[RPG •200] Bestialissimos • Speeltopic 1 - Speeltopics

Fulgur Falls - Maine, USA In de regenachtige, dicht beboste omgeving van Maine ligt het stadje Fulgur Falls. Het kreeg zijn naam vanwege de onmetelijke blikseminslagen die het al gekend heeft, die wonder boven wonder nog geen enkel dodelijk slachtoffer gekend hebben. Dat is echter niet het meest bizarre aan deze vreemdsoortige plaats. Het is de thuishaven van vele bovennatuurlijke wezens en half-mensen. Aan de absolute top van deze eeuwenoude hiërarchie behoren de Lycantropen - de weerwolven. Deze zijn zich doorheen de jaren gaan onderscheiden in twee geheel tegenovergestelde Roedels; Lupus Sanguinibus en Versipellis. De eerste bestaat uit aristocratische families, die hun bloedlijn al generaties lang zo zuiver en intact mogelijk willen houden. Ze zijn de bewaarders van alle kennis omtrent hun soort en de bewakers van de regels. Zij staan bekend om hun intelligentie en gecontroleerde vechttechnieken. De Versipellis zijn dan weer een relatief jonge Roedel. Zij hebben zelf hun familie samen gesteld en verwelkomen iedereen die nergens anders terecht kan. Ze worden veelal gezien als beschermers, zowel van hun eigen Roedel als van de Lupus leden. Hun kwaliteiten bestaan onder ander uit compassie en mededogen, waardoor ze het vaak minder strikt met de regels nemen. Toch dient de strikte code in acht genomen te worden, zeker nu een onbekend gevaar zich heeft aangediend in de eens zo veilige haven; een burger heeft tegen hun wil De Beet ontvangen. Dat druist in tegen het meest voorname principe van elke weerwolf. De Lycantropische Raad heeft reeds bepaald dat geen van beide Roedels met het voorval gemoeid zijn, en er een derde partij in het spel is. Het onderzoek is reeds ingezet, terwijl men in afwachting van de volle maan het slachtoffer nauwlettend in de gaten houdt, hopend dat De Beet niet gewerkt heeft.

---

---

De Roedels Lupus Sanguinibus Aristocraten, plichtsbewust. Eén Alfa. Wolven ♰ Orpheus Spencer Grey • m • 23 • Bloed • Council Member/Student • Hanson • 1 ♰ Harvey Lowel Armistead • m • 37 • Bloed • Alfa/Houthakker • Witcher • 3 ♰ Maddie Grace Travers • v • 22 • Bloed • Cleverness • 3 ♰ Scarlett Young • v • 25 • Bloed • Joy_x • 4 ♰ Oliver Louis Desrosiers-Grey • m • 21 • Bloed • KIaus • 5 ♰ Evelyn Finley Gardner • v • 25 • Beet • Dierenarts • Witcher • 6 Mensen (beperkt) ♰ Dove Lazaroth • fluid • 22 • Onbewust • FreeThyself • 2 Versipellis Personen boven regels. Duopositie Alfa. Wolven ☮Vivianne "Vee" Laurier • f • 21 • Bloed • Bartender • Dreamweaver • 2 ☮ Lucas Alexander Sanders • m • 20 • Bloed • Venustic • 3 ☮ Jérémie ‘'Jem’' Matthias Dubois • m • 22 • Bloed • Fika • 4 ☮ Laurel Tallmund • v • 25 • Bloed • Alfa • Elentiya • 4 Mensen ☮ Linden Rose Orbin • v • 21 • Onbewust • Bibliothecaresse • Hanson • 1 ☮ Asher Ambrose Steele • m • 27 • Bewust • High School leraar • Venustic ☮ Soren Virtanen • m • 25 • Bewust • Guardian • Quinlan Ander ☮ Nox "Hadeon" Zion • m • 22 • Half Demon • Cleverness • 2 ☮ Eli Bellamy • m • 24 • Magiër • Theezaak • Witcher • 2 texttextexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttexttext

[ bericht aangepast op 14 mei 2020 - 19:17 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

‘Alsjeblief, hier ga je dan’ zei Dove opgewekt terwijl die het zakje vol zoetigheid aan de jongeman voor het kraam gaf. ‘Een zak vol snoepjes voor een even lekker ding!’ gooide Dove er nog tegenaan vooraleer de jongen in kwestie stamelend danku zei en met het zakje vertrok. Dove keek hem grijnzend na vooraleer die de volgende klant onder handen nam. De avond leek vlotjes te verlopen en die had altijd wel werk omhanden in het snoepkraam. Maar goed ook, want stilzitten was niet echt voor Dove weggelegd. Het fijne aan het snoekraam bedienen was ook dat je veel mensen zag, iets wat Dove wel kon gebruiken na hun lange stage bij de bakker. Die zuurpruim had Dove niet eens achter de balie laten staan. Heel de dag croissantjes en baguettes maken in een donker kot, niet meteen dé ervaring van de eeuw. Toch kon Dove niet wachten om hun ervaringen met de rest te delen. Mits een fikse draai hier en daar natuurlijk; liever dat zij jaloers waren om Dove’s niet-echt-zo-heel-erg-spannende avontuur bij de bakker, dan omgekeerd. Als die hoorde dat die veel gemist had, zou dat toch wel steken. Dove was net bezig met een knappe jongedame te bedienen toen die vanuit hun ooghoek een bos bruine krullen spotten. ‘Wel, wel, wel, als dat onze geliefde Lucas niet is!’ riep Dove over het rumoer heen. Het meisje dat die bediende schrok wat van het luidere stemvolume dat Dove hanteerde, maar dat temperde die door haar een vette knipoog te geven. ‘Geniet van je snoepjes, schoonheid.’ Nadat die haar het zakje overhandigde, keerde Dove zich terug in de richting waar hij Lucas had zien staan. ‘Kom je ook wat snoepjes halen, Lucas?’ riep Dove, ‘Er is voor ieder wat wils!’ vervolgde die, wat hun wat vreemde blikken van omstaanders bezorgde.

