[RPG • 0] Experium || 22 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 21 juni 2020 - 11:43 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"Buiten de deur, geen idee." Ze haalde haar schouders op en maakte al aanstalten om de deur naar hun slaapkamer te openen. Al bleef haar hand grijnzend op de deurklink liggen. "Oh, en maak je maar geen zorgen. Anders bescherm ik je wel hoor," zei ze met een knipoog. Ze wist dat dat totaal niet nodig was, maar het was grappig hem te plagen. Ze opende de deur naar de slaapkamer, die volledig leeg was. Zowel Onyx als Jester was er niet. "Zie, niets aan het handje. Graag gedaan. Gaat u voor, meneer." Ze duwde de deur open en liet Fire haar passeren. Ze voelde zijn warmte toen hij langsliep en opnieuw volgde er ook de kriebels, waar ze onderhand aan begon te wennen. "Volgens mij slaapt Onyx links."
      Fire bukte over het kussen heen, waardoor Phone uitzicht kreeg op zijn billen. Fire had wel een lekkere kont. Bloedrood wendde ze haar gezicht af. Wat was dat nu weer voor gedachte?! Ze keek uiteindelijk toch stiekem weer terug. Fire had nauwelijks in de gaten dat ze hier stond, en wat kon haar het schelen eigenlijk?! Er kwam een grijns op Fersephone haar gezicht. Nonchalant leunde ze met haar schouder tegen de kast aan. "Of was het toch het rechterbed?" zei ze met een grijns op haar gezicht. Misschien kon ze hem plagen door van bed naar bed te gaan, en ze zou er zo lang mogelijk van het uitzicht genieten. En hem ermee plagen natuurlijk. Dat moest ze niet vergeten. "Het uitzicht is in ieder geval niet verkeerd," zei ze met een halve grijns.

