100 | Speeltopic| Hollow Grove - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

26 april 2020 - 20:18 Kefe is offline

Kefe 5051

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

HOLLOW GROVE

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

☾☾☾

☽☽☽

Het is hartje winter en het is koud in Hollow Grove - het perfecte moment voor de eerste bloedveiling. Het gezellige stadsplein wordt omgetoverd tot een plek waar bloedlustige vampieren op zoek kunnen gaan naar vers bloed. Dit wordt ironisch genoeg verpakt als een buurtfeest waar iedereen bij aanwezig wil zijn. Het is immers de gebeurtenis van het jaar. Tussen het bieden en verkopen door hangt er dus eigenlijk een ontspannen, voor sommigen zelfs gezellig sfeer. Ondertussen worden de criminelen één voor één gepresenteerd. Laat het bieden beginnen!

I'm your little ray of pitch black.

11 mei 2020 - 23:53 Novilunium is offline

Novilunium 1529

Indigo Lefèvre
Ryan's French Cuisine — AB- — Twentyseven — Store — With Ryan & Sage — Outfit

"Wat er met jou gaat gebeuren? Hmm..." De woorden worden haar op bijna speelse wijze toegeworpen, de cryptische manier waarop hij ze brengt als een kat die speelt met een muis. Indigo heeft zichzelf echter nooit als zijnde muis willen bestempelen — ondanks dat het in deze situatie waarschijnlijk enorm passend is — en voelt haar gelaatstrekken weer vervormen tot iets strengers, haar ogen vervaarlijk oplichtend. "Ik neem aan dat je ingelicht is waar je voor gekocht zult worden? En ik besef ook maar al te goed dat jij niet iemand bent die makkelijk in zal geven—"
"Als je dat maar weet."
"— maar buiten dat om zijn er geen plannen vrees ik. Mocht je iets voor willen stellen — iets dat enige vorm van realisme heeft — voel je vrij." En de manier waarop zijn ogen over haar lichaam glijden is zodanig hongerig in iedere opvatting van dat woord, dat ze zich weer terug bij af voelt — vooralsnog het hoertje wat ze had gehoopt nu dan in ieder geval niet meer te zijn — evenals een maaltijd die op geheel andere manier genuttigd kan worden. Het is vernederend en beangstigend en ze sneert in zijn richting zoals ze dat nog nooit naar iemand anders heeft gedaan.
"Er is me verteld dat ik als een slaaf verkocht zou worden om te fungeren als voedsel, ja. Het is niet iets waar ik ooit mee in heb gestemd. Dus nee, ik ga niet makkelijk ingeven en nee, ik ga je niets voorstellen," bijt ze hem toe. Het frustreert haar mateloos hoe gladgestreken zijn gezicht is in tegenoverstelling tot het open boekwerk wat zij tentoonstelt. "Kom ik hier ooit nog vandaan?"
"Ik zal nooit, nooit zeggen." Maar geen enkele haar op Indi haar hoofd gelooft die woorden, al zou ze hem ook maar het kleinste beetje vertrouwen. Haar wantrouwen groeit enkel wanneer Sage haar weg langs hen vind en haar met een veelzeggende blik toespreekt.
"Niet hopen. Als ze je beu zijn, word je gewoon doorgegeven," mompelt haar blauwogige medestander. "Of dat is toch mijn ervaring." Sage loopt door en knoopt een gesprek aan met de kassière, maar Indi neemt zich voor naar haar verhaal te vragen zodra ze daar enigszins privé de mogelijkheid voor krijgen. Mocht er ooit nog sprake zijn van privé. Voor nu doen haar woorden Indigo's ogen vernauwen in Ryan zijn richting.
"Is dat hoe het gaat?" Hoe kwader zo word, hoe zwaarder haar accent doorklinkt en hoe meer moeite ze heeft de juiste woorden te vinden. "Word ik straks doorgegeven als een... een tweedehands kledingstuk?"
"Dit is ook mijn eerste keer." Wat geen bevestiging is, maar ook zeker geen ontkenning. Ze vraagt zich af of hij verwacht dat ze zich vereerd voelt en zal hem dat net toewerpen alvorens hij het woord weer heeft. "Ik heb verder geen verwachtingen, maak je geen zorgen daarover. Ik heb meer aan je boven de grond dan eronder."
"Ik heb je een half miljoen gekost, dus daar ga ik wel van uit," bijt ze, een uitdagend knikje geven ten teken van de spot welke ze met hem drijft. Hierop draait hij zich tot haar verbazing om en word het haar onmogelijk gemaakt zijn reactie te peilen. Haar hartslag verhoogt zich met de subtiele verandering in sfeer, de stille dreiging die voor een moment van de man af lijkt te golven en haar behoedzaam doet wachten tot ze zijn gezicht weer kan zien en in kan schatten waar de grenzen liggen. Wanneer hij zich weer tot haar wend is er echter niets aan hem te zien, zijn gezicht nog even onleesbaar.
"Ik kan alleen mijn best doen je verblijf zo gemakkelijk mogelijk te maken. Heb je verder nog iets nodig?" Wat haar ineens een tinteling onbehagen doet voelen. Iets in zijn woorden spurt een vermoeden tot leven, al kan ze haar vinger nog niet helemaal leggen op wat zijn woorden exact betekenen. Verwoed zoekt ze naar hetgeen haar tegen de haren strijkt aan zijn woorden en haar ogen vergroten zich wanneer het vermoeden vastere vormen aanneemt.
"Verblijf? Waar ga ik verblijven?" Ze werpt een schichtige blik over haar schouder in de richting van Sage om zichzelf ervan te verzekeren dat de andere brunette er nog is. Indi gebaart in de richting van de andere dame terwijl haar ogen de zijne weer zoeken. "Wij gaan niet terug naar het sportcentrum?" Want om wat voor reden dan ook had de Française nog geen gedachte vuil gemaakt aan waar ze zou zijn wanneer Ryan geen honger had, was er blind vanuit gegaan dat er misschien vooralsnog ergens een cel op haar zou wachten en ze deze alleen zou mogen verlaten met zijn goedkeuring.
"Sage en ik blijven bij elkaar, non?"

Marrow deep, soul deep, essence deep

12 mei 2020 - 8:12 Kefe is offline

Kefe 5051

Ríoghán O’Brien

⊱ Invester Hollow Grove ||| Born in Bronze Age ||| Born Irish ||| "English" gentleman ||| Outfit ||| A clothing & shoes store w/ Indigo (& Sage) ⊰

