[RPG • 0] Experium || 32 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 20 okt 2020 - 11:31 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Soms was Jester best een geduldig mens, maar als hij de zaken met wat extra aanmoediging een zetje kon geven, dan deed hij dat graag. Hij knipte het vlammetje tevoorschijn en hield het bij het verweerde hout. Het was al even geleden sinds hij met vuur had geoefend, maar hij was er zoveel met Onyx mee bezig geweest dat hij er eigenlijk niet eens over na hoefde te denken.
      'Pak het dan, als je kan. Je kan het toch niet in de fik krijgen,' zong hij zachtjes en met een blik in zijn ogen die waarschijnlijk gezien de situatie voor een buitenstaander een tikje creepy overkwam. Het vuur reageerde direct. Er kwam een steekvlam uit de aansteker die je níet graag zou zien als je een aansteker voor normale zaken gebruikte. Jester herhaalde zijn liedje nog een paar keer, veranderde de tekst af en toe een beetje om het vuur wat heter te krijgen en stapte uiteindelijk tevreden bij zijn kant van de toren vandaan. Rook kringelde omhoog de lucht in en het hout knetterde steeds ietsje harder met dat de vlammen groeiden.
      Grijnzend liep Jester naar Onyx, die voorovergebogen bij de laatste poot stond. Hij legde een arm over de schouder van zijn vriend. 'Ik voel me echt een pyromaan zo, maar dit is awesome.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam was blij dat Merrin niet verder aandrong en hij was opgelucht dat hij het ook verteld had. Nu moest hij gewoon zo snel mogelijk een manier vinden om Rory te bereiken – misschien dat hij dan weer rust ervaarde en niet het gevoel had dat hij iemand kwetste. Hij kwam overeind en gaf Merrin een stevige knuffel, eentje die hij misschien nog wel harder nodig had dan Merrin zelf. Uiteindelijk nam hij Merrins gezicht in zijn handen, streelde zijn wangen met zijn duim en gaf hem een kus. De beelden aan Rory bleven weg en hij hoopte vanuit de grond van zijn hart dat het bij deze ene keer was gebleven. Hij vond meer herinneringen niet erg – maar hij wilde ze niet opwekken op een moment dat hij alleen oog voor zijn vriendje wilde hebben. ‘Ik denk dat ik alvast in bed ga liggen,’ zei hij. ‘Ga jij ook al mee?’ Het was nog vroeg – zo’n half tien – maar hij had twee korte nachten gehad en eigenlijk wilde hij gewoon even dicht tegen Merrin aan kruipen en verder nergens aan denken. Bovendien was er morgen wéér een feestje, dus wat extra energie opdoen kon geen kwaad.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx glimlachte kleintjes. Zijn knieën knakten toen hij overeind kwam. Voor hem voelde het niet awesome. Hij wist even niet hoe hij zich voelde. Het was alsof een deel van hem nu ook in brand stond. Niet een deel van zichzelf waar hij trots op was, maar niettemin een deel van hem. Hij stapte wat naar achteren toen de vlammen omhoog schoten en het hele bouwsel een oranje gloed uitstraalde. Zijn blik rustte op het platform waar hij zoveel uren gezeten. Afgestompt. Dronken. Huilend.
      Maar hij had ook heus goede momenten daar gehad. Herinneringen met Maaya die hij ver weg had gestopt. Gesprekken met Jester – de eerste keer dat hij zich echt voor hem openstelde was daar geweest.
      Maar Jester was niet verbonden aan die plaats. Jester stond hier, vlak bij hem.
      Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar zijn vriend, die naar de vlammen keek. Het vuur verlichtte zijn gezicht, zijn haar leek wel van koper. Hij stapte iets dichter naar hem toe. Vlak achter hem luisterde hij naar het knappen van het hout en staarde hij naar de magische bewegingen van de vlammen.
