[RPG • 0] Experium || 34 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

---

It's never gonna happen, Guys.

Er ging een schokje door hem heen toen hij ineens Onyx' hand om de zijne voelde. Hij scheurde zijn blik los van Maxwell en de andere jongens en keek opzij, maar veel zag hij natuurlijk niet. Daar stonden ze dan, met zijn drietjes. Allemaal handen vast te houden. Nu hij wist hoe Onyx zich echt voelde, en na het gesprek met Nish net, was het ergens zelfs nog wel grappig. Een beetje, op zijn minst. Onyx die verliefd was op Jester en probeerde verliefd te zijn op Nish, Jester die verliefd was op Onyx en probeerde níet verliefd te zijn en net gezegd dat dattie wel afstand zou houden, en Nish die wel verliefd was op Onyx (maar niet op Jester, dan zouden de zaken wel heel ingewikkeld worden) en net zo ongeveer had gezegd dat híj wel afstand zou houden. Stonden ze daar, in een hoek heel dicht tegen elkaar aan iets superillegaals te doen. Het klonk als het begin van een soort slechte mop ofzo.
      Jester gaf een zacht kneepje en twijfelde of hij zijn vingers nu juist wel, of juist niet met die van Onyx moest verstrengelen. Aan de ene kant kon dat hem eraan herinneren wat hij dacht kwijt te zin ( = problematisch en gewoon kut voor hem) maar loslaten net zo goed. Toen Adam aarzelend de kamer uitliep, deed hij het uiteindelijk toch, als stille steun. Nu waren Merrin en Maxwell alleen, zoals het vanmiddag al had moeten gaan. Alleen waren hij en Onyx (en Nish) er deze keer bij.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Iedereen uit zijn House was allang weg. Darian deed eerst de zwarte pruik op, daarna zette hij zijn masker voor. Niemand zou hem aan zijn blonde haren kunnen herkennen en alleen Vienna wist dat hij het was. Hoewel hij niets had om bang voor te hoeven zijn, zat er toch een onbestendig gevoel in zijn maag. Hij was het gewoon niet meer gewend om onder de mensen te zijn. Uiteindelijk was hij bij de karaoke ook maar heel even binnen geweest.
      Hij deed de deur achter zich dicht en zette koers naar de school. Op het pleintje voor de ingang stonden wat mensen af te koelen. Hij zag Vienna niet en stapte gauw verder. Zijn hart begon sneller te bonzen toen hij de feestzaal bereikte. Even overwoog hij om een drankje te halen, toen herinnerde hij zich dat dat helemaal niet handig was met een masker op. Daar had hij rekening mee moeten houden.
      Zijn blik gleed door de zaal en het duurde niet lang voordat hij haar gevonden had. Ze droeg iets wat hem aan een vrouwelijke farao liet denken. Een gewaagd outfit, maar het was niet onbehoorlijk. Ze stond er samen met de Panther-tweeling en Fire. Dat juist Fire erbij stond, gaf hem extra moed om naar het viertal toe te lopen.
      ‘Hé,’ zei hij toch wat ongemakkelijk toen hij bij het groepje was aangekomen. Het was Fire wiens blik hij zocht. ‘Vanavond ben ik incognito.’
      ‘Ik zie het,’ zei Fire met een flauwe glimlach. ‘Leuk dat je er bent.’
      Darian glimlachte terug – wat niet te zien was – daarna keerde hij zijn gezicht naar Vienna om haar te begroeten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij keek met een flauwe glimlach toe hoe zijn vriendje naar buiten liep. Natuurlijk had hij voor even de paniek in zijn ogen gezien en hij vroeg zich af waarom Adam zo afstandelijk deed naar hun professor. Maar misschien was hij gewoon niet zo op hun leraar gesteld als hij. Toen de deur echter achter hem en Rai dichtviel, werd Merrin toch wel lichtelijk nerveus. Hij ging zitten op de houten stoel voor het bureau, terwijl hij zijn leraar aan de andere kant van het bureau aankeek. Die viel in eerste instantie stil, maar begon al snel te rommelen in zijn lades.
      "Een medestudent uit je groep heeft me verteld dat je nogal last had van hoofdpijnen tijdens de les. Zware hoofdpijnen. Ah!" Maxwell kwam weer overeind met een kleine, glazen flacon in zijn handen. Hij reikte het uit naar Merrin die het aarzelend aanpakte. "Dit zou de hoofdpijn even moeten uitstellen, zodat je er tijdens je lessen geen last van hebt. Ik kan er helaas niet voor zorgen dat ze er niet meer zijn, aangezien ze gekoppeld zijn aan de herinneringen die je daarbij terugkrijgt."
      Merrin voelde zijn bloed bevriezen. Voor luttele seconden was hij blij geweest met de flacon in zijn handen, lichtelijk verbaasd. Maar zodra het woord 'herinneringen' viel, voelde hij hoe er een spiertje achter zijn kaak begon te trekken. "I-i- ik weet niet waar u het over heeft, meneer," probeerde hij nog. Merrin durfde absoluut niet naar zijn aardrijkskundeleraar op te kijken. Was hij dan nu door de mand gevallen? Stonden ze buiten de deur op hem te wachten? Kwamen ze hem halen om hem opnieuw te wissen? Paniek maakte zich langzaam meester van hem. Niet nu, hij kon het niet gebruiken. Merrin probeerde zijn gezicht in de plooi te houden, maar hij wist dat de paniek op zijn gezicht te zien was. "Ik denk dat je heel goed weet waar ik over praat... Michiel." Merrin keek met een ruk op naar zijn aardrijkskunde leerkracht toen die hem bij zijn echt naam noemde. Het was met hem gedaan, de school wist dat hij zijn herinneringen terug had. Hij zou straks gewist terug gaan naar Adam. Zou hij Adam niet eens meer herkennen? Net zoals het eerder was? Had hij met de jongen de kamer uit moeten gaan? Was die kus op zijn hoofd dan misschien de laatste geweest?

