December 2016
Nish
‘En, neem je je pup vanavond weer mee?’
Kris grijnsde naar hem en gaf hem een plagerig duwtje met zijn voet. Ze zaten op een hoog muurtje van een gebouw dat niet zo lang geleden was afgebrand. Er hing nog steeds een rokerige lucht. Waarom Experium de restanten nog niet had weggehaald, wist hij niet. Al had het wat lugubers. Dat paste wel weer bij de school.
Nish rolde met zijn ogen. ‘Moet je horen wie het zegt. Het verbaast me dat je nog geen halsband voor Fox hebt gekocht.’
‘Dat denk jij. Op de juiste gelegenheden draagt hij hem vol trots.’
Gal kroop zijn keel in.
‘Nee maar serieus…’ Kris’ uitdrukking veranderde, werd inderdaad serieus. ‘Hij is net vijftien. Vind je hem niet… een beetje jong?’
Nish snoof. ‘Jouw speeltje is net een twaalfjarige. Een geestelijke gehandic-‘
Voor hij de zin kon afmaken, greep Kris hem bij zijn haren en rukte zijn hoofd met zoveel kracht naar achteren dat hij iets voelde knakken. Nish schreeuwde van schrik. Kris' ogen waren pikzwart.
‘Praat niet zo over hem of ik breek je fucking nek.’
Er ging een rilling langs zijn rug. Niettemin zorgde zijn gezicht zo dicht bij dat van hem ervoor dat hij sneller ging ademen. Hij kon Kris’ ademhaling op zijn lippen voelen. Deed hij dat expres? Terwijl hij in die onstuimige ogen staarde en zijn borst hevig op en neer ging, voelde hij hoe krap het werd in zijn broek. Hij wilde dat Kris zijn hand daar weer in liet glijden, wilde zijn vingers eromheen voelen. Het was al zolang geleden, maar hij kon het nog helder voor zich zien, kon ieder gevoel zo omhooghalen. Zijn blik rustte op zijn lippen, op het kleine zilveren bolletje eronder. Jaloezie kronkelde door hem heen bij de gedachte dat
Fox dat koude stukje metaal overal op zijn lichaam kon voelen, iedere dag opnieuw.
Zijn lippen tintelden, hij wilde ze zó graag tegen die van Kris drukken, verdergaan waar ze tweeënhalf jaar geleden zo plots mee gestopt waren… Maar toen hij weer in Kris’ ogen keek, zag hij niet de twinkeling. Zijn ogen waren kil, niet langer warm, niet gevuld met een opgewonden spanning.
Hij wendde zijn blik af en haalde diep adem. ‘Sorry,’ mompelde hij, al meende hij er geen barst van. Maar het was stom – hij wist dat hij beter zijn mond kon houden over Fox. Ze hadden er al zó vaak ruzie over gehad, maar zulke opmerkingen flapten er soms gewoon uit.
Kris zuchtte. ‘Vind je hem leuk?’ vroeg hij uiteindelijk.
Nish haalde zijn schouders op. Leuk op zich wel ja. Maar niet… Hij onderdrukte een zucht.
Niet zo leuk als jou.
‘Ik denk het,’ zei hij toen toch. Hij was dan misschien niet verliefd, maar het was wel de eerste keer sinds Kris dat hij wel íéts voelde. Iets wat verderging dan een fysiek verlangen alleen, want Yrla had verder nog niet echt laten blijken dat hij wat voor hem voelde. En toch verveelde de jongen hem niet. ‘Misschien is hij jong, ja. Maar hij is wel volwassen voor zijn leeftijd. En hij heeft mijn leven gered,’ voegde hij met een scheef grijnsje aan toe. ‘Hij is echt wel meer dan een groentje die net z’n naam heeft gehaald.’
Kris keek hem peinzend aan, toen haalde hij zijn schouders op en trok een pakje sigaretten uit zijn broekzak. ‘Nou – ga ervoor, zou ik zeggen.’ Hij trok een mondhoek op. ‘Er is in elk geval iemand die niet kan wachten om te dubbeldaten.’
Dubbeldaten. Tenzij hij Fox ergens in een gat mocht dumpen en dat dichtgooien, zag hij dat echt niet gebeuren. En het idee dat zijn vriend hem aanmoedigde, vond hij bij nader inzien nog vervelender dan dat hij over zijn leeftijd ging lopen zaniken.
‘Zolang die poedel van jou de date maar niet gaat organiseren,’ bromde hij.
Kris nam grinnikend een hijs van zijn sigaret. ‘Oh, je weet niet wat je mist, gast.’
Nope. En dat wilde hij zo houden.
[ bericht aangepast op 28 aug 2020 - 23:11 ]
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
