[RPG • 0] Experium || 15 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 23 april 2020 - 8:23 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Scary Vibes it is," zei Jester monter. Hij schudde lachend zijn hoofd en trok zijn benen onder zich in een kleermakerszit. "Waar had je het met Adam eigenlijk over? Volgens hem was je niet boos geworden."

[ bericht aangepast op 26 april 2020 - 14:00 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Agami

      Ze grijnsde. "Ik hoop dat Komeko er ook zo over denkt." Haar Naamexamen halen leek haar echt geweldig. Écht Agami kunnen heten. Ook zo door anderen genoemd kunnen worden. Bewijzen wat ze kon en dat ze zelf ook een speler was in het geheel, en niet alleen een bijfiguur voor de anderen. "En ik heb al een idee om te bewijzen dat ik het kan," zei ze met een lachje.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Hmm nee — boos was ik niet. Ik wilde horen over zijn herinneringen en hoe het mentaal met hem ging, maar op de een of andere manier kwam het gesprek steeds op mij uit. Daar had ik helemaal geen zin in.' Hij was even stil, dacht weer aan alles wat er gezegd was. Toen besloot hij het maar gewoon te vragen. Waarom ook niet. Aanvankelijk had hij naar het water gestaard, nu draaide hij zijn hoofd iets om Jester aan te kunnen kijken. 'Ben je op me verliefd?'

[ bericht aangepast op 26 april 2020 - 14:07 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Ja?' Adam veerde nieuwsgierig op. 'Wat ben je van plan?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Hij sliep onrustig, draaide heen en weer in zijn bed. De dekens waren al van hem afgegleden, maar Merrin kon zich niet bevrijden uit zijn droom.

"Mam, wat is er aan de hand?" Er waren een aantal grote kerels in de woonkamer komen staan, totaal gekleed in zwart. Angstig keek hij naar hen, waren het vrienden van Richard? Waren ze gekomen voor wraak? Zijn moeder was haastig naast hem komen staan en had haar armen om hem heen geslagen. Ietwat angstig pakte hij haar hand vast, tot het moment dat hij iemand boven hoorde gillen.
      "Marisse!" Hij probeerde zich uit de armen van zijn moeder te worstelen, maar de vrouw hield hem te stevig vast. "Mam, laat me los! Marisse!" Een andere gil volgde, gevolgd door wat gestommel. Waarom liet zijn moeder niet los. "Het spijt me, Michiel. Dit is beter zo." Mannen kwamen van de trap af gerend en verdwenen door de voordeur naar buiten. Ook de vier mannen in de kamer verlieten het huis. Wat gebeurde er?!
      Precies op dat moment wist hij zich los te trekken uit zijn moeders omhelzing. Michiel rende achter zijn zus aan, waar hij nog net op tijd zag hoe een bewusteloze Marisse de auto ingetild werd. Hij moest haar redden! Ze konden zijn zus niet meenemen, dat kon niet. Ze hoorde hier, bij hen! Bij de deur werd hij tegengehouden door twee sterke mannen. Hoe hij ook probeerde zich los te worstelen, hij kreeg het niet voor elkaar. Tranen liepen over zijn wangen heen. In een vertroebeld beeld zag hij hoe de witte bestelwagen wegreed, met zijn zus erin. "MARISSE!"

Schreeuwend en badend in het zweet werd hij wakker. De herinneringen tolden door zijn hoofd, gevolgd door wat daarna kwam. Het was nooit meer hetzelfde geweest zonder zijn zus. Obsessief had hij gezocht naar de plek waar ze kon zijn gebleven. Hij had zijn prikbord op zijn kamer leeggehaald en volgehangen met alle informatie die hij kon vinden, en dat was bar weinig. Af en toe zwierf hij op plekken van nog meer ooggetuigen die broers of zussen misten, maar niemand wist ooit waar ze heen verdwenen. Op zijn veertiende begon Michiel zelf tekenen te laten zien dat hij ook een gave had, de gave om in iemand anders te veranderen. Via websites was hij achter de locatie van de school gekomen. Hij had een plan gemaakt om erin te breken, om naar zijn zus te zoeken. Maar voor hij dat plan ooit had kunnen uitvoeren, waren ze hem al komen halen. Om zijn geheugen te wissen en hem als een normale student hiertussen te zetten. Het meest gruwelijke eraan; ze hadden hem en zijn zus nooit laten weten dat ze familie van elkaar waren.

---

It's never gonna happen, Guys.