'Als je dat maar weet.'
De manier waarop ze hem onderbreekt, tezamen met de duidelijke blik in haar ogen weet hem ergens, diep van binnen, aardig te vermaken. Toch toont hij niets en spreekt hij verder alsof Indigo hem zojuist niet onderbroken heeft — haar woorden compleet negerend. Ergens hoopt hij dat ze gelijk heeft, gezien hij het tegenovergestelde enkel gewend is in zijn leven.
'Er is me verteld dat ik als een slaaf verkocht zou worden om te fungeren als voedsel, ja. Het is niet iets waar ik ooit mee in heb gestemd. Dus nee, ik ga niet makkelijk ingeven en nee, ik ga je niets voorstellen.'
Een kort, humorloos lachje verlaat zijn lippen — ogen onveranderd tijdens deze afwisseling van reactie. 'Ik denk dat je me verkeerd begrijpt, Miss Lefèvre.' Misschien was de blik over haar hen niet al te verstandig, maar hij maakt zich er niet al teveel zorgen over. Zo weinig zelfs dat hij haar geen excuses biedt, of niet eens een verdere uitleg. Als ogen niet eens meer het waar mogen bekijken zal het haar zwaar te verduren komen — het is namelijk niet alleen haar bloedtype of pittige karakter dat interesse opwekt.
'Niet hopen. Als ze je beu zijn, word je gewoon doorgegeven. Of dat is toch mijn ervaring.'
De woorden van Sage doen zijn eigen cryptische woorden veranderen in onzin, waardoor Ríoghán de andere dame kort volgt met zijn ogen. 'Hmm. . .' De oude vampier kantelt zijn hoofd kort als hij haar volgt richting de eigenaresse. Hij houdt het gesprek even bij, evenals die van Adeline en Aleister — welke hem haast laat braken. Een zoetsappige Adeline is verwarrend voor hem, al siert het haar.
'Is dat hoe het gaat? Word ik straks doorgegeven als een... een tweedehands kledingstuk?'
Haar accent dikker wordend, waardoor Ríoghán inmiddels al wel door heeft dat hoe feller ze wordt, hoe meer woede er binnenin haar zit, hoe duidelijker haar afkomst wordt. Zijn antwoord is simpel, geen leugen. Dit is ook zijn eerste keer, maar haar doorspelen naar een ander is niet iets wat hij zichzelf ziet doet — verre van zelfs.
'Ik heb je een half miljoen gekost, dus daar ga ik wel van uit.'
Nu kan Ríoghán het toch niet laten een lichte glimlach rond zijn lippen te laten spelen, een directe reactie op haar fellere houding. Het is vermakelijk te zien hoe mensen reageren als hij niet al te gecalculeerd antwoord — hoe hun reacties kunnen veranderen wanneer zijn houding simpelweg veranderd. Het is echter het feit dat de dame telkens net haar nek weet te tentoonstellen, het net wat sneller kloppen door haar hart door de spanningen wat ervoor zorgt dat hij zich wegdraait van de felle Française om zichzelf even te hervatten — zijn blik kort gericht op de eigenaresse en Sage. Laatstgenoemde lijkt advies te geven over de kassa. Iemand die bekwaam is met technologie kan nooit kwaad om in huis te hebben — vooral niet met een oeroude vampier als Ríoghán. Die hulp kan hij zeker gebruiken.
'Verblijf? Waar ga ik verblijven? Wij gaan niet terug naar het sportcentrum?'
Ríoghán kan niet anders dan Indigo met een vermakelijke blik aankijken op dat moment, juist omdat haar reacties zo perfect zijn. De manier waarop de realisatie haar nu pas weet te raken. 'Nee, het is wel de bedoeling dat het iets gemakkelijker zal zijn dan een openbare ruimte.' En niets is minder waar, hij had al twee kamers gereed gemaakt voor twee bloedzakken — waar hij niet al te vies ervan zal zijn als ze het persoonlijker willen inrichten of hun hobby's opnieuw willen ontwikkelen. Toch spreekt hij deze woorden niet uit. Stiekem wil hij zien waar haar hersenen zich heen leiden, of ze een gedachte gaat krijgen over een mogelijke slaapplek.
'Sage en ik blijven bij elkaar, non?'
De oude vampier knikt simpel als antwoord, en is niet van plan daar nog enige woorden aan vuil te maken. Ze zullen gauw genoeg wat de leefomstandigheden zijn van hem en Adeline, en dat deze dames inderdaad samen zullen blijven. Ondanks dat Aleister Adeline om lijkt te willen praten hierover, verwacht hij dat zijn beste vriendin de juiste keuze zal gaan maken.
'Dat maakt je ontsnappingspoging net wat aantrekkelijker, niet?' Ríoghán kijkt haar even aan met zijn neutralere gezicht, zich maar al te goed beseffend dat hij ditmaal degene is die haar aan het uitdagen is. Eens zien hoe ver hij kan gaan voordat het dikkere Franse accent weer op komt spelen. 'Het enige nadeel is. . .' Zonder enige waarschuwing, of echt het verbreken van zijn zin, staat Ríoghán spontaan achter Indigo — zijn snelheid op topniveau. '. . . dat je een stuk sneller moet zijn, Mon nounours.' Het koosnaampje gebruikend om te doelen op haar jas, wat een haast knuffelbare textuur heeft. Met een zachte streling langs haar schouder — waar haar sjaal net op komt dagen — voelt hij inderdaad hoe zacht de jas is. Hij trekt zijn hand echter alweer kalm terug, en plaatst deze opnieuw in zijn broekzak. Het is echter het feit dat hij korter dichterbij staat, waardoor hij kort op zijn lip bijt.

Mon nounours — My teddy bear.

Aleister Golden

⊱ User of people ||| New in town ||| Owner of NOS4A2 ||| Gambler ||| Conman ||| Outfit ||| Outside the store w/ Adeline ⊰

'Hm, dat zou zonde zijn.'
De grijns op zijn gezicht duidt er enkel op dat haar gemompel niets anders doet dan hem vermaken, wat niets minder dan de waarheid is. Waar ieder ander hen zou ontwijken, omarmt Aleister de sterkere soort — voornamelijk de vrouwen. Adeline is een perfect voorbeeld hiervan, het enige dat het echter betekend is dat hij hen snel kan onderschatten en hierdoor lichter denkt over een weddenschap dan goed voor hem is. Dit is echter een probleem voor later, zijn staat is veel de nuchter om zich er op dit exacte moment zorgen over te gaan maken.
'Het heeft anders beide wel iets.'
Zijn mondhoeken zakken niet omlaag door deze woorden, in tegenstelling tot dat sprankelen zijn ogen net wat meer — de dubbelzinnigheid achter haar woorden perfect opmerkend. Het is echter pas wanneer hij het volgende onderwerp ophaalt dat zijn gezicht andere uitdrukkingen begint te maken, minder vermakelijke varianten.
'Ook voor jou geld hetzelfde, ik koop geen mensenlevens.'
Aleister haalt zijn schouders op, en neemt vervolgens een slok. Wanneer ze opstaat volgt het mens haar handelingen zonder zich er teveel zorgen over te maken, waardoor zijn hart niet sneller gaat kloppen of iets soortgelijks. Wanneer ze plaatsneemt naast hem, en hierbij haar ene been elegant over de andere slaat glijdt de stof van haar jurk traag van haar langere benen af. Al te lang staart hij er niet naar, zich goed bewust van de dame naast zich.
De clubeigenaar is zo arrogant om aan te bieden dat het mens, dat blijkbaar niet door haar gekocht is, in zijn club kan komen werken — vreemd genoeg weet het Adeline nog na te laten denken over de situatie. Niet alleen haar woorden, maar zelfs de twijfel is miniem zichtbaar op haar aantrekkelijke gezicht.
'Ik zal er over nadenken.'
Hij werpt haar dan ook een simpel knikje toe, zich beseffend dat het al een stap vooruit is, hoe klein maakt niet eens uit. Aleister zal je niet horen klagen om een extra mens in zijn club rond te hebben hangen, zelfs niet eentje die vermakelijk als een of andere bal op de grond gaat zitten — het heeft hem meer weten te vermaken dan zou moeten. De koppigheid achter de persoon duidelijk zichtbaar, en hoe graag hij dat wil zien verdwijnen is een aangenaam beeld.
'Wie zegt überhaupt dat je interessanter bent dan een bloedzak?
De uitdagende gloed in haar donkere kijkers ontgaat hem zeker niet, evenals het optrekken van haar wenkbrauwen op dezelfde wijze. Met zijn tong maakt hij een klak tegen zijn gehemelte aan, alsof hij "touche" wil zeggen tegen de vrouwelijke vampier — al geloofd hij niets van haar woorden. Dit is dan ook iets dat zijn gezicht zeker uit weet te stralen, het ongeloof erachter.
'Misschien houd ik er wel gewoon van om de wat simpelere zielen te vergezellen met mijn aanwezigheid.'
Deze woorden geloofd hij nog minder. Grijnzend leunt hij wat dichterbij, zijn arm daarbij alles behalve subtiel op de rugleuning achter haar plaatsend. 'Misschien betekend dat ook dat jij juist simpel bent, als zulke mensen je zo gemakkelijk kunnen vermaken.' Hij trekt zijn wenkbrauwen op voor hij tevreden een slok neemt van zijn glas, voor hij deze weer op zijn been laat rusten.
Aleister's blik glijdt weer richting de boetiek, waar hij vagelijk bewegingen weet op te vangen, maar erg veel interesse heeft hij er ook weer niet in — vooral omdat zijn zicht lang niet zo scherp is als die van de vampier naast zich. 'Ik neem aan dat je morgen een bezoekje komt wagen aan de Grande Opening?' Ondanks dat het een vraag is, weet Aleister het zo te laten klinken dat hij het haast beveelt van de aantrekkelijke vampier — de vragende toon volledig negerend dankzij zijn toon. 'Ik heb een interessante avond gepland.' Zijn wenkbrauwen trekken uitdagend op, waarna hij kalm nog een slokje neemt van zijn glas — deze hierbij legend. Het glas plaatst hij echter gewoon op de grond, er geen behoefte aan hebbend deze op een veilige locatie achter te laten.

I'm your little ray of pitch black.

12 mei 2020 - 14:12 Frisk is offline

Frisk 8318

Sage Miller
It's beginning to look a lot like fuck this.

