100 | Speeltopic| Hollow Grove - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

26 april 2020 - 20:18 Kefe is offline

Kefe 5051

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

HOLLOW GROVE

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

☾☾☾

☽☽☽

Het is hartje winter en het is koud in Hollow Grove - het perfecte moment voor de eerste bloedveiling. Het gezellige stadsplein wordt omgetoverd tot een plek waar bloedlustige vampieren op zoek kunnen gaan naar vers bloed. Dit wordt ironisch genoeg verpakt als een buurtfeest waar iedereen bij aanwezig wil zijn. Het is immers de gebeurtenis van het jaar. Tussen het bieden en verkopen door hangt er dus eigenlijk een ontspannen, voor sommigen zelfs gezellig sfeer. Ondertussen worden de criminelen één voor één gepresenteerd. Laat het bieden beginnen!

I'm your little ray of pitch black.

27 april 2020 - 9:13 Frisk is offline

Frisk 8318

Oeps, mijn mt vergeten haha

Mijn brein breint zoals het breint.

27 april 2020 - 10:24 Kefe is offline

Kefe 5051

Ríoghán O’Brien

⊱ Invester Hollow Grove ||| Born in Bronze Age ||| Born Irish ||| "English" gentleman ||| Outfit ||| Near town square w/ Adeline ⊰

'Altijd toch? Maar jij mag er ook wel zijn hoor.'
De woorden glijden mierzoetover haar lippen heen alsof ze de onschuld zelve is, waardoor Ríoghán met een lichte grijns zijn hoofd schud. De laatste woorden gaan echter gepaard met hem schaamteloos in zich opnemend, waardoor er juist een grijns rond zijn lippen begint te spelen. 'Ik ben niet voor niets de meest begeerde vrijgezel van New York.' De woorden doen een lach over zijn lippen laten rollen, puur omdat het niet is hoe hij zichzelf ziet — al is hij zeker niet onzeker.
De vraag die Ríoghán haar eenmaal stelt in de auto wekt een vermakelijke reactie op in haar doen en laten. Ondanks dat hij het antwoord al weet, is hij toch wel benieuwd naar haar eigen beweegredenen om de keuze niet te maken. Stiekem hoopt hij namelijk dat er meer speelt dan simpelweg de jacht — al weet zijn onderbewustzijn beter.
'Schatje, je kent me toch? Monogamie en ik gaan niet samen, zij deelt niet graag en ik eet liever van meerdere wangetjes.'
Een zachte lach rolt over zijn lippen heen, welke ook zeker komt door opnieuw een erg zoete toon in haar stem. Het doet hem ergens wel goed dat zijn vriendschap met Adeline zo duidelijk en vast staat dat ze zich geen zorgen hoeven te maken over elkaar, en vooral het feit dat ze als tegenpolen zijn op dit vlak. 'Hmm... er zijn wel vermakelijkere plekken dan wangen.' Met een schuine blik staart hij even richting de kant van de aantrekkelijke brunette op, een brede grijns dragend. 'Waarschijnlijk kijken of het me dan vanavond eindelijk gaat lukken om stom dronken te worden.'
De dubbelzinnigheid van haar woorden doet Ríoghán zijn hoofd laten schudden. 'Ik kan je niet uit te problemen blijven houden, Miss Sandlin.' Toch klinkt er een vermakelijke ondertoon, zich geheel bewust van het feit dat hij door het vuur zal gaan voor de dame naast hem. Beide weten ze dat inmiddels maar al te goed. Zijn blik valt kort op de dame, waardoor hij direct een glimp van haar scherpe hoektand op kan merken — waardoor zijn wenkbrauw toch vermakelijk omhoog schiet.
Eenmaal aangekomen, wanneer ze beide buiten de auto staan maakt Ríoghán een opmerking, maar Adeline kaatst deze direct weg, zonder er ook maar bij na te hoeven denken — haar antwoord haast direct aansluitend op zijn eigen woorden.
'En door naar de volgende bieder.'
Terwijl hij kort zijn hoofd schud, keert hij zich weer tot de jongere vampier. 'Dat betekend niet dat ik me niet mag vermaken.' Grijnzend legt hij een arm om haar middel, om vervolgens rustig zijn weg te maken richting het stadsplein. Enkelingen die aan het schaatsen zijn laten hun blikken beschaamd over het duo heen glijden, zich direct bewust van het feit dat ze geen enkel probleem lijken te hebben met de kou om hen heen. Deze veiling is de eerste keer dat Ríoghán naar buiten komt als een vampier, en hij vraagt zich oprecht af of de reacties echt zo goed zullen zijn als zijn team wil geloven.
Zijn ogen glijden direct naar het podium, waar hij de verschillende criminelen ziet staan. Hij likt zijn lippen, terwijl zijn ogen langs iedereen af glijden. Het is maar goed dat hij wat extra geld besteed heeft aan wat exotisch schoon, want zoveel criminaliteit heerst er niet binnen Hollow Grove. 'Hmm... nog geen twijfels? Ik zie wel wat wangetjes waar ik van wil eten.' Tijdens het uitspreken van de plagende woorden werpt hij een blik op Adeline, waarna deze weer naar de line-up gaan.

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| On the stage w/ Indigo ⊰

De dame naast haar heeft overduidelijk wat zwaarder verricht heeft dan een simpele diefstal die mis is gegaan, gezien haar handen in boeien te vinden zijn. Het zijn echter haar ogen die Ava Mae dwars door haar ziel aan lijken te willen staren — iets dat de bitch maar omarmt.
'Bitch heb ik anders ook nog niet vaak gehoord.'
Het Franse accent is duidelijk hoorbaar, en direct heeft Ava het besef dat deze dame helemaal niet uit Amerika komt. Ava Mae haalt kort haar schouders op. 'Wat kan ik zeggen? Ik ben overduidelijk uniek.' In alle eerlijkheid vindt ze haar eigen woorden toch wel aardig vermakelijk — juist omdat ze alles behalve kloppen. Ze kan zich op een bepaalde manier opstellen, en het is duidelijk dat ze dat zo gezien hebben. Niet gek natuurlijk, een vrouw alleen kan niet onschuldig leven.
'Zeg me alsjeblieft dat mijn bordje er beter uitziet dan de jouwe.'
Een humorloze lach klinkt er vanuit Ava Mae, die haar hoofd lichtjes schud. 'Ik zou willen dat ik tegen je kon liegen... maar die handboeien doen ook niet veel goeds.' Een subtiel knikje richting de ijzeren kooi rond haar polsen zal de Française vast doen laten begrijpen wat handboeien betekend, mocht ze de betekenis niet kennen.
'Wat een shitshow,' zucht Ava Mae, terwijl haar ogen kort over de menigte glijden — de mensen één voor één in zich opnemend. Voordat ze echter enig besef heeft voelt ze hoe de beanie haar van haar hoofd wordt gerukt — een handeling waardoor enkele van haar lange, natte lokken even achter de beanie aan vliegen alsof ze deze beet willen pakken. Futloos vallen haar weelderige, doch natte krullen vervolgens rond haar gezicht, al is ze niet van plan dit ook maar te verbeteren. De sjaal wordt vervolgens naar beneden geduwd, zodat haar gezicht zichtbaar is, iets dat een diepe frons op weet te wekken op het gezicht van de dame.
Haar ogen glijden dan ook weer richting Indigo, voor ze haar ogen kort richting de bewaker laat glijden. Met haar hand wappert ze wat overdreven voor het gezicht van de man. 'Laat dat de vampiertjes maar niet ruiken.' Zelf heeft ze ook wel het besef dat het kinderlijk kan zijn, maar in alle eerlijkheid wil ze zich gewoon nog vastgrijpen aan de onschuld die ze nog kan bezitten — al is de dame alles behalve onschuldig. Ava Mae is geheel bewust van het feit dat de vampieren in de menigte haar woorden kunnen horen, maar in alle eerlijkheid interesseert het haar helemaal niets. Het feit dat ze ook maar één ervan verdenkt haar aan te kunnen is al hilarisch op zich.
'Hmm,' bij de mompel kijkt Ava Mae weer richting de Française naast haar, en vooral naar haar bordje. 'Parijs, huh?' Een goedkeurend geluidje klinkt er vanuit de Joodse dame. Zelf heeft ze nooit iets buiten Amerika gezien, al stond Frankrijk niet zozeer op haar lijst. Ze heeft een fake Eiffeltoren gezien in Las Vegas, dat was wel weer genoeg van het goede. 'Exotisch.'

