100 | Speeltopic| Hollow Grove - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

26 april 2020 - 20:18 Kefe is offline

Kefe 5051

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

HOLLOW GROVE

♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱♱

☾☾☾

☽☽☽

Het is hartje winter en het is koud in Hollow Grove - het perfecte moment voor de eerste bloedveiling. Het gezellige stadsplein wordt omgetoverd tot een plek waar bloedlustige vampieren op zoek kunnen gaan naar vers bloed. Dit wordt ironisch genoeg verpakt als een buurtfeest waar iedereen bij aanwezig wil zijn. Het is immers de gebeurtenis van het jaar. Tussen het bieden en verkopen door hangt er dus eigenlijk een ontspannen, voor sommigen zelfs gezellig sfeer. Ondertussen worden de criminelen één voor één gepresenteerd. Laat het bieden beginnen!

I'm your little ray of pitch black.

24 mei 2020 - 10:26 Kefe is offline

Kefe 5051

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| In a hallway w/ Royce ⊰

'Denk je, hm?'
Zulke simpele woorden, toch bezorgen ze haar kippenvel — zelfs haar mond weet zich lichtelijk te openen, zo gewend aan een snelle opmerking terug dat haar lichaam onbewust reageert. Het is echter een gegeven dat geen geluid haar mond wil ontsnappen, niet met de nabijheid van Royce — niet met de dreiging die boven haar hoofd hangt. Wanneer ze beseft dat haar mond openstaat sluit ze deze vrijwel direct.
Wanneer de hand van de mannelijke vampier haar gezicht nadert langs haar kaak, hierbij haar onderlip aanrakend voelt ze haarzelf opnieuw slikken, de opwinding duidelijk afleesbaar aan niet alleen haar ogen maar haar algehele houding. De wijze waarom ze onbewust haar lichaam zijn kant op gekeerd heeft door de natuurlijke aantrekkingskracht van Royce, ontgaat haar compleet. Wanneer hij dichterbij komt beseft ze echter maar al te goed hoe snel haar hart begint te kloppen — het is echter het stoppen vlak voor haar dat haar schaamrood laat worden. Toch kost het haar moeite niet simpelweg naar voren te leunen, haar lippen op de zijne plaatsend.
'Ik weet zeker dat het voor mij precies zo zal smaken. Ga je me tegen houden het te proberen?'
De fluistering bezorgd opnieuw een rilling langs haar ruggengraat. Het lijkt haar niet nodig te antwoorden, gezien hij daar ook vast en zeker een sensor voor lijkt te hebben. Bovendien vertrouwd ze haar stem totaal niet op het moment. Het subtiel optrekken van zijn wenkbrauw laat haar echter twijfelen of ze niet gewoon moet antwoorden, maar stiekem weet ze wel beter. Toch schud de brunette miniem met haar hoofd, haar ogen boren zelfzeker in de zijne — te nieuwsgierig en hongerig naar de belofte die hij gemaakt heeft.
'Hoe zoet smaak jij, Mae?'
De lieve, onschuldige toon in zijn stem ontgaat Mae zeker niet, en voelt ongelofelijk misplaatst. Het is echter wanneer zijn lippen haast langs de hare af gaan dat een zachte kreun tussen haar gesloten lippen zichzelf hoorbaar weet te maken. Mae hoort het zelf maar amper, maar is zich geheel bewust dat dit wezen tegenover haar dat geen enkel beetje moeite kost. Ondanks dat ze zichzelf dolgraag wil vervloeken ervoor, omarmt ze de kus op haar mondhoek — een haast onzeker gebaar. Wanneer zijn lippen zich vaker op haar huid plaatsen sluiten haar ogen zich kort. 'Dat is vooralsnog een raadsel.' Haar stem klinkt heser, donkerder en haar stem weet zelfs lichtelijk over te slaan — overladen door de honger erachter.
'Proef,' het woord verlaat haar mond voor ze het echt beseft, maar spijt is er niet. Haar stem onveranderd, iets dat ze zich maar al te goed beseft. Met een wankelende stap zet ze een pas achteruit, zich geheel bewust van het feit dat als ze echt wil rennen, ze dat simpelweg toch niet kan. Nee, het is een stille uitdaging, gepaard met het woord. Om haarzelf wat steviger te plaatsen grijpt ze naar een muur nabij, waar ze haar vlakke hand tegenaan plaatst uit wanhoop.
'Maar,' ontgaat haar dan een stuk bewuster — iets dat hoorbaar is in haar stem. Ze besluit expres haar zogenaamde zin logischer te maken, duidelijker. Al heeft Mae al zeker het idee dat Royce dat helemaal niet nodig heeft — dat het gemakkelijk afleesbaar is in haar donkerder gekleurde poelen. Nu haar hand ook tegen een muur aan gedrukt staat zet ze nog een stap naar achteren, waardoor haar arm niet zo gestrekt is maar er soepeler tegenaan kan leunen — al vertrouwd ze erop dat deze haar staande zal houden.

I'm your little ray of pitch black.

24 mei 2020 - 12:38 Novilunium is offline

Novilunium 1529

𝔅𝔩𝔞𝔫𝔠𝔥𝔢

Bitten at Twenty Six — Four hundred and ninety-nine — Piano Room — Emori & Aleister — Outfit&Nails

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

𝔖𝔥𝔢 𝔦𝔰 𝔞 𝔡𝔞𝔫𝔤𝔢𝔯𝔬𝔲𝔰 𝔰𝔦𝔫

𝔴𝔯𝔞𝔭𝔭𝔢𝔡 𝔦𝔫 𝔞𝔫𝔤𝔢𝔩𝔦𝔠 𝔢𝔶𝔢𝔰

𝔖𝔥𝔢 𝔪𝔞𝔨𝔢𝔰 𝔶𝔬𝔲𝔯 𝔥𝔢𝔞𝔯𝔱 𝔭𝔬𝔲𝔫𝔡

𝔴𝔦𝔱𝔥 𝔡𝔦𝔰𝔱𝔯𝔲𝔰𝔱 𝔞𝔫𝔡 𝔶𝔬𝔲𝔯 𝔪𝔦𝔫𝔡

𝔠𝔩𝔬𝔲𝔡 𝔴𝔦𝔱𝔥 𝔟𝔢𝔴𝔦𝔩𝔡𝔢𝔯𝔪𝔢𝔫𝔱𝔱

Blanche begrijpt de locatie — begrijpt de allure van een plek waar een vampier kan zijn wie hij of zij is en dat zonder enige restricties. Ze begrijp echter niet waarom het niet altijd en overal heeft kunnen zijn zoals ze hier proberen te bolwerken, want in haar ogen zijn zij het superieure ras en zouden ze niets te vrezen moeten hebben van hun verdomde eten. Maar wat ze voornamelijk niet begrijpt is het regime waarin ze dit alles samen proberen te voegen, de regels waarmee ze het één geheel willen maken. Nu heeft zij er dan ook nooit om bekend gestaan de regels na te streven en is dat niet iets wat ze in de nabije toekomst zo nodig van plan is.
Het is haar nieuwsgierigheid welke haar hier heeft gebracht, de belofte op een samenkomst van Vampiers iets wat ze niet aan zich voorbij kon laten gaan. Hun soort is bijna nooit in grote getale te vinden en als dit iets is wat de historie in gaat dan is Blanche niet iemand die het aan zich voorbij laat gaan. Daarbij is ze benieuwd welke eventueel bekende gezichten ze tegen zal komen, in wiens gezelschap ze zich zal verkeren binnen de muren van de club voor haar neus.
Haar entree gaat gepaard met de nodige blikken, de fluisteringen die haar ter ore komen niets nieuws en over het algemeen ontbrekend aan subtiliteit. De genoegzame trek rond haar karmozijnrood gestifte lippen is een geoefende, tientallen jaren geleden al geperfectioneerd tot iets wat de lijnen van haar gezicht complimenteert en een glimp geeft op de roofzucht die onder het oppervlak schuilt. Blanche weet hoe ze word gezien, weet welke gebeurtenissen haar achtervolgen en doet al jaren geen moeite meer iets te ontkrachten. Ze heeft het zichzelf op de hals gehaald en heeft vooralsnog geen spijt van hoe ze de eerste eeuwen van haar onsterfelijkheid heeft ingevuld. De witharige schrijd naar binnen alsof de gehele scene haar toebehoort en geeft niemand langer aandacht dan ze nodig acht — de harnassen rond haar nagels onheilspellend tikkend tegen het glas champagne wat ze in het voorbijgaan van een serveerster bemachtigd.
Binnen is het één overweldigende wirwar aan geuren, geluiden en invloeden. De hartslagen welke haar oren opvangen variëren van belachelijk kalm tot verrukkelijk snel, de geur van bloed als een rijke aroma in de atmosfeer. De dansvloer die haar blik vangt is volgepakt met lichamen, schurend en ritmisch en levendig op een uitnodigende manier. Ze draait het de rug toe en vind haar weg dieper het gebouw in, haar ogen en oren op zoek naar iets wat haar aandacht zal grijpen om het niet meer los te laten. Blanche hoeft niet lang te zoeken.
Het stemgeluid wat haar opeist is een welbekende en gekoppeld aan duizenden goede herinneringen — gekoppeld aan een warmte die ze tegenover weinig anderen kent. Ze vind haar weg richting het verleidelijke timbre alsof ze deze gangen al honderden keren eerder heeft doorkruist, alsof ze exact weet waar ze de zilverharige schone zal vinden. De ruimte welke ze betreed draagt een beladen sfeer, de sensualiteit in de lucht iets wat de meer hongerige kant in haar weet aan te spreken — haar ogen per direct gefocust op het uitnodigende tafereel even verderop. Emori is een visie, haar zilveren haren in scherp contrast met die van de ginger onder zich en het totaalplaatje iets wat Blanche kort de adem ontneemt. Haar blauwe ogen lichten vervaarlijk op alvorens af te dwalen naar de man die het tafereel gade slaat, zijn rug naar haar toe en duidelijk gebiologeerd door wat er speelt. In niets dan een geruisloze hartslag staat ze aan zijn zijde, het champagneglas aan haar lippen in een poging haar plotselinge dorst te stillen.
"Ze is prachtig, niet?" fluistert ze zo zacht als mogelijk is voor zijn menselijke gehoor, haar ogen intens op het tafereel gericht. Hoewel Emori haar focus bij voeding ligt twijfelt ze er niet aan of haar woorden hebben de vrouw bereikt, haar aanwezigheid niet langer een geheim. Vanuit haar ooghoeken neemt Blanche de man naast haar kort in zich op, krijgt een nog genoegzamer lachje rond haar lippen en laat het puntje van haar tong deze speels bevochtigen alvorens zich enkel tot het gehoor van haar geadopteerde nicht te richten.
"Je hebt altijd een goede smaak gehad, darling cousin," prevelt ze, haar adoratie voor de kleinere vampier niet iets wat ze onder stoelen of banken schuift.

[ bericht aangepast op 24 mei 2020 - 14:13 ]

Marrow deep, soul deep, essence deep

24 mei 2020 - 19:27 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Royce Irvine

”Darling, you're already in my veins.”

