[RPG • 100] The Shadowmarket • Speeltopic - Speeltopics

      Ze kan niet naar hem kijken terwijl hij daar staat, daar waar ze hem hardhandig naartoe heeft geschoven omdat ze half verwachtte dat één van de mages een zieke grap met haar wilde uithalen en het eindelijk voor elkaar heeft gekregen in haar hoofd te kruipen. Wanneer ze de handgemaakte armband om één van haar polsen echter terloops heeft bekeken, weet ze zeker dat het de echte Nox is die voor haar neus staat. Geen truc. Geen hallucinatie — gewoonweg haar rampzalige band met het lot.
      Beseffen dat hij hier in en hem daadwerkelijk bekijken zijn twee verschillende dingen — waarvan die laatste voelt alsof ze rechtstreeks in de zon kijkt en ze haat de zon. Ze haat de hitte. Ze haat dat ze ervan is gaan houden omdat Hadeon de warmte verafschuwt. Ze is bang dat als ze te lang kijkt, het brandende gevoel in haar ogen zal overgaan tot permanente verblinding.
      Misschien is het een bijwerking, omdat ze zich had voorgenomen hem nooit meer te zien; de prijs die boven haar hoofd heeft gehangen vanaf het moment dat ze er gewoonweg vandoor ging. Dat was het niet zegt het kleine stemmetje in haar achterhoofd, haar wolvin, hoewel deze daar geen letterlijke woorden voor gebruikt.
Het was niet alsof ze die ochtend wakker werd met de drang om alles en iedereen achter zich te laten met enkel een rugzak die zo zwaar op haar schouders gedrukt dat het voelde alsof ze met elke stap een berg achter zich aan moest trekken. De garage was de eerste plek die ze volmondig haar thuis had genoemd. Ze mist het, en het geluid van andere wolven om haar heen, maar degene die ze het meest heeft gemist is de reden dat ze nooit kan terugkomen; de reden dat ze helemaal niets voelt wanneer ze haar eigen klauwen gebruikt om het leven uit een ander beest te rukken — zolang ze doet alsof dat het enige monster is dat ze niet kan vermoorden. Maar Hadeon. . . hij heeft haar zijde voor geen seconde verlaten. Na die nacht was hij overal; in de schaduwen van de markt, en in de badkamer van haar armzalige appartement, en in haar hoofd wanneer ze slaapt.
      Nox laat een bitter lachje horen, het geluid zo onvertrouwd dat er een rilling langs haar ruggengraat trekt die haar direct terug naar het hier en nu haalt. ‘Dat is je eerste vraag? Serieus?’ Ze kijkt op, verwachtend het eindeloze zwart in Hadeon's ogen te ontmoeten, maar terugkijkend zijn het de zeegroene poelen die haar genadeloos oceaan in trekken. ‘Wat zou ik hier nou doen?’ Onder die snerende toon zit pijn, zoveel pijn dat ze amper kan slikken. Verdrink me vraagt ze zijn ogen ik verdien het, maar secondelang gebeurt er niets, is het enkel zijn hartslag die haar eraan herinnerd dat er tijd verstrijkt.
      De kans dat hij deze plek ooit zou betreden is de precieze reden waarom zij hem heeft uitgezocht. De duisternis, de stank van corrupte magie. . . Dit is feitelijk het Valhalla voor een figuur als Hadeon en Nox, hij zou nooit—
Haar ogen vergroten, het aannemelijke idee waarom hij uitgerekend vandaag is verschenen een bijna fysieke stomp in haar maag. Zielennacht. Fuck.
      Ze maakt zich niet de illusie dat hij haar op wonderbaarlijke wijze op het spoor is gekomen, wetend dat hij meer dan verbaasd was haar hier te zien. Toeval. Ja, het lot heeft een hele grappige manier om met Vee om te gaan.
      ‘De betere vraag is; wat doe jij hier?’ Zijn toon nadert vijandigheid, en zonder enige hint van de jongen waarmee ze is opgegroeid, maar haar schouders zijn naar achter gedrukt en haar gelaat is beroofd van emotie wanneer ze de weinige ruimte tussen hen in overbrugt.
      ‘Er zijn niet veel plekken waar je volledig kunt verdwijnen,’ antwoord ze droogjes, niet inziend waarom ze daarover zou moeten liegen, hoewel ze daar niet specifiek bij noemt waarom ze hier überhaupt naartoe is gevlucht. ‘Maar zelfs dat kan ik niet fatsoenlijk.’ Het is haar beurt om vreugdeloos te lachen. De neuzen van haar schoenen raken bijna die van Nox; ze staan lijnrecht tegenover elkaar en de chaos om hen heen had niet onbelangrijker kunnen zijn voor de donkerharige wolvin. ‘Je...’ ze snuift, dwingt zichzelf ondanks de felle moeite die het kost om naar hem te kijken, te zien wat er is veranderd in de 372 dagen sinds ze hem voor het laatst zag. ‘Wat is er gebeurt?’ Het weeïge gevoel in haar onderbuik heeft helemaal niets te maken met de staat van de markt op dit moment, en heeft al voor haar gesproken voor ze er langer bij stil heeft kunnen staan.