I'm your little ray of pitch black.

27 april 2020 - 12:05 Perseid is offline

Perseid 8184

EMORI

Wanderer • Tiny Ancient One • At the town square / ice rink • Solo • Outfit

Het sneeuwachtige landschap van Hollow Grove deed haar denken aan de erbarmelijke winters eeuwen geleden op een Noordelijk continent. Emori kon echter niet ontkennen dat ze perfect bij de omgeving paste. Haar ogen hadden dezelfde tint als ijzel, en gleden scherp over het ensemble dat ze uit de kast had getrokken. Vandaag werd er geschiedenis geschreven.
Emori was erbij geweest toen mensen elkander als beest behandelden en verkochten. Ze was erbij geweest toen het werd afgeschaft. Ze had niet verwacht dat vampiers, onwaarschijnlijk de meest egocentrische en intelligente monsters op deze aarde, het fenomeen herboren zouden laten worden. Er rolde dan ook een afkeurend geluidje over haar lippen terwijl ze haar armen in een warme jas stak. Het was niet alsof haar garderobe voor iets anders diende dan show. Zelfs in deze temperaturen zou de petite dame naakt de deur uit kunnen stappen zonder ongemak te ervaren. De gedachte deed haar glimlachen. Kleding was niet meer dan een statement, deed hetzelfde voor de onsterfelijken als het voor de mensen deed. Misschien wel meer zo. Verfijndere smaak kwam vanzelf met de jaren.
Het appartement dat Mor huurde lag praktisch in het centrum. Iets aan de gezellige lichtjes en sprookjesachtige architectuur had haar verleid ruimte en eenzaamheid te verruilen voor roering. Vanuit het slaapkamerraam kon ze de ijsbaan zien liggen, waarop ongestoord geschaatst werd en kinderen ingepakt van top tot teen eindeloos vielen en weer op stonden, zich nog volledig onbewust van de horrors in de wereld. Emori blikte omlaag, naar het simpele horloge dat ze droeg, waarna ze zich richting de voordeur begaf. Op de vensterbank in de keuken zat de dikke huiskat die de vorige huurder had achtergelaten. Hij blies naar haar, en Mor, die het niet over haar hart had gekregen om hem buiten te zetten hoewel ze zijn haat moeiteloos kon oppikken, siste genoegzaam terug.
Hoewel de zilverharige vampier niet degene was met het uithangbord rond haar nek, werd ze wel belangstellend opgenomen tijdens haar wandeling naar de veiling. In de weinig subtiele blikken die haar werden toegespeeld vanonder mutsen en wollen sjaals, kon ze hun gedachten bijna proeven.
Emori schonk weinig aandacht aan de feestelijkheden die rondom de verkoop waren georganiseerd om het gehele evenement minder luguber te doen lijken. Het werkte, verrassend genoeg, beter dan ze aanvankelijk had verwacht. Misschien omdat het betekende dat eenieder die zich niet op het podium bevond veilig werd geacht. Mor voelde haar linker mondhoek geamuseerd omhoog krullen.
Tussen de stervelingen was het gemakkelijk om haar eigen soort ertussenuit te pikken. Niet alleen omdat sommigen direct gebruik maakten van hun status door hun snijtanden onheilspellend tentoon te stellen — maar omdat het de enigen waren die niet opzij stapten als ze hen passeerde. Ze besloot niet direct naar het podium te gaan, waar haar soort zich als haaien vooraan verzamelden, maar sloeg af naar de ijsbaan.
In plaats van een paar schaatsen te huren, wat ze graag had gedaan, koos ze ervoor om toe te kijken en zich te vermaken met de geurige mengeling van warme chocolademelk en bloed. Ze had zich voorgenomen een toeschouwer te zijn, niet meer dan een paar ogen die al veel te veel hadden gezien, maar vanuit haar kielzog bleef de veiling lonken. Kom en zie.
Ze ademde diep in, de pijnlijke droogte in haar keel een herinnering dat ze zich al enkele dagen niet had gevoed.

Feel the fire, but do not succumb to it.