---

It's never gonna happen, Guys.

Oh, fuck.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam schudde zijn hoofd. 'Nee, ik wacht hier op mijn vriend.'
Hij kon binnen één seconde bij Merrin zijn als dat nodig was, dus hij bleef zo dichtbij mogelijk.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nish voelde aan de manier waarop Onyx’ hand in de zijne verkrampte dat Jester en hij zojuist iets gehoord hadden waar ze bang voor waren geweest. Dus als hij het goed begreep, had deze Merrin zijn herinneringen nog? En Onyx en Jester hadden dat geweten en hadden dat willen verbloemen? Of hadden ze een vermoeden gehad dat ze in het dossier bevestigd hadden willen zien? Hoe dan ook geloofde in ieder geval Onyx dat dit consequenties zou hebben.
      Nish had nog nooit gehoord dat iemand herinneringen had aan zijn leven voor Experium. Hoe kwam het dan dat deze jongen dat wel had? Ietwat berustend streek hij met zijn duim langs die van Onyx, maar hij voelde aan dat de jongen zo gespannen was als een snaar. Blijkbaar was het hele foute boel. De Panthers waren héél hecht of die zwartharige jongen die nu bleek weggetrokken was, was niet de enige die in de nesten zat.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij zag de angst over het gezicht van de jongen flitsen, wat ook goed terecht was. Hij liet het voor een seconde staan, maar besloot de jongen niet te lang te laten lijden. Het kon goed zijn dat hij Michiel nog nodig had. Hij zette een vriendelijke glimlach op. "Het ziet ernaar uit dat je in je handjes mag knijpen met je huisgenoten, want ze hebben je een boel problemen bespaard." Maxwell liep om zijn bureau heen en ging op de rand zitten. Hij keek neer op de jongen die als een hoopje ellende in elkaar gedoken was. Hem aanraken leek hem niet zo'n goed idee op het moment, dus reikte hij maar een glas water uit. De jongen nam het verbaasd met trillende handen aan. Dat hij daar een tikkeltje waarheidsserum in had laten glijden, was iets wat hij voor zich hield. Maar hij wilde bepaalde antwoorden hebben. Michiel had het absoluut niet gezien, maar iemand had recht achter hem moeten staan om het flesje te kunnen spotten.
      "Er zijn speciale protocollen bij ons op school, protocollen die voor de ene leerling wel gelden en de ander niet. En dan heb je nog de speciale gevallen, zoals jij." Hij kuchte even. "Alle docenten weten dat zodra de hoofdpijn bij jou begint, dat de herinneringen terugkomen. Ze zijn gevraagd daarop te letten en mij in te schakelen, zodra ze het zien. En toch stond je vanmiddag nog niet in mijn kantoor. Weet je waarom, Michiel?" Hij vond het heerlijk om de jongen bij de naam te noemen, toch genoot hij stiekem van de macht die hij daarmee uitstraalde.