      Vlammen die zijn oude ik verbrandden. Iets wat nooit gebeurd was als hij Jester niet had gekend. Zijn hart vulde zich met warmte toen hij opnieuw bedacht hoe anders zijn leven zonder hem zou zijn geweest. Het was door deze jongen dat hij zijn balans had gevonden.
      Als vanzelf bewogen Onyx’ handen zich omhoog en rustten lichtjes tegen Jesters zij. Hij wilde hem zo graag vasthouden. Maar mocht dat nog? Nu ze gewoon vrienden waren?
      Alsof Jester je ooit enige beperkingen heeft opgelegd.
      Langzaam liet hij zijn armen om de jongen heen glijden, tot zijn handen elkaar op Jesters middenrif vonden. Zijn hart hamerde in zijn borstkas toen hij zijn armen om hem heen sloot, toen hij zijn vriend iets dichter tegen zich aantrok.
      Stilletjes staarde hij naar de vlammen. Het voelde anders nu, bijna alsof Jester als een muur in stond tussen wie hij was geweest en wie hij nu was. En zolang hij die fundering had, zou het wel goed met hem komen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

"Sure," zei hij, terwijl hij met zijn hoofd knikte. Merrin kleedde zich snel om. Hij kroop achter Adam in bed en sloeg zijn arm om Adams middel heen. Hij legde zijn neus tussen Adams haren en staarde voor zich uit. Hij had de nacht dat Adam terug kwam naar hujln kamer heel anders voorgesteld. Hij had meer romantiek verwacht, meer knuffelen en zoenen en wist hij veel wat ze deden. In plaats daarvan voelde hij zich misselijk op het moment. Hij vroeg zich af of hij iets verkeerds deed. Moest hij Adam meer aanmoedigen Rory te zoeken? Of moest hij Adam zijn woorden nu voor waar aannemen dat er geen ruimte meer voor de andere jongen was? Mocht hij nu blij zijn met zijn relatie, ze hadden immers niet geweten dat Rory er was. Of moest hij zichzelf schamen, omdat hij misschien wel met de liefde van een ander in bed lag?
      Hij voelde hoe er een kleine schok door Adam heen ging en hoorde hoe zijn ademhaling regelmatiger werd. De jongen was zo in slaap gevallen, misschien wel met het idee veilig bij hem te liggen. Merrin wist een ding in ieder geval; slapen zou hem nog lang niet lukken...

[ bericht aangepast op 22 okt 2020 - 23:23 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Eerst kon Jester zichzelf nog voorhouden dat hij echt niet meer moest zoeken achter een simpele aanraking en dat Onyx en hij altijd al zich niet zoveel hadden aangetrokken van de grens tussen vrienden en meer. Toch zorgde de hand die ineens lichtjes tegen zijn zij rustte voor een golf aan warmte en vlinders door zijn lichaam, die hem bestolen van alle woorden die hij kende. Als Onyx hem iets gevraagd zou hebben zo, had hij niet eens antwoord kunnen geven. Oprecht niet.
      Er kroop een domme glimlach over zijn lippen en Jester kon hem met alle wil van de wereld niet van zijn gezicht vegen. Dus stond hij daar gewoon, eigenlijk te dichtbij zijn vriend en ex om nog vriendschappelijk te zijn, als een verliefde pyromaan te staren naar het bezit van Experium dat langzaam maar zeker veranderde in een vlammenzee.
      En goh, mocht je dan nog denken dat als je door je vingers keek dat het best nog ging, als vrienden zo, dan maakte Onyx daar heel makkelijk een einde aan.
      Zijn armen gleden om hem heen en trokken hem dichter naar zich toe, tot ze samen in een omhelzing versmolten naar het tafereel voor hen staarden. Ongeveer op dat punt hield Jesters brein het voor gezien en begon als het verliefde schooljochie dat het was hartjes te tekenen aan de binnenkant van zijn schedel ofzo. Veel intelligente gedachten kwamen er niet meer uit.
