[RPG • 0] Experium || 22 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 11:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Iedere aanraking, hoe licht ook, ontketende een explosie aan gevoelens. Tintelingen raasden door zijn hele lijf, zijn hart leek koppeltje te duikelen. En zijn maag ook. Zijn strelingen waren teder en aarzelend – niet zo hongerig als die van Dezi waren geweest. Hij vond het fijn. Heel fijn. Zijn oogleden zakten dicht en hij kuste Merrin terug. Zijn handen trilden lichtjes toen hij ze op zijn schouders liet rusten en het verlangen welde in hem op toen ze naar beneden gleden, over Merrins gladde borst. Platte borst. Het was een jongen die hij kuste, die hij aanraakte, en het mócht. Zijn ademhaling werd zwaarder – maar deze keer niet omdat er een paniekaanval zat te komen. Even verbrak hij de kus en keek hij Merrin ademloos aan.
      ‘Ik hou van je,’ fluisterde hij. Zeg het. Wees eerlijk tegen hem. Voor hem is het ook spannend. ‘En ik – ik vind dit fijn,’ voegde hij er met een toenemende blos aan toe.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fox landde op het dak en veranderde terug in een mens. Eerlijk gezegd wist hij niet waar al die woorden vandaan waren gekomen. Hij was cynisch geweest – en boos. Op andere momenten had hij misschien veel luchtiger gereageerd, maar nu… Hij vond het oneerlijk naar Jester en hij wist hoe pijn het deed als iemand die van je hield zich zó tegen je keerde. Hij wist hoe het voelde als je ontdekte dat iemand met je gespeeld had. En toch – toch was het overduidelijk dat Onyx spijt had van zijn gedrag. Dat hij meer een probleem met zichzelf had dan met Jester. Hij kon het niet helpen dat zijn gedachten afdwaalden naar Zebediah, dat hij zich afvroeg of hij ook spijt zou hebben gehad of dat hij écht niets voor hem betekend had. Met zijn armen om zijn knieën geslagen staarde hij omhoog naar de hemel. Als Kris hem zo tegen Onyx had horen praten, had hij trots naar hem gegrijnsd.
      Zuchtend schudde hij de gedachte van Kris en Zebediah van zich af.
      Ze waren er niet meer. Het maakte niet uit wat zij vonden of zouden zeggen.
      Eigenlijk wilde hij zijn iNet pakken en een berichtje naar Jester sturen, gewoon om te laten weten dat Onyx een idioot was en dat hij dat zelf inmiddels ook doorhad – maar zijn iNet lag op zijn kamer en hij zag er niet heel erg naar uit om daar naartoe te gaan. Tony was ongetwijfeld nog steeds woest en Fox kon wel wat leukers bedenken dan een tirade krijgen. Nee, vanavond sliep hij liever buiten. Al wilde hij Fire ook niet ongerust maken, dus hij veranderde zich in een insect, kroop naar binnen en veranderde vlak voor Fire’s bureau weer terug. Er was niemand. Hij pakte een stuk papier en schreef dat hij er weinig voor voelde om vanavond bij Tony op de kamer te slapen en dat hij wel een plek zou vinden waar de Rhino’s hem niet konden vinden. Daarna deed hij het raam verderop, transformeerde naar zijn uilen-gedaante en zette koers naar het bos.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ken je dat? De blaadjes van een bloem eruit trekken en een spelletje spelen met het lot om te zien of iemand van je houdt?
      He loves me. He loves me not.
      Het leek op wat hij nu aan het doen was. Zijn tranen waren een tijd geleden opgedroogd. Ergens toen hij zijn vingers nog kon voelen. Nu staarde hij onbeweeglijk voor zich uit en zijn herinneringen gleden als een ouderwetse diavoorstelling op zijn netvlies voorbij. Jester keek ernaar alsof het momenten uit het leven van een vreemde waren.
      He loves me— Onyx en hij lagen lachend in het gras.
      He loves me not— Onyx vroeg Vera ten dans en negeerde hem compleet.