Winkel • Indy, Ryan ~~& Adeline~~ • Ongeveer deze outfit

Na haar ietwat bittere mededeling hield Sage zich grotendeels buiten het gesprek. Ze gaf wat tips over de ventilator, maar luisterde ondertussen met een oor mee. Ze had - ironisch genoeg - wat problemen met het verstaan van Indigo, maar het ging. Sage hoopte wel dat dat omgekeerd ook het geval was, anders zou het maar een frustrerende tijd worden met die twee samen. Als ze samen bleven, want daar was ze zelf ook niet helemaal uit.
"Is dat hoe het gaat? Word ik straks doorgegeven als een... een tweedehands kledingstuk?" De Franse verwoordde bijna letterlijk wat Sage al eerder had verontwaardigd. Ze was er nog niet boven, ook niet, maar goed. Het leven ging verder... hopelijk. Ryan antwoordde iets over de eerste keer en nog iets wat als een geruststelling moest gelden, maar Sage was niet onder de indruk. Zeker niet omdat hij alleen op Indy leek te doelen en Sage daar de kriebels van kreeg. Hopelijk was de desinteresse van de vampiervrouw iets permanent, dan kon Sage tenminste haar eigen ding misschien nog doen.
"Ik heb je een half miljoen gekost, dus daar ga ik wel van uit."
"Hopelijk is dat geen goede indicatie, anders zit ik met de shit," mompelde Sage, vooral tegen zichzelf en misschien ook wel tegen de eigenaar van de zaak. Die arme vrouw wist niet waar kijken en wat ze te horen kreeg, waardoor Sage even glimlachte. "Als u een schroevendraaier heeft en wat tijd, kan ik altijd eens snel kijken of het ding niet gewoon schoongemaakt moet worden?" stelde ze voor, om zich bezig te houden en ook wat nuttiger te voelen.
"Verblijf? Waar ga ik verblijven?" hoorde ze in het Franse accent. "Wij gaan niet terug naar het sportcentrum?" Ook dit was niet echt nieuwe info voor Sage. Ze had bij haar vorige eigenaar ook gewoon ingewoond en had, als ze eerlijk moest zijn, best wat bewegingsvrijheid gekregen in het huis. Niet dat het uitmaakte, elke kamer was bijna even saai. Ze was geen stom huisdier, zoals een kat, dat zich 18 uur per dag kon bezighouden door gewoon op de grond te liggen. Dat had die man niet echt doorgehad en ze hoopte maar dat deze vampiers een iets realistischer beeld hadden. Ze zagen er uiterlijk alleszins al jonger uit, en ze hoopte dat die uitstraling enkele vooroordelen bevestigde.
"Nee, het is wel de bedoeling dat het iets gemakkelijker zal zijn dan een openbare ruimte."
"Sage en ik blijven bij elkaar, non?" Nu piekte haar interesse wel even. Ze pakte de schroevendraaier van de vrouw achter de kassa aan, maar draaide zich dan eerst naar het tweetal. Een tikkeltje verveeld keek ze naar het toneeltje dat Ryan opvoerde. Ze kreeg er nog altijd de kriebels van, die onnatuurlijke krachten, maar niet genoeg om echt een lichamelijke reactie uit te lokken. Misschien was ze als gebruikte verpakking wat minder interessant, maar dat gold ook wel in de andere richting. Ze had al een veel beter beeld van vampiers en had dan ook geen behoefte aan een voorstelling.
"Ben je klaar, krachtpatser? Of mag ik geen vragen stellen?" stelde ze nors, terwijl ze nonchalant met de schroevendraaier zijn richting uitzwaaide. Ze draaide zich weer naar de computer om en begon - nadat ze zeker was dat het ding niet meer instak en haar een schok kon geven - buitenkant er vakkundig af te vijzen. Ondertussen sprak ze, ongeacht het antwoord op haar eerdere stelling.
"De vorige keer leefde ik alleen, dus de regeling hier is me niet helemaal duidelijk. Moet ik me enkel druk maken om dinges daar," Ze zwaaide met haar vrije hand naar de richting waarin de vrouwelijke vampier eerder was verdwenen, zonder van haar werk op te kijken. "Of moet ik me een of andere ranzige orgie voorstellen?" Nu keek ze wel op, kwaad, maar ook een tikkeltje angstig. Ze had twee vragen in eens gesteld, merkte ze. Haar vorige vampier bleef naast haar nek, met zijn poten van haar af. Misschien was dat nu anders, en ze wist niet wat ze daar dan mee moest doen. En ze wilde ook weten voor welke vampier ze het meest op haar hoede moest zijn.

Mijn brein breint zoals het breint.

12 mei 2020 - 17:22 Vanth is offline

Vanth 23147

GIOVANNI CAIO DE ANGELO

Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Wren & Mae • Outfit (different shoes tho)

'Nee hoor. Voor ik hierheen kwam heb ik me nog tegoed gedaan aan wat heerlijk bloed, maar het is nooit genoeg.' Ik knik lichtjes en haal mijn schouders dan wat op. Ik voedde meestal tot ik genoeg had voor een tijd en consumeerde dan verder het heerlijke eten en drinken wat hier te vinden is. 'Jij hebt vanaf nu ook niks meer te klagen, Gio. Je hebt je eigen bloedbank.' Ik glimlach lichtjes en breng het glas weer naar mijn lippen. ''Ik kan niet klagen, nee.'' zeg ik nonchalant en geef zo verder niks mee over mijn bedoelingen.
'Ja, Gio, wat is het leven toch mooi, huh?' klonk het nu ook sarcastisch van Mae's kant. 'Het leven is zo mooi...' dit klonk meer als een fluistering. Zachtjes lach ik en ik knik. ''Het leven is heel erg mooi, over het algemeen.'' zeg ik. Na al die jaren heeft het mij nog niet verveeld. Natuurlijk waren de tijden soms minder maar over het algemeen kan je niet klagen. Nu heb ik het ook nooit slecht gehad, dat kan er ook aan bijdragen. Ik blik naar Mae. ''Daar kom je nog wel achter.'' beloof ik haar en laat mijn blik langzaam over haar heen gaan. 'Klote sneeuw.' Ik schud mijn hoofd geamuseerd bij het zien van het tafereel. Ik was geen fan van de kou en sneeuw, zelfs niet nu het geen effect op mij heeft, dus ik begreep maar wat goed waar dit vandaan komt.
''Geen fan van de kou, darling?'' vraag ik geamuseerd en ik drink mijn wijn op. ''Begrijpelijk.'' zeg ik en neem haar hand. Hiermee trek ik haar zachtjes van de barstoel af. Vervolgens doe ik mijn jas uit en sla die om haar schouders, met een kleine glimlach. Dan kijk ik naar de dames. ''Time to go home.'' besluit ik en kijk naar Wren. ''Als het je nog kan interesseren.. Ik heb een uitmuntend... drankje klaar staan?'' zeg ik en haal mijn wenkbrauw licht op.

El Diablo.

12 mei 2020 - 18:39 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Adeline Doan Sandlin

”Damaged people are dangerous.
They know how to make Hell feel like home.”

