[RPG • 0] Experium || 01 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdiend heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Een leerkracht spreek je aan met dokter of professor. Er wordt les gegeven op school door de verschillende wetenschappers.
*Elk personage heeft een strict dieet dat speciaal afgestemd is op jou personage en zijn gave
* Je hebt je gave vanaf je geboorte of is op een bepaalde leeftijd ingespoten via een injectie.
(Wordt evt. nog verder aangevuld).

Rollentopic: Klik hier

---

Personages

      • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User
• Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater
• (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater
• Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter
•(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn

• Vienna • 20 • Telekinese • Williams • Slughorn
• Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter
•(studieobject) 8102 •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter
• Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater
•Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

Kamerindeling

Er zijn vijf houses: Panthers, Lions, Elephants, Buffalow and Rhino's. Onze experimenten zitten in het Panthers house.

Panthers: Jongens • Onyx en Jester • 7223 en 8175

Meisjes: • Vienna en Fayr • Dezi en 8102

Rooster

---

We beginnen 's ochtends vroeg bij het ontwaken van de campus. De studieobjecten hebben hun eigen kamers op de campus, meiden en jongens apart.

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 23:47 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Ik doe mee!


En hij liep met Kevin en Lisa naar buiten voor koekjes!

LoversLikers schreef:
Ik doe mee!


En hij liep met Kevin en Lisa naar buiten voor koekjes!

Hoihoi! Leuk dat je mee wil doen. Weet je hoe een RPG werkt? Je kan jouw personages besturen en een dialoog laten starten, maar let erop dat je alleen je eigen personage dingen laat zeggen c; Dus je reactie hierboven zou kunnen, maar alleen als de “hij” jouw eigen personage is. Je kan bijvoorbeeld wel wat tegen Jester zeggen en naast hem komen lopen, maar je kan hem niet besturen.
Lees de informatie in de beginpost voor de zekerheid nog even goed door, nu is het tijd voor de volgende les. Ze kunnen dus geen koekjes gaan halen (;

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Vienna was zeer tevreden geweest over het feit dat zij het drumstel mocht doen. Niets was leuker dan even op dat ding te rammen en haar gave hielp haar er ook nog een bij, zodat het ook goed klonk. Met een lichtelijk schuldgevoel had ze toegekeken hoe 7223 het lokaal verliet. Ze wist dat het deze keer niet haar schuld was dat hij wegging, maar toch voelde ze zich nog steeds heel schuldig over die ochtend. Toen hij daarna ook niet meer op kwam dagen, kwam het schuldgevoel nog verder omhoog. Zo gauw als ze kon had ze haar boeken bij elkaar geraapt en haar tas over haar schouders geslagen. Terwijl ze onderweg was naar Williams, keek ze goed rond of ze de jongen ergens spotte. Het werd echt hoog tijd dat ze met hem zou praten...

Echter kwam ze hem niet tegen op de gangen. Ze wilde echter niet te laat komen bij Williams, waardoor ze toch gauw zijn lokaal in verdween. Williams was nog niet zo oud, misschien tegen de veertig aan, maar daardoor wel één van de jongsten tussen de wetenschappers. Op het moment dat Vienna hem in de ogen keek, voelde ze al spijt dat ze het skelet vanmorgen had laten dansen. Ze wist dat dit een zware training zou worden, en dat kon maar één ding betekenen; morgen had ze verschrikkelijke spierpijn.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

Ferse hoorde hoe Dezi met de vreemdeling vertrok. Ze had het gesprek niet geheel gevolgd, maar ze hoorde hoe de deur met een enorme knal dichtknalde. Voorzichtig keek Ferse door de kier van de kast heen, maar de kamer was geheel leeg. Dezi had haar huid gered! Zo gauw als ze kon vertrok Ferse uit het Lions house, om met schrik erachter te komen dat er alweer een uur voorbij was! Ze moest opschieten wilde ze niet te laat bij Gates komen... Ze trok haar tas wat strakker over haar schouders heen en begon te rennen. Gates zou uit zijn plaat gaan als ze weer te laat zou komen opdagen voor zijn les. Het was het enige moment dat ze met recht iets mocht slopen, en hoewel ze de hele ochtend haar best al had gedaan, zou dat zeker geen excuus zijn bij Gates. Ze mocht het zelfs niet laten merken dat ze haar gang was gegaan op de campus, want dan zat ze in diepe problemen.

