Ugh. Vroeger zou ik het reuze fijn hebben gevonden om alleen thuis te zijn voor even. Maar nu we zoveel honden hebben is het hel. Oké, ze zijn allemaal uitgelaten nog voordat papa en mama weg gingen. Dus ze hoeven nog niet uit. Maar loopse teven en daardoor reuen hebben die zich niet kunnen gedragen is hel. Chevy blijft maar kut doen en niet luisteren. En Doenya blaft de hele boel bij elkaar en ik moet erbovenuit schreeuwen, omdat dat plus stampvoeten het enigste is wat een beetje indruk op die beesten maakt. Hoewel dat ook voor zeer korte duur is steeds en ik wordt er langzamerhand wel knetter gek van. Dan nog het 's nachts wakker worden geblaft.
Nope, zoveel honden is echt níéts voor mij. Ik kan niet wachten tot de kerstdagen. Dan ben ik tenminste bij mijn vriend van wie ik ontzettend veel houdt en daar is het tenminste rustig en hoef ik niet steeds voor oppas te spelen enzo. Kan ik tenminste mezelf zijn.
En dan ook nog eens mijn accordeondocent die het communicatievermogen van een pindadop heeft. Hij zou me tussen 12 en 1400h bellen. Nog steeds niet gedaan. Maar gisteren zei ie hetzelfde en belde ie pas half 10 's avonds. Dus ik weet nog niet of ik morgen les heb of niet en als ie vanavond nog niet gebeld heeft zeg ik dat ik morgen aanwezig ben in Arnhen conservatorium voor die dag van alle accordeonstudenten en dan heeft hij het er daar maar mee te doen en zie ik hem daar dan wel.
Pff, ik ben dit zo zat allemaal.
• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •
