[RPG • 0] Experium || 15 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •(studieobject) 8102 (agami) •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Kamerindeling

Panthers Jongens (boven) • Onyx en Jester • 7223 en 8175 • Yrla Meisjes (beneden): • Vienna en Fayr • Dezi en 8102 • FersePhone

Lions Jongens: • Fire en Astreal • Fox en Tony • Emil Meisjes: • Onna en Heidi • Serena en Vera • 8226

Elephants Jongens: • Ed(noces) Meisjes: • Stella • Vera • onbekend

Rhino's Jongens: • Romeo • Max • Peter • Azrael Meisjes: • Maaya • Melissa

Buffalo's Jongens: • Goliath Meisjes: • Kijo • Sarah

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 23 april 2020 - 8:23 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fayr

      "Oh!" Fayr kwam overeind van het bed. "Dat was precies wat Fersephone net voorstelde. Vanwege Merrin's rolstoel enzo." Ze keek even voor bevestiging om naar haar zus.

[ bericht aangepast op 26 april 2020 - 0:03 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

'Dat is een beetje hypocriet hè? Zelf weglopen na alles wat je geschreeuwd heb.' Hij glimlachte een beetje droevig. Hij nam het Jester niet kwalijk, maar zijn woorden deden wel zeer. Misschien juist omdat ze waar waren. 'Nu voel je ook eens wat dat is. Die behoefte om weg te lopen als je niet weet wat je anders moet doen.' Hij tuurde een tijdje over het water, kon het niet opbrengen om Jester aan te kijken. Hij wist niet echt wat hij voelde. Schaamte? Verdriet? Teleurstelling? Het was iets nieuws, en tegelijkertijd ook heel veel ouds. Misschien had hij het ook wel zien aankomen. Dat een confrontatie met Maaya sporen in je geest achterliet. Dat ze iets in je naar boven haalde wat anders ver weggestopt bleef. Misschien dat Jester hem zo beter zou leren begrijpen, hij wist het niet. Maar het voelde wel alsof er iets gebroken was en hij wist niet wat hij ermee aan moest. 'Ik zie je vanavond wel weer. Ik weet verder even niet zo goed wat ik moet zeggen.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Jester kromp een beetje in elkaar. Onyx had alweer gelijk.
      "Ik wil niet weg," zei hij kleintjes. "Maar ik kan het wel begrijpen als jij me nu even liever niet wil zien." Hij wilde juist gaan zitten en een arm om Onyx heen slaan en sorry blijven zeggen net zolang tot de jongen hem zou geloven. Dat klonk zelfs ergens nog wel als een plan, als Onyx hem niet al soort van had weggestuurd en Jester vond dat hij dat moest respecteren.
      "Wat ik geschreeuwd heb... niet alles was waar. Over dat- dat wegelopen hebben we zelfs al een keertje ruzie gemaakt. Maar weglopen is niet altijd verkeerd. Weglopen om een discussie zomaar te stoppen of inderdaad nadat je allemaal kutte dingen hebt lopen schreeuwen zoals ik, dat is een dick-move."
      Onyx keek hem nog altijd niet aan.
      "Maar soms is het juist goed en bescherm je jezelf en anderen. Je hebt me niet in de steek gelaten. If anything, ik net jou. Over fucking hypocriet gesproken."

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx zuchtte en keek opzij. Er rolde weer een traan langs Jesters wang die hij bruusk wegveegde. Hij kon zien dat zijn vriend er spijt van had, hij was niet iemand die tranen fakete. Net had hij echter ook gehuild, van woede, van pijn die Onyx hem had aangedaan. Hij kende deze kant van Jester niet, de boze niet en de berouwvolle niet. Niet op deze manier. Onyx mocht dan maar een klein hartje hebben, maar hij kreeg het niet voor elkaar om hem nu voorbij te lopen. Zijn vriend had gelijk. Hij was er niet geweest bij de arena. Dat was op dat moment het beste geweest, maar hij was er evengoed niet geweest. En nu was hij wel, terwijl dit hoogstwaarschijnlijk de naweeën van het toernooi waren. Jester had alles gegeven, geen wonder dat zijn emoties zo op de voorgrond waren. Hij zette zich in beweging, Jester zette zelfs een pas opzij om hem langs te laten. Zijn mondhoek krulde flauwtjes om omdat hij wist dat zijn vriend dit niet verwachtte en hij trok de jongen in een stevige omhelzing. Hij zei niets, maar hij haalde wel een hand door Jesters krullen en drukte zijn lippen tegen Jesters slaap. 'Hé, ik hou van je, kerel,' zei hij met een schorre stem. 'In wat voor bui je ook bent. Of ik, in de meeste gevallen.'