27 april 2020 - 12:17 Principality is offline

Principality 260

AMBROSE JAMES DAWSON

-| Vampire | At the square | With Eva |-

AJ voelde het ongemakkelijke gevoel stijgen hoe langer hij langs de rand van het dorpsplein liep. Dit gevoel werd enkel versterkt toen de mensen die geveild zouden worden het podium opkwamen. Met zijn handen zo diep in zijn broekzakken als hij kon, bleef hij stilstaan en keek hij vanaf een afstandje toe hoe de mensen met bordjes om hun nek op het podium stonden. Tot nu toe had hij nog geen bekenden gezien, enkel een paar die hij vaag herkende van het een of ander.
Hierdoor raakte hij wat afgeleid en schrok bijna op toen hij een stem naast hem hoorde. "Zou ik u wat koekjes mogen aanbieden? Ze zijn nog vers en warm."
Een jongedame met een korte bob keek hem aan met grote ogen en een brede glimlach op haar gezicht. Zijn blik gleed over het mandje dat ze omhoog hield terwijl hij haar woorden verwerkte. Hij trok zijn neus op zodat deze rimpelde door het idee van koekjes.
"Koekjes?" herhaalde hij ongelovig. "Zie ik eruit als het type dat koekjes eet?"
Hij kneep even in zijn neusbrug, haalde vervolgens een hand door zijn haar waardoor dit nog meer door de war ging en greep naar het bundeltje biljetten dat hij in de achterzak van zijn broek hield. Het was niet alsof hij de koekjes zou eten, hij had geen flauw idee wat hij ermee zou doen, maar hij was in een vreselijke bui vandaag en dat was niet de schuld van de jongedame met haar vrolijke rode sjaal. Hij glimlachte ongemakkelijk.
"Fuck it, hoeveel zijn ze?" vroeg hij uiteindelijk naar de prijs, al wachtte hij niet echt op antwoord. "Doe er maar twee."
Na haar antwoord gaf hij haar een paar biljetten en mompelde hij dat ze het wisselgeld mocht houden. Nu stond hij daar met twee koekjes in zijn hand en hij had de neiging om ze gewoon in zijn jaszak te steken. Dat was echter niet echt een goed plan want ten eerste zouden ze waarschijnlijk binnen de kortste keren helemaal verkruimeld zijn en onmogelijk om de zakken schoon te maken en ten tweede zou hij ze waarschijnlijk vergeten tot hij zijn hand in zijn jaszak zou steken en wie weet wat hij dan aantrof.
Hij kon ze natuurlijk ook zelf eten, maar hij had nooit een echt een eetlust voor menselijk eten op een zeldzaam moment dat hij naar een restaurant ging na. Het was niet alsof hij zich er te goed voor voelde, maar het deed gewoon niks voor hem. Zoetigheid vond hij maar niks en hij voelde zich vaak misselijk na het eten van suiker.
"Eh, heb je honger?" vroeg hij en hield zijn hand met de koekjes op naar de jongedame die deze net aan hem verkocht had.

Guardian of the Eastern Gate

27 april 2020 - 15:06 Novilunium is offline

Novilunium 1529

Indigo Lefèvre
AB- — Twentyseven — On stage — With Ava Mae — Outfit

De dame naast haar lacht humorloos, al klinkt het vooralsnog als iets melodieus en enigszins warms — misplaatst binnen het tafereel waarin ze verkeren. De koude vreet ondertussen aan haar en ze voelt kippenvel verspreiden over haar hele lichaam. Het gebrek aan ondergoed — wat werkelijk haar eigen schuld is — word maar al te duidelijk in de trui die ze draagt, de maat vooralsnog niet groot genoeg om de vorm van haar borsten geheel aan het zicht te onttrekken. Ze vervloekt zichzelf dat ze niet nog een shirt aan heeft gedaan onder de stof.
"Ik zou willen dat ik tegen je kon liegen — maar die handboeien doen ook niet veel goeds," speelt Ava haar toe, haar toon speels. Ze weet niet hoe de dame het doet, want ondertussen heeft ze zelf haar blik te ver naar beneden laten dwalen en heeft ze de horde voor het podium gespot. Ze hoopt dat de wezens daar haar haat kunnen proeven op hun tong. Het is of de donkerharige haar blik heeft gevolgd en haar gedachten kan lezen. "Wat een shitshow."
"Belachelijk," beaamt ze giftig, zonder een seconde te missen. Haar neus rimpelt door de manier waarop ze haar neus optrekt alsof ze iets vies ruikt, haar ogen juist op dat moment kruisend met die van een bruinogige dame. Indigo sneert alvorens afgeleid te worden door het feit dat Ava haar beanie weinig zachtzinnig van haar hoofd word getrokken. Het geluid wat de kortharige haar lippen verlaat is iets half dierlijks ter verontwaardiging namens de langharige brunette naast zich en ze trekt venijnig aan haar boeien, waarbij het bordje een tik krijgt en omdraait. Naast zich hoort ze Ava de man iets scherps toewerpen voor ze zich weer tot Indigo keert, haar haren verwilderd langs haar knappe gezicht.
"Hmm, Parijs dus?" Wat haar al opgevallen moet zijn voor Indi haar bordje per ongeluk omkeerde. "Exotisch."
Echter krijgt Indigo de kans nog niet om te reageren, of de man die zoeven zijn fikken naar Ava uit had gestoken beweegt nu in haar richting. Hij steekt zijn handen uit in de richting van het verkeerd hangende bordje rond de Française haar hals en vergist zich flink in hoe de boeien Indi haar mobiliteit zouden moeten belemmeren. Ze stapt hem al tegemoet nog voor ze er goed en wel over na heeft kunnen denken en vergrijpt zich in het voorpand van zijn shirt. De geboeide trekt hem naar zich toe om zijn beweging in haar richting te versnellen en gebruikt haar eigen beweging om haar voorhoofd vol tegen de zijne te rammen. Hoogstwaarschijnlijk is het meer de schrik dan de daadwerkelijke impact die de man vloekend en wel naar achteren doet struikelen, al grijpend naar zijn gezicht. Indi zelf wankelt ook een stap naar achteren, lichte sterretjes voor de ogen maar zeker tevreden. Ze word van achteren vast gegrepen door een andere bewaker om haar te weerhouden verder te gaan met haar 'aanval'.
"Prenez des chauffeurs d'esclaves sales!" roept ze in zijn richting, de grip rond haar tengere lichaam bijna bottenkrakend. "Honte à toi!"
Ze spuugt in de richting van de man die haar zoeven probeerde te benaderen en de belofte tot moord in zijn ogen is iets bijna voelbaars. Hoogstwaarschijnlijk zou het een snellere dood zijn dan wat haar momenteel staat te wachten en dat is iets wat ook hij weet.
"Begin de veiling en zorg dat deze zo snel mogelijk uit mijn ogen verdwijnt!" draagt hij op, waarop Indigo eindelijk iets verslapt in de greep van de andere bewaker en het besef haar langzaam weer inhaalt. Vechten heeft geen zin en ze werpt een ietwat wanhopige blik op Ava.

teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstt

Marrow deep, soul deep, essence deep

27 april 2020 - 16:23 Sombre is offline

Sombre 2828

JASON WRIGHTWOOD ●●●●●●
surgean ─ just done with working ─ heading to the ~~auction~~ party at central square ─ outfit ─ talking to Theo

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
Na een relatief saaie dag was ik dan eigenlijk klaar met werken. Er waren vandaag niet veel mensen voor de operatiekamer, maar er was wel iemand geweest met een nare beet. Waarschijnlijk weer een vampier die niet begreep hoe de regels ondertussen werken. Het is zonde dat er nog steeds mensen worden aangevallen zonder goede reden, triest eigenlijk. Ik hing mijn doktersjas in mijn kluisje en verving deze door een trui voor over mijn overhemd, vervolgd door een warme jas. Ook nam ik mijn tas in mijn handen waar mijn benodigdheden zich in bevonden, die liet ik nooit op werk staan. Vandaag had ik geen bloed om mee te nemen naar huis, want het was relatief rustig wat betreft bestellingen, waarschijnlijk vanwege de veiling vandaag. Uiteraard ging ik daar ook even langs, even een blik werpen op de nieuwe bloedzakken. Onderweg naar de uitgang van het ziekenhuis werd ik nog uitgezwaaid door één van de oudere dames achter de balie. 'Tot morgen hé Vivian,' zwaaide ik dan ook terug met een knipoog. Door de naïeve dames achter de balie kon ik zo simpel bloed smokkelen, niemand die er wat van dacht. Eenmaal buiten werd ik begroet door een ijzige wind, waardoor ik even met mijn ogen kneep. De bril was handig, maar helaas niet tegen wind. Zodra ik me wilde omdraaiden om richting het centrum te lopen botste ik tegen iemand aan, al kon ik niet helemaal zien wie door de tranen in mijn ogen van de wind.
'Excuus, meneer.' Zei ik dan ook direct terwijl ik een zakdoek uit mijn jaszak toverde voor mijn natte wangen.
'Die rot wind ook,' mompelde ik terwijl ik de tranen van mijn gezicht had geveegd.

