100 | Speeltopic| Hollow Grove - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

26 april 2020 - 20:18 Kefe is offline

Kefe 5051

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

HOLLOW GROVE

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

☾☾☾

☽☽☽

Het is hartje winter en het is koud in Hollow Grove - het perfecte moment voor de eerste bloedveiling. Het gezellige stadsplein wordt omgetoverd tot een plek waar bloedlustige vampieren op zoek kunnen gaan naar vers bloed. Dit wordt ironisch genoeg verpakt als een buurtfeest waar iedereen bij aanwezig wil zijn. Het is immers de gebeurtenis van het jaar. Tussen het bieden en verkopen door hangt er dus eigenlijk een ontspannen, voor sommigen zelfs gezellig sfeer. Ondertussen worden de criminelen één voor één gepresenteerd. Laat het bieden beginnen!

I'm your little ray of pitch black.

3 mei 2020 - 14:34 lilyofthevalley is offline

lilyofthevalley 1015

Eva Johnson

22 ━ Stadsplein ━ AJ ━ outfit

Eventjes viel de stem van de luidsprekers weg terwijl Eva met haar knieën gebogen gehurkt zat om haar telefoon gebroken te zien. Ze staarde er zo lang naar tot ze een stem van dichterbij hoorde. "Ze veilen criminelen als bloedzakken, wist je het niet?" Eva keek weer op naar de man met een open mond, waar niks uit kwam. Ze schudde haar hoofd. Ze had geen idee dat er zoiets vanavond zou plaats vinden. Als ze dat had geweten was niet alleen Eva, maar ook de scouts vanavond niet aanwezig geweest. Of toch wel? Criminelen, had de man gezegd. Dat was nieuw. Haar bestaande kennis over de regeling van bloed was duidelijk niet up to date en ze wist niet wat er van moest vinden. Misschien was het moreel wel nog acceptabel, echter vonden haar bruine kijkers daar wat anders van. Al helemaal toen ze een meisje van ongeveer haar leeftijd zonder een broek op het podium zag staan. Was dit hoe vampieren met mensen omgingen?
Alsof de man haar gedachten kon lezen, stelde hij haar gerust door het mandje van haar over te nemen en rustig een uitleg te geven. Ze knikte langzaam en keek de man aan. Juist. Veilige manier bloed voorzien. Toch? Met behulp van een kleine zetje wist Eva weer op te staan en merkte toen pas door het gemak waarmee de man haar omhoog kreeg, dat hij geen mens was. Hoewel haar instincten nu op hol zouden slaan, vooral in een situatie als deze, voelde ze nu geen enkele vorm van angst naast de man. Hij was aardig geweest tegen haar, in tegenstelling tot enkele momenten geleden toen hij een compleet andere houding had toen ze koekjes aanbood, en dat waardeerde ze erg.
Eenmaal toen ze op een bankje verderop zaten knikte ze opnieuw als antwoord op zijn vraag. Haar ogen werden groot terwijl ze toekeek hoe de man zijn telefoon uit zijn broekzak haalde en het aanbood. ‘’Oh.’’ Zei ze nog wat zweverig. Eva merkte haar zweverigheid en schudde snel met haar hoofd. ‘’Dat is heel aardig van u.’’ Zei ze en wilde net zijn telefoon pakken tot ze begon te aarzelen of dat nou wel zo handig was. Haar ouders zouden ongetwijfeld hierheen komen om te kijken wat er aan de hand was en hoogstwaarschijnlijk zou ze daarna naar huis moeten gaan. De koekjes waren echter nog niet allemaal verkocht en ze wilde de meisjes niet in steek laten.
De meisjes.
Eva stak haar hoofd in een ruk op en stond vervolgens weer op. ‘’Ik zou toch echt eerst moeten controleren hoe de scouts er aan toe zijn.’’ Zei ze licht bezorgd en maakte aanstalten om weer terug te lopen. Haar gedachten waren een beetje chaotisch en vergat ook helemaal dat ze zojuist koekjes aan een vampier had verkocht. ‘’Bedankt voor uw hulp.’’ Zei ze snel en pakte haar mandje met haar gebroken telefoon erin weer op. ‘’Als u wilt kunt u mee?’’

3 mei 2020 - 15:38 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Adeline Doan Sandlin

”Damaged people are dangerous.
They know how to make Hell feel like home.”

• 26/333 • Vampire • Tegen Regime • w/ Ríoghán, Indigo & Sage • Outfit + Nails •

Adeline negeerde de man die heel kort tussendoor kwam, haar woede zo gefocust op Ryan dat de rest haar voor het moment geen bal kon schelen. Eveneens probeerde ze de eerste tekenen van spijt op het gezicht van de mannelijke vampier langs zich af te laten glijden — hij had dit geheel zichzelf op de hals gehaald en de brunette vertikte het om ook maar een minuscuul beetje medelijden te voelen.
"Een housewarming cadeautje."
Adeline gromde zacht, maar haar aandacht week af — niet naar de handeling van het glas wat Ryan uit haar hand nam en leegdronk, maar naar de kortharige brunette en haar blik vol minachting. Ze moest het wel toegeven, het jonge ding had verdomd veel lef. Een trekje in het karakter wat haar op deze manier nog weleens heel duur kon komen te staan, daar ze er nu zelf voor koos om met haar leven te spelen.
"Had jij niet iemand vermoord? Brand gezellig met ons mee."
Met veel vermaak in zijn ogen weet ook Ryan zich tot zijn nieuwste aanwinst te richten en hoewel normaliter eenzelfde uitdrukking op het gezicht van Adeline verschenen zou zijn, bleef haar blik nu ondoorgrondelijk donker. Haar humeur was wankel, een gevaarlijk moment om juist nu te besluiten de vrouwelijke vampier uit te dagen. De brunette schoof het voor nu af op de onwetendheid van de Franse brunette — gaf haar daarmee éénmaal de kans tot ontsnappen.
"Doe dan zoals het een goed huisdier betaamd en luister naar je baasje," prevelde Adeline zoet doch met een vervaarlijke ondertoon. "Choose your battles wisely, love."
Normaliter zou Adeline zich niet verlagen in haar woorden, maar het was een kaart die Indigo zelf had uitgespeeld en welke ze voor deze keer op gelijke niveau terug kreeg. De vampier zag een menselijk leven niet als veel minder dan van wie dan ook, maar haar wezen vroeg er op sommige momenten toch naar — zij waren voedsel voor haar wanneer haar honger regeerde, maar liet verder hen simpele bestaan met rust wanneer ze niks van hen nodig had. Adeline hechtte zich niet meer aan hen, wetende dat een mensenleven in het niet viel bij de onsterfelijkheid die zijzelf droeg.
"De winkel is geopend. Zullen er anderen volgen?"
In plaats van een stroom giftige woorden te laten klinken, dronk Adeline haar wijn op en wenste daarbij voor eens stomdronken te geraken. Afstandelijk sloeg ze gade hoe Ryan handelde — hoe hij beide dames mee nam in de juiste richting, alvorens haar in woorden toe te werpen er het beste van te maken. De brunette liet hem doen, bood hem op geen enkel front hulp aan daar ze van mening was dat de beste man dit geheel zelf op mocht lossen. Het liefst van alles liet ze een tirade los, maar bekoelde dit in zoverre ze kon met de gedachten dat haar moment nog wel zou komen.
Ryan had haar een mensenleven in de handen gedrukt en het gewicht daarvan woog haar nu al zwaar. De verantwoordelijkheid die ze nu had was er een die ze om meerdere redenen nooit gewild had. Adeline koos haar slachtoffers zorgvuldig uit, wetende dat de uitkomst daarvan in de meeste gevallen doelbewust was en vrijwel nooit vergevingsgezind. De vampier jaagde op hen die het een ander net zo moeilijk maakte — en ze genoot van de kick die de jacht haar gaf.
"Kom op, Ade."
Met een blik over zijn schouder keek Ryan nog eenmaal naar Adeline. Zelden noemde hij haar bij het zelfgekozen koosnaampje dat hij had en ze wist dan ook precies wat hij hiermee wilde bereiken — haar medewerking nu zo belangerijk. De brunette knarste met haar tanden, balde haar vuisten licht alvorens haar lippen opeen te persen en het drietal alsnog te volgen in de richting van de winkel.

