op tafereel van Hein en Gail die nogal innig bij de bar stonden. “О Боже, ik hoop zij hem slaat,” murmelde ze toen. Vanaf een afstandje zag het er niet erg plezierig uit. Het was als een ongeluk waar ze niet van kon wegkijken. Haar gezicht betrok toen Hein zijn vieze vingers onder Gail’s kin plaatste, om zo haar hoofd een stukje om hoofd te liggen. Darya wist dat de blondine prima voor haarzelf kon opkomen, dat had ze meermaals bewezen door mensen simpelweg de bar uit te gooien wanneer ze een van haar regels verbraken, anders was allang op het tweetal afgestapt. “Ik wed vijf Ostmark dat Gail hem binnen vijf minuten tik geeft.” Ze blikte omhoog naar Jimmy. “Wat denk jij?”

    О Боже – oh god
    С днем рождения – happy birthday
    Торт – cake
    подарок – gift


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Gail Evans
    Beauty may be dangerous but intelligence is lethal

    ♠ 26 ♦ Café Owner ♣ At the Café, w/ Heinrich ♥






    Een spoor van teleurstelling was kortstondig te zien op Heinrich’s gelaat. Wat had hij dan verwacht, dat ze direct toe zou happen? Iedereen die Gail een beetje had leren kennen wist dat ze niet de makkelijkste was op dit gebied, waar ze het liefst alle mogelijke confrontaties en ongemakkelijkheden uit de weg ging. De mannen die ze de afgelopen jaren toe had gelaten in haar bed kwamen mede daarom dan ook niet binnen een straal van zoveel kilometer bij het café vandaan. Op slechts een enkeling na dan. Heinrich blijkt echter al gauw niet zomaar van plan om op te geven en terwijl hij de gespannen spieren in Gail schouder zorgvuldig begint te masseren, spreekt hij op een zoetgevooisde toon verder.
          ”Je werkt veel te hard. Eén avondje met mij er tussen uit zou je goed doen. De kroeg staat morgen echt nog wel.” Miniem schudt Gail met haar hoofd, waarop enkele losgeraakte plukken blond haar zachtjes meebewegen terwijl ze naar Heinrich opkijkt als deze zijn hand via haar rug omlaag laat glijden. Natuurlijk zou de kroeg er morgen nog staan, dat was één ding dat Gail op voorhand in dit geval al zeker wist. Behendig weet Heinrich de blondine ondertussen dichter naar zich toe te halen. Ging hij het echt op deze manier bij haar proberen? Eerlijk toegegeven, het had misschien kunnen werken — tot hij verder besloot te spreken en daarmee enige minieme kans op toenadering resoluut van tafel af veegt.
          ”Al dit harde werken. . . het kan niet goed zijn voor je. . .”
          Ohnee, Heinrich toch. . .
          Gail beet op de binnenkant van haar wang, sloot voor luttele seconden haar ogen, wetende dat Heinrich’s volgende woorden precies gesproken werden zoals alleen de man voor haar dit kan doen. Ze had uiteindelijk, achteraf gezien, ook niet anders van hem verwacht. Heinrich is en blijft precies zoals en wie hij is, daarin stelde hij niemand teleur. “weibliche Organe*.” De bar eigenaresse wacht geen seconde af. Van alle vrouwen die hij binnen deze ruimte had kunnen kiezen voor dit soort praatjes, was hij bij haar compleet aan het verkeerde adres.
          “Wat er aan zit te komen, Heinrich, liefje, is jouw onvrijwillige castratie als je dit nog één keer flikt,” kaatste Gail scherp terug, haar stem laag maar zonder de bekende heesheid van verlangen; de waarschuwing hoorbaar in de toon waarop ze spreekt. Zonder schaamte schiet gelijktijdig haar hand naar voren, laag onder zijn riem en vol in zijn kruis — waar ze moeiteloos zijn hele zaakje tussen haar vingers in klemt, door het stof van zijn broek heen.
          “Mijn weibliche Organe —” spreekt de blondine dan, beide haar wenkbrauwen veelzeggende opgetrokken, de Duitse klanken perfect gesproken, terwijl haar vingers de grip om zijn edele delen niet laten vieren ondanks enige tegenstribbeling. “— komen niets te kort, trust me. Ik zorg heel erg goed voor ze. Jouw mannelijke organen daarentegen. . .” Soepel boog Gail naar Heinrich toe, haar gezicht dichter naar het zijne waardoor deze nog maar een paar millimeters van elkaar verwijderd zijn, terwijl haar vingers zich op niet aangename wijze verstrakken rond zijn mannelijkheid om haar punt doeltreffend te benadrukken. “Je moet eens leren dat dit niet de juiste woorden zijn om een vrouw het bed in te praten, Heinrich. De term ‘blauwe ballen’ krijgt zo namelijk nog een iets andere betekenis voor je.” Na nog één keer haar vingers te verstrakken, wetende dat het benauwende gevoel hierdoor kortstondig nog wat extra toe zal nemen, laat Gail Heinrich’s ‘zaakje’ weer los.
          Losjes leunt ze vervolgens tegen de bar aan, de hand waarmee ze eerder nog naar zijn ballen gegrepen had rustend op het houten blad, terwijl ze met de andere de nog altijd rokende sigaret aan haar lippen plaatst om een hijs te nemen. Misschien deed hij zijn best om het te verbergen, maar Gail kon zien dat haar subtiele afstraffing Heinrich niet onaangeraakt bleef. Een spoor van ongemak was nog zichtbaar op zijn gelaat, waardoor Gail’s mondhoeken subtiel iets verder naar omhoog kropen. Wie niet horen wil…
          ”Als je echt nog van bil wil vanavond, laat ik je dan één tip meegeven,” zegt Gail dan, waarna ze de sigaret uitdrukt in de daarvoor bestemde asbak. De resterende rook uitblazend in Heinrich’s richting. “Houdt je mond over het vrouwelijke lichaam, tenzij je vertelt hoe prachtig ze is en niet hoeveel vruchtbare jaren deze nog bezit.” Veelzeggend tikt Gail een van haar wenkbrauwen op, maar al te goed realiserend dat dit precies een van Heinrich’s vele tactvolle woorden zou kunnen zijn. Ondertussen schenkt de blondine een nieuw glas alcohol voor de man in, tezamen met een klein glaasje voor haarzelf, waarop ze deze zijn kant in schuift. “En misschien moet je je nieuwe pogingen maar eerder bij iemand anders uitproberen. Iemand die nog niet zo bekend met je is en dus niet weet wat ze kan verwachten. Jij en ik, schatz, gaat niet gebeuren.”
          Vanuit haar ooghoeken neemt Gail nieuwe bewegingen waar. Hetgeen al gauw achtervolgd wordt met een maar al te bekende Ierse stem, galmend door de ruimte heen — het geluid van gesprekken en muziek kortstondig zelfs overstemmend. “Kijk eens wie we daar hebben, hm? Als dat Mac Lochlain niet is, samen met. . . weer een nieuwe gast.” De woorden hadden haar lippen nog niet verlaten of Paddy boog zich schaamteloos over de bar heen om twee flessen drank erachter vandaan te pakken. “Jullie brutaliteit vanavond is echt. . .” Hoofdschuddend keek Gail toe hoe de Ier verder ging, tezamen met een donkere schone aan zijn zijde, terwijl ze de rest van de woorden ergens onuitgesproken in de lucht liet hangen. Nieuwsgierig glijdt haar blik vervolgens over het hele lawaaierige tafereel heen, waarbij ze een donkere blik op Paddy weet af te sturen als deze haar schaamteloos bij de haarkleur weet aan te spreken, alvorens om de beste whiskey voor Charlie te vragen. Een ding was zeker, de man wist hoe wat extra leven in de brouwerij te brengen.
          ”Beter zorg je er voor dat de rekening vanavond betaald is, Paddy, inclusief fooi,” spreekt café eigenaresse op een zoetgevooisde toon richting de Ier, waarna ze zich terug tot Heinrich richt. Een geamuseerde teint poelt door haar ogen heen als ze naar hem opkijkt, haar laatste woorden even veelzeggende uitgesproken. “Anders ben jij mogelijk niet de enige die met blauwe ballen naar huis gaat.”

    [ bericht aangepast op 22 maart 2022 - 22:56 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    卐 Heinrich Heydrich Hoffmann ϟϟ
    30 • mason • East-Berlin • at the bar • with Gaill

