[ bericht aangepast op 18 juni 2020 - 21:25 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox kon wel raden wat er op het briefje stond dat Emil net aan Vienna had gegeven. Het zat hem niet lekker en terwijl ze het pad afliepen – een paar passen achter de meiden – besloot hij het toch maar te vragen.
      ‘Dus… Zag ik nou een vonkje tussen jou en Vienna?’
      Hij had het op een plagerige toon willen zeggen, maar zo kwam het er niet echt uit. Hij weet het aan zijn humeur.
      ‘Ach, je weet nooit,’ zei Emil met een grijns. ‘Het is een leuke meid en ze kan lekker zoenen.’ Hij grijnsde. ‘Al is die Nenya ook een leuke meid. Die Panthers hebben het wel beter getroffen wat de vrouwen betreft.’
      Ook wat mannen betreft. Hij dacht even aan Adam en Jester.
      ‘En jij, Foxie? Gays in overvloed daar,’ plaagde hij.
      ‘Die allemaal al bezet zijn,’ mompelde hij. Al was Jester nu weer vrijgezel. Als die Onyx ooit nog terugnam had hij wel echt een bord voor zijn kop. Hij kon zoveel beter krijgen. ‘Al ben ik eigenlijk al met iemand aan het daten.’
      ‘Oh?’ Emil keek hem verrast aan. ‘Een Panther?’
      ‘Vienna.’
      Emils ogen werden groot. ‘Shit. Dat wist ik niet man. Dan had ik nooit… met haar gezoend.’
      Hij kon zeggen dat het niet uitmaakte. Dat hij zelf ook op een ander verliefd was. Dat Emil ervoor moest gaan als hij haar echt leuk vond. Maar hij kreeg die woorden niet over zijn lippen.
      ‘Ze was goed dronken,’ reageerde Fox uiteindelijk onverschillig.
      Emil tuurde naar zijn voeten. ‘Daten jullie allang?’
      Een week klonk wel heel zielig. ‘Een paar weken. We stonden vandaag bijna op het punt om te zoenen, maar ik wilde een specialer moment dan dit.’
      ‘Oh.’ Er viel even een opgelaten stilte. ‘Nou ik zal je verder niet in de weg zitten dan. Bro’s before hoes, huh?’ Emil grijnsde naar hem en sloeg een arm om zijn schouders.
      Ergens zat een spikkeltje schuldgevoel. Hij negeerde het. Tenslotte was dit wat ze hadden afgesproken. Niet daten met anderen. Hij wilde niet dat het over was. Dan kwam hij nooit over Adam heen.
      Opeens viel zijn oog op een figuur die een eind verderop op de heuvel zat. Onyx, zag hij aan de contouren. Hij dacht weer aan zijn vernietigende woorden. Eigenlijk moest iemand hem nog eens goed de waarheid vertellen. Onyx mocht dan wel een enge gast zijn, maar hij kon niet in en grommende wolf veranderen. Écht bang was Fox dan ook heus niet voor hem.
      ‘Ik eh, zoek nog wat gezelschap van een chagrijn.’
      Emil keek opzij. ‘Zeker weten?’
      ‘Ja. Komt goed. Ik kan hem wel aan.’
      Hij gaf de jongen een knipoog en liep van het groepje weg.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Misschien heb je gelijk en kunnen we er beter morgen over praten,’ gaf Adam toe. Ze waren moe en het waren natuurlijk wel nare herinneringen. Hij leunde tegen zijn vriendje aan en gaf hem een kus vlak naast zijn oor voor hij weer met zijn hoofd tegen Merrins schouder leunde. ‘Ik heet Aaron,’ zei hij toen. Het woord rolde onwennig van zijn tong.
      Aaron. Dat was zijn echte naam. Door alle nare herinneringen had hij daar niet eens bij stilgestaan. Het voelde alleen niet alsof hij aan zichzelf dacht als hij die herinnering in gedachten nam, het was eerder alsof Aaron iemand anders was. Iemand die hij nog moest leren kennen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire voelde een gloed langs zijn lijf trekken na die opmerking van Fersephone – pas toen besefte hij dat hij niet echt een charmante pose aannam met dit strakke jurkje aan. Ja – als vent dacht je daar niet echt aan. Gelukkig droeg ie een normale boxer onder.
      ‘Zeg pas op dame,’ zei hij over zijn schouder. ‘Nog meer van zulke opmerkingen en ik laat brandplekken op Onyx’ kussen achter.’
      Als hij Fox had geheten had hij nu met zijn achterwerk gewiebeld, maar hij was Fox niet en vond het al een wonder dat hij met deze opmerking kwam. Misschien dat hij toch nog iets geleerd had van de uren die hij met Dezi had doorgebracht. Of met Fox, natuurlijk.
      Zijn hand vond een gleuf in de muur. Zijn vingers tastten er in rond, ze stuitten echter niks op.
      Dat was mooi klote.
      Hij stapte van het bed af, rukte het ding een stuk naar achteren en keek op de grond, en daarna onder het matras. Een rilling kroop langs zijn rug en hij draaide zich om naar de Panther.
      ‘Het is weg.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht te staan, vroeg Adam niet hoe hij het wist. Maar Merrin wist meteen dat Adam over zijn echte naam sprak. "Leuk om je te ontmoeten, Aaron. Ik ben Michiel," zei hij zachtjes. Merrin wiegde even met Adam heen en weer. Hij kon nauwelijks een gaap onderdrukken. En dus stapte hij iets achteruit en gooide zijn shirt over zijn hoofd heen uit. Hij keek naar Adam tegenover hem. Iets in hem wakkerde aan, iets in hem wilde Adam aanraken. Al was het maar lichtjes. "Zal ik.." Hij schudde zijn hoofd, terwijl hij naar de knoopjes wees. "Mag ik je helpen?" vroeg hij zachtjes met een blos op zijn wangen.

---

It's never gonna happen, Guys.

"Wat kunnen mij die brandplekken schelen?" vroeg ze nog met een grijns. De lichte sfeer tussen hen - die erg welkom was geweest - daalde meteen weer tot het vriespunt toen Fire het mes niet vond. Ze was geschrokken van zijn plotselinge overhoop halen van het bed. Ze kwam naast Fire staan en keek naar de lege plek waar hij ook naar keek. Ze legde een hand op zijn arm en het contact tussen hen, liet haar meteen opwarmen. "Misschien heeft hij het ergens anders verstopt?" opperde ze kleintjes. Ze schudde even haar hoofd. "Het zal vast niet zijn wat het lijkt, maar misschien kunnen we Jester beter waarschuwen. Voor het geval dat. Voor de rest kan die knul volgens mij best voor zichzelf zorgen, hij heeft de afgelopen jaren het met Onyx op de kamer moeten doen en het overleefd."