- thank you for existing -

27 april 2020 - 16:44 Frisk is offline

Frisk 8318

Sage Miller
It's beginning to look a lot like fuck this.

On the stage • (Indigo & Ava Mae) • Outfit, but with sneakers

Sage was wonder boven wonder te nerveus om echt moeilijk te doen. Ze treuzelde alleen wat, misschien zelfs wat te veel. Haar nagels waren helemaal afgebeten, al kon haar dat nooit veel schelen. In tegenstelling tot vele anderen, wist zij wat er aan zat te komen. En ze had geen idee wat ze daarbij moest voelen.
Of nee: ze wist perfect wat ze moest voelen: walging, afschuw, woede, haat. En dat deed ze ook, grotendeels. Maar een klein deeltje van haar keek er naar uit. Ze had het wel gevoeld, de afgelopen maand: eerst het snakken, dan het ongemakkelijke gevoel alsof ze iets miste. Afkickingsverschijnselen, maar zo durfde en wilde ze het niet noemen. Ik wil dit niet, was haar mantra geworden nu. En daar focuste ze zich hard op, maar enkel in haar hoofd.
Ze werd de douche uitgehaald en lette niet op de anderen om zich heen. Misschien had ze dan opgemerkt dat ze praktisch de laatste was, op enkele gevallen na. "Schiet eens op," hoorde ze iemand naast haar zeggen, maar het afdrogen ging er niet sneller op. Ze werd richting de kleren meegesleurd, maar kreeg zelf de tijd en de kans niet om iets uit te kiezen. Dat was erg jammer, want de trui die ze over haar hoofd kreeg, was warm en lang. De broek niet - die waren ze vergeten. Ze schoot nog snel in een paar sneakers en kreeg een te grote muts op haar hoofd geduwd, voor ze de kou werd ingetrokken.
"What the shit, nee, dit is koud, geef me een broek!" De wind was snijdend genoeg om haar uit haar versufte staat te halen. Ze luisterden niet, en met het bordje in haar handen werd ze het podium op gezet. Weeral. Ze keek even naar beneden: Schots - koppig - handig. Mooi, ze was helemaal opgesomd in drie woorden. Langzaamaan voelde ze dan toch die bekende haat en woede borrelen. Alleen vroren haar benen er zowat af.
Prompt laat ze zich tot op haar hurken zakken, de trui over haar knieën getrokken. Het zag er niet uit: ze was letterlijk een bolletje, maar dat was haar minste zorg. Die rottige vampiers hadden geen idee hoe koud het werkelijk was. Knorrig keek ze om zich heen en merkte de twee dames naast haar op. Eentje gaf net een kopstoot aan de bloedzuiger voor haar.
"Score," mompelde Sage, terwijl ze verder keek naar de menigte voor zich. Het was een klein dorp en ze had niet verwacht dat er zo veel volk zou zijn. Waren het allemaal vampiers? Degene met niet al te warme kledij zeker, maar wat met de rest? Was ze nu ook al niets meer waard voor hen? Ze probeerde niemand in de ogen te kijken - hoe graag ze die confrontatie ook aan wilde gaan - in de hoop dat ze misschien niet gekozen zou worden.

[ bericht aangepast op 27 april 2020 - 16:44 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

27 april 2020 - 18:08 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Adeline Doan Sandlin

”Damaged people are dangerous.
They know how to make Hell feel like home.”

• 26/333 • Vampire • Tegen Regime • w/ Ríoghán • Outfit + Nails •

"Hmm... er zijn wel vermakelijkere plekken dan wangen."
Adeline keek met een grijns over haar lippen heen, en een veelzeggende gloed in haar donkere kijkers, op naar Ryan. Ze wist precies wat hij bedoelde — een gegeven wat ze met een subtiele twinkeling meer dan duidelijk wist te maken. Wangen waren wel het allerlaatste waar ze in wilde bijten, maar de man begreep heel goed wat ze met haar woorden bedoelde toen ze hem op een speelse wijze op wat anders wees.
"Ik kan je niet uit te problemen blijven houden, Miss Sandlin."
Ondanks de vermakelijke toon in zijn stem, weet Adeline dat Ryan een punt heeft. Hun vriendschap was de afgelopen maanden in sterkte behoorlijk toegenomen, waardoor de brunette voor hem vermoedelijk net zo ver zou gaan als hij voor haar. Toch wilde ze hem niet onnodig in de problemen brengen — een van de redenen dat ze haar jachtgebied net buiten Hollow Grove had verlegd en daarmee trachtte te voorkomen dat er ook maar iets hun kant op kon wijzen.
"Geen zorgen," bracht Adeline daarom op een geruststellende toon uit. "Ik zal me netjes gedragen."
Haar donkere kijkers gleden over de menigte voor hen heen, waarop een frons zich tussen haar wenkbrauwen nestelde. In haar hoofd herhaalde Adeline de korte mantra die ze in het grote huis al enkele keren opgezegd had; ze ging mee voor hem. Deze hele veiling bezorgde haar lichte kriebels en hoewel nieuwsgierigheid zeker aan de oppervlakte sluimerde, was haar enthousiasme daar nog niet te vinden.
"Dat betekend niet dat ik me niet mag vermaken," reageerde Ryan grijnzend op haar eerdere woorden — het woord wat ze weigerde te zeggen en waarmee ze op een tactvolle wijze naar het ander had verwezen. Adeline zou op geen enkel front de mannelijke vampier aan haar zijde in de weg staan, als dit is wat hij wilde. Hij had zo zijn redenen om voor te zijn, en zo had de brunette haar redenen om er tegen te zijn. Adeline liet hem in die waarde, net zozeer als dat Ryan haar daarin in liet. Ze vergaf hem dan ook maar de keren dat hij het toch probeerde om haar op een andere gedachten te krijgen.
"Ik gun je met liefde al het plezier van de wereld toe," prevelde Adeline hem daarom toe, klopte daarbij zacht op de arm die Ryan om haar middel had gelegd. "Dat weet je toch?"
Geamuseerd liet ze een glimlach over haar donkere lippen heen glijden, alvorens ze haar blik van de man naast zich af weet te halen en in de richting van het podium kijkt. De eerste verschillende criminelen waren al in het zicht verschenen en hoewel Adeline niet mee deed met de biedingen, kon ze het niet laten haar donkere kijkers een keer over hen heen te laten gaan. Het was zonde te noemen dat het op deze manier moest — dat maakte het voor haar een heel stuk minder interessant dan hoe het had kunnen zijn. Of toch niet.
Vlak voor Adeline besluit haar blik weg te trekken van het tafereel op het podium, kruist het hare met één van de jonge vrouwelijke criminelen — een kortharige brunette wie haar met een vuil getrokken uitdrukking recht aanstaart. Een duivelachtige grijns krult zich als vanzelf op Adeline's donker rode gestifte lippen, alvorens ze in een fractie van een paar seconden op subtiele wijze vervaarlijk haar hoektanden ontbloot.
"Hmm... nog geen twijfels? Ik zie wel wat wangetjes waar ik van wil eten."
De plagende ondertoon waarmee Ryan langs haar sprak, ontging de brunette desondanks niet. Adeline rimpelde echter enkel een keer met haar neus, trok haar blik van de jonge vrouw af en klakte daarbij met een licht geveinsde afkeuring zacht met haar tong. Haar donkere blik vervolgde zijn weg één voor één over de podiumleden heen.
"Ik zal niet ontkennen dat wat er staat, er ook goed uit ziet." Bij het horen van een reeks aan Franstalige vloekwoorden knikte Adeline zelfs even in de richting van de kortharige brunette waar ze zojuist een miniem onderonsje mee gehad leek te hebben. "Temperamentvol, dat ook," voegde ze toe, maar schudde daarop volgende al vrij snel resoluut met haar hoofd.
"Maar het is en blijf leuker wanneer ze niet weten wat hen te wachten staat."