    me on this scene with gail
          Zijn laatste liefkozende woordje was amper over Heinrich zijn lippen heen of hij zag al onweer in Gail haar ogen staan. De vrouw sloot haar ogen, opende ze weer en bij het zien van de blik ze hem toen toewierp wist Heinrich dat hij al zijn ruiten had ingegooid.
    “Wat er aan zit te komen, Heinrich, liefje, is jouw onvrijwillige castratie als je dit nog één keer flikt,” de blondine kaatste de scherpe woorden op hem af. Niet langer was de bekende heesheid in haar stem te herkennen. Plots zag Heinrich de vrouw in een compleet ander licht. Van de verleidelijkheid waarmee ze zich normaliter door de kroeg verplaatste was niets meer over. Voor Heinrich kon reageren op Gail haar onaangename woorden bewoog de vrouw zich naar voren en greep zonder waarschuwing zijn hele mannelijkheid vast.
          Met ingehouden adem en terwijl hij zijn uiterste best deed om zijn gezicht in de plooi te houden probeerde Heinrich zich te focussen op Gail haar woorden.
    “Mijn weibliche Organe —” sprak ze in perfect Duits en terwijl ze hem bleef vasthouden.. “— komen niets te kort, trust me. Ik zorg heel erg goed voor ze. Jouw mannelijke organen daarentegen. . .” Gail bewoog zich soepel naar Heinrich toe, bracht haar gezicht naar de zijne en met een ongemakkelijke glimlach op zijn gezicht probeerde Heinrich haar aan te blijven aankijken. Een opgave welke niet makkelijk was. Heinrich had uitgekeken naar het moment op de avond dat Gail zijn ballen zou vatten, maar dit was niet de manier waarop het was gegaan in zijn verbeelding.
          “Je moet eens leren dat dit niet de juiste woorden zijn om een vrouw het bed in te praten, Heinrich. De term ‘blauwe ballen’ krijgt zo namelijk nog een iets andere betekenis voor je.” vervolgde Gail haar onvriendelijke babbeltje. Nog een laatste keer voelde Heinrich Gail haar vingers verstrakken, waarna de vrouw hem eindelijk los liet.
    In een poging zichzelf zo onaangedaan mogelijk op te stellen rechtte Heinrich zijn rug, trok zijn jasje recht en probeerde nog een glimlach. Maar hij slaagde er niet in om zijn mondhoeken omhoog gekruld te houden. Vrijwel meteen vertrok zijn mond ongemakkelijk naar beneden en wist hij niet waar hij zijn ogen moest laten.
          Naast hem liet Gail zich losjes tegen de bar aanleunen en nam nonchalant een trek van haar sigaret, alsof er zojuist niets was voorgevallen tussen hen. Heinrich voelde iets branden aan zijn vingers, zijn ogen vonden zijn hand en hij zag hoe de sigaret die hij zelf vasthield inmiddels bijna opgebrand was. Onhandig had de sigaret in zijn vingers gerust, terwijl hij onderhanden werd genomen door Gail. Haastig drukte hij de brandende sigaret uit in de asbak welke tussen Gail en hem instond en onwennig stak hij een volgende sigaret op.
          Hij had geen idee wat hij moest zeggen. Heinrich kon zich dan wel niet de laatste vrouw herinneren waarmee hij het bed had gedeeld, maar hij kon zich ook niet herinneren dat hij ooit was afgewezen. De reactie van Darya eerder die avond had hij afgeschreven op haar minderwaardigheid, maar Gail.. knappe, blonde, Duitse Gail, haar respons was volledig onverklaarbaar. Vrouwen hadden altijd verlegen gelachen, gegiecheld zelfs, wanneer Heinrich zich bekommerde over hun toekomst als vrouw en moeder. Maar dit... hem bij zijn ballen grijpen en een meedogenloze preek geven; in wat voor een slechte film was hij beland?!
          De sigaret die hij nu aan zijn lippen plaatste smaakte minder goed dan de vorige. Al had Heinrich het vermoeden dat dat niets te maken had met de sigaret zelf. Het was moeilijk te bevatten wat er met zijn land was gebeurd. Hoe kon het zo zijn dat hij zich nu in een kroeg bevond, afgewezen door een vrouw én in een situatie waar hij er niets van kon zeggen. Het was Gail die de overhand had in deze situate, niet hij. En misschien was dat nog wel pijnlijker dan haar handtastelijke afwijzing. Vroeger kon hij overal naar binnen lopen en werd hij op zijn wenken bediend. Drank, geld, vrouwen; wanneer hij zich in zijn uniform door de stad bewoog lag de wereld aan zijn voeten. Maar hij was niet langer Herr Heydrich, inmiddels ging hij door het leven als Herr Hoffman.. een metselaar. Een metselaar die werd afgesnauwd door een Russin en werd afgewezen door een knappe blondine.
          Stilletjes nam Heinrich een trek van zijn sigaret, tikte de as af en wendde zich tot Gail.
    “Als je echt nog van bil wil vanavond, laat ik je dan één tip meegeven,” hervatte de vrouw hun gesprek, maar niet zonder de laatste rook van haar sigaret in zijn richting te hebben uitgeblazen. Roerloes bleef Heinrich staan. Hij had het gevoel dat alle ogen in de kroeg op hem brandden, maar wilde niet opkijken. Hij was de bar die Gail en hem scheidde van de rest dankbaarder dan op zijn meest hopeloze avonden. Dankzij de oude houten bar had in ieder geval niemand de houdgreep van Gail op zijn lichaam kunnen zien, al voelde haar afwijzing desondanks als een publieke afgang.
          “Houdt je mond over het vrouwelijke lichaam, tenzij je vertelt hoe prachtig ze is en niet hoeveel vruchtbare jaren deze nog bezit.” Eén van Gail haar wenkbrauwen schoot gevaarlijk omhoog. Ze schonk een nieuw glas drank in voor haarzelf én voor Heinrich. Iets wat hem hoop gaf dat hij wellicht tóch nog een kansje maakte. “En misschien moet je je nieuwe pogingen maar eerder bij iemand anders uitproberen. Iemand die nog niet zo bekend met je is en dus niet weet wat ze kan verwachten. Jij en ik, schatz, gaat niet gebeuren.” Oh...
    Danke,” Bedankte Heinrich Gail voor het nieuwe glas drank, maar viel vervolgens stil. Wat moest hij tegen haar zeggen? Sorry? Zijn excuses aanbieden was nou niet bepaald een van zijn sterke kanten, bovendien wat had hij nu echt verkeerd gedaan? Het was een feit dat hard werken slecht kon zijn voor de vrouw, dat wist toch iedereen?
          Tot Heinrich zijn opluchting werd de stilte die hij had laten vallen opgevuld door zijn reddende engel van die avond: Paddy Mac Lochlain. De Ier kwam met zijn gebruikelijke hoogmoedige manier van doen de kroeg binnen stappen.
    “Kijk eens wie we daar hebben, hm? Als dat Mac Lochlain niet is, samen met. . . weer een nieuwe gast.” sprak Gail, maar Heinrich kon voor zijn gevoel de nieuweling niet in zich opnemen. Hij wilde voor de zekerheid zijn aandacht bij de blondine naast hem houden, voor het geval ze opnieuw handtastelijk werd. Onbewust zette Heinrich een kleine pas van Gail weg.
    “Jullie brutaliteit vanavond is echt. . .” zei Gail hoofdschuddend. “Beter zorg je er voor dat de rekening vanavond betaald is, Paddy, inclusief fooi,” waarschuwde ze de Ier.
    Gail keek op. Heinrich haar ogen vonden die van haar en wat ongemakkelijk trok Heinrich zijn wenkbrauwen op en glimlachte hij verontschuldigend naar haar.
    “Anders ben jij mogelijk niet de enige die met blauwe ballen naar huis gaat.” ging ze met geamuseerde ogen verder.
          Heinrich lachte kort, nam een slok van zijn drank en wilde eindelijk zijn mond weer open trekken, maar Paddy was hem voor.
    Oul fellas!”galmde het sterke accent van de Ier door de kroeg heen. “Stop met wat je aan het doen bent. Het kostte bloed, zweet en tranen, maar speciaal voor ie-de-reen hier heb ik uit de meest exclusieve club van Oost-Berlijn de krem du la krem,” het Frans van Paddy deed pijn aan Heinrich zijn oren. “weten mee te sleuren voor good oul craic: Rouge…” Er viel een stilte en vermaakt keek Heinrich naar zijn vriend en begon hij iets van zijn goede humeur terug te krijgen. Paddy nam een slok van de whiskey die hij vasthield, hief vervolgens de fles om een toost uit te brengen en riep: “Rouge!”
          Heinrich hief zijn glas op naar de Ier en toen de mannen hun ogen met elkaar kruisten boog Heinrich kort zijn hoofd voor zijn vriend als blijk van respect voor diens inspanningen voor de avond. De naam van de dame die Paddy had meegebracht kwam Heinrich vaag bekend voor, maar hij wilde er niet te lang bij stil staan. Eerst zou hij wat damage control bij Gail moeten doen, aangezien hij niet op slechte voet wilde komen te staan bij de eigenaresse van de kroeg. Sorry zeggen was dan wel niet zijn sterkste eigenschap, hij zou toch door het stof moeten als hij hier wilde blijven komen.
          “Wellicht is het toch verstandiger dat we hier blijven.” Deed Heinrich een dappere poging zichzelf te herpakken. Hij zette zelfs weer een stap dichter naar Gail toe. “Gail, Du fleißige Frau*, het spijt me als ik je heb beledigd.” Heinrich zijn maag trok ineen bij het uitspreken van die woorden. “Dat was nooit mijn bedoeling!” Zei hij knikkend, met in één hand zijn drank en in zijn andere hand de brandende sigaret. “Ik kan...” Terwijl Heinrich zocht naar de juiste woorden draaide hij zijn sigaret rond in de lucht. “wat bemoeierig zijn,” Het was een eigenschap waar Gail al vaker mee te maken had gehad. Heinrich had in het verleden maar wat graag goed bedoeld commentaar gegeven op de manier waarop Gail de kroeg runde, wat erin had geresulteerd dat Heinrich één dag zelf de barman mocht spelen in die betrunkene Katze. Het was geen succesvolle ervaring en sindsdien heeft Heinrich zijn advies voor zichzelf gehouden. “maar het zijn mijn zaken inderdaad niet, je hebt gelijk.” Vervolgde hij verontschuldigend.
          Langzaam bracht Heinrich zijn glas tegen dat van Gail aan, zocht haar ogen weer op en kon het niet laten om iets van hun speelse manier van doen te herstellen. “Maar je gaat me toch ook niet vertellen dat er echt niets tussen ons, is-” zei hij. “was.” verbeterde hij zichzelf direct. “Ik zag de manier waarop je naar me keek,” De hand waarin Heinrich zijn sigaret hield bewoog hij naar die van Gail toe en met zijn duim wreef hij over de rug van Gail haar hand. “toen ik de glazen hier aan het poleren was.” Het was te hopen dat Gail nog wat humor over had. “Je was onder de indruk van mijn kunnen, dat kun je niet ontkennen!”

    *hardwerkende vrouw

    [ bericht aangepast op 23 maart 2022 - 11:38 ]

    Lina      Steiner
    Psychology student ~ German~ 26 ~ West-Berlin ~ at die betrunkene Katze ~ with Aloisia



         
    Het was fijn geweest om weer even met Jesse te kunnen praten, al had ze nog steeds niet de moed weten te vinden om hem daadwerkelijk te vragen voor een drankje een keer buiten dit café. Niet dat ze op een date met hem wilde, ze moest er niet aan denken gezien hij recent gescheiden was. Ze wilde gewoon rustig met hem kunnen praten zonder dat er anderen bij waren. In ieder geval, andere mensen die ze kenden. Ze wilde de gelegenheid hebben om hem te kunnen vragen hoe het echt met hem ging, want ze voelde wel dat hij dingen achterhield, bewust of onbewust.
          Ze hadden nog een tijdje met elkaar gesproken over koetjes en kalfjes, maar het plotselinge gebonk op de deur deed Lina ineenkrimpen. Direct hield ze dan ook haar mond en met grote ogen hield ze de deur in de gaten. De Russische woorden deden haar het zweet over haar rug lopen. Ze kon echt niet hier in Oost-Duitsland gesnapt worden en zo zelfs eventueel van haar studie gegooid worden. Ze wist dat het bezoeken van de pokerclub risico's met zich meebracht, maar tot nu toe was het gevaar om betrapt te worden nog nooit zo dichtbij geweest. Ze wilde kunnen blijven studeren, ze wilde binnenkort als psycholoog aan de slag kunnen en dat kon niet verpest worden door een stomme Rus die te grondig was. Misschien moest ze toch voorzichtiger worden, de pokerclub opgeven? Het beeld van haar lachende broer verscheen alleen al gauw op haar netvlies en direct verwierp ze die gedachte weer. Nee, Ralf zou willen dat ze in deze zware tijden plezier zou kunnen hebben. Zij wilde haar goede herinneringen aan hem die ze kreeg door te pokeren niet kwijtraken. Ze was bereid om veel te riskeren voor dat kleine beetje geluk.
          De soldaat gaf het gelukkig al gauw op en de levendigheid keerde weer terug in het café, maar Lina voelde zich te opgejaagd om rustig te kunnen blijven zitten. Ze verontschuldigde zich dan ook naar Jesse en stond op. Even maakte ze van het moment gebruik om even lichtjes te dansen op de muziek, al was het eerder meebewegen op de muziek te noemen dan echt dansen. Dit kon haar alleen niet lang vermaken en al gauw gleden haar ogen weer door de ruimte, op zoek naar iemand om haar gezelschap te kunnen houden. Iemand met wie ze geen band had die jaren terugging. Ze was momenteel niet in het humeur om aan het verleden herinnerd te worden. Niet na de plotselinge beelden van Ralf die opgekomen waren en die haar vulden met heimwee naar vroeger.
          Ze zag even verderop Aloisia zitten, tassen met eten hadden zich al naast haar opgestapeld, giften van Oost-Duitsers die wel voldoende toegang hadden tot voedsel. Even voelde Lina een steek vanwege een verlangen naar voldoende eten voor haar gezin. Het was krap, maar ze redden het nog. Voor nu. Maar zij hadden geen tientallen weeskindjes om te voeden, dus nog niet voldoende medelijden van de rest. Toch voelde het krom, want juist Aloisia hier had dat eten het hardste nodig, ze had al nauwelijks geld om de boel draaiende te houden en de huidige voedseltekorten maakten het alleen maar lastiger. Lina en haar ouders hadden tenminste nog het geld, helaas niet genoeg om meer eten voor zichzelf te kunnen opeisen, want de uitdelers omkopen was te prijzig.
          Eenmaal bekomen van de vlaag van jaloezie, besloot Lina dat het wel een goed idee was om de vrouw wat gezelschap te komen helpen. Ze had het duidelijk zwaar en misschien kon Lina haar helpen haar hart een beetje te luchten. Dat deed een mens toch altijd goed en wie weet was er iets waar zij nog mee kon helpen. Ze ging naast Aloisia zitten en na haar een brede glimlach geschonken te hebben, schoof ze haar wat munten toe. 'Ik heb helaas geen eten te bieden, maar we hebben wel geld.' De muntstukken had ze stiekem uit de kluis van haar ouders gehaald. Ze drongen er altijd op aan dat ze zuinig moest zijn met haar geld en nog thuiswonend zonder baan was ze afhankelijk van hen. Lina had dan ook altijd net genoeg geld op zak om een bewaker om te kopen en voor enkele drankjes hier. Het extra geld voor Aloisia hadden haar ouders dus maar moeten financieren.
          'Hou je het nog een beetje vol met alle chaos?' vroeg ze vervolgens bezorgd. Even legde ze haar hand over die van Aloisia. De vermoeidheid straalde van de jonge vrouw af en van de paar keer dat ze haar sprak, wist Lina dat ze haar handen vol had met het weeshuis. Hopelijk was ze bereid om een eerlijk antwoord te geven en niet ontwijkend te reageren zoals zo veel mensen de laatste tijd deden. Als Aloisia dit zou doen, was Lina wel van plan om door te vragen, maar ze wilde haar eerst zelf een kans geven.
          Lina's aandacht werd echter al gauw getrokken door Paddy die vol vertoon het café binnen kwam stampen. Achter hem aan liep een knappe zwartharige vrouw en even sloeg Lina's hart een tel over. Jeetje, ze was echt knap. Ze kon het niet laten haar na te staren en ze glimlachte lichtjes toen Paddy haar voorstelde als Rouge. Een naam die nogal in contrast stond met dat prachtige ravenzwarte haar. Niets rood. Lina had geen idee waarom Paddy haar hier precies had gebracht en normaal had ze er iets tegen als vrouwen werden gebruikt voor het vermaak van mannen. Maar deze keer was ze geïntrigeerd en ze wilde dan ook graag vanavond proberen een praatje te maken met de dame.
          'Natuurlijk is Paddy's verrassing iets van een stripper ofzo,' zuchtte ze tegen Aloisia, gokkend naar het beroep van de vrouw. Ze probeerde irritatie te veinzen om te verhullen dat ze het deze keer stiekem niet erg vond. Het feit dat ze ook op vrouwen viel, was iets wat absoluut niet werd geaccepteerd en ze wist dat ze voorzichtig moest zijn. Dit was vooral gevaarlijk bij mannen, vooral machtige mannen, maar sommige vrouwen konden er ook wat van. De reden dat ze haar interesse in Rouge liever voor zichzelf hield.

