[RPG • 0] Experium || 32 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 20 okt 2020 - 11:31 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Damon. Het was Damon die naast haar stond. De angst die net nog door haar lichaam had gejaagd door Romeo, was er nu door hem. Hij had zijn gave op haar gebruikt. Net als toen hij met Tony het feestje binnen was gevallen en iedereen zich helemaal akelig had gevoeld. De plotselinge flashback kwam door hem! Het was zijn schuld en ze zat hier helemaal alleen met hem. Maar met dat ze hem aanstaarde, rolde er een golf warmte door haar heen. De kou die in haar botten gekropen was ontdooide er weer door en de angst nam af.
      'Je moet weer naar binnen, Fayr. Buiten is het veel te koud zonder jas.' Hij pakte haar pols stevig vast en trok haar overeind. Fayr was zo in de war dat ze niks wist te zeggen en niet eens tegenstribbelde. 'Heb je er met iemand over gepraat?' vroeg Damon, terwijl hij haar weer terug naar de deur begeleidde.
      Fayr keek opzij en opnieuw werd ze weer ietsje warmer vanbinnen en verdween de paniek en Romeo weer iets verder naar de achtergrond. 'Ja,' zei ze zachtjes.
      'Ja?'
      'Met Phone en Vi. En Jester.'
      'Ook Jester?'
      'Ja. Die heeft...' haar stem stierf weg en ze fronste. 'Wat wil je van me?'
      Damon gaf niet meteen antwoord en hielp haar eerst de trap op, terwijl er weer een golf geruststelling door haar heen trok. Zo slecht voelde ze zich niet. Fayr ontspande weer iets en vond wat van haar eigen kracht terug. Haar gave reageerde een beetje langzaam, maar toen ze de energie naar zichzelf stuurde ging het steeds beter. Deze keer bleef de warmte ook echt hangen en de laatste stappen nam ze zonder zijn hulp.
      'Misschien moet je bij je mentor om therapie vragen.' Damon liep met haar mee tot de deur en bleef daar staan. 'Romeo is toch weg. Je kampt nog steeds met het trauma. Erover praten met iemand die je echt kan helpen, beter dan alleen een zus of vriendin, dat zou wel eens kunnen helpen.'
      'Waarom zou jij mij willen helpen?'
      'Goed voor m'n karmapunten.'
      'Ah,' zei ze alleen en kneep haar ogen samen. 'Die herinnering kwam van jou.' Het was geen vraag.
      Damon keek haar zonder schuld op zijn gezicht gewoon recht aan. 'Jup. Nouja, hij is van jou maar het komt door mij dat je hem zag.' Bij het zien van haar blik trok hij zijn schouders op '...Sorry?' Hij deed niet eens zijn best om eruit te zien alsof het hem werkelijk speet. Dat deed het hem waarschijnlijk ook niet.
      Fayr slikte en stapte naar de deur toe. 'Ga weg.'
      'Ga jij met iemand praten?'
      Ze duwde de deurklink omlaag en stapte snel naar binnen. Zonder antwoord te geven deed ze de deur in zijn gezicht dicht en vluchtte terug naar haar kamer.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Zoals hij verwacht had, zat Vienna zenuwachtig op hem te wachten in de woonkamer. "En?" vroeg ze, zodra ze hem zag. Vienna was gehaast van de bank afgekomen en je zou bijna denken dat haar gave snelheid was, zo snel stond ze naast hem. Yrla wenkte het meisje hem te volgen naar zijn kamer, hij wilde niet dat het hele Pantherhouse zou meeluisteren. Eenmaal terug in zijn kamer plofte hij op zijn eigen bed neer en probeerde de avond nog een beetje te laten bezinken. "Het is goed gegaan, Vie. We hebben het uitgepraat. Het is goed zo."
      Yrla glimlachte. Het was inderdaad goed zo. Er zat misschien zelfs wel een kans in dat hij en Nish weer vrienden konden worden, en om een of andere reden verlangde hij daar hevig naar. Zeker nu hij het echte verhaal wist, zeker nu hij ook wist dat hun vriendschap toch ook wel iets voor Nish betekent had, en dat hij zich net zo rot voelde onder wat er gebeurd was als hij.
      Yrla keek even naar zijn vriendin en besloot toen in het kort te vertellen wat er gezegd was. Hij vertelde over Kris, waarom Nish het gedaan had en over het gesprek daarna, dat hij Nish vergeven had en dat er misschien wel een kansje weer in zat om vrienden te zijn. Vienna sprong zo enthousiast op van het andere bed dat hij ervan schrok. Voor hij het wist was hij in een dikke knuffel getrokken en met een kleine glimlach trok hij zijn vriendin tegen zich aan. "Ik ben zo trots op je, Yr." Die zin raakte hem zo hard, alsof Vienna met een kogel hem doorkliefd had. Hij voelde de tranen weer langs de rand prikken, maar tegelijkertijd voelde hij de warmte door zijn lichaam heen golven. Hij voelde zijn glimlach groter groeien. Ze was trots op hem. Eigenlijk was dat alles wat hij wilde horen, iemand die trots op hem was, die hem liet weten dat wat hij deed goed was. Hij trok Vienna nog dichter tegen zich aan en begroef zijn neus in de holte tussen haar nek en schouder. Dit was natuurlijk niet de reden waarom hij het gedaan had, maar het voelde verdomd goed.

