Adam
———
Adam wenste dat hij dit eerder had kunnen doen – dat hij destijds tegen Dezi had kunnen praten zoals hij nu tegen Onyx had gedaan. Al had hij het dreigement toen niet kunnen waarmaken. Adam wist niet honderd procent zeker of Onyx of Jester het zou overleven als hij hen meenam naar het verleden, maar hij geloofde niet dat Onyx het risico zou nemen. Jester was hem veel te dierbaar — ook hier.
Adam wierp een blik op het mes in zijn hand en borg het toen weg achter zijn sokken. Zijn hoofd bonkte toen hij weer overeind kwam en hij trok zich met een glas water en twee paracetamol terug op het bed. Pas nu Onyx weg was, lukte het hem om terug te denken aan de vorige dag.
Fox was de hele dag weggebleven, waar hij zich schuldig over voelde. Waarschijnlijk was hij naar het bos gegaan en had hij herinneringen aan Kris opgehaald. Dat verzachtte het schuldgevoel een beetje. De jongen had zichzelf waarschijnlijk nog nauwelijks de tijd gegeven om te beseffen dat Kris nog echt leefde en dat hij echt op hem wachtte en hem ontzettend miste. Het was goed dat het uit was tussen hen, want anders was Fox zich toch wel schuldig gaan voelen tegenover Kris. Als Fox zich dat realiseerde, werd het waarschijnlijk ook wel weer makkelijker voor hen om als vrienden met elkaar om te gaan.
Zijn blik viel op de galakleding die netjes over zijn bureaustoel was gehangen. De herinneringen aan afgelopen nacht kwamen terug. Met een kreun liet Adam zich achterover op het bed zakken. Hij wreef over zijn gezicht.
‘Shit.’
Hij hoopte dat een deel van die herinneringen onderdeel waren van een gekke droom, want hij had toch niet echt…
Hij negeerde het weeë gevoel in zijn maag toen hij overeind kwam en naar de stoel stapte. Hij voelde in de zakken van de broek en vond het kleine juwelendoosje.
Ongelovig staarde hij naar het zwarte fluweel.
Had hij Merrin gisteren echt ten huwelijk gevraagd — en ook nog eens onder Yrla’s neus? Wat had hem in vredesnaam bezield? Schaamte liet zijn wangen gloeien. Het liefst dook hij zijn bed in en kwam hij er de rest van de week niet meer uit, maar hij wist dat hij de verantwoordelijkheid voor zijn daden moest nemen — en in dit geval betekende dat zijn excuses aan beide jongens aanbieden.
Hij zakte weer op de rand van het bed neer en wreef over zijn gezicht.
Het was niet bij een aanzoek gebleven. Hij had ook nog eens een uitgebreide liefdesverklaring gehouden, met Merrin gedanst én hem op een manier gekust die totaal ongepast was wanneer iemand een vriend had.
Hij zuchtte diep.
Goed gedaan, joh.
Hoe kon hij dit goed maken? Hij moest met meer dan een sorry komen — hij wilde aan zowel Yrla als Merrin laten zien dat hij hun relatie respecteerde. Misschien moest hij zorgen voor een romantisch diner. Of een chocoladefondue — net zoals Merrin en hij vrijdag hadden gedaan. Zijn vriendje had daar van genoten.
Natuurlijk deed het pijn, maar hij moest daar niet zo moeilijk over blijven doen, voordat hij zijn vriendschap met Merrin helemaal om zeep hielp. Het was nu gewoon klaar. Gisteren had hij wéér zijn hart tegen Merrin uitgestort, hij zou dat uitleggen als een laatste poging die hij gewoon gedaan móést hebben voordat hij verder kon.
Zijn gedachten dwaalden af naar Nish, die hem overduidelijk wel zag zitten. Misschien moest hij het maar gewoon een kans geven. Nish leek er nou niet heel erg mee te zitten dat hij eigenlijk nog van iemand anders hield. Het was best gezellig geweest gisteren en het was eigenlijk een kutactie van Adam geweest om plotseling naar Merrin te gaan.
Hij opende het chatvenster met de jongen.
Ben ik de enige die gisteren domme dingen heeft gedaan? 🙈 Na even aarzelen voegde hij er ook nog een
X aan toe.
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
Wat zeg je van een ontbijt?”