    Josephine Rosler

    SHOW ME YOUR EYES AND YOU MIGHT AS WELL SHOW ME YOUR CARDS



    Al vrij snel besefte Josephine dat haar timing om haar zorgen over de omvang van de pokerclub bij Gail te uiten, niet optimaal was. Het was niet langer de rustige avond van eerder. De een na de ander kwam zijn dorst lessen en juist toen Josie de blondine wilde vragen naar wat er dan ook tussen Alexander en haar afspeelde, voelde ze een arm rond haar schouders glijden. Met een ruk schoot haar blik opzij, met een geërgerde blik erin, maar nog voordat haar ogen de dader konden vinden voelde ze het vertrouwde kneepje in haar schouder en de al even bekende stem: Misha.
          “Hallo, dames. Fijn om jullie te zien.” In een simpel gebaar schudde Josephine de arm van haar schouders af, al had de geërgerde blik plaatsgemaakt voor een uitdagende. Het gebaar van de Duitser irriteerde haar niet, maar dat was niet iets wat iedereen hier in de club hoefde te weten. Ze wierp hem een zoete glimlach toe.
          “Ook hallo, Michael,” antwoordde ze liefjes, waarna ze haar blik weer voor zich richtte en hem verder probeerde te negeren. Dit maakte hij echter moeilijk toen hij zijn lippen aan haar oor zette en haar vertelde dat hij nog met haar moest praten. Het voelde vertrouwd, maar de woorden die hij ditmaal influisterde zorgden voor vraagtekens.
          “W…” Uiteraard. Uiteraard liep hij weg zonder het toe te lichten. Ze kneep haar ogen wat samen en tuurde naar zijn rug terwijl hij wegliep. Het liefst zou ze hem achternalopen, maar dat was haar eer te na. Ditmaal was het Gail haar kans om haar te vragen waar ‘dat over ging’, al werd Josie gered door de binnenkomst van twee andere leden: Isaac en Jimmy. De Amerikaan trad als altijd met zelfverzekerde tred binnen alsof hij de kroeg – of beter gezegd: de wereld – bezat. Dat hij bovendien een charmeur was, bewees hij toen hij haar een snelle knipoog toewierp bij het kruisen van hun blikken. Josie rolde zichtbaar met haar ogen, al schonk ze de Amerikaan al snel daarna een klein lachje, waarbij ze semi-afkeurend met haar hoofd schudde. Als ze terug in de tijd kon gaan dan zou ze een
    female only club hebben voorgesteld aan Freya, dat was een ding dat zeker was. Al snel vonden de twee vrienden hun weg naar de bar.
          “Isaac,” begroette ze de eerste vriendelijk, waarna ze van de barkruk kwam en zich tot zijn Amerikaanse vriend wendde en zich van de barkruk liet glijden. “James,” vervolgde ze, waarbij ze hem vederlicht op zijn wang kuste. “Gefeliciteerd nog,” doelde ze op zijn verjaardag van eerder die week. Josephine was iemand die niet snel dingen vergat: elk kleinste detail dat iemand haar ooit over zichzelf of een ander had verteld werd zorgvuldig opgeslagen. Het was echter niet zijn verjaardag waar het haar op dit moment om te doen was. De huidige ontwikkelingen in Berlijn zaten haar niet lekker en als er iemand haar meer zou kunnen vertellen over eventuele onrust bij de grensovergang dan was het James Morgan wel. Ze hoopte althans in ieder geval dat ze hem ervan zou kunnen overtuigen zijn ogen en oren wat extra open te houden, voor zover hij dat al niet deed.
          “Kunnen we later vanavond praten?” vroeg ze daarom gedempt aan de Amerikaanse grenswachter. Haar woorden hadden een serieuze ondertoon, al waren haar rode lippen gesierd met een lieflijke glimlach, waardoor het voor een buitenstaander niets meer leek dan een gezellig onderonsje. Met haar duim veegde ze het rood van haar lippenstift dat op zijn wang was blijven plakken in een simpele beweging weg en een onschuldige fonkeling lag in haar bruine ogen toen ze vervolgde: “Dan geef ik je meteen je cadeau.”
          Met die woorden liet ze het tweetal aan de bar bij Gail achter, met de bedoeling om koers te zetten in de richting van Liliya, van wie ze hoopte wat hoogte te krijgen. Nog voordat ze het tafeltje van de Russische bereikte, werd ze echter alweer aangesproken door de volgende persoon die door de achteringang van de kroeg binnenkwam.





    w/ Misha @ a table









    Mondjesmaat was die betrunkene Katze verder volgelopen. Het was ergens een geruststelling dat de meesten veilig de oversteek hadden weten te maken, maar haar rusteloze gevoel van eerder die avond was nog niet verdwenen. De onheilspellende bonzen die eerder die avond door het café hadden gegalmd, gevolgd door een barse Russische stem, zorgden ervoor dat ze nog meer dan normaal alert was. Bij de eerste rondjes poker, veelal om in te komen, had ze haar hoofd niet bij het delen gehad. Haar hoofd werkte overuren: nadenkend over de omvang van de club, over de situatie in Berlijn en hoe ze dit allemaal het beste kon aanpakken met haar metgezel.
          De kans om met Jimmy of met Ilya – die intussen ook was binnengedruppeld – te praten, had ze nog niet gekregen. Daarnaast was er nog een persoon met wie ze nog niet gepraat had: Misha. De woorden van de man hadden haar gedachten niet verlaten en ze probeerde zich te bedenken waarover hij het wilde hebben, al wist de brunette al even goed dat de Duitser het maar al te amusant zou vinden als hij zou weten dat ze haar hersenen hierover kraakte. Het zou haar overigens niet eens verrassen als hij inmiddels zelf vergeten was. Ze kende de man goed genoeg om te weten dat zijn volledige focus aan de pokertafel bij het spel lag en dat hij zich totaal kon overgeven aan het kaartspel. Dat de eerste potjes glorieus waren verlopen stelde haar niet gerust. Mannen werden gretiger, overmoedig en onvoorzichtig. Het was het kantelpunt waarop het spel genadeloos toesloeg en de eerlijkheid gebood te zeggen dat ze dit scenario bij de Duitser het liefst wilde voorkomen.
          Het liefst van alles zou ze hem hier helemaal niet in de pokerclub gehad willen hebben, al moest ze toegeven dat hij een van de weinigen was die ze met vlagen haar vertrouwen gunde. Nu er rust was en mensen zich naar de bar begaven voor een dorstlesser bewoog ze zich soepel naar Misha toe. Kort legde ze haar hand van achter op zijn schouder, om haar aanwezigheid aan te kondigen, waarna ze naast hem neerzakte op een stoel.
          “Michael,” begroette ze hem, ogenschijnlijk koeltjes voor een oppervlakkige toekijker. Ze gokte dat de Duitser gezien hun rijke historie wel beter wist, of zich er althans niet door uit het veld liet staan. De waarheid was echter dat ze hier niet was om te praten over koetjes en kalfjes. Ze durfde te wedden dat hij verdomd goed wist dat zijn woorden van eerder die avond haar niet los hadden gelaten – al wilde ze hem niet het plezier gunnen door hem te laten weten dat het haar dwars zat.
          “Waar ging dat over?” doelde ze op zijn eerdere woorden die avond, toen hij had gezegd dat ze moesten praten.
          Een antwoord bleef hij haar verschuldigd, want juist op dat moment werd er wederom drie keer luid op de deur gebonsd. Instinctief schoot haar blik van de man naast haar naar de deur, haar alertheid wederom op scherp. Ditmaal werd het dreigende geluid echter niet gevolgd door Russische woorden, maar door de deur die openvloog en Paddy die ten tonele verscheen met… een onbekende. Argwanend perste Josephine haar lippen op elkaar. Het was alsof ze eerder die avond een onderbuikgevoel had gehad, toen ze tegen Gail begonnen was met haar twijfels of de grootte van de club niet uit de hand begon te lopen. Freya en Gail kon ze vertrouwen. Wellicht Misha, als de gokverslaving niet namens hem sprak. Maar erop moeten vertrouwen dat die Ier een weloverwogen keuze had gemaakt bij zijn uitnodiging voor de pokerclub…
          Een ietwat geërgerde blik was in haar ogen geslopen toen ze het theater van de man volgde en kort blikte ze in de richting van de bar, om te zien wat haar vriendin ervan vond. Deze leek echter al haar handen vol te hebben met Heinrich, waardoor ook Josie haar onverdeelde aandacht al snel weer op de man naast haar richtte. Desondanks hield ze vanuit haar ooghoeken de onbekende brunette nauwlettend in de gaten. Ze bood Misha haar doosje sigaretten aan, alvorens ze er zelf ook een uitviste. Nieuwsgierig kantelde haar hoofd en trok haar wenkbrauw afwachtend op, ten teken dat ze een en al oor was.
          “Zullen we een... rustigere plek zoeken?”
    LIFE IS LIKE A POKER GAME
    ONE SHOULD ALWAYS BE READY FOR A BLUFF


    She's imperfect but she tries

    Gail Evans
    Beauty may be dangerous but intelligence is lethal

    ♠ 26 ♦ Café Owner ♣ At the Café, w/ Heinrich ♥




          ”Danke.”
    Het was slechts een reactie op het drankje dat Gail Heinrich aanbood nadat ze hem los had gelaten, en zo hopelijk de hint had duidelijk gemaakt dat zijn manier absoluut niet de wijze is waarop je een vrouw het bed in praat. Althans, het is niet aan haar besteed. En Gail kende inmiddels de dames binnen de club goed genoeg om te weten dat zij het op deze wijze ook niet apprecieerden. De ongemakkelijk straalt van Heinrich af. Hetgeen zichtbaar is in niet alleen de uitdrukking op zijn gezicht, maar ook de houding die hij ietwat ongemakkelijk lijkt aan te nemen. Een geamuseerde glimlach weet daardoor op Gail’s lippen te verschijnen. In ieder geval had de man voor nu zijn lesje geleerd en de blondine was niet het type dat er te lang op door bleef gaan. Echter, aan het einde van haar woorden richting Paddy — wie ze duidelijk maakt dat hij er beter voor kan zorgen de rekening deze avond wel te betalen, inclusief fooi (simpelweg omdat het niet de eerste keer is zo) — kan de café eigenaresse het niet laten om nog éénmaal Heinrich’s benauwde toestand van eerder op tactische wijze aan te halen.
          Met een bedenkelijke blik neemt Gail vervolgens Paddy’s gebeuren in zich op, waarbij ze haar blik schaamteloos over de brunette aan zijn zijde glijden. De dame in haar opnemend zoals ze dat bij iedere gast doet, nieuw of oud. Dus het was toch een stripper geworden, hm? Maar dan een voor de mannen hun plezier, of althans dat dachten ze voor het gemak maar.
          ”Wellicht is het toch verstandiger dat we hier blijven,” zegt Heinrich dan. Op haar beurt stoot Gail een kort lachje uit. Natuurlijk wilde hij nu hier blijven. Nu er nieuw vlees in de kuip was gebracht wilde waarschijnlijk iedere man binnen de kroeg er niets van missen en stonden ze hoogstwaarschijnlijk zometeen allemaal vooraan. De donkere schone had geen idee wat haar voor de voeten geworpen ging worden zometeen. Met een schuine blik kijkt Gail toe hoe Heinrich het waagt om weer een stapje dichterbij te zetten, zijn blik desondanks waakzaam te noemen. “Gail, Du fleißige Frau, het spijt me als ik je heb beledigd,” begint hij vervolgens. Het lukt Gail om enige verrassing uit haar gezicht te weren bij het horen van zijn excuses. Iets waarvan ze maar al te goed weet dat het zelden aan de man besteedt is om uit te spreken, of hij nu verkeerd zat of niet. Het was een zeldzaam gegeven waar Gail vooral van moest genieten nu ze deze macht in handen had.
          ”Dat was nooit mijn bedoeling! Ik kan. . . wat bemoeierig zijn.” Wat bemoeierig? Gail humde zacht, terwijl ze stilletjes afwachten waar Heinrich nog verder mee kwam, gezien ze aan zijn gezicht kon zien dat hij nog niet klaar was met spreken. Ze had in het verleden al vaker kennis mogen maken met dit aspect binnen de man zijn karakter en ook toen wist ze daar op gelijke wijze korte metten mee te maken. Bemoeizucht in tijden als deze is wel het laatste waar iemand zich mee bezig moest houden. “maar het zijn mijn zaken inderdaad niet, je hebt gelijk.” Zachtjes tikte hij vervolgens zijn glas tegen dat van Gail aan, waarop ze kon zien dat een vleugje speelsheid terug in de diepte van zijn poelen verscheen. “Maar je gaat me toch ook niet vertellen dat er echt niets tussen ons, is- was,” verbetert Heinrich zichzelf ondertussen snel. “Ik zag de manier waarop je naar me keek toen ik de glazen hier aan het poleren was. Je was onder de indruk van mijn kunnen, dat kun je niet ontkennen!”
          Voor luttele seconden perst Gail haar lippen op elkaar in een poging haar lach te doen verbergen. Hij was werkelijk hopeloos soms. Onderwijl strookt Heinrich vederlicht met zijn duim over de rug van haar hand heen. Deze man kende werkelijk geen enkele schaamte. En hoewel ze hem er misschien zo nu en dan op tactvolle wijze eens aan moest helpen herinneren wanneer hij een grens te ver ging, het was wel degelijk een van de redenen waarom Gail hem is gaan mogen.
          ”Oké oké,” brengt Gail uit. Ze was inderdaad de persoon die haar humor wel wist te behouden, waar ze moeiteloos kon schakelen tussen een venijnige waarschuwing en terugvallen in een sociaal schappelijke houding. De café eigenaresse was geen zure pruim, alles behalve zelfs. Ze betaalde iemand hooguit met een gelijke munt terug en Heinrich had datgene minuten geleden al geïncasseerd. Soepel plukt Gail de sigaret tussen zijn vingers vandaan, om er zelf een diepe hijs van te nemen en de rook tussen haar lippen door weer te laten ontsnappen. “Je hebt me inderdaad betrapt toen ik naar je stond te kijken eerder.” Wederom trekt er een geamuseerde gloed door haar lichte kijkers heen, waarbij haar lippen zich omkrullen tot een bijpassende glimlach, waarvan de zelfs de duivel inmiddels weet welk voorteken het is. “Maar, en dit mag je gerust tussen ons in laten,” prevelt de blondine zoetgevooisd verder. “Dat was vooral om mezelf ervan te verzekeren dat je mijn mooie glazen ook daadwerkelijk heel liet.”