---

It's never gonna happen, Guys.

Weg, hij moest weg.... Angstig rende 7223 door de witte gangen heen. Dit was niet goed, dit kon nooit goed zijn. Hij trok een deur links van hem open, maar de kamer was leeg. Achter elkaar probeerde hij nog wat deuren, maar de meeste waren op slot. Achter hem hoorde hij de tikkende hakjes en de stem van een zogenaamd bezorgde mevrouw. Ze riep hem aan bij een of ander nummer, terwijl hij gewoon een naam had. Hij had verdorie een naam!
      Mi-, het was iets met een M. Bij de laatste deur had 7223 meer geluk. De deur was open en keek een donkere ruimte in. De jongen besloot de gok maar gewoon te wagen en dook de donkere ruimte in. Hij sloot de deur achter zich, verschool zich achter de kast en wachtte tot hij de tikkende hakjes aan de andere kant van de deur langs hoorde gaan. 7223 liet zijn adem weer ontsnappen, die hij onopgemerkt had ingehouden. Hij wilde net tevoorschijn komen, toen de lichten flikkerend aanschoten en hij stemmen dichterbij hoorde komen. In paniek schoot Mic- 7223 een kast vol lapjassen in en verschool zich achter de witte kledij.
      "Als we zijn dosis bijstellen, dan weet ik zeker dat hij volgende week-" De stem stierf weg, zodra de deur dichtgetrokken werd. 7223 hoorde hoe de sleutel in het slot gedraaid werd, maar toch bleef hij angstig voor de zekerheid zitten, tot het moment dat de lichten weer vanzelf uit gingen. Hij zat opgesloten, opgesloten in deze gekke ruimte. Merrin kwam uit de kast tevoorschijn en schrok op het moment dat de lichten weer aansprongen. Er was echter niemand en dus liep hij nieuwsgierig door het kleine hokje heen wat veel weg had van een kleedkamer. Aan het einde van de kleedkamer vond hij een nieuwe deur, die leidde naar een soort zaal met een overdekte koepel. De meerderheid van de koepel was gesloten, waardoor er door een raam licht naar binnen kon komen.
      Merrin keek toe vanuit de deuropening, want tot zijn schok stond er iemand anders in de ring in het midden. Een meisje, wat nauwelijks twee jaar ouder dan hem kon zijn. Dat was de eerste leeftijdsgenoot die hij hier zag. Althans, de eerste leeftijdsgenoot als hij, iemand die ook een gave bezat. Hij zag namelijk hoe het meisje licht met haar handen pakte en het in een hoek vormde om de donkere kant van de zaal te verlichten. Er waren meer mensen zoals hij...
      "Jij hoort hier niet!" 7223 schrok van een hand die in zijn kraag greep en hem ruw uit de deuropening trok.

[ bericht aangepast op 24 okt 2020 - 9:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij krulde zich om in zijn slaap en kreunde. Beelden bleven achter elkaar door zijn hoofd flitsen. Vooral beelden van een kleine slaapkamer, waar hij altijd terugkeerde. Van de vrouw met hakjes, die zichzelf 'moeder' liet noemen. Van verschillende onderzoeken op harde, koude, stalen tafels tot het oefenen van zijn gave in een aparte kleine ruimte.

Hij was er klaar voor. Als hij deze test goed zou doen, dan zou hij naar school mogen. En naar school gaan was goed, moeder zei dat als hij naar school zou gaan dat hij nieuwe dingen ging leren, dat hij andere mensen ging leren kennen. Naar school gaan was goed, het zou betekenen dat hij eindelijk zijn slaapkamer mocht verlaten.
      Er werd op de deur geklopt en een meisje kwam binnen. Ze keek nogal schichtig naar hem op, misschien wel zelfs een beetje bang. Mich- 7223 haalde echter zijn schouders op. Zonder morren en zonder omkijken veranderde hij in een replica van het meisje, van top tot teen hetzelfde. Alleen zijn benen klopte om een of andere reden niet, hij kreeg het niet voor elkaar om zijn eigen broek in die van het meisje te veranderen. Net zoals het feit dat hij nog altijd zijn eigen schoenen droeg. Ietwat aarzelend keek hij op naar moeder naast hem, maar die glimlachte alleen maar vriendelijk. Er was niets af te zien van haar houding of hij het goed deed of niet. Ze legde alleen een hand op zijn schouder.
      "We willen graag nog een ding zien, 7223. Niet schrikken." Er werd opnieuw iemand binnen gebracht en hoewel moeder hem opgedragen had niet te schrikken, schrok hij toch. Er was een jongen binnengekomen, die duidelijk een stuk van zijn gezicht verbrand had. Er liep een litteken van zijn wang over zijn oog heen naar zijn slaap. Het ene oog miste en ook een deel van het oor miste aan de linkerkant van zijn gezicht. "7223..." De jongen keek geschokt op, moest hij veranderen in die jongen? Wat was er met hem gebeurd? Hij wilde helemaal niet veranderen in dit...
      Precies op dat moment opende de jongen zijn ene oog, die de kleur had van gele tijgerogen en hem aankeek alsof hij het stuk vlees was. Ietwat trillend liep Michi- 7223 naar voren en keek de jongen aan. Hij sloot voor een moment zijn ogen, terwijl hij langzaam zijn lichaam in dat van de jongen probeerde te veranderen. Toen hij echter bij zijn gezicht aankwam, sneed pijn door zijn gezicht heen. Hoe hij het ook probeerde, hij kreeg het oog en het oor niet weg en het litteken dat hij maakte, brandde hevig. "Moeder, moeder het doet pijn," jammerde hij zachtjes. Zijn moeder moedigde hem aan om door te zetten, maar het lukte 7223 niet om de jongen te kopiëren. Hij liet zijn gave varen en keek met een beschaamd gezicht op naar de strenge vrouw die naast hem stond. Hij had gefaald...

Badend in het zweet werd hij wakker. De rillingen liepen over zijn lijf heen, terwijl zijn hoofd het uitschreeuwde van de pijn. Scherpe steken schoten als messen door zijn hoofd heen en hij voelde de pijn op het ritme van zijn hart in zijn hoofd kloppen. Merrin liet zich weer zachtjes in de kussens zakken, terwijl de pijn in zijn hoofd door bonkte. Hij wilde dolgraag pijnstillers pakken, maar de kamer draaide al voor zijn neus.
      Voor een moment keek hij twijfelend naar Adam naast hem. Aan de ene kant wilde hij zijn vriendje graag laten slapen, aan de andere kant had hij hem gewoon even nodig. "Adam?" vroeg hij zachtjes. Hij schudde de jongen aan zijn schouder.

