100 | Speeltopic| Hollow Grove - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

26 april 2020 - 20:18 Kefe is offline

Kefe 5051

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

HOLLOW GROVE

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

☾☾☾

☽☽☽

Het is hartje winter en het is koud in Hollow Grove - het perfecte moment voor de eerste bloedveiling. Het gezellige stadsplein wordt omgetoverd tot een plek waar bloedlustige vampieren op zoek kunnen gaan naar vers bloed. Dit wordt ironisch genoeg verpakt als een buurtfeest waar iedereen bij aanwezig wil zijn. Het is immers de gebeurtenis van het jaar. Tussen het bieden en verkopen door hangt er dus eigenlijk een ontspannen, voor sommigen zelfs gezellig sfeer. Ondertussen worden de criminelen één voor één gepresenteerd. Laat het bieden beginnen!

I'm your little ray of pitch black.

28 april 2020 - 17:26 LordJohn is offline

LordJohn 10836

Wren Ainsworth

vampire born around 1060 — loves the new regime — @ town square w/ Gio — outfit + coat

Wren en Gio stonden haast lijnrecht tegenover elkaar wat betreft hun meningen over mensen. Hij was in de binnenstad van Hollow Grove gaan wonen omdat hij de aanwezigheid van de stervelingen leuk vond, en Wren was in de binnenstad gaan wonen omdat ze simpelweg geen zin had om heel ver buiten de stad te wonen en daar alleen te zijn. Gezelschap had ze altijd fijn gevonden, al moest ze op deze manier maar wennen aan de mensen om zich heen.
'Hmh, ik ben benieuwd...' reageerde Gio al snel en Wren lachte kort en richtte haar aandacht weer op het podium. De meisjes leken zich nogal te verzetten. 'Die ene dame is wel echt jouw type, niet? Die ram. Heerlijk opstandig en brutaal, echt jouw type.' Gio glimlachte zijn meest onschuldige glimlach naar hem.
'Natuurlijk. Als je wilt dat ze binnen een halve dag uit het raam vliegt of leeggezogen is, dan is ze helemaal mijn soort mens,' antwoordde Wren poeslief toen ze Gio's arm door die van haar voelde glijden. 'Geef mij liever een volgzaam persoon die tenminste niet de hele boel bij elkaar schreeuwt of iedereen probeert een blauw oog te bezorgen,' bromde ze toen.
'Hmh, ik heb wijn nodig. Het Italiaanse in mij smeekt erom. Wat zeg jij?'
Weer keek ze op naar Gio en ze lachte. 'Wat ik zeg? Dat je alles afschuift op je Italiaanse roots,' plaagde ze hem. Haar hakken tikten op de grond en haar hooghartige blik zorgde ervoor dat vrijwel iedereen zonder al te veel moeite voor hen aan de kant ging. Soms voelde ze zich eerder koninklijk dan wat anders. Ze kwam dan wel uit Engeland, maar er was waarschijnlijk weinig koninklijk bloed in haar aderen te vinden. Al snel kreeg het tweetal bloedrode wijn aangereikt en Wren tikte zacht met haar glas tegen dat van Gio aan. 'Cheers,' zei ze.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

28 april 2020 - 17:35 Sombre is offline

Sombre 2828

JASON WRIGHTWOOD ●●●●●●
surgean ─ just done with working ─ heading to the ~~auction~~ party at central square ─ outfit ─ talking to Theo

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
De jongeman waar ik tegen op was gebotst leek alles behalve blij te zijn met mijn aanwezigheid, of überhaupt met mijn hele bestaan. De jongeman keek me dan ook met knijpende ogen aan en leek bijna onhoorbaar te grommen.
'Wat brengt jou hier?' kwam er brutaal over zijn lippen, waardoor ik even een wenkbrauw de lucht in liet gaan. Grote mond voor zo'n smal ventje. Mijn ogen gingen even over het figuur heen en al snel viel het kwartje. Hij verwacht mij niet op dit plein omdat ik menselijk ben, dus hij is niet menselijk, aha. De jongeman keek met een bepaalde blik en liet een lichte grijns verschijnen.
'Je wordt toch niet gekocht vandaag?' wederom een brutale vraag, waardoor er een luchtig lachje over mijn lippen kwam. Ik had mijn tas ondertussen weer stevig in mijn hand genomen en de ander liet ik rusten in mijn jaszak.
'Zie ik er uit als een delinquent?' zei ik dan ook nuchter terug, in de hoop dat hij begreep dat ik niet van gister was. Mijn lichaam bewoog zich al weer en wilde langs de jongeman heen lopen, tot hij weer een vraag besloot te stellen. 'Ben je bekend hier?' door zijn woorden stond ik weer stil en keek ik hem even vragend aan. Waarom zou hij dat willen weten, zodat mijn lichaam niet gemist zal worden als hij me even mee neemt de hoek om?
'Ja, dat ben ik. Gewaardeerd chirurg in dit plekje. Vanwaar de interesse?' de woorden bracht ik zo zakelijk en nuchter mogelijk, ik had geen zin in een brutale vampier die dacht dat hij me zonder pardon iets kon maken.

- thank you for existing -

28 april 2020 - 18:38 Vanth is offline

Vanth 23147

GIOVANNI CAIO DE ANGELO

Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Wren • Outfit (different shoes tho)

'Natuurlijk. Als je wilt dat ze binnen een halve dag uit het raam vliegt of leeggezogen is, dan is ze helemaal mijn soort mens,' antwoordde Wren poeslief en ik kan het niet laten om kort te grijnzen. 'Geef mij liever een volgzaam persoon die tenminste niet de hele boel bij elkaar schreeuwt of iedereen probeert een blauw oog te bezorgen,' bromde ze vervolgens en een hartelijke lach is over mijn lippen gerold voor ik er erg in had. 'Oh my... Dat moeten we niet hebben. Zonde van het geld,' begin ik terwijl ik langzaam loop over het plein. Ik was me er al te goed van bewust dat de meeste van ons bakken met geld hadden en dat dit echt niet zoveel kan uitmaken, maar ik kon het niet laten. ''Hmh, als je daarnaar op zoek bent.. Misschien die bal dat er op het podium bij zit? Die lijkt tot nu toe vrij rustig.'' stel ik haar dan voor en ik kijk weer haar kant op.
'Wat ik zeg? Dat je alles afschuift op je Italiaanse roots,' plaagde ze na mijn laatste opmerking en ik grijns weer even. ''Hey now, ik kan je niet laten denken dat ik een alcoholist ben toch? Ik heb een reden nodig'' plaag ik terug, het was algemeen bekend dat dat simpelweg niet mogelijk was voor vampiers. Het had geen echt effect op ons, of je moest heel erg je best doen. Ik heb het in elk geval nog niet ondervonden. Wat ik wel heb ondervonden is dat wijn, na al die jaren, nog steeds heilig is. Dat kan je bijvoorbeeld niet zeggen van bier, ik weet niet eens hoe je dat weg krijgt.
We krijgen twee glazen aangereikt met bloedrode wijn en een tevreden lach krult mijn lippen omhoog. 'Cheers,' zei Wren ondertussen en ik klink mijn glas tegen het hare. ''Cheers darling,'' zeg ik en breng het glas naar mijn lippen om een slok te nemen. Een tevreden geluidje rolt er over mijn lippen en ik knik. ''De geur en smaak zijn goed... Rijke smaak... Misschien Frans?'' zeg ik alsof ik een welbekende wijnexpert ben. Lachend kijk ik haar aan. ''Dus wat heeft jou bezig gehouden de laatste tijd? Nog mensen laten verdwijnen?'' vraag ik haar geamuseerd.