[ bericht aangepast op 27 maart 2020 - 16:29 ]

---

Jump, and you will find out how to unfold your wings as you fall

Deze post is NA de skip

---

Het was All Hallows' Eve en volle maan tegelijk, en intussen was de moordenaar nog altijd niet gevonden. De stemming onder de wolven was duidelijk grimmiger dan normaal en vandaag was niet anders. Daarbij was ik nog altijd gefrustreerd dat ik de vorige keer niet mee had gemogen, en nu had ik mijn neef als babysitter. Ik had zeker de wantrouwende blikken wel gevoeld op mijn rug de afgelopen weken, ondanks dat ik hier al best even woonde en ze volgens mij nooit een reden had gegeven om mijn loyaliteit aan de regels en de roedel te betwijfelen. Ik baalde er enorm van en zat nu dus met Orpheus op een parkeerplaats aan de rand van de kermis. Ik trapte een bierblikje heen en weer, terwijl ik tegen mezelf in het Frans mopperde. Het liefst zou ik nu een gevecht beginnen, veel eerder al, maar de roedel had veel te veel aan het hoofd om daarmee te dealen, en ik ging niet zomaar met een normaal mens op de vuist. Ik verlangde naar de adrenaline en de pijn die me het gevoel gaven dat ik leefde en me een uitlaatklep gaven voor alles. Boksballen waren toch anders, die vochten niet terug. Met een harde gerichte trap, en een Frans vloekwoord waarvoor ik meteen huisarrest zou krijgen, ondanks dat ik 21 was, schoot ik het blikje tegen de muur. Het kaatste weg in een richting dat ik het niet kon volgen. "Maudit. Waarom gebeurt er niets? Het voelt alsof we hier echt voor niets zitten een beetje naar toeristen kijken en wachten tot de maan opduikt." mopperde ik nu hoorbaar tegen mijn neef. Het liefst zou ik nu met hem een potje sparren, al was het maar om mezelf een beetje te kunnen laten gaan. Hij kon het namelijk wel hebben. Het enige was dat als er dan iets zou gebeuren, we echt een groot probleem hadden. Ik knarste mijn tanden een beetje en knakte mijn knokkels. Ik werd hier enorm rusteloos van, zelfs als ik dat niet al was. De rusteloosheid was de laatste tijd alleen maar erger geworden met al dit gedoe. Ik had er vaker dan eens aan gedacht om terug naar Quebec te gaan, maar ik kon het niet. Dit was het pack waar ik bij hoorde, en dat kon ik niet in de steek laten. Het werd me allemaal een beetje veel en uit het niets sloeg ik uit met mijn vuist tegen de stenenmuur aan de rand van de parkeerplaats. Dit werd meteen gevolgd door een onmiskenbaar luid Frans gevloek. "Esti de câlice de tabarnak" bracht ik uit, terwijl ik keek naar mijn bebloede knokkels en vingers. Ik had wel vaker mijn hand bezeerd uit woede, maar meestal in een gevecht, en dan hield de adrenaline de pijn wat meer weg. Ik knarste mijn tanden. Ik kon nu niet weg en ik had geen gekraak van bot gehoord, dus hopelijk was mijn hand niet gebroken. Het deed wel flink pijn.