      Jester vouwde zijn handen over die van Onyx heen, als een soort woordeloze steun. Als vanzelf smolt hij tegen de jongen aan en liet zijn hoofd tegen zijn borst aanleunen, genietend van de warmte die van het vuur afstraalde en de warmte van Onyx die hem omhulde als een warme deken. De vlinders scheurden als hyperactieve tieners in teveel botsautootjes door zijn aderen en voor heel even vroeg Jester zich af hoe dit in hemelsnaam echt kon zijn. Daarna besloot hij dat het hem niet eens uitmaakte. Zelfs al was dit maar een droom, of een hallucinatie. Dit... dit had hij zo gemist. Het voelde zó goed. En hij had er alles voor over om dit moment nog veel en veel langer te laten duren.
      Eén van de poten leek op een (kortstondige) overwinning af te stevenen, en met een paar welgemikte pestende woorden laaide het vuur vol verontwaardiging weer op en ging de poot ten onder. Jester wreef zachtjes met zijn duim over Onyx' hand en sloot even zijn ogen. Graveerde dit moment in zijn geheugen, zo diep als hij maar kon. Dwars over alle andere shit heen, tot alleen dit nog overbleef.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Toen Jesters handen over die van hem gleden, was het alsof er kleine vonkjes oversprongen vanaf het vuur die op zijn huid belandden. Zijn ogen zakten even dicht, het vuur verdween hoewel de warmte bleef. Zijn gedachten schoten terug naar de vorige avond, na hoe anders de kus met Nish was geweest. Het had goed gevoeld. Maar dit… voelde fantastisch. Alsof het zo hoorde.
      Toen hij zijn ogen weer opende, kriebelde er een traan in zijn ooghoek. Hij gaf de rook de schuld, maar hij wist dat dat het niet was. Het was de gedachte dat hij Jester op een gegeven moment moest loslaten, dat het moment dan voorbij was, dat ze weer gewoon vrienden waren. Wat ze nu ook waren. Dat het meer was, was slechts een illusie. Jester deed gewoon wat een goede vriend deed: hem steunen. Zoals hij altijd gedaan had.
      Hij focuste zich weer op de vlammen en merkte nauwelijks dat hij zijn duimen iets bewoog om ze langs die van Jester te strijken. De streling was zo licht, maar toen hij zich ervan bewust werd, zwoer hij dat het vuur in zijn lijf dat van de wachttoren overtrof.
      Ik hou van je. Ik hou op alle mogelijke manieren van je, Jes.
      Maar hij sprak de gedachte niet uit, wilde het moment niet verpesten, wilde gewoon dat dit bleef voortduren. Zolang hun benen hen overeind konden houden.
.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Het vuur kroop omhoog over het hele bouwwerk, tot het hele ding en alle narigheid alleen nog maar één grote fakkel was. Af en toe begon het nu te kraken en ze zouden eigenlijk een stukje achteruit moeten gaan, voor het gevaarte fikkend en al op hen zou neerkomen. Maar dat betekende ook loslaten en voor hem hoefde dat nou ook weer niet. Onyx was verder ook compleet stilgevallen. Een schone lei. Alle narigheid uitgewist, maar wat hem betrof bleven de mooie momenten.
      Uiteindelijk draaide Jester zijn hoofd, zodat hij omhoog kon kijken naar Onyx' gezicht zonder hem los te hoeven laten. In het flikkerende licht leken die prachtige ogen haast kleine poeltjes goud en ijs en zijn adem stokte. 'Hi' zei hij, zijn stem plotseling hees en zijn wangen toch nog rood. 'Mijn naam is Jester. Leuk om je te ontmoeten.'

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Er speelde een glimlachje om Onyx’ mondhoeken. Een nerveuze, nu Jesters gezicht zo dichtbij was en hij de blossen die de warmte van het vuur veroorzaakt had kon zien. Het was makkelijk om het anders te interpreteren.