[ bericht aangepast op 26 april 2020 - 0:41 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Voor één van de weinige momenten in zijn leven, had Jester écht niets om daarop terug te zeggen. Hij was op zo ongeveer alles wel voorbereid geweest — boosheid misschien, zeker teleurstelling en misschien ergens gelatenheid dat het altijd zo zou zijn en dat Jester gewoon weer net als de rest was — maar niet dit. Pas na een paar seconden leek zijn hoofd echt te beseffen wat er gebeurde en sloeg hij zijn armen op zijn beurt stevig om Onyx heen.
      Hé, ik hou van je, kerel. In wat voor bui je ook bent. Of ik, in de meeste gevallen.
      Het stemmetje in zijn hoofd kwam héél voorzichtig weer met een uitermate klein roze bolletje aanzetten.
      "Ik ook van jou," zei Jester toen gesmoord. "Welke bui van wie dan ook."
      Het voelde zo ontzettend goed om zo samen met Onyx te staan. Jester wilde niets liever dan de jongen dicht tegen zich aan te trekken en nooit, nooit, nooit meer los te laten. Nu hij zo dichtbij stond, kon hij Onyx' hartslag door zijn shirt heen horen en Jester besloot right there and then dat het het meest geweldige geluid was dat er op de hele wijde planeet bestond. Of nou, misschien dat het net op de tweede plek kwam, vlak na dat Onyx zei dat hij van hem hield. Fotofinish.
      Alle spanning en stress leek langzaam op te lossen en er bleef alleen maar rust over.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Maaya’s vingers kromden zich tot vuisten, haar lange nagels boorden zich in het vlees van haar handpalmen. Ze kon haar ogen niet geloven – haar oren evenmin. Terwijl Jester zijn tirade afstak was ze zachtjes door het struikgewas teruggelopen omdat ze wilde horen welke kwetsende dingen ze tegen elkaar zeiden. Ze had verwacht dat Onyx door het lint zou gaan, maar zijn passiviteit en eerlijkheid lieten een gebrokenheid zien waarvan ze betwijfelde of hij dat ooit aan iemand anders had laten zien. Ze had het vermakelijk gevonden – woede was een makkelijke emotie voor Onyx, met zelfmedelijden leek hij niet zo goed om te kunnen gaan. Zijn onzekerheden waren veel moeilijker om overheen te komen dan een woedeaanval – dus tot dusver ging het allemaal nog mooier dan ze gedacht had. Minder spectaculair, dat wel… maar met een langere nasleep.
      Daar was ze echter van uitgegaan toen Onyx aanstalten maakte om langs de jongen heen te lopen. Hij gaf het op, liep weg en het zou Jester heel wat moeite kosten om de gedane schade weer te herstellen.
      En toen had Onyx de jongen plotseling omhelsd. Geen slap armpje om hem heen – nee, een stevige omhelzing, eentje die iets wilds in haar buik deed kronkelen. En een kús. Geen wellustige kus zoals ze vorige week tijdens het ontbijt had gezien maar iets… iets wat totáál niet Onyx was. Iets fragiels, iets zachts wat nooit in hem zou mogen opkomen, iets wat ze wilde vernietigen en…
      De woorden die hij daarna uitsprak waren nóg erger.
      ‘Hé, ik hou van je, kerel. In wat voor bui je ook bent.’
      Onyx was verknipt, hij was de jongen waar iedereen het liefst met een boog omheen liep. Er was alleen maar bloeddorst en wrok als je in die ijzige ogen keek. Hij kón niet van iemand houden – en het al helemaal niet hardop tegen iemand zeggen! Het was alsof de grond onder haar voeten beefde, zo veel woede raasde er door haar heen.
      Zíj kon niet meer van iemand houden – dankzij hem.
      Hij mocht niet, hij kon niet… hij kon niet hebben wat hij bij háár kapot had gemaakt!
      Donkere beelden spookten door haar hoofd. Nog nooit had ze op twee personen tegelijk een hallucinatie losgelaten, maar ze wist dat ze het kon. Ze zou hen levensechte beelden geven, zou Onyx zijn liefje op alle mogelijke manieren pijn laten doen zodat ze elkaar nooit meer konden aankijken zonder daar aan terug te denken. Net zoals iedere minuut dat zij samen met Ednoces was voor haar een marteling was. Ze kwam vanuit haar gehurkte positie overeind, maar voordat ze geluidloos naar hen toe kon stappen, gleden Romeo’s vingers om haar pols.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ze konden deze kamer gebruiken, de kamer van Persephone. De kamer waar Dezi had geslapen. Er liep een rilling langs zijn rug. Fijn vond hij dat niet. Er was nog één opgemaakt bed en hij zou zorgen dat hij daar kon slapen, want hij wilde echt niet in het bed liggen waar Dezi had geslapen, en Michiel herinnerde zich haar toch niet.
      'Oké, fijn.' Hij glimlachte naar de meiden, maar zijn mondhoek trilde een beetje. 'Dan ga ik onze spullen halen.' Even was hij geneigd om zijn vriend weer een kus op zijn wang te geven, maar met die meiden tegenover hem durfde hij dat niet. Een beetje opgelaten draaide hij zich om en ging naar boven toe om de spullen van hemzelf en van Michiel te verzamelen. Pas toen hij boven was en de halve lege kamer zag, herinnerde hij zich dat al zijn spullen nog bij Agami lagen. Nou ja, dat scheelde in ieder geval weer sjouwen, die kamer was vlak bij die van Persephone. Hij begon Michiels kleren uit de kast te halen, legde ze op het bed en keek toen even om zich heen. Het was een gek idee dat ze hier weg zouden gaan, zelfs al was het maar voor even. Ergens voelde het als een schone lei, anderzijds had deze kamer misschien wel herinneringen bij zijn vriend kunnen oproepen. Ach ja — misschien moest hij dat maar laten rusten. Het was waarschijnlijk toch beter als Michiel zijn herinneringen niet terugkreeg. De paar leuke die er waren wogen niet op tegen een jaar lang pesten en zij hadden nog genoeg tijd om nieuwe mooie herinneringen te maken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Romeo