    [ bericht aangepast op 25 maart 2022 - 14:10 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    LORELEI MARLENE MEMINGER
    If I could go back and change the past
    Be a little braver than I had
    And bet against the odds
    Would I still be lost?
    twentyseven • german • works at Alte Nationalgalerie • soundtrack • at die betrunke katze • with saoirse

    Het was alsof Hein haar twijfelende gedachten had gelezen, zo snel als hij haar aanbod dat ze ook die avond al bij hem mocht slapen. Zelfs in zijn bed, waarbij hij dan op zijn bank zou slapen. Hoe vaak ze ook had geprotesteerd, hij wilde haar niet op zijn bank laten liggen, al zou zij daar met een veel groter gemak op passen dan Hein met zijn lange gestalte. Lore had nog steeds een lichte twijfeling, omdat ze tenslotte niks bij haar had, maar het betekende ook dat ze niet alleen terug naar huis hoefde. Als ze bij Alex bleef hoefde dat ook niet. Met Hein meegaan betekende echter ook dat ze in elk geval vanavond niet nogmaals te maken zou krijgen met een grenswachter. Niet nog iemand als Ilya. Alleen bij terug denken daaraan voelde ze haar gehele lichaam al koud worden. Nee, vanavond zou ze gewoon met Hein meegaan. Het zou ook grensovergangen in de toekomst schelen. Één ding minder waar ze zich druk om hoefde te maken, al voelde ze ook een lichtelijk gevoel van schuld, dat zijzelf zo makkelijk van west naar oost Berlijn kon gaan, waar er wel gas, electriteit en voldoende eten was, terwijl anderen met geen mogelijkheid het westen van de stad konden verlaten.
          Het kloppen op de deur, gevolgd door de harde Russische klanken, had haar hart voor minutenlang snel later kloppen. Als ze ooit betrapt zouden worden, dan zaten ze allemaal diep in de problemen, misschien de Soviets van hun groepje ook. Zeker na haar woordenwisseling met Ilya eerder wilde ze er niet over nadenken, alle dingen waar de Soviet soldaten om zouden kunnen vragen. Het kon niet veel goeds zijn, niet als ze op alle verhalen en haar eigen ervaringen met Ilya af moest gaan. Het waren dat soort dingen die haar lieten twijfelen of het wel verstandig was om naar de club te gaan. De twijfels waren enkel groter geworden sinds de Soviet Unie de blokkade had ingevoerd. De voornaamste reden dat ze vanavond haarzelf toch naar die Betrunke Katze had weten te slepen, was omdat ze wilde weten of het nog oké ging met iedereen, en omdat ze niet alleen in het donker achter had willen blijven. En, stiekem, wat ze ook nog niet aan haarzelf wilde toegeven, omdat er iemand was die om een geheel andere reden haar hart sneller deed bonzen. Lore keek de ruimte door, op zoek naar Isaac’s vertrouwde gestalte, toen er iemand tegen haar op botste. Een volledig onbekend gezicht. Een kleine frons verscheen op haar gezicht.
          ”Het spijt me, ik zag je niet staan. Het was niet hard, toch?” De brunette had hetzelfde zangerige accent als Paddy, maar bij de dame klonk het een stuk eleganter. “Ben je toevallig bekend hier?”
          Lore knikte langzaam. De woorden van de jongedame deden het klinken als ze hier per toeval binnen was gewandeld, maar de voordeur was al geruime tijd dichtgetimmerd en zelfs een getraind oog zou moeten kijken om de achterkant aan de ingang te kunnen vinden. Wisten Gail, Freya en Josie dat er een nieuw persoon zou komen vanavond? Opnieuw trok haar blik de ruimte door, dit keer zoekende naar Josie, die al in gesprek was met Misha. Moest ze de knappe brunette vragen wat zij hier kwam doen? Of wie haar hier uitgenodigd? Het was goed dat ze geen grenswachter was; ze zou nooit de juiste mensen eruit kunnen trekken.
          “Enigszins,” antwoordde Lore met een zachte, achterdochtige stem. De brunette’s gezicht straalde veel vriendelijkheid uit, wat het moeilijk maakte een houding tegenover haar aan te nemen. Haar hoofd vertelde haar dat ze haar niet zomaar moest vertrouwen, waar haar hart zei dat de brunette een prettig overkomen had en dat alles wel goed zou zijn. “Ik ben Lorelei, maar vrijwel iedereen zegt Lore… Ken je iemand hier?” voegde ze er aarzelend aan toe. “Ik heb je nog niet eerder gezien.”
          Voor er een antwoord gegeven kon worden werd de muziek abrupt veranderd. Paddy. De Ier, en sindskort haar partner in crime, zwalkte op de pokertafel af, geen acht nemend aan de dingen die verspreid over de tafel lagen. De vingers van zijn rechterhand waren om een fles drank gewisseld en Lore zag al voor zich hoe de Ier met veel bravoure van de tafel af zou vallen – en hem kennende daarna weer vrolijk op zou staan, alsof hij niet zojuist een klap op zijn hoofd had gekregen. “Oul fellas! Stop met wat je aan het doen bent. Het kostte bloed, zweet en tranen, maar speciaal voor ie-de-reen hier heb ik uit de meest exclusieve club van Oost-Berlijn de krem du la krem,” zijn laatste woorden waren iets wat door moest gaan voor Frans, dacht ze, “weten mee te sleuren voor good oul craic: Rouge…” Paddy viel stil en ze trok haar wenkbrauwen iets op. “Rouge!” Juist.
          ”Ik zou willen zeggen dat het hier niet altijd zo aan toe gaat,” zei Lore tegen de brunette, “maar dat zou een leugen zijn.” Liet het maar aan Paddy over om zo een eerste indruk voor de club te wekken. En er was dus nog een nieuwkomer, meegenomen door Paddy. Exclusieve club. Lore hoopte met alle macht dat hij geen prostituee had meegenomen. Bij gedachte alleen al kregen haar wangen een rode kleur. “Weet je zeker dat je hieraan wilt beginnen?” Ze gebaarde om hun heen. ”Je kunt nu nog terug.”


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Aloisia Lehmann
    Family is not always who you are born with. It's who you die for.

    ⇝ 27⋅ Founder of the Orphanage ∞ At the café ⋅ w/ Lina ⇜

    Na een kort moment samen met Misha nog aan tafel te hebben gezeten, vertrok de man al gauw weer om een kijkje bij de andere te gaan nemen. Voor heel even had de brunette enigszins teleurgesteld geleken, maar dat gevoel had ze al gauw weer van zich af te zetten. De avond was nog jong, wie weet wat deze verder nog met zich meebracht. Het was inmiddels steeds voller geraakt in Gail’s café, waardoor Aloisia voldoende afleiding om zich heen wist te vinden — haar favoriete drankje stevig tussen haar vingers geklemd, niet van plan om deze los te laten.
          De luide klop op de deur had haar echter flink laten schrikken. Natuurlijk wist iedereen dat het er een keer aan zat te komen, maar het café was inmiddels zo’n vertrouwde plek geworden voor niet alleen de weesmoeder, maar ook alle andere clubleden. Als deze ruimte binnen de korste keren opgedoekt zou worden zou dat een groot verlies zijn. Aloisia’s gedachten schoten echter vrijwel meteen uit naar de kinderen thuis, waar ze er niet aan moest denken hoe het hen de stuipen op het lijf zou jagen als er een inval in het weeshuis plaats zou vinden. De kinderen waren al genoeg getraumatiseerd in hun jonge leven. Aloisia deed er alles aan om er voor te zorgen dat er geen enkele reden voor is om zomaar ongewenst hun enige veilig haven binnen te treden, voor wie dan ook. Maar, de onverwachte klop de deur deed nog veel meer met de brunette en voor luttele seconden werd ze teruggezogen naar een donker plekje in haar verleden. Een moment waar ze liever niet aan dacht omdat het destijds een teken van haar boze verloofde was geweest. Onbewust plaats ze haar vrije hand op haar buik, een plek waar ze ooit eens leven in gevoeld heeft en welke ze veel te abrupt is verloren.
          Aloisia slikt een keer, nam een iets te gulle teug van haar drankje en tracht haar op hol geslagen hart tot bedaren te brengen. Het lukt haar zodra de muziek weer terugkeert in het café en ze bij de blonde café eigenaresse enige geruststelling in diens gelaat weet te vinden. Wanneer de gesprekken weer op volle toeren lijken te zijn durft Aloisia pas echt te ontspannen, waarbij ze wederom een miniem slokje van haar drankje neemt. Een welke haar inmiddels aardig weet te verwarmen.
          Ondertussen raakt ze eveneens steeds meer bedolven onder tassen met eten, bundeltjes gedroogd spul om later aan de kinderen te kunnen geven. Alles om er voor te zorgen dat hun rammelende magen gestild blijven — de pijnlijke grommen in de nacht verdreven zijn en ze voor eens niet met buikpijn van de honger op staan, maar omdat ze teveel gegeten hebben. Aloisia voelt hoe een brok zich in haar keel vormt zodra ze de zoveelste donatie aanneemt. Hoe kon ze hen ooit bedanken? Ook al was het slechts een voorraad voor een paar dagen, alle kleine beetje hielpen. Niet haar, maar de kinderen — daar waar het allemaal om draaide. Losjes veegde Aloisia een donkere pluk haar uit haar gezicht, het glas met alcohol toch maar even losgelaten als ze het eten allemaal netjes bij elkaar in een tas weet te stoppen. Ze ziet Lina pas aankomen als deze ook daadwerkelijk langs haar is komen zitten.
          ”Ik heb helaas geen eten te bieden, maar we hebben wel geld,” spreekt de donkere schone uit, waarna ze Aloisia een paar muntstukken toeschuift. “Oh, dat betekent echt heel veel voor ons,” fluistert de jonge weesmoeder zacht, dankbaar wederom voor het gulle gebaar dat haar kinderen geschonken wordt. Een oprechte glimlach tekent zich af rond Aloisia’s lippen en ze schuift iets gemakkelijker terug op haar stoel als ook Lina bij haar komt zitten. Geld was al helemaal een ding binnen het weeshuis. Elke muntstuk dat ze mee wist te brengen, ging er driedubbel zo hard weer uit. Het was daarom dat Aloisia besloten had om lid te worden van de pokerclub. Het geld dat ze daarmee verdiende stak ze volledig in het onderhoudt van het huis waarin ze samen met de kinderen woonde. Hetgeen het wel nodig had gezien de ietwat verouderde toestand waarin het zich verkeerde.
          ”Hou je het nog een beetje vol met alle chaos?” vraagt Lina vervolgens, de bezorgheid niet alleen hoorbaar in haar stem, maar ook zichtbaar op haar gelaat. De zachte aanraking op haar hand een dat meer met Aloisia weet te doen dan ze verwacht had. Natuurlijk waren er mensen om haar heen die zich om haar bekommerde — of, als dat niet het geval was, in ieder geval iets om de dertien kinderen gaven die ze onder haar vleugels gestopt had — maar dit soort directe vragen kwamen er zelden. En als ze er kwamen, dan vermeed Aloisia zich kundig door er met enige geforceerde vrolijkheid overheen te praten. De werkelijkheid? Nee, ze hield het nog maar amper vol.
          Naarmate de maanden verstreken en er steeds meer kinderen in het weeshuis terecht kwamen, nam ook de druk op Aloisia’s schouders toe. Het zat hem niet alleen in de verzorging van eten, drinken, schoon kleding en beddengoed, maar ook de zorgen. Wat stond hen te wachten op langere termijn? Hoe lang voordat het huis echt te klein werd? Wat als ze er in faalde om iedereen van hen een echt dak boven het hoofd te geven? Om ze gezond en wel volwassen te krijgen? Maar ook haar eigen problemen staken meer dan eens de kop op en de komst van een baby van slechts een paar maanden oud had het pijnlijke lege gevoel in haar binnenste niet veel beter gemaakt.
          Voor heel even wil Aloisia reageren zoals ze altijd reageert, vermijdend, maar tijdens de korte onderbreking van Paddy — met zijn gezwalk over de pokertafel heen en de veel te knappe dame aan zijn zijde, wie hier vermoedelijk niet voor de dames onder hen is, maar eerder de mannen zelf — realiseert de brunette zich al gauw dat ze best eens een keer echt haar zorgen mag uiten. Hoe bezwaard ze zich ook voelt, hoe lastig ze het ook vind om haar problemen met ander te delen. Hoe fijn zou het zijn als er eens iemand was die zich om haar bekommerde?
          ”Natuurlijk is Paddy's verrassing iets van een stripper ofzo,” mompelt Lina ondertussen, waarop Aloisia een zacht lachje uit weet te stoten. Een die verteld dat het inderdaad geen verrassing is dat het op zoiets uitgelopen is. “Het zou eruit gezien hebben als hij met een mannelijke stripper aan kwam zetten, dat willen de heren hier natuurlijk niet meemaken,” reageert Aloisia zacht, waarna ze een nieuw slokje van haar drankje neemt, alvorens het glas weer op tafel te plaatsen en met beide handen te omvatten. Stilletjes kijkt ze voor luttele seconden naar het goedje in haar glas, welke ze subtiel laat kolken door met een lichte polsbeweging het glas te draaien.
          ”Ik ben moe,” zegt Aloisia dan, wellicht een tikkeltje onverwachts en misplaatst, maar nog in een reactie op Lina’s eerder gestelde vraag. “Moe van de zorgen en de onzekerheid, maar dat ben ik vast niet alleen, wel?” Een flauwe glimlach verschijnt kortstondig rond Aloisia’s mond als ze schuins naar Lina opkijkt, gevolgd door een luchtig pogend gebaar met haar schouder.