[ bericht aangepast op 27 april 2020 - 18:44 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

27 april 2020 - 19:37 LordJohn is offline

LordJohn 10836

Wren Ainsworth

vampire born around 1060 — loves the new regime — @ town square w/ Gio — outfit + coat

Was Wren een tikkeltje overdressed voor een redelijk simpele bijeenkomst? Vast wel. Kon het haar ook maar iets schelen? Niet echt. Ze bekeek zichzelf nog een laatste keer in de spiegel, ontblootte haar hoektanden en veegde een laatste druppel bloed van haar mondhoek af. Oeps. Wel, niet dat ze zich iets aantrok van wat anderen van haar dachten, maar ze wilde geen bloed op haar peperdure witte outfit krijgen. Ze pakte haar tasje en trok al snel de deur van haar appartement achter zich dicht. Ze had geluk dat ze redelijk in het centrum van de stad woonde en op haar toch wat oncomfortabele hakken niet kilometers hoefde te lopen. Het duurde niet lang voor ze op het drukke plein aankwam. Even richtte ze haar aandacht al op het podium, waar drie brunettes werden laten zien. Beiden zagen ze er niet per se heel vrolijk uit en Wrens hart maakte een sprongetje. Nu al voelde ze zich goed. Ze zag dat mensen het niet naar hun zin hadden en dat deed haar goed.
Wrens ogen gleden over de menigte en niet veel later spotte ze een oude bekende. Letterlijk. Vergeleken met haar vriendschap met Ríoghán viel het nog wel mee, maar stiekem vond Wren dat een paar honderd jaar wel telde.
'Gio!' zei ze. Ze duwde enkele mensen aan de kant, gunde ze niet eens een blik waardig en liep naar de man toe. Toen ze naast hem stond. Door de hakken die ze droeg was ze bijna even lang. Als begroeting drukte ze een kus tegen zijn wang aan en ze glimlachte. Om hen heen was meteen een soort cirkel ontstaan door de mensen die liever niet al te dicht in hun buurt kwamen. Wren had een naam gemaakt voor zichzelf en ze vond het niet erg. Ze kwam eigenlijk alleen in de buurt bij mensen als het ging over hun bloed. Daar maakte ze maar al te graag gebruik van. 'Hebben we er zin in?' Ze verhief haar stem expres een klein beetje en zag de paar mensen die een meter van hen af stonden nog een stap opzij doen. Ze keken niet echt naar het tweetal, maar Wren wist dat hun hartslag een klein beetje versnelde wanneer ze in de buurt kwamen. En ze genoot van die angst die ze voelden.

[ bericht aangepast op 27 april 2020 - 19:54 ]

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

27 april 2020 - 23:52 Vanth is offline

Vanth 23147

GIOVANNI CAIO DE ANGELO

Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Wren • Outfit (different shoes tho)

Ik heb net op een outfit besloten als Davina mijn slaapkamer in komt lopen, een van mijn vele liefdes. Een oprechte glimlach vormt op mijn lippen en ik knik naar de kleding die ik bij elkaar heb geraapt uit mijn iets te grote kledingkast. ''En... Goedgekeurd?'' vraag ik haar en ze knikt. ''Perfecto.'' glimlacht ze naar me en met die woorden begin ik mij aan te kleden, maar al te bewust van haar blik die aan mij gericht is. Goed, misschien was ik de tijd wat vergeten vanaf het moment dat zij de douche in ging, waardoor ze nu eerder op mij moest wachten dan ik op haar. Heel lang moest het echter niet duren, ik was een vrij simpele man. Dat is ook te zien aan mijn kledingkeuze voor deze avond. Het was simpel. Veel netter dan waar mannen tegenwoordig zich in durven vertonen, maar ook weer niet zo overdreven als waar veel van mijn soortgenoten van houden. Toegegeven, ik kan ook zeker extra zijn wanneer het aankomt op mijn kleding, maar over het algemeen was ik toch meer casual classy.
Ik werp nog een laatste blik in de spiegel en besluit dat het wel goed zit zo, waarna ik in een paar nette zwarte schoenen schiet. Sneakers zouden het eerst worden, maar een beslissing op het laatste moment had dat nog snel veranderd. ''Let's go love.'' zeg ik als ze helemaal klaar nu naast me staat. Haar arm haakt ze in de mijne en samen lopen we de straat op. Het was een bewuste keuze geweest om midden in de stad te gaan wonen, ik was dol op mensen, een mening die ik duidelijk niet met veel andere vampiers deelde maar ach. Verschil moet er ook wezen, no? Terwijl we de korte route naar het stadsplein volgen luister ik naar het verhaal wat ze vertelt, al kan ik het niet helpen wanneer mijn aandacht kort weg valt naar de veiling. Of ik daadwerkelijk zou bieden vanavond zou de vraag zijn, maar het was altijd interessant om te zien wie er nu weer op het podium was verschenen.
Eenmaal aangekomen draai ik mij glimlachend om naar Davina en druk een kus op haar lippen, waarna ik mijn lippen zachtjes af laat dwalen naar haar nek waar de verse kleine puntjes nog altijd present zijn. Allemaal vrijwillig natuurlijk, dat is waar ik van hou. ''Hmh, ik ga even kijken of ik de anderen kan vinden, veel plezier ja?'' fluister ik en druk nog een snelle kus in haar nek, voor ik met een knipoog afscheid van haar neem. Terwijl ik verder loop valt mijn blik kort op een bekend gezicht op het podium. Mijn wenkbrauw schiet wat omhoog. My my, dat ís eigenlijk interessant. Hmh... Veel tijd om erover na te denken krijg ik niet, voor ik een bekende stem hoor. 'Gio!'
Glimlachend draai ik mij om en ontvang Wren's kus op mijn wang. ''Hmh, ciao bella*'' glimlach ik en druk ook een kus op haar wang. Ietwat verbaasd kijk ik wat om mij heen naar de cirkel die is ontstaan om ons heen. Vaak had ik niet zo'n probleem met de sterfelijken onder ons, uitzonderingen nagelaten. Geamuseerd kijk ik dan ook naar Wren. ''Je hebt een effect op de sterfelijken onder ons, zie ik zo.'' plaag ik haar en hou mijn hoofd wat schuin. ''Maar dat is niet nieuw natuurlijk.'' vervolg ik al snel. 'Hebben we er zin in?' Ik knik lichtjes en blik weer kort naar het podium, waar mijn blik zich richt op Mae. ''Jawel..'' begin ik en lach zachtjes. ''Ik vind het nu al een zeer interessante vangst.'' vervolg ik terwijl ik mijn blik nu ook over de anderen laat gaan. Ik geef een kort knikje naar het podium en kijk naar Wren. ''En jij? Heb je al wat leuks gezien?'' vraag ik haar geamuseerd.