El Diablo.

28 april 2020 - 20:06 Novilunium is offline

Novilunium 1529

Indigo Lefèvre
AB- — Twentyseven — On stage — With Ava Mae & Sage — Outfit

Indigo's blik richting Ava levert haar het bewijs op dat haar vermoeden klopte; ook deze dame is niet voor één gat te vangen. Haar linker buurvrouw steekt een been naar voren en tackelt hiermee in een vrij simpele beweging dezelfde bewaker. Ondanks dat hij zichzelf nog enigszins op weet te vangen, zal hij vandaag niet blij zijn met het hebben van deze baan. Ze lacht hardop en beweegt onrustig in de greep die de man achter haar nog op haar tengere lichaam heeft.
"Ha — prenez-le, enculé!" sneert ze de man op de grond toe, alvorens deze zich weer opricht en vloekend zijn weg bij hen vandaan vind. Met het vuur nog in de ogen werpt ze Ava een goedkeurende grijns. Ze weet zeker dat als ze deze dame had gekend in Parijs, ze het zeker met haar had kunnen vinden. Terwijl de omroeper echter begint met het aanbieden van een blonde dame verderop, beseft Indigo dat ze Ava na vandaag misschien wel nooit meer zal zien en die gewaarwording doet haar omgekrulde lippen weer tot iets strengs vormen.
"Dat verdienden ze," speelt die haar juist op dat moment toe, voor haar blik langs Indi gaat en zich vestigt op hetgeen daar te zien is. "Fuck, laten ze je zo naar buiten gaan?"
De ogen van de Française schieten naar haar andere zijde juist op het moment dat de man achter haar besluit haar weer los te laten. Ze besteed nul aandacht aan hem en neemt in plaats daarvan de gehurkte dame in zich op. Op slag is ze blij dat zijzelf in ieder geval nog een broek heeft weten te bemachtigen, want zo te zien heeft de blauwogige aan een korter eindje getrokken.
"Fuck dit." Waar Indigo zich zeker in kan vinden. Haar ogen schieten kort terug richting het publiek wanneer er roering ontstaat tussen de gegadigden, waarop het slaan van een hamertje klinkt en ze zich beseft dat de blonde meid zojuist is verkocht. Verkocht! Als een lam voor de slacht. Haar nekharen beginnen overeind te komen, het gal in haar maag steeds hoger kruipend en ze zal zich juist weer tot het meisje rechts van haar wenden om haar te vragen of alles oké is, wanneer ze een zet in de rug krijgt en word gedwongen een stap naar voren te doen. Verontwaardigd kijkt ze over haar schouder, in het gezicht van de man die op het moment vast hoofdpijn moet hebben als de rode plek op zijn voorhoofd enige indicatie is. Zijn grijns belooft niets goeds.
"Volgende op voor veiling; Indigo Lefèvre! Française uit de stad van de liefde, bloedgroep AB negatief en zoals ze zojuist heeft gedemonstreerd is ze een handvol. Nog nooit gebeten, zevenentwintig jaartjes jong en zit voor moord. Begin het bieden op duizend dollar!"
De woorden zijn als een waas en komen binnen zonder dat ze de betekenis lijkt te begrijpen. Haar ogen vliegen nog wat hulpzoekend richting Ava, maar voor ze die goed en wel kan bereiken heeft ze nog een zet gekregen en staat ze nu vrijwel aan de rand van het podium. Indi maakt wederom de fout om naar de toeschouwers te kijken en ondervind deze keer al hun ogen op haar gericht. Ze slikt en richt zichzelf zo goed en kwaad als het gaat op, schouders recht en ogen fel, alsof ze hen uitdaagt te bieden — hen doormiddel van die blik probeert te waarschuwen wat ze in huis halen mochten ze dit doen. Haar hartslag houdt echter niemand voor de gek en als de beesten die kunnen horen. dan weten ze meer dan genoeg — Indigo is doodsbang.

teksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstt

Marrow deep, soul deep, essence deep

28 april 2020 - 21:36 LordJohn is offline

LordJohn 10836

Wren Ainsworth

vampire born around 1060 — loves the new regime — @ town square w/ Gio — outfit + coat

