100 | Speeltopic| Hollow Grove - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

26 april 2020 - 20:18 Kefe is offline

Kefe 5051

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

HOLLOW GROVE

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

☾☾☾

☽☽☽

Het is hartje winter en het is koud in Hollow Grove - het perfecte moment voor de eerste bloedveiling. Het gezellige stadsplein wordt omgetoverd tot een plek waar bloedlustige vampieren op zoek kunnen gaan naar vers bloed. Dit wordt ironisch genoeg verpakt als een buurtfeest waar iedereen bij aanwezig wil zijn. Het is immers de gebeurtenis van het jaar. Tussen het bieden en verkopen door hangt er dus eigenlijk een ontspannen, voor sommigen zelfs gezellig sfeer. Ondertussen worden de criminelen één voor één gepresenteerd. Laat het bieden beginnen!

I'm your little ray of pitch black.

29 april 2020 - 17:12 LordJohn is offline

LordJohn 10836

Wren Ainsworth

vampire born around 1060 — loves the new regime — @ town square w/ Gio — outfit + coat

'Het gewoonlijke goede leven. Wijn, poker, liefde en dat soort dingen. Dat is altijd goed, no?'
Wren grinnikte weer even en sloeg haar armen over elkaar heen en schudde haar hoofd. 'Zelfs liefde? Of gewoon seks?' plaagde ze met een grijns rond haar lippen. Haar gedachten dwaalden even af naar Harlan en een naar gevoel trok door haar lichaam, maar ze schudde het van zich af. Ze wilde er niet aan denken. Nooit.
'Showtime,' zei Gio en Wren volgde zijn blik naar het podium en zag de brunette daar staan kijken. Ze reageerde niet eens en luisterde naar de bedragen die werden genoemd. Eerst deed het haar niet zo veel, maar toen trok Gio zijn mond open en hij verhoogde het bedrag met 20.000 dollar. 'Tot zover ik die een voorbeeld probeert te zijn.' Wren rolde met haar ogen en hield wijselijk haar mond. Het duurde niet al te lang voor hij 100.000 dollar bood en Wren schudde haar hoofd kort. Om geld zat ze zelf ook echt niet verlegen, maar het feit dat Gio zoveel zou betalen voor een mens vond ze belachelijk. Het uiteindelijke bedrag werd een kwart miljoen en Wren keek Gio aan, maar zei niets. Ze wilde geen stennis schoppen op het plein waar half Hollow Grove aanwezig was en ze wist dat Gio zich niks aan zou trekken van haar gesputter. Hij was veel en veel te eigenwijs. 'Let's go, love.'
'Je bent gek,' zei ze op zachte toon, maar luid genoeg zodat iedere vampier het zou kunnen verstaan. Zowel Gio als Ríoghán hadden zich tegoed gedaan aan het menselijk schoon (kuch) dat op het podium was komen te staan, en Wren vroeg zich echt af hoe zij die meisjes zouden gaan behandelen. Het feit dat hun lichamen liters heerlijk bloed bevatten was echt het enige voordeel aan mensen. Verder waren ze alleen goed voor heel veel gezeik, en wellicht seks.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

29 april 2020 - 22:51 Principality is offline

Principality 260

AMBROSE JAMES DAWSON

-| Vampire | At the square | With Eva |-

De jonge vrouw leek zich gelijk ongemakkelijk te voelen onder zijn reactie. ‘’Uhm... Koekjes maken geen onderscheid van types. Ze zijn voor iedereen meneer.’’
AJ gaf haar een briefje van vijf dollar en zei dat ze het wisselgeld kon houden. De koekjesverkoopsters glimlachte keerde terug op haar gezicht en bedankte hem hartelijk (misschien ging hij toch iets te ver hierin) terwijl ze hem de koekjes overhandigde en het geld wegstopte. AJ probeerde ondertussen uit te vinden wat hij in hemelsnaam moet koekjes moest en bood ze uiteindelijk aan aan het meisje. Ze leek hierover nogal verbaasd te zijn en gaf met flink wat onnodige handgebaren aan dat dat echt niet nodig was.
Een stem die door de luidspreker op het podium kwam, zorgde ervoor dat beiden afgeleid werden van hun conversatie en zich automatisch naar het podium draaide. AJ kreunde een tikkeltje gefrustreerd toen hij de mensen die geveild zouden worden zag staan, Wie dacht dat dit een goed idee was? Geweldig, laten we samen met alle mensen andere mensen veilen, dat is echt niet raar.
‘’Wat is er hier aan de hand? Een... veiling?’’
"Ze veilen criminelen als bloedzakken," antwoordde hij. "Wist je het niet?"
Ze klonk onzeker en probeerde te zien wat er aan de hand was. AJ had de neiging om juist weg te lopen van het hele gebeuren, maar omdat ze nogal verontrust om de huidige situatie leek te zijn, bleef hij staan. Het bieden begon sneller en verliep sneller dan hij verwacht had. Hij herkende enkele vampiers, was zelfs oppervlakkig bevriend met sommige van hen en het zorgde ervoor dat zijn maag zich omdraaide. Hij had het idee dat het volgende pokeravondje zeer ongemakkelijk voor hem zou worden.
Hij werd afgeleid van het tafereel toen de jongedame de mand met koekjes liet vallen. ‘’Een veiling,’’ herhaalde ze vol ongeloof.
AJ keek toe hoe het meisje bijna leek te hyperventileren en ook nog eens haar telefoon liet vallen. Dit werd te pijnlijk aan om aan te zien, zeker toen ze zich bukte en tegen zichzelf begon te praten. Nu stak AJ de koekjes wel in zijn jaszak bij gebrek aan beter en zakte ook door zijn knieën zodat hij net iets boven ooghoogte van de jongedame zweefde. Hij pakte de mand met koekjes en nam de kapotte telefoon van haar over en legde deze voorzichtig in de mand. Zijn hand legde hij op haar knie.
"Ze veilen niet zomaar iedereen en proberen iedereen gewoon op een veilige manier van bloed te voorzien zodat er niks ergers gebeurd," probeerde hij haar gerust te stellen, ook al was hij het niet met zijn eigen woorden eens. "Laten we ergens heengaan waar het rustiger is. Vergeet niet te ademen."
In zijn ene hand hield hij de mand vast en met zijn andere hand ondersteunde hij haar bij haar elleboog zodat hij haar omhoog kon duwen, iets wat gemakkelijk ging met de zogenoemde bovennatuurlijke kracht die vamps hadden. Hij stuurde de jongedame op deze manier, misschien een tikkeltje dwingend, richting de rand van het plein waar een paar bankjes stonden. De meeste mensen en vamps hadden zich dichtbij het podium geschaard waardoor het hier rustig was. Hij stuurde haar het bankje op zodat ze kon zitten. Hij had het idee dat ze misschien een paniekaanval had, maar had geen idee hoe een echte paniekaanval eruit zag en eigenlijk ook niet wat je ertegen moest doen.
"Beter?" vroeg hij dus maar. "Als je wilt mag je mijn telefoon gebruiken."
Met deze woorden toverde hij zijn eigen telefoon uit zijn zak en legde deze tussen hen in. Hij had geen wachtwoord op zijn telefoon, ten eerste had hij geen idee hoe hij deze in moest stellen en dat het überhaupt een optie was en ten tweede zou hij niet weten wie hij eruit zou moeten houden.

