[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Cole • Catan • Rafael • Beater/Prefect • Slughorn • • • • Margo • Chaser• Klaar • Jordyn • Beater• Peitho • Kyra • Chaser/Prefect • Morrigann • •

Ravenclaw • Nomad • Catan • Roman • Keeper/Headboy • Croweater • Noah • Trijn • • • Blythe • Chaser• Catan • Isabella • Slughorn • Jemina • Morrigann • •

Slytherin • Casper • Croweater • Mosh • Seeker • Croweater • Marcus • Beater • Schumacher • • • Prudence • Trijn • Lene • Keeper • Klaar • Daphne • Croweater • Zoya • Head girl • Peitho •

Hufflepuff • Lee • Chaser • Croweater • Theo • Chaser/Prefect • Schumacher • • • • Mavis • Beater • Catan • Rosalie • Slughorn • Tilly • Catan • Maddie • Trijn • Novalie • Prefect •Peitho

[ bericht aangepast op 4 mei 2021 - 10:59 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ja, daar was ze juist bang voor. Die ontplofte ketel, of misschien eigenlijk nog banger voor de wraak van Mosh. Ze voelde zich nog altijd ongemakkelijk in zijn buurt en als ze heel eerlijk was, moest ze toegeven dat ze lichtelijk bang van Mosh was. Zijn grapje met haar bh van die ochtend had het er niet beter op gemaakt. Isa haar gezicht betrok even. Hoewel ze het niet wilde, flitste een herinnering door haar hoofd heen. Een herinnering waar ze al heel lang niet aan gedacht had.
      Onbewust kroop ze in elkaar en sloeg ze haar eigen armen om zich heen om haar borst te beschermen. Niet aan denken, niet aan denken. Toch was het alsof ze het gelach van de Slytherins nog in haar hoofd kon horen en voelde ze de schaamte branden op haar wangen. Nee, nee, niet aan denken. Isa keek snel het raam uit en was Noah voor heel even vergeten. Je bent onderweg naar Hogwarts. Het is je laatste jaar en dat is al heel lang geleden gebeurd. En gebeurt niet zomaar nog eens. Daarom ontwijk je hem zoveel mogelijk en dan komt alles goed.
      Alles komt goed...

[ bericht aangepast op 11 mei 2021 - 15:45 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Zoya Elaine Crawfort
>> In de gang van de trein <<

Zoya had een tijdje in de klassenoudsten-coupé gezeten terwijl de rest hun rondes deden. Het duurde echter langer dan de bedoeling was. Iedereen was natuurlijk weer mensen tegengekomen - het was ook altijd hetzelfde met die imbecielen. Ze begreep niet hoe iemand als Rafaël tot klassenoudste verkozen was - iemand die het haar alleen maar moeilijker maakte en waarschijnlijk degene was die die muizen had losgelaten. Ze wist natuurlijk allang dat Perkamentus een incapabel schoolhoofd was, en dit was weer een bevestiging.
Ze had geen zin om nog langer in haar eentje in de coupé te blijven zitten. Ze gaf het niet graag aan zichzelf toe, maar ze was toch liever niet te veel alleen met haar gedachten. Wat dat betrof was het prettig om naar Zweinstein te gaan, niet langer onder het toeziend oog van Lenin. Het was de combinatie van zijn status en de kille blik in zijn ogen die haar af en toe de rillingen over haar rug liet lopen. Maar weinigen hadden dat effect op haar.
Ze stond op, liet haar ogen nog een keer rondgaan in de coupé en liep toen de gang op. Het was te hopen dat Rafaël niet nog meer hennis zou schoppen.