      De herinneringen bleven maar komen, gelukkig en afschuwelijk. Een wedstrijdje. Kijken welke kant het het langste vol zou houden. Het resultaat was onbelangrijk, om dezelfde reden dat een bloemetje kaalplukken je niet echt vertelde of de liefde van je leven of de crush sinds tien minuten ook van jou hield. Het was een kinderachtig spelletje. Niets meer.
      He loves me—Onyx die hem niet wegduwde maar in een knuffel trok en zei dat hij van hem hield.
      He loves me not—Onyx in de toren, die had toegestemd met Maaya's deal.
      Hij wist niet eens echt waarom hij het deed. De vergelijkingen. De momenten naar boven halen waar Onyx naar hem gesnauwd had, alweer. De boze blikken, alle keren dat hij weer wegbeende omdat hij niets beters wist. De keer in de toiletten toen hij bijna Jesters hoofd door de spiegel had geramd, toen die hem probeerde te helpen. De keer dat hij Jester daadwerkelijk tegen de deurpost aan bewusteloos sloeg en er geen greintje spijt van had.
      He loves me—Onyx, die naast hem kwam liggen na zijn nachtmerrie.
      He loves me not—Onyx, die zei dat hij hem haatte en een mes in zijn borst zou steken als hij ooit sorry zou proberen te zeggen.
      Ha. Dat zou hij eens moeten proberen. Kijken wat er dan gebeurde. Misschien had hij het mes wel weggehaald, van die plek achter zijn matras. Omdat hij wist dat Jester ervan wist. Misschien had hij het wel bij zich, dan kon hij zijn belofte meteen waarmaken. Mocht hij daarna lekker zelf leidertje gaan spelen. Kon hij erachter komen dat het leven wel wat ingewikkelder was dan steek-al-je-problemen-neer-en-kijk-of-dat-helpt.
      Jester knipperde met zijn ogen. Hij zag de verweerde planken tegenover zich weer, die zich onscherp aftekenden in het duister. De herinneringen waren opgehouden en langzaam werd hij zich bewust van het ijzige gevoel dat zich een weg door zijn lichaam vrat. De wind blies door het bos heen en de boomhut deinde zachtjes mee met de bewegingen van de boom. Er streek een vlaag tocht langs zijn rug en de kou van de nacht prikte opeens achterin zijn keel. Maar hij huiverde niet en vaag schoot het door zijn hoofd heen dat hij ook niet rilde. Niet meer. En dat dat een heel slecht teken was en dat hij daar als de wiedeweerga iets aan moest gaan doen.
      De volgende halve gedachte die door hem heen ging was dat er dekens in de kist lagen. Het werd altijd snel fris in de hut, door de wind en door de hoogte. Daarom waren er dekens. veilig en droog opgeborgen in de kist. Jester verschoof zijn blik van de muur naar het houten gevaarte in het midden van de ruimte. Het zou misschien ooit bedoeld kunnen zijn om te fungeren als tafel. Nu lagen er allemaal blaadjes op en het ding was duidelijk al lang niet meer gebruikt.
      Hij keek even naar zijn handen op zijn schoot en de planken waar hij op zat. Onhandig trok hij zijn benen op en probeerde zich van de grond af te zetten. Zijn voeten leken niet echt meer bij zijn lichaam te horen, maar deden wonder boven wonder nog ongeveer wat hij van ze vroeg dus zoveel zorgen hoefde hij zich nu ook weer niet te maken, toch? Eenmaal rechtop kwam de golf van duizeligheid onverwacht en hij moest zich aan de muur vasthouden om niet om te vallen. Hij wankelde naar de kist toe en liet zich daarvoor weer op de grond zakken— Goden, wat was hij moe. Emotionele breakdowns kostten energie, blijkbaar. Had hij beter kunnen inplannen.