"Niet doen," siste hij zacht, terwijl hij Maaya terugtrok. "Je verpest ons plan al voor die echt begonnen is." Maaya luisterde echter niet naar hem, haar woede was te groot. Romeo voelde de woede bij hemzelf naar binnenstromen, hij haatte Onyx opeens verschrikkelijk. De jongen had alles kapot gemaakt, mocht geen liefde kennen. Hij had het namelijk voor hem verpest, dus andersom mocht ook niet. Voor hij in Maaya's woede meegesleept werd, trok hij een deel van haar woede uit haar lichaam, waardoor het worstelen ineens ophield. Hij hield een grote witte bol in zijn handen, nog groter dan die van Vienna. En opeens begreep Romeo hoe groot de haat was. Hij voelde hoe zijn eigen gevoelens ietwat verdoofden en hij verbaasde zich daar lichtjes over. Het was lang geleden dat de rand van zijn kunnen in zicht kwam. De emoties die hij vandaag onttrokken had, waren zeer sterk. Hij trok Maaya een stukje van het koppel verderop weg, zodat hij de kans kreeg met haar te praten.
      "Luister naar me. Het is ons nu nog misschien niet gelukt, maar we hebben hele waardevolle informatie gekregen. Wil je hen verpletteren of wil je hen compleet ruïneren?" vroeg hij plat.