[ bericht aangepast op 9 nov 2020 - 21:29 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het lukte Dezi niet om Damon aan het dansen te krijgen, maar hij sluisde af en toe wel wat energie door waar ze evengoed een boost van kreeg. Dat maakte het wat minder vervelend. Ineens stond er een wildvreemd figuur voor haar waarvan ze behalve de felgroene ogen niets kon zien. Hij droeg een zwart gewaad met een kap die hier en daar liet zien dat hij een masker op had. Hij stak een hand naar haar uit die verborgen ging onder een stalen handschoen. Wie hij ook moest voorstellen – het was iets sinisters. Zijn stem had een rauw randje toen hij zich naar haar toeboog en fluisterde: ‘Je ziet eruit alsof je wel een dans kunt gebruiken.’
      Dezi aarzelde geen moment en liet zich door de mysterieuze jongen de dansvloer op trekken. Het was een rustig nummer en hij trok haar naar zich toe en legde zijn handen op haar heupen. Door de stof heen kon ze de ruwheid van de handschoenen voelen. Ze vroeg zich af of zijn handen ook zo ruw waren.
      De jongen sprak verder niet meer, maar hij draaide haar langzaam rond en Dezi merkte dat haar blik steeds naar die onmenselijk groene ogen dwaalde. Natuurlijk konden ze fake zijn. Maar toch… was er iets intrigerends aan.
      ‘Ik weet dat je een duister verlangen hebt om iemand iets aan te doen,’ zei hij vlak voordat het liedje was afgelopen. De blik in zijn ogen werd intenser. Instinctief wilde ze haar hoofd wegdraaien, maar dat lukte niet. Mist stroomde haar hoofd binnen. De woorden glipten erdoorheen, bleven er rondwaren. ‘Dood Jester voor het einde van de week om is.’
      De mistflarden trokken zich terug uit haar hoofd. Toen ze zich weer bewust was van haar omgeving, was hij verdwenen. Kippenvel stond op haar armen.
      Dood Jester voor het einde van de week om is.
      Ze probeerde het van zich af te schudden. Een stomme Halloween-grap, dat was het. Ietwat ontstemd liep ze naar de bar en haalde daar een drankje. Maar de woorden gingen niet weg, al veranderde de klank en raakte ze er langzaam van overtuigd dat het haar eigen verlangen was. Ze had immers al vaak genoeg over Jesters dood gefantaseerd.
      Maar dat was ook alles – een fantasie.
      Iemand doden, dat ging haar te ver. Ze zouden dat niet nog een keer door de vingers zien.

---

Every villain is a hero in his own mind.