Vlak voor de bel kwam Ferse door de deur rennen. Gates stond haar naast zijn bureau al op te wachten. Het enige wat hij deed, was een goedkeurend knikje geven en een gebaar hem te volgen. Fersephone volgde de man met een grijns. Haar training vond altijd plaats op een afgesloten plaats, vaak de vuilnisbelt van de campus. Daar lag namelijk genoeg om gesloopt te worden en vergruisd. Phone liet een diepe zucht, soms leek zij wel de afvalverwerking van de school te zijn.
"Ik heb vandaag wat bijzonders voor je."
Gates ging Fersephone voor door de dubbele deuren. De zaal, waar normaal gymnastiek gegeven werd, was volledig leeg op twee grote voetbaldoelen na.
"Dit jaar gaan we werken aan zwaardere materialen. We hebben grote dingen gesloopt en met precisie. Dit jaar gaan we aan de gang, zodat je alle materialen kan slopen die er zijn en wie weet, mag je aan het einde van het jaar het gebouw wel naar beneden halen."
De grijns op Gates zijn gezicht ontging haar niet. Hij genoot hier net zo van als zijzelf. Met vernieuwd zelfvertrouwen voor de nieuwe opdracht liep Ferse naar voren, in een poging de kleine voetbalkooien om te toveren tot een kleine knikker.

---

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

Er was iets mis, iets gruwelijk mis. In plaats van dat Moreau alleen op hem wachtte deze keer zat ook de directeur van de school naast hem. Moreau leek iets verlegen zijn kant op te kijken en verdween in de schaduw van de dikke vent met snor. Dubois was één van de ouderlingen hier op school. Maar hoewel zijn leeftijd hem tegensprak, had de man nog altijd een volle snor, zwarte haren met het grijs erdoor verweven en vooral een dikke buik. Het leven op de campus was niet slecht voor de directeur, dat was wel te zien. "7223, ga zitten." De jongen met de zwarte haren ging een beetje bibberend in de stoel zitten, recht tegenover Dubois. "Ik heb vernomen dat in het eerste jaar hier op school je niet zoveel proces heb gemaakt om je gave te ontwikkelen. En daar wil ik graag met je over praten." De man liet een dramatische stilte vallen, zodat 7223 kon reageren. De jongen was echter zo onder de indruk dat hij alleen maar zachtjes knikte. "Wij maken hier ons ernstige zorgen om en we hebben het idee dat je onze lessen niet zo serieus neemt. Maar... We zijn de kwaadste niet. Komende maand krijg je extra lessen om je gave te ontwikkelen, hierdoor moeten sommige andere vakken misschien wijken." De directeur keek 7223 met een glimlachje aan, die opnieuw alleen maar knikte. Extra lessen, dat was fijn toch? "Maar ik moet je wel waarschuwen," de stem van de man klonk dreigend. "Mocht je in een maand nog geen verbeteringen laten zien of mogen we merken dat je het niet serieus neemt om je gave te ontwikkelen, zijn we genoodzaakt je te verwijderen van school."

7223 voelde hoe zijn hart als een baksteen naar zijn tenen zakte. Een onverklaarbare angst overviel hem, waardoor er een enorme onrust in zijn borst groeide. Zijn haren begonnen verwilderd te groeien. De paarse strengen leken als een soort knoop om zijn lichaam te wringen en een onaangename geur kwam in de kamer te hangen. "Waar ga ik dan heen, directeur?" vroeg hij met een piepklein stemmetje. De directeur keek hem echter alleen afkeurend aan en liep zonder iets te zeggen de kamer weer uit. 7223 zou van hem niet te weten komen wat er zou gebeuren als hij 'verwijderd' van school zou worden.