Onderweg verzon Adeline tientallen manier om het Ryan lastig te maken — om haar woede de uitwerking te geven die het nodig had, zodat haar gezonken humeur weer richting het normale niveau kon varen. Het lukte haar echter niet en daarvoor vervloekte ze Ryan nog meer. Ondertussen glijd haar blik telkens over het drietal heen, blijft daarbij zo nu en dan kortstondig hangen op Sage; wie nog altijd als een bol aan zijn arm leek te hangen.
Eens het viertal de winkel betreed en de deur achter Adeline dichtvalt richt ze haar donkere kijkers echter op Indigo — trekt daarbij subtiel een wenkbrauw op met maar één subtiele hint in haar ogen; go try and run. Desondanks hoopte de brunette dat de jonge vrouw haar les eerder voor even wel geleerd zou hebben.
"Zoek wat warmers uit," bracht Ryan naar beide dames uit, waarna hij ook Sage op haar voeten neer laat komen.
Heel even volgt Adeline de jonge vrouw, haar blik nauwlettend op haar gericht als ze de warmte van een verwarming opzoekt en de zachte tonen van een in oude taal gezongen lied door haar scherpe gehoor worden opgevangen. Haar aandacht schiet echter al gauw naar Ryan als deze op een rustige manier haar kant op komt gelopen — hij wist wel beter dan nu vol op haar af te stappen nu de woede nog altijd aan de oppervlakte dreef.
"Het spijt me. Ik bedoelde het goed," sprak hij zacht uit, hoorbaar genoeg voor haar scherpe gehoor, maar onverstaanbaar voor de twee jonge vrouwen. Voorzichtig nam Ryan haar hand in de zijne, waarbij ze de neiging moest weerstaan haar scherpe nagels in zijn huid te boren. "Vergeef me?"
"Ik koop geen mensenlevens, Ríoghán," sprak de vrouwelijke vampier op eenzelfde toon terug — haar donkere kijkers vastgeklonken aan de zijne — terwijl ze duidelijk door liet schemeren wat er met een mensenleven in haar handen normaliter gebeurden. Het was geen geheim tussen haar en de man in, waar ze beide elkaar in de waarde lieten die daarbij hoorde. Haar woede moest dan ook furieus blijven zoals ze bij een ander moeiteloos had kunnen doen, maar dit was geen ander persoon — de man voor haar kende Adeline door en door, wist precies hoever hij kon gaan en welke troeven er uitgespeeld konden worden als de grens dan toch gepasseerd was. De charmante grijns op zijn lippen, tezamen met het prevelende verzoek om vergiffenis vertelde dat precies.
"Ik haat je," fluisterde Adeline zacht — de woorden zo uitgesproken op een toon die eerder het compleet tegenovergestelde verried, maar een viertal waarvan de vampier gezworen had ze nooit meer uit te spreken na die ene donkere nacht in haar leven; welke alles had verandert in haar hele menselijke bestaan destijds.
Soepel liet ze haar hand uit de zijne glijden, stak deze uit naar zijn gezicht zodat ze de koelte van zijn huid onder haar vingertoppen kon voelen eens ze zijn wang zacht aanraakte. De donkere, vurige gloed trok weg uit haar kijkers — lieten nog enkel een waarschuwende glimp zien, welke gepaard ging met een vleug liefde die ze enkel en alleen voor hem voelde. "Doe dit niet nog eens."
In een subtiele trek gleed er een zweem van een glimlach over haar lippen heen, waarna Adeline haar gezicht naar het zijne bracht, om een vederlichte kus op zijn kaak te drukken; een subtiel gebaar die Ryan vertelde dat ze hem al vergeven had, nog voor hij zijn daad verricht had. Hierna laat ze hem los, blikt kort naar de twee dames en wist daarbij nog net op te vangen hoe haar eigen dame zich in een hoop kleding propte. Het bewees maar weer hoe simpel als iets van het weer hen al kon beïnvloeden — hoe zwak ze zelf ooit eens is geweest en nooit meer wilde zijn. Hoe kwetsbaar een mens kon zijn.
"Zo, klaar. Krijgen wij nu ook nog wat te drinken of verspillen jullie dat enkel aan degenen die er niets van voelen?"
Miniem trok Adeline een mondhoek iets op en keek met een veelzeggende blik op naar Ryan, alvorens ze langs hem afliep. Voor het eerst snoof ze de geuren van beide dames op, liet het type van hun bloed tot diep in haar doordringen en voelde een vederlichte roering in het diepste van haar wezen.
"Natuurlijk mogen jullie wat drinken," sprak Adeline lieflijker dan ze voorheen gedaan zou hebben, en gebaarde daarbij met een simpele beweging naar de eigenaar van de winkel.
Eens ze bij Sage aankwam gleed haar blik traag over de jonge vrouw heen, nam elk vlak zo goed als kon op en liet een simpele goedkeurende trek over haar mond heen glijden bij het zien van de kledingkeuze die ze gemaakt had. Wellicht dat ze zelf iets minder lagen gekozen zou hebben, maar haar deerde de winterse temperatuur buiten dan ook niet.
"Uiteindelijk is het veel vermakelijker om het te verspillen aan diegene die er wel iets van voelen."
Geluidloos liep Adeline om Sage heen, waarna ze veelzeggend weer naar Ryan op keek. Als ze er dan toch het beste van moest maken. . .

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

3 mei 2020 - 22:13 Kefe is offline

Kefe 5051

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| Besides the stage w/ basically everyone, yet so alone ⊰

'Oké, genoeg van dat.'
Mae's blik valt omhoog, en beseft dan pas dat Gio er al te vinden is, en dat hij zojuist de bewaker duidelijk maakt dat de hand rond haar pols niet langer nodig is. Eindelijk. Kort kijkt Mae de man na, en glijdt haar hand onbewust over haar pols heen. Ondanks dat het niet al teveel pijn doet, wil ze er zeker van zijn dat zijn aanraking niet de laatste zal zijn.
'How nice, darling.'
Mae's mondhoek krult dan toch lichtelijk op bij het horen van zijn accent, dat ditmaal wel doorkomt — in tegenstelling tot zijn eerdere woorden. Wanneer hij haar pols dan ook vastgrijpt trekt ze deze niet terug, en laat ze hem deze bestuderen. Hij lijkt het eens te zijn met haar eigen, eerdere bevindingen en plaatst al gauw dezelfde hand achter haar rug om Mae richting de bar te leiden — of althans die richting.
'Kom, het ziet ernaar uit dat je wel een drankje kan gebruiken.'
Een humorloze lach klinkt er vanuit Mae, niet zozeer omdat het Gio is, maar juist de woorden die hij uitspreekt. 'Eén drankje maar?' Dankzij de druk in haar rug wordt ze gedwongen mee te lopen. Het feit dat hij tegen de andere dame spreekt negeert Mae volkomen voor nu. De woorden gaan dan ook regelrecht langs haar af, puur uit gebrek aan interesse.
'Ik had je smaak wel wat... beter ingeschat, Gio. Of had je medelijden met haar dat anders niemand anders haar zou willen hebben?'
Die woorden vangt ze echter maar al te goed op. Het zorgt ervoor dat Mae stopt in haar passen, en zich langs Gio weg wurmt om haarzelf voor de andere dame te plaatsen. 'Wil je zeggen dat ze jouw hoofd op posters zullen plaatsen? Of dat jij volle zalen trekt?' Een humorloze lach verlaat Mae. 'Girl bye.'
Mae schud gefrustreerd haar hoofd richting de vrouwelijke vampier, die niet veel groter dan haarzelf is, en wijst vervolgens een vinger haar kant op — alsof ze haar wil waarschuwen. 'Jij maakt mij niet bang.' De laatste woorden spreekt ze uit in het meest belachelijke Engelse accent dat er maar bestaat, waarbij ze niet eens haar best doet dit ook maar in de buurt van de waarheid te laten klinken.
Zonder ook maar een verdere blik richting de blondine te werpen keert ze zich weer tot Gio. 'Ik kan me herinneren dat je eens in beter gezelschap te vinden was. . .' Een magere glimlach speelt rond haar lippen, omdat het zowel een compliment tegenover hem is als het ware, als een simpele belediging tegenover de andere vampier. Of Mae zichzelf nu zo opstelt omdat ze erop rekent dat Gio haar red, of omdat ze er vrede mee heeft gemaakt dat dit haar einde is weet ze nog niet zozeer.

I'm your little ray of pitch black.

4 mei 2020 - 1:01 Vanth is offline

Vanth 23147

GIOVANNI CAIO DE ANGELO

Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Wren & Mae • Outfit (different shoes tho)

'Eén drankje maar?' Een zachte lach rolt over mijn lippen en ik schud mijn hoofd. ''Puur om te beginnen, drank is er nou eenmaal genoeg.'' zeg ik waarna ik naar de bar loop. 'Ja,' antwoordde Wren ondertussen gelukkig en ze liep met ons mee. Een tevreden glimlach ontstond op mijn lippen al gaf ze mij niet lang de reden daarvoor. 'Ik had je smaak wel wat... beter ingeschat, Gio.' Zei ze zacht, maar duidelijk genoeg zodat ook Mae het mee zou krijgen. 'Of had je medelijden met haar dat anders niemand anders haar zou willen hebben?' Ik wil net wat protesteren, maar Mae is mij voor. Voor ik het überhaupt door heb is ze langs mij heen gewurmd tot ze recht voor Wren staat.
'Wil je zeggen dat ze jouw hoofd op posters zullen plaatsen? Of dat jij volle zalen trekt? Girl bye.' Kort trek ik mijn wenkbrauw wat op, kort verrast dat ze tegen Wren durft in te gaan. Dan herinner ik mij echter dat het Mae is, dus dat ik het ergens wel kon verwachten. Anyway, ik heb niet genoeg wijn in mijn hand voor dit. Langzaam keer ik dan ook naar de bar en bestel ondertussen drie glazen wijn. Als het uit de hand loopt dan zal ik het wel horen. Twee glazen laat ik op de bar staan voor hen, de andere breng ik naar mijn lippen om een slok te nemen net op het moment dat Mae naar mij toe keert.
'Ik kan me herinneren dat je eens in beter gezelschap te vinden was. . .' Zachtjes lach ik en kijk naar haar. ''Jouw gezelschap, toevallig?'' plaag ik haar zachtjes en dan kijk ik naar Wren. Ondertussen plaats ik mezelf nonchalant tussen de twee in. ''Dames, we kunnen het er allemaal over eens zijn. We zijn allemaal prachtige wezens.'' zeg ik met een grijns en neem nog een slok. ''Trust me, I'm always right.''

El Diablo.

4 mei 2020 - 12:03 LordJohn is offline

LordJohn 10836

Wren Ainsworth

vampire born around 1060 — loves the new regime — @ bar w/ Gio & Mae — outfit + coat

Wren had toch wel even verbaasd naar Mae gekeken toen het meisje ineens voor haar stond met een kwade blik in haar ogen.
'Wil je zeggen dat ze jouw hoofd op posters zullen plaatsen? Of dat jij volle zalen trekt? Girl bye.' Mae draaide zich weg en zakte op een barkruk bij de baar neer, waar Gio al drie glazen wijn had besteld. 'Ik kan me herinneren dat je eens in beter gezelschap te vinden was...' merkte ze toen op tegen Gio en Wren voelde haar bloed haast koken, maar ze hield zich rustig. Gio wilde tussenbeide komen en verkondigde dat ze allemaal mooie wezens waren, maar Wren negeerde hem voor het gemak even.
'Oh, liefje,' zei ze toen poeslief en ze ging voor Mae staan. Ze liet haar lange, felrood gelakte nagel langzaam over Mae's wang glijden en ze glimlachte lief naar de brunette. Ze stond erg dichtbij en kon haar bloed ruiken. Mae trok alleen maar haar mond open omdat Gio erbij was, dat wist ze zeker. 'Mijn hoofd heeft al vele malen op posters gestaan, alleen niet op de manier die jij denkt.' Ze liet haar tong kort langs haar lippen gaan. De neiging om haar nek open te rijten was zo immens dat ze zich bijna niet kon inhouden. 'Ik heb al duizend jaar een slechte reputatie en ik vind het niet erg om daar nog een paar duizend jaar aan vast te plakken als dat betekent dat ik mijn tanden in die mooie hals van jou mag plaatsen.' Wrens vinger eindigde bij Maes nek en drukte de nagel een klein beetje in de zachte huid. 'Dus als ik jou was, Mae, zou ik maar uitkijken.' Ze knipoogde uitdagend en keek weg van Mae's ogen en richtte haar blik op haar hals. Ze had misschien harder met haar nagel in haar hals gedrukt dan wellicht de bedoeling was, waardoor er een druppel bloed opwelde die op Wrens vinger terecht kwam. Wren grinnikte en bracht haar vinger naar haar mond. 'Lekker warm.' Na die woorden stapte ze naar achteren, pakte ze het glas wijn op en nam ze een slok. Gio had ze niet eens aangekeken. Hij moest zelf weten wie hij als zijn bloedbank wilde gebruiken, maar zodra die stervelingen hun bek naar Wren open zouden trekken, zou ze reageren. Dat wist hij heel goed.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