'Oh my... dat moeten we niet hebben. Zonde van het geld,' reageerde Gio en Wren lachte.
'My thoughts exactly,' grijnsde Wren. De mensen wisten wel redelijk van haar reputatie, dat was wel te zien aan hun reacties als ze te dicht in hun aura kwam, maar ze wilde geen geld weggooien als het aankwam op hen. Als ze een crimineel zou kopen, zou ze er wel goed gebruik van willen maken.
'Hmh, als je daarnaar op zoekt bent... Misschien die bal die er op het podium bij zit? Die lijkt tot nu toe vrij rustig,' zei Gio uiteindelijk en Wren volgde zijn blik naar het podium. Het meisje dat ze eerder in slechts een trui, blote benen en sneakers had zien staan, was demonstratief door haar hurken gezakt en keek naar de grond. Wren grinnikte. Wel, het was iets. Een beetje lijden was goed voor ze. Het feit dat ze hierna vaak een paar tanden in hun nek zouden voelen zou niet eens slecht zijn, aangezien het de mensen juist ook een prettig en zelfs seksueel gevoel gaf.
'Ze zit wel in een goede positie als ik besluit haar andere dingen te laten doen die niets met bloed te maken hebben.' Suggestief wiebelde ze met haar wenkbrauwen. In de jaren sinds Harlans dood had ze met vrij veel vampieren het bed gedeeld. Af en toe waren het ook mensen geweest, ook zowel mannen als vrouwen. Ook zij had gewoon haar behoeften, dat zou ze niet ontkennen. De mensen behandelde ze wat minder vriendelijk dan de vampieren, maar toch.
'Hey now, ik kan je niet laten denken dat ik een alcoholist ben, toch? Ik heb een reden nodig. Cheers, darling.' Gio nam een slok van de wijn. 'De geur en smaak zijn goed... rijke smaak... misschien Frans?' Wren rolde met haar ogen en reageerde niet eens echt op zijn toneelstukje. Overdrijven was zijn expertise, de smaak van wijn niet zo. 'Dus, wat heeft jou beziggehouden de laatste tijd? Nog mensen laten verdwijnen?'
Alleen al die opmerking zorgde ervoor dat enkele mensen naast hen schichtig hun kant op keken en wegliepen. Wren keek Gio grijnzend aan. 'Ik hoef de opmerkingen niet eens te maken. Zelfs jouw onschuldigheid zorgt ervoor dat ze op hun hoede zijn.' Ze nam nog een slok van de wijn en liet een korte stilte vallen. 'Nee, ik ben braaf geweest.' Het was niet heel vaak voorgekomen dat Wren te ver ging. Vlak na Harlans dood kon het haar weinig schelen en heeft ze flink wat lijken achtergelaten op het continent van Noord-Amerika, maar het scheelde dat dat honderden jaren terug was en er nog niet zo veel technologie was die ervoor kon zorgen dat ze haar konden volgen. Als ze dat nu probeerde, had ze binnen de kortste keren een horde mensen achter zich aan. Haar aandacht werd afgeleid door de man op het podium die de aandacht vroeg. Wren keek naar de vrouw op het podium met een bordje om haar nek, die nu vooruit werd geduwd. 'Nooit gebeten,' herhaalde Wren en ze floot even tussen haar tanden. 'En een Française! Darling, ze is jouw cup of tea,' zei ze tegen Gio. Ze grijnsde. 'Dan kan jij losgaan op haar nek en kunnen jullie eindeloos praten over Franse wijnen.' No way dat Wren zelf op haar ging bieden. Ze had de waarheid gesproken: als ze een mens als eigen bloedbank zou willen hebben, wilde ze een kalm, stil persoon. Niet iemand die liever de hele stad bij elkaar schreeuwde.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

28 april 2020 - 23:12 Kefe is offline

Kefe 5051

Ríoghán O’Brien

⊱ Invester Hollow Grove ||| Born in Bronze Age ||| Born Irish ||| "English" gentleman ||| Outfit ||| Town square w/ Adeline ⊰

'Oké, je hebt één punt, maar die weegt alsnog amper iets op tegen mijn andere beweegredenen.'
De woorden klinken pas nadat ze iemand nog even wat angst aan weet te jagen, waardoor Ríoghán grijnzend zijn hoofd schud. Het zijn echter haar woorden die hem begripvol doen laten knikken. Het is niet zo zwart-wit als ze het soms willen laten zien. Hij begrijpt haar keuzes, en respecteert deze — tot een bepaald niveau echter. Zijn plannetje zal hij dan ook echt nog niet stoppen, ongeacht wat hij daarvoor moet doen of hoeveel het hem gaat kosten.
Wanneer Ríoghán haar vraagt welk persoon zij het beste bij hem vindt passen, ziet hij zowat de werking binnen haar hoofd, hoe alles begint te draaien en ze de mensen in zich opneemt. Een bedenkelijk geluid glijdt soepeltjes tussen haar lippen door, maar hij houdt zich stil om haar haar gang te laten gaan.
'Dat daar. Ze lijkt me haast perfect voor je en veel gemakkelijker kun je het volgens mij niet hebben.'
Zoals verwacht duidelijk alle handelingen die Adeline verricht op het muurbloempje. Niet gek, Ríoghán is aardig voorspelbaar op dat vlak. Het enige wat de andere vampier hiermee uitgehaald heeft is er tegenin willen gaan — zowel haar als de anderen laten zien dat hij niet zo voorspelbaar is als ze hem zien.
Wanneer de veiling dan ook overspringt naar de tweede crimineel merkt hij vrijwel direct op dat het de Française is — het blonde muurbloempje heeft hij helemaal gemist. Met een iets wat duivelachtige grijns staart hij naar Adeline. 'Oops. . . daar gaat het blondje.' Nonchalant haalt hij zijn schouders op, voor zijn blik even rond glijdt. Het bedrag heeft hij helemaal gemist, maar dat soort dingen doen hem oprecht niets.
'Volgende op voor veiling; Indigo Lefèvre! Française uit de stad van de liefde, bloedgroep AB negatief en zoals ze zojuist heeft gedemonstreerd is ze een handvol. Nog nooit gebeten, zevenentwintig jaartjes jong en zit voor moord. Begin het bieden op duizend dollar!'
Eén van zijn mondhoeken krult op in een vermakelijke grijns, terwijl hij et verkooppraatje van de man aanhoort. De biedingen beginnen zacht — onhoorbaar voor het menselijke gehoor. Ríoghán hoort hoe de dame in kwestie wel erg geliefd is, het bedrag stijgt binnen luttele seconden. Telkens wanneer de bieder zijn mond wil openen, laat iemand weer iets van zich horen. Na zo'n minuut aan heen en weer tussen vier personen voegt hij zich er echter bij — het bedrag direct verhogend. '$15.000' Eén van zijn oudere vrienden, inderdaad een Fransman werpt hem een blik toe die hem haast smeekt dit niet te doen, al verhoogt hij het bedrag direct naar 20.000 dollar.
Uitdagend brengt Ríoghan zijn wenkbrauwen op. '$50.000.' Ditmaal met een normale stemvolume, juist om te indiceren dat hij niet op wil geven. Zijn toon is duidelijk — hij tracht geen tegenspraak. De andere man twijfelt even, en komt dan met een pietluttige 55.000 dollar aan, niet eens zoveel hoger dan het bedrag dat Ríoghán zelf bood.
'$70.000!' hoort hij dan één vrouwelijke stem schreeuwen. Nieuwsgierig werpt hij een blik op de dame met het dikke Duitse accent, al herkent hij haar niet. Er groeit een frons op zijn gezicht, zich beseffend dat hij wel erg veel geld neer gaat tellen voor een bloedzak. Niet dat hij het echt zal missen, maar het idee alleen al. Ze kan het maar beter waard zijn.
Wanneer zijn ogen naar de aantrekkelijke dame glijden twijfelt hij echter niet langer — de blik in haar ogen is hem meer dan duidelijk, evenals het kloppen van haar hart. '$100.000.' Meerdere vampieren hoort hij geschrokken reageren op zijn bod, waardoor hij beseft dat hij misschien wel iets te hoog is gegaan. Het enige dat het echter met hem doet is zich afvragen voor hoeveel de eerste dame dan wel niet verkocht is.
Zijn blik glijdt even naar Adeline, gevolgd door een diepe zucht. 'Weten ze nou niet dat ik toch altijd krijg wat ik wil?' Een jongensachtige grijns verschijnt er op zijn gezicht, terwijl hij zijn hoektanden uitzet. '$500.000!' Ditmaal roept hij het wel, duidelijk genoeg voor ieder mens en vampier om te horen. Hij knikt richting de dame, voor zijn ogen de man vinden die de nummers aan het noteren is — zijn wenkbrauw ongeduldig optrekkend.
De blikken van zowat iedereen die op het plein staan schieten direct naar hem toe, iets dat hem enkel weet te vermaken. De grijns verschijnt dan al gauw weer terug, terwijl hij even richting de andere twee bieders kijkt, die ditmaal hun mond gesloten houden.
'Eenmaal. . . andermaal. . . verkocht!'
De man wijst met zijn vinger naar Ríoghán om te indiceren wie er daadwerkelijk gewonnen heeft, waarna een andere man een knikje naar hem toewerpt om duidelijk te maken dat hij moet komen. Dit zorgt ervoor dat hij zich echter tot Adeline keert. 'Ik ben zo terug. Mocht je je tandjes niet bij kunnen houden,misschien is het een idee ons van een glaasje alcohol te voorzien?' Grijnzend werpt hij haar nog een blik over zijn schouder toe terwijl hij zijn weg maakt naar de zijkant van het podium toe. Echt iets noteren doen ze niet, duidelijk bekend met wie hij is. De rekening komt later wel, bekende woorden voor een man als Ríoghán. 'Sage Miller is ook voor mij.' Na een knikje neemt hij aan dat ze het zelf wel op weten te lossen.
Zijn blik glijdt richting de Française die zijn kant heen geleid wordt op wat minder vriendelijke wijze. 'Handen thuishouden.' Zijn woorden klinken autoritair, opnieuw hoeft hij zijn stem ook echt niet te verheffen om voor elkaar te krijgen wat hij wil. Ondanks dat ze het waarschijnlijk niet aan zal nemen, houdt Ríoghán uitnodigend een hand haar kant op zodat ze veilig van de trap af kan komen. Eens zien waar hij mee moet werken. 'Mlle Lefèvre je m'appelle Ryan O'Brien, agréable.' Hij knikt vervolgens richting zowel de handboeien als het bordje. 'Allons-nous l'enlever?' Zijn Franse accent klinkt vlekkeloos. Hij steekt zijn hand uit voor het sleuteltje dat in zijn handen gestopt wordt, en kijkt haar even vragend aan — een stille goedkeuring om haar te ontdoen van de handboeien.

