[RPG • 0] Experium || 01 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 23:47 ]

It's never gonna happen, Guys.

'Fysiek,' antwoordde Adam. Hij voelde zijn schouders iets ontspannen. Misschien had hij overdreven gereageerd - Jester reageerde heel kalm. 'Ik kan tijdreizen.'
Er klonk trots door in zijn stem - het was ook een gave waar hij heel blij mee was. Het was onwijs eng, maar als hij het eenmaal goed onder de knie had, kon het ook heel leuk en leerzaam zijn.

Every villain is a hero in his own mind.

[ bericht aangepast op 24 feb 2020 - 0:34 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

Cool! 7223 was onder de indruk van de gave van zijn nieuwe vriend. Tien keer beter als zijn eigen als hij het zelf mocht zeggen. Michiel was nu niet echt trots op zijn gave, vooral niet omdat het zo sterk reageerde op zijn emoties en dat was nu ook het grootste probleem aan zijn gave. Hij had er niet echt controle over wanneer het gebeurde. Voordat hij naar school kwam, leek hij meer controle op zijn gave te hebben. Maar door de wirwar van leerlingen en alle dingen die ze met hem deden, ging zijn gave alle kanten op. Het was ook de reden dat hij zijn naam nog niet verdiend had. 7223 was zo ver dat hij bijna volledig iemand anders zijn uiterlijk kon aannemen. Kleding veranderen was nog een ding, net als zijn gezicht, maar lichaamsbouw was iets wat hij onder controle had. Hij kon zich voor 80 procent op een ander laten lijken. Op het moment dat Jester hoorde van Adam zijn gave, ging hij opeens pontificaal naast 7223 zitten. De jongen bevroor bij het gebaar en schoof onbewust iets bij de jongen vandaan. Hij was blij dat de aandacht een keer niet op hem gericht was, en dus bemoeide hij zich verder niet met het gesprek. Hij bewonderde Adam hoe gedurfd hij was tegenover Jester, maar aan de andere kant had hij nog nooit de overtuigingskracht meegemaakt die Jester vaak zat op 7223 uitoefende.

It's never gonna happen, Guys.

Fersephone

Ferse was blij dat Vienna haar met rust liet. Ze waren niet echt vriendinnen van elkaar, maar het was ook nou niet dat ze Vienna haatte. Haar zus en Vienna konden het echter goed met elkaar vinden. In alle stilte at het meisje haar broodjes met jam op. Haar humeur was iets verlicht door het slopen van de stoel vanmorgen, maar er moest nog meer gesloopt worden. Dat voelde ze. Ze voelde haar gave tegen haar aura aandrukken. Zou Fayri iets teveel van het hare gebruikt hebben dat ze zich nu zo voelde? Het probleem echter was, als ze teveel schoolspullen sloopte, had ze enorme problemen met Gerrit. Phone was blij als ze straks haar lessen mocht vervolgen met Peters, het werd tijd dat ze haar gave even helemaal uitputte. Maar eerst geschiedenis... Misschien kon ze daar wel de boel op stelten zetten door iets te slopen, en langzaam ontstond er een idee in haar hoofd.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam begreep niet echt waarom Jester zijn gave nog eens herhaalde en hij wist ook niet zo goed wat hij daarop moest antwoorden. In plaats daarvan richtte hij zijn blik op Michiel. Hij vond dat hun gesprek maar abrupt onderbroken was. Het had hem best wat moeite gekost om hem te zeggen dat hij zijn vriend wel wilde zijn en daarna was Jester binnengevallen en had het gesprek overgenomen.
'Zitten we bij elkaar in de klas?' vroeg Adam aan Michiel, en hij toonde de jongen een aarzelende glimlach omdat hij een beetje sip leek.

