"Beledigt het je?”
“Tsk.” Niet onder de indruk van zijn tegenwoord, gooide Rouge haar haren naar achteren. Beledigt het je. Dacht de beste man dat ze alleen maar hoffelijke heren voor zich kreeg om voor te dansen? Hoewel ze extreem respectloos gedrag niet tolereerde en mannen wegstuurde die te ver gingen, wist ze dat ze als nachtdanseres nu eenmaal veel moest slikken. Figuurlijk dan. Neerbuigende benamingen of denigrerende opmerkingen die daadwerkelijk beledigend waren, hoorden simpelweg bij het werk dat ze deed. Rouge had een dikke huid. Je moest van goede huize komen om haar daadwerkelijk pijn te doen met woorden.
“Geloof me… Ik ben niet gemaakt van sucre,” reageerde ze daarom simpelweg. Het was niet alsof ze haar eigenwaarde liet afhangen van de aandachtspanne die een kerel voor haar lichaam had. Wat een grap. Daarnaast leek Paddy nog helemaal geen genoeg van haar te hebben, aangezien hij haar meevroeg naar een after party. Biljet na biljet werden tevoorschijn getoverd. En dus herinnerde ze de man eraan dat ze een danseres was, geen prostituee.
“Vergelijk je me nu met een hitsige Brit die z’n filthy cock achterna loopt?" reageerde de Ier. “Je breekt m’n hart, Rouge.”
“Beledigt het je, ja?” humde Rouge op haar beurt. Ze vergeleek hem met niemand - enkel met alle mannen die ze gedurende haar hele leven al tegen was gekomen. Hoewel er in Frankrijk ook veel klootzakken rondliepen, waren er ook goede mannen geweest. Mannen zoals haar vader. Haar buurman. Haar vrienden van school. In Berlijn was ze er echter nog geen één tegengekomen. Ze leken allemaal hetzelfde te zijn. Koud, manipulatief, afgestompt en seksbelust.
Al mocht zij eigenlijk niets zeggen. De ironie wilde dat zij al die dingen zelf ook was geworden sinds ze naar de Duitse hoofdstad was gevlucht. Misschien was het Oost-Berlijn zelf. Was ze een plek die mensen genadeloos veranderde in lege hulzen zonder passie. Zonder doelen, zonder toekomst. Een stad vol dolende zielen geteisterd door trauma en ongeluk, naarstig op zoek naar verzetjes om toch maar iets te kunnen voelen.
Rou kon daarom ook niet ontkennen dat Paddy’s mysterieuze aanbod haar nieuwsgierig maakte. Als hij geen seks wilde… wat wilde hij dan?
Nadat ze hem onder andere had gevraagd of deze after party bij hem thuis zou plaatsvinden, stond de Ier plotseling op om om haar heen te lopen.
“Mijn huis?” herhaalde hij.
Behoedzaam, maar met een verleidelijke glimlach op haar rode lippen, volgde ze Paddy met haar ogen terwijl hij de kamer rondliep en een nieuwe peuk opstak. Haar blik ving de zijne toen hij naast haar kwam staan en zijn arm nonchalant over haar schouders sloeg.
“Als dat het geval was dan zou je zo overtuigd zijn. Wilde natuur in plaats van verpulverde bakstenen. Pubs op elke straathoek. Guinness en Ierse whisky in plaats van piswater. Het echte leven.”
Het kwam niet vaak voor dat Rouge oprecht glimlachte om de woorden van een klant, maar Paddy had het met zijn kleurrijke vertelling voor elkaar gekregen. Hij had het duidelijk niet over zijn woning in Duitsland. Nee, de man had heimwee naar zijn echte thuis. Zijn liefde voor Ierland, deed haar denken aan haar liefde voor Frankrijk. Hoewel ze niet dacht dat ze ooit nog terug zou kunnen keren naar haar geboorteland, zou ze het altijd meedragen in haar ziel. Haar hart brak wanneer ze dacht aan de schoonheid van Normandie. Van daar geboortedorp, waar niets meer van over was.
“Maar ik vrees dat we die stage in onze relatie nog niet hebben bereikt, Frenchie,” vervolgde Paddy terwijl hij zijn arm terugtrok en zich weer voor haar positioneerde. “Daar is wel meer dan een paar dansjes voor nodig. Is een royale bonus niet voldoende om je te overtuigen, hm?”