[ bericht aangepast op 24 okt 2020 - 11:04 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Je hebt je búík opengesneden in een droom en hebt nu een litteken. Wat de fack, kerel?’ Nish staarde de donkerharige jongen overdonderd aan. Toen die net gevraagd had of hij langs kon komen omdat z’n gave een “fucking raar effect” op hem had, had hij geen flauw idee wat hij had kunnen verwachten. Dit was in elk geval niet in hem opgekomen.
      Onyx tilde zijn shirt op en onthulde een vuurrode streep over zijn onderbuik. Nish stak zijn hand uit en liet zijn vingers erlangs strijken. Het zag er niet uit als een verse wond, eerder iets wat al een tijdje aan het helen was. Gisteren had hij de huid daar echter heel uitvoerig bestudeerd en zo’n wond was hij wel tegengekomen. Onyx trok nu zijn buik in een reflex weg alsof zijn vingers koud waren.
      ‘Doet het pijn?’ vroeg hij met een bezorgde blik op zijn vriend.
      ‘Echt chill voelt het niet.’
      Hij liet zijn hand weer in zijn schoot zakken en dacht na. Die jongen zat hier al acht jaar op school. Hoe kon het dat zijn gave nu écht letsel achterliet? Kwam het doordat Onyx krachtiger was geworden? Gebeurde dit alleen bij hemzelf – of kon hij ook anderen zo verwonden? Dat maakte hem in één klap tien keer gevaarlijker.
      ‘En je weet niet hoe het komt?’
      ‘Nope.’
      Nish leunde met zijn elleboog op zijn knie en ondersteunde zijn kin met zijn handpalm. Er kwam een onaangenaam gevoel opzetten. ‘Wilde je jezelf pijn doen? Ik bedoel – wilde je dat het effect op je gewone leven zou hebben?’
      Onyx keek weg.
      Ja dus.
      ‘Ik wilde er geen wond aan over houden,’ bromde Onyx uiteindelijk.
      ‘Wat wilde je dan wel? Waarom deed je het überhaupt – je búík opensnijden?’
      Onyx zweeg.
      Wat Nish alleen maar irriteerde. ‘Kom op, je haalt me om middernacht uit m’n nest vandaan. Daar mag ik best een beetje openheid voor terugkrijgen. Als je geen hulp wilde had ik hier niet gezeten.’
      Onyx zuchtte. ‘Het is gênant,’ mompelde hij.
      ‘Want? Je wilde kijken of je een baarmoeder had?’
      Onyx rolde met zijn ogen, al trok zijn mondhoek toch iets op. Toch bleek het wel een hele deal voor hem te zijn, want er verscheen een blos op zijn wangen.
      ‘Het is stom.’
      ‘Zeg dat wel. Maar je hebt wel meer stomme dingen gedaan en daar heb je me ook over verteld. En ik heb jou ook over mijn stomme dingen verteld.’
      Onyx leunde tegen de muur en staarde naar zijn knieën. ‘Ik wilde niet meer op hem verliefd zijn, ik word er veel te ongemakkelijk en onzeker van. Ik verknalde bijna de hele avond doordat ik hem bijna zoende. Dus bedacht ik een droom, sneed daar m’n buik open en liet alle vlinders doodvriezen.’
      Nish kon het niet helpen dat hij in de lach schoot. ‘Tering,’ grinnikte hij. ‘Wat ben je toch een idioot. Wat was je volgende stap? Je buik weer opvullen met vlinders met mijn mooie blauwe ogen?’
      ‘Ik heb het overwogen.’
      ‘Doe maar niet. Ik hoef ook weer geen Frankenstein-liefde.’
      Onyx keek hem een beetje schichtig aan, zich duidelijk generend. Nish vond het idee dat je je eigen buik opensneed niet echt gezond – ook niet in een droom – maar tijdens het omgaan met een gebroken hart deden mensen wel vaker idiote dingen. Hij kon het weten.
      Hij wilde dan ook niet te lang stil blijven staan bij Onyx’ rare trekjes. ‘Ik neem aan dat het de bedoeling was dat die vlinders dan ook in real life wegbleven, right?’ Hij streek langs zijn kin. ‘Dus je wilde een connectie maken tussen je alternatieve realiteit en deze. Zijn de vlinders nu weg?’
      ‘Ik geloof het wel.’
      Wauw. Dat was ergens dan ook toch best gaaf. Gewoon even je woede, verdriet of andere emoties in een droom dumpen. Ongezond misschien, maar goed. Het kon soms een uitkomst zijn.
      ‘Misschien zat je in een soort fase ertussen dan,’ peinsde Nish. ‘Een soort overgangsfase tussen slapen en wakker zijn. Misschien heeft je gave wel een andere uitwerking op iedere slaapfase.’
      Hij keek weer even naar de wond op Onyx’ buik. Creepy was het wel.
      ‘Ik ben benieuwd hoelang het duurt voordat het wegtrekt. Je moet het ook maar eens op mij proberen, ben wel nieuwsgierig of het ook bij anderen lukt.’
      ‘Ik ga jou echt niet opensnijden,’ snoof Onyx. ‘Zo gestoord ben ik nou ook weer niet. Dat probeer ik dan wel op Dezi of Tony uit.’
      ‘Jij denkt dat die jou rustig hun lichaam laten bestuderen?’
      ‘Dezi heeft weinig aanmoediging nodig om uit de kleren te gaan.’
      ‘Touche,’ grinnikte Nish. ‘Maar daar heb je dan wel waar nachtmerriemateriaal.’
      Onyx grijnsde. ‘Weet wat je zegt. Ik had tijdens de Halloween-afterparty een angstaanjagende nachtmerrie beloofd.’
      Nish gaf hem een stomp. ‘Waag het niet.’
      Onyx schoot in de lach. ‘Tempting…’
      Nish boog zich naar hem op en drukte zijn lippen op die van zijn vriend. ‘Dan moet ik je maar gauw in een andere stemming brengen…’
      Onyx liet zich achterover op het matras zakken terwijl hij hem terugzoende. Zijn buik ontziend, boog Nish over hem heen. Frankensteinvlinders waren dan een slecht idee, maar hij hoopte stiekem dat er nu toch wat ruimte in Onyx’ hart was voor iemand anders.