5 mei 2020 - 0:45 Novilunium is offline

Novilunium 1529

Indigo Lefèvre
Ryan's French Cuisine — AB- — Twentyseven — Store — With Ryan, Adeline & Sage — Outfit >> Outfit

Daar waar er weinig reactie komt vanaf degene waarvoor de woorden als steun waren bedoeld, is het de man naast haar welke haar voorziet van een antwoord.
"Had jij niet iemand vermoord? Brand gezellig met ons mee," klinken zijn woorden op bijna nuchtere wijze, geen besef hebbend van het feit dat dit net zo goed zweepslagen hadden kunnen zijn voor Indigo. Haar blik, welke juist op dat moment nog uitdagend op de vrouwelijke vampier is gericht, verandert tot haar horror ongevraagd in iets gekwetst — duidelijk zichtbaar voor degene aan het andere einde van dit staar-wedstrijdje. Ze slaat met een ruk haar ogen af terwijl de bloedhete mengeling van vernedering en woede door haar lichaam spoelt.
De man die zojuist een half miljoen uit heeft gegeven aan haar — een wildvreemde, op een mensenveiling, met als doel voor Indigo het zijn van een bloedzak — maakt haar uit voor een monster. Haar. Als ze langzaamaan niet zo lamgeslagen was van alle indrukken dan zou ze ongetwijfeld lachen; koud en bitter. Haar kurkdroge keel weet op het moment niet eens hoe het dat geluid moet produceren. Deze man — deze Ryan, zou eens moeten weten wat haar ertoe heeft gedreven iemand neer te steken, niet eens met de bedoeling hem van het leven te beroven. Het besef dat het hem vooralsnog niets zou kunnen schelen is echter maar een al te reële en ze laat de zoete opmerkingen van de vrouw over zich heen komen zonder ook maar op te kijken, er een hekel aan hebbend dat haar emoties zo duidelijk af te lezen vallen. Choose your battles wisely. Wel, daar is ze nooit al te goed in geweest.
"Laten we maar proberen er iets van te maken," verkondigt de in een pak geklede man naast haar, alvorens die verdomde hand weer tegen haar onderrug komt te liggen en ze zich met het schaamrood op de kaken de weg voor laat schotelen. Haar temperament woekert nog ergens na, maar haar pogingen tot het ontsnappen aan deze situatie hebben tot op dit moment nog geen vruchten afgeworpen en ze is moe. Moe en koud en dorstig. Honger kan ze hebben. Dorst is in haar ogen het naarste wat er is.
Sage — zo ziet ze uit haar ooghoeken — word zonder enige zichtbare moeite door Ryan mee getild, zijn bewegingen nauwelijks gehinderd door het extra gewicht wat hij mee zeult. De andere dame vertoont geen tekenen beter mee te gaan werken en Indi is blij ten minste niet de enige te zijn die poogt weerstand te bieden. Het is jammer dat het de vampier niets lijkt te doen en de Franse vraagt zich af hoe sterk de wezens in werkelijkheid zijn.
"Zoek wat warmers uit," draagt Ryan op na het betreden van een bescheiden boetiekje, zijn aandacht vrijwel direct hierna verleggend tot de vrouw wie hij zoeven Ade had genoemd en wiens blik haar nu een waarschuwing zend. Zodra Indi ziet dat hij haar hand in de zijne neemt, spoken de vragen met betrekking tot hun relatie door haar hoofd alvorens ze word afgeleid door de zachte stem van Sage. Deze lijkt compleet in haar eigen wereld verzonken bij de kachel te staan, woorden in een onbekende taal uitend. Indi denkt niet dat ze het op prijs kan stellen gestoord te worden en dus richt ze zich op de rekken met kleding. Het is niets voor haar om zonder naar prijskaartjes te kijken door een winkel te lopen, sterker nog, in boetiekjes als deze kwam ze nauwelijks binnen. Nu ze weet wat voor een belachelijk bedrag hij voor haar heeft neergeteld, schuwt ze er niet voor die prijs nog wat hoger op te krikken.
Zodra ze een aantal stukken bij elkaar heeft gezocht, zoeken haar ogen naar een paskamer. Sage neemt even verderop die moeite niet en zonder blikken of blozen volgt Indigo haar voorbeeld, haar rug naar de vampiers gekeerd en met zo snel mogelijke handelingen. Op slag heeft ze het beduidend warmer dan voorheen.
"Zo, klaar. Krijgen wij nu ook nog wat te drinken of verspillen jullie dat enkel aan degenen die er niets van voelen?" Sage heeft duidelijk haar stem weer gevonden, maar haar woorden doen Indigo nerveus in de richting van Ryan kijken. Ja, ze heeft een droge keel en zou zeker geen nee zeggen tegen iets te drinken, maar op de een of andere manier voelt ze zich compleet onbehagelijk om naar drinken te vragen aan een vampier. Taferelen waarin ze vragen om iets te drinken in return laten haar gedachten niet meer los en ze staart zoeken in de man zijn bruine ogen, zich niet langer bewust van de andere twee aanwezigen in de winkel.
Hij oogt zo — normaal. Knap op een manier die doet vermoeden dat hij hier zeker van op de hoogte moet zijn, zonder dat zijn blik een arrogante is. Als hij haar zou passeren op straat dan zou zijn gezicht zeker haar aandacht trekken, met de netjes bijgehouden baard, scherpe kaak en hoge jukbeenderen. Indi zou zijn leeftijd rond haar eigen schatten, maar gaat hier zeker niets op verwedden. Het is verbijsterend dat een monster er zo menselijk uit kan zien. Ze slikt en wend haar blik af, ritst de jas van teddy-stof dicht om iets om handen te hebben. Haar nieuwsgierigheid naar de wezens is weerzinwekkend maar desalniettemin aanwezig en terwijl ze haar kin in haar sjaal begraaft om haar lippen te verhullen, prevelt ze zo zachtjes mogelijk met haar zware accent; "Kan je dit horen?"

teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstt

Marrow deep, soul deep, essence deep

5 mei 2020 - 9:14 Kefe is offline

Kefe 5051

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| At the bar w/ Gio & Wren ⊰

'Puur om te beginnen, drank is er nou eenmaal genoeg.'
De woorden doen Mae laten grijnzen. Ze heeft ergens niet het recht te klagen. Gio is niet te verkeerd, en het feit dat Indigo er zojuist vandoor is gegaan — en daarbij teruggehaald is door de absurd rijke man is haar ook zeker niet ontgaan. Wanneer ze echter een blik terughaalt, zijn deze verdwenen. Het hele groepje dat er stond. Ondanks dat ze zichzelf aardig veilig voelt in haar situatie, vreest ze nu al voor de pittige dame.
Eenmaal bij de bar werpt Mae niet alleen maar vervloekingen tegen de andere vampier, maar weet ze Gio ook nog eens toe te werpen dat hij in beter gezelschap te vinden was. Dit laat hem overduidelijk lachen.
'Jouw gezelschap, toevallig?'
Haar mondhoek krult op bij het zogenaamde compliment, waar ze zelf naar heeft lopen vissen. Ze haalt één van haar schouders nonchalant op, maar wordt al gauw gedwongen haar aandacht te richten op de vrouwelijke vampier — al ontgaat het haar niet dat Gio zich tussen de dames in plaatst. Waarschijnlijk eerder voor haar eigen veiligheid dan die van Wren — al zou ze graag anders willen geloven.
'Dames, we kunnen het er allemaal over eens zijn. We zijn allemaal prachtige wezens. Trust me, I'm always right.'
Ondanks dat de ogen van Mae zich naar Gio willen verplaatsen, doen deze dat niet. Haar donkere kijkers blijven gericht op de blondine — hierdoor draait ze haar om op de barkruk en kijkt ze afwachtend naar wat de vampier gaat uitspoken.
'Oh, liefje. Mijn hoofd heeft al vele malen op posters gestaan, alleen niet op de manier die jij denkt.'
Het zijn niet de woorden maar de daden die Mae's hart sneller laten kloppen — waarschijnlijk eerder uit enthousiasme om niet als bloedzak te leven voor de rest van haar luttele bestaan, gezien ze de andere dame wel in ziet om haar simpelweg te doden zonder enig spijt achteraf. 'Het was vast en zeker geen Victoria Secret campagne.' Dat het gaat over wanted posters ontgaat Mae niet, maar interesseren doet het haar niet.
'Ik heb al duizend jaar een slechte reputatie en ik vind het niet erg om daar nog een paar duizend jaar aan vast te plakken als dat betekent dat ik mijn tanden in die mooie hals van jou mag plaatsen.'
Mae's ogen vernauwen zich, vooral wanneer er een nagel over haar hals glijdt, en er wat harder in weet te drukken — hard genoeg om bloed te trekken. Een gepijnigde uitdrukking verschijnt er op de ogen van de brunette, voor deze direct weer overspringt naar woede.
'Dus als ik jou was, Mae, zou ik maar uitkijken.'
De ogen van de vrouwelijke vampier glijden weg van haar eigen donkere poelen, maar al gauw merkt ze op hoe de ogen richting haar hals gaan — iets dat direct kippenvel op weet te wekken bij het mens. Het is echter de volgende handeling die Mae haar woorden in laat slikken. De manier waarop de vampier haar bebloede nagel naar haar mond haalt en ervan drinkt laat Mae haar hoofd schudden in walging.
'Lekker warm.'
'Er is meer waar dat vandaan komt,' daagt Mae haar vrijwel direct uit, zonder ook maar een tel te missen. Haar ogen glijden niet weg van de blonde vampier, Mae is nog lang niet klaar hiermee. Ze wil de dame simpelweg uitnodigen haar helemaal leeg te drinken, dan is ze klaar met deze fucked up wereld. 'Maar als je bang bent voor Gio. . .' Mae haalt zo nonchalant mogelijk als ze kan haar schouders op, en laat vervolgens haar blik eindelijk rond glijden — zich beseffend dat Gio toch wel in zal haken, dat hij het geld niet aan haar heeft uitgegeven om haar te voeren aan deze dame.
De man aan de andere kant van haar, zo'n twee stoelen verder, werpt haar echter direct een hongerige blik toe — hierbij weet hij zelfs zijn hoektanden te laten zien. Haar ogen vernauwen naar de man, ondanks dat haar hart nog altijd als een bezetene tekeer gaat. Opnieuw glijdt er een vervelende rilling door haar hele lijf, eentje die overduidelijk niet afkomstig is van de kou. Ze keert zich dan toch maar tot het glas wijn, dat in haar ogen lang niet sterk genoeg is voor wat ze op het moment nodig heeft. Met het glas nog op de bar draait ze er lichtjes aan, hoopvol dat dit allemaal gewoon een nachtmerrie is — of dat ze haar sterke persona lang genoeg stand kan houden voordat ze compleet doordraait in deze nieuwe wereld waarin ze beland is. Spreken durft ze niet, wetende dat deze nu niet te vertrouwen is. Ze pakt uiteindelijk het glas op en giet deze zonder pardon achterover.

