[RPG • 0] Experium || 01 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 23:47 ]

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Dezi

Dezi vond dat wel een goed idee. Vooral omdat ze misschien wel een glimp kon opvangen van Fire, een onwijs knappe jongen die ze al niet uit haar hoofd kon krijgen sinds ze hem 's nachts eens ontmoet had. Ze hadden slechts één conversatie gevoerd en ze had er nooit iemand over verteld, maar ze hadden een klik gehad, zelfs al waren ze geboren rivalen. Niet alleen doordat hun huizen verschilden, ook omdat haar gave zich baseerde op ijs en die van hem op vuur. Maar juist dat had in haar ogen voor aantrekkingskracht gezorgd, ze zocht graag grenzen op.
Samen met Phone verliet ze het gebouw, ze stuurde Azumi alvast vooruit om te zien of er niemand in de campus was achtergebleven.

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

Ietwat verrast keek Vienna de kant van Jester op. Was hij het nou aan het opnemen voor Fayr? Wat schoot hij ermee op als zij en Fayr geen ruzie hadden? Ze besloot er echter geen aandacht aan te besteden. Terwijl de docent voor de klas zijn ding stond te verkondigen, zakte Vienna weg in gedachten. Hoe kon ze het goedmaken met 7223? Zou hij boos zijn om haar stunt? Even keek het meisje over haar schouder naar achteren, waar ze verbazingwekkend zag dat 7223 een enorme lol had met de nieuweling naast hem. Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht. Hij leek in ieder geval niet boos... Misschien kon ze dit nog goedmaken..

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam en Michiel hadden een tijdje gesproken over de liedjes die ze leuk vonden, waarbij ze zachtjes melodietjes hadden geneuried als de ander het niet meteen herkende. Een paar keer moesten ze om elkaar lachen en Adam merkte dat er iets in zijn buik fladderde, iedere keer dat Michiel lachte. Dan kneep Michiel zijn ogen ietsje samen en soms kwam er een gek hikgeluidje uit dat hij schattig vond klinken. Hij had nooit verwacht dat het zo fijn was om een vriend te hebben, hij had nooit met iemand kunnen lachen of zachtjes kunnen fluisteren en zelfs nu ze elkaar zo kort kenden, leek het soms alsof ze wisten wat de ander bedoelde zonder dat ze echt iets hoefden te zeggen, alsof ze samen ook een speciale gave hadden.
Toen de leerkracht echter een beetje verstoord hun kant op keek, hielden ze allebei onmiddellijk hun mond dicht. Adams wangen kregen de kleur van Michiels haren en ze keken braaf naar de leerkracht, die uitlegde dat ze als klas een muziekstuk moesten gaan componeren dat ze aan het einde van de week voor een jury moesten opvoeren. Adam werd er al meteen zenuwachtig van - hij kon helemaal niets! Vluchtig keek hij Michiel aan, maar zijn uitdrukking boezemde hem niet veel vertrouwen in, hij was duidelijk net zo zenuwachtig als hij.

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

"Is de kust veilig?" Ferse en Dezi stonden vlak voor de ingang van de andere campus, een plek die normaal verboden was voor Panthers. Azumi kwam terug en hoewel Phone haar niet begreep, leek Dezi dat wel te doen. Een knikje was genoeg om hen beiden in beweging te brengen. The lions, hun woonkamer was echt afschuwelijk lelijk, in de kleuren zandgeel met poepbruin. Hoe ze deze samenstelling konden bedenken was echt een vraag. Alhoewel, de Lions waren zo dom dat dit ook weer niet een verrassing was. "Ik geloof dat hun badkamers daar zijn. Wat denk je ervan? Hun douches zullen wel erg koud zijn komende tijd, toch?" Ze keek haar vriendin veelbelovend aan. Dezi was gelukkig zo'n persoon die niet extra uitleg behoefde. Terwijl haar vriendin in de richting van de badkamers verdween, ging Phone zelf op zoek naar de eettafel. Bij elke stoel die ze kon vinden, brak ze een van de achterpoten. Zodra er iemand op zou gaan zitten, zou de stoel met persoon direct naar beneden donderen. Net op het moment dat Ferse de laatste stoel te pakken had, hoorde ze een stem bij de ingang. "Dezi, wegwezen!" siste ze waarschuwend, wetende dat haar vriendin ondanks daar zachte stem en afstand haar wel kon horen. Ferse zelf verdween in één van de kasten aan de rand van de woonkamer, in de hoop dat niemand erin zou kijken.