[ bericht aangepast op 23 okt 2020 - 20:02 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Die jongen was echt… wauw. Het gras had nog nooit zo lekker gelegen. Gelukzalige rimpelingen trokken door haar heen. De storm was voorbij, tot in de puntjes van haar tenen was ze overladen door genot. Toch lieten de restanten haar vanbinnen nog gloeien. Ze staarde omhoog naar de hemel waar de sterren nog leken te bewegen.
      Langzaam sloop de kou haar lichaam in. Ze ging rechtop zitten. Fayr en Damon waren nergens te bekennen. Ze streek over haar wang. Wel kut dat Damon nou net zijn slag sloeg vóór Fayr haar genezen had. Ach ja. Misschien had hij dan toch een litteken-fetisj. In ieder geval was wat hij haar wél gegeven had niet verkeerd. Dat mocht hij best vaker doen.
      Met een glimlach liep ze terug naar de Lions. Ze had nu al zin in morgen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij stond toch wel iets nerveus voor Onyx slaapkamer. Ietwat aarzelend klopte hij aan."Onyx, al wakker? Klaar voor het ontbijt?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx wel. Hij sliep nou eenmaal niet zo lang – en zeker niet met een pijnlijke wond op zijn buik die bij iedere beweging trok. Nish was daarentegen moeilijk wakker te krijgen en keek ook niet van het geklop op Yrla’s stem op. Ach ja. Hij vond de weg naar de ontbijtzaal zelf wel. Onyx liep naar de deur, deed die open en keek Yrla aan. ‘Je durft niet alleen aan de tafel te zitten?’ vroeg hij met een scheve grijns.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik ben bang dat als Experium me nog meer yoghurt voorschotelt dat ik er een keer in verdrink," antwoordde hij sarcastisch terug, maar wel met een kleine glimlach op zijn gezicht. "Nee, man. Ik heb een domme actie gedaan en nu is het aan jou wat ik daarmee doe."