• 26/333 • Vampire • Tegen Regime • w/ Aleister • Outfit + Nails •

Het vragenvuurtje in de kledingzaak liet een ietwat afkeurende uitdrukking over het gezicht van de vrouwelijke vampier heen glijden. Zoveel vragen hadden haar allang op de zenuwen gewerkt, waar ze simpelweg niet altijd het geduld voor had. Een gesprek voeren met iets, of beter gezegd iemand die als voedsel diende was niet een gegeven dat in haar wereld vaak voor kwam. Desalniettemin vangt Adeline enkele reacties met enige nieuwsgierigheid op, waarbij ze Ryan bijna prevelend wil toe werpen om niet te spelen met zijn eten — om er geen persoonlijke band mee te creëren, wetende dat het einde voor hen veel vlugger in zicht kwam dan dat van een onsterfelijk wezen.
Vermoedelijk was dat ergens een van de vele onderliggende redenen waarom Adeline zich afstandelijk hield van de mensen; in ieder geval tot op een zekere hoogte en buiten het voeden om. Dingen hadden in haar leven de nare gewoonte om vervelend te worden wanneer ze er een waarde aan besloot te hechten, tevens het punt om zo min mogelijk lief te hebben dan een enkeling om haar heen. Met een zachte zucht, enkel hoorbaar voor diegene met eenzelfde gehoor als het hare, keert ze haar blik dan ook weer op de man naast haar.
De ongelovige blik op het gezicht van Aleister ontgaat Adeline zeer zeker niet. Echter is ze niet van plan om nu al duidelijk te maken wat het precies is dat hem zoveel interessanter maakt dan een ieder ander mens — dienstdoende als niets minder dan een bloedzak, volgens zijn eigen woorden. Het was allicht al een vooropgestelde feit dat de man naast haar anders reageerde dan de meeste mensen op haar deden; minder waakzaam, minder vervuld met de lichtste vorm van angst. Alsof ze hem werkelijk niets deed.
Als Aleister, zo brutaal als dat hij is en ook nog eens durft te zijn, dichter naar haar toe leunt dringt zijn geur dieper tot haar door. In een plein overvol met mensen wist ze hem er na vandaag blindelings tussenuit te halen. Soepel doch alles behalve subtiel glijdt zijn arm achter haar door over de rugleuning van het bankje heen — schaamteloos, alsof ze niets minder dan een mens was in plaats van een roofzuchtig wezen.
"Misschien betekend dat ook dat jij juist simpel bent, als zulke mensen je zo gemakkelijk kunnen vermaken."
"Wil je weten wat er met de laatste gebeurde die mij als simpel durfde te bestempelen?"
Vrijwel direct kaatst Adeline de vraag hem voor de voeten, waarbij ze haar gezicht dichter naar het zijne brengt. Een verduvelde glimlach speelt zich vagelijk rondom haar mond, terwijl haar nog donker geworden kijkers zich vasthaken in de zijne. Subtiel kantelt Adeline haar hoofd iets, reikt schaamteloos met haar hand naar zijn gezicht waar ze de lange nagel van haar wijsvinger vederlicht langs zijn kaaklijn strookt; liefkozend, zij het met een onderliggende waarschuwing nu zijn hals gevaarlijk dichtbij was. De tevreden uitdrukking op zijn gezicht ontging haar niet — wetende dat hij dit deed vanwege het gegeven haar voor luttele seconden op haar woorden gepakt te hebben.
"Dat is namelijk precies de reden waarom ik ze zo vermakelijk vind, wanneer ze denken dat ik gemakkelijk ben."
Adeline glimlachte nog eenmaal naar Aleister, waarna ze haar blik van hem afhaalde en in de richting van de kledingwinkel wierp — net op het moment dat de jonge Sage de vrouwelijke vampier aan wees als 'dinges daar'. Een subtiele grijns vormde zich rondom haar mond terwijl ze haar glas weer aan haar lippen plaatsten om er een grote slok van te nemen. Orgies waren niet haar ding, vooral niet met mensen.
"Ik neem aan dat je morgen een bezoekje komt wagen aan de Grande Opening?"
Licht trok de brunette haar wenkbrauw op. Aleister wist haar aandacht moeiteloos weer terug naar hem te herleiden, waarvan ze niet goed kon bepalen het irritant te vinden of juist interessant, maar ze gunde hem die voldoening niet direct. De toon in zijn stem ontging haar niet — alsof Adeline het bevel dat er in verscholen lag blindelings zou aannemen.
"Misschien," was dan ook de enige reactie die ze in eerste instantie gaf.
"Ik heb een interessante avond gepland."
De vrouwelijke vampier volgde nadrukkelijk elke beweging die Aleister maakte — van het naar zijn mond brengen en leegdrinken van zijn glas, tot aan de uitdagende trek van zijn wenkbrauw alvorens het lege glas op de grond te plaatsen. Schaamteloos, alsof het hem allemaal niets interesseerde. Het wekte een lust diep in het binnenste van haar wezen op, welke uitgroeide tot groeiend verlangen. Adeline humde licht. Lichtjes speelde de brunette met het glas wijn in haar hand, liet de rode vloeistof miniem kolken alvorens een nieuwe slok te nemen en het glas leeg terug op haar schoot te plaatsen.
"En hoe interessant mag dat dan wel wezen?" bracht ze vervolgens uit, haar blik schuins op Aleister gericht — de trek van geveinsde verveling licht rondom haar lippen.

[ bericht aangepast op 12 mei 2020 - 18:40 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

12 mei 2020 - 23:49 Kefe is offline

Kefe 5051

Aleister Golden

⊱ User of people ||| New in town ||| Owner of NOS4A2 ||| Gambler ||| Conman ||| Outfit ||| Outside the store w/ Adeline ⊰

Wanneer er een ontevreden uitdrukking op het gezicht van Adeline verschijnt vraagt Aleister zichzelf niet eens af of het door hem komt, hij begrijpt vrijwel direct dat dit te maken heeft met iets dat er binnen de kledingwinkel gaande is. Omdat hij het niet persoonlijk opneemt heeft hij er vrij weinig interesse in. Bovendien verwacht hij niet zozeer dat als hij de vraag over zijn lippen laat rollen, dat deze gemakkelijk beantwoord zal worden.
'Wil je weten wat er met de laatste gebeurde die mij als simpel durfde te bestempelen?'
Wanneer Adeline ook nog eens dichterbij komt leunen krullen zijn mondhoeken op in een lichte grijns. Haar donkere ogen lijken nog wat minder pigment te bezitten binnen een mum van enkele seconden, haar glimlach straalt enkel iets uit dat het beste te omschrijven valt als morbide en zelfs haar vinger die langs zijn kaaklijn glijdt doet hem niets — niets buiten een lichte hapering in zijn hartslag, iets dat simpelweg nog weggewuifd kan worden door haar nabijheid. Ergens wil Aleister zichzelf ook garanderen dat het dat is, al is het de verkleuring van haar ogen die toch wel wat doet met hem. Niet genoeg om het duidelijker dan dat te maken echter. Ondanks alles staat zijn gezicht nog zeker tevreden, haast alsof hij zich geen zorgen maakt dat zij het niet op heeft gemerkt.
'Dat is namelijk precies de reden waarom ik ze zo vermakelijk vind, wanneer ze denken dat ik gemakkelijk ben.'
Aleister laat een zachte lach horen. 'Ik geloof dat mijn woord "simpel" was, en niet makkelijk. Makkelijk zou wel het laatste woord zijn waarmee ik je zou omschrijven.' Wanneer de blik van Adeline richting de winkel keert, volgt hij deze. Ondanks dat hij niets kan zien of horen, staart hij er ook even na alsof hij zo een inside joke kan begrijpen. Zijn interesse is echter alweer gauw weg, en glijdt direct terug naar de aantrekkelijke vampier naast hem.
'Misschien.'
Ondanks dat het voorspelbaar is, veranderd zijn eigen uitdrukking niet, en verteld hij haar al gauw dat hij iets interessants op de planning heeft staan. Het is in zijn ogen sowieso niet vreemd dat een vampier geen bevel aan zal nemen van een simpel mens. Hij zou opgestaan en weggelopen zijn als ze dat wel had gedaan — dan was Aleister degene die de interesse verloren was van de twee.
'En hoe interessant mag dat dan wel wezen?'
De uitdrukking die ermee gepaard gaat laat hem vermakelijk zijn wenkbrauw optrekken. Langzaam laat Aleister zijn hoofd wat dichterbij de aantrekkelijke vampier komen, om de volgende woorden enkel te fluisteren. 'Dat zul je morgen zien, Adeline.' Een grijns verschijnt er op zijn eigen gezicht, wanneer hij weer rechter gaat zitten. Aleister glijdt even met zijn hand langs zijn nek, haast alsof hij haar nog een laatste keer wil uitdagen voor hij opstaat en diezelfde hand naar haar toereikt — haar uitnodigend om omhoog te komen. 'Ga je mens maar even opzoeken, je ziet er dorstig uit.' Een haast duivelse grijns speelt rond zijn lippen terwijl zijn handen in zijn zakken gestopt worden en hij een blik richting een willekeurige omgeving werpt. 'Een fijne avond nog.' Ietwat arrogant trekt Aleister zijn wenkbrauwen op voor hij op een rustig tempo weg begint te wandelen. Ondanks dat het hem enige moeite kost niet even over zijn schouder te kijken, doet hij het toch niet. Met doelgerichte, doch kalme passen maakt hij zijn weg richting zijn eigen huis.

I'm your little ray of pitch black.

13 mei 2020 - 7:18 Kefe is offline

Kefe 5051

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

NOS4A2

De belofte die NOS4A2 in de flyer maakt — degene die elk persoon binnen Hollow Grove op zijn deurmat heeft liggen bij het terugkeren van de veilingavond — zorgt ervoor dat iedereen de drang heeft erheen te gaan. De opening begint op een normaler uur, namelijk 08.00 PM, maar dat betekent natuurlijk niet dat die bloedrode loper die er ligt direct belopen moet worden. Er zullen mensen en wezens zijn die nog enige twijfel hebben, maar voor de mensen is het de belofte aan gezelligheid en het feit dat ze veilig zijn dat hen waarschijnlijk van mening doet veranderen. Voor de bloeddorstige wezens binnen Hollow Grove zijn het juist de dingen die de flyer niet beloofd — de woorden die tussen de regels door te vinden zijn, evenals de mond op mond reclame die Aleister Golden heeft gegeven.