      Met verdoofde vingers prutste hij met het slot van de kist. Het was een oud ding. Niet eens echt wat waard, zeker niet als je Onyx heette en je even flink kwaad zou maken. Jester staarde er even naar, vechtend tegen de vermoeidheid. Slapen klonk goed. Zijn gave gebruiken als klonk veel te veel werk. Hij zou gewoon even zijn ogen dichtdoen...
      "Ga open."
      Zijn stem kraakte alsof hij in geen maanden gesproken had en het slot deed niets.
      "Je w-wil open gaan," probeerde hij. Zijn lippen voelden verdoofd. "Er zitten dekens in deze kist en ik heb het koud. De dekens- zijn daarvoor. Het is nu... alleen maar de bedoeling dat je open gaat. Dus dat doe je."
      Het bleef stil.
      Vermoeid liet Jester zijn hoofd tegen het ruwe hout aan zakken en hij deed zijn ogen dicht. "Ga open," mompelde hij. "Ga... open."
      Hij had het geprobeerd. Nu mocht hij gaan slapen. Dat slot kwam hij niet voorbij nu. Morgen... morgen zou hij het vast opnieuw kunnen proberen.
      De wind blies en de hut golfde en Jester zakte weg.
      Dieper. Verder. Weg...
      Klik.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx wist niet hoelang hij daar op die heuvel zat. Uren, misschien wel. Alle boosheid was weggevloeid, er was alleen een schuldgevoel dat steeds heviger om zich heen greep. Hij was Jester kwijt. Hij had gedaan wat Merrin vorige week zei: het onvergefelijke.
      Jester zou hem dit nooit vergeven.
      Hij wílde niet eens dat Jester hem zou vergeven want Fox had gelijk. Hij verdiende Jester niet. Jester was beter af zonder hem.
      De realisatie liet hem ijskoud worden. Hij wist namelijk dat zelf niet beter af was zonder Jester. Hij had Jester nodig. Hij wist niet eens wat hij zonder die jongen moest. Terug naar de eenzaamheid, dat had hij gewild. Of hij had in elk geval tegenover zichzelf gedáán alsof hij dat wilde. Nu had hij het – en het maakte hem kotsmisselijk.
      Er trok weer aan rilling door hem heen.
      Het was koud – echt koud. Hij kon best een beetje kou kon verdragen – hij had zo veel nachten buiten geslapen dat het hem niet echt wat deed. Jester daarentegen… Hij wist dat zijn vriend – nee, dat was hij niet meer, dat recht had Onyx verspeeld – absoluut niet tegen kou kon. En hij droeg alleen een gescheurde blouse.
      Even flitste het beeld van een onderkoelde Adam voor zijn ogen langs. Al snel veranderde zijn gelaatstrekken in die van Jester. Zijn gezicht lijkbleek, zijn ogen leeg, rijp in zijn rode haarstrengen.
      ‘Oh god,’ fluisterde hij. ‘Wat heb ik gedaan. Wat heb ik gedaan man.’
      De wereld tolde om hem heen toen hij overeind kwam en hij zette een paar onstabiele stappen. Was Fire nog bij hem? Hij kon het zich niet voorstellen. Jester had hem vast weggestuurd.
      Hij haalde een paar keer diep adem.