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx dacht aan de wond op zijn buik. 'Right. Ik blijf natuurlijk wel de koning van de domme acties. Vertel op.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij aarzelde voor een moment en hoopte van het diepst uit zijn hart dat Onyx niet boos zou worden. Maar goed, hij had het zelf al een domme actie genoemd. "Dat vraag ik me af," zei hij, terwijl hij een beetje schaapachtig naar Onyx lachte. Hij zuchtte diep en leunde even met zijn elleboog tegen de muur aan. "Wel, ik was natuurlijk knetter lam zaterdag. En in mijn dronken bui heb ik toegestemd om met Maaya naar het feest te gaan vanavond. Ik was met haar in gesprek om weet ik veel wat voor reden." Die reden wist hij dondersgoed, maar die ging hij Onyx niet aan zijn neus hangen. "En ze vroeg me mee. Dus ik zit nu met een dilemma." Hij keek Onyx niet aan, hij wilde de woeste blik niet zien. "Ga ik het risico lopen op wekenlang hallucinaties, omdat ik alsnog af zeg? Of ga ik gewoon maar proberen om deze avond te overleven? Je had een plan toch? Misschien kunnen we deze domme actie daarvoor gebruiken?" Hij trok even een moeilijk gezicht. Ja, soepeltjes, Yrla. Soepeltjes.
"Sorry man, ik en drank gaan niet best samen." Zo hij had in ieder geval al zijn excuses aangeboden toch?

[ bericht aangepast op 23 okt 2020 - 23:55 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ze vroeg je mee?’ grinnikte Onyx. ‘Heb je d’r stiekem een love potion gegeven?’ Hij vroeg zich af hoe dát gegaan was. ‘Mijn plan was denk ik niet zo geweldig goed dat hij me is bijgebleven, maar waarschijnlijk was het een slecht idee. Hoe dan ook – als je haar laat zitten denk ik wel dat ons volgende naamfeestje weer een nachtmerrie wordt. Dus ik zou er met haar heengaan en haar dan ditchen? Dansen doet ze toch niet.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Dus als jij dat wel wil – problem solved, right? Je hoeft toch alleen maar binnen te komen met je date en er niet de hele avond aan vastgeplakt te zitten?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij was zo opgelucht dat Onyx kon grinniken om zijn fout, dat hij in ieder geval niet boos was. Hij kwam los van de muur en wenkte de jongen mee in de richting van de eetzaal. "Ik gaf haar alleen een wijntje, als dat een love potion is, dan deel ik het vaker uit," zei hij grijnzend. Hij sloeg even zachtjes op de schouder van Onyx. "En je bent briljant by te way," zei hij grijnzend. Yrla sprong de laatste treden van de trap af. Onyx idee was geniaal. Hij kon mensen gewoon zeggen dat hij een domme fout had gemaakt en tegelijkertijd liet hij Maaya niet zitten. Perfect!
      "Wat krijg ik van je als ik haar op de dansvloer krijg?" Dat was nog wel een uitdaging die hij wilde proberen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam opende langzaam zijn ogen. ‘Hmm?’
      Moesten ze al gaan ontbijten? Hij was nog zo moe… En het was nog vrij donker. Hij richtte zich iets op en zag dat Merrin naast hem zat. Zijn hand gleed naar zijn bovenbeen.
      ‘Wat is er? Had je een nachtmerrie?’ Hij gaf een kneepje, hij voelde aan dat er iets was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"H-herinneringen denk ik. Nare." Hij huiverde nogmaals bij het idee van de pijn die hij gevoeld moest hebben bij die laatste transformatie. "Mijn hoofd splijt uit elkaar. Wil je alsjeblieft pijnstillers en wat water pakken?"

---

It's never gonna happen, Guys.