      Zijn ogen vonden die van zijn vriend, ze glommen in het schijnsel van de maan en het vuur. Even dacht hij zijn eigen verlangen erin weerspiegeld te zien. Dat verlangen naar meer intimiteit, naar hun lippen die elkaar na weken terugvonden. Hij trok zijn hand onder die van Jester vandaan, waar de kou zijn huid meteen prikte. Hij legde hem tegen Jesters kaak, beroerde met zijn duim zijn lippen. Zijn vingertoppen schoven langs de koperen krullen.
      ‘Jester, hmm? Je weet toch dat je altijd mijn Kleintje zult blijven hè?’ fluisterde hij.
      Zijn hart stuiterde in zijn borstkas toen zijn gezicht dichter bij dat van Jester kwam. Zijn blik dwaalde van zijn levendige ogen naar zijn lippen. In zijn hoofd krijste een stem, steeds harder en harder.
      Wat ben je aan het doen, Onyx? Wat de fúck ben je aan het doen? Moet je dit echt al weer binnen één minuut verkloten?
      En met die woorden sloeg de realiteit weer tegen hem aan. Vlug trok hij zijn arm terug en stapte hij iets bij Jester vandaan. Zijn gezicht voelde zo vurig rood dat hij zich afvroeg of dat óóit nog weg zou gaan.
      Onyx schraapte zijn keel. Een verontschuldiging bleef erin steken. Nu hij Jester niet meer vasthield, had hij het meteen koud.
      ‘Thanks,’ wist hij uiteindelijk uit te brengen. Doen alsof dat van net niet was gebeurd, leek het verstandigst. Jester snapte vast wel dat het na zo’n tijd niet altijd even makkelijk was om zijn gevoelens en verlangens in toom te houden. ‘Dat je erbij wilde zijn. Ik vond het moeilijker dan gedacht.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ik ben nog steeds verliefd op je.
      De woorden brandden op zijn lippen, maar de kou sloeg ongenadig tegen zijn nek het moment dat Onyx bij hem vandaan stapte, en hij zei ze niet. Ondanks dat er nog steeds hitte van het vuur af straalde, dook hij instinctief in elkaar en stopte zijn handen vlug diep in zijn zakken. Jester probeerde het echt, om niet teleurgesteld te zijn. Voor heel even had hij gedacht dat Onyx op het punt stond om hem te zoenen en het was als zo'n moment in een Hollywood-feelgood film waar eindelijk alles weer goedkwam.
      En toen gebeurde het niet.
      'Ik had het voor geen goud willen missen,' antwoordde hij en de automatische piloot wist er een glimlach uit te krijgen toen dat brein van hem nog even losgeweekt moest worden van het harterige kunstwerk, en terug naar de realiteit gebracht werd. Onyx was heel duidelijk geweest dat het voorbij was tussen hen en dat zijn gevoelens veranderd waren. Daar moest Jester het bij laten. Als Onyx ergens nog iets voor hem voelde, dan had hij zich toch niet zo plotseling teruggetrokken alsof hij zich ineens had gerealiseerd wat ze aan het doen waren? Ze waren vrienden, niets meer. Misschien dat Jester zelf ook maar eens een paar grenzen moest gaan aangeven ofzo. Onyx merkte pas op het absolute randje van de afgrond dat ze de waarschuwingsbordjes al voorbij waren, maar hij niet.
      'Letterlijk bruggen achter je in de hens zetten gaat niemand gemakkelijk af.' De gloeiende blos was van zijn wangen verdwenen, eindelijk. 'Trots op je, Scary Vibes. En die bruggen van jou stiekem eigendom is van Experium wat we net hebben zitten affikken maakt de boel wel nog ietsje leuker. Wil je hier nog een tijdje blijven kijken, of zal ik mijn beste pestkop naar voren halen en ervoor zorgen dat het met een minuutje of twee gedaan is?'