Guardian of the Eastern Gate

30 april 2020 - 1:15 Novilunium is offline

Novilunium 1529

Indigo Lefèvre
Ryan's French Cuisine — AB- — Twentyseven — On stage — With Ryan & Sage — Outfit

Ze weigert te kijken, weigert oogcontact te maken met de wezens die belachelijke bedragen roepen in een poging haar te bemachtigen. De trance waarin ze zichzelf brengt zorgt voor een wazige blik in de ogen en ze kan deze enkel volhouden vanwege de razernij die haar vult bij het horen van wat deze monsters haar waard vinden. Al jaren hoert ze zichzelf uit om zichzelf in leven te kunnen houden, droog brood en water haar meest voorname maaltijden en tweedehands kleding aan haar lijf in een poging zichzelf nog enigszins aan te prijzen. De bedragen die haar nu worden toegeworpen voor het drinken van haar bloed doen haar trillen van woede, het besef dat ze hiervan jaren onbezorgd zou kunnen leven een pijnlijk feit.
"$500.000!" Indigo haar blik verheldert, volgt de richting van het stemgeluid en vind hier een man, ogenschijnlijk van haar leeftijd. De 'eenmaal, andermaal, verkocht' is als iets buitenaards terwijl al haar gedachten in een veeg worden verwijderd om plaats te maken voor één simpele zin die zich herhaaldelijk afspeelt; hij heeft zojuist een half miljoen voor je betaald.
Ze schrikt wanneer ze hardhandig om de bovenarm word gegrepen en richting de zijkant van het podium word geleid, haar blik hiermee succesvol los krijgend van de man — haar eigenaar. De kortharige is zo verbijsterd dat haar vechtlust op slag lijkt verdwenen. Ze laat zich bedeesd meevoeren, ondanks dat die opstelling haar vooralsnog geen zachtzinnigere behandeling oplevert. Eenmaal bij de trap naar beneden aangekomen vreest ze hier vanaf te vallen als de bewaker deze manier van doen voortzet, maar het blijkt dat ze hier niet bang voor hoeft te zijn.
"Handen thuishouden," klinkt het resoluut van onder aan de trap, de toon alleen al genoeg om haar blik op te eisen. De druk rond haar bovenarm verdwijnt op het moment dat haar bruine ogen zijn meer hazelnootkleurige variant ontmoeten en nu staat ze letterlijk oog in oog met een vampier. Het besef is er nog steeds niet volledig en Indigo lijkt zodanig in shock dat ze zijn hand aanneemt zonder te twijfelen. Haar vingers, gevoelloos van de kou, worden omvat door een soortgelijke temperatuur en ze daalt de trap af tot ze voor zijn neus staat, wat ervoor zorgt dat ze nu naar hem op moet kijken.
"Mlle Lefèvre je m'appelle Ryan O'Brien, agréable. Allons-nous l'enlever?" En oké, hij spreekt haar taal feilloos, waarom ook niet? Zijn knikje in de richting van haar boeien ontgaat haar verdoofde staat niet en ze knikt bijna gedachteloos een bevestiging, haar handen bijna vragend uitstekend zodat hij de boeien kan verwijderen. Hij heeft dit nauwelijks gedaan of achter hen, bovenaan de trap, ontstaat een opstootje.
"Ik ben geen fucking tweedehands bijzettafeltje dat als leuke accessoire ergens bijhoort! Ik vries nog liever dood!" klinkt het fel van boven hen en zowel Indigo als haar klaarblijkelijk Frans sprekende koper kijken omhoog, waar haar buurvrouw van eerder een in Indi haar ogen prachtig stukje verweer vertoont. Het kickstart haar eigen connectie naar haar lichaam weer en doet haar shock oplossen. Sluiks werpt ze een zijlingse blik op Ryan O'Brien — belachelijk rijk vampier, koper van maar liefst twee heethoofden en een momenteel afgeleid man.
Indigo — lichtvoetige Française, niet bekend om het hebben van goede ideeën en niet altijd wetend wat goed voor haar is — neemt blindelings de benen.

teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstt

Marrow deep, soul deep, essence deep

30 april 2020 - 10:32 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Ruhn Danlow

•••

Human • (a so called) Criminal • 27 • AB+ • Outfit • @ Stage • & —

Gedurende de ijskoude douche is hij doodstil.
Gedurende het kleding verwisselen is hij doodstil.
Gedurende de genadeloze afranseling is hij doodstil.

Ruhn heeft een plaats verworven op een oncomfortabele houten bank — dusdanig verwijderd van de anderen waardoor hij enigszins verborgen blijft. Hierdoor krijgt hij des te meer tijd om de andere gevangenen te observeren. Ruhn ziet mensen uit allerlei verschillende windstreken — het overgrote gedeelte van het vrouwelijk geslacht. Waarom, kan hij zichzelf niet vertellen. Hetgeen als een paal boven water staat, is het feit dat hij hier absoluut niet thuis hoort. Vele aanwezigen zijn daadwerkelijk criminelen. En, hij? Nee, hij is simpelweg een ongelukkige.
Wanneer de eerste gevangenen hardhandig richting de uitgang worden gestuurd, kruipt Ruhn verder in zichzelf — trachtend te verdwijnen. Gaia's perfecte gezicht flitst over zijn netvlies, hetgeen een zachte kreun weet te onttrekken. Direct kruipt de aandrang naar vampiergif omhoog, vlammend — niet te negerend.
Ruhn heeft het gelukzalige gevoel bijna gevonden in zijn gedachten, wanneer hij hardhandig wordt vastgenomen. De harde en ijskoude lach doen hem beseffen hoe hij er momenteel uit moet zien — gebroken, verslaafd, zwakzinnig. Ruhn doet geen enkele poging zijn bewakers tegen te werken, wetende dat het een verloren zaak is om te beginnen. Hierdoor wordt hij half lopend / half slepend meegevoerd — in de richting van een gonzende menigte. Ruhn verstijft rondom het plotselinge felle licht van de buitenwereld, de indrukken te veel om te filteren.
Terwijl zijn kijkers over de menigte glijden — onbewust zoekende naar een bekende — glijdt zijn donkerblauwe pet door zijn handen, het enige aandenken aan hemzelf. Wanneer hij geamuseerde blikken in de menigte weet te vinden, richt hij zijn kijkers omlaag. Nerveus schuift hij zijn marine pet op, de klep naar achteren gericht.
'Volgende.'
Ruhn kijkt omhoog — de veilingmeester druk gebarend in zijn richting, een bord in zijn grote handen vastgeklemd.
'God, niet zo'n een.'
Nadat de man het bord rondom zijn nek heeft gehangen, grijpt hij Ruhn's gezicht vast — het bruut ronddraaiend. Ruhn weet wat hij ziet: de donkere kringen, de ingevallen wangen en het oncontroleerbare trillen. Grommend laat de man hem hardhandig los, iets uit zijn zak trekkend — het op Ruhn's bord plakkend met een gigantisch brede grimas.
Ruhn kijkt omlaag — ziet de rode ronde sticker ondersteboven op zijn bord zitten, het woord SALE direct zichtbaar.
Strompelend wordt Ruhn hardhandig het podium opgeduwd, terwijl twee jongedames het zojuist hebben verlaten. Ruhn staat versteld van hun vurige persoonlijkheden — wetende dat ze nieuw moeten zijn binnen de vampier wereld. Niemand met kennis van vampieren zou zichzelf dusdanig kunnen gedragen, zonder dood te gaan van hun angst.
'Volgende: Ruhn Danlow — een gebruikte status, een lichtelijke verslaving, een waar koopje! Begin op €500,—'
Zojuist waren gevangen verkocht voor absurde prijzen — het feit dat Ruhn wordt verkocht voor dit luttele bedrag, doet hem slikken. Standvastig houdt hij zijn kijkers op de houten vloer gehouden, de volgende stilte geheel omarmend. Het zou hem niet enigszins moeten verklaren — Ruhn was niets binnen deze vampier wereld, dat wist hij.
'Niemand? Wel, het is ook niet bepaald een plaatje. €400, iemand?'