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 18:44 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam was teleurgesteld toen Michiel niet naar het lokaal terugging, waardoor hij eigenlijk de hele tijd afgeleid was. Hij voelde zich ontzettend rot. Had hij dan niet ergens anders moeten gaan zitten? Hij was een beetje overrompeld geweest, maar eigenlijk had hij het natuurlijk voor zijn vriend moeten opnemen.
Zodra de les was afgesloten ging Adam naar de jongen op zoek zodat hij zijn excuses kon aanbieden. Hij kon hem echter nergens vinden – al wist hij ook niet héél goed waar hij moest zoeken. Tenslotte wist hij nog niet eens waar hun kamer was. Uiteindelijk besloot hij het maar tot de pauze moest uitstellen. Hij pakte zijn iNet uit zijn broekzak en zocht naar het rooster. Zenuwachtig wipte hij op zijn tenen op en neer – inmiddels was hij al veel te laat. Hopelijk vergaf mevrouw Margeaux hem omdat hij nieuw was.
Bijna tien minuten te laat kwam hij het lokaal binnen.
‘Sorry,’ zei hij met een rood hoofd tegen zijn mentrix. Gelukkig kende hij haar al, dus ze wist dat hij normaal gesproken al op tijd was. ‘Ik moet nog een beetje de weg vinden hier.’
Mevrouw Margeaux klakte met haar tong. ‘Ik had gehoopt dat je oudere klasgenoten behulpzamer zouden blijken. Nou, ga vlug zitten.’
Adam zakte op een stoel neer en hij keek zijn mentrix afwachtend aan. Normaal gesproken lag hij in een onderzoekersstoel en waren er allerlei plakkers op zijn hoofd geplakt om zijn hersenactiviteit te monitoren. Het had hem altijd een veilig gevoel gegeven en hij was bang dat hij er deze keer helemaal alleen voor zou staan.
‘Je krijgt drie keer per week gaventraining,’ vertelde de professor. ‘Het is de bedoeling dat je vanaf nu alleen gaat reizen. Tijdens je laatste onderzoeken ging dat goed, toch?’
Adam vlocht zijn vingers in elkaar. Het was goed gegaan, maar hij had het wel doodeng gevonden.
‘We zoeken eerst gewoon rustige periodes en plaatsen uit. Ik wil graag dat je gaat proberen om wat spullen mee te nemen, waaronder een notitieblok en een pen. Probeer zoveel mogelijk aantekeningen te maken in de periode waar je terecht bent gekomen, daardoor zal het steeds makkelijker worden.’
Adam knikte en beet op zijn lip. Ze schoof een blocnote naar hem toe. ‘Beschreef eerst deze kamer maar, noem zoveel mogelijk details.’
Adams zenuwen glipten een beetje weg – hij zat erg met de hele Michiel-kwestie in zijn maag en was bang dat zijn gebrek aan concentratie er straks voor zou zorgen dat hij vast kwam te zitten in de tijd. Hij trok de blocnote naar zich toe en begon ieder detail uit het lokaal op te schrijven. Hij wist waarom – dit zou zijn basis worden. Als hij deze ruimte vanbinnen tot buiten kende, zou hij hier steeds naar terug kunnen reizen.

Twintig minuten later had hij vijf kantjes volgeschreven met details over de ruimte. Hij liet het aan zijn mentrix zien.
‘Goed zo,’ zei ze. ‘Lees dit iedere avond door voordat je gaat slapen.’ Ze glimlachte bemoedigend naar hem. ‘Voor nu is dat genoeg. Probeer eerst maar een beetje te wennen hier.’
Adam knikte opgelucht.
‘Je mag nu lunchen,’ zei ze toen hij een beetje opgelaten op zijn stoel bleef zitten.
‘Oh, ja.’ Vlug kwam Adam overeind. Op zijn iNet zocht hij de plattengrond van de school op zodat hij de weg terug naar de eetzaal te kunnen vinden.
Daar aangekomen zag hij dat hij de eerste was. Hij ging aan een van de tafels zitten en hoopte dat Michiel snel zou komen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

"We gaan dit jaar oefenen met meerdere dingen tegelijkertijd te laten zweven. Het is knap dat je één ding kan besturen, maar het wordt tijd dat je meerdere spullen tegelijkertijd in de lucht kan houden of besturen. We beginnen klein, kom zitten." Vienna ging vlak voor Williams aan zijn bureau zitten, die haar alleen een schaaltje met twee knikkers gaf. Ze moest onwillekeurig in zichzelf lachen dat ze serieus gedacht had dat deze les moeilijk zou worden. Met gemak tilde ze de ene knikker in de lucht, door middel van haar gave. Echter zodra ze op de andere knikker ging concentreren, donderde de andere naar beneden. In eerste instantie schrok Vienna van het geluid en ze keek een beetje verstrooid in de richting van Williams. Dit ging toch moeilijker worden dan ze dacht.