I'm your little ray of pitch black.

28 april 2020 - 23:42 Frisk is offline

Frisk 8318

Sage Miller
It's beginning to look a lot like fuck this.

On the stage • (Indigo & Ava Mae) • Outfit, but with sneakers

Niet enkel haar lichaamstemperatuur, maar ook haar humeur zakte zo stilletjes aan tot onder het vriespunt. De angst en de opwinding gierden door haar heen, maar ze was te koppig om daar nu ook maar één vonkje van te laten zien. Daarbij zakte die muts steeds meer over haar gezicht, terwijl ze haar kin en mond tegen haar knieën duwde.
De veiling was begonnen. Binnen een mum van tijd was het eerste slachtoffer - Sage vond het opvallend hoeveel vrouwen het waren, ondanks het feit dat de meerderheid van de criminelen in het dagelijkse leven mannelijk was* - verkocht. Daarna werd het meisje naast haar naar voren geduwd, wat Sage alleen maar nerveuzer en kwader maakte. Ze hoorde niet eens de opmerking van de andere vrouw over haar kleren - al zou ze het daar normaal volmondig mee eens zijn.
Een tijdje was het stil en Sage was lang genoeg in de buurt van die monsters geweest om door te hebben dat ze het gesprek simpelweg niet konden horen. Dan klonk er een stem, luider deze keer, met meteen een wel erg hoog bod. Een tikkeltje verbaasd keek Sage nog eens naar de aangeboden vrouw. Ze was mooi, ja, maar mogelijk nog erger dan zijzelf. En zij zat hier net om die reden opnieuw. Nog verbaasder - hoewel ergens ook weer niet - merkte ze dat ze een van de stemmen herkende bij het bieden. Het was ook de uiteindelijke winnaar en Sage wilde met haar ogen rollen, maar dat ging niet goed met die afzakkende muts.
"Oké, kleintje, tijd om recht te staan. Jij mag er weer van af," hoorde Sage achter zich. Ze viel van de ene verbazing in de andere: haar humeur kelderde nu echt tot onder de grond. Ze vertikte het. Ze wist niet goed wat er precies gebeurde, maar meedoen stond niet in haar agenda. Het was koud en ze zat momenteel best prima.
"Nope," was haar antwoord. Ze hoorde een zucht en voelde toen twee handen onder haar oksels. Prompt werd ze opgetild, maar in plaats van op haar voeten te staan, hield ze gewoon haar knieën vast. Muurvast, haar armen trilden van de inspanning, maar ze weigerde om haar benen te strekken en recht te staan.
"Hé, doe niet zo vervelend. Wat ben je? Twaalf?" De stem achter haar klonk geërgerd.
"Ja, op een schaal tot twaalf, balzak," antwoordde ze bitsig. Ze klonk wat gedempt in haar trui, maar de vampier zou haar prima horen. De anderen voor het podium misschien zelfs ook. Of ze het verstonden was een andere zaak, want Sage deed absoluut geen moeite om haar accent te verbergen. "En als jij denkt dat ik in deze shitwind mijn benen ga ontbloten, dan heb ik een veertigtal woorden die kunnen beschrijven hoe weinig breincellen je in dat kleine hoofdje hebt zitten." Ze had geen idee hoe de man achter haar eruitzag, maar dat stoorde haar vocabulaire absoluut niet.
Er klonk een zucht en wat gemompel, voor ze het podium werd afgedragen. "Ik snap niet waarom hij er in hemelsnaam zo'n twee wilt hebben," hoorde ze de vampier mompelen. Twee? TWEE?
"Wat?!" schreeuwde ze, verrassend hoog door de woede. Ze waren al het podium af en Sage kon zien dat ze inderdaad richting de française en haar koper - Ryan? - liepen. Meteen vergat ze de kou en liet ze toch haar benen zakken, al was het maar om koppig te blijven staan. Dat zou niet gewerkt hebben, omdat ze simpelweg te klein was om de grond te raken, maar haar plotse beweging liet haar drager schrikken waardoor ze bijna omviel. Vliegensvlug - toch voor mensenmaat - draaide ze zich om en priemde haar vinger in de richting van haar bewaker.
"Ik ben geen fucking tweedehands bijzettafeltje dat als leuke accessoire ergens bijhoort!" tierde ze, bewonderenswaardig nog meer beledigd door het hele gebeuren dan hiervoor. "Ik vries nog liever dood!"