---

Bowties were never Cooler

---

---

Dat het humeur van Ollie Orpheus beïnvloed had was geen geheim. Geïrriteerd keek het jonge raadslid toe hoe zijn neefje mopperend ijsbeerde en verbaal zeer duidelijk maakte wat hij precies van de situatie vond. Het hielp ook niet dat Orpheus hierdoor het gevoel kreeg dat zijn vlees en bloed liever ander gezelschap had gehad dan tijd met hem door te brengen. Toen Olivier zijn woede op een muur af reageerde was de jongeman dan ook enkel in staat eens met zijn ogen te rollen. Hij was dan ook blij dat hij er zeker van mocht zijn dat zijn neefje zijn gevoel voor drama niet langs Orpheus' kant van de familie geërfd had. Zodra hij echter bemerkte dat hij zich bezeerd had kwam Orpheus overeind en beende met stevig tempo naar hem toe. Zonder ruimte voor tegenspraak nam hij Ollie's hand vast en onderwierp deze aan een grondige inspectie. Al gauw was hij echter gesust dat er niets ernstigs mee was en de kans dat het na hun shift reeds geheeld zou zijn betamelijk was. "Was dat nou nodig?" bromde de Bèta terwijl hij wat ruwer los liet dan hij bedoeld had. Zelf had hij zich ook liever wat meer onder de mensen begeven maar het was Harvey's beslissing geweest dat zij twee hier een oog in het zeil zouden houden tot de drang om hun Second Skin de bovenhand te geven te groot werd en Orpheus was er zo'n tweehonderd procent van overtuigd dat de man daar gegronde redenen voor had. "Wat zit je nou eigenlijk écht dwars?" Hij liet zijn ogen kort naar de maan glijden. Ze was nog niet op haar sterkst dus het leek hem niet dat dit reeds voortekenen van Ollie's shift waren. De Greys waren behoorlijk resistent -naar Wolf normen- voor de maanfases en dikwijls bij de laatsten die zich aan de shift over moesten geven. Hij had een akelig voorgevoel dat er veel meer speelde dan zijn neefje op dit ogenblik liet blijken en was er dan ook razend nieuwsgierig naar.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Versipellis – At the fair – With Nox       All Hallows’ Eve was normaal gesproken een van Jems favoriete feestdagen. Het was een dag gevuld met bezigheden. Het begin van de avond, net als de schemering begon te vallen, was altijd voor de jongsten die in hun mooiste en gruwelijkste kostuums de deuren langsgingen. Vroeger vond Jem het geweldig om snoep op te halen, en soms miste hij die tijd. Het zorgeloze leven waarin het grootste drama onverpakt snoep krijgen –dat vervolgens weggegooid moest worden want stel je voor dat er bacteriën op zaten- was. Ondanks het verlangen naar de simpelere tijd, kon Jem zich ook prima vermaken met het blij maken van de kinderen door ze snoep te geven. Als het eenmaal goed donker begon te worden, wist Jem zich nog wel eens met wat vrienden naar de kermis te begeven. Ondanks de enorme drukte hing er toch een prettige sfeer, en met een beetje geduld konden ze nog iets lekker halen. De avond was daar echter nog lang niet mee afgelopen, er was altijd wel iemand die en groot feest organiseerde en dat gaat altijd door tot in de vroege uurtjes.       Dit jaar was anders.       Met zijn hoofd naar de grond gericht slenterde hij naast Nox over de kermis heen. Zo nu en dan moest hij een stap opzijzetten om een enthousiaste toerist te ontwijken. De gebruikelijke energie die de jongeman uitstraalde was geblust, en vandaag leek het nog erger verdwenen te zijn dan eerder die week. Ze waren dan al ruim twee weken verder, en er was nog geen steek veranderd. Het monster was nog steeds niet gevonden, sterker nog, buiten het mysterieuze goedje hadden ze nog helemaal niets ontdekt over het wezen. Tot overmaat van ramp bleef zijn hersenen die ene avond met Scarlett herhalen. Het zorgde letterlijk en figuurlijk voor een rilling over zijn rug. Hij wist oprecht niet wat hij met zichzelf aan moest. Misschien was het wel beter als de maan snel zijn second skin zou opeisen.       Oké dat was wel weer even genoeg voor nu. In een poging zichzelf weer te herpakken, rechtte hij zijn rug en trok hij zijn blik los van het gras om zich vervolgens te richtten tot Nox. ‘'Denk je dat we iets gaan vinden vanavond? Ik heb echt het gevoel alsof dit alles voor niets is.’' Ondertussen liep hij met zijn handen in zijn zakken verder, de omgeving in de gaten houdend. Hoewel het terrein behoorlijk groot was opgezet, had hij bepaalde gezichten al meerdere keren gezien. ‘'Misschien moeten we iets anders doen dan rondjes lopen, voordat het opvallend wordt.’' Begon hij waarna hij tot stilstand kwam en even rondkeek naar de mogelijkheden. ‘'Wat zeg je van de rij voor de Churros trotseren? Of heb je een beter idee?’'

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Demonic Vessel      -      Churro kraam      -      Jem

In wezen loopt Nox naast Jem over de kermis, omringd door honderden stemmen, flitsende lichten en de haast voelbare dreun van de attractie muziek. Zijn gedachten daarentegen zijn overal behalve hier op dit moment en hij weet dat het niet handig is onder de huidige situatie, snapt dat hij helder moet zijn voor als er iets gaat gebeuren. In zijn hoofd is er echter maar ruimte voor één scene; degene die zich exact twee weken geleden heeft ontvouwd binnen een garage niet zo ver van hier.       De laatste keer dat hij Vee zag was toen hij haar achter liet na een belofte niemand te vertellen over hun kus, de zwartharige krullenbol zelf uitgeput zittend op haar bed, de door hem aangebrachte snede in haar gezicht in scherp contrast met haar huid. En nu is ze weg. Van de aardbodem verdwenen en het schuldgevoel knaagt net zo ziekelijk aan hem als de brandende vraag waarom. Hadeon lijkt er buitengewoon mee in zijn nopjes en niet enkel door de neerwaartse spiraal waarin het Nox heeft geworpen, maar Nox vermoed puur omdat de demon geen hoogte van haar kon krijgen. Hun ontmoeting verliep niet zoals hij het had verwacht en zijn ongewenste metgezel is een slechte verliezer.       Heel af en toe werpt hij een sluikse blik op de jongen naast zich, er blij mee dat ook hij voor nu genoeg heeft aan zijn eigen gedachten. Vervolgens voelt hij zich daar schuldig over, aangezien hij niet hoopt dat Jem met net zulke zorgelijke onderwerpen worstelt als hij zelf. Als de jongen zijn neerwaartse blik een indicatie is, dan vreest Nox het ergste. Juist op dat moment kijkt Jem echter naar hem op.       "Denk je dat we iets gaan vinden vanavond? Ik heb echt het gevoel alsof dit alles voor niets is." En dat sentiment deelt Nox, evenals het feit dat Jem zichzelf een schop onder de kont lijkt te geven. Hij poogt hetzelfde te doen.       "Nee, eigenlijk niet," beaamt hij. "De vorige keer was het op een doodnormale avond, niet drukker dan anders. Wat het dan ook is lijkt het niet per se uit te maken."       "‘'Misschien moeten we iets anders doen dan rondjes lopen, voordat het opvallend wordt. Wat zeg je van de rij voor de Churros trotseren? Of heb je een beter idee?" oppert Jem tussendoor, aangespoord door een voor Nox onduidelijke reden. Hij oogt Jem plotseling verontrust op en neer, wetend dat de volle maan hem ergens een keer op vier poten gaat dwingen. De volle maan kijkt helder op hen neer en hoewel daar meer licht afkomt dan anders — wat Hadeon minder aanwezig zou kunnen maken — brengt het ook een bepaalde sfeer met zich mee. Nox lijkt bijna in afwachting tot er iets finaal mis gaat en hij kan zijn vinger niet leggen op het waarom.       "Churros? Weet je het zeker?" vraagt hij, zijn ogen nauwlettend op de jongen naast zich. "Ik ben altijd in voor zoetigheid, maar moet jij zo niet ergens een keer het bos in voor — je weet wel."