    [ bericht aangepast op 25 maart 2022 - 17:44 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    Rouge "Rou" de Sauvage
    "Yes, my name is Rouge. My parents figured I'd make a great fucking stripper one day.""
    • fomer shop owner, current exotic dancer (east) • w. paddy, heinrich & the gangtheme: swedish house mafia & sting - redlight


          Hoewel Rouge buiten de vervallen kroeg toch haar bedenkingen begon te krijgen, leek Paddy zich van geen kwaad bewust. Hij prees het aftandse gebouwtje de hemel in en beloofde haar dat hij haar met de beste bedoelingen had meegenomen.
          "Ik zou je nooit hierheen brengen om je iets aan te doen, Frenchie,” verzekerde hij haar. “Het hele punt is juist dat je dingen uitdoet.”
    Rouge bestudeerde zijn karakteristieke gezicht. Hij was een vreemde vogel, maar misschien was dat gewoon zijn Ierse bloed. Zijn oprechte enthousiasme wist haar in elk geval een beetje gerust te stellen. Ja, hij was een smoezelig figuur, maar het leek erop dat hij daadwerkelijk slechts uit was op het maken van een beetje lol. Een flierefluiter die van feestje naar feestje leefde om maar niet te hoeven denken aan zijn verloren thuis. Misschien waren ze niet zo verschillend, l’Irlandais en zij.
    “Waar zijn die vrienden van je?” vroeg ze daarom terwijl ze haar wijnrode jas wat dichter tegen haar lichaam trok. Het begon killer te worden buiten, en het was niet alsof ze een warme, dikke sweater onder haar jas droeg. In plaats daarvan droeg ze een spannend, kanten lingeriesetje onder een kort nachtjurkje. Beide waren Bordeauxrood, als de kleur van de lippenstift op haar volle lippen. In haar leren tas had ze wat casual kledingstukken gestopt. Mocht het echt zo’n leuke plek zijn als Paddy beweerde… wie weet, misschien deed ze dan zelfs nog wel een drankje mee. Haar verwachtingen waren echter niet bijster hoog.
    De vrolijke (maar wellicht vooral aangeschoten) Ier sloeg zijn arm om haar schouders, gooide een krakkemikkige achterdeur open en loodste haar naar binnen.
          “G’wan, kom binnen, kom binnen! Ik zal je aan iedereen voorstellen, maar eerst: drank. Je welkomstdrankje krijg je van mij. Traditie!”
          “Traditie?” fronste Rouge nog terwijl ze samen de geur van rook in stapten. “Hoe vaak neem jij een danseres mee naar jouw clubje dan?”
    Hoewel ze samen begonnen in een soort achterkamertje, leidde Paddy haar direct naar de hoofdruimte. Het was in elk geval lekker warm binnen.
    Rou's ogen scanden razendsnel de ruimte op zoek naar alle mogelijke exit routes terwijl haar gastheer joviaal mensen begon te begroeten. Ze zag een platenspeler in de hoek van de ruimte, een enorme pokertafel in het midden van de kamer, meerdere tafeltjes waaraan mannen en vrouwen uitgebreid zaten te praten… En zoals ze zelf de ruimte in zich opnam, voelde ze op haar beurt blikken uit alle hoeken van de ruimte over haar heen glijden. Het was wel duidelijk dat deze kroeg bestond uit een hechte groep stamgasten die nieuwelingen met een gezonde portie wantrouwen in zich opnamen.
    Zo had de knappe blonde barvrouw een bedenkelijke, alerte blik in haar ogen terwijl ze de Française van top tot teen bekeek. Die alleszeggende uitdrukking vertelde Rouge direct dat zij de eigenaar van de toko moest zijn. Rouge kon haar achterdocht niet kwalijk nemen. Plekken als deze waren hartstikke verboden in Oost-Berlijn. Het laatste wat deze zakenvrouw kon gebruiken, was een smerige spion in haar midden. Je kon nu eenmaal niet voorzichtig genoeg zijn.
    En dus keek ze de blonde dame achter de bar recht in haar heldere ogen aan en gaf ze haar een begripvol knikje. Na haar optreden zou ze deze eigenaresse nog wel aanspreken.
    Toen Rou zich omdraaide, kruiste haar blik die van een mooie brunette die duidelijk van haar stuk gebracht leek te zijn. Met een kleine, verwonderde glimlach op haar gezicht staarde ze naar de verschijning van de danseres. Het toverde een kleine schittering in de ogen van de Franse. Het leven als lesbienne was hard en eenzaam, maar het kwam wel met een specifieke superkracht: Haar gaydar had haar zelden in de steek gelaten.
    Ze gaf de betoverde brunette een knipoog voordat ze zich weer tot Paddy wendde.
          “Welke is Jimmy?” wilde ze weten. L'Irlandais had haar onderweg naar de kroeg verteld dat ze de Amerikaanse veteraan in kwestie een show moest geven die hij niet zou vergeten. Rouge hield niet van militairen en niet van Amerikanen — maar goed, ze hield ook niet van mannen en daar moest ze tegenwoordig ook beroepsmatig voor dansen. C’est la vie.
          “We kunnen deze grafstemming maar beter meteen kapen,” opperde de Ier terwijl hij een fles whisky in haar handen drukte. Tot zover het voorstelrondje dus.
    “Kun je je kunstje op alles?”
    Kunstje… Mon Dieu. Voordat ze antwoord kon geven op zijn vraag, was de ras-chaoot alweer gevlogen.
    Rouge rolde haar ogen, schudde haar hoofd en nam een flinke teug van de fles whiskey die hij haar gegeven had. Gadver. Ze trok een gezicht voordat ze zich omdraaide en zocht naar een plek waar ze haar jas kon ophangen. Ondertussen had Paddy een zwoele plaat aangezet en knikte hij haar vrolijk toe voordat hij naar de paal in het café gebaarde. In deze bruine kroeg was hij degene die de slingers ophing en de sfeer bepaalde, zoveel was Rou wel duidelijk geworden. Ze liep terug naar het achterkamertje om haar jas op te hangen, toen ze plotseling een hand op haar schouder voelde.
    In één snelle beweging had de donkerharige Française zich schichtig omgedraaid — om direct in het gezicht te kijken van één van haar voormalige klanten.
    En wat voor een.
    De verrassing verdween al snel weer van haar gezicht. In plaats daarvan begonnen haar ogen te twinkelen. Een kleine, gevaarlijke glimlach speelde om haar rode lippen terwijl ze haar jas uitdeed en de Duitser aan bleef kijken.
          “Bien, bien.. Dat ik jou nog eens tegen zou komen, monsieur Hoffman.”
    Ze likte haar lippen en duwde haar wijnrode jas in zijn armen. Met deze handeling exposeerde ze direct het sexy lingeriesetje en het dito kanten jurkje dat ze eronder droeg. In de aangrenzende ruimte, hoorde ze hoe l’Irlandais haar vol enthousiasme en met zijn onmiskenbare dubbele tong aankondigde.
    De Franse danseres boog zich voorover naar Heinrich’s oor en liet haar vingers langzaam over zijn wang naar zijn nek strijken.
          “Wees een Schatz en hang mijn jas even voor me op, wil je?”
    Vervolgens gooide ze haar lange, zwarte haren naar achteren en liep ze vol zelfvertrouwen het kamertje uit, terug de bar in. Haar flinterdunne, torenhoge hakken tikten op de houten vloer. Oh, de blik in Heinrich’s ogen was absoluut onbetaalbaar geweest en de nacht moest nog beginnen.
    Even leunde ze verleidelijk in de deuropening terwijl ze haar donker opgemaakte ogen door de bar liet glijden.
          “Bonsoir à tous…” begroette ze haar publiek van de avond. “Jimmy.. waar zit je, mon chou?”

    🇫🇷
    Mon chou:
    My darling

    Bien, bien...:
    Well, well...

    l'Irlandais:
    The Irishman

    C'est la vie:
    That's life

    Bonsoir à tous:
    Good evening, everyone

    Mon Dieu:
    My God









    @ die Betrunkene Katze

    [ bericht aangepast op 26 maart 2022 - 2:18 ]


    ars moriendi

    Saoirse Yeardley
    "My music will tell you more about me than I ever will."