[ bericht aangepast op 30 april 2020 - 11:16 ]

•

30 april 2020 - 13:09 Perseid is offline

Perseid 8184

EMORI

Wanderer • Tiny Ancient One • Icerink > Auction • with Indigo (Ríoghán) > Ruhn • Outfit

Emori hoeft er geen enkele moeite voor te doen de voortgang van de veiling mee te krijgen vanaf haar huidige plaats aan de ijsbaan. Het bleek dat exorbitante prijzen eerder regel dan uitzondering waren; het soort geldbedragen dat normaliter wordt neergeteld voor zeldzame artefacten en kunst. De zilverharige vampier heeft hierin zelf een handje, haar collectie uit lang vervlogen tijdperken is onschatbaar, letterlijk.
Kunst, in tegenstelling tot mensen, heeft namelijk een aanzienlijk langere houdbaarheidsdatum. Mor kan zich niet inbeelden dat iemand zoveel voor één maaltijd zou betalen, zelfs als vermogen de laatste zorg is van een onsterfelijke. Dat betekent dat de arme zielen die op dit moment als vee over de toonbank gaan de rest van hun onzekere, korte levens in gevangenschap zullen doorbrengen. Een lopend buffet, als dat is waartoe haar soortgenoten zich zullen beperken, wat ze voorafgaand al betwijfelt. Voor een half miljoen dollar—zoals het laatst verkochte lammetje heeft opgebracht—klinkt het meer als een investering dan bloedzak.
Emori's eeuwenoude nieuwsgierigheid krijgt het beste van haar als ze zich toch laat meelokken naar het grote podium, waar de menigte inmiddels dik bepakt op elkaar staat. Er zijn vampieren vanuit de hele wereld, te zien aan hun kleding en te horen in de zachte fluisteringen in andere talen die ze met elkaar delen. Ze besluit op een afstandje van de zijkant toe te kijken, waar op het platform vanuit een mager wordende rij op dit moment een woest uitziende bruut wordt aangeprezen. Twee identieke dames met een zwaar, Brits accent buigen zich giechelend naar elkaar toe, een hand opstekend telkens wanneer het bod verder wordt opgedreven. Mor voelt één van haar wenkbrauwen de hoogte in schieten. In tegenstelling tot de rest, neemt de tweeling de moeite niet om de plannen die ze hebben met hun aankoop discreet te bespreken, en de weinige mensen om hen heen stappen heel wijselijk een stukje verder uit hun buurt.
De zilverharige zelf besluit zich dichterbij te wagen. Het zou haar weinig moeten doen; het bordje dat om de nek van de bruut is gehangen spreekt immers dat hij vastzat voor driedubbele moord. Het zou hypocriet zijn mocht ze hem hierop beoordelen, als zijnde iemand wiens body count boven de dubbele getallen staat. . . Ze voelt haar mondhoeken beven, maar de glimlach krijgt de kans niet op haar gelaat te verschijnen.
Als Emori menselijk was geweest, zou ze, met haar lengte, tegen de grond zijn geknald dankzij de kracht waarmee ze bijna omver wordt gelopen. Haar eerste reflex is dan ook haar tengere vingers als een bankschroef rondom de boosdoener krullen; zichzelf vervloekend dat ze niet beter heeft opgelet. Maar tussen de opkomende dorst en haar innerlijke dialoog, heeft ze haar zintuigen onvoldoende benut.
De grijze kijkers glijden als een bliksemschicht over de jonge vrouw die ze heeft gevangen; diens hartslag zo verwilderd dat ze enkele seconden niets anders hoort, een vreemd soort muziek terwijl ze de korte bob en donkere ogen ontward die de jonge, sterfelijke vrouw kenmerken. Om te constateren wat zich hier voordoet, heeft de zilverharige vampier welgeteld vijf seconden nodig. De blik op het bordje dat tegen haar borstkas drukt heeft daarbij de doorslag gegeven.
‘Één tip,’ begint Emori, de waarschuwende blik in haar ogen een reden voor de geprikkelde bloedzoekers om hen heen om zich verstandig afzijdig te houden, ‘niet rennen in het bijzijn van een peloton aan de grootste roofdieren op deze aarde. Dat is niet hoe je ontsnapt, maar hoe je de jacht opent.’ Ze kantelt haar hoofd iets, zich ervan verzekerend dat de Française elk woord heeft begrepen, waarna ze een steelse blik om haar heen werpt—de subtiele geur die om de lange Parisienne hangt te bekend—desalniettemin verbaasd, gezien Ríoghán de laatste persoon is om zich te slim af te laten zijn. Haar interesse tegenover de rebel groeit dan ook aanzienlijk, waarbij ze de donkerharige dame een vage, geamuseerde glimlach schenkt.
‘O'Brien, is dit hoe jij met je kostbaarheden omgaat?’ vraagt ze zo zacht dat ze het tegen de brunette zou kunnen hebben, hoewel haar ondertoon anders doet vermoeden. ‘Help me er in dat geval aan te herinneren dat ik enkele schilderijen terugkrijg.’ Haar greep rondom de dame verdwijnt alsof ze haar handen al die tijd al in de zakken van haar lichte jas heeft gehad. Als ze er nu vandoor gaat, is het haar eigen probleem. Emori heeft haar goede daad voor vandaag al verricht, of dat is wat ze zichzelf verteld als haar ogen zijdelings naar het podium schieten, opvangend hoe een groepje vooraan kostelijk schaterlacht om de nieuwste persoon die naar voren is gesleept.
Ze werpt de onberispelijk geklede Ríoghán een korte blik toe, maar wendt zich dan afgeleid tot het podium. ‘Niemand? Wel, het is ook niet bepaald een plaatje. $400, iemand?’ De veilingmeester werpt een hoopvolle blik op het publiek. Mor kan het bordje vanaf hier lezen; al is dat niet waar de stilte vandaan komt. Ze slaat haar armen over elkaar, toekijkend zoals ze zich had voorgenomen, terwijl Ruhn—ineengedoken wachtend tot de grond onder zijn voeten hem een plezier zal doen door hem te verzwelgen—met de seconde minder waard wordt. AB+. Het is geen reden om iemand te kopen omdat diegene je favoriete bloedgroep heeft. Wat is wel een aannemelijke reden om een mensenleven te kopen?
Haar wenkbrauwen kruipen naar elkaar toe als ze de bekende giechelingen verderop in de menigte ontwaard. ‘Wij nemen hem wel uit handen voor $100!’ roepen ze in koor. Mor knarst haar tanden.
‘Eenmaal. . . Andermaal. . .’ de veilingmeester neemt langer de tijd, hopend dat er iemand is die meer zal neertellen dan het heeft gekost om hem hier te krijgen. Mor werpt een laatste blik op de zusjes, voor ze haar kin omhoog steekt, gevolgd door een bleke, geringde hand—welke amper boven de lange lichamen om haar heen uitsteekt.
‘$10.000,’ zegt ze. De absolute ontsteltenis volgt nadat het woord 'Verkocht' vrijwel direct daarna is gevallen.
Voor de verbijsterde, mokkende of geamuseerde reacties haar kunnen bereiken, heeft Emori zich al uit de voeten gemaakt. Nu ze geen rekening hoeft te houden niet onmenselijk over te komen, heeft ze slechts seconden nodig om zich aan de zijkant van het podium te begeven, waar ze zich goed en wel beseft wat ze heeft gedaan.
Onderaan de trap is het stil, hangt er een zakelijke sfeer terwijl ze haar naam onderaan een cheque krabbelt. Alsof ze zojuist een onbekend schilderij uit de achttiende eeuw heeft gekocht, in plaats van een mensenleven.

* Cursive = Fransgesproken met een licht accent. *

Feel the fire, but do not succumb to it.

30 april 2020 - 14:41 Kefe is offline

Kefe 5051

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| Besides the stage w/ basically everyone, yet so alone ⊰

Wanneer Mae beseft dat Gio haar zojuist heeft gekocht dwarrelen de gemengde gevoelens binnen. Een bekende is natuurlijk wel fijn, ze weet immers wat ze ervan kan verwachten, maar het is Gio en ze weet niet hoe hij zich nu zal opstellen. Toen ze vrij was, was het contact interessant — hij was immers haar eerste vampier die ze ontmoette. Nu? Nu heeft de twijfel toegeslagen.
Haar blik volgt hem, terwijl hij met een dame aan zijn arm richting het podium loopt. Zelf wordt ze opnieuw hardhandig richting de trap geduwt, terwijl haar toegefluisterd wordt hoe ze dat bedrag niet waard is. In alle eerlijkheid is het bedrag haar geheel ontglipt, zich niet geheel beseffend wat er allemaal gaande is om haar heen. De normaal zo alerte en waakzame Mae wordt geleidt door een overvloed aan emoties en iets vanuit haar binnenste dat naar buiten probeert te dwingen. De twijfel of het gaat om haar maaginhoud of vervloekingen weet ze nog niet — waarschijnlijk een combinatie van beide.
Wat onhandig wordt Mae van het trapje af geduwd, waarbij ze zichzelf wonder boven wonder staande weet te houden. Haar ogen zoeken die van Indigo op, maar deze dame besluit er vandoor te gaan. Mae's mond valt lichtelijk open wanneer ze de Française ziet rennen — en niemand gaat er zelf achteraan. Zelfs niet haar koper?
Ondertussen voelt Mae een klemmende hand rond haar pols glijden, waardoor ze abrupt terug probeert te trekken — zonder ook maar één centimeter voor elkaar te krijgen. 'Jij blijft hier, juffie.'
Haar blik glijdt woedend naar de man, waarna ze kort naar het andere meisje kijkt, het bolletje, maar al gauw zoeken haar ogen haar eigen koper. Haar bekende koper. Een diepe frons verschijnt op haar gezicht bij het zien van de Italiaan. 'Stalker.' Het is een fluistering, enkel hoorbaar voor de mensen nabij of de wezens met een beter gehoor. Echt geloven doet ze het woord niet, want ze weet ook duidelijk dat ze lang niet zo bijzonder is dat hij haar echt op zal zoeken.