*Dit is een feit, meen ik me te herinneren.

[ bericht aangepast op 29 april 2020 - 0:40 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

29 april 2020 - 0:49 lilyofthevalley is offline

lilyofthevalley 1015

Eva Johnson

22 ━ Stadsplein ━ AJ ━ outfit

De glimlach van Eva vervaagde gedeeltelijk toen de man haar aankeek met vies gezicht. Het verdween volledig toen ze de woorden uit zijn mond hoorde en somber liet ze de mand naar beneden zakken. Haar kin deinsde wat naar achter en even was ze bang dat ze de man had gestoord. "Zie ik eruit als het type dat koekjes eet?" ‘’Uhm..’’ Ze keek hem wat schaapachtig aan en slikte ongemakkelijk. ‘’Koekjes maken geen onderscheid van types. Ze zijn voor iedereen meneer.’’ Wist ze dan vastberaden te zeggen maar dat leek geen goede indruk te maken dacht Eva toen hij zijn neusbrug kneep. Het klikte toen pas dat de man een vampier zou kunnen zijn en er helemaal geen behoefte had en net haarzelf wilde verontschuldigen, pakte hij wat geld uit zijn zakken en vroeg om twee van haar warme koekjes. ‘’Drie dollar voor twee..’’ Beantwoordde ze langzaam en aarzelend maar alsnog wist haar glimlach weer terug op haar gezicht te groeien, ook al was ze wat verward. ‘’Dank u wel!’’ Eva was weer in enkele seconden in haar happy mood en nam de biljetten van de man aan. Terwijl de vreemdeling bezig was met het uitzoeken wat hij met de koekjes zou gaan doen, stopte Eva het geld in haar heuptas en toen ze opkeek zag ze de koekjes die ze zojuist had verkocht voor haar neus staan. Haar ogen keken langs de koekjes naar de man en een verbaasd geluidje verliet haar mond toen hij vroeg of ze honger had. Eva haalde haar handen op om agressief te zwaaien en daarbij te vertellen dat dat echt niet nodig was, echter voordat ze een woord kon zeggen overstemde een andere stem die van haar. Haar aandacht gleed naar het geluid dat achter haar te horen was en Eva draaide een klein stukje om zodat ze kon zien wat er aan de hand was. Haar mond zakte open toen ze de woorden van de luidspreker hoorde en het podium, dat nog net volledig leeg was, vol zag staan met geboeide mensen. Ervoor stond er een heel publiek, in de meest sjieke of niet-winterse kleding staan te kijken. De kin van Eva zakte abrupt omlaag waardoor haar mond open stond. ‘’Wat is er hier aan de hand?’’ Vroeg ze meer aan haarzelf dan aan de man naast haar, die ze eventjes was vergeten. ‘’Een.. veiling?’’ Bracht ze langzaam maar onzeker uit en keek met spleetogen naar de mensen op het podium die iets van een wit bord voor hun shirt hadden. Ze kon niet lezen wat er stond maar zodra ze getallen hoorde dat in enkele seconden alleen maar hoger werd en uiteindelijk tot een half miljoen steeg, liet Eva de mand in haar handen vallen. Ze kon de man zien die het bedrag riep en verrassend genoeg was het een bekend gezicht. Haar verbazing werd alleen maar groter. Ontelbaar veel vragen borrelde op in haar gedachten en ze stond daar maar bevroren toe te kijken. ‘’Een veiling.’’ Herhaalde ze weer, dit keer zeker maar vol ongeloof. Hoewel ze wist van het regime, was dit toch iets heel anders. Er waren eerder geen veilingen zover Eva het wist en er werd alleen gebruik gemaakt van ouderen en zieken voor de behoeftes van vampieren. Haar hart klopte snel en onregelmatig en meer dan knipperen kon ze niet voor een lange minuut. Een stemmetje in haar hoofd vertelde dat ze haar ouders er meteen ter hoogte moest stellen en met trillende handen waagde Eva een poging om haar telefoon uit haar broekzak te pakken, wat mislukte. Haar telefoon viel met een harde klets tegen de grond aan en ze was vrij zeker dat ze gebroken glas kon horen.
‘’Oh nee, oh nee.’’ Paniekerig zakte Eva door haar knieën heen en raapte haar telefoon voorzichtig van de grond op. Bang voor wat ze zou zien kneep ze haar ogen dicht terwijl ze het omdraaide en toen ze weer omlaag keek kwam er een kreunend geluid uit haar mond.

29 april 2020 - 0:55 Vanth is offline

Vanth 23147

GIOVANNI CAIO DE ANGELO

Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Wren • Outfit (different shoes tho)