Na een uur slofte Vienna het kantoor van Williams uit. Om een of andere reden had ze het niet voor elkaar gekregen om twee knikkers te laten zweven, en dat frustreerde Vienna mateloos. Ze had het idee gehad dat ze haar gave onderhand wel onder de knie had, maar dit nieuwe aspect lukte nog niet eens met twee knikkers! En dat betekende dat ze hard aan het werk moest dit jaar. Vienna liet een diepe zucht, en ze had zo gehoopt dat ze meer rust zou krijgen dit jaar. Terwijl ze in gedachten verder liep, kwam ze aan in de eetzaal. Er was nog niemand in haar jaar, behalve dan de nieuweling die onhandig aan één van de tafels om zich heen zat te kijken. Wacht eens even, 8175 was bevriend geraakt deze dag met 7223. Misschien kon ze via hem even met hem in contact komen. Hoewel Vienna er tegenop zag haar excuses aan te bieden kon ze niet anders. Rustig liep het meisje in de richting van 8175 en zakte tegenover hem op een bank neer. "Hey, volgens mij zijn wij nog niet aan elkaar voorgesteld. Ik ben Vienna." Hierbij stak ze haar hand naar hem uit.

---

It's never gonna happen, Guys.

     
Al zijn lessen werden gefilmd. Jester zelf wist niet eens precies hoeveel camera's de ruimte in de gaten hielden, alleen dat hij het echt niet hoefde te proberen om Cackle te overtuigen iets raars te gaan doen. Meerdere van de docenten en wetenschappers werden ingeschakeld om de tapes af en toe eens terug te kijken, om te controleren dat hij geen rare stunts uit zou halen.
      Overdreven? Misschien. Jester kon niet ontkennen dat het een paar keer door zijn hoofd was geschoten om te proberen Cackle te overtuigen dat de les al was afgelopen, of dat hij de saaie oefening allang had gedaan. Eén keer in zijn tweede jaar had hij het gedaan. En het had gewerkt. Vijf minuten later liep hij het lokaal uit, zonder huiswerk, niks. De volgende ochtend had hij bij Gerrit moeten komen en mocht hij een maand strafwerk maken. Les geleerd.
      "Professor," zei hij opgewekt, toen hij het lokaal binnenstapte. "Een goeiemorgen."
      "5184, fijn dat je op tijd bent. Deze kant uit alsjeblieft." De dunne man draaide zich lijzig om en ging hem voor naar de gang.
      "Wat, geen 'hoe-gaat-het-met-jou?' of 'heb-je-een-fijne-vakantie-gehad?'?" momelde Jester voor zich uit, maar wel zo zachtjes dat Cackle het niet kon horen. Hij had zeker ontzag voor zijn professor, maar de man kon sarcasme evenmin waarderen als een rotte vis naar zijn hoofd. Samen liepen ze door het doolhof van de school, tot Cackle eindelijk afsloeg en een lokaal binnenstapte. Hij stapte langs de tafeltjes naar een deur naast het schoolbord.
      Het was een oud lokaal, merkte Jester. Hij liet zijn hand over het bureau glijden en er bleef een dikke laag stof aan zijn vingers hangen. Hij trok een gezicht en klopte zijn handen af. Cackle liep ondertussen de deur al door de duisternis in. De volgende kamer was pikdonker. Jester trok zijn wenkbrauwen op en stapte met enige aarzeling over de drempel.
      "Hierheen," klonk Cackle's stem.
      Gerammel van metaal.
      "Pas op voor het opstapje."
      "Is het niet handiger met het licht aan?"
      Er rammelde nog eens iets en er schoof iets achter hem langs.
      Het licht sprong aan. Ze stonden in een kleine kamer met kale, betonnen muren. Weinig inspirerend, maar dat was niet waar Jester zich zorgen over maakte. Cackle draaide de sleutel om in het slot van de metalen kooi, waardoor hij Jester erin opsloot.
      "Wat-" Fronsend stak Jester zijn hand uit naar de deur en rammelde eraan. De deur bleef dicht. "Wat doe je?'' Het lachje dat rond Cackle's lippen speelde sprak hem absoluut niet aan.
      "Dit jaar beginnen we met een nieuwe uitdaging, 5184." Cackle gooide de sleutel over zijn schouder. "Tijdens de vorige lessen hebben we ons beziggehouden met het overtuigen van een menselijke geest. Deze keer gaan we wat abstracters proberen. Ik heb je zojuist opgesloten en het slot vergrendeld. Aan jou de taak het slot ervan te overtuigen open te gaan. Niets wat je niet zou moeten kunnen."
      Jester trok wat harder aan de deur. "En wat als het me niet lukt?" vroeg hij scherp.
      "Als je graag bij de lunch aanwezig zou zijn, adviseer ik je om in dat geval beter je best te doen." Cackle draaide zich om. "Zodra je jezelf bevrijdt hebt is de les voorbij. Succes."
      "Professor..."
      De deur viel galmend dicht.
      "Wacht!" Jester rammelde nog eens aan het metalen hekwerk. "Professor!" Maar er kwam geen antwoord. Fuck.
      De eerste tien minuten in zijn eentje besteedde hij niet heel verstandig. Aanvankelijk probeerde hij bruut geweld, toen één keer zijn gave (wat faalde), toen gaf hij het op en wachtte tot Cackle terug zou komen om te zeggen dat hij wat moest gaan doen. Misschien een tip zou geven. Maar de kooi bleef dicht en Cackle was nergens te bekennen.
      Verdorie, hij zou zich toch niet door een stom slot tegen laten houden. Als Cackle zei dat hij het kon, dan kon hij het. Jester ging op zij knieën zitten en bestudeerde het slot nog wat beter. Het was helemaal niet zo groot. Misschien drie vingers hoog. Sloten werkten met pinnetjes die precies op hun plek moesten vallen, toch? Jester haalde diep adem en duwde zijn gave omhoog.
      "Ga open."
      Niks. Jester gromde en probeerde het opnieuw, en focuste nu specifiek op het eerste pinnetje. Hij hoorde niks. Het zou op zijn plek moeten klikken. Hij ging verzitten, sloot zijn ogen en reikte nog eens naar zijn gave.
      "Jij hoort omhoog te gaan. Ik steek nu de sleutel in het slot. Je schuift nu omhoog tot je op de goede plek zit, want ik doe de sleutel in het slot. Je hoort omhoog te gaan."
      Eindelijk bewoog er iets. Jester kneep zijn ogen stevig dicht en probeerde het nog eens, deze keer met zijn aandacht bij het tweede pinnetje. Vanachter zijn slapen kwam het bekende gebonk alweer opzetten. Hij balde zijn vuisten en duwde nog wat harder. En nog harder.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam keek Vienna aan. 'Hoi,' zei hij tegen het meisje. 'Ik ben uhm, ben 8175.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Studieobject 7223