Ríoghán O’Brien

⊱ Invester Hollow Grove ||| Born in Bronze Age ||| Born Irish ||| "English" gentleman ||| Outfit ||| Besides the stage w/ Indigo, Sage & Adeline (& Emori) ⊰

De uitdrukking op het aantrekkelijke gezichtje van Adeline doet Ríoghán's mondhoek enkel verder opkrullen in een tevreden grijns. De blikken zijn richting op bij zijn tweede bod maken het enkel beter. Kort weet hij dan ook niet meer of hij nu betaald voor de dame, of de blikken van degene om hem heen — maar waarschijnlijk is het een perfecte mengelmoes van beide.
'Wat doe jij?'
De scherpte in de stem van zijn beste vriendin is duidelijk hoorbaar, waardoor hij kort vanuit zijn ooghoeken naar haar kijkt en hierbij nonchalant zijn schouders ophaalt — ondanks zijn vermaak. Het feit dat hij zelfs Adeline heeft kunnen laten schrikken door zijn gedrag laat hem haast een vreugdesprongetje maken. De enige persoon van wie hij het gezicht nog wil zien is Emori — nieuwsgierig naar wat deze andere felle dame te zeggen heeft.
'Als dat het punt is wat je wil maken, dan kun je nu gerust stoppen, idioot.'
Ondanks dat deze vriendelijke toon en de woorden hem bij zinnen moeten krijgen, doen ze dat niet bij de oude vampier. Een half miljoen wordt het bedrag dat hij weg telt voor de pittige Française. Ondanks het feit dat hij misschien twijfel moet voelen, doet hij het niet. Het vermakelijkste aan alles is de verslagen blik in de ogen van de dame, tot ze het bedrag lijkt te horen dat hij voor haar biedt. Zijn ogen vinden kort de hare, waarbij hij een triomfantelijke uitdrukking draagt.
'Jij bent echt gek O'Brien. Is de eenzaamheid je naar de kop gestegen, of heb je echt geld te veel?'
Over zijn schouder kijkend, zoekt hij de ogen van de aantrekkelijke brunette op. 'Hey, als jij mijn bed niet wilt warmen, dan maar een mens.' De speelse ondertoon duidelijk hoorbaar, vooral omdat Ríoghán weer eens heeft gekregen wat hij wil. Geld teveel heeft hij sowieso, maar hij werkt er dan ook hard voor — waardoor hij van mening is dit uit te mogen geven aan wat hij maar wil. Zijn vrienden mogen hun meningen hebben, maar hij is de enige die de beslissing zal maken.
Eenmaal bij het podium aangekomen waarschuwt hij de vampier die haar vast heeft, waarna hij haar van het trapje af helpt. Haar handen zijn ijskoud, iets dat hem toch lichte zorgen baart. De kou om hem heen is niet te voelen voor hem, maar het feit dat er wolkjes uit de monden van de mensen glippen wanneer ze spreken of ademen zegt genoeg. Aan de ene kant kan het hem weinig interesseren, met betrekking tot zowel dit specifieke mens als het geld, toch seint hij één van de vampieren in de buurt om zo zijn kant op te komen om een goede indruk te geven — waarschijnlijk eerder voor de mensen om hem heen dan wat anders.
Wanneer Ríoghán zichzelf voorstelt komt er verder geen echte reactie — het is duidelijk dat ze haar felheid op het podium heeft laten liggen. Ergens vindt hij het jammer, maar negeert het gevoel voor nu. Nadat hij het sleuteltje krijgt, en de dame haar handen uitsteekt ontdoet hij haar van de boeien in trage handelingen. Voordat hij nog een woord kan wisselen met het aantrekkelijke mens voor zich gaat zijn aandacht echter naar de andere dame — degene die bestemd is voor Adeline.
'Ik ben geen fucking tweedehands bijzettafeltje dat als leuke accessoire ergens bijhoort! Ik vries nog liever dood!'
De woorden vermaken hem, waardoor zijn blik die van Adeline opzoekt — zijn ogen bekendmakend in die van de hare borend. Hij geeft een knikje richting het tweedehands bijzettafeltje en haalt vervolgens zijn schouders op naar zijn beste vriendin — alsof hij daarmee wil zeggen dat ze hem geen kans gaf. Die zou snel genoeg dichterbij komen om hem eens even op zijn donder te geven.
Wanneer hij echter vanuit zijn ooghoek merkt dat de brunette er vandoor gaat schiet zijn wenkbrauw zuchtend omhoog. Serieus? Wanneer één van de vampieren daar aanstalten maakt erachteraan te gaan steekt Ríoghán zijn hand op om hem in stilstand te houden. Zijn blik volgt Indigo tot ze plots tot stilstand tegen een bekende van hem — een persoon die direct een opgewekte glimlach op zijn gezicht weet te toveren.
'O'Brien, is dit hoe jij met je kostbaarheden omgaat? Help me er in dat geval aan te herinneren dat ik enkele schilderijen terugkrijg.'
Op een rustig tempo maakt de oude vampier zijn weg richting de twee dames, al overbrugt hij de laatste meters in een simpele flits — ondanks dat die kracht zo ongewoon voor hem voelt. Hij heeft zolang onder de mensen geleefd in de spotlight, dat dat soort handelingen niet gebruikt heeft. 'Je koopt ze maar terug als ieder ander, jongedame.' Zijn blik glijdt ]over Emori heen, terwijl zijn wenkbrauw wat omhoog schiet — al bedankt hij haar simpelweg met zijn ogen. Er zijn niet teveel woorden nodig tussen twee zeer oude vrienden.
Ook zijn blik schiet echter kort richting het podium, waar een arme jongen tentoongesteld wordt. Er wordt geen gedrag geboden tot Emori zich er echt aan waagt, gezien de $100 zelf een belediging is waar hij niet achterstaat. Wanneer Emori haar bedrag laat horen, lijkt er een ijzige stilte te vallen in de menigte na wat geklaag. Ríoghán op zijn beurt fluit vol interesse richting hetgeen wat de bijna viking gedaan heeft — ondanks dat hij haar beweegredenen niet kent. Te lang wil hij er ook niet bij stilstaan, gezien hij zich weer op zijn bloedzak focust. 'Goede poging.' Het feit dat het een leugen is schemert goed door in zowel zijn toon als uitdrukking. Door middel van een hand tegen haar onderrug duwt hij de dame terug naar het plekje naast het podium — waar Adeline en Sage zich bevinden. 'Hebben jullie je al aan elkaar voorgesteld?'
De man die hij eerder gewenkt heeft fluistert hij toe dat hij een van de kledingwinkels wil openen zodat beide dames zich in gemakkelijkere kleding kunnen hijsen. Deze gaat er gelijk vandoor om het verzoek in te willigen. Vervolgens wordt er een check voor zijn neus geduwd, en tekent hij deze zonder echt aandacht te vestigen op het bedrag dat erop te vinden is.

I'm your little ray of pitch black.