Every villain is a hero in his own mind.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

Zodra Jester uit beeld verdween, kon 7223 weer adem halen. Zijn haarkleur keerde terug naar het normale zwart en ook langzaam keerde zijn glimlach terug op zijn gezicht. "Jazeker! Onze klassen zijn een beetje bijzonder. Omdat elk moment van het jaar iemand kan binnenstromen, krijgen leerlingen les in de samenstelling van je campus huis. Nu jij mijn kamergenoot ben, zit je dus ook bij mij in de klas." 7223 wierp even een schichtige blik achterom over zijn schouder. "Dat betekent dat we helaas ook met Jester in de klas zitten, maar goed. Ik moet je wel waarschuwen, Adam. Jester heeft de gave van overtuigingskracht en hij is niet bang die tegen je te gebruiken. Zolang je maar uit zijn buurt blijft, is hij zo erg nog niet." 7223 stond op en wenkte zijn vriend met hem mee. "Kom, ik laat je het geschiedenislokaal zien, dat is onze eerste les. Als je van tijdreizen houdt, dan vind je ons lokaal geweldig."

It's never gonna happen, Guys.

Dezi zat op een muurtje in de schaduw en gooide stukjes kipfilet naar Azumi. Haar paarsblauwe schubben reflecteerden het zonlicht en Dezi kierde haar ogen iets terwijl ze zelf ook een stukje rauw vlees in haar mond stopte. Haar draakje werd altijd onrustig wanneer hij tijdens het eten omringd werd door mensen, waardoor Dezi haar vaak mee naar buiten nam en ze daar in alle rust hun maaltijden opaten.
Kom, we gaan naar binnen.
Azumi kroop via haar been omhoog en ging op haar schouder zitten. Zijn klauwen schraapten over de schouderplaat die ze droeg terwijl zijn staart zich langs haar nek over haar andere schouder krulde. Haar blik schoot de eetzaal door zodra ze die was binnengekomen. Ze zakte naast Onyx neer. Meestal zat Jester naast hem, maar vandaag zat hij alleen. Zelf hield ze ook van niet te veel gezeur aan haar hoofd op de vroege ochtend, dus daardoor was hij altijd wel goed gezelschap. Hij gaf haar alleen knikje toen ze naast hem neerzakte.
Azumi sprong op de tafel en snuffelde aan Onyx’ hand, die zijn vingers bijna gedachteloos langs de stekels liet glijden, zijn gedachten ongetwijfeld weer bij een of ander sluw plannetje.
‘Heeft ons sukkeltje een vriendje gemaakt?’ vroeg ze verwonderd, toen ze zag dat er een andere jongen bij hem aan de tafel was aan zitten. Ze vroeg zich af hoelang dat stand zou houden. De meesten hielden zich liever een beetje bij de jongen uit de buurt, bang dat het zijn eigen reputatie ook aantastte.
‘Blijkbaar.’ Er krulde een grijns om zijn lippen. ‘Jester heeft hem al aan de tand gevoeld. Ben benieuwd wat z’n gave is.
Dezi keek een tijdje naar de nieuwe. Hij had een lief gezichtje, en een smalle bouw. Ze kon zich niet voorstellen dat hij een bedreiging voor wie dan ook vormde en daardoor verslapte haar aandacht ook al weer gauw.

Every villain is a hero in his own mind.

Adam

'Overtuigingskracht? Dat klinkt best wel eng. Laat hij je dan dingen doen die je anders niet zou doen?' Hij liep met Michiel mee en keek intussen om zich heen. Hij wist niet echt hoe een school eruit hoorde te zien, maar alles zag er een beetje uit zoals het onderzoekscentrum waar hij eerst gewoond had. Strak en wit, modern.

Every villain is a hero in his own mind.

Fayr Fixfault

      Fayr trok haar neus op. ''Het zit je niet echt mee vanochtend dan. Zweven, broodjes kaas, en het gezelschap van Jester.'' Ze stak een stuk meloen in haar mond. ''En dan ook nog geschiedenis.'' Ze schudde haar hoofd. Tegenover haar zet Fersephone alweer met haar hoofd heel ergens anders. Ze stond er dus alleen voor om Vienna een beetje op te vrolijken.
      ''In ieder geval zijn we wel goed voorbereid op zijn les. Geen onverwachte overhoring die ons klein krijgt, vanochtend,'' knipoogde ze naar haar vriendin. Ze prikte nog twee stukken fruit aan haar vork.