'Ze zit wel in een goede positie als ik besluit haar andere dingen te laten doen die niets met bloed te maken hebben.' Ik lach hartelijk op haar woorden en knik dan. ''Oh, ik hoor de romantiek en passie in je stem.'' grijns ik naar haar. Zelf deed het mij vrij weinig als ik geen band had met de persoon in mijn bed maar smaken verschillen. Niet dat ik nooit aan een enkele nacht heb gedaan, het deed gewoon minder voor mij. Voor de rest, iedereen is welkom.
'Ik hoef de opmerkingen niet eens te maken. Zelfs jouw onschuldigheid zorgt ervoor dat ze op hun hoede zijn.' zei ze na mijn laatste opmerking en ik kijk om me heen om een aantal mensen weg te zien lopen van ons. Kort pruil ik, ''oops.'' mompel ik nonchalant en neem dan nog een slok wijn. 'Nee, ik ben braaf geweest.' Ik knik lichtjes. ''Good girl.'' plaag ik haar en richt mijn blik dan weer grijnzend op het podium. De eerste veiling was compleet aan mij voorbij gegaan, dus zo'n interessante vangst zal het wel niet geweest zijn. Nu de ram, zoals ik haar prachtig heb benoemd, echter naar voren is gestapt wordt mijn interesse iets groter. 'Nooit gebeten,' herhaalde Wren en ze floot even. 'En een Française! Darling, ze is jouw cup of tea. Dan kan jij losgaan op haar nek en kunnen jullie eindeloos praten over Franse wijnen.' Lachend schud ik mijn hoofd. ''Nah..'' zeg ik nonchalant en draai de inhoud van mijn glas langzaam rond, al verlaat mijn blik voor geen seconde het podium. ''Ik denk dat ze uiteindelijk toch niet mijn ding is. Besides...'' zeg ik en blijf even stil terwijl ik de veiling volg. Ik grijns even als mijn beste vriend het uiteindelijk wint, natuurlijk. ''Ik ben geen misgunner.'' zeg ik met een licht knikje zijn kant op.
Dan haal ik mijn schouders op. ''Ik heb mijn keuze al gemaakt. Als de rest hier het daar niet mee eens is.. Well...'' Ik grijns licht. ''Dat is hun probleem.'' Ik drink mijn wijn op en zet het glas weg. Ik haal mijn wenkbrauw wat op als de bal van het podium wordt gedragen. ''Daar gaat je bloedzak en... Meer... Jammer Wren.'' zeg ik ietwat geamuseerd.

El Diablo.

29 april 2020 - 9:16 Kefe is offline

Kefe 5051

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| On the stage, alone ⊰

Mae's blik glijdt met een lichte triomf erin richting Indigo, eentje die beantwoord met een goedkeurende blik. Het is jammer dat ze elkaar niet ontmoet hebben op andere wijze, want Mae is er zeker van dat ze gek zal zijn op de Franse schone. Het is echter de de blik in de ogen van Indigo wanneer ze beseft dat het het einde zal zijn van hen womance — ze werpt de pittige dame daarom een bemoedigende blik toe, hopend dat ze op een goede plek terecht komt.
Mae heeft geen idee wat er gaande is wanneer haar ogen het publiek scannen, maar hetgeen dat haar toch laat schrikken is het bedrag dat een lange man ineens hoorbaar maakt. Een pijnlijke rilling glijdt door haar lijf heen, zich nu pas beseffend hoe erg de kou haar botten aan het betreden is — onaangename millimeter per keer.
Wanneer Indigo het podium afgesjouwd wordt, merkt ze op hoe hetzelfde gebeurt met de dame naast haar — al gebeurt dit op vermakelijke wijze. Ondanks wat er zojuist gebeurt is weet één van de mondhoeken van Mae wat op te trekken door het overduidelijke gedrag van de jongedame.
Voordat ze het zelf echter weet wordt ze voorover geduwd op ruwe wijze, waardoor ze bijna van het podium af struikelt omdat ze zich niet staande kan houden. Een hulpeloos geluidje is hoorbaar, voor de vampier haar bij haar kraag weet te pakken — wat een diepe zucht vanuit hem hoorbaar maakt. Zelf reageert Mae door te snakken naar adem, voordat ze weer veilig recht staat. Haar blik schiet gefrustreerd richting de vampier achter haar, maar woorden heeft ze geen tijd voor gezien haar verkooppraatje begint.
'Ava Mae Fells, vijfentwintig jaar, geboren is Las Vegas — gepakt voor diefstal hier in Hollow Grove. Bloedgroep O-, en zoals haar bordje leest een handje vol! We starten met bieden op $1.000!'
Haar blik schiet naar de vampier toe, pure woede zichtbaar. 'Met die duizend kun je misschien wat plastische chirurgie nemen, die rotkop van je wil niemand eeuwen naar kijken.' Hij lijkt niet eens op haar gefocust, zijn ogen glijden namelijk langs de vampieren af in de menigte. Hoofdschuddend en met vernauwde ogen staart Mae hen aan — hen met haar ogen duidelijk makend dat dit geen goed einde zal hebben als ze haar kopen. Ondanks dat klopt haar hart zowel harder als sneller, evenals Indigo doodsbang voor wat er komen gaat. Ergens hoopt ze maar gewoon dat het leven snel eindigt voor haar.

I'm your little ray of pitch black.

29 april 2020 - 11:12 Ziegler is offline

Ziegler 20534

ϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟ

~~THEODORE~~ THEO NOVAK

ϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟϟ

ϟ Vampire ϟ Central Square ϟ With Jason ϟ

'Zie ik er uit als een delinquent?' zei de man. Theo kon het niet laten om kort te lachen. Alsof het een hele belediging was dat Theo dat vroeg - blijkbaar wel dus. De sociale standaarden waren niet bekend voor Theo en als ze wel bekend waren, had hij er nog niks mee gedaan. 'Ja, dat ben ik. Gewaardeerd chirurg in dit plekje. Vanwaar de interesse?' vroeg hij vervolgens. Opnieuw moest Theo lachen. Hij had zijn vraag verkeerd begrepen. Het interesseerde de jonge vampier werkelijk niets of velen hem kenden. Hij wilde weten of de man zijn weg hier wist. Maar die conclusie kon hij wel trekken.
'Oh, een dokter', bracht Theo brutaal uit. Hij bekeek de man van top tot teen en vroeg zich af of zijn bloed lekker zou smaken. Die gedachte duwde hij weg naar de achtergrond. Hij kon een keurige man niet zomaar op straat vermoorden. Dan ging het hele idee van een veiling naar de knoppen.
'Ik wil graag naar de veiling toe', zei Theo. Hij vouwde zijn armen over elkaar. 'Ik ben nieuw hier en ben benieuwd hoe dat gaat hier.' Het feit dat hij geen geld had, liet hij wijselijk achterwege. 'Wat doe jij eigenlijk hier? Als mens zijnde?' vroeg hij vervolgens. 'Lijkt me niet echt het gezelligste uitje van het jaar.'