Het viel haar mee hoe onrustig het was toen ze de gangen doorliep. Toch zag ze van een afstandje twee jongens op hun hurken, spullen oprapen. Ze draaide alweer met haar ogen en stond op het punt om erheen te lopen toen ze zag wie het waren.
Lee en Nomad.
Een onbehaaglijk gevoel trok door haar lijf. Nomad was een idioot. Zijn vader had nog zo duidelijk laten merken dat hij bij die stennisschopper uit de buurt moest blijven. Dit zette haar bovendien ook in een zeer onbehoorlijke positie. De belofte die ze Lenin gemaakt had, zou ze namelijk absoluut niet verbreken. Ze was meer trouw aan hem dan aan Nomad, al zat ze liever niet in een positie waarin ze moest kiezen.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Nomad Morphew
>> In de gang met Lee <<

'Dat hoef je ook niet te begrijpen,' bromde hij. Hij zuchtte. Het laatste waar hij nu zin in had, was tegen Lee zeggen dat hij afstand moest houden. En nu hij dit had meegemaakt, vroeg hij ook af waaróm hij het zou zeggen. Hij kon de vriendschap ook gewoon langzaam laten verwateren, langzaam wat meer afstand houden en dan zou het vanzelf overgaan. 'Je kunt zelf gewoon beter uit hun buurt blijven.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

‘Nah, dat plezier gun ik ze niet.’
      Lee vond het maar niets als Nomad zo grimmig was en bromde. Er hing dan zo’n negatieve sfeer om de jongen heen… Het maakte hem altijd verdrietig, hij had het gevoel dat hij een zware last meezeulde en er met niemand over durfde te praten. Zelfs niet met Roman. Het zorgde ervoor dat hij al snel zijn boosheid wegduwde. Waarschijnlijk kende Nomad al genoeg boosheid in zijn leven. Hij zou hem juist zo graag iets anders laten voelen. Hij toverde dan ook een glimlach om zijn lippen. Voor de jongen kon protesteren, gaf hij hem een knuffel. Ietwat instabiel, omdat hij op zijn hurken zat, maar hij hield zich overeind terwijl hij de jongen even stevig tegen zich aantrok voordat hij hem losliet. Hij deed alsof hij geen gloeiende wangen had en keek de jongen met een grote grijns aan.
      ‘Die had je nog tegoed. Omdat ik je zo lang niet gezien heb.’ Hij stopte de laatste dingen in de doos. ‘Ik heb een gitaar gekocht deze vakantie! Zal ik hem vanavond laten zien?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew
>> Met Lee in de gang <<

Nomad was overrompeld door de omhelzing. Hij moest een kleine pijnscheut verbijten toen Lee zijn hand op een zijn rug legde, maar toen Lee hem losliet, tintelde zijn lichaam nog op de plekken waar ze elkaar hadden aangeraakt. Die jongen was zo ongeveer de enige die hem ooit omhelsd had en het had een hele tijd geduurd voor hij eraan gewend geraakt was - en dat gold nu weer. Hij had de hele vakantie geen fysiek contact gehad anders dan pijn, en dat voelde vreemd.
Ook de snelle omslag in het humeur van Lee had hij niet verwacht - al was dat typisch iets voor hem - en hij voelde zich ook wat overvallen door de vraag. 'Eh - ja, is goed.'
Dat zou de laatste keer zijn. De laatste keer dat hij tijd met z'n tweeën zou doorbrengen met Lee. Hij zou aangeven dat hij het te druk had met school om hem nog verder te helpen met zijn gitaarlessen, en hij zou hem gewoon een tijdje vermijden. Dan zou Lee vanzelf zijn interesse in Nomad ook wel weer kwijtraken.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Komt wel goed hoor.' Zei hij dan als laatste suspoging, zodat ze zich niet meer zo zou druk maken. Het is hun laatste jaar, op zich deerde het hem niet meer zo. Volgend jaar is hij van al die pestkoppen verlost, dus ergens wil hij wel met een knal het jaar afsluiten.

Hij staarde even naar buiten, maar vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Isabella zich haast in een bolletje draaide. 'He-' Hij beet op zijn lip terwijl hij naast haar ging zitten. Shit, het was al even geleden dat ze nog zo'n momentje had. 'Probeer er niet aan te denken.' Hij legde een hand op haar schouder. Een knuffel durfde hij niet geven, straks duwde ze hem weg. 'Het is voorbij. Gun het ze niet van jou zo te laten voelen.'