De rest van de les kon hij zich niet heel erg meer concentreren op wat hij moest doen. De pijn bonkte achter zijn slapen en zijn emoties gingen zo met hem op de loop dat hij zijn transformaties ook niet onder controle had. Zijn neus groeide en kromp weer. Hetzelfde gold voor zijn oren, die van enorme dombo-oren veranderen tot kleine muizenoortjes. Zijn haren dansten in elke kleur over zijn hoofd, terwijl de punten zijn tenen kietelden. Hij kon de medelijden in de blik van Moreau zien en gelukkig was zijn mentor de ergste niet. "Ga naar bed, 7223. Ik meld je ziek voor de rest van de dag. Morgen gaan we weer fris starten en we gaan er gewoon voor werken dat je mag blijven!" 7223 kon het waarderen dat zijn mentor hem probeerde op te vrolijken, maar er ging teveel in hem om. Morgen zou hij helemaal onder de allergische bulten zitten vanwege het feit dat zijn gave zo van streek was, maar dat was voor latere zorg. Met zwabbervoeten maakte 7223 zich zo snel mogelijk uit de voeten. Hij hoopte maar geen van zijn klasgenoten tegen te komen en pas toen hij terug in zijn slaapkamer was, zonder ook daadwerkelijk iemand gezien te hebben, voelde hij zich veilig. De jongen liet zich verslagen op het bed ploffen, waar hij door uitputting uiteindelijk na een uur in slaap viel.