Deze avond biedt veel met betrekking tot mogelijkheden, in elke ruimte waar je binnenwandelt zal er net een andere sfeer hangen, net een verandering in muziek. De ene ruimte is bezaaid met vrouwen die er zijn voor jouw vermaak, de andere voor heren die de kleren van hun lijf af laten trekken met plezier. Er zijn privékamers waar doodnormale mensen binnen Hollow Grove het genot mogen voelen van een vampierbeet, en vooral het gif dat het met zich meebrengt — de belofte gevolgd dat beide partijen niet zullen weten wie deze persoon is (al weet de vampier beter). Er zijn ruimtes waar er om entree wordt gevraagd, waar een mens op je wacht om te doen wat je wilt. Het is waar, er zijn meer opties voor de vampieren — dat is de geheime ondertoon binnen NOS4A2. Mensen krijgen echter ook zeker hun wensen vervult, ook zij kunnen zich vermaken en zijn technisch gezien altijd veilig, mits iemand een aangenaam bod heeft gedaan en Aleister eens even wat extra moeite moet uitvoeren om de vampieren blij te maken. Inmiddels gaan er al verhalen te ronde dat Aleister alles voor je kan regelen, mits je een leuke prijs hebt voor de eigenaar.

Later op de avond zal er een jacht zijn, waar iedereen waarschijnlijk wel aan mee zal willen doen tegen die tijd. Er is nog enige twijfel of het zal zijn dat mensen eens achter de vampieren aan mogen gaan, of dat de vampieren hun primal honger mogen stillen aan de aanwezigen — maar laten we eerlijk zijn, we weten allemaal hoe het zal eindigen.

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

I'm your little ray of pitch black.

13 mei 2020 - 7:54 Kefe is offline

Kefe 5051

Aleister Golden

⊱ User of people ||| New in town ||| Owner of NOS4A2 ||| Gambler ||| Conman ||| Outfit ||| Inside NOS4A2, alone ⊰

Aleister bewandeld rustig de donkere gangen binnen zijn gekochte gebouw, zijn hand glijdend langs de details die het oude gebouw met zich meebrengen. De muziek streelt soepel zijn oren, en zelfs het mens is niet ongevoelig voor de verleidende geuren binnen het gebouw. Dezelfde geuren die hij er zelf heeft gestopt, waar hij zo hard voor heeft gewerkt om het allemaal te laten werken.
Zijn ogen glijden langs de verscheidene gangen, allemaal gevuld met zwoele lichten en kaarsen — alsof het een elegante club gemengd is met de interessante, vulgaire randen die eens stripclub je kan brengen. Langzaamaan stromen de mensen al binnen, evenals de wat bloeddorstigere wezens die de duisternis binnen komen opzoeken. De belofte aan geheimen, verrassingen en vloeiend bloed doet hen erheen trekken. Ondanks de mensenveiling is Aleister toch al lichtelijk verbaasd door het aantal mensen en wezens dat op komt dagen. Vooral het aantal mensen is al erg opmerkzaam, waardoor hij zich afvraagt of het te maken heeft met de belofte aan gratis drank, of meer nieuwsgierige kanten van het verhaal.
Het doet hem goed te beseffen dat de temperatuur binnen NOS4A2 aangenaam is, en dat er zeker mee te werken valt. Vreemd genoeg is het eerder warm te noemen dan koud, iets wat natuurlijk perfect zal werken om de mensen uit hun kleren te krijgen, iets dat het enkel gemakkelijker zal maken voor de vampieren om honger te krijgen — hetgeen waar Aleister uiteraard weer op leeft, want juist dat geld zal zijn grootste inkomen worden.
Uiteindelijk verplaatst het mens zich achter de dichtstbijzijnde bar gevestigd bij de deur, degene die gratis drankjes aanbiedt. Hij steekt zijn personeel, enkel bestaande uit mensen, nog een hart onder de riem — niet bang dat de vampieren in de ruimte er iets van meekrijgen. Dat zijn zaken die hem sowieso maar weinig interesse bezorgen. Het zijn niet alleen de vampieren die alles horen, het zijn ook de muren op poëtische wijze.
Aleister glijdt soepel achter de bar vandaan, en spreekt enkele personen aan die hij al eens ontmoet heeft, een groepje mensen ditmaal dat vergezeld wordt door een vampier. De karakteristieken van de vampieren zijn voor de conman inmiddels wel duidelijk. Hun uiterlijke kenmerken zijn altijd net wat anders, ondanks dat ze allemaal een andere afkomst hebben. Het is simpelweg een talent geworden, waardoor hij de vampieren allen een extra knikje geeft — hen duidelijk makend dat hij de man achter NOS4A2 is, en dat ze welkom zijn hem aan te spreken.
Lang duurt het niet voordat hij de eerste persoon binnen weet te haken, een wat tengere heer met gitzwarte, langere haren. Het klassieke verhaal van een vampier als je het Aleister zou vragen. Eentje die authentiek wil overkomen, maar hoogstwaarschijnlijk een rocker is — en waarschijnlijk nog een nieuwere vampier ook, want niemand neemt hem zo serieus. Toch kijkt Aleister hem aan alsof hij hem daarmee al wil vragen wat hij voor hem kan betekenen.
'Ik wil een mens, brunette, later deze avond,' sist hij hem toe. Wanneer hun handen kruisen krijgt Aleister een biljet in zijn handen geduwd, en wanneer hij deze schaamteloos openvouwt om het bedrag te zien klinkt er een zachte zucht. Honderd? Wat denkt deze man wel niet. 'Komt voor elkaar.' Hij werpt de man een knikje toe, waarna deze al gauw weer vertrekt. Het kleine bedrag weet een oogrol op te wekken vanuit de eigenaar, waarna hij het geld subtiel in zijn kontzak stopt. Deze zal geen prime rib ontvangen.

I'm your little ray of pitch black.

13 mei 2020 - 9:52 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Royce Irvine

”Darling, you're already in my veins.”

• 29/432 • Vampire • Unknown • NOS4A2 • w/ • Outfit •

Zwijgzaam staat de mannelijke vampier voor het kolossale gebouw, zijn handen losjes in de zakken van zijn broek gestoken — zijn blik onpeilbaar vooruit gericht. Verschillende geuren dringen zijn neusgaten binnen; de een nog verleidelijker dan het ander. Royce had nu al geen spijt dat hij was komen kijken en dat terwijl hij het binnen vooralsnog niet gezien had.
De uitnodiging was hem niet ontgaan, welke al klaar op zijn deurmat had gelegen bij het terugkomen van de veiling. Het was bijna bijzonder te noemen hoe de persoon in kwestie geweten had dat een vampier op dit adres was gaan wonen, daar hij nog niet zo lang in het kleine stadje vertoefde — aangetrokken door de verschillende verhalen die hem ten horen kwamen tijdens zijn lange reizen. De man had niks gekocht, het regime nog geheel een onbekend gegeven voor hem en waar hij nog twijfelachtig over was wat er precies mee te doen. Desondanks had hij zich kostelijk weten te vermaken — van op een afstandje, toekijkende hoe de mensen als gekeurd vlees over de toonbank gleden; de een nog opstandelijker dan de ander, met hier en daar een bekend gezicht uit het verleden.
Eveneens was hem het vampier-duo niet ontgaan, maar Royce had noch de behoefte of interesse gehad hen op te zoeken, wetende eveneens dat zijn aanwezigheid vermoedelijk nog niet volledig gewaardeerd ging worden. Het was bijna jammer te noemen, maar eens moest toch de eerste keer weer gaan zijn in een periode van tientallen jaren. Het kon wellicht nog een aangename verrassing gaan worden mocht het moment zich aandienen.
Gelokt door de geluiden welke hem van binnen tegemoet komen, komt de mannelijke vampier na enkele minuten weer in beweging. In een soepel tred stap hij het gebouw binnen, waar zijn blik onbeschaamd rond gaat en alles tot zich lijken te nemen wat hij maar kan zien. Complimenten voor de eigenaar van het pand doordrongen zijn gedachten, terwijl hij in een eigen tempo zijn weg verder naar binnen volgt. De binnentemperatuur was aangenaam — precies genoeg voor beide soorten die de club zouden binnenkomen. De belichting zwoel, intenser gemaakt door de flikkeringen van verschillende kaarsen.
Wanneer een gratis drankje zijn kant op wordt uitgestoken door een van de barvrouwen aan de ingang, grijnst Royce licht. Zijn vingers omklemmen het glas vrijwel direct, waarbij hij het niet kan laten zijn vingertoppen kort contact te laten maken met haar huid. Een onschuldige streling gepaard met een duivelachtige glimlach, spelende rondom zijn mond. Royce was niet gekomen voor de gratis drank, of alles wat daar bij mocht komen kijken. Het ging hem meer om de nieuwsgierigheid, waarbij hij het vermoeden had dat hij niet teleurgesteld ging worden.
Een enkeling werpt hij een knikte toe, waar een ander een charmante blik krijgt toegeworpen eens hij in de richting van de bar wandelt. Daar aangekomen leunt Royce tegen het donkere hout aan, zijn onderarmen geplaatst op het blad met het glas zwevend ergens vlak voor zijn mond, terwijl zijn bruingroene kijkers alles blijven opnemen.