    24 • Singer • At the café w/ Lore
    Met een kleine frons tussen haar wenkbrauwen in gevormd laat de brunette haar blik over Saoirse heen gaan. Aan zelfs de kleinste trekjes in het gezicht van de jonge vrouw wist de Ierse op te merken dat ze haar niet volledig vertrouwde. Een onbekend gezicht in een café als deze, Saoirse had beter kunnen weten dan er vanuit te gaan dat ze onopvallend zou blijven. Tot op heden mocht het haar wellicht goed gelukt zijn, met sluwe praatjes en tactische afleidingsmanoeuvres, maar wanneer de groep kleiner is dan wat ze de afgelopen weken voorbij heeft zien komen, wordt het lastiger om daar mee weg te komen. Desondanks glimlacht Saoirse, wie de schone schijn tracht op te houden en haar antwoorden zo goed als gereed heeft staan al.
          ”Enigszins,” klinkt het ietwat achterdochtig. En, Saoirse kon haar geen ongelijk geven. Ook al sprak de brunette het niet hardop uit, het vertrouwen was vooralsnog ver te zoeken. Ze begreep het maar al te goed. Sterker nog, Saoirse zou zichzelf ook niet zomaar vertrouwen. Al helemaal niet nu ze een vrouw met een missie was en haar familie haar nodig had. “Ik ben Lorelei, maar vrijwel iedereen zegt Lore. . . Ken je hier iemand? Ik heb je nog niet eerder gezien,” gaat Lore verder, nog altijd gesproken met de aarzeling hoorbaar in de klanken van haar stem.
          Saoirse glimlacht wederom, waarbij ze haar lippen de woorden al wil late vormen die ze feilloos op het puntje van haar tong klaar heeft liggen. Ze kende zeker iemand hier. Een jongedame genaamd Lene, wie haar ook had uitgenodigd om bij het café eens een kijkje te komen nemen. Ze waren vriendinnen én ze sliep in het bed en breakfast van een van Lene’s kennissen. Echter, in plaats van dat Saoirse haar eigen Ierse klanken kan laten klinken, wordt de muziek onderbroken door een geheel andere doch al te bekende stem.
          ”Oul fellas! Stop met wat je aan het doen bent. Het kostte bloed, zweet en tranen, maar speciaal voor ie-de-reen hier heb ik uit de meest exclusieve club van Oost-Berlijn de krem du la krem weten mee te sleuren voor good oul craic: Rouge…”
          Met haar gezicht godzijdank nog in de plooi getrokken, waarbij het Saoirse door jarenlange oefeningen lukt om geen enkele blijk van herkenning te geven, kijkt de donkere schone toe hoe haar neef door het café heen zwalkt — over de pokertafel heen, met iets wat lijkt op een fles whiskey in de hand. Ze herkende Paddy Mac Lochllain uit duizenden, de man die als een broer voor haar was. Na weken van reizen en zoeken, doodlopende tips en informatie wegen te hebben gevolgd was het haar eindelijk gelukt om de beste man te vinden, en hoe. . . Op dit soort momenten wenste ze dat ze hem even helemaal niet kon, noch familie van hem was. Daarvoor was ze haar onbekendheid nu op dit moment dan ook meer dan dankbaar voor. Hoeveel drankjes had hij al op? Hij sprak ondanks zijn dubbele tong nog vrij duidelijk dus het moesten er nooit heel veel zijn, vooralsnog. Wat had hij al die tijd gedaan? Waar had hij uitgehangen? Had hij geen moment stil gestaan bij zijn familie thuis? Zoveel vragen, maar nog geen enkel antwoord.
          ”Ik zou willen zeggen dat het hier niet altijd zo aan toe gaat,” begint Lore dan weer te spreken, waarop Saoirse haar blik met enige moeite van haar neef af te weet te halen, om deze terug tot de jonge vrouw voor haar te richten. “maar dat zou een leugen zijn. Weet je zeker dat hieraan wilt beginnen? Je kunt nu nog terug.” Een zachte lach rolt over Saoirse’s lippen heen. Kortstondig volgt ze het gebaar dat Lore maakt, waarbij ze het café vluchtig een keer in haar weet op te nemen. Nu ze eenmaal binnen was had het café een warm, ietwat huiselijk gevoel, in tegenstelling tot de kille verlaten uitstralen dat van buiten zichtbaar is. Voor nu op dit moment wilde ze echter nog niet op Paddy afduiken. Hoe vaak had ze al geoefend wat ze tegen hem zou zeggen? Juist. Die woorden leken nu compleet verdwenen, wetende dat het geen makkelijke opgave ging worden om hem er van te overtuigen. De man was ouder dan haar en daardoor ook nog een stuk listiger met woorden dan zij ondertussen ook geworden was.
          ”Is het werkelijk zo erg hier? Al denk ik wel dat ik de gok durf te wagen,” reageert Saoirse vervolgens, waarna ze een vlugge slok van haar whiskey neemt — haar blik weer terug tot Lore gericht. “Ik ben namelijk gelukkig wel wat gewend inmiddels. Al is hij wel een tikkeltje erger dan de gemiddelde Ier.” Met een simpel knikje gebaard Saoirse in de richting van Paddy, waarbij ze erop let niet nu al binnen zijn blikveld te komen, terwijl ze hem een klein beetje in de zeik neemt zonder dat hij daarvan enige weet heeft.
          “Mijn naam is Saoirse trouwens,” gaat de brunette verder. “Ken je Lene? Zij is degene die me hier vanavond uitgenodigd heeft, ik ben een vriendin van haar.” Subtiel weet de glimlach rond Saoirse’s mondhoeken iets verder naar omhoog te kruipen, waarbij ze haar lichte kijkers volledig tot Lore heeft gericht. Misschien was het een miniem leugentje verpakt in een wat grotere waarheid, gezien Lene en zij elkaar inderdaad hebben leren kennen, maar voor een echte goede stevige vriendschap was de band nog veel te kort is, maar wat moest ze dan? Het laatste dat Saoirse wilde was nog meer achterdocht opwekken dan er al was en daarmee het risico lopen dat ze al direct werd opgemerkt.




    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    MICHAEL NIKOLAUS BLUMENTHAL
    careful is a calculated risk and he excelled at making those
    twentyeight • german • former sniper • current handyman & provider of forged documents • anthem • at die betrunkene katze • with josie

    Een kleine, fijne hand op zijn schouder. Misha hoefde niet op te kijken om te weten aan wie deze toebehoorde. Josie. Net zoals zij eerder had gedaan, schudde hij haar hand van zijn schouder. Two can play that game. Het hardop toegeven zou hij niet willen doen, maar het zat hem dwars hoe koeltjes ze zich tegenover hem gedroeg, hier in de bar met anderen erbij. De uitdagende blik in haar ogen, waar hij ruim tien jaar geleden voor was gevallen, hintte stilletjes naar iets anders, al nam dat het gevoel echter niet weg. Misschien was dat wel de reden waarom hij in haar oor had gefluisterd dat hij later nog met haar moest praten, zonder verder enige toelichting te geven over de waarom’s en wat’s, wetende de irritatie die in het in haar zou opwekken.
          ”Ah, Josephine.” Misha keek pas op toen ze naast hem was gaan zitten.
          ”Waar ging dat over?” viel ze gelijk met het deur in huis – hij had gelijk.
          Voor hij ook maar een enkel woord over zijn lippen kon krijgen, klonk er wederom gebons. Waar Josie’s ogen de deur opzochten, bleven zijn ogen op de het gezicht van de brunette gericht, er oplettend of hij ook maar enig spoortje van spanning of stress kon ontwaren. Toen de gesprekken eerder op die avond verstoord werden door gebons en Russisch geblater had hij zich weinig zorgen gemaakt. Ja, ze zouden enigszins in de problemen komen als de club ontdekt werd, maar er waren meer dan genoeg middelen om er voor te zorgen de Soviet soldaten hun vuile mond zouden over wat er in de heimelijke uurtjes afspeelde in het ogenschijnlijk verlaten pand. Als het nodig was, dan zou hij niet schromen om de verantwoordelijk daarvan op zich te nemen, als dat Josie of een van de twee dames kon verlichten in schuld. Geen vader, zoon of heilige geest in de bar, de drie dames waren de heilige drie-eenheid hier. Nee, het waren niet de gevolgen daarvan waar hij zich druk om maakte, maar de consequenties ervan voor de pokerclub zelf. Zouden de dames de club nog wel verder voortzetten? Deze club was fijn. Hij deed het goed hier. Van het idee dat hij weer opnieuw moest naar een nieuwe club, moeilijk te vinden doordat deze allemaal underground waren, liet hem haast uitbreken in zweet. Zeker nu het die avond net zo goed ging met wat hij had gewonnen. Josie wist niet waar ze het over had, over de reden waarom ze hem niet had uitgenodigd bij de club, hij had helemaal geen probleem.
          Het waren echter niet de Soviets, maar Paddy die met een luid kabaal binnen kwam stormen, een wekelijkse praktijk voor de uitbundige Ier. Het enige wat ditmaal anders was, was een aantrekkelijke brunette, gehuld in een rode jas, die hem volgde. Nog meer mensen voor in de club. Met veel bombarie klom Paddy op de pokertafel. Misha’s ogen gleden terug naar Josie, het geouwehoer van de Ier naar de achtergrond filterend. Oh, iemand was niet geamuseerd. Josie kon een meesterlijke actrice spelen en zou niet misstaan in een film, maar zelfs zij wist nu haar irritatie niet te verbergen. Het moest diep zitten, haar zorgen om de club, wat hem automatisch zorgen om haar liet maken. Geduldig wachtte hij af tot Josie klaar was met haar observatie en haar aandacht weer op hem vestigde. Met een klein glimlachje nam hij een sigaret van haar aan.
          ”Zullen we een… rustigere plek zoeken?”
          ”Wat is het, Josie, durf je niet met mij in het openbaar gezien te worden?” vroeg hij haar plagerig, al klonk er een serieuze ondertoon in door. Op de achtergrond vroeg de jongedame die Paddy naar binnen gesleurd had om Jimmy, maar zijn ogen bleven op Josie gericht. “Kom, laten we naar buiten gaan.” Misha kwam overeind en bood zijn arm aan aan Josie. “M’lady.” Een glimlach kon hij niet onderdrukken toen ze zijn arm aan nam, geheel in contrast met de koele toon die ze daarstraks nog gebruikt had.
          De stilte buiten voelde als een andere wereld vergeleken met het rumoer van binnen. De muren deden goed hun best om het geluid te dempen. Het bleef enkele minuten stil, tot Misha zijn sigaret had opgerookt en vertrapte onder zijn voeten. “Zal ik je maar uit je lijden verlossen?” vroeg hij, doelende op haar nieuwsgierigheid. “En, laat me uitpraten voor je met allerlei tegenargumenten komt,” voegde hij er aan toe, gezien hij de dame al een geruime tijd kende. Hij zette een stap zijn kant op en dempte zijn stem. “Laat mij papieren voor je regelen, waarmee je makkelijker de grens over-en weer komt. Het zou dingen makkelijker voor je maken, geen gezeur als je de grens over moet, geen…” Hij viel even stil. “Geen grenswachters die je dan kunnen lastig vallen met andere dingen. Ik kan ze ook voor Lene regelen. En ik weet dat je normaal prima jezelf kunt redden, maar dit is anders, Josie.”


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    James "Jimmy" Morgan
    "Only the dead get to see the end of war."
    theme I and II • former US lieutenant, current border guard (west)


          “James.”
    Josie gaf hem een kleine kus op zijn wang. Voor een kort moment kon de Amerikaan volop van haar heerlijke, bloemachtige parfum genieten. “Gefeliciteerd nog.” James keek haar aan.
    Josephine Rosler deed iets met hem, elke keer opnieuw. De manier waarop ze naar hem kon kijken met haar innemende, hooghartige blik, activeerde een soort dierlijke drang in zijn lichaam om haar na te jagen. Haar klasse was van een ander niveau, en hetzelfde gold voor haar looks. En goddamn, wist die vrouw precies wat ze deed en welk effect het op mannen had. Als een geladen wapen gebruikte ze haar schoonheid en intelligentie om te krijgen wat ze wilde, en Jimmy kon haar er niet eens op aankijken. Sterker nog, het zorgde ervoor dat zijn drang om haar te veroveren alleen maar sterker werd. Libby had echter altijd in zijn achterhoofd gespookt — en dat deed ze nog steeds. Vannacht, wanneer hij in bed lag, zou het waarschijnlijk pas echt doordringen dat hij Isaac haar brief had laten verbranden. Hij had zijn keuze gemaakt. Er was geen weg meer terug. Hij moest haar vergeten. Voor goed. Shit.
          “Thank you, kind ma’am,” bedankte hij Josie, een jongensachtige grijns op zijn gezicht en een twinkeling in zijn ogen terwijl hij naar haar keek. “Je ziet er mooi uit,”
    Hij likte zijn lippen toen ze zich iets verder naar voren boog en op gedempte toon verder sprak.
          “Kunnen we later vanavond praten?”
    Heh. Praten. Had hij haar nu al binnen gehengeld? Hij was te charmant voor zijn eigen bestwil.
    De veteraan voelde een fijne rilling over zijn lichaam lopen toen ze wat achtergebleven lippenstift van zijn wang veegde. “Dan geef ik je meteen je cadeau.”
    Hij keek de dame aan met een suggestieve blik in zijn ogen. Hij vroeg zich af of ze doelde op een cadeau dat meestal op de knieën gegeven werd. Het zou hoe dan ook het wachten waard zijn.
          “You can talk to me all night long, sugar,” verzekerde hij haar met een kleine grom in zijn stem. “Kom me maar zoeken straks.”