Jesters hart vergat hoe het ook alweer normaal behoorde te functioneren en de vlinders trapten zo hard op de rem dat er haast een schok door hem heen ging. Hoe hard hij het ook probeerde tegen te houden, zijn wangen gloeiden warm op en het antwoord was waarschijnlijk al meteen van zijn gezicht af te lezen. Of hij verliefd was op Onyx? Reken maar.
      Hij haalde opgelaten een hand door zijn krullen en knikte toen. "Jup." Jester liet zijn hand weer vallen en haalde even zijn schouders op. "Had het je graag zelf willen vertellen, maar Merrin blijkt dus beroerd met geheimen. Zélfs als hij zijn geheugen daarna verliest, dus dat zegt wat," grinnikte hij. Hij vond de moed om naar Onyx op te kijken en zijn lippen krulden om in een scheve glimlach. "Wat, je dacht dat ik voor iedereen zoveel moeite deed om ze naar een bal mee te vragen?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Agami

      "Nou, omdat hij niet weet dat ik al eens eerder iets precies heb voorspeld, leek het me een goed idee om aan hem te bewijzen dat ik het niet zomaar uit mijn duim zoog. Dus ik dacht, misschien kan ik proberen het gesprek te voorspellen en op te schrijven. In m'n notebook. En dan iedere keer als hij iets zegt dan sla ik de bladzijde om om te laten zien dat ik dat dus al wist." Ze keek Adam even nerveus aan. "Klinkt dat wat?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dus het was waar. Het onmogelijke was gebeurd: iemand was op hem verliefd geworden. Jester was op hem verliefd geworden. Hij kon het nog niet helemaal geloven, zelfs al zag hij dat zijn vriend een kleur had gekregen.
      Hij tuurde naar zijn knieën en haalde ongemakkelijk zijn schouders op. Hij had er nooit wat achter gezocht dat Jester hem naar het bal had gevraagd – en met de nodige moeite. ‘Ik nam aan dat het gewoon een poging was om me te verbijsteren.’
      Net als dit, overigens.
      Dus misschien was dit ook een grap. Met Adam en Merrin in het complot.
      Zijn mondhoek krulde op in een opgeluchte grijns. Natúúrlijk was dit een grap. ‘Je zit me gewoon weer te fucken hè?’ Hij stootte hem aan. ‘Trapte ik er toch bijna in. Bijna.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Dat klinkt als een hele goeie zet!' zei Adam. Daarna werd zijn blik bezorgder. 'Maar dat ga je niet nu allemaal proberen toch? Je hebt je gave vandaag al behoorlijk gebruikt. Krijg je dan geen... bijwerking?' Hij wist eigenlijk helemaal niet wat er gebeurde als Agami haar gave te veel gebruikte. Of had ze die nog niet ontdekt? Hij was zelf uitgeput als hij een intense tijdreis achter de rug had en hij kreeg ook weleens wanen in de uren erna, iets wat hij eigenlijk nog aan niemand had verteld omdat hij zich ervoor schaamde.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Agami

Ze haalde even haar schouders op. "Ik heb mijn bijwerking nog niet ontdekt, eigenlijk," gaf ze toe. "Ik was van plan om het nu rustig aan te doen, wat energie terug te winnen. Na het avondeten wilde ik het proberen, dan heeft mijn gave toch een hele tijd gehad zich te herstellen. Bovendien heb ik in de Arena steeds maar van die tien seconden gebruik gemaakt die ik al makkelijk onder controle heb. Dat kostte eigenlijk nooit moeite, alleen die dingen die verder vooruit liggen kosten zoveel energie."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

      "Odin sta me bij," mompelde Jester. Hij keek opzij naar Onyx. "Je bent echt onmogelijk, weet je dat?" Hij schudde zijn hoofd en was al bijna van plan om het hierbij te laten, toen hij Onyx' blik ving. Die blauwe ogen die hem aankeken en zoveel bij hem losmaakten. In een complete opwelling ging hij rechtop zitten en trok Onyx toen aan zijn shirt naar hem toe. Eén seconde keek hij Onyx nog aan, gaf hem de ruimte om hem weg te duwen als hij dit niet wilde.
      Toen drukte hij zijn lippen tegen die van zijn vriend aan en de wereld viel weg zoals die dat altijd deed. Het kostte Jester al zijn wilskracht om zich na een paar seconden weer los te maken en Onyx recht aan te kijken, nog altijd zo dichtbij dat hij diens adem op zijn wang kon voelen.
      "Scary Vibes," zei Jester, zo ernstig als hij maar kon voordat hij de plotselinge moed weer zou kwijtraken, "ik ben verliefd op je. Echt. Je bent afschuwelijk in het oppakken van hints, gelooft me niet eens als ik het récht in je gezicht zeg en je geeft zoveel dubbele signalen dat ik er helemaal gek van word. En toch ben ik verliefd op je. Het begon ergens tussen de eerste kus en de tweede in en ik ben zo fucking verliefd dat ik constant rood word, niet meer kan nadenken als je me zoent en er zelfs vínders in mijn buik opfladderen als je me aankijkt. Al die fluffy shit en meer. Ik houd van je als je tegen me aan in slaap valt omdat we een disneyfilm kijken die jij veel te saai vindt en ik houd nog steeds van je als je boos van me wegloopt, of als je m'n hoofd bijna door een spiegel ramt en je zelfbeheersing in rook op is gegaan."
      ...dat was veel meer dan hij had willen zeggen.
      Vooral omdat hij nog niet wist of Onyx er eigenlijk ook zo over dacht.
      Zijn hart bonkte in zijn keel toen hij stilviel en Onyx' reactie afwachtte.