[ bericht aangepast op 13 mei 2020 - 10:05 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

13 mei 2020 - 10:47 LordJohn is online

LordJohn 10836

Wren Ainsworth

vampire born around 1060 — loves the new regime — @ NOS4A2 w/ Aleister — outfit

Zo sneeuwwit en haast onschuldig als haar outfit tijdens de veilingavond was, zo donker was haar outfit nu. Alles was zwart, van de broek, haar schoenen en de blouse tot de lingerie eronder, al liet ze dat niet zien, natuurlijk. Niet dat ze daar nu verschrikkelijk veel moeite mee had — sterker nog, ze was trots op haar lichaam — maar om nu te strippen in een club zag ze ook niet helemaal zitten. Nog niet? Misschien.
Rond een uur of negen stapte Wren het oude, victoriaanse gebouw binnen. Het was er warm en ze gaf haar jas af bij de garderobe. Een tevreden glimlach stond rond haar lippen. Ryan of Gio had ze niet meer gezien sinds de veilingavond van gisteren, maar dat had haar weinig uitgemaakt. Dat had namelijk ook betekend dat ze geen aandacht hoefde te besteden aan Mae of de twee meisjes die Ryan had gekocht. Mensen. Bah. Het was nog niet al te druk in de club, maar dit gaf Wren de gelegenheid rustig rond te lopen en te kijken hoe Aleister het gebouw had omgetoverd tot deze hoogstaande club. Ze moest de beste man zelf ook maar eens vinden, aangezien ze toch wel haar complimenten over wilde brengen. Een klein groepje jongens liep langs haar heen en weken haast direct uit wanneer hun ogen op Wren belandden. Ze vond het prettig om te weten dat ook hier haar aanwezigheid genoeg betekende en dat mensen voor haar uit de weg zouden gaan.
Na een tijdje spotte ze Aleister en liep ze zijn kant op. Een kleine glimlach ontstond rond haar lippen terwijl ze hem kort in zich opnam. Ze had een voor haar onbekende mannelijke vampier net weg zien lopen en kon zien hoe Aleister een briefje in zijn zak stopte. 'Hoeveel voor jou, darling?' vroeg ze op zachte toon met een haast overdreven Brits accent, maar hard genoeg voor hem om haar te kunnen verstaan. Hij had geen versterkt gehoor of een neus die mensen van een kilometer afstand kon ruiken. Toch werkte Aleister niet op Wrens zenuwen zoals veel andere mensen dat wel deden. Hij leek vampieren te begrijpen, hij wist wat ze nodig leken te hebben.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

13 mei 2020 - 11:17 Kefe is offline

Kefe 5051

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| At the bar w/ Royce ⊰

De rebelse dame is hier dan wel met Gio gekomen, maar al gauw maakt ze haar eigen weg naar binnen, rondkijkend of ze enige bekenden ziet — iets waarvan ze vrijwel direct kan voorspellen dat ze dat niet doet. Dat echter tot haar blik Wren opmerkt, naast een of andere man. Mae rolt onbewust met haar ogen, terwijl ze haar weg verder naar binnen maakt, haar leren jas levert ze in bij de garderobe onderweg naar de bar.
Met een gelukkige zucht neemt ze de drankjes in zich op, zich toch vergrijpend aan het bekende bruine goedje. 'Een bourbon. Zet maar op zijn rekening.' Mae knikt subtiel richting Gio, voordat een glimlach over haar gezicht trekt en ze dankbaar het drankje aanneemt. Ze neemt vrijwel direct een grote slok, voor haar blik nogmaals rond glijdt. Het ziet er knus uit, de sensuele sfeer kan ook zeker niet ontgaan — zeker niet aan een persoon als Mae.
Zacht glijdt ze met haar handen over haar kleding heen. Eens geen zwart, maar camouflage haast omdat ze iemand wil uitdagen haar toe te werpen of ze niet op wil vallen of iets in die richting. Ondanks dat ze zich er geheel bewust van is dat ze omringt is door bloeddorstige wezens, beweegt Mae vrijwel automatisch wat mee met de muziek — haar ogen ditmaal over de mensen glijdend.
Mae drukt zich even door de menigte heen, tot ze een stevige hand rond haar onderarm voelt, wat haar direct om laat draaien met een duidelijke blik in haar ogen — eentje die duidelijk laat weten dat ze niet vreest voor de persoon. Haar hoofd kantelt subtiel wanneer ze een tengere dame ziet, er weet zelfs een klein glimlachje rond de lippen van Mae te spelen. De dame, die na een korte blik over haar heen, hier lijkt te werken stapt dichterbij en drukt zonder zonder pardon haar lippen op die van Mae. Eén van haar handen voelt ze vrijwel direct achterin haar nek, waardoor de brunette direct beseft wat het wezen tegenover haar van plan is. Zonder pardon opent Mae haar mond en laat ze het pilletje door middel van een snelle kus over haar eigen tong rollen. De vampier laat haar los, grijnst breed voordat ze er vandoor gaat, waarschijnlijk het volgende mens opzoekend. Het pilletje verdwijnt al gauw achterin haar keel, voordat ze deze wegspoelt met de verdere inhoud van haar glas — welke subtiel op een van de nabijgelegen barren geplaatst wordt.
Mae leunt al gauw met haar rug tegen de donkerhouten bar aan, en keert zich even tot de veel langere man naast zich, haar wenkbrauw ophalend als ze zijn tatoeages ziet, die onder zijn zwarte shirt tevoorschijn komen. 'Nice ink.' Haar New Yorkish accent dringt duidelijk naar voren tijdens het spreken, iets dat een vreemde verschijning is met haar onschuldige en zachte stem.
Een subtiele kanteling van haar hoofd wanneer ze zich even op zijn gezicht richt en hem in zich opneemt duidt er toch wel op dat er enige vorm van interesse is vanuit de dame, maar al gauw glijden haar chocoladebruine ogen terug naar de tatoeage — direct werkt haar opmerkzaamheid. Of de tatoeages zijn nieuw, of deze man is een vampier.
Grijnzend gaat Mae even met haar handen door haar haren, de warrige lokken wat meer volume bezorgend. Het is echter dan dat ze zich omdraait, en ditmaal opnieuw voor een drankje wil gaan, voor ze zich opnieuw keert richting de vreemde naast haar. 'Wil je er ook nog een?' Met een schuine, vragende blik laat ze haar blik toch weer even over hem heen glijden. Opnieuw reageert haar lichaam zonder er verder echt bewust over te zijn, want al gauw glijdt haar vollere onderlip tussen haar tanden en knaagt ze er zacht op, voor haar blik op de barman gericht is en ze een bestelling plaatst — opnieuw wijzend op Gio.

I'm your little ray of pitch black.