30 april 2020 - 16:07 Vanth is offline

Vanth 23147

GIOVANNI CAIO DE ANGELO

Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Wren & Mae • Outfit (different shoes tho)

'Je bent gek,' zei ze en ik haal nonchalant mijn schouders op. ''Ik weet het,'' zeg ik en grijns lichtjes. ''Maar ik moet natuurlijk een punt maken.'' vervolg ik al snel. Twee punten eigenlijk. De eerste is, zodra ik mijn mond opentrek zal ik mijn zin krijgen. Het tweede, wanneer het op geld aankomt ga je het niet winnen. Al sinds het moment dat ik een twintiger was geworden, terug in het prachtige 1340, stond ik erom bekend dat ik maar wat dol was op de mooie dingen in het leven en er geen probleem mee had om veel daarvoor neer te leggen. ''Besides, het is leuk om de shock te zien op het gezicht van de anderen. En waar zouden we zijn zonder plezier?'' zeg ik tevreden.
Ik begeleid Wren naar de achterkant van het podium en eenmaal hier laat ik haar langzaam los om mijn cheque uit te schrijven. Mijn handtekening staat onder het bedrag zonder dat ik er ook maar enkele erg in heb. Mijn wenkbrauw schiet kort omhoog als ik de Française weg zie rennen en blik kort naar Ríoghán. Ik weet echter dat hij makkelijk zijn eigen problemen kan oplossen en ik wend mijn blik daarom ook af, tot ze op Mae vallen die net het trapje is afgekomen. Zonder kleerscheuren nog wel. Een lichte frons vormt op mijn gezicht wanneer de bewaker haar goed vast houd en schud mijn hoofd, waarna ik langzaam hun kant op loop.
''Oké, genoeg van dat.'' zeg ik nonchalant en trek mijn wenkbrauw wat op naar de bewaker. Tevreden kijk ik toe hoe hij haar los laat en wegloopt. Mijn blik richt zich weer op Mae en ik hou mijn hoofd wat schuin bij het zien van de diepe frons op haar gezicht. 'Stalker.' Het is slechts een fluistering maar duidelijk genoeg voor mij. ''How nice, darling.'' zeg ik nonchalant, de woorden deden mij vrij weinig. Ik pak haar pols lichtjes vast en kijk even of de greep van de man net geen sporen heeft achtergelaten. Wanneer ik niet direct iets zie leg ik dezelfde hand zachtjes op haar rug. ''Kom, het ziet ernaar uit dat je wel een drankje kan gebruiken.'' zeg ik, doelend op zowel de kou als haar hart dat ik zo hard heb horen kloppen net, en begin langzaam te lopen. Ik kijk naar Wren. ''Kom je mee?'' vraag ik haar met een glimlach. Ik weet hoe ze zich voelt wanneer het aankomt op mensen dus ik ga haar niet dwingen om gezellig mee te doen in het gezelschap.

El Diablo.

1 mei 2020 - 14:24 Frisk is offline

Frisk 8318

Sage Miller
It's beginning to look a lot like fuck this.

Naast het podium • Indy, Ryan & Adeline • Outfit, but with sneakers

De bewaker trok zo’n dom gezicht dat Sage hem het liefst had geslagen, maar dat zou haar eigen hand eerder breken. Ze was nog niet zó kwaad, een deel van haar brein werkte nog wel een beetje. Het werd wel moeilijk toen de man zo mogelijk nog verbaasder over haar schouder keek. Het was nu niet dat Sage het middelpunt van de aandacht wilde zijn, maar dat ze zo oninteressant was..
Geërgerd draaide ze zich om, waarop ze merkte dat ze wel degelijk aandacht had getrokken én dat de Franse dame daar mooi gebruik van probeerde te maken. Sage zou het zelf ook gedaan hebben, mocht ze niet al meer ervaring gehad hebben met het... volkje.
Terwijl de vampiers zich vooral met haar bezighielden en de rest op het podium, liep ze het trapje af. Ze wilde niet mee, maar haar benen hadden het steeds kouder en ondanks haar statement, wilde ze liever niet echt doodvriezen. Eenmaal onderaan stond ze naast een – toegegeven; prachtige – vrouw in een al even prachtige ~~kleed~~ JURK die beiden schreeuwden: ‘Ik ben niet menselijk’. Great. Misschien was het een koppel. Misschien was er wel op haar geboden? Ze wist het niet meer zeker, maar de boosheid zat er nu en ze was te koppig om die los te laten.
Binnen no time stond de beroemde vampier – ze gokte nog altijd Ryan en ze herinnerde zich dat hij Brits Engels sprak, maar heel erg zeker was ze niet – en de Franse weer voor hun neus. “Hebben jullie e al aan elkaar voorgesteld?” vroeg hij. Sage keek hem kwaad aan, kantelde haar hoofd en zag hoe hij alweer met iets anders bezighield. Als het hem zó weinig interesseerde...
”Nee,” zei ze bitsig en zonder er iets bij te voegen. Prompt zakte ze weer door haar knieën, sloeg de trui over haar ijskoude knieën en trok de muts helemaal over haar hoofd en gezicht. Het enige stukje huid dat je nog kon zien, was de middelvinger die ze naar het groepje opstak. Kinderachtig? Ja. Warm? Absoluut.

Mijn brein breint zoals het breint.

1 mei 2020 - 15:02 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Adeline Doan Sandlin

”Damaged people are dangerous.
They know how to make Hell feel like home.”

• 26/333 • Vampire • Tegen Regime • w/ Ríoghán • Outfit + Nails •

Een lichte grimas verschijnt heel even op het gezicht van Adeline. De gedachten van haar en Ryan in één bed was niet zozeer afstotend te noemen, maar gewoon iets wat niet kon. Het was niet dat ze de man geen knappe verschijning vond hebben — in tegendeel zelfs, hij was zeker aantrekkelijk — maar het was een grens tussen hen in die bij het overschrijden daarvan geen weg terug meer leek te hebben. Adeline koesterde de vriendschap tussen hen te veel om het risico te lopen dat het na een wilde nacht zou schaden.
Al leek Ryan het risico wel iets vlotter te nemen, zij het op een andere manier — een onbehagelijk gevoel wat ze krijgt als haar donkere kijkers het zijne ontmoeten, terwijl hij bezig is met zijn twee nieuwe aanwinsten.
Oh — hij had dit niet gedaan.
Adeline klemt haar kaken stevig opeen als ze de blik leest die hij haar toewerpt, wanneer zijn andere aanwinst een tirade af lijkt te steken. Het knikje, de veelzeggende twinkeling in zijn ogen die haar vertelde dat Ryan het verdomme alsnog niet kon laten. Door de verstevigende grip op het glas in haar handen, weet het geluid van een eerste haarscheur te voorkomen dat ze het helemaal aan stukken knijpt. Een golf van frustratie stuwt door haar aderen heen. Dit had hij niet gedaan.
Wanneer Adeline opmerkt hoe de kortharige brunette het op een lopen zet, word haar aandacht voor heel even afgeleid en neemt een dierlijk instinct het kort over. Dit was zo'n slecht idee van haar. Wanneer je omsingeld bent met zoveel roofdieren werd deze hopeloze poging tot ontsnappen als een startsignaal voor de jacht gezien — haar enige geluk vermoedelijk het feit dat ze zojuist gekocht was.
Nauwlettend volgt Adeline de vlucht die de jonge vrouw tracht te maken, haar instincten op een volle toeren met de drang om de verspreidende geur van angst nog meer aan te wakkeren, maar komen al gauw tot een halt wanneer ze op botst tegen een zilverharige, vrouwelijke vampier. Hierdoor weet de brunette haar giftige kijkers weer op Ryan te richten, gepaard met de groeiende woede bij het opmerken van de veelbetekenende blik van eerder.
"Ríoghán O'brien," zoet doch met een niet te missen dreigende ondertoon, verlaat zijn naam scherp haar mond. Met een ijselijke kalmte om haar heen stapt Adeline in stevige passen naar het podium toe — ditmaal haar roofachtige instincten gericht op de vampier zelf. Ze laat hem gaan wanneer hij de brunette terug gaat halen bij de vrouwelijke vampier — kijkt toe hoe hij samen met het jonge ding terug naar het podium loopt — en laat heel even haar donkere kijkers over de jonge vrouw heen glijden wie langs haar verschijnt eens ze het trapje is afgedaald.
"Hebben jullie je al aan elkaar voorgesteld?"
"Ik sta op het punt om jou voor te stellen aan een paar nieuwe jodelende geluiden van jezelf," sist Adeline hem toe — laag en absoluut niet geamuseerd. De brunette was niet van plan een scene te schoppen in het bijzijn van een plein vol mensen en vampiers, maar kon het niet tegen houden om de woede te laten fonkelen in haar kijkers.
Langs de vrouwelijke vampier klonk tegelijkertijd een bitsige 'Nee', welke gepaard ging met een veelzeggende middelvinger, alvorens het fijne doch kwaaddenkende gezicht verdween onder haar muts. Adeline gromde, trok haar wenkbrauwen in boze en nijdige frons terwijl ze veelzeggend terug naar Ryan blikte. Van alles wat hij kon kopen — wat hij zo nodig moest kopen zonder dat ze dit überhaupt gewild had — kocht hij ook nog het meest kinderachtige wezen wat er op het podium stond.
"Wát heb je gedaan?"