Ze schrok van de hand op haar schouder, maar ontdekte al gauw tot haar opluchting dat het Noah was die naast haar was komen zitten. Ze glimlachte om zijn lieve woorden. Noah was zo anders dan de andere jongens. Waarom kon niet elke jongen zo lief zijn als Noah? Iedereen kon wel zo'n vriend als hij gebruiken. Voor een moment aarzelde Isabella, maar uiteindelijk schoof ze toch iets dichterbij Noah en legde haar hoofd op zijn schouder. Het was fijn om gewoon te voelen dat ze op zo'n moment als dit niet alleen was. "Blijkbaar doet het me toch meer dan ik gedacht had," zei ze zachtjes.
      Noah was de enige aan wie ze dat durfde toe te geven, omdat hij ook de enige was die wist wat er gebeurd was. Hij was er sindsdien altijd voor haar geweest en Isabella zou niet weten wat ze zonder Noah zou moeten.

[ bericht aangepast op 11 mei 2021 - 15:45 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hopelijk nam ze zijn aanraking niet verkeerd op, want hij wist dat ze soms verschietachtig uit de hoek kan komen als ze zo'n momentje heeft. Hij knipperde dan ook met zijn ogen als ze dichterbij schoof en haar hoofd op zijn schouder legde. Een tinteling ging door zijn lijf, en hij begon zichzelf al te vervloeken in zijn hoofd. ze is jouw beste vriendin, onthoudt dat maar.

'En dan mag ik van jou in het laatste jaar geen wraak nemen op die pummel?' Een poging om haar wat op te vrolijken. 'Als ik jouw was, zou ik er voor gaan. Wil je dan echt zijn smoel niet zien als we hem een poets bakken?' Hehe, hij voelde zich stiekem even een bad ass mothafuckah.

Ze had Noah nog nooit echt zo horen praten, dus Isabella kon niet voorkomen dat ze zachtjes in de lach schoot. "Dat zou ik wel graag willen zien ja," zei ze zachtjes. Ze draaide haar hoofd iets, zodat ze omhoog kon kijken naar Noah. "En het is niet dat je geen wraak mag nemen van mij, maar.." Ze was zelf niet zo handig in spreuken, ze wist niet of ze zichzelf kon verdedigen. "ik ben gewoon bang voor wat hij terugdoet als hij weet dat wij het zijn."
      Isa draaide haar hoofd weer terug en sloot haar ogen. Ze lag eigenlijk wel fijn zo bij Noah. "Misschien moet je ervoor zorgen dat hij niet weet dat wij het zijn die wraak nemen."

[ bericht aangepast op 11 mei 2021 - 15:44 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij grijnsde llchtjes als ze in de lach schoot. Heeft hij toch weer mooi een glimlach op haar lippen gekregen. Zwijgend keek hij haar aan als ze omhoog keek naar hem. Haar gezicht zo dicht bij de zijne, en zijn ogen dwaalden even af naar haar lippen. houd je in, viespeuk.

Oef, ze wendde haar blik af. Geluidloos liet hij zijn adem ontsnappen. ' Hm, dat zouden we kunnen doen, ja.' Alhoewel hij het ergens wel in Mosh zijn gezicht wil smeren dat de 'nerd' hem een poets heeft gebakken.

Ze had niet het gevoel dat Noah dat ook echt ging doen. Ergens vond ze het wel stoer van hem, dat hij het wilde opnemen tegen Mosh, dat hij wilde laten zien dat Mosh niet zomaar over hen heen kon lopen. Aan de andere kant maakte het haar bang. Maar misschien moest ze nu gewoon even wat stoerder zijn dan ze van zichzelf gewend was. "Oke dan," zei ze zachtjes. "I- ik vind het wel stoer van je dat je dit wil doen. Dus van mij zal niemand het horen," zei ze met een tevreden glimlach.

---

It's never gonna happen, Guys.

- In een coupé met Isabella -

Hij keek lichtelijk verbluft opzij naar haar. Zei ze nou dat hij stoer was. Ze vond hem stoer?
Misschien ben ik ook wel stoer. Not. Hij herstelde zich vlug, en haalde een glimlach boven. 'Je weet toch dat ik veel voor jou over heb?' Hij werkte zich dan met tegenzin los van haar als hij merkte aan het uitzicht buiten dat ze naderhand Hogwarts beginnen te naderen. 'Laten we ons maar omkleden, niet?' Hij kauwde wat op zijn onderlip. 'Moet ik buiten wachten tot je klaar bent?' Een echte heer.