Big girls cry when their hearts are breaking

29 april 2020 - 11:23 Sombre is offline

Sombre 2828

JASON WRIGHTWOOD ●●●●●●
surgean ─ just done with working ─ heading to the ~~auction~~ party at central square ─ outfit ─ talking to Theo

━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━━
Ik kreeg niet heel veel meer reactie uit deze jongeman dan een lachje en een bedenkelijke blik die over mijn lichaam ging. Om heel eerlijk te zijn wilde ik toch echt niet weten waar hij aan dacht terwijl hij mij bekeek. Hij kwam mij in ieder geval niet bekend voor en ik kende bijna alle vampieren hier wel, van gezicht in ieder geval. Maar een enkele die ik persoonlijk ken.
'Oh, een dokter' bracht de jongeman uit, waardoor ik hem even met een pokerface aankeek. Ja, een dokter, wat jij wilt vent. Ondanks dat ik hier bekend stond om mijn manieren en mijn geduldige persoonlijkheid, begon deze jongeman toch wel op mijn zenuwen te werken.
'Ik wil graag naar de veiling toe,' vertelde hij terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg. 'Ik ben nieuw hier en ben benieuwd hoe dat gaat hier.' Vertelde hij verder waardoor ik even kort nadacht. Hij wilde naar de veiling, aha.
'Wat doe jij eigenlijk hier? Als mens zijnde? Lijkt me niet echt het gezelligste uitje van het jaar.' Goh, je zou toch bijna denken dat hij nieuwsgierig is in plaats van brutaal. Waarschijnlijk was het gewoon een hele maskerade, dit brutale gedrag. Misschien is het opvoeden niet helemaal soepel verlopen. Ohja, ik was in gesprek.
'Ik ben een zakenman, naast mijn vaste baan.' Vertelde ik dan ook eerlijk. Veel meer dan dat hoefde deze jongeman niet te weten. Als hij wist waar ik in handelde dan werd hij misschien een stuk minder beleefd.

- thank you for existing -

29 april 2020 - 12:10 LordJohn is offline

LordJohn 10836

Wren Ainsworth

vampire born around 1060 — loves the new regime — @ town square w/ Gio — outfit + coat

'Nah...' had Gio gereageerd. 'Ik denk dat ze uiteindelijk toch niet mijn ding is. Besides...' Hij viel stil en nadat Wren nog een slok had genomen, volgde ze zijn blik en vielen haar ogen op een maar al te bekend persoon. Vampier. 'Ik ben geen misgunner.'
Wren kreunde zacht bij het zien van Ríogháns triomfantelijke blik. Hij was haar beste vriend en hij leek de enige te zijn die min of meer wist wat ze had meegemaakt en ze hield van hem, maar na deze keuze ging ze toch aan zijn verstand twijfelen. Had hij niet gezien hoe de Française zich had gedragen? Goed, hij kon echt wel van zich afbijten (letterlijk), maar Wren had toch liever een volgzaam type dat deed wat er van hem of haar gevraagd werd dan zo'n schreeuwlelijk die zich continu zou verweren.
'Ik heb mijn keuze al gemaakt. Als de rest hier het daar niet mee eens is... Well... dat is hun probleem.' Wren volgde Gio's voorbeeld door de wijn achterover te slaan. Het was voor vampieren vrijwel onmogelijk om dronken te worden, en op momenten als deze had ze daar toch wel een hekel aan. Soms wilde ze, net als die simpele zielen om hen heen, een fles wijn of twee achterover slaan en de volgende ochtend wakker worden op een plek waarvan ze niet meer wist hoe ze daar terecht was gekomen. Ze moest echt liters en liters alcohol drinken om ook maar iets te voelen, en dat was het nu ook weer niet waard. 'Daar gaat je bloedzak en... meer. Jammer Wren.'
Wren gaf een stoot tegen Gio's arm zodra ze ook haar lege wijnglas neer had gezet en ze schudde haar hoofd. 'Ik wil Ríoghán niet zijn pleziertjes ontnemen,' zei ze poeslief. 'Ook al vraag ik me af wat hem bezielt om dat krijsende wijf te kopen.' Ze schudde haar hoofd. 'Wellicht wordt hij na enkele duizenden jaren toch oud.' Ze grijnsde even en keek weer naar het podium, waar een jonge vrouw met een dikke, donkere haarbos en een zwarte outfit nu naar voren werd geduwd. Ze had haar nog niks horen zeggen, maar verloor al snel haar interesse en draaide zich weer naar Gio toe. 'Waar heb jij je allemaal mee beziggehouden hier?'

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

29 april 2020 - 14:11 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Adeline Doan Sandlin

”Damaged people are dangerous.
They know how to make Hell feel like home.”