• 29/432 • Vampire • Unknown • NOS4A2 • w/ Mae • Outfit •

Het licht schudden met haar hoofd weet een voldaan trekje rondom zijn mond te laten verschijnen, als was de huivering die door Mae heen trok, tezamen met de blik in haar donkere kijkers, al een antwoord genoeg geweest voor de mannelijke vampier. De brunette ging hem niet weigeren, ook al nam ze één enkele stap bij hem vandaan — in niks haalde Royce uit haar houding op dat ze op de vlucht wilde slaken.
"Dat is vooralsnog een raadsel," spreekt Mae hees uit, in een reactie op de enige echte vraag die hij haar gesteld had. Royce glimlachte enkel, liet zijn donkere kijkers over haar gelaat heen glijden. Hij voelde hoe de opwinding door haar heen trok, hoorde het aan de slagen van haar hart en zag het in de diepte van haar poelen. Zelf liet het hem eveneens niet onaangeraakt.
"Proef," hoort de vampier haar zeggen, gevolgd door een ietwat wankele pas bij hem vandaan — hetgeen niet gevormd door angst, maar vervuld met een stille uitdaging; enkel en alleen voor hem. Het klonk haast gebiedend, alsof Mae hem bijna wilde verplichten van haar te proeven. Een huivering trok door de man heen, terwijl zijn hoektanden zich verlengende bij de belofte die hem gedaan werd, "Maar."
Royce had haar verduidelijking niet meer nodig, hij wist vanaf het eerste enkele woord al dat ze in zou geven. Het is daarom dan ook dat hij in één grote pas de afstand tussen hen in weet te overbruggen — een afstand welke Mae gecreëerd had door steun tegen de lange, hoge muren aan te zoeken. Wanneer hij weer dicht voor haar staat raakt Royce opnieuw haar wang aan, laat zijn hand naar haar nek glijden en drukt vrijwel resoluut gelijktijdig zijn lippen op de hare. Zonder schroom verdiept hij de kus voor enkele seconden, waarna hij zich terug trekt en de jonge vrouw aan haar hand met zich meeneemt.
Als dit de eerste keer was dat Mae door een van zijn soort gebeten werd, dan wilde hij dit niet doen midden op de lange gang — wetende wat voor effect het met zich mee kan brengen wanneer iemand zich hier volledig aan blootgeeft. Eveneens poogde hij het anders te doen dan anders, daar de brunette tot een van de zeldzamere gevallen toebehoorde waar hij graag de tijd voor nam. Geen simpele beet om enkel en alleen zijn eigen behoefte te vervullen, maar een waarin ook zij niet onverzadigd bleef.
Royce wist dan ook precies welke deur hij moest hebben — welke ruimte hij kon betreden zonder direct enkele pottenkijkers te hebben. Zijn scherpe gehoor wees hem de weg. Echter zodra de deur met een klik achter hen dichtvalt, stort de vampier zich haast direct op de jonge vrouw. Zacht doch resoluut dwong Royce haar tegen de muur aan, greep haar bij één van haar polsen beet om deze vervolgens zacht boven haar hoofd tegen de muur aan te pinnen, waar hij zijn vingers met de hare verstrengeld. Royce grijnsde licht, vertoonde desondanks geen enkel spoor van gevaar, alvorens zijn gezicht terug dicht bij het hare te brengen — zijn lippen wederom weer plagend langs de hare afveegt en naar hals afdwaalt.
"Zo zoet," fluistert Royce gaandeweg tegen de naakte huid van haar hals aan, terwijl hij onhoorbaar snuft zodat haar geuren, gemend met het type van haar bloed, zijn zintuigen strelen. Vederlicht kust hij deze zacht vlak boven een pulserende ader, schampt voorzichtig met zijn lange, scherpe hoektanden over haar dunne huid heen — nog zonder een directe beet er aan toe te voegen. Royce wilde zich er nog éénmaal van verzekeren dat het goed was, dat hij Mae niet in een positie bracht die ze liever niet met hem wilde delen.
Wanneer hij zijn blik kort de hare laat ontmoeten en Royce de subtiele zekerheid in Mae' donkere kijkers weet te vinden die hij nodig heeft, gromt hij zacht — opgewonden en hongerig naar haar. Nog éénmaal pleziert hij haar lippen met de zijne, alvorens hij dit keer ongeremd op zoek gaat naar de beste stroming van zijn rode wijn. Met de ene hand nog steeds boven haar hoofd, grijpt hij met de ander haar heup beet. Vederlicht drukt Royce zijn lippen opnieuw op het zachte pulserende, als in een stil excuus voor wat er komen ging, waarna hij zijn scherpe hoektanden door de dunne lagen van haar huid heen drong — de ader opende om het bloed te onttrekken waar hij zo naar verlangde.
Hij nam niet te veel, maar genoeg om de stilzwijgende belofte die hij haar ergens gedaan had ook te doen waarmaken — om Mae op een andere wijze dan hij deed, te laten proeven van het genot dat een beet alleen al met zich mee kon brengen.

Adeline Doan Sandlin

”Damaged people are dangerous.
They know how to make Hell feel like home.”

• 26/333 • Vampire • Tegen Regime • NOS4A2 • w/ Ríoghán & Indigo • Outfit + Nails •

Adeline ziet hoe het bloed wegtrekt uit het gezicht van Indigo zodra de dreiging van haar woorden op een tactvolle wijze dan eindelijk tot haar door lijkt te dringen. De brunette gaf geen reactie op haar eerdere opmerking tussendoor. Het ging haar niet om één specifiek kledingstuk, maar om alles wat in het bezit was van de vrouwelijke vampier — iemand die met niks op de wereld werd gezet, honderden jaren geleden, en wie meermaals dingen verloren had door de woeste jaren heen. Haar bezittingen nu werden door niemand meer van haar afgepakt, of het nu een simpel kledingstuk betrof, of niets van dat.
Adeline merkt eveneens op hoe Ryan licht zijn wenkbrauw optrekt — het is geen woede, of frustratie die ze hier uit weet te halen, maar een speelse ondertoon die haar voor kort doet fronzen. Het was uitzonderlijk te noemen hoe goed het koppel hun blikken wist te lezen, zonder dat daar ook maar één uitgesproken woord aan toegevoegd hoefde te worden. Het kenmerkte maar weer hoe diep geworteld de band tussen hen in was.
"Ade, je hebt genoeg kleding — Indigo heeft amper een goede winterjas."
Ditmaal trok Adeline een wenkbrauw op. Haar hand verliet de zachte pels van haar jas en ze rechtte haar rug door haar gezicht bij dat van Indigo vandaan te halen. De verse geur van bloed om de jonge vrouw heen werkte niet in haar voordeel. "Pardon?" Het was deels een gespeelde verbazing, maar een die haar getrainde uitdrukkingen niet lieten doorschemeren.
"Ik vind dat je te streng bent voor mensen, geef Indigo een kans — je woont immers in één huis samen met haar."
Adeline perste haar lippen op elkaar, ondanks dat ze wist welke kant Ryan op stuurde moest ze dit nog duidelijk zien te maken aan de dierlijke instincten in haar binnenste. Haar donkere kijkers glijden echter over het vertrouwde gezicht voor haar heen, nemen de man in haar op zoals ze telkens weer wist te doen. Een miniem trekje rondom haar mond vertelde de man dat de brunette hem hoorde, ook al sprak hij niks hardop uit.
Wanneer Ryan zacht haar pols vastpakt, zijn hand vederlicht over haar blote arm heen laat glijden, leunt Adeline onbewust tegen zijn aanrakingen aan — put er de troost uit die haar op een stille wijze wordt aangeboden. Inwendig brak er iets, wat ze hem toonde enkel in de diepte van haar donkere kijkers. "Je weet dat ik geen besef heb van wat van wie is."
"Zij nu wel," reageerde ze vrijwel direct. Kort liet Adeline haar blik terug naar Indigo gaan. "En ik geef haar ook zeker nog die ene kans, nietwaar mon préféré?" Het was niet moeilijk te raden dat de vrouwelijke vampier tactvol verwees naar de waarschuwing die ze de Franse brunette had gegeven. Raak nooit meer iets aan wat van mij is.
"We kunnen altijd even ergens plaatsnemen?"
De glimp van paniek is maar kort te zien als Adeline opkijkt naar Ryan. Ze wilde overal met hen gaan zitten, zolang ze maar hier bleven — precies op de plek waar ze zich nu bevonden zodat ze er zeker van was te kunnen vluchten wanneer ze hem weer zag. Desondanks bekroop haar het gevoel dat ze de avond voor de mannelijke vampier voor haar niet wilde verpesten en dus poogde ze te ontspannen daar waar ze kon.
"Lead the way," fluisterde Adeline daarom, de zweem van een glimlach op haar lippen terwijl ze een glas champagne van een van de voorbijkomende dienbladen stal en aan haar lippen zetten.

[ bericht aangepast op 24 mei 2020 - 19:58 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

25 mei 2020 - 12:24 Kefe is offline

Kefe 5051

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| In an empty room w/ Royce ⊰

Wanneer Mae ziet dat ze een huivering op weet te wekken beseft het simpele mens direct dat ze normaliter een brede grijns zou laten groeien, een triomfantelijke zelfs nog — ditmaal lukt het haar niet. Ergens is er nog de angst dat hij gelogen heeft en wat er voor hen heeft afgespeeld een ziek spel is geweest om mensen te laten wankelen. Toch weet ze al dat het te laat is, dat ze Royce te ver over de lijn heeft getrokken hiermee om nog terug te draaien — iets dat ze vanuit haar binnenste ook beseft dat ze dat niet wil.
Wanneer Royce de ruimte tussen hen overbrugt voelt ze haar hart haast nog harder tekeergaan. De hand op haar wang zorgt er opnieuw voor dat haar gezicht zijn aanraking opzoek — al is het de spontane kus die haar een zachte kreun laat ontglippen — eentje vol verwarring en lust. Eenmaal de kus verdiept is Mae niet de toegewezen persoon om hier tegen te vechten en gaat ze volledig erin mee — een gefrustreerd geluidje hoorbaar wanneer hij haar loslaat en vervolgens meeneemt. Haar benen volgen hem zonder enige twijfel.
Eenmaal een ruimte in gestapt heeft Mae niet eens de kans om een blik om haar heen te werpen, Royce heeft haar al direct tussen zijn gespierde lijf en de muur in weten te krijgen — wat deze hele situatie enkel en alleen nog maar beter maakt voor haar. Zonder tegenwerking wordt haar hand boven haar hoofd gehouden, zijn hand weet deze moeizaam daar te houden door hun vingers te verstrengelen. Zijn lippen langs de hare zorgt er enkel voor dat haar lichaam zichzelf hongerig zijn kant op duwt — ergens toch lichtelijk gefrustreerd waarom zij precies zo hongerig is, juist omdat dat niet echt op het schema staat.
'Zo zoet.'
De vibraties die het woord met zich meebrengen tegen haar huid aan spelen spelletjes in haar hoofd waar ze de betekenis nog niet achter kan beseffen — het enige dat duidelijk is voor haar is dat zijn lippen, maar vooral tanden, dichtbij zitten. Haar gehele keel voelt een droogte dat vernieuwend is, een deels opwinding dat gepaard gaat met een spanning dat ze niet kan bevatten op het moment. Het voelen van de scherpe tanden, welke overduidelijk precies weten waar ze zich bevinden, zorgt ervoor dat haar vrije hand kort tegen zijn borst aandrukt, niet met de kracht om hem weg te willen drukken, alles behalve dat, terwijl haar adem verspringt.
Plots is de aanraking daar weg, waardoor Mae's ogen zich gehaast openen — niet eens beseffend dat ze deze in de eerste instantie gesloten heeft toen zijn lippen in haar hals gedrukt zaten. De zachte grom die hoorbaar is zorgt voor een geheel nieuwe rilling door haar lichaam heen, tegelijkertijd dat zijn lippen de hare weer even lijken te vinden. Lang duurt het niet, waardoor ze voelt hoe ze nog een teug adem naar binnen werkt. Een subtiele kus, voor ze de druk voelt — de pijn die het met zich meebrengt om de scherpe hoektanden in zich te voelen boren. En dan. . . voor ze het echt kan beseffen glipt er een kreun tussen haar lippen door. Pijn veranderd in genot, al is dit geen vreemde combinatie voor het mens, deze heeft teveel dingen geprobeerd in haar leven — maar niets tipt aan dit. Haast wanhopig vergrijpt Mae zich met haar vrije hand aan zijn shirt — welke ze haast beetpakt alsof dit een of andere reddingsboei is.
Haar lichaam kronkelt wanhopig tegen de zijne aan, hongerig naar aanrakingen en alles dat erbij komt kijken. De spijt van haar outfit dringt haar gedachte kort in, maar een zachte kreun ontglipt haar voor deze zich er kan nestelen. De hand op haar heup lijkt een aangename branding te bezorgen, waardoor ze zich nu pas beseft dat deze er te vinden is. Het algehele gevoel lijkt te versterken — besef van tijd en omgeving zijn dan ook compleet de deur uit. Haar rug holt zich door opwinding, drukt haar borsten wanhopig tegen Royce's lichaam aan. De opwinding is nu al niet te redden, waardoor ze zich afvraagt hoe ze zijn kleding nog niet van zijn lijf gerukt heeft.