13 mei 2020 - 11:42 Kefe is offline

Kefe 5051

Aleister Golden

⊱ User of people ||| New in town ||| Owner of NOS4A2 ||| Gambler ||| Conman ||| Outfit ||| Inside NOS4A2 w/ Wren ⊰

Aleister begroet nog wat mensen voor hij een Engels accent aardig dichtbij hoort, woorden die overduidelijk tegenover hem zijn. Hoe subtiel hij het geld ook weg heeft willen stoppen, het zijn vampieren — deze wezens zijn nog opmerkzamer dan hijzelf is. Rustig draait hij om richting de stem, zijn tijd overduidelijk nemend daarin.
'Hoeveel voor jou, darling?'
Ondanks haar zachtere toon, ontgaat geen woord hem. De kanteling van zijn hoofd, gepaard met een lichte frons op zijn gezicht zal genoeg moeten indiceren. 'lk ben onbetaalbaar, lieverd.' Zijn mondhoeken krullen op arrogante wijze op, terwijl hij zichzelf rustig in zich op laat nemen door Wrenna. Er is geen schaamte, want hij weet simpelweg dat hij er goed uitziet. Om het compliment terug te kaatsen neemt hij haar kort in zich op, maar vooralsnog klinken er geen woorden.
'Kan ik je ergens mee helpen, Wrenna?' vraagt hij haar dan, haast op uitdagende wijze. Hij vreest niet voor de vampieren en hun drang, ondanks dat het het hem al vaak zat in de problemen heeft willen werken. Zijn blik glijdt kort rond, waarbij hij even met zijn arm zwaait alsof hij duidelijk wil maken dat er genoeg te doen is. 'Toe aan wat vers bloed? Of gewoon wat bloed op de tap?' Hij knikt richting de bar, waar inderdaad gewoon bloed geschonken wordt. 'Verhit, zodat het net wat smakelijker is.' Een simpele uitleg, maar hij wil duidelijk maken dat hij overal zo'n beetje aan gedacht heeft.
'Hmm. . . je lijkt me eerder iemand die voor de jacht zal gaan deze avond,' zegt Aleister dan, nadat zijn blik weer eens over haar heen is gegleden. Net als Adeline, maar zo anders — zoveel anders. Op geen enkel ander vlak zou hij deze dames durven te vergelijken. 'Of heb je een mens op het oog?' Zijn wenkbrauwen trekken grijnzend op, afwachtend naar haar antwoord. Tegen een schappelijke prijs is zelfs het mens dat hem gevaar op zal laten lopen iemand die simpelweg als slachtoffer kan vallen aan zijn praktijken.

I'm your little ray of pitch black.

13 mei 2020 - 12:48 Novilunium is offline

Novilunium 1529

Indigo Lefèvre
Ryan's French Cuisine — Twentyseven — Her Bedroom — Alone? — Outfit

Hoewel ze had gehoopt zichzelf op enig punt terug te vinden, is dat vooralsnog niet gelukt. Indigo zit op het grote tweepersoonsbed in 'haar' kamer en probeert haar gedachten te wikkelen om hoe het leven iedere kans aangrijpt haar te testen. De tweestrijd in haar hoofd is er een die de complete nacht door heeft gewoekerd, al zou ze ook zonder die gedachtegangen geen oog dicht hebben gedaan vanwege de stille dreiging welke ze misschien wel zelf in stand houdt. Ze vraagt zich af of ze ooit nog zal slapen in de wetenschap dat ze in een huis woont met niet één, maar twee vampieren.
Waar haar hersenen het niet over eens lijken te worden is of ze beter of slechter af is als voorheen. De rondleiding door het huis en de kamer welke ze volgens Ryan haar eigen mag noemen zijn in niets wat ze gewend is. Het kleine stoffige kamertje welke naar schimmel stonk en haar deed voelen als een kip in een legbatterij is niet iets wat ze zal missen, vooral niet in vergelijking met de luxe waarmee ze nu te maken heeft. Enkel het slaapgedeelte van deze ruimte is al even groot als waar ze eerder ook haar keukentje en haar badkamer had, nog maar niet te spreken over het feit ze gisteren meer kleding uit heeft mogen zoeken dan ze ooit eerder in haar leven heeft gehad.
Aan de andere kant; ze is een gevangene. Een bezit. Er is geld voor haar betaald en hoewel dat niets nieuws is, kon ze er voorheen verzekerd van zijn dat ze na een uur weer vrij was, weer weg kon lopen. Als iemand in die situatie een half miljoen neer zou tellen dan zouden ze haar met haar tarief voor jaren kunnen hebben en die gewaarwording maakt dat het bloed uit haar gezicht trekt. Verlaat het huis niet. Zijn woorden onttrekken haar een rilling en ze denkt terug aan gisteren, het moment waarop hij zich zo abrupt achter haar had bevonden dat ze was verstijfd. Er was helemaal geen sprake geweest van fight or flight — geen enkele spier in haar lichaam had ook maar het vermogen gehad te bewegen. Indigo had als verlamd gestaan terwijl zijn vinger haar schouder had beroerd en haar angst voor hem is sindsdien niet meer gaan liggen. Ze haat het. Haat dat ze haar kledingkast voor haar deur heeft geschoven met belachelijk veel moeite en in de wetenschap dat hij het heeft gehoord.
Ze staart naar haar verzette werk met lege ogen, want betwijfelt of het hem lang tegen zal houden. Na de vertoning van buitengewone snelheid had hij geen verdere pogingen gedaan haar te choqueren, is niet dichter in haar persoonlijke ruimte gekomen dan hoognodig was binnen de luxe sportwagen waarmee hij haar naar zijn huis heeft gereden — veel te ver van de bewoonde wereld om zich nog te kunnen oriënteren. Sterker nog, na zijn laatste boodschap van gisteren heeft ze hem niet meer gezien, wat misschien wel alles te maken heeft met het feit dat ze weigert haar kamer te verlaten. Nu het langzaamaan richting acht uur kruipt, is ze compleet gefocust op de deur van haar kamer. 'Het begint om acht uur, zorg dat je klaar bent.'
Wat ze niet is. Natuurlijk is ze niet klaar. Denkt hij werkelijk dat ze zin heeft in een feestje? In haar hoofd heeft ze al meerdere scenario's doorlopen, maar feit is dat ze de man gewoonweg niet in weet te schatten. Misschien niet gek aan de hand van de korte momenten die ze met hem heeft gehad, maar wat er ook aan bij staat is dat ze geen hoogte van hem kan krijgen, hem niet kan lezen zoals ze dat toch best heeft geleerd in haar vakgebied. In dit geval trekt ze aan het kortste einde en zal ze moeten ondervinden wat hij zal doen wanneer hij ontdekt dat ze hem buiten probeert te sluiten en niet klaarstaat zoals hij haar heeft opgedragen.
Een geluidje in de gang trekt haar aandacht, maakt dat ze overeind veert van het bed en met grote ogen naar haar barricade kijkt. De Française weet niet of ze zichzelf gewoonweg gek maakt, of dat er werkelijk iemand aan de andere kant van haar deur is en dus naders ze deze met behoedzame passen, poogt haar gehoor tot het uiterste te spitsen. Eenmaal bij de kast aangekomen legt ze haar handen op hoogte van haar schouders tegen het hout, gevolgd door haar oor. Haar hartslag verhoogt en klopt zo hard dat dit het enige lijkt wat ze nog hoort, ademhaling trillend van angstige anticipatie.

Marrow deep, soul deep, essence deep

13 mei 2020 - 14:07 Kefe is offline

Kefe 5051

Ríoghán O’Brien

⊱ Invester Hollow Grove ||| Born in Bronze Age ||| Born Irish ||| "English" gentleman ||| Outfit ||| His house w/ Indigo ⊰