[ bericht aangepast op 1 mei 2020 - 15:05 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

1 mei 2020 - 17:11 Ziegler is offline

Ziegler 20534

ϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟ

~~THEODORE~~ THEO NOVAK

ϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟ

ϟ Vampire ϟ Central Square ϟ With Jason ϟ

Bij de laatste woorden van de man schrok Theo licht op. Hij had gehoord over deze man: Jason Wrightwood. Theo had zo zijn bronnen en zijn bron had hem goede verhalen verteld over de arts. 'Ik heb over jou gehoord,' zei Theo rustig. 'Waarom doet een nette arts dat?' vroeg Theo, terwijl hij zijn armen over elkaar vouwde.
Het was een vreemde wereld waarin ze leefden. In Hollow Grove was er een veiling die werd opgezet als een vrolijk buurtfeest waar iedereen heen ging, terwijl er bloeddorstige vampieren hun geld uitgaven om het lekkerste bloed te kopen. 'Ik heb hulp nodig', zei Theo vervolgens. 'En ik vraag het niet graag, maar nu ik jouw achtergrond weet, lijk je me iemand die kan helpen.'

Big girls cry when their hearts are breaking

2 mei 2020 - 16:00 Novilunium is offline

Novilunium 1529

Indigo Lefèvre
Ryan's French Cuisine — AB- — Twentyseven — Off Stage — With Ryan, Adeline & Sage — Outfit

Indigo weet niet waarom ze het hazenpad heeft gekozen, want gelooft zelf eigenlijk nauwelijks dat het haar ook maar iets goeds zal brengen. Het besef dat dit misschien het domste is wat ze had kunnen doen haalt haar al snel in. Ze kijken naar haar — vampiers kijken naar haar. Niet om te zien wat ze in hemelsnaam doet, niet verbaasd of vragend of nieuwsgierig — ze kijken naar haar alsof Indi de vos is en zij de honden zijn. Ze kijken alsof de jacht is geopend en hun ogen beloven haar weerzinwekkende dingen terwijl ze zich een weg tussen hen door baant. Indigo maakt juist een schijnbeweging naar links om een wel heel moordlustig kijkend individu te ontwijken, als ze staande word gehouden alsof ze tegen een muur is gelopen.
De handen van de vrouw omvatten haar bovenarmen met een onvermurwbare grip en wanneer Indi geschokt naar haar gezicht opkijkt vinden haar ogen een kil-grijze variant. Als de kracht waarmee de beduidend kortere dame haar tot stilstand heeft gebracht al geen indicatie genoeg is — dan zijn haar ogen zeker de doorslaggevende factor naar het woord vampier. De Française hoeft nauwelijks vastgehouden te worden, zichzelf compleet gevangen bevindend in de onderzoekende blik van deze vrouw, de nog nooit eerder geziene kleur in diens irissen. Haar hart hamert tegen haar borst vanwege de korte inspanning, maar voornamelijk vanwege de verandering in sfeer — het besef dat ze is omringd door roofdieren.
"Eén tip—" speelt de vrouw haar toe, haar Franse verwoording perfect maar duidelijk niet haar moedertaal— "niet rennen in het bijzijn van een peloton aan de grootste roofdieren op deze aarde. Dat is niet hoe je ontsnapt, maar hoe je de jacht opent." Waarvan Indi de waarheid momenteel voelt tot in het diepste van haar kern, haar ogen wijd opengesperd en niet langer in staat te doen alsof ze niet bang is.
"O'Brien, is dit hoe jij met je kostbaarheden omgaat? Help me er in dat geval aan te herinneren dat ik enkele schilderijen terugkrijg." En hoewel de vrouw het ogenschijnlijk tegen haar heeft, weet Indi de woorden niet te plaatsen. Ze word los gelaten, al is ze momenteel nog te zeer overdonderd om daarop actie te ondernemen, te bewust van het feit dat ze zichzelf enkel in meer gevaar heeft gebracht. De hand die haar onderrug vind doet haar beseffen tegen wie de zilverharige het heeft, haar blik schuin omhoog over haar schouder iets kleins en onbeduidends aangezien zijn focus niet eens op haar ligt.
"Je koopt ze maar terug als ieder ander, jongedame." Waarop de gebeeldhouwde vrouw haar aandacht verlegt en van hen weg schrijd richting het podium. De hand in Indigo haar rug oefent een lichte druk uit om haar tot beweging aan te zetten en ze maken rechtsomkeert. "Goede poging."
Zijn woorden klinken bijna goedkeurend, alsof hij enorm vermaakt is door haar poging en er de lol wel van in kan zien. De brunette kijkt vanuit haar ooghoeken omhoog naar de man naast haar en lijkt hem op dit moment voor het eerst echt te zien; de scherpe kaaklijn, de subtiele stoppel en de vanaf de zijkant beduidend lange wimpers. Ze haat hem, nu al.
"Ik ga ontsnappen, is het niet vandaag dan wel morgen," werpt ze hem voor de voeten, haar Engels zo verfranst als maar kan. Ze wil dat hij weet dat hij haar dan wel gekocht kan hebben — ze zich de gehele weg zal verzetten, hem het leven zuur zal maken daar waar ze kan. Ze heeft zich lang genoeg onderworpen voor geld en in dit geval ziet ze er niet eens een stuiver van.
Eenmaal terug naast het podium valt haar oog op de daar verschenen vrouw, wiens ogen in lichterlaaie lijken te staan met onuitgesproken woede. Ze is gekleed als voor een gala, haar zwarte jurk iets wat designer schreeuwt en alle belangrijke punten van haar lichaam perfect omvat. Indigo weigert om jaloers te zijn. Naast haar staat de brunette van eerder, haar ontblote benen iets wat de Française haar aandacht opeist omdat ze met haar te doen heeft. Haar naambordje leest Sage en Indigo is druk met het lezen wat er verder op staat als de dame weer door haar benen zakt en haar middelvinger opsteekt, wat niet goed ontvangen word door de vrouwelijke vampier.
"Wat heb je gedaan?" vraagt ze Ryan, die juist iets heeft besproken met een nu wegsnellende man. Tussen de lijntjes weet Indigo ondertussen wel op te halen dat de vampier naast haar Sage heeft gekocht als cadeau voor deze vrouw en die gewaarwording strijkt haar enorm tegen de haren. Voor ze er beter over kan denken is ze aan het woord.
"Verachtelijke wezens spelen met onze levens alsof we huisdieren zijn en praten over ons alsof ze een miskoop hebben gedaan," richt ze duidelijk tot Sage alsof de twee vampiers niets dan lucht zijn, alvorens haar ogen scherp op de bruinogige vrouw te richten en al haar minachting in één blik te leggen. "Gewetenloze monsters horen te branden."

teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstt

Marrow deep, soul deep, essence deep

3 mei 2020 - 9:45 Kefe is offline

Kefe 5051

Ríoghán O’Brien

⊱ Invester Hollow Grove ||| Born in Bronze Age ||| Born Irish ||| "English" gentleman ||| Outfit ||| A clothing & shoes store w/ Indigo, Sage & Adeline\ ⊰