I'm your little ray of pitch black.

25 mei 2020 - 20:23 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Royce Irvine

”Darling, you're already in my veins.”

• 29/432 • Vampire • Unknown • NOS4A2 • w/ Mae • Outfit •

De smaak van haar bloed heeft tussen het koperachtige en de ijzeren smaak van sterkte, een zoete ondertoon — perfect passend bij de subtiele geur die rondom Mae heen hangt. Royce gromt in een stille goedkeuring als de brunette haar lichaam tegen hem aan drukt, het gif verwelkomt zodat deze haar precies laat ervaren wat eerder met eigen ogen gezien had. Haar hart slaat een ritme, waaruit Royce precies weet op te merken hoe de brunette zich voelt; hoe ze op hem reageert, los van de bewegingen die ze maakt. Het stelde hem ergens gerust dat hij geen grens meer overschreed, althans vooralsnog gaf ze dit niet aan.
Met zijn vrije hand knijpt Royce dwingend doch zacht in haar heup, drukt zijn eigen onderlichaam dichter tegen het hare aan als de smeekbede van haar lijf tot hem doordringt. Zonder schroom dwaalt hij af, over de rondingen van haar billen heen in de strakke broek die ze draagt, alvorens zijn hand terug omhoog streelt — via haar zij, tot hoog aan haar ribben en vlak onder haar borsten. Strelend, plagend tot ze vraagt om meer. De vampier vervloekte de kleding die ze droeg, hetgeen hem op geen enkele gemakkelijke wijze ook maar ergens toegang tot verleende. Hij moet zich inhouden het niet van haar lijf af te scheuren, in plaats daarvan weet hij behendig een van de eerste banden over haar schouders los te schieten.
Het kost Royce enige moeite om zijn hoektanden voor nu even terug te halen, de kleine punctie gaatjes met zijn lippen te troosten en een laatste druppel van haar bloed tot zich te nemen als deze opwellen uit de verse wonden. Het puntje van zijn tong glijd vervolgens plagend over haar hals heen, likt ieder spoor van het bloed schoon dat tussen zijn lippen en haar hals door ontsnapt was, en drijft haar tevens nog iets verder op in de extase die het met zich meebrengt. Eveneens moet Royce zijn best doen zich in te houden, om niet als een beest op de jonge vrouw af te duiken nu haar lichaam hunkerende tegen dat van hem aan welft.
Zijn lippen zijn schoon als de man zijn mond naar de hare brengt — haar plaagt door op enkele millimeters na haar net niet te kussen. Royce blikt met zijn donkere kijkers recht in de hare, welke zijn vertroebelt door het effect van de beet, half geloken en vermengd met een donkere gloed van verlangen. In een behendige beweging tilt hij haar op, eens zijn andere hand de hare loslaat, vouwt zijn beide handen om haar billen en draagt haar naar de lange loungebank in de intieme kamer. Onderweg dwingt hij tactvol de andere band van haar schouder af, waardoor het strakke truitje dat eronder schuilt een indruk weggeeft van haar volle borsten — zijn toegang daartoe een stuk groter geworden. Hij gromde laag doch goedkeurende.
Over het algemeen wist Royce zich te beheersen als het op zijn eigen opwinding aan kwam, maar Mae leek iets in hem op te roepen wat veroorzaakte dat zijn beteugeling een stuk moeizamer werd. Het verlangen om zich diep in haar te begraven gold op deze wijze niet enkel voor zijn lange hoektanden. Met een zachte grom drukt hij ruw een kus op haar mond. Eens hij Mae zacht op de bank heeft gelegd en over haar heen buigt, dwaalt hij vervolgens opnieuw af naar haar hals en bijt haar wederom zacht, ditmaal zonder zijn hoektanden te gebruiken terwijl hij een snuk geeft aan het voorpand van het irritante geval dat ze droeg.
Als een speelse straf voor de kleding die hem dwars zat laat Royce zijn hand afdwalen naar haar borsten, strelen langs de zijkant af en vinden hun weg onder het dunne stof door waar ze over haar BH heen glijden. Zacht kneed hij het vrouwelijke vlees, drukt schaamteloos zijn onderlichaam tegen het hare aan als zijn eigen opwinding duidelijk voelbaar is en laat zijn hoektanden opnieuw in de gaatjes van eerder glijden om nog eenmaal subtiel van haar te proeven.

[ bericht aangepast op 25 mei 2020 - 23:29 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

25 mei 2020 - 21:44 Kefe is offline

Kefe 5051

Aleister Golden

⊱ User of people ||| New in town ||| Owner of NOS4A2 ||| Gambler ||| Conman ||| Outfit ||| Piano room w/ Emori & Blanche ⊰

Aleister vraagt zich kort af waardoor hij het verdiend dat deze dame hem nogmaals bekijkt van top tot teen, tot het echt tot hem doordringt dat het zijn eigen mysterie enkel en alleen zal verbreden door het nieuws dat NOS4A2 van hem is. Of althans, dat heeft hij nu wel erg duidelijk hoorbaar gemaakt. Het gaat de eigenaar dan ook zeker niet dat haar lach een oprechte is, vooral dankzij de hand voor haar mond.
'De viool is een favoriet. De cello heeft mijn persoonlijke voorkeur.'
Een geïnteresseerd knikje weet het te ontlokken aan de woorden. 'De instrumenten die hierbinnen te vinden zijn, zijn aardig authentiek uit verscheidene tijden.' Opnieuw mysterie, want spreken over specifieke muziek speeltuigen doet hij niet, dit mag ze geheel zelf ontrafelen of nog beter — het mag vragen ontlokken.
De gebeurtenissen om hem heen doen hem niets, of althans weinig. Gehijg en gekreun is zelfs hoorbaar voor hem, vooral nu het prachtige pianospel gestopt is — door zijn eigen doen nog wel. Zelf heeft Aleister nog niet bepaald de interesse gehad hen te vergezellen, vooral niet met het wezen dat voor hem zit. '
'Je zou je bronnen moeten vergeven dat ze de waarheid voor zichzelf houden. . . Het was een hoogtepunt, werkelijk, alles gebeurde in het donker waar we ons het meest comfortabel voelen. Vergis je niet, plekken als deze hebben altijd bestaan. Zij het. . . minder smaakvol.'
Het glimlachje dat ze hem toewerpt ontgaat hem zeker niet, en siert haar net niet teveel — enkel tot perfectie. Zijn wenkbrauwen trekken op in vermaak bij het horen over de eerste woorden — doch is het het compliment dat naar hem gericht is dat de man een grijns laat groeien rond zijn lippen, zijn ogen fonkelen haast triomfantelijk. 'Helaas heb ik het niet mee mogen maken, maar dan herleven we het nu, nieuw en verbeterd.' Deels uitnodiging, deels waarheid — iets dat echoed in zijn toon.
'Er is geen hiernamaals voor ons.'
Duidelijke woorden, iets waar hij zich wel in kan vinden — ondanks dat hij maar een sterfelijk wezen is. Ondanks dat ze de vampieren onsterfelijk noemen is hij zich maar al te goed bewust van het feit dat dat zeker niet het geval is, ook zij kunnen sterven. Moeilijker, veel moeilijker dan een simpel mens, maar ook zij kunnen hun einde bereiken.
'Ik zou me geen zorgen maken, Aleister. Jij windt de duivel nog om je vinger. En als dat niet werkt. . . kun je altijd je tong nog gebruiken.'
De langzame grijns die zijn weg maakt over zijn gezicht, welke nog subtiel genoeg is om niet triomfantelijk te ogen, terwijl zijn duim onbewust tussen zijn lippen glipt, zijn tanden er zacht in klemmend tot hij deze handeling beseft en kort met zijn hand door zijn lokken glijdt. 'Alleen mijn tong? Dat is dan weer jammer. . .' Langzaam plaatst hij zijn hand weer op zijn bovenbeen, welke hier een rustplek lijkt te vinden.
Emori leunt naar voren wanneer hij spreekt over de schilderijen, haar ellebogen op haar benen leunend en haar hoofd in haar handen — maar op verdomd elegante wijze. Iets dat een simpel mens nooit zo kan neerzetten, haar bewegingen traag, secuur en toch duidelijk. Het zijn die dingen dat Aleister naar de bovennatuurlijke vrouwen toe laat trekken, welke misschien twee handen vol zijn, maar hem de belofte geven van meer — op elk vlak. Het ergste aan deze houding is het feit dat hij nu helemaal omlaag moet kijken, een beeld dat een man niet zomaar gegeven moet worden.
'Ik heb mezelf een kleine tour gegeven. Er is meer authentiek dan je denkt.'
Voor de eerste keer sinds het betreden van de ruimte werpt hij een blik rondom hen heen — al veranderd zijn gelaat niet. Totaal onveranderd, ondanks de schaamteloze dingen die er om hen heen gebeuren. Ergens is hij opzoek naar wat Emori bedoeld, maar al gauw daalt het besef dat ze spreekt over het gebouw zelf, iets waar hij standvastig over was om deze onveranderd te laten.
'Ik sta erop dat je me een rondleiding geeft.'
Hij moet bekennen dat hij dat alles behalve erg zal vinden, dat het wel aangenaam zal worden zelfs. De trage wijze waarop Emori overeind komt, voorover buigt om hem wat toe te fluisteren — iets dat vreemd genoeg zijn eerste ingeving is — ontgaat de man zeker niet.
'Maar eerst kun je toekijken, in de gang op me wachten, of meedoen.'
Een simpele fluistering, haar mond vlakbij zijn oor — maar ook zo ongelofelijk dichtbij zijn hals beseft hij zich. Zijn ene mondhoek krult op, want Aleister is veel maar dom is hij niet te noemen — zich maar al te goed beseffend waar de vrouwelijke vampier het over heeft. Ergens voelt hij zich vereerd dat ze zijn nek, of ander lichaamsdeel, aangevallen heeft bewaard daarvoor. Haar lippen voelt hij langs zijn baardhaar glijden, wat hem ergens geneigd maakt zijn hoofd simpelweg te draaien zodat haar lippen ergens anders langs zullen glijden. Toch beweegt hij niet, volgt hij haar handelingen zoals hij dat enkel kan.
Kort blijft Aleister nog even op het bankje van de piano zitten, tot hij opmerkt hoe Emori de cirkel doorbreekt. Op trage wijze komt hij nu overeind, wenkt een ober om een dienblad zijn kant op te brengen en grijpt er vervolgens een nieuw glas vanaf. Zijn ogen hebben intussen het gebeuren voor zich niet gemist. Met zijn hoofd licht gekanteld staart hij naar hetgeen voor zich, het meesterwerk waar geen schilderij aan kan tippen — de aesthetics perfect in contrast, de verlichting perfect en de personen prachtig.
'Ze is prachtig, niet?'
Traag, vol nieuwsgierigheid glijdt zijn blik naar de dame naast hem — haar gelaat in zich opnemend nu hij haar profiel nog kan bekijken. Zijn mondhoek krult op bij het besef dat deze dame vampier van de daken af schreeuwt met haar gelaat — onbeschrijfelijk prachtig met een gothic-achtige vibe. Zijn mondhoek krult op. 'Ze is zeker niet de enige.' De woorden verlaten soepel zijn lippen, overduidelijk zeker van zijn zaak. Beide vrouwen schoonheden in hun eigen wijze — beiden hebben een geheel andere uitstraling.
Vanuit zijn ooghoek ziet hij de andere dame haar lippen lichtelijk bewegen, maar horen doet hij niet. Kennen deze vampieren elkaar? Kalm neemt Aleister nog een slok van zijn champagne, zijn ogen glijden ditmaal af naar de verschijning naast zich — delen van haar jurk opmerkend vanuit deze hoek. Het is echter al gauw haar hand rondom het champagneglas dat zijn aandacht weet te trekken — de klauwen die het sieraad bezorgd doen zijn mondhoeken opkrullen. 'Interessant accessoire.' Zijn woorden zijn even oprecht als altijd, ditmaal gesierd met de nodige interesse. 'Ziet er scherp uit.' De dubbelzinnigheid erachter rolt gemakkelijk over zijn tong — heeft geen tweede gedachte nodig voor deze uitgesproken wordt.
Het is echter dan dat Emori's eerdere woorden tot hem doordringen, haar vermakelijke opmerking met betrekking tot het voorstellen. Uitnodigend steekt Aleister zijn hand dan ook uit naar de witharige dame, geen angst vertonend om haar wezen of haar gekozen accessoire. 'Mijn naam is Aleister Golden.' Vanuit zijn ooghoek houdt hij zonder enige moeite Emori ook bij, enkel en alleen omdat de dames he intrigeren.