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

---

Zonder toestemming, maar ook zonder dat ik tegen kon stribbelen pakte mijn neef mijn hand vast. Hij had echt geen gevoel voor persoonlijke ruimte, maar een weerwoord had ik niet, want het deed verdomde veel pijn. Bij het loslaten rolde er nog een kleurrijke rits scheldwoorden over mijn lippen, want zachtjes was hij niet. Nu wisten we allebei dat ik het eerder als belediging zou zien als hij wel voorzichtig deed, maar toch. Ik was misschien smal, maar zeker geen doetje. Ik had hem sowieso geen weerwoord gegeven, want dat was mijn plek niet. Ik deed wat me werd opgedragen van bovenaf, en hij stond boven me in rang. Zijn gebrom kon van mijn kant wel op een sneer rekenen. Ik had respect voor hem en luisterde naar hem, maar dat betekende niet dat ik een hielenlikker was, idem met de Alfa. "Ja, ja dat moest." beet ik hem terug. Ik hoefde toch geen verantwoording af te leggen over het slaan van voorwerpen? Dat was een beetje belachelijk, niet? Daarbij was het beter dan een persoon, maar dat zei ik er niet bij. Ik wilde geen echte ruzie, sowieso niet, maar zeker niet in deze omstandigheden. Zijn volgende vraag zinde me nog minder. Ik had zeker geen behoefte om hier antwoord op te geven en mijn gedachten en gevoelens bloot te leggen. Ik volgde zijn ogen naar de maan. Ik zou kunnen zeggen dat het de maan was, maar we wisten allebei dat Greys die invloed toch een stuk beter konden beheersen en een stuk minder door de maan beïnvloed werden tot we er echt niet meer omheen konden. Daarbij was ik geen leugenaar, ik was heel veel, maar dat nooit. "Als je dat wil weten, moet je je Beta-kaart spelen, mon cher cousin. Dat ik le Canadien ben, maakt me niet een grotere prater. Ik blijf een Grey." En Grey's spraken niet over dingen die van binnen in je omgingen. Desrosiers ook niet, en dan was ik ook zo opgeleid en opgevoed, dus hij ging echt niets uit me krijgen als hij het er niet uit zou sleuren. Als hij me dwong, dan zou ik het hem vertellen, maar of Orpheus dat zou doen wist ik niet. Ergens was het machtsmisbruik, maar ik zag zelfs bij dit zwakke licht de glinstering van nieuwsgierigheid in zijn ogen. Ik knakte mijn pijnlijke knokkels, waarbij ik mijn tanden knarste. Het deed pijn, maar het geluid was wel aangenaam, voor mij dan. Ik bleef wat heen en weer lopen langs de muur, want stilzitten zou dingen nu alleen maar erger maken.

---

Bowties were never Cooler

---

---

Lucas kauwde nerveus op de binnenkant van zijn wang terwijl hij over de kermis wandelde. Lucas voelde zich alles behalve op zijn gemak, dat lag aan twee dingen. Reden één was het feit dat hij hier alleen liep en het idee had dat iedereen hem raar aan aan het kijken was. Het was alsof hij de ogen van de mensen op zich kon voelen branden, ergens wist Lucas wel dat het irrationeel was. Niemand was bezig met de jongen, iedereen had echt wel betere dingen te doen dan zich afvragen waarom Lucas zo alleen rond liep. Reden twee was de volle maan, die er vanavond hoe dan ook voor zou zorgen dat hij zou shiften en nou was Lucas niet perse de persoon die daar het beste mee om kon gaan. Hij was de hele dag al gespannen en hij en Jem samen in hun appartement was dan ook niet een perfecte match geweest. Lucas had de jongen vanmiddag afgesnauwd.
Zonder echt doel liep Lucas rond, ze hoorden op patrouille te zijn vanavond, maar eerlijk gezegd was Lucas niet bepaald aan het opletten. Hij kon zijn hoofd er totaal niet bij houden en Lucas wist best dat hij een soort verplichting aan zijn roedel had, maar hij kon nu gewoon echt even niet.
Uiteindelijk belande Lucas bij de snoepkraam, Lucas dacht niet perse dat snoepgoed de spanning weg zou nemen, maar iets zoets zou hem zeker even iets beter laten voelen. Lucas hield van snoep, dus als er één ding was wat hem een beetje wist op te vrolijken waren het wel snoepjes, met een bijzondere grote voorkeur voor chocolade natuurlijk. ‘Wel, wel, wel, als dat onze geliefde Lucas niet is!’ hoorde Lucas plotseling, Lucas keek op en zag meteen Dove in de snoepkraam staan. Een kleine glimlach verscheen op Lucas zijn lippen toen hij haar zag staan. 'Hi, Dove,' zei Lucas tegen Dove. Eerst was ze nog even bezig met wat andere klanten voordat Lucas haar aandacht kreeg. . ‘Kom je ook wat snoepjes halen, Lucas?’ zei Dove, Lucas keek op naar haar en knikte. ‘Er is voor ieder wat wils!’ Lucas keek even naar wat de snoepkraam in aanbieding had. 'Het ziet er allemaal zo goed uit,' zei Lucas waarna hij bewoog naar het deel waar ze verschillende chocolaatjes hadden liggen. 'Hmm, doe mij maar een paar daarvan.' zei hij terwijl hij naar verschillende chocolaatjes wees. 'Heb je het druk?' vroeg hij Dove vervolgens.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