[ bericht aangepast op 26 april 2020 - 15:46 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fersephone

Het voelde vreemd, een andere kamer. Maar om en of andere reden luchtte het haar ontzettend op. Niets in de kamer liet haar denken aan Dezi en daarbij had ze het voor zichzelf knus gemaakt door samen met Fayr haar spullen op te bergen en iets op te hangen. Ze was nu alleen wel doodop.
      Fersephone klom aan de linkerkant van de kamer op het bed, zoals ze gewend was. En legde haar hoofd op haar kussen. De slaap kon ze echter nog niet vatten. Haar iNet leek haar brandend aan te staren. Hij was langs geweest om met haar te praten... Ze opende het bericht van Vienna en voegde Fire toe tot haar contacten. Direct opende ze een berichtje naar hem, maar haar vingers bleven aarzelen boven de toetsen. Wat moest ze doen? Een grappig bericht? Een serieus bericht? Een neutraal bericht? Ze wist het echt niet, ze wist niet wat ze van de jongen kon verwachten. En uiteindelijk deed ze zo strak mogelijk bericht typen.

Hoi. Hoorde van Vienna dat je me wilde spreken. Ben nu ziek op het moment, maar gok dat dat nog wel even duurt. Dus dat wordt kiezen voor je; ziekenbezoek of een week wachten. Mij maakt niet uit wanneer je komt.

Hoe sloot ze het bericht af? Naar Fayr deed ze vaak een gemakkelijke x. Groetjes waren nu niet echt iets voor haar. Ze aarzelde nog steeds, maar uiteindelijk sloot ze alleen af met haar naam.

Fersephone.