I'm your little ray of pitch black.

26 mei 2020 - 9:21 Kefe is offline

Kefe 5051

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| In an empty room w/ Royce ⊰

Wanneer Royce haar eigen bewegingen tegemoet komt ontsnapt er weer een kreun, welke door haar inmiddels ietwat geopende mond haast rond lijkt te galmen — iets dat een speling binnen haar hersenen lijkt te zijn. De waas die voor haar ogen verschijnt verrast haar, de wazigheid weet ze te omarmen — zichzelf vreemd genoeg niet afvragend of het misschien door bloedtekort kan komen. Haar ogen sluiten zich daarom, waar ze beseft dat ze haar hoofd net dat extra beetje kantelt omdat er geen enkel woord gelogen is over het gif.
De grip op zijn shirt wordt steviger wanneer zijn handen haar lichaam lijken te ontdekken, waardoor Mae niet helemaal meer beseft dat ze haarzelf op het moment echt aan het verliezen is — op de beste manier die ze voor ogen kan hebben. Geluiden ontglippen haar her en der, terwijl ze op lijkt te gaan in de lust en opwinding dat er in de lucht te vinden is. Wanneer de vampier net stopt onder haar borsten drukt ze deze geheel onbewust meer zijn kant op, voor zover dat nog mogelijk is althans. Een kort besef dat het pilletje begint te werken dringt tot haar door, maar dit wordt al gauw overgenomen door het feit dat het het gif moet zijn — het kan niet anders, haar gedachten spreken haar niet eens meer tegen.
Het is een simpele ping dat haar haar ogen laat openen, zich nog niet geheel beseffend wat het was tot ze de stof losser voelt hangen aan haar ene zijde. Net op dat moment lijken zijn tanden los te komen — vreemd, maar zeker niet pijnlijk. De streling van zijn tong die volgt bezorgd haar echter een grote rilling door haar gehele lijf, maar echt lang kan ze er niet van genieten, gezien hij zijn weg lijkt te maken langs haar hals — zijn aanrakingen komt ze dan ook opnieuw tegemoet. Tevreden geluiden verlaten haar lippen zacht, overduidelijk genietend van dit alles.
Wanneer hij dichterbij komt, maar ze opnieuw zijn lippen niet op de hare voelt zucht ze overdreven, haast alsof ze verveeld is — al verteld de subtiele, doch lome grijns rond haar lippen een geheel ander verhaal. Ditmaal weet Mae echter te handelen en overbrugt ze de millimeters door een vederlichte kus op zijn lippen te drukken, als je het al zo mag noemen, het is immers amper een daadwerkelijke aanraking. Hun ogen boren zich in elkaar, waardoor ze pas echt beseft hoeveel emoties er af te lezen zijn van zijn kijkers.
De soepele wijze waarop hij haar optilt doet ook niet veel goeds met haar binnenste, het maakt haar enkel wilder voor meer. Haar benen klemt ze subtiel om hem heen. Ook een tweede ping is hoorbaar, net nadat Mae haar armen om zijn nek heeft geslagen, alsof dat hem daadwerkelijk zou helpen — alsof hij deze hulp überhaupt nodig heeft. De grom die hoorbaar is wanneer beide bandjes los zijn en zijn blik op haar nog altijd bedekte borsten valt zorgt ervoor dat haar onderlip tussen haar tanden geklemd wordt. Ze kan zich niet herinneren wanneer een man voor het laatst zo hongerig naar haar heeft gekeken, wil hierbij compleet negeren dat het niet enkel door haar lichaam komt maar dat haar bloed een grotere rol zal spelen hierin.
Zijn lippen plaatsen zich ruwer op de hare, wat ze lang niet zo erg vindt — het zorgt er enkel voor dat ze meer geniet. Ze voelt vervolgens de stof van de aangename bank onder haar, en wanneer Royce zich ditmaal boven haar bevind voelt ze hem in haar nek bijten — een handeling die ervoor zorgt dat haar nagels zich in de huid van zijn rug drukken. Het is echter het trekken aan haar outfit dat een zachte giechel op weet te wekken vanuit Mae — wie toch lichtelijk vermaakt is door haar keuze, al vervloekt ze deze tegelijkertijd.
Mae begint te beseffen dat het pilletje dat ze heeft gekregen niets is dat haar bekend is, gezien ze pas begrijpt dat zijn aanraking kouder is dan ze gewend is. Zijn aanrakingen zijn zo doelgericht dat ze haar eigen opwinding echt niet meer kan beheersen. De manier waarop zijn handen haar borsten omvatten voelt dominant en mannelijk — aanrakingen die een vrouw haar niet zo zou bieden. Haar rug holt dan ook door de groeiende opwinding, deze net dat beetje meer in zijn handen duwend. Haar nagels drukken zich dieper in zijn huid op zijn rug, terwijl haar lichaam de zijne net tegemoetkomt wanneer hij dit ook besluit te doen. Het voelen dat Royce net zo opgewonden is als haar zorgt voor opnieuw een kreun — welke enkel luider wordt wanneer zijn hoektanden zich opnieuw in haar bevinden. Haar nek wordt direct gekanteld zodat hij er beter bij kan, terwijl haar ogen sluiten om haar andere zintuigen te versterken. De geur van bloed dringt haar neus binnen, maar het is vooral Royce's geur die naar binnen sluipt en zich er weet te nestelen.
Haar benen klemt ze om zijn middel heen, bekken gekanteld, nadat ze wonder boven wonder haar schoenen uit heeft weten te trappen. Mae besluit vervolgens één van haar handen tussen hen in te laten glippen, maar de tweede volgt al gauw wanneer haar hand net onder zijn shirt glipt. Met haar nagels glijdt ze over zijn spieren heen — een subtiele indicatie dat hij zich niet in hoeft te houden, dat Mae haar mannetje wel kan staan, een lichte uitdaging daarin stoppend. Haar nieuwsgierigheid sijpelt naar buiten, net als haar bloed in zijn mond. Het vreemde is alleen dat ze dit niet eens voelt, vast en zeker overladen door geheel andere emoties en het onbekende gif dat haar lichaam doet laten voelen alsof deze in brand staat in de meest perfecte manier die ze voor ogen kan hebben.

Kenna Rhodes

⊱ Noobie vampire ||| Lover of reds ||| Researcher ||| Disneylover ||| Outfit ||| One of the lounge rooms w/ Gio ⊰

'Dat is een hele brede vraag, darling.'
Kenna's mondhoek krult op in tevredenheid, waarbij haar hoofd lichtjes kantelt om te zien wat zijn verdere antwoord is — juist omdat hij die indicatie geeft. Haar wijsvinger glijdt onbewust tussen haar rode lippen, waar ze zachtjes haar tanden in zet, toch wel vermaakt dat ze een oudere vampier toch kan manipuleren als het ware, als ze het zo al kan noemen.
'Hier, omdat je nooit een goed feest moet afslaan. Als ik je een advies moet geven in het leven.'
De lachende toon, evenals de hand die haar blote been weer vindt laat haar toch glimlachen. 'Goed advies.' Ze kan zich niet eens voorstellen feesten als dit elke dag te hebben, want als je op de juiste plekken zoekt zul je er veel af moeten struinen. 'Goed advies.' Haar woorden klinken haast oprecht. Ze haalt het glas weer naar haar mond toe, maar laat de wijn kort ervoor rusten — de geuren in zich opnemend in de hoop dat ze de smaak zal gaan waarderen. Uiteindelijk neemt ze weer een kleine slok, laat ditmaal het glas in haar hand terwijl ze een blik om hen heen werpt.
'Als we het over Hollow Grove hebben.. Geen idee, ergens wil ik zeggen toeval maar ik had ook al een aantal verhalen gehoord die me bevielen.. Misschien is het een combinatie van beide geweest. Dat zijn trouwens goede verhalen geweest, normaal hou ik namelijk van een meer warme omgeving.'
Kenna focust zich kort op zijn reacties, poogt tussen de regels door te lezen maar beseft zich dat haar people skills hier simpelweg te waardeloos voor zijn. 'Ik ben wel benieuwd naar die genoemde verhalen, als ze je naar zo'n koude plek brengen.' Haar ene mondhoek krult lichtelijk op, voordat ze haar lippen kort over elkaar laat rollen om er zeker van te zijn dat haar lipgloss nog egaal op haar lippen te vinden is. Geneigd om op te staan en zich weer naar haar eigen huis te begeven is groot, gezien ze overduidelijk niet kan tippen aan deze wezens en de gratie die ze met zich meedragen. Ze voelt zich even ontzettend boers, ondanks de prachtige jurk die ze aangetrokken heeft.
'Hiervoor heb ik een paar maanden in Marokko gespendeerd, prachtig land. Misschien wil je een keer mee? '
Haar wenkbrauwen schieten abrupt op, verrast door het plotselinge aanbod. Toen hij het over een warme locatie had, nam ze California aan — niet het buitenland. Ongekend terrein voor haar, waardoor ze haarzelf hoort slikken — een vreemd overgebleven iets van haar menselijke kant. 'Ik denk niet dat de zon mij goed zal doen.' Al lachend rollen de woorden zoetjes over haar lippen, enkel en alleen om hem toch duidelijk te maken dat het aanbod enorm vriendelijk is. Nee, de zon is zeker niet haar beste vriend. Twee maanden in het vampier zijn en eenmaal in een fellere zon voelt ze de branding onder haar huid, haar aderen kokend uit frustratie.
'Ik bedoel maar, je hebt nog een heel lang leven te gaan. Wat valt er te verliezen..'
Grijnzend schud de jonge vampier haar hoofd, toch lichtelijk vermaakt. Dit stopt echter wanneer zijn een lok achter haar oor verdwijnt. Een handeling die ze zo vaak in films heeft gezien, waarover ze zelfs gelezen heeft, doch zo misplaatst voelt in het echte leven. 'Mensenlevens? Prachtige outfits als deze?' De grijns rond haar lippen haast uitdagend te noemen, zich ervan bewust dat Gio hier moeilijk tegenin kan gaan. Kenna is geen cultuurfanaat, maar weet wel dat dit niet de klederdracht is die er van haar in Marokko verwacht zal worden. Het idee dat haar rode lokken onder een hoofddoek verborgen moeten worden zou haar hart doen breken — als deze nog zou kloppen. In alle eerlijkheid is ze zich daar niet eens bewust van.
'Maar wat brengt jou hier?'
Een vermakelijk geluidje ontglipt haar, waarna ze kort naar het glas kijkt dat in haar hand draait. Haar antwoord rolt over haar lippen heen voor ze er echt besef in heeft, enkel één seconde na zijn vraag. 'Bloed.' Het is als het ware een antwoord op dit alles. Het enige dat haar drijft deze dagen, het enige dat haar door de zware dagen heen weet te slaan.
Kenna's blik glijdt opnieuw even rond, net op het moment dat er opnieuw een geur van bloed in haar neus weet te nestelen. In het donkerste hoekje in deze loungeruimte merkt ze op hoe een vampier en mens wel erg innig bezig zijn, de vrouwelijke vampier in de nek van de man te vinden is, welke druk bezig is met zichzelf. Het concept van het gif is nog nieuw voor deze jonge vampier, waardoor er een frons tussen haar wenkbrauwen volgt. Haar blik glijdt in vragende staat naar Gio toe. 'Wat is het verhaal daarachter?'