      Just stay cool. Nothing happened and whatever happened you're fine with how things are now.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Hoe heerlijk net alles had gevoeld – nu voelde hij zich koud en leeg en hij was teleurgesteld in zichzelf zonder dat hij daar echt een reden voor kon aanwijzen. Jester zoenen was zo’n beetje het stomste wat hij had kunnen doen. En toch… Hij slikte een zucht weg. Het eerste wat hij straks ging doen, was die vlinders eigenhandig uit zijn lijf vandaan snijden. Pas dan kon alles weer normaal worden en zaten ze op hetzelfde niveau als voordat alles verkeerd ging.
      ‘Ik vind het wel goed zo,’ zei hij terwijl hij naar de smeulende restanten keek van het bouwwerk. Ze voelden nu als een symbool van wat er was overgebleven van de niet-vriendschappelijke liefde tussen hen. Alleen nog wat gloeiende resten – en binnen een paar minuten helemaal niks meer.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      'Dat snap ik we--' Een golf van ijs sloeg alle lucht uit haar longen en Fayr slaakte een verschrikte kreet. De wereld om haar heen viel weg en zij viel mee, en opeens stond ze weer op het dak van de school. En Romeo stond tegenover haar, zijn gezicht verwrongen met een woestheid die de rillingen over haar rug liet lopen.
      'Ik ben niet iets dat je kan winnen en ik ben al helemaal niet van jou— nooit geweest ook.'
      'Ik ben helemaal nog niet eng geweest,' siste Romeo en plotseling boorden zijn vingers zich in haar nek. 'Een gil naar Vienna en ik gooi je direct van de rand af naar beneden.' Fayr verloor haar evenwicht en struikelde achteruit-- tot haar hak plotseling in het luchtledige leunde. Doodsangst explodeerde in haar borst en wanhopig greep ze naar zijn handen, alles om ervoor te zorgen dat ze niet zou vallen.
      Pijn schoot door haar nek-- als hij niet voorzichtig deed dan brak hij straks haar nek. Per ongeluk- of misschien wel expres. Stille tranen drupten langs haar wangen naar beneden, de afgrond in. Ze ging dood. Hij ging haar vermoorden. Het enige wat ze door de waas nog kon zien, waren zijn ogen. Die afschuwelijke ogen vol hatelijkheid en woede die haar aanstaarden. Hij zou haar laten vallen als ze niet luisterde. Hij zou het écht doen.
      'Luister goed, stom wicht. Ik ben nog niet klaar met jou. En ik sta het niet toe dat je nu in de weg van mijn plannen gaat staan. Dus we gaan dit doen. Jij gaat zo naar beneden en vertelt Vienna dat we alles uitgepraat hebben. Dat er een misverstand was en dat alles weer koek en ei is. Voorlopig spelen we het gelukkige stelletje.' Hij trok haar iets dichterbij en Fayr jammerde zacht toen er een steek door haar nek schoot. Hij was nu zo dichtbij dat zijn neus haast de hare raakte en ze was misselijk van angst. 'Jij gaat me helpen, Fayr,' siste hij. 'En als je dat niet doet, pak ik alles van je af wat je lief is. Ik laat jullie leider verdrinken in zijn eigen plas bloed, laat je zuster met een vingerknip van school verwijderen. Ik laat Vienna lijden, haar smeken om het feit dat ze dood wil omdat ze de pijn niet meer aankan.' Zijn wenkbrauwen zakten nog een stukje verder naar beneden en ze wist dat hij het meende. 'Moet ik nog verdergaan?' vroeg hij zacht en kneep nog eens in haar nek.
      Ze kon het haast horen kraken en onverdunde paniek maakte zich van haar meester. Als ze had gekund had ze haar hoofd geschud, of alles gedaan wat hij zei, maar iedere beweging zou ervoor kunnen zorgen dat hij losliet. Ze ging dood. Ze ging echt dood.
      'Ik hou er niet zo van als mensen mijn plannen dwarsbomen, Fayr. En iemand moet daarvoor boeten. Dus zeg het maar. Jij of de rest?