'Ik ga ontsnappen, is het niet vandaag dan wel morgen.'
Ríoghán richt zijn blik op Indigo, een kleine grijns erop groeiende. 'Ik zie het je graag proberen, Miss Lefèvre.' Waarschijnlijk zal het wegrennen Adeline wat eerder intrigeren dan hem, vooral als het herhaaldelijk zal blijven gebeuren. Het betekend echter dat het half miljoen dat hij neergeteld heeft voor de dame snel weggegooid geld zal zijn. 'Die andere dame echter wat minder.' Met zijn kin geeft hij een knikje richting Adeline — die er maar stilletjes met het tweedehands bijzettafeltje te vinden is.
Eenmaal terug bij het andere duo merkt Ríoghán op hoe Adeline haast staat te koken van woede, iets dat hem meer pleziert dan wat anders — juist omdat hij weet dat hun vriendschap wel meer kan doorstaan dan dit. Mocht ze het mens echt niet willen weet ze wat ze ermee kan doen, het zal hem op het moment maar weinig kunnen interesseren. Ergens verbaasd het hem zelfs dat ze nog geen daden verricht heeft — juist daarom spreekt hij de vraag uit naar beiden.
'Ik sta op het punt om jou voor te stellen aan een paar nieuwe jodelende geluiden van jezelf.'
Kaatst Adeline naar hem toe, alles behalve tevreden met zijn keus. Als een toon in een stem hem kon doden, lag hij nu op de grond — onder de grond gezien het gif erachter. Toch keert zijn hoofd zich glimlachend haar kant op, zijn charmante glimlach terugroepend.
'Nee.'
De grimmige toon in haar stem besluit hij te negeren, evenals het simpele woord zelf. Het feit dat zowel zij als Adeline op hetzelfde moment spreken doet hem meer vermaken dan hij zou willen. Het feit dat ze echter weer in een bolletje op de grond verplaatst, iets dat een frons op zijn gezicht weet te toveren na zijn aandacht richting de aantrekkelijke vampier. Wanneer de middelvinger niet veel later volgt schud hij zijn hoofd. 'Charmant.' De spijt dwarrelt al bij hem naar binnen, gezien hij bij dit mens maar al te goed kan begrijpen dat ze niet lang zal leven in de nabijheid van Adeline. Waarschijnlijk niet eens bij zichzelf.
'Wát heb je gedaan?'
Ríoghán haalt dan toch zijn schouders op, terwijl spijt over zijn gezicht begint te verschijnen. 'Een housewarming cadeautje.' Ondanks de spijt is er vermaak in zijn stem te vinden, iets dat hij alles behalve kan maskeren als het aankomt op dit "probleem" waar Adeline zo woedend over is. Hij pakt soepel het tweede glas in haar handen aan, giet de inhoud achterover in de hoop eens dronken te kunnen worden en plaatst het lege glas al gauw op het tafeltje nabij — niet te verwarren met het tweedehands bijzettafeltje dat hij gekocht heeft.
'Verachtelijke wezens spelen met onze levens alsof we huisdieren zijn en praten over ons alsof ze een miskoop hebben gedaan. Gewetenloze monsters horen te branden.'
De woorden laten Ríoghán omkeren tot de aantrekkelijke Française. 'Had jij niet iemand vermoord? Brand gezellig met ons mee.' Zijn mondhoeken krullen op in vermaak. De felheid achter haar bevalt hem wel, al vraagt hij zich af hoe snel de spijt binnen zal sijpelen op dat vlak. In een flits ontdoet de oude vampier de twee dames vervolgens van hun bordjes, welke hij op een tafel nabij plaatst. Hij plaatst zich vrijwel direct tussen Adeline en de twee mensen op instinctieve wijze, en laat zijn hoofd even over de drie dames glijden. Dit gaat echt een giant pain in the ass worden.
Net op het moment dat hij wil spreken, merkt hij echter op dat de vampier die dingen moest regelen terugkomt, waarop Ríoghán geduldig wacht — hij heeft zelf immers tijd zat. Eenmaal de man voor hem staat schraapt hij zijn keel even, vooral wanneer zijn blik op Sage valt. Ríoghán schud zijn hoofd lichtjes, alsof hij wil zeggen 'don't even bother' en kijkt hem vervolgens afwachtend aan.
'De winkel is geopend. Zullen er anderen volgen?'
Met een vragende blik kijkt hij rond, glijden zijn ogen haast hongerig over de mensen heen die bij hun nieuwe eigenaren staan. Ríoghán schud zijn hoofd, zich geheel bewust dat hij één van de weinige zal zijn die hier ook maar moeite voor zal doen — al komt het idee enkel vanuit Sage en haar gedrag. 'En anders hoor ik het graag eerst.'
Zijn blik glijdt richting de twee mensen, waarna hij kort Adeline's blik opzoekt. 'Laten we maar proberen er iets van te maken.' Met een optimistische toon in zijn stem drukt hij opnieuw een hand tegen de onderrug van Indigo, en grijpt hij de muts van Sage's hoofd af. 'Kom op.' Zijn laatste woorden klinken feller, gezien het kinderachtige mens hem net wat meer weet te irriteren. Als hij een kind wilde kopen had hij dat wel gedaan — ook daar zijn markten voor. Geheime markten, maar zeker markten.
De winkel's deuren zijn inderdaad geopend, en zijn niet eens zo ver weg. Met rustige passen maakt Ríoghán zijn weg — waarna hij toch even zijn ogen op Adeline richt. 'Kom op, Ade.' Het koosnaampje gebruikt Ríoghán vrijwel nooit, enkel wanneer hij iets nodig heeft van haar — al zijn die keren op één hand te tellen, daar is hij immers veel te trots voor. Op het moment is het vooral meewerking — juist omdat de twee gekochte mensen dat niet zullen bieden. Drie dwarse dames in zijn huis zal hem zonder enige twijfel terug laten verhuizen naar zijn vertrouwde New York.
Na nog een zetje in de rug van Indigo, die misschien helemaal niet nodig is geweest, bewandeld hij met haar het doelgerichte pad richting het oud uitziende winkeltje. Het lijkt vanaf hier al wel verschillende soorten stijlen te vinden. Het boetiekje lijkt in ieder geval winterjassen en broeken te verkopen — dan kan Sage daar al niet meer over klagen. Laatstgenoemde heeft hij dan ook beetgepakt door middel van een greep rond haar middel en sleurt hij letterlijk mee.
Het is echter wanneer ze het winkeltje binnenwandelen, dat Ríoghán zichzelf pas de tijd geeft de geur van de Française echt zijn neus binnen te laten dringen — de AB- direct herkennend, evenals haar lichaamsgeur en zelfs shampoo. Dat is ook direct het moment dat hij zich afvraagt wanneer hij voor het laatst gegeten heeft. Na zoveel millennia heeft hij een ritme voor zichzelf gecreëerd waarop hij dit bij kan houden, toch heeft zijn enthousiasme in deze veiling hem overduidelijk verward weten te maken op dat vlak.
'Zoek wat warmers uit,' spreekt Ríoghán uit richting de dames wanneer Adeline de ruimte ook betreed — hierbij laat hij Sage ook pas los. Voor nu zal hij zijn best wel doen Sage mee sleuren tot de vampier er zelf klaar voor is dit in handen te nemen. Hij zet rustig een stapje naar Adeline toe, neemt haar hand in de zijne en kantelt zijn hoofd lichtelijk wanneer hun ogen kruisen. 'Het spijt me. Ik bedoelde het goed.' Zijn woorden glijden zo zacht over zijn lippen heen dat ze enkel hoorbaar zijn voor een andere vampier. 'Vergeef me?' Al gauw verschijnt zijn charmante grijns op zijn gezicht, geheel bewust van het feit dat dit vaak helpt bij Adeline.

I'm your little ray of pitch black.