I'm your little ray of pitch black.

26 mei 2020 - 19:53 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Royce Irvine

”Darling, you're already in my veins.”

• 29/432 • Vampire • Unknown • NOS4A2 • w/ Mae • Outfit •

16+

Royce weet op sommige momenten bijna niks anders te doen dan grommen, vooral wanneer hij het zachte gegiechel hoort klinken — een geluid dat Mae maakt als ze de frustratie opmerkt die hij uit in de richting van haar kleding. Het was een vreselijk pak, hoewel hij later moest nageven dat het haar wel verdomd goed stond, omdat het op de juiste manier rond haar vrouwelijke vormen lag. Hij is zich vaag bewust dat ze haar schoenen weet uit te doen, als deze in zachte ploffen op de grond terecht komen. Een glimlach daarop speels rond zijn mond.
Telkens wanneer Royce haar beet, wanneer hij besloot wat bloed van haar te nemen, lette hij er op dat zijn slokken miniem waren. De grootste honger had hij tenslotte allang gestild en hetgeen er nu gebeurde was meer om haar genot te schenken, dan zichzelf. De man hield eveneens haar hartslag in de gaten, wat hem precies wist te vertellen hoe het met haar ging — wanneer hij geen bloed meer van haar moest nemen, omdat hij niet wilde dat het haar te veel werd.
De opgewonden geluiden die Mae slaakt, het welven van haar lichaam tegen het zijne en haar borsten stevig drukkende tegen zijn hand aan, maken het dat Royce niks anders dan tevreden kan hummen. Haar verlangen verstrengelde zich op tactvolle wijze met het zijne. Het is pas wanneer hij haar nagels door zijn shirt heen kan voelen dat er iets lijkt te knappen in zijn binnenste — de drang om haar volledig te nemen compleet maakt.
Wanneer Royce besluit om zich voor een kort moment terug te trekken, leunt hij iets naar achteren; steunend met één hand tegen de rugleuning van de bank. Zijn donkere blik glijdt begerig over de jonge vrouw onder hem heen, waarop hij opnieuw het pak vervloekt dat ze draagt. Met een roofzuchtige grijns pakt Royce dan ook daarop volgend de pijpen van haar broek vast.
"Weg hiermee," bromt hij zacht. Behendig geeft de vampier een subtiele ruk naar beneden en weet vanwege de soepelheid van de stof, het ding over haar heupen heen naar beneden te werken. Het interesseerde hem werkelijk niet wat ze hierna nog wilde dragen, hij regelde desnoods iets anders voor Mae, maar wanneer het kledingstuk niet meer door haar lichaam gedragen werd, gooit hij het ver weg de kamer in.
Zijn vingertoppen zoeken vrijwel direct contact met de naakte huid van haar blote benen, strelen zacht vanuit haar knie omhoog — doelgericht de kant op van haar donkere slipje. Royce daagde haar uit, streelden de zachte plekken die haar lieten kronkelen en liet zijn wijsvinger onder rand van haar slipje door glippen, terwijl hij zijn blik recht in de hare boort. Hij wachtte niet perse tot ze hem zou smeken, iets in hem vertelde namelijk dat Mae niet het type was dat dit snel zou doen en dus teisterde hij haar verder.
Royce grijnst licht bij het voelen van haar lichamelijke reactie op de beet — op hem en het pilletje dat ze eerder geslikt had. Zacht verkent hij met zijn vingers de hitte tussen haar benen, raakt haar verder niet aan wanneer hij haar meest intieme plekje door het stof heen beroerd.
"Hoe voelt het, Mae?" prevelt hij zoet, doch fluisterend als Royce toch besluit om terug over haar heen te buigen en zijn andere hand vlak naast haar hoofd plaatst ter ondersteuning. Hij doelde op zijn hoektanden eerder in haar hals, maar kon het niet helpen de vraag zo breed mogelijk te laten als hij besluit haar niet langer door stof heen te plagen. In plaats daarvan laat Royce zijn hand in haar ondergoed glijden, streelt traag de natte plooien van haar vagina, nog voor hij haar meest intieme plekje loom begint te stimuleren. In alles vocht hij tegen de beestachtige drang het laatste kledingstuk vanonder haar lijf af te scheuren.
Royce wilde haar bezitten, o-zo graag, maar hij nam nog heel even de tijd om te genieten — voor dat hij echt toe zou slaan.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

26 mei 2020 - 22:20 Perseid is offline

Perseid 8184

EMORI

Wanderer • Tiny Ancient One • NOS4A2, piano room • with Aleister & Blanche • Outfit

De zwartharige jongeman aan haar zijde ruikt high, de geur een welbekende prikkeling voor haar neus, en de exacte reden waarom ze voor de dame inmiddels onder zich is gegaan. Emori is. . . kieskeurig wat betreft haar dieet. De zilverharige weet duidelijk wat ze wil, haar smaak zo verfijnt als die van de beste sommelier over de jaren. Zijn huid is warm, bijna koortsachtig ondanks dat hij volledig naakt is, de temperatuur voelbaar ondanks de barrière van stof tussen hen in. Emori is te gefocust op de hunkerende ginger om zich om hem te bekommeren, de hypnotische manier waarop het bloed vanuit haar hart omhoog suist tot het in haar wangen tot bloei komt zelfs na eeuwen onverminderd fascinerend. Ze is prachtig, magnifiek, een beeltenis die ze al vele malen heeft getracht na te schilderen van haar voorgangers. Het is een bijna magisch moment, de kruising tussen absolute paniek en volledig genot, en ze zou het langer hebben laten duren mocht de honger haar niet van binnenuit van elkaar rijten.
Met gekromde ruggengraat slaat ze toe, haar vrije vingers door de zijdezachte krullen strelend terwijl haar mond de perfecte plek tussen schouder en hals vinden. De roodharige is luid, alles behalve bang om gehoord te worden, wanneer Mor haar tong zachtjes over de zoute huid laat glijden. De genietende jammeringen laat de duivelin in haar los, een fractie genoeg om zich met onverwachte gemeenheid in haar vlees vast te bijten. Het lijf onder haar schokt, tot ze een gulle hoeveelheid gif naar de gecreëerde wonde laat vloeien. Ze is als boter in haar handen, gewillig en week genoeg om los te laten, de vingers waarmee ze eerder haar polsen bijeen hield nu gebruikend om de volle, rijke vorm van haar borsten te masseren terwijl het warme bloed de tijdloze vlammen in haar keel blussen.
Wanneer de eerste waas voorbij is, beseft Emori zich meerdere dingen; allereerst heeft de donkerharige jongeman haar lokken losgetrokken uit hun eenvoudige opsteek, waardoor deze over haar rug en langs haar gezicht omlaag vallen. Ten tweede proeft ze een vertrouwde verandering in de lucht, één die haar bijna gelukzalig de ogen doet sluiten. Blanche. Dood en blind zou ze haar nabijheid nog aan kunnen voelen. Laten blijken dat ze haar witharige lieveling heeft opgemerkt doet ze niet, haar aandacht vooralsnog bij de cirkel houdend.
Ze weet dat Blanche een entree wil maken en haar pijlen onbetwist op Aleister zal richten en ze is te nieuwsgierig naar diens reactie om hen te willen onderbreken. ‘Ze is prachtig niet?’ het geluid van die satijnzachte melodie doet haar niet—kloppende hart samentrekken. Emori trekt zich langzaam terug, haar jachtgebied schoonlikkend opdat het sneller zal genezen, wetende dat de vrijgevige jongedame zich momenteel in een roes bevindt dankzij een perfecte balans tussen bloedverlies en gif. ‘Je hebt altijd een goede smaak gehad, darling cousin,’ zegt Blanche, op een volume waarvan weet dat deze enkel voor haar gereserveerd is. Ze weet dat ze daarmee niet op de orgie doelt, maar de jongeman die zich nog altijd braaf op het bankje bevindt waar ze hem heeft achtergelaten.
Het moment dat ze de ginger loslaat om antwoord te geven, voelt ze een mond bij haar eigen hals, en een gelijkwaardig gekoeld lichaam achter zich. Hoektanden, wapens van groter gevaar dan gewone messen, schrapen zachtjes over haar huid en hoewel Emori het niet onaangenaam vindt, veranderd haar uitstraling aanzienlijk. Zodanig dat de zwartharige mensenjongen aan haar andere zijde verder achteruit schuift; iets in haar onpeilbare gelaat afschrikwekkend genoeg om wat verstand bij hem naar boven te laten komen.
In het voorbijgaan van minder dan een seconde heeft de zilverharige zich op haar benen gehesen en de hak van haar peperdure pump tegen de strottenhals van de gedateerde vampier gedrukt, welke er niet in is geslaagd haar van zich af te werpen op het moment dat ze in beweging kwam. De enige indicatie dat hij is geschrokken blijkt de minieme vergroting van zijn ogen. Emori kijkt op hem neer, haar gezicht heel lichtjes kantelend, maar zwijgend. Roofdier tot roofdier. Ze wacht op iets, duidelijk. Het komt wanneer hij zijn blik afslaat, hetgeen een lome glimlach op haar gezicht teweeg brengt.
‘Verlaat ons.’ De woorden zijn niet meer dan een fluistering, maar wanneer ze haar been terugtrekt is hij weg, verdwenen in een knippering, maar Mor weet beter. Ze werpt een laatste blik op de kring voor ze zich tot het stel bij de piano wendt, de glimlach op haar gelaat warmer en speelser wordend.
Gevuld met hernieuwde energie vliegt ze eerder dan dat ze zichtbaar loopt naar de witharige verschijning, haar kalme demeanor voor even overstelpt door de diepgewortelde liefde die ze voor Blanche voelt. ‘Took you long enough,’ zegt ze terwijl ze haar mond kortstondig de donker gestifte lippen van de schone laat beroeren, zich vervolgens strekkend bovenop de piano, alsof ze op een comfortabele sofa lounged in plaats van het koude ivoor.
‘Je hebt gelijk, Aleister,’ haar ogen schieten glanzend naar hem toe, ‘deze plek is hemels.’ Emori laat haar wijs— en middelvinger langzaam tussen haar lippen en dan voorbij haar tanden verdwijnen, de achtergebleven smaak van de roodharige genietend met haar tong. ‘Alhoewel. . . er ontbreekt me nog iets,’ spint ze, ondanks de vingers in haar mond sensueel doch zacht. Vanonder haar wimpers werpt ze de zwartgeklede vampier een steelse blik toe, nieuwsgierig of deze haar spel nog niet verleerd is en bijt.