Ríoghán O’Brien

⊱ Invester Hollow Grove ||| Born in Bronze Age ||| Born Irish ||| "English" gentleman ||| Outfit ||| A clothing & shoes store w/ Indigo, (Sage & Adeline) ⊰

De woorden die Ríoghán direct terugkaatst richting de brunette lijken een effect te hebben die hij niet zozeer verwacht. Ondanks dat haar ogen op die van zijn beste vriendin blijven hangen, herkent hij direct de emotie erachter. Speelt er meer, of is deze dame een geweldige actrice? Het is lang — zeer lang — geleden geweest dat iemand de interesse van Ríoghán heeft weten te trekken. Vooral mensen niet. Het is echter niet zijn plan er nu alles achter te gaan zoeken, er is immers tijd zat.
De waarschuwende woorden die Adeline met Indigo besluit te delen laten de oude vampier de reacties lezen van de Française — puur om te zien hoe ze erover denkt. Opkijken doet ze ditmaal niet, maar de emoties schieten stuk voor stuk langs haar ogen. Expressief gezichtje? Dat kan nog interessant worden.
Sage trekt haarzelf vrijwel direct toe naar de hitte die de radiator hoogstwaarschijnlijk uit zal stralen, maar hetgeen dat onbedoeld zijn aandacht weet te trekken is het feit dat de dame een van zijn favoriete Gaelic liedjes — Ailein duinn. Het piekt zijn interesse, maar niet genoeg om een gesprek aan te gaan met Adeline.
'Ik koop geen mensenlevens, Ríoghán.'
Haar ogen doorboren de zijne, waardoor hij dit niet zomaar gaat verbreken. Haar toon, dezelfde als die hij draagt. Technisch gezien heb jij het niet gedaan. Het is maar goed dat de oude vampier zijn woorden maar al te goed in kan slikken, en dat hij dit zelfs zo goed onder controle heeft dat er geen spiertje in zijn gezicht vertrekt. In plaats daarvan knikt hij op haar woorden, erkennend dat hij fout zit. En dat zit hij waarschijnlijk ook, maar zijn trots wil er niet evengoed aan meewerken.
'Ik haat je.'
De oude vampier heeft niet eens de toon in haar stem nodig om te horen dat de aantrekkelijke vampier het tegenovergestelde bedoeld met haar woorden. Zijn mondhoeken krullen daarom direct op als antwoord. Hij weet dondersgoed dat het gevoelige woorden zijn, de waarheid achter de betekenis van die woorden althans, waardoor hij niet anders verwacht van Adeline. Geluidloos spreekt hij dan ook een 'ik hou ook van jou' uit richting haar, enkel zijn lippen bewegend om de woorden aan te duiden.
'Doe dit niet nog eens.'
Ríoghán werpt Adeline één duidelijke knik toe, als erkenning op haar woorden — als stilzwijgende instemming op haar verzoek. De subtiele glimlach op haar gezicht, het dichterbij komen en zelfs het plaatsen van een zachte kus op zijn kaak doet hem laten glimlachen, tevreden met de uitkomst van deze onenigheid.
Beide dames leken zich om te kleden zonder enig schaamte — zijn eigen dame echter haar rug toekerend naar de twee vampieren. Iets dat hem waarschijnlijk meer weet te vermaken dan nodig is, juist omdat schaamte nu al uit de deur is bij hen. Ze zijn al zo gebroken dat dat compleet verdwenen is.
'Zo, klaar. Krijgen wij nu ook nog wat te drinken of verspillen jullie dat enkel aan degenen die er niets van voelen?'
Dit zijn waarschijnlijk de eerste normale woorden vanuit de jongedame, die al opgeknapt lijkt te zijn. Ríoghán hoort Adeline al erop in haken, en vervolgens merkt hij op hoe de andere vampier al een spelletje begint te spelen met Sage — nadat ze hem een veelzeggende blik toe weet te werpen. Dat kan nog interessant gaan worden.
Gezien hij Adeline en Sage lekker wil laten "spelen" focust hij zich even op zijn eigen bloedzak, waardoor hij vrijwel direct opmerkt hoe haar ogen de zijne vinden. Wanneer haar ogen over zijn gezicht glijden, keert hij deze terug richting het andere duo, ondanks dat hij zich afvraagt wat er achter dat knappe kopje schuilt — welke gedachten haar hersenen binnensijpelen. Hij volgt haar handelingen als een havik vanuit zijn ooghoek, ziet hoe ze zich probeert te verschuilen achter kledingstukken.
'Kan je dit horen?'
Gemompel, een dik accent en toch luid en duidelijk voor de vampier. Zijn ogen glijden dan ook op rustige, haast donkere wijze haar kant op. Met een simpel knikje bevestigd hij haar haar vraag, zich afvragend wat ze precies aan het doen is. Natuurlijk had hij hier een spelletje met haar kunnen spelen, doen alsof hij haar niet hoorde om reactie uit te lokken — dat is echter niet wie Ríoghán is. Geplaag komt er maar zelden naar boven, en is gereserveerd voor zijn vrienden vooral. Over het algemeen wordt de oude vampier eerder omschreven als serieus, zakelijk en stuurs door degene die met hem werken.
Het besef dat er iets in haar stem te vinden is dat hij niet direct kan plaatsen, maar inmiddels kan aanwijzen is het feit dat de dame dorst heeft — of althans haar keel klinkt akelig droog. Iets waar hij zelf ook last van begint te krijgen. Zijn hoofd kantelt lichtjes, waarbij zijn ogen kort naar Adeline en Sage schieten, maar al gauw weer de donkere poelen van Indigo lijken te vinden. Zonder zijn blik van haar af te halen wenkt hij de eigenaar van de winkel, fluistert hij haar toe drinken te regelen en de dame rent er zowat vandoor.
Terwijl hij wacht op drinken voor de twee mensen neemt hij enkele passen richting Indigo — doelgericht, doch twijfelachtig. Het is onwijs lang geleden geweest dat hij van AB- heeft mogen genieten, en het feit dat hij haar bloed door haar aderen kan horen stromen maakt de honger binnenin hem zwaarder drukkend. Degene die normaal geweldig is in het verbloemen van zijn honger, lijkt tegen de nodige problemen aan te lopen. Wanneer het drinken hem uiteindelijk aangegeven wordt, neemt hij dit dankbaar aan. Hij overbrugt de verdere ruimte tussen Indigo en zichzelf, en steekt de twee verschillende flesjes uitnodigend haar kant op. 'Welke wil je?' Zijn woorden klinken wat neutraler, maar hij is dan ook bezig met een innerlijk gevecht. Het andere flesje zet hij op een stelling nabij, zodat Adeline Sage wat te drinken kan geven op haar tijd.
'Heb je enige vragen voor mij, Miss Lefèvre?' vraagt hij haar vervolgens. De nieuwsgierige blik is hem niet ontgaan, en erg vind hij het niet om vragen te beantwoorden. Zijn hoofd kantelt wat, terwijl hij hard zijn best doet haar geuren niet in zich op te nemen — ondanks dat het specifiek om één van hen gaat. Zijn hand leunt nonchalant op het tafeltje naast hem, terwijl zijn andere in zijn broekzak te vinden is — dat dit een simpele manier is om zichzelf in te houden zal niemand zo gauw beseffen.

[ bericht aangepast op 5 mei 2020 - 9:14 ]

I'm your little ray of pitch black.

5 mei 2020 - 17:17 Vanth is offline

Vanth 23147

GIOVANNI CAIO DE ANGELO

Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Wren & Mae • Outfit (different shoes tho)

'Oh, liefje,' zei Wren toen poeslief terwijl ze voor Mae ging staan. Uh oh.. Ik slik even en hou de twee goed in de gaten. Als het echt uit de hand zou lopen zou ik er snel genoeg bij zijn, dat wel. 'Mijn hoofd heeft al vele malen op posters gestaan, alleen niet op de manier die jij denkt. Ik heb al duizend jaar een slechte reputatie en ik vind het niet erg om daar nog een paar duizend jaar aan vast te plakken als dat betekent dat ik mijn tanden in die mooie hals van jou mag plaatsen.' Een zucht rolt over mijn lippen en ik schud mijn hoofd. Als ze het maar laat, dan had ze zelf maar moeten bieden. Niet dat ik dan had toegegeven maar goed. Haar nagel had een kleine wond in Mae's nek gecreëerd en stilletjes keek ik ernaar. 'Dus als ik jou was, Mae, zou ik maar uitkijken.'
Mijn blik verplaatst naar Wren en ik schud mijn hoofd weer als ze haar vinger naar haar mond brengt. Profiteur. 'Lekker warm.' Op het moment dat zij naar achter stapt, zet ik een stap naar voren. 'Er is meer waar dat vandaan komt,' daagt Mae haar vrijwel direct uit. Oh, waar ben ik aan begonnen. 'Maar als je bang bent voor Gio. . .' Bij deze woorden moet ik zacht lachen. ''Ik betwijfel het.'' mompel ik, wetende dat Wren het waarschijnlijk weinig uitmaakt wat ik vind als ze te boos is gemaakt. Dan vang ik de blik op van de man verderop bij de bar en ik zet bijna meteen een stap dichterbij Mae, waarna ik zachtjes op de bar leun. Dat lijkt te werken, mooi. Dan hoef ik in elk geval geen punt te maken vanavond, waarschijnlijk. Ik kijk naar Mae en kantel haar hoofd zachtjes om haar nek te kunnen bekijken, maar de schade lijkt mee te vallen. ''Hmh, good..'' mompel ik en veeg het laatste beetje bloed weg met mijn duim zonder er echt aandacht aan te besteden. Langzaam keer ik me ook naar Wren. ''Ik wist niet dat je zo'n honger had?'' zeg ik en neem nog een laatste slok. ''Is het al zo lang geleden?'' plaag ik haar vervolgens en ik trek mijn wenkbrauw wat op voor ik wat naar Mae keer. ''Bestel trouwens alles wat je wilt, geen probleem.'' glimlach ik naar haar.