Asher had altijd van halloween gehouden, vooral hier in Fulgar Falls was het een heel spektakel, door de jaren heen was het echter wel veranderd. Vroeger rende Asher in zijn verkleedkleren door de straten, van het ene huis ging hij naar het andere huis, Asher kon zijn verschillende outfits nog goed herinneren. Het ging van vampier naar Sponge bob naar Spiderman, kleine Asher vond elk jaar wel een nieuwe outfit. Het was Asher zijn hoogtepunt voor een avond doen alsof hij iemand anders was. Later in Asher zijn tiener jaren bestonden zijn halloween avonden voornamelijk uit feestjes, er was altijd wel iemand die een feestje gaf. Het verkleden werd toen natuurlijk wel iets minder extravegant, want je moest nog wel cool blijven lijken in je halloween outfit. Het was in de laatste jaren dat Asher echt naar de kermis toe trok, sinds een aantal jaar nam hij een wandeling over de kermis op halloween. Het was een stuk drukker dan een normale avond in Fulgar Falls, halloween was de dag dat er een heel aantal toeristen naar hun kleine stadje toetrokken. Het was dan ook even mensen ontwijken om door de mensenmassa heen te komen.
Asher had met Maddie en Laurel afgesproken bij het reuzenrad, het nadeel aan alle toeristen was dat ze vanavond een stuk lastiger zouden maken. Het idee was dat ze op patrouille zouden gaan, opzoek naar de verloren wolf, maar met alle onbekende gezichten die hier nu rond wandelde werd dat ineens wel tien keer lastiger. 'Hi, dames.' zei Asher zodra hij bij het reuzenrad aankwam en de Maddie en Laurel zag staan, Asher duwde zijn handen in zijn jaszakken waarna hij breed naar ze glimlachte. 'Enige nieuwe informatie, die ik moet weten?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

"Als je dat wil weten, moet je je Beta-kaart spelen, mon cher cousin. Dat ik le Canadien ben, maakt me niet een grotere prater. Ik blijf een Grey." antwoordde de knorrepot. Orpheus voelde een lachje tussen zijn lippen glippen, al kwam dit eerder voort uit frustratie. Hij stroopte zijn mouwen op, waardoor zijn armband zichtbaar werd. Deze hield hij vervolgens op, vlak voor de wijsneus van zijn neefje. "Oh wil je het over de Greys hebben?" sprak hij, zo kalm als hij op wist te brengen. Zonder ruimte te laten voor inbreng van Ollie stak het Raadslid van wal met de woorden die hun voorvaderen hen nagelaten hadden. "A Grey stands ever proud and tall, fiercely protects our kin from all harm that would make one undone. A Grey is loyal to a fault and fights with wit instead assault; our family crest for armor. A Grey is brave beyond compare and thus would barely ever share their lament outside our allied. So should one try to break our ranks, they'll find – to fool's dismay to have been bested by a Grey" Het ging er hem over dat hun familieband wat waard was, en sterker stond dan individuele zwaktes of beschamende emoties. Een Grey kon altijd terecht bij een Grey, geen uitzonderingen, ongeacht hoe diep je dacht gezonken te zijn. Orpheus moest spontaan aan Calamity denken; hij had altijd gedacht dat zijn zusje hun meest onvoorspelbare Roedellid was, maar hij moest toegeven dat deze knaap een geduchte tegenstander was. En toch zou hij geen van beiden ooit de rug toekeren, zelfs al zou het zijn dood worden. "Dus als je het op kunt brengen wat rustiger aan te doen, dan wacht ik dáár, Monsieur le Canadien." Weigerend om zijn positie binnen de Roedel als macht te verheffen droop Orpheus mompelend af en plofte enkele meters verderop neer. Hij haalde een hand door zijn haren en schudde ongelovig zijn hoofd. Nadat hij zijn mobiel uit zijn broekzak gehaald had typte hij een bericht naar zijn verloofde. TO: Maddie Sleepover later? ❤️😘

[ bericht aangepast op 12 april 2020 - 21:32 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