      Hij moest normaal doen. Jester was vast wel tot de ontdekking gekomen dat Onyx het niet waard was om over te huilen. Zijn vingers trilden toen hij een berichtje naar Yrla typte: ‘Is Jes al terug?[/i]

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Je maakt je teveel zorgen," zei Fersephone met een glimlach. En zijzelf misschien te weinig, maar dat zei ze er maar niet bij. Ze had in eerste instantie niet zo goed begrepen waarom Fire zich zo zorgen had gemaakt, maar nu hij dit zei leek ze het opeens te begrijpen. Fire voelde zich verantwoordelijk voor wat vanavond gebeurd was, maar niets van dit alles had met hem te maken. Alleen misschien het idee dat het tijdens zijn wacht was gebeurd, maar dat kon iedereen overkomen. Yrla had zelfs naast hem gestaan, en die leek nergens last van te hebben. "Hee," ze ging iets dichter op hem staan en keek naar hem op. Hem aanraken durfde ze om een of andere reden nog altijd niet echt. "Je weet dat geen van dit alles jouw schuld is toch?" Fersephone ving zijn heerlijk gouden ogen en ondanks het feit dat dit niet een heel handig moment ervoor was, voelde ze de vlinders door zich heen razen. Ze was nog altijd niet gewend aan het feit dat ze verliefd was geworden op Fire. Maar langzaam werd het vlindergevoel al wel minder vervelend. "Ja, het is ontzettend kut dat het tijdens jouw wacht is gebeurd. Maar als je een oorzaak wil vinden, moet je bij Tony kijken. Of des noods bij Onyx en Jester. En dat Jester is weggerend is ook zeker niet jouw schuld, deze ruzie tussen Jester en Onyx was al bezig voor het feestje. Dus kap met je schuldig voelen, oke?" zei ze met een kleine glimlach.

[ bericht aangepast op 19 juni 2020 - 12:16 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Maar het ging juist beter tussen die twee,’ zuchtte Fire. ‘Als Damon al die ellende niet had opgerakeld…’ Hij trok zijn schouders op, toen verwoordde hij wat hem al een uur bezighield. ‘Tony heeft ons House verraden. De Rhino’s weten dat hij een zwakke schakel is. Ik zie het al helemaal gebeuren dat Zebediah daar gebruik van gaat maken en ik háát het dat ik mijn eigen afdelingsgenoten niet meer kan vertrouwen. Dat Tony fluitend met een moordcommando naar binnen kan komen wandelen en dat ik het wéér niet zal doorhebben.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik hou ook van jou," fluisterde hij terug. Hij grinnikte om Adam zijn volgende woorden. Hij voelde nog de sporen van de handen van Adam op zijn borst. Het had hem verwarmd, de kou van deze avond een beetje weggejaagd. Hij legde zijn voorhoofd tegen dat van Adam aan. "Ik vind dit ook fijn," zei hij zachtjes. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. "Ik weet dat het een beetje krap is, maar kom je vannacht weer bij mij slapen?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Adams handen gleden omhoog tot ze de zijkanten van Merrins gezicht omvatten. Met zijn duimen streek hij zachtjes heen en weer terwijl hij lichtjes met zijn voorhoofd tegen dat van zijn vriendje rustte. ‘Misschien uhm, misschien kunnen we in mijn bed slapen? Daar ehm – heeft zij niet in geslapen.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Dan was het waarschijnlijk nog zo gelopen. Ik denk dat Onyx hier ook prima toe in staat was, zonder dat Damon ons een bezoekje bracht." Ze wist niet zo goed hoe ze om moest gaan met deze onzekere kant van Fire, maar ze leek tot noch toe het best te doen toch? Voorzichtig tilde ze haar hand op en legde haar hand op Fire zijn schouder. Het was alsof kleine vuurwerkjes door haar hand schoten, zodra zij hem aanraakte. Ze deed ontzettend haar best om het gevoel te negeren, dit was er gewoon niet het moment voor. Ze voelde de medelijden haar overvallen, Fire maakte zich echt zorgen. "Fire, wat met Fox is gebeurd dat gaat echt niet zomaar nog een keer gebeuren. Denk even na. Wie in jouw house zou Zebediah willen vermoorden? Wie uit jouw house zou hij zijn oog op hebben?"

---

It's never gonna happen, Guys.