El Diablo.

5 mei 2020 - 20:36 LordJohn is offline

LordJohn 10836

Wren Ainsworth

vampire born around 1060 — loves the new regime — @ bar w/ Gio & Mae — outfit + coat

De blik op Mae's gezicht had Wren niet willen missen. Het leek een mengeling te zijn van afgunst, angst en woede. Het was het meer dan waard. 'Er is meer waar dat vandaan komt,' beet Mae Wren uiteindelijk toe en Wren glimlachte alleen maar. Gio zette een stap naar het mens dat vreselijk op haar zenuwen werkte en kort keek Wren nu naar de man. 'Maar als je bang bent voor Gio...' Wren snoof.
'Ik betwijfel het,' reageerde Gio direct en Wren richtte haar ogen direct op hem. Hij leunde nu ook Mae's kant op en veegde de rest van het bloed van haar hals af. Wren was niet bang voor Gio, of voor iemand anders. Ze had honderden jaren in haar eentje overleefd en was van plan er nog zeker een paar duizend jaar aan vast te plakken. Mae, of all people, ging er niet voor zorgen dat die plannen in duigen zouden vallen. Als Gio niet in de buurt was geweest en als Wren en Mae alleen waren geweest, was het meisje misschien al dood geweest. Zeker als ze haar zo bleef uitdagen. Het viel bij Wren niet in goede aarde. 'Ik wist niet dat je zo'n honger had? Is het al zo lang geleden?' richtte Gio zich uiteindelijk op Wren, die een slokje van de bloedrode wijn had genomen.
Ze zette het glas terug op de bar en trok haar sneeuwwitte jas recht. Na een korte stilte schudde ze haar hoofd. 'Nee hoor,' antwoordde ze. Nu deed ze gewoon alsof Mae niet eens deel uitmaakte van hun gesprek. Gio wilde wellicht dat iedereen het met elkaar zou kunnen vinden en dat alles in pais en vree zou verlopen, maar Wren deed of haar neus bloedde. Ze haatte het menselijk ras, en dat wist Gio maar al te goed. 'Voor ik hierheen kwam heb ik me nog tegoed gedaan aan wat heerlijk bloed, maar het is nooit genoeg.' Na die opmerking gleden haar ogen toch even naar Mae. Een vileine grijns ontstond rond haar mond en ze likte nog eens langs haar lippen. 'Jij hebt vanaf nu ook niks meer te klagen, Gio. Je hebt je eigen bloedbank.'

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

8 mei 2020 - 19:37 Kefe is offline

Kefe 5051

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| At the bar w/ Gio & Wren ⊰

'Ik betwijfel het.'
Gio's woorden stellen Mae alles behalve gerust, wat vast en zeker hoorbaar is aan haar hartslag. Het is dat moment dat Mae zich wegtrekt van de twee vampieren, en kort voelt hoe Gio even duidelijk laat merken aan de vampier twee stoelen verder wie haar eigenaar is. Eigenaar, het woord dat Mae vrijwel direct laat braken bij het idee eraan. Ze is verdomme een mens, waar zijn de grondwetten van vroeger — van voor haar bestaan? Ze heeft alleen maar ingebroken, betekend dit eeuwige verdoemenis? Nou ja, Mae kennende is het eerder één week voor ze dood in de goot ligt, daar zorgt ze zelf wel voor.
'Hmh, good..'
De woorden klinken dichterbij dan verwacht, waardoor Mae's aandacht direct getrokken wordt. Als ze Gio's handeling volgt — de manier waarop hij het bloed van haar nek af veegt met zijn duim — verwacht ze dat hij hetzelfde zal doen als Wren, maar zijn vinger maakt niet zijn weg naar zijn mond. Wacht, is ze niet daarvoor gekocht voor een of andere absurde prijs? Al gauw keert de Italiaan zich tot Wren, waardoor Mae wat verveeld met het inmiddels lege glas speelt.
'Bestel trouwens alles wat je wilt, geen probleem.'
Haar blik glijdt even zijn kant op, waarna ze traag knikt — enkel om te verduidelijken dat de woorden tot haar zijn doorgedrongen. Ergens vraagt Mae zich echter af of er ook maar iets aan het doorkomen is, of dat ze morgen de schrik van haar leven zal krijgen.
'Voor ik hierheen kwam heb ik me nog tegoed gedaan aan wat heerlijk bloed, maar het is nooit genoeg.'
De woorden zorgen ervoor dat Mae's ogen vernauwen richting de blondine. De geniepige blik op haar gezicht zorgt ervoor dat Mae's neus optrekt — hierdoor plooien tentoonstellend op haar neus. De woede in de ogen van Mae zouden de vampier al velen malen onder de grond hebben kunnen werken, mits het simpele mens deze krachten had gehad.
'Jij hebt vanaf nu ook niks meer te klagen, Gio. Je hebt je eigen bloedbank.'
Mae rolt met haar ogen, en besteld, zonder verder nog enige moeite en tijd te besteden aan de uitdagingen vanuit de andere vampier, haar sterkere drankje — een driedubbele bourbon. Toch opent Wren al gauw haar mond weer, niet wetende wanneer ze op moet houden. 'Ja, Gio, wat is het leven toch mooi, huh?' Het sarcasme in haar stem kan niemand ontgaan.
Wanneer het glas Mae voorgeschoteld wordt neemt ze vrijwel direct een grote slok, de branding in haar keel zorgt ervoor dat haar gezicht kort vertrekt voordat ze het glas weer zuchtend neerzet. 'Het leven is zo mooi. . .' De woorden zijn niet zozeer tegen de vampieren bedoeld, of ook maar voor iemand anders dan Mae, waardoor het een simpele fluistering is. Het sarcasme is opnieuw hoorbaar in haar stem, terwijl ze wanhopig zoekt naar een punt in de omgeving om zich op te focussen.
Om zichzelf wat af te leiden draait Mae om op de barkruk, zodat haar rug tegen de bar aan te vinden is en ze naar de menigte kan kijken. Dankzij de vampieren, die niet gekleed zijn op de kou, trekt Mae haar jasje nog net wat extra dicht — zichzelf belovend dat de kou die ze nu voelt zo zal verdwijnen, dat het nog maar enkele drankjes gaat kosten. De sjaal wordt ook nog wat onhandig aangetrokken, terwijl ze zuchtend naar de omgeving staart. Mae heeft een bloedhekel aan de kou, en het is ook de sneeuw geweest die ervoor gezorgd heeft dat de brunette gepakt is. 'Klote sneeuw.' De woorden klinken als gemompel achter haar sjaal, een duidelijke vervloeking op hoe haar leven aan het lopen is.

Aleister Golden

⊱ User of people ||| New in town ||| Owner of NOS4A2 ||| Gambler ||| Conman ||| Outfit ||| Outside the store, alone ⊰

Ondanks dat Aleister geen echte behoefte eraan heeft de mensenveiling mee te maken, hij heeft immers zijn eigen mensen al bij elkaar gesprokkeld die hij zelf aan wil bieden, is hij toch maar op komen dagen op het stadsplein, waar hij absurde prijzen voorbij heeft zien vliegen — iets dat hem het idee geeft dat hij zijn eigen prijzen best omhoog mag gaan gooien.
Het geniepige mens hoeft geen woorden op te vangen om te beseffen dat twee van de vampieren die hij al ontmoet heeft niet al te blij zijn met elkaar — al volgt de brunette de andere vampier alsnog richting een winkel. De mondhoek van Aleister krult vrijwel direct op, zich beseffend dat ze de kans nog heeft om hem terug te pakken — misschien dat hij het al kan uitlokken zodat er niets boven zijn hoofd blijft hangen.
Met doelgerichte passen loopt Aleister echter eerst naar de bar toe, de drang naar wat drank — en misschien een vredesdrankje — geeft hem een gemakkelijke opening voor de dame. Eerder zag hij haar met een glas rode wijn, dus besteld hij wat sterkers voor zichzelf, en daarbij haar eerder bestelde drankje. Na zijn bestelling merkt hij enkele groepjes op, met her en der een vampier alleen. Het is vermakelijk om te zien dat de vampieren niet eens meer hun moeite doen niet op te vallen hier.
Zo had Aleister niet verwacht dat hij Ryan O'Brien zou zien zonder een jas, juist om zijn bekende naam. Maar zelfs deze man is naar buiten gekomen als vampier, zonder enige schaamte. De prijs dat hij voor de pittige tante had neergeteld zorgde er echter wel even voor dat de conman er spijt van had hoe hij de bekende man in de eerste instantie aangesproken had. De dame daarentegen. . . die zou hij best eens in zijn club willen hebben. Voor zo eentje zullen ze aardig wat centen neer willen tellen — juist omdat het maar voor één jacht zal zijn.
Dankbaar neemt hij beide glazen aan wanner deze hem toegereikt worden, waarna hij zijn weg maakt richting het bankje tegenover de boetiek. Rustig neemt het mens plaats, en staart hij kort richting de opening ervan — hierdoor merkt hij de nodige beweging op, maar gezien hij een simpel menselijk zicht heeft doet hij niet eens zijn best zijn ogen erop te focussen en te zien wie waar te vinden is.
'Adeline,' hij spreekt haar naam haast op zingende wijze uit — in uitdagende speelse wijze. Een glimlach staat er rond zijn lippen, al reikt het niet tot zijn ogen. 'Oh Adeline off you go. You were always raised to be a rolling stone. Right before you left wish I'd let you know that I have always adored you.' Aleister doet zijn best de zanger van het lied enige credit te doen met zijn eigen stem, en ondanks dat hij lang niet zo goed kan zingen, probeert hij het toch om de dame wat uit te dagen. Het is veel te vermakelijk, er zijn genoeg liedjes met de naam Adeline erin die Aleister bekend zijn.
Hij neemt rustig een slok van zijn drinken, terwijl hij de voet van haar glas op zijn knie laat rusten. Afwachtend staart hij richting de boetiek, wachtend op de felle dame die hem een bedreiging toegegooid had — ondanks dat hij deze verdiend had. Het is hem ook echt niet ontgaan dat de twee vampieren daar met twee mensen te vinden zijn, maar ergens heeft hij wel het idee dat de dame hem op zal zoeken — haar interesse in hem is opgewekt om de een of andere reden. En die reden wil hij dolgraag vinden.