3 mei 2020 - 11:55 LordJohn is offline

LordJohn 10836

Wren Ainsworth

vampire born around 1060 — loves the new regime — @ behind the stage w/ Gio & Mae — outfit + coat

'Ik weet het. Maar ik moet natuurlijk een punt maken,' reageerde Gio makkelijk. 'Besides, het is leuk om de shock te zien op het gezicht van de anderen. En waar zouden we zijn zonder plezier?'
Met haar arm in die van hem liepen ze naar het podium en Wren keek opzij naar de man. 'Zonder plezier waren we zeker niet onsterfelijk,' grijnsde ze wel als reactie. De glimlach op haar gezicht verdween echter redelijk snel toen ze weer in het bijzijn van mensen was. En niet zomaar mensen, maar de ouderen, zieken en criminelen. Al leken ze vandaag vooral voorrang te geven aan die laatste categorie. Inclusief het meisje dat nu Gio's persoonlijke bloedbank zou worden. Gio schreef zijn cheque uit en was een kwart miljoen lichter, maar leek er geen minuut wakker om te liggen. Waarom zou hij ook. Hij was stinkend rijk en kreeg wat hij wilde.
'Stalker.' Voor mensen was het amper hoorbaar wat het meisje, Mae, zei, maar Wren vond het maar al te duidelijk. Haar ogen gleden over de brunette heen, keurend en met een opgetrokken neus.
'How nice, darling,' reageerde Gio. Het kon hem geen zak schelen hoe ze hem noemde, blijkbaar, al irriteerde het Wren mateloos. Slechts één woord van een doodgewoon mens was al genoeg om haar te irriteren. 'Kom, het ziet ernaar uit dat je wel een drankje kan gebruiken. Kom je mee?' vroeg hij Wren toen en hij weer naar haar keek. Nogmaals gleden haar ogen over Mae heen.
'Ja,' antwoordde ze en ze liep met het tweetal mee. Toen boog ze zich wat naar Gio toe. 'Ik had je smaak wel wat... beter ingeschat, Gio.' Haar stem was zacht, maar duidelijk genoeg zodat ook Mae het kon horen. Een kleine, vileine grijns stond rond haar lippen toen ze naar de brunette keek. 'Of had je medelijden met haar dat anders niemand anders haar zou willen hebben?'

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

3 mei 2020 - 12:22 Sombre is offline

Sombre 2828

JASON WRIGHTWOOD ●●●●●●
surgean ─ just done with working ─ heading to the ~~auction~~ party at central square ─ outfit ─ talking to Theo

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━

De blik in de ogen van de jongeman deed blijken dat mijn status hem bekend voorkwam, shit. Uiteraard, die vampieren kunnen ook nooit hun mond dicht houden. Ik had al genoeg klanten, het was niet nodig dat mijn naam rondgebazuind werd.
'Ik heb over jou gehoord,' sprak de jongeman kalm 'Waarom doet een nette arts dat?' vervolgde hij nog vragend. Een zucht verliet mijn lippen en ik volgde zijn voorbeeld door mijn armen in elkaar te vouwen. Ik besloot er geen antwoord op te geven, dat was ook niet nodig. Het was toch duidelijk dat ik gewoon een goede naam wilde behouden bij de vampieren en daarmee wat extra geld wilde verdienen.
'Ik heb hulp nodig', zei de jongeman vervolgens, waardoor ik hem even geïnteresseerd aankeek. 'En ik vraag het niet graag, maar nu ik jouw achtergrond weet, lijk je me iemand die kan helpen.' Vervolgde hij. Een frons verscheen op mijn gezicht, waarom was dit nou weer nodig...
'En waar zou ik jou mee kunnen helpen?' vroeg ik dan ook. Ik had eigenlijk zin in een rustig dagje, maar goed, laten we eerlijk zijn, in Hollow Grove waren geen rustige dagen voor mij.
'En nog beter, wat krijg ik er voor?' vervolgde ik dan ook, zodat het de man niet te makkelijk werd.

- thank you for existing -

3 mei 2020 - 12:41 Frisk is offline

Frisk 8318

Sage Miller
It's beginning to look a lot like fuck this.

Winkel • Indy, Ryan & Adeline • ~~Outfit, but with sneakers~~ -> Ongeveer deze outfit

Sage voelde zich werkelijk verschrikkelijk. Hoewel het wel een beetje bedoeld was, en er waarschijnlijk ook vooral zo uitzag, had ze haar gezicht niet enkel verborgen om moeilijk te doen. Ze deed het ook om zichzelf te kalmeren. Ze had al geleerd om muisstil te huilen, maar dan mocht natuurlijk niemand het zien. Het lukte haar gelukkig om haar tranen in te houden, al brandden ze wel achter haar ogen.
Een housewarming cadeautje. Dat was al wat ze was. Meer was ze niet waard en dat had ze ook wel gehoord in hun stemmen. Ze ging dood. Haar vorige 'eigenaar' was een oudere - letterlijk, hij moest een jaar of 55 geweest zijn toen hij veranderde - vampier die niet veel met haar ophad en waar ze de pest aan had. Maar hij eiste eigenlijk ook nooit meer van haar dan wat manieren en af en toe wat bloed. En hoewel ze die heerlijke roes wel altijd voelde, wist ze eigenlijk niet dat dat wel meeviel. Dat het veel erger kon en dat het toch vooral aan de vampier en de geringe hoeveelheid gif had gelegen dat ze niet helemaal verslaafd was geraakt. Dat laatste wist ze niet, maar ze kreeg nu stilletjes aan toch spijt van haar gedrag. Het kón erger.
Ze hoorde de hoge woorden van de Franse ook wel, en ergens kon ze het wel appreciëren - al sprak ze zelf met kleinere woorden - maar het idee van doodgaan had zich diep in haar hoofd genesteld. Het verlamde haar. Ze zou niet kunnen rechtstaan als ze zou willen. Ze protesteerde dan ook niet toen ze de arm om haar middel voelde en zette enkel een hand op de sterke schouder naast haar zodat niet al haar gewicht op haar maag lag. Na een tijdje voelde ze de omgeving warmer worden.
"Zoek wat warmers uit," hoorde ze de man zeggen, zodra ze weer grond onder haar voeten voelde. Ik ga doodgaan en het kan niemand wat schelen, spookte ondertussen nog door haar hoofd. Ze wierp een blik op de vrouw en dacht: Jup. Morsdood, voor ze zich weer omdraaide en naar de eerste de beste radiator liep. Ze zette zich ertegen en ademde diep in en uit. Ze was bang en wist even niet meer hoe te reageren. Koppig en opstandig, ja, maar als je haar eenmaal echt bang kreeg, viel ze eventjes stil.
Met haar handen op de radiator en haar benen ertegen gedrukt, fluisterde ze zacht een liedje. Het was het beste Gaelic dat ze kende en ze had geen idee hoe oud het eigenlijk was, maar het had haar altijd al gekalmeerd. Als baby toen haar moeder het zong en later toen ze het zelf moest doen. Ook nu leek het min of meer te helpen. Zodra ze warm genoeg had dat ze haar tenen kon voelen, stopte ze met zingen en draaide zich om.
De angst voor het doodgaan was er nog, maar ze had nieuwe energie gekregen. Als ze dan toch maar als extra cadeautje erbij gekocht was, dan zou ze zelf wel tonen wat ze waard was. Ze liep wat langs de rekken, trok er wat kleren uit en - tot groot jolijt - een stel ~~BOTTEN~~ laarzen, en begon zich uit te kleden. Ze had dan niets seksueel meer gedaan sinds haar gevangenschap, preuts was ze nu ook niet. Ze had geen beha gekregen en vond er nu ook geen, waardoor ze niet echt heel lang naakt bleef: trui uit, T-shirt aan. Dan T-shirt twee en nog een trui. Ze schoot nog in de broek en de laarzen en sloeg toen de jas om zich heen.
Ze draaide zich om en keek de vampiers aan, alle tranen uit haar ogen en gezicht verdwenen, als ze er al ooit zichtbaar op waren. Ze blikte ook even naar de Franse en besloot er samen met haar het beste van te maken. "Zo, klaar. Krijgen wij nu ook nog wat te drinken of verspillen jullie dat enkel aan degenen die er niets van voelen?" vroeg ze in haar Schotse accent.

Mijn brein breint zoals het breint.

Index RPG Actieve Topics Zoek