[ bericht aangepast op 26 april 2020 - 11:07 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Heel even trok de woede weg. Ze staarde Romeo aan. Hoe dúrfde hij aan haar emoties te komen? Die waren van haar, daar moest hij met zijn tengels van afblijven! Toch zakte ook de irritatie een beetje in waardoor ze weer rationeel kon nadenken. Hij had gelijk, dit moest ze groots aanpakken. Ze wilde geen speldenprikjes in hen achterlaten, ze wilde hen met een dolk openrijten. Ze klemde haar kiezen op elkaar, de woede broeide nog steeds onder het oppervlak maar ze had zichzelf weer in de hand en gaf Romeo een kort knikje.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

De jongens hadden geen betere timing kunnen hebben. Nu hoefde Fersephone geen antwoord te geven op vragen, waar ze zelf ook niets van wist. Ze lepelde uit haar soep die ze van Fayr had gekregen en eindelijk een beetje een fatsoenlijke temperatuur had om te eten. Ze weerstond de verleiding op haar iNet te kijken, waar Vienna haar het nummer van Fire had gestuurd. Hij was vandaag geweest? Waarom? Het had vast iets te maken met de roddel die ze verspreid had. Haar blik werd zuur en gauw nam ze nog een hap van haar soep. Ze wilde er niet aan denken, al zou ze ooit een keer de confrontatie aanmoeten met Fire.
      Ze zette de kop soep -toen hij leeg was - op het nachtkastje en wikkelde zich toen in haar eigen dekbed. Ze trok de dekens los, sloeg hem over haar hoofd heen en liet de dekens als het ware haar knuffelen. Ietwat onzeker ging ze staan, haar benen trilden, maar ze hielden haar gewicht. Fersephone keek opzij naar Vienna. "Zou je willen helpen?" Ze wees naar de tassen die Fayr al had ingepakt. "Die tassen kunnen we even in de gang zetten, die moeten straks naar de vuilstort." Ze keek Vienna even aan met een blik -je-weet-van-wie-die-zijn. "En die tassen moeten de trap op." Vienna knikte. Het meisje haalde eerst Dezi haar spullen uit de kamer. Merrin schoof achteruit met zijn rolstoel en keek stilzwijgend toe, hoe de meiden de kamer leegmaakten van spullen van Dezi en ook van Phone haarzelf. Uiteindelijk liepen ze met Phone haar spullen de trap op, en halverwege kwamen ze 8175 alweer tegen.
      "De kamer is leeg..."

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx voelde dat Jester zich in zijn armen ontspande. Er kwam ook rust over hem heen, hij had eindelijk het idee dat hij iets goed had gedaan voor zijn vriend. Dat hij wél de vriend kon zijn die hij nodig had als hij ietsje meer toegaf aan zijn instincten in plaats van zich tot boosheid te laten verleiden. En op de een of andere manier hadden Jesters tranen een heel ontnuchterend effect op hem gehad.
      Onyx wist niet hoe lang ze daar stonden – misschien wel een hele tijd. Het was prettig om Jester zo tegen zich aan te houden, om te weten dat hij veilig was, om te weten dat hij niet meer boos was.
      Het is toch meer dan vriendschap tussen jullie?
      Was dat dan toch zo? Hij wist het niet. Zijn vriendschap met Maaya was te lang geleden om het met elkaar te kunnen vergelijken, en hij was niet meer dezelfde jongen als toen.
      Hij liet Jester los, voelde zich plotseling gegeneerd. Hij had gezegd dat hij van Jester hield, hij had zich daar niet eens over verwonderd. Dat was gewoon zo. Maar dat betekende verder toch niks? Vrienden hielden toch altijd van elkaar?
      Het waren geen dingen waar hij over na wilde denken.
      Niet nu.
      Nooit.
      Opgelaten liet hij zijn handen in zijn zakken glijden en keek een beetje om zich heen. Uiteindelijk zakte hij aan de rand van het meer neer en wachtte Jester tot hij naast hem ging zitten.
      Als hij nog over de arena wilde vertellen, kon hij dat nu doen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Romeo

"Oke, luister. De big guy, normaal is hij makkelijk af te lezen, maar dit leek hem te verwarren. Hierdoor kon ik niet echt bij zijn emoties komen. Daarnaast Jesters woede duwde de rest van de emoties in de buurt weg. Hij lijkt me niet het persoon snel woest te zijn, maar wat ik eruit kon lezen is dat hij vooral woest is op zichzelf. Kort gezegd heeft hij het idee dat hij faalt als leider." Dat was de meest nuttige informatie die hij eruit had kunnen halen. Jester was op zoveel dingen boos, maar de woede voor hemzelf was het sterkst. Zo sterk dat Romeo moeite had gehad met het zoeken in zijn emoties. Hij had nog net een laag dieper kunnen gaan, uitgevonden dat hij boos was op de jongen voor hem vanwege weglopen van dingen, dat leek ook overeen te komen met hun gesprek. Maar uiteindelijk was hij op een woede gestuit die tegenover hemzelf was bedoeld - vanwege Fayr - en dat had hem stiekem stil in de lach laten schieten, waardoor hij zijn concentratie was kwijtgeraakt.
      Hij grijnsde naar Maaya. "Ik weet niet welke van de twee je wilt pakken. Maar Jesters gevoelige punt is denk ik het feit dat hij bang is te falen als leider. Dus wat als wij eens een paar andere Panthers gaan lastig vallen? Die twee zijn misschien sterk, maar de rest van het house? De rolstoel-guy met zijn vriendje, Fayr en Vienna? We zorgen er gewoon voor dat hij faalt als leider en wordt afgezet door de rest."

---

It's never gonna happen, Guys.

Er stroomde een vreemde rust door hem heen. Jester kwam naast Onyx zitten en keek samen met hem over het water uit. De woorden die hij geschreeuwd had leken nog steeds in de lucht te hangen, maar op een of andere manier toch ontkracht. Hun armen streken af en toe nét langs elkaar en Jester wist niet eens zeker of hij expres zo dichtbij was gaan zitten, of niet. Hij wist alleen dat hij het helemaal niet erg vond dat het gebeurde.
      "Wil je nog weten wat er precies gebeurd is?" vroeg hij toen. "In de Arena?"
      Als Onyx nu aangaf van niet, begreep hij dat. Echt, deze keer. Als hij het even kon helpen, zou hij ook niet aan die pijn herinnerd willen worden. Hij wilde wel vertellen hoe het gegaan was. Maar alleen als Onyx dat zelf aankon. Het wilde horen. Anders zou Jester er gewoon een heel korte samenvatting van maken, zonder de details. Alleen genoeg dat Maaya niet met hem kon lopen kloten door de feiten te verdraaien.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx leunde iets naar achteren en keek Jester van opzij aan. Hij knikte langzaam. Nu het voorbij was, nu Jester veilig en wel naast hem zat aan de sporen van wat er gebeurd was in ieder geval fysiek nog nauwelijks te zien waren, kon hij het wel aan. 'Vertel maar.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Merrin

Hij keek toe hoe de dames de spullen van Fersephone naar boven verplaatste en Adam uiteindelijk terug kwam met zijn spullen. Hij rolde achter de jongen de kamer in en keek even rond. Het was een prima kamertje om voorlopig even te blijven. Nu Fersephone de spullen had weggehaald, was de kamer aardig neutraal. "Sorry dat ik niet kan helpen," zei hij zachtjes tegen Adam. Hij keek naar een van de bedden. Eigenlijk was hij best wel moe, misschien ging hij een uurtje liggen. "Heb je een voorkeur aan welke kant je wilt slapen?" vroeg hij de jongen.

---

It's never gonna happen, Guys.