I'm your little ray of pitch black.

8 mei 2020 - 20:56 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Adeline Doan Sandlin

”Damaged people are dangerous.
They know how to make Hell feel like home.”

• 26/333 • Vampire • Tegen Regime • w/ ~~Ríoghán, Indigo & Sage~~ —> Aleister • Outfit + Nails •

Een zweem van een glimlach trok over haar lippen heen bij het lezen van de geluidloze woorden die Ryan haar toespeelde. Hij was de enige waar ze het van kon hebben, waar ze het van aannam zonder te huiveren — de enige waarvan Adeline durfde te bekennen dat ze hetzelfde voor hem voelde, maar wat ze nooit in dezelfde woorden kenbaar zou maken. Van alle liefdes die de brunette had gehad, was dit de enige die haar niet bedrogen uit liet komen, waardoor ze het koesterde als het meest dierbare bezit dat ze ooit had gehad.
Terwijl haar donkere kijkers de jonge Sage onbeschaamd op nemen — haar proberen te peilen in hoeverre ze ook maar iets voor haar kon betekenen — ontging het onderonsje aan de andere kant van de kledingwinkel Adeline niet. De subtiele fluistering die Indigo dacht gemaakt te hebben kwam niet alleen Ryan ter oren, maar vermoedelijk iedere vampier in de nabije omtrek. Met een ietwat afkeurende trek op haar snoet keek Adeline met een opgetrokken wenkbrauw van het ene vrouwelijke mens naar het ander, gevolgd door de enige mannelijke vampier in de zaak.
"Heb je enige vragen voor mij, Miss Lefèvre?"
Really?
Adeline rolde met haar ogen, liet een tactvolle opmerking naar het puntje van haar tong rollen — klaar om afgevuurd te worden — tot een andere, even melodieuze stem haar aandacht weet te trekken. Haar naam werd op een zingende doch uitdagende wijze uitgesproken en de brunette hoefde niet naar buiten te gaan om te zien wie degene achter de stem was. Met haar blik weer terug gericht op de jonge Sage, waar ze inmiddels weer voor is gaan staan, krullen haar mondhoeken zich vermakelijk op.
"Oh Adeline off you go. You were always raised to be a rolling stone. Right before you left wish I'd let you know that I have always adored you."
Een dierlijk instinct roerde zich in het diepste van haar wezen, sluiten alle kleine geluiden om haar heen te buiten en focussen zich enkel op het kloppen van maar één belangrijk hart, waardoor haar al donkere kijkers nog net wat donkerder weten te kleuren. Hij had het lef gehad haar te benaderen op een moment dat ze voor zichzelf uitgekozen had, waarbij hij het gewaagd had haar een uitdaging toe te werpen en deze onder haar ogen te verliezen. Adeline had hem gewaarschuwd voor het eventuele gevaar van een spel met haar, maar het was zijn manier van doen wat haar interesse gewekt had — een interesse die hij tot op heden nog vast had weten te houden, al betwijfelde de brunette lichtelijk voor hoelang precies.
Onbeschaamd veegt Adeline een krul weg uit Sage's gezicht, waarna deze voor even de aandacht van de vrouwelijke vampier is kwijtgeraakt als deze zich van haar wegdraait. Het lag niet aan haar, daar was hun kennismaking nog veel te kort voor geweest. Het was echter één ding om de aandacht van de vrouwelijke vampier te vangen, maar het was een geheel ander verhaal om deze ook te behouden — waar het gevaar hem lag in het verliezen daarvan.
"Ik ben zo terug."
Met een veelzeggende blik keek Adeline naar Ryan op. Haar woorden hadden niet hard geklonken, maar waren zelfs voor beide dames nog wel verstaanbaar genoeg. Echter was ze hen geen verklaring schuldig, waardoor de brunette zich enkel tot de man gericht had, maar een schuine blik niet kon weerstaan. Hij had aan uitdrukkingen genoeg om te weten wat ze van plan was.
"Doe geen dingen die ik ook niet zou doen," vervolgde ze, waarbij ze het niet kon laten zacht te grinniken. In het voorbijgaan naar buiten streelde ze zacht langs Ryan zijn arm — een subtiel gebaar dat ze hem niet zomaar alleen liet en hem zeker niet zou vergeten. Dit was echter een mogelijkheid die Adeline niet kon laten gaan, maar waar ze op haar eigen tempo op reageerde. Het laatste wat ze wilde was de man buiten het idee geven dat ze voor hem vloog wanneer hij haar riep.

In plaats van de voor-uitgang te nemen, gebaarde Adeline naar de winkeleigenaar voor de route achterom zodat ze ongezien de kledingwinkel kon verlaten. Rondom haar mond speelde een glimlach en eenmaal buiten stak ze op een subtiele wijze haar neus iets in de lucht, terwijl haar scherpe gehoor het bonzende hartslag nog steeds in eenzelfde ritme hoorde klinken en ze deze onder geen enkel beding door wat dan ook liet overstemmen. Dit ritme was speciaal voor haar.
Behendig bewoog Adeline zich tussen enkele mensen door, waakte er voor dat ze voor de desbetreffende persoon uit het zicht bleef en besloot hem onderweg op dezelfde manier te benaderen zoals hij bij hun eerste ontmoeting gedaan had. Geluidloos poogde ze vooruit te gaan, waarbij ze haar voetstappen perfect maskeerde met die van een voorbijganger. Zodra zijn donkerbruine lokken in zicht kwamen, glimlachte Adeline de punten van haar hoektanden bloot en benaderde het houten bankje waar hij op zat even stil als haar hele weg hier toe.
"And how adorable are you."
Eens de brunette achter hem stond, boog ze iets voorover en liet de fluistering van haar stem vlak naast zijn oor klinken. Onbewust snoof ze hem op en liet niet enkel de geur van zijn bloed tot haar doordringen. De minieme overslag in het ritme van zijn hart ontging haar niet — het was precies genoeg om een voldane gloed door haar blik heen te laten sijpelen, welke ze voor hem raadselachtig poogde te houden.
"Bevalt het wat je ziet, hm?" vroeg Adeline hem vervolgens, knikte miniem naar de kledingwinkel voor hem en leunde daarbij tegen de rand van het bankje aan, met haar gezicht gekanteld zodat ze de zijkant van dat van Aleister schaamteloos op kon nemen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

10 mei 2020 - 23:41 Novilunium is offline

Novilunium 1529

Indigo Lefèvre
Ryan's French Cuisine — AB- — Twentyseven — Store — With Ryan, Adeline & Sage — Outfit

Ze heeft het knikje waarmee hij haar vraag beantwoord eigenlijk niet nodig, trekt haar conclusie al uit de manier waarop zijn ogen de hare vinden nadat ze haar woorden heeft geuit. Indigo weet niet wat ze verwacht had, maar misschien niet dat hij haar zo makkelijk tegemoet zou komen. Ze is het gewend dat mannen haar behandelen zoals het ze zelf uitkomt en negen van de tien keer was dat niet bepaald met haar welzijn in een hoog vaandel. Deze man heeft haar gekocht zonder een greintje interesse in haar welzijn, maar neemt in ieder geval de moeite haar niet compleet te negeren.
Ryan zijn ogen dwalen kort naar de andere twee dames, wiens conversatie Indigo compleet ontgaat. Ze begrijpt dat zij en Sage in hetzelfde schuitje zitten, maar heeft in eerste instantie even genoeg aan haar eigen hachelijke situatie, kan het niet opbrengen haar focus te verleggen voor ze in kan schatten hoe de komende tijd er voor haarzelf uit gaat zien. De Française weet dat ze staart — beseft het zich wanneer Ryan zijn ogen zich wederom in de hare boren. Wegkijken is geen optie, is het niet om haar eigen nieuwsgierigheid dan wel om de onuitgesproken autoriteit in het bruin van zijn irissen.
De passen die hij haar in eerste instantie nadert houden hem nog ver genoeg buiten haar bereik om de illusie van veiligheid hoog te houden — het belachelijke idee dat er genoeg ruimte tussen hen is om hem te kunnen ontvluchten hetgeen haar op haar plek houdt zonder oogcontact te verbreken. Het moment waarop hij echter blindelings iets aanpakt van een personeelslid en juist die overgebleven afstand overbrugt, is voor Indigo het moment om weer te verstijven en haar lichaam in hoog alert te brengen. Drinken aangeboden krijgen is wel het laatste wat ze had verwacht, maar dit is toch wat haar ogen ondervinden wanneer haar blik naar zijn uitgestoken handen schiet. Voor ze zich kan bedenken grist ze het flesje Cola uit zijn hand en maakt gebruik van zijn korte afleiding naar de andere dames om de helft van de inhoud tot zich te nemen. De frisdrank is een welkome verfrissing en neemt direct iets van haar ongenoegen weg, al zal ze hem niet bedanken.
"Heb je enige vragen voor mij, Miss Lefèvre?" De nonchalance in zijn stem is terug te vinden in zijn hele houding, alsof de man een sollicitatie aan het houden is met een kandidate voor de baan van zijn secretaresse, in plaats van vragen te stellen aan zijn peperdure maaltijd. Indi haar ogen lichten fel op, al blijft haar uitdrukking onveranderd, haar houding permanent behoedzaam.
"Wat gaat er met mij gebeuren?" Hoort ze zichzelf vragen, zonder angst of voorzichtigheid in haar stem. Ze snapt wat het doel is waarvoor hij haar heeft gekocht, al zal ze zich uit alle macht verzetten wanneer hij poogt dit in praktijk te brengen. Haar verdere toekomst is een raadsel — de invulling van het hoe en wat haar onbekend. Haar aandacht word kort verlegd naar 'Ade' en de manier waarop ze langs Ryan loopt, hem aanraakt in een bijna teder te noemen gebaar. De waarschuwing van de vampier ontgaat Indi zeker niet, al vraagt ze zich af of er ook maar iets is wat deze vrouw niet zou doen. Ze volgt de brunette kort terwijl deze zich uit de voeten maakt, maar verlegt haar aandacht dan met een schichtige beweging terug op Ryan, alsof hij haar aan zal vliegen al zou ze hem te lang uit het oog verliezen. "Kom ik hier ooit nog vandaan?" De 'levend' voegt ze niet toe aan die zin, aangezien het haar glashelder lijkt dat dat haar insteek is.