• 25 • Alpha Versipellis • Maddie & Asher •

Vluchtig gleden haar vingers over het scherm van haar telefoon heen, het berichtje wat ze verstuurde was veel langer dan eigenlijk de bedoeling was, maar dat was een gegeven waar Laurel zich de laatste tijd steeds vaker op betrapte. Normaliter waren haar berichten kort en duidelijk, maar nu ze zo af en toe een berichtje met Soren uitwisselde waren ze veel langer. Ze kon er niks aan doen, het ging geheel vanzelf. Het vertrouwde gevoel tussen hen, samen met de verankerde band in haar wezen, was er wat haar betreft nog altijd niet minder op geworden — ook al was de afstand nu kilometers ver.
      Onrust dreef door Laurel heen. De situatie waar de roedels inzaten was er nog altijd niet beter op geworden, al helemaal niet nu hun enige bewijsmateriaal weggespoeld leek. Vanavond was het Halloween en als klap op de vuurpijl ook nog eens volle maan, te midden van de patrouille die ze op de kermis moesten lopen. Het was druk, er liepen veel mensen rond en Laurel mistte te veel van de controle die ze graag bezat — het overzicht was op een avond zoals deze bijna niet doen.
      Nu stond ze samen met Maddie te wachten op Asher, met achter hen het grote reuzenrad in volle toeren, terwijl ze haar telefoon wegstak. Laurel schuifelde een keer heen en weer — haar wolvin behoedzaam en alert, in plaats van nukkig en chagrijnig zoals de afgelopen dagen een paar keer was voorgevallen. Laurel voelde de spanning in haar spieren en het stijve in haar botten, welke zich voorbereiden op de shift waar ze niks tegen in te brengen had. Normaliter verwelkomde Laurel het gevoel, nu was de jonge alfa bang dat ze iets over het hoofd ging zien in het korte moment dat ze niet op haar hoede kon zijn.
      "Hi dames," klinkt het dan.
Opluchting trekt heel even door haar heen als Laurel haar beste vriend op hen af ziet komen — zijn handen diep in de zakken van zijn jas gestoken. "Enige nieuwe informatie, die ik moet weten?"
      Licht schudden Laurel met haar hoofd. Ze moest er op sommige momenten nog altijd aan wennen dat Asher niet meer in de onwetendheid zat en op deze manier bewust meemaakte in wat voor wereld hij werkelijk leefde. Diep van binnen had Laurel liever anders gezien, maar tegelijkertijd was het fijn dat er nu geen grote geheimen meer tussen hen in lagen.
      "Nog niet," spreekt ze dan, waarna Laurel van Asher een keer naar Maddie opkijkt — en deze van een kleine glimlach voorziet, daar de brunette allesbehalve spraakzaam is geweest in de tijd die ze met z'n tweetjes waren. Het lag niet aan haar, of wie dan ook, maar aan de onrust die maar niet uit Laurel's binnenste wilde verdwijnen.
      "Klaar voor onze ronde van vanavond?"

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Versipellis – At the fair – With Nox       Jem was er niet helemaal over uit wat hij had gehoopt dat de jongeman naast hem zou antwoorden. Aan een kant kon hij wel een goede oppepper gebruiken, een reden waarom dit wél nuttig is. Dat er wel een kans bestond dat ze iets gingen vinden vandaag, maar aan de andere kant was hij al zo overtuigd van het tegenovergestelde dat niets daar meer verandering in ging brengen. In dat opzichte was Nox zijn reactie wel fijn. Bovendien voegde hij er nog een goed punt aan toe. ’’ De vorige keer was het op een doodnormale avond, niet drukker dan anders. Wat het dan ook is lijkt het niet per se uit te maken.’’       ’’Precies.’’ Reageerde Jem waarna hij zijn blik nogmaals over het veld liet glijden. De omgeving was nog precies hetzelfde als enkele seconden geleden. Hij zou blij moeten zijn dat er niets veranderd was; een verandering betekende in deze wereld namelijk niet vaak iets positiefs. Zolang er niemand vermoord werd was het alleen maar goed? Toch? Desondanks kon hij het nutteloze gevoel niet van zich afschudden. ‘’Het is zelfs al zo rustig dat het me niets zou verbazen als de persoon- of wezen- in kwestie al doorgetrokken is naar het volgende dorpje.’'       Op zijn voorstel om wat te eten te gaan reageerde Nox wat voorzichtig. Jem voelde de groene kijkers hem nauwlettend in de gaten houden. Het zorgde ervoor dat zijn wenkbrauwen uit verbazing omhoogschoten, al was het maar even. Het onbeheersbare gevoel wat normaal gesproken door zijn lichaam gierde tijdens de volle maan was nog niet echt aanwezig. Evenmin zijn hoge hartslag en hogere ademhaling. Kortom voor hem nog niet genoeg reden om te vluchten, al had Nox wel een punt. Het was Jem zijn verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat hij op tijd en ver genoeg was om geen schade aan te richten. En was het wel waar dat hij er nog geen last van had? Peinzend liet hij zijn blik voor zich uit glijden. Er was wel degelijk een spanning aanwezig. Hij voelde het de gehele avond al, het was uitputtend en verbeterde zijn humeur ook niet echt. Zelf had hij het meer afgeschoven op zijn gebroken hart, en de frustratie die acties uit het verleden met zich meebrachten. Was het niet erger geworden die avond? Hij wilde niet toegeven aan het antwoord, maar wist diep van binnen wel hoe het zat.       Hij hief zijn kin op en keek Nox weer aan. ‘’Ja, je hebt gelijk.’’ De woorden kwamen er wat geperst uit, niet omdat hij Nox geen gelijk wilde geven, maar omdat hij er zelf niet aan toe wilde geven. ‘'Wat wordt vanaf nu het plan?’’ Vroeg hij waarbij hij een blik om zich heen wierp om er zeker van te zijn dat er geen ongewenste meeluisteraars waren in de omgeving. ‘'Red je het alleen hier?’’ Nu was het de beurt aan Jem om de jongen nauwlettend in de gaten te houden en dezelfde toon te gebruiken die eerder door de ander gebruikt werd. ‘’Met het donker en alles?’’ Het onderwerp lag hem niet al te comfortabel maar het moest even besproken worden.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