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 11:11 ]

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

Onyx wreef in zijn handen. Dat was een mooie opdracht. Daar kon hij wel wat mee. Hij ging op de tafel zitten en draaide zich naar de anderen toe, het leek hem logisch dat hij hierbij de leiding op zich zou nemen. Zijn humeur sloeg echter om toen hij zag dat Dezi en Phone er niet waren. Hij had Kneus en die nieuwe – hij had al gezien dat die het zorgwekkend goed met Kneus kon vinden – iets kleins willen laten doen, hij vond het al gevaarlijk genoeg om Kneus een tikje met de triangel te laten geven, al dacht hij dat dat met een beetje hulp van Jester wel moest lukken, en hij had gehoopt dat die nieuwe niet al te hard faalde op een xylofoon. Maar nu die twee wijven verdwenen waren, móést hij de twee kneuzen wel wat meer laten doen.
‘Hé Kneus.’ Hij richtte zich tot 7223. ‘Met welk instrument ga jij het niet verkloten?’

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

"Uhm, een k- klokkenspel?" antwoordde 7223 beschamend. Dat Onyx direct het woord tot hem gericht had, deed hem opschrikken. Muziek was niet een van zijn sterkste kanten, niet zoals alle andere vakken die hij kon leren. Hier moest hij wat doen met zijn handen, en als hij zenuwachtig was, dan zat zijn gave hem vaak ook nog in de weg. Dan werd hij onhandig en kon hij niet meer blazen op een instrument of met de stokken slaan. Onhandig, dat was het goede woord dat hij hiervoor moest gebruiken.

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

7223 voelde hoe zijn haar voor even roze kleurde. Even blikte hij in de richting van Adam en om een of andere reden gaf het idee van een vriend hem kracht. Zonder erbij na te denken wat hij deed, kaatste hij een opmerking terug. "Ik doe ten minste nog iets in mijn vrije tijd." Om een of andere reden voelde het even goed om iets terug te zeggen. Het maakte hem niet uit of hij Jester er daadwerkelijk mee kwetste of niet, 7223 voelde zich trots op zichzelf dat hij dit keer niet zomaar zijn haar gewoon liet kleuren en niets zei. Voor heel even kruiste zijn blik die van Adam, die hij een knipoog stuurde.