Marrow deep, soul deep, essence deep

11 mei 2020 - 11:24 Kefe is offline

Kefe 5051

Ríoghán O’Brien

⊱ Invester Hollow Grove ||| Born in Bronze Age ||| Born Irish ||| "English" gentleman ||| Outfit ||| A clothing & shoes store w/ Indigo (& Sage) ⊰

Het ontgaat Ríoghán niet dat zijn eerste stappen dichterbij weinig reactie ontlokken, maar eenmaal het drinken uitstekend — en hierbij opnieuw dichterbij stappend — ze lijkt te verstijven. Het blijft hem verbazen hoe mensen zo simpel de illusie hebben dat als er een roofdier nabij is, deze je toch wel te pakken zal krijgen. Vooral eentje bovenaan de voedselketen.
Ze grist het colaflesje uit zijn handen, waarna hij zijn aandacht verlegt richting de andere twee dames. Hij hoort direct hoe het flesje geopend wordt, en Indigo wel een heel grote slok neemt. I wish. Ríoghán schraapt zijn keel dan ook wanneer hij het andere flesje weg heeft gezet en zijn aandacht weer op de Française is gelegd.
De stem buiten ontgaat Ríoghán alles behalve, maar gezien het voor Adeline bedoeld is glijdt zijn blik kort naar zijn beste vriendin, afwachtend over wat zij precies van plan is met het vreselijke mens dat hij al eens had mogen ontmoeten. Blijkbaar is de relatie tegenover Adeline beter, maar daar zul je de mannelijke vampier geen woord over horen delen — haar zaken zijn haar zaken nou eenmaal.
'Wat gaat er met mij gebeuren?'
De brunette gaat gelijk voor een goede vraag. Ríoghán kijkt haar dan ook even aan, juist om de toon in haar stem — geen angst of twijfel. Het is een vraag die oprecht door haar hoofd aan het dwalen is. Voordat hij echter kan antwoorden, hoort hij Adeline naderen — een goed excuus om het mens even in haar eigen hoofd te laten zitten.
'Ik ben zo terug.'
Als simpele antwoord geeft Ríoghán haar een knikje om duidelijk te maken dat hij het begrijpt — wat het ook mag zijn dat ze voor zaken heeft met Aleister. De manier waarop de blikken van Adeline en zichzelf echter kruisen maakt hem duidelijk wat haar bedoelingen zijn, of eerder gezegd dat het niet veel goeds te betekenen heeft.
'Doe geen dingen die ik ook niet zou doen.'
De grinnik die volgt na haar woorden, wordt vrijwel direct beantwoord. Dat maakte wat hij kon uitspoken veel breder, en dat waren juist de gedachten die hij niet behoorde te hebben op dat punt. Haar zachte aanraking tegen zijn arm zorgde er echter voor dat hij begripvol glimlachte naar haar — al was het maar kort, lang genoeg voor haar om gezien te hebben.
Wanneer de vrouwelijke vampier er via een andere uitgang vandoor gaat schud hij nog kort zijn hoofd. Het is echter dan pas dat zijn aandacht weer volledig richting Indigo gaat. Zijn houding veranderd ook direct, maar ditmaal leunt hij wat kalmer tegen een van de tafels van de boetiek aan, waar hij met zijn achterste tegenaan leunt en vervolgens zijn handen op zet — enkel en alleen om zijn primitieve instincten ervan te weerhouden deze niet rond haar slanke nek te plaatsen.
'Wat er met jou gaat gebeuren? Hmm. . .' Ríoghán kan niet anders dan iets van vermaak hoorbaar te maken in zijn toon, al staat zijn gezicht serieus in contrast daarmee. 'Ik neem aan dat je ingelicht is waar je voor gekocht zult worden? En ik besef ook maar al te goed dat jij niet iemand bent die makkelijk in zal geven. . . maar buiten dat om zijn er geen plannen vrees ik. Mocht je iets voor willen stellen — iets dat enige vorm van realisme heeft — voel je vrij.' Tijdens het uitspreken van de laatste woorden kan hij het toch niet laten zijn eigen ogen weg te halen van haar ogen en deze af te laten dwalen naar haar nek (of althans de sjaal die ervoor hangt) — gevolgd door een snelle kijk over haar heen.
'Kom ik hier ooit nog vandaan?'
De schichtige blik die gepaard gaat met de woorden ontgaat hem niet. Ze is nu al bang voor hem, wat natuurlijk niet gek is. 'Ik zal nooit, nooit zeggen.' Overduidelijk is Ríoghán zich bewust van zijn woordkeuze, maar in alle eerlijkheid heeft hij er niet bij stilgestaan. Om toch maar een beetje door te laten schemeren van zichzelf besluit hij maar wat te delen. 'Dit is ook mijn eerste keer.' Het hoeft waarschijnlijk niet duidelijk gemaakt te worden waarover hij het heeft. 'Maar ik heb verder geen verwachtingen, maak je geen zorgen daarover. Ik heb meer aan je boven de grond dan eronder.' En die woorden meent hij oprecht.
Het is echter wanneer de geur van Indigo's bloed zijn neus weer binnendringt dat Ríoghan zichzelf van het tafeltje afdrukt en even zijn rug naar de dame toekeert zodat hij zijn kaken hardhandig op elkaar kan drukken om te voorkomen dat zijn dwingende hoektanden zichzelf niet laten zien. De eigenaresse kijkt hem even afwachtend aan, voor ze zijn blik opmerkt en achter de counter gaat staan voor enige bescherming — alsof hij elk moment aan zal vallen. Ríoghán doet zijn best zijn ogen niet te rollen voor hij zich terugkeert naar Indigo. 'Ik kan alleen mijn best doen je verblijf zo gemakkelijk mogelijk te maken. Heb je verder nog iets nodig?' Hierbij verwacht hij ook direct dat mocht ze iets opnoemen, de eigenaresse van de boetiek direct aan de slag gaat — mocht het binnen deze winkel zijn.

Aleister Golden

⊱ User of people ||| New in town ||| Owner of NOS4A2 ||| Gambler ||| Conman ||| Outfit ||| Outside the store w/ Adeline ⊰

Het ontgaat hem niet dat de vrouwelijke vampier haar tijd neemt, en dat dat grotendeels opzettelijk zal zijn. Rustig neemt Aleister dan ook een slok van zijn eigen drank, terwijl hij een haast verveelde grom laat horen, juist om mee te willen spelen in haar spel. Het wachtspelletje dat ze hem opdringt als het ware.
'And how adorable are you.'
Ondanks dat ieder ander mens waarschijnlijk erger zou schrikken, was het enkel één onregelmatige hartslag dat het doet voor Aleister wanneer hij de fluistering van Adeline wel heel dichtbij weet op te vangen. Wanneer hij dan sloom omkijkt trekt hij een wenkbrauw op. 'Ik dacht dat je me hier al in de kou zou laten zitten. . .' De woorden klinken quasi bedroefd, wat ook zeker aan zijn gezicht af te lezen is. Al gauw is er echter een tevreden grijns te vinden, zich maar al te goed beseffend dat hij evenals kracht over haar heeft — hij roept, zij komt.
'Bevalt het wat je ziet, hm?'
Kort volgt Aleister haar subtiele knikje richting de winkel, maar al gauw glijdt zijn blik weer naar Adeline toe — hierdoor opmerkend dat ze hem in zich aan het opnemen is. 'Is het cliché als ik nu zeg dat ik dit liever zie?' Zijn mondhoeken krullen met een lichte uitdaging op wanneer hij haar het wijnglas voorhoudt met de bloedrode wijn erin. 'Cliché of niet. . . het is aantrekkelijker dan een winkel.' Vage complimenten, Aleister's specialiteit.
Zelf neemt Aleister rustig een slokje van zijn eigen glas. 'Dus, je hebt een mens gekocht?' Hij kan het niet laten zijn ontevredenheid hoorbaar te maken. Om het nog duidelijker naar voren te laten komen dat hij er minachtend over denkt klakt hij met zijn tong tegen zijn gehemelte aan, wat een korte his veroorzaakt. 'Ik dacht dat ik je ingelicht had over enkele wilde plannen. . .' Zijn ogen lichten op ondeugende wijze op, terwijl hij grijnzend zijn vrije hand in zijn zak steekt. 'Maar ze is altijd welkom in de club te komen werken, een knap koppie als dat zullen we aardig wat geld voor vangen.' Zijn wenkbrauwen trekken ditmaal kort op, voor deze weer zakken — de grijns nog altijd op zijn gezicht dragend. Hij ziet al veel mogelijkheden hierin, en is er niet vies van deze op te moeten noemen wanneer ze hem deze mogelijkheid zal bieden.
Om gemakkelijker te zitten leunt hij helemaal naar achteren, en laat hij zijn ene been rustig op de andere hangen. Zijn glas laat hij op zijn been hangen, terwijl zijn blik weer naar Adeline glijdt. 'Wat maakt mij eigenlijk interessanter dan een bloedzak?' Uitdagend likt Aleister zijn lippen. Ondanks dat hij oprecht nieuwsgierig is op dat vlak, verwacht hij niet dat de vrouwelijke vampier ook maar iets gaat vrijgeven op dat vlak. De jacht lijkt hem wel iets dat haar bevalt, maar het is nou niet zozeer alsof hij haar moeite laat doen — zelfs na haar bedreiging is hij namelijk hier te vinden zonder enige vorm van angst in zich.
De man heeft zoveel vampieren ontmoet in zijn leven, en geen een van hen heeft dezelfde bedoelingen — enkel hun instinct is voor ieder hetzelfde. De een kan er beter mee omgaan dan de ander, maar daar houdt het ook weer gauw op. Het is hem ook opgevallen dat vrouwen de jacht over het algemeen aangenamer vinden, het vermaakt hen meer dan het oorspronkelijk zou moeten. Mannen lijken het makkelijker te willen, ze zijn immers niet anders gewend.

I'm your little ray of pitch black.

11 mei 2020 - 16:18 Frisk is offline

Frisk 8318

Sage Miller
It's beginning to look a lot like fuck this.

Winkel • Indy, Ryan ~~& Adeline~~ • Ongeveer deze outfit

Ondanks haar ervaring, wist Sage totaal niet wat ze moest verwachten. Ryan was al een ander boek dan haar vorige eigenaar, maar deze vrouwelijke vampier kwam uit een geheel andere bibliotheek. Ze was misschien koppig en soms zelf een stukje kinderachtig, maar achterlijk was Sage niet. Ze kon meteen zien dat deze vrouw een kat was die met haar prooi speelde. Een leeuwin, eerder, en Sage wist maar al te goed dat ze niet meer was dan een muisje. Het gaf haar de kriebels, al bleef ze koppig voor zich uitkijken.
Na de trage cirkel bleef de vrouw voor haar staan en veegde ze een pluk haar uit Sage's gezicht. Die zou dat - onder andere, menselijkere omstandigheden - helemaal niet zo erg gevonden hebben, maar nu was ze maar al te blij dat de aandacht van de vrouw leek te verslappen. Natuurlijk had het mensenmeisje geen idee wat er gebeurde, met haar normale zintuigen, maar het kon haar ook niet schelen. Hopelijk deed de vrouw dat vaker: verdwijnen. Dan kon ze haar eigen ding doen.
"Oké," mompelde ze, nadat ze eindelijk weer inademde. Sage keek toe hoe de vrouw de winkel uitliep en draaide zich om. Ryan en Indigo leken in gesprek verwikkeld en Sage had weinig zin om nog de aandacht te trekken. Ze was moe, door de spanning, en ze had dorst. Alleen stond het tweede drankje vlakbij het tweetal en de vrouw achter de toonbank.
Met een lichte twijfel stapte ze dichterbij. Ze pakte het drankje van de toonbank, keek even verontschuldigend naar de vrouw erachter, en sloeg het behendig open aan de rand van het hout. Het was fanta, jammer genoeg. Ze had wel wat sterkers kunnen gebruiken. Ze luisterde half naar het gesprek naast zich en draaide eens met haar ogen.
"Niet hopen. Als ze je beu zijn, word je gewoon doorgegeven," mompelde ze tussen het antwoord van Ryan door. "Of dat is toch mijn ervaring," besloot ze met een schouderophaal. Ze draaide zich weg van het tweetal, nam een goede slok van de fanta en keek de ietwat angstige vrouw achter de toonbank aan. Er stond een kassa op en een oudere computer*. Het ding maakte een gek geluidje. Ze was vooral goed met auto's, maar ook andere machines kon ze wel wat mee beginnen. Zolang het de hardware was, toch.
Sage boog zich over het ding heen en luisterde goed. Vervolgens legde ze haar hand even op de bak en fronste. Het ding was veel te warm. Ze voelde even aan haar gezicht om te zien of het niet haar handen waren, maar nee. "U kunt best een nieuwe ventilator hier insteken," zei ze ongevraagd tegen de vrouw. Ze klonk niet belerend, dat zat niet in haar, maar ze had ook nooit geleerd om haar stem extra vriendelijk te laten klinken. Rechtdoorzee noemden de meesten haar. Sage gebruikte liever de woorden: bullshit werend. Je moest er maar mee om kunnen gaan.

*Of iets wat er mee overeenkomt ^^

Mijn brein breint zoals het breint.

11 mei 2020 - 18:15 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Adeline Doan Sandlin

”Damaged people are dangerous.
They know how to make Hell feel like home.”

• 26/333 • Vampire • Tegen Regime • w/ Aleister • Outfit + Nails •

Één minieme overslag in het ritme van zijn hart. Meer reactie kreeg Adeline niet van de man voor haar, ondanks dat ieder ander vermoedelijk een centimeter of twee van schrik opgeveerd zou zijn. De brunette weet het af aan het feit dat ze dit keer niet zo sterk haar best had gedaan, maar besloot desalniettemin dat het een puntje van aandacht werd wanneer het Aleister betrof. De vrouwelijke vampier had een jacht op de man geopend vanaf het allereerste moment dat hij haar aangesproken had — nog voor ze er zelf überhaupt erg in had en hij allereerst de weg voor haar vrijmaakte door de uitdaging in zijn woorden te leggen.
"Ik dacht dat je me hier al in de kou zou laten zitten. . ."
"Hm, dat zou zonde zijn," prevelde de brunette zacht.
Bijna zou ze in de bedroevende woorden trappen die Aleister uitsprak ware het niet dat Adeline de quasi ondertoon vrijwel direct herkende — evenals de veelbetekenende grijns op zijn gezicht, welke verschijnt zodra hij naar haar op kijkt. Het werd haast een irritant gegeven dat hij nu al de werking van zijn kracht op haar begon door te krijgen, waar ze hem tevens in de waan liet van wat ogenschijnlijk een onschuldig spel leek.
"Is het cliché als ik nu zeg dat ik dit liever zie?" De lichte uitdaging in het opkrullen van zijn mondhoeken is een trekje in zijn gezicht dat Adeline niet ontgaat. Haar donkere kijkers nemen hem nog altijd in zich op, tot ze afgeleid raakt vanwege de rode vloeistof in het glas in zijn hand. "Cliché of niet. . . het is aantrekkelijker dan een winkel."
"Het heeft anders beide wel iets," weet de vrouwelijke vampier met een subtiele doch dubbelzinnige ondertoon uit te brengen — waar een lichte glimlach rond haar mond speelt als ze het glas van hem aanneemt en naar haar lippen brengt. De alcoholische geur drijft haar tegemoet bij het lichtste optrekje van haar neus; het was na het bloed van een mens haar nummer één favoriet.
"Dus, je hebt een mens gekocht?"
Het zou Adeline meer verbaasd hebben als de man dit niet geweten had, maar toch ontlokt het haar een licht geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht, waarbij ze een afkeurende grom weet in te slikken. Het was een opmerking die de vrouwelijke vampier vermoedelijk nog vaker voor haar voeten geworpen ging krijgen en ze had er nu al een hekel aan — dit allemaal dankzij haar lieftallige beste vriend.
"Ook voor jou geld hetzelfde, ik koop geen mensenlevens."
De brunette negeert verder het minachtende gehis wat Aleister laat klinken, te weten hoe hij hier overdacht en hetgeen geen geheim meer voor haar was. In plaats daarvan duwt ze zichzelf rechtovereind om naar de andere kant van het bankje te lopen, zodat ze naast hem plaats kan nemen alvorens een slok van haar wijn te drinken. Soepel sloeg Adeline daarbij haar ene been over het andere, waarbij ze het feit negeerde dat de split in haar jurk iets openviel en daarmee een stuk van haar bovenbeen ontblootte.
"Ik dacht dat ik je ingelicht had over enkele wilde plannen. . . Maar ze is altijd welkom in de club te komen werken, een knap koppie als dat zullen we aardig wat geld voor vangen."
Adeline grijnsde licht, kantelde haar hoofd miniem terwijl ze haar blik van de kledingwinkel afhaalde om hem op de man naast haar te richten. Subtiel trekt ze daarbij één van haar wenkbrauwen op. Ze was niet onbekend met de wilde plannen die hij in gedachten had, in tegendeel zelfs. Maar daar waar ze er tot voor kort een interesse in gehad zou hebben, had Adeline nu haar eigen wilde plannen gemaakt — waar Aleister een groter onderdeel van was dan hij vermoedelijk werkelijk voor ogen had. Toch had ze besloten te komen kijken naar de ideeën die hij had, wetende dat Aleister haar ook op dat vlak niet wist te teleurstellen.
"Ik zal er over nadenken," reageerde de brunette, doelend op de jonge vrouw die Ryan voor haar gekocht had en waar ze vooralsnog geen enkele weet van had wat ze er precies mee moest doen. Voeden op deze manier was een geheel onbekend terrein, ondanks de vele jaren die Adeline al op de aarde rond liep. Het vergde een uithoudingsvermogen waar ze niet aan toe wilde geven, evenals een leerproces met een juiste dosering aan geduld — precies dat wat de vrouwelijke vampier vooralsnog niet bezat als het aankwam op haar diner. Toch druist het nog licht tegen haar instincten in en wil de brunette eerst maar eens zien hoe het op huiselijk terrein met de jonge vrouw ging.
"Wat maakt mij eigenlijk interessanter dan een bloedzak?"
Adeline had haar donkere kijkers alweer nietszeggend op de kledingwinkel gericht. Ze volgde het silhouet van Ryan onbewust, gevolgd door haar eigen mens, alvorens haar blik terug af te laten dwalen naar Aleister langs haar. "Wie zegt überhaupt dat je interessanter bent dan een bloedzak?" Gepaard met een uitdagende fonkeling kijkt ze schuins en met opgetrokken wenkbrauwen naar de man op. De brunette was niet van plan om kenbaar te maken wat het precies was dat hem zo tot haar aantrok — sommige onderdelen daarvan moesten tenslotte nog uitgezocht worden, waar ze uitgebreid de tijd voor nam.
Ze had geen haast en hoewel haar honger stilletjes aan de oppervlakte sluimerde, zou ze de verleiding desondanks niet kunnen weerstaan om van hem te mogen proeven als de kans zich voordeed. "Misschien houd ik er wel gewoon van om de wat simpelere zielen te vergezellen met mijn aanwezigheid." Adeline grinnikte zacht. Beiden wisten ze dondergoed dat de vrouwelijke vampier hem absoluut niet op die manier zag — menig mens zelfs niet om haar heen, met uitzonderingen daargelaten — zelfs al had ze hem niet bestempelt tot haar nieuwste uitdaging, het was ook zijn totale plaatje wat haar naar hem toe deed lokken.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Index RPG Actieve Topics Zoek