* = Hallo schoonheid

[ bericht aangepast op 27 april 2020 - 23:53 ]

El Diablo.

28 april 2020 - 8:58 Kefe is offline

Kefe 5051

Ríoghán O’Brien

⊱ Invester Hollow Grove ||| Born in Bronze Age ||| Born Irish ||| "English" gentleman ||| Outfit ||| Town square w/ Adeline ⊰

Adeline en Ríoghán lijken weer eens op dezelfde lijn te zitten, iets dat hij vaker beseft had de laatste tijd. Het vermaakte hem dat hij wat meer kon plagen rondom haar, het deed hem herinneren aan aangename tijden met Emori — nog zo'n powervrouw. Het siert ze beide, en het duidt maar weer aan rondom wat voor mensen hij het liefst te vinden is. Dat beide dames toevallig tegen het regime zijn — beide om hun eigen redenen — doet hem echter niets. Het liefst staat hij aan dezelfde kanten als zijn vrienden, maar hij is oud zat om respect ervoor te hebben.
'Geen zorgen. Ik zal me netjes gedragen.'
Ondanks de geruststellende toon in haar stem klinkt er een ongeloofwaardig geluidje vanuit Ríoghán. 'Dat zou me bijna teleurstellen, Miss Sandlin.' Een vermakelijke lach rolt over zijn lippen, al is hij zachter dan gewoonlijk.
'Ik gun je met liefde al het plezier van de wereld toe. Dat weet je toch?'
Een glimlach speelt direct rond zijn lippen bij het horen van de woorden. Na een simpel knikje, wat eerder een reactie is op haar zachte klopje tegen zijn hand aan, kantelt hij zijn hoofd lichtelijk. Zijn ogen duidelijker dan ooit, een blik die overduidelijk toont dat dat wederzijds is. Het is niet voor niets dat hij haar graag een hand boven het hoofd moet houden, iets dat hij voor Wren ook lijkt te moeten doen. Niet dat hij het erg vindt, maar het feit dat hij er zelf mee in de problemen kan komen blijft een aandachtspuntje.
De woorden van Adeline glijden soepel langs zijn oren af, gezien hij iets te gefocust is op het spektakel dat er op het podium speelt. Eén van de gevangenen, een geboeide Française, haalt een van de bewakers neer — waarna de dame naast haar de ander laat struikelen. Met een vermakelijke grijns kijkt Ríoghán dan ook toe, vooral wanneer hij de Franse vervloekingen hoort. 'Hmm. . .'
Zijn ogen glijden langs de andere dames af, waarbij hij één van hen herkent. Deze dame heeft hij al eerder aangesproken, en nu ze hier staat krijgt hij wel het idee dat ze perfect is voor Adeline. Het enige dat hij nog nodig had was de twee samen zien.
'Ik zal niet ontkennen dat wat er staat, er ook goed uit ziet.'
De woorden sijpelen eindelijk binnen, waardoor er een grijns op zijn gezicht verschijnt. Of het enkel is door de woorden van Adeline, of de vervloekingen waar ze hem op wijst weet hij niet — vermaken doet het hem ongetwijfeld.
'Temperamentvol, dat ook.'
Ríoghán knikt eenmalig op subtiele wijze, zijn ogen nog even niet van de Française afhalend. Zoals hij voor ogen had deze avond zou hij voor een angstig poppetje gaan, en ondanks dat er meerdere van te vinden zijn, weet deze levendige dame zijn aandacht wat langer vast te houden — al ruikt hij vanaf hier dat haar bloedtype perfect is voor hem. Het is echter dat Adeline weer spreekt, waardoor zijn aandacht richting haar glijdt.
'Maar het is en blijf leuker wanneer ze niet weten wat hen te wachten staat.'
De lach die over Ríoghán's lippen rolt is vermakelijk, en doet zelfs sommige omstanders omkijken. Grijnend schud hij al snel zijn hoofd. 'Adeline, als er iemand onvoorspelbaar is ben jij het.' Zijn ogen zoeken haar donkere kijkers even op, waarbij er een speelse twinkeling in zijn eigenste te vinden is. 'Ongeacht hoe of wat, ze zullen nooit weten wat er op hun pad komt met jou.' Ríoghán daarentegen is aardig voorspelbaar — maar misschien kan hij wat oudere vrienden zelfs choqueren met zijn keuze in bloedzak.
'Wie zou je bij mij zien, Miss Sandlin?'
Met een vragende uitdrukking kijkt hij weer richting de dame naast hem, nieuwsgierig wie zij aan zal wijzen. Zijn verwachting zal zijn het blonde muurbloempje dat er te vinden is. Het zou voorspelbaar zijn, het is een veilige keuze, en dat is juist net wat Ríoghán normaliter zou kiezen — mits hij al eens in een situatie als dit gezeten had. Toch hebben hij en Adeline elkaar beter leren kennen, en kent ze zijn plagerige kant, evenals de kant die al zoveel heeft meegemaakt dat zijn concentratiestoornis. Niets lijkt hem voor lang af te kunnen leiden, waarschijnlijk dankzij het veilig spelen.
De aftrap voor de veiling is hoorbaar, en helaas beginnen ze vanaf de andere kant — bij het muurbloempje.