Het beeld werd even troebel. Romeo was bevroren en de grip op haar keel leek de ene seconde er wel te zijn en de vorige niet. Even leek het alsof ze op de grond lag, de geur van het gras in haar neus.
      'Oh dear oh dear. Wat is er met jou gebeurd?' hoorde ze een stem in de verte zeggen. En toen begon het van voren af aan opnieuw.

[ bericht aangepast op 23 okt 2020 - 15:10 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Damon keek opzij naar Dezi en zette zonder er twee keer over na te denken (één keer was ruim voldoende) alle gouden shit naar haar door. Laat haar maar een half orgasme hebben van de high die dat met zich meebracht, want zij had toch het verschil niet door met eerst. Je moest hem niet verkeerd begrijpen, Fayr was nog altijd een van de meest smakelijke mensen die hij ooit was tegengekomen. Het verschil tussen pure coke en coke waar een klein beetje mee gerommeld was merkte je als nieuwe junkie echt niet op. Maar hij deed dit al een tijdje en hij had zich er eerlijk gezegd best op verheugd om nog eens van het zuivere spul te mogen genieten.
      Best jammer nu zijn wandelende voorraad bedoezeld was geraakt.
      Damon negeerde het warme gevoel dat door zijn borst heen golfde en concentreerde zich op het meisje voor hem. Veel herinneringen hoefde hij niet te doorzoeken, want het probleem stak overal met kop en schouders tussenuit en Damon vond dat hij het zelfs nog wel aan helpen toe kon schrijven als hij gewoon even meegluurde om te zien wat het probleem was.
      Heel vrolijk werd hij daar niet van.
      Hij zag Romeo in de herinneringen van de Panther. Die haar zo ongeveer van het dak af gooide. Damon trok een gezicht en bleef met afschuw op zijn gezicht kijken terwijl de herinnering zich verder afspeelde. Het was duidelijk al even geleden, want de lul was al zeven weken weg. Beter zat hij op een slechte plek waar hij kon nadenken over de fouten van zijn leven, want zomaar het pure spul verpesten ging dus echt niet ongestraft voorbij. Klootzak. Geen wonder dat-ie nou verdwenen was.
      Onyx en die rooie hadden Tony met een bezem verkracht omdat die van plán was een van hun vrouwtjes aan te randen. Noem het borderline gestoord, maar het was wel duidelijk dat je niet zomaar een losse Panther iets kon flikken. En dan zomaar het engeltje van de groep van het dak afduwen, dat was inderdaad niet zo goed voor je levensverwachting.
      Nu deed hij hier hetzelfde, maar hij had Dezi die de val voor hem kon opvangen. Soort van. Hé, misschien kon hij straks wel hulp aanbieden. Dat kind had fucking therapie nodig ofzo, of hij kon wel dag zeggen met zijn handje tegen dat goud. Maar hij bedoelde het natuurlijk alleen om haar te helpen, niet vanwege de drugs. Niet alleen vanwege de drugs.
      Damon klikte met zijn tong en zette zijn gave abrupt uit.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Romeo's afschuwelijke stem stopte midden in een zin en het dak verdween. Toen Fayr haar ogen open deed, lag ze op het gras, naast de campus. Vaag herinnerde ze zich dat Dezi haar om hulp had gevraagd, maar het meisje was nergens te bekennen. In plaats daarvan stond er iemand anders over haar heen gebogen, die haar overeind hielp tot ze rechtop zat. Door het waas van haar tranen zag ze niet wie het was.
      Ze had het ijskoud en kon de vingers om haar keel haast nog voelen.
      'Rustig ademhalen,' instrueerde een onbekende stem haar. Niet Romeo. Maar ook niet iemand anders die ze wel kende. 'De kou trekt straks snel weg, het was maar een herinnering.'