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Oh.’ Adam wilde al zeggen dat dat het hem zelf wel zou lukken, maar besefte net op tijd dat Merrin dat ook wel begreep en dat het… om een andere reden was. Hij kreeg het er warm van. Zijn gilet had hij al van zijn schouders laten glijden. ‘Uhm, oké.’ Hij beet op zijn lip. Hoewel het vast heel normaal was – bovendien had hij Merrin een paar dagen geholpen met aan- en uitkleden – vond hij het toch spannend. Misschien had hij er een grapje van moeten maken, dat hij degene was die inmiddels geoefend was om anderen uit te kleden – maar dat lukte niet en het kostte hem zelfs nog wat moeite om zichzelf te overtuigen dat hij bést zijn blik over het ontblote bovenlijf van zijn vriendje mocht laten glijden.

---

Every villain is a hero in his own mind.

‘Jester heeft hem ook nog niet eerder verraden,’ mompelde Fire. ‘Als ik zelf al in staat ben een andere leerling in brand te steken, geloof ik best dat Onyx ook wel raad met een mes weet. Ik stuur Jes-’ Hij viel even stil toen hij besefte dat hij zomaar toegaf dat hij iemand in brand had gestoken. Een opmerking die de meesten wel zouden laten schrikken, maar Fersephone trok alleen een wenkbrauw op. Het haalde de schrik een beetje weg. Zij was niet iemand die anderen snel veroordeelde. ‘Ik heb Zebediah in brand gestoken,’ zei hij toen. ‘En goed ook. Maar helaas wandelde hij twee dagen later doodleuk weer weg.’
      Misschien had dat hem al moeten alarmeren. Hij was van school verwijderd, Fire had gedacht dat hij dood was. Maar daar zou je de dagen daarvoor dan toch niet zo veel moeite in steken? Die ene leraar – wie het ook was – moest er toen al bij betrokken zijn geweest.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Hij begon bij het onderste knoopje met trillende vingers. Het duurde dan ook even voor hij de eerste los had. Even keek hij naar Adam zijn gezicht in een poging zijn humeur te peilen, maar Merrin zag alleen zijn eigen spanning weerkaatsen. Een goede spanning was dat toch?
      Rustig ging hij knoopje voor knoopje naar boven en hij voelde de spanning stijgen naarmate hij steeds hoger kwam. Uiteindelijk maakte hij de bovenste knoop los, waardoor de bloes echt open viel. Merrin had de neiging om naar beneden te kijken, hij wilde Adam zien. Zijn buikspieren, om erover te kietelen, betrapte hij zichzelf op. Maar hij weerhield zichzelf ervan. Hij keek in plaats daarvan in Adams mosgroene ogen. Merrin legde zijn hand in Adams nek. "Ik ga niets geks doen. Ik weet nog niet eens of ik daar zelf al wel aan toe ben. Maar als ik nu ook maar iets doe wat je niet prettig vind, dan moet je het me zeggen oké? Zeg maar gewoon stop, en dan stop ik meteen." Adam moest dit weten, dit was de enige manier waarop ze elkaar konden leren vertrouwen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Zijn ademhaling klonk zwaar en zijn hart ging zo wild tekeer dat hij bang was dat Merrin het kon horen. Waarom hij daar bang voor was wist hij ook niet zo goed, want Merrin was hartstikke lief. Hij knikte een beetje ademloos terwijl hij in Merrins ogen staarde. Hij dacht aan hoe zijn vingers net getrild hadden toen hij de knoopjes losmaakte – hij was ook zenuwachtig. Het stelde hem gerust – het was helemaal niet erg om het spannend te vinden.
      ‘Ik beloof het.’ Hij voelde hoe zijn wangen heviger begonnen te branden toen hij hoorde dat zijn stem schor klonk, vol gespannen verwachting.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Wel, was beter geweest als dat hem om zeep had geholpen, niet? Zouden we nu niet met de problemen zitten." Ze zei het op sarcastische toon, maar er school wel een kern van waarheid in. Ze keek even op naar Fire, die echt bezorgd leek. "Fire. Stuur Jes gewoon een bericht. Hij zal extra opletten. Voor de rest moet je erop vertrouwen dat Jester dit zelf wel kan. Des noods is Yrla binnen drie seconden bij hem als het nodig is. We kunnen moeilijk gaan babysitten of niet," zei ze, terwijl ze vanonder haar wenkbrauwen naar de jongen op keek. "Denk ook niet dat Jes zo blij van ons wordt dan," zei ze met een kleine glimlach.