De zin die Noah uitsprak veroorzaakte een brede glimlach op haar gezicht. Hij was echt lief. Ze vond het ergens jammer dat ze er al bijna waren, maar was tegelijkertijd enorm opgewonden om het kasteel weer te zien. "Ja graag, moet ik alleen even mijn koffer zoeken." Ze stond op de van de bank. "Ik ben zo terug. Heb jij tijd om je om te kleden." Isabella liep de gang op, waar ze tussen de leerlingen door manouvreerde op zoek naar haar koffer. Het duurde even voor ze hem gevonden had en voorzichtig opende ze hem en ging ze op zoek naar haar uniform. Met het bundeltje kleding onder haar arm liep ze terug naar de coupé waar Noah op haar wachtte. Voor de zekerheid klopte ze aan, om Noah niet te verrassen. De jongen was echter al klaar met omkleden, dus wisselden ze van plek. Haastig begon het meisje om te kleden. De kleding die ze uit trok, legde ze even op de bank. Al gauw stond ze volledig in haar gewaad, waar ze als laatste de stropdas om haar nek knoopte.
      Toen ze klaar was, deed ze de deur naar de gang weer open om Noah erin te laten. "Mooiste kleur van allemaal, vind je ook niet?" Ze stak grijnzend haar stropdas iets naar voren. Ze keek even op in de heerlijke ogen van Noah. "Mag ik.." Ze voelde en blos op haar wangen stijgen. "Mag ik mijn kleding even bij jou in je koffer doen? Anders moet ik weer helemaal terug zoeken naar mijn eigen."

---

It's never gonna happen, Guys.

- In een coupé met Isabella -

Hij knikte, en keek haar even na als ze de coupé verliet. Oké, dit kwam wel heel zielig over. Met een zucht schoof hij de deur weer dicht, als ze uit het zicht was, en haalt zijn uniform uit zijn koffer zodat hij zich kan omkleden. Net als ie klaar was met zijn das, hoorde hij iemand kloppen op de deur. shit, hopelijk is het gewoon Isa.

Hij zag Pru, Daphne en Mosh wel nog in staat om hem een bezoekje te brengen voor ze op school waren, maar het bleek dat hij dit jaar precies gespaard bleef van hun jaarlijks getreiter op de trein. Dit jaar had Isa het moeten ondergaan, wat hem op zich wel wat van slaag maakte om het feit dat hij niet was tussengekomen.

Hij glimlachte even naar zijn beste vriendin. ja, beste vriendin... goed onthouden, Noah.
Geduldig ging hij op de gang wachten tot ze klaar was met zich om te kleden, en hij kon een verbaasde blik niet onderdrukken bij haar vraag. 'Eh, ja, tuurlijk. Dat hoef je toch niet te vragen?'
Hij trok zijn koffer van het bagagerek, gooide hem op een bankje en klikte hem daarna open.
'Ik verrek van de honger. Hopelijk duurt de ceremonie niet te lang.

Rhae had het niet fijn gevonden dat hij zo laat was. Zelf probeerde ze altijd haar afspraken na te komen. Op haar zoektocht naar haar neef had ze echter leuk met Blythe gepraat, waardoor ze het hem wel kon gegeven. Nu had ze in elk geval iemand leren kennen. ‘Met de familie gaat het goed. Behalve Charles zijn al mijn broers in Frankrijk achtergebleven. Ze waren natuurlijk uit huis, maar evengoed zag ik hen wel vaak, dus het is even wennen.’ Ze glimlachte naar hem en knikte naar de coupé naast hem. ‘Zullen we hier aanschuiven? Of wacht jij tot je vriendin terugkomt?’ vroeg ze aan Blythe. Ze zou het wel gezellig vinden als het meisje nog wat langer bij hen bleef.

---

Every villain is a hero in his own mind.