    ***

    Jimmy grijnsde toen zijn Russische vriendin en collega-veteraan Darya even later op een houten stoel naast hem aan zijn tafeltje neerplofte.
          “Darya darlin’, ik wilde je net komen redden van die smooth talker.”
    Hij sprak haar naam uit met een dik Texaans accent, maar het was oké. Aan de originele uitspraak ging hij zich echt niet wagen — laat staan haar achternaam, die hij nog steeds niet kon onthouden. Er waren weinig dingen die minder sexy klonken dan Russisch, en dus sprak hij haar naam uit op een manier die tenminste aan te horen was.
          “Hein is net babushka,” klaagde de Russin met haar eigen sterke accent. Het was bewonderenswaardig dat haar Amerikaans inmiddels dusdanig goed was dat ze prima gesprekken met elkaar konden voeren. Zij kon er natuurlijk ook niets aan doen dat ze was geboren in een land waar men een soort gibberish sprak waar je buiten Rusland geen reet mee kon. “Vroeg of ik niet man moet vinden. Ik zeg ‘nee, ik wil niet vastzitten aan idioot tot ik doodga.’ Ik denk, hij niet getrouwd want stelt vreemde vragen, zoals babushkas doen.. Misschien is hij bang.” Ze schudde haar hoofd terwijl James hardop begon te lachen.
          “Hain is een fucking clown. Onzeker omdat hij jou niet kan krijgen, denk ik. Gaat hij rare dingetjes van zeggen,” snoof hij toen voordat hij een flinke slok nam van zijn drank. “Maar je moet hem ook niet willen. Die kerel kan niet eens vechten. Ik snap sowieso niet dat jij met die metselaar praat.” Afwezig liet hij zijn duim over de knokkels van zijn rechtervuist glijden. De laatste keer dat hij en Heinrich een opstootje hadden, was moustache man er vanaf gekomen met een flink blauw oog. “Iets aan hem is off. Buiten dat hij Duits is, natuurlijk.”
    Hij nam de stoere Russin in zich op. Toen ze hem voor het eerst vertelde dat ze deel had uitgemaakt van The Night Witches en hem had uitgelegd wat ze had betekend in de oorlog, had hij haar in eerste instantie niet geloofd. Vrouwen vochten geen oorlogen, en al helemaal niet in de lucht, zo simpel was het nou eenmaal.
    Maar de twee waren elkaar beter en beter gaan leren kennen, en ze had hem kunnen bewijzen dat ze wel degelijk het verschil had gemaakt, vliegend in haar gevechtsvliegtuig. Het had haar een grote hoeveelheid extra respect opgeleverd van Jimmy’s kant (al was hij er nu wel van overtuigd dat dit moest betekenen dat de blondine hartstikke lesbisch was). En hoewel ze beide opvliegende, competitieve typjes waren die niet goed omgingen met bullshit van anderen, hadden ze elkaar daarin na een rocky start juist gevonden. Ze leken op elkaar, Darya en hij. Als luchtmacht militairen, als bevrijders en als mensen.
          “Oh! С днем рождения. Jij geluk hebt dat er geen торт is.” Jimmy fronste en keek haar aan terwijl ze allerlei bewegingen aan het maken was. Wat was ze nu weer allemaal aan het verkondigen?
          “Je weet dat ik geen commie spreek, Darlyne…"
          “In moederland hebben wij traditie, ik ga op jou doen!”
          “Wat—“
    Haar wijsvinger ging waarschuwend de lucht in. “Niet onderbreken, brengt ongeluk. Wil je niet.”
          “Wat ga je— What the fuck, Darya?!”
    Voor hij het wist, stond ze aan zijn oren te trekken. Waarom waren communisten zo fucking raar? Hij kreunde geïrriteerd, maar liet haar haar ding doen. Het deed geen pijn, en die weird-ass bedoelde het goed op haar manier.
          “Hoelang nog?” verzuchtte hij terwijl ze door bleef gaan en zijn hoofd van de één naar de andere kant werd getrokken. Toen het eindelijk ophield en ze met een tevreden gezicht naar Jimmy keek, kon hij een geamuseerde grijns niet onderdrukken terwijl hij zijn hoofd schudde. "Waar sloeg dat op? Waarom doen jullie dat?"
          “Nu jij weet wat te doen op Russisch verjaardag. Oh, en ik heb подарок.”
          “Ik hoop dat dat drank betekent,” humde Jimmy terwijl ze in haar tas begon te rommelen. Ze drukte een grote fles wodka in zijn handen met de opmerking dat het beter was dan het bier dat hij dronk.
          “No kiddin’,” Jimmy trok zijn wenkbrauwen op. Dit moest een godsvermogen hebben gekost. “Dankjewel.” Hij kneep haar gebroederlijk in haar schouder en stak zijn hand op naar Gail achter de bar om shot glaasjes te vragen. Ze was echter.. druk met Hein.
    Jim's glimlach vervaagde en hij fronste, een alerte blik in zijn ogen. Het zag eruit alsof Hein een grens overging. What else was fucking new. De Amerikaan stond al op het punt om op te staan en hem bij de blonde bardame weg te duwen, toen hij zag dat haar hand zijn kruis vastgreep — en niet op een sexy manier. God nee. Het zag er pijnlijk uit. “Jesus Christ.
          “О Боже, ik hoop zij hem slaat,” mompelde Darya naast hem. “Ik wed vijf Ostmark dat Gail hem binnen vijf minuten tik geeft. Wat denk jij?”
          “Twee minuten. En ik hoop voor hem dat hij er vanaf komt met een tik..” antwoordde Jimmy met een grimas terwijl hij de scene geïntrigeerd bleef volgen. “Remind me not to piss off Liber— ehm, Gail.” Goddamnit. Waarom leek ze ook zo op zijn ex? Hoe moest hij zijn Amerikaanse verloofde vergeten als de bardame van zijn favoriete kroeg eruit zag als haar verloren tweelingzus?

    ***

    Even later, toen Darya en hij met shotglaasjes druk bezig waren met het soldaat maken van de wodka die ze hem cadeau had gedaan, bulderde de luide stem van Paddy de Ier door de ruimte. Nu gebeurde dat vrijwel elke tien minuten, maar dit keer hoorde Jimmy zijn naam genoemd worden.
          “Jimmy, lad, deze is voor jou!”
    “Wat is voor mij?” riep de Amerikaan op zijn beurt door de kroeg heen. “Als je iets voor me hebt, moet je het komen brengen, man!”
    Even werd zijn aandacht weggetrokken door Josie en Michael die arm in arm de bar verlieten. Een kleine steek van jaloezie trok door zijn lichaam. Waar ging dat over? Met een frons knikte hij naar de twee voordat hij zich weer op Darya richtte.
          “Darlyne, sinds wanneer neukt Josephine die Duitse—“
          “Bonsoir à tous. Jimmy, waar zit je, mon chou?”
    De Amerikaan keek verbaasd weer om toen hij een onbekende stem hoorde — recht in de ogen van een donkere schone in een kanten jurkje aan de andere kant van de bar. Hij besefte zich op dat moment pas dat de muziek wel heel erg van toon was veranderd.
    Onder het geluid van gejoel en gefluit, stak hij zijn hand op.
    Right here, baby.
    Hij likte zijn lippen terwijl ze langzaam naar hem toeliep en haar blanke hand sensueel van zijn schouder, over zijn rug naar zijn andere schouder liet glijden. Zonder weg te kijken van haar lustige blik, nam hij nog een shotje voordat hij zijn stoel naar achteren schoof.
    Als ze een show wilde geven, kon hij maar beter ruimte maken.
          “Ik hoorde dat je jarig bent geweest,” humde de vrouw met een sterk Frans accent terwijl ze haar handen langzaam van zijn schouders naar zijn borst en de binnenkant van zijn benen liet glijden. Daarna gooide de danseres haar lange, zwarte haren naar achteren en draaide ze zich om om met haar billen in zijn schoot te zitten. De sensuele, draaiende bewegingen die ze daarna met haar achterste begon te maken, voelde hij wel.
          “Bon anniversaire.”
    Jimmy hield zijn adem even in. “You can say that again.









    w. Josie, Darya & Rouge, inside the tipsy kitty-cat

    [ bericht aangepast op 26 maart 2022 - 19:31 ]


    ars moriendi

    ✡ Isaac Chaim Goldmann ✡
    30 • jobless • East-Berlin • inside, at a table • with Alex

    Isaac sloeg zijn glaasje jägermeister achterover. Vanuit de hoek van de kroeg nam hij de ruimte op zijn gemak in zich op. Wat Darya precies met Jimmy zijn oren aan het doen was, was voor Isaac een mysterie. Ook de dame naast Lore was raadsel voor Isaac. Voor zover hij wist had de brunette niet eerder een avond met de club doorgebracht. En deze brunette was niet de enige nieuwkomer vanavond. Een tijd geleden had Paddy de kroeg betreden in het bijzijn van een schaars geklede schoonheid. De Ier was duidelijk al beschonken en Isaac vermoedde dat die Betrunkene Katze niet zijn eerste stop van de avond was. De dame die hij had meegenomen had iets afstandelijks; het was alsof ze een onzichtbare muur om zich heen droeg terwijl ze haar weg door de kroeg maakte. Toen de brunette even later zich sensueel langs Jimmy zich lichaam liet glijden, had Isaac slechts hoofdschuddend gegrijnsd. Hij was niet echt een fan van strippers, of prostituees, maar bij het zien van de glunderende oogjes van zijn beste vriend besloot Isaac zijn mond maar te houden. Voor nu.
          Bovendien was er iemand anders die zijn aandacht trok. Geen enkele schaars geklede vrouw zou Isaac kunnen afleiden van de beslissing die hij eerder die avond had gemaakt. Isaac zou twee dingen doen vanavond. Het eerste had te maken met een persoon dat hier aanwezig was in de kroeg, het tweede met een object welke hij veilig had opgeborgen in zijn borstzak.
          Terwijl Isaac de kroeg vanaf de zijlijn observeerde, gleden Isaac zijn ogen steeds terug naar die ene persoon. Alex Dahlinger zag er veel te tevreden uit vanaf het houten stoeltje waar hij op zat. Waar Isaac zijn ogen de blonde Duitser steeds opnieuw opzochten, schoten de ogen van Alex keer op keer naar de knappe eigenaresse van de kroeg. Het was niet de eerste keer dat Isaac zijn vroegere buurjongen naar Gail zag kijken. De blik in zijn blauwe ogen was de gebruikelijke, zwijmelende, verlangende blik welke mannen konden hebben in het bijzijn van een vrouw die ze begeerden (een blik welke momenteel waarschijnlijk ook in de ogen van zijn goede Amerikaanse vriend stond).
          Eigenlijk had Isaac de jongen al veel eerder willen confronteren, maar tot nu toe had hij zich ingehouden. Toch had hij vanavond besloten dat er een einde zou komen aan zijn eigen stilzwijgen. Met de drie bonzen van de Russische soldaat op de voordeur van de kroeg, maakte Isaac zijn besluit om Alex Dahlinger met zijn neus op de feiten te drukken. Want waar de anderen zich waarschijnlijk zorgen maakten om hun eigen veiligheid in de kroeg, brachten de kloppen op de deur zoveel naargeestige herinneringen bij Isaac naar boven, dat het onmogelijk was om te blijven zwijgen. Het was de vader van Alex geweest die op de deur van zijn ouderlijk huis had geklopt, waarna Isaac’s vader met veel geweld het huis mee was uit gesleurd. De vader van Alex was verantwoordelijk voor de sluiting van de synagoge, voor het roven van hun kunst, het leeghalen van hun bankrekeningen. Het was door families zoals de Dahlinger’s mogelijk geweest dat zijn eigen familie werd afgevoerd. Vervolgd. Vermoord.
          Met een luide klap zette Isaac zijn glas op de bar. Hij was bang geweest, al die jaren geleden toen er voor het eerst op de deur werd geklopt. Maar nu was het geen angst dat Isaac beheerste, het was wraak. Bovendien was er geen enkele reden om bang te moeten zijn voor de jongste nazi-telg uit het Dahlinger-gezin. Isaac had de hel al met eigen ogen gezien. Er was niets wat Alex kon doen waarmee hij dat kon overtreffen. Met resolute passen maakte Isaac zijn weg naar de oude bekende. Hij keek de jongen recht aan. Schoof de stoel naast hem naar achteren en ging zitten. Isaac zei niets, maar hij glimlachte wel. De temperatuur in de kroeg was inmiddels opgelopen. Wellicht door de hoeveelheid mensen die aanwezig was, wellicht was het de alcohol in zijn bloed. Hoe dan ook stroopte Isaac de mouwen van zijn hemd langzaam op.
          Hij glimlachte nogmaals naar de jongen die in het huis naast hem had gewoond en draaide zich toen om naar de bar.
    Gail!” riep Isaac door de kroeg heen naar de barvrouw. “Twee jägermeister? Voor Alex en mij!” Gaf hij zijn bestelling door, terwijl hij twee vingers in de lucht stak. “Of, maak daar maar drie van, ook één voor jezelf.” Ging hij verder. “Hebben Alex en ik je ooit verteld over onze jeugd in Berlijn?” Isaac trok een derde, houten stoel naar hem toe en plaatste deze tussen Alex en hemzelf in, zodat ook Gail een plaatsje had aan hun gezellige tafeltje. “Je wilt het niet missen, kom! Alex heeft heel veel te vertellen.” Moedigde hij de knappe barvrouw nog wat verder aan. Afwachtend maakte Isaac het zich gemakkelijker op de stoel waar hij zat. Hij zou het niet laten gebeuren dat Alex Gail om zijn verraderlijke vingertje zou kunnen draaien. Dit was onderdeel één van zijn plan van de avond. Onderdeel twee moest wachten tot hij terug was bij Lina thuis, waar hij op zoek zou gaan naar pen en papier. Gail was namelijk niet de enige die de waarheid moest horen. Isaac had een brief te schrijven.