---

It's never gonna happen, Guys.

Toen hij er zeker van was dat Adam echt stop zou zeggen, liet hij zijn vingers glijden naar de borst van Adam. Merrin kietelde met zijn vingers langs de zoom van de bloes naar boven en streek zachtjes de bloes van Adam zijn schouders af. Zijn vingers lieten de sporen na over de armen van Adam heen.
      Merrin merkte hij hij opgewonden raakte. Er begon iets klem te zitten in zijn aardig strakke broek. Merrin slikte de brok in zijn keel weg en volgde de lijnen van Adams sleutelbeen. Er kwam een kleine glimlach op zijn gezicht te staan. Waarom wist hij niet zo goed, maar hij vond het heerlijk om zo aan Adam te zitten. Al keek kijk hij ook steeds op naar Adams gezicht. Als hij het nu ook leuk zou vinden, dan was hij helemaal gelukkig. Merrin drukte een zachte kus op Adam zijn mond, daarbij proberend om hem niet aan te raken met zijn ontblote bovenlijf. Hij was bang dat hij dan te ver ging.

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx schaamde zich dood. Hoe had hij zich zo kunnen laten gaan? Hij had gehuild waar iedereen bij was, hij had aan iedereen verkondigd dat hij van Jester hield. Had gehouden. Al die jaren had hij zijn emoties netjes binnen kunnen houden, maar nu? Hij was een fucking puinhoop vanbinnen. Hij wilde schreeuwen en huilen en dingen kapot rammen. Die fucking klote Jester. Met z’n ijskonijnen en andere debiele bijnamen. Hij had hem in een mietje veranderd. Hij was geworden wat hij absoluut niet had willen zijn – juist om dit te voorkomen. De pijn. De schaamte. En die fucking klote tranen.
      Toen hij vanuit zijn ooghoek een beweging zag, keek hij met een ruk opzij.
      Eén ogenblik hoopte hij dat het Jester was. Niet dat hij zou weten wat te doen of wat te zeggen, maar toch had zijn hart heel even een sprongetje gemaakt. Dat was blijkbaar nog niet kapot genoeg, dat ie überhaupt nog sprongetjes kon maken.
      Zijn kaak verstrakte toen hij Fox zag.
      Net waar ie zin in had.
      ‘Wat?’ vroeg hij met een grom.
      ‘Niemand durfde het blijkbaar tegen je te zeggen om je tere hartje niet te breken, maar Jester had dat níét verdiend.’
      Onyx snoof. ‘Flikker op.’
      ‘Je verdient iemand als Jester niet. Iemand die zo veel voor anderen doet, die zo vrolijk is, die zo waanzinnig hard zijn best doet om een normaal mens van jou te maken.’
      ‘Houd je fucking bek, Fox. Ik zweer dat ik je wat doe!’ snauwde hij.
      ‘Je doet maar! Denk je dat je mij kunt bang maken? Ook zonder Zebediahs hulp kan ik in een beer veranderen en je tegen de vlakte slaan. Zonder mijn verstand te verliezen.’
      Onyx hield de blik van de jongen vast. Deze bravoure kwam een beetje onverwacht, maar hij zag aan zijn gezicht dat hij het meende. Hij draaide zijn hoofd weg. Hij had hier helemaal geen zin in.
      Een tijd was het wonderbaarlijk genoeg stil. Onyx kreeg al de stille hoop dat die klier was weggegaan, maar toen hij zijn gezicht opzij draaide zag hij dat hij de jongen in het gras was gaan zitten, ietsje bij hem vandaan.
      ‘Eerlijk gezegd weet ik niet eens waarom ik hier zit,’ zei Fox. ‘Als Jester geen sense in je kan praten dan kan ik het ook niet. Maar wees eens eerlijk tegenover jezelf. Hoe vaak schreeuw jij in je woede dingen die je niet meent? Je zei het zelf nog – dat je het niet meende dat je hem wilde neersteken. Ik durf te wedden dat je hem al honderd keer hebt afgesnauwd. Waarom wordt je dan zo witheet als Jester één keer hetzelfde doet? Waarom mag Jester geen fouten maken, waarom weet je zo zeker dat hij écht geen vrienden meer met je wilde zijn?’
      Onyx snoof. ‘Hoe ik dat zo zeker weet? Wat denk je zelf, wijsneus. Ik zit hier acht jaar op school er is niemand die vrienden met me wil zijn.’
      Hij kromp in elkaar van zijn eigen woorden. Het klonk zo fucking triest.
      Zijn ogen prikten. Hij zou ook niet kunnen bedenken waarom iemand in vredesnaam vrienden met hem wilde zijn. Zeker niet iemand als Jester.
      ‘Ga weg, Fox,’ zei hij met een schorre stem.
      De jongen bleef koppig zitten. Een deel van hem wilde hem aanvliegen, een ander deel zuchtte al vermoeid bij dat vooruitzicht. Hij voelde zich te leeg.
      ‘Je zei dat je gezegd had dat je van hem hield. Heb je ooit écht geloofd dat hij van jóú hield?’
      Onyx staarde naar de grond.
      Hij wist het niet. Hij kon het zich niet voorstellen.
      ‘Dat dacht ik al,’ mompelde Fox. Hij zuchtte. ‘Hij hield echt wel van je, man. Iedereen kon dat zien. Zelfs al snappen we er allemaal even weinig van als jij. Je bent een idioot als je denkt dat hij met jou speelde. Alleen omdat hij een keer boos werd en in een opwelling iets schreeuwde waar hij een dag later alweer spijt van had. En jij…’ Fox’ stem schoot een octaaf omhoog. ‘Jij speelde met hém. Je bent net zo cru als Zebediah was.’
      Onyx zweeg.
      Was het waar?
      Had hij er helemaal naast gezeten? Had Jester oprecht spijt gehad?
      Maar waarom zóú hij? Dat hij niets dan een project was geweest, een uitdaging… dat klonk zo veel logischer dan dat Jester echt van hem gehouden had.