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| On the stage w/ Indigo & Sage ⊰

'Belachelijk.'
Indigo lijkt in te stemmen zonder er echt bij na te hoeven denken, al is dat niet vreemd. Ze zijn als dieren voor de slacht. Arme, weerloze schapen. Nee, dat is misschien weer net wat overdreven. Ze weet sowieso van haarzelf dat ze alles behalve weerloos is. De vampier die haar koopt zal haar binnen de kortste keren gedag zeggen of vermoorden — in haar ogen is er simpelweg geen andere uitkomst in dit gebeuren.
Wanneer ze zich naar Indigo keert voor een opmerking, heeft ze vrijwel direct door hoe de man haar aanpakt. Indigo lijkt echter bekwaam om hem aan te kunnen, en beukt volop met haar eigen hoofd tegen dat van de man aan — iets dat een verrassend geluidje op weet te wekken bij Mae. Wanneer de ene man uit beeld is, vergrijpt een andere zich aan haar, iets dat ervoor zorgt dat er iet Frans over de lippen van Indigo rolt, iets waarvan Mae geen besef heeft wat het moet zijn, maar ze is slim genoeg te weten dat het niets vriendelijks zal zijn.
Wanneer één van de klootzakken zijn weg langs haar af maakt, nadat hij zojuist hoorbaar heeft gemaakt dat de veiling zal beginnen, steekt Mae haar voet lichtjes uit — al is er op haar gezicht een zorgeloze grijns te vinden voor enkele tellen. De man beland voorover, en weet zichzelf helaas nog net op te vallen. Wanneer hij kwaad omkijkt haalt ze een van haar schouders nonchalant op. Er wordt een onhoorbare vervloeking haar kant opgeworpen, voordat hij zich omdraait en er vandoor gaat.
Mae keert zich weer even tot de Française, waarbij ze dan toch wat van haar ongetemde krullen uit haar gezicht veegt. 'Dat verdienden ze.' Er is niet zozeer een neiging de dame te vragen hoe het met haar gaat, wat ze weten waarschijnlijk stuk voor stuk wel hoe ze zich voelen, waardoor het besef niet moeilijk zal zijn. Hoofdschuddend door de frustratie staarde ze even naar de menigte voor hen — hen één voor één vervloekend in haar hoofd.
Vanuit haar ooghoek merkt ze echter een andere dame op, eentje die overduidelijk ook aan het kortste eind heeft getrokken qua kleding. Misschien mag Mae zich dan nog gelukkig prijzen. 'Fuck, laten ze je zo naar buiten gaan?' Hoofdschuddend toont ze haar ongeloof in de mensen achter deze achterlijke organisatie. 'Fuck dit.' Ondanks dat ze het wilde fluisteren, klinkt het eerder in een normale, hoorbare toon. Het fluisteren is niet eens voor de vampiertjes, zoals ze ze zelf zo lekker noemt, maar eerder om de klootzakken die zich om hen heen begeven — gezien ze bij sommige het idee krijgt dat ze menselijk zijn.
Wanneer haar ogen nogmaals de omgeving scannen merkt ze echter een bekend gezicht op, eentje die haar longen in een dramatische zucht doet legen voor ze haar wangen vervolgens vol blaast. Haar wenkbrauw trekt lichtelijk op wanneer hun ogen elkaar kort vinden, voor ze een zachte, haast dierlijke kreun hoorbaar maakt.

I'm your little ray of pitch black.

28 april 2020 - 11:16 LordJohn is offline

LordJohn 10836

Wren Ainsworth

vampire born around 1060 — loves the new regime — @ town square w/ Gio — outfit + coat

'Hmh, ciao bella,' begroette de Italiaan Wren en ze glimlachte. Hij keek toch wat verbaasd naar de mensen die duidelijk afstand van hen namen en met een tevreden glimlach keek ze Gio aan. 'Je hebt een effect op de stervelingen onder ons, zie ik zo. Maar dat is niet nieuw natuurlijk.'
Wren haalde haar schouders even op en stopte haar handen in de diepe zakken van haar lange witte jas. 'Blijkbaar durven ze niet in de buurt te komen.' Ze deed geen moeite om te fluisteren om ervoor te zorgen dat de mensen het niet zouden horen. Sterker nog, wellicht sprak ze iets luider om er zeker van te zijn dat ze zouden verstaan wat ze zei. Het kon haar gewoon niets schelen wat de mensen vonden. En zij waren nog redelijk veilig. Met het nieuwe regime werden zij niet meer achternagezeten door hongerige, bloeddorstige vampieren zoals zijzelf. Ze moesten het doen met de mensen die de regels hadden overtreden. Als de mensen gewoon op het juiste pad bleven, hadden ze weinig te vrezen. Goed, Wren was niet zo onschuldig als ze zich nu voordeed, maar dat maakte niet uit.
'Jawel,' antwoordde Gio uiteindelijk. 'Ik vind het nu al een zeer interessante vangst. En jij? Heb je al wat leuks gezien?'
Wren haalde haar schouders weer even op en draaide zich nu goed met haar gezicht naar het podium, waar een van de mensen een vampier liet struikelen. Wren snoof van ongenoegen en balde haar handen in haar jaszakken tot vuisten. Zelfs nu wisten de mensen haar nog te irriteren, al was ze daar niet eens echt verbaasd over. Die ergernis die ze voelde tegenover de stervelingen om haar heen borrelde al ruim 300 jaar onder de oppervlakte. 'Nog niet echt,' reageerde ze toen. Ze kon ruim een maand zonder bloed overleven en, wel, ze had zich vanmiddag tegoed gedaan aan wat bloed, dus voor haar had het weinig haast. Ze wilde geen overhaaste beslissingen maken. Als ze zou bieden op een van de mensen, wilde ze geen irritant, krijsend kreng dat haar continu hoofdpijn zou bezorgen. Ze wilde iemand die meegaand was en deed wat Wren van diegene vroeg. Maar ja, zie maar eens zo iemand te vinden. 'Ik wacht in spanning af,' voegde ze toe en ze keek opzij naar Gio, die zijn ogen ook over de meisjes op het podium liet glijden.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

28 april 2020 - 11:48 Ziegler is offline

Ziegler 20534

ϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟ

~~THEODORE~~ THEO NOVAK

ϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟ

ϟ Vampire ϟ Central Square ϟ With Jason ϟ

Theo was redelijk nieuw in Hollow Grove en had een veiling nog nooit zelf meegemaakt. Het liefst doodde hij gewoon voor bloed. Het gevoel dat hij kreeg van doden vond hij misschien wel net zo fijn als het drinken van vers mensenbloed. Het probleem was alleen dat doden niet bepaald geliefd was onder andere vampiers. Hij moest dat in het geheim doen en in een plaats als Hollow Grove was dat niet al te makkelijk. Daarom besloot hij om toch een kijkje te gaan nemen bij de veiling. Dan was er nog een probleem: Theo had geen rode cent. Eigenlijk was zijn bezoek dus volledig nutteloos, maar hij kon het toch niet laten - een bepaalde nieuwsgierigheid trok hem heel erg.
Ergens in een willekeurige straat bij het centrale plein leunde hij rustig tegen een muur aan. Hij nam de omgeving volledig in zich op. Het was niet moeilijk om de vampier van de mens te onderscheiden. Hij werd echter helemaal uit zijn focus gehaald toen iemand tegen hem op botste. Fel draaide hij zijn hoofd en keek naar de man die voor zijn neus stond. De man bracht een verontschuldiging uit. Zijn excuses kon Theo gestolen worden. Hij had liever gehad dat de donkerharige man gewoon doorgelopen was zonder iets te zeggen. Theo kneep zijn ogen wat bij elkaar.
'Wat brengt jou hier?' vroeg hij brutaal. Hij kon ruiken dat hij een mens was. Een lichte grijns krulde zich rond Theo's lippen. 'Je wordt toch niet gekocht vandaag?' Theo schaamde zich niets voor zijn brutaliteit. Het was aan de man de keuze of hij antwoord wilde geven. 'Ben je bekend hier?' vroeg hij vervolgens. Hij kon wel een gids gebruiken.