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Adam glimlachte naar zijn vriend, hij was trots dat hij een beetje voor zichzelf op durfde te komen.
‘Laat dan zo maar eerst eens horen wat je kan,’ zei Onyx. Zijn ogen rustten op Adam, die slikte. Zijn blik was zo intens dat hij geneigd was weg te kijken, maar toch ontmoette Adam zenuwachtig zijn blik. Hij vroeg zich af of hoe Onyx eruit zou zien als hij lachte, iets vertelde hem echter dat dat niet zo vaak voorkwam.
‘En jij, nieuwe?’ vroeg hij. ‘Pas maar op dat je niet met het kneusvirus besmet raakt. Hier, kom hier zitten.’ Hij wees op zij, naar een tafeltje vooraan.
Verward keek Adam tussen de twee jongens heen en weer. Dat was wel heel onaardig… Hij durfde er echter niet echt tegenin te gaan en keek zijn vriend een beetje verloren aan. Zijn schouders zakten naar beneden, hij had het gevoel dat hij Michiel nu verraadde en hij hoopte maar dat hij straks niet boos zou zijn. Hij pakte zijn tas en liep naar de aangewezen plaats toe. Daar zakte hij op een stoel neer. Nerveus keek hij Onyx aan.
‘Nou?’ vroeg hij. ‘Kun je iets?’
‘Ik weet het niet,’ zei hij zacht. ‘Ik ehm – ik herinner me niet zo veel.’
Met zijn hoofd gebaarde Onyx naar de zijkant van het lokaal waar de instrumenten stonden opgesteld. ‘Probeer eens wat.’
Adam voelde zijn wangen kleuren. Hij vond het vreselijk om zo in de spotlight te staan. Gelukkig leek Onyx hem geen solo-optreden te willen laten geven, want hij vroeg aan Michiel om te laten zien wát hij dan op “zijn klokkenspel” kon doen.
Adam had de instrumenten bereikt. Zijn blik werd direct naar een viool getrokken. Zijn vingers gleden over het roodbruine hout en hij pakte het instrument op. Er trok een warm gevoel door hem heen. Hij zette het instrument tegen zijn schouder, pakte de strijkstok en sloot zijn ogen. Hij wist niet wat hij deed, het was alsof hij zijn handen zelf in beweging kwamen. Hij begon te spelen en… het klonk mooi. Algauw verdween iedereen in de zaal, iedereen behalve Michiel, en hij beeldde zich in dat hij vol verwondering naar hem luisterde, een glimlach rond zijn lippen doordat hij zijn muziek zo mooi vond. Toen hij zijn ogen echter weer opendeed en automatisch naar zijn vriend keek, zag hij dat zijn haar donkergroen was geworden en dat hij helemaal niet glimlachte. Hij voelde een steek in zijn buik en liet zijn stok zakken. Onzeker keek hij Onyx aan.
Jester klapte langzaam in zijn handen. ‘Volgens mij hebben we er een natuurtalentje bij. Deze opdracht zou nog best eens goed kunnen lukken, Onyx.’
Adam begon te gloeien van trots. Toen hij Onyx aankeek, zag hij warempel dat de jongen een mondhoek had opgetrokken en er daardoor meteen een stuk minder angstaanjagend uitzag.
‘Ja… Dat was interessant. Oké, jij gaat de viool bespelen dus.’ Hij keek om zich heen. ‘Ik geef Kneus nog wel wat bijles, misschien dat er dan nog wat van te maken valt.’ Met zijn vingers trommelde hij op de tafel. ‘Goed dan. Jester pakt de saxofoon, Vienna de drums, de tweeling gaat zingen, 8102 mag de basgitaar proberen en dan ga ik achter de piano zitten.’ Hij keek weer even rond. ‘Ja?’ vroeg hij op een toon die niet echt als een vraag klonk en niet veel tegenspraak leek te dulden.

Every villain is a hero in his own mind.

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 12:34 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