      Fayr knikte afwezig. Ze wist wel dat het alleen maar een herinnering was en dat Romeo niet meer terug zou komen, maar zelfs in haar dromen had ze dat moment op het dak niet zo glashelder herbeleefd als nu. Iemand streek over haar rug en toen pas besefte Fayr dat ze zat te huilen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx plofte op zijn bed neer en staarde naar het plafond. Het was donker in zijn kamer. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat iNet knipperde. Hij reikte naar het toestel, maakte het snoertje van de oplader los en trok het naar zich toe.
      Dat was waar ook, Nish zou vandaag met Yrla gaan praten. Onyx had niet echt verwacht dat dat problemen zou gaan opleveren aangezien Yrla er inmiddels al grapjes over kon maken. Toch was hij niet vergeten hoe zenuwachtig zijn vriend gisteren was geweest, toen ze de karaoke binnengingen.
      Ik leef nog, had Nish als laatste geschreven. Jij ook?
      Er kwam een zweem van een glimlach om zijn lippen. Ik ook. Hebben jullie het uitgepraat?
      Hij kreeg bijna meteen antwoord. Jep. Gezellig avondje met Jester gehad?
      ‘Iets te gezellig,’ zuchtte Onyx. Hij kon de warmte van Jesters lijf tegen dat van hem nog voelen, zijn vingers die over zijn handen streken, zelfs de zachtheid van zijn lippen onder zijn duim.
      Niks bijzonders, typte hij terug. Zie je morgen na de lessen?
      Eerst kreeg hij een duimpje terug. Toen volgde: Slaap lekker. Je mag me nog steeds onbeschaamd de hoofdrol in je natte droom geven hè?
      ‘Lul,’ zei Onyx met een halve grijns. Hij stuurde een middelvinger als reactie op het oververhitte gezichtje dat er na Nish’ laatste woorden gevolgd was en gooide zijn iNet aan de kant. Misschien moest hij het maar doen ook. Wie weet hielp het. Maar eerst wilde hij wat anders proberen.

Onyx bevond zich op een ijsvlakte. Sneeuw dwarrelde naar beneden, de hemel was loodgrijs. Een gure wind scheerde langs zijn oren. Hij huiverde. Normaal had hij het niet echt snel koud, maar het vroor flink. Ach ja, hij hoefde hier geen uren te blijven. Hij wierp een blik op het mes in zijn hand. Het was best een mooie dolk, in de houten greep zaten vier inkepingen waar zijn vingers precies in pasten. Zijn duim gleed even over de zilver ogende stootplaat. Er zaten kleine inkervingen in, net als in het blad.
      Een nieuwe vlaag ijskoude wind zwiepte zijn haar opzij. Fuck – wat was het koud.
      Als Jester zich altijd zo voelde bij een milde vijftien graden dan zou hij zijn kamer niet eens meer uitkomen. De gedachte aan Jester bracht hem weer bij het doel aan deze droom. Die kutverliefdheid waar hij vanaf moest komen, voordat hij hun vriendschap weer verknalde. Zijn greep verstevigde om het handvat van het mes. Met zijn andere hand tilde hij de zoom van zijn shirt omhoog. In dit witte landschap leek zijn huid meer pigment te bevatten dan normaal gesproken. Hij zette de punt van zijn mes in het zachte vlees van zijn buik. Het voelde verrekte echt aan.
      Maar dit was zijn droom. Híj bepaalde wat er gebeurde.
      En dus drukte hij het mes verder zijn buik in. De pijn liet hem grommend zijn kaken op elkaar klemmen, maar hij zette door. Pijn kon hij heus wel aan. Met een snelle haal, trok hij de dolk opzij zodat er een snee ontstond. Meteen lekte er bloed uit, al was het maar een beetje. Het mes stak hij weg en hij trok de huid verder van elkaar om de scheur groter te maken. Daar waren de eerste twee vlinders die zich voorzichtig aan de rand waagden.
      ‘Kom op, kutbeesten,’ bromde hij. ‘Wegwezen.’
      Ze reageerden op zijn commando en vlogen uit als je jonge vogels. Hun vleugels bevroren al na twee slagen en ze vielen in de sneeuw neer. Hun broers en zusjes volgden toch gedwee en langzaam vloog de hele kolonie vlinders uit. Eindelijk opgesodemieterd.
      Zwijgend keek hij toe hoe ze een voor één neerstortte, hoe ijs hun fragiele lichaampjes overdekte. Pas toen hij er zeker van was dat ze allemaal dood waren, stapte hij de droom uit.

Zo, dat was ook weer opgelost. Onyx dacht terug aan de bijna-kus van even geleden, aan zijn armen om Jester heen. Beelden die net nog de vlammen door zijn bloedbanen hadden gestuwd. Nu voelde hij niks, concludeerde hij tevreden.
      Hij verzat zich iets om zijn gitaar weer netjes op te bergen en gromde toen er een snijdende pijn door zijn buik ging bij die beweging. Wat de hel? Hij trok zijn shirt omhoog en staarde naar het vurige litteken dat dwars over zijn buik liep. Alsof hij een fucking keizersnede had gehad. Van vlinders.
      Vloekend raakte hij de verwonde huid aan. Hij kromp ineen bij de aanraking. Hoe de fuck had hij dit nou weer gedaan? Zijn blik schoot de kamer door, op zoek naar een scherp voorwerp. Had hij dat half-slaapwandelend gedaan ofzo? Maar hij zag niks scherps – en zijn mes had hij sinds zijn zelfmoordpoging niet meer.
      Was dit echt een reflectie van wat hij in zijn slaap had gedaan? Opeens was hij klaarwakker. Zijn eerste instinct was om Jesters kamer binnen te vallen, maar dat schudde hij van zich af. Die ging hij echt geen uitgebreide beschrijving van zijn droom geven. In plaats daarvan greep hij zijn iNet en stuurde Nish een berichtje met de vraag of hij nog wakker was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Als de Panthers inderdaad Romeo ergens verstopt hadden, dan mochten ze hem houden ook. Kijk nou wat hij gedaan had! Ze was haast kapot, verdorie. En iedere willekeurige Panther of Lion die straks om het hoekje zou kijken zou hem daar zien en hem terecht de schuld geven van de hele heisa. Damon rolde met zijn ogen en bleef rustig op het meisje inpraten, tot het snikken eindelijk wat afnam. Een mens moest toch iets en haar hier achterlaten droeg alleen maar bij aan het verder verpesten van de zuiverheidsgraad. Ze moest naar binnen, voordat ze kou vatte ofzo. En daarna die therapie shit.
      'Je bent oké,' herhaalde hij nog eens, als een soort geruststelling ofzo. Waar hij die onzin vandaan haalde was hem ook een raadsel, maar het leek te werken. Hij zag haar knikken en besloot dat, ondanks dat ze waarschijnlijk zijn stem niet had herkend, zijn gezicht toch wel een beetje problematisch zou zijn, dus ze konden maar beter door de zure appel heen. 'Niet schrikken, ik kom je helpen,' waarschuwde hij voordat hij opzij stapte en haar blikveld in schoof. En nouja, dat had beter gekund.
      Fayrs ogen werden groot van schrik en Damon zag al zijn voortgang alweer een diepe put in verdwijnen, en zette impulsief zijn gave weer aan. Nouja. Een soort van. Hé, hij had net van haar geluk zitten snacken, daar kon hij best een klein beetje van teruggeven. Een positieve associatie creëren, voor ze compleet in de stress schoot. Noem het manipulatie of bedriegelijke shit, voor de situatie was het eenmaal beter als die lading angst even wat tegengewicht kreeg van wat blijdschap. Ze hoefde heus niet voor altijd blij te worden hem te zien, maar als ze in ieder geval niet begon te gillen, was het goed genoeg.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.