---

Mijn neef leek mijn grote mond duidelijk niet te waarderen. Hij mocht kalm lijken van buiten, zijn stem gaf een duidelijke hint naar het feit dat dit toch best wat moeite kostte. De lijfspreuk van de Greys liet me uitgebreid mijn ogen rollen. Hij hoefde dat aan mij niet te vertellen. Jammer dat hij het daar niet bij liet, maar nog een sneer er achteraan moest geven. Ik hufte een lachje weg. Hij wist niet eens hoe hypocriet hij klonk door mij met de spreuk om mijn oren te geven, terwijl hij zelf min of meer alles brak wat erin gezegd stond. Ik sloeg mijn ogen op naar de hemel en mompelde een aantal verwensingen, voor ik achter hem aan liep. Ik moest respectvol blijven, hoe lastig ik dat ook vond op dit moment. Het liefst lokte ik hem ver genoeg uit de tent om wat actie in de tent te krijgen, maar dat ging niet. Ten eerste, hadden we hier een opdracht gekregen, die ik niet ging verkloten. Ten tweede, stond hij ver boven me in rang, dus was het sowieso van tafel zolang hij er niet mee kwam. En ten derde, zou dat alleen maar het wantrouwen en de verwensingen naar mijn adress versterken, wat ik ook wilde voorkomen. Ik ging voor hem staan, maar hield me express kleiner dan ik met een gelijke zou doen. Ik was hier om mijn punt te maken, niet om zijn positie aan te vallen. "Ten eerste, je Frans heeft wat werk nodig." zei ik met een scheve grijns, voor die veranderde in een ijskoude blik. "Ten tweede, zou ik me eerst zelf daaraan houden als ik jou was, voor ik deze stunt zou doen. En voor je iets zegt, laat me wat dingen optellen:" Ik haalde demonstratief adem en stak mijn handen iets omhoog om te tellen. "Eens zien... stand proud and tall en brave beyond compare, dus niet gewoon weglopen met je staart tussen je benen. Loyal to a fault, dat is nog maar de vraag als je niet eens problemen binnen je eigen rangen kan opmerken. Should one try to break our ranks, they'll find – to fool's dismay to have been bested by a Grey. Dit geld zeker niet als de aanval van binnen de rangen komt, of wel?" Mijn stem was zacht, maar giftig. Ik keek even naar mijn vingers, niet perse om te zien hoe ver ik was, maar om even te denken of ik nu wel echt dit moest delen, of het vaag kon houden. Mijn wil om hem zijn woorden te horen inslikken was me toch sterker dan om hem in het duister te laten. Dus ik sprak: "En als klaapstuk: fiercely protects our kin from all harm that would make one undone. Als je ook maar enig idee had wat er in het pack gebeurt, hoe het je eigen vlees en bloed uitstoot en haast levend verscheurd zonder enige aanwijzing van loyaliteitsproblemen, zou je deze simonaque woorden wel uit je mond houden." Ik wachtte 3 seconden om te zien of mijn woorden binnen waren gekomen. Daarna liep ik weg zonder nog om te kijken. Bij het hek bleef ik staan, ogen strak op de kermis, maar oren gespitst naar achter om te proberen een reactie van mijn neef op te vangen. Ik ging hem en de rest echt niet meer redenen geven om me aan te vallen en buiten te sluiten.

[ bericht aangepast op 13 april 2020 - 23:13 ]

---

Bowties were never Cooler

Little Red      -      Fair      -      Laurel&Asher

Het is niet per se dat het ongemakkelijk is, als wel dat Maddie door heeft dat Laurel genoeg heeft aan haar eigen gedachten. Ze heeft geen idee wat er speelt in het hoofd van de Alfa van de andere roedel en tracht ook niet te begrijpen wat die positie eventueel voor kopzorgen met zich mee zal brengen. Het feit dat haar eigen wolf momenteel al onrustig lijkt te kolken in haar kern verlegt haar aandacht ook net een tikkeltje naar het onder controle houden van die drang, waardoor ze misschien niet even zorgelijk is naar een ander als normaal.       "Hi, dames," klinkt het plots, waarop Asher zich bij hen voegt vanuit de menigte. "Enige nieuwe informatie, die ik moet weten?"       Toen Maddie te horen had gekregen van Harvey met wie ze vanavond zou patrouilleren, was ze een tikkeltje nerveus geraakt. Ten eerste is ze op pad met een Alfa die niet haar eigen is en ten tweede; Asher kent ze nauwelijks. Ze weet dat de meesten hier les hebben gehad van de leraar, maar is zelf slechts een jaar in Fulgur Falls en kent de man nauwelijks. Het is bij haar ook nog steeds iets vreemds dat iemand die zelf geen wolf is wel op de hoogte is van het bovennatuurlijke.       "Nog niet," antwoord Laural onder het schudden van haar hoofd, alvorens een glimlach tot zowel Asher als Maddie te richten. Maddie beantwoord het als automatisch en voelt iets van de spanning in haar buik weg vallen, beseffend dat ze Laurel laat antwoorden omdat de dame in rang boven haar staat. Het gaat bijna als vanzelf, wat naar haar eigen idee ook weg komt bij de volle maan die over hen hangt. Het versterkt alles. "Klaar voor onze ronde van vanavond?"       Wat eigenlijk een erg moeilijk te beantwoorden vraag is, zo ondervind de roodharige. De hele combinatie van de volle maan en een losgeslagen moordenaar strijkt haar zodanig tegen de haren dat ze iets van een halfhartig knikje geeft, terwijl haar uitdrukking een meer zorgelijke variant aanneemt. Haar telefoon geeft een trilling en ze leest snel het berichtje wat Orpheus haar stuurt, wat haar lippen dan weer om doet krullen. Er gaat niets boven bijkomen bij hem na een gedwongen shift.       To Orpheus:       Alsof je niet weet wat mijn antwoord is! Doe je voorzichtig vanavond? X       Ondertussen komen ze in beweging en lopen zij aan zij over de kermis. Maddie is nieuwsgierig naar Asher zijn rol, aangezien hij zichzelf naar haar idee enkel in een gevaarlijke positie brengt door hen te helpen. Er naar vragen durft ze niet, bang dat ze overkomt alsof ze hem hier niet wil hebben, terwijl het juist is gedreven vanuit bezorgdheid. Hoe moet hij zich verdedigen als er wel iets gebeurd? Laurel en hij schijnen enorm goede vrienden te zijn en dus zal zij wel weten wat goed is voor hem.       "Wat is het exacte plan?" vraagt ze, misschien toch ook wel met enige betrekking tot Asher, zich plotseling erg bewust van het feit dat Laurel en zij ergens een keer op vier poten worden gedwongen. "Ook als we moeten — euhm je weet wel — shiften."

