[RPG • 100] The Shadowmarket • Speeltopic - Speeltopics

      Het is moeilijk voor te stellen dat zijn ernstige gezicht voorheen vaker lachte dan fronste. De verwrongen grimas waarmee hij haar nu aankijkt strookt niet met het beeld dat ze van hem heeft, maar doet haar tegelijkertijd beseffen dat de tijd niet alleen voor haar is verstreken. De veranderingen zijn dichtbij nog moeilijker te negeren, maar onder de schaduwen in zijn zeegroene ogen, vindt ze een glimp van de Nox die ze heeft achtergelaten. Totdat hij zijn mond opent.
      ‘Als je er was geweest, dan had je het geweten.’ De woorden boren dwars door haar heen; alsof ze uit glas bestaat, in plaats van vleesetende tanden en bovennatuurlijke botten. Razernij is niet de emotie die hij daarmee weet te provoceren — maar schaamte, omdat ze precies weet welke belofte ze heeft gebroken. Voor het eerst buigen haar schouders ongewild naar voren, maar de genadeklap moet nog komen. ‘Nog mooier, als je er was geweest — wie weet! Dan was het misschien wel niet gebeurd.’
      Het is het dichtst dat iemand haar ooit bij ineenkrimpen heeft gekregen, de giftige toon die hij gebruikt pijnlijker dan menige verwondingen die ze gedurende haar leven heeft opgelopen. Het is alsof ze rechtstreeks tegen haar onbeschermde ingewanden kapot slaan en er is niets, helemaal niets, wat Vee daar tegenin heeft te brengen.
      Ze is met de Noorderzon vertrokken nadat ze hem had beloofd er altijd voor hem te zijn. Ze is een lafaard. Is dat wat hij wil horen? Haar ogen schieten heen en weer over zijn gelaat, maar zijn uitdrukking veranderd niet. Het is alsof hij verwacht dat ze hem op haar beurt zal uitkafferen, zich gereed maakt voor het moment dat ze hem kan tegenspreken.
      Het blijft echter akelig stil aan haar kant. Vee staat roerloos op de grond, zich slechts vaag bewust van de tornado die over haar gezicht omlaag trekt, vlak onder haar huid. Dan was het misschien wel niet gebeurd. Haar bovenlip krult om als de menselijke taal eindelijk haar tong lijkt te hebben hervonden. ‘Wat heeft hij gedaan?’ vraagt ze vele malen kalmer dan ze zich voelt, haar stem niet meer dan een kille fluistering. Het is alsof ze seconden verwijderd is van een hartstilstand, zo onregelmatig trekt haar borstkas samen.
      ‘Ben je hier al die tijd geweest? Wat — omdat je wist dat ik deze plek zou verafschuwen?’ Met opeengeklemde kaken kantelt ze haar gezicht opzij, een beestachtige reactie op een onmenselijke vraag. Het conflict in haar binnenste groeit met de minuut, maar hoezeer ze ook zou willen, ze krijgt zichzelf niet zo ver dat haar benen daadwerkelijk de andere kant op willen lopen. Het maakt niet uit wat hij zegt, of hoe zijn verharde poelen haar verzwelgen alsof ze niets is.
      ‘Virginia,’ antwoord ze. Haar vingers glijden gedachteloos over het leren harnas onder haar jas, steeds opnieuw. ‘Dit —’ bij wijze van demonstratie, grist ze een mes tussen de riempjes vandaan, waarna ze deze zonder knipperen voor zijn keel houd — ‘is hoe ik de huur betaal.’ Het onopvallende wapen verdwijnt terug op zijn plaats, maar Vee neemt niet van de mogelijkheid gebruik achteruit te stappen. ‘Ik heb mijn woord gebroken.’ Ze wendt haar blik af, merkt dan pas op dat het leeg is om hen heen. ‘Ik verwacht niet dat je het begrijpt.’
      Het was een onmogelijke keuze, niet? Een deel van zichzelf verliezen en Hadeon laten winnen, of dat deel redden en Nox kwijtraken, wat Hadeon alsnog heeft doen winnen. Ze was opgezet voor verlies, wat ze ook had gekozen, maar nu ze de blik in zijn ogen van dichtbij heeft kunnen zien, vraagt ze zich af of het kwijtraken van haar wolf even pijnlijk was geweest. En dan voelt ze zich achterlijk dat ze die twee met elkaar durft te vergelijken.
      ‘Je ziet er verschrikkelijk uit.’ Zelf weet Vee dat ze ook geen volle zalen trekt, haar afschrikwekkende sneer een weinig vriendelijke toevoeging aan het litteken dat haar jukbeen siert — desondanks doelt ze in zijn geval hoofdzakelijk op de ziekelijk bleke kleur van zijn huid, de paarse ondertonen in de kringen rondom zijn ogen en de weeïge geur die hem achtervolgt. Als Analu haar nu zou zien, zou hij schaterlachend over de grond rollen. Vee en bezorgd?
      De wereld moet wel echt op zijn einde zijn.