      ‘Hij heeft me verraden,’ bromde hij. Dat was zijn enige zekerheid. Daar wilde hij zich aan vastklampen.
      ‘Nee, idioot,’ kaatste Fox terug. ‘Jij hebt hém verraden. Jij beweert dat je van hem houdt, maar als je iemand geen eens een tweede kans kan geven dan doe je dat duidelijk niet. Jester heeft jou niet voor de gek gehouden. Jij hebt jezelf voor de gek gehouden. Je hebt nooit van hem gehouden. Niet écht. En als jij niet toelaat dat anderen van je houden, leer je zelf ook nooit van een ander te houden.’
      Al dat praten over houden-van… Hij werd er onpasselijk van.
      ‘Ik hoef dat ook niet te leren,’ zei hij koppig. ‘Ik doe het prima alleen.’
      Fox snoof. ‘Alleen omdat je te laf bent om iets anders te proberen.’
      Met een ruk keek Onyx opzij. ‘Ik héb het geprobeerd.’
      ‘Je hebt een zwakke poging gedaan. Je hebt nergens voor gevochten. Maar jij vecht nooit ergens voor hè? Jij verschuilt je alleen maar achter die torenhoge muren van je.’
      ‘Ja,’ snauwde hij. ‘En dat bevalt me best.’
      ‘Ik zie het,’ reageerde Fox schamper.
      Onyx beet zijn kiezen op elkaar.
      De jongen stond op. ‘Maar best. Blijf maar in die hoge toren van je, met je metersdikke muren. Jester verdient wel wat beters dan jij.’
      ‘Iemand als jij?’ hoonde Onyx.
      ‘Misschien wel,’ antwoordde Fox. ‘Mij hoeft hij in elk geval niet elke ochtend uit de krochten van de hel te slepen. Ik kost niet alleen maar energie, zoals jij.’
      ‘Whatever,’ bromde Onyx. ‘Ga je gang maar.’
      Hij had onmiddellijk spijt van die woorden. Het beeld van Fox en Jester kon hij echt niet verdragen. Maar diep vanbinnen wist hij best dat de jongen gelijk had. Jester verdiende iets beters dan hij. En iedereen was beter dan hij.
      Een zinnetje dat ze maar bleef herhalen en herhalen, zelfs toen de jongen allang weg was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester rende tot hij niet meer rennen kon en langer dan dat. Hij was het terrein al af, het gat al door en het bos steeds dieper in gegaan, zonder te zien waar hij heen ging of waar hij overheen sprong. Het was alsof er iemand anders achter de knoppen was gaan zitten, of dat er die een automatische piloot had aangezet. Naar een plek waar hij veilig zou zijn. En hij zou pas stoppen als hij daar was aangekomen en geen seconde eerder.
      Tijdens het rennen dacht hij aan niets. Takken sloegen tegen zijn armen en soms zijn gezicht en hij had al zijn aandacht nodig om niet ergens over te struikelen en volledig onderuit te gaan. Hoe sneller hij ging, hoe stiller het werd in zijn hoofd. Stilte was goed. Stilte en daarna was hij veilig. Hij wist niet hoelang het duurde, maar uiteindelijk doemde er een donker silhouet van een grote boom voor hem op en eindelijk haperden zijn passen.
      Bloed suisde in zijn oren. Hijgend klapte Jester tegen de ruwe schors aan en bleef zich voorovergebogen aan de boom vastklampen in een poging zijn longen niet uit zijn lijf te hoeven hoesten. Zweet parelde op zijn voorhoofd en de bittere smaak van koper zwierf door zijn mond. Hij schaafde zijn vingers aan de diepe ribbels van de boom — een eik — maar merkte het nauwelijks. Ergens registreerde hij nog dat zijn iNet onderweg gepiept had, maar hij was het bij de volgende brandende ademteug alweer vergeten.
      Hij had geen idee waar hij was. Dit deel van het bos was hij nog nooit geweest en alles zag er vreemd onbekend uit. Langzaamaan wist hij een blik op zijn omgeving te werken, de rest van het bos om hem heen. De andere bomen leken een stukje van deze af te staan, maar hij wist niet zeker of hij het zich verbeeldde. En toen wierp hij uiteindelijk een blik naar boven.
      Er zat iets donkers tussen de takken. Het silhouet tekende zich af tegen de lucht, zwarter dan de rest. Het was groot ook, en vierkant. Voordat Jester echt een beslissing gemaakt had, kwam hij weer overeind en liep een half rondje om de boom heen. Daar vond hij een tak die op een goede hoogte hing om zichzelf de boom in te krijgen. Misschien wat aan de lage kant, maar het zou best werken.
      Niet veel later stond hij in een klein, houten huisje. Een boomhut, eigenlijk. Het hout piepte onder zijn voeten maar leek nog prima intact. Hij moest zijn hoofd buigen voor het plafond. Tegenover de deur zat een gat dat als raam moest dienen en in het midden stond een houten kist. Er bleef een snik steken in zijn keel en liet zich niet meer wegslikken. Er zeurde iets in zijn hoofd en hij wist niet wat, en in plaats daarvan klonk Onyx' stem weer. En hij probeerde het tegen te houden, drukte zelfs zijn handen tegen zijn oren om de woorden uit te kunnen sluiten. Maar het had geen zin en ze kwamen toch, als spookachtige echo's in zijn hoofd.
      Ik deed het. Ik vertrouwde hem.
      Zijn borst verkrampte.
      Dus hier komt mijn biecht, Jester.
      Zijn lip begon te trillen.
      Ik haat je zo fucking erg.
      Jester zakte langs de muur naar beneden en begon te huilen.