---

Marrow deep, soul deep, essence deep

Soren bevindt zich in het midden van de overvolle kermis — zijn blik grijnzend richting zijn telefoon gehouden. Zojuist had hij opnieuw een bericht binnen gekregen van Laurel, één van de velen in de afgelopen weken tussen hen. Soren had het niet voor mogelijk gehouden dat hij zich dusdanig zou voelen — niet door een simpel telefoonbericht. Alsnog heeft Laurel een vaste plaats binnen zijn gedachten verworven, zelfs op afstand tijdens het drukke verhuizen. Soren denkt voor een minimaal moment terug aan hun ontmoeting — en de kus.       Glimlachend laat hij zijn telefoon weer in zijn jas glijden — niet van plan te reageren op haar net gestuurde bericht. Laurel zou hem niet verwachten, aangezien hij in eerste instantie volgende week pas klaar zou zijn met verhuizen. Grijnzend tracht hij haar reactie rondom zijn aanwezigheid te peilen — hopelijk een positief ontvangen reactie.       Ondanks de volle maan vanavond, wilde hij haar zo snel mogelijk zien. Daarbij had hij Noora te lang genegeerd — haar moordenaar liep nog steeds ergens rond. Wellicht dat de kermis aanknopingspunten zou bieden, waardoor hij een beginstuk kon creëren voor zijn wraakzuchtige zoektocht.       Soren laat zijn handen over het ruwe materiaal van zijn denim spijkerjas gaan — de harde stukken eronder voelend. Normaliter ging hij van huis met slechts een enkele messenset, maar nooit tijdens de avond van een nieuwe volle maan. Soren zou een geheel leger kunnen bevoorraden — en dit was nog slechts de inhoud van zijn spijkerjas.       Rondom hem genieten kinderen en volwassenen tezamen van de kermis — gillend, joelend en lachend als gekken. Voor enkele seconden schieten zijn gedachten in richting van Noora, die verzot was op kermissen. Daarom werd hij altijd meegesleurd — hetgeen werd beloond door een mierzoete suikerspin.       Soren volgt onbewust zijn neus — omdraaiend in de richting van een meer dan bekende geur. Glimlachend kijkt hij richting de roze kraam, suikerspinnen rondom hem dansend in de kleine en plakkerige handen van kleine kinderen. Soren is dusdanig in gedachten dat hij de roodharige jongedame niet ziet aankomen.

---

•

---

---

Vol verbazing en afgrijzen luisterde Orpheus naar wat Ollie met heel weinig woorden uit de doeken wist te doen, en de familieleuze geheel onverdiend tegen hem gebruikte. Hij krabbelde overeind en zette de achtervolging van zijn neefje, die zich inmiddels op zijn beurt van hem verwijderd had in. Gedreven door instinct greep hij de jongeman bij de schouder en draaide hem met diens gezicht weer naar zichzelf toe. "Ik ben een Wolf, geen mindreader!" siste hij zijn neef toe. "Wat wil je nou van me?! Eerst moet ik maar meneer high and mighty Bèta gaan spelen om te weten wat er aan de hand is, en nog geen minuut later verwijt je me dat ik niet weet wat er speelt, hoezo is dat eerlijk?!" Van zijn immer zo kalme persoonlijkheid bleef op dit ogenblik weinig over. Het frustreerde hem dat er duidelijk wat aan de hand was, en zijn neef hem schijnbaar niet genoeg vertrouwde om met duidelijkheid uit de biecht klappen. "Spits je oren en knoop dit er in, Canada-boy; ik ben niet je superieur, ik ben niet je Raadslid. Ik ben je bloed en dat is mij meer waard dan twee opgeblazen titels waarom ik verdomme niet eens gevraagd heb!" Nu het hek van de dam was liet Orpheus al zijn ettelijke, ettelijke ergernissen de vrije loop. "Wil je dat ik wat doe?! Mij best, maar neem het me godgloeiende niet kwalijk dat ik niet weet wat er achter mijn rug om gebeurt als jij het me niet vertelt, koppig jong!" Daar waar hij anders zelden vloekte leek hij nu niet op te kunnen houden. Hij gaf zijn neef een hardhandige duw tegen de schouder en paste achteruit, met de armen open. "Wat is het probleem, hm? Bang dat je mannelijkheid op het spel staat als je je woorden gebruikt in plaats van je vuisten? Nou best, ik ga er wel in mee! Kom maar op!" daagde hij de jongeman uit. "Eerste die bloedt verliest. Als ik win ga je me tot in detail vertellen waarom je je gedraagt als een nukkige kleuter... En wat wil jij, cher cousin?!"

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.