[Rpg • 0] Experium || 04 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 13 maart 2020 - 14:26 ]

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

Michiel schoot in de lach bij het zien van de rode wangen. Dus Adam had een oogje op iemand! "Dat is dus een ja," zei hij met een grijns. "Wie is de gelukkige?" Michiel sloot zijn ogen en voelde hoe de zon zijn huid warmde. Wat een heerlijk gevoel was dit, dat hij het eindelijk met iemand kon delen!

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Wat moest hij nou antwoorden? Moest hij doen alsof hij op iemand anders verliefd was? Op 8102 misschien? Dat zat hem niet echt lekker, ze brachten veel te veel tijd met elkaar door. Straks zou Michiel hen daarmee gaan plagen. Wie dan? Hij vond Dezi en Persephone maar eng, en Vienna was ook geen optie. Alleen Fayr bleef over. Hij had het meisje nog nooit gesproken, maar dat kon hij misschien wel door zijn verlegenheid verklaren. Of moest hij toch toegeven dat hij Michiel leuk vond?
Misschien, als hij deed alsof het een grapje was...
'Jij bent natuurlijk de gelukkige,' zei hij uiteindelijk met alle luchtigheid die hij kon opbrengen, en hij slaagde er zelfs in om plagend te grijnzen. Misschien dat Michiel het daarbij zou laten.

Every villain is a hero in his own mind.

Maaya\

Maaya kwam net terug uit de bibliotheek, waar ze aan een essay voor biologie had gewerkt. Het was niet haar sterkste vak. Ze wist niet precies waarop het schoolbestuur zou baseren welke afdelingen werden opgedoekt, maar ze was vastbesloten daar geen hoofdreden voor te zijn. Ze was een van de oudsten van haar afdeling en daardoor wilde ze een voorbeeld zijn – een goed voorbeeld deed immers volgen. Als ze hun opleiding allemaal serieus namen en zich niet door de andere afdelingen lieten afleiden, zouden ze er wel komen. Dan hadden ze in ieder geval alles gedaan wat ze konden. Ze wist wel dat anderen plannen beraamden die een stuk minder onschuldig waren, maar tot zulk kinderachtig gedrag wilde ze niet dat zij – en haar afdeling – zich zouden verlagen.
Een stekend gevoel trok haar uit haar gedachten vandaan. Ze verplaatste haar schrijfblok naar haar andere arm en keek naar haar handpalm, zelfs al wist ze waar de pijn vandaan kwam. Het litteken dat dwars over haar rechterhandpalm liep. Ze wist niet hoe ze eraan gekomen was, zoals ze heel veel dingen niet meer wist, maar ze wist wel dat er één ander met precies hetzelfde litteken was.
Het moest meer dan een jaar geleden zijn dat ze hem voor het laatst had gesproken. Waarover wist ze niet eens meer. Ze dacht er liever zo min mogelijk aan, het riep altijd een knagend verdriet op. Ze waren onafscheidbaar geweest, al vanaf de dag dat ze hier op school begonnen. Iets had hen beiden ervan overtuigd dat ze elkaar ook al voor de experimenten hadden gekend, want alles voelde zo vertrouwd… Toen het schoolbestuur echter de verschillende afdelingen in het leven riep en ze van elkaar gescheiden raakten. Maaya had al aangevoeld dat er op een dag iets als de zuivering zou gebeuren, en dus had ze, omdat ze haar afdeling trouw wilde zijn, afstand gecreëerd tot hen.
De pijn in haar hand nam toe en ze kneep even haar vingers samen. Dit had ze nog nooit eerder gehad. Was hij in gevaar? Ze mochten dan wel niet meer met elkaar spreken, maar dat betekende niet dat ze niet langer om hem gaf. De steek zwakte iets af en ze liep terug tot de deur die ze net gepasseerd was.
Ze deed hem open en bleef verbluft staan. Niet alleen professor Maneur lag over zijn bureau heen gebogen, diep in slaap, ook Onyx zat achterovergezakt op een stoel en snurkte luid. Zijn gitaar lag naast hem op de grond.
‘Wauw,’ bracht ze uit. ‘Wat is dit dan?’
Ze wist dat Onyx dromen kon sturen met behulp van zijn muziek. Was dat de reden dat zowel hij als zijn mentor nu sliepen – terwijl het toch al uren geleden was dat de laatste les was geweest? Of sliep hij niet, was hij bewusteloos? Was dat de reden dat het litteken in haar hand waarschuwend brandde? Maar hij snurkte – dat deden bewusteloze mensen niet toch?
Ze liep naar de jongen toe en schudde aan zijn schouder.
‘Onyx?’
Geen reactie.
‘Onyx!’ Ditmaal gaf ze hem met vlakke hand een klap op zijn wang.
Verschrikt opende hij zijn ogen.

Every villain is a hero in his own mind.

Fayr Fixfault

      "Nu hij terug is van het ziekenhuis bedoel je?" Fayr haalde even haar schouders op. "Het zou kunnen. De jongen is twee maanden helemaal alleen geweest. Dat moet toch enige invloeg hebben?" Ze keek Vienna aan. "Maar ik ben het met je eens. Zeker die ruzie met Jester slaat nergens op. Normaal zouden ze het allang hebben bijgelegd." Met met een flinke tik schoot ze de bal richting het doel.
      "Misschien moeten jullie een keertje rustig praten," zei ze tussen neus en lippen door. "En als we het hebben over mensen met de pik op 8102 is de lijst kort." Ze zond Vienna een veelbetekenende blik.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx

Onyx voelde een druk op zijn hoofd, net alsof hij zich diep onder water bevond. Kleuren waren dof, geluiden vervormd. Zijn neus ving echter een geur op die hem zachtjes prikkelde, als een boeket bloemen naast hem op de tafel. Hij kneep zijn ogen ietsje samen, probeerde zijn blik scherp te stellen. Hij knipperde de slaap uit zijn ogen. Slaap? Hij lag overduidelijk niet in bed, er drukte iets hards tegen zijn rug. Een stoel, vulde zijn verwarde brein een paar tellen later voor hem in.
Blauwgroene ogen staarden hem aan. Hij tuurde er een tijdje in, probeerde te begrijpen waarom iemand zo dicht met het gezicht bij het zijne zat.
‘Maaya,’ concludeerde hij uiteindelijk. Zijn stem klonk vreemd schor.
Hij ging iets rechterop zitten en keek verdwaasd om zich heen. Zijn mentor sliep ook, zijn hoofd op de tafel. Afwezig streek Onyx langs zijn nek. De spier die daar liep deed zeer.
Langzaam dwaalde zijn blik weer af naar het meisje. ‘Wat doe jij hier?’
Ze staarde hem aan, alsof ze dat zelf ook niet goed wist.
Zijn schouders verstarden. Ze was de enige persoon in wiens buurt hij zich ongemakkelijk voelde.
Ze zoog haar onderlip naar binnen, leek zich af te vragen wat ze hem wel of niet moest vertellen. Zwijgen had ze altijd al prettiger gevonden.
‘Het litteken,’ zei ze. ‘Het deed pijn. Ik dacht dat er wat aan de hand was.’ Haar blik flitste van hem naar de professor.
‘En dat kan je iets schelen omdat…?’
Ze rolde haar ogen.
Onyx snoof. Hij had geen zin om nog langer in haar buurt te blijven. Langzaam druppelden zijn herinneringen aan vandaag weer naar binnen. Maneur had hem uitgedaagd om te proberen hem in slaap te spelen, zodat hij op ieder willekeurig moment een droom kon sturen en hij niet hoefde te wachten tot iemand sliep.
Blijkbaar was dat deels gelukt; zijn mentor was diep in dromenland.
Helaas was hij dat zelf ook geweest.
Maar goed – de man sliep zelf ook. Hij hoefde nooit te weten dat Onyx niet hélemaal in zijn opzet geslaagd was.
Hij wierp een blik op de muur, de klok gaf aan dat het half drie was geweest.
Jemig – had hij niet alleen de lunch gemist maar ook de helft van zijn vrije middag? Damn – dat was nog eens een powernap! Hij zou vanmiddag 8102 helpen, die nog altijd weinig vooruitgang had geboekt. Hij zag het al gebeuren dat Jester een geniale ingeving kreeg zonder dat hij daar bij was, zodat hij met alle eer kon gaan strijken. Nee – dat liet hij niet gebeuren. Zonder nog wat tegen Maaya te zeggen stapte hij langs haar heen, liet zijn leerkracht slapend in het lokaal achter en ging naar de plaats waar hij met Jester en 8102 had afgesproken.

Every villain is a hero in his own mind.

Yrla

Hij stond op de uitkijk, kon door zijn snelheid elke hoek in de gaten houden. Nonchalant stond de jongen tegen de zijkant van het gebouw aan, waar hij perfect uitzicht had op het bankje waar hij het meisje had achtergelaten. Dezi en Fersephone mochten wel eens opschieten. Vanaf hier zag het eruit dat ze een vriendelijk praatje aan het houden waren, al vroeg Yrla zich werkelijk af of ze dames ook zo vriendelijk waren. Natuurijk kende Yrla de reputatie van Dezi en phone. Hij had meerdere keren met hen samen herrie geschopt, hun methodes waren alleen niet altijd even subtiel. Terwijl hij rondkeek, zag Yrla vanuit zijn ooghoeken een aantal Elephants tevoorschijn komen. Dit was foute boel... Onyx en Jester waren op elkaar aangewezen en in deze nieuwe fase waren ze de beschermers van de naamlozen. Als hij zou zien wat Dezi en Phone aan het doen waren, kon Dezi fluiten naar haar leiderschap.
      Met in zijn hand een fles water kwam Yrla op normaal mensen tempo aanrennen bij de dames. "Wat zijn jullie aan het doen?!" vroeg hij verbaasd. Hij fronste even zijn wenkbrauwen in de richting van Dezi en knikte heel zachtjes met zijn hoofd. Hij hoopte dat het genoeg was voor Dezi om te begrijpen dat ze weg moesten gaan of op moesten passen.

[ bericht aangepast op 13 maart 2020 - 15:35 ]

It's never gonna happen, Guys.

[ bericht aangepast op 13 maart 2020 - 13:42 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

[ bericht aangepast op 13 maart 2020 - 13:21 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Misschien moesten zij en 8175 maar eens met elkaar praten. Om heel eerlijk te zijn had Vienna daar nog niet heel veel zin in. En ze zag het nog niet gebeuren. Het kon haar gestolen worden hoe die 8175 over haar dacht. Er was geen reden om dingen beter te maken. Ze haalde dan ook nonchalant haar schouders op en reageerde verder niet. Uiteindelijk ving Vienna de veelbetekenende blik van Fayr op. "Je bedoelt Yrla?" Vienna gaf dit keer een tik tegen de bal en het witte ding knalde met een luide klap het doel in. "Ik weet het niet zo goed..." zei ze schoorvoetend. Vienna ging haar oordeel daar niet over geven. Ze wist dat Yrla het kon zijn, ze wist wat hij die ochtend had gezegd in de eetzaal. Maar om de jongen direct te veroordelen zonder dat hij een weerwoord kon geven, voelde ook niet goed. Net die ochtend had 8175 haar de schuld gegeven, terwijl dat ook onterecht was. Vienna rende in de richting van het doel om de ballen te halen. Toen ze terug kwam, veranderde het meisje van onderwerp. "Vanavond hebben we de herstemming. Wat denk je dat er zal gebeuren?"

[ bericht aangepast op 13 maart 2020 - 13:51 ]

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

Als hij drinken in zijn mond had gehad, had hij het uitgespuugd van schrik. Even keek de jongen 8175 verschrikt aan, maar toen hij zijn plagende ogen zag, schoot Michiel in de lach. "Oh, daar had je me bijna..." Waarom zijn maag zo samentrok van dit nieuws wist 7223 niet zo goed. Het grapje van Adam voelde niet helemaal lekker, maar hij begreep niet waarom hij er moeite mee had. Hij probeerde het gevoel van zich af te schudden, door letterlijk met zijn hoofd te schudden en keek toen serieus naar Adam. Als Adam verliefd was op iemand, misschien kon hij hem helpen met zijn vraag... "H- hoe voelt dat om verliefd te zijn?" vroeg hij stotterend. Michiel voelde een blos naar zijn wangen stijgen. Wat een vreemde vraag om te stellen, maar hij wilde weten wat het was. Misschien kon hij dan eindelijk aan zichzelf uitleggen wat er tussen hem en Vienna was gebeurd afgelopen week.

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Adam was blij dat hij er een grapje van gemaakt had, want Michiel leek er nogal van te schrikken. Zelfs al had hij nooit verwacht dat zijn vriend zijn gevoelens zou beantwoorden, toch stak het. Hij vond Michiel echt heel leuk en hij geloofde dat ze bij elkaar hadden kunnen passen als een van hen een meisje was geweest.
'Ehm... Nou je moet dan steeds aan diegene denken, en als je dat doet dan kriebelt dat in je buik.' Zijn blos werd erger toen hij zag dat Michiel bloosde. Vond hij ook iemand leuk? Was het dan toch Vienna? 'En je wil bij diegene in de buurt zijn, je vindt het fijn als diegene je aanraakt... En je denkt eraan hoe het zou zijn om hand in hand te lopen en te kussen enzo.' Hij vond het eng om zo open te zijn, misschien dat Michiel wel zijn eigen conclusies zou trekken, maar toch wilde hij eerlijk zijn. Zo veel mogelijk. 'En als diegene iemand anders lijkt leuk te vinden, dan doet dat pijn,' zei hij zachtjes. Hij keek zijn vriend voorzichtig aan. 'Denk je dat je op iemand verliefd bent?'

Every villain is a hero in his own mind.

Dezi

Dezi zag wel wat Yrla wilde, maar dacht dat het alleen maar argwaan wekte als ze nu wegliepen. Ze legde haar hand op het bovenbeen van het meisje. 'We waren gewoon gezellig aan het kletsen, nietwaar meis? Girl talk noemen ze dat.'
Ze gaf Yrla een knipoog.

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx

Onyx stapte het lokaal binnen en plofte op het bureau neer waar Jester aan zat.
'Excuus, er was een levensbedreigende situatie. Hebben jullie al vorderingen gemaakt?'

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Ik weet het niet," zei hij heel eerlijk. Zijn gedachten gingen uit naar Vienna. Hij had het inderdaad vervelend gevonden dat Yrla zo advances had gemaakt in de richting van Vienna. Echter toen Fox dat later deed, had hij er geen problemen mee gehad en het zelfs wel leuk voor haar gevonden. Kriebels in zijn buik had hij niet, maar er was wel een sterke band, een houden van. Michiel probeerde zich een beeld van hem en Vienna hand in hand voor de stellen of te kussen, maar om een of andere reden kreeg hij juist daar de kriebels van. Hij wist alleen niet of het goede of slechte kriebels zijn. Hij draaide zich om naar Adam en wist niet zo goed wat hij moest zeggen. "Ik weet het echt niet..." Hij vervolgde met een diepe zucht. Dit onderwerp wilde hij niet over praten. "Ik ga wat drinken voor ons halen, zo terug."

It's never gonna happen, Guys.