[ bericht aangepast op 19 juni 2020 - 2:16 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

‘Yrla weet niet eens waar hij is,’ mompelde Fire. Maar goed. Onyx ook niet. Hij wist ook wel dat Jester Onyx wel aankon met zijn gave, maar als hij in slaap viel dan was er niemand die over hem waakte. En hij wist niet wat Onyx precies kon. Wie weet kon hij slapende mensen wel opsporen aan de hand van zijn gave. ‘Maar goed. Hij wilde inderdaad niet dat er iemand bij hem bleef. Dat Zebediah hier rondloopt doet hem blijkbaar ook niets.’ Hij merkte dat hij verbitterd klonk en schrok er een beetje van. Dat was unfair, die jongen had ook het recht om boos en overstuur te zijn. Zuchtend haalde hij een hand door zijn haren. Hij voelde zich opgefokt, de hitte krioelde onder zijn huid. ‘Het was tijdens mijn wacht,’ mompelde hij. ‘Ik ging als laatste omdat ik zeker wist dat er dan niemand binnenkwam. En kijk nou eens.’ Hij snoof spottend. Wat een lachertje. Tony had het daarom gedaan, dat wist hij best. Fire was naïef geweest, arrogant misschien zelfs, en daardoor was deze hele avond uit de hand gelopen.

---

Every villain is a hero in his own mind.