Alvast oprechte excuses voor wanneer het bericht enorm lang word en gevuld is met frustratie. Er is iets wat aan mij knaagt en wat ik even kwijt wil.
Het begon een aantal jaar geleden, 2014, toen mijn traject bij een REA instituut. Doordat mijn havo opleiding op de klippen liep, ik enorm depressief was en dit mijn enige kans leek, begon ik hier. Het zou een traject van 2,5 jaar zijn met een opleiding, stage en uitzicht op een baan.Toen was er zelfs nog sprake van garantie op een werkplek aan het einde van het traject, inmiddels is dat al teruggedraaid. Aan het begin ging alles enorm goed; ik vloog door de lesstof, haalde goede cijfers en behaalde goede resultaten op stages. Tot het instituut begon met dingen totaal om te gooien zonder dit met mij te communiceren; zo kreeg ik zo uit het niets een andere werkcoach, moest ik ineens allemaal extra cursussen doen en bijeenkomsten bijwonen die in de eerste instantie niet eens nodig waren voor mij. Alles onder het nom; je hebt ervoor getekend dat je met alles wat wij doen akkoord gaan, anders stappen we naar het UWV. Hierdoor zat ik in een nare situatie.
Ook was mijn nieuw toegewezen werkcoach niet bepaald behulpzaam. Juist om haar gaat mijn bericht. In de 2,5 jaar van mijn traject zijn twee baankansen door mijn neus geboord. Aan de eerste kon niemand iets doen; persoonlijke problemen bij de bedrijfseigenaar zorgden dat ik daar niet kon blijven werken (uiteindelijk is de toko dichtgegaan dus is het ook goed daar ik daar niet werk), de tweede baankans was echter alles behalve mijn schuld. De communicatie tussen mijn werkcoach en mij verliep moeilijk; ik deed heel erg mijn best, maar het klikte voor geen meter. Ook werd ik beschuldigd van dingen die ik niet deed en kreeg ik uiteindelijk een gigantisch vervelend gesprek met mijn werkcoach die mij er nog even extra op attendeerde (op een manier die alles behalve vriendelijk was) dat ik werk en privé gescheiden moest houden. Terwijl ik dat de hele tijd al deed, maar goed.
Hierna had ik nog een baankans, maar daar is geen verkeerd woord over gesproken. De werkgever en ik waren het met elkaar eens dat dit werk gewoon niet bij me paste. Daar hadden we beiden vrede mee.
Het vervelende is dat mijn werkcoach, laat ik haar M noemen, toen met termen is gaan smijten als 'moeilijk plaatsbaar' waardoor mijn geduld op is geraakt. Ik moest naar allerlei bijeenkomsten voor hulp met werk zoeken, terwijl ik zelf al mijn cv de deur uit deed, mij inschreef op sites en sollicitatiebrieven schreef. Uiteindelijk vond ik de advertentie die me leidde naar mijn huidige baan. Deze advertentie heb ik zelf gevonden en daar heeft M niets in gedaan voor mij. Ze is niet meegegaan naar het gesprek, heeft me niet op weg geholpen, niks. Ondertussen, naarmate de proeftijd vorderde, liep mijn traject bij het REA instituut ten einde.
Aan het eind van mijn proeftijd kreeg ik te horen dat ik mocht blijven. Op het instituut lagen nog certificaten van mij die ik op kon halen en ik besloot dat tezamen te doen met het vermelden van het goede nieuws. Die dag, op het instituut, was M ineens helemaal blij. Ze was trots op mij voor wat ik behaald had, terwijl ik voorheen totaal andere dingen heb gehoord. Aan het einde van het gesprek vielen de woorden 'onze samenwerking was niet juf van het, maar...'
Ik heb nog nooit zo'n moeite gehad met het in plooi houden van mijn gezicht. Ook belt ze nu ontzettend vaak, terwijl ik bij mijn nieuwe baan een eigen jobcoach heb en niets met het REA instituut te maken heb doordat het traject allang af is gelopen. Toen was ze er nooit voor mij en nu ineens wel. Ook wil ze dat ik een foto van mezelf laat maken op mijn werkplek zodat die op de 'wall of fame' kan van alle mensen die een baan hebben dankzij het REA instituut. Echter voel ik daar niks voor, doordat ik er zelf voor heb moeten knokken en de mensen van het instituut mij enorm hebben laten vallen toen ik hen nodig had.
Well, als je dit alles hebt gelezen, dankjewel. Ik wilde het even kwijt.
[ bericht aangepast op 6 juli 2017 - 12:14 ]
26 - 02 - '16