Rouge schonk hem een melancholische glimlach voordat ze haar hoofd schudde.
“Je mist het,” concludeerde ze toen met een hum terwijl ze haar zwoele stem voor een moment liet varen. Of hij het nu zo bedoeld had of niet; zijn woorden hadden een snaar geraakt. Ze had zich in hem herkend. Voelde zich gezien, op een bepaalde manier.
“Ik mis Normandie ook. De kust, de zon, onze taal…” Ze keek Paddy aan. “L’Allemange is een.. shithole naast ma France,” vervolgde ze resoluut met een Franse tongval.
Ze nam zijn sigaret aan om een hijs te nemen voordat ze de rook weer uitblies. Geduldig hoorde ze zijn verhaal aan terwijl ze hem in zijn jongensachtige, helderblauwe ogen keek. Ze zou wel gek zijn om met deze man mee te gaan. En toch. Hij wist deze spannende plek goed te verkopen. Ze werd zowaar een tikkeltje nieuwsgierig.
“En ik maar denken dat ik alle exclusieve plekjes in dit… bruisende Oost-Berlijn al wel verkend had,” humde ze half-sarcastisch.
“Al is mijn uitnodiging misschien iets te voorbarig geweest. We kunnen geen coppers of rats gebruiken. Dus vertel op… kan ik je vertrouwen?”
“Ha,” Rouge trok geamuseerd een wenkbrauw op en bekeek hem van top tot teen voordat ze zijn blik weer ving. Hij schoot haar dezelfde uitdagende, avontuurlijke blik. Dit kon nog wel eens leuk worden.
“Overtuig me,” sloot hij zijn zin af, zijn hoofd lichtjes kantelend.
Rouge nam een laatste trekje voordat ze de bijna opgerookte sigaret weer tussen Paddy’s lippen duwde. Vervolgens kwam ze een stapje dichterbij staan zodat ze, dankzij haar duizelingwekkend hoge stiletto’s, vrijwel oog in oog met de man kwam te staan.
Langzaam blies ze de rook uit in zijn gezicht.
“Mijn hart kleurt blauw-wit-rood. Ik ben Française, mon trèfle. Dat zou je alles moeten vertellen wat je weten moet,” sprak ze toen zachtjes met haar lagere stem. “Les boches hebben me alles afgenomen. Het laatste wat ik zou doen, is hen helpen met het oprollen van een…” Ze kantelde haar hoofd zelf een stukje terwijl ze aanwijzingen zocht in Paddy gezichtsuitdrukking. “…exclusief Iers clubje?”
Ze tuitte haar lippen even en liet haar vingers langs het expressieve gezicht van de man glijden. Met haar gelakte nagel kraste ze zachtjes in de dunne huid van zijn nek terwijl ze een rechte lijn naar beneden trok.
“Wat doen jullie daar bij dat clubje van jou?” humde ze terwijl ze haar eigen vinger volgde met haar ogen. “Dingen die het daglicht niet kunnen verdragen..?”
Ze deed een stap achteruit en wierp kort een blik op de klok. Hij was haar laatste klant deze shift. Als ze wilde, kon ze met hem meegaan…
Merde. Wat had ze eigenlijk ook te verliezen? Precies, helemaal niets meer. In het ergste geval had ze het zakmes dat ze altijd tegen haar been meedroeg in haar hoge, latex laarzen dichtbij zich. En dus wandelde ze rustig naar de hoek van het kleine kamertje om haar wollige, dieprode jas van de haak te nemen. Voordat ze dat deed, draaide ze zich nog een keer om naar l’Irlandais. Ze nam een speelse maar sensuele pose aan voordat ze naar haar lingeriesetje gebaarde.
“Denk je dat dit te… preuts is voor je vrienden?” vroeg ze plagerig. “Of moet ik dansen voor iemand in het bijzonder…?”
🇫🇷
* Sucre: suiker
* l’Allemange: Duitsland
* ma France: mijn Frankrijk
* Les boches: de moffen
* mon trèfle: mijn klavertje
|
@ The Lollipop
|