Feel the fire, but do not succumb to it.

27 mei 2020 - 2:19 Novilunium is offline

Novilunium 1529

Indigo Lefèvre
Ryan's French Cuisine — Twentyseven — NOS4A2 — Ryan & Adeline — Outfit

Hij vermaakt zich kostelijk — of zo lijkt. Lippen subtiel omgekruld en zijn ogen fonkelend op het tafereel gericht. Dat hij pret heeft om haar hachelijke situatie verbaasd haar niet eens, aangezien het de kern lijkt te zijn van waarom hij haar heeft gekocht. Indi zal hem net sissend toewerpen dat hij in zijn eigen sop gaar kan koken — zij het met een iets andere verwoording — of de man geeft toe aan haar onuitgesproken verzoek.
"Ade, je hebt genoeg kleding — Indigo heeft amper een goede winterjas." En ze kan het niet helpen, de manier waarop haar lippen omkrullen minstens genoegzaam te noemen. Al zou de hand van Ade niet nog zo verontrustend dicht bij haar hals liggen dan zou ze het misschien durven de vrouw aan te kijken, maar vooralsnog waagt ze het niet te bewegen — wachtend tot de vrouwelijke vampier afstand zal nemen. Wanneer dit gebeurt en het scherpe gezicht weer binnen haar blikveld valt, lijkt Indi eindelijk haar onbewust ingehouden adem los te laten.
"Pardon?" Ade haar gelaat is onveranderlijk en de Française haar ogen zijn afwachtend op diens koude doch beeldschone gelaatstrekken gericht, speurend naar iedere indicatie op wat er te gebeuren staat. Ze schuifelt bijna onbewust iets achteruit, alsof die centimeters enig verschil zullen maken als Ade besluit haar iets aan te doen.
"Ik vind dat je te streng bent voor mensen, geef Indigo een kans — je woont immers in één huis samen met haar," vervolgt Ryan zonder ogenschijnlijk onder de indruk te zijn van de scherpe toon in dat ene woord vanaf zijn soortgenoot. Indigo haar ogen volgen de conversatie alsof er een tennismatch wordt uitgespeeld en poogt niet te verheugd te kijken bij het feit dat ze zo makkelijk een discussie heeft kunnen starten tussen de twee. Zijn toenadering tot haar is een vertrouwde, hiervoor is Indi niet blind. De manier waarop hij naar haar reikt is als iets geoefends, iets wat misschien al wel honderden keren eerder is gedaan. Het doet haar wederom gissen naar wat voor relatie ze hebben.
"Je weet dat ik geen besef heb van wat van wie is." De woorden haast sussend, de manier waarop hij haar van Indi weg weet te bewegen iets wat haar lichaam eindelijk laat ontdooien. Ade haar ogen vinden haar echter al snel weer, laten zich niet te lang afleiden door Ryan zijn poging.
"Zij nu wel en ik geef haar ook zeker nog die ene kans, nietwaar mon préféré?" En misschien voor het eerst lijkt het de brunette slim om haar lippen stijfjes op elkaar te houden, niet happig om meer druk uit te oefenen op de situatie. De jas begint daadwerkelijk warm te worden nu ze langer binnen staan en ze doet hem liever zelfstandig uit dan dat Ade hem van haar lichaam rukt en haar er mee wurgt. Omslachtig met haar andere wapens zo dichtbij, maar ze twijfelt er niet over of de vrouw zou er voldoening uit halen. Indi kijkt heel doelbewust weg van haar en richting de tot in de puntjes geklede man, diens glas champagne bijna leeg.
"We kunnen altijd even ergens plaatsnemen?" vraagt Ryan zijn blik die de hare vind een bijna gemoedelijk te noemen variant. Indi knikt slechts met het kleinste glimlachje rond haar lippen, lijkt haar stem nog niet weer gevonden te hebben en laat de zware stof van de jas van haar schouders glijden, trekt hem mouw voor mouw uit onder het overpakken van haar eigen champagne. Wanneer ze hem over de counter heeft gereikt en haar afhaalbewijs aan heeft genomen draait ze zich weer tot de vampiers, twijfelend wat ze met het gouden muntje zal doen. Is ze verstandig, dan geeft ze het aan Ade — wat waarschijnlijk de reden is dat ze hem weinig subtiel tussen haar bh wringt juist op het moment dat zij lead the way verkondigt. Haar actie levert haar slechts een zweem van een glimlach op terwijl de eveneens in zwart geklede vrouw een nieuwe versnapering pakt en waar een lach iemand meestal vriendelijker laat ogen, is dat in dit geval niet zo. Soms vraagt de brunette zich af hoe graag ze van het leven beroofd wil worden.
"Oui, zal ik doen." Ze weet dat de woorden hoogstwaarschijnlijk voor Ryan zijn bedoeld, maar draait zich al stellig van hen weg nog voor een van de twee de daadwerkelijke leiding kan nemen. Ze weet dat als ze haar laten begaan het slecht is om een illusie in stand te houden, dat als zij een bepaalde plek voor ogen hebben ze daar toch wel terecht zullen komen. Tot die illusie word doorbreken beweegt ze zich echter soepeltjes tussen de gegadigden door, past haar bewegingen aan naar het strakke jurkje wat ze draagt en hoe ze daarin het beste tot haar recht zal komen — rug uiterst recht en heupen wiegend. Ze loopt voorbij de dansvloer aan hun rechterzijde, de bezwete en uitgelaten lichamen daar niet iets waartussen ze zich al wil wagen. Later misschien — met meer alcohol in haar systeem.
Haar doelloze maar desalniettemin zekere tred brengt hen verder de club in, waar de ene ruimte de andere opvolgt. Indigo geeft haar ogen goed de kost en bemerkt niet enkel de setting, maar ook langzaamaan de blikken welke ze vangt. Hongerig. Hongerig op een manier die lang niet altijd te maken heeft met de manier waarop haar jurk haar lichaam omhelst. Kippenvel ontspruit zich ondanks de warmte, maakt dat haar nekharen overeind komen. Ze werpt een sluikse blik over haar schouder om te checken of de twee vampiers haar nog volgen, plotseling niet zo zeker of ze wel van hen gescheiden wil zijn. Ze vangt een glimp van hen op en komt tot stilstand, rechts van hen de warmere klanken van Jazz en links van hen het onmiskenbare geluid van een harp. Vragend draait ze zich om naar haar zogenaamde gevolg,

Marrow deep, soul deep, essence deep

27 mei 2020 - 14:16 Kefe is offline

Kefe 5051

Ava Mae Fells

⊱ Worthless thief ||| World class actress ||| Master manipulator ||| Enjoyer of life ||| Outfit ||| In an empty room w/ Royce ⊰

16+

De hoorbare grommen die diep vanuit zijn binnenste lijken te komen spelen met Mae, maken haar enkel gekker voor de mogelijkheid die volgt. Haar vervliegingen van eerder, gedachten die haar vertelden dat hij enkel wilde drinken, verdwijnen als sneeuw voor de zon wanneer deze zijn mond verlaten.
Soepel schiet Royce ineens overeind, zijn tanden weg, zijn verdere aanrakingen weg — niets meer. Haar ogen schieten opnieuw open, haast geïrriteerd dat de handelingen gestaakt zijn op abrupte wijze. Wanneer deze geopend zijn zit hij al, en weet hij haar broekspijpen vast te pakken, alsof deze zo gemakkelijk uitgaat. Mae plaatst een hand voor haar mond die in een soepele grijns weet te glijden voordat deze helemaal zichtbaar is — al maken haar ogen haar vermaak wel duidelijk.
'Weg hiermee.'
De wijze waarop het gedeeld wordt laat haar opnieuw huiveren, ditmaal vol genot. Het dierlijke in hem wakkert steeds meer aan in Mae, dingen die ze lang vergeten is. Dingen die niet altijd even goed naar boven zullen komen. In een veel te gemakkelijke beweging schiet de broek echter uit, iets dat een verrast geluidje uitlokt vanuit Mae, een scherpe teug naar adem die erna volgt laat haar opnieuw op haar lip bijten. Haar ogen glijden echter niet van de vampier af, te nieuwsgierig naar zijn volgende handelingen. Dat de broek verdwijnt ontgaat haar even volledig, ze zou niet weten welke kant deze opgevlogen is al zou ze het haar interesseren.
Wanneer zijn handen contact maken met haar blote benen ontglipt haar opnieuw een tevreden geluidje, welke ze oprecht niet tegen kan houden op het moment. Haar benen bewegen lichtelijk, waar ze oprecht op wil concentreren — het zijn enkel zijn eigen kijkers die zich op de hare focussen wat het moeilijker maakt om haar kronkelen tot een miniem punt te houden. Wanneer ze voelt hoe haar slipje omhoog getild wordt door een eronder glippende vinger holt haar rug vrijwel automatisch, terwijl haar ene hand zich vastklemt aan de bank — wanhopig zich ergens aan te vergrijpen. 'Hmm. . .' De aanrakingen werken kwellend, maken haar enkel hongeriger naar meer. Haar lichaam begint steeds meer te reageren op hem. Het is haast oneerlijk te noemen.
'Hoe voelt het, Mae?'
Eenmaal boven haar bijt ze op haar lip door zijn vraag, het oneerlijk vindend dat zijn stem onveranderd is. Alsof hij niet kan voelen hoe goed het voelt — alsof wat er in haar slipje te vinden is niet indicatie genoeg is. Het kost haar dan ook teveel moeite om echt te spreken, maar toch kan ze het niet laten hem te plagen, al is het maar miniem. 'S—slecht.' Haar ogen stralen niets buiten ondeugd uit, terwijl haar lichaam zichzelf omhoog drukt bij het voelen hoe hij haar weet te stimuleren zoals een mens dat niet kan — overduidelijk bekender met het vrouwelijke lichaam dan een persoon haar leeftijd. Zachte kreunen rollen over haar lippen heen, waarbij ze voelt hoe het controle over haar lichaam met elke beweging lijkt te verdwijnen, haar hoofd op hol slaat bij elke aanraking en hoe haar blik waziger worden hoe dieper haar opwinding reikt.
'Royce,' klinkt er uiteindelijk half kreunend, half geïrriteerd — overduidelijk haar geduld verliezend. Een fluistering dat zacht over haar lippen rolt, enkel en alleen om de reden dat Mae niet smeekt, niet zeurt en altijd haar geduld weet te bewaren — enkel en alleen uit angst dat het tegen haar gebruikt zal worden. Haar handen glijden dan ook weer naar zijn shirt, maar halverwege besluit ze toch voor zijn riem te gaan — aanduidend dat haar geduld uittesten geen goed plan is. De riem weet ze behendiger te openen dan verwacht, wat haar een ietwat tevreden grijns weet te bezorgen. 'Teveel stof.' Opnieuw een zachte fluistering, haar stem hees van de opwinding die ze alles behalve poogt de bedaren.

