[RPG - 150] In Times Of Peace, Prepare For War — WWII • Speeltopic - Speeltopics

Wie raadde Nate aan om naast de twee psychopaten van de school, ook uit de buurt te blijven? Dat was een hele goede vraag. Qua jongens was er verder eigenlijk niemand die zo vreselijk als Klaus en Ryker was. Misschien een paar van de overige populaire leerlingen die gelijkenissen in persoonlijkheid vertoonden? “Qua jongens niet echt, dat zou je zelf moeten bepalen. Qua dames, echter, genoeg: Nore, Eva en Anna sporen alledrie niet helemaal,” beantwoordde Nate de vraag van Nina. Natuurlijk moest ze zelf haar eigen keuzes maken en bepalen met wie ze wilde omgaan, maar als hij haar kon helpen goede keuzes te maken, dan nam hij die kans ook met beide handen aan. Toen Nina aangaf dat ze vaker op daken klom, schudde Nate zijn hoofd licht. Waarom kon hij niet een vriendin zoeken die van veilige dingen als breien hield? Dat zou in ieder geval beter zijn voor zijn arme hart, dat nu al angstig aan het kloppen was.
      “Dat je ouders het goedkeurden dat je opa al deze gevaarlijke dingen met je deed.. Mijn ouders zouden geen moment rust hebben gehad, denk ik,” zei Nate, waarna hij licht glimlachte, terwijl hij er pijnlijk aan werd herinnerd dat hij zowel zijn biologische als adoptieve ouders verloren was. Het was een realiteit waar Nate nog steeds niet aan gewend was, ondanks dat het al vijf jaar zo was. Op de vraag of hij gekke dingen deed had hij niet echt antwoord. “Nee, ik ben best wel een veilig, of saai, het is maar hoe je het bekijkt, persoon.” Zacht haalde de jongen zijn schouders op. Gekke dingen waren vaak gevaarlijk, of juist vies. Geen van beide dingen waar Nate heel warm van werd. Toch zou hij Nina niet van haar plezier bederven door ‘nee’ te zeggen als ze hem meevroeg naar iets.
      “Nuttig om te kennen waarvoor?” vroeg Nate haar daarna, oprecht geïnteresseerd. Natuurlijk had hij verhalen gehoord van schippers van vroeger die de sterrenhemel gebruikten om te varen. maar dat klonk hem ongeloofwaardig in de oren. Wat in godsnaam kon een sterrenhemel jou vertellen waardoor je wist hoe en waar je moest varen? Bij de anekdote van Nina gingen zijn wenkbrauwen licht omhoog. Toen ze tien was is ze de hele nacht buitenshuis geweest omdat ze de weg terug moest vinden via de sterren? “Je opa klonk, ik bedoel klinkt, als een erg aparte, maar wel gezellige man, zie je hem vaak?” vroeg Nate toen. Een welkome bries verspreidde zich over het dak, waardoor er een rilling over zijn rug viel. Daarna waagde hij een gedurfde blik naar de grond. Als je hem gisteren had verteld dat hij de volgende dag op een muurtje zat met een dame, op weg naar het dak, had Nate je uitgelachen. Toch zat hij hier nu toch én had hij zichzelf nog niet onbedoeld voor gek gezet bij Nina. Ze hadden juist een heel goed gesprek.
      Helaas bleef hun gesprek niet lang gezellig, daar ze weer terugkwamen op het onderwerp Klaus. Waarom dat nutteloos stuk stront toch zo in iedereens hoofd leek te leven? Het was haast frustrerend. Nate lachte schamper toen Nina sarcastisch verkondigde dat het een hele gezellige boel was op school. “Je moest eens weten,” mompelde hij. Haast iedereen die niet populair was werd wel in meerdere of mindere mate gepest. Vooral de Joodse leerlingen werd het leven zuur gemaakt, en dat alleen maar omdat ze andersgelovig waren en schijnbaar de oorzaak waren voor alle slechte dingen die in Duitsland gebeurde op dit moment. “Mijn buurt is wel het veiligste,” zei Nate daarna. “En daarnaast het leukste,” voegde hij er snel aantoe. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. Hopelijk realiseerde Nina zich dat zijn waarschuwingen niet overdreven waren en bleef ze echt uit de buurt van de psychopaten van de Gentleman’s Club.
      “Nou, je kan ook slecht terechtkomen en doodgaan. Het dak is hoog zat,” mopperde Nate, nog steeds niet van plan om Nina het dak op te laten, of om zelf mee te gaan. Haar opa’s woorden waren heel wijs en mooi, maar dat zorgde er niet voor dat hij nu opeens wel omhoog wilde klauteren. Nate staarde Nina voor enkele seconden aan. “Ik ga nog steeds het dak niet op, hoor. Er is een verschil tussen uit je comfortzone stappen en bewust kiezen om het gevaar in de ogen aan te kijken,” zei Nate, terwijl hij koppig op zijn billen bleef zitten en naar haar uitgereikte hand bleef staren. Zou Nina hem nu een lullig watje vinden? Een bangerik? Misschien moest hij toch maar over zijn angst heen komen en haar hand accepteren, zelfs al pistte hij bijna in zijn broek van het idee en zou hij sowieso uitglijden en in kreukels op de grond belanden.
      Echter, voordat Nate terug kon komen op zijn eerdere uitspraken, klonk daar opeens de stem van Suze. Een verdrietige versie van haar. Het liet gelijk alle alarmbellen binnen hem rinkelen en het liefst sprong Nate meteen van het muurtje af om zijn vriendin een knuffel te geven. Alleen durfde hij dit niet, wetende dat hij met zijn ongeluk waarschijnlijk zijn enkel zou breken. “Hey Suzie,” zei hij, een kleine glimlach op zijn lippen zichtbaar. Suze’s woorden raakten Nate. Het feit dat ze niet meer welkom was op een feestje deed hem zeer. Waar was het fout gegaan met de wereld dat het als sociaal geaccepteerd werd gezien om mensen zo te behandelen alleen maar op basis van hun afkomst? Het sloeg nergens op. “Nee, wij hadden gewoon geen zin meer in het feestje – het was een beetje druk en je weet hoe mijn relatie met Klaus is.” Bij het horen van Nina’s woorden beet Nate even op zijn lip. Niet bepaald het juiste ding om op dit moment te zeggen.
      “Nina. . .” mompelde Nate dan ook zachtjes, terwijl hij kort zijn hoofd schudde. Daarna keek hij Suze weer aan. “Maar ja, kom, dan help ik je omhoog het muurtje op. Dan kan je Nina op het dak vergezellen, terwijl ik hier blijf zitten. Dan hoef ik niet bang te zijn dat Nina valt, maar ook zelf geen doodsangsten uit te staan terwijl ik op het dak zit.” Hij hield zijn hand uit voor Suze om te grijpen. Hopelijk pakte ze deze aan.