• 26/333 • Vampire • Tegen Regime • w/ Ríoghán • Outfit + Nails •

Het was niet voor het eerst dat Ryan haar op een bepaalde manier lichtelijk wist te verrassen — het was een gegeven wat bij hem niet vaak voorkwam, waardoor de beste man eerder voorspelbaar te noemen was — maar vanavond ging het hem op meer momenten lukken dan Adeline ooit in haar leven voor mogelijk had gehouden.
"Oops. . . daar gaat het blondje," grijnsde Ryan triomfantelijk eens de eerste biedingen gesloten waren, waaraan hij niet had deelgenomen.
Adeline tilde subtiel een schouder iets op, haar ogen gefocust op het tafereel voor hen, zoekende naar hetgeen waar hij vermoedelijk dan voor zou gaan. Eerst was echter de temperamentvolle brunette aan de beurt en hoewel ze met een uitdagende blik voor zich uit keek, was het zenuwachtige ritme van haar hartslagen overduidelijk te horen voor degene met een uiterst scherp gehoor onder hen. Het klonk als muziek in de oren. Lichtjes speelde er een grijns op haar lippen, terwijl Adeline nog altijd haar scherpe nagel over haar onderlip heen liet glijden. Ze wenste degene succes wie haar in handen kreeg — als het haar eigen handen betrof zou ze niet verder dan het gemiddelde komen.
"$15.000."
Wacht — wat? Schuin keek Adeline naar haar beste vriend op, tilde daarbij in een stille doch duidelijke vraag haar wenkbrauw op met de uitdrukking die hem duidelijk stelde of hij gek was geworden. Dit was niks voor hem. De jonge vrouw had een verzet waar zelfs de brunette een miniem beetje respect voor gevonden had, maar waar moordneigingen eveneens voor op de loer lagen. Ryan ging haar nooit onder zijn bedwang houden, daar was ze alles behalve te makkelijk voor.
"$50.000."
"Wat doe jij?" fluisterde Adeline hem scherp toe — haar blik onleesbaar voor ieder ander om hen heen, daar menige gezichten hun kant op draaide vanwege het achterlijke bod dat opgedreven werd. Steeds hoger en hoger, en waar Ryan met een vurige uitdaging aan mee leek te doen. Haar donkere kijkers schieten heen en weer, van de ene vampier naar een ander geshockt menselijk gezicht. Ongeloof sijpelde steeds meer bij Adeline binnen en ze weet de verbazing met elke bieding meer moeilijker uit haar uitdrukking te weren.
"Weten ze nou niet dat ik toch altijd krijg wat ik wil?" zucht Ryan tussendoor een keer — haast verveeld zelfs.
"Als dat het punt is wat je wil maken, dan kun je nu gerust stoppen, idioot."
Op een liefkozende toon sprak ze hem toe, maar maakte desondanks niet minder kenbaar dat zijn biedingen werkelijk nergens meer overgingen. Ofja, dat gingen ze wel — een belachelijke $500.000 — maar niet voor een verdomd stukje vreten. Adeline snoof, de afkeuring duidelijk hoorbaar als Ryan zijn laatste bod klinkt en aangenomen word. Alleen een door de plee gespoelde mafketel was hier nog tegenin gegaan.
"Ik ben zo terug. Mocht je je tandjes niet bij kunnen houden,misschien is het een idee ons van een glaasje alcohol te voorzien?"
"Jij bent echt gek O'brien. Is de eenzaamheid je naar de kop gestegen, of heb je echt geld te veel?"
Hoofdschuddend keek Adeline haar beste vriend na, terwijl deze via de zijkant naar het podium toeliep om zijn vangst van de avond op te halen.
Een half miljoen. Ryan had zojuist een half miljoen uitgegeven aan iets — of iemand, het was maar hoe je het bekeek — waarvan hij misschien maar een paar jaar plezier kon hebben. Hij had geld uitgeven voor bloed. Belachelijk. Opnieuw schudde Adeline licht met haar hoofd terwijl ze twee goed gevulde glazen wijn besloot te gaan halen.
Onderweg ving ze de eerste onrustige geluiden al op, waardoor een frons tussen haar wenkbrauwen verscheen en de brunette haar blik nauwlettend in de juiste richting stuurde. Voor heel even liet ze de mensen om zich heen met rust, bestookte hen niet met enkele veelzeggende uitdrukkingen, als een nieuwe commotie zich vlak bij het podium voltrekt.
"Ik ben geen fucking tweedehands bijzettafeltje dat als leuke accessoire ergens bijhoort! Ik vries nog liever dood!
Adeline humde bedenkelijk, waarschuwde het jonge ding in gedachten om op te passen met wat ze wenste, terwijl ze vanop een afstand al contact probeerde te maken met Ryan. Wat was hij in de hell zijn naam aan het doen?
Wanneer een eerste vlaag van onrust over haar heen glijdt, neemt de brunette een flinke slok van haar rode wijn — iets in haar voorspelde dat ze er nog genoeg van nodig ging hebben.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

29 april 2020 - 15:50 Vanth is offline

Vanth 23147

GIOVANNI CAIO DE ANGELO

Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Wren • Outfit (different shoes tho)

Ze gaf een stoot tegen mijn arm en ik kan het niet laten om te grijnzen. Haar plagen, ik zou er nooit moe van worden waarschijnlijk. 'Ik wil Ríoghán niet zijn pleziertjes ontnemen. Ook al vraag ik me af wat hem bezielt om dat krijsende wijf te kopen.' Mijn schouders schieten licht omhoog. ''Naast het mooie gezichtje... Misschien een uitdaging?'' zeg ik. Ik vroeg me af of de prijzen voor ieder mens op het podium zo hoog zouden zitten, niet dat het voor mij een probleem zal zijn verder maar het zou mij toch verassen.
'Wellicht wordt hij na enkele duizenden jaren toch oud.' Ik lach zachtjes en schud mijn hoofd, waarna ik haar blik volg naar het podium. Nu werd mijn interesse wel heel erg gepiekt. Mae kende ik al, mocht haar ook zeker. Ik zou haar daarom ook niet in de handen van een andere vampier willen zien eindigen. Toch blijf ik in eerste instantie stil. 'Waar heb jij je allemaal mee beziggehouden hier?' vroeg Wren mij ondertussen en ik antwoord zonder van het podium weg te kijken. ''Het gewoonlijke goede leven. Wijn, poker, liefde en dat soort dingen.'' zeg ik nonchalant. Het was een levensstijl die ik altijd heb gehad en het heeft mij nooit verveeld, wat anderen nog wel eens kunnen bedenken. ''Dat is altijd goed, no?'' glimlach ik en volg dan weer de veiling.
Het was duidelijk dat er nog maar weinig kansen waren op deze avond want de meeste vampieren leken mee te doen. Al waren het slechts kleine ophogingen van 1000 dollar per keer. Kort rek ik mij uit en blik even naar Wren. ''Showtime.'' grijns ik en keer weer naar het podium. Het bod stond ondertussen op 30.000 dollar, dat kan beter. ''50.000.'' zeg ik dan ook, hard genoeg zodat de mensen die het moeten horen het horen. Kort is het stil, een verhoging van 20.000 anders in de reeks van duizendjes. Toch gaat het weer verder en ik zucht als het weer is met verhogingen van duizend. ''Tot zover ik die een voorbeeld probeert te zijn.'' zeg ik zachtjes tegen Wren. Weer laat ik het stilletjes doorgaan en zodra het de 70.000 heeft bereikt klinken mijn volgende woorden. ''100.000'' grijns ik, meer dan tevreden wanneer het stil blijft.
Dit tot er een 110 klinkt. Een diepe zucht rolt over mijn lippen en gezien het stil blijft verhoog ik het bedrag ook met 10.000, maar dat is iets wat ik al snel terug krijg. Zo gaat het een tijdje door tot ik bij de 170 mijn geduld heb verloren. ''250.000.'' zeg ik en blik uitdagend naar mijn competitie. Hij lijkt te twijfelen maar blijft uiteindelijk toch stil. Een tevreden grijns vormt op mijn lippen wanneer mijn bod aangenomen word. Ze kunnen me verklaren voor gek, maar uiteindelijk is het maar geld. Ik heb al vaak genoeg gehoord dat ik veel te makkelijk denk over geld en het uitgeven daarvan, maar ik heb nou eenmaal nooit kunnen klagen. Ik haak mijn arm weer door die van Wren. ''Let's go love.'' zeg ik nonchalant en begin te lopen richting het podium.

El Diablo.

Index RPG Actieve Topics Zoek