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx kon hem alleen maar verbijsterd aankijken.
      Ik ben zo fucking verliefd dat ik constant rood word, niet meer kan nadenken als je me zoent en er zelfs vlínders in mijn buik opfladderen als je me aankijkt.
      Hij meende het, dit keer kon Onyx er niet meer omheen.
      Maar wat moest hij er in vredesnaam mee?
      Hij was niet verliefd. Al die fluffy shit hoefde niet van hem.
      Of wel?
      Tijdens Jesters speech was er een rilling langs zijn rug gekropen en heel even dacht hij dat er ook iets in zijn maag gefladderd had. Had hij zoiets niet eerder gedacht? Had hij dat niet dood willen rammen? Hij dacht aan de kus die hij net op zijn slaap had gegeven, aan hoe ze hand in hand aan Adams bed hadden gestaan, hoe hij tot tweemaal toe tegen hem aan in slaap was gevallen. Dat had hij zelf gedaan. Bovendien was er niemand die hij vertrouwde zoals hij Jester vertrouwde, wist zijn vriend altijd het juiste te zeggen en áls hij dan per se met iemand klef moest doen – dan maar met Jester toch?
      ‘Ik weet niet wat ik voor je voel,’ zei hij toen. Zijn blik gleed over Jester heen, naar zijn vrolijke sproeten en zijn rossige haar waar hij graag zijn vingers doorheen liet gaan. Zijn gedachten schoten naar de droom van vanochtend, die een stuk romantischer was geworden dan bedoeld.
      Maar was dat genoeg? Hoe kon hij er zeker van zijn dat het niet een vreemde vriendschap was die hij voelde? Hij dacht aan de vele keren dat ze tot nu toe gezoend hadden. Het was niet eens in hem opgekomen om dat met een ander te doen. En het verveelde nooit. Ook nu wilde hij die verrassende zachtheid weer voelen en…
      Die kus van net was niets geweest. Hij was hongerig naar meer – misschien schiep dat duidelijkheid? Hij waagde het er maar op. Als er geen duidelijkheid uit voortkwam dan was dat ook prima. Hij trok Jester naar zich toe, drukte zijn lippen tegen de zijne. Hij proefde hem, genoot van de felheid van zijn tong. Zijn vingers begroef hij in Jesters krullen terwijl hij hem ruw kuste totdat zijn lippen gevoelig werden en zijn hele lijf brandde van een verlangen dat hij niet begreep, maar er zeker was. Hij liet zijn gedachten los, liet zijn lippen hun stille verlangen volgen en hij trok Jesters hoofd opzij aan zijn krullen en begon hem in zijn nek te zoenen totdat hij zijn vriend naar adem hoorde snakken. Zijn vingers gleden langs Jesters kaak, langs zijn hals en over zijn shirt – wilden ónder zijn shirt en…
      Dat doe je niet met vrienden, Onyx. Dat doe je écht niet met vrienden. Dat weet je heus wel.
      Ja – misschien wist hij het wel. Misschien had hij het al die tijd wel geweten, maar was het makkelijker geweest om te doen alsof hij volslagen debiel was als het op sociale omgangsvormen aankwam. Maar dat was hij niet. Jarenlang had hij anderen geobserveerd. Yrla en Jester, Dezi en Persephone, Vienna en Fayr, al die andere vriendschappen die hij had gezien… Hij wist dat zij dit niet deden. De enigen die dit wél met elkaar wilden doen waren Adam en Merrin.
      En die waren ook smoorverliefd.
      Ook.
      Hij trok zijn gezicht terug, zijn lippen tintelden nog door de ruwe zoen.
      ‘Ik wil je,’ zei hij met een stem die niet als de zijne klonk. Zijn ademhaling ging snel en hij voelde zijn hart zwaar dreunen. Hij wist niet echt wat hij met die woorden bedoelde, op welke manier hij Jester wilde.
      Gewoon. Op alle manieren.
      Als iemand die hem aangaf wanneer hij te ver ging.
      Als iemand die hem tweede kansen gaf.
      Als iemand bij wie hij alles kwijt kon.
      Als iemand die hem altijd kon opvrolijken.
      Als iemand naar wie hij verlangde op een manier waarop hij nog nooit naar iemand had verlangd.
      Zijn vingertoppen streken langs Jesters kaak en streelde daarna met zijn duim langs zijn onderlip. Toen keek hij hem recht aan.
      ‘Weet waar je aan begint, kleintje. Als je mijn hart breekt, ruk ik die van jou eruit.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

      "Dat risico durf ik wel aan," wist Jester schor uit te brengen. Zijn hoofd duizelde nog van die zoen en de kussen in zijn nek en als je hem zou vragen wat één plus één nu ook alweer was, had hij het oprecht niet geweten. Na alles wat Onyx altijd gezegd had — zelfs stomdronken — had hij ergens gedacht dat het misschien nooit iets zou worden. Hij deed dan wel iets anders, maar had altijd gezegd dat ze alleen vrienden waren. Hij had wel gehoopt, maar zekerheid was er nooit geweest.
      Zelfs Onyx zelf had het niet geweten.
      Nu wel.
      Jester glimlachte — vroeg zich af of hij daar überhaupt het komende uur nog mee zou kunnen stoppen — en leunde een naar voren om nog een vederlichte kus langs Onyx' lippen te strijken. "Dus mag ik nu dan bijnamen met een verkleinwoord voor je gaan verzinnen?" vroeg hij plagend en wiebelde met zijn wenkbrauwen. "Vriendje, enzo. Officieel."
      Het stemmetje in zijn hoofd zong het liedje van de Lion King en behing het prikbord met roze wol.

[ bericht aangepast op 26 april 2020 - 17:18 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Dat scheelt. Dan zou je het vanavond wel kunnen proberen ja.' Hij glimlachte. 'Het lukt je vast.' Ze bleven nog een tijdje kletsen, totdat het tijd was om naar de eetzaal te gaan. 'Ik kijk even of Michiel al wakker is. Zo niet, dan laat ik hem lekker slapen en neem ik wel een bord eten voor hem mee.'
      Hij glipte de kamer uit en deed zachtjes zijn eigen deur open. 'Michiel?' fluisterde hij.
      Toen hij geen antwoord kreeg, sloot hij hem weer en keek Agami aan, die op de gang had gewacht. 'Die is nog diep in dromenland,' zei hij met een scheve glimlach.

---

Every villain is a hero in his own mind.