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

Ietwat ongemakkelijk keek Vienna 8175 aan. Misschien was het maar beter om het meteen te vragen, want dat was ook de enige reden dat ze eigenlijk zijn gezelschap opzocht. "Uhm, weet jij misschien waar 7223 is gebleven? Ik wil mijn excuses aanbieden voor vanmorgen. Het was gewoon een grapje, het was niet de bedoeling geweest dat hij eruit gestuurd zou worden," ratelde ze gehaast. Vienna was blij dat alleen 8175 er nog was, niet iedereen hoefde bij dit gênante moment voor haar te zijn.

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 19:25 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fayr Fixfault

      Fayr keek verslagen naar de twee eerstejaars die voor haar neus zaten. ''Wat wil je dat ik doe?'' vroeg ze nog eens aan Navkar.
      ''Deze twee leerlingen zitten respectievelijk bij de pathers en de lions. Jij gaat vandaag de relatie tussen deze twee repareren en terugbrengen naar in ieder geval neutrale termen." Fayr beet op haar lip en schoof voorzichtig haar stoel wat dichterbij.
''Oké. Dat kan ik wel.''

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 19:23 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam

Adam wist niet zo goed wat hij moest antwoorden. 'Het was gemeen,' zei hij uiteindelijk. 'Waarom heb je niet gewoon tegen de leraar gezegd dat jij dat skelet bewoog? Michiel kon er helemaal niets aan doen.' Hij vond het nog steeds zo'n rotstreek dat hij in zijn verontwaardiging niet goed oplette en pas een paar tellen later realiseerde hij zich dat hij de bijnaam van de jongen had gebruikt. 'Maar ik weet niet waar hij nu is,' zei hij vlug. 'Misschien is hij naar zijn kamer gegaan.' Hij keek om zich heen, de zaal liep inmiddels aardig vol. 'Maar ik weet niet waar dat is, anders was ik er wel heen gegaan'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fersephone

Er had nog niet eens een deuk in het metaal gezeten, nog niet eens een deuk! Het onweer was op Ferse haar hoofd te lezen. Hoe had haar gave haar zo in de steek gelaten?! Ze kon met plezier hout in splinters laten gaan, een spiegel laten breken, grote voorwerpen wat ze zo even niet kon bedenken, maar metaal?! Ze had niet verwacht dat het zo lastig zou zijn. En dit was nog maar het begin van alle nieuwe materialen had haar mentor gezegd. Bij de eetzaal aangekomen, klaar voor de lunch stond één van de professoren op haar te wachten. "Ga bij je house zitten, pas daarna kan je lunch gaan halen."
Woest keek Ferse haar professor aan, maar om tegen hem in te gaan, leek haar niet zo goed idee. Nu moest ze nog WACHTEN ook op haar eten! Met haar blik op onweer liet ze haar blik door de zaal gaan, om Vienna en de nieuweling te spotten aan één van de tafel. Zonder ook maar een woord aan ze vuil te maken, zakte ze doodstil naast ze neer.

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 21:16 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

"Het was een grapje," beet ze hem nog een keer toe. "Hij had erom moeten lachen net als de rest van de klas, en de leerkracht had hem met rust moeten laten. Dat was wat er had moeten gebeuren." Pas toen ze haar verdediging eruit had gegooid, besefte het meisje dat 8175 een naam had genoemd. Michiel? Wie was Michiel? Hij wilde toch niet zeggen dat hij 7223 een naam had gegeven zonder dat hij die verdiend had?! Dat was verboden!! "We gaan samen wel kijken. Ik weet waar zijn kamer is. Ga je mee?" Vienna stond net op het punt op te staan, toen Phone naast haar kwam zitten. Haar gezicht stond op onweer en ietwat verstoord keek ze Vienna aan. "Je kunt niet gaan. De professoren houden iedereen binnen, een of andere belangrijke mededeling ofzo. En daarvoor moet ik mijn lunch uitstellen!" Vienna durfde niets op Phone haar woorden terug te zetten, maar aarzelend ging het meisje toch maar weer zitten. Ze zou na de mededeling wel even in de richting van de campus lopen. Waarschijnlijk kwam ze dan te laat voor de volgende les, maar goed. Dat moest ze er maar een keer voor over hebben.

---

It's never gonna happen, Guys.