I'm your little ray of pitch black.

27 mei 2020 - 15:56 Syaoran is offline

Syaoran 12961

Royce Irvine

”Darling, you're already in my veins.”

• 29/432 • Vampire • Unknown • NOS4A2 • w/ Mae • Outfit •

16+

De tevreden geluiden die klinken, de zachte hummen o-zo hongerig naar meer, haar bewegingen onder hem — de reacties die Mae hem geeft in zijn geheel — maken het dat Royce weet haar niet teleur te stellen. Dat hij niet de enige is die geniet van het minieme spel tussen hen in, welke geheel ondoordacht tot stand gekomen leek te zijn. Dit had de man namelijk niet verwacht op het moment hij besloot eens een kijkje te gaan nemen bij de nieuwe club. Hij klaagde echter niet, allesbehalve dat zelfs.
Met een glimlach vol ondeugd kijkt de vampier op Mae neer als zijn vraag tot haar doordringt. Dat zijn stem niets verried wilde niet zeggen dat alles wat er nu gebeurde hem onaangetast liet. Het tegendeel was meer dan waar, echter lag er een mens onder hem welke zoveel meer brozer was dan de krachten die hij bezat. Royce wilde niet dat hij haar pijn deed door alles in hem te laten vieren, haar slanke lichaam niet opgewassen tegen de onmenselijke ruwheid waarmee een vampier in lust kon toeslaan.
"S-slecht," weet Mae uit te brengen. Afkeurend klakt Royce met zijn tong, beroerd haar klit iets ruwer met zijn vingers, waarna hij ze in de richting van haar opening laat glijden — waar hij niet naar binnendrong, enkel haar plaagde met een zachte streling. "Leugenaar," prevelde hij haar vervolgens zacht toe, de natheid niet misplaatst. Zachte kreunen verlaten haar lippen, haar nagels klauwend in zijn bovenlichaam.
"Royce," klinkt het dan op een kreunende wijze, gepaard met de irritatie en sporen van een verliezend geduld. Een huivering trok door de man heen, tevreden met de wazige blik in haar ogen en het feit dat ze genoeg begin te krijgen van alles wat hij haar net niet leek te willen geven. "Teveel stof."
Hij grinnikte, keek toe hoe Mae haast ongeduldig aan zijn riem besluit te trekken, maar springt haar op geeneen moment bij tot ze deze weet te openen — het ijzer rinkelt wanneer de riem niet meer vast zit. Het is dat moment waarop hij besluit het weer over terug te nemen, ditmaal zijn lippen niet meer in haar hals te drukkend, maar op de sleutelbeen die nog net boven haar truitje uit komt. Zijn vingers haken zich vast achter de rand van haar slipje, grijpen deze ruw vast ten teken dat hun speeltijd een einde naderde.
Wanneer een scheurend geluid door de kamer heen klinkt, gevolgd door het knappen van een elastiek, grijnst Royce breed. Zijn donkere blik vast geklonken aan dat van Mae als hij een kapot slipje tussen haar benen vandaan haalt, deze kort langs hen omhoog houdt alvorens het stof vergeten op de grond laat neerkomen.
"Oops," weet geamuseerd zijn mond te verlaten, waarna hij zijn vrije hand terug naar haar meest intieme plekje af laat glijden. Opnieuw streelt hij haar daar, oefent zachte druk uit en gromt nog éénmaal voor hij besluit om dit keer met zijn mond naar beneden te gaan — bijt onderweg door het stof van haar truitje heen in haar borst. Het koste hem nu teveel geduld om deze nu uit te werken, maar de verleiding viel niet te weerstaan.
Royce zakt door zijn knieën heen, pakt Mae bij de bovenbenen vast om haar zo dichter naar zich toe brengen, waarna hij plagend een kus aan de binnenkant van haar knie drukt. Hij vind de ader daar waar het bloed eveneens het meest rijkelijk stroomt, een stukje hoger aan de binnenkant van haar dij, is eveneens bekend met het effect van een beet daar, waarop de vampier haar éénmaal waarschuwt door zijn tanden over de gevoelige plek aan de binnenkant heen te laten schampen. Iets ruwer dan anders zinken zijn hoektanden vervolgens opnieuw door haar huid heen naar de ader toe, in het zachte vlees, en onttrekken wederom wat bloed — waar hij Mae beloont met een nieuwe doch juiste dosering van zijn gif. Het vertroebelende effect wat het kan hebben, op golven van de extase waarin ze zich verkeerd.
Met zijn tong likt hij de kleine gaatje schoon als Royce besluit na een kleine slok genoeg te hebben, baant zijn weg tevens verder omhoog in de richting waarvan Royce weet dat hij Mae het meeste genot kan schenken. Zachtjes blaast hij tegen haar schaamlippen aan, alvorens de welving van haar lichaam tegemoet te komen met een woeste haal van zijn tong over de natte plooien heen. Haar kronkelen spoorde hem aan, haar geluiden een drijfveer tot meer — haar nagels in zijn huid voer voor het beest in hem, welke hij bedwong met alles wat hij in zich had.

[ bericht aangepast op 27 mei 2020 - 23:15 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

27 mei 2020 - 23:14 Kefe is offline

Kefe 5051

Ríoghán O’Brien

⊱ Invester Hollow Grove ||| Born in Bronze Age ||| Born Irish ||| "English" gentleman ||| Outfit ||| NOS4A2 w/ Indigo ⊰

'Pardon?'
Zijn eigen gezicht onveranderd wanneer hij verder spreekt, ingaat op het simpele woord. Ríoghán erkent duidelijk dat Adeline precies weet wat hij aan het doen is — dat ze van plan is mee te spelen met het simpele spelletje. Bijzonder is het niet, maar voor iemand als deze vampier een poging om losser te worden, iets dat hij overduidelijk nodig heeft. Het nadeel is echter dat hij nog altijd hongerig is, maar daar bovenop was Royce er ook dus dit kan hij ergens ook wel gebruiken — evenals Adeline waarschijnlijk.
Het minieme trekje rond haar lippen doet hem goed, laat hem beseffen hoe goed ze gecoördineerd zijn in hun spelingen. Ríoghán zou haar niet in zijn huis laten verblijven mocht dit anders zijn. Hoeveel hij ook van Emori houdt, en hoe dol hij op de dame is — die twee in één huis zou enkel en alleen het slechtste in Ríoghán opwekken. Net hetgeen waar Emori op uit is. Pure chaos binnenin hem. En ze weet precies hoe dit te verkrijgen.
Zijn subtiele aanraking, wat voor ieder oogt alsof hij enkel een vriendin wil kalmeren, maar voor deze twee oude vampieren heeft het een geheel andere betekenis. De oudste van de twee laat haar weten dat hij er voor haar is, dat ze op hem kan leunen, zoals ze dat vaker heeft gedaan. Adeline is sterk, daar is hij zich meer dan bewust van, maar ook zij heeft een menselijke kant — welke hij graag zo intact mogelijk wil houden.
'Zij nu wel. En ik geef haar ook zeker nog die ene kans, nietwaar mon préféré?'
Haar eerste woorden direct opvolgend op zijn woorden, overduidelijk gericht op Ríoghán zelf. De tweede portie van haar zin overduidelijk richting Indigo — haar blik gericht op het zijn Française om er duidelijk van te zijn dat deze precies weet hoe ze zich erover voelt. Ook de blik van de lange man is op de brunette gericht, treft daarmee haar ogen waar hij poogt haar wat gerust te stellen — zich afvragend in hoeverre ze dit zal kunnen accepteren. Ook al is het een poppenkast, natuurlijk is hij ook niet van plan iemand ook maar een haar op Indigo's hoofd aan te raken, zelfs niet door Adeline. Zijn beste vriendin kan hij echter makkelijk aan, bespelen op sommige momenten soms — enkel voor haar bestwil en wanneer er geen andere mogelijkheid is, maar de anderen in deze club heeft hij geen vertrouwen in.
Met een blik vol paniek kijkt Adeline naar hem op, waardoor hij een zacht kneepje in haar arm plaatst, aankondigend dat hij er voor haar is — dat hij niet weggaat. Indigo laat de jas van haar schouders af glijden, waardoor Ríoghán haast haar glas wil overnemen zodat ze dit gemakkelijker kan doen — zijn blik schiet echter al gauw richting de minuscule puntjes in haar nek, evenals naar haar slanke hals in het algemeen. Zijn vrije hand steekt hi in zijn broekzak, het jeuken ervan stoppend door een simpele handing als dat — het idee dat hij haar moet helpen bergt hij ergens diep van binnen op. Kalm zet hij het glas nog eens tegen zijn lippen aan, neemt vervolgens een van de laatste slokken dat het glas hem kan bieden.
'Lead the way.'
Vanuit zijn ooghoek houdt Ríoghán in de gaten wat Indigo uitspookt, waardoor er ditmaal een magere grijns rond zijn eigen lippen speelt — zich ergens beseffend dat ze toch wat vertrouwen in hem weet te verkrijgen omdat ze alles behalve verstandig bezig is. Het muntje is binnen de kortste keren verdwenen, en Ríoghán vertikt te geloven dat Adeline niet weet waar — mocht ze het echt niet gezien hebben dan heeft Indigo uiteraard weinig verstop plekken in deze vorm knuffelende jurk. Hij slaat daarom een arm om Adeline heen, ditmaal om haar middel zodat zijn hand een gemakkelijke positie kan nemen op haar heup. Net wanneer hij de leiding wil nemen spreekt Indigo echter.
'Oui, zal ik doen.'
De woorden zorgen ervoor dat Ríoghán's grip op Adeline's heup wat versterkt, lichtjes haar huid, en de stof eromheen, kneed. Een lage grom verlaat zijn lippen tegelijkertijd, gevolgd door een zucht — een mislukte poging zichzelf te bedaren. Wanneer hij achter zijn bloedzak aanwandelt, Ade aan zijn zijde, vertrekt zijn gezicht van lichtelijk geïrriteerd — een keuze die hij nog altijd geheel zelf heeft gemaakt, hij heeft immers voor de Française gekozen — naar dodelijk wanneer hij mensen naar zijn bloedzak ziet kijken. 'Het gebouw is gigantisch.' De woorden fluistert hij Adeline geruststellend toe, zijn gezicht dicht genoeg bij haar oor zodat geen enkel ander bloeddorstig monster het hier kan meekrijgen. Een duidelijke indicatie waar hij aan wil geven dat de kans dat ze Royce treffen klein is, maar ook een hulpmiddel om aan te duiden dat er genoeg verstop plekken zijn voor haar mocht ze niet weten wat ze kan doen met haarzelf.
Ondanks dat zijn blik geen moment van Indigo vertrokken is merkt hij wel op hoe ze zich wat meters voor hen uit heeft weten te krijgen. Haar heupen wiegend, haast op de onbekende beat die ergens binnenin het gebouw flauwtjes hoorbaar is voor Ríoghán. De blik over haar schouder duidt er enkel op dat ze inziet hoe gevaarlijk het hier voor haar kan zijn — het fijne aan alles is nu echter dat ze letterlijk ruikt naar hem. Het gif, haar gevoelige huid — de stille claim is gelegd voor ieder bovennatuurlijk wezen in deze ruimte. Ondanks dat mensen hem niet meer zo hoog zullen houden, is het de vampiergemeenschap dat hem toch een duidelijke titel heeft bezorgd over de jaren heen.
Wanneer Indigo stopt ontgaat de vragende blik hem niet zodra ze omdraait naar hen. Een magere glimlach siert zijn lippen, geneigd net wat verder te gaan door simpelweg door te lopen. Toch trekt één van de ruimtes hem toch net wat meer aan dan de nabijgelegen ruimtes — vervelende muziek dat hem doet laten denken aan verkeerde tijden. Zonder enige twijfel maakt hij zijn weg de Jazz ruimte in — ondanks de prachtige geluiden dat een harp kan bieden is het voor een dag als dit te simpel.
Eenmaal in de ruimte geeft het een ietwat minder elegant beeld. Gemakkelijk ogende banken gericht op het midden — waar een dansvloer te vinden waar enkelen zich op hebben weten te wagen. Kort glijdt zijn blik van Adeline naar Indigo, niet perse op vragende wijze, voordat hij de leiding neemt en plaatsneemt aan één van de uiterste randen — een locatie waar ze ietwat verstopt zijn mocht Royce zijn kop om de hoek steken. Direct wenkt Ríoghán één van de leden van het barpersoneel. Uit zijn broekzak haalt hij soepel een biljet en biedt deze de jongedame aan, een charmante glimlach rond zijn lippen groeiende. 'Als jij ons nu de hele avond even verziet van drankjes is er meer waar dit vandaan komt. Open maar een tab. Begin maar met de duurste rode wijn, Classic Manhattan met sinaasappel, geen kers en shots — keep it coming.' De dame knikt en sprint er vervolgens vandoor.
Ríoghán heeft het idee dat hij in dit gezelschap niet hoeft te laten weten dat ze kunnen bestellen wat ze maar willen, maar om de stilte toch te verbreken spreekt hij op kalme toon, zijn woorden niet specifiek op één van de dames gericht. 'Hier kunnen we ons vast wel even vermaken.' Zelf leunt hij wat gemakkelijker naar achteren — iets dat normaliter niet echt in hem zit, maar deze bank biedt hem geen andere mogelijkheid. Hier neemt hij rustig de ruimte in zich op, omarmt de instrumenten die zijn oren strelen en moet bekennen dat hij ook zeker vervelender gezelschap kan hebben.