Big girls cry when their hearts are breaking

28 april 2020 - 15:11 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Adeline Doan Sandlin

”Damaged people are dangerous.
They know how to make Hell feel like home.”

• 26/333 • Vampire • Tegen Regime • w/ Ríoghán • Outfit + Nails •

De vermakelijke lach die Ryan laat klinken in een reactie op haar woorden, doet een voldane grijns over Adeline's lippen heen trekken. Het maakte nogmaals duidelijk hoe goed het tweetal elkaar inmiddels had leren kennen en die wetenschap bood de brunette een rust die ze voorheen nooit als volledig ervaren had.
De dag dat Ryan in haar leven was verschenen, was haar onrust op een volle toeren bezig geweest. Als een losgeslagen beest joeg ze er op los, teisterde de nachten en levens van menig mens om een onverzadigde honger te stillen die maar niet tevreden leek te geraken. Het kwam op zetten in pieken en dalen, en telkens wanneer ze piekte verscheen Ryan weer voor even — onbewust of niet.
Adeline wist dat er een weg terug naar huis voor haar was — terug naar de man die haar het eeuwige leven gegeven had, wetende dat hij daar nog altijd op haar wachtte — maar teruggaan was een gegeven dat vrouwelijke vampier zelden deed. Op de dag dat Ryan haar dan ook naar Hollow Grove bracht, een plekje in zijn huis beloofde voor de tijd die ze nodig had, twijfelde ze geen moment. Of het uiteindelijk toeval was of niet, sinds ze woonde in het grote huis van de jongeman aan haar zijde, had haar onrust nog geen piek gekend.
"Adeline, als er iemand onvoorspelbaar is ben jij het."
Met een speelse twinkeling keek Ryan haar heel even aan, waarop Adeline poogde geheel onschuldig te ogen — tot ze het niet kon laten een van de loerende mensen uit de menigte een omineuze glimlach toe te werpen. "Ongeacht hoe of wat, ze zullen nooit weten wat er op hun pad komt met jou."
Touché.
"Oké, je hebt één punt, maar die weegt alsnog amper iets op tegen mijn andere beweegredenen."
Over zijn volgende vraag moest ze echter de tijd nemen om goed na te denken. Tenslotte was ze zelf niet naar de veiling gekomen om iets te kopen, maar haar ongetemde mening durfde ze hem desondanks wel te geven. Daarom blikte Adeline opnieuw over het opgestelde rijtje criminelen heen. Ze besloot de temperamentvolle dame niet toe te schuiven aan Ryan, daar leek ze veel te wild voor en bij het verkopen van eenzelfde kopstoot aan Ryan zoals ze de man op het podium had gegeven, zou Adeline zich genoodzaakt voelen haar de stuipen op het lijf te jagen.
"Hm," humde de brunette bedenkelijk, terwijl ze het puntje van haar nagel over haar onderlip heen trok, waarna haar blik algauw op een simpel blondje dat er stond bleef hangen. "Dat daar," bracht ze vervolgens uit — stak daarbij haar kin subtiel in de juiste richting en keek vervolgens naar Ryan op. "Ze lijkt me haast perfect voor je en veel gemakkelijker kun je het volgens mij niet hebben."
Nonchalant tilde ze haar schouder op en gaapte expres flauw een keer, tot de verbazing van een jongeman die hen nauwlettende in de gaten leek te houden en van wie Adeline zich al probeerde voor te stellen hoe hij zou smaken met een dosis opgejaagde angst gemengd in zijn bloed. Het was dat ze nu geen honger had, maar anders. . .

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

28 april 2020 - 15:47 Vanth is offline

Vanth 23147

GIOVANNI CAIO DE ANGELO

Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Wren • Outfit (different shoes tho)

'Blijkbaar durven ze niet in de buurt te komen.' had Wren gezegd en ik lachte zachtjes. Niet een probleem waar ik al te vaak last van had. Ik was nogal goed in het vertrouwen winnen van mensen en mij blijkbaar goed genoeg aanpassen aan elke generatie die ik heb meegemaakt. Angst had zijn voordelen, maar tot nu toe heeft vertrouwen creëren altijd voor mij gewerkt. Langzaam kijk ik weer naar het podium.
Het was een interessante opzetting daar op het podium. Mijn wenkbrauw schoot dan ook licht de lucht in toen ik een van de dames een kopstoot zag geven aan de bewaker. Nu kan ik zeker moeilijke mensen aan, geen probleem, maar dat hoefde dan ook weer niet. Dan richt mijn blik zich op de volgende onbekende, die zich omgevormd lijkt te hebben tot een bolletje. Hmh, te makkelijk. Mijn ogen richten zich weer op Mae en een kleine lach krult op mijn lippen als ik haar actie zie. Ik schud mijn hoofd geamuseerd en kijk dan weer naar Wren die bij mij staat. Ze snoof van ongenoegen en ik bijt kort geamuseerd op mijn onderlip. Het verschil moest er wezen. Een beetje fire in een mens kan ik altijd waarderen, maar veel van mijn soortgenoten denken daar natuurlijk anders over.
'Nog niet echt,' reageerde ze en ik knik lichtjes. 'Ik wacht in spanning af,' Ik lach zacht en schud mijn hoofd. ''Hmh, ik ben benieuwd..'' zeg ik en grijns lichtjes. ''Die ene dame is wel echt jouw type, niet? Die ram.'' plaag ik haar, de bijnaam doelend op de kopstoot die net werd gegeven. Ik wist maar wat goed dat ze hoogstwaarschijnlijk totaal niet op zoek is naar zo'n persoon. ''Heerlijk opstandig en brutaal, echt jouw type.'' ga ik nog even verder in mijn spel. Ik toon haar een parelwitte glimlach, voor een moment zodat ik maar wat onschuldig lijk.
Ik had mijn keuze al gemaakt vanaf het moment dat ik het podium had bekeken, zo moeilijk was het ook niet geweest. Ik kijk weer naar Wren. ''Hmh, ik heb wijn nodig. Het Italiaanse in mij smeekt erom.'' zeg ik en haak mijn arm in die van haar terwijl ik begin te lopen. ''Wat zeg jij?''

El Diablo.

Index RPG Actieve Topics Zoek