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

"Ja, dat zou kunnen. Het is me vaak zat gebeurd, helaas. Daarom snap je vast wel dat ik me... uhm.. niet zo best voel in zijn buurt." Michiel liep voor Adam uit door de witte gangen. Na een aantal bochten sloeg hij een deur open, dat toegang bood tot het geschiedenislokaal. Het lokaal was veel spectaculairder dan de gangen van de school. Het was een hoog lokaal, waar bovenin een skelet van een of ander oud zeewezen hing. De muren hingen vol met oude kaarten van verschillende landen en op het oude krijtbord hingen poster van een aantal oud Amerikaanse presidenten.
"Kom, dit is het lokaal! Nu we de eersten zijn, kunnen we de beste plek uitzoeken."
7223 liep naar een groepje tafels achterin en gooide zijn tas op één van de tafels. Hij zakte neer in één van de houten stoelen en keek zijn nieuwe vriend met enige nieuwsgierigheid aan. Hij had Adam nog niet laten schrikken, misschien kon hij proberen een beetje lichtelijk indruk te maken. "Oké, noem een kleur," zei hij enthousiast.

It's never gonna happen, Guys.

Vienna

"Joepie..." antwoordde het meisje sarcastisch. "Maar je moet wel een beetje opschieten, Fayr. Je bent echt heel laat vandaag! Geschiedenis begint al over vijf minuten!" Ze leunde met haar hoofd op haar schouder van Fayr en keek haar met puppyogen aan. "En aangezien ik een klein beetje afhankelijk ben van jou." Ze knipperde met haar ogen.

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam keek om zich heen. Dit lokaal was een stuk gezelliger dan de kale gangen waar ze net doorheen waren gelopen. Hij voelde iets in zijn buik kriebelen en kreeg zin om weer in het verleden te duiken. Misschien kon hij zelfs Michiel een keertje meenemen. Meestal ging hij alleen, maar soms was er een onderzoeker met hem meegereisd. Eentje was hij echter kwijtgeraakt en die was achtergebleven, dus voorlopig was dat nog veel te riskant. Toch geloofde hij dat het ontzettend leuk was om zo'n ervaring met zijn vriend te kunnen delen. Hij richtte zich weer op Michiel, en even slokten die intense blauwe ogen hem weer uit.
'Blauw...' zei hij zachtjes, een beetje dromerig.

Every villain is a hero in his own mind.

Fayr Fixfault

      ''You got it girl,'' antwoordde ze. ''Ik neem m'n levensgrote ballon wel mee naar geschiedenis.'' Grinnikend pakte Fayr pakte haar cracker op en zwaaide haar benen over de bank. ''Ben je er klaar voor? Dan gaan we.''

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

Michiel zag wel dat Adam ietwat wegdroomde en ergens vroeg hij zich af waar de jongen aan dacht. "Oke, let op." De jongen concentreerde zich op zijn haar. Vanuit de wortels begon het blauw door zijn haar te verweven, tot het een knalblauwe kleur had. "Ik kan het ook laten groeien!" Voor heel even sloot Michiel zijn ogen en liet zijn haren groeien tot op zijn schouders, tot zijn tenen. "Of juist heel kort maken." Het blauwe haar zag eruit alsof het weer terug in zijn hoofd schoot. "Ik kan ook een smurf nadoen!" Al lachend liet Michiel zijn huidskleur naar blauw verkleuren en maakte hij zijn haren spierwit. Dit had hij nog nooit eerder aan iemand laten zien, bang dat anderen hem zouden uitlachen. Maar om een of andere reden leek Adam niet de persoon ervoor. Toen de deur open ging, veranderde Michiel gauw zijn huidkleur en haarkleur weer terug naar normaal. "Ik kan ook in iemand anders veranderen, maar dat lukt me nog niet zo goed, " vervolgde Michiel fluisterend en ietwat beschaamd, toen hij 8102 zag binnenlopen.

[ bericht aangepast op 24 feb 2020 - 12:45 ]

It's never gonna happen, Guys.