Natuurlijk. Merrin grijnsde, zette zijn handen op Adam zijn borst en duwde hem naar achteren, waardoor Adam op zijn bed viel. Daarna kroop hij er zelf naast. "Wat jij wil, meneer. Als ik maar naast je kan liggen," zei hij met een glimlach. Heel even keek Merrin Adam aan in zijn ogen, tot hij een ondeugende grijns op zijn gezicht kreeg. Hij prikte in Adam zijn zij. "Kan jij eigenlijk tegen kietelen?" vroeg hij met een grote glimlach.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Mij!’ reageerde hij gefrustreerd. ‘Ik heb hem in brand gestoken, hij was bijna dood door mij. Dat vergeet hij heus niet!’ Ja – hij was bang. Banger dan hij hardop wilde toegeven, dan hij aan zichzelf had willen toegeven. Zichzelf tegen Zebediah willen wapenen was één ding. Met het gebruik van rook kon hij ervoor zorgen dat oogcontact verbroken werd, hij kon de jongen als het moest wéér in brand steken. Maar als zijn eigen afdelingsgenoot straks in zijn slaapkamer sloop en zijn keel doorsneed terwijl hij lag te slapen? ‘En Fox – Fox laat hij vast niet met rust. Hij houdt van macht. Hij zal zijn macht over Fox terug willen en ik weet niet…’ Hij sloot zijn ogen even. Ik weet niet of Fox niet wéér dezelfde fout maakt. Hij haalde even diep adem. Wat was dat toch met Fersephone? Ze haalde een kwetsbaarheid in hem naar boven die hij niet helemaal wilde. Hij was altijd zo onbuigzaam, zo vol zelfvertrouwen en hij zag nu pas in dat dat allemaal een façade was waarmee hij ook zichzelf had misleidt.
      Hij voelde de behoefte om een stapje terug te doen, om zichzelf weg te trekken van haar aanraking, want ze hield hem op de een of andere manier een spiegel voor en hij wilde zich niet kwetsbaar tonen.
      ‘Ik moet…’ Hij slaakte een diepe zucht. Je moet het even loslaten. Nee – dat kon hij niet! Hij moest zijn afdelingsgenoten vertellen wat er gaande was en tegelijkertijd kón hij niet zomaar zeggen dat hij wist dat Zebediah er was, want dan bracht hij Jester en waarschijnlijk Yrla in gevaar. ‘Ik weet niet wat ik moet doen, Fersephone,’ zei hij toen zacht. ‘Ik moet mijn afdeling waarschuwen, zodat we allemaal beducht zijn op gevaar, en tegelijkertijd loopt jóúw afdeling dan gevaar omdat Zebediah dan ontdekt dat iemand die hij vertrouwt, niet te vertrouwen is.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Ik kan uitstekend tegen kietelen,’ antwoordde Adam met een grijns en met een uitgestreken gezicht liet hij Merrin zijn gang gaan – hoewel hij heel hard zijn best deed om zijn gezicht in de plooi te houden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Oke... Ze had gedacht een rationeel gesprek met Fire te voeren, maar er zat blijkbaar meer emotie achter dan ze verwacht had. Ze had Fire aangezien voor een sterke gast, maar de angst die ze in zijn stem had gehoord en even vluchtig in zijn ogen had gezien, zorgde er bijna voor dat ze zelf ook bang werd. En ze wist niet wat ze ermee moest. Ze wist niet of hij een knuffel wilde of juist niet. Ze wist niet eens of ze dat wel durfde. Op het moment dat ze knuffels gingen uitdelen, was Fire er niet geweest. En dat was eigenlijk best een opluchting geweest.
      Ze schudde even haar hoofd, nam even een stap achteruit. Fire kon het niet hebben als zij zich mee liet slepen door zijn angst. "Ga even zitten," zei ze zachtjes, terwijl ze naar het bed van Jester knikte. Ze liet in haar hoofd de woorden van Fire gaan in een poging te kijken wat ze voor hem kon doen. Zelf zakte ze tegen de zijkant van Onyx bed aan, op de grond. Aan haar blik kon je zien dat er honderden gedachten door haar hoofd stroomden. Ze keek Fire op het moment niet aan, maar staarde naar een punt in de kamer, terwijl ze allerlei opties in haar hoofd afging.