Er knapte iets in hem, zodra hij Adam zo mooi op de viool hoorde spelen. Hoewel hij ergens blij wilde zijn voor zijn vriend, kon hij aan de andere kant niet tegen dat hij zoveel lof kreeg van de anderen uit de groep. Michiel had het heerlijk gevonden dat Adam zo gelijk aan hem was geweest, twee kneusjes die allebei een beetje hetzelfde konden. Nu Adam goed in muziek bleek te zijn, leek dat verder weg te liggen dan hij dacht. Kon hij zelf maar zo goed spelen, dacht hij jaloers. Dan kon hij ook indruk maken op de anderen. Adam was dat gelukt in één dag, terwijl 7223 daar al een jaar over deed. Een pluk donkergroen haar zakte voor zijn ogen en 7223 besefte opeens dat zijn jaloezie te zien was. Zonder Adam verder aan te kijken, stond de jongen op en mompelde iets over 'wc'. Hij wilde absoluut Adam niet confronteren met het feit dat hij jaloers was en daarnaast wilde hij niet laten zien dat hij schrik had van het feit dat Onyx hem bijles had aangeboden. Bij de toiletten aangekomen, ging de jongen even tegen de koude tegelmuur aanstaan. Hij moest zijn gevoel onder controle zien te krijgen, zijn donkergroene haar moest weer normaal worden. Even keek de jongen in de spiegel naar hemzelf. Misschien als hij nu zijn haar zelf blauw maakte, dan hoefde hij niet te laten zien wat hij werkelijk voelde. Voor even sloot 7223 zijn ogen en concentreerde zich op zijn haarwortels. Hij voelde bijna hoe de blauwe kleur door zijn haar heen trok en pas op het moment dat 7223 er zeker van was dat het groen niet te zien was. Echter vlak voor de deur van het lokaal bleef 7223 zijn hand zweven. Hij wilde op het moment eigenlijk even niemand zien. Adam, die hem nu in de steek liet; Vienna, die hem voor schut had gezet die ochtend en hem straf had bezorgd; en dan natuurlijk nog Jester en Onyx die hem altijd op de zenuwen werkte. 7223 wilde niet terug naar zijn les. In plaats daarvan maakte hij rechtsomkeer en liep in de richting van het onderzoekslokaal. Misschien kon zijn gave hem daar straks wel opvrolijken.

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

Dezi draaide naar de deur toe en wilde er in dezelfde beweging doorheen glippen, ware het niet dat ze tegen iemand aanbotste. Azumi siste venijnig, haar klauwen boorden zich diep in Dezi’s schouderplaat.
Fuck.
Ze keek op, recht in twee smeulende ogen.
Ogen die ze vooral in haar dromen had gezien. Ze wist niet of het kwam doordat zijn gave met vuur te maken had, maar ze kreeg het warm en haar mond werd droog.
‘Ik dacht al dat ik voelde dat je in de buurt was,’ zei Fire.
Er liep een prettige rilling langs haar rug bij het horen van zijn lage stem. Was dat echt waar? Kon hij voelen dat ze in de buurt was?
‘Je durft wel, Dees.’ Zijn stem klonk plagerig.
‘Ik miste je,’ zei ze vleiend, hopend dat ze zich daarmee uit de situatie kon redden. Zijn ogen flakkerden, iets vertelde hem dat hij haar moeiteloos doorzag.
‘En jij dacht mij in de woonkamer te kunnen vinden?’ Hij tilde zijn hand op en wond een pluk haar rond zijn vinger.
Azumi begon te grommen, Dezi voelde de vrieskou langs haar wang trekken.
Ze deed voor de zekerheid een stapje achteruit terwijl ze haar blik langs zijn knappe gezicht liet glijden.
‘Ik hoopte dat iets… je zou aantrekken om hierheen te komen,’ zei ze zoetjes.
Hij trok een mondhoek op. ‘Nou, ik ben er. Wat nu?’
Goeie vraag.
Waar zou Phone zich verstopt hebben? Ze moesten hier samen uit zien te komen.
‘Ik hoopte dat je een wandeling met me wilde maken. Het is maar beter als ze ons hier niet zien.’
Ze beet op haar lip. Ze besefte maar al te goed dat ze zichzelf flink in de nesten had gewerkt, hoe moest ze dit in vredesnaam aan haar vriendin uitleggen?
‘Het ziet er naar uit dat je kleine vriendin dat niet zo’n goed idee vindt.’
In paniek keek ze om zich heen. Had hij Phone gezien? Het schaamrood steeg naar haar wangen toen ze besefte dat hij over Azumi sprak. Jeetje – ze was wel heel stom bezig.
‘Azumi doet niets,’ zei ze. ‘Ze kan op een afstandje blijven.’
Fire liet zijn vingers uit haar haren glijden. ‘Goed,’ zei hij toen. ‘Dan gaan we wandelen.’

Every villain is a hero in his own mind.

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 13:44 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.