    [ bericht aangepast op 27 maart 2022 - 17:23 ]

    Giovanni Pellegrino
    28 — Italian — former soldier for the nazis — turned bartender — lives in East Berlin — bar — Heidi — outfit

    is he from heaven or from hell?
    and does he know

    that granting me my life today?
    this man has killed me, even so

    Zodra Heidi had opgekeken, had Giovanni naar haar geglimlacht. Ze zag er echter nogal... deer in the headlights uit. Hij gaf er maar geen commentaar op. Gio had gezien wat ze had gedaan en daar leek ze bang voor te zijn. Hij besloot het nog niet te vragen. Misschien was het wel een vrouwending waar hij niets over wilde weten. Toen ze zijn kant op liep, leunde hij weer tegen de bar aan, met zijn slechte, pijnlijke arm stevig tegen zijn lichaam gedrukt
          'Een wijn?' zei ze toen met een vragende stem, alsof ze eigenlijk niet wist wat ze wilde hebben. Toch schonk Gio daar geen aandacht aan, en hij herhaalde haar bestelling tegen de barman, die al een whisky met ijs voor hem had neergezet. Niet veel later stond er een glas wijn voor Heidi's gezicht neer.
          'Du siehst heute Abend gut aus,' zei de blondine toen ze de wijn in haar hand had en haar ogen kort over Gio had laten glijden. 'Schöner Anzug, maar heb je geen vrouw nodig die het voor je strijkt?'
          Giovanni lachte kort, maar keek haar toch wat bedenkelijk aan zodra ze nogmaals wijn bestelde. 'Hier is je wijn,' zei hij en hij wees naar het glas. 'Und danke schön, Fräulein.' Hij nam een slok van de whisky en genoot van het gevoel van de alcohol in zijn lichaam. Hij moest ervoor zorgen dat de hoeveelheid drank die hij hier dronk niet op zou vallen, maar hij had misschien wel geluk dat hij Heidi had gevraagd. Ze leek nogal van de wereld op sommige momenten, waardoor Gio waarschijnlijk wel veilig was voor priemende blikken en bezorgde woorden en ongemakkelijke vragen. Bij Odette zou hij die wel krijgen, en waarschijnlijk ook bij elk ander persoon hierbinnen. Dat wilde hij gewoon liever niet.
          'Maar iemand nodig om te strijken?' ging hij door op haar vraag en hij keek haar aan. 'Wil je dat graag voor mij doen dan?' Nog nooit had hij een vraag gekregen over wie zijn pakken streek of zijn sokken waste. Zijn ouders vroegen in hun brieven regelmatig naar de Duitse vrouwen die hij ongetwijfeld continu zou tegenkomen, maar hij wist die vragen altijd makkelijk af te wimpelen. Zij wilden graag dat de naam Pellegrino niet stopte bij deze generatie. Zijn jongere zus had weliswaar kinderen, maar die droegen de naam van hun vader en niet van de moeder. Eerlijk gezegd had Giovanni sinds het uitbreken van de oorlog niet echt meer nagedacht over een gezin stichten. Vroeger had hij altijd graag jong willen trouwen en kinderen willen krijgen, maar ondertussen was hij bijna 30 en was er nog weinig gebeurd. Misschien moest hij ook maar eens moeite gaan doen. De hele dag alleen in zijn appartement verblijven werd hem eigenlijk ook wel te veel.
          Hij schudde deze gedachten van zich af. Met zijn drankprobleem was een gezin stichten haast onmogelijk. Hij moest maar gewoon accepteren dat het niet zou gaan gebeuren. Toen richtte hij zich weer tot Heidi, die nog steeds naast hem aan de bar stond. 'Zeg, Heidi,' begon hij aarzelend. Hij moest het vragen... niet zo direct als hij bij anderen misschien zou doen, maar hij wilde het graag weten. Ze zag er namelijk gewoon zo... vrolijk uit. Alsof niets haar kon schelen. Dat wilde hij ook bereiken. 'Als je chronisch pijn zou hebben, waar zou je dan heen gaan voor hulp als je niet naar het ziekenhuis wilde?' Giovanni kon zich wel voor zijn kop slaan. Het voelde wel enorm stom om het zo te vragen, maar hopelijk was Heidi zo ver heen dat ze niet eens nadacht over zijn halve geratel.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    卐 Heinrich Heydrich Hoffmann ϟϟ
    30 • mason • East-Berlin • at the bar • alone

















          Heinrich aanschouwde de manier waarop Gail haar lippen op elkaar perste. In spanning wachtte hij of de blondine zijn excuses zou aanvaarden, of dat hij binnen enkele minuten aan zijn oor de kroeg werd uit getrokken door de Duitse schone. Hoopvol op zoek naar toenadering wreef Heinrich met zijn duim over de rug van Gail’s hand.
    ”Oké oké,” was uiteindelijk haar verlossende woord. Voor zijn gevoel kon Heinrich nu weer rustig adem halen. Hij zou het niet willen toegeven, maar de pokerclub betekende meer voor hem dan dan slechts wat vermakelijk tijdverdrijf. Afgezien van de aanwezigen in de kroeg, kon hij zijn contacten op één hand tellen. De club verliezen zou een te groot gemis zijn in zijn eenzame bestaan.
          Soepel wist Gail de sigaret tussen Heinrich zijn vingers vandaan te grissen, nam een hijs en liet de rook ontsnappen door haar lippen. “Je hebt me inderdaad betrapt toen ik naar je stond te kijken eerder.” Er kwam weer iets van de geamuseerde blik in haar ogen terug en ze glimlachte zelfs! Nou, kijk, geen bruggen verband! “Maar, en dit mag je gerust tussen ons in laten,” vervolgde ze op een zoete toon. “Dat was vooral om mezelf ervan te verzekeren dat je mijn mooie glazen ook daadwerkelijk heel liet.”
          Heinrich lachte, maar voelde toch een teleurstelling door de woorden die Gail sprak. Bovendien geloofde hij ze niet echt. “Dat zeg je nu,” Heinrich eigende zijn sigaret weer toe, bracht hem naar zijn lippen en zette een stap naar Gail toe. “Maar wij weten allebei dat er een dag komt, waarop je wel op mijn voorstel ingaat.” Vertelde hij haar met opgetrokken wenkbrauwen. Heinrich inhaleerde de rook, blies deze langs Gail weg en pakte haar hand vast. “Ik zie echter in dat het er vanavond niet in zit en je zult me dan ook moeten excuseren.” Heinrich kuste haar hand. “En laat maar weten als de Ier zijn rekening niet betaald. Dat is dan mijn goedmakertje.”
          “Evans,” Knikte Heinrich naar de barvrouw, waarna hij nog kort één vinger op stak. “Heb je ooit gedacht aan een Duitse achternaam voeren?” vroeg hij haar nog snel, al was het eerder een suggestie dan een daadwerkelijke vraag. “Het zou je goed staan. Denk erover na!” En met die woorden stapte Heinrich achter de bar vandaan, op weg naar zijn volgende bestemming. Met de hoop dat deze dame meer soelaas bood dan de blondine had gedaan. Later zou hij Paddy kussen voor het meenemen van een dame van de nacht. Het was alsof de Ier zijn gedachten kon lezen. Heinrich had dit zo nodig en juist op dat moment nam zijn goede vriend het nachtelijke vermaak mee waar hij zo naar snakte. De donkere haren van de onbekende dame waren verdwenen richting de gang en Heinrich was erop gebrand de eerste te zijn die van haar diensten gebruik komt maken. Bovendien kon hij de schoonheid meer bieden dan de andere leden van de club. Het was simpelweg een win-win situatie voor beiden.
          Van achteren nam Heinrich de dame in zich op. Ze leek wat robuust voor zijn smaak en eigenlijk had hij het meer op blondines, maar het was niets wat onoverkoombaar was. De met sigaret tussen zijn vingers geklemde hand bracht hij naar de dame haar schouder en tikte kort op haar schouder. In zijn zakken zocht hij naar biljetten om haar diensten te kunnen afnemen, want hij wilde niet dat ze dacht dat hij niet kon betalen, zo was hij niet.
    “Zeg, hoeveel kost het om jou vanavond mee te nemen naar mijn bescheiden onderkomen?” vroeg Heinrich zacht, terwijl hij gevaarlijk dichtbij de brunette kwam staan.
          De vrouw draaide zich schichtig om en toen -
    Heinrich zijn hart maakte overuren. Scheiße. Het zweet brak hem uit. Dit trucje had hij al eens eerder geprobeerd op deze schone. Oh, wat was hij stom geweest. Natuurlijk had hij die naam herkend. Rouge... de Franse, preutse danseres uit the Lollipop. Na die ene avond waarop hij had aangedrongen dat de brunette meer zou doen dan alleen haar gebruikelijke kunstje, was hij nooit meer terug gekeerd naar de dubieuze nachtclub. Want waar Rouge niet te motiveren was met geld, had Heinrich gehoopt dat ze om te praten was met het laten vallen van zijn voormalige positie en status. Hij had het niet verkeerder kunnen inschatten.
          Er verscheen een twinkeling in de ogen van de vrouw, terwijl in Heinrich zijn eigen ogen alleen maar paniek ontstond. Op haar gemak deed Rouge haar jas uit en krulde haar rood gestifte lippen om tot een lach.
    Bien, bien.. Dat ik jou nog eens tegen zou komen, monsieur Hoffman.” klonk haar stem met het afschuwelijke Franse accent. De enige troost op dit moment was dat hij niet zijn echte naam aan de danseres had prijsgegeven, maar daarmee hield de hoop ook wel op. Deze vrouw moest hier zo snel mogelijk weg.
          Rouge likte haar lippen en duwde haar wijnrode jas in Heinrich zijn armen. Nog altijd geshockeerd door haar plotselinge verschijning in zijn veilige haven kon Heinrich niets anders dan het kledingstuk verbijsterd aannemen. Hij kon niet eens het onthullende lingeriesetje in zich opnemen, het enige waar hij aan kon denken was hoe hij deze brunette zo snel mogelijk weer buiten kon zetten. Maar er kwam niets in hem op en toen was Rouge hem voor. De vrouw boog voorover, bracht haar rode lippen naar zijn oor en Heinrich voelde hoe haar vingers over zijn wang naar zijn nek gleden. Zijn ogen werden groot. Misschien had ze zich bedacht! Zag ze in dat ze een geweldige kans had laten liggen, die nacht in the Lollipop.
    “Wees een Schatz en hang mijn jas even voor me op, wil je?” vroeg de exotisch danseres.
          Heinrich slikte. De haren van de dame streken langs zijn gezicht toen ze deze naar achteren gooide en de gang verliet. Heinrich draaide zich om en zag de vrouw op haar hoge hakken de kroeg weer inlopen. “Bonsoir à tous…” begroette ze haar publiek van de avond. “Jimmy.. waar zit je, mon chou?”
    Haastig hing Heinrich de jas van de dame op, maar verliet de gang niet voordat hij wat zekerheid voor zichzelf had gesteld. Met zijn blik over zijn schouder gericht op de drukte van de kroeg, graaide Heinrich met zijn handen door Rouge haar jaszakken heen. De vrouw had geen geld bij zich, wat een verrassing, maar hij herkende wel een pakje sigaretten, een aansteker, lipstick en Gut.... Heinrich viste een bosje sleutels uit de zakken van de vrouw en stak ze vervolgens in eigen zak. Voor het geval dat. Als ze nog naar huis wilde, zou ze in ieder geval met hem moeten komen praten. En op een degelijke manier, of ze kon haar toevlucht zoeken in de straten van Berlijn vanavond. Na de sleutels te hebben weggestopt controleerde Heinrich of er verder nog iets van betekenis of waarde te vinden was in Rouge haar jas. Echter trof hij alleen een flesje parfum aan en dat was nou niet bepaald interessant.
          Nog altijd met een verhoogde hartslag betrad ook Heinrich de kroeg weer. Al voelde deze nu ineens 10 graden warmer aan. Vluchtig trok hij zijn jasje uit, iets wat hij bijna nooit deed in het bijzijn van dames, maar dit was een noodgeval. Vanuit zijn ooghoeken bleef hij de Française volgen, terwijl hij zijn weg maakte naar de bar voor een sterke borrel.
    “Ik hoorde dat je jarig bent geweest,” hoorde Heinrich met zijn oren gesperd de vrouw tegen de Amerikaan zeggen. Haar handen gleden van zijn schouders naar zijn borst en vervolgens naar de binnenkant van zijn benen. Op ieder ander moment had Heinrich het wel een opwindend voorstellinkje gevonden, maar vandaag niet. Hij moest zo snel mogelijk onder vier ogen met de brunette spreken.
          De haren van de vrouw vlogen door de lucht, haar billen vonden Jimmy zijn schoot en Heinrich probeerde met man en macht haar gezicht te peilen. Waarom was ze hier? Was het echt een toevalligheid geweest dat Paddy precies déze danseres had meegenomen naar de kroeg? Of zat er meer achter?
    Bon anniversaire.” Klonk de zwoele stem van Rouge, waarop Jimmy dommig “You can say that again.” uitbracht.
          Gestrest lurkte Heinrich aan zijn sigaret. Vurig hoopte hij dat Rouge inderdaad was teruggekomen op haar eerdere besluit om niks met hem uit te halen en dat ze wellicht was gaan inzien dat hij iets voor haar kon betekenen. Hij was niet voor niets gekomen waar hij was, op de positie die hij had bekleed, en misschien wist de brunette dat hem een glansrijke toekomst te wachten stond. Zijn jasje bracht Heinrich over een barkruk en hij greep achter de bar naar een fles whiskey. Gail zou het vast niet erg vinden, hij betaalde zijn rekeningen altijd netjes op tijd. Als een havik bleef Heinrich de danseres volgen met zijn ogen. Zodra ze klaar was met haar kleine optredentje, zou hij haar opnieuw aanspreken. Na alles wat hij had gedaan om zichzelf te beschermen, zou zijn masker niet worden gelift door deze exotische danseres. Hij zou nog liever worden verraden door een Amerikaan, of betrapt door een Rus, dan dat hij ten onder zou gaan door deze Franse hoer.

    [ bericht aangepast op 28 maart 2022 - 11:26 ]