      "Oke, misschien als we het even stap voor stap doornemen dat we er dan achter komen," probeerde ze. Ze keek op naar Fire. "Met wie slaap je op de kamer? Heeft hij een gevaarlijke gave? Is er een mogelijkheid alleen te slapen?" Ze hikte even van een klein lachje. "Je mag ook wel hier slapen. Ik denk alleen niet dat dat handig is. De Lions Leider in het Panthers house, terwijl het zo overhoop ligt. Lekkere boodschap. En Ik denk niet dat je met Yrla op een kamer wil. Ook niet omdat hij ook iets met Zeb te maken had, zei je?" Ze stelde de vraag met opgetrokken wenkbrauw. Ze kon het zich nog niet echt voorstellen bij de jongen. Yrla was niet echt bijster slim en geen makkelijke pion. Ze wachtte Fires antwoord niet af. "En ik heb ook nog wel een bed over, maar dat lijkt me helemaal niet handig. Want ik ben misschien nog wel tien keer zo gevaarlijk. Al laat ik me niet zomaar door Zeb beïnvloeden natuurlijk. Zal in ieder geval goed zijn voor de roddels," zei ze met een grijns. Haar gezicht betrok meteen weer. "Sorry, ik denk hardop. Misschien heb je er wat aan," zei ze beschaamd.

[ bericht aangepast op 19 juni 2020 - 16:16 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Dit is zo oneerlijk!" riep hij toen Adam nauwelijks een kick gaf. Merrin hield op met kietelen en gooide in plaats daarvan zijn armen om de schouders van Adam heen. Hij voelde zijn sterke schouders tegen zijn buik aan. Met dat hij dat deed, merkte hij dat zijn zin in Adam nog steeds niet verdwenen was. Dat hij nog altijd het liefst de blote huid van zijn schouders kuste. Merrin drukte even zachtjes een kus achter het oor van Adam en liet een klein spoor van kusjes achter in Adam zijn nek. Hij rolde op het bed, trok zijn schoenen, sokken en broek uit en slingerde ze de kamer in. En ging toen weer achter Adam zitten. Merrin trok de jongen tegen zich aan en gooide zijn armen weer om zijn schouders heen. "Ik vind je nog steeds echt heel leuk, wist je dat?" fluisterde hij naar Adam, terwijl hij hem knuffelde. Hij drukte opnieuw een kus op zijn schouder. "Ik" Kus "ben" Nog een kus. "heel blij met je." Hij wisselde de woorden telkens met de kussen af, tot hij bij Adams oor was gekomen. Hoewel de avond verschrikkelijk was, voelde hij zich al weer helemaal opwarmen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fire was wel gewend aan ratelende mensen, maar op de een of andere manier had hij dat niet achter Fersephone gezocht en het kostte even tijd om zich te focussen.
      ‘Ik deel een kamer met Astreal, maar ik had laatst al besloten dat ik wil dat hij met Fox ruilt.’ En dat wilde hij nog steeds, zelfs al was de kans groot dat het Fox was achter wie Zebediah aan zou gaan. ‘Ergens anders gaan slapen verschuift alleen het probleem,’ antwoordde hij. ‘Ik moet gewoon meer te weten komen. Hoe hij hier op het terrein komt, of er ergens een zwakke plek is waardoor hij binnen kan komen, of dat hij iemand zijn gave gebruikt, of dat hij gewoon doodleuk door de hoofdingang loopt… En we moeten een manier verzinnen hoe we aan iedereen kunnen vertellen waar Zebediah op uit is zonder dat het spoor naar Jester, Onyx en Yrla leidt.’
      Hij zuchtte diep, wreef over zijn gezicht.
      ‘Maar goed. Misschien wil ik te veel op een avond.’
      Hij had immers nog honderd anderen dingen aan zijn hoofd, zoals de Rhino’s en de onrust binnen zijn afdeling. En die akelige herinneringen dankzij Damon. Misschien moest hij toch vragen of Jester over deze dingen zijn licht wilde laten schijnen. Die wist tenslotte meer dan Fersephone en kende de gevaren beter.

---

Every villain is a hero in his own mind.