I'm your little ray of pitch black.

28 mei 2020 - 0:55 Novilunium is offline

Novilunium 1529

𝔅𝔩𝔞𝔫𝔠𝔥𝔢

Bitten at Twenty Six — Four hundred and ninety-nine — Piano Room — Emori & Aleister — Outfit&Nails

tekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekstteksttekst

𝔗𝔥𝔢 𝔤𝔯𝔢𝔞𝔱𝔢𝔰𝔱 𝔭𝔩𝔢𝔞𝔰𝔲𝔯𝔢

𝔦𝔫 𝔩𝔦𝔣𝔢 𝔦𝔰 𝔡𝔬𝔦𝔫𝔤

𝔴𝔥𝔞𝔱 𝔭𝔢𝔬𝔭𝔩𝔢 𝔰𝔞𝔶

𝔶𝔬𝔲 𝔠𝔞𝔫𝔫𝔬𝔱 𝔡𝔬

Karaktertrekken als bescheiden en subtiel heeft Blanche al vele decennia geleden achter zich gelaten, vermoeid door het veinzen van verbazing wanneer mannen haar benaderden voor niets anders dan haar looks. Ze weet dat ze opvalt, weet dat ze voldoet aan een bepaald schoonheidsideaal en tracht niet langer te ontkennen dat ze hiervan op de hoogte is. De witharige is na het verstrijken van eeuwen comfortabel genoeg in haar eigen huid om die kant van zichzelf te omarmen en schuwt er niet voor weg deze zelfkennis tentoon te stellen.
Dus wanneer de vreemdeling zijn ogen over haar laat roven — een sensatie waarvan ze bijna altijd op de hoogt is — tikt haar rechter mondhoek net die fractie hogerop, haar ogen vooralsnog op de scène met Emori als centerpunt gericht. De woorden van de man volgen de hare vlug op, wat in haar ogen indicatie is voor een scherpe geest en voornamelijk aantoont dat hij heel goed weet wat een vrouw wil horen. Ze gaat niet ontkennen dat zij anders is.
"Interessant accessoire. Ziet er scherp uit." En haar lippen wijken als vanzelf vaneen, haar grijns niets dan zelfbewust plezier en de puntige hoeken van haar witte tanden scherp afstekend tegen de dieprode kleur van haar onderlip — een weinig subtiele hint naar wat de man ongetwijfeld al weet.
"Heel scherp," spint ze ter beaming, gefascineerd toekijkend hoe een mannelijke vampier zichzelf aanzet tot het begaan van een fout. De aura van haar zuster is sterk genoeg om die van de gehele groep zonder moeite om te doen slaan, de dreiging die hiermee gepaard gaat iets wat zelfs haar kern iets beroerd. Emori is ouder — zo veel ouder en in situaties als deze voelt Blanche dat verschil ondanks haar eigen kleine vijfhonderd jaren. Een beweging vanuit haar ooghoek doet haar eindelijk volledig opzij kijken, weg van het vertoon van macht wat haar ogen opgelaten doet fonkelen.
"Mijn naam is Aleister Golden." En wel — golden is hij zeker, zijn groene ogen innemend en zijn botstructuur een uitermate flatteuze. Blanche pakt haar glas over en neemt zijn hand met een lome beweging aan, de scherpe harnassen rond haar vingers zo plaatsend dat hij zich net van de dreiging bewust is.
"Wel hallo, Aleister—" het is of ze zijn naam proeft, de klanken melodieus op speelse wijze— "het is me een waar genoegen." De weinige ruimte tussen hen is in een fractie overbrugt, haar lippen die eerst zijn linker— en vervolgens zijn rechterwang beroeren niets dan vederlichte aanrakingen, een fragment uit zijn verbeelding al zou hij daar voor kiezen. Haar gezicht trekt ze terug, haar hand eveneens, maar de ruimte tussen hen blijft iets bijna niet-bestaands. "Blanche."
De shift in sfeer aan haar linkerzijde maakt dat de witharige haar hoofd exact op tijd wegdraait van de aantrekkelijke gelaatstrekken van Aleister om Emori's lippen te vangen met haar eigen. Het is te vluchtig om echt iets te proeven, maar de geur van vers bloed hangt bedwelmend om de zilverharige vrouw en haar gefluisterde woorden strelen langs Blanche haar kaak alvorens ze zichzelf over de piano drapeert. De jongere vamp werpt een steelse blik vanonder haar wimpers richting het nog steeds nabije gezicht van Aleister — als om hem uit te dagen om meer te vragen — alvorens zich op soepele wijze tot Emori haar stem te draaien, het compliment wat ze de man geeft voortbordurend op een gesprek waaraan zij niet heeft deelgenomen. Haar ogen zijn per direct gefocust op de administraties van de andere vrouw, de insinuatie welke ze opwekt iets waardoor Blanche de blik van de grijsogige bijna mist — afgeleid door diens volle lippen en herinneringen aan gelukkige tijden. Wildere tijden.
"Alhoewel. . . er ontbreekt me nog iets." De glimlach die doorbreekt is een roofzuchtige, Blanche haar normaliter al puntige hoektanden wederom zichtbaar. Zonder een hartslag van Aleister te missen staat de witharige achter hem, manoeuvreert zijn lichaam gebiedend richting het bankje en dwingt hem er met zekere vingers op neer, haar handen op zijn schouders en haar lippen al praktisch tegen zijn oorlelletje.
"Vertel eens, Aleister—" haar ogen vinden wederom die van Emori, de blik niets dan hongerig en de trek rond haar lippen er een vol zonden en stille beloften— "heb je weet van de fijnere dingen in het leven?" Haar woorden niets dan een fluistering, het timbre zwoeler dan het voorheen al was geweest. Ze ademt de geur van zijn hals diep in, geen poging doende dit te verhullen, alvorens haar derrière met een soepele beweging eveneens op de piano te plaatsen — Emori's pols al omvattend om haar ondertussen bloedende vingers op te eisen. Het helder rood maakt een prachtig contrast met de andere vrouw haar blanke huid, Blanche haar blauwe ogen intens zoekend naar het welbekende grijs voor ze de druppel traag tot zich neemt met slechts het puntje van haar tong. Zodra de rijke smaak van het bloed vermengd met Emori's gif de witharige haar zintuigen raakt, lichten haar ogen op in genot — de goedkeuring hoorbaar in het bijna dierlijke geluid wat haar keel verlaat. Met verve likt ze haar lippen, van de tijd gebruik makend om het bloed opnieuw op te laten wellen, alvorens zich weer tot Aleister te richten en hem met een speelse glimlach Emori haar hand aan te bieden. Tijd om te zien wat voor vlees ze in de kuip hebben.

[ bericht aangepast op 28 mei 2020 - 1:14 ]

Marrow deep, soul deep, essence deep

28 mei 2020 - 2:30 Vanth is offline

Vanth 23147

GIOVANNI CAIO DE ANGELO

Voor het regime • Vampier • 29 (766) • With Kenna • Outfit

'Ik denk niet dat de zon mij goed zal doen.' zei ze en ik haal kort mijn schouders op. ''Hmh, soms vergeet ik dat je nog jong bent. Het spijt me, darling.'' zeg ik oprecht. Vaak dacht ik niet na over mijn woorden, gewend dat mijn vampierengezelschap zo rond mijn leeftijd zat. 'Mensenlevens? Prachtige outfits als deze?' zei ze na mijn volgende vraag ik en ik kijk haar geamuseerd aan. ''Misschien heb je over dat eerste gelijk, maar verder hebben ze een vrij mooie stijl daar hoor,'' grijns ik plagend maar haal dan mijn schouders op. ''Goed, in de dorpen zijn ze wel wat... Bescheiden.'' geef ik dan even later wel toe. Nu moest ik toegeven dat ik ook vaak niks met dorpen had, uitzonderingen daar gelaten. Ik hield meer van de grote stad, altijd bruisend met leven.
'Bloed.' antwoord ze bijna direct na mijn laatste vraag en kort schiet mijn wenkbrauw wat op, voor ik zachtjes lach. ''Duidelijk.'' Geef ik haar mee, al is het duidelijk dat ik het begrijp. Eerst was het ook het enige wat mij dreef. 'Wat is het verhaal daarachter?' Ik frons en volg haar blik, waarna ik het al snel begrijp. Lachend pak ik mijn glas en neem een slok. ''De kern van dat verhaal, is puur genot, voor beide partijen.'' begin ik. ''Het gif van een vampierbeet, voor mensen.. Het is de beste drug die er is heb ik me laten vertellen, ik heb het zelf nooit mogen meemaken helaas,'' ga ik verder en ik hou mijn hoofd wat schuin. De eerste beet die ik kreeg was gelijk degene die mij transformeerde, jammer genoeg. Ik ben altijd benieuwd geweest naar het effect, maar ik moet het maar doen met wat ik hoor.
''Het gevoel zou geweldig moeten zijn, je wilt blijven terugkomen voor meer, dat is waarom sommige arme zielen er ook verslaafd aan raken.'' Ik haal mijn schouders op en kijk naar Kenna. ''Hoogstwaarschijnlijk is dit de reden dat mensen hun bloed soms vrijwillig aanbieden.'' zeg ik nonchalant en glimlach naar haar. ''Maar dat is geen probleem, iedereen is blij, het is gewoon hoe het hoort te zijn I guess.''

El Diablo.

Index RPG Actieve Topics Zoek