Het is Ríoghán niet ontgaan dat er iets zwaars voor haar kamerdeur geplaatst was, maar voor even besloot hij het te laten gaan. Hij had zijn werk af te ronden voor het feest, had haar zelfs duidelijke uitleg gegeven over hoe laat ze klaar moest staan — de enige reden dat hij daadwerkelijk ging was zodat ze allemaal even uit het huis waren. Dat soort momenten lijken hem hard nodig in een situatie als dit. Hoe groot het huis ook is, vier aanwezigen kan soms stukken kleiner aanvoelen en de nodige kopzorgen bezorgen. Iets waar hij nu toch al meer last van heeft dan verwacht, maar uitspreken wil hij niet — zich maar al te goed beseffend dat dat juist is wat Adeline wil horen.
Terwijl het laatste verslag uitgetypt en geprint heeft, legt hij deze op de stapel die zijn personal assistent waarschijnlijk morgenvroeg zal komen ophalen. Met een zucht sluit hij de laptop, waarna hij opstaat en zijn knoopjes van zijn pak sluit. Het ergste aan dit alles is nog dat hij maar amper gestommel heeft gehoord — buiten het verplaatsen van de kast, waardoor hij er vrijwel zeker van is dat ze niet klaar zal staan. Om haar nog wat extra tijd te geven maakt hij zijn weg naar zijn eigen kamer, wisselt soepel van outfit — een donkergroen pak ditmaal voor geen enkele specifieke reden. Secuur kiest hij een bijpassend overhemd en stropdas voor hij deze evenals aantrekt.
Alles wordt aan gedacht en alles wordt tot aan de puntjes verzorgd. Een kam glijdt zorgzaam door zijn haren heen, deze als magie op zijn plaats houdend. Wanneer hij zijn weg weer maakt richting de gang, luistert hij kort voor Indigo's deur — haar hart hoort hij regelmatig kloppen en zelfs haar bloed hoort hij stromen nadat hij zich er kort op weet te focussen. Een lage grom verlaat zijn lippen dan ook, puur uit frustratie. Om het voor zichzelf maar wat draagzamer te maken speelt zijn hand kort met de klink, zich geheel beseffend dat het object inderdaad voor de deur te vinden is.
Gehaast springt de Française op van het bed, haar hartslag als een bezetene. Vanaf hier kan hij horen hoe ze de ruimte waakzaam overbrugt, en haarzelf tegen het kastje plaatst. Silly girl. Haar ademhaling is haast als dat van iemand te omschrijven dat zojuist een marathon heeft gelopen. Onbedoeld glijdt er een plagerige glimlach rond zijn lippen, al precies wetende wat hij als reactie kan geven op haar uitgehaalde streek.
Zonder enige moeite verplaatst hij zich door het huis naar buiten, waar hij zijn hand toch even door de verse sneeuw haalt. Traag laat hij de vlokjes tussen zijn vingers door glijden, tot hij deze afschud en verdergaat met zijn poging om Indigo mee te laten werken. Ríoghán maakt met een onmenselijke sprong het zichzelf makkelijk voor haar raam, welke hij geluidloos weet te openen — haar aandacht is immers toch gevestigd op haar kamerdeur. Doelgericht, doch zachter dan welke beweging dan ook maakt hij zijn weg haar kant op. Hij blijft echter zo'n twee meter van haar vandaan, hopend dat het genoeg is zichzelf wat te bedwingen. 'Hoor je iets?' Zijn woorden klinken zacht, zelfs zachter dan een fluistering — zijn Engelse accent duidelijk hoorbaar. Hij heeft zichzelf wat voorover gebogen, alsof hij met haar aan het meeluisteren is, maar wanneer ze hem eenmaal ziet recht hij zijn rug zoals gewoonlijk. De haast jongensachtige twinkeling die er zojuist te vinden kon zijn, geheel verdwenen.
De ogen van Ríoghán glijden kort over de outfit van Indigo heen, waarop hij een teleurgestelde zucht hoorbaar maakt. 'Simpele verzoeken zullen een probleem worden, vrees ik.' Zijn wenkbrauw schiet even op, waarna hij zich dan toch naast haar begeeft om in de kledingkast te kijken. Iets wat verveeld maakt hij de kastdeur open, waarna hij op elegante wijzen zijn vingers over de verschillende stoffen laat glijden, enkel en alleen om zich niet te hoeven focussen op zijn honger. Uiteindelijk vist hij er wat willekeurigs uit, gezien de kleding die ze heeft gekocht geen onderdelen zijn aan dingen die hij een dame zelf zou willen zien dragen. Het setje houdt hij haar kant op, zijn ogen hierbij in haar donkere poelen gericht — waarvan zijn eigenste niets anders uitstralen dan irritatie. Of de irritatie echt voor het mens is, of voor zijn gebrek aan eten weet hij niet eens zozeer.
'Bovendien is het misschien nog een idee om wat te eten,' verteld hij haar dan, zichzelf geheel naar haar toekerend. In zijn toon is haast rust te vinden, al beseft hij zich achteraf net dat eten niet het meest verstandige woord was om zo-even op te noemen voor zijn eigen innerlijke wezen. 'Het zal opgewarmd moeten worden.' Eerder heeft Ríoghán zichzelf namelijk nog uit lopen sloven in de keuken zodat ze op zijn minst allemaal wat konden eten. Niet dat het de buiken van Adeline en zichzelf zou vullen, maar de oude vampier kan nog altijd genieten van een lekkere maaltijd, of het bereiden ervan.

I'm your little ray of pitch black.

13 mei 2020 - 14:26 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Adeline Doan Sandlin

”Damaged people are dangerous.
They know how to make Hell feel like home.”

• 26/333 • Vampire • Tegen Regime • NOS4A2 • w/ Sage • Outfit + Nails •

Lichtelijk gefrustreerd had Adeline voor een kort moment Aleister nagekeken. De subtiele handeling van zijn hand over zijn nek, gevolgd door diezelfde hand die hij naar har uitstak, liet de honger in haar binnenste opvlammen. Hij deed het erom. Ze had hem niet na geroepen, of hem doen stoppen voor hij weer verder ging — het zat niet in haar aard om op deze wijze achter iemand aan te lopen. Al helemaal niet wanneer het een mens betrof.
Eenmaal bij thuiskomst had Adeline zich terug getrokken. Ze had niet de behoefte gehad om zich ook maar een klein beetje met de twee dames te bemoeien en hoewel ze voor heel even de drang kreeg om Ryan op te zoeken, liet ze ook hem uiteindelijk voor wat het was. Opgesloten in haar eigen ruimtelijke kamer had de vrouwelijke vampier gepoogd de onrust volledig uit haar lichaam te drijven, tevergeefs weliswaar.

Nu reed ze in een van Ryan zijn dure wagens in de richting van NOS4A2. Haar vingers lagen strak om het leder van het stuur heen terwijl haar voet het gaspedaal iets steviger in drukte; de motor brullend in een reactie daarop. Haar pogingen waren tevergeefs geweest, waardoor haar humeur mede dankzij een slechte nacht wankelde. Op verschillende momenten had ze overwogen om niet te gaan — om er de brui aan te geven door thuis te blijven. Echter was haar interesse nog altijd gewekt en vervloekte ze mede daarom de eigenaar van de desbetreffende club.
Haar honger sluimerde — prikkelde haar zintuigen en voedde eveneens de stemming waarin Adeline verkeerde. Het was nog maar amper anderhalve dag geweest dat ze gevoed had; bewust gezien ze op de veiling niet gedreven wilde worden door al wat er aangeboden werd. En nu werd ze voor haar ogen uitgedaagd en lukte het de brunette niet om het uit haar hoofd te plaatsen. Adeline gromde onhoorbaar terwijl ze de auto over de brede oprit en door de gietijzeren poort heen stuurde.
De hele rit had ze amper een woord gewisseld met de jonge vrouw naast haar — wiens hartslag plagend in haar oren klonk, tezamen met de lokkende geur van haar bloed. Het was makkelijk geweest als ze haar tanden in het tere nekje had kunnen plaatsen, maar Adeline vertikte het. Deze manier van voeden was niet voor haar weggelegd, welke nog los stonden van de andere factoren die er speelde. Toch wist ze dat ze het ergens moest proberen — in ieder geval een poging moest doen om de jonge vrouw naast haar te leren kennen, vooralsnog was deze haar nog geen grote last geweest, maar de brunette mopperde inwendig nog altijd op de man die haar in deze positie geplaatst had.
Eens Adeline de auto vlak voor de club weet te parkeren, stapt ze zwijgzaam uit. Haar donkere blik glijdt over het gebouw voor haar heen, terwijl de eerste geluiden haar toekomen en ze het portier dicht slaat. Bedenkelijk blikt ze een keer naar Sage en weet enigszins een flauwe glimlach op haar lippen te persen, waarna ze haar gebaard mee naar binnen te gaan. Instinctief of niet, zodra beide vrouwen het monsterlijke gebouw binnenstappen weet Adeline met één simpele blik enkele voorbij komende vampiers te waarschuwen geen dingen te doen die haar niet aanstaan.
Echter, daar waar haar blik zocht naar de veroorzaker van haar schommelende humeur, verstarde haar lichaam enigszins bij het spotten van een wel heel bekend gezicht tijdens haar weg naar de bar. Nonchalant leunend en met zijn gezicht geamuseerd op de jonge vrouw naast hem gericht. Bloed trok op een subtiele wijze weg uit het gezicht van de vrouwelijke vampier, terwijl het verder geen enkele emoties verried. Het was jaren geleden geweest, maar het gevoel wat nu door haar lichaam heen trok voelde als gisteren. Haar avond beloofde een ramp te worden.
"Sage, liefje," bracht Adeline veel te kalm uit, trok haar blik weg van hetgeen ze gezien had en richtte deze op de vrouw naast zich. "Doe hier vanavond wat je wilt, maar alsjeblieft, haal geen domme dingen uit." Een frons speelde licht tussen haar wenkbrauwen, niet goed wetende wat ze nu precies met haar aanmoest en hopende dat Sage wel het minste probleemgeval was van de twee.

[ bericht aangepast op 13 mei 2020 - 14:28 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek