[RPG • 0] Experium || 01 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 23:47 ]

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

Het was ook goed. 7223 was blij dat ze gekomen was om haar excuses aan te bieden. "Ik had vandaag eigenlijk kauwgom moeten krabben," terugdenkend aan de situatie van vanmorgen. Hij was het eigenlijk al helemaal vergeten door al het andere... Hij voelde hoe zijn humeur weer om dreigde te slaan en slaakte een diepe zucht. Hij schrok dan ook van het broodje dat opeens onder zijn neus gestoken werd. "Ik weet het is niet veel soeps, maar het is de helft van mijn eigen lunch. Je weet dat je niet makkelijk andermans lunch mee krijgt. En ik dacht; je zal vast wel honger hebben." Dankbaar pakte 7223 het broodje aan en stak het in zijn mond. Zijn maag knorde harder dan hij in eerste instantie in de gaten had en hij was dankbaar voor het broodje. Even keek hij Vienna niet begrijpend aan. "Waarom ben je zo lief voor me?" Vienna schonk hem een klein bibberig lachje. "Wel, ik had aardig wat goed te maken na vanochtend toch? En daarnaast, we zullen elkaar komende tijd veel nodig hebben. Je hebt heel wat gemist in je afwezigheid." Gemist? 7223 sloeg de dekens van hem af en schoof in de richting van Vienna. Heel even twijfelde de jongen voor hij vlak naast haar ging zitten. Zo dichtbij kon hij haar aanraken, maar dat was wel het laatste wat hij durfde. 7223 legde netjes zijn handen op zijn schoot, waar hij ze onwennig liet liggen. Er zat een duidelijke centimeter tussen Vienna en hem, die hij niet zou overbruggen.

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Onyx knikte instemmend. Hij was blij dat hij in elk geval één teamgenoot had die een beetje van aanpakken hield. Hij haalde zijn lunch op en liep toen met Jester naar de tafel toe.

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

"Er was een mededeling tijdens de lunch. De directeur noemde het de zuivering. Er komt een soort toernooi op school, waarin je wedstrijden moet gaan winnen samen met je team. En aangezien jij bij de Panthers ook hoort, hebben we je straks nodig." Ze zond 7223 een knipoog. "De directeur zei ook dat we echt moeten winnen, de verliezers worden van school gestuurd," vervolgde ze zachtjes. Die laatste woorden leken wat los te maken bij 7223. Toen Vienna naar hem opkeek, zag Vienna de stille tranen over zijn wangen glijden. Ze schrok van zijn reactie en ging iets anders zitten. Het meisje legde haar rechterhand op zijn been, in de hoop hem iets te kalmeren, keek ze hem recht in zijn ogen aan. "Je hoeft niet bang te zijn, we zijn met zijn allen!" Voor heel even bleef het stil tussen de twee, tot 7223 stotterend het woord nam. "Nou, ik weet niet of ik nog wel zo lang op school blijf. De directeur heeft me zojuist verteld dat als ik mijn gave niet leer ontwikkelen, ik ook van school 'verwijderd' ga worden. Wat dat ook mag betekenen." Vienna schrok overduidelijk van het nieuws. 7223 mocht dan nog niet zijn naam verdiend hebben en hij mocht wel een beetje klunzig zijn, maar Vienna had hem op zich wel aardig gevonden. Hij maakte deel uit van de groep, ondanks dat de anderen zich soms lieten gaan om hem te plagen! "Nou, dat gaat niet gebeuren!" zei ze zelfverzekerd. 7223 keek een beetje verbaasd naar haar op. Vienna legde een glimlach op haar lippen en keek de jongen met een zelfverzekerde blik aan. "We gaan er gewoon voor zorgen dat je gave gaat werken en dat je je naam verdiend! En ik ga je daarbij helpen!" 7223 keek haar zo verbaasd aan dat het meisje even zachtjes moest lachen. "Kom op, jongen. Als je hier zo verdrietig gaat zitten blijven, lukt het nooit om je gave verder te ontwikkelen. Dus hup, schouders eronder. We gaan er gewoon voor zorgen dat het lukt!"

It's never gonna happen, Guys.

Dezi

Dezi en Fire zaten op een grasheuvel en keken naar een meer waar kleurige bloemen omheen stonden. Iemand moest dat ooit met zijn gave hebben gecreëerd, want het was vrij onnatuurlijk in het woestijnlandschap dat hen omringde. Een paar meter onder hen snuffelde Azumi door het gras, ze hield ervan om daardoorheen te rennen.
Het was niet zo dat ze aan een stuk door met elkaar praatten. Soms stelden ze vragen, maar ondanks dat ze bij verschillende huizen hoorden, zag hun leven er behoorlijk eenduidig uit.
‘Ben je weleens buiten het complex geweest?’ vroeg Dezi.
Fire schudde zijn hoofd. ‘Ik zou niet weten hoe. Jij wel?’
‘Soms.’ Eigenlijk wist ze niet of ze het hem wel zou moeten toevertrouwen. Tenslotte waren ze rivalen. ‘Als het onweert stoort de koepel weleens, dan kan ik erdoor glippen. In mijn drakengedaante. Altijd maar voor even natuurlijk, want ik moet nog wel terug kunnen. Ik hoop nog eens iemand tegen het lijf te lopen met elektra, die kan me dan binnen en buiten laten. Ik ben toch wel benieuwd hoe zo’n stad van de gewone mensen eruitziet.’
‘Je nieuwsgierigheid wordt nog eens je dood,’ zei hij met een flauwe grijns, maar de blik in zijn ogen was serieuzer. ‘Wat kwam je bij onze campus doen?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Phone en ik verveelden ons.’
Hij grijnsde vluchtig. ‘Je bent wel een troublemaker hè? Ik heb een tussenuur, maar jij ook?’
‘Nee. Maar mijn mentor zou me nergens op durven aanspreken. Hij is als de dood dat hij ik hem ’s nachts in stukken rijt nadat een vriend van me hem dat eens heeft laten dromen.’ Ze beet op de binnenkant van haar wang. Was het verkeerd om iets over Onyx’ gave te zeggen? Nee – vast niet. Ze hadden als verschillende huizen toch niets met elkaar te maken.
Fire grinnikte om die woorden. ‘Ja – een echte troublemaker dus.’
Hij hield haar blik even vast, het oranje in zijn ogen was hypnotiserend. Heel even gleed haar blik naar zijn lippen. Ze leunde iets dichter naar hem toe – en toen landde Azumi opeens op haar schouder en gromde diep. Direct trok Fire zijn hoofd terug.
‘Je huisdiertje mag me niet echt hè?’
‘Nee.’ Ze lachte zachtjes. Misschien maar goed ook. Het was beter om niet te hard van stapel te lopen – niet met iemand uit een andere afdeling. Ze kwam overeind. ‘Het wordt tijd om weer terug te gaan. Ik zie je wel weer.’
Ze gaf hem een knipoog, kwam overeind en wandelde terug naar het schoolcomplex.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Het meisje tegenover hem was zo overtuigd van haar gelijk dat er een klein lachje ontsnapte aan zijn lippen. Hoe kon hij er nu niet in geloven als er iemand voor hem stond, die zo overtuigd van zijn kunnen leek te zijn. 7223 veegde de tranen weg en keek het meisje met een glimlach aan. "Dankjewel, Vienna." Hij voelde zich al een stuk beter dankzij het meisje en ietwat verlegen keek hij naar zijn voeten. Hierdoor had hij niet gezien dat het meisje dichterbij was gekomen. Voor luttele seconden voelde hij haar zijdezachte lippen zachtjes zijn wang kussen. Haar gefluister kietelde zijn oor. "Kom op, Michiel. Je dacht toch niet zeker dat ik je liet gaan zonder dat je ooit een naam aan mij zou vertellen?" En met die woorden liep ze in de richting van de deur. Voor heel even was 7223 bevroren door wat ze zei, maar herstelde zich ontzettend snel. "Wacht, Vienna!" Het meisje bleef in de deuropening staan, waar ze over haar schouder naar hem terug keek. "Denk... Denk je dat het mogelijk is dat wij ooit samen iets leuks kunnen gaan doen?" 7223 voelde de zenuwen voor even door zijn maag gieren en hij zag aan het gebaar van Vienna haar ogen dat ze aan zijn haarkleur zag dat hij zenuwachtig was. Een kleine glimlach sierde haar mond. "Eerst die naam verdienen en daarna hebben we alle tijd van de wereld."