De jongen schudde zijn hoofd. Moest hij maar gewoon gaan rennen? Maar waarheen dan? Hij zat vast in deze school, hij kon nergens heen. Zelfs zijn eigen slaapkamer was niet veilig, Maxwell wist hem vast wel te vinden. Voor het eerst in het jaar dat hij hier rondzwierf, voelde hij zich echt opgesloten. "Geen idee, professor," zei hij zachtjes. Maxwell keek hem even aan en het viel even stil. Merrin vroeg zich af of Maxwell nog gekkere dingen met hem uit kon halen.
      "4184 heeft je leerkracht ervan overtuigd dat er niets met je aan de hand was. Daardoor hebben we nu een gelukje en een voorsprong. Mits we het geheim kunnen houden natuurlijk." Merrin keek met een ruk op naar zijn aardrijkskunde leerkracht, maar hij zag geen gekke dingen op zijn gezicht. Maxwells gezicht stond zelfs wel een beetje vriendelijk. "Ik ga niet je geheim verraden, Michiel," zei de man met een knipoog. "Maar je zult beter je best moeten doen om het te bewaren. Als de rest van de school erachter komt, betekent dat natuurlijk wel dat je van school gestuurd wordt of overgeplaatst naar een andere school. Een nieuwe wis zit er voor jou helaas niet in ben ik bang."
      Opgelucht kwam Merrin overeind en legde zijn handen op het bureau van zijn leerkracht. "Bedankt professor." Hij was zo opgelucht over het nieuws dat Maxwell het net als hem geheim wilde houden, dat het even duurde voor zijn laatste woorden doordrongen. "Waarom kan er geen nieuwe wis gedaan worden, professor?" vroeg hij zachtjes. Maxwell keek hem geduldig van de andere kant van het bureau aan, waarbij hij over zijn brillenglazen naar hem toe keek. "Heb je je nooit afgevraagd waarom alleen jij je herinneringen terugkrijgt, van al die honderden studenten die we hier gehad hebben? Waarom blijkbaar de wis voor jou niet werkt, terwijl leerlingen hier jaren achter elkaar zitten zonder een glimp van hun verleden te zien?" Ik ben niet de enige, dacht Merrin nerveus. Maar hij wist ook heus wel dat hij dat niet hardop moest zeggen. "Nee, meneer," zei hij beleefd.
      Het viel even stil tussen hen, een aantal minuten waarin Merrin onrustig op het antwoord wachtte. "Hoe is je bijwerking?" Maxwell had zijn handen gevouwen en deze onder zijn neus neergezet. Een beetje overrompeld door de vraag keek Merrin zijn docent aan. "Mijn bijwerking, meneer?" vroeg hij niet begrijpend. Maxwell knikte zachtjes. "Krijg je nog steeds rood haar als je boos wordt?" Merrin dacht even na over de afgelopen tijd, maar het was al een lange tijd niet meer gebeurd. "Nee, meneer," antwoordde hij.
      "Vind je het niet vreemd dat jouw bijwerking ergens ineens stopt te bestaan, terwijl die van andere leerlingen telkens terugkomen?" Merrin had daar nog niet eens bij stilgestaan. Zijn bijwerking was altijd geweest dat zijn haar kleurde naar zijn emotie, maar sinds dat hij aan zijn gave gewerkt had met Jester, was dat nog nauwelijks gebeurd. Moreau had hem verteld dat hij het voor altijd zou houden, aangezien het hoorde als bijwerking bij zijn gave. Vienna vloog nog steeds regelmatig ineens de lucht in. "Ja, dat is vreemd," zei hij aarzelend, niet goed wetend waar Maxwell heen ging. De man bleef echter geduldig glimlachen. "Maar waarom heb ik er dan geen last meer van, professor." Maxwell aan de andere kant van het bureau grijnsde breed. "Kijk nu stel je de goede vragen," zei de man tevreden. Hij rommelde even iets over het bureau en haalde er een bruine map vandaan, waar Merrin zag dat zijn leerlingnummer op stond. "Komt omdat het niet de enige bijwerking is die je hebt."