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Het meisje sloot de slaapkamerdeur achter zich, terwijl ze hoofdschuddend met een glimlach terugliep in de richting van de woonkamer. Echter heel ver kwam ze niet. Vrijwel direct in de gang stond de nieuweling haar te aan te staren en Vienna voelde irritatie naar boven komen. Met een aantal stappen stond ze vlak voor 8175 zijn neus. Terwijl ze hem aansprak, kneep ze haar ogen even samen. "Heb je ons staan afluisteren?"

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 23:29 ]

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

"Waar the fuck heb jij gezeten?" Phone kwam net de lunchzaal uitgelopen, toen ze haar vriendin spotte. Ergens was Fersephone bang geweest dat Dezi betrapt was in de andere house en dat ze flink in de problemen zat. Maar zo te zien was er niets aan de hand met haar vriendin. "Je zit niet in de problemen toch?"

It's never gonna happen, Guys.

Adam

‘Ik heb niet afgeluisterd…’ reageerde Adam verongelijkt. Hij had expres een beetje afstand gehouden en eigenlijk had hij maar een paar woorden opgevangen. Dat Michiel gevraagd had of ze eens wat leuks met hem wilde doen – en dat ze daarmee akkoord was gegaan. Misschien kwam het doordat hij Vienna tot nu toe helemaal niet aardig vond, maar de gedachte dat zijn vriend haar misschien wel leuk vond lag als een steen op zijn maag en hij voelde zijn schouders naar beneden zakken.

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

"Beter heb je dat niet gedaan. Ik heb het niet zo op luistervinken." Het meisje gooide haar verwaand haar lange bruine haar over haar schouder naar achteren, voor de ze aftocht naar beneden inzette. Nu had ze wel andere dingen aan haar hoofd dan de nieuweling. Het werd tijd dat ze eens ging kijken bij de opdracht.

It's never gonna happen, Guys.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Adams kaak verstrakte, maar hij duwde zijn boosheid opzij en haalde diep adem. Hij was hier om te kijken hoe het met zijn vriend ging – en om hem zijn lunch te geven. Hij klopte aarzelend op de deur en deed hem toen open. Michiel lag languit op zijn bed, een dromerige glimlach op zijn gezicht. Het verwarde Adam, hij had gedacht dat er iets mis was met de jongen.
‘Hé,’ zei hij een beetje weifelend. ‘Ik uhm – ik heb eten voor je meegenomen.’
Hij stak een beetje onbeholpen zijn hand uit met het bord erin, al was Michiel nog te ver weg om het te kunnen aanpakken.

Every villain is a hero in his own mind.

Dezi

'Welnee joh. Azumi en ik hebben wat gevlogen. Heb ik nog wat gemist?'

Every villain is a hero in his own mind.

Onyx

'Daar moet jij zo achter kunnen komen toch? Hoor er gewoon eentje uit. Daar heb je die gave voor.' Hij gaf zijn vriend een knipoog.

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

Verstoord uit zijn dagdroom keek 7223 op. Adam kwam binnenlopen met een bord eten. Michiel veerde weer op omhoog, hij had natuurlijk nog een ander probleem. Dankbaar pakte hij het bord aan van Adam en mompelde een klein bedankje. Om heel eerlijk te zijn wist hij niet zo goed wat hij moest zeggen tegenover Adam. Zijn jaloezie had het erge van hem gekregen en daar voelde hij zich nogal stom over. Maar daarna was hij natuurlijk niet meer komen opdagen. En omdat hij niet wist wat hij moest zeggen, bleef hij dus maar zwijgen.

It's never gonna happen, Guys.