[ bericht aangepast op 9 nov 2020 - 22:16 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Jouw bijwerking, Michiel, is dat jouw lichaam en geest heel nauw met elkaar verbonden zijn. Door jouw gave krijgt het lichaam de kans om op allerlei manieren te veranderen, maar je geest zou een vaststaand iets moeten zijn. Het is jou, Michiel. Jij bent die persoon en er moet een nul zijn om altijd naar terug te keren. Jouw herinneringen horen daarbij. Ze maken van jou wie je bent en maken jou, Michiel." Maxwell schraapte even zijn keel, terwijl hij zijn eigen theorie met de jongen deelde. Hij zag aan de jongen dat het verhaal langzaam tot stand kwam en Maxwell zuchtte. Hij moest de jongen maar even helpen. "Kort gezegd; het is vrijwel onmogelijk jouw geheugen te wissen. En we hebben het zeker wel gedaan. De eerste keer kwam je er veel te makkelijk doorheen, het apparaat wat je geheugen gewist had, was niet sterk genoeg. Daarna hebben we het meermaals op andere manieren geprobeerd en kwamen erachter dat zolang je geen herkenningspunten hebt of we die heel erg afschermen dat het ons lukt om je geheugen te wissen. Daar komt echter een keerzijde bij." Maxwell lachte even vreugdeloos. "Met het wissen van je geheugen kwamen we erachter dat we je gave hadden gereset. Alles wat je jezelf al had aangeleerd of wat we in het onderzoekscentrum hadden aangeleerd, was je weer vergeten, zodra we helemaal blanco op de school neer hadden gezet. We hadden gedacht dat je zus een probleem zou zijn, maar je liet geen blijk van herkenning zien, voor afgelopen jaar."
      Hij keek even naar de jongen aan de andere kant van het bureau. "Dus je kan wel begrijpen dat ik nieuwsgierig ben wat het deze keer heeft losgelaten."

---

It's never gonna happen, Guys.

De informatie die nu kwam, was allemaal zoveel dat hij het bijna niet bij kon houden. Hij nam zich voor het straks allemaal met Adam te bespreken, zodat hij het ook voor zichzelf op een rijtje kon zetten. "Door de aanval van Dezi, meneer. Ik had een ijspegel in mijn rug." Maxwell knikte. Hij kwam overeind en zuchtte diep. "Goed, je weet nu wat je moet weten. Ik neem aan dat deze informatie tussen ons blijft, voor je eigen best wil. Voor als je hier op school wil blijven." Merrin voelde de ernst van de zaak en het voelde alsof hij door het oog van de naald gekropen was. Hij had voor nu nog geluk, maar voor hoe lang?
      "Daarom wil ik weten wie hier nog meer van op de hoogte is, Michiel. We kunnen het absoluut niet hebben dat iemand je geheim gaat rondvertellen. Ik zal ervoor zorgen dat 4685 zal vergeten wat ze gezien heeft. Maar ik moet weten wie het nog meer weet." Merrin slikte een brok in zijn keel weg. Hij wilde hier helemaal geen namen noemen. Hoewel Maxwell zo aardig voor hem was en hem nu hielp, voelde het toch alsof hij zijn vriendinnen verraadde.
      "Je zus weet ervan, neem ik aan?" Merrin wilde nee zeggen, hij wilde zo graag nee zeggen, maar het woord bleef op zijn lippen hangen. Hij kon om een of andere reden het woord niet uitspreken. "Je vriendje?" Hij schreeuwde nee, van binnen schreeuwde hij nee! Maar het enige woord wat zijn lippen wilde vormen was 'ja', hij kon elke keer net voorkomen dat hij het zei. Maar de stilte was ook al goed genoeg. Maxwell knikte. "Dat had ik verwacht. Vertrouw je hen genoeg hiermee?" Merrin knikte haastig. "Ja, meneer!" Blij dat hij eindelijk weer wat kon zeggen.
      "Wie heb je het nog meer verteld? 4184?" Merrin moest even nadenken over wiens nummer dat was, maar hij kwam al gauw terecht bij Jester. Waarom Jester? "Nee, meneer." Maxwell keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. "Heb je hem niets verteld?" Merrin schudde zijn hoofd. "Nee, ik heb hem niets verteld." Het antwoord leek zijn aardrijkskundeleraar niet tevreden te stellen. "Weet je waarom hij je dan geholpen heeft?" Merrin haalde zijn schouders op. "Hij is gewoon een goede leider?" Maxwell leek even te aarzelen. "Wat van 1694?" Hij had even geen idee wiens nummer dat was, dus schudde hij maar gewoon zijn hoofd.
En daarmee was het gesprek klaar. "Is er nog iemand die nu je geheim weet, waarvan hij of zij het niet hoort te weten?" Merrin dacht even na. Vienna wist het, en Adam. En Fayr. Maar hij vond het niet erg dat zij het wisten. "Nee, meneer."
      Het viel even stilt terwijl Maxwell een krabbeltje maakte in een notitieboek voor zijn neus. "Goed, je mag gaan. Geniet nog van je avond en hou dat drankje bij je. Het gaat je helpen." Merrin knikte enthousiast met zijn hoofd en stond gehaast op van zijn stoel. Hij was al bij de deurklink, toen hij zijn aardrijkskunde leraar hoorde praten. "Oh en 7223, ik ga ervanuit dat je begrijpt dat dit echt geheim moet blijven." Merrin knikte haastig, lichtelijk verbaasd door ineens weer de afstand door het leerlingnummer en spurtte door de deur heen de gang op.

[ bericht aangepast op 30 dec 2020 - 19:54 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Hee," begroette ze hem zachtjes. Nu hij er eindelijk was, merkte ze dat een bult zenuwen ontsnapt was in haar maag. Ze haalde een keer diep adem in een poging ze te laten bedaren, maar het lukt niet echt. "Je bent nu toch wel een beetje eng," zei ze onzeker, terwijl ze naar het enge masker keek. Als Darian haar die middag niet had laten weten dat hij dit masker droeg, had ze hem echt niet herkend. Ze hoopte daarna maar dat het gezellig zou worden. Darian had niet meer op haar bericht gereageerd en ze wist nog steeds niet of ze iets stoms daardoor gedaan had.

---

It's never gonna happen, Guys.

Het kostte Onyx al zijn wilskracht om het kantoor niet uit te stormen en Dezi’s kop van d’r romp te rukken omdat ze hen verraden had. Hij voelde dat Jester zijn hand steviger was gaan vasthouden alsof hij wist dat Onyx tegen dat impuls vocht. En dus concentreerde hij zich op zijn ademhaling en luisterde hij verder naar de bullshit die Maxwell uitkraamde in een poging Merrins vertrouwen te winnen. Natuurlijk ging hij dit niet bij het bestuur melden, zo kon hij Merrin altijd onder druk zetten en daarnaast kon Zebediah vast wel iemand gebruiken die in welke willekeurige persoon dan ook kon veranderen. Het maakte hem misselijk dat die kerel zich als een goeie vent voordeed, zeker toen hij ook nog kwam aanzetten met die onzin dat hij de enige was die zijn geheugen terug had. Gelukkig wist Merrin wel beter. In ieder geval dat Adam ook flashbacks had – en die zat hier nog maar net – en misschien dat Adam hem ook over Jester en Yrla had verteld. Als het voor bijna de helft van de Panthers gold, moesten er nog veel meer leerlingen zijn die het angstvallig verborgen hielden.
      Toch luisterde hij enigszins sceptisch naar de uitleg van Maxwell. Hij kon het zelf al niet helemaal volgen, dus hij betwijfelde of Merrin dat wel kon. Het verklaarde enigszins waarom Merrin zo ellendig lang over het behalen van zijn naam had gedaan, maar niet waarom hem dan nooit een fatsoenlijke uitleg was gegeven en ze met Merrins verwijdering hadden moeten dreigen terwijl zijn mentor gewoon een incompetente drol was terwijl Merrins falen dus hun eigen schuld was geweest. Bijna snoof hij minachtend.
      Het verhoor dat daarna volgde, gaf hem hoop. Aan de manier waarop de jongen met zijn antwoorden stoeide, maakte hij op dat er waarheidsserum in dat glas had gezeten. Meer moest dan in de buurt zijn. Dat betekende dat Jester en hij konden gaan oefenen – al dacht hij dat het onvermijdelijk werd om die lul in slaap te toveren en in de bunker te dumpen. Dan waren ze daar van af.
      Onyx’ verkrampte vingers ontspanden iets toen Merrin eindelijk weg kon gaan. Met een beetje een zuur gezicht bedacht hij dat er van het feestje niet veel meer terecht zou komen en dat ze nu deze hele klerezooi moesten opruimen. En uitleggen aan Nish, dacht hij, toen hij zich weer van zijn vriend bewust werd. Die zou ook wel vragen hebben.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij wachtte voor een moment dat hij de voetstappen weg hoorde stappen. Vanuit zijn mauw haalde hij de kleine flacon waarheidsserum. Het had hem niet echt de antwoorden opgeleverd die hij gehoopt had, maar het gaf wel veel duidelijkheid. Maxwell stond op van zijn bureaustoel en liep naar de boekenkast die erachter stond. Hij had net zijn hand net op een boek liggen, toen hij dacht iets te horen. Maxwell bevroor meteen en spurtte schichtig door zijn kantoor heen. Zijn ogen bleven even hangen op de hoek van de kamer, maar trokken uiteindelijk door over de muur naar het raam. Misschien was het geluid van buiten gekomen, zo onwaarschijnlijk was dat niet. Maxwell haalde een paar boeken uit zijn boekenkast en opende een kleine kluis met code, die erachter verstopt zat. Hij zette het kleine flesje erin en sloot daarna zijn kluis om hem weer clcihe achter de boeken te verstoppen.
      Het was een onopvallende kluis, maar niet zo cliché dan achter een schilderij en hij hoopte dat het genoeg was. De man liep terug naar zijn bureau voor zijn aantekeningen, stopte die in zijn tas en liep uiteindelijk - maar niet zonder nog een blik in zijn kantoor geworpen te hebben - zijn kantoor weer uit.

---

It's never gonna happen, Guys.

Dezi had hen al wel verraden.
      Jester had met gekromde tenen geluisterd naar de antwoorden die Merrin gaf--waarbij het al heel snel duidelijk werd dat liegen niet echt meer een optie voor hem was. Maar hij verried hen niet. Zelfs niet toen Maxwell er nog twee keer extra naar vroeg. Misschien hielp het ook dat Merrin werkelijk geen idee had waarom Onyx en hij zo gereageerd hadden, maar hij kreeg het voor elkaar om wat hij wel wist verborgen te houden.
      En Merrin vond hem een goede leider, misschien. Dat was dan toch wel weer even mooi meegenomen.
      Maxwell stuurde hem weg, en toen waren ze met zijn vieren over in het kantoor. Hoewel meneertje verrader daar niks van wist, natuurlijk. Bijna durfde Jester alweer iets te ontspannen, toen Onyx een geluid uitstootte dat tussen absolute intense haat en moordneigingen inzat en Maxwell zich zo abrupt naar hun hoek omdraaide dat Jester een halve hartaanval kreeg.
      Maar de blik van de man gleed weer verder. Voelde zich schijnbaar zo veilig dat hij een klein flesje uit zijn mouw viste en voor hun ogen een kluis tevoorschijn toverde, een code intoetste (die Jester helaas niet kon zien) en daar het flesje in plaatste. Jester durfde er goed veel toetjes om te verwedden dat dat het waarheidsserum was waar hij plotseling wel heel veel extra interesse had. Maxwell had niet voor niets dubbelgecheckt of Onyx en hij er echt niks mee te maken hadden.
      Hij hield zijn adem in toen de gast éindelijk aanstalten maakte om zijn kantoor te verlaten. Jester luisterde naar zijn wegstervende voetstappen, maar verzette zelf nog geen poot. Als er iets was dat hij geleerd had de afgelopen jaren, was dat je niet direct uit je verstopplaats tevoorschijn kwam als de kust veilig leek. Ze wachtten nog vijf minuten, maar de man kwam niet meer terug.
      'Holy fucking hell.' Jester stapte bij de andere twee jongens vandaan en liep naar het bureau, waar het dossier van Merrin nu bovenop lag. 'Zijn herinneringen zitten aan zijn gave vast en hij kán niet gewist worden? Maar waar komt die hoofdpijn dan vandaan?' Hij schudde zijn hoofd en keek naar de boekenplank waar Maxwell de kluis had verstopt. 'En een cijferslot? Wat is er mis met een gewone?' Hij draaide zich om naar Onyx en Nish.
      En Nish.
      Ohja.
      'Ehm, ik bedoel, wow nieuwe